[Vraag wat je wil] aan iemand die een postnatale depressie heeft gehad

Welkom bij een nieuw deel van "Vraag wat je wil".

Soms vraag je je wel eens af hoe bepaalde zaken in elkaar steken, hoe zou het zijn om een specifiek beroep te hebben. Wat beweegt mensen met een bijzondere hobby. Daarom hebben wij deze reeks op FOK! in het leven geroepen. Hier bieden wij mensen extra anonieme mogelijkheid om vragen te beantwoorden. De personen die zich kunnen opgeven in dit topic: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie. (andere feedback mag ook in dat topic). krijgen toegang tot het VraagWatJeWil account en kunnen via dit account een paar dagen vragen van jullie beantwoorden. Dit account blijft van de persoon totdat het volgende deel in de reeks geopend wordt.

Dit deel kunnen we vragen stellen aan iemand die een postnatale depressie heeft gehad, dus ben je benieuwd wat voor invloed dit had op haar gezin, hoe ze er nu over denkt of wat ze vind van het beeld van deze aandoening vraag het haar hier.

Wacht even totdat de ondervraagde zichzelf introduceert alvorens te reageren.

Een korte introductie :

Getrouwd, 1 kindje van 4, huisje, boompje, beestje.
Zwangerschap en bevalling gaan zonder noemenswaardige problemen. De kraamtijd was een grote zachte roze wolk die langzaam maar duidelijk wegtrok en 12 weken na het bevallen kreeg ik de diagnose 'Postnatale depressie met psychotische kenmerken'.

Vraag wat je wil!

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:38 schreef Meridiaan het volgende:
Met psychotische kenmerken schrijf je... Welke psychotische kenmerken had je dan?

Komt het ook in je familie voor? (geen idee of PND iets erfelijks kan zijn)

Depressies komen wel meer voor in mijn familie. Tot dan heb ik niet eerder die diagnose gehad.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:39 schreef Me_dusa het volgende:
Kun en wil je iets vertellen over de psychotische kenmerken die jij zelf ervaart?

De psychotische kenmerken slopen er langzaam maar duidelijk in. Ik genoot volop van de kraamtijd, borstvoeding ging in tegenstelling bij ons eerste kind probleemloos, ik was super gelukkig. Op een gegeven moment werd ik angstiger, om onbenullige dingen raakte ik al in paniek.
Bijv.
mijn man kwam eens wat later thuis kwam, ik was er al zeker van dat hij verongelukt was.
de buren kwamen 'snachts thuis en hun koplampen schenen in onze slaapkamer, ik was er van overtuigd dat het vreemden waren die het op ons voorzien hadden.
De onrust in mijn hoofd werd steeds erger, ik heb gelukkig altijd de realiteit vast kunnen houden.
ik kreeg hele nare beelden voor mij en opdrachten om uit te voeren. Ik wist dat het niet echt was, maar ik kon het niet stoppen. De beelden kan ik omschrijven, maar zijn echt akelig, dus dat wil ik alleen doen als jullie dat willen weten.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:45 schreef Seam het volgende:
Kunnen we aub de titel wel aanpassen naar postpartum depressie? Iedere depressie is postnataal (na de geboorte).

Op zich heb je gelijk, maar laat dit aan Bosbeetle over.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 19:55 schreef Meridiaan het volgende:
Hoe snel merkte je omgeving dat je 'anders' was? En hoe werd dat aan je benoemd?

