[Etappe 12] Cuneo - Pinerolo #1

Tappa 12: Cuneo - Pinerolo, 158 km

De lange en vlakke rit naar Novi Ligure was net begonnen en mijn voorspelling kwam al uit. We zagen weer een debiel van Nippo in de aanval gaan, vergezeld door een idioot van Androni en een mafkees van Bardiani. Damiano Cima, Marco Frapporti en Mirco Maestri waren de treurwilgen van dienst. Zij mochten met z'n drieën voor de zoveelste keer urenlang in beeld rijden terwijl het peloton daarachter op het gemakje de boel controleerde. Ruim op tijd werden de koplopers weer ingerekend en daarna werd er tergend langzaam toegewerkt naar de massasprint. De rit was nog saaier dan de vorige, want we hadden nu niet eens een valpartij onderweg om ons mee bezig te houden. Van begin tot eind was het een kwelling, en dan zagen we tot overmaat van ramp in de straten van Novi Ligure ook nog eens Caleb Ewan de massasprint winnen. Pascal Ackermann reed verrassend sterk, gezien zijn verwondingen. Hij ging vroeg aan en hij zag er ondanks alles vrij sterk uit, maar hij werd toch nog overvleugeld door Arnaud Demare en Caleb Ewan. Demare kon zijn sprint van een dag eerder niet herhalen, in de licht oplopende straten van Novi Ligure moest hij zijn meerdere erkennen in de Australische dwerg van Lotto Soudal. Achter Ackermann werd Viviani vierde, de Italiaans kampioen gaat naar huis zonder een zege op zak. Dat zijn we niet gewend van Quick Step, de ploeg die normaal alles wint bakt er tot nu toe niets van. Het gemis van Morkov en Richeze was te groot, de waardeloze Sabatini heeft anderhalve week kunnen laten zien hoe waardeloos hij is. Al lag het ook aan Viviani zelf, iedere keer zelf naar voren proberen te rijden en van wiel naar wiel springen kost teveel krachten. Hoe het ook zij, we zijn gelukkig voorlopig van deze ellende af. We hebben elf etappes gehad zonder veel spektakel, maar nu gaat de Giro echt beginnen. Van woensdag tot zondag worden we getrakteerd op etappes in de bergen. Al beginnen we nog voorzichtig. Er gaat gefietst worden van Cuneo naar Pinerolo, wat een eerbetoon aan Fausto Coppi zou moeten zijn. Het voelt alleen niet echt zo, met het oog op de geschiedenis is het eerder een schoffering.




De twaalfde rit gaat van start in Cuneo, een stad met 56.000 inwoners in Piëmonte. Cuneo is tevens de hoofdstad van de gelijknamige provincie. We bevinden ons ineens helemaal in het westen van Italië, aan de voet van de bergen, op een kilometer of 130 van Novi Ligure, de finishplaats van gisteren. De bergen hier noemen we blijkbaar de Zee-Alpen, Cuneo ligt op een plateau aan de voet van deze bergketen. Cuneo heeft een aparte vorm, van boven lijkt het een beetje op een driehoek. Daar komt ook de naam van de stad vandaan, want Cuneo zou Italiaans voor hoek moeten zijn. Volgens Google translate klopt daar geen reet van, maar afijn. Dwars door Cuneo loopt de Via Roma, dat zou de mooiste straat van de stad moeten zijn. Link en rechts zien we voor de gebouwen zuilengalerijen zoals we ze ook in Bologna zagen, best fraai inderdaad. Een aantal van die gebouwen hebben dan ook nog een vrij aardige façade, tussendoor komen we nog een mooie kerk tegen. Prima, wel. Ze gebruiken in het roadbook het woord statig, dat is een vrij treffende omschrijving. De Via Roma wordt onderbroken door de Piazza Galimberti, een vrij groot plein in het midden van de stad. Ook langs dit plein komen we weer allerlei fraaie gebouwtjes tegen. Naast een kerk beschikken ze in Cuneo ook nog over een kathedraal, die van Santa Maria del Bosco. Van buiten lijkt die kerk eerder op een of andere Romeinse tempel. Van binnen is ie goed versierd, met flink wat goud en fresco's. Verder hebben ze hier nog een klokkentoren van een meter of 52 hoog, je moet 132 traptreden bedwingen om de top van deze toren te halen. Van boven zou je dan een mooi uitzicht moeten hebben over de stad en de omgeving. Tegenwoordig is Cuneo een belangrijk verkeersknooppunt; de route vanuit het noorden naar de Tendapas voert langs de stad. Er is een nieuwe snelweg in aanleg die de verbinding met de stad Asti aanzienlijk zal verbeteren. Ten westen van de stad liggen drie bergdalen, de zogenoemde Valli di Cuneo, die diep de Cottische Alpen indringen. Zo, dankje Wikipedia. Cuneo is overigens niet alleen een belangrijk verkeersknooppunt, het is ook een belangrijk knooppunt voor de koers. De Giro is hier ontzettend vaak geweest. In 2016 nog, toen vertrok in Cuneo de laatste rit van de Giro, met aankomst in Turijn. Die rit werd gewonnen door Nikias Arndt, of all places. In 2010 zagen we dan weer een ploegentijdrit in de straten van Cuneo, gewonnen door Liquigas. Eén jaar eerder, in 2009, ging er ook een rit van start in Cuneo. Die rit zou aankomen in Pinerolo, net als nu.



