Trauma’s blijven onbehandeld in de GGZ

quote:

Op maandag 22 april 2019 13:27 schreef Keep_Walking het volgende:
https://www.volkskrant.nl(...)0Q7BrATLmaVCidzrv0vU

Trauma’s blijven in de ggz geregeld onopgemerkt en (bewust) onbehandeld. En dat terwijl bekend is welke twee therapiëen de beste resultaten boeken - al vragen die het uiterste van de patiënt.

Ik heb eigenlijk nooit gesnapt waarom er nooit iets aan gedaan is. Je zou denken dat psychologen en psychiaters zouden snappen dat traumabehandeling belangrijk is, zeker bij psychiatrische patiënten.

Het gaat al geruime tijd niet alleen (vooral?) meer over wat behandelaars nou het beste lijkt voor hun patiënten denk ik. Verzekeraars bakenen een en ander met hun DBC's of hoe het tegenwoordig ook mag heten behoorlijk af. Vraag me ook af in hoeverre de vragenlijsten ingesteld zijn om trauma te inventariseren. De zorg heeft niet alleen last van de financiële prikkel voor efficiëntie ipv maatwerk, maar is denk ik dankzij invloed van media e.d. trendgevoeliger geworden. Dat kan misschien ook wat tunnelvisie met zich meebrengen, omdat er dan meer aandacht (trainingen, protocollen, richtlijnen en testen, medicatie (met bijbehorende promotie, etc.) voor bepaalde dingen kan zijn waardoor andere dingen weer wat makkelijker weg zakken ofzo. Eenmaal in de funnel van een andere diagnose is er denk ik o.a. met het oog op x aantal vergoede behandelingen voor x diagnose wellicht ook te weinig ruimte om trauma ook aan te pakken.

Ik denk wel dat er goede redenen kunnen zijn om niet meteen bij iedereen een traumabehandeling in te zetten. Juist omdat het dus het uiterste kan vergen. Kan me voorstellen dat het wenselijk is om eerst wat beter aan elkaar te wennen, zodat je bepaalde signalen ook beter kan (leren) interpreteren om ze de behandeling beter te kunnen optimaliseren.

quote:

Op maandag 22 april 2019 14:27 schreef phoenyx het volgende:
Tijdens therapie heb jij niet kunnen vertellen wat je wil?
Kijk alles kan altijd beter. Ik wil best geloven dat het niet zo goed gaat in de psychiatrische zorg, niet omdat men niet wil (die er werkt) maar bijvoorbeeld vanwege personeelstekorten. Het punt is een beetje denk ik dat ze wel naar jullie kunnen luisteren maar niet alles kunnen doorvoeren waarvan jullie denken dat het gaat helpen. Meestal omdat het jullie niet helpt, ook al denken jullie van wel.

Stel iemand zit op een gesloten instelling dan wil hij graag naar een open instelling. Hij denkt dat het beter voor hem is want hij kan zogenaamd met vrijheid omgaan nu en de gesloten instelling maakt hem alleen maar erger en dit en dat. Hij zit niet voor niets in een gesloten instelling, dat komt omdat hij geestelijk helemaal van het padje af is, hij begrijpt de wereld/realiteit niet ook al denkt hij van wel (voor hem is het immers normaal, het enige wat hij kent, net als dat een dom persoon nooit van zichzelf doorheeft dat hij of zij dom is).

Probeer wat meer vanuit de 3e persoon ernaar te kijken en je eigen ervaringen wat los te laten, want die zijn niet objectief (jij in de 3e persoon ook niet maar de kans dat je er dan wat objectiever naar kijkt is dan wel wat groter).

Dit is precies wat hij bedoelt. Dat mensen als imbecielen worden beschouwd/behandeld omdat ze een psychiatrische diagnose hebben. Dat dit als een acceptabele benadering wordt gezien vind ik weerzinwekkend.

Je verwacht iets wat principieel goed klinkt, maar niet waar te maken valt.

En het wordt alleen maar erger, steeds meer mensen hebben GGZ nodig terwijl aanbod niet (met dezelfde mate) meestijgt. Daarom is zelfzorg heel belangrijk als blijkt dat 1/5 van de NL bevolking GGZ heeft gehad en/of ooit in hun leven te maken mee zal krijgen.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 09:07 schreef Yiwei het volgende:
Je verwacht iets wat principieel goed klinkt, maar niet waar te maken valt.

En het wordt alleen maar erger, steeds meer mensen hebben GGZ nodig terwijl aanbod niet (met dezelfde mate) meestijgt. Daarom is zelfzorg heel belangrijk als blijkt dat 1/5 van de NL bevolking GGZ heeft gehad en/of ooit in hun leven te maken mee zal krijgen.

Het aanbod is er wel, maar ze doen te lang over dezelfde clienten.
Ze presenteren het in hun folder als volgt: diagnose stellen, behandelplan maken, behandelen en klaar.
Ik zelf kreeg jarenlang gesprekken omdat er nog geen behandelplan was, omdat ze nog niet wisten "of ik iets had". Er zat heel veel tijd tussen de onderzoeken en er kwamen ook psychische problemen uit de onderzoeken. Ik vroeg expliciet aan ze tijdens die testen:word er iets gedaan met de uitslag van het onderzoek? Echter was dat niet het geval. Ik moest daarna alsnog mijn eigen hulpvraag bedenken. Toen moest ik ook bedenken hoe ik van mijn probleem af kwam. Daarna konden ze niks meer voor me betekenen want ik had geen officiele stoornis (na jaren daar in behandeling te zijn geweest voor de dagelijkse problemen waar ik tegenaan liep; ik ben er wel blij mee dat het kon, maar op lange termijn 'behandelde' het niks).
Er zijn naar mijn mening verschillende dingen mis met het beleid.

- schijn van objectiviteit. Ik heb letterlijk gehad dat verschillende psychiaters mij verschillende vermoedelijke diagnoses gaven.ze deden hun eigen ding.
- algemene oplossingen. Mensen zijn individuen. Hoe kun je een probleem van de persoonlijkheid met algemene oplossingen behandelen, als het niet eens met bewijs is aagetoond dat het daadwerkelijk om een algemeen probleem gaat
- symptoombestrijding. Volgens velen is acceptatie dat ze een probleem hebben het enige wat mensen met psychische problemen van de hulpverlening mogen verwachten. Daarbij is het acceptabel dat ze zelf harder werken om ervoor te zorgen dat ze accepteren dat het probleem nooit zal verdwijnen dan degenen die ervoor betaald worden want "niemand kan jou genezen dat moet je zelf doen, maar je moet je wel verplicht laten helpen door de ggz en al hun bevelen opvolgen, anders wil je geen hulp, is het probleem je eigen schuld en moet je het zelf maar uitzoeken". Ok dan.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 12:18 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Is wel een rare/onrealistische stelling.

Twee posts hier boven staat wel een goed voorbeeld.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 10:14 schreef phoenyx het volgende:

[..]

Ik zeg toch niet dat jullie imbecielen zijn. Ik zeg alleen dat psychiatrische patiënten misschien bepaalde dingen minder goed in kunnen schatten en zich daarvan minder bewust zijn.. Dat lijkt me niet een rare/onrealistische stelling.. En ja dan moet je je wat minder van hun wil/adviezen aantrekken inderdaad...

In sommige gevallen zal dat kunnen kloppen. Maar naar mijn mening is het idee dat hulpverleners altijd weten wat het beste is voor iemand, niet terecht. Dat ze 'ervoor geleerd hebben' zegt ook vrij weinig over hoe objectief ze werkelijk kunnen zijn en in hoeverre ze de problematiek ook werkelijk begrijpen. Je zult als patiënt ook kritisch moeten zijn daarin, maar veel hulpverleners in de GGZ kunnen met die feedback niet omgaan en zien alles als een onderdeel van de problematiek van de patiënt.
Ik weet niet in hoeverre er aandacht aan wordt besteed in de opleidingen, maar kunnen leren van de feedback van patiënten (en het dus serieus nemen, uitzonderingen daargelaten) en kritisch kunnen kijken naar het eigen handelen lijkt me enorm belangrijk voor hulpverleners. Fouten kunnen toegeven is ook in het belang van de patiënt, maar ik geloof dat dat vrij weinig gebeurt.

Heb hebben van psychische klachten, en in hoeverre je daarmee wel of niet goed kunt functioneren, zegt verder niet altijd iets over iemands beoordelingsvermogen.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 12:33 schreef ElDinosaur het volgende:
Twee posts hier boven staat wel een goed voorbeeld.

Voorbeeld van wat? Ik heb zelf geen psychiatrische diagnose.

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 18:29 schreef phoenyx het volgende:
Kijk, hoe ik naar jouw post kijk:
Nou ja jij kan in ieder geval beseffen dat het in sommige gevallen kan kloppen, dat is al een stap verder dan veel mensen die hier zeggen dat het pure onzin is etc.
Je trekt het vermogen van mensen die ervoor geleerd hebben in twijfel. Ik zie geen reden behalve je eigen twijfel erover.
Je stelt dat veel hulpverleners niet met feedback om kunnen gaan en het beschouwen als onderdeel van de problematiek van de patient. Ik zie geen reden van jou waarom dat ook niet het geval zou zijn. Waarom zou de feedback van hen waardevol zijn? Bedoel iedereen die feedback geeft denkt dat het nuttig is omdat ze zelf geloven dat het zo is, wat nou als de meer geleerde mensen er weinig/niks mee doen omdat ze juist weten dat het gewoon niks helpt voor de patient.
Daarna stel je dat bepaalde dingen heel belangrijk zijn, ben ik het mee eens.
Fouten worden volgens jou weinig toegegeven, misschien omdat ze weinig gemaakt worden naar verhouding. De patient denkt altijd dat er fouten worden gemaakt als hun zeer waardevolle en zeer goed onderbouwde mening niet serieus wordt genomen, maar dat is niet zo. Het zijn geen fouten, het is gewoon niet wat de patient wil.
En ja het zegt niet altijd iets over iemands beoordelingsvermogen. Vaak wel. Vandaar ook dat psychiaters het zo doen als ze doen. Feedback niet altijd het volgens de patient zelf gewenste resultaat heeft voor hem/haar etc etc.

Lees ook maar eens de reacties hier terug. Geen (realistische) onderbouwing. Het is raar. Het klopt niet. 1 artikel aanhalen en op basis daarvan een betoogje houden. Iedereen weet heel goed hoe het wel moet maar hun eigen leven is een puinhoop enzovoort. Als ze vanuit de 3e persoon zouden kunnen nadenken over dat soort zaken zouden ze zoveel kunnen leren maar ja dat kunnen ze niet, dat is vaak ook onderdeel van hun stoornissen o.a.

Je geeft zelf anders ook niet echt bronnen over wat 'beoordelingsvermogen' uberhaupt inhoudt, waar dat precies zit in de hersenen, wat het bewijs is dat mensen die werkzaam zijn in de GGZ dat wel hebben, heb je hun hersenscans gezien?
Daarnaast vraag ik me ook af waar jij denkt dat de GGZ uberhaupt voor bedoeld is en wanneer ze geslaagd zijn in de doelen die ze moeten halen om bestaansrecht te hebben?

[ Bericht 36% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2019 20:23:29 ]

Als een bepaalde behandeling mogelijk situaties oproept die ernstig zijn voor de eigen veiligheid van patiënt, behandelaar of groepsgenoten, dan is het toch tot zekere hoogte logisch om deze behandelingen niet altijd toe te passen?

Stel; middels therapie worden suïcidale gedachten weer aangewakkerd, terwijl deze nu in veel mindere mate aanwezig zijn. Wil je dit dan, met het risico op suïcide gedragingen tot gevolg, weer oproepen om een trauma mogelijk te doen verminderen?

quote:

Op dinsdag 23 april 2019 22:11 schreef phoenyx het volgende:
Zie je wat je nu doet? Je beantwoordt geen vragen, je stelt gewoon vragen als antwoord op de vragen. Kan jij, als dame zijnde, eerst antwoord geven op de vragen die ik stel? Dan geef ik daarna antwoord op jouw vragen. Dat is hoe het hoort te werken toch? Als jij vraagt aan iemand wat beoordelingsvermogen inhoudt zou jij ook heel raar staan te kijken als je geen antwoord krijgt maar een vraag als 'Wat vind jij dat beoordelingsvermogen inhoudt'. Nou onder diezelfde noemer, geef eens gewoon antwoord op de vragen in plaats van altijd maar uitvluchten te zoeken. In dit geval reageer gewoon op wat ik in de post stel op zo'n manier dat je wat antwoorden geeft, ik beloof je dat ik dan ook gewoon op jouw vragen/posts antwoord geef en dan komen we tot een gezonde dialoog. Niet dit wat jij nu probeert te doen zonder het misschien bewust door te hebben zelfs

Je trekt het vermogen van mensen die ervoor geleerd hebben in twijfel. Ik zie geen reden behalve je eigen twijfel erover.
De reden is dat de studies zijn gebaseerd op stoornissen die enkel een opsomming van symptomen zijn. De algemene oorzaak waardoor deze symptomen worden veroorzaakt is nog niet eens met zekerheid bekend. Laat staan dat deze algemene oorzaak met zekerheid in het individu aan te tonen valt. Maar er wordt gedaan alsof het al lang en breed op individueel niveau ook bewezen is. Dat is ongeveer hetzelfde als dat jij iemand met zekerheid de diagnose diabetes geeft zonder lichamelijke test of iets dergelijks omdat de symptomen er toevallig mee overeen lijken te komen en daar niet van af wil wijken.

Je stelt dat veel hulpverleners niet met feedback om kunnen gaan en het beschouwen als onderdeel van de problematiek van de patient. Ik zie geen reden van jou waarom dat ook niet het geval zou zijn. Waarom zou de feedback van hen waardevol zijn? Bedoel iedereen die feedback geeft denkt dat het nuttig is omdat ze zelf geloven dat het zo is, wat nou als de meer geleerde mensen er weinig/niks mee doen omdat ze juist weten dat het gewoon niks helpt voor de patient.
Het kan niet exact gezegd worden welk deel van de persoonlijkheid van de patiënt gezond is en welke ziek volgens jou, want de hele persoon is ziek en kan niet redelijk meer denken. Sterker nog kun je nog wel spreken van een persoon als diegene helemaal een ziekte is geworden? Nee dus. Omdat ze in het ziekenhuis ook alle aspecten van een fysieke ziekte goed bestuderen, vraag ik me af wat dan de achterliggende gedachte is waarom naar sommige details van de psychische ziekte wel geluisterd moet worden en naar andere niet, op basis waarvan wordt dan die afweging gemaakt. Als de regel daarvan niet bekend is waarom dan niet naar alles. De enige manier om wanen te behandelen is volgens mijn antipsychotica , correct me if I'm wrong, omdat er geen enkel bewijs voor of tegen wanen kan worden gegeven. Als de persoon al zulke medicatie gebruikt maar de waan gaat niet weg dan is het dus waarschijnlijk ook geen waan. Zo wel, dan vind ik dat de bewijslast eerlijk gezegd ligt bij diegene die denkt te weten dat iets een waan is zonder bewijs en die zonder dat diegene in de toekomst kan kijken en met meer zekerheid denkt te weten dat een behandeling zal helpen voor de patiënt dan de patiënt zelf. Dat vinden ook sommige hulpverleners, https://www.psychosenet.nl/herstelondermijnende-ggz-taal

Daarna stel je dat bepaalde dingen heel belangrijk zijn, ben ik het mee eens.
Fouten worden volgens jou weinig toegegeven, misschien omdat ze weinig gemaakt worden naar verhouding. De patient denkt altijd dat er fouten worden gemaakt als hun zeer waardevolle en zeer goed onderbouwde mening niet serieus wordt genomen, maar dat is niet zo. Het zijn geen fouten, het is gewoon niet wat de patient wil.
Misschien is de reden dat er weinig fouten worden gemaakt omdat er geen SMART doelstellingen zijn en het ook niet duidelijk is wanneer de behandeling foutloos is. Als de behandeling foutloos is wanneer het protocol wordt afgewerkt zonder dat de patiënt zich beter voelt, voor wie of wat wordt het dan gedaan?

En ja het zegt niet altijd iets over iemands beoordelingsvermogen. Vaak wel. Vandaar ook dat psychiaters het zo doen als ze doen. Feedback niet altijd het volgens de patient zelf gewenste resultaat heeft voor hem/haar etc etc.

Lees ook maar eens de reacties hier terug. Geen (realistische) onderbouwing. Het is raar. Het klopt niet. 1 artikel aanhalen en op basis daarvan een betoogje houden. Iedereen weet heel goed hoe het wel moet maar hun eigen leven is een puinhoop enzovoort. Als ze vanuit de 3e persoon zouden kunnen nadenken over dat soort zaken zouden ze zoveel kunnen leren maar ja dat kunnen ze niet, dat is vaak ook onderdeel van hun stoornissen o.a.

Kun jij vanuit de derde persoon over jezelf nadenken? Hoe doe je dat dan?
hier nog een extra bron die ik speciaal voor jou heb opgezocht.
https://qz.com/1423416/a-(...)-explains-the-brain/

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2019 23:51:06 ]

Ik zie wel een trend waarin de cliënten en patiënten veel meer ruimte krijgen om een mening te vormen en uit te spreken en ook de regie (mede) in handen te krijgen van hun eigen behandeling. Dat zie ik echter niet per se als positief, want niet iedereen heeft voldoende zelfinzicht of inzicht in de behandeling, protocollen, e.d. om dat zo te kunnen beoordelen. Laat staan dat iedereen daar mondig genoeg voor is, ook niet als er wel naar gevraagd wordt.
Van die gestandaardiseerde evaluaties gaan ook gewoon een computer in en geven dan de basis voor een contactuurtje waarin het als leidraad gebruikt kan worden om een en ander te bespreken, maar wat er dan van komt is sterk afhankelijk van wat er dan verder genoteerd wordt en bij wie dat terecht komt. Die standaardevaluatievragenlijstjes zijn er mede door de verzekeraars volgens mij en die zetten dat in mijn ogen niet zo neutraal in voor verbeterde zorg, maar vooral voor besparende cq goedkopere zorg. Test je dan wel echt de effectiviteit van bepaalde dingen? En laten we hulpverleners nog wel de ruimte om echt te kunnen doen waar ze voor opgeleid zijn?

Daarnaast hangt de effectiviteit van een behandeling denk ik ook samen met een zekere klik met je behandelaars. Het is mensenwerk en je hebt niet altijd de beste combinaties bij de hand. Zou je ergens ook niet moeten willen, want het kan bepaalde mensen sterken in hun ontwijkend gedrag wat ze dan zouden kunnen wijten aan niet de juiste behandelaar te hebben gekregen. Daarnaast zit je bijvoorbeeld ook met overdracht, die de beoordeling van een behandelaar danig in de weg kunnen zetten en ook gewoon een onderdeel van het ziektebeeld kunnen zijn. Net zoals wantrouwen. Dat zijn allemaal dingen die je denk ik niet kan voorkomen en wel mee moet nemen in evaluaties.

Kortom, ik denk dat dit zeer complexe materie is waar je niet een klip en klaar antwoord op kan krijgen. Dan is schiften en kaders maken wel nodig om ergens een standaardisatie aan te kunnen leggen. Het is nobel om te streven naar iets wat voor iedereen werkt, maar niet iedereen kan gered worden en dat lig niet alleen de kwaliteit van de hulpverlening denk ik. Daarom moeten we denk ik naast kritisch ook realistisch blijven wat betreft verwachtingen naar elkaar toe.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 09:12 schreef Scary_Mary het volgende:
Ik zie wel een trend waarin de cliënten en patiënten veel meer ruimte krijgen om een mening te vormen en uit te spreken en ook de regie (mede) in handen te krijgen van hun eigen behandeling. Dat zie ik echter niet per se als positief, want niet iedereen heeft voldoende zelfinzicht of inzicht in de behandeling, protocollen, e.d. om dat zo te kunnen beoordelen. Laat staan dat iedereen daar mondig genoeg voor is, ook niet als er wel naar gevraagd wordt.
Van die gestandaardiseerde evaluaties gaan ook gewoon een computer in en geven dan de basis voor een contactuurtje waarin het als leidraad gebruikt kan worden om een en ander te bespreken, maar wat er dan van komt is sterk afhankelijk van wat er dan verder genoteerd wordt en bij wie dat terecht komt. Die standaardevaluatievragenlijstjes zijn er mede door de verzekeraars volgens mij en die zetten dat in mijn ogen niet zo neutraal in voor verbeterde zorg, maar vooral voor besparende cq goedkopere zorg. Test je dan wel echt de effectiviteit van bepaalde dingen? En laten we hulpverleners nog wel de ruimte om echt te kunnen doen waar ze voor opgeleid zijn?

Daarnaast hangt de effectiviteit van een behandeling denk ik ook samen met een zekere klik met je behandelaars. Het is mensenwerk en je hebt niet altijd de beste combinaties bij de hand. Zou je ergens ook niet moeten willen, want het kan bepaalde mensen sterken in hun ontwijkend gedrag wat ze dan zouden kunnen wijten aan niet de juiste behandelaar te hebben gekregen. Daarnaast zit je bijvoorbeeld ook met overdracht, die de beoordeling van een behandelaar danig in de weg kunnen zetten en ook gewoon een onderdeel van het ziektebeeld kunnen zijn. Net zoals wantrouwen. Dat zijn allemaal dingen die je denk ik niet kan voorkomen en wel mee moet nemen in evaluaties.

Kortom, ik denk dat dit zeer complexe materie is waar je niet een klip en klaar antwoord op kan krijgen. Dan is schiften en kaders maken wel nodig om ergens een standaardisatie aan te kunnen leggen. Het is nobel om te streven naar iets wat voor iedereen werkt, maar niet iedereen kan gered worden en dat lig niet alleen de kwaliteit van de hulpverlening denk ik. Daarom moeten we denk ik naast kritisch ook realistisch blijven wat betreft verwachtingen naar elkaar toe.

Heb je op mijn laatste link geklikt? Het brein is ook niet makkelijk te begrijpen en toch doen hulpverleners geen poging, maar bieden ze schijnoplossingen voor iets waarvan ze de mogelijk fysieke oorzaak compleet negeren. Ik krijg niet de indruk dat ze uberhaupt nog onderzoeken over hun vakgebied lezen, ik wist er 1 relevante die mijn hulpverlener niet wist. En dan nog dit soort oordelen. Tyfuszooi

quote:

Op woensdag 24 april 2019 11:30 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Heb je op mijn laatste link geklikt? Het brein is ook niet makkelijk te begrijpen en toch doen hulpverleners geen poging, maar bieden ze schijnoplossingen voor iets waarvan ze de mogelijk fysieke oorzaak compleet negeren. Ik krijg niet de indruk dat ze uberhaupt nog onderzoeken over hun vakgebied lezen, ik wist er 1 relevante die mijn hulpverlener niet wist. En dan nog dit soort oordelen. Tyfuszooi

Ik heb zojuist je laatste link gelezen. Apart dat ze niet zeker is van haar eigen brein, maar wel zeker meent te weten dat het per se fysiek zou moeten zijn.

Ik denk dat we hulpverleners niet moeten verwarren met onderzoekers. Die doen onderzoeken enzo, daar rollen resultaten uit en daar wordt al dan niet wat mee gedaan op behandelingsniveau. Dat hangt niet alleen van hulpverleners zelf af, maar ook van beleidsmakers die richtlijnen e.d. maken en de financiële factor zoals verzekeraars. Die kijken als het goed is ook niet alleen naar 1 onderzoek, maar ook naar vervolgstudies en in hoeverre bepaalde behaalde resultaten gedupliceerd kunnen worden voor het landelijk doorgevoerd wordt. Even kort door de bocht uitgelegd, want dit is niet mijn vakgebied.

Schijnoplossingen vind ik iets te snel geroepen. Ja, er gaat het nodige mis, maar er gaat ook het nodige goed. Er zijn ook heel veel mensen wel gebaat bij de nu beschikbare opties. Die positieve ervaringen kom je echter minder snel tegen dan negatieve ervaringen, ook daar zijn onderzoeken naar gedaan hoe dat in elkaar steekt.

Daarnaast kan niet iedere hulpverlener oordelen of er een fysieke oorzaak zou kunnen zijn. Je psycholoog zal dat niet geheel onlogisch doorgaans dan ook ter beoordeling overlaten aan je huisarts. En die zou als het goed is een goede reden hebben om je naar een psycholoog te sturen ipv medisch specialist zeg maar. Natuurlijk gaat dat niet altijd goed, maar omgekeerd kun je net zo goed shit krijgen als een niet medische hulpverlener wel op de stoel van de dokter meent te kunnen gaan zitten. Het lijkt zo mooi ja, maar in de praktijk kan de effectiviteit echter vies tegenvallen.

En dan zit je nog met de vraag wat voor fysieke oorzaak het zou moeten zijn? De wetenschap is er nog niet achter, dus wat moet een hulpverlener dan onderzoeken als de onderzoeker het vooralsnog niet kan aantonen?
Vergelijk het met een bloedonderzoek, bijvoorbeeld als ik me met vermoeidheid bij mijn huisarts meld. Als ijzer aangevinkt wordt op het formulier, dan kijken ze in het lab wat mijn ijzergehalte is. Dat wordt dan naast de referentiewaarden gelegd ter interpretatie en daar komt dan een oordeel uit rollen of het te laag, goed of te hoog is zeg maar. Er is ruime documentatie voor handen die onderbouwt waarom je ijzerwaarde een goede marker kan zijn, dus daarom zal daar op microniveau (individuele patiënt/cliënt) daadwerkelijk gebruik van gemaakt kunnen worden.

Waarom zijn hulpverleners niet allemaal op dezelfde hoogte van ontwikkelingen binnen hun vakgebied? Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste de kwaliteit van een enkel onderzoek hoeft nog niet veelzeggend en dus nuttig te zijn, totdat het verder onderzocht en/of gedupliceerd is. Tot die tijd heeft het dus wellicht ook helemaal niet zo een prioriteit om daar boven op te zitten, zolang behandelaars nog niet weten wat ze er daadwerkelijk mee moeten kunnen doen. Zeker niet als ze al een drukke baan hebben, waarbij management en/of verzekeraars ook weinig ruimte bieden voor meer kennis vergaren buiten de huidige richtlijnen om. Hun kerntaak is dan ook behandelen en niet potentiële behandelingen onderzoeken. Tenzij er trials worden opgezet, maar ook daar zit niet voor niks een strak protocol op die o.a. de ethiek dient te bewaken. Zie bijvoorbeeld de berichtgeving over het stop gezette onderzoek in het AMC van een potentiële kankerbehandeling aan de lever of galweg o.i.d. Je kan niet zomaar even lukraak aan de hand van een onderzoekje even gaan zitten experimenteren met een patiënt/cliënt en dat is maar goed ook..

Het is heel verleidelijk om te denken dat we vanachter ons computertje het beter weten dan hulpverleners. Maar dan gaan we aan een aantal dingen voorbij. Ten eerste hebben hulpverleners over het algemeen een basis en een referentiekader ontwikkeld d.m.v. opleidingen die wij als leken missen. Dat halen we niet zo ff in met wat pubmed browsen.
Ten tweede zijn hulpverleners ook gewoon mensen met een baan. Die hebben ook familie, vrienden en hobby's die ze naast hun werk ook nodig hebben om te kunnen blijven functioneren. We kunnen niet verwachten dat zij net als wij in hun vrije tijd net zoveel gaan zitten researchen.
En last but not least, onderzoeken opzetten en uitvoeren is denk ik net als ze correct kunnen interpreteren wel echt een vak. Niet iedere hulpverlener, laat staan iedere leek is in staat hier toe. Voorzichtigheid daarmee lijkt me dan ook geen overbodige luxe.

En nu we het toch over statistieken hebben, hoeveel hulpverleners heb jij gehad en hoeveel zijn er in totaal in Nederland werkzaam denk je?

quote:

Op woensdag 24 april 2019 20:25 schreef Scary_Mary het volgende:

Ik heb zojuist je laatste link gelezen. Apart dat ze niet zeker is van haar eigen brein, maar wel zeker meent te weten dat het per se fysiek zou moeten zijn.

Ze doet onderzoek naar de hersenen. Daarnaast kun je datzelfde argument gebruiken om te beweren dat hulpverleners binnen de GGZ het niet zeker weten waar het vandaan komt maar wel zeker denken te weten dat het niet puur fysiek is. Dat drugs en hersenletsel tijdelijke of blijvende psychiatrische symptomen kunnen opwekken in (voorheen) gezonde mensen lijkt me eerlijk gezegd bewijs genoeg.

quote:

Ik denk dat we hulpverleners niet moeten verwarren met onderzoekers. Die doen onderzoeken enzo, daar rollen resultaten uit en daar wordt al dan niet wat mee gedaan op behandelingsniveau. Dat hangt niet alleen van hulpverleners zelf af, maar ook van beleidsmakers die richtlijnen e.d. maken en de financiële factor zoals verzekeraars. Die kijken als het goed is ook niet alleen naar 1 onderzoek, maar ook naar vervolgstudies en in hoeverre bepaalde behaalde resultaten gedupliceerd kunnen worden voor het landelijk doorgevoerd wordt. Even kort door de bocht uitgelegd, want dit is niet mijn vakgebied.

Ja, maar daarmee hoeft het nog niet klakkeloos aangenomen te worden. Alleen maar omdat het beleid is dat al uitgevoerd wordt en men geen tijd heeft om zich in alternatieven te verdiepen.

quote:

Schijnoplossingen vind ik iets te snel geroepen. Ja, er gaat het nodige mis, maar er gaat ook het nodige goed. Er zijn ook heel veel mensen wel gebaat bij de nu beschikbare opties. Die positieve ervaringen kom je echter minder snel tegen dan negatieve ervaringen, ook daar zijn onderzoeken naar gedaan hoe dat in elkaar steekt.

Voor mij hielp het niet. Oplossingen is even snel geroepen dan schijnoplossingen. Als ik genuanceerd moet doen dan moet iedereen die de psychiatrie aanbid hier dat ook.

quote:

Daarnaast kan niet iedere hulpverlener oordelen of er een fysieke oorzaak zou kunnen zijn. Je psycholoog zal dat niet geheel onlogisch doorgaans dan ook ter beoordeling overlaten aan je huisarts. En die zou als het goed is een goede reden hebben om je naar een psycholoog te sturen ipv medisch specialist zeg maar. Natuurlijk gaat dat niet altijd goed, maar omgekeerd kun je net zo goed shit krijgen als een niet medische hulpverlener wel op de stoel van de dokter meent te kunnen gaan zitten. Het lijkt zo mooi ja, maar in de praktijk kan de effectiviteit echter vies tegenvallen.

Dat is het nou juist... er wordt op dit moment te weinig te weinig fysiek onderzocht naar aanleiding van psychische klachten. Standaard bloedonderzoek is vaak het hoogst haalbare. Als daar niks uitkomt wordt gezegd dat het wel tussen de oren moet zitten. Maar voor hetzelfde geld is de oorzaak wel fysiek alleen is die nog niet ontdekt. Denk aan verstoringen op hormoon gebied, bacteriën in het lichaam, bepaalde genmutaties.

quote:

En dan zit je nog met de vraag wat voor fysieke oorzaak het zou moeten zijn? De wetenschap is er nog niet achter, dus wat moet een hulpverlener dan onderzoeken als de onderzoeker het vooralsnog niet kan aantonen?

Test van hormoonwaarden, onderzoek naar darmaandoeningen zoals ziekte van crohn, diabetes, genetisch onderzoek, hersenscans. Ik weet het ook niet precies maar ik vind iig de huidige methode van onderzoek , alleen maar bloedonderzoek vrij weinig als je bedenkt wat allemaal iemands denkvermogen kan beïnvloeden waar ze nog steeds onderzoek naar doen.
En als daaruit niet genoeg concrete onderzoeksmethoden komen, kan de huidige hulpverlening en de mensen die deze aanbidden misschien in ieder geval stoppen met zo zeker te weten dat de klachten een stoornis zijn die door de client zelf wordt veroorzaakt door het denken of genetisch is en nooit overgaat terwijl er nooit genetisch onderzoek is gedaan?

quote:

Waarom zijn hulpverleners niet allemaal op dezelfde hoogte van ontwikkelingen binnen hun vakgebied? Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste de kwaliteit van een enkel onderzoek hoeft nog niet veelzeggend en dus nuttig te zijn, totdat het verder onderzocht en/of gedupliceerd is. Tot die tijd heeft het dus wellicht ook helemaal niet zo een prioriteit om daar boven op te zitten, zolang behandelaars nog niet weten wat ze er daadwerkelijk mee moeten kunnen doen. Zeker niet als ze al een drukke baan hebben, waarbij management en/of verzekeraars ook weinig ruimte bieden voor meer kennis vergaren buiten de huidige richtlijnen om. Hun kerntaak is dan ook behandelen en niet potentiële behandelingen onderzoeken. Tenzij er trials worden opgezet, maar ook daar zit niet voor niks een strak protocol op die o.a. de ethiek dient te bewaken. Zie bijvoorbeeld de berichtgeving over het stop gezette onderzoek in het AMC van een potentiële kankerbehandeling aan de lever of galweg o.i.d. Je kan niet zomaar even lukraak aan de hand van een onderzoekje even gaan zitten experimenteren met een patiënt/cliënt en dat is maar goed ook..

Het is heel verleidelijk om te denken dat we vanachter ons computertje het beter weten dan hulpverleners. Maar dan gaan we aan een aantal dingen voorbij. Ten eerste hebben hulpverleners over het algemeen een basis en een referentiekader ontwikkeld d.m.v. opleidingen die wij als leken missen. Dat halen we niet zo ff in met wat pubmed browsen.
Ten tweede zijn hulpverleners ook gewoon mensen met een baan. Die hebben ook familie, vrienden en hobby's die ze naast hun werk ook nodig hebben om te kunnen blijven functioneren. We kunnen niet verwachten dat zij net als wij in hun vrije tijd net zoveel gaan zitten researchen.
En last but not least, onderzoeken opzetten en uitvoeren is denk ik net als ze correct kunnen interpreteren wel echt een vak. Niet iedere hulpverlener, laat staan iedere leek is in staat hier toe. Voorzichtigheid daarmee lijkt me dan ook geen overbodige luxe.

Oh, dus eerst wisten ze het allemaal beter omdat ze daarvoor geleerd hadden en nu is de werkdruk en dagelijkse praktijk ineens een excuus voor dat ze de feiten niet kennen? Een opleiding van 10 jaar geleden is niet meer zo actueel. Dat van die trials heb je wel gelijk in, maar bij bijvoorbeeld onderzoek naar een bepaalde behandeling worden er ook als kanttekeningen risico's gezet. Zoals: de behandeling heeft geen effect en de client is daarna nog minder geneigd om hulp te aanvaarden. Nou, zo'n uitkomst had ik dus, maar dan is het ineens wel weer mijn eigen schuld ipv een fout van de behandeling, omdat deze is wel na de trials is goedgekeurd Ik vind het niet maar goed ook als uit een onderzoek blijkt dat een hele onschuldige aanpak tot verbeteringen kan leiden en dat onbekend is; dan experimenteer ik liever zelf op mezelf waaruit eventueel blijkt dat het niet helpt maar baat het niet dan schaad het niet in plaats van dat een ander betaald krijgt om me te vertellen dat er niets aan mijn probleem te doen is en ik het moet accepteren.

quote:

En nu we het toch over statistieken hebben, hoeveel hulpverleners heb jij gehad en hoeveel zijn er in totaal in Nederland werkzaam denk je?

Ik heb in totaal hulp van 14 personen gehad. 17750. Maar je zegt zelf dat het GGZ werkt volgens protocollen. Jij geeft als argument dat ze gebonden zijn aan een vast protocol van behandelingen vanwege de veiligheid maar tegelijkertijd dat ik geen oordeel mag hebben omdat ik er nog niet genoeg heb geprobeerd alsof ze allemaal een andere aanpak zouden hebben? Ik snap dit niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-04-2019 22:51:54 ]

Het blijft ingewikkeld. Dit is typisch een situatie die je niet zwartwit kan benaderen.

Als ik een opleiding ga volgen om psycholoog te worden, dan zal ik misschien best wel een goede kunnen worden, want ik kan mensen vaak wel goed aanvoelen. Maar ook dan en met de allerbeste opleidingen zal ik vast weleens de plank misslaan of te kortzichtig zijn om iemand zijn situatie te kunnen begrijpen. Ik ben ook maar een mens en alle andere psychologen en psychiaters zijn dat ook. Als ik bij de GGZ zou werken, ik zie per week 30 cliënten en ik moet daarbij ook nog een hele rompslomp aan administratie regelen met betrekking tot zorgverzekeraars ... dan kan ik niet iedereen dezelfde zorg en aandacht geven die ze nodig hebben.

Daarbij doet de hele samenleving een groot beroep op de psychische hulpverlening. Psychologen en psychiaters moeten het allemaal maar oplossen, want in deze samenleving moet iedereen gelukkig zijn en voor 100% in staat zijn te werk. Zo werkt het leven niet. De één heeft nou eenmaal wat meer pech in het leven dan de ander. Soms heb je een heel leven nodig om erachter te komen waarom je vastloopt met jezelf. Het kan ook tragischer aflopen, namelijk dat je het leven niet meer aankan en besluit het te beëindigen. Het blijft moeilijk: je moet daarom je best blijven doen in het leven, je niet klein laten krijgen en proberen er het beste van te maken. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat kan zijn, vooral in zo'n luxe-samenleving als Nederland waarin zoveel mensen lack of backbone hebben.