Ik ben altijd vrij hard voor mijzelf geweest, dus hield alles grotendeels voor mijzelf onder het mom van niet klagen, gewoon doorgaan. Pas toen ik echt bang was dat ik de realiteit ging verliezen heb ik onze huisarts gebeld. Ik vergeet dat moment nooit meer, ik belde rond 16.30 u en de vrouw van de huisarts (assistente van de praktijk) zei letterlijk dat ze niemand kon bereiken en dat ik maandag moest terugbellen. Na een kwartier belde ze terug dat ik een recept Haldol moest ophalen en dat een van de huisartsen maandags bij mij langs kwam. Ik zei dan moet ik zeker stoppen met de borstvoeding? Ja zei ze, daar schrijf ik ook wat voor voor, dat werd dus Parlodel. Toen mijn man de recepten moest halen heb ik pas een gedeelte van mijn klachten opgebiecht. Ik heb nog nooit zo'n ellendig weekend gehad. Ik kwijlde, mijn borsten leken wel van klei en ik voelde mij een moorddadig wezen en was bang om elk moment de controle te verliezen. Maandag kwam de vrouwelijke huisarts langs en zij schakelde het Riagg, specialistische thuiszorg etc in. Bij het Riagg heb ik mijn diagnose gehad van een psychiater, die in tegenstelling tot mijn huisarts veel begrip toonde voor mijn situatie. Zijn vrouw was zelf ook pas bevallen.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 20:05 schreef Bosbeetle het volgende:
Kijk je hierdoor ook anders naar je kind en hoe zit het met je kind uit je eerdere zwangerschap?

Ik heb mij zeer lange tijd schuldig gevoeld naar mijn kinderen en het gevoel dat ik een paar jaar heb gefaald als moeder. Pas na vele jaren en de nodige gesprekken met psychologen later is dit schuldgevoel pas afgenomen.
Hoe belabberd ik mij ook voelde, ik stond erop onze oudste zelf naar de kleuterschool te brengen (op 300 m van ons huis). De schoolleiding was gelukkig begripvol en maakte er geen probleem van als we iets later waren.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 20:05 schreef Questular het volgende:
Heb je door deze depressie ook het idee dat de band met je kind minder sterk is dan bv die van je partner met je kind? In mijn nabije omgeving hebben we te maken gehad met een dergelijke depressie waardoor de moeder een hele tijd geen gevoelens heeft gehad voor het kind. Het kind trekt veel meer naar de vader tot grote irritatie/ teleurstelling van de moeder. Wat niet echt bevorderlijk is voor de relatie.

Nee, ik heb nooit minder gevoelens gehad voor mijn kind. Daar prijs ik mijzelf gelukkig om. Omdat er toch een bepaald 'risico' was is mijn moeder 3 maanden bij ons in huis geweest.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 20:17 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Dat moet ook een behoorlijke opgave geweest zijn, fijn dat de school begrip had. Ben je ook wel eens onbegrip tegen gekomen?

Eigenlijk alleen bij mijn toenmalige mannelijke huisarts (meer zijn assisterende vrouw) en de apotheker die nors reageerde toen ik vroeg of ik na het stoppen van de Haldol de borstvoeding weer op gang zou kunnen brengen.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 21:08 schreef livelink het volgende:

[..]

Hoe lang heeft de depressie geduurd ongeveer? Je praat hier over jaren. Betreft dat het schuldgevoel of de depressie zelf?

Beiden, mijn kinderen zijn nu beide volwassen en ik heb er recent met ze zelf over kunnen spreken. Dat heeft mij goed gedaan, het voelde als een soort bedrog als moeder. Ik heb overigens mijn kinderen (en man en mijn familie) niet alles tot in de kleinste details verteld omdat ik dit te confronterend voor ze vind. Mijn hulpverleners weten alle ins en outs van mijn klachten, en dat vind ik genoeg.

Denk dat na ongeveer 2 jaar de depressie in remissie ging, maar ik ben er nooit helemaal van afgekomen. Heb ook niet langer dan een half jaar zonder anti depressiva kunnen functioneren, dan kwamen de suïcidale gedachten weer in alle hevigheid terug. De psychotische kenmerken namen na een half jaar in hevigheid af, maar kwamen langere tijd in periodes van stress af en toe weer omhoog.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 21:27 schreef loveli het volgende:
Dapper en goed dat je dit doet.

Dank je!

quote:

Op woensdag 4 september 2019 21:42 schreef loveli het volgende:
Was het anders gelopen als je direct een begripvolle huisarts had gehad en niet een heel weekend moest wachten? Dat weekend lijkt mij de hel.