Laten we eerst beginnen met een korte geschiedenisles. Het is geen toeval dat er in 2009 van Cuneo naar Pinerolo werd gereden, net als het geen toeval is dat we nu van Cuneo naar Pinerolo rijden. We gaan terug naar het jaar 1949. Lange tijd droeg Adolfo Leoni de leiderstrui tijdens deze Giro, tot de 17e etappe op het programma stond. Een rit van 254 kilometers tussen Cuneo en Pinerolo. Vijf beklimmingen onderweg, de Maddalena, de Vars, de Izoard, Montgenevre en Sestrière. Op de eerste klim van de dag ging Primo Volpi, een van de toppers in die tijd, meteen in de aanval. Fausto Coppi wilde achter hem aan gaan, maar hij had een probleem met zijn ketting. Na een korte pauze moest hij in de achtervolging. Al snel kwam hij terug aan de kop van de koers en hij ging meteen solo verder. Het was een gure dag, met veel motregen en mist. De wegen waren in die tijd nog niet echt van asfalt voorzien, zeker niet in de bergen. Dat gaf nog wat extra cachet aan de heroïsche zegetocht die volgde. Coppi reed al snel een grote voorsprong bij elkaar, niemand was in staat om hem te volgen. Ook Gino Bartali niet, al had hij wel een bijzonder excuus waarom hij niet kon volgen. Hij moest drie keer van wiel wisselen, onder meer omdat de enthousiaste fans langs de kant van de weg een keer een bos bloemen in zijn wiel wisten te gooien. Na een vreselijk lange solo van Coppi kwam hij als de grote overwinnaar aan in Pinerolo. Bijna twaalf minuten na hem kwam de nummer twee over de streep, Gino Bartali. Op de derde van de dag was het nog langer wachten, twintig minuten na Coppi wist Alfredo Martini derde te worden. Coppi pakte uiteraard ook meteen de leiderstrui en die zou hij in de resterende etappes niet meer afstaan. Een machtsontplooiing zoals ze het in Italië niet eerder zagen. Niet zonder reden is deze rit door een aantal journalisten verkozen tot de beste rit in de geschiedenis van de Giro d'Italia. Daarom werd er in 2009 weer gereden van Cuneo naar Pinerolo, 60 jaar na de glorietocht van Fausto Coppi. De rit in 2009 mocht er ook wel zijn, het was namelijk een rit met een vergelijkbare lengte. 262 kilometer, met onderweg drie lastige beklimmingen. Niet zo moeilijk als de rit in 1949, maar toch best behoorlijk. De overwinning zou naar Danilo Di Luca gaan, maar hij werd uiteindelijk uiteraard weer betrapt en verloor die overwinning. Nu staat de overwinning op naam van Franco Pellizotti, dat is dan toch wel altijd de humor van het wielrennen. Van de regen in de drup. Nu, tien jaar later, gaan we weer rijden van Cuneo naar Pinerolo. Ditmaal omdat het 100 jaar geleden is dat Fausto Coppi werd geboren. Waar het eerbetoon in 2009 nog ergens op leek krijgen we nu eerder te maken met een regelrechte belediging. De beste man kon zich gisteren al omdraaien in z'n graf omdat de rit naar Novi Ligure enorm saai was, nu wordt hij zogenaamd herdacht door een korte rit van 150 kilometer te ontwerpen met onderweg amper een serieuze klim. Heiligschennis is het. Schaam je dood, RCS.




De geschiedenis leert ons dat er een prachtige rit te ontwerpen valt na een vertrek uit Cuneo. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een regelrechte topshow, maar we moeten nog wat langer op onze honger blijven zitten. Starten doen we in ieder geval op de bekende Via Roma en misschien zien we daar wel Niccolo Bonifazio langs de kant staan. Niccolo is namelijk afkomstig uit Cuneo. De vaak van ploeg veranderende sprinter is tegenwoordig actief bij het Franse Total Direct Energie, momenteel dus niet actief in de Giro maar wie weet zien we hem terug in de Tour. Na een korte neutralisatie in de straten van Cuneo verlaten we de stad richting het noorden, waarna we de eerste 15 kilometer van de rit over rechte, brede en vlakke wegen zullen afwerken. Tussen Cuneo en Busca gaat het zelfs twaalf kilometer volledig rechtdoor, met onderweg alleen drie rotondes. De mensen die dachten dat we van de vlakke en rechte ellende verlost waren worden mooi in de maling genomen. Na wat bochten in Busca verlaten we vrij snel deze stad weer, waarna we recht op de bergen afstevenen. Twee kilometer rechtdoor, daarna slaan de renners rechtsaf. Nu begint er een klim, jawel! Oké, het is wel maar een korte klim. Iets meer dan twee kilometer aan 5%, het begint bijna ergens op te lijken. Via een aantal haarspeldbochten slepen de renners zich over een wat smallere weg naar boven. Dit klimmetje lijkt vooral geschikt te zijn om de vlucht van de dag vorm te geven, als er op het vlakke gedeelte van de rit nog geen groep is gaan lopen. Eenmaal boven gaan we rechtdoor naar beneden over een bredere weg. Al is er van een echte afdaling geen sprake, de weg loopt vals plat naar beneden. Als we bijna beneden zijn rijden we door Rossana en buiten dit plaatsje krijgen we met wat bochten te maken. Na die bochten komen we een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Via wat binnenwegen rijden we nu door Sant'Antonio en Piasco, waarna het over de grote weg verder gaat richting Saluzzo. In de tien kilometer tussen Piasco en Saluzzo komen de renners op een paar rotondes na weinig obstakels tegen. Het gaat steeds licht naar beneden, zo licht dat het aanvoelt als vlak. Saluzzo passeren we na 37 kilometer.