Ik weet echt niet wat ik wat dit onderwerp betreft moet vinden. Ik vind ook dat het veel beter zou moeten, maar ja ... kan dat ook?

quote:

Op woensdag 24 april 2019 22:54 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Het blijft ingewikkeld. Dit is typisch een situatie die je niet zwartwit kan benaderen.

Als ik een opleiding ga volgen om psycholoog te worden, dan zal ik misschien best wel een goede kunnen worden, want ik kan mensen vaak wel goed aanvoelen. Maar ook dan en met de allerbeste opleidingen zal ik vast weleens de plank misslaan of te kortzichtig zijn om iemand zijn situatie te kunnen begrijpen. Ik ben ook maar een mens en alle andere psychologen en psychiaters zijn dat ook. Als ik bij de GGZ zou werken, ik zie per week 30 cliënten en ik moet daarbij ook nog een hele rompslomp aan administratie regelen met betrekking tot zorgverzekeraars ... dan kan ik niet iedereen dezelfde zorg en aandacht geven die ze nodig hebben.

Daarbij doet de hele samenleving een groot beroep op de psychische hulpverlening. Psychologen en psychiaters moeten het allemaal maar oplossen, want in deze samenleving moet iedereen gelukkig zijn en voor 100% in staat zijn te werk. Zo werkt het leven niet. De één heeft nou eenmaal wat meer pech in het leven dan de ander. Soms heb je een heel leven nodig om erachter te komen waarom je vastloopt met jezelf. Het kan ook tragischer aflopen, namelijk dat je het leven niet meer aankan en besluit het te beëindigen. Het blijft moeilijk: je moet daarom je best blijven doen in het leven, je niet klein laten krijgen en proberen er het beste van te maken. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat kan zijn, vooral in zo'n luxe-samenleving als Nederland waarin zoveel mensen lack of backbone hebben.

Ik weet echt niet wat ik wat dit onderwerp betreft moet vinden. Ik vind ook dat het veel beter zou moeten, maar ja ... kan dat ook?

Het zou denk ik al een stuk beter worden als het probleem sneller wordt vastgesteld zodat er doorverwezen kan worden naar iemand die wel gespecialiseerd is in het onderwerp (immers als ze dat niet zijn is het logisch als ze iets niet weten) en als er niemand bestaat met die kennis dat ze dan direct zeggen: WE HEBBEN GEEN IDEE OF EN HOE JE GEHOLPEN KUNT WORDEN! 😰 ipv dat ze verplicht zijn alsnog iets aan te bieden wat er niets mee te maken heeft, dat zou al erg veel overbehandeling zonder resultaat, geld en valse hoop besparen.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 22:54 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Het blijft ingewikkeld. Dit is typisch een situatie die je niet zwartwit kan benaderen.

Als ik een opleiding ga volgen om psycholoog te worden, dan zal ik misschien best wel een goede kunnen worden, want ik kan mensen vaak wel goed aanvoelen. Maar ook dan en met de allerbeste opleidingen zal ik vast weleens de plank misslaan of te kortzichtig zijn om iemand zijn situatie te kunnen begrijpen. Ik ben ook maar een mens en alle andere psychologen en psychiaters zijn dat ook. Als ik bij de GGZ zou werken, ik zie per week 30 cliënten en ik moet daarbij ook nog een hele rompslomp aan administratie regelen met betrekking tot zorgverzekeraars ... dan kan ik niet iedereen dezelfde zorg en aandacht geven die ze nodig hebben.

Daarbij doet de hele samenleving een groot beroep op de psychische hulpverlening. Psychologen en psychiaters moeten het allemaal maar oplossen, want in deze samenleving moet iedereen gelukkig zijn en voor 100% in staat zijn te werk. Zo werkt het leven niet. De één heeft nou eenmaal wat meer pech in het leven dan de ander. Soms heb je een heel leven nodig om erachter te komen waarom je vastloopt met jezelf. Het kan ook tragischer aflopen, namelijk dat je het leven niet meer aankan en besluit het te beëindigen. Het blijft moeilijk: je moet daarom je best blijven doen in het leven, je niet klein laten krijgen en proberen er het beste van te maken. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat kan zijn, vooral in zo'n luxe-samenleving als Nederland waarin zoveel mensen lack of backbone hebben.

Ik weet echt niet wat ik wat dit onderwerp betreft moet vinden. Ik vind ook dat het veel beter zou moeten, maar ja ... kan dat ook?

Dit impliceert alsof de situatie buiten hun eigen handelen ligt, terwijl dit niet zo is. M.a.v. verschuiving van verantwoordelijkheid.

Elk aangemelde weet dat ze nr. X zijn in de week, want anders waren ze allang al aan de beurt. Dus als een hulpverlener dit expliciet durft te zeggen, dan getuige dit van geen fatsoen normen. Immers de patient met allerlei problematiek hoeft niet nog een trap na te krijgen door zoiets aan te horen alsof diegene het niet weet.

Daarnaast mogen met name GGZ ballen tonen door zichzelf ook nederig op te stellen. Iedereen weet dat er verschil van meningen zullen vallen, discussies kunnen ontstaan en als het uit de hand loopt: een conflict in het leven. Net als iedereen in het normale leven is het rekening met elkaar houden; goed uitleggen, mee denken, compassie tonen, enz. Dit zijn algemene elementen die in de GGZ juist versterkt aanwezig zouden moeten zijn.

M.a.w. naar de kwaliteit van het personeel mag ook gekeken worden: hoe geef ik toe dat iets niet gegaan is zoals het zou moeten, en hoe zorg ik ervoor dat er door gebruik van de lastige situatie alsnog iets positiefs uitkomt zoals toenadering naar elkaar. Dat de hulpverlener eigen emoties toegeeft is belangrijk, zoals excuses aanbieden. Helaas is de Nederlandse cultuur niet zo. Voor een gemiddelde hulpverlener is het te hoog gegrepen.

Ach ... de hele wereld is corrupt. Dus corruptie is daar ook.

Als patiënt zie je alleen de behandelkamer, het loket, de balie. Je hebt geen idee wat daarachter allemaal gebeurt, wie er allemaal met jou en je problematiek bezig is. Je hebt ook geen idee waarom het team iets besluit over jou.
Dat laatste kunnen ze wel proberen, maar als patiënt heb je niet alle relevante informatie om dat te begrijpen. Het is ook zonde van je behandeltijd om aan dat soort details te gaan besteden, want dat werkt niet mee aan je behandeling.
Ik ken dat uit een andere richting (ruimtelijke inrichting), mensen die zich overal mee willen bemoeien, overal een mening over hebben, bakken vol verbeterpunten hebben, maar totaal geen besef hebben waarom bepaalde beslissingen worden genomen, en als je het probeert uit te leggen dan schuiven ze eeuwenlang onderzoek aan de kant, want zij weten toch zeker wel wat het beste is voor hun omgeving? In mijn geval is dat vrij basale natuurkunde en wiskunde, dus niks zweverigs of controversieels. Toch wordt het genegeerd en is de eigen mening van "de patiënt" belangrijker voor henzelf dan keiharde feiten.

Iets anders: een diagnose is alleen te stellen op basis van wat de patiënt vertelt, de behandeling ook. Je kunt niet meten hoe iemand zich voelt of wat hij droomt en dergelijke, daar kom je alleen met gesprekken achter.
Nu kan ik me heel goed voorstellen dat mensen die wantrouwig zijn over de ggz niet alles vertellen door dat wantrouwen... en daarmee is de cirkel rond: onvoldoende of verkeerde informatie voor een goede diagnose, dus ook gebrekkige behandeling.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 22:23 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze doet onderzoek naar de hersenen. Daarnaast kun je datzelfde argument gebruiken om te beweren dat hulpverleners binnen de GGZ het niet zeker weten waar het vandaan komt maar wel zeker denken te weten dat het niet puur fysiek is. Dat drugs en hersenletsel tijdelijke of blijvende psychiatrische symptomen kunnen opwekken in (voorheen) gezonde mensen lijkt me eerlijk gezegd bewijs genoeg.

Dit is 1 onderzoeker in dat gebied. Dat is een begin en vooralsnog geen onderzochte dan wel bewezen theorie. Waar dan je ook nog moet gaan kijken naar wat je daar mee gaat kunnen in de praktijk.

Eens dat ze in de GGZ ook niet uit kunnen sluiten dat het fysiek zou kunnen zijn, dat heb ik hierboven ook aangekaart. Wel denk ik dat we moeten nuanceren, omdat het ook over kan komen alsof ze er niet aan willen terwijl het ook simpelweg hun vakgebied danwel taak is. Dan moet je jezelf ook afvragen wat je komt doen bij de GGZ als je het per se over fysieke oorzaken wil hebben, zonder te kijken naar wat de GGZ wel te bieden zou kunnen hebben daar buiten om. Ook als er wel fysieke oorzaken zijn, zou een psychische behandeling van waarde kunnen zijn. Misschien niet als dè oplossing, maar wel om met een en ander beter te leren verwerken en om te leren te gaan. De acceptance and commitment is daar denk ik een voorbeeld van.
Die ruimte krijg je echter als hulpverlener niet als het gesprek met de cliënt over dingen blijft gaan, die de hulpverlener niet kan onderzoeken of helpen fixen. Sowieso kan de hulpverlener niets fixen (tenzij het gaat om medicijnen die bijvoorbeeld je chemie helpen te balanceren, maar die worden ook specifiek door medisch onderlegden voorgeschreven en dus niet door iedere hulpverlener), en is het dus vooral ondersteunen eigenlijk.

quote:

[..]

Ja, maar daarmee hoeft het nog niet klakkeloos aangenomen te worden. Alleen maar omdat het beleid is dat al uitgevoerd wordt en men geen tijd heeft om zich in alternatieven te verdiepen.

Om als beleid uitgevoerd te mogen worden is er al enige bewijsvoering opgebouwd, dus daar is al geen sprake van klakkeloos aannemen. Tel daar het punt van Lunatiek bij op, wat ik ook al aanhaalde en dan is het ook niet zo raar dat er niet zo snel gereageerd wordt op eventuele nieuwe ontwikkelingen tot die zich wat beter bewezen hebben en ook daadwerkelijk in de praktijk gestandaardiseerd toepasbaar geformuleerd zijn. Zonder dat ben je gewoon aan in het wilde weg aan het experimenteren op microniveau en mis je teveel context. Ethisch onverantwoord.

quote:

[..]

Voor mij hielp het niet. Oplossingen is even snel geroepen dan schijnoplossingen. Als ik genuanceerd moet doen dan moet iedereen die de psychiatrie aanbid hier dat ook.

Ja en zoals je kan lezen geef ik ook aan dat je niet de enige daarin bent. Maar zo te horen maakt de tijd en energie die ik wel steek in het enigszins nuanceren en onderbouwen van mijn betoog, geen reet uit zolang de rest dat ook niet doet. Jammer..

Als jij serieus genomen wil worden in zo een discussie, dan moet je ook hard kunnen maken wat je beweert. Denken dat alle hulpverleners niks bijhouden op vakgebied is een onnodig ongenuanceerd argument dat je niet kan onderbouwen.

quote:

[..]

Dat is het nou juist... er wordt op dit moment te weinig te weinig fysiek onderzocht naar aanleiding van psychische klachten. Standaard bloedonderzoek is vaak het hoogst haalbare. Als daar niks uitkomt wordt gezegd dat het wel tussen de oren moet zitten. Maar voor hetzelfde geld is de oorzaak wel fysiek alleen is die nog niet ontdekt. Denk aan verstoringen op hormoon gebied, bacteriën in het lichaam, bepaalde genmutaties.

Dat zijn we eens, maar is dus niet iets wat we vooral hulpverleners aan kunnen rekenen. Zolang deze onderzoeken niet gefinancieerd worden, kunnen onderzoekers hier niet mee aan de slag om te kijken wat dit voor therapeutische waarde op individueel niveau zou kunnen hebben. En fysiek loopt veelal via medici en niet de GGZ.

En dan nog sluit een fysieke oorzaak niet uit, dat een psychische behandeling wel degelijk van waarde zou kunnen zijn. Zie bijvoorbeeld ook de SOLK, waar wel enig onderzoek wordt gedaan naar wat fysieke uitingen in stand zou kunnen houden.

quote:

[..]

Test van hormoonwaarden, onderzoek naar darmaandoeningen zoals ziekte van crohn, diabetes, genetisch onderzoek, hersenscans. Ik weet het ook niet precies maar ik vind iig de huidige methode van onderzoek , alleen maar bloedonderzoek vrij weinig als je bedenkt wat allemaal iemands denkvermogen kan beïnvloeden waar ze nog steeds onderzoek naar doen.
En als daaruit niet genoeg concrete onderzoeksmethoden komen, kan de huidige hulpverlening en de mensen die deze aanbidden misschien in ieder geval stoppen met zo zeker te weten dat de klachten een stoornis zijn die door de client zelf wordt veroorzaakt door het denken of genetisch is en nooit overgaat terwijl er nooit genetisch onderzoek is gedaan?

Om meten is weten na te streven heb je een referentiekader nodig ter interpretatie. Zolang dit referentiekader er nog onvoldoende is, is het dus helemaal niet zo veelzeggend om te meten wat bepaalde hormoonwaarden zijn. Vitamine d bijvoorbeeld is een hormoon pre-cursor, maar kijkend naar de praktijk kunnen we constateren dat lang niet iedereen klachten ervaart bij een laag- of zelfs subnormale waarde. Omgekeerd zijn er ook mensen die wel flinke klachten ervaren bij een laag-normale waarde. Dat geeft te denken over de waarde van deze marker, want hoe veelzeggend is de waarde t.o.v. de klachten dan? En hoe moet je dat therapeutisch toepassen?

Daarom is het denk ik ook niet handig om vanuit zowel hulpverleners als cliënten blind te blijven staren op wat vooralsnog niet toepasbaar is of binnen een redelijke periode gaat zijn. Die stelligheid aan beide kanten is veelal niet functioneel en geeft mensen ook een excuus om uit de weg te blijven van wat er wel mogelijk en misschien niet oplossend, maar wel nuttig zou kunnen zijn.

quote:

[..]

Oh, dus eerst wisten ze het allemaal beter omdat ze daarvoor geleerd hadden en nu is de werkdruk en dagelijkse praktijk ineens een excuus voor dat ze de feiten niet kennen? Een opleiding van 10 jaar geleden is niet meer zo actueel.

Een opleiding is natuurlijk meer dan alleen inhoudelijke kennis mbt het vakgebied. Daarnaast is de zorg ook daadwerkelijk een stuk veranderd en nog bezig te veranderen. Onlangs nog in het nieuws dat ze nu weer wat aan die administratieve druk gaan doen, zodat ze weer meer hulp kunnen gaan verlenen ipv zoveel administreren.
En wat vakinhoudelijke kennis betreft, zoals hierboven al aangegeven is de waarde van een bepaald onderzoek niet meteen nuttig toepasbaar op hulpverleningsniveau.

quote:

Dat van die trials heb je wel gelijk in, maar bij bijvoorbeeld onderzoek naar een bepaalde behandeling worden er ook als kanttekeningen risico's gezet. Zoals: de behandeling heeft geen effect en de client is daarna nog minder geneigd om hulp te aanvaarden. Nou, zo'n uitkomst had ik dus, maar dan is het ineens wel weer mijn eigen schuld ipv een fout van de behandeling, omdat deze is wel na de trials is goedgekeurd

Ik zou het risico van minder geneigd tot hulp aanvaarden eerder als een logisch vervolg zien en niet per se de schuld van de cliënt. Echter kan ik me gezien je verwoording hier ook wel voorstellen dat het wel zo overkomt op jou, terwijl de hulpverlener ook een beetje klem zit met wat die jou wel zou kunnen bieden en dat ligt denk ik aan meerdere factoren dan de hulpverlener in kwestie en de GGZ in het algemeen.

quote:

Ik vind het niet maar goed ook als uit een onderzoek blijkt dat een hele onschuldige aanpak tot verbeteringen kan leiden en dat onbekend is; dan experimenteer ik liever zelf op mezelf waaruit eventueel blijkt dat het niet helpt maar baat het niet dan schaad het niet in plaats van dat een ander betaald krijgt om me te vertellen dat er niets aan mijn probleem te doen is en ik het moet accepteren.

Het betalen lijkt me ook voor enige inventarisatie en ondersteuning bij zoiets te leren accepteren en niet alleen voor helaas pindakaas. Nu weet ik dat het in de praktijk wel voorkomt, maar dat is dus niet bij iedereen het geval. Daarnaast is het denk ook mensenwerk en kan niet iedereen goed levellen met wie er tegenover zit en inschatten hoe een en ander overkomt.

Zonder onderzoek en degelijke basis voor interpretatie weten we ook niet zo goed wat een onschuldige aanpak is en in hoeverre dat op iedereen toepasbaar is. Onderzoek dient aan te tonen dat het voor een aanzienlijk deel zou moeten gelden. Niet alleen ivm bepaalde risico's, maar bijvoorbeeld ook om het economisch rendabel te maken en te houden zeg maar. Iets waar je als hulpverlener toch meer een eindgebruiker in bent, omdat deze bal bij anderen ligt.

Baat het niet dan schaad het niet kan in de praktijk best wel tegenvallen. Ik begrijp prima dat het heft in eigen handen nemen prettiger is, maar ook dan meet je niet per se de werkzaamheid van je tactiek. Je beter voelen kan absoluut van therapeutische waarde zijn, maar bot gezegd ook enorm subjectief zijn. Zie het bekende placebo-effect. En bijvoorbeeld ook drugs, die je eerst beter kunnen doen voelen, maar later juist destructief kunnen blijken.
Als jij bereid bent om bepaalde risico's te nemen, dan moet jij dat weten. Maar je mag denk ik niet verwachten dat een hulpverlener net zo bereid is zulke risico's te nemen met een cliënt.

En ook niet geheel onbelangrijk, als je alles in eigen beheer doet, kun je waardevolle feedback missen. Het kenniskader wat een hulpverlener vanuit zijn of haar opleiding heeft meegekregen, maar bijvoorbeeld ook hoe bepaald gedrag op anderen overkomt. Je onttrekken aan een dynamiek met anderen kan functioneel dus werken, omdat je bepaalde symptomen simpelweg ontloopt en niet meer toetst aan de realiteit. Dat maakt het echter nog niet hetzelfde als een oplossing.

quote:

[..]

Ik heb in totaal hulp van 14 personen gehad. 17750. Maar je zegt zelf dat het GGZ werkt volgens protocollen. Jij geeft als argument dat ze gebonden zijn aan een vast protocol van behandelingen vanwege de veiligheid maar tegelijkertijd dat ik geen oordeel mag hebben omdat ik er nog niet genoeg heb geprobeerd alsof ze allemaal een andere aanpak zouden hebben? Ik snap dit niet.

Wat voor percentage levert 14 van de 17750 op?

Protocollen zijn richtlijnen, waar tot op zekere hoogte van afgeweken zou kunnen worden. Denk maar aan door de verzekeraar opgestelde preferente medicijnen, waarbij de arts of psychiater op basis van bijwerkingen bijvoorbeeld wel het originele merk vergoed kunnen voorschrijven indien nodig. Die richtlijn zou er zijn om het zo goedkoop en dus toegankelijk mogelijk te houden, maar wel te kunnen voldoen aan mensen die bijvoorbeeld allergisch zijn voor een hulpstof in het goedkopere medicijn. Gluten moeten nu wettelijk verplicht worden vermeld, dat is gekomen voor mensen met bijvoorbeeld coeliakie en niet de door voedselfabrikanten aangejaagde glutenhype. Dat is dus een zekere vorm van op meerdere gebieden veiligheid na proberen te streven.

Dat ik kanttekeningen zet bij jouw mening en hoe je die onderbouwt, is niet hetzelfde als vinden dat jij geen mening mag hebben. Als jij stelt dat in jouw ervaring alle hulpverleners geen vakliteratuur bijhouden, dan ben ik benieuwd naar waar je dat op baseert en nodig ik je uit tot verdere onderbouwing. Net zoals jij omgekeerd ook terug vraagt.
Een gevoel is subjectief en slecht meetbaar, een percentage kan dan een waardevolle toevoeging zijn die een betere onderbouwing en context geeft. Als ik je mening niet relevant zou vinden, dan zou ik niet zoveel terug typen. Daarnaast ben ik net zo goed kritisch op de GGZ en zeur ik dus niet alleen over hoe jij een en ander verwoordt, maar gewoon in het algemeen op van alles.

@geeninspiratie1235

Ik wil wel graag zeggen... Dat mensen het niet helemaal eens zijn met jou wat betreft de psychische hulpverlening, betekent niet dat ze zich niet willen voorstellen dat jij het erg moeilijk heb gehad en nu een gevoel van wantrouwen hebt naar alles wat met psychiatrie.

Het is heel kut als je bij meerdere instanties hebt aangeklopt voor hulp en elke keer krijg je een andere diagnose en altijd voel je je niet serieus genomen.

Wat het maar zo makkelijk dat je bij de eerste de beste psych kan aankloppen en hij helpt je van al je onzekerheden en worstelingen met jezelf af.

Kortom; 'het is niet mijn schuld, maar da schuld van alle andere mensen. '

Puik.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 12:27 schreef HostiMeister het volgende:
Kortom; 'het is niet mijn schuld, maar da schuld van alle andere mensen. '

Puik.

Goede inhoudelijke toevoeging zeg!

Heb je daarvoor actief moeten nadenken om tot zo'n antwoord te komen?

quote:

Op donderdag 25 april 2019 12:24 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
@:geeninspiratie1235

Ik wil wel graag zeggen... Dat mensen het niet helemaal eens zijn met jou wat betreft de psychische hulpverlening, betekent niet dat ze zich niet willen voorstellen dat jij het erg moeilijk heb gehad en nu een gevoel van wantrouwen hebt naar alles wat met psychiatrie.

Het is heel kut als je bij meerdere instanties hebt aangeklopt voor hulp en elke keer krijg je een andere diagnose en altijd voel je je niet serieus genomen.

Wat het maar zo makkelijk dat je bij de eerste de beste psych kan aankloppen en hij helpt je van al je onzekerheden en worstelingen met jezelf af.

Dat is niet alleen in de psychiatrische hulpverlening, maar ook in de 'gewone' zorg. Het komt vaak genoeg voor dat er nooit een directe oorzaak gevonden wordt voor de symptonen.

Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:19 schreef Lunatiek het volgende:
Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

Voor een deel wel met je eens. Wel de kanttekening dat een goede psycholoog wel zo zijn manieren heeft om je hier bij te helpen, en om je te laten inzien dat je zelf een behoorlijke rol hebt in je (genezing) verandering.
De inzet moet niet zijn "jij moet veranderen".
Meer van "wij gaan je helpen met verwerken en oplossen".

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:36 schreef dop het volgende:

[..]

Voor een deel wel met je eens. Wel de kanttekening dat een goede psycholoog wel zo zijn manieren heeft om je hier bij te helpen, en om je te laten inzien dat je zelf een behoorlijke rol hebt in je (genezing) verandering.
De inzet moet niet zijn "jij moet veranderen".
Meer van "wij gaan je helpen met verwerken en oplossen".

Ja, dat is ook mijn ervaring, maar uiteindelijk moet je het tóch zelf doen.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:19 schreef Lunatiek het volgende:
Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

Ik zie dat een beetje anders.

Ik denk dat de meeste mensen met psychische problemen echt wel begrijpen dat ze er zelf vooral hard aan moeten werken. En ik denk dat ze dat ook willen. Als ik voor mezelf spreek: ik zou liever mijn eigen boontjes doppen dan dat anderen het voor mij doen.

Maar met psychische problemen voel je je machteloos en radeloos. Het is vooral de samenleving die pretendeert dat de psycholoog het voor jou gaat oplossen. Kijk maar eens naar artikelen over psychiatrie in de media. Alles moet maakbaar zijn.

Maar ook mensen uit de omgeving spelen er vaak een rol in. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen roepen "joh, met zulke problemen moet je wel hulp zoeken hoor!". Het is ook gemakzucht, want daarmee hoeven ze zich niet schuldig te voelen dat ze zelf niks voor de ander doen. Je wordt geleefd.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 02:38 schreef Yiwei het volgende:

Dit impliceert alsof de situatie buiten hun eigen handelen ligt, terwijl dit niet zo is. M.a.v. verschuiving van verantwoordelijkheid.

Elk aangemelde weet dat ze nr. X zijn in de week, want anders waren ze allang al aan de beurt. Dus als een hulpverlener dit expliciet durft te zeggen, dan getuige dit van geen fatsoen normen. Immers de patient met allerlei problematiek hoeft niet nog een trap na te krijgen door zoiets aan te horen alsof diegene het niet weet.

Daarnaast mogen met name GGZ ballen tonen door zichzelf ook nederig op te stellen. Iedereen weet dat er verschil van meningen zullen vallen, discussies kunnen ontstaan en als het uit de hand loopt: een conflict in het leven. Net als iedereen in het normale leven is het rekening met elkaar houden; goed uitleggen, mee denken, compassie tonen, enz. Dit zijn algemene elementen die in de GGZ juist versterkt aanwezig zouden moeten zijn.

M.a.w. naar de kwaliteit van het personeel mag ook gekeken worden: hoe geef ik toe dat iets niet gegaan is zoals het zou moeten, en hoe zorg ik ervoor dat er door gebruik van de lastige situatie alsnog iets positiefs uitkomt zoals toenadering naar elkaar. Dat de hulpverlener eigen emoties toegeeft is belangrijk, zoals excuses aanbieden. Helaas is de Nederlandse cultuur niet zo. Voor een gemiddelde hulpverlener is het te hoog gegrepen.

Het doet me goed om deze post te lezen. Goed verwoord.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 03:28 schreef Lunatiek het volgende:
Als patiënt zie je alleen de behandelkamer, het loket, de balie. Je hebt geen idee wat daarachter allemaal gebeurt, wie er allemaal met jou en je problematiek bezig is. Je hebt ook geen idee waarom het team iets besluit over jou.
Dat laatste kunnen ze wel proberen, maar als patiënt heb je niet alle relevante informatie om dat te begrijpen.

Leg uit dan. Geef dan zelf die relevante informatie.

quote:

Het is ook zonde van je behandeltijd om aan dat soort details te gaan besteden, want dat werkt niet mee aan je behandeling.
Ik ken dat uit een andere richting (ruimtelijke inrichting), mensen die zich overal mee willen bemoeien, overal een mening over hebben, bakken vol verbeterpunten hebben, maar totaal geen besef hebben waarom bepaalde beslissingen worden genomen, en als je het probeert uit te leggen dan schuiven ze eeuwenlang onderzoek aan de kant, want zij weten toch zeker wel wat het beste is voor hun omgeving? In mijn geval is dat vrij basale natuurkunde en wiskunde, dus niks zweverigs of controversieels. Toch wordt het genegeerd en is de eigen mening van "de patiënt" belangrijker voor henzelf dan keiharde feiten.

Fijn voor je maar je projecteert dus jouw ervaring op een andere sector. Je vindt het wel relevant om deze vrij lange post te plaatsen om mijn mening belachelijk te maken, maar dan zelf je kennis delen waarvan je vindt dat die bij mij ontbreekt ho maar.

quote:

Iets anders: een diagnose is alleen te stellen op basis van wat de patiënt vertelt, de behandeling ook. Je kunt niet meten hoe iemand zich voelt of wat hij droomt en dergelijke, daar kom je alleen met gesprekken achter.
Nu kan ik me heel goed voorstellen dat mensen die wantrouwig zijn over de ggz niet alles vertellen door dat wantrouwen... en daarmee is de cirkel rond: onvoldoende of verkeerde informatie voor een goede diagnose, dus ook gebrekkige behandeling.

Als hun behandeling , die dus inhoudt "accepteer je probleem en we kunnen niks betekenen" alleen gebaseerd is op wat ik vertel , dan kan ik net zo goed een dagboek bijhouden.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 09:38 schreef Scary_Mary het volgende:

Dit is 1 onderzoeker in dat gebied. Dat is een begin en vooralsnog geen onderzochte dan wel bewezen theorie. Waar dan je ook nog moet gaan kijken naar wat je daar mee gaat kunnen in de praktijk.

Het is een heel onderzoeksgebied, ze is niet de enige neuro wetenschapper. Dingen die de GGZ in de praktijk kan was voor mij ook niks, dus voor mij maakt dit niet uit.

quote:

Eens dat ze in de GGZ ook niet uit kunnen sluiten dat het fysiek zou kunnen zijn, dat heb ik hierboven ook aangekaart. Wel denk ik dat we moeten nuanceren, omdat het ook over kan komen alsof ze er niet aan willen terwijl het ook simpelweg hun vakgebied danwel taak is.

Het zijn wel de symptomen die ze behandelen die overlappen.

quote:

Dan moet je jezelf ook afvragen wat je komt doen bij de GGZ als je het per se over fysieke oorzaken wil hebben, zonder te kijken naar wat de GGZ wel te bieden zou kunnen hebben daar buiten om. Ook als er wel fysieke oorzaken zijn, zou een psychische behandeling van waarde kunnen zijn. Misschien niet als dè oplossing, maar wel om met een en ander beter te leren verwerken en om te leren te gaan. De acceptance and commitment is daar denk ik een voorbeeld van.
Die ruimte krijg je echter als hulpverlener niet als het gesprek met de cliënt over dingen blijft gaan, die de hulpverlener niet kan onderzoeken of helpen fixen.

Ten eerste was mijn eerste ervaring met de GGZ dat ik er verplicht heen was gestuurd. In eerste instantie kwam ik er dus zelf niks doen. Ten tweede heb je het steeds over de hulpverlener en de ruimte die diegene moet krijgen, maar ik heb wel altijd braaf gedaan wat ze zeiden en mijn huiswerk gedaan voor ze , altijd op komen dagen, met hoop totdat die eventueel verging, jarenlang. En dan zouden hulpverleners "niet genoeg ruimte van mijn hebben gekregen".

quote:

Sowieso kan de hulpverlener niets fixen (tenzij het gaat om medicijnen die bijvoorbeeld je chemie helpen te balanceren, maar die worden ook specifiek door medisch onderlegden voorgeschreven en dus niet door iedere hulpverlener), en is het dus vooral ondersteunen eigenlijk.

Niet iedereen heeft die ondersteuning nodig. Persoonlijk lees ik liever zelf de tips die zij geven in een werkboek voor een stoornis, dan dat ik met hun vooroordelen hoef te dealen.

quote:

Om als beleid uitgevoerd te mogen worden is er al enige bewijsvoering opgebouwd, dus daar is al geen sprake van klakkeloos aannemen. Tel daar het punt van Lunatiek bij op, wat ik ook al aanhaalde en dan is het ook niet zo raar dat er niet zo snel gereageerd wordt op eventuele nieuwe ontwikkelingen tot die zich wat beter bewezen hebben en ook daadwerkelijk in de praktijk gestandaardiseerd toepasbaar geformuleerd zijn. Zonder dat ben je gewoon aan in het wilde weg aan het experimenteren op microniveau en mis je teveel context. Ethisch onverantwoord.

Ja zal allemaal wel, maar geef dan informatie hoe het beleid is ontstaan en waarom jij het zo goed onderbouwd vindt.

quote:

Ja en zoals je kan lezen geef ik ook aan dat je niet de enige daarin bent. Maar zo te horen maakt de tijd en energie die ik wel steek in het enigszins nuanceren en onderbouwen van mijn betoog, geen reet uit zolang de rest dat ook niet doet. Jammer..

Waarom verdedig je de GGZ zo trouw? Je zegt dat je zelf ook kritiek hebt, als je advocaat van de duivel speelt doe je dat wel heel geloofwaardig. Maar je plaatst geen bronnen en dat vind ik jammer.

quote:

Als jij serieus genomen wil worden in zo een discussie, dan moet je ook hard kunnen maken wat je beweert. Denken dat alle hulpverleners niks bijhouden op vakgebied is een onnodig ongenuanceerd argument dat je niet kan onderbouwen.

Nee dat kan ik ook niet. Ik geef simpelweg aan waar ik ervaring mee heb.

quote:

Dat zijn we eens, maar is dus niet iets wat we vooral hulpverleners aan kunnen rekenen. Zolang deze onderzoeken niet gefinancieerd worden, kunnen onderzoekers hier niet mee aan de slag om te kijken wat dit voor therapeutische waarde op individueel niveau zou kunnen hebben. En fysiek loopt veelal via medici en niet de GGZ.

Er wordt zat onderzoek gedaan naar de mentale invloed van ziektes. Dat laatste is juist waar ik kritiek op heb. Dat het gescheiden vakgebieden zijn waarvan ik niet vind dat dat zo moet zijn.

quote:

En dan nog sluit een fysieke oorzaak niet uit, dat een psychische behandeling wel degelijk van waarde zou kunnen zijn. Zie bijvoorbeeld ook de SOLK, waar wel enig onderzoek wordt gedaan naar wat fysieke uitingen in stand zou kunnen houden.

Beide aanpakken tegelijkertijd is iets anders dan zonder onderzoek maar gelijk concluderen dat de oorzaak niet fysiek is.

quote:

Om meten is weten na te streven heb je een referentiekader nodig ter interpretatie. Zolang dit referentiekader er nog onvoldoende is, is het dus helemaal niet zo veelzeggend om te meten wat bepaalde hormoonwaarden zijn. Vitamine d bijvoorbeeld is een hormoon pre-cursor, maar kijkend naar de praktijk kunnen we constateren dat lang niet iedereen klachten ervaart bij een laag- of zelfs subnormale waarde. Omgekeerd zijn er ook mensen die wel flinke klachten ervaren bij een laag-normale waarde. Dat geeft te denken over de waarde van deze marker, want hoe veelzeggend is de waarde t.o.v. de klachten dan? En hoe moet je dat therapeutisch toepassen?

Door te screenen op dat soort dingen en kijken of behandeling tot verbetering leidt. Nu geef je nog een voorbeeld waarvan de behandeling een geval van baat het niet dan schaadt het niet zou zijn. En vitamines worden ook allang aangeraden door psychiaters als er een bestaand tekort is. Maar ze stellen zelf niet voor om het te testen, en als het bij vitamines blijft is dat nogal beperkt.

quote:

Daarom is het denk ik ook niet handig om vanuit zowel hulpverleners als cliënten blind te blijven staren op wat vooralsnog niet toepasbaar is of binnen een redelijke periode gaat zijn. Die stelligheid aan beide kanten is veelal niet functioneel en geeft mensen ook een excuus om uit de weg te blijven van wat er wel mogelijk en misschien niet oplossend, maar wel nuttig zou kunnen zijn.

Zoals ik al schreef heb ik zelf dus geen goede ervaring met wat wel mogelijk is.

quote:

Een opleiding is natuurlijk meer dan alleen inhoudelijke kennis mbt het vakgebied. Daarnaast is de zorg ook daadwerkelijk een stuk veranderd en nog bezig te veranderen. Onlangs nog in het nieuws dat ze nu weer wat aan die administratieve druk gaan doen, zodat ze weer meer hulp kunnen gaan verlenen ipv zoveel administreren.
En wat vakinhoudelijke kennis betreft, zoals hierboven al aangegeven is de waarde van een bepaald onderzoek niet meteen nuttig toepasbaar op hulpverleningsniveau.

Kan best zijn dat een onderzoek niet toepasbaar is. Maar als ik een voor mijn probleem heel relevant onderzoek heb gevonden wat die ander wiens vakgebied het is niet eens kent, dan verwacht ik wel een argumentatie waarom niet. En dan kunnen jullie dan wel zeggen dat ik dat toch niet begrijp omdat ik simpel ben of een leek, maar ik vind dat ik gewoon recht heb op de uitleg van die hulpverlener of ik het nou begrijp of niet, en anders ben ik er klaar mee. Het idee dat ik verplicht in therapie moet blijven waar ik klaar mee ben omdat ik toevallig psychische problemen ervaar omdat ik die "verplichting" heb naar de maatschappij voelt alsof ik behandeld wordt als zwaar gehandicapt. Het zou me niets verbazen als mij en andere mensen met psychische problemen door jullie ook verplicht uit voorzorg een bewindvoerder en vertegenwoordiger wordt aangeraden of zo.

quote:

Ik zou het risico van minder geneigd tot hulp aanvaarden eerder als een logisch vervolg zien en niet per se de schuld van de cliënt. Echter kan ik me gezien je verwoording hier ook wel voorstellen dat het wel zo overkomt op jou, terwijl de hulpverlener ook een beetje klem zit met wat die jou wel zou kunnen bieden en dat ligt denk ik aan meerdere factoren dan de hulpverlener in kwestie en de GGZ in het algemeen.

Niet per se de schuld van de client, maar ook niet van de hulpverlener. Terwijl je het daarvoor had over hoe verantwoordelijk ze wel niet zijn dat ze behandelingen pas invoeren als deze helemaal goedgekeurd zijn. Als hulpverleners toch voor het grootste gedeelte niet verantwoordelijk zijn voor het resultaat, waarom dan überhaupt de behandelingen testen?

quote:

Het betalen lijkt me ook voor enige inventarisatie en ondersteuning bij zoiets te leren accepteren en niet alleen voor helaas pindakaas. Nu weet ik dat het in de praktijk wel voorkomt, maar dat is dus niet bij iedereen het geval. Daarnaast is het denk ook mensenwerk en kan niet iedereen goed levellen met wie er tegenover zit en inschatten hoe een en ander overkomt.

Het is hun beroep! Dit zijn mensen die sociale vaardigheden cursussen geven!

quote:

Zonder onderzoek en degelijke basis voor interpretatie weten we ook niet zo goed wat een onschuldige aanpak is en in hoeverre dat op iedereen toepasbaar is. Onderzoek dient aan te tonen dat het voor een aanzienlijk deel zou moeten gelden. Niet alleen ivm bepaalde risico's, maar bijvoorbeeld ook om het economisch rendabel te maken en te houden zeg maar. Iets waar je als hulpverlener toch meer een eindgebruiker in bent, omdat deze bal bij anderen ligt.

Ja, omdat het zo duur is dat niemand het zonder verzekering kan betalen. Cliënten zijn verplicht afhankelijk. Kostenbesparing, bijv door e-diagnoses of beter nog, alles standaard digitaal en anoniem maken tenzij de client elders aangeeft zou ik echt een stap vooruit vinden. Maar misschien kost dat nog veel meer qua beveiliging, dat weet ik niet.

quote:

Baat het niet dan schaad het niet kan in de praktijk best wel tegenvallen.

De activiteit in kwestie waarvan het onderzoek aantoonde dat het hielp bij mijn probleem was de equivalent van (want ik ga het precieze ding niet zeggen ivm herkenbaarheid) een kleed patchworken. Als aan zoiets al een risico zit, dan zit aan alles een risico.

quote:

Ik begrijp prima dat het heft in eigen handen nemen prettiger is, maar ook dan meet je niet per se de werkzaamheid van je tactiek. Je beter voelen kan absoluut van therapeutische waarde zijn, maar bot gezegd ook enorm subjectief zijn.

Wat? Dus als ik bij de GGZ ben omdat ik mezelf beter wil voelen en ik neem het heft in eigen handen en voel me daarna beter, dan is dat niet van therapeutische waarde? Dezelfde onbegrijpelijke gedachtengang als waarom hulpverleners protesteren tegen het meten van uitkomsten op basis van ROM resultaten denk ik.

quote:

Zie het bekende placebo-effect. En bijvoorbeeld ook drugs, die je eerst beter kunnen doen voelen, maar later juist destructief kunnen blijken.
Als jij bereid bent om bepaalde risico's te nemen, dan moet jij dat weten. Maar je mag denk ik niet verwachten dat een hulpverlener net zo bereid is zulke risico's te nemen met een cliënt.

Het is gebaseerd op een onderzoek waaruit dus al is gebleken dat het effect ervan niet placebo is. Er zijn ook onderzoeken waaruit blijkt dat medicijnen veel sneller effect hebben dan gedragstherapie. Of dat het niet heel veel uitmaakt of deze therapie wordt gegeven door een daarvoor getrainde hulpverlener of een leek. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3052992/ Sterker nog, er is ook gebleken uit andere onderzoeken dat cliënten soms meer aannemen van een ervaringsdeskundige.

quote:

En ook niet geheel onbelangrijk, als je alles in eigen beheer doet, kun je waardevolle feedback missen. Het kenniskader wat een hulpverlener vanuit zijn of haar opleiding heeft meegekregen, maar bijvoorbeeld ook hoe bepaald gedrag op anderen overkomt. Je onttrekken aan een dynamiek met anderen kan functioneel dus werken, omdat je bepaalde symptomen simpelweg ontloopt en niet meer toetst aan de realiteit. Dat maakt het echter nog niet hetzelfde als een oplossing.

Dat dit soms waardevol is ontken ik ook niet. Maar als het geen oplossing biedt, dan zijn die paar inzichten weliswaar mooi maar verbetert het mijn situatie niet concreet. En als ik oneindig te leven had dan zou het me niks uitmaken om jarenlang uren per maand te verspillen aan iets dat geen concreet resultaat oplevert. Maar dat heb ik niet.

quote:

Wat voor percentage levert 14 van de 17750 op?

Ja, 0,08%. Je kunt dat in 1 seconde via procentenberekenen.nl opzoeken. Maar hoe lang moet ik volgens jou dan zoeken naar de juiste, voordat mijn mening op basis van ervaring niet meer wordt afgedaan als een verkeerde inschatting? Stel de 17750ste helpt mij pas. Vind je dat dan acceptabel of zo?

quote:

Protocollen zijn richtlijnen, waar tot op zekere hoogte van afgeweken zou kunnen worden. Denk maar aan door de verzekeraar opgestelde preferente medicijnen, waarbij de arts of psychiater op basis van bijwerkingen bijvoorbeeld wel het originele merk vergoed kunnen voorschrijven indien nodig. Die richtlijn zou er zijn om het zo goedkoop en dus toegankelijk mogelijk te houden, maar wel te kunnen voldoen aan mensen die bijvoorbeeld allergisch zijn voor een hulpstof in het goedkopere medicijn. Gluten moeten nu wettelijk verplicht worden vermeld, dat is gekomen voor mensen met bijvoorbeeld coeliakie en niet de door voedselfabrikanten aangejaagde glutenhype. Dat is dus een zekere vorm van op meerdere gebieden veiligheid na proberen te streven.

Ja maar wat mij dan interesseert is welk percentage van de behandeling is richtlijn en welke eigen inbreng van de hulpverlener.

quote:

Dat ik kanttekeningen zet bij jouw mening en hoe je die onderbouwt, is niet hetzelfde als vinden dat jij geen mening mag hebben. Als jij stelt dat in jouw ervaring alle hulpverleners geen vakliteratuur bijhouden, dan ben ik benieuwd naar waar je dat op baseert en nodig ik je uit tot verdere onderbouwing. Net zoals jij omgekeerd ook terug vraagt.
Een gevoel is subjectief en slecht meetbaar, een percentage kan dan een waardevolle toevoeging zijn die een betere onderbouwing en context geeft. Als ik je mening niet relevant zou vinden, dan zou ik niet zoveel terug typen. Daarnaast ben ik net zo goed kritisch op de GGZ en zeur ik dus niet alleen over hoe jij een en ander verwoordt, maar gewoon in het algemeen op van alles.

Ik ben ook blij dat je lange berichten plaatst. De meesten schrijven alleen maar korte reacties als ze het niet met mij eens zijn zonder onderbouwing. Dat zorgt ook niet voor een discussie terwijl dat juist is waarom ik op een forum ben.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:19 schreef Lunatiek het volgende:
Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

Het doel van de normale medische zorg is nog altijd wel genezen en als er dan alleen fysiotherapie kan worden gegeven is het alsnog wel met het doel dat de klachten verminderen of niet erger worden maar dan is het voor de omgeving duidelijk dat genezen niet lukte en diegene zijn/haar best doet. Als je het daarmee vergelijkt, dan zou psychologische behandeling daar niet het equivalent van zijn, maar van een huisarts die bij het eerste gesprek zegt: "U heeft rugpijn? Dit gaat nooit meer over, accepteer het maar want de oorzaak is genetisch en omdat u te veel denkt dat uw rug pijn doet. Ik maak alvast een afspraak voor fysiotherapie".

quote:

Op donderdag 25 april 2019 17:13 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik zie dat een beetje anders.

Ik denk dat de meeste mensen met psychische problemen echt wel begrijpen dat ze er zelf vooral hard aan moeten werken. En ik denk dat ze dat ook willen. Als ik voor mezelf spreek: ik zou liever mijn eigen boontjes doppen dan dat anderen het voor mij doen.

Maar met psychische problemen voel je je machteloos en radeloos. Het is vooral de samenleving die pretendeert dat de psycholoog het voor jou gaat oplossen. Kijk maar eens naar artikelen over psychiatrie in de media. Alles moet maakbaar zijn.

Maar ook mensen uit de omgeving spelen er vaak een rol in. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen roepen "joh, met zulke problemen moet je wel hulp zoeken hoor!". Het is ook gemakzucht, want daarmee hoeven ze zich niet schuldig te voelen dat ze zelf niks voor de ander doen. Je wordt geleefd.

Nou ik kan wel begrijpen dat mensen zich er makkelijk van af willen maken als het vreemden zijn en soms zelfs bij familie of vrienden. Maar wat ik niet kan begrijpen is de tegenstrijdigheid "je moet het zelf doen" en "je hebt daarbij verplicht een psycholoog nodig als ondersteuning omdat je het alleen niet kan".

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 26-04-2019 00:21:13 ]

quote:

Op donderdag 25 april 2019 17:13 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik zie dat een beetje anders.

Ik denk dat de meeste mensen met psychische problemen echt wel begrijpen dat ze er zelf vooral hard aan moeten werken. En ik denk dat ze dat ook willen. Als ik voor mezelf spreek: ik zou liever mijn eigen boontjes doppen dan dat anderen het voor mij doen.

Maar met psychische problemen voel je je machteloos en radeloos. Het is vooral de samenleving die pretendeert dat de psycholoog het voor jou gaat oplossen. Kijk maar eens naar artikelen over psychiatrie in de media. Alles moet maakbaar zijn.

Maar ook mensen uit de omgeving spelen er vaak een rol in. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen roepen "joh, met zulke problemen moet je wel hulp zoeken hoor!". Het is ook gemakzucht, want daarmee hoeven ze zich niet schuldig te voelen dat ze zelf niks voor de ander doen. Je wordt geleefd.

Ja, dat ook. Maar er zitten bepaalde mensen op dit forum die eisen dat de ggz mensen geneest. Ook als die mensen niet ziek zijn.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 06:14 schreef Lunatiek het volgende:
Ja, dat ook. Maar er zitten bepaalde mensen op dit forum die eisen dat de ggz mensen geneest. Ook als die mensen niet ziek zijn.

Als er mensen na verwijzing door de huisarts en 8 jaar onderzoek in het ziekenhuis pas te horen krijgen dat ze niet ziek zijn, wordt dat ook niet als normaal gezien.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 06:14 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ja, dat ook. Maar er zitten bepaalde mensen op dit forum die eisen dat de ggz mensen geneest. Ook als die mensen niet ziek zijn.

Wederom, het is de schuld van iedereen behalv ik?

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:30 schreef HostiMeister het volgende:
Wederom, het is de schuld van iedereen behalv ik?

Het is wederom de schuld van niemand behalve van de client zelf! Want de meeste bevooroordeelde meningen worden als de waarheid gezien. Dat weet jij ook.
Hoe zie jij de GGZ , als een strafkamp om de schuld aan mensen zoals jij, die natuurlijk heel erg veel overlast ondervinden in hun dagelijks leven van mensen met psychische problemen, af te lossen?

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:52 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Het is wederom de schuld van niemand behalve van de client zelf! Want de meeste bevooroordeelde meningen worden als de waarheid gezien. Dat weet jij ook.
Hoe zie jij de GGZ , als een strafkamp om de schuld aan mensen zoals jij, die natuurlijk heel erg veel overlast ondervinden in hun dagelijks leven van mensen met psychische problemen, af te lossen?

Zo zwart-wit is het niet en bedoelt niemand het. Psychische problemen zijn vaak(niet altijd!) niemands schuld maar een ongelukkige samen loop van dingen. Maar er is werkelijk niemand anders die de problemen kan oplossen dan de patient zelf. Met goede ondersteuning is dat makkelijker. Maar de hersenen zijn een raar iets en geen pleister van buitenaf die alles opeens Kan stoppen.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 10:08 schreef Californium het volgende:
Zo zwart-wit is het niet en bedoelt niemand het. Psychische problemen zijn vaak(niet altijd!) niemands schuld maar een ongelukkige samen loop van dingen. Maar er is werkelijk niemand anders die de problemen kan oplossen dan de patient zelf. Met goede ondersteuning is dat makkelijker. Maar de hersenen zijn een raar iets en geen pleister van buitenaf die alles opeens Kan stoppen.

Heb jij die ondersteuning zelf gehad?
Uit ervaring zeg ik zelf: met ondersteuning van buitenaf is het helemaal niet makkelijker. Soms eerder moeilijker, omdat je advies krijgt wat je allang met moeite uitvoert of tegen vooroordelen van hulpverleners aanloopt.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 10:19 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Heb jij die ondersteuning zelf gehad?
Uit ervaring zeg ik zelf: met ondersteuning van buitenaf is het helemaal niet makkelijker. Soms eerder moeilijker, omdat je advies krijgt wat je allang met moeite uitvoert of tegen vooroordelen van hulpverleners aanloopt.

Ja.

En ik ben nogsteeds elke dag in gevecht met mezelf. Maar ik heb iemand getroffen die mij ondersteuning geeft en de handvatten om elke dag weer mijn bed uit te komen. Geen oordeel. Soms Dan laat ze me ook even goed in de Spiegel kijken...en dat is niet altijd leuk maar daar leer ik wel van.

Maar een gevecht blijft het wel helaas. Maar ik ben bezig met accepteren dat ik niet genezen Kan worden

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 10:19 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Heb jij die ondersteuning zelf gehad?
Uit ervaring zeg ik zelf: met ondersteuning van buitenaf is het helemaal niet makkelijker. Soms eerder moeilijker, omdat je advies krijgt wat je allang met moeite uitvoert of tegen vooroordelen van hulpverleners aanloopt.

hoe moet ik dit nu lezen?
Niemand kan je helpen, en je kunt het beter alleen doen?

Spreek je nu over je eigen ervaring, of geld dit volgens jouw voor de GGZ in het algemeen?

Wat mij betreft is geen behandelaar heilig en worden er ook zeker fouten gemaakt.
Je zult in de GGZ ook doorgaans niet de beste psychologen treffen. Maar dat wil niet zeggen dat het allemaal niet werkt en dat je het dan maar alleen moet gaan oplossen.
Ik denk dat het voor heel veel mensen wel nuttig is. En ja soms kost het tijd en moeite voor je ergens op je plek bent. En soms lukt dat gewoonweg niet.
Kan heel veel uiteenlopende oorzaken hebben.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:03 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als er mensen na verwijzing door de huisarts en 8 jaar onderzoek in het ziekenhuis pas te horen krijgen dat ze niet ziek zijn, wordt dat ook niet als normaal gezien.

Waar slaat dat nou weer op?

Ik bedoel, mensen met ass zijn niet ziek. Adhd en aanverwanten: niet ziek. Angststoornissen: de symptomen lijken op ziekte te wijzen, de stoornis is dat niet. Allemaal dingen die met denken en gedrag te maken hebben, je zult je moeten aanpassen als je van de klachten af wilt.
Depressie: wel ziek.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:30 schreef HostiMeister het volgende:

[..]

Wederom, het is de schuld van iedereen behalv ik?

Hoe bedoel je?

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:52 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Het is wederom de schuld van niemand behalve van de client zelf! Want de meeste bevooroordeelde meningen worden als de waarheid gezien. Dat weet jij ook.
Hoe zie jij de GGZ , als een strafkamp om de schuld aan mensen zoals jij, die natuurlijk heel erg veel overlast ondervinden in hun dagelijks leven van mensen met psychische problemen, af te lossen?

Het gaat niet om schuld.
De patiënt heeft een probleem. Om van het probleem af te komen, moet de patiënt zelf zijn gedachten en gedrag aanpassen - niemand anders kan dat. Hoe je dat kunt doen vertelt de ggz.
Dat je dat moet doen is niet omdat je er zelf schuld aan hebt. Het zou voor iedereen beter zijn als het met een glaajhaokla te verhelpen zou zijn, maar zo'n ding bestaat niet. En ik hoop dat het nooit uitgevonden gaat worden ook, want als je het denken en gedrag van psychische patiënten kunt aanpassen, kun je dat ook bij neurotypische mensen die "verkeerd denken".

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 10:30 schreef Californium het volgende:
Ja.

En ik ben nogsteeds elke dag in gevecht met mezelf. Maar ik heb iemand getroffen die mij ondersteuning geeft en de handvatten om elke dag weer mijn bed uit te komen. Geen oordeel. Soms Dan laat ze me ook even goed in de Spiegel kijken...en dat is niet altijd leuk maar daar leer ik wel van.

Maar een gevecht blijft het wel helaas. Maar ik ben bezig met accepteren dat ik niet genezen Kan worden

Mooi voor jou, maar als de essentie van je post is dat ik mijn ervaring niet op jou kan projecteren is dat omgekeerd ook zo.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 10:53 schreef dop het volgende:

hoe moet ik dit nu lezen?
Niemand kan je helpen, en je kunt het beter alleen doen?

Spreek je nu over je eigen ervaring, of geld dit volgens jouw voor de GGZ in het algemeen?

Wat mij betreft is geen behandelaar heilig en worden er ook zeker fouten gemaakt.
Je zult in de GGZ ook doorgaans niet de beste psychologen treffen. Maar dat wil niet zeggen dat het allemaal niet werkt en dat je het dan maar alleen moet gaan oplossen.
Ik denk dat het voor heel veel mensen wel nuttig is. En ja soms kost het tijd en moeite voor je ergens op je plek bent. En soms lukt dat gewoonweg niet.
Kan heel veel uiteenlopende oorzaken hebben.

Zie bovenstaande. Ik spreek vanuit eigen ervaring.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 11:37 schreef Lunatiek het volgende:
Waar slaat dat nou weer op?

Ik bedoel, mensen met ass zijn niet ziek. Adhd en aanverwanten: niet ziek. Angststoornissen: de symptomen lijken op ziekte te wijzen, de stoornis is dat niet. Allemaal dingen die met denken en gedrag te maken hebben, je zult je moeten aanpassen als je van de klachten af wilt.
Depressie: wel ziek.

Niemand heeft er iets aan als jij een onderscheid maakt zonder daar bronnen bij te plaatsen hoor, je schreef zelf dat je niet in de hulpverlening werkzaam bent dus als ik als leek het bij voorbaat fout hebt omdat ik een leek ben geldt dat ook voor jou.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 11:41 schreef Lunatiek het volgende:
Het gaat niet om schuld.
De patiënt heeft een probleem. Om van het probleem af te komen, moet de patiënt zelf zijn gedachten en gedrag aanpassen - niemand anders kan dat. Hoe je dat kunt doen vertelt de ggz.
Dat je dat moet doen is niet omdat je er zelf schuld aan hebt. Het zou voor iedereen beter zijn als het met een glaajhaokla te verhelpen zou zijn, maar zo'n ding bestaat niet. En ik hoop dat het nooit uitgevonden gaat worden ook, want als je het denken en gedrag van psychische patiënten kunt aanpassen, kun je dat ook bij neurotypische mensen die "verkeerd denken".

Hoe je dat kunt doen vertelt de GGZ maar de GGZ kan het gedrag niet aanpassen, denk je dat mensen die bij de GGZ komen analfabeet zijn die voorgelezen moeten worden of zo en niet zelf ook het advies kunnen opzoeken wat ze bij de GGz geven

quote:

Op donderdag 25 april 2019 23:54 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]

Het is een heel onderzoeksgebied, ze is niet de enige neuro wetenschapper. Dingen die de GGZ in de praktijk kan was voor mij ook niks, dus voor mij maakt dit niet uit.

Ik vind dit verwarrend worden, want ik dacht dat dit artikel vooral over deze ene wetenschapper ging en dat haar mening en ervaring vooralsnog weinig gemeengoed is t.o.v. van het hele onderzoekersveld.

Daarnaast is de GGZ best breed en ook aan verandering onderhevig. Dat het voor nou niks betekent heeft, is echt heel vervelend. Maar denk ik niet alleszeggend over de GGZ in het geheel, als je niet alles hebt kunnen proberen en er ook al een aantal jaren weg bent.

quote:

[..]

Het zijn wel de symptomen die ze behandelen die overlappen.

Dat is waar ja, maar symptoombestrijding is niet per se afhankelijk van oorzaaksvinding dan wel oplossing. Mindfulness is niet voor niets zo een hype, het helpt een heleboel mensen zonder dat het nou per se de stressoorzaken oplost.

quote:

[..]

Ten eerste was mijn eerste ervaring met de GGZ dat ik er verplicht heen was gestuurd. In eerste instantie kwam ik er dus zelf niks doen. Ten tweede heb je het steeds over de hulpverlener en de ruimte die diegene moet krijgen, maar ik heb wel altijd braaf gedaan wat ze zeiden en mijn huiswerk gedaan voor ze , altijd op komen dagen, met hoop totdat die eventueel verging, jarenlang. En dan zouden hulpverleners "niet genoeg ruimte van mijn hebben gekregen".

Waar ik je schreef, bedoelde ik niet per se jou. Ten tweede heb ik ook de nodige teksten getypt over de ruimte die hulpverleners krijgen door andere factoren. Het is dus niet alleen cliënt afhankelijk, maar ook in hoeverre er tijd beschikbaar en vergoed wordt. En in hoeverre er protocollen zijn die opgevolgd dienen te worden of waar er wellicht met bepaalde onderbouwing wel enigszins van afgeweken kan worden.

quote:

[..]

Niet iedereen heeft die ondersteuning nodig. Persoonlijk lees ik liever zelf de tips die zij geven in een werkboek voor een stoornis, dan dat ik met hun vooroordelen hoef te dealen.

Niet iedereen nee, maar bij een doorverwijzing mogen we er toch wel vanuit gaan dat er een reden is vanuit de persoon zelf of de omgeving.
Persoonlijk denk jij er nu zo over, maar misschien was dat anders geweest als je met een andere verwoording niet zo een vooroordelen had ervaren?

quote:

[..]

Ja zal allemaal wel, maar geef dan informatie hoe het beleid is ontstaan en waarom jij het zo goed onderbouwd vindt.

En dit is waarom nuance belangrijk is in zo een discussie. Ik vind onderbouwing goed, niet per se de onderbouwing van individuele standpunten die je me nu in de mond probeert te leggen. Net als jij ben ik net zo goed kritisch, echter niet volledig negatief. Toch krijg ik zo het gevoel alsof ik je tegenstander zou moeten zijn ofzo, terwijl ik dat in mijn ogen niet ben omdat we nota bene een overlap hebben.

Ik denk dat het misschien beter is als we Bosbeetle's vraag me raak inventarisatie op gaan zoeken en daar vragen of er misschien iemand is die inhoudelijk op zo een beleidsvorming in zou kunnen gaan.

quote:

[..]

Waarom verdedig je de GGZ zo trouw? Je zegt dat je zelf ook kritiek hebt, als je advocaat van de duivel speelt doe je dat wel heel geloofwaardig. Maar je plaatst geen bronnen en dat vind ik jammer.

Ik zeg het niet alleen, ik typ hier ook de nodige kritiek en ben dus geen trouwe volgeling van de GGZ. Wat voor bronnen zou je willen zien?

quote:

[..]

Nee dat kan ik ook niet. Ik geef simpelweg aan waar ik ervaring mee heb.

Waarom verwoordt je het dan alsof je het over alle hulpverleners hebt en je de hele GGZ af kan schrijven op basis daarvan?

quote:

[..]

Er wordt zat onderzoek gedaan naar de mentale invloed van ziektes. Dat laatste is juist waar ik kritiek op heb. Dat het gescheiden vakgebieden zijn waarvan ik niet vind dat dat zo moet zijn.

We kunnen constateren dat er de nodige (kwantitatief dus) onderzoeken gedaan worden, maar dat hoeft an sich nog niet zoveel te zeggen over de kwalitatieve toepasbaarheid. Zeker niet als we een specifieke kwaliteit willen zien, zoals zo een overlap van medisch en psychisch.

quote:

[..]

Beide aanpakken tegelijkertijd is iets anders dan zonder onderzoek maar gelijk concluderen dat de oorzaak niet fysiek is.

Eens, met de kanttekening dat er in de praktijk ook niet voor niks voor wordt gekozen om het juist niet tegelijkertijd aan te pakken. Zie bijvoorbeeld revalidatie en/of chronische pijnpatiëntenprogramma's, waarin ook aan acceptatie gewerkt wordt. Dat lijkt effectiever te zijn als het niet allemaal tegelijk is en er fysiek nog behandeld wordt, waardoor het ook nog niet duidelijk is wat er dan over blijft om te accepteren.

quote:

[..]

Door te screenen op dat soort dingen en kijken of behandeling tot verbetering leidt. Nu geef je nog een voorbeeld waarvan de behandeling een geval van baat het niet dan schaadt het niet zou zijn. En vitamines worden ook allang aangeraden door psychiaters als er een bestaand tekort is. Maar ze stellen zelf niet voor om het te testen, en als het bij vitamines blijft is dat nogal beperkt.

Moet je wel weten wat dat soort dingen zijn dan en hoe je kan meten dat het de behandeling is die aanslaat. En dat is dus niet zo simpel als het lijkt, laat staan dat alle psychiaters even goed op de hoogte zijn van actuele algemene kennis. Als het gaat om specifieke cliëntinformatie, zou er bij de intake gekeken moeten worden naar wat de huisarts wel of niet onderzocht heeft, lijkt me.

Vitamine d is echt wel iets dat kan schaden en dus ook meer een hormoon ipv een vitamine. Overschotten komen dan wel niet zo vaak voor, maar ze bestaan wel degelijk. Een van de mensen die met die gevolgen moet leven heeft een blog vol geschreven over hoe complex dit soort vraagstukken zijn. http://b12vitaminetekortp(...)-125d-zijn_6367.html laat denk ik goed zien hoe belangrijk interpretatie kan zijn, zowel in het algemeen als in bepaalde gevallen in het bijzonder.
Daarnaast is duidelijk dat supplementatie dus niet alleen effect op de vitamine d waarden zelf, maar ook samenhangt met andere hormonen en calcium o.a. Daarmee kun je dus een sneeuwbaleffect in werking stellen, waardoor het nog moeilijker kan worden om oorzaak, gevolg en daarmee ook behandeling of zelfs oplossing te kunnen vinden. Hoe brengen we de werking dan nog in kaart, als we niet zeker weten dat een te laag vitamine d ook echt een tekort is en dus de oorzaak is van bepaalde klachten? En hoe willen we meten of de supplementatie dan werkt?

Met dit artikel en de vele anderen op dat blog, geeft het denk ik al een bredere blik die wellicht ook kan verduidelijken hoe beleid op dit gebied tot stand kan komen, wat er zoal meespeelt. Tel daar het financiële plaatje bij op door te kijken naar de prijslijsten van ziekenhuizen en de vergoedingen van verzekeraars, dan kun je zien wat het kost om zoveel in kaart te willen brengen.

quote:

[..]

Zoals ik al schreef heb ik zelf dus geen goede ervaring met wat wel mogelijk is.

Ja, daar ben je zeer duidelijk over. Ik heb het dus over algemenere ervaringen in deze algemene discussie. Daar vallen natuurlijk net zo goed jouw ervaringen ook onder, maar ik trek het dus breder naar de gehele GGZ en alle mogelijkheden en niet alleen wat er destijds bij jou mogelijk was.

quote:

[..]

Kan best zijn dat een onderzoek niet toepasbaar is. Maar als ik een voor mijn probleem heel relevant onderzoek heb gevonden wat die ander wiens vakgebied het is niet eens kent, dan verwacht ik wel een argumentatie waarom niet. En dan kunnen jullie dan wel zeggen dat ik dat toch niet begrijp omdat ik simpel ben of een leek, maar ik vind dat ik gewoon recht heb op de uitleg van die hulpverlener of ik het nou begrijp of niet, en anders ben ik er klaar mee.

Ik ben er natuurlijk niet bij geweest, maar ik meen op het forum ook op te merken dat je vrij snel dingen negatief en persoonlijk op kan vatten die dat niet zo bedoelt zijn. Dat vind ik best begrijpelijk na alle shit die je hebt meegemaakt, dat kan ik niet oplossen voor je. Wel kan ik proberen een en ander uit te leggen, zodat het misschien begrijpelijker wordt voor jou hoe zulke dingen kunnen gebeuren. Dat bedoel ik dus niet om jouw ervaringen te willen downplayen, maar juist om een beter inzicht te geven dat het dus niet allemaal aan jou zou hoeven liggen.

De wet WGBO zou ervoor moeten zorgen dat de hulpverlener duidelijke en heldere informatie verschaft m.b.t. de behandeling, zodat het voor de cliënt/patiënt begrijpelijk is. Dat is dus verplicht.
Een onderzoek dat in het werkveld is gedaan kan interessant zijn, maar dat maakt het niet per se ook een kwalitatief onderzoek op zichzelf. Daarvoor zou de hulpverlener het eerst moeten beoordelen en dat kost tijd die doorgaans niet valt onder de ingeboekte behandeling. Mocht het wel gelezen zijn, dan moet het nog besproken worden en dat kan misschien best lang duren om opkomende vragen proberen te beantwoorden en een en ander begrijpelijk te maken voor de cliënt. Als het meer vragen oproept dan het beantwoord, dan blijkt het contra-productief.
En ook dat gaat af van de ter beschikking gestelde tijd die dus niet aan de behandeling zelf besteed kan worden. Dat kan moeilijk te verantwoorden zijn, omdat het dus niet onder de behandeling zelf valt en dus onnodig tijd en geld kost zonder een aannemelijke winst op het gebied van effectiviteit.
Het kan tevens ook enorm moeilijk zijn om weer terug te keren naar de behandeling zelf en een blijvende stoorzender blijven. Zeker ook omdat bepaalde mensen (niet jij) het in kunnen zetten als bliksemafleider of als een soort chantagemiddel. Dat is vooraf niet altijd goed in te schatten en daarom wellicht ook een reden om het zoveel mogelijk bij het kerndoel van de geplande behandeling te willen houden.

quote:

Het idee dat ik verplicht in therapie moet blijven waar ik klaar mee ben omdat ik toevallig psychische problemen ervaar omdat ik die "verplichting" heb naar de maatschappij voelt alsof ik behandeld wordt als zwaar gehandicapt. Het zou me niets verbazen als mij en andere mensen met psychische problemen door jullie ook verplicht uit voorzorg een bewindvoerder en vertegenwoordiger wordt aangeraden of zo.

Ik zou het vooral willen aanraden als men overzicht kwijtraakt en om (verdere) financiële problemen te voorkomen, omdat het onmeunig stressvol en klote is om daar weer uit te komen en bepaalde shit ook gewoon significant vergergerd. Zonde, zeker als het enigszins te voorkomen is. Daar hoef je echt niet per se een psychische diagnose voor te hebben, zulke ondersteuning kan in andere situaties ook gewoon heel prettig zijn.

Tevens denk ik dat de maatschappij ook echt achterlijk ingewikkeld aan het worden is, als de hulpverlening zelf ook door de bomen het bos niet meer kan vinden soms. Dan kun je als leek, laat staan in een bijzondere situatie, best wel gebaat zijn bij ondersteuning. Dat vind ik namelijk ook wel een verplichting van onze maatschappij in het algemeen en niet vooral van mensen die moeite hebben om "normaal" daarin mee te komen. De maatschappij is te log en aan andere factoren onderhevig om bepaalde veranderingen nog te kunnen doen. Daarom is het verstandiger om op individueel proberen te ondersteunen tot het zoveel mogelijk mee kunnen komen indien gewenst. Zeker als je nog iets van maatwerk wil aan kunnen brengen, dat lijkt me op macroniveau echt te moeilijk.

quote:

[..]

Niet per se de schuld van de client, maar ook niet van de hulpverlener. Terwijl je het daarvoor had over hoe verantwoordelijk ze wel niet zijn dat ze behandelingen pas invoeren als deze helemaal goedgekeurd zijn. Als hulpverleners toch voor het grootste gedeelte niet verantwoordelijk zijn voor het resultaat, waarom dan überhaupt de behandelingen testen?

Nee, ik omschreef een en ander echt wel wat genuanceerder. Wellicht te genuanceerd.

Onderzoeken dienen een bepaalde werkzaamheid aan te tonen, voor het overwogen wordt om geïmplementeerd te kunnen worden in de brede praktijk. Dat is doorgaans bewijs dat een bepaalde theorie ondersteunt en dus ook enigszins meetbaar zou moeten zijn. Daarnaast zou het ook haalbaar in de praktijk moeten zijn, want een dure richtlijn zonder bijbehorende infrastructuur heeft ook weinig effect lijkt me.

Zoals jij het verwoordt, lijk je te hopen of te vinden dat men iets vindt dat 100% zou moeten werken. Maar dat gaat dus niet in deze complexe materie. Men onderzoekt dus iets voor wat veel mensen zou kunnen werken cq voor een zeker aantal mensen al heeft gewerkt.
Dan heb je een door onderzoekers geformuleerde tactiek ahw, die vervolgens nog uitgevoerd dient te worden door de hulpverleners op cliëntniveau. En dan krijg je dus te maken met meerdere factoren dan alleen die tactiek/behandeling zelf, die zo een uitkomst ook kunnen beïnvloeden. Het is dus niet alleen de verantwoording van de hulpverlener of iets werkt en ook niet die van de patiënt/cliënt.

Ik meen dat hier ook meer oog voor is tegenwoordig. Niet alleen schrijft de verzekeraar volgens mij ook een periodieke evaluatie voor, organisaties lijken binnen evaluaties ook meer te kijken naar de eigen rollen. Nu hoeft die aandacht niet per se iets op te leveren, maar vroeger werd er denk ik überhaupt niet zo gevraagd naar of het wel klikte met je behandelaar en of je je wel voldoende op je gemak voelde enzo. It's a start, maar zeker nog geen mooie finish denk ik..

quote:

[..]

Het is hun beroep! Dit zijn mensen die sociale vaardigheden cursussen geven!

Hun beroep is hulpverlenen en dat doen ze. Dat het niet voor iedereen werkt is klote, maar ook niet alleen hun schuld, zolang onderzoekers ook nog geen 100% werkende procedures uitgevogeld hebben.

quote:

[..]

Ja, omdat het zo duur is dat niemand het zonder verzekering kan betalen. Cliënten zijn verplicht afhankelijk. Kostenbesparing, bijv door e-diagnoses of beter nog, alles standaard digitaal en anoniem maken tenzij de client elders aangeeft zou ik echt een stap vooruit vinden. Maar misschien kost dat nog veel meer qua beveiliging, dat weet ik niet.

We hebben helaas geen vergelijkingsmateriaal hoe het zijn zonder de verzekeraars. Ergens zou ik hopen dat door het als overheidstaak te hebben gehouden, het goedkoper zou kunnen zijn geweest. Aan de andere kant heeft de overheid ook vaak genoeg laten zien dat ze niet adequaat zijn. Zeker niet op ict-gebied en dat vind ik in de zorg echt een mega heikel punt.

Ten eerste moeten we kijken naar het zo optimaal mogelijk inrichten voor het stellen van e-diagnoses. Daarvoor zul je moeten onderzoeken hoe je zoveel mogelijk mensen zo goed mogelijk kan diagnosticeren. Dan moet je nog kijken hoe je een en ander digitaliseert en ook zo efficiënt mogelijk inricht voor alle gebruikers. Infrastructuur moet aangepast worden, dus denk aan data-opslag inclusief back up, security, etc. Moeten de patiënten en cliënten ook een zekere standaard hebben in die zin dat ze in staat zijn om mentaal, fysiek, financieel en technisch gebruik te kunnen maken van zo een systeem. En iedereen moet op zijn of haar niveau dus een bepaalde investering doen en ook blijven doen om daar gebruik van te kunnen blijven maken.

Klinkt leuk in beginsel, maar dit is niet iets wat snel opgezet kan worden. Moet je ook niet willen met zulke complexe en vooral ook heel gevoelige materie. Echt een pokkedure onderneming ook, waarvan het nog maar afwachten is in hoeverre dit in de praktijk daadwerkelijk effectiever gaat zijn wat betreft beter diagnosticeren etc. Zeker als we technisch zo door blijven ontwikkelen, er is nu al moeite om bij te blijven met een fucking browser of een actueler windows besturingssysteem dus dit zie ik enigszins cynisch in eerlijk gezegd..

quote:

[..]

De activiteit in kwestie waarvan het onderzoek aantoonde dat het hielp bij mijn probleem was de equivalent van (want ik ga het precieze ding niet zeggen ivm herkenbaarheid) een kleed patchworken. Als aan zoiets al een risico zit, dan zit aan alles een risico.

Ik denk dat je het risico dan ook niet alleen kunt bepalen op basis van de activiteit zelf. Hierboven heb ik al wat getypt over wat de impact kan zijn op de vast gestelde tijd en daarmee ook de behandeling. Zulk tijdverlies kan gezien worden als risico.

quote:

[..]

Wat? Dus als ik bij de GGZ ben omdat ik mezelf beter wil voelen en ik neem het heft in eigen handen en voel me daarna beter, dan is dat niet van therapeutische waarde? Dezelfde onbegrijpelijke gedachtengang als waarom hulpverleners protesteren tegen het meten van uitkomsten op basis van ROM resultaten denk ik.

Ik stel dat de ervaring van je beter voelen niet gelijk staat aan daadwerkelijk ook beter zijn. Als ik me beter voel als mijn hulpverlener mij in alles gelijk zou geven, welk probleem lossen we dan op?
Als mijn probleem was dat niemand mij geloofde, dan is dat misschien wel opgelost nu er 1 iemand wel in mij gelooft. Misschien is dat het begin om een en ander te kunnen verwerken of geeft dat voldoende vertrouwen om ook weer wat meer open te staan voor iets anders dan wat ik vooral zou willen horen op dat moment. Dat is van therapeutische waarde dan.

Echter schiet ik er dus geen kut mee op als ik gewoon graag gelijk krijg en niks wil veranderen. Dan loop ik de deur uit en ervaar ik nog steeds dezelfde shit. Terug gaan naar mijn betaalde gelijkgever is dan een lapje voor het bloeden en houd eigenlijk hetzelfde gedrag in stand, omdat het dan acceptabel genoeg is. Dan voel ik me wel beter, maar heeft het dus geen therapeutische waarde eigenlijk.

quote:

[..]

Het is gebaseerd op een onderzoek waaruit dus al is gebleken dat het effect ervan niet placebo is. Er zijn ook onderzoeken waaruit blijkt dat medicijnen veel sneller effect hebben dan gedragstherapie. Of dat het niet heel veel uitmaakt of deze therapie wordt gegeven door een daarvoor getrainde hulpverlener of een leek. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3052992/ Sterker nog, er is ook gebleken uit andere onderzoeken dat cliënten soms meer aannemen van een ervaringsdeskundige.

Dit is me te kort door de bocht. 1 onderzoek hoeft nog niet zoveel te zeggen. Als we meten dat medicijnen veel sneller effect hebben, dan moeten we ook formuleren waarop en in hoeverre dat wenselijk is t.o.v. gedragstherapie.
Stel, we hebben het over depressies, dan lijken pillen misschien wel het beste als het doel is om snel weer meer te kunnen functioneren. Maar dan gaan we wellicht voorbij aan de oorzaak, want is het een toevallig ontstane chemische disbalans of komt het misschien door een bepaalde lifestyle? Slik je die chemie weer recht of houd je de boel zo in stand, maar heb je er gewoon minder last van? Krijg je er helaas soms wel gratis bijwerkingen bij en je pist dat ook weer het milieu in, maar ja wel goedkoper en minder confronterend dan gedragstherapie misschien. Tenminste, goedkoper weten we eigenlijk ook niet lijkt me. Dat is sterk afhankelijk van de periode waar je het over bekijkt en dan zit je nog met factoren die ook weer van invloed kunnen zijn.

Kortom, ik denk dat positief uitvallende onderzoeken heel leuk zijn, maar wat ze echt zeggen is sterk afhankelijk van de context en die reikt verder dan alleen de opzet van het onderzoek zelf.

quote:

[..]

Dat dit soms waardevol is ontken ik ook niet. Maar als het geen oplossing biedt, dan zijn die paar inzichten weliswaar mooi maar verbetert het mijn situatie niet concreet. En als ik oneindig te leven had dan zou het me niks uitmaken om jarenlang uren per maand te verspillen aan iets dat geen concreet resultaat oplevert. Maar dat heb ik niet.

Snap ik ja, herkenbaar ook wel. Alleen is het ook een beetje zoals met die onderzoeken enzo, het kan ontzettend veel schelen als een en ander duidelijk geformuleerd en daarmee meetbaar is of kan worden. Dan ben je minder afhankelijk van gevoel cq ervaringen en kun je ook concreter zoeken naar zo een verbetering en de signalen daarvan. Ook in je contact met anderen kan het helderheid geven en daarmee effectiviteit.

quote:

[..]

Ja, 0,08%. Je kunt dat in 1 seconde via procentenberekenen.nl opzoeken. Maar hoe lang moet ik volgens jou dan zoeken naar de juiste, voordat mijn mening op basis van ervaring niet meer wordt afgedaan als een verkeerde inschatting? Stel de 17750ste helpt mij pas. Vind je dat dan acceptabel of zo?

Dan doe je een aanname wat mijn doel zou zijn met al deze tekst.
Ik probeer dingen in een groter perspectief te plaatsen en denk mee waarom bepaalde dingen wel of niet zouden moeten kunnen werken of zo gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Dat kun je als negatief jegens jou ervaren, maar je zou ook kunnen denken dat ik de tijd en moeite neem om onderbouwd op je te reageren. Wat een signaal zou kunnen zijn dat ik jou en je denkbeelden serieus genoeg neem om er niet alleen tegen in te gaan, maar ook aan te vullen en proberen te verhelderen. In mijn ogen is dat zeg maar discussiëren en de meerwaarde daarvan..

quote:

[..]

Ja maar wat mij dan interesseert is welk percentage van de behandeling is richtlijn en welke eigen inbreng van de hulpverlener.

Dat begint met het in kaart proberen te brengen van hoe je dat zou kunnen meten. Ik vraag me af in hoeverre zoiets mogelijk zou kunnen zijn, het lijkt me moeilijk een standaard hiervoor te vinden.
En in de praktijk zou er toch enige flexibiliteit blijven denk ik, juist ook omdat een hulpverlener soms meer en soms minder zal moeten inbrengen t.o.v. de cliënt/patiënt enzo.

Maar wat zegt het uiteindelijk? Gaan we dan uit van het idee dat we een richtlijn moeten kunnen vinden die iedereen zou moeten kunnen passen? Dat we zo minder afhankelijk zijn van de kwaliteit van de individuele hulpverlener ofzo?
Ik ben benieuwd wat je hier functioneel mee zou willen zeg maar.

quote:

[..]

Ik ben ook blij dat je lange berichten plaatst. De meesten schrijven alleen maar korte reacties als ze het niet met mij eens zijn zonder onderbouwing. Dat zorgt ook niet voor een discussie terwijl dat juist is waarom ik op een forum ben.

Genoeg mensen die geen trek hebben in lange teksten ja, maar dat is niet alleen in het algemeen en soms ook afhankelijk van wat er gepost wordt en hoe dat dan verwoord wordt. Daar zit een dynamiek in en dan vind ik het soms net als jij moeilijk te peilen wat nou het doel is van bepaalde reacties. Soms heb ik moeite om te zien dat je wel blij bent met mijn reacties, dus fijn dat je het zegt

quote:

[..]

Het doel van de normale medische zorg is nog altijd wel genezen en als er dan alleen fysiotherapie kan worden gegeven is het alsnog wel met het doel dat de klachten verminderen of niet erger worden maar dan is het voor de omgeving duidelijk dat genezen niet lukte en diegene zijn/haar best doet. Als je het daarmee vergelijkt, dan zou psychologische behandeling daar niet het equivalent van zijn, maar van een huisarts die bij het eerste gesprek zegt: "U heeft rugpijn? Dit gaat nooit meer over, accepteer het maar want de oorzaak is genetisch en omdat u te veel denkt dat uw rug pijn doet. Ik maak alvast een afspraak voor fysiotherapie".

Ik denk dat het niet zo duidelijk voor de omgeving is eerlijk gezegd. Wel dat men het kan denken, maar ondertussen kan dat best tegen vallen. Wie ziet het in hoeverre je je aan de richtlijnen houdt? Mensen staan niet met hun neus er bovenop als je alleen naar de fysio gaat en het vertikt om je oefeningen daar buiten om te doen. Of dat er veels te ruig gedaan wordt ondanks rustig moeten houden.
Dit is ook weer zo een perceptiedingetje en daar kan zo een beetje iedere fysiek gemankeerde bij wie het visueel niet goed zichtbaar is over meepraten ben ik bang..

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 15:37 schreef Scary_Mary het volgende:

Ik vind dit verwarrend worden, want ik dacht dat dit artikel vooral over deze ene wetenschapper ging en dat haar mening en ervaring vooralsnog weinig gemeengoed is t.o.v. van het hele onderzoekersveld.

Nee, anders zouden mensen niet onderzoeken wat de invloed is van hersenafwijkingen op mentale klachten

quote:

Daarnaast is de GGZ best breed en ook aan verandering onderhevig. Dat het voor nou niks betekent heeft, is echt heel vervelend. Maar denk ik niet alleszeggend over de GGZ in het geheel, als je niet alles hebt kunnen proberen en er ook al een aantal jaren weg bent.

Misschien niet nee. "Niets betekent". Als het dat maar was. Helaas heeft het mij opgezadeld met een boosheid waar ik nog iedere dag last van heb en nergens kwijt kan.

quote:

Dat is waar ja, maar symptoombestrijding is niet per se afhankelijk van oorzaaksvinding dan wel oplossing. Mindfulness is niet voor niets zo een hype, het helpt een heleboel mensen zonder dat het nou per se de stressoorzaken oplost.

Daar denk ik zelf anders over als ik vind dat de meeste van die symptoombestrijdingen te makkelijk zijn en te vanzelfsprekend, zodat je net zo goed zelf je slaappatroon aan kunt passen of tegen jezelf kunt zeggen dat je tot 10 moet tellen als je boos bent. Daar hoeft iemand geen opleiding voor te hebben gevolgd, verspilling van de tijd om op zoiets te focussen wat klanten makkelijk zelf kunnen opzoeken en vaak al gedaan hebben of wat common sense is vind ik. Maar dat ben ik.

quote:

Waar ik je schreef, bedoelde ik niet per se jou. Ten tweede heb ik ook de nodige teksten getypt over de ruimte die hulpverleners krijgen door andere factoren. Het is dus niet alleen cliënt afhankelijk, maar ook in hoeverre er tijd beschikbaar en vergoed wordt. En in hoeverre er protocollen zijn die opgevolgd dienen te worden of waar er wellicht met bepaalde onderbouwing wel enigszins van afgeweken kan worden.

Je hebt het over protocollen en dat daar enigszins vanaf geweken kan worden. Niet helemaal dus. Hoe kwam jij dan tot de conclusie dat als ik andere therapeuten zou proberen de hulp heel anders zou zijn?

quote:

Niet iedereen nee, maar bij een doorverwijzing mogen we er toch wel vanuit gaan dat er een reden is vanuit de persoon zelf of de omgeving.
Persoonlijk denk jij er nu zo over, maar misschien was dat anders geweest als je met een andere verwoording niet zo een vooroordelen had ervaren?

Misschien maar ja dat zal ik nooit weten

quote:

En dit is waarom nuance belangrijk is in zo een discussie. Ik vind onderbouwing goed, niet per se de onderbouwing van individuele standpunten die je me nu in de mond probeert te leggen. Net als jij ben ik net zo goed kritisch, echter niet volledig negatief. Toch krijg ik zo het gevoel alsof ik je tegenstander zou moeten zijn ofzo, terwijl ik dat in mijn ogen niet ben omdat we nota bene een overlap hebben.

Ik denk dat het misschien beter is als we Bosbeetle's vraag me raak inventarisatie op gaan zoeken en daar vragen of er misschien iemand is die inhoudelijk op zo een beleidsvorming in zou kunnen gaan.

Dat is wel interessant. Maar misschien dat het vanzelf een keer aan bod komt.

quote:

Ik zeg het niet alleen, ik typ hier ook de nodige kritiek en ben dus geen trouwe volgeling van de GGZ. Wat voor bronnen zou je willen zien?

Hm nu je het zegt. Niet dat behandelingen helpen, want naast dat sommigen hebben ontdekt dat het placebo kan zijn , is er ook veel onderzoek gedaan naar dat ze vinden dat cbt helpt. Dat weet ik al. Maar eerder naar hoe dat beleid tot stand komt dus idd.

quote:

Waarom verwoordt je het dan alsof je het over alle hulpverleners hebt en je de hele GGZ af kan schrijven op basis daarvan?

Omdat zoals jij zegt er protocollen zijn waar ze zich allemaal aan moeten houden. Echter zijn er inderdaad dingen die ik niet afschrijf, maar dat zijn dingen die niet standaard worden vergoed. Dieptepsychologie en biologische psychologie.

quote:

We kunnen constateren dat er de nodige (kwantitatief dus) onderzoeken gedaan worden, maar dat hoeft an sich nog niet zoveel te zeggen over de kwalitatieve toepasbaarheid. Zeker niet als we een specifieke kwaliteit willen zien, zoals zo een overlap van medisch en psychisch.

Nee maar het zegt al meer dan niks. Maar ja, ik ben idd afhankelijk van verder onderzoek hierin.

quote:

Eens, met de kanttekening dat er in de praktijk ook niet voor niks voor wordt gekozen om het juist niet tegelijkertijd aan te pakken. Zie bijvoorbeeld revalidatie en/of chronische pijnpatiëntenprogramma's, waarin ook aan acceptatie gewerkt wordt. Dat lijkt effectiever te zijn als het niet allemaal tegelijk is en er fysiek nog behandeld wordt, waardoor het ook nog niet duidelijk is wat er dan over blijft om te accepteren.

Vaak is het toch wel alles volgens psychologen. Maar net alsof mensen dat nog nooit hebben bedacht. Het is niet moeilijk om te zeggen dat iemand iets moet accepteren, je hoeft er ook geen opleiding voor te hebben gevolgd. Maar degene die de acceptatie moet doen zit ermee, die doet zelf ook het werken eraan.

quote:

Moet je wel weten wat dat soort dingen zijn dan en hoe je kan meten dat het de behandeling is die aanslaat. En dat is dus niet zo simpel als het lijkt, laat staan dat alle psychiaters even goed op de hoogte zijn van actuele algemene kennis. Als het gaat om specifieke cliëntinformatie, zou er bij de intake gekeken moeten worden naar wat de huisarts wel of niet onderzocht heeft, lijkt me.

Vitamine d is echt wel iets dat kan schaden en dus ook meer een hormoon ipv een vitamine. Overschotten komen dan wel niet zo vaak voor, maar ze bestaan wel degelijk. Een van de mensen die met die gevolgen moet leven heeft een blog vol geschreven over hoe complex dit soort vraagstukken zijn. http://b12vitaminetekortp(...)-125d-zijn_6367.html laat denk ik goed zien hoe belangrijk interpretatie kan zijn, zowel in het algemeen als in bepaalde gevallen in het bijzonder.
Daarnaast is duidelijk dat supplementatie dus niet alleen effect op de vitamine d waarden zelf, maar ook samenhangt met andere hormonen en calcium o.a. Daarmee kun je dus een sneeuwbaleffect in werking stellen, waardoor het nog moeilijker kan worden om oorzaak, gevolg en daarmee ook behandeling of zelfs oplossing te kunnen vinden. Hoe brengen we de werking dan nog in kaart, als we niet zeker weten dat een te laag vitamine d ook echt een tekort is en dus de oorzaak is van bepaalde klachten? En hoe willen we meten of de supplementatie dan werkt?

Simpel, iemand koopt vitamine d en neemt het. Als na herstel van vitamine d waarden de klachten waarvoor diegene naar een psycholoog ging verminderd/over zijn heeft het geholpen . Anders niet.

quote:

Met dit artikel en de vele anderen op dat blog, geeft het denk ik al een bredere blik die wellicht ook kan verduidelijken hoe beleid op dit gebied tot stand kan komen, wat er zoal meespeelt. Tel daar het financiële plaatje bij op door te kijken naar de prijslijsten van ziekenhuizen en de vergoedingen van verzekeraars, dan kun je zien wat het kost om zoveel in kaart te willen brengen.

Daarom moeten psychiaters zelf ook kunnen selecteren wat van belang is qua medisch onderzoek en wat niet en hun argumentatie kunnen uitleggen.

quote:

Ja, daar ben je zeer duidelijk over. Ik heb het dus over algemenere ervaringen in deze algemene discussie. Daar vallen natuurlijk net zo goed jouw ervaringen ook onder, maar ik trek het dus breder naar de gehele GGZ en alle mogelijkheden en niet alleen wat er destijds bij jou mogelijk was.

Ik ben er natuurlijk niet bij geweest, maar ik meen op het forum ook op te merken dat je vrij snel dingen negatief en persoonlijk op kan vatten die dat niet zo bedoelt zijn. Dat vind ik best begrijpelijk na alle shit die je hebt meegemaakt, dat kan ik niet oplossen voor je. Wel kan ik proberen een en ander uit te leggen, zodat het misschien begrijpelijker wordt voor jou hoe zulke dingen kunnen gebeuren. Dat bedoel ik dus niet om jouw ervaringen te willen downplayen, maar juist om een beter inzicht te geven dat het dus niet allemaal aan jou zou hoeven liggen.

De wet WGBO zou ervoor moeten zorgen dat de hulpverlener duidelijke en heldere informatie verschaft m.b.t. de behandeling, zodat het voor de cliënt/patiënt begrijpelijk is. Dat is dus verplicht.
Een onderzoek dat in het werkveld is gedaan kan interessant zijn, maar dat maakt het niet per se ook een kwalitatief onderzoek op zichzelf. Daarvoor zou de hulpverlener het eerst moeten beoordelen en dat kost tijd die doorgaans niet valt onder de ingeboekte behandeling. Mocht het wel gelezen zijn, dan moet het nog besproken worden en dat kan misschien best lang duren om opkomende vragen proberen te beantwoorden en een en ander begrijpelijk te maken voor de cliënt. Als het meer vragen oproept dan het beantwoord, dan blijkt het contra-productief.
En ook dat gaat af van de ter beschikking gestelde tijd die dus niet aan de behandeling zelf besteed kan worden. Dat kan moeilijk te verantwoorden zijn, omdat het dus niet onder de behandeling zelf valt en dus onnodig tijd en geld kost zonder een aannemelijke winst op het gebied van effectiviteit.
Het kan tevens ook enorm moeilijk zijn om weer terug te keren naar de behandeling zelf en een blijvende stoorzender blijven. Zeker ook omdat bepaalde mensen (niet jij) het in kunnen zetten als bliksemafleider of als een soort chantagemiddel. Dat is vooraf niet altijd goed in te schatten en daarom wellicht ook een reden om het zoveel mogelijk bij het kerndoel van de geplande behandeling te willen houden.

Ja, als het zo moet hoeft het voor mij inderdaad ook niet. Maanden wachten om officieel goed of afkeuring te krijgen voor een behandelsuggestie die ik zelf in een half uur kan proberen en dan direct weet of het mij helpt.

quote:

Ik zou het vooral willen aanraden als men overzicht kwijtraakt en om (verdere) financiële problemen te voorkomen, omdat het onmeunig stressvol en klote is om daar weer uit te komen en bepaalde shit ook gewoon significant vergergerd. Zonde, zeker als het enigszins te voorkomen is. Daar hoef je echt niet per se een psychische diagnose voor te hebben, zulke ondersteuning kan in andere situaties ook gewoon heel prettig zijn.

Tevens denk ik dat de maatschappij ook echt achterlijk ingewikkeld aan het worden is, als de hulpverlening zelf ook door de bomen het bos niet meer kan vinden soms. Dan kun je als leek, laat staan in een bijzondere situatie, best wel gebaat zijn bij ondersteuning. Dat vind ik namelijk ook wel een verplichting van onze maatschappij in het algemeen en niet vooral van mensen die moeite hebben om "normaal" daarin mee te komen. De maatschappij is te log en aan andere factoren onderhevig om bepaalde veranderingen nog te kunnen doen. Daarom is het verstandiger om op individueel proberen te ondersteunen tot het zoveel mogelijk mee kunnen komen indien gewenst. Zeker als je nog iets van maatwerk wil aan kunnen brengen, dat lijkt me op macroniveau echt te moeilijk.

Klopt, maar ik vind het een uiterste maatregel die mensen hun vrijheid/zelfstandigheid en waardigheid afneemt. Daarnaast is het echt walgelijk als je bedenkt dat sommigen door bewindvoerders nog verder in de schulden zijn gekomen maar deze bewindvoerders gewoon weer overnieuw kunnen beginnen.

quote:

Nee, ik omschreef een en ander echt wel wat genuanceerder. Wellicht te genuanceerd.

Onderzoeken dienen een bepaalde werkzaamheid aan te tonen, voor het overwogen wordt om geïmplementeerd te kunnen worden in de brede praktijk. Dat is doorgaans bewijs dat een bepaalde theorie ondersteunt en dus ook enigszins meetbaar zou moeten zijn. Daarnaast zou het ook haalbaar in de praktijk moeten zijn, want een dure richtlijn zonder bijbehorende infrastructuur heeft ook weinig effect lijkt me.

Zoals jij het verwoordt, lijk je te hopen of te vinden dat men iets vindt dat 100% zou moeten werken. Maar dat gaat dus niet in deze complexe materie. Men onderzoekt dus iets voor wat veel mensen zou kunnen werken cq voor een zeker aantal mensen al heeft gewerkt.
Dan heb je een door onderzoekers geformuleerde tactiek ahw, die vervolgens nog uitgevoerd dient te worden door de hulpverleners op cliëntniveau. En dan krijg je dus te maken met meerdere factoren dan alleen die tactiek/behandeling zelf, die zo een uitkomst ook kunnen beïnvloeden. Het is dus niet alleen de verantwoording van de hulpverlener of iets werkt en ook niet die van de patiënt/cliënt.

Tja, als ik dit zo lees heb ik helemaal geen zin om hulpverlening af te nemen. Niemand is verantwoordelijk is dan komt er niet automatisch een grote kans op goed resultaat. Maar ieder z'n ding.

quote:

Ik meen dat hier ook meer oog voor is tegenwoordig. Niet alleen schrijft de verzekeraar volgens mij ook een periodieke evaluatie voor, organisaties lijken binnen evaluaties ook meer te kijken naar de eigen rollen. Nu hoeft die aandacht niet per se iets op te leveren, maar vroeger werd er denk ik überhaupt niet zo gevraagd naar of het wel klikte met je behandelaar en of je je wel voldoende op je gemak voelde enzo. It's a start, maar zeker nog geen mooie finish denk ik..

Gelukkig wel ja. Ben daar ontzettend blij mee.

quote:

Hun beroep is hulpverlenen en dat doen ze. Dat het niet voor iedereen werkt is klote, maar ook niet alleen hun schuld, zolang onderzoekers ook nog geen 100% werkende procedures uitgevogeld hebben.

Hulpverlenen is te breed. De sociale vaardigheden die zij leren bevatten ook op de ander afstemmen en empathie tonen. Als zij dat zelf niet kunnen moeten ze zo'n cursus niet geven.

quote:

We hebben helaas geen vergelijkingsmateriaal hoe het zijn zonder de verzekeraars. Ergens zou ik hopen dat door het als overheidstaak te hebben gehouden, het goedkoper zou kunnen zijn geweest. Aan de andere kant heeft de overheid ook vaak genoeg laten zien dat ze niet adequaat zijn. Zeker niet op ict-gebied en dat vind ik in de zorg echt een mega heikel punt.

Ten eerste moeten we kijken naar het zo optimaal mogelijk inrichten voor het stellen van e-diagnoses. Daarvoor zul je moeten onderzoeken hoe je zoveel mogelijk mensen zo goed mogelijk kan diagnosticeren.

Simpel: met dsm vragenlijsten en de uitslagen vergelijken met resultaten van anderen en gezonde mensen uit onderzoeken.

quote:

Dan moet je nog kijken hoe je een en ander digitaliseert en ook zo efficiënt mogelijk inricht voor alle gebruikers. Infrastructuur moet aangepast worden, dus denk aan data-opslag inclusief back up, security, etc. Moeten de patiënten en cliënten ook een zekere standaard hebben in die zin dat ze in staat zijn om mentaal, fysiek, financieel en technisch gebruik te kunnen maken van zo een systeem. En iedereen moet op zijn of haar niveau dus een bepaalde investering doen en ook blijven doen om daar gebruik van te kunnen blijven maken.

Ik heb geen verstand van ict maar kom op. Zelfs tachtigjarigen kunnen vaak overweg met het internet, zij het soms met moeite maar dit is niet de doelgroep van de ggz. Dat zijn vooral jongeren. Het zijn geen zwaar beperkte jongeren verstandelijk als ze ook formulieren in kunnen vullen ter diagnose.

quote:

Klinkt leuk in beginsel, maar dit is niet iets wat snel opgezet kan worden. Moet je ook niet willen met zulke complexe en vooral ook heel gevoelige materie. Echt een pokkedure onderneming ook, waarvan het nog maar afwachten is in hoeverre dit in de praktijk daadwerkelijk effectiever gaat zijn wat betreft beter diagnosticeren etc. Zeker als we technisch zo door blijven ontwikkelen, er is nu al moeite om bij te blijven met een fucking browser of een actueler windows besturingssysteem dus dit zie ik enigszins cynisch in eerlijk gezegd..

Ik niet maar we zullen zien

quote:

Ik denk dat je het risico dan ook niet alleen kunt bepalen op basis van de activiteit zelf. Hierboven heb ik al wat getypt over wat de impact kan zijn op de vast gestelde tijd en daarmee ook de behandeling. Zulk tijdverlies kan gezien worden als risico.

Ik heb liever dat er tijd wordt besteed aan wat ik wil in een behandeling dan aan wat de therapeut denkt dat het beste voor mij is terwijl dat voor mij niet zo voelt. Maar ja, kan me wel voorstellen dat zij het als tijdsverlies zien.

quote:

Ik stel dat de ervaring van je beter voelen niet gelijk staat aan daadwerkelijk ook beter zijn. Als ik me beter voel als mijn hulpverlener mij in alles gelijk zou geven, welk probleem lossen we dan op?
Als mijn probleem was dat niemand mij geloofde, dan is dat misschien wel opgelost nu er 1 iemand wel in mij gelooft. Misschien is dat het begin om een en ander te kunnen verwerken of geeft dat voldoende vertrouwen om ook weer wat meer open te staan voor iets anders dan wat ik vooral zou willen horen op dat moment. Dat is van therapeutische waarde dan.

Echter schiet ik er dus geen kut mee op als ik gewoon graag gelijk krijg en niks wil veranderen. Dan loop ik de deur uit en ervaar ik nog steeds dezelfde shit. Terug gaan naar mijn betaalde gelijkgever is dan een lapje voor het bloeden en houd eigenlijk hetzelfde gedrag in stand, omdat het dan acceptabel genoeg is. Dan voel ik me wel beter, maar heeft het dus geen therapeutische waarde eigenlijk.

Nu verwar je aan jezelf werken en fouten inzien met je beter voelen. Kan zijn dat dit met elkaar te maken heeft maar hoeft niet.
Ik denk zelf dat er niet zo moeilijk over gedaan moet worden en dat als iemand komt om zich beter te voelen door therapie en zich daarna beter voelt dat de therapie dan geslaagd is en anders niet. Maakt niet uit of diegene gelijk wordt gegeven of niet. Het is geen taakstraf die inhoudt dat iemand mentaal moet boeten of zo. Als dat wel zo is dan lijkt het me dat helemaal weinig mensen vrijwillig gaan. Je moet mentaal al genoeg door het stof kruipen voor anderen buiten therapie om. Dat jij denkt dat mensen kennelijk altijd gelijk wordt gegeven behalve door de therapeut zegt eerder iets over hoe optimistisch je bent.

quote:

Dit is me te kort door de bocht. 1 onderzoek hoeft nog niet zoveel te zeggen. Als we meten dat medicijnen veel sneller effect hebben, dan moeten we ook formuleren waarop en in hoeverre dat wenselijk is t.o.v. gedragstherapie.
Stel, we hebben het over depressies, dan lijken pillen misschien wel het beste als het doel is om snel weer meer te kunnen functioneren. Maar dan gaan we wellicht voorbij aan de oorzaak, want is het een toevallig ontstane chemische disbalans of komt het misschien door een bepaalde lifestyle? Slik je die chemie weer recht of houd je de boel zo in stand, maar heb je er gewoon minder last van? Krijg je er helaas soms wel gratis bijwerkingen bij en je pist dat ook weer het milieu in, maar ja wel goedkoper en minder confronterend dan gedragstherapie misschien. Tenminste, goedkoper weten we eigenlijk ook niet lijkt me. Dat is sterk afhankelijk van de periode waar je het over bekijkt en dan zit je nog met factoren die ook weer van invloed kunnen zijn.

Kortom, ik denk dat positief uitvallende onderzoeken heel leuk zijn, maar wat ze echt zeggen is sterk afhankelijk van de context en die reikt verder dan alleen de opzet van het onderzoek zelf.

Ze hadden toch geen tijd om al te veel bij dingen stil te staan?

quote:

Snap ik ja, herkenbaar ook wel. Alleen is het ook een beetje zoals met die onderzoeken enzo, het kan ontzettend veel schelen als een en ander duidelijk geformuleerd en daarmee meetbaar is of kan worden. Dan ben je minder afhankelijk van gevoel cq ervaringen en kun je ook concreter zoeken naar zo een verbetering en de signalen daarvan. Ook in je contact met anderen kan het helderheid geven en daarmee effectiviteit.

Dan doe je een aanname wat mijn doel zou zijn met al deze tekst.
Ik probeer dingen in een groter perspectief te plaatsen en denk mee waarom bepaalde dingen wel of niet zouden moeten kunnen werken of zo gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Dat kun je als negatief jegens jou ervaren, maar je zou ook kunnen denken dat ik de tijd en moeite neem om onderbouwd op je te reageren. Wat een signaal zou kunnen zijn dat ik jou en je denkbeelden serieus genoeg neem om er niet alleen tegen in te gaan, maar ook aan te vullen en proberen te verhelderen. In mijn ogen is dat zeg maar discussiëren en de meerwaarde daarvan..

Dat begint met het in kaart proberen te brengen van hoe je dat zou kunnen meten. Ik vraag me af in hoeverre zoiets mogelijk zou kunnen zijn, het lijkt me moeilijk een standaard hiervoor te vinden.
En in de praktijk zou er toch enige flexibiliteit blijven denk ik, juist ook omdat een hulpverlener soms meer en soms minder zal moeten inbrengen t.o.v. de cliënt/patiënt enzo.

Maar hoe denk jij dan dat je het kunt meten? En wat heeft dat percentage ermee te maken?

quote:

Maar wat zegt het uiteindelijk? Gaan we dan uit van het idee dat we een richtlijn moeten kunnen vinden die iedereen zou moeten kunnen passen? Dat we zo minder afhankelijk zijn van de kwaliteit van de individuele hulpverlener ofzo?
Ik ben benieuwd wat je hier functioneel mee zou willen zeg maar.

Ja klopt. Als jij werkelijk beweert dat de aanpakken zo erg verschillen dat het in theorie mogelijk zou zijn dat een client pas na 1000 hulpverleners of meer de juiste vind, dan vinden veel nooit de juiste. Aan de andere kant is 1 aanpak voor iedereen niet realistisch. Dus wat ik zelf vind dat moet gebeuren is beter in kaart brengen wie wat doet en waar gespecialiseerd in is en deze kennis digitaal beschikbaar maken of zo snel mogelijk doorverwijzen.

quote:

Genoeg mensen die geen trek hebben in lange teksten ja, maar dat is niet alleen in het algemeen en soms ook afhankelijk van wat er gepost wordt en hoe dat dan verwoord wordt. Daar zit een dynamiek in en dan vind ik het soms net als jij moeilijk te peilen wat nou het doel is van bepaalde reacties. Soms heb ik moeite om te zien dat je wel blij bent met mijn reacties, dus fijn dat je het zegt

Ik heb er zelf ook moeite mee, maar meer omdat ik zelf vaak niet de essentie weet te vatten. Het scheelt mensen tijd als ik dat wel kan dus ik werk eraan. Het is misschien moeilijk om te peilen of ik blij ben met de reacties omdat ik vaak denk: waar gaat het heen. Ik plaats lange betogen waar niemand in gelooft behalve ikzelf. Ik ben er uren mee kwijt, verspilling van tijd want ik krijg alleen maar minachting van types als Lunatiek. Jij bent de enige die er serieus op ingaat en dat waardeer ik. Maar ik dacht gisteren dat ik gebanned was en toen voelde ik me teleurgesteld maar ook opgelucht alsof er een last van mijn schouders was. Dat was de drang om telkens maar argumenten te verzinnen waarvan ik weet dat ik er op jou na alleen maar gezeik voor terugkrijg van anderen.

quote:

Ik denk dat het niet zo duidelijk voor de omgeving is eerlijk gezegd. Wel dat men het kan denken, maar ondertussen kan dat best tegen vallen. Wie ziet het in hoeverre je je aan de richtlijnen houdt? Mensen staan niet met hun neus er bovenop als je alleen naar de fysio gaat en het vertikt om je oefeningen daar buiten om te doen. Of dat er veels te ruig gedaan wordt ondanks rustig moeten houden.
Dit is ook weer zo een perceptiedingetje en daar kan zo een beetje iedere fysiek gemankeerde bij wie het visueel niet goed zichtbaar is over meepraten ben ik bang..

Ja daar heb je gelijk in. Alles wat mensen niet kunnen zien wordt bij voorbaat niet serieus genomen totdat het escaleert en dan vind iedereen het ineens erg. Als pijn en negatieve emoties konden worden gezien op scans, zou de mensheid al een stuk vooruit zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-04-2019 10:29:43 ]

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 09:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee, anders zouden mensen niet onderzoeken wat de invloed is van hersenafwijkingen op mentale klachten
[..]

Misschien niet nee. "Niets betekent". Als het dat maar was. Helaas heeft het mij opgezadeld met een boosheid waar ik nog iedere dag last van heb en nergens kwijt kan.
[..]

Daar denk ik zelf anders over als ik vind dat de meeste van die symptoombestrijdingen te makkelijk zijn en te vanzelfsprekend, zodat je net zo goed zelf je slaappatroon aan kunt passen of tegen jezelf kunt zeggen dat je tot 10 moet tellen als je boos bent. Daar hoeft iemand geen opleiding voor te hebben gevolgd, verspilling van de tijd om op zoiets te focussen wat klanten makkelijk zelf kunnen opzoeken en vaak al gedaan hebben of wat common sense is vind ik. Maar dat ben ik.
[..]

Je hebt het over protocollen en dat daar enigszins vanaf geweken kan worden. Niet helemaal dus. Hoe kwam jij dan tot de conclusie dat als ik andere therapeuten zou proberen de hulp heel anders zou zijn?
[..]

Misschien maar ja dat zal ik nooit weten
[..]

Dat is wel interessant. Maar misschien dat het vanzelf een keer aan bod komt.
[..]

Hm nu je het zegt. Niet dat behandelingen helpen, want naast dat sommigen hebben ontdekt dat het placebo kan zijn , is er ook veel onderzoek gedaan naar dat ze vinden dat cbt helpt. Dat weet ik al. Maar eerder naar hoe dat beleid tot stand komt dus idd.
[..]

Omdat zoals jij zegt er protocollen zijn waar ze zich allemaal aan moeten houden. Echter zijn er inderdaad dingen die ik niet afschrijf, maar dat zijn dingen die niet standaard worden vergoed. Dieptepsychologie en biologische psychologie.
[..]

Nee maar het zegt al meer dan niks. Maar ja, ik ben idd afhankelijk van verder onderzoek hierin.
[..]

Vaak is het toch wel alles volgens psychologen. Maar net alsof mensen dat nog nooit hebben bedacht. Het is niet moeilijk om te zeggen dat iemand iets moet accepteren, je hoeft er ook geen opleiding voor te hebben gevolgd. Maar degene die de acceptatie moet doen zit ermee, die doet zelf ook het werken eraan.
[..]

Simpel, iemand koopt vitamine d en neemt het. Als na herstel van vitamine d waarden de klachten waarvoor diegene naar een psycholoog ging verminderd/over zijn heeft het geholpen . Anders niet.
[..]

Daarom moeten psychiaters zelf ook kunnen selecteren wat van belang is qua medisch onderzoek en wat niet en hun argumentatie kunnen uitleggen.
[..]

Ja, als het zo moet hoeft het voor mij inderdaad ook niet. Maanden wachten om officieel goed of afkeuring te krijgen voor een behandelsuggestie die ik zelf in een half uur kan proberen en dan direct weet of het mij helpt.
[..]

Klopt, maar ik vind het een uiterste maatregel die mensen hun vrijheid/zelfstandigheid en waardigheid afneemt. Daarnaast is het echt walgelijk als je bedenkt dat sommigen door bewindvoerders nog verder in de schulden zijn gekomen maar deze bewindvoerders gewoon weer overnieuw kunnen beginnen.
[..]

Tja, als ik dit zo lees heb ik helemaal geen zin om hulpverlening af te nemen. Niemand is verantwoordelijk is dan komt er niet automatisch een grote kans op goed resultaat. Maar ieder z'n ding.
[..]

Gelukkig wel ja. Ben daar ontzettend blij mee.
[..]

Hulpverlenen is te breed. De sociale vaardigheden die zij leren bevatten ook op de ander afstemmen en empathie tonen. Als zij dat zelf niet kunnen moeten ze zo'n cursus niet geven.
[..]

Simpel: met dsm vragenlijsten en de uitslagen vergelijken met resultaten van anderen en gezonde mensen uit onderzoeken.
[..]

Ik heb geen verstand van ict maar kom op. Zelfs tachtigjarigen kunnen vaak overweg met het internet, zij het soms met moeite maar dit is niet de doelgroep van de ggz. Dat zijn vooral jongeren. Het zijn geen zwaar beperkte jongeren verstandelijk als ze ook formulieren in kunnen vullen ter diagnose.
[..]

Ik niet maar we zullen zien
[..]

Ik heb liever dat er tijd wordt besteed aan wat ik wil in een behandeling dan aan wat de therapeut denkt dat het beste voor mij is terwijl dat voor mij niet zo voelt. Maar ja, kan me wel voorstellen dat zij het als tijdsverlies zien.
[..]

Nu verwar je aan jezelf werken en fouten inzien met je beter voelen. Kan zijn dat dit met elkaar te maken heeft maar hoeft niet.
Ik denk zelf dat er niet zo moeilijk over gedaan moet worden en dat als iemand komt om zich beter te voelen door therapie en zich daarna beter voelt dat de therapie dan geslaagd is en anders niet. Maakt niet uit of diegene gelijk wordt gegeven of niet. Het is geen taakstraf die inhoudt dat iemand mentaal moet boeten of zo. Als dat wel zo is dan lijkt het me dat helemaal weinig mensen vrijwillig gaan. Je moet mentaal al genoeg door het stof kruipen voor anderen buiten therapie om. Dat jij denkt dat mensen kennelijk altijd gelijk wordt gegeven behalve door de therapeut zegt eerder iets over hoe optimistisch je bent.
[..]

Ze hadden toch geen tijd om al te veel bij dingen stil te staan?
[..]

Maar hoe denk jij dan dat je het kunt meten? En wat heeft dat percentage ermee te maken?
[..]

Ja klopt. Als jij werkelijk beweert dat de aanpakken zo erg verschillen dat het in theorie mogelijk zou zijn dat een client pas na 1000 hulpverleners of meer de juiste vind, dan vinden veel nooit de juiste. Aan de andere kant is 1 aanpak voor iedereen niet realistisch. Dus wat ik zelf vind dat moet gebeuren is beter in kaart brengen wie wat doet en waar gespecialiseerd in is en deze kennis digitaal beschikbaar maken of zo snel mogelijk doorverwijzen.
[..]

Ik heb er zelf ook moeite mee, maar meer omdat ik zelf vaak niet de essentie weet te vatten. Het scheelt mensen tijd als ik dat wel kan dus ik werk eraan. Het is misschien moeilijk om te peilen of ik blij ben met de reacties omdat ik vaak denk: waar gaat het heen. Ik plaats lange betogen waar niemand in gelooft behalve ikzelf. Ik ben er uren mee kwijt, verspilling van tijd want ik krijg alleen maar minachting van types als Lunatiek. Jij bent de enige die er serieus op ingaat en dat waardeer ik. Maar ik dacht gisteren dat ik gebanned was en toen voelde ik me teleurgesteld maar ook opgelucht alsof er een last van mijn schouders was. Dat was de drang om telkens maar argumenten te verzinnen waarvan ik weet dat ik er op jou na alleen maar gezeik voor terugkrijg van anderen.
[..]

Ja daar heb je gelijk in. Alles wat mensen niet kunnen zien wordt bij voorbaat niet serieus genomen totdat het escaleert en dan vind iedereen het ineens erg. Als pijn en negatieve emoties konden worden gezien op scans, zou de mensheid al een stuk vooruit zijn.

Als ik je verhaal lees, krijg ik sterk het gevoel dat je zelf lijkt (denkt) te weten wat het beste voor je is.
Waarom dan geen vrij gevestigde psycholoog die met methode werkt die je aanspreekt. In GGZ land ga je niet zo gemakkelijk van de een naar de ander tot je gevonden hebt wat je nodig hebt. Bij vrij gevestigde psycholoog kun je vrij snel zelf kiezen of je verder gaat of een ander zoekt.

Jij lijkt te denken dat bijna iedereen gemakkelijk wat zelfdiagnose kan doen (of ik begrijp je verkeerd) denk zelf dat heel veel mensen dat juist helemaal niet doen of kunnen in eerste instantie.
En ja in GGZ land ga je dan wat meer de malle molen in, en word er soms misschien wat teveel voor je gedacht, en gekozen. Dat systeem kan zeker beter.

Als de behandeling veel geld kost is dat waarschijnlijk de echte reden. Er wordt schrijnend veel bezuinigd in de geestelijke zorgverlening, vooral onder druk van de zorgverzekeringen.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 15:20 schreef geeninspiratie1235 het volgende:


Niemand heeft er iets aan als jij een onderscheid maakt zonder daar bronnen bij te plaatsen hoor, je schreef zelf dat je niet in de hulpverlening werkzaam bent dus als ik als leek het bij voorbaat fout hebt omdat ik een leek ben geldt dat ook voor jou.

Het is een feit dat mensen met autisme niet ziek zijn. Daarom kunnen ze niet genezen worden.
Depressie is (meestal) een (tijdelijke) onbalans in chemische stofjes en is te genezen met antidepressiva (die helaas nog veel nare bijwerkingen hebben).
Kun je allemaal weten als je veel leest, dingen goed uitzoekt, met mensen praat die er verstand van hebben, en een basis van biologische kennis.

Het is ook zo dat veel autisten zoveel voordelen hebben van autisme dat ze niet eens "genezen" willen worden als dat zou kunnen. Denk aan hoog concentratievermogen, goede planners, erg accurate mensen.

Sowieso zitten in de hoek van de psychiatrie veel mensen met gaven die in deze wereld niet of nauwelijks worden gebruikt. Denk aan agressieve mensen: die waren vroeger hard nodig om de stam te verdedigen of het biotoop uit te breiden door andere stammen aan te vallen. Ook handig voor jagers, agressiviteit.
Nu mag je niet meer vechten en is het een stoornis.

quote:

Hoe je dat kunt doen vertelt de GGZ maar de GGZ kan het gedrag niet aanpassen, denk je dat mensen die bij de GGZ komen analfabeet zijn die voorgelezen moeten worden of zo en niet zelf ook het advies kunnen opzoeken wat ze bij de GGz geven

De mensen die bij de ggz terecht komen, hebben niet het zelfinzicht om de behandeling te vinden waarbij hun unieke persoonlijkheid baat bij heeft. Konden ze dat wel, zaten ze niet bij de ggz en hadden ze ook geen problemen.
Mensen van de ggz doen die testen en proberen wat alternatieven om uit te zoeken wat voor soort behandeling het beste bij jou gaat passen. Het is maatwerk, een boek of internetpagina niet.
Bovendien kun je bij jezelf geen diagnose stellen. Zo verwarren sommige mensen een (tijdelijk) laag libido met aseksualiteit. Die gaan dus niet op zoek naar tips om iets aan dat libido te doen, maar pronken met een onterechte seksuele geaardheid.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lunatiek op 27-04-2019 13:49:30 ]

@geeninspiratie1235

quote:

Simpel: met dsm vragenlijsten en de uitslagen vergelijken met resultaten van anderen en gezonde mensen uit onderzoeken.

Je snapt niet wat DSM is, of hoe het werkt. Waar het bij die DSM om draait, en dat is de allerbelangrijkste vraag, is
"Ondervindt u of uw omgeving last?"
"Gezonde" mensen ondervinden geen last en daar heeft de omgeving geen last van. Alle overige vragen zijn bedoeld om uit te zoeken hoe dat "last ervaren" in elkaar zit.

Stel bij een vraag als "weinig zin in het doen van dingen in de afgelopen twee weken": als je daar verder geen last van hebt, kun je wel "ja" antwoorden, maar hoor je niks met de ggz te maken te hebben. De vraag is bedoelt om als je last/klachten hebt, systematisch te kijken van wat voor aard die klachten zijn. Het zegt ook niks over de oorzaak of welke behandeling het beste is.
Het is een meetinstrument. Net als een lineaal. Dat iets 40 cm is bij twee mensen, kan lastig zijn voor de een en de ander vindt het prima. Degene die er last van heeft kan hulp krijgen, de ander vindt dat niet nodig. Bij de een kan de omgeving het prima vinden, bij de ander heeft de omgeving er last van en zal proberen de persoon te laten behandelen.

Overigens "doe ik zo negatief" omdat dit een openbaar forum is en ik niet wil dat mensen hier onzin (buiten ONZ) lezen, zonder weerwoord, zeker niet als het om schadelijke beweringen gaat.
Als jij een lofzang op de ggz zou geven, zou ik evengoed tegengas geven.

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 09:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee, anders zouden mensen niet onderzoeken wat de invloed is van hersenafwijkingen op mentale klachten.

Volgens mij zitten we soms niet op hetzelfde punt in de discussie. Ik heb moeite met te volgen wanneer je het macro of micro bedoelt zeg maar.

Nuance ook, ik denk dat er überhaupt naar de werking van de hersenen onderzocht wordt en niet alleen op afwijkingen.

quote:

[..]

Misschien niet nee. "Niets betekent". Als het dat maar was. Helaas heeft het mij opgezadeld met een boosheid waar ik nog iedere dag last van heb en nergens kwijt kan.

Niets van therapeutische waarde is misschien een betere verwoording.

Die boosheid is wel duidelijk ja, het komt veelvuldig boven zo te lezen. Dan vraag ik me af in hoeverre het voor jou werkt om dat hier te blijven uiten, omdat je ook aangeeft dat je het eigenlijk meer lijkt te kosten (door weer negatieve reacties daar op te krijgen en waar je je dan geroepen voelt om tegen in te gaan cq te verdedigen) dan dat het je oplevert (verwerking). Is dit dan wel de juiste copingsmechaniek voor je?

Of het misschien een trauma is, dat kan ik als niet-professional natuurlijk niet beoordelen. Maar misschien is het wel interessant om daar wat meer over te gaan lezen, omdat het ook gaat verwerken enzo? Ik heb zelf een boek van Peter Levine op de nog te lezen stapel liggen, op youtube kun je ook een en ander vinden over TRE.
Op diezelfde boekenstapel ligt Mood Mapping: Plot your way to emotional health and happiness van dr Liz Miller, wellicht ook interessant?

Fysiek is sporten misschien wel een optie voor je als je dat nog niet deed? Ook al is het maar een uurtje in de week, even lekker op een bokszak rossen kan best opluchten.

quote:

[..]

Daar denk ik zelf anders over als ik vind dat de meeste van die symptoombestrijdingen te makkelijk zijn en te vanzelfsprekend, zodat je net zo goed zelf je slaappatroon aan kunt passen of tegen jezelf kunt zeggen dat je tot 10 moet tellen als je boos bent. Daar hoeft iemand geen opleiding voor te hebben gevolgd, verspilling van de tijd om op zoiets te focussen wat klanten makkelijk zelf kunnen opzoeken en vaak al gedaan hebben of wat common sense is vind ik. Maar dat ben ik.

Volgens mij heb ik je eerder ook zien schrijven dat het je verbaasde dat men niet ook de lifestyle mee nam. Ik denk dat het niet voor niks is dat men hier toch naar vraagt, al is het alleen maar om een en ander uit te sluiten. Jammer als het denigrerend over kan komen naar je, maar het zal je verbazen hoe makkelijk dit soort no brainers soms compleet over het hoofd gezien worden. Ergens ook niet geheel onlogisch, want als iemand al jaren maar 3 uur per nacht slaapt is het misschien inmiddels zo een gewoonte geworden dat het niet meer opkomt dat dit niet normaal hoeft te zijn. Plus, kan een slaaptekort cognitief ook gewoon zo in de weg zitten dat het de logica aantast.

Voor dit soort dingen hoef je misschien geen opleiding gevolgd te hebben, maar de opleiding gaat over een bredere hulpverlening natuurlijk. Daar maken zulke tips onderdeel van uit, omdat ze instrumenteel kunnen zijn.
Daarnaast heeft niet iedereen een omgeving waarmee er gespard kan worden over zulke dingen of misschien wil men het niet van de omgeving aannemen om allerhande redenen.

quote:

[..]

Je hebt het over protocollen en dat daar enigszins vanaf geweken kan worden. Niet helemaal dus. Hoe kwam jij dan tot de conclusie dat als ik andere therapeuten zou proberen de hulp heel anders zou zijn?

Kan ik dat niet beter aan jou vragen?
Dit is een algemene verwoording, die dus niet per se op jou hoeft te slaan. Ik zit hier veel meer in het algemene grijs t.o.v. jouw zwart-wit. Ik schrijf dan ook zou kunnen. Dat ik iets niet uit wil sluiten, omdat ik geen professional ben, geen ervaring heb met de algehele GGZ en geen inhoudelijke kennis van jouw diagnose en dossier heb, staat dus niet gelijk aan beweren dat iets voor jou per se zo zou moeten zijn.

quote:

[..]

Misschien maar ja dat zal ik nooit weten

Inderdaad ja, we zullen het nooit meer weten en derhalve dus ook niet totaal uit kunnen sluiten.

quote:

[..]

Dat is wel interessant. Maar misschien dat het vanzelf een keer aan bod komt.

Maybe schmaybe, gewoon geopperd: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie.

quote:

[..]

Hm nu je het zegt. Niet dat behandelingen helpen, want naast dat sommigen hebben ontdekt dat het placebo kan zijn , is er ook veel onderzoek gedaan naar dat ze vinden dat cbt helpt. Dat weet ik al. Maar eerder naar hoe dat beleid tot stand komt dus idd.

Die bronnen heb ik ook niet echt bij de hand helaas. Wat ik wel weet en hier uit heb geprobeerd te leggen is door de jaren heen ontstaan op basis van gesprekken met mensen die werkzaam zijn of waren in het veld.

quote:

[..]

Omdat zoals jij zegt er protocollen zijn waar ze zich allemaal aan moeten houden. Echter zijn er inderdaad dingen die ik niet afschrijf, maar dat zijn dingen die niet standaard worden vergoed. Dieptepsychologie en biologische psychologie.

Ik trek het dan wel naar het algemene, maar ik ben hier niet degene die het zwart-wit veralgemeniseert. Mijn punt is juist dat we dat zowel positief als negatief 100% score cq beoordelen niet kunnen doen en ook niet zouden moeten willen ivm de realistische haalbaarheid enzo.

Wat je nu niet af zegt te schrijven zijn onderdelen van de psychologie zelf, die ook tot op zekere hoogte beïnvloedt kunnen worden door hoe ze in de praktijk uitgevoerd mogen (protocol/richtlijn) en kunnen (hulpverlener in relatie tot cliënt).

quote:

[..]

Nee maar het zegt al meer dan niks. Maar ja, ik ben idd afhankelijk van verder onderzoek hierin.

Zonder context weten we gewoon te weinig. Ik snap je hoop op onderzoeken, maar staar je asjeblieft niet teveel blind daar op. Uitslagen zijn vooral uitslagen in eerste instantie.

Ik denk dat je veel plezier kan hebben van je meer verdiepen in het onderzoeken zelf. Dat kan je meer begrip opleveren waardoor je beter kan leren interpreteren van wat zulke uitslagen nou eigenlijk echt zeggen. Het verschil tussen een correlatie en een causaliteit bijvoorbeeld.

quote:

[..]

Vaak is het toch wel alles volgens psychologen. Maar net alsof mensen dat nog nooit hebben bedacht. Het is niet moeilijk om te zeggen dat iemand iets moet accepteren, je hoeft er ook geen opleiding voor te hebben gevolgd. Maar degene die de acceptatie moet doen zit ermee, die doet zelf ook het werken eraan.

Ja, dat houd je sowieso dat men zelf eraan moet werken. En er gebeurt echt wel wat meer op dat gebied dan alleen nou deal with it te roepen in zulke programma's en bijvoorbeeld een ACT. Anders zou ook geen enkele verzekering zich willen branden aan zulke trajecten, waar ook de nodige kosten aan vast zitten enzo.

quote:

[..]

Simpel, iemand koopt vitamine d en neemt het. Als na herstel van vitamine d waarden de klachten waarvoor diegene naar een psycholoog ging verminderd/over zijn heeft het geholpen . Anders niet.

Dit is te kort door de bocht, want hoe lang moet je wachten op herstel van de waarden in het bloed? Hoe weet je dat je in de tussentijd niet overdoseert of de verhouding met andere stofjes door de war schopt? Moet je afhankelijk van de dosering van de vitamine d, niet ook calcium innemen? Is de waarde in het bloed wel alles zeggend over hoe het elders in het lichaam functioneert? Wat als de waarde niet hoog blijft, omdat de patiënt binnen blijft zitten (en wat door de psych juist aangepakt had kunnen worden d.m.v. gedragstherapie?

Ik zou zeggen lees dat blog nog eens wat verder door, zeker wat de b12 betreft. Dat is een prima praktijkvoorbeeld, waarbij het allemaal toch een stuk ingewikkelder lijkt te liggen dan even de waarde weer omhoog jagen en je al dan niet tijdelijk wat beter voelen.
Dat is iets makkelijk lijkt, maakt het niet per se een goede tactiek.

quote:

[..]

Daarom moeten psychiaters zelf ook kunnen selecteren wat van belang is qua medisch onderzoek en wat niet en hun argumentatie kunnen uitleggen.

Dan zeg je dus ook dat ze daar toe in staat moeten zijn. Dat zal in de praktijk niet zo haalbaar zijn, omdat ze wel een medische achtergrond hebben maar niet zo gespecialiseerd zijn zoals een internist (hematoloog/endocrinoloog) en een neuroloog dat bijvoorbeeld wel zijn. Streven naar een overlap, d.m.v. een multidisciplinair team lijkt me dan verstandiger zodat men hun kennis kan bundelen en ze niet op elkaars stoel hoeven te gaan zitten.
Echter zit je dan met een kostenplaatje waarbij het sowieso onhaalbaar gaat zijn om dit als standaard voor iedereen die zich meld met psychische klachten in te voeren. Dan moet er wel flink iets aan de hand zijn voor er met zo een team aan de slag kan worden gegaan denk ik.

In de VS is de dual diagnose in opkomst, dus dat zal vanzelf hier ook wel wat overwaaien denk ik.

quote:

[..]

Ja, als het zo moet hoeft het voor mij inderdaad ook niet. Maanden wachten om officieel goed of afkeuring te krijgen voor een behandelsuggestie die ik zelf in een half uur kan proberen en dan direct weet of het mij helpt.

Dat is jouw keuze, maar in de algemene discussie gaat het niet alleen over jou.

Verder zijn er ook onderzoeken die aantonen dat voor bepaalde veranderingen er minimaal zes weken nodig zijn. Dat jij het in 30 minuten wel denkt te kunnen bepalen, hoeft dus niet zoveel te zeggen over de werkzaamheid er van bij anderen.

quote:

[..]

Klopt, maar ik vind het een uiterste maatregel die mensen hun vrijheid/zelfstandigheid en waardigheid afneemt. Daarnaast is het echt walgelijk als je bedenkt dat sommigen door bewindvoerders nog verder in de schulden zijn gekomen maar deze bewindvoerders gewoon weer overnieuw kunnen beginnen.

Dat is walgelijk ja, maar waar gehakt wordt vallen nu eenmaal spaanders. Je kan nooit voorkomen dat niet alles voor iedereen goed gaat helaas.
Daarnaast kan ook echt niet iedere falende bewindvoerder gewoon vrolijk door blijven gaan. Er is wel degelijk enige controle in die sector, maar dat kan je beter in WGR navragen als je daar dieper op in wil. Daar zit minimaal een user die actief is in dat veld en die je dat veel beter en diepgaander kan uitleggen.

quote:

[..]

Tja, als ik dit zo lees heb ik helemaal geen zin om hulpverlening af te nemen. Niemand is verantwoordelijk is dan komt er niet automatisch een grote kans op goed resultaat. Maar ieder z'n ding.

Zoals ik je posts al geruime tijd lees, had je daar sowieso al heel weinig trek in. Wat ik verder best begrijpelijk vind, maar niet omdat niemand verantwoordelijk zou zijn of überhaupt gehouden zou kunnen worden buiten de cliënt/patiënt zelf. Dat is ook niet wat ik schrijf als ik meer duidelijkheid probeer te verschaffen in hoe complex dit soort dingen liggen.

Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat jouw boosheid een rol speelt in hoe je bepaalde informatie en/of communicatie oppakt. Je kan je meer in gaan lezen inhoudelijk, maar als je zulke emoties hebt mbt de zorg (die nogmaals, ik echt wel begrijpelijk vind) moet je denk ik ook realistisch zijn in hoeverre dat je blik beïnvloedt. Dan is er het gevaar dat je naast als leek bepaalde kennis ontbeert, je ook niet objectief genoeg bepaalde informatie tot je neemt of kan nemen. Zo een confirmation bias of zelfs tunnelvisie kan zelf-behandeling onnodig bemoeilijken en zelfs gevaarlijk zijn. Ik hoop dat je daar wel alert op bent en ook blijft.

quote:

[..]

Gelukkig wel ja. Ben daar ontzettend blij mee.

In eerste instantie word ik er ook wel blij van, maar aan de andere kant ben ik net zo goed cynisch omdat dit ook misbruikt kan worden natuurlijk. Niet alleen hoe je zo een inventarisatie opstelt, maar ook hoe je door een gebrekkig inzicht de hulpverlener of de organisatie gevoelsmatig verantwoordelijk zou kunnen houden voor iets wat wellicht helemaal niet of maar gedeeltelijk hun pakkie an is.
Je zal maar net een confronterend stukje therapie geprobeerd hebben (wat soms gewoon ook echt nodig is) en daar een slechte beoordeling op krijgen. Of de wachtlijsten waar je een organisatie op af zou kunnen rekenen, terwijl het denk ik wel de vraag is of daar niet veel meer in mee speelt. Afijn, het idee is leuk, maar ik heb vooralsnog twijfels bij de toepassing zullen we maar zeggen.

quote:

[..]

Hulpverlenen is te breed. De sociale vaardigheden die zij leren bevatten ook op de ander afstemmen en empathie tonen. Als zij dat zelf niet kunnen moeten ze zo'n cursus niet geven.

Dan hebben we geen hulpverleners meer denk ik, want heel weinig mensen kunnen vrijwel iedereen bereiken als het ware. Daarnaast hangt het kunnen bereiken niet alleen van skills af, maar ook van de beschikbare tijd. Die tijd is iets waar je als hulpverlener ook maar beperkt invloed op uit kan oefenen, dus vind ik het niet helemaal eerlijk om hen daar volledig verantwoordelijk voor te houden aangezien organisaties en verzekeraars dat mede bepalen.

quote:

[..]

Simpel: met dsm vragenlijsten en de uitslagen vergelijken met resultaten van anderen en gezonde mensen uit onderzoeken.

Dan ga je uit van dat die dsm vragenlijsten en de controlegroep wel optimaal opgesteld zijn als functionele markers, dat zou ik niet zomaar durven stellen. Daar heb ik denk ik inmiddels wel genoeg over getypt, zie ook correlatie en causalisatie enzo.

quote:

[..]

Ik heb geen verstand van ict maar kom op. Zelfs tachtigjarigen kunnen vaak overweg met het internet, zij het soms met moeite maar dit is niet de doelgroep van de ggz. Dat zijn vooral jongeren. Het zijn geen zwaar beperkte jongeren verstandelijk als ze ook formulieren in kunnen vullen ter diagnose.

Heb je cijfers van het percentage bejaarden dat actief is online? En heb je dat ook afgezet tegen de cybercriminaliteit, voor zover men het überhaupt zelf door heeft en aangifte heeft gedaan enzo? ICT is echt wel even iets meer dan een beetje kunnen facebooken met je kleinkinders natuurlijk. Functioneel ermee overweg kunnen hoeft weinig te zeggen over de veiligheid, iets waar denk ik iedere helpdeskmedewerker binnen zowel de zakelijke als de consumentenomgeving genoeg enge dingen kan vertellen.

Ook als je niet verstandelijk zwaar beperkt bent, kan online moeten werken moeilijk zijn. Een user die hier actief is vertelde dat zijn vmboleerlingen wel kunnen facebooken, maar niet kunnen googlen. Ze weten kennelijk niet precies waar zo een taakbalk voor dient, dus dan kun je je ook afvragen in hoeverre ze rekening kunnen houden met wat een veilige verbinding is. Zulke gevoelige informatie versturen over een gratis horecawifi vanaf je slecht beveiligde smarttelefoon, terwijl het puberbrein nog niet voldoende ontwikkeld is om zulke risico's überhaupt in te kunnen schatten. Yolo! En zo een ontwikkeling proberen te meten, kan dan nog precies het doel zijn ook van de hulpverlenersorganisatie van zo een vragenlijst. Dat vind ik best wel dubbel als er een aanzienlijk risico kan liggen bij degene waarbij er juist twijfels zijn in hoeverre die dat aan kan..

quote:

[..]

Ik niet maar we zullen zien

Ik ben bang dat we het niet alleen gaan zien (omdat de digitalisering denk ik niet te stoppen is), maar ook gaan voelen. Hopelijk komt er binnen organisaties meer visie en budget voor een degelijke aanpak, zonder dat er eerst al te grote calamiteiten moeten ontstaan voor men de urgentie wil snappen..

quote:

[..]

Ik heb liever dat er tijd wordt besteed aan wat ik wil in een behandeling dan aan wat de therapeut denkt dat het beste voor mij is terwijl dat voor mij niet zo voelt. Maar ja, kan me wel voorstellen dat zij het als tijdsverlies zien.

Dat is begrijpelijk en dat zal iedereen tot op zekere hoogte willen, maar we hebben ook het nodige bewijs dat het in de praktijk niet zo effectief hoeft te zijn. Sommige mensen hebben te weinig zelfinzicht of kennis van de behandeling om daarover te kunnen oordelen. Soms gaat het ook niet zozeer over die behandeling zelf, maar ook over in hoeverre iemand open wil of kan staan voor iets buiten de comfortzone. Dat kan een en ander triggeren, de blik verruimen en/of verduidelijken, waardoor het juist wel heel instrumenteel kan blijken.

Overigens bedoelde ik niet per se de hulpverleners, maar ook de bovenliggende organisatie en de verzekeraars die mede de duur bepalen en de kwaliteit proberen te bewaken enzo.

quote:

[..]

Nu verwar je aan jezelf werken en fouten inzien met je beter voelen. Kan zijn dat dit met elkaar te maken heeft maar hoeft niet.
Ik denk zelf dat er niet zo moeilijk over gedaan moet worden en dat als iemand komt om zich beter te voelen door therapie en zich daarna beter voelt dat de therapie dan geslaagd is en anders niet. Maakt niet uit of diegene gelijk wordt gegeven of niet. Het is geen taakstraf die inhoudt dat iemand mentaal moet boeten of zo. Als dat wel zo is dan lijkt het me dat helemaal weinig mensen vrijwillig gaan. Je moet mentaal al genoeg door het stof kruipen voor anderen buiten therapie om. Dat jij denkt dat mensen kennelijk altijd gelijk wordt gegeven behalve door de therapeut zegt eerder iets over hoe optimistisch je bent.

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het door elkaar haal en dat mijn poging tot een voorbeeld nu iets te letterlijk overkomt.

Juist door te kijken naar wat je beter voelen veroorzaakt, kun je denk ik effectiever handelen en behandelen. Iets wat jij ook na lijkt te willen streven als je met zoveel interesse onderzoeken bijhoudt die bij uitstek precies inzichtelijk zouden moeten kunnen maken wat ze al dan niet proberen te meten en daarmee proberen te bewijzen op deze manier.

Als we een test doen of we ons beter voelen, dan meet het vooral dat gevoel. Als we de effectiviteit van de behandeling willen meten, dan moeten we dat meenemen in de onderzoeksvraag en die dus niet alleen formuleren tot beter voelen. En afhankelijk van zo een hypothese ga je kijken hoe je dat dan het beste kan meten, zodat het daar dus wel wat meer over zegt.

quote:

[..]

Ze hadden toch geen tijd om al te veel bij dingen stil te staan?

Wat bedoel je hiermee?
Ik probeer wat meer inzicht te geven in wat er zoal mee kan spelen in zo een besluitproces. Daarmee zet ik ook enigszins vraagtekens of de kortste weg naar verbetering ook daadwerkelijk de beste is. Die vraag bestaat in mijn ogen sowieso, ongeacht of men daar op hulpverlenersniveau al dan niet de tijd voor krijgt.

quote:

[..]

Maar hoe denk jij dan dat je het kunt meten? En wat heeft dat percentage ermee te maken?

Nu vallen meerdere quote's samen en ook weg, maar ik zal proberen zo duidelijk mogelijk te antwoorden.

Het percentage waar ik jou om vroeg, was om een beter beeld te creëren ter ondersteuning van jouw verhaal. Als jij het vooral over jouw ervaringen hebt en dat door wil trekken naar alle hulpverleners, dan geeft zo een percentage mij een wat duidelijker beeld en daarmee dus ook perspectief.

Vervolgens geef jij aan dat je geïnteresseerd bent in de percentages die aan zouden kunnen geven in hoeverre de richtlijn en de behandelaar van invloed zijn zonder er verder op in te gaan. Ik gaf juist aan dat het mij en moeilijk meetbaar lijkt (en waarom) en dat ik me afvraag in hoeverre je er nou echt iets aan hebt.
Dan kun je deze vraag beter zelf eerst beantwoorden lijkt me..

quote:

[..]

Ja klopt. Als jij werkelijk beweert dat de aanpakken zo erg verschillen dat het in theorie mogelijk zou zijn dat een client pas na 1000 hulpverleners of meer de juiste vind, dan vinden veel nooit de juiste. Aan de andere kant is 1 aanpak voor iedereen niet realistisch. Dus wat ik zelf vind dat moet gebeuren is beter in kaart brengen wie wat doet en waar gespecialiseerd in is en deze kennis digitaal beschikbaar maken of zo snel mogelijk doorverwijzen.

Ik beweer niet dat de aanpakken zo erg verschillen, ik beweer dat ze kunnen verschillen. Dat is een kleine doch belangrijke nuance.
Die theorie is denk ik van weinig nut, omdat het in de praktijk simpelweg ook niet haalbaar is om 1000 behandelaars af te gaan. Is wellicht ook helemaal niet nodig, want je hoeft niet per se de juiste therapeut voor alles te hebben, om toch profijt te hebben. En als het om 1 van 1.000.000 cliënten gaat die pas bij de 1000e de klik heeft, dan hoeft dat vooralsnog niet zoveel te zeggen over die andere 999.999 cliënten.

In principe is het met de komst van het internet een stuk makkelijker geworden om te kijken wie wat doet en wie waar gespecialiseerd in is. De kennis digitaal beschikbaar stellen is ook al een eind, maar zoals ook al eerder genoemd is kennis verkrijgen niet zo een oplossing als we zouden hopen. Want interpretatie, afstand en objectiviteit tot het onderwerp (zelfinzicht, etc) en beïnvloeden in hoeverre iemand ook echt iets met die kennis zou kunnen. Dan komt ook nog het daadwerkelijk doen, want soms door bepaalde ziektebeelden bemoeilijkt kan worden. Om niet te spreken van of kennis ook meteen alles zegt over de toepasbaarheid door de expert. Je hebt niet altijd de topspecialist nodig. Soms kan juist iemand die er minder van af weet er met een frisse blik meer voor betekenen of gewoon op afstand in begeleid worden.
Doorverwijzen kan ook bemoeilijkt worden door allerhande factoren zoals afstand, reismogelijkheden. Plus kan het tunnelvisie in de hand werken, als iemand alleen nog maar 1 specifiek onderwerp bezig houdt en/of alleen heel zware en vergelijkbare gevallen krijgt. Meer afwisseling kan wenselijk zijn dus.

Begrijp me goed, ik vind het zeer zeker waardevolle overwegingen die best heel waardevol kunnen zijn. Ik denk echter niet dat we het zomaar als de oplossingen moeten zien, omdat er zoals hierboven opgemerkt best wel wat haken en ogen aan kunnen zitten.

quote:

[..]

Ik heb er zelf ook moeite mee, maar meer omdat ik zelf vaak niet de essentie weet te vatten. Het scheelt mensen tijd als ik dat wel kan dus ik werk eraan. Het is misschien moeilijk om te peilen of ik blij ben met de reacties omdat ik vaak denk: waar gaat het heen. Ik plaats lange betogen waar niemand in gelooft behalve ikzelf. Ik ben er uren mee kwijt, verspilling van tijd want ik krijg alleen maar minachting van types als Lunatiek. Jij bent de enige die er serieus op ingaat en dat waardeer ik. Maar ik dacht gisteren dat ik gebanned was en toen voelde ik me teleurgesteld maar ook opgelucht alsof er een last van mijn schouders was. Dat was de drang om telkens maar argumenten te verzinnen waarvan ik weet dat ik er op jou na alleen maar gezeik voor terugkrijg van anderen.

Ik denk dat het al iets zou kunnen schelen als je ook wat kwetsbaarder kan opstellen daarin, dat je de essentie ook niet zeker meent weten. Dat je meer open vragen stelt voor je er met een gestrekt been ingaat, dat x zus of zo is en dat de ander dit vast wel zo negatief bedoelt moet hebben. Zo een wantrouwen geeft een 1-0 achterstand die niet even uitnodigend werkt, bij mensen die hier niet zitten om te trollen en gewoon willen discussiëren.

Net zoals jij negatiever over kan komen op anderen dan dat je wellicht bedoelt, gebeurt dat omgekeerd denk ik net zo. Als je heel lang als minderwaardig o.i.d. aangezien bent, dan is het heel begrijpelijk dat bepaalde dingen ook sneller als negatief opgevat worden. Dan ben je misschien helaas gewoon niet meer anders gewend ofzo.
Echter actie=reactie en dan hang je in een negatieve spiraal die je zelf mede in stand houdt als je default stand in de aanval is. Dat kan in eerste instantie heel empowerend werken, want het schept ook gelegenheid om al dan niet terecht voor jezelf op te kunnen komen. Maar het vreet ook energie en dat terwijl het lang niet altijd nodig is om aangevallen te voelen en het ook eigenlijk niet zo opluchtend en louterend werkt als gehoopt. En dan wordt het contra-productief..

Als het jou helpt om lange stukken te schrijven, dan is het misschien de overweging waard om dat niet per se op een forum te doen. Dat scheelt dan de negatieve reacties, terwijl je het toch kwijt kan. Wil je echter juist wel reacties, dan zul je of moeten leren leven met dat er altijd negatieve reacties kunnen komen of toch eens kijken naar hoe je een en ander anders zou kunnen verwoorden.
Klote als dat je heel veel moeite kost natuurlijk, maar wie anders wil jouw boodschap overbrengen dan jijzelf? Je weet voor wie je het doet en als je dan ook nog rekening kan houden met je doelgroep, dan kun je wellicht veel effectiever overbrengen wat je wil en daarmee ook kwalitatievere reacties genereren.
Probeer niet te denken waar gaat dit heen, maar waar wil ik dat dit heen gaat. Wat wil je kwijt en waarom? Daar speelt verwoording ook een rol in.

Tevens kan het misschien een idee zijn om een wekker te zetten, dat je een vaste periode hebt om binnen te reageren en dat je jezelf aanleert te stoppen zodat je niet blijft hangen in het door posten met de bijbehorende emoties.
Of als het gaat om nuttiger voelen, eerst bepaalde andere taken doen en dan een uurtje fokken als een soort beloning. Dan ben je misschien ook wat geruster dat je niet zo tijd loopt te verdoen, terwijl je eigenlijk andere dingen had moeten doen en dat je na het doen van die taken wel een uurrtje lamballen verdient hebt ofzo?

quote:

[..]

Ja daar heb je gelijk in. Alles wat mensen niet kunnen zien wordt bij voorbaat niet serieus genomen totdat het escaleert en dan vind iedereen het ineens erg. Als pijn en negatieve emoties konden worden gezien op scans, zou de mensheid al een stuk vooruit zijn.

Moet je die scans weer bij de hand houden, dat wordt ook weer zo een gedoe.
Ik denk dat het al een beetje zou kunnen schelen als we elkaar gewoon weer met wat meer vertrouwen tegemoet zouden kunnen treden. Weer wat meer eerst van het goede uit kunnen en willen gaan ofzo. Maar goed, dat wordt ook wel weer erg offtopic zo..

@geeninspiratie1235

Klopt het dat wanneer iemand je adviseert "Joh, ga dit eens proberen, want dat kan je helpen en ga je je vast beter voelen."

Dat je dan meteen denkt: Maar wat is dat dan: beter? Hoe weet jij dat ik mij dan beter ga voelen? Hoe gaat mijn leven er dan uitzien? Gaat het gevoel wat ik nu heb dan weg? Welk gevoel komt ervoor in de plaats? Kan ik dat wel handelen of word ik daar paniekerig door?

Tsjonge zeg. Trouwens, geen psychose, dus daarin wijk ik af van het nieuwsartikel. Ik heb een trauma en die wordt op dit moment niet behandeld. De reden is heel simpel. Ik heb onvoldoende vertrouwen in mensen en heb heel veel behoefte aan controle. Dit zijn behoorlijke belemmeringen in een traumabehandeling. Natuurlijk zijn er nog veel meer redenen die een behandeling zouden kunnen stagneren.

Wil trouwens niet zeggen dat de wil ontbreekt van de behandelaren of mijzelf. Er is echter een bepaalde basis nodig. Bij traumabehandeling behoor je dingen aan te nemen zo af en toe. Je hoort zo af en toe antwoorden te geven op dingen waar je heel hard voor weg wil rennen. Je aan bepaalde afspraken te houden, die je heel diep in je zijn niet wilt uit angst en confrontatie.

Denk er overigens ook aan dat er vele gradaties zijn in trauma's. Sommige trauma's zijn zo complex dat het moeilijk is een start te maken. Het vereist veel inzichten van de cliënt. Het vereist ook gigantisch veel geduld van de cliënt en de behandelaar. Niet elke behandelaar heeft het geduld of kennis in huis. Ook al heeft men ervoor geleerd. Naarmate het trauma complexer wordt. Soms klikt het niet. Kortom, het is een hele zoektocht de juiste hulp te krijgen. Het vergt veel van je.

Ikzelf heb nog een verkeerde diagnose en behandeling gehad. Met de kennis die deze behandelaren hadden, waren zij ervan overtuigd dat ze het juist hadden. Ik was te bang voor mezelf op te komen, dus veel jaren weggegooid. Excuses ontvangen en nu wel de juiste behandeling. Ik durfde het uiteindelijk wel voor mezelf op te nemen. (Niet dankzij de behandeling). Ik ben over zoveel dingen gestruikeld in die vele jaren. Ik kan de lijst met klachten waar ik tegenaan liep heel lang maken over de GGZ. Wat ik uit bovenstaande reacties ook meteen lees en waar ik tegenaan liep. Jij hebt hulp nodig, jij kunt niet goed nadenken. Wij hebben gelijk. Alleen ben ik wel een mens en heb ik wel gevoelens. Als ik iets echt niet goed vind, zul je me toch als mens moeten behandelen? Ik heb juist zo dringend de ervaring nodig gehad dat er naar me werd geluisterd. Het is echt zwaar hier tegenaan te lopen bij je behandelaren. (Al goed.. dat is nu anders bij dezelfde GGZ instelling, ander team, goede diagnose, negatievere prognose, enz.)

Een behandeling is een lang traject naarmate de problematiek divers is. Het klopt dus dat traumabehandeling niet meteen bovenaan de lijst staat. Dit punt geef ik je. Het wil niet zeggen dat trauma's moedwillig niet behandeld worden. Het is een heel zwaar traject en hoe complexer het trauma, hoe heftiger die behandeling is. Dan gaan een paar sessie EMDR echt niet helpen.

Goed, ik ben dus iemand wiens leven overhoop ligt en geen inzichten in mijn gedachtengang heeft om hieruit te krabbelen 😁. Dat valt trouwens heel erg mee hoor. Het traject duurt alleen wat langer, omdat mijn leven kut was en ik als kind mijn eigen familie niet kon vertrouwen. Dan is het heel lastig al die overlevingsskills nu aan de kant te zetten. Desalniettemin heb ik een gezin en functioneer ik wel als mens. Ik heb alleen het gevoel niet in de samenleving thuis te horen (dat zit dus tussen mijn oren). Tegelijkertijd is dat niet gek, want hoe ik ben opgegroeid en wat ik geleerd heb wijkt nogal af.

Wil maar even aangeven dat er meerdere partijen zijn die niet op de hoogte zijn van hoe een traject kan lopen en niet weten hoe het is als je in die mangel zit. Die psychisch gestoorde heeft misschien wel een heel aangrijpend verhaal. Het zijn echt net mensen.😊

Goed.. inzichten zijn er genoeg. Toch is er een grote kans dat ik niet behandelbaar blijk te zijn als het enkel gaat over traumabehandeling. Mijn leven is hiermee niet doelloos. Geen buitenstaander weet dat ik een klant ben bij de GGZ. Ik leef prima zonder medicatie. (Dat is wel een dingetje hoor in de GGZ).

Het is alleen jammer voor mezelf. Ik zal moeten accepteren, zelfs als behandeling 100% slaagt, ik beperkingen zal houden.

Ik wil hiermee aangeven dat de cliënten waarover jullie spreken ook mensen zijn.

Wat ik wel wil aankaarten, dit heb ik zelf als groot probleem ervaren. Als je het als cliënt niet eens bent met een behandeling, omdat het je schaadt en dat probeer je aan te geven. Je moet dan heel sterk en krachtig zijn. Dat ben ik niet. Ik vond het heel moeilijk voor mezelf op te komen. Schriftelijk ben ik persoonlijk veel vaardiger en helaas hebben ze me destijds die ruimte niet gegeven. Nu ik bij een andere behandelaar die ruimte wel krijg, maak ik vooruitgang. Dan doel ik op me kunnen uiten en leren dat mijn mening oke is.

Zodat ik bovenstaande in perspectief zet. Ik heb zeer complexe trauma's en diverse problematiek. Ik val onder een klein percentage. Ik ga er vanuit dat mensen met minder complexe trauma's en minder diverse problematiek vanaf het begin beter geholpen worden. Van de geluiden om me heen is dit tot op heden bevestigd.

[ Bericht 1% gewijzigd door Evy133 op 28-04-2019 09:46:30 ]

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 10:48 schreef dop het volgende:
Als ik je verhaal lees, krijg ik sterk het gevoel dat je zelf lijkt (denkt) te weten wat het beste voor je is.
Waarom dan geen vrij gevestigde psycholoog die met methode werkt die je aanspreekt. In GGZ land ga je niet zo gemakkelijk van de een naar de ander tot je gevonden hebt wat je nodig hebt. Bij vrij gevestigde psycholoog kun je vrij snel zelf kiezen of je verder gaat of een ander zoekt.

Jij lijkt te denken dat bijna iedereen gemakkelijk wat zelfdiagnose kan doen (of ik begrijp je verkeerd) denk zelf dat heel veel mensen dat juist helemaal niet doen of kunnen in eerste instantie.
En ja in GGZ land ga je dan wat meer de malle molen in, en word er soms misschien wat teveel voor je gedacht, en gekozen. Dat systeem kan zeker beter.

Omdat ik geen zin meer heb in die schijtzooi van mezelf afhankelijk opstellen waardoor iedereen me als aansteller ziet en dat er dan niks concreets gebeurt en ik toch jarenlang naar iemand blijf gaan die niet gespecialiseerd is in mijn specifieke problemen omdat ik me te snel emotioneel verbonden voel. Sorry dat ik het zeg. Je schrijft het goed: ik weet zelf wat het beste is dus ik kan zelf selecteren welke zelfhulp ik nodig heb en daar ben ik het mee eens, daar ben ik ook mee geholpen, snel en gratis.
Waarom denk je niet dat iedereen aan zelfdiagnose kan doen? Even concreet ("omdat mensen met psychische problemen inzicht missen", "omdat mensen met psychische problemen er niet voor geleerd hebben" wat iedereen hier als antwoord geeft vind ik geen antwoorden)

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 12:30 schreef Cockwhale het volgende:
Als de behandeling veel geld kost is dat waarschijnlijk de echte reden. Er wordt schrijnend veel bezuinigd in de geestelijke zorgverlening, vooral onder druk van de zorgverzekeringen.

Maar hoe wordt het geld dat er wel is besteed, is dan de vraag

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 13:38 schreef Lunatiek het volgende:

Het is een feit dat mensen met autisme niet ziek zijn. Daarom kunnen ze niet genezen worden.
Depressie is (meestal) een (tijdelijke) onbalans in chemische stofjes en is te genezen met antidepressiva (die helaas nog veel nare bijwerkingen hebben).
Kun je allemaal weten als je veel leest, dingen goed uitzoekt, met mensen praat die er verstand van hebben, en een basis van biologische kennis.

Ik vroeg het aan jou. Niet aan mezelf. Maar laat maar.

quote:

Het is ook zo dat veel autisten zoveel voordelen hebben van autisme dat ze niet eens "genezen" willen worden als dat zou kunnen. Denk aan hoog concentratievermogen, goede planners, erg accurate mensen.

Sowieso zitten in de hoek van de psychiatrie veel mensen met gaven die in deze wereld niet of nauwelijks worden gebruikt. Denk aan agressieve mensen: die waren vroeger hard nodig om de stam te verdedigen of het biotoop uit te breiden door andere stammen aan te vallen. Ook handig voor jagers, agressiviteit.
Nu mag je niet meer vechten en is het een stoornis.

Ze kunnen toch het leger of vechtsport of whatever in? Over die autisten denk ik dat je gelijk heb, die op dit forum beschouwen zichzelf ook niet als ziek.
Maar ja, het staat wel in de DSM. Waarom wordt het daar dan niet uit geschrapt als het geen disorder is.

quote:

De mensen die bij de ggz terecht komen, hebben niet het zelfinzicht om de behandeling te vinden waarbij hun unieke persoonlijkheid baat bij heeft. Konden ze dat wel, zaten ze niet bij de ggz en hadden ze ook geen problemen.

Cirkelredenering. Vind ik verschuilen achter medische termen. Waarom hebben ze niet dat ziekte inzicht? Of moet ik dat ook weer zelf gaan opzoeken.

quote:

Mensen van de ggz doen die testen en proberen wat alternatieven om uit te zoeken wat voor soort behandeling het beste bij jou gaat passen. Het is maatwerk, een boek of internetpagina niet.

Maatwerk? Ze doen juist het liefst collectieve/algemene behandelingen. Soms lezen ze letterlijk algemene teksten voor. Kostenbesparing. |
Deels natuurlijk wel maar als iemand doelgericht de meest specifieke bronnen uitkiest is het ook maatwerk.

quote:

Bovendien kun je bij jezelf geen diagnose stellen. Zo verwarren sommige mensen een (tijdelijk) laag libido met aseksualiteit. Die gaan dus niet op zoek naar tips om iets aan dat libido te doen, maar pronken met een onterechte seksuele geaardheid.

Dat is ook heel goed mogelijk zonder inzicht te missen aangezien niemand een referentiekader heeft van hoeveel seksuele gevoelens normaal is. Of deze geaardheid wel of niet onterecht is boeit daarnaast niet want het is nou niet bepaald iets waar je verantwoording over af moet leggen en daarnaast ben ik juist blij met mijn lage libido, weet je wel hoe goed zoiets is voor de nachtrust en hoeveel gezondheidswinst niet behandelen van een laag libido daardoor oplevert?

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 14:11 schreef Lunatiek het volgende:
@:geeninspiratie1235
Je snapt niet wat DSM is, of hoe het werkt. Waar het bij die DSM om draait, en dat is de allerbelangrijkste vraag, is
"Ondervindt u of uw omgeving last?"
"Gezonde" mensen ondervinden geen last en daar heeft de omgeving geen last van. Alle overige vragen zijn bedoeld om uit te zoeken hoe dat "last ervaren" in elkaar zit.

Stel bij een vraag als "weinig zin in het doen van dingen in de afgelopen twee weken": als je daar verder geen last van hebt, kun je wel "ja" antwoorden, maar hoor je niks met de ggz te maken te hebben. De vraag is bedoelt om als je last/klachten hebt, systematisch te kijken van wat voor aard die klachten zijn. Het zegt ook niks over de oorzaak of welke behandeling het beste is.
Het is een meetinstrument. Net als een lineaal. Dat iets 40 cm is bij twee mensen, kan lastig zijn voor de een en de ander vindt het prima. Degene die er last van heeft kan hulp krijgen, de ander vindt dat niet nodig. Bij de een kan de omgeving het prima vinden, bij de ander heeft de omgeving er last van en zal proberen de persoon te laten behandelen.

Overigens "doe ik zo negatief" omdat dit een openbaar forum is en ik niet wil dat mensen hier onzin (buiten ONZ) lezen, zonder weerwoord, zeker niet als het om schadelijke beweringen gaat.
Als jij een lofzang op de ggz zou geven, zou ik evengoed tegengas geven.

Het gaat er helemaal niet zo aan toe als jij beschrijft. Het is niet zo dat als je maar aangeeft er zelf last van te hebben ze je dan gaan behandelen. Nee, als zij zelf bepalen dat je ondanks je klachten niet genoeg met de diagnose overeenkomt dan behandelen ze jou alsnog niet.
Schei toch uit. Zelfs psychisch instabiele mensen begrijpen dat dit een forum is en dat wat ik verkondig mijn persoonlijke mening is en niet klakkeloos als de enige waarheid aangenomen moet worden. Gezien je totale gebrek aan empathie bij mij lijkt het mij ook erg ongeloofwaardig dat je ineens wel begaan bent met mensen die onzin zouden lezen. En er geven hier genoeg mensen een lofzang op de GGZ. Ga je gang.

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 15:18 schreef Scary_Mary het volgende:

Volgens mij zitten we soms niet op hetzelfde punt in de discussie. Ik heb moeite met te volgen wanneer je het macro of micro bedoelt zeg maar.

Nuance ook, ik denk dat er überhaupt naar de werking van de hersenen onderzocht wordt en niet alleen op afwijkingen.

Dat wordt er toch ook?

quote:

Niets van therapeutische waarde is misschien een betere verwoording.

Die boosheid is wel duidelijk ja, het komt veelvuldig boven zo te lezen. Dan vraag ik me af in hoeverre het voor jou werkt om dat hier te blijven uiten, omdat je ook aangeeft dat je het eigenlijk meer lijkt te kosten (door weer negatieve reacties daar op te krijgen en waar je je dan geroepen voelt om tegen in te gaan cq te verdedigen) dan dat het je oplevert (verwerking). Is dit dan wel de juiste copingsmechaniek voor je?

Nee, het werkt niet, dat is wel duidelijk. Ik ga er ook mee stoppen, dat zie ik nu wel in. Zo ontzettend klaar mee.

quote:

Of het misschien een trauma is, dat kan ik als niet-professional natuurlijk niet beoordelen. Maar misschien is het wel interessant om daar wat meer over te gaan lezen, omdat het ook gaat verwerken enzo? Ik heb zelf een boek van Peter Levine op de nog te lezen stapel liggen, op youtube kun je ook een en ander vinden over TRE.
Op diezelfde boekenstapel ligt Mood Mapping: Plot your way to emotional health and happiness van dr Liz Miller, wellicht ook interessant?

Fysiek is sporten misschien wel een optie voor je als je dat nog niet deed? Ook al is het maar een uurtje in de week, even lekker op een bokszak rossen kan best opluchten.

Ja sporten spreekt mij wel het meeste aan, ik wil me liever zo min mogelijk meer met mijn ggz trauma (zo kun je het wel noemen ja) bezighouden. Boksen is een goede tip maar ben ik niet echt het type voor haha. Niet zo zelfverzekerd. Maar ander soort sporten is wel een goede tip.

quote:

Volgens mij heb ik je eerder ook zien schrijven dat het je verbaasde dat men niet ook de lifestyle mee nam. Ik denk dat het niet voor niks is dat men hier toch naar vraagt, al is het alleen maar om een en ander uit te sluiten. Jammer als het denigrerend over kan komen naar je, maar het zal je verbazen hoe makkelijk dit soort no brainers soms compleet over het hoofd gezien worden. Ergens ook niet geheel onlogisch, want als iemand al jaren maar 3 uur per nacht slaapt is het misschien inmiddels zo een gewoonte geworden dat het niet meer opkomt dat dit niet normaal hoeft te zijn. Plus, kan een slaaptekort cognitief ook gewoon zo in de weg zitten dat het de logica aantast.

Hier heb je zeker wel gelijk in, slaapwetenschap is ook recent pas vaak in het nieuws en ik las vandaag in zo'n poll dat 59% geen slaapritme heeft. Mijzelf is het ook nog steeds niet gelukt. Het is zo'n ding dat weet je wel, maar allerlei dingen komen er steeds tussen. Zoals nu, ik wilde per se even antwoorden, tja dat moet dan nu omdat ik ervoor geen tijd had.

quote:

Voor dit soort dingen hoef je misschien geen opleiding gevolgd te hebben, maar de opleiding gaat over een bredere hulpverlening natuurlijk. Daar maken zulke tips onderdeel van uit, omdat ze instrumenteel kunnen zijn.
Daarnaast heeft niet iedereen een omgeving waarmee er gespard kan worden over zulke dingen of misschien wil men het niet van de omgeving aannemen om allerhande redenen.

Klopt ook wel ja

quote:

Kan ik dat niet beter aan jou vragen?
Dit is een algemene verwoording, die dus niet per se op jou hoeft te slaan. Ik zit hier veel meer in het algemene grijs t.o.v. jouw zwart-wit. Ik schrijf dan ook zou kunnen. Dat ik iets niet uit wil sluiten, omdat ik geen professional ben, geen ervaring heb met de algehele GGZ en geen inhoudelijke kennis van jouw diagnose en dossier heb, staat dus niet gelijk aan beweren dat iets voor jou per se zo zou moeten zijn.

Tja het zou kunnen, maar om dat te ondervinden moet iemand het willen proberen. Ik wil het niet meer proberen. Maar voor een ander kan ik geen conclusies trekken idd.

quote:

Inderdaad ja, we zullen het nooit meer weten en derhalve dus ook niet totaal uit kunnen sluiten.

Maybe schmaybe, gewoon geopperd: GC / [Vraag wat je wil]: een inventarisatie.

Bedankt! Weet niet of mensen nog überhaupt willen/durven maar wie weet,.

quote:

Die bronnen heb ik ook niet echt bij de hand helaas. Wat ik wel weet en hier uit heb geprobeerd te leggen is door de jaren heen ontstaan op basis van gesprekken met mensen die werkzaam zijn of waren in het veld.

Oké dat wist ik niet. Dat zijn ook bronnen natuurlijk. Nu kan iedereen dat wel zeggen maar ik moet dit dan maar aannemen.

quote:

Ik trek het dan wel naar het algemene, maar ik ben hier niet degene die het zwart-wit veralgemeniseert. Mijn punt is juist dat we dat zowel positief als negatief 100% score cq beoordelen niet kunnen doen en ook niet zouden moeten willen ivm de realistische haalbaarheid enzo.

Wat je nu niet af zegt te schrijven zijn onderdelen van de psychologie zelf, die ook tot op zekere hoogte beïnvloedt kunnen worden door hoe ze in de praktijk uitgevoerd mogen (protocol/richtlijn) en kunnen (hulpverlener in relatie tot cliënt).

Klopt maar als het niet wordt vergoed houdt het vaak op.

quote:

Zonder context weten we gewoon te weinig. Ik snap je hoop op onderzoeken, maar staar je asjeblieft niet teveel blind daar op. Uitslagen zijn vooral uitslagen in eerste instantie.

Ik denk dat je veel plezier kan hebben van je meer verdiepen in het onderzoeken zelf. Dat kan je meer begrip opleveren waardoor je beter kan leren interpreteren van wat zulke uitslagen nou eigenlijk echt zeggen. Het verschil tussen een correlatie en een causaliteit bijvoorbeeld.

Ja, dat kan zeker van toegevoegde waarde zijn. Maar dit ging gewoon om een snelle tip in de categorie baat het niet dat schaad het niet dus dan was het verder niet van belang hoe betrouwbaar het onderzoek was.

quote:

Ja, dat houd je sowieso dat men zelf eraan moet werken. En er gebeurt echt wel wat meer op dat gebied dan alleen nou deal with it te roepen in zulke programma's en bijvoorbeeld een ACT. Anders zou ook geen enkele verzekering zich willen branden aan zulke trajecten, waar ook de nodige kosten aan vast zitten enzo.

Inderdaad, er gebeurt meer maar in mijn geval vond ik meer niet beter. Mijn ervaring is dat er eindeloos onderzoeken werden voorgesteld/gedaan waar niets concreets mee werd gedaan.

quote:

Dit is te kort door de bocht, want hoe lang moet je wachten op herstel van de waarden in het bloed? Hoe weet je dat je in de tussentijd niet overdoseert of de verhouding met andere stofjes door de war schopt? Moet je afhankelijk van de dosering van de vitamine d, niet ook calcium innemen? Is de waarde in het bloed wel alles zeggend over hoe het elders in het lichaam functioneert? Wat als de waarde niet hoog blijft, omdat de patiënt binnen blijft zitten (en wat door de psych juist aangepakt had kunnen worden d.m.v. gedragstherapie?

Daar zijn toch stadaard richtlijnen voor? https://www.ntvg.nl/artikelen/nieuw-licht-op-vitamine-d/volledig
Mensen zijn toch niet te besturen? Als iemand binnen wil blijven zitten zal die daar vast goede redenen voor hebben. Je hebt alleen maar motiverende gespekstherapie, maar dat kan een coach ook. Daar is toch geen lang psychologisch traject voor nodig.

quote:

Ik zou zeggen lees dat blog nog eens wat verder door, zeker wat de b12 betreft. Dat is een prima praktijkvoorbeeld, waarbij het allemaal toch een stuk ingewikkelder lijkt te liggen dan even de waarde weer omhoog jagen en je al dan niet tijdelijk wat beter voelen.
Dat is iets makkelijk lijkt, maakt het niet per se een goede tactiek.

Ik heb geen kennis hiervan, maar ja, fysieke bijwerkingen zijn misschien erger dan psychische.

quote:

Dan zeg je dus ook dat ze daar toe in staat moeten zijn. Dat zal in de praktijk niet zo haalbaar zijn, omdat ze wel een medische achtergrond hebben maar niet zo gespecialiseerd zijn zoals een internist (hematoloog/endocrinoloog) en een neuroloog dat bijvoorbeeld wel zijn. Streven naar een overlap, d.m.v. een multidisciplinair team lijkt me dan verstandiger zodat men hun kennis kan bundelen en ze niet op elkaars stoel hoeven te gaan zitten.
Echter zit je dan met een kostenplaatje waarbij het sowieso onhaalbaar gaat zijn om dit als standaard voor iedereen die zich meld met psychische klachten in te voeren. Dan moet er wel flink iets aan de hand zijn voor er met zo een team aan de slag kan worden gegaan denk ik.

In de VS is de dual diagnose in opkomst, dus dat zal vanzelf hier ook wel wat overwaaien denk ik.

Ja maar er wordt dus niet genoeg gestreefd naar overlap vind ik zelf. VS heb ik niks mee te maken, tenzij het op zeer korte termijn overwaait naar hier.

quote:

Dat is jouw keuze, maar in de algemene discussie gaat het niet alleen over jou.

Verder zijn er ook onderzoeken die aantonen dat voor bepaalde veranderingen er minimaal zes weken nodig zijn. Dat jij het in 30 minuten wel denkt te kunnen bepalen, hoeft dus niet zoveel te zeggen over de werkzaamheid er van bij anderen.

Nee misschien niet.

quote:

Dat is walgelijk ja, maar waar gehakt wordt vallen nu eenmaal spaanders. Je kan nooit voorkomen dat niet alles voor iedereen goed gaat helaas.
Daarnaast kan ook echt niet iedere falende bewindvoerder gewoon vrolijk door blijven gaan. Er is wel degelijk enige controle in die sector, maar dat kan je beter in WGR navragen als je daar dieper op in wil. Daar zit minimaal een user die actief is in dat veld en die je dat veel beter en diepgaander kan uitleggen.

Nee dat zal ook wel niet. Dat is ook zo maar ik wil er niks mee te maken hebben. Iig als ik er niet direct invloed op uit kan oefenen, weet ik het liever niet. Van de GGZ dacht ik nog misschien kan ik de publieke opinie enigszins veranderen. Maar nee. Het is hopeloos. Dan heeft niks wat ik schrijf toch zin. Misschien wel enigszins van toegevoegde waarde voor een discussie die mij weer tot inzicht doet komen. Maar ik verander er toch niks in de GGZ mee.

quote:

Zoals ik je posts al geruime tijd lees, had je daar sowieso al heel weinig trek in. Wat ik verder best begrijpelijk vind, maar niet omdat niemand verantwoordelijk zou zijn of überhaupt gehouden zou kunnen worden buiten de cliënt/patiënt zelf. Dat is ook niet wat ik schrijf als ik meer duidelijkheid probeer te verschaffen in hoe complex dit soort dingen liggen.

Oké dan had ik dat verkeerd begrepen

quote:

Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat jouw boosheid een rol speelt in hoe je bepaalde informatie en/of communicatie oppakt. Je kan je meer in gaan lezen inhoudelijk, maar als je zulke emoties hebt mbt de zorg (die nogmaals, ik echt wel begrijpelijk vind) moet je denk ik ook realistisch zijn in hoeverre dat je blik beïnvloedt. Dan is er het gevaar dat je naast als leek bepaalde kennis ontbeert, je ook niet objectief genoeg bepaalde informatie tot je neemt of kan nemen. Zo een confirmation bias of zelfs tunnelvisie kan zelf-behandeling onnodig bemoeilijken en zelfs gevaarlijk zijn. Ik hoop dat je daar wel alert op bent en ook blijft.

Oh, mijn zelf behandelingen werken prima hoor. Ik heb al een stoornis genezen en ben nu aan de tweede bezig.

quote:

In eerste instantie word ik er ook wel blij van, maar aan de andere kant ben ik net zo goed cynisch omdat dit ook misbruikt kan worden natuurlijk. Niet alleen hoe je zo een inventarisatie opstelt, maar ook hoe je door een gebrekkig inzicht de hulpverlener of de organisatie gevoelsmatig verantwoordelijk zou kunnen houden voor iets wat wellicht helemaal niet of maar gedeeltelijk hun pakkie an is.
Je zal maar net een confronterend stukje therapie geprobeerd hebben (wat soms gewoon ook echt nodig is) en daar een slechte beoordeling op krijgen. Of de wachtlijsten waar je een organisatie op af zou kunnen rekenen, terwijl het denk ik wel de vraag is of daar niet veel meer in mee speelt. Afijn, het idee is leuk, maar ik heb vooralsnog twijfels bij de toepassing zullen we maar zeggen.

Hun doel is toch dat mensen zich beter voelen? Als er allerlei boosheid naar boven wordt gehaald en die persoon voelt zich daar niet beter door waardoor het van alles beïnvloed, dan vind ik de behandeling ook niet geslaagd.Als het tijdelijke boosheid is komt dat vanzelf naar voren als er daarna nog een beoordeling wordt gedaan en diegene zich dan wel beter voelt.
Het is heel simpel (vind ik zelf): therapie is er om mensen emotioneel beter te laten functioneren. Dus als zij beter functioneren na therapie is deze geslaagd, anders niet.

quote:

Dan hebben we geen hulpverleners meer denk ik, want heel weinig mensen kunnen vrijwel iedereen bereiken als het ware. Daarnaast hangt het kunnen bereiken niet alleen van skills af, maar ook van de beschikbare tijd. Die tijd is iets waar je als hulpverlener ook maar beperkt invloed op uit kan oefenen, dus vind ik het niet helemaal eerlijk om hen daar volledig verantwoordelijk voor te houden aangezien organisaties en verzekeraars dat mede bepalen.

Ja maar hun hele beroep draait ook om het bereiken van mensen, als je mensen emotioneel niet eens kunt bereiken hoe wil je ze dan helpen zichzelf emotioneel op orde te krijgen. Het kan best als het niet klikt dat is menselijk. Maar geef dat dan ook snel toe als hulpverlener en verwijs iemand door of zo.

quote:

Dan ga je uit van dat die dsm vragenlijsten en de controlegroep wel optimaal opgesteld zijn als functionele markers, dat zou ik niet zomaar durven stellen. Daar heb ik denk ik inmiddels wel genoeg over getypt, zie ook correlatie en causalisatie enzo.

Ze kunnen het gewoon vergelijken met waar ze het nu ook mee vergelijken. Maar misschien is dat idd te kort door te bocht, geen idee.

quote:

Heb je cijfers van het percentage bejaarden dat actief is online? En heb je dat ook afgezet tegen de cybercriminaliteit, voor zover men het überhaupt zelf door heeft en aangifte heeft gedaan enzo? ICT is echt wel even iets meer dan een beetje kunnen facebooken met je kleinkinders natuurlijk. Functioneel ermee overweg kunnen hoeft weinig te zeggen over de veiligheid, iets waar denk ik iedere helpdeskmedewerker binnen zowel de zakelijke als de consumentenomgeving genoeg enge dingen kan vertellen.

39% van 75 plussers zoekt informatie op over gezondheid online.
In 2017 was een op de negen Nederlanders (11 procent) slachtoffer van een of meer
van de volgende cyberdelicten: identiteitsfraude, koop- en verkoopfraude, hacken
of cyberpesten. Ruim een kwart (27 procent) van deze delicten werd gemeld bij een
officiële instantie waarvan 13 procent van de gevallen (ook) bij de politie.
Bron: CBS
Maar individuele mensen die slachtoffer worden is toch iets anders als een hele organisatie.
http://www.publicatiesarb(...)alisering-in-de-ggz/
Maar ja het boeit me niet meer. Ze doen maar, of niet. Ik wil het eens niet meer weten.

quote:

Ook als je niet verstandelijk zwaar beperkt bent, kan online moeten werken moeilijk zijn. Een user die hier actief is vertelde dat zijn vmboleerlingen wel kunnen facebooken, maar niet kunnen googlen. Ze weten kennelijk niet precies waar zo een taakbalk voor dient, dus dan kun je je ook afvragen in hoeverre ze rekening kunnen houden met wat een veilige verbinding is. Zulke gevoelige informatie versturen over een gratis horecawifi vanaf je slecht beveiligde smarttelefoon, terwijl het puberbrein nog niet voldoende ontwikkeld is om zulke risico's überhaupt in te kunnen schatten. Yolo! En zo een ontwikkeling proberen te meten, kan dan nog precies het doel zijn ook van de hulpverlenersorganisatie van zo een vragenlijst. Dat vind ik best wel dubbel als er een aanzienlijk risico kan liggen bij degene waarbij er juist twijfels zijn in hoeverre die dat aan kan..

Dat is toch heel simpel op te lossen met hele duidelijke uitleg. Maak het gewoon ongeveer zoals facebook voor hun. Klaar.

quote:

Ik ben bang dat we het niet alleen gaan zien (omdat de digitalisering denk ik niet te stoppen is), maar ook gaan voelen. Hopelijk komt er binnen organisaties meer visie en budget voor een degelijke aanpak, zonder dat er eerst al te grote calamiteiten moeten ontstaan voor men de urgentie wil snappen..

Er moeten al calamiteiten ontstaan, dat is deel van de filosofie. Bijv. hoe voorspellen ze dat een depressie echt ernstig is en een risico vormt? Door een zelfmoordpoging in het verleden. Enz. Dus het hoort er gewoon bij. Hoop alleen dat de calamiteit niet al te erg is en er niet al te veel calamiteiten voor nodig zullen zijn.

quote:

Dat is begrijpelijk en dat zal iedereen tot op zekere hoogte willen, maar we hebben ook het nodige bewijs dat het in de praktijk niet zo effectief hoeft te zijn. Sommige mensen hebben te weinig zelfinzicht of kennis van de behandeling om daarover te kunnen oordelen. Soms gaat het ook niet zozeer over die behandeling zelf, maar ook over in hoeverre iemand open wil of kan staan voor iets buiten de comfortzone. Dat kan een en ander triggeren, de blik verruimen en/of verduidelijken, waardoor het juist wel heel instrumenteel kan blijken.

Overigens bedoelde ik niet per se de hulpverleners, maar ook de bovenliggende organisatie en de verzekeraars die mede de duur bepalen en de kwaliteit proberen te bewaken enzo.

ja klopt maar dat boeit me nu allemaal niet meer. Iemand kiest er ook voor om zich daarin te laten beperken. Ik hoef niks meer te weten van alle bezuinigingen en beperkingen door verzekeringen bla bla bla bla bla. Heb ik geen enkele boodschap aan als ik dat te horen krijg als client, is niet mijn probleem. Maar anderen vinden dat misschien niet erg en zoeken daarom alsnog deze hulp op, dat kan.

quote:

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik het door elkaar haal en dat mijn poging tot een voorbeeld nu iets te letterlijk overkomt.

Juist door te kijken naar wat je beter voelen veroorzaakt, kun je denk ik effectiever handelen en behandelen. Iets wat jij ook na lijkt te willen streven als je met zoveel interesse onderzoeken bijhoudt die bij uitstek precies inzichtelijk zouden moeten kunnen maken wat ze al dan niet proberen te meten en daarmee proberen te bewijzen op deze manier.

Als we een test doen of we ons beter voelen, dan meet het vooral dat gevoel. Als we de effectiviteit van de behandeling willen meten, dan moeten we dat meenemen in de onderzoeksvraag en die dus niet alleen formuleren tot beter voelen. En afhankelijk van zo een hypothese ga je kijken hoe je dat dan het beste kan meten, zodat het daar dus wel wat meer over zegt.

Oh op die manier. Ja maar voor sommigen is beter voelen hun doel van de behandeling. Daar moet je dan wel naar kijken. Voor iemand met een depressie is beter voelen een gewenste uitkomst. Voor mensen met manische depressiviteit is stabiel voelen de gewenste uitkomst. Voor iemand met ADHD is kunnen focussen de gewenste uitkomst. Enz. Dat moet je dan meten.

quote:

Ik probeer wat meer inzicht te geven in wat er zoal mee kan spelen in zo een besluitproces. Daarmee zet ik ook enigszins vraagtekens of de kortste weg naar verbetering ook daadwerkelijk de beste is. Die vraag bestaat in mijn ogen sowieso, ongeacht of men daar op hulpverlenersniveau al dan niet de tijd voor krijgt.

Natuurlijk is de kortste weg naar verbetering de beste, indien de verbetering blijvend genoeg is. Niemand wil jaren wachten, jaren verspillen van hun leven en dan nog geen concrete uitkomst hebben. Hoe sneller er concreet resultaat is hoe beter. Waarom denk je dat ze niet hoeven te streven naar efficiëntie zoals andere bedrijven? Ze noemen hun cliënten immers ook geen patiënten meer, het zijn,'zorgconsumenten'. Nou, behandel ze daar dan ook naar denk ik dan.

quote:

Nu vallen meerdere quote's samen en ook weg, maar ik zal proberen zo duidelijk mogelijk te antwoorden.

Het percentage waar ik jou om vroeg, was om een beter beeld te creëren ter ondersteuning van jouw verhaal. Als jij het vooral over jouw ervaringen hebt en dat door wil trekken naar alle hulpverleners, dan geeft zo een percentage mij een wat duidelijker beeld en daarmee dus ook perspectief.

Vervolgens geef jij aan dat je geïnteresseerd bent in de percentages die aan zouden kunnen geven in hoeverre de richtlijn en de behandelaar van invloed zijn zonder er verder op in te gaan. Ik gaf juist aan dat het mij en moeilijk meetbaar lijkt (en waarom) en dat ik me afvraag in hoeverre je er nou echt iets aan hebt.
Dan kun je deze vraag beter zelf eerst beantwoorden lijkt me..

Oh sorry dan haalde ik het door de war.
Dat vind ik juist een probleem, dit soort vage dingen. Als er al niet eens bekend is hoeveel invloed de richtlijn op de behandeling heeft en de individuele keuzes van de behandelaar, hoe moet iets dan überhaupt duidelijk worden. Hoe kunnen cliënten dan überhaupt ooit concreet geholpen worden.

quote:

Ik beweer niet dat de aanpakken zo erg verschillen, ik beweer dat ze kunnen verschillen. Dat is een kleine doch belangrijke nuance.
Die theorie is denk ik van weinig nut, omdat het in de praktijk simpelweg ook niet haalbaar is om 1000 behandelaars af te gaan. Is wellicht ook helemaal niet nodig, want je hoeft niet per se de juiste therapeut voor alles te hebben, om toch profijt te hebben. En als het om 1 van 1.000.000 cliënten gaat die pas bij de 1000e de klik heeft, dan hoeft dat vooralsnog niet zoveel te zeggen over die andere 999.999 cliënten.

Nou, als de 'verkeerde' betekent dat ik me na de behandeling er nog iedere dag boos over voel, dan maakte het voor mij dus wel heel veel uit. Of dat ook 100% aan de behandelaar lag denk ik niet want ze deden op zich wel hun best maar iig wel de richtlijnen die werden gebruikt, wat werd vergoed enz. Het hoeft inderdaad niet zo veel te zeggen over andere cliënten.

quote:

In principe is het met de komst van het internet een stuk makkelijker geworden om te kijken wie wat doet en wie waar gespecialiseerd in is. De kennis digitaal beschikbaar stellen is ook al een eind, maar zoals ook al eerder genoemd is kennis verkrijgen niet zo een oplossing als we zouden hopen. Want interpretatie, afstand en objectiviteit tot het onderwerp (zelfinzicht, etc) en beïnvloeden in hoeverre iemand ook echt iets met die kennis zou kunnen. Dan komt ook nog het daadwerkelijk doen, want soms door bepaalde ziektebeelden bemoeilijkt kan worden. Om niet te spreken van of kennis ook meteen alles zegt over de toepasbaarheid door de expert.

Hoe kun je dit combineren met:

quote:

Je hebt niet altijd de topspecialist nodig. Soms kan juist iemand die er minder van af weet er met een frisse blik meer voor betekenen of gewoon op afstand in begeleid worden.

?
Waarom is een client zelf niet zo iemand. Het is naar mijn mening echt onzin dat zelfhulpboeken niet correct beoordeeld kunnen worden. Het is kant en klaar geschreven, een kleuter kan het bij wijze van spreken nog begrijpen. Iedereen met psychische problemen kan daaruit opdrachten maken voor het probleem waar diegene hulp bij nodig heeft.

quote:

Doorverwijzen kan ook bemoeilijkt worden door allerhande factoren zoals afstand, reismogelijkheden. Plus kan het tunnelvisie in de hand werken, als iemand alleen nog maar 1 specifiek onderwerp bezig houdt en/of alleen heel zware en vergelijkbare gevallen krijgt. Meer afwisseling kan wenselijk zijn dus.

Begrijp me goed, ik vind het zeer zeker waardevolle overwegingen die best heel waardevol kunnen zijn. Ik denk echter niet dat we het zomaar als de oplossingen moeten zien, omdat er zoals hierboven opgemerkt best wel wat haken en ogen aan kunnen zitten.

Ik denk dat het al iets zou kunnen schelen als je ook wat kwetsbaarder kan opstellen daarin, dat je de essentie ook niet zeker meent weten. Dat je meer open vragen stelt voor je er met een gestrekt been ingaat, dat x zus of zo is en dat de ander dit vast wel zo negatief bedoelt moet hebben. Zo een wantrouwen geeft een 1-0 achterstand die niet even uitnodigend werkt, bij mensen die hier niet zitten om te trollen en gewoon willen discussiëren.

Nou, ik heb überhaupt al veel te lang hierover posts geschreven. Wat ik schrijf is mijn waarheid vanuit ervaring, ik dacht dat dit wel duidelijk was voor anderen. Maar ik begrijp dat het niet uitnodigend is. Maar ik besef nu ook dat al deze posts op internet enorm bijdragen aan mijn psychische problemen. Neem het tijdstip: het is 0:57 en ik zit dit nog te typen. Van mijn geplande slaappatroon is vandaag niets meer terecht gekomen. Ik zal onvoldoende nachtrust hebben en morgen boos zijn. Ik zie nu in dat dit een vicieuze cirkel was, en ik hoop dat als ik ga stoppen met zeikposts plaatsen over de GGZ ik me eindelijk wat beter zal voelen. Want het interesseert me geen ruk meer, ik ben eigelijk vooral nog boos op mezelf dat ik het zover heb laten komen. Bedankt dat je me dat heb doen inzien iig.

quote:

Net zoals jij negatiever over kan komen op anderen dan dat je wellicht bedoelt, gebeurt dat omgekeerd denk ik net zo. Als je heel lang als minderwaardig o.i.d. aangezien bent, dan is het heel begrijpelijk dat bepaalde dingen ook sneller als negatief opgevat worden. Dan ben je misschien helaas gewoon niet meer anders gewend ofzo.
Echter actie=reactie en dan hang je in een negatieve spiraal die je zelf mede in stand houdt als je default stand in de aanval is. Dat kan in eerste instantie heel empowerend werken, want het schept ook gelegenheid om al dan niet terecht voor jezelf op te kunnen komen. Maar het vreet ook energie en dat terwijl het lang niet altijd nodig is om aangevallen te voelen en het ook eigenlijk niet zo opluchtend en louterend werkt als gehoopt. En dan wordt het contra-productief..
[quote]
Ja klopt, het vreet idd energie. Als ik had gelooft dat mensen van de GGZ vatbaar konden zijn voor mijn kritiek had ik het nooit geuit. Ik heb het idee dat zij juist degenen zijn die het altijd beter menen te weten, dat ze arrogant zijn enz. Misschien is dat projectie. Ik val geen mensen aan die oprecht zijn en het beste willen maar daar niet in slagen. Ik vind alleen het systeem zoals het nu is echt waardeloos, met de huidige werkwijzes. Maar ik ben het zat om erover na te denken en berichten over te plaatsen. Ik wil dit niet meer. Het ruïneert letterlijk mijn leven. Maar daar was ik zelf bij. Ik wil niet dat na de behandeling de GGZ doorgaat mijn leven te ruïneren. Ik mag dat niet meer laten gebeuren, want dan is het mijn eigen schuld.

[quote]Als het jou helpt om lange stukken te schrijven, dan is het misschien de overweging waard om dat niet per se op een forum te doen. Dat scheelt dan de negatieve reacties, terwijl je het toch kwijt kan. Wil je echter juist wel reacties, dan zul je of moeten leren leven met dat er altijd negatieve reacties kunnen komen of toch eens kijken naar hoe je een en ander anders zou kunnen verwoorden.
Klote als dat je heel veel moeite kost natuurlijk, maar wie anders wil jouw boodschap overbrengen dan jijzelf? Je weet voor wie je het doet en als je dan ook nog rekening kan houden met je doelgroep, dan kun je wellicht veel effectiever overbrengen wat je wil en daarmee ook kwalitatievere reacties genereren.
Probeer niet te denken waar gaat dit heen, maar waar wil ik dat dit heen gaat. Wat wil je kwijt en waarom? Daar speelt verwoording ook een rol in.

Nee, het helpt mij absoluut niet en ik wil niks meer kwijt of dat het nog ergens heengaat. Dat zie ik nu wel in.

quote:

Tevens kan het misschien een idee zijn om een wekker te zetten, dat je een vaste periode hebt om binnen te reageren en dat je jezelf aanleert te stoppen zodat je niet blijft hangen in het door posten met de bijbehorende emoties.
Of als het gaat om nuttiger voelen, eerst bepaalde andere taken doen en dan een uurtje fokken als een soort beloning. Dan ben je misschien ook wat geruster dat je niet zo tijd loopt te verdoen, terwijl je eigenlijk andere dingen had moeten doen en dat je na het doen van die taken wel een uurrtje lamballen verdient hebt ofzo?

Nou ik moet de tijd nemen om antwoorden te formuleren, wat jij zelf hierboven al zegt. Ik heb tijd nodig om mijn boodschap te verwoorden. Ik kan dat niet snel. En daarom moet ik er juist mee stoppen. Ben hier twee uur mee bezig geweest, dat had ik er wel voor over of zo daar niet van omdat jij ook tijd had gestoken in je reactie, maar ik wil nooit meer een nieuwe discussie starten waar ik twee uur over doe over de GGZ... dat is nu voor mij op dit moment eigenlijk een schrikbeeld geworden van wat ik nooit meer wil. Gelukkig dat ik dat nu zo duidelijk besef.

quote:

Moet je die scans weer bij de hand houden, dat wordt ook weer zo een gedoe.
Ik denk dat het al een beetje zou kunnen schelen als we elkaar gewoon weer met wat meer vertrouwen tegemoet zouden kunnen treden. Weer wat meer eerst van het goede uit kunnen en willen gaan ofzo. Maar goed, dat wordt ook wel weer erg offtopic zo..

Ja om te beginnen er niet vanuit gaan dat mensen symptomen verzinnen. Maar als ze dat wel doen en ze krijgen op basis daarvan een uitkering is het fraude. Moeilijke kwestie. Is wel wat offtopic ja. Laat de GGZ dat uitzoeken. Laat het UWV dat uitzoeken. Die worden ervoor betaald.

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 15:44 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
@:geeninspiratie1235

Klopt het dat wanneer iemand je adviseert "Joh, ga dit eens proberen, want dat kan je helpen en ga je je vast beter voelen."

Dat je dan meteen denkt: Maar wat is dat dan: beter? Hoe weet jij dat ik mij dan beter ga voelen? Hoe gaat mijn leven er dan uitzien? Gaat het gevoel wat ik nu heb dan weg? Welk gevoel komt ervoor in de plaats? Kan ik dat wel handelen of word ik daar paniekerig door?

Ja dat klopt wel, vooral dat eerste en "wie ben jij om mij te commanderen", dat is eigenlijk mijn standaard gevoel als iemand mij ongevraagd advies geeft, soms kan ik me daarover heenzetten als de intentie goed is, anders niet.
Dat laatste ook wel ja, maar dan zou ik meer bang zijn als mensen dingen beweren die ze helemaal niet kunnen weten. Stel ik denk zeker te weten dat er morgen een ramp plaats zal vinden en ik sla alvast blikken eten in. Dan zeggen mensen: joh, stop gewoon met die voorbereidingen! Er komt toch geen ramp! Nou, dan zou ik eerder bang zijn voor hun verkeerde voorspelling dan voor mijn eigen gevoelens. Dit is een voorbeeld hè, van iets soortgelijks maar niet precies hetzelfde als waar ik zelf mee zit ivm herkenbaarheid.

quote:

Op zondag 28 april 2019 08:52 schreef Evy133 het volgende:
Tsjonge zeg. Trouwens, geen psychose, dus daarin wijk ik af van het nieuwsartikel. Ik heb een trauma en die wordt op dit moment niet behandeld. De reden is heel simpel. Ik heb onvoldoende vertrouwen in mensen en heb heel veel behoefte aan controle. Dit zijn behoorlijke belemmeringen in een traumabehandeling. Natuurlijk zijn er nog veel meer redenen die een behandeling zouden kunnen stagneren.

Wil trouwens niet zeggen dat de wil ontbreekt van de behandelaren of mijzelf. Er is echter een bepaalde basis nodig. Bij traumabehandeling behoor je dingen aan te nemen zo af en toe. Je hoort zo af en toe antwoorden te geven op dingen waar je heel hard voor weg wil rennen. Je aan bepaalde afspraken te houden, die je heel diep in je zijn niet wilt uit angst en confrontatie.

Denk er overigens ook aan dat er vele gradaties zijn in trauma's. Sommige trauma's zijn zo complex dat het moeilijk is een start te maken. Het vereist veel inzichten van de cliënt. Het vereist ook gigantisch veel geduld van de cliënt en de behandelaar. Niet elke behandelaar heeft het geduld of kennis in huis. Ook al heeft men ervoor geleerd. Naarmate het trauma complexer wordt. Soms klikt het niet. Kortom, het is een hele zoektocht de juiste hulp te krijgen. Het vergt veel van je.

Ikzelf heb nog een verkeerde diagnose en behandeling gehad. Met de kennis die deze behandelaren hadden, waren zij ervan overtuigd dat ze het juist hadden. Ik was te bang voor mezelf op te komen, dus veel jaren weggegooid. Excuses ontvangen en nu wel de juiste behandeling. Ik durfde het uiteindelijk wel voor mezelf op te nemen. (Niet dankzij de behandeling). Ik ben over zoveel dingen gestruikeld in die vele jaren. Ik kan de lijst met klachten waar ik tegenaan liep heel lang maken over de GGZ. Wat ik uit bovenstaande reacties ook meteen lees en waar ik tegenaan liep. Jij hebt hulp nodig, jij kunt niet goed nadenken. Wij hebben gelijk. Alleen ben ik wel een mens en heb ik wel gevoelens. Als ik iets echt niet goed vind, zul je me toch als mens moeten behandelen? Ik heb juist zo dringend de ervaring nodig gehad dat er naar me werd geluisterd. Het is echt zwaar hier tegenaan te lopen bij je behandelaren. (Al goed.. dat is nu anders bij dezelfde GGZ instelling, ander team, goede diagnose, negatievere prognose, enz.)

Een behandeling is een lang traject naarmate de problematiek divers is. Het klopt dus dat traumabehandeling niet meteen bovenaan de lijst staat. Dit punt geef ik je. Het wil niet zeggen dat trauma's moedwillig niet behandeld worden. Het is een heel zwaar traject en hoe complexer het trauma, hoe heftiger die behandeling is. Dan gaan een paar sessie EMDR echt niet helpen.

Goed, ik ben dus iemand wiens leven overhoop ligt en geen inzichten in mijn gedachtengang heeft om hieruit te krabbelen 😁. Dat valt trouwens heel erg mee hoor. Het traject duurt alleen wat langer, omdat mijn leven kut was en ik als kind mijn eigen familie niet kon vertrouwen. Dan is het heel lastig al die overlevingsskills nu aan de kant te zetten. Desalniettemin heb ik een gezin en functioneer ik wel als mens. Ik heb alleen het gevoel niet in de samenleving thuis te horen (dat zit dus tussen mijn oren). Tegelijkertijd is dat niet gek, want hoe ik ben opgegroeid en wat ik geleerd heb wijkt nogal af.

Wil maar even aangeven dat er meerdere partijen zijn die niet op de hoogte zijn van hoe een traject kan lopen en niet weten hoe het is als je in die mangel zit. Die psychisch gestoorde heeft misschien wel een heel aangrijpend verhaal. Het zijn echt net mensen.😊

Goed.. inzichten zijn er genoeg. Toch is er een grote kans dat ik niet behandelbaar blijk te zijn als het enkel gaat over traumabehandeling. Mijn leven is hiermee niet doelloos. Geen buitenstaander weet dat ik een klant ben bij de GGZ. Ik leef prima zonder medicatie. (Dat is wel een dingetje hoor in de GGZ).

Het is alleen jammer voor mezelf. Ik zal moeten accepteren, zelfs als behandeling 100% slaagt, ik beperkingen zal houden.

Ik wil hiermee aangeven dat de cliënten waarover jullie spreken ook mensen zijn.

Wat ik wel wil aankaarten, dit heb ik zelf als groot probleem ervaren. Als je het als cliënt niet eens bent met een behandeling, omdat het je schaadt en dat probeer je aan te geven. Je moet dan heel sterk en krachtig zijn. Dat ben ik niet. Ik vond het heel moeilijk voor mezelf op te komen. Schriftelijk ben ik persoonlijk veel vaardiger en helaas hebben ze me destijds die ruimte niet gegeven. Nu ik bij een andere behandelaar die ruimte wel krijg, maak ik vooruitgang. Dan doel ik op me kunnen uiten en leren dat mijn mening oke is.

Zodat ik bovenstaande in perspectief zet. Ik heb zeer complexe trauma's en diverse problematiek. Ik val onder een klein percentage. Ik ga er vanuit dat mensen met minder complexe trauma's en minder diverse problematiek vanaf het begin beter geholpen worden. Van de geluiden om me heen is dit tot op heden bevestigd.

Gelukkig dat je nu wel een betere diagnose hebt. Maar wel jammer dat er zo'n negatieve prognose is. Juist de mensen die deze zorg het meest nodig lijken te hebben trekken zo aan het kortste eind. Alhoewel het wel mooi is dat je in jouw omgeving van mensen wel hoorde dat hun behandeling wel hielp. Maar ja ik hoop dat je wel behandelbaar blijkt te zijn. Hoe dan ook is het wel goed dat je een gezin hebt en zonder medicatie kan.

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-05-2019 01:37:53 ]

@geeninspiratie1235

quote:

Maar ja, het staat wel in de DSM. Waarom wordt het daar dan niet uit geschrapt als het geen disorder is.

Een stoornis is geen ziekte.

Echt, jij bent het levende voorbeeld van de reden dat patiënten maar beter hun mond moeten houden: je mist simpelweg elke vorm van basiskennis die nodig is om zinvolle beslissingen te kunnen nemen. Dat blijkt elke keer maar weer.

Bovendien spreek je jezelf vaak, tegen en ben je nogal vaag (en lang van stof). En zo zijn er nog wat dingen waarbij ik denk "dat is vrij logisch dan dat je zulke problemen hebt met de psychiatrie".
Beetje als de verkeerde pillen voorgeschreven krijgen omdat je niet precies vertelt waar je last van hebt, en dan ook nog eens de pillen niet innemen omdat je de farmaceutische industrie niet vertrouwt en vervolgens overal klagen dat huisartsen niet deugen en dat je er vooral niet naar toe moet gaan, want de dealer op de hoek levert wel bruin en wit.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 01:09 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Omdat ik geen zin meer heb in die schijtzooi van mezelf afhankelijk opstellen waardoor iedereen me als aansteller ziet en dat er dan niks concreets gebeurt en ik toch jarenlang naar iemand blijf gaan die niet gespecialiseerd is in mijn specifieke problemen omdat ik me te snel emotioneel verbonden voel. Sorry dat ik het zeg. Je schrijft het goed: ik weet zelf wat het beste is dus ik kan zelf selecteren welke zelfhulp ik nodig heb en daar ben ik het mee eens, daar ben ik ook mee geholpen, snel en gratis.
Waarom denk je niet dat iedereen aan zelfdiagnose kan doen? Even concreet ("omdat mensen met psychische problemen inzicht missen", "omdat mensen met psychische problemen er niet voor geleerd hebben" wat iedereen hier als antwoord geeft vind ik geen antwoorden)

even concreet. Je lijkt me een pittige dame die zeker wel een eind kan komen met zelf diagnose. Je zit voor mijn gevoel wel een beetje in de slachtoffer rol.
Daar kan het wel prettig zijn als je een klankbord vind. iemand die je soms op je plaats zet en die je soms gewoon even kan horen, en laten zijn wie je bent. (Ik zeg dit even als snelle analyse van mijn kant, niet als oordeel over jouw bedoeld).
Er zijn heel veel gevallen die zelfdiagnose kunnen toepassen.
Er zijn ook heel veel psychische klachten waar bij zelf diagnose heel veel lastiger is. Iemand die schizofrenie heeft als voorbeeld (ja wat extreem voorbeeld misschien) die gaat niet ver komen met zelf diagnose. En zo zijn er een hele rits klachten waar bij het lastiger is om aan zelf diagnose te doen.
Daar boven op moet het bij je passen. Genoeg mensen die het heel fijn en veilig vinden als een arts of psycholoog de diagnose stelt. Die juist geen behoefte hebben om het zelf uit te vogelen.
Terug bij zelf diagnose, ik ben voor als Je dat kunt. Maar dan ook opzoek naar een vrijgevestigde psycholoog of therapeut. Die met je aan de slag kan. Iemand l waar je enigsinds een klik mee hebt, en die als klankbord kan dienen. (Zo iemand mag soms ook een beetje in je irritatie zone zitten niet in alle gevallen hoeft/moet het helemaal veilig te zijn om vooruit te komen)
Je hoeft het niet alleen op te lossen, en ik denk dat het vaak (bijna altijd) beter is om het niet alleen optelossen.
Eventueel kan ook een goede vriend of lotgenoot een klankbord zijn.
Voordeel van een professional is dat deze geen vriend hoeft te zijn, en daar door wat makkelijker kan prikken of schoppen als je dat nodig hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door dop op 02-05-2019 10:02:13 ]

geeninspiratie is het type die koppig aan haar eigen overtuiging blijft hangen. Dat is ook direct een reden waarom een psychologische behandeling niet zal werken. Het vereist een open houding, waarin je luistert en actief je eigen leven verandert met de handvatten die je krijgt (en soms 180 graden afwijken van je huidige patronen, gedragingen, gedachten). Als je vervolgens koppig je eigen ding blijft doen en passief afwacht tot er iets verandert, dan verandert er inderdaad niets.

En boksen is een aanrader omdat je daar eventueel zelfverzekerdheid kunt opbouwen. Je hoeft niet per se te sparren. Je hebt ook verschillende bokszaktrainingen.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 04:35 schreef Lunatiek het volgende:
@:geeninspiratie1235

Een stoornis is geen ziekte.

Nee, omdat het nog niet is aangetoond of het wel of geen ziekte is. Maar het wordt ondertussen voor het gemak wel als ziekelijke aandoening beschouwd https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Aandoening

quote:

Echt, jij bent het levende voorbeeld van de reden dat patiënten maar beter hun mond moeten houden: je mist simpelweg elke vorm van basiskennis die nodig is om zinvolle beslissingen te kunnen nemen. Dat blijkt elke keer maar weer.

Ik ben geen patient, dus whatever.

quote:

Bovendien spreek je jezelf vaak, tegen en ben je nogal vaag (en lang van stof). En zo zijn er nog wat dingen waarbij ik denk "dat is vrij logisch dan dat je zulke problemen hebt met de psychiatrie".

Waarom zou mij het iets uit moeten maken of jij het logisch vindt of niet? Beetje je mening ongevraagd opdringen. Ik spreek mezelf tegen omdat ik ambivalent ben ja. Dat jij nou vastgeroest zit in je afkeer jegens mij hoef je nog niet te presenteren alsof zo'n rigide gevoelsbeleving het toppunt van perfectie is.

quote:

Beetje als de verkeerde pillen voorgeschreven krijgen omdat je niet precies vertelt waar je last van hebt, en dan ook nog eens de pillen niet innemen omdat je de farmaceutische industrie niet vertrouwt en vervolgens overal klagen dat huisartsen niet deugen en dat je er vooral niet naar toe moet gaan, want de dealer op de hoek levert wel bruin en wit.

Je lult onzin. Ik heb pillen gebruikt die juist heel goed werkten voor het symptoom, maar kreeg bijwerkingen.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 06:57 schreef Keep_Walking het volgende:
Dat is een directe belediging en oneerlijk naar geeninspiratie.

Bedankt maar ach t is zijn mening. Hij kan dat vinden en ik hoef me er niks van aan te trekken als ik dat niet wil

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 09:31 schreef dop het volgende:
even concreet. Je lijkt me een pittige dame die zeker wel een eind kan komen met zelf diagnose. Je zit voor mijn gevoel wel een beetje in de slachtoffer rol.
Daar kan het wel prettig zijn als je een klankbord vind. iemand die je soms op je plaats zet en die je soms gewoon even kan horen, en laten zijn wie je bent. (Ik zeg dit even als snelle analyse van mijn kant, niet als oordeel over jouw bedoeld).
Er zijn heel veel gevallen die zelfdiagnose kunnen toepassen.
Er zijn ook heel veel psychische klachten waar bij zelf diagnose heel veel lastiger is. Iemand die schizofrenie heeft als voorbeeld (ja wat extreem voorbeeld misschien) die gaat niet ver komen met zelf diagnose. En zo zijn er een hele rits klachten waar bij het lastiger is om aan zelf diagnose te doen.
Daar boven op moet het bij je passen. Genoeg mensen die het heel fijn en veilig vinden als een arts of psycholoog de diagnose stelt. Die juist geen behoefte hebben om het zelf uit te vogelen.
Terug bij zelf diagnose, ik ben voor als Je dat kunt. Maar dan ook opzoek naar een vrijgevestigde psycholoog of therapeut. Die met je aan de slag kan. Iemand l waar je enigsinds een klik mee hebt, en die als klankbord kan dienen. (Zo iemand mag soms ook een beetje in je irritatie zone zitten niet in alle gevallen hoeft/moet het helemaal veilig te zijn om vooruit te komen)
Je hoeft het niet alleen op te lossen, en ik denk dat het vaak (bijna altijd) beter is om het niet alleen optelossen.
Eventueel kan ook een goede vriend of lotgenoot een klankbord zijn.
Voordeel van een professional is dat deze geen vriend hoeft te zijn, en daar door wat makkelijker kan prikken of schoppen als je dat nodig hebt.

Nou bedankt dat je denkt dat ik met hulp wel wat ver kan komen met zelfdiagnose. Je leert meer van iemand die niet altijd aardig is en de waarheid zegt ja, maar dat kan idd ook iemand anders zijn. Ik vind bijv leidinggevenden op het werk daarvoor geschikt. Je zegt dat ik een diagnose moet hebben, maar jij bent zelf toch ook geen psycholoog/psychiater? Iemand kan ook zonder diagnose alle werkboeken lezen over iedere mogelijke stoornis he. Dat doe ik nu als door de psychiatrie gezond verklaard persoon. Ik heb officieel geen diagnose gekregen, al zouden types als Lunatiek dat graag gewild hebben om mij hier op dit forum wilsonbekwaam te verklaren. Ik ben officieel psychisch "gezond".

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 11:58 schreef Cockwhale het volgende:
geeninspiratie is het type die koppig aan haar eigen overtuiging blijft hangen. Dat is ook direct een reden waarom een psychologische behandeling niet zal werken. Het vereist een open houding, waarin je luistert en actief je eigen leven verandert met de handvatten die je krijgt (en soms 180 graden afwijken van je huidige patronen, gedragingen, gedachten). Als je vervolgens koppig je eigen ding blijft doen en passief afwacht tot er iets verandert, dan verandert er inderdaad niets.

En boksen is een aanrader omdat je daar eventueel zelfverzekerdheid kunt opbouwen. Je hoeft niet per se te sparren. Je hebt ook verschillende bokszaktrainingen.

Waar haal jij het vandaan dat ik afwacht. Dat doe ik helemaal niet. Ik ga niet meer op een psycholoog zitten wachten, ik ga zelf aan de slag met waar ik moeite mee heb.
Ik vind het knap als mensen aan boksen doen en ben het met je eens dat het misschien een vicieuze cirkel is als mensen dat soort dingen niet durven en daardoor onzelfverzekerd blijven. Maar op dit moment ben ik aan zoiets niet toe. Weet niet of ik daar ooit genoeg voor zal aarden dat ik denk ja dat zie ik mijzelf doen. Niet iedereen is geschikt voor alles . Maar het is op zich best een goede tip. Zelfverdediging is belangrijk.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-05-2019 14:02:42 ]

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 12:42 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
.
[..]

Nou bedankt dat je denkt dat ik met hulp wel wat ver kan komen met zelfdiagnose. Je leert meer van iemand die niet altijd aardig is en de waarheid zegt ja, maar dat kan idd ook iemand anders zijn. Ik vind bijv leidinggevenden op het werk daarvoor geschikter. Je zegt dat ik een diagnose moet hebben, maar jij bent zelf toch ook geen psycholoog/psychiater? Iemand kan ook zonder diagnose alle werkboeken lezen over iedere mogelijke stoornis he. Dat doe ik nu als door de psychiatrie gezond verklaard persoon. Ik heb officieel geen diagnose gekregen, al zouden types als Lunatiek dat graag gewild hebben om mij hier op dit forum wilsonbekwaam te verklaren. Ik ben officieel psychisch "gezond".

Wat mij betreft heb je geen diagnose of specifiek stempeltje nodig. (Zoom je daar zelf misschien iets te snel op in, namelijk niet wat ik zij of wil zeggen)
Ik ben zelf ook psychisch gezond maar kom wel eens bij een psycholoog.
Het is niet allemaal zwart/wit.
Zelfdiagnose is wat mij betreft ook niet opzoek gaan naar een specifiek stempeltje. Heel veel psychische klachten zijn het gevolg van dingen die we hebben mee gemaakt, niet alles is rechtlijnig het gevolg van een afwijking.
Misbruik, geweld, verwaarlozing, mishandeling, maar ook gewoon dingen die onschuldiger lijken in onze opvoeding, hebben een effect op onze psyche, waar bij hulp soms noodzakelijk/wenselijk is.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 11:58 schreef Cockwhale het volgende:
geeninspiratie is het type die koppig aan haar eigen overtuiging blijft hangen. Dat is ook direct een reden waarom een psychologische behandeling niet zal werken. Het vereist een open houding, waarin je luistert en actief je eigen leven verandert met de handvatten die je krijgt (en soms 180 graden afwijken van je huidige patronen, gedragingen, gedachten). Als je vervolgens koppig je eigen ding blijft doen en passief afwacht tot er iets verandert, dan verandert er inderdaad niets.

En boksen is een aanrader omdat je daar eventueel zelfverzekerdheid kunt opbouwen. Je hoeft niet per se te sparren. Je hebt ook verschillende bokszaktrainingen.

soms is er eerst begrip en ruimte nodig voor het gedoe,de weerstand en opgebouwde eigen overtuigingen. Soms moet je eerst je eigen verhaal kwijt kunnen. Daar is niks mis mee.
Zo lang daar niet voldoende ruimte voor is, blijft de weerstand en neemt deze vaak zelfs toe.

Een goede psycholoog kan daar ook mee overweg. In dat opzicht is de GGZ vaak te snel geneigd naar resultaat en oplossingen.
In dat opzicht begrijp ik geeninspiratie.
Als iemand je niet wil horen, ben je zelf ook niet geneigd naar die persoon te luisteren.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 13:02 schreef dop het volgende:

Wat mij betreft heb je geen diagnose of specifiek stempeltje nodig. (Zoom je daar zelf misschien iets te snel op in, namelijk niet wat ik zij of wil zeggen)
Ik ben zelf ook psychisch gezond maar kom wel eens bij een psycholoog.
Het is niet allemaal zwart/wit.
Zelfdiagnose is wat mij betreft ook niet opzoek gaan naar een specifiek stempeltje. Heel veel psychische klachten zijn het gevolg van dingen die we hebben mee gemaakt, niet alles is rechtlijnig het gevolg van een afwijking.
Misbruik, geweld, verwaarlozing, mishandeling, maar ook gewoon dingen die onschuldiger lijken in onze opvoeding, hebben een effect op onze psyche, waar bij hulp soms noodzakelijk/wenselijk is.

Ja maar dan moet je het zelf betalen. De huisarts verwijst door bij vermoeden van een stoornis, en bij de ggz doen ze er alles aan om je in een hokje te krijgen zodat het vergoed wordt en als dat niet lukt is het jammer maar helaas.
Ik ga geen duizenden euro's betalen voor een psycholoog. Misschien in de toekomst een paar sessies maar dat worden er al snel te veel vaak. Kijk als je garantie hebt dat je probleem 100% concreet opgelost wordt of dat het is wat je ervan verwacht, oke. Dan heb ik er misschien ooit nog een paarhonders euro voor over. Maar intake en onderzoek is vaak al paarduizend. En als ze hele korte sessies aanbieden. Zeg maar iets van e hulp. Dat vind ik dan ook nog wel sociaal, want oke ze kunnen je dan niet echt helpen in die tijd. Maar je krijg als afnemer daarvan dan wel een beeld van iemand en dat is belangrijk. Het is geen product waarvan je kunt zeggen: het doet niet wat het beloofd, ik wil mijn geld terug. Als het niet helpt heb je geld over de balk gesmeten . En bij een paar tientjes is iedere aandacht waar voor je geld ongeacht of het nou echt veel resultaat heeft maar bij honderden, duizenden euro's moet je echt concrete verandering merken wil dat het geld waard zijn, vind ik.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 13:21 schreef dop het volgende:
soms is er eerst begrip en ruimte nodig voor het gedoe,de weerstand en opgebouwde eigen overtuigingen. Soms moet je eerst je eigen verhaal kwijt kunnen. Daar is niks mis mee.
Zo lang daar niet voldoende ruimte voor is, blijft de weerstand en neemt deze vaak zelfs toe.

Een goede psycholoog kan daar ook mee overweg. In dat opzicht is de GGZ vaak te snel geneigd naar resultaat en oplossingen.
In dat opzicht begrijp ik geeninspiratie.
Als iemand je niet wil horen, ben je zelf ook niet geneigd naar die persoon te luisteren.

Ja je verwoord goed hoe ik mij voel erover

[ Bericht 7% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-05-2019 13:54:22 ]

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 13:46 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja maar dan moet je het zelf betalen. De huisarts verwijst door bij vermoeden van een stoornis, en bij de ggz doen ze er alles aan om je in een hokje te krijgen zodat het vergoed wordt en als dat niet lukt is het jammer maar helaas.
Ik ga geen duizenden euro's betalen voor een psycholoog. Misschien in de toekomst een paar sessies maar dat worden er al snel te veel vaak. Kijk als je garantie hebt dat je probleem 100% concreet opgelost wordt of dat het is wat je ervan verwacht, oke. Dan heb ik er misschien ooit nog een paarhonders euro voor over. Maar intake en onderzoek is vaak al paarduizend. En als ze hele korte sessies aanbieden. Zeg maar iets van e hulp. Dat vind ik dan ook nog wel sociaal, want oke ze kunnen je dan niet echt helpen in die tijd. Maar je krijg als afnemer daarvan dan wel een beeld van iemand en dat is belangrijk. Het is geen product waarvan je kunt zeggen: het doet niet wat het beloofd, ik wil mijn geld terug. Als het niet helpt heb je geld over de balk gesmeten . En bij een paar tientjes is iedere aandacht waar voor je geld ongeacht of het nou echt veel resultaat heeft maar bij honderden, duizenden euro's moet je echt concrete verandering merken wil dat het geld waard zijn, vind ik.
[..]

Ja je verwoord goed hoe ik mij voel erover

Ik kom zelf bij iemand die vrijgevestigd is en dat word gewoon vergoed door mijn zorgverzekering.
Moet eerlijk zeggen dat ik me niet heb verdiept in de regels, maar de moeite waard om dat eens uit te zoeken, zou ik zeggen.
Is in elk geval niet zou dat je niet terecht zou kunnen op andere plaatsen dan de reguliere GGZ.

Volgens mij, als ik het goed heb moet iemand Gz-psycholoog zijn. Omdat de term psycholoog geen beschermd beroep is en gz-psycholoog dat wel is.

[ Bericht 2% gewijzigd door dop op 02-05-2019 17:43:12 ]

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 13:21 schreef dop het volgende:

[..]

soms is er eerst begrip en ruimte nodig voor het gedoe,de weerstand en opgebouwde eigen overtuigingen. Soms moet je eerst je eigen verhaal kwijt kunnen. Daar is niks mis mee.
Zo lang daar niet voldoende ruimte voor is, blijft de weerstand en neemt deze vaak zelfs toe.

Een goede psycholoog kan daar ook mee overweg. In dat opzicht is de GGZ vaak te snel geneigd naar resultaat en oplossingen.
In dat opzicht begrijp ik geeninspiratie.
Als iemand je niet wil horen, ben je zelf ook niet geneigd naar die persoon te luisteren.

Dat ben ik met je eens, en dat is vrijwel altijd stap 1 bij psychische zorgverlening. Je kunt daar echter niet voor altijd in blijven hangen.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 16:55 schreef Cockwhale het volgende:

[..]

Dat ben ik met je eens, en dat is vrijwel altijd stap 1 bij psychische zorgverlening. Je kunt daar echter niet voor altijd in blijven hangen.

er zijn in ons brein, een aantal mechanische die er voor zorgen dat we soms op een bepaalde manier reageren. Dat is bijna een soort van instinct. Zo lang het niet veilig (genoeg) is zullen de meeste van ons blijven terug vallen op hun instincten en aangeleerd strategieën. Soms zit het trauma zo diep dat je niet zo eenvoudig is als het lijkt. Zeker als je zelf niet weet wat de oorzaak is.
Veel trauma en emoties delen we niet, maar stoppen we diep weg en praten we nooit meer over. Een strategie die we vaak als kind al leren van onze ouders. Om vervolgens zelf niet eens meer te beseffen dat het er zit en toch zijn weg naar buiten nodig heeft.
Als je een veilige plek hebt gehad om over je negatieve emoties en donker kant te praten. Zal dit vanzelf makkelijker gaan. Maar als je dat nooit gehad hebt, dan wordt dat alleen maar moeilijker door de jaren heen.

Gevolg is vaak klagen, mokken, boosheid. (Begrijpelijk eerste emoties) Maar geen kans zien om de volgende stap te maken, het is en word nooit veilig genoeg om dat te doen. En zo blijf je in de slachtoffer rol. Iedereen die goed bedoeld wil helpen raakt ook gefrustreerd en reageert die frustratie weer af, waar door het slachtoffer zich weer bevestigd voelt. En zie daar het wordt een vicieuze cirkel.

[ Bericht 5% gewijzigd door dop op 02-05-2019 18:50:45 ]

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 18:03 schreef dop het volgende:

[..]

er zijn in ons brein, een aantal mechanische die er voor zorgen dat we soms op een bepaalde manier reageren. Dat is bijna een soort van instinct. Zo lang het niet veilig (genoeg) is zullen de meeste van ons blijven terug vallen op hun instincten en aangeleerd strategieën. Soms zit het trauma zo diep dat je niet zo eenvoudig is als het lijkt. Zeker als je zelf niet weet wat de oorzaak is.
Veel trauma en emoties delen we niet, maar stoppen we diep weg en praten we nooit meer over. Een strategie die we vaak als kind al leren van onze ouders. Om vervolgens zelf niet eens meer te beseffen dat het er zit en toch zijn weg naar buiten nodig heeft.
Als je een veilige plek hebt gehad om over je negatieve emoties en donker kant te praten. Zal dit vanzelf makkelijker gaan. Maar als je dat nooit gehad hebt, dan wordt dat alleen maar moeilijker door de jaren heen.

Gevolg is vaak klagen, mokken, boosheid. (Begrijpelijk eerste emoties) Maar geen kans zien om de volgende stap te maken, het is en word nooit veilig genoeg om dat te doen. En zo blijf je in de slachtoffer rol. Iedereen die goed bedoeld wil helpen raakt ook gefrustreerd en reageert die frustratie weer af, waar door het slachtoffer zich weer bevestigd voelt. En zie daar het wordt een vicieuze cirkel.

Dat snap ik allemaal, ik weet hoe het werkt, maar dan nog kun je niet verwachten onbeperkt een behandeling te krijgen die gericht is op begrip en uiting.

Ik zal verder niet ontkennen dat voor velen het systeem tekort schiet, omdat er door druk vanuit de zorgverzekeringen de behandeling zo kort mogelijk moet zijn waardoor het direct gericht is op oplossingen.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 20:04 schreef Cockwhale het volgende:

[..]

Dat snap ik allemaal, ik weet hoe het werkt, maar dan nog kun je niet verwachten onbeperkt een behandeling te krijgen die gericht is op begrip en uiting.

Ik zal verder niet ontkennen dat voor velen het systeem tekort schiet, omdat er door druk vanuit de zorgverzekeringen de behandeling zo kort mogelijk moet zijn waardoor het direct gericht is op oplossingen.

eens, maar even terug naar geeninspiratie. Je noemde haar koppig, ik denk dat, daar tekort door de bocht gaat.
Ik denk dat een deel van wat ik beschrijf, ook op haar van toepassing is.

Mensen die koppig zijn, kiezen ervoor om niet na te denken over de situatie en kiezen ervoor om anderen niet aan te horen.

Dat is niet wat ik merk aan GeenInspiratie. Ze denkt allereerst genoeg na; ze verzuipt juist in al die gedachten. Ook hoort ze anderen aan. Dus koppig kan ik haar niet noemen.

Wat ik wel merk, is dat wanneer dingen te complex en te groot worden, ze dingen niet meer kan begrijpen en bevatten. En ik vind het ook niet meer dan normaal dat ze daardoor soms achterdochtig wordt en mensen niet meer durft te vertrouwen. Daar zit 'm het probleem.

Ik vind het soms wel moeilijk dat ze mij niet kan begrijpen en op sommige momenten bang is dat ik haar vijand ben. Maar ze vindt het zelf op zijn minst net zo moeilijk. Ik vind het ook rot om te zien dat ze zo met zichzelf worstelt.

Jullie hebben teveel noten op je zang:


- patienten/clienten moeten alleen bezig houden met eigen welzijn en herstel. Alles wat hier van afwijkt, moeten zij niet mee bemoeien, zoals begrijpen dat hulpverleners het lastig hebben om welk reden dan ook. Zij moeten dit ook niet actief opzoeken en/of zichzelf blootstellen aan zulke situaties door bijv. te zeggen geen behoefte te hebben aan uitingen die afwijken aan hun welzijn en herstel.

Patienten/clienten zijn de kwetsbare groep, er moet aangepast worden naar ze. De rest is immers de sterkere groep, wat verwacht je nou van kwetsbare groepen?! Ze zijn immers kwetsbaar; hun omgeving en persoon zijnde is niet ondersteunend tot gezond functionerend persoon. Begrip van ze vragen dat hulpverleners en/of het zorgsysteem zus en zo is slaat nergens op; dit is de omgekeerde wereld.

Daarnaast moeten patienten/clienten betalen op allerlei manieren, GGZ personeel wordt betaald; salaris tussen de ¤5.000 en ¤9.000 per maand is geen laag bedrag. Er mag wel eisen aan ze worden gesteld. En dan nog vragen hebben aan patient/client wat afwijkt van welzijn en herstel slaat nergens op. Iemand komt voor hulp, dat moet aangeboden worden. Of direct bij intake duidelijk maken dat ze niet kunnen bieden wat er van ze worden gevraagd en een andere mogelijkheden aanwijzen.

Mensen die ziek zijn op welk manier als gevolge van wat dan ook zijn heel gevoelig voor allerlei problemen zoals financieel. Eenmaal in de armoedeval door hogere kosten dan gebruikelijk wanneer ze niet ziek waren geweest, komen ze zelden ooit nog uit. Het gaat dan alleen maar slechter en slechter met van alles en nog wat. Dat mensen op hun centjes letten is heel terecht. Daarom mag ook wel aan GGZ personeel gevraagd worden om te leveren wat ze behoren te leveren met hun salarissen van ¤5.000-¤9.000 per maand.

- Salaris wat GGZ personeel krijgt is belastinggeld, en met dat geld dienen ze gewoon hun maatschappelijk functie uit te voeren aangezien er geen maximum inkomensgrens is gesteld. Over de banksector walgt iedereen over bonussen, rendement aan aandeelhouders/directeuren, hoge salarissen, enz. Omdat met belastinggeld banken zijn gered, moreel kwestie dus. Dit is net zo walgelijk binnen de GGZ, hier verdwijnt ook belastinggeld naar aandeelhouders/directeuren bijv. Dus wat niks met zorg te maken heeft. Omdat het over "zorg" gaat, moet er ineens begrip komen voor het sector en de mensen die er werken. Terwijl het net zo moreel walgelijk kan zijn.

De overheid heeft bezuinigd op GGZ, zorgverzekeraars voeren deze taak uit, want de helft ofzo van wat ze vergoeden krijgen ze van overheid. Maar niemand wijst de overheid aan, maar wijst wel naar de zorgverzekeraars terwijl deze alleen de uitvoerende functie hebben. Als zorgkosten laag/stabiel gehouden kan worden, is de gedachte dat de zorgpremie gestabiliseerd kan worden. M.a.w. elk burger heeft hier profijt van en dan patienten/clienten aanwijzen als degene die zus en zo is gaat mij echt te ver. Ten koste van zeer kwetsbare mensen wordt de welzijn van elk Nederlands burger bewaakt, en dan nog negatief uitlaten over patienten/clienten waarbij zorg verder bij ze is weggenomen. M.a.w. een trap na.

- de overheid heeft bezuinigd, maar toch stijgen de winsten van GGZ instellingen terwijl personeel klaagt over hoge werkdruk, patienten/clienten klagen over bijv. geen hulp. GGZ moet maar eens naar zichzelf kijken; ze behoren een maatschappelijk functie uit te voeren. Moreel verwerpelijk hoe de gang van zaken lopen.

- lezers gaan ervan uit dat er hulp wordt aangeboden, dit is echter niet zo. Er zijn wachtlijsten tot 1 jaar voordat mensen naar intake kunnen en/of afgerond hebben. Er zijn wachttijden tussen einde intake en behandeling. En tussen elk (behandel)afspraak kunnen wachttijden zitten van bijv. een half jaar. Afschuiven op de patient/client dat ze het echt zelf moeten doen en anders aan henzelf ligt, dit is onder zulke omstandigheden niet van toepassing.

[ Bericht 3% gewijzigd door Yiwei op 05-05-2019 04:12:42 ]

@Yiwei
Je gaat aan de kern van het probleem voorbij: de verwachting dat zorg op genezing is gebaseerd. En dat is in de geestelijke gezondheidszorg simpelweg niet altijd mogelijk, in de meeste gevallen zelfs niet. Daardoor raken mensen als TS teleurgesteld of worden boos.

Als je er met een trauma heen gaat, is het niet zo dat je onder narcose gaat en dat het trauma dan is weggeopereerd. Je moet een geestelijk trauma zelf verwerken, helemaal alleen, de ggz (of welke andere hulpverlener dan ook) kan je daarbij hooguit begeleiden, o.a. met medicatie. Dat is ontzettend zwaar en moeilijk en niet iedereen trekt dat, dus zul je voor sommigen een andere oplossing moeten zoeken (zie OP).

Daar komt de moeilijkheid bij dat er geen echt objectieve diagnose is, de informatie die nodig is voor een diagnose komt voornamelijk uit het subject: de patiënt zelf. En de hoger functionerende patiënten (iedereen die internet weet aan te zwengelen) kan tegenwoordig makkelijk vinden wat de gewenste antwoorden zijn voor een diagnose "normaal" of een hippe stoornis naar keuze.
Als je je hulpverlener niet helemaal vertrouwt en bij de dsm tests de antwoorden deels bestaan uit gewenste antwoorden, deels uit half verzwegen antwoorden, en uit een iets verdraaide of onvoldoende diepgaande waarheid dan wordt een goede diagnose lastig en dan is het moeilijk een passende therapie te vinden. En dat doet niet elke patiënt bewust, al zijn er ook zat die leugens vertellen om te testen of de "psycholoog" wel deugt (met het idee dat een goede psycholoog altijd doorheeft wanneer je liegt).

quote:

Op zondag 5 mei 2019 03:35 schreef Yiwei het volgende:
Jullie hebben teveel noten op je zang:


- patienten/clienten moeten alleen bezig houden met eigen welzijn en herstel. Alles wat hier van afwijkt, moeten zij niet mee bemoeien, zoals begrijpen dat hulpverleners het lastig hebben om welk reden dan ook. Zij moeten dit ook niet actief opzoeken en/of zichzelf blootstellen aan zulke situaties door bijv. te zeggen geen behoefte te hebben aan uitingen die afwijken aan hun welzijn en herstel.

Patienten/clienten zijn de kwetsbare groep, er moet aangepast worden naar ze. De rest is immers de sterkere groep, wat verwacht je nou van kwetsbare groepen?! Ze zijn immers kwetsbaar; hun omgeving en persoon zijnde is niet ondersteunend tot gezond functionerend persoon. Begrip van ze vragen dat hulpverleners en/of het zorgsysteem zus en zo is slaat nergens op; dit is de omgekeerde wereld.

Daarnaast moeten patienten/clienten betalen op allerlei manieren, GGZ personeel wordt betaald; salaris tussen de ¤5.000 en ¤9.000 per maand is geen laag bedrag. Er mag wel eisen aan ze worden gesteld. En dan nog vragen hebben aan patient/client wat afwijkt van welzijn en herstel slaat nergens op. Iemand komt voor hulp, dat moet aangeboden worden. Of direct bij intake duidelijk maken dat ze niet kunnen bieden wat er van ze worden gevraagd en een andere mogelijkheden aanwijzen.

Mensen die ziek zijn op welk manier als gevolge van wat dan ook zijn heel gevoelig voor allerlei problemen zoals financieel. Eenmaal in de armoedeval door hogere kosten dan gebruikelijk wanneer ze niet ziek waren geweest, komen ze zelden ooit nog uit. Het gaat dan alleen maar slechter en slechter met van alles en nog wat. Dat mensen op hun centjes letten is heel terecht. Daarom mag ook wel aan GGZ personeel gevraagd worden om te leveren wat ze behoren te leveren met hun salarissen van ¤5.000-¤9.000 per maand.

- Salaris wat GGZ personeel krijgt is belastinggeld, en met dat geld dienen ze gewoon hun maatschappelijk functie uit te voeren aangezien er geen maximum inkomensgrens is gesteld. Over de banksector walgt iedereen over bonussen, rendement aan aandeelhouders/directeuren, hoge salarissen, enz. Omdat met belastinggeld banken zijn gered, moreel kwestie dus. Dit is net zo walgelijk binnen de GGZ, hier verdwijnt ook belastinggeld naar aandeelhouders/directeuren bijv. Dus wat niks met zorg te maken heeft. Omdat het over "zorg" gaat, moet er ineens begrip komen voor het sector en de mensen die er werken. Terwijl het net zo moreel walgelijk kan zijn.

De overheid heeft bezuinigd op GGZ, zorgverzekeraars voeren deze taak uit, want de helft ofzo van wat ze vergoeden krijgen ze van overheid. Maar niemand wijst de overheid aan, maar wijst wel naar de zorgverzekeraars terwijl deze alleen de uitvoerende functie hebben. Als zorgkosten laag/stabiel gehouden kan worden, is de gedachte dat de zorgpremie gestabiliseerd kan worden. M.a.w. elk burger heeft hier profijt van en dan patienten/clienten aanwijzen als degene die zus en zo is gaat mij echt te ver. Ten koste van zeer kwetsbare mensen wordt de welzijn van elk Nederlands burger bewaakt, en dan nog negatief uitlaten over patienten/clienten waarbij zorg verder bij ze is weggenomen. M.a.w. een trap na.

- de overheid heeft bezuinigd, maar toch stijgen de winsten van GGZ instellingen terwijl personeel klaagt over hoge werkdruk, patienten/clienten klagen over bijv. geen hulp. GGZ moet maar eens naar zichzelf kijken; ze behoren een maatschappelijk functie uit te voeren. Moreel verwerpelijk hoe de gang van zaken lopen.

- lezers gaan ervan uit dat er hulp wordt aangeboden, dit is echter niet zo. Er zijn wachtlijsten tot 1 jaar voordat mensen naar intake kunnen en/of afgerond hebben. Er zijn wachttijden tussen einde intake en behandeling. En tussen elk (behandel)afspraak kunnen wachttijden zitten van bijv. een half jaar. Afschuiven op de patient/client dat ze het echt zelf moeten doen en anders aan henzelf ligt, dit is onder zulke omstandigheden niet van toepassing.

Bedankt ben erg blij dat je de moeite hebt genomen om deze lange post te plaatsen die het ook eens van de andere kant belicht.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 07:03 schreef Lunatiek het volgende:
@:yiwei
Je gaat aan de kern van het probleem voorbij: de verwachting dat zorg op genezing is gebaseerd. En dat is in de geestelijke gezondheidszorg simpelweg niet altijd mogelijk, in de meeste gevallen zelfs niet. Daardoor raken mensen als TS teleurgesteld of worden boos.

Ten eerste vind ik het een vreemde gedachte dat je jezelf moet helpen, maar alleen met hulp van een instelling of vrijgevestigde irl psycholoog. Maar dat terzijde, vaak is het inderdaad zo dat mensen jaren moeten wachten en zelf een voorstel moeten doen voordat ze concreet huiswerk mee krijgen. Ik zelf heb na jaren in behandeling te zijn geweest alleen maar 1x standaard opdrachten mee gekregen nadat ik het voorstelde als idee. Ik vind het apart dat als ik mezelf moet helpen met behulp van een ander ik bij de GGZ zelf moet bedenken dat ik opdrachten wil en wat voor soort. Terwijl als ik een zelfhulpboek erbij pak van psychologen dit vol staat met opdrachten. Ik ben wel een keer over iets anders na gaan denken, therapie was niet waardeloos in algemene zin... Maar wel om aan mijn concrete problemen te werken.

quote:

Als je er met een trauma heen gaat, is het niet zo dat je onder narcose gaat en dat het trauma dan is weggeopereerd. Je moet een geestelijk trauma zelf verwerken, helemaal alleen, de ggz (of welke andere hulpverlener dan ook) kan je daarbij hooguit begeleiden, o.a. met medicatie. Dat is ontzettend zwaar en moeilijk en niet iedereen trekt dat, dus zul je voor sommigen een andere oplossing moeten zoeken (zie OP).

Allemaal logisch maar dan moet er ook wel in redelijke snelheid iets concreets worden gedaan wat bij die persoon past en anders eerlijk worden aangegeven dat ze niks anders kunnen.

quote:

Daar komt de moeilijkheid bij dat er geen echt objectieve diagnose is, de informatie die nodig is voor een diagnose komt voornamelijk uit het subject: de patiënt zelf. En de hoger functionerende patiënten (iedereen die internet weet aan te zwengelen) kan tegenwoordig makkelijk vinden wat de gewenste antwoorden zijn voor een diagnose "normaal" of een hippe stoornis naar keuze.
Als je je hulpverlener niet helemaal vertrouwt en bij de dsm tests de antwoorden deels bestaan uit gewenste antwoorden, deels uit half verzwegen antwoorden, en uit een iets verdraaide of onvoldoende diepgaande waarheid dan wordt een goede diagnose lastig en dan is het moeilijk een passende therapie te vinden. En dat doet niet elke patiënt bewust, al zijn er ook zat die leugens vertellen om te testen of de "psycholoog" wel deugt (met het idee dat een goede psycholoog altijd doorheeft wanneer je liegt).

Dus nu is de leugendetector in hun testen ineens niet goed genoeg meer?
Sorry maar dat is een probleem van hun meetmethodes, niet van het subject.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 05-05-2019 09:45:09 ]

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:03 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als er mensen na verwijzing door de huisarts en 8 jaar onderzoek in het ziekenhuis pas te horen krijgen dat ze niet ziek zijn, wordt dat ook niet als normaal gezien.

Als diezelfde mensen na 4 huisartsbezoeken zouden horen dat ze hypochonder zijn is de Facebook wereld ook te klein dat er niet meer onderzoeken gedaan worden en ze zich niet serieus genomen voelen.

Zo zal de medische wetenschap voor een bepaalde subgroep in onze samenleving het toch nooit goed kunnen doen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:01 schreef Basp1 het volgende:
Als diezelfde mensen na 4 huisartsbezoeken zouden horen dat ze hypochonder zijn is de Facebook wereld ook te klein dat er niet meer onderzoeken gedaan worden en ze zich niet serieus genomen voelen.

Zo zal de medische wetenschap voor een bepaalde subgroep in onze samenleving het toch nooit goed kunnen doen.

Wat bij elkaar verzinnen als je geen argumenten kunt of wilt bedenken is het makkelijkst dat er is. 4 huisartsbezoeken is iets anders dan jaren en dan nog is het niet vergelijkbaar als de huisarts de persoon voldoende lichamelijk heeft onderzocht en dit aan te tonen valt.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 03:35 schreef Yiwei het volgende:
Jullie hebben teveel noten op je zang:


- patienten/clienten moeten alleen bezig houden met eigen welzijn en herstel. Alles wat hier van afwijkt, moeten zij niet mee bemoeien, zoals begrijpen dat hulpverleners het lastig hebben om welk reden dan ook. Zij moeten dit ook niet actief opzoeken en/of zichzelf blootstellen aan zulke situaties door bijv. te zeggen geen behoefte te hebben aan uitingen die afwijken aan hun welzijn en herstel.

Patienten/clienten zijn de kwetsbare groep, er moet aangepast worden naar ze. De rest is immers de sterkere groep, wat verwacht je nou van kwetsbare groepen?! Ze zijn immers kwetsbaar; hun omgeving en persoon zijnde is niet ondersteunend tot gezond functionerend persoon. Begrip van ze vragen dat hulpverleners en/of het zorgsysteem zus en zo is slaat nergens op; dit is de omgekeerde wereld.

Daarnaast moeten patienten/clienten betalen op allerlei manieren, GGZ personeel wordt betaald; salaris tussen de ¤5.000 en ¤9.000 per maand is geen laag bedrag. Er mag wel eisen aan ze worden gesteld. En dan nog vragen hebben aan patient/client wat afwijkt van welzijn en herstel slaat nergens op. Iemand komt voor hulp, dat moet aangeboden worden. Of direct bij intake duidelijk maken dat ze niet kunnen bieden wat er van ze worden gevraagd en een andere mogelijkheden aanwijzen.

Mensen die ziek zijn op welk manier als gevolge van wat dan ook zijn heel gevoelig voor allerlei problemen zoals financieel. Eenmaal in de armoedeval door hogere kosten dan gebruikelijk wanneer ze niet ziek waren geweest, komen ze zelden ooit nog uit. Het gaat dan alleen maar slechter en slechter met van alles en nog wat. Dat mensen op hun centjes letten is heel terecht. Daarom mag ook wel aan GGZ personeel gevraagd worden om te leveren wat ze behoren te leveren met hun salarissen van ¤5.000-¤9.000 per maand.

- Salaris wat GGZ personeel krijgt is belastinggeld, en met dat geld dienen ze gewoon hun maatschappelijk functie uit te voeren aangezien er geen maximum inkomensgrens is gesteld. Over de banksector walgt iedereen over bonussen, rendement aan aandeelhouders/directeuren, hoge salarissen, enz. Omdat met belastinggeld banken zijn gered, moreel kwestie dus. Dit is net zo walgelijk binnen de GGZ, hier verdwijnt ook belastinggeld naar aandeelhouders/directeuren bijv. Dus wat niks met zorg te maken heeft. Omdat het over "zorg" gaat, moet er ineens begrip komen voor het sector en de mensen die er werken. Terwijl het net zo moreel walgelijk kan zijn.

De overheid heeft bezuinigd op GGZ, zorgverzekeraars voeren deze taak uit, want de helft ofzo van wat ze vergoeden krijgen ze van overheid. Maar niemand wijst de overheid aan, maar wijst wel naar de zorgverzekeraars terwijl deze alleen de uitvoerende functie hebben. Als zorgkosten laag/stabiel gehouden kan worden, is de gedachte dat de zorgpremie gestabiliseerd kan worden. M.a.w. elk burger heeft hier profijt van en dan patienten/clienten aanwijzen als degene die zus en zo is gaat mij echt te ver. Ten koste van zeer kwetsbare mensen wordt de welzijn van elk Nederlands burger bewaakt, en dan nog negatief uitlaten over patienten/clienten waarbij zorg verder bij ze is weggenomen. M.a.w. een trap na.

- de overheid heeft bezuinigd, maar toch stijgen de winsten van GGZ instellingen terwijl personeel klaagt over hoge werkdruk, patienten/clienten klagen over bijv. geen hulp. GGZ moet maar eens naar zichzelf kijken; ze behoren een maatschappelijk functie uit te voeren. Moreel verwerpelijk hoe de gang van zaken lopen.

- lezers gaan ervan uit dat er hulp wordt aangeboden, dit is echter niet zo. Er zijn wachtlijsten tot 1 jaar voordat mensen naar intake kunnen en/of afgerond hebben. Er zijn wachttijden tussen einde intake en behandeling. En tussen elk (behandel)afspraak kunnen wachttijden zitten van bijv. een half jaar. Afschuiven op de patient/client dat ze het echt zelf moeten doen en anders aan henzelf ligt, dit is onder zulke omstandigheden niet van toepassing.

mooie verhaal, maar je slaat wat door.
Leuk ook dat je meerdere malen salarisen noemt.
Bedrag wat jij noemt is de schaal voor een medisch specialist. Dat is bepaald niet wat het merendeel van de therapeuten en behandelaars verdienen. En dan ook nog bruto loon. Mag je er wel even netjes bij zetten.
Flink salaris maar ruim onder de Balkenende norm.
Vergeleken met wat veel andere medisch specialisten verdienen zelfs weinig.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 09:27 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Dus nu is de leugendetector in hun testen ineens niet goed genoeg meer?
Sorry maar dat is een probleem van hun meetmethodes, niet van het subject.

Hoe kom je erbij dat er een leugendetector in hun testen zit? Hoe had je je dat voorgesteld?

quote:

Op zondag 5 mei 2019 19:25 schreef dop het volgende:
mooie verhaal, maar je slaat wat door.
Leuk ook dat je meerdere malen salarisen noemt.
Bedrag wat jij noemt is de schaal voor een medisch specialist. Dat is bepaald niet wat het merendeel van de therapeuten en behandelaars verdienen. En dan ook nog bruto loon. Mag je er wel even netjes bij zetten.
Flink salaris maar ruim onder de Balkenende norm.
Vergeleken met wat veel andere medisch specialisten verdienen zelfs weinig.

"De psychodiagnostiek is de leer van het stellen van een diagnose op het terrein van psychologie. Deze dient niet verward te worden met een medische diagnose."

Het is dubieus aangezien ze vooral aan symptoombestrijding kunnen doen en niet de stoornissen exact bij mensen vast kunnen stellen of de exacte individuele oorzaak en ze ook niemand kunnen genezen. Of beter gezegd, ze zijn vrijgesteld van die verantwoordelijkheid. Er zit geen termijn aan hun behandelingen, die kunnen eeuwig duren. Er is dus protest door ze dat het resultaat ervan met ROM wordt gemeten, anders wordt het resultaat uberhaupt niet gemeten. Ik geloof dat ze een target hebben, maar meer gericht zo veel mogelijk administratie doen of zo.
Ik ben hewl blij dat Yiwei het salaris noemt. Hoeveel er ook op af valt te dingen, het zal alsnog twee keer het minimumloon zijn dat mensen als ik verdienen en veel clienten zitten daar nog onder omdat ze arbeidsongeschikt zijn. Nou, voor een baan zonder concrete aansprakelijkheid waarbij de client het meest (emotioneel ) energie kostende werk doet en ook 100% verantwoordelijk wordt gehouden voor het resultaat vind ik dat veel.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 21:19 schreef Lunatiek het volgende:

Hoe kom je erbij dat er een leugendetector in hun testen zit? Hoe had je je dat voorgesteld?

https://www.encyclopedia.(...)azines/response-sets
https://www.britannica.com/science/response-set
Maar waarom zouden mensen die hulp zoeken voor psychologische problemen een test invullen om er normaal uit te komen. Die logica ontgaat mij. En als de stoornissen niet eens door testen die ervoor bedoeld zijn objectief kunnen worden vastgesteld is de vraag waar ze dan wel betrouwbaar door kunnen worden vastgesteld en hoe dat te controleren valt.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 06-05-2019 02:01:12 ]

quote:

Op maandag 6 mei 2019 01:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

"De psychodiagnostiek is de leer van het stellen van een diagnose op het terrein van psychologie. Deze dient niet verward te worden met een medische diagnose."

Het is dubieus aangezien ze vooral aan symptoombestrijding kunnen doen en niet de stoornissen exact bij mensen vast kunnen stellen of de exacte individuele oorzaak en ze ook niemand kunnen genezen. Of beter gezegd, ze zijn vrijgesteld van die verantwoordelijkheid. Er zit geen termijn aan hun behandelingen, die kunnen eeuwig duren. Er is dus protest door ze dat het resultaat ervan met ROM wordt gemeten, anders wordt het resultaat uberhaupt niet gemeten. Ik geloof dat ze een target hebben, maar meer gericht zo veel mogelijk administratie doen of zo.
Ik ben hewl blij dat Yiwei het salaris noemt. Hoeveel er ook op af valt te dingen, het zal alsnog twee keer het minimumloon zijn dat mensen als ik verdienen en veel clienten zitten daar nog onder omdat ze arbeidsongeschikt zijn. Nou, voor een baan zonder concrete aansprakelijkheid waarbij de client het meest (emotioneel ) energie kostende werk doet en ook 100% verantwoordelijk wordt gehouden voor het resultaat vind ik dat veel.
[..]

https://www.encyclopedia.(...)azines/response-sets
https://www.britannica.com/science/response-set
Maar waarom zouden mensen die hulp zoeken voor psychologische problemen een test invullen om er normaal uit te komen. Die logica ontgaat mij. En als de stoornissen niet eens door testen die ervoor bedoeld zijn objectief kunnen worden vastgesteld is de vraag waar ze dan wel betrouwbaar door kunnen worden vastgesteld en hoe dat te controleren valt.

Lees nog eens rustig het topic door. Je blijft dingen bekritiseren die allang zijn uitgelegd en vragen stellen die allang zijn beantwoord.
En je blijft jezelf tegenspreken.

Een voorbeeld: mensen zijn bang voor de psychiatrie en wantrouwen het. Als ze zo normaal mogelijk uit de test komen hoeven ze niet in de isoleercel, bij wijze van spreken. En als ze als normaal uit de psychologische test komen, ligt de oorzaak *dus* ergens anders, bij andere mensen, of in iets lichamelijks en hoeven ze zelf niet te veranderen.

Verder leuke linkjes maar die hebben niks met een leugendetector te maken. Je schrijft dat je jarenlang (ondanks dat je geen patiënt was) bij de ggz liep, maar kennelijk snap je nog steeds niet waar die tests voor bedoeld zijn of hoe ze werken (en dat is je al verschillende keren uitgelegd).

Ik volg dit topic nu al even en heb al vaak willen reageren maar tot op heden nog niet gedaan.
Ik ben zelf forensisch psychologe en werkzaam in een forensische kliniek dus ik denk dat ik hier wel iets over mag en vooral kan zeggen... in het algemeen.
Ik bedoel het absoluut niet denigrerend maar ik vind dat je niet overal zomaar een mening over kunt hebben.
Dat heb ik zelf ook niet. Een mening moet mijns inziens gebaseerd zijn op kennis en argumenten, als buitenstaander heb je dat gewoon niet, dat is onmogelijk.
Een patiënt zal ook altijd anders tegen dingen aankijken dan een behandelaar, het van een totaal andere kant benaderen en ervaren.
Zelfs die patiënt kan echt niet zomaar een fair oordeel geven over een behandelwijze.
Om bepaalde uitspraken te kunnen doen moet je gewoon zelf in deze complexe wereld werkzaam zijn, eigenlijk ook heel logisch.
Ik zeg dit omdat ik zo enorm veel onzin lees, ik weet gewoon echt niet waar te beginnen...

Dit zijn moeilijke onderwerpen, al helemaal op een forum.
Ik probeer me er dan ook zoveel mogelijk buiten te houden want bij onderwerpen als dit krijgt emotie vaak de overhand en stuiteren we vaak alle kanten op.

Ik kan alleen dit zeggen: de forensische zorg in Nederland is één van de succesvolste ter wereld.
Ik zeg dit niet alleen omdat ik de cijfers ken maar vooral omdat ik zelf heb kunnen vergelijken en de verschillen heb mogen zien en ervaren.
Onze sector ligt regelmatig enorm onder vuur maar dat is logisch, er worden geen koekjes gebakken.
Hoewel het een feit is dat waar mensen werken fouten worden gemaakt zeggen allerlei testen en artikelen mij dan ook vaak heel weinig, ik ben enorm trots op de resultaten die we boeken in Nederland.

Ik ben ook van mening dat een discussie bijna altijd kan en ook moet maar bepaalde dingen kunnen gewoon niet, hoe leuk het ook zou zijn voor ons allemaal wanneer dit wel het geval was.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bracha020 op 06-05-2019 08:45:47 ]

quote:

Op maandag 6 mei 2019 08:36 schreef Bracha020 het volgende:
Ik volg dit topic nu al even en heb al vaak willen reageren maar tot op heden nog niet gedaan.
Ik ben zelf forensisch psychologe en werkzaam in een forensische kliniek dus ik denk dat ik hier wel iets over mag en vooral kan zeggen... in het algemeen.
Ik bedoel het absoluut niet denigrerend maar ik vind dat je niet overal zomaar een mening over kunt hebben.
Dat heb ik zelf ook niet. Een mening moet mijns inziens gebaseerd zijn op kennis en argumenten, als buitenstaander heb je dat gewoon niet, dat is onmogelijk.
Een patiënt zal ook altijd anders tegen dingen aankijken dan een behandelaar, het van een totaal andere kant benaderen en ervaren.
Zelfs die patiënt kan echt niet zomaar een fair oordeel geven over een behandelwijze.
Om bepaalde uitspraken te kunnen doen moet je gewoon zelf in deze complexe wereld werkzaam zijn, eigenlijk ook heel logisch.
Ik zeg dit omdat ik zo enorm veel onzin lees, ik weet gewoon echt niet waar te beginnen...

Dit zijn moeilijke onderwerpen, al helemaal op een forum.
Ik probeer me er dan ook zoveel mogelijk buiten te houden want bij onderwerpen als dit krijgt emotie vaak de overhand en stuiteren we vaak alle kanten op.

Ik kan alleen dit zeggen: de forensische zorg in Nederland is één van de succesvolste ter wereld.
Ik zeg dit niet alleen omdat ik de cijfers ken maar vooral omdat ik zelf heb kunnen vergelijken en de verschillen heb mogen zien en ervaren.
Onze sector ligt regelmatig enorm onder vuur maar dat is logisch, er worden geen koekjes gebakken.
Hoewel het een feit is dat waar mensen werken fouten worden gemaakt zeggen allerlei testen en artikelen mij dan ook vaak heel weinig, ik ben enorm trots op de resultaten die we boeken in Nederland.

Ik ben ook van mening dat een discussie bijna altijd kan en ook moet maar bepaalde dingen kunnen gewoon niet, hoe leuk het ook zou zijn voor ons allemaal wanneer dit wel het geval was.

Ik zie zelf de huidige tijdsgeest van de westerse samenleving als de grootste boosdoener. Iedereen heeft de verwachting dat je het recht hebt om op de makkelijkste manier zo gelukkig en succesvol mogelijk in het leven kan staan. De hele samenleving is daarop toegespitst. Voor elk probleem bestaat een instantie die problemen voor je zouden kunnen oplossen. Zit je niet lekker in je vel? Ga naar een psycholoog en die maakt je weer zelfverzekerd en gelukkig!

Zo werkt het nou eenmaal niet in het leven. Je moet er zelf voor werken en de één heeft meer geluk dan de ander. Gelukkig bestaan er psychologen, want anders ben je met een beetje pech alleen aangewezen op buurvrouw Truus die met volkswijsheden aankomt.

Ik heb zelf de pech dat ik borderline heb. Ik heb meerdere behandelingen gevolgd en mijn kwaliteit van leven is daardoor verbeterd. Maar het is nog steeds heel moeilijk. Elke tegenslag in mijn leven wat bij mij het gevoel oproept dat ik mij afgewezen voel, komt binnen als een dolksteek en ik ben dan compleet uit het veld geslagen. Door deze problematiek heb ik als man van eind 30 geen betaald werk, geen opleiding, geen relatie en eigenlijk ook geen vrienden. En dat komt omdat ik mezelf maar blijf saboteren. De neiging om de schuld maar buiten mezelf te leggen is enorm en ik doe het regelmatig. Maar ik weet dat ik het uit mezelf moet halen en dat ikzelf degene ben die mijn gedrag en denkpatronen moet veranderen, want een ander kan dat niet voor mij doen.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 02:31 schreef Lunatiek het volgende:

Lees nog eens rustig het topic door. Je blijft dingen bekritiseren die allang zijn uitgelegd en vragen stellen die allang zijn beantwoord.
En je blijft jezelf tegenspreken.

Een voorbeeld: mensen zijn bang voor de psychiatrie en wantrouwen het. Als ze zo normaal mogelijk uit de test komen hoeven ze niet in de isoleercel, bij wijze van spreken. En als ze als normaal uit de psychologische test komen, ligt de oorzaak *dus* ergens anders, bij andere mensen, of in iets lichamelijks en hoeven ze zelf niet te veranderen.

Verder leuke linkjes maar die hebben niks met een leugendetector te maken. Je schrijft dat je jarenlang (ondanks dat je geen patiënt was) bij de ggz liep, maar kennelijk snap je nog steeds niet waar die tests voor bedoeld zijn of hoe ze werken (en dat is je al verschillende keren uitgelegd).

Nee, ik ga niks voor jou lezen. Ga je hond maar commanderen. Isoleercel is teken van onmacht en te weinig kennis om iemand beter te kunnen helpen, laatste mensonterende redmiddel.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 08:36 schreef Bracha020 het volgende:
Ik volg dit topic nu al even en heb al vaak willen reageren maar tot op heden nog niet gedaan.
Ik ben zelf forensisch psychologe en werkzaam in een forensische kliniek dus ik denk dat ik hier wel iets over mag en vooral kan zeggen... in het algemeen.
Ik bedoel het absoluut niet denigrerend maar ik vind dat je niet overal zomaar een mening over kunt hebben.
Dat heb ik zelf ook niet. Een mening moet mijns inziens gebaseerd zijn op kennis en argumenten, als buitenstaander heb je dat gewoon niet, dat is onmogelijk.
Een patiënt zal ook altijd anders tegen dingen aankijken dan een behandelaar, het van een totaal andere kant benaderen en ervaren.
Zelfs die patiënt kan echt niet zomaar een fair oordeel geven over een behandelwijze.
Om bepaalde uitspraken te kunnen doen moet je gewoon zelf in deze complexe wereld werkzaam zijn, eigenlijk ook heel logisch.
Ik zeg dit omdat ik zo enorm veel onzin lees, ik weet gewoon echt niet waar te beginnen...

Dit zijn moeilijke onderwerpen, al helemaal op een forum.
Ik probeer me er dan ook zoveel mogelijk buiten te houden want bij onderwerpen als dit krijgt emotie vaak de overhand en stuiteren we vaak alle kanten op.

Ik kan alleen dit zeggen: de forensische zorg in Nederland is één van de succesvolste ter wereld.
Ik zeg dit niet alleen omdat ik de cijfers ken maar vooral omdat ik zelf heb kunnen vergelijken en de verschillen heb mogen zien en ervaren.
Onze sector ligt regelmatig enorm onder vuur maar dat is logisch, er worden geen koekjes gebakken.
Hoewel het een feit is dat waar mensen werken fouten worden gemaakt zeggen allerlei testen en artikelen mij dan ook vaak heel weinig, ik ben enorm trots op de resultaten die we boeken in Nederland.

Ik ben ook van mening dat een discussie bijna altijd kan en ook moet maar bepaalde dingen kunnen gewoon niet, hoe leuk het ook zou zijn voor ons allemaal wanneer dit wel het geval was.

Ok fijn voor jou, kom dan gewoon met je superieure kennis. Als je dat ivm veiligheid niet kan delen voeg je alsnog niets inhoudelijk toe aan de discussie behalve dingen herhalen die al 100x gezegd zijn op je lofzang op de forensische zorg na.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 06-05-2019 11:42:46 ]

Constructieve manier van discussiëren wel.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 11:11 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nee, ik ga niks voor jou lezen. Ga je hond maar commanderen. Isoleercel is teken van onmacht en te weinig kennis om iemand beter te kunnen helpen, laatste mensonterende redmiddel.
[..]

Ok fijn voor jou, kom dan gewoon met je superieure kennis. Als je dat ivm veiligheid niet kan delen voeg je alsnog niets inhoudelijk toe aan de discussie behalve dingen herhalen die al 100x gezegd zijn op je lofzang op de forensische zorg na.

Blijf maar lekker wild om je heen schoppen, krijg je een reactie van iemand die kennis van zaken heeft en die dien je zo van repliek.
Misschien is Fok! niets voor jou, want het is een discussieforum en discussieren kan je gewoon niet.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 12:02 schreef Droopie het volgende:

Blijf maar lekker wild om je heen schoppen, krijg je een reactie van iemand die kennis van zaken heeft en die dien je zo van repliek.
Misschien is Fok! niets voor jou, want het is een discussieforum en discussieren kan je gewoon niet.

Als iemand kennis van zaken heeft mag ik eisen dat diegene deze kennis ook deelt en niet alleen het bestaan ervan gebruikt om een ander naar beneden te halen voordat ik de mening van diegene serieus kan nemen. Misschien is Fok! ook niets voor jou, want uit deze inhoudelijk niets toevoegende afzeikpost blijkt ook niet dat jij wel kan discussieren.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 12:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Als iemand kennis van zaken heeft mag ik eisen dat diegene deze kennis ook deelt en niet alleen het bestaan ervan gebruikt om een ander naar beneden te halen voordat ik de mening van diegene serieus kan nemen. Misschien is Fok! ook niets voor jou, want uit deze inhoudelijk niets toevoegende afzeikpost blijkt ook niet dat jij wel kan discussieren.

Wat geeft jou het recht iets te eisen van een ander persoon?
En ze haalt jou niet naar beneden, ze deelt een gedeelte van haar kennis en daar ben je het niet mee eens, punt. Dan valt er niets te eisen van een ander.

quote:

Op maandag 6 mei 2019 12:55 schreef Droopie het volgende:

[..]

Wat geeft jou het recht iets te eisen van een ander persoon?
En ze haalt jou niet naar beneden, ze deelt een gedeelte van haar kennis en daar ben je het niet mee eens, punt. Dan valt er niets te eisen van een ander.

Waarschijnlijk wil deze patiënt gewoon zelf de diagnose en het eigen behandelplan bedenken.