Dat weekend was voor mij ook de hel. Ik denk dat als ik dezelfde dag/avond een hulpverlener had kunnen spreken die mij mijn 'ziekte' fatsoenlijk had kunnen uitleggen had het mijn gezin veel verdriet bespaard.

Details onder spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 22:31 schreef livelink het volgende:

[..]

Vreselijk. Lijkt me zo eng.
Met terugwerkende kracht word ik boos op je huisarts.

Bewaar je energie maar voor mensen die het wel verdienen 😉

Het was ook doodeng, in dat weekend werd een meisje door een psychotische man met een stuk hout doodgeslagen, ik voelde mij alsof ik naar die dader zou transformeren.

Het weggaan was ook nog een gedoe, de assistente(vrouw van mr. Huisarts) wist mij te vertellen dat het wisselen van huisarts niet kon. Gelukkig had ik mijn 'huiswerk' al gedaan en na een welles/nietes geeist dat ik binnen een dagdeel onze dossiers kon komen halen, hier ging ze uiteindelijk mee akkoord.

De vrouwelijke huisarts (er waren 2 huisartsen in de praktijk) was wel heel begaan. Na dat eerste belabberde weekend heb ik echt voldoende hulpaanbod gehad.
Riagg-gesprekken en medicatie (anti-psychotica, anti-depressiva, benzodiapinen - ik wilde zo weinig mogelijk slikken omdat ik nog wilde functioneren in mijn gezin) . Helaas toen ook al veel personeelswisselingen.
Een vrij gevestigde gynaecoloog die zich gespecialiseerd had in vrouwen met een post partum depressie, daar heb ik ook veel praktische tips van gehad zoals het opbergen van alle scherpe voorwerpen in huis. Die man bracht dat op zo'n manier alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, dat voelde wel prettig . Hij was er van overtuigd dat een hormonale verstoring de hoofdzaak was, en schreef mij Duphaston voor en 50 mg Vit B6
Via een huis aan huisblad zag ik in een 'vrouwencentrum' een aantal bijeenkomsten (dacht 10) staan voor vrouwen met een Postnatale depressie, hier had ik echt het 'feest der herkenning' en kreeg weer hoop op een leven zonder nare beelden. Na afloop van die bijeenkomsten raadde de 'cursusleidster' mij een intensievere behandeling aan bij een psychiatrische kliniek. Ik heb dit toen besproken met mijn vrouwelijke huisarts omdat er bij het Riagg een groot verloop was, en zij heeft dat voor mij geregeld.
Van het Riagg ging ik naar een psychiatrische dagbehandeling van 4 middagen per week, ik heb daar enorm veel geleerd over mijzelf en mijn valkuilen. Ik ben toen ook de bezoeken aan de gynaecoloog en het gebruik van Duphaston en vit b6 af gaan bouwen. Mijn jongste was toen ongeveer 12 maanden.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 23:03 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:
Jemig wat een waardeloze huisarts was dat.

En wat fijn dat je er nu toch met je kinderen over hebt kunnen praten.

Hebben ze er ooit iets van gemerkt? Of zijn er dingen die nu beter voor ze op hun plek vielen?

Ja, er zijn veel dingen op hun plaats gevallen voor ze. Ik heb altijd geprobeerd mijn kinderen heel ver van mijn depressie te houden. Dus bij een klotedag, had mamma hoofdpijn en als ze zagen dat ik had gehuild, had mamma een zielig filmpje gekeken. Mijn kinderen moeten er wat van hebben meegekregen, maar ik heb mijn best gedaan om dit tot een minimum te beperken.

Ik heb ook veel kracht uit mijn kinderen geput en had voor mijzelf besloten dat ik geen kinderen op de wereld had gezet om ze als halfwees op te laten groeien.
Als een psychiater een 'contract' met mij wou afsluiten om mij geen zelfmoord te laten plegen, zei ik ook altijd ik ben dat op de eerste plaats aan mijn kinderen verschuldigd dus ik hoef niets te tekenen.
Maar de waarheid gebiedt mij ook te zeggen dat ik in de diepste dalen van mijn depressie ook heb nagedacht om mijn kinderen mee te nemen uit 'dit leven' om 'elders' in een vreedzame wereld verder te kunnen leven. Je voelt zo'n alles verzengende pijn in je borst, dat dit de enige oplossing lijkt. Achteraf snap ik de bezorgheid van de psychiater heel goed. Deze vreselijke gedachtes heb ik nooit in detail durven bespreken met mijn kinderen dus.

quote:

Op woensdag 4 september 2019 23:47 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Hoeveel kinderen heb je nou eigenlijk? Mixed signals in je topic.

2 kinderen, mijn oudste was 4 toen zijn broertje geboren werd.
We hadden de wens om 3 kinderen te mogen krijgen, maar heb bewust gekozen om mijn kinderen niet het risico op het nogmaals meemaken van een post natale depressie bij hun moeder.

quote:

Op donderdag 5 september 2019 00:35 schreef squatt3r het volgende:
Ik vind het mooi dat je dit deelt. Hoop dat ik deze vragen mag stellen en antwoord krijg:

- Je benoemt het geslacht van je huisartsen steeds, is dat omdat je het idee hebt dat er een samenhang is tussen hun geslacht, hun handelen en je tevredenheid daarover,

Nee, ik doe dat om duidelijk het verschil tussen die 2 aan te geven. Ik had misschien beter over huisarts A en huisarts B kunnen noemen. De huisarts waar ik naar toe ben gegaan is een hele begripvolle en lieve man, dus het heeft niets mer het geslacht te maken maar met de persoon.

quote:

- Heb je andere mensen ontmoet met dezelfde klachten en wel eens het idee gehad dat het aanstelleritis was, nepklachten om meer vrij te krijgen of gebrek aan zin om het kind op te voeden en hiermee de mensen die deze klachten wel ervaren benadelen?

Het is niet aan mij om andere mensen hierop te beoordelen. Mensen zijn complexe wezens.
Waar ik mij wel enigzins aan kan ergeren zijn mensen die goedbedoeld het advies geven om leuke dingen te doen en van de kleine dingen te genieten, en dat zijn nou net de dingen die absoluut niet lukken als je in een diep dal zit.

quote:

-Hoe was de reactie van je omgeving?

Eigenlijk best wel geschrokken, maar ook onwennig om ermee om te gaan. Op zich ben ik altijd assertief en goedgebekt van nature en daar past een depressie niet vanzelfsprekend bij.

quote:

Op donderdag 5 september 2019 00:36 schreef squatt3r het volgende:
Laatste vraag indirect gerelateerd aan dit topic: je wilde kinderen, heb je ooit overwogen te adopteren of pleeggezin te zijn ipv per se (biologisch) eigen kinderen te willen?

Ja, ik heb dat overwogen maar mijn man wil(de) dat niet.

quote:

Op donderdag 5 september 2019 00:39 schreef squatt3r het volgende:
Nu echt de allerlaatste: je schreef dat je je schuldig had gevoeld omdat je dacht gefaald te hebben en er nu anders over te denken. Maar klopt de hypothese dat je kind(eren) geen gemiddelde opvoeding in die jaren hebben ervaren? Dat de leraar te laat komen accepteerde lijkt dat te illustreren. Je kinderen hadden te maken met gedragingen die niet gemiddeld zijn. Zou je daar ook positieve kanten van kunnen zien? (Dat ze gewend zijn aan afwijking etc)

Wat beschouw je als een gemiddelde opvoeding?

Dat te laat komen heeft hooguit 3 maanden geduurd, dus niet een hele schoolcarrière.
Ik had mijn kinderen zeker een niet depressieve moeder gegund, maar deze 'moeder met een vlekje' heeft haar uiterste best gedaan om er het beste van te maken.
(ik heb een hele goede band met mijn zoons, en ze vragen mij nog regelmatig om advies voor uiteenlopende zaken van hypotheek tot conflicten op het werk)

quote:

Op donderdag 5 september 2019 08:12 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Denk je dat je kind er schade aan heeft ondervonden

Ik weet het niet. Mijn beide kinderen zijn gediagnosticeerd met ADHD in hun kindertijd dus moest ik zowiezo daar rekening mee houden.
(er zijn veel ADHD ers in mijn familie)
Mijn oudste hoogbegaafd en mijn jongste een non-verbale leerstoornis die nu tot een stoornis autistisch spectrum zou worden gerekend. Ze hebben dus wel issues maar deze zijn niet voor 100% aan mijn depressie toe te rekenen.

quote:

Op donderdag 5 september 2019 08:27 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Hoe reageerden zij daarop, wat gaven zij aan ervaren te hebben?

Zij hebben er duidelijk moeite mee dat hun moeder deze verdietige periode heeft gehad, ik begrijp dat maar wil niet dat ze daar zelf nog verdriet om hebben of 'rekening' met mij gaan houden. Het leven gaat door, ze moeten hun eigen leven oo de rit krijgen en dat is in deze tijd lastig genoeg.

quote:

Op donderdag 5 september 2019 08:43 schreef B.ertha het volgende:
Wauw, wat goed dat je zo'n heftig verhaal deelt!

Ik hoop hiermee in ieder geval 'iemand' te helpen om hun verhaal te doen.

quote:

- Hoe denk je dat mensen jou hebben ervaren die jij niet hebt ingelicht? Was het aan je te zien, gedroeg je je anders etc.?

Ik was duidelijk meer in mijzelf gekeerd, mijn spontaniteit en humor waren ver te zoeken. Mijn man heeft het ook zwaar gehad, hij is geen 'prater' en ging dus maar van alles doen om het mij naar de zin te maken. Als ik dan bijv opperde dat ik mettertijd de open haard uit de woonkamer zou willen hebben, ging hij direct met een moker de schouw wegslopen, terwijl dat van mij niet hoefde, ik had behoefte aan rust. Pas jaren later hebben we er uitgebreid samen over gesproken en gehuild. Mijn man vond het vreselijk dat ik langere tijd apathisch ben geweest, dit is de eerste maanden het ergst geweest ook door de antipsychotica, ik zat letterlijk kwijlend op de bank en verzorgde mij zelf amper. Dat was voor mijn man moeilijk om toe te moeten zien. Maar we zijn er doorheen gekomen.

quote:

- Je schrijft dat je er nog altijd last van hebt/gevoelig voor bent. Hoe belemmert het je nu nog? Hoe uit zich dat? Voel je het aankomen en kun je het dan in de kiem smoren of lig je er dan weer helemaal af?

In periodes van stress kan ik pseudo - hallicinaties krijgen. Dit gaat overigens de laatste 4 jaar goed, maar ik weet dat ik die 'gevoeligheid' bij mij draag.
Zo'n pseudo-hallucinatie is bij mij een visueel iets. Ik zie dan bijv een stuk van de vloer of de muur bewegen alsof het als water gaat stromen. Ik heb zelf nooit 'getript' maar het lijkt op wat ik lees over mensen die trippen op drugs. Als ik dat krijg weet ik dat ik weer wat meer 'rust' moet nemen. Maar zoals ik al schreef het gaat een stuk beter nu. Wel neem ik als ik op vakantie ga altijd wat anti-psychotica mee op vakantie, dat voelt gewoon fijner.

Wat wel een issue was dat mijn depressie 2 jaar geleden in alle hevigheid terug kwam ondanks het gebruik van antidepressiva(fluoxetine). Schijnbaar deed de fluoxetine niet meer zoveel bij mij. Ik heb met de psychiater verschillende soorten anti depressiva uitgeprobeerd maar uiteindelijk zijn wij uitgekomen bij Prozac (het 'originele ' merkmedicijn van fluoxetine) Waarschijnlijk is het net een andere combi van hulpstoffen waardoor Prozac wel werkt en generieke fluoxetine niet. De psychiater vertelde mij dat ze dit bij fluoxetine vaker tegen kwam dan bij andere anti depressiva.

quote:

- Weet je of jouw verhaal 'gemiddeld' is voor vrouwen met PND of had jij het heel zwaar te pakken?

Ik denk dat elk mens uniek is en ook de mate van klachten die ze tijdens een Postnatale depressie ervaren. De psychotische kenmerken maakten het niet gemakkelijk, maar het lijkt mij vreselijk om te moeten ervaren geen liefde voor je kind te hebben of geen behoefte te hebben aan de moederlijke zorgplicht. 'Leed' kun je niet met elkaar vergelijken.

quote:

- Begrijp ik nou goed dat je wel al die tijd thuis hebt gewoond? (Je spreekt over middagen) Was er ooit sprake van opname en waarom wel/niet?

Ik kon al die tijd thuis blijven wonen, omdat mijn moeder bij ons in huis kwam wonen voor enkele maanden. De weekenden als mijn man vrij was, ging ze dan naar huis. Alle scherpe messen en scharen waren in die tijd opgeborgen. De dagbehandeling noemden ze wel een opname maar ik mocht gewoontthuis slapen, deze dagbehandeling duurde ruim een jaar. Daarna heb ik nog een tijdje in een andere groep van 1 hele dag therapie gevolgd.

quote:

- Heeft je oudste er herinneringen aan?

Ik heb dit niet expliciet nagevraagd, maar ik heb zijn vragende gezichtje als hij mijn tranen ontdekte nog steeds op mijn netvlies staan. Ik zal dit toch nog eens met hem bespreken.

quote:

- Is er een reden dat jij dit hebt gekregen? Kunnen ze dat überhaupt zeggen?

Ik heb veel verschillende 'oorzaken' en neven-diagnoses voorbij horen komen.
Maar duidelijk zijn dat mijn hormonale gevoeligheid, doorgemaakte trauma's en een familiaire aanleg voor depressies de basis hebben gelegd voor mijn postpartum depressie. Mijn zwangerschapsbegeleiding liep via de gynaecoloog omdat ik daar bij mijn eerste kindje ook bij liep, vroeger was dat zo. 1e kind 'medisch' dan een volgend kind ook 'medisch'. Mijn eerste zwangerschap was met een spiraaltje die pas na de bevalling in de moederkoek mee naar buiten kwam, vandaar de begeleiding door een gynaecoloog. Tegen het einde van mijn eerste zwangerschap ging mijn bloeddruk omhoog, vandaar een gynaecoloog bij zwangerschap nr 2.
Toen de bevalling zich aankondigde zette de ontsluiting niet goed door, ik had al 24 uur weeën en nog maar 2 cm ontsluiting. De art-assistent raadde mij aan om uit te rusten om fit te zijn als de ontsluiting volledig was. Ze gaf mij een temazepam(inslaper) dit kon absoluut geen kwaad voor de baby en raadde mij aan om de temazepam in te nemen en daarna een warm bad te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar eenmaal uit het bad kwam er een soort van weeën storm op en vertrokken we weer naar het ziekenhuis, toen had ik 8 cm ontsluiting en kon ik daar blijven. Ik heb dus half versuft de bevalling meegemaakt, persweeën liepen ook niet lekker. Volgens mijn zus die ook bij de bevalling was ben ik ook tussen de weeën door 'weg' gevallen, slapend tussen de weeën door! Dit heeft in mijn optiek veel getriggerd. Maar het blijft een aanname. Mijn hormonale gevoeligheid bleek al eerder door PMS klachten en het niet kunnen verdragen van de anti conceptie pil.

[ Bericht 26% gewijzigd door VraagWatJeWil op 06-09-2019 23:44:47 ]