De weg richting Saluzzo liep vanaf Manta een kilometer of drie rechtdoor, maar eenmaal in Saluzzo komen we twee rotondes tegen. Na de tweede rotonde rijden we door het centrum van dit plaatsje, over wegen waar normaal alleen voetgangers komen. Dwars door de winkelstraatjes, lekker man. Aan het eind van de tocht door Saluzzo komen we een rotonde tegen, waar we rechts moeten aanhouden. Vervolgens gaat het weer eens ouderwets lang rechtdoor richting Revello. Een kilometer of zeven in rechte lijn, met onderweg alleen twee rotondes. Nadat de weg steeds een beetje verder naar beneden liep bereiken we buiten Saluzzo het diepste punt, hierna gaat de weg weer wat vals plat omhoog. Tot Revello stelt dat niet veel voor, het stijgt zo'n beetje tien meter per kilometer. Na een paar bochten in Revello fietsen we verder richting het zuiden, richting de Po. We gaan weer eens naar deze rivier toe, och jongens wat vind ik dat leuk. In de drie kilometer tussen Revello en Morra San Martino komen we nog een paar meter hoger uit, maar daarna slaan we linksaf en is het een tijdje vlak terwijl we over de Po fietsen. Aan de overkant van de Po fietsen we naar Martiniana Po en hier gaat de weg tijdelijk wat steviger omhoog. Anderhalve kilometer aan 5%, heftig. Na dit korte klimmetje rijden we van Martiniana verder naar Sanfront over een brede en rechte weg. Het is nu weer even een aantal kilometer vlak. In Sanfront worden we geconfronteerd met wat bochten, maar buiten dit plaatsje gaat het gewoon weer rechtdoor richting de eerste tussensprint van de dag. Die eerste tussensprint van de dag volgt na 61 kilometer in Paesana. In de drie kilometer na Sanfront loopt de weg nog wat vals plat omhoog, maar zodra we Paesana binnenrijden vlakt de weg weer af. De passage in Paesana is wat smal, zo moeten de renners bijvoorbeeld over een vrij smalle brug rijden als ze opnieuw de Po oversteken.



Na de smalle tocht in Paesana en het afwerken van de tussensprint slaan we rechtsaf en daarna gaat het over een brede weg een kilometer rechtdoor naar beneden. Plotseling wordt die weg dan ineens een stuk smaller en krijgen we zelfs met een nieuw klimmetje te maken, het gaat een kilometer omhoog aan 4%. Tijdens dit korte stukje omhoog komen we een haarspeldbocht tegen. Omhoog is dat prima, maar het vervelende gedeelte komt nu. Na het korte knikje gaat het drie kilometer serieus naar beneden. De weg is hier dus smal, maar vooral bochtig. Kort achter elkaar komen de renners zeven haarspeldbochten tegen, en nog een aantal andere bochten. Een gevaarlijke afdaling, zo tussendoor. Gelukkig duurt het niet zo lang. Al snel komen we weer op een bredere en rechtere weg terecht, die ons naar Mondarello brengt. In dit dorpje begint de weg wat af te vlakken. We rijden verder door richting Barge, waar we een paar keer naar links en naar rechts mogen. Vervolgens rijden we over een grote en brede weg verder richting Cavour. Buiten Barge loopt de weg, die voornamelijk rechtdoor gaat, nog een kilometer of drie lichtjes naar beneden. Vervolgens is het vijf kilometer vlak tot in Cavour. In Cavour betreden we 78 kilometer koers een lokaal circuit. Naar goed Italiaans gebruik gaan we weer eens ouderwets een rondje rijden. Dit lokale rondje beginnen we met een bocht naar rechts in Cavour, waarna we door een smalle winkelstraat gaan rijden. Even verderop volgt er een bocht naar links. Na deze bochten rijden we zo goed als rechtdoor naar finishplaats Pinerolo, zonder daadwerkelijk te finishen. Het stuk richting Pinerolo begint met een rechte en vlakke weg van 3,5 kilometer. Daarna komen we een rotonde tegen, waar we rechtdoor moeten. Na deze rotonde rijden we nog eens vier kilometer rechtdoor, al komen we wel opnieuw een aantal rotondes tegen. We komen uit in Osasco, een klein dorpje. Buiten dit dorpje gaat het bij een rotonde naar rechts, waarna we koers zetten richting Pinerolo. Op een rotonde na gaat het rechtdoor tot aan de rand van deze plaats. Eenmaal in Pinerolo gaat het ook best lang rechtdoor, al komen we opnieuw een rotonde tegen. 600 meter na die rotonde slaan de renners scherp linksaf, 500 meter daarna gaat het weer naar rechts. Hierna gaat het weer 500 meter rechtdoor, waarna we opnieuw rechtsaf slaan. Opeens bevinden we ons in de nauwe straatjes van Pinerolo, waar het asfalt wordt verruild voor kasseitjes. Niet lang daarna slaan we linksaf en dan komen we ineens dit tegen:




Jawel, in het lokale rondje in en rond Pinerolo heeft men een klein kasseienklimmetje verstopt. Zoals aan de foto's te zien valt is dit klimmetje geen noviteit in de Giro. We zagen het klimmetje al langskomen in de Giro van 2016, tijdens de 18e rit. Het is een kort klimmetje, van 500 meter. In die meters gaat het wel steil omhoog, aan 13% maar liefst. Er zit zelfs een zwaarste stukje in van 20%, en dan rijden we dus ook nog over kasseien. Een vervelend obstakel, dat tijdens de eerste passage nog geen rol van betekenis zal spelen. Boven op dit korte rotklimmetje gaan we in de laatste ronde nog even rechtdoor, nu slaan we meteen linksaf. We verlaten de geplaveide straatjes en komen weer op het asfalt terecht. Het blijft smal, dat merken de renners vooral tijdens de korte afdaling die volgt. Het gaat slechts een kilometer naar beneden, maar in die kilometer komen we wel zes bochten tegen, terwijl de weg smal is en er allerlei gebouwen langs de weg staan. Gevaarlijke afdaling, maar niet zo lang gelukkig. Na deze kilometer naar beneden slaan we linksaf en daarna is het meteen vlak. Even verderop slaan we rechtsaf en dan rijden we daarna door Abbadia Alpina, een dorpje met een stuk of vijf rotondes. Na de laatste rotonde gaat het een halve kilometer rechtdoor, waarna we twee keer kort achter elkaar rechtsaf slaan. We steken de rivier Chisone over en gaan dan langs de andere kant van de rivier richting San Secondo di Pinerolo rijden. Het gaat behoorlijk rechtdoor richting San Secondo, de weg is bovendien behoorlijk vlak. Wel een wat smallere weg, al komen we in de buurt van San Secondo op een bredere weg terecht. Die weg loopt dan overigens ook twee keer kort omhoog. Eerst 200 meter vrij stevig, even later nog eens 400 meter. Daarna rijden we het plaatsje in en hier pakken we nog een stuk of vier bochten mee. Na het draaien en keren in San Secondo gaat het een kilometer of vier vooral rechtdoor richting Bricherasio. Er werd even kort gedaald, maar nu is de weg weer vlak. Na een paar bochten gaan we vervolgens rechtdoor naar Luserna San Giovanni, waar we na 111 kilometer passeren. Ze hebben hier wel een opvallend gemeentehuis.



De weg richting Luserna is breed en in eerste instantie vlak, maar na een tijd begint de weg vals plat omhoog te lopen. In een kilometer of 5 komen we ongeveer 80 meter hoogte uit, niet echt heel spannend dus. Gelukkig is de omgeving wel mooi, de heuvels in de omgeving liggen er prachtig bij. Alleen jammer dat ze bij de organisatie zo hun best hebben gedaan om bijna alle bekende beklimmingen in deze omgeving te vermijden. Toch is het ze niet gelukt om alles te ontlopen, want we zijn nu angstvallig dicht in de buurt van de eerste serieuze klim van de dag. In Luserna slaan de renners linksaf, waarna ze over de rivier Pellice rijden. Aan de andere kant van de rivier loopt de weg tijdelijk wat steiler omhoog, terwijl we via een aantal bochten Lusernetta binnenrijden. In dit dorpje komen we weer wat rotondes tegen, bij de laatste van die rotondes volgt een scherpe bocht naar links. Vervolgens gaan we over een brede en golvende weg koers zetten naar Bibiana. In de vijf kilometer richting dit plaatsje gaat het vooral naar beneden, met tussendoor nog wel een paar knikjes omhoog. Als we Bibiana binnenrijden is het eerste wat we zien een lelijk industrieterrein. Daarom slaan we snel rechtsaf, waarna we dwars door het dorp rijden. Aan het eind van het dorp slaan we scherp rechtsaf en dan begint de klim. Er gaat voor het eerst in de historie van de Giro geklommen worden naar Montoso. De klim van de eerste categorie waar we nu aan beginnen is 8,8 kilometer lang en het stijgt in deze kilometers gemiddeld aan 9,5%. Het is dus best raar dat we hier niet eerder zijn geweest, dit is een heerlijke klim. Na een smalle passage in Bibiana en de scherpe smalle bocht naar rechts loopt de weg niet direct heel steil omhoog. We beginnen nog rustig, met een kilometer aan 5%. De weg is hier ook tijdelijk breed, maar al snel wordt het weer wat smaller. In het begin gaan we ook een tijdje rechtdoor, maar al snel verschijnen er de nodige bochten. De tweede kilometer van de klim is met 7,5% gemiddeld een stuk lastiger. We komen in een bos terecht, waar de steile bochten elkaar snel opvolgen. Na de twee relatief makkelijke kilometers aan het begin krijgen we nu het echte werk, de resterende kilometers gaat het aan 10,6% gemiddeld omhoog. De derde kilometer valt wat dat aangaat nog mee, we blijven voorlopig nog onder de 10% gemiddeld. Pas in de vierde kilometer gaat het echt los, in die kilometer komen we niet onder de 10%. Ook in de volgende kilometer blijft het steil, we gaan weer omhoog aan 10,5%. We passeren ondertussen een aantal vervallen gebouwen. Vroeger moet er ergens halverwege de klim nog een vakantieoord hebben gezeten, maar dat is geen succes geweest. Meerdere vervallen en verlaten gebouwen bij elkaar in de buurt. Hierna krijgen we overigens ook even een klein stukje vlak, even een klein stukje om weer op adem te komen. Lang duurt dit niet, want al snel gaat het weer verder aan 11%. We rijden overigens over de de Via San Vincenzo, zou dat Nibali nog kunnen motiveren om tot grootse daden te komen? Dit verder terzijde natuurlijk. Richting de top van de klim bereiken we het meest bochtige deel, kort achter elkaar moeten de renners door een stuk of tien haarspeldbochten omhoog. Het zal geen verrassing zijn dat hier het steilste stuk van de klim zit, het gaat tijdelijk aan 14% omhoog. Het wordt eigenlijk alleen maar steiler, met tussendoor ook nog een halve kilometer aan 12,5%. Onder de 10% komt het niet meer, we krijgen pas in de laatste 500 van de klim weer te maken met normale percentages.




Na 126 kilometer, op 32 kilometer van het eind, bereiken we de top van de klim. We rijden het skidorpje Montoso binnen. Een dorpje met een ietwat treurig voorkomen. Het heeft er alle schijn van dat dit niet het drukstbezochte skigebied van Italië is. Tijdens de klim kwamen we al enkele vervallen gebouwen tegen, ook in Montoso ziet het er niet fraai uit. Veel huizen en appartementen die verlaten lijken. Dat heeft voor een deel te maken met het feit dat het skigebied zich niet in Montoso bevindt. Vanuit Montoso kun je nog een kilometer of vijf verder klimmen naar Rucas. Hier staan nog wat hotels en in totaal zouden ze een kilometer of zes aan piste moeten hebben. Niet veel, maar voor de lokale bevolking voldoende. Voor de toeristen is het dan weer niet echt tot de verbeelding sprekend, er zijn betere alternatieven in Italië. Aangezien we ons hier ook nog niet eens heel ver boven de zeespiegel bevinden zit je natuurlijk ook met de sneeuwval, dat kan hier tegenvallen. Al met al een paar redenen waarom deze omgeving er behoorlijk treurig uitziet. Vergane glorie, je zou kunnen zeggen dat men Montoso op de verkeerde plaats uit de grond heeft gestampt. De weg omhoog die we net hebben genomen is overigens niet de hoofdweg richting dit hoopje ellende. Nee, die weg is doorgaans afgesloten. De hoofdweg komt vanuit Bagnolo Piemonte. Wij gaan nu afdalen richting dit plaatsje. Het enige wat deze regio aan de Giro heeft is dat men speciaal een nieuwe laag asfalt heeft neergelegd voor deze afdaling, die normaal dus dienst doet als klim. Dat is maar goed ook, want de kant waarlangs we nu afdalen is eigenlijk nog lastiger. Nog steiler, zonder momenten van relatieve rust tussendoor. Het gaat dus een snelle afdaling worden. De afdaling is iets meer dan tien kilometer lang en buitengewoon technisch. De korte en snelle bochten volgen elkaar snel op, met tussendoor af en toe een pittige haarspeldbocht. Het is maar goed dat er nieuw asfalt ligt, want op de oude beelden van Google zag het er vrij ellendig uit. Al blijft het nu nog steeds ellendig. Het gaat tien kilometer lang aan ongeveer 10% naar beneden, met heel veel bochten tussendoor. Daar hoef ik verder geen tekening bij te maken denk ik, dat is gewoon lastig. Het is dat er daarna nog een lang vlak stuk volgt, anders was dit een ideale plaats geweest om iets te forceren. In de buurt van Boaglio begint de afdaling wat rechter te worden. Over een brede weg gaat het dan rechtdoor verder naar Bagnolo, waar we na 136 kilometer passeren. Het laatste stuk van de afdaling is dus iets makkelijker dan het begin. Eenmaal in Bagnolo pakken we in het centrum wat bochten mee, waarna we koers zetten richting Cavour.



De weg tussen Bagnolo en Cavour is vooral vlak, al komen we stiekem een paar meter lager uit. Het gaat een kilometer of vijf vooral rechtdoor, na de bochten in Bagnolo. Als we voor de tweede keer vandaag Cavour betreden is het bijna tijd voor de tweede tussensprint van de dag. Deze tussensprint komt na 142 kilometer, op 16 kilometer van het eind. In de smalle winkelstraat van Cavour waar we eerst zonder na te denken doorheen fietsten gaat er nu gesprint worden voor de punten. Of nouja, dat is de bedoeling, in de praktijk stelt zo'n sprint alsnog vaak niets voor. In ieder geval bevinden we ons nu weer op het lokale circuit en we gaan nu weer verder fietsen naar Pinerolo over dezelfde weg als een kilometer of 60 geleden. We slaan dus opnieuw linksaf, waarna we 3,5 kilometer rechtdoor rijden door open terrein. Dan komen we een rotonde tegen, waarna het weer vier kilometer rechtdoor gaat. Ja, goed, met tussendoor wat rotondes. Nou, het is wat. We komen weer in het kleine Osasco uit en buiten dit dorpje gaat het bij een rotonde opnieuw naar rechts, waarna we weer koers zetten richting Pinerolo. Op een rotonde na gaat het rechtdoor tot aan de rand van deze plaats. Eenmaal in Pinerolo gaat het ook best lang rechtdoor, al komen we opnieuw een rotonde tegen. 600 meter na die rotonde slaan de renners scherp linksaf, 500 meter daarna gaat het weer naar rechts. Hierna gaat het weer 500 meter rechtdoor, waarna we opnieuw rechtsaf slaan. We bevinden ons weer nauwe straatjes van Pinerolo, waar het asfalt wordt verruild voor kasseitjes. We slaan nog een keer linksaf en dan komen we weer dat ene kasseienklimmetje tegen.




De Via Principe d'Acaja is nog steeds een meter of 500 lang. We hebben hem ondertussen al gezien, dus weten we hoe lastig de klim is. Het is vooral vrij smal, al is er ergens halverwege een wat breder deel waar we wat oude muren en oude gebouwtjes zien. Voor de mensen met een kort geheugen is het goed om te vertellen dat het omhoog gaat aan 13% gemiddeld, met een zwaarste stukje van 20%. En ja, er liggen dus kasseien. Niet van die dingen als op de Koppenberg ofzo, maar prettig fietsen is het allerminst. Op twee kilometer van de streep komen de renners boven op dit ellendige ding. Tijdens de vorige ronde sloegen ze linksaf, maar nu rijden ze nog een stukje rechtdoor. Het stuk rechtdoor is nog steeds voorzien van steentjes, maar al snel schakelen we over op asfalt. We slaan rechtsaf en dan gaat het meteen steil naar beneden. Het gaat 200 meter rechtdoor naar beneden, daarna volgt er een haarspeldbocht naar links. Bijna direct na die bocht volgt er dan weer een lastige bocht naar rechts, waarna het 150 meter rechtdoor gaat tot de volgende scherpe bocht naar rechts volgt. Het gaat nu 200 meter rechtdoor, nog steeds in dalende lijn. Een bocht naar links volgt, waarna we even verderop de vod zien hangen. Het gaat 400 meter rechtdoor, tot op 800 meter van de streep. Ondertussen is het vlak geworden en dat zal zo blijven tot aan de finish. Van 800 tot 500 meter van het eind gaat het zo goed als rechtdoor, met alleen bij een vluchtheuvel een kleine kronkeling in de weg. Op 500 meter van de finish slaan we rechtsaf, even verderop maken de renners bij een rotonde eerst een flauwe bocht richting rechts, om dan weer naar links te gaan. Vervolgens gaat het in de laatste meters van de rit rechtdoor.




Wie wil weten hoe de finish er precies uitziet moet even de beelden van 2016 opzoeken. Tijdens de Giro van 2016 kwam de 18e rit namelijk aan in Pinerolo. Ook toen beklommen we in de finale de steile kasseienklim en het stuk na die kasseienklim richting de finish was precies hetzelfde. De rit in 2016 was er eentje voor de vluchters. Het was een lange rit met een vlakke aanloop, in en rond Pinerolo zaten er wel wat klimmetjes maar de klassementsmannen voelden zich niet geroepen om de knuppel in het hoenderhok te gooien. ONZE Steven Kruijswijk reed toen nog in de roze trui, maar dat zou niet lang meer duren. Een dag later ging alles mis. Maar oké, de rit met aankomst in Pinerolo dus. Vluchters, met een gigantische voorsprong. Meer dan 13 minuten voor op het peloton. Voorin zaten veel sterke renners, waaronder Moreno Moser en Gianluca Brambilla. Ja, Moreno Moser had toen nog af en toe een goede dag. Ondertussen is hij helaas gestopt, fysieke en misschien ook wel mentale problemen. Enfin, op de beklimming van Pramartino gingen Moser en Brambilla samen in de aanval, de rest werd gelost. Onderweg terug naar Pinarello bleef een achtervolgend groepje op een kleine achterstand hangen, maar de verwachting was tot dat de ritzege naar Moser of Brambilla zou gaan. Het kopduo begon aan het kasseienklimmetje met een voorsprong van een seconde of 15, normaal gesproken genoeg. In de achtervolging zagen we een jongen van Tinkoff uit de bocht vliegen bij het aansnijden van de bocht naar de klim, dat zal dus ook tijdens de rit van nu weer een aandachtspuntje worden. Moser en Brambilla kwamen samen boven en daalden af richting de finish. Ergens ver in de achtergrond zagen we Trentin naderen, maar hij zat veel te ver weg om het duo nog te bedreigen. Of niet? Moser en Brambilla keken wel erg veel naar elkaar. Brambilla en Trentin waren toen ploeggenoten, dus Brambilla nam niet meer over. Moser voelde zich niet geroepen om hard op kop te rijden, dus werd het tempo vooraan steeds lager. Desalniettemin zat Trentin op 500 meter van de streep nog steeds niet in het wiel, de afstand leek nog steeds onoverbrugbaar. Moser en Brambilla bleven alleen pokeren, ze kwamen bijna tot stiltand. Op 200 meter van het eind sloot Trentin aan en hij demarreerde meteen. Slaapkop Moser had niets in de gaten en reageerde pas toen Trentin al vertrokken was. Trentin won in zijn blote bast, omdat hij niet eens tijd had om z'n truitje dicht te ritsen. Sulletje van de dag was Moreno Moser, hij werd tweede. Gianluca Brambilla werd derde, maar hij zag tenminste nog een ploeggenoot winnen. Een aankomst die misschien wel te vergelijken is met de overwinning van Van der Poel in de Amstel Gold Race, het was een buitengewoon onwaarschijnlijke finale. In het peloton zagen we verder weinig actie, Kruijswijk kwam samen met zijn concurrenten in dezelfde tijd aan. Het klimmetje aan het eind is dus niet lastig genoeg om verschillen te creëren als niemand vol gaat. Weten we dat ook meteen weer.



Pinerolo dus, de aankomstplaats van vandaag. Een stad met 36.000 inwoners, waar Fausto Coppi in 1949 een van zijn mooiste overwinningen wist te boeken. Alleen al daarom is Pinerolo bijna een heilige plaats in het wielrennen, al weten de Italianen dat niet altijd op een ideale manier vorm te geven. In 2016 eindigde de rit in Pinerolo dus als een ordinaire prooi voor de vluchters. In 2009 was het dan wel nog een redelijk groot succes, met de rit die eigenlijk steeds hilarischer wordt. Aan het begin van mijn voorbeschouwing heb ik blijkbaar een fout gemaakt. Niet alleen Di Luca is door de organisatie geschrapt, ook door de naam van Pellizotti is een streep gezet. Maar, nu wordt het pas echt grappig. Wie was de nummer drie in 2009? Wie eindigde er na 262 kilometer als derde in de rit tussen Cuneo en Pinerolo? Denis Menchov. Hahaha ja, daar schieten we dus ook echt helemaal niets mee op he. Weet je wat, we pleuren gewoon een streep door die hele rit. Geen winnaar, is beter. Naast de heroïsche en epische tocht van Coppi in 1949 is er trouwens nog een andere fenomenale aankomst in Pinerolo geweest. Wel fenomenaal op een iets andere manier. In 2007 eindigde een vlakke rit in deze stad. Het zou een massasprint worden, maar het had een beetje geregend die dag. In Italië willen wegen dan nog wel eens glad worden, zo ook in 2007. De weg veranderde in een glijbaan. Gabriele Balducci won de sprint voor McEwen en Hushovd. Aanvankelijk leek het nog goed te gaan, maar ergens rond de tiende positie viel de eerste van z'n fiets. Daarna was er geen houden meer aan, de een na de ander gleed op z'n bips over het Italianse asfalt waar zich inmiddels een mooi laagje zeep had gevormd. Blij dat ik glij! De beteuterde blik van Bettini blijft goud.



Er valt nog veel meer te vertellen over Pinerolo, maar aangezien de volgende rit ook van start gaat in deze stad bewaar ik dat voor morgen. Voorlopig moeten we vooral onthouden dat het de bedoeling was om Coppi te eren. Is dat gelukt? Nou, nee, niet echt. Met een beetje pech is het net als in 2016 een rit voor de vluchters, dat valt dan moeilijk te omschrijven als een waardevol eerbetoon. We krijgen in ieder geval geen herhaling van 1949, geen held gaat het zich hier op de hals halen om de hele dag solo rond te rijden. We krijgen ook geen herhaling van 2007, want het blijft droog. In Cuneo wordt het een graad of 21, met geen kans op regen en weinig wind. In Pinerolo wordt het íets warmer, 22 graden. Ook daar geen kans op regen en heel weinig wind. Aan het weer zal het dus niet liggen, een prima dagje. Met die lastige afdalingen onderweg is het misschien maar beter ook dat het droog blijft. Het is een korte rit, dus beginnen we vrij laat. 13:10 staan de renners aan de start, 13:15 schieten ze echt in gang. Het kan voor de verandering een keer een leuke aanvangsfase worden, aangezien er vandaag veel renners zullen zijn met ambities om in de vroege vlucht te komen. Eurosport is er meteen om 13:15 bij, dus alle spanning en sensatie kunnen we live meemaken! Finish wordt verwacht tussen 16:59 en 17:25.

Nou, jongens en meisjes, dit is een lastige rit om te voorspellen. Het is de eerste rit in een reeks van lastige ritten. Aangezien dit van de vier ritten tot de rustdag de minst lastige is heb ik zomaar het vermoeden dat de klassementsrenners het voorlopig nog rustig aan gaan doen. De klim naar Montoso is lastig, maar ik heb niet het idee dat een Nibali denk dat hij hier direct Roglic gaat lossen. Bij andere renners zoals Lopez, Landa en Yates is de nood om aan te vallen wat hoger, maar ook zij kunnen waarschijnlijk ook beter wachten op de ritten met meerdere beklimmingen. Zelfs met de ranzigmatige ploeg van Jumbo-Visma moet deze rit nog gecontroleerd kunnen worden. Het lastige klimmetje aan het eind lijkt me ook niet lastig en lang genoeg om voor verschillen te zorgen. In 2016 leverde het alleen leuke plaatjes op, in ieder geval. Ik verwacht hooguit wat plaagstootjes op Montoso, voor het echte werk zullen we moeten wachten op de volgende rit. We gaan vluchters krijgen. Wel interessant om te zien wat voor mannen in de aanval gaan. Bij UAE moeten ze daar bijvoorbeeld goed over nadenken. Enfin, dat gaan we allemaal live meemaken dus. Leuk!
1. Izagirre. Dit is nergens op gebaseerd, buiten het feit dat ik inmiddels wel weer zin heb om met mijn Baskische vlaggetje te gaan zwaaien. Astana zal vast wat mannetjes in de aanval willen sturen, om te kijken of ze daar later tijdens de rit nog hun voordeel mee kunnen doen. Al verwacht ik eigenlijk dat deze tactiek pas tijdens de volgende rit echt rullevant wordt. Maarja, je moet toch vijf namen verzinnen. Izagirre staat in ieder geval ver genoeg in het klassement waardoor hij een grote voorsprong kan krijgen. Staat hij daarna meteen weer wat dichter en kunnen ze ook hem gaan uitspelen. Zoiets. #vinotactics
2. Vuillermoz. Ja, uh, Pikachu zal toch iets moeten proberen om wat van z'n Giro te maken. Momenteel is hij rond aan het fietsen als een grijze muis, wat eigenlijk wel heel goed bij hem past. Desalniettemin gaan we de komende dagen veel mannen van AG2R in de aanval zien. De slecht presterende Gallopin zal wel weer een poging wagen, net als de matige Amerikaan Warbassie. En Vuillermoz dan, misschien. Toch degene die het meeste kans maakt op een ritzege vanuit een kopgroep.
3. Bakelants. Jantje Bakelmans! In ieder geval iemand van Sunweb, volgens Thijsje Zonneveld hebben de jongens van dominee Spekenbrink keiharde pegels ontvangen van RCS om de koers te kleuren. Daarom stond Dumoulin hier ook aan de start, aangezien ze bij ASO geen geld konden vangen. Wat een ordinair wereldje is het toch ook eigenlijk. Enfin, nu Tom weg is moeten ze op een andere manier het ontvangen geldbedrag om zien te zetten in prestaties. Dat zal dus moeten door iedere dag in de aanval te gaan met Bakelants, Vervaeke, Haga en Oomen. Wordt dat wat? Nee, dat wordt niks.
4. Montaguti. Of een andere god van Androni. Cattaneo en Masnada staan nu misschien iets te kort in het klassement naar de zin van Conti, dus dan kom ik uit bij de tot nu toe volkomen onzichtbare Montaguti. In het verleden wel een vaste klant voor dit soort ondernemingen. Of hij dat nu nog is, dat gaan we de komende dagen meemaken! Oh wat spannend.
5. De Gendt. Ewan is weg, dus mag De Gendt nu zelf z'n kansen gaan pakken. Hem kennende gaat hij meteen in de aanval, maar hij heeft wel als nadeel dat hij de afgelopen dagen hard heeft moeten werken voor Ewan. Zou daarom zomaar zo kunnen zijn dat hij net dat beetje frisheid mist om voor de ritzege te gaan.

quote:

Op donderdag 23 mei 2019 12:42 schreef Frozen-assassin het volgende:

[..]

Vragen of koffiedate?Juliet.Broersen@volteuropa.org

Pak je kans

Alkmaar, ze praat dus als een slijptol.