Trauma’s blijven onbehandeld in de GGZ

Ik zie wel een trend waarin de cliënten en patiënten veel meer ruimte krijgen om een mening te vormen en uit te spreken en ook de regie (mede) in handen te krijgen van hun eigen behandeling. Dat zie ik echter niet per se als positief, want niet iedereen heeft voldoende zelfinzicht of inzicht in de behandeling, protocollen, e.d. om dat zo te kunnen beoordelen. Laat staan dat iedereen daar mondig genoeg voor is, ook niet als er wel naar gevraagd wordt.
Van die gestandaardiseerde evaluaties gaan ook gewoon een computer in en geven dan de basis voor een contactuurtje waarin het als leidraad gebruikt kan worden om een en ander te bespreken, maar wat er dan van komt is sterk afhankelijk van wat er dan verder genoteerd wordt en bij wie dat terecht komt. Die standaardevaluatievragenlijstjes zijn er mede door de verzekeraars volgens mij en die zetten dat in mijn ogen niet zo neutraal in voor verbeterde zorg, maar vooral voor besparende cq goedkopere zorg. Test je dan wel echt de effectiviteit van bepaalde dingen? En laten we hulpverleners nog wel de ruimte om echt te kunnen doen waar ze voor opgeleid zijn?

Daarnaast hangt de effectiviteit van een behandeling denk ik ook samen met een zekere klik met je behandelaars. Het is mensenwerk en je hebt niet altijd de beste combinaties bij de hand. Zou je ergens ook niet moeten willen, want het kan bepaalde mensen sterken in hun ontwijkend gedrag wat ze dan zouden kunnen wijten aan niet de juiste behandelaar te hebben gekregen. Daarnaast zit je bijvoorbeeld ook met overdracht, die de beoordeling van een behandelaar danig in de weg kunnen zetten en ook gewoon een onderdeel van het ziektebeeld kunnen zijn. Net zoals wantrouwen. Dat zijn allemaal dingen die je denk ik niet kan voorkomen en wel mee moet nemen in evaluaties.

Kortom, ik denk dat dit zeer complexe materie is waar je niet een klip en klaar antwoord op kan krijgen. Dan is schiften en kaders maken wel nodig om ergens een standaardisatie aan te kunnen leggen. Het is nobel om te streven naar iets wat voor iedereen werkt, maar niet iedereen kan gered worden en dat lig niet alleen de kwaliteit van de hulpverlening denk ik. Daarom moeten we denk ik naast kritisch ook realistisch blijven wat betreft verwachtingen naar elkaar toe.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 09:12 schreef Scary_Mary het volgende:
Ik zie wel een trend waarin de cliënten en patiënten veel meer ruimte krijgen om een mening te vormen en uit te spreken en ook de regie (mede) in handen te krijgen van hun eigen behandeling. Dat zie ik echter niet per se als positief, want niet iedereen heeft voldoende zelfinzicht of inzicht in de behandeling, protocollen, e.d. om dat zo te kunnen beoordelen. Laat staan dat iedereen daar mondig genoeg voor is, ook niet als er wel naar gevraagd wordt.
Van die gestandaardiseerde evaluaties gaan ook gewoon een computer in en geven dan de basis voor een contactuurtje waarin het als leidraad gebruikt kan worden om een en ander te bespreken, maar wat er dan van komt is sterk afhankelijk van wat er dan verder genoteerd wordt en bij wie dat terecht komt. Die standaardevaluatievragenlijstjes zijn er mede door de verzekeraars volgens mij en die zetten dat in mijn ogen niet zo neutraal in voor verbeterde zorg, maar vooral voor besparende cq goedkopere zorg. Test je dan wel echt de effectiviteit van bepaalde dingen? En laten we hulpverleners nog wel de ruimte om echt te kunnen doen waar ze voor opgeleid zijn?

Daarnaast hangt de effectiviteit van een behandeling denk ik ook samen met een zekere klik met je behandelaars. Het is mensenwerk en je hebt niet altijd de beste combinaties bij de hand. Zou je ergens ook niet moeten willen, want het kan bepaalde mensen sterken in hun ontwijkend gedrag wat ze dan zouden kunnen wijten aan niet de juiste behandelaar te hebben gekregen. Daarnaast zit je bijvoorbeeld ook met overdracht, die de beoordeling van een behandelaar danig in de weg kunnen zetten en ook gewoon een onderdeel van het ziektebeeld kunnen zijn. Net zoals wantrouwen. Dat zijn allemaal dingen die je denk ik niet kan voorkomen en wel mee moet nemen in evaluaties.

Kortom, ik denk dat dit zeer complexe materie is waar je niet een klip en klaar antwoord op kan krijgen. Dan is schiften en kaders maken wel nodig om ergens een standaardisatie aan te kunnen leggen. Het is nobel om te streven naar iets wat voor iedereen werkt, maar niet iedereen kan gered worden en dat lig niet alleen de kwaliteit van de hulpverlening denk ik. Daarom moeten we denk ik naast kritisch ook realistisch blijven wat betreft verwachtingen naar elkaar toe.

Heb je op mijn laatste link geklikt? Het brein is ook niet makkelijk te begrijpen en toch doen hulpverleners geen poging, maar bieden ze schijnoplossingen voor iets waarvan ze de mogelijk fysieke oorzaak compleet negeren. Ik krijg niet de indruk dat ze uberhaupt nog onderzoeken over hun vakgebied lezen, ik wist er 1 relevante die mijn hulpverlener niet wist. En dan nog dit soort oordelen. Tyfuszooi

quote:

Op woensdag 24 april 2019 11:30 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Heb je op mijn laatste link geklikt? Het brein is ook niet makkelijk te begrijpen en toch doen hulpverleners geen poging, maar bieden ze schijnoplossingen voor iets waarvan ze de mogelijk fysieke oorzaak compleet negeren. Ik krijg niet de indruk dat ze uberhaupt nog onderzoeken over hun vakgebied lezen, ik wist er 1 relevante die mijn hulpverlener niet wist. En dan nog dit soort oordelen. Tyfuszooi

Ik heb zojuist je laatste link gelezen. Apart dat ze niet zeker is van haar eigen brein, maar wel zeker meent te weten dat het per se fysiek zou moeten zijn.

Ik denk dat we hulpverleners niet moeten verwarren met onderzoekers. Die doen onderzoeken enzo, daar rollen resultaten uit en daar wordt al dan niet wat mee gedaan op behandelingsniveau. Dat hangt niet alleen van hulpverleners zelf af, maar ook van beleidsmakers die richtlijnen e.d. maken en de financiële factor zoals verzekeraars. Die kijken als het goed is ook niet alleen naar 1 onderzoek, maar ook naar vervolgstudies en in hoeverre bepaalde behaalde resultaten gedupliceerd kunnen worden voor het landelijk doorgevoerd wordt. Even kort door de bocht uitgelegd, want dit is niet mijn vakgebied.

Schijnoplossingen vind ik iets te snel geroepen. Ja, er gaat het nodige mis, maar er gaat ook het nodige goed. Er zijn ook heel veel mensen wel gebaat bij de nu beschikbare opties. Die positieve ervaringen kom je echter minder snel tegen dan negatieve ervaringen, ook daar zijn onderzoeken naar gedaan hoe dat in elkaar steekt.

Daarnaast kan niet iedere hulpverlener oordelen of er een fysieke oorzaak zou kunnen zijn. Je psycholoog zal dat niet geheel onlogisch doorgaans dan ook ter beoordeling overlaten aan je huisarts. En die zou als het goed is een goede reden hebben om je naar een psycholoog te sturen ipv medisch specialist zeg maar. Natuurlijk gaat dat niet altijd goed, maar omgekeerd kun je net zo goed shit krijgen als een niet medische hulpverlener wel op de stoel van de dokter meent te kunnen gaan zitten. Het lijkt zo mooi ja, maar in de praktijk kan de effectiviteit echter vies tegenvallen.

En dan zit je nog met de vraag wat voor fysieke oorzaak het zou moeten zijn? De wetenschap is er nog niet achter, dus wat moet een hulpverlener dan onderzoeken als de onderzoeker het vooralsnog niet kan aantonen?
Vergelijk het met een bloedonderzoek, bijvoorbeeld als ik me met vermoeidheid bij mijn huisarts meld. Als ijzer aangevinkt wordt op het formulier, dan kijken ze in het lab wat mijn ijzergehalte is. Dat wordt dan naast de referentiewaarden gelegd ter interpretatie en daar komt dan een oordeel uit rollen of het te laag, goed of te hoog is zeg maar. Er is ruime documentatie voor handen die onderbouwt waarom je ijzerwaarde een goede marker kan zijn, dus daarom zal daar op microniveau (individuele patiënt/cliënt) daadwerkelijk gebruik van gemaakt kunnen worden.

Waarom zijn hulpverleners niet allemaal op dezelfde hoogte van ontwikkelingen binnen hun vakgebied? Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste de kwaliteit van een enkel onderzoek hoeft nog niet veelzeggend en dus nuttig te zijn, totdat het verder onderzocht en/of gedupliceerd is. Tot die tijd heeft het dus wellicht ook helemaal niet zo een prioriteit om daar boven op te zitten, zolang behandelaars nog niet weten wat ze er daadwerkelijk mee moeten kunnen doen. Zeker niet als ze al een drukke baan hebben, waarbij management en/of verzekeraars ook weinig ruimte bieden voor meer kennis vergaren buiten de huidige richtlijnen om. Hun kerntaak is dan ook behandelen en niet potentiële behandelingen onderzoeken. Tenzij er trials worden opgezet, maar ook daar zit niet voor niks een strak protocol op die o.a. de ethiek dient te bewaken. Zie bijvoorbeeld de berichtgeving over het stop gezette onderzoek in het AMC van een potentiële kankerbehandeling aan de lever of galweg o.i.d. Je kan niet zomaar even lukraak aan de hand van een onderzoekje even gaan zitten experimenteren met een patiënt/cliënt en dat is maar goed ook..

Het is heel verleidelijk om te denken dat we vanachter ons computertje het beter weten dan hulpverleners. Maar dan gaan we aan een aantal dingen voorbij. Ten eerste hebben hulpverleners over het algemeen een basis en een referentiekader ontwikkeld d.m.v. opleidingen die wij als leken missen. Dat halen we niet zo ff in met wat pubmed browsen.
Ten tweede zijn hulpverleners ook gewoon mensen met een baan. Die hebben ook familie, vrienden en hobby's die ze naast hun werk ook nodig hebben om te kunnen blijven functioneren. We kunnen niet verwachten dat zij net als wij in hun vrije tijd net zoveel gaan zitten researchen.
En last but not least, onderzoeken opzetten en uitvoeren is denk ik net als ze correct kunnen interpreteren wel echt een vak. Niet iedere hulpverlener, laat staan iedere leek is in staat hier toe. Voorzichtigheid daarmee lijkt me dan ook geen overbodige luxe.

En nu we het toch over statistieken hebben, hoeveel hulpverleners heb jij gehad en hoeveel zijn er in totaal in Nederland werkzaam denk je?

quote:

Op woensdag 24 april 2019 20:25 schreef Scary_Mary het volgende:

Ik heb zojuist je laatste link gelezen. Apart dat ze niet zeker is van haar eigen brein, maar wel zeker meent te weten dat het per se fysiek zou moeten zijn.

Ze doet onderzoek naar de hersenen. Daarnaast kun je datzelfde argument gebruiken om te beweren dat hulpverleners binnen de GGZ het niet zeker weten waar het vandaan komt maar wel zeker denken te weten dat het niet puur fysiek is. Dat drugs en hersenletsel tijdelijke of blijvende psychiatrische symptomen kunnen opwekken in (voorheen) gezonde mensen lijkt me eerlijk gezegd bewijs genoeg.

quote:

Ik denk dat we hulpverleners niet moeten verwarren met onderzoekers. Die doen onderzoeken enzo, daar rollen resultaten uit en daar wordt al dan niet wat mee gedaan op behandelingsniveau. Dat hangt niet alleen van hulpverleners zelf af, maar ook van beleidsmakers die richtlijnen e.d. maken en de financiële factor zoals verzekeraars. Die kijken als het goed is ook niet alleen naar 1 onderzoek, maar ook naar vervolgstudies en in hoeverre bepaalde behaalde resultaten gedupliceerd kunnen worden voor het landelijk doorgevoerd wordt. Even kort door de bocht uitgelegd, want dit is niet mijn vakgebied.

Ja, maar daarmee hoeft het nog niet klakkeloos aangenomen te worden. Alleen maar omdat het beleid is dat al uitgevoerd wordt en men geen tijd heeft om zich in alternatieven te verdiepen.

quote:

Schijnoplossingen vind ik iets te snel geroepen. Ja, er gaat het nodige mis, maar er gaat ook het nodige goed. Er zijn ook heel veel mensen wel gebaat bij de nu beschikbare opties. Die positieve ervaringen kom je echter minder snel tegen dan negatieve ervaringen, ook daar zijn onderzoeken naar gedaan hoe dat in elkaar steekt.

Voor mij hielp het niet. Oplossingen is even snel geroepen dan schijnoplossingen. Als ik genuanceerd moet doen dan moet iedereen die de psychiatrie aanbid hier dat ook.

quote:

Daarnaast kan niet iedere hulpverlener oordelen of er een fysieke oorzaak zou kunnen zijn. Je psycholoog zal dat niet geheel onlogisch doorgaans dan ook ter beoordeling overlaten aan je huisarts. En die zou als het goed is een goede reden hebben om je naar een psycholoog te sturen ipv medisch specialist zeg maar. Natuurlijk gaat dat niet altijd goed, maar omgekeerd kun je net zo goed shit krijgen als een niet medische hulpverlener wel op de stoel van de dokter meent te kunnen gaan zitten. Het lijkt zo mooi ja, maar in de praktijk kan de effectiviteit echter vies tegenvallen.

Dat is het nou juist... er wordt op dit moment te weinig te weinig fysiek onderzocht naar aanleiding van psychische klachten. Standaard bloedonderzoek is vaak het hoogst haalbare. Als daar niks uitkomt wordt gezegd dat het wel tussen de oren moet zitten. Maar voor hetzelfde geld is de oorzaak wel fysiek alleen is die nog niet ontdekt. Denk aan verstoringen op hormoon gebied, bacteriën in het lichaam, bepaalde genmutaties.

quote:

En dan zit je nog met de vraag wat voor fysieke oorzaak het zou moeten zijn? De wetenschap is er nog niet achter, dus wat moet een hulpverlener dan onderzoeken als de onderzoeker het vooralsnog niet kan aantonen?

Test van hormoonwaarden, onderzoek naar darmaandoeningen zoals ziekte van crohn, diabetes, genetisch onderzoek, hersenscans. Ik weet het ook niet precies maar ik vind iig de huidige methode van onderzoek , alleen maar bloedonderzoek vrij weinig als je bedenkt wat allemaal iemands denkvermogen kan beïnvloeden waar ze nog steeds onderzoek naar doen.
En als daaruit niet genoeg concrete onderzoeksmethoden komen, kan de huidige hulpverlening en de mensen die deze aanbidden misschien in ieder geval stoppen met zo zeker te weten dat de klachten een stoornis zijn die door de client zelf wordt veroorzaakt door het denken of genetisch is en nooit overgaat terwijl er nooit genetisch onderzoek is gedaan?

quote:

Waarom zijn hulpverleners niet allemaal op dezelfde hoogte van ontwikkelingen binnen hun vakgebied? Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste de kwaliteit van een enkel onderzoek hoeft nog niet veelzeggend en dus nuttig te zijn, totdat het verder onderzocht en/of gedupliceerd is. Tot die tijd heeft het dus wellicht ook helemaal niet zo een prioriteit om daar boven op te zitten, zolang behandelaars nog niet weten wat ze er daadwerkelijk mee moeten kunnen doen. Zeker niet als ze al een drukke baan hebben, waarbij management en/of verzekeraars ook weinig ruimte bieden voor meer kennis vergaren buiten de huidige richtlijnen om. Hun kerntaak is dan ook behandelen en niet potentiële behandelingen onderzoeken. Tenzij er trials worden opgezet, maar ook daar zit niet voor niks een strak protocol op die o.a. de ethiek dient te bewaken. Zie bijvoorbeeld de berichtgeving over het stop gezette onderzoek in het AMC van een potentiële kankerbehandeling aan de lever of galweg o.i.d. Je kan niet zomaar even lukraak aan de hand van een onderzoekje even gaan zitten experimenteren met een patiënt/cliënt en dat is maar goed ook..

Het is heel verleidelijk om te denken dat we vanachter ons computertje het beter weten dan hulpverleners. Maar dan gaan we aan een aantal dingen voorbij. Ten eerste hebben hulpverleners over het algemeen een basis en een referentiekader ontwikkeld d.m.v. opleidingen die wij als leken missen. Dat halen we niet zo ff in met wat pubmed browsen.
Ten tweede zijn hulpverleners ook gewoon mensen met een baan. Die hebben ook familie, vrienden en hobby's die ze naast hun werk ook nodig hebben om te kunnen blijven functioneren. We kunnen niet verwachten dat zij net als wij in hun vrije tijd net zoveel gaan zitten researchen.
En last but not least, onderzoeken opzetten en uitvoeren is denk ik net als ze correct kunnen interpreteren wel echt een vak. Niet iedere hulpverlener, laat staan iedere leek is in staat hier toe. Voorzichtigheid daarmee lijkt me dan ook geen overbodige luxe.

Oh, dus eerst wisten ze het allemaal beter omdat ze daarvoor geleerd hadden en nu is de werkdruk en dagelijkse praktijk ineens een excuus voor dat ze de feiten niet kennen? Een opleiding van 10 jaar geleden is niet meer zo actueel. Dat van die trials heb je wel gelijk in, maar bij bijvoorbeeld onderzoek naar een bepaalde behandeling worden er ook als kanttekeningen risico's gezet. Zoals: de behandeling heeft geen effect en de client is daarna nog minder geneigd om hulp te aanvaarden. Nou, zo'n uitkomst had ik dus, maar dan is het ineens wel weer mijn eigen schuld ipv een fout van de behandeling, omdat deze is wel na de trials is goedgekeurd Ik vind het niet maar goed ook als uit een onderzoek blijkt dat een hele onschuldige aanpak tot verbeteringen kan leiden en dat onbekend is; dan experimenteer ik liever zelf op mezelf waaruit eventueel blijkt dat het niet helpt maar baat het niet dan schaad het niet in plaats van dat een ander betaald krijgt om me te vertellen dat er niets aan mijn probleem te doen is en ik het moet accepteren.

quote:

En nu we het toch over statistieken hebben, hoeveel hulpverleners heb jij gehad en hoeveel zijn er in totaal in Nederland werkzaam denk je?

Ik heb in totaal hulp van 14 personen gehad. 17750. Maar je zegt zelf dat het GGZ werkt volgens protocollen. Jij geeft als argument dat ze gebonden zijn aan een vast protocol van behandelingen vanwege de veiligheid maar tegelijkertijd dat ik geen oordeel mag hebben omdat ik er nog niet genoeg heb geprobeerd alsof ze allemaal een andere aanpak zouden hebben? Ik snap dit niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-04-2019 22:51:54 ]

Het blijft ingewikkeld. Dit is typisch een situatie die je niet zwartwit kan benaderen.

Als ik een opleiding ga volgen om psycholoog te worden, dan zal ik misschien best wel een goede kunnen worden, want ik kan mensen vaak wel goed aanvoelen. Maar ook dan en met de allerbeste opleidingen zal ik vast weleens de plank misslaan of te kortzichtig zijn om iemand zijn situatie te kunnen begrijpen. Ik ben ook maar een mens en alle andere psychologen en psychiaters zijn dat ook. Als ik bij de GGZ zou werken, ik zie per week 30 cliënten en ik moet daarbij ook nog een hele rompslomp aan administratie regelen met betrekking tot zorgverzekeraars ... dan kan ik niet iedereen dezelfde zorg en aandacht geven die ze nodig hebben.

Daarbij doet de hele samenleving een groot beroep op de psychische hulpverlening. Psychologen en psychiaters moeten het allemaal maar oplossen, want in deze samenleving moet iedereen gelukkig zijn en voor 100% in staat zijn te werk. Zo werkt het leven niet. De één heeft nou eenmaal wat meer pech in het leven dan de ander. Soms heb je een heel leven nodig om erachter te komen waarom je vastloopt met jezelf. Het kan ook tragischer aflopen, namelijk dat je het leven niet meer aankan en besluit het te beëindigen. Het blijft moeilijk: je moet daarom je best blijven doen in het leven, je niet klein laten krijgen en proberen er het beste van te maken. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat kan zijn, vooral in zo'n luxe-samenleving als Nederland waarin zoveel mensen lack of backbone hebben.

Ik weet echt niet wat ik wat dit onderwerp betreft moet vinden. Ik vind ook dat het veel beter zou moeten, maar ja ... kan dat ook?

quote:

Op woensdag 24 april 2019 22:54 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Het blijft ingewikkeld. Dit is typisch een situatie die je niet zwartwit kan benaderen.

Als ik een opleiding ga volgen om psycholoog te worden, dan zal ik misschien best wel een goede kunnen worden, want ik kan mensen vaak wel goed aanvoelen. Maar ook dan en met de allerbeste opleidingen zal ik vast weleens de plank misslaan of te kortzichtig zijn om iemand zijn situatie te kunnen begrijpen. Ik ben ook maar een mens en alle andere psychologen en psychiaters zijn dat ook. Als ik bij de GGZ zou werken, ik zie per week 30 cliënten en ik moet daarbij ook nog een hele rompslomp aan administratie regelen met betrekking tot zorgverzekeraars ... dan kan ik niet iedereen dezelfde zorg en aandacht geven die ze nodig hebben.

Daarbij doet de hele samenleving een groot beroep op de psychische hulpverlening. Psychologen en psychiaters moeten het allemaal maar oplossen, want in deze samenleving moet iedereen gelukkig zijn en voor 100% in staat zijn te werk. Zo werkt het leven niet. De één heeft nou eenmaal wat meer pech in het leven dan de ander. Soms heb je een heel leven nodig om erachter te komen waarom je vastloopt met jezelf. Het kan ook tragischer aflopen, namelijk dat je het leven niet meer aankan en besluit het te beëindigen. Het blijft moeilijk: je moet daarom je best blijven doen in het leven, je niet klein laten krijgen en proberen er het beste van te maken. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat kan zijn, vooral in zo'n luxe-samenleving als Nederland waarin zoveel mensen lack of backbone hebben.

Ik weet echt niet wat ik wat dit onderwerp betreft moet vinden. Ik vind ook dat het veel beter zou moeten, maar ja ... kan dat ook?

Het zou denk ik al een stuk beter worden als het probleem sneller wordt vastgesteld zodat er doorverwezen kan worden naar iemand die wel gespecialiseerd is in het onderwerp (immers als ze dat niet zijn is het logisch als ze iets niet weten) en als er niemand bestaat met die kennis dat ze dan direct zeggen: WE HEBBEN GEEN IDEE OF EN HOE JE GEHOLPEN KUNT WORDEN! 😰 ipv dat ze verplicht zijn alsnog iets aan te bieden wat er niets mee te maken heeft, dat zou al erg veel overbehandeling zonder resultaat, geld en valse hoop besparen.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 22:54 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Het blijft ingewikkeld. Dit is typisch een situatie die je niet zwartwit kan benaderen.

Als ik een opleiding ga volgen om psycholoog te worden, dan zal ik misschien best wel een goede kunnen worden, want ik kan mensen vaak wel goed aanvoelen. Maar ook dan en met de allerbeste opleidingen zal ik vast weleens de plank misslaan of te kortzichtig zijn om iemand zijn situatie te kunnen begrijpen. Ik ben ook maar een mens en alle andere psychologen en psychiaters zijn dat ook. Als ik bij de GGZ zou werken, ik zie per week 30 cliënten en ik moet daarbij ook nog een hele rompslomp aan administratie regelen met betrekking tot zorgverzekeraars ... dan kan ik niet iedereen dezelfde zorg en aandacht geven die ze nodig hebben.

Daarbij doet de hele samenleving een groot beroep op de psychische hulpverlening. Psychologen en psychiaters moeten het allemaal maar oplossen, want in deze samenleving moet iedereen gelukkig zijn en voor 100% in staat zijn te werk. Zo werkt het leven niet. De één heeft nou eenmaal wat meer pech in het leven dan de ander. Soms heb je een heel leven nodig om erachter te komen waarom je vastloopt met jezelf. Het kan ook tragischer aflopen, namelijk dat je het leven niet meer aankan en besluit het te beëindigen. Het blijft moeilijk: je moet daarom je best blijven doen in het leven, je niet klein laten krijgen en proberen er het beste van te maken. Ik weet zelf hoe verdomd moeilijk dat kan zijn, vooral in zo'n luxe-samenleving als Nederland waarin zoveel mensen lack of backbone hebben.

Ik weet echt niet wat ik wat dit onderwerp betreft moet vinden. Ik vind ook dat het veel beter zou moeten, maar ja ... kan dat ook?

Dit impliceert alsof de situatie buiten hun eigen handelen ligt, terwijl dit niet zo is. M.a.v. verschuiving van verantwoordelijkheid.

Elk aangemelde weet dat ze nr. X zijn in de week, want anders waren ze allang al aan de beurt. Dus als een hulpverlener dit expliciet durft te zeggen, dan getuige dit van geen fatsoen normen. Immers de patient met allerlei problematiek hoeft niet nog een trap na te krijgen door zoiets aan te horen alsof diegene het niet weet.

Daarnaast mogen met name GGZ ballen tonen door zichzelf ook nederig op te stellen. Iedereen weet dat er verschil van meningen zullen vallen, discussies kunnen ontstaan en als het uit de hand loopt: een conflict in het leven. Net als iedereen in het normale leven is het rekening met elkaar houden; goed uitleggen, mee denken, compassie tonen, enz. Dit zijn algemene elementen die in de GGZ juist versterkt aanwezig zouden moeten zijn.

M.a.w. naar de kwaliteit van het personeel mag ook gekeken worden: hoe geef ik toe dat iets niet gegaan is zoals het zou moeten, en hoe zorg ik ervoor dat er door gebruik van de lastige situatie alsnog iets positiefs uitkomt zoals toenadering naar elkaar. Dat de hulpverlener eigen emoties toegeeft is belangrijk, zoals excuses aanbieden. Helaas is de Nederlandse cultuur niet zo. Voor een gemiddelde hulpverlener is het te hoog gegrepen.

Ach ... de hele wereld is corrupt. Dus corruptie is daar ook.

Als patiënt zie je alleen de behandelkamer, het loket, de balie. Je hebt geen idee wat daarachter allemaal gebeurt, wie er allemaal met jou en je problematiek bezig is. Je hebt ook geen idee waarom het team iets besluit over jou.
Dat laatste kunnen ze wel proberen, maar als patiënt heb je niet alle relevante informatie om dat te begrijpen. Het is ook zonde van je behandeltijd om aan dat soort details te gaan besteden, want dat werkt niet mee aan je behandeling.
Ik ken dat uit een andere richting (ruimtelijke inrichting), mensen die zich overal mee willen bemoeien, overal een mening over hebben, bakken vol verbeterpunten hebben, maar totaal geen besef hebben waarom bepaalde beslissingen worden genomen, en als je het probeert uit te leggen dan schuiven ze eeuwenlang onderzoek aan de kant, want zij weten toch zeker wel wat het beste is voor hun omgeving? In mijn geval is dat vrij basale natuurkunde en wiskunde, dus niks zweverigs of controversieels. Toch wordt het genegeerd en is de eigen mening van "de patiënt" belangrijker voor henzelf dan keiharde feiten.

Iets anders: een diagnose is alleen te stellen op basis van wat de patiënt vertelt, de behandeling ook. Je kunt niet meten hoe iemand zich voelt of wat hij droomt en dergelijke, daar kom je alleen met gesprekken achter.
Nu kan ik me heel goed voorstellen dat mensen die wantrouwig zijn over de ggz niet alles vertellen door dat wantrouwen... en daarmee is de cirkel rond: onvoldoende of verkeerde informatie voor een goede diagnose, dus ook gebrekkige behandeling.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 22:23 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ze doet onderzoek naar de hersenen. Daarnaast kun je datzelfde argument gebruiken om te beweren dat hulpverleners binnen de GGZ het niet zeker weten waar het vandaan komt maar wel zeker denken te weten dat het niet puur fysiek is. Dat drugs en hersenletsel tijdelijke of blijvende psychiatrische symptomen kunnen opwekken in (voorheen) gezonde mensen lijkt me eerlijk gezegd bewijs genoeg.

Dit is 1 onderzoeker in dat gebied. Dat is een begin en vooralsnog geen onderzochte dan wel bewezen theorie. Waar dan je ook nog moet gaan kijken naar wat je daar mee gaat kunnen in de praktijk.

Eens dat ze in de GGZ ook niet uit kunnen sluiten dat het fysiek zou kunnen zijn, dat heb ik hierboven ook aangekaart. Wel denk ik dat we moeten nuanceren, omdat het ook over kan komen alsof ze er niet aan willen terwijl het ook simpelweg hun vakgebied danwel taak is. Dan moet je jezelf ook afvragen wat je komt doen bij de GGZ als je het per se over fysieke oorzaken wil hebben, zonder te kijken naar wat de GGZ wel te bieden zou kunnen hebben daar buiten om. Ook als er wel fysieke oorzaken zijn, zou een psychische behandeling van waarde kunnen zijn. Misschien niet als dè oplossing, maar wel om met een en ander beter te leren verwerken en om te leren te gaan. De acceptance and commitment is daar denk ik een voorbeeld van.
Die ruimte krijg je echter als hulpverlener niet als het gesprek met de cliënt over dingen blijft gaan, die de hulpverlener niet kan onderzoeken of helpen fixen. Sowieso kan de hulpverlener niets fixen (tenzij het gaat om medicijnen die bijvoorbeeld je chemie helpen te balanceren, maar die worden ook specifiek door medisch onderlegden voorgeschreven en dus niet door iedere hulpverlener), en is het dus vooral ondersteunen eigenlijk.

quote:

[..]

Ja, maar daarmee hoeft het nog niet klakkeloos aangenomen te worden. Alleen maar omdat het beleid is dat al uitgevoerd wordt en men geen tijd heeft om zich in alternatieven te verdiepen.

Om als beleid uitgevoerd te mogen worden is er al enige bewijsvoering opgebouwd, dus daar is al geen sprake van klakkeloos aannemen. Tel daar het punt van Lunatiek bij op, wat ik ook al aanhaalde en dan is het ook niet zo raar dat er niet zo snel gereageerd wordt op eventuele nieuwe ontwikkelingen tot die zich wat beter bewezen hebben en ook daadwerkelijk in de praktijk gestandaardiseerd toepasbaar geformuleerd zijn. Zonder dat ben je gewoon aan in het wilde weg aan het experimenteren op microniveau en mis je teveel context. Ethisch onverantwoord.

quote:

[..]

Voor mij hielp het niet. Oplossingen is even snel geroepen dan schijnoplossingen. Als ik genuanceerd moet doen dan moet iedereen die de psychiatrie aanbid hier dat ook.

Ja en zoals je kan lezen geef ik ook aan dat je niet de enige daarin bent. Maar zo te horen maakt de tijd en energie die ik wel steek in het enigszins nuanceren en onderbouwen van mijn betoog, geen reet uit zolang de rest dat ook niet doet. Jammer..

Als jij serieus genomen wil worden in zo een discussie, dan moet je ook hard kunnen maken wat je beweert. Denken dat alle hulpverleners niks bijhouden op vakgebied is een onnodig ongenuanceerd argument dat je niet kan onderbouwen.

quote:

[..]

Dat is het nou juist... er wordt op dit moment te weinig te weinig fysiek onderzocht naar aanleiding van psychische klachten. Standaard bloedonderzoek is vaak het hoogst haalbare. Als daar niks uitkomt wordt gezegd dat het wel tussen de oren moet zitten. Maar voor hetzelfde geld is de oorzaak wel fysiek alleen is die nog niet ontdekt. Denk aan verstoringen op hormoon gebied, bacteriën in het lichaam, bepaalde genmutaties.

Dat zijn we eens, maar is dus niet iets wat we vooral hulpverleners aan kunnen rekenen. Zolang deze onderzoeken niet gefinancieerd worden, kunnen onderzoekers hier niet mee aan de slag om te kijken wat dit voor therapeutische waarde op individueel niveau zou kunnen hebben. En fysiek loopt veelal via medici en niet de GGZ.

En dan nog sluit een fysieke oorzaak niet uit, dat een psychische behandeling wel degelijk van waarde zou kunnen zijn. Zie bijvoorbeeld ook de SOLK, waar wel enig onderzoek wordt gedaan naar wat fysieke uitingen in stand zou kunnen houden.

quote:

[..]

Test van hormoonwaarden, onderzoek naar darmaandoeningen zoals ziekte van crohn, diabetes, genetisch onderzoek, hersenscans. Ik weet het ook niet precies maar ik vind iig de huidige methode van onderzoek , alleen maar bloedonderzoek vrij weinig als je bedenkt wat allemaal iemands denkvermogen kan beïnvloeden waar ze nog steeds onderzoek naar doen.
En als daaruit niet genoeg concrete onderzoeksmethoden komen, kan de huidige hulpverlening en de mensen die deze aanbidden misschien in ieder geval stoppen met zo zeker te weten dat de klachten een stoornis zijn die door de client zelf wordt veroorzaakt door het denken of genetisch is en nooit overgaat terwijl er nooit genetisch onderzoek is gedaan?

Om meten is weten na te streven heb je een referentiekader nodig ter interpretatie. Zolang dit referentiekader er nog onvoldoende is, is het dus helemaal niet zo veelzeggend om te meten wat bepaalde hormoonwaarden zijn. Vitamine d bijvoorbeeld is een hormoon pre-cursor, maar kijkend naar de praktijk kunnen we constateren dat lang niet iedereen klachten ervaart bij een laag- of zelfs subnormale waarde. Omgekeerd zijn er ook mensen die wel flinke klachten ervaren bij een laag-normale waarde. Dat geeft te denken over de waarde van deze marker, want hoe veelzeggend is de waarde t.o.v. de klachten dan? En hoe moet je dat therapeutisch toepassen?

Daarom is het denk ik ook niet handig om vanuit zowel hulpverleners als cliënten blind te blijven staren op wat vooralsnog niet toepasbaar is of binnen een redelijke periode gaat zijn. Die stelligheid aan beide kanten is veelal niet functioneel en geeft mensen ook een excuus om uit de weg te blijven van wat er wel mogelijk en misschien niet oplossend, maar wel nuttig zou kunnen zijn.

quote:

[..]

Oh, dus eerst wisten ze het allemaal beter omdat ze daarvoor geleerd hadden en nu is de werkdruk en dagelijkse praktijk ineens een excuus voor dat ze de feiten niet kennen? