GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Ah, oké. Ik dacht: misschien had je al één of andere afwijking bij geboorte, wat dus al bekend was toen je baby was. Maar je bent daar dus in je puberteit achter gekomen.quote:Op maandag 16 september 2019 13:17 schreef VraagWatJeWil het volgende:
[..]
Dat is een goede vraag. In mijn geval was de vruchtbaarheid een afgeleide van de aandoening: ik kwam niet vanzelf in puberteit. Terwijl ik dus allerlei leeftijdsgenoten zag groeien (en zij gingen zich ook met andere onderwerpen bezig houden), bleef ik 'achter'. Van artsen krijg je dan te horen: joh, komt vanzelf, maak je niet druk... Dat gold ook bij onderzoeken door de schoolarts. Ik denk dat hij/zij (weet ik niet meer) mij heeft onderzocht toen ik nog niet persé in puberteit hoefde te zijn (waarschijnlijk rond 12/13/14 jaar).
Uiteindelijk gingen we op mijn 17e gingen we een stuk verder en toen bleek na wat onderzoeken dat er wel wat aan de hand was, waaronder dus onvruchtbaarheid (met de mededeling dat er wel een geitenpaadje is, wanneer de partner er is).
Op je 17e geldt onvruchtbaarheid niet als een probleem, maar ik wist dus wel dat het speelde. En dus wist ik dat dat ook een ding was in een relatie.
Somebody that I used to know
Er zit heel veel in jouw post. Onder andere dat jij de uitkomst bent van een traject. Dat is een invalshoek die ik nog niet zo had bekeken. Dank je wel daarvoor. Misschien moeten we daar los van dit topic eens over doorpraten (ook over hoe we dit onze dochter moeten vertellen e.d.).quote:Op maandag 16 september 2019 13:17 schreef Sarasi het volgende:
Ik vind het supertof dat je hierover in gesprek wil! Wat je zegt, het is best een taboe voor mannen.
Zelf wilde ik nooit per se kinderen. Toen kwam ik er rond mijn 20e achter dat er een aanzienlijke kans is dat ik zowel verminderd vruchtbaar ben als vroegtijdig in de overgang zal gaan (elk probleem "loopt" sterk in één kant van mijn familie, vruchtbaarheidsproblemen ook in mindere mate in de vervroegde-overgangkant). En ondanks dat ik nooit een kinderwens had gehad, vond ik dat toch moeilijk.
Ben ik dan wel een echte vrouw? Wil ik misschien tóch wél kinderen? Wanneer moet ik dat dan besluiten? Wat is mijn "deadline"? Wat zijn de alternatieven? Etc.
Inmiddels ben ik 27 en heb ik nog steeds (of weer) geen kinderwens. Ik zou er wel voor open staan als mijn partner ze later toch graag zou willen, maar ik zie me ook prima gelukkig op leeftijd raken zonder. Toch is die vanzelfsprekendheid van de "keuze" wel weg bij mij. Ik kan me ook wel wat storen aan de uitspraak "kinderen nemen".
Mijn ouders hebben heel erg veel MMM moeten doorstaan voor mij, en hun relatie heeft het best moeilijk gehad met het verschil in intensiteit van de kinderwens. Mijn moeder moest en zou, mijn vader "leek het wel leuk" (en kan zich dat nu niet meer voorstellen, hij ging 180 graden om toen ik verscheen, 100% pappa als levensdoel). Beide denken ze dat ze wellicht/waarschijnlijk uit elkaar waren gegaan als het uiteindelijk toch niet gelukt was.
Hoe heeft bij jullie dat hele proces de relatie beïnvloedt of (indien van toepassing) bedreigd? Ik kan me inbeelden dat het voor mijn ouders lastiger was omdat zij het niet wisten voordat ze begonnen met proberen, in tegenstelling tot bij jullie. Maar toch lijkt me dat niet makkelijk. Hoe kijk je daarop terug?
Of je een kinderwens hebt of niet vind ik lastig in te schatten. Het zal voor iedereen anders zijn, maar logisch geredeneerd moet het er bij iedereen wel in zitten (bij vrouwen wellicht meer dan bij mannen). En dus is het cliché van de ‘klepperende eierstokken’ en ‘biologische klok’ niet voor niets een cliché: zonder dat zou de mens als soort wel eens kunnen uitsterven.
Maar goed, Ik had pas écht een kinderwens toen ik mijn huidige partner leerde kennen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het onvruchtbaar zijn ook een soort escape was: ik hoefde er niet over na te denken, omdat ik niet vruchtbaar ben… Maar ik weet nog heel erg goed hoe blij we waren dat men in het ziekenhuis zaadcellen vond. En dat we een positieve zwangerschapstest hadden. Heeft het de roze wolk meer roze gemaakt? Geen idee. Wel ben ik smoorverliefd op mijn beide dames…
En dat maakt onze situatie wellicht wat anders dan van anderen. Wij wisten precies waar we aan toe waren: aandoening X heeft effect Y. Dat kunnen we ondervangen met medicatie Z. En daar begin je dan aan: eerst optimistisch en wanneer dat niet (goed) werkt, ja, dan slaat de vertwijfeling echt wel toe: gaat het wel goedkomen? En dus de existentiële vragen als: waar leef ik eigenlijk voor? Ook hiervoor geldt: het is een fase (net zoals "het is een fase" voor allerlei dingen met kinderen als mantra wordt gebruikt).
Mijn partner en ik hebben elkaar niet verloren in het hele traject, integendeel zou ik zeggen... Maar ik snap goed dat dat bij sommigen anders kan zijn, zeker wanneer er uiteindelijk geen zwangerschap volgt.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat mag! Welkomquote:
Wat fijn voor jullie dat het gelukt is en interessant om jouw ervaringen en perspectief te lezen. Ik heb nu geen vraag maar lees wel mee.
En dank je wel voor de reactie.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Voor mij geldt dat ik ook graag met een kinderwagen met kind wilde, waarmee ik dan allerlei leuke dingen kon doen. Dus: ja, naast klepperende eierstokken zullen er ook rammelende testikels zijn. Bij mij in ieder geval wel.quote:
Dat vrouwen op gegeven moment een kinderwens ontwikkelen en hun eierstokken voelen rammelen kan ik mee inkomen, maar hoe ervaar jij dit?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat klopt: statistisch gezien is het een uit miljoenen. Maar je zou ook kunnen zeggen: 1 uit 10 zaadcellenquote:
[..]
Dankje!
Jullie dochter is écht één uit miljoenen
. Wij houden het liever op een wonder, wat ook voorkomt uit onze levensovertuiging: we hebben beiden een christelijke achtergrond.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat is dus datgene waar wij nu mee zitten. En waar we met onze dochter iets mee moeten. Enerzijds hebben al onze familieleden kinderen (voor zover ze daar aan toe zijn), dus zou je zeggen niet-erfelijk. Anderzijds is genetica complex (en weten we heel veel nog niet). Het kan dus zijn dat er toch wel iets erfelijks is.quote:
De aandoening die je onvruchtbaarheid veroorzaakt is niet op een of andere manier erfelijk?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dat klopt: de afwijking is aangeboren, maar hebben we pas ontdekt rond mijn 17e.quote:Op maandag 16 september 2019 13:34 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Ah, oké. Ik dacht: misschien had je al één of andere afwijking bij geboorte, wat dus al bekend was toen je baby was. Maar je bent daar dus in je puberteit achter gekomen.
[ Bericht 5% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 15:27:33 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Kan me voorstellen dat dat lastig is, en als het dan toch wel iets is dat zeg maar in de genen rondzwerft, of het dan sterker is bij de generatie die er toch na komt, terwijl die er anders niet zou zijn.quote:
[..]
Dat is dus datgene waar wij nu mee zitten. En waar we met onze dochter iets mee moeten. Enerzijds hebben al onze familieleden kinderen (voor zover ze daar aan toe zijn), dus zou je zeggen niet-erfelijk. Anderzijds is genetica complex (en weten we heel veel nog niet). Het kan dus zijn dat er toch wel iets erfelijks is.
Hebben je ouders/grootouders/overgrootouders broers of zussen die ondanks een huwelijk kinderloos zijn/waren?
Met sommige afwijkingen is het ook gewoon zo dat het weinig meer voorkomt omdat de gezinnen veel kleiner zijn, iets waarbij je een kans van 1 op 7 hebt komt tegenwoordig in minder gezinnen voor dan vroeger toen veel gezinnen 5 tot 10 kinderen hadden.
Vandaar ook vooral of het bij de generatie van je grootouders en overgrootouders voorkomt (en daarvoor nog, indien je over de genealogie zou beschikken).
Vandaar ook vooral of het bij de generatie van je grootouders en overgrootouders voorkomt (en daarvoor nog, indien je over de genealogie zou beschikken).
Ik denk dat het verschil tussen "het kan niet > toch wel!" en "kinderwens > proberen > het kan niet?" weleens best groot kan zijn ja. Interessant wel.quote:
[..]
Er zit heel veel in jouw post. Onder andere dat jij de uitkomst bent van een traject. Dat is een invalshoek die ik nog niet zo had bekeken. Dank je wel daarvoor. Misschien moeten we daar los van dit topic eens over doorpraten (ook over hoe we dit onze dochter moeten vertellen e.d.).
Of je een kinderwens hebt of niet vind ik lastig in te schatten. Het zal voor iedereen anders zijn, maar logisch geredeneerd moet het er bij iedereen wel in zitten (bij vrouwen wellicht meer dan bij mannen). En dus is het cliché van de ‘klepperende eierstokken’ en ‘biologische klok’ niet voor niets een cliché: zonder dat zou de mens als soort wel eens kunnen uitsterven.
Maar goed, Ik had pas écht een kinderwens toen ik mijn huidige partner leerde kennen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het onvruchtbaar zijn ook een soort escape was: ik hoefde er niet over na te denken, omdat ik niet vruchtbaar ben… Maar ik weet nog heel erg goed hoe blij we waren dat men in het ziekenhuis zaadcellen vond. En dat we een positieve zwangerschapstest hadden. Heeft het de roze wolk meer roze gemaakt? Geen idee. Wel ben ik smoorverliefd op mijn beide dames…
En dat maakt onze situatie wellicht wat anders dan van anderen. Wij wisten precies waar we aan toe waren: aandoening X heeft effect Y. Dat kunnen we ondervangen met medicatie Z. En daar begin je dan aan: eerst optimistisch en wanneer dat niet (goed) werkt, ja, dan slaat de vertwijfeling echt wel toe: gaat het wel goedkomen? En dus de existentiële vragen als: waar leef ik eigenlijk voor? Ook hiervoor geldt: het is een fase (net zoals "het is een fase" voor allerlei dingen met kinderen als mantra wordt gebruikt).
Mijn partner en ik hebben elkaar niet verloren in het hele traject, integendeel zou ik zeggen... Maar ik snap goed dat dat bij sommigen anders kan zijn, zeker wanneer er uiteindelijk geen zwangerschap volgt.
Mijn ouders hebben me overigens pas vrij laat verteld over de hele situatie (toen ik al volwassen was). Stiekem ben ik daar wel blij om, want ik heb gewoon normaal kind kunnen zijn zonder teveel rekening te houden met mijn ouders. Ik heb de hele "IK BEN GEADOPTEERD" fase met verve doorgelopen en heb heel veel "ik haat jullie" kunnen roepen, zonder me ooit bezwaard te voelen. Tegelijkertijd heb ik me ook op elk moment wat ik me kan herinneren onvoorwaardelijk geliefd en geaccepteerd gevoeld, dus alle rebellie was lekker veilig.
Ik weet echter ook dat iedereen er anders mee om gaat. Sommige mensen maken zelfs van de hele MMM een "eerste fotoboek" met begeleidende tekst. Ik denk dat er voor alle opties wel wat te zeggen valt, heel eerlijk gezegd, los van dat ik heel blij ben met hoe mijn ouders ermee om zijn gegaan. Ik was ook geen subtiel kind, dus ik had iedereen om me heen gevraagd of zij een "moeilijke baby" waren, of een "ongelukje" of iets ertussen in, als ik het toen had geweten. Ik denk dat 't wel goed is dat die situatie nooit heeft plaatsgevonden.
Ik ben wel heel blij dat ze het me uiteindelijk wel verteld hebben. En dat ik alle vragen mocht stellen die ik wilde (kan mijn adhd hierdoor komen, bijvoorbeeld?). Maar ik heb het nooit ervaren als een "ding".
Ik ben christelijk opgevoed, en als klein hummeltje had ik besloten dat de hemel een hele rij kinderen had die aan 't wachten waren om geboren te worden. Mijn ouders waren de allerliefste ooit, dus die had ik al ver vantevoren uitgezocht, en gereserveerd. Daarom hadden mijn ouders mij gekregen en niet een ander kind, want ik had hen uitgekozen. En sorry als ze daardoor wat langer op me moesten wachten, maar voordringen was onbeleefd.
Dat kon ik me allemaal al lang niet meer echt herinneren, maar mijn moeder is dat heel erg bijgebleven en dat heeft haar toen heel erg (positief) geraakt. Dat soort kleine weetjes waren ook wel fijn om terug te horen, want de eerste gedachte is toch "shit, misschien heb ik ze als kind heel veel onbewust gekwetst hiermee", en om dan te horen dat dit soort dingen juist bij zijn gebleven is wel fijn.
Your opinion of me is none of my business.
Tja, geen idee dus. Vanuit familie en verdere familie komt het beeld naar voren dat ze eigenlijk allemaal kinderen hebben kunnen krijgen voor zover ze daar aan toe waren (in ieder geval voor zover ik ze ken...). Dus daarom laten we e.e.a. maar uitzoeken. En mocht onze dochter hetzelfde hebben als ik dan weten we wat we moeten doen, dat scheelt ook wel veel.quote:
Met sommige afwijkingen is het ook gewoon zo dat het weinig meer voorkomt omdat de gezinnen veel kleiner zijn, iets waarbij je een kans van 1 op 7 hebt komt tegenwoordig in minder gezinnen voor dan vroeger toen veel gezinnen 5 tot 10 kinderen hadden.
Vandaar ook vooral of het bij de generatie van je grootouders en overgrootouders voorkomt (en daarvoor nog, indien je over de genealogie zou beschikken).
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Oh dan ben ik heel benieuwd (en als dat een heel andere richting opgaat dan je bedoeld had met dit topic of gewoon niet reageren, doe je maar alsof je het niet gelezen hebquote:
[..]
Dat klopt: statistisch gezien is het een uit miljoenen. Maar je zou ook kunnen zeggen: 1 uit 10 zaadcellen
); voelde het dan ook niet 'gek' om de MMM in te gaan? Is daar nog een soort twijfel in geweest of God het dan niet zo bedoeld heeft voor jullie?
Op woensdag 9 september 2020 20:31 schreef Fred_B het volgende:
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Dat is ook weer zo, succes daarmee (indien nodig).quote:
[..]
Tja, geen idee dus. Vanuit familie en verdere familie komt het beeld naar voren dat ze eigenlijk allemaal kinderen hebben kunnen krijgen voor zover ze daar aan toe waren (in ieder geval voor zover ik ze ken...). Dus daarom laten we e.e.a. maar uitzoeken. En mocht onze dochter hetzelfde hebben als ik dan weten we wat we moeten doen, dat scheelt ook wel veel.
Dank voor je openhartigheid.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dr.Mikey
Games Crew van het jaar 2013
Heb je het boek de Passie Vrucht gelezen?
They wish to cure us. But I say to you, WE are the cure!
"WHAT IF YOU'RE RIGHT AND THEY'RE WRONG?"
R.I.P DTS.
"WHAT IF YOU'RE RIGHT AND THEY'RE WRONG?"
R.I.P DTS.
Heb jij de OP gelezen?quote:
Heb je het boek de Passie Vrucht gelezen?
Heel andere context
Op woensdag 9 september 2020 20:31 schreef Fred_B het volgende:
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Meke is de Hans Wiegel van FOK.
De beste mod die we nooit hebben gehad.
Ik dacht bij het lezen van de OP ook wel aan dat syndroom van Kleinfelder, daar waar de hoofdpersoon uit De Passievrucht ook aan lijdt.quote:
[..]
Heb jij de OP gelezen?
quote:
[..]
Dat is ook weer zo, succes daarmee (indien nodig).
Dank voor je openhartigheid.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 9% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 15:00:19 ]Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Dit soort vragen zijn helemaal prima hoor!quote:
[..]
Oh dan ben ik heel benieuwd (en als dat een heel andere richting opgaat dan je bedoeld had met dit topic of gewoon niet reageren, doe je maar alsof je het niet gelezen heb
In mijn beleving ben je aan de randen van het leven (geboorte, rouw en trouw) vaak veel 'ontvankelijker' voor de meer brede en existentiële kijk op het leven. Jouw vraag past eigenlijk heel goed en zet me ook wel even aan het denken. Dank je wel!Er zijn veel invalshoeken hierop mogelijk: ongewenste kinderloosheid is van alle tijden. In het begin van het Oude Testament staat al zo'n verhaal: Abraham en Sara konden geen kinderen krijgen, maar kregen dankzij ingrijpen van God uiteindelijk toch een zoon: Isaak. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden. De Abrahamistische levensovertuigingen (Joods, Islamitisch en Christelijk) hebben om die reden veel empathie voor ongewenste kinderloosheid - en wellicht daarom ook is er (voor zover ik weet) eigenlijk geen taboe op vruchtbaarheidsbehandelingen (mits binnen een huwelijk e.d.)
Voor ons was het christelijke aspect geen issue om een traject in te gaan. We zijn beide van het nuchtere, logische en rationele denken. Tijdens ons traject ging het in het contact met artsen over cijfers (hormoonwaardes, groottes van eicellen, aantallen zaadcellen e.d.). Tegelijkertijd hebben we beide (ik iets meer dan mijn partner denk ik) ruimte voor reflectie gezocht in niet-wetenschappelijke benaderingen. Mijn geloof heeft mij daarbij wel geholpen. Ik ben niet echt van de stichtelijke woorden, maar vond er wel steun aan, zeker wanneer de uitslagen keer op keer tegen vielen.
We waren dan ook heel erg blij en dankbaar toen er uiteindelijk een zwangerschap was - en later een perfecte bevalling van een kerngezonde dochter. We hebben beide de overtuiging dat dit geen toeval is, maar een wonder: onze dochter is ons gegeven. Misschien denken we dit juist wel omdat we zo rationeel, wetenschappelijk en logisch onze keuzes maken.
In gesprekken over een tweede kwam dit ook naar voren: willen we deze one in a million nog een keer proberen af te dwingen? We wisten dat de kans heel erg klein is dat het nog een keer zou lukken gezien het eerdere traject (rationeel, wetenschappelijk e.d.). Maar wat ook meespeelde: we hebben gevraagd om een wonder en we kregen een wonder. 'Mag' je dat dan een tweede keer doen? Uiteindelijk hebben we het niet gedaan en genieten we elke dag van het wonder dat ons wel ten deel is gevallen.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Zo, dit komt wel even binnen zeg… Ik weet niet goed wat ik hier op zeggen moet, anders dan dat het echt wel raakt, in positieve zin. Dank je wel! De metafoor is wel erg pakkend: die gaan we echt nog wel een keer gebruiken.quote:
[..]
Ik denk dat het verschil tussen "het kan niet > toch wel!" en "kinderwens > proberen > het kan niet?" weleens best groot kan zijn ja. Interessant wel.
Mijn ouders hebben me overigens pas vrij laat verteld over de hele situatie (toen ik al volwassen was). Stiekem ben ik daar wel blij om, want ik heb gewoon normaal kind kunnen zijn zonder teveel rekening te houden met mijn ouders. Ik heb de hele "IK BEN GEADOPTEERD" fase met verve doorgelopen en heb heel veel "ik haat jullie" kunnen roepen, zonder me ooit bezwaard te voelen. Tegelijkertijd heb ik me ook op elk moment wat ik me kan herinneren onvoorwaardelijk geliefd en geaccepteerd gevoeld, dus alle rebellie was lekker veilig.
Ik weet echter ook dat iedereen er anders mee om gaat. Sommige mensen maken zelfs van de hele MMM een "eerste fotoboek" met begeleidende tekst. Ik denk dat er voor alle opties wel wat te zeggen valt, heel eerlijk gezegd, los van dat ik heel blij ben met hoe mijn ouders ermee om zijn gegaan. Ik was ook geen subtiel kind, dus ik had iedereen om me heen gevraagd of zij een "moeilijke baby" waren, of een "ongelukje" of iets ertussen in, als ik het toen had geweten. Ik denk dat 't wel goed is dat die situatie nooit heeft plaatsgevonden.
Ik ben wel heel blij dat ze het me uiteindelijk wel verteld hebben. En dat ik alle vragen mocht stellen die ik wilde (kan mijn adhd hierdoor komen, bijvoorbeeld?). Maar ik heb het nooit ervaren als een "ding".
Ik ben christelijk opgevoed, en als klein hummeltje had ik besloten dat de hemel een hele rij kinderen had die aan 't wachten waren om geboren te worden. Mijn ouders waren de allerliefste ooit, dus die had ik al ver vantevoren uitgezocht, en gereserveerd. Daarom hadden mijn ouders mij gekregen en niet een ander kind, want ik had hen uitgekozen. En sorry als ze daardoor wat langer op me moesten wachten, maar voordringen was onbeleefd.
Dat kon ik me allemaal al lang niet meer echt herinneren, maar mijn moeder is dat heel erg bijgebleven en dat heeft haar toen heel erg (positief) geraakt. Dat soort kleine weetjes waren ook wel fijn om terug te horen, want de eerste gedachte is toch "shit, misschien heb ik ze als kind heel veel onbewust gekwetst hiermee", en om dan te horen dat dit soort dingen juist bij zijn gebleven is wel fijn.
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ik heb het boek niet gelezen, maar heb met dank aan Wikipedia wel de plot bekeken. Deze situatie is op ons niet van toepassing.quote:
[..]
Ik dacht bij het lezen van de OP ook wel aan dat syndroom van Kleinfelder, daar waar de hoofdpersoon uit De Passievrucht ook aan lijdt.
[ Bericht 14% gewijzigd door VraagWatJeWil op 16-09-2019 15:11:37 ]
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Die zijn gebruikt om andere embryo's te maken. Deze waren geen van alle levensvatbaar...quote:
Wat is er met die 9 andere zaadcellen gebeurd?
Dit account is speciaal voor mensen die meedoen met vraag wat je wil.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Wil jij ook meedoen, meld je aan.
Ochquote:
[..]
Die zijn gebruikt om andere embryo's te maken. Deze waren geen van alle levensvatbaar...
Haha, geniet van jullie dochter in ieder geval!quote:
[..]
Zo, dit komt wel even binnen zeg… Ik weet niet goed wat ik hier op zeggen moet, anders dan dat het echt wel raakt, in positieve zin. Dank je wel! De metafoor is wel erg pakkend: die gaan we echt nog wel een keer gebruiken.
En je mag me altijd DM'en als je over een tijdje toch nog een vraag hebt ofzo. Ik ben niet heel actief (meer) op fok, maar kijk nog wel af en toe.
Your opinion of me is none of my business.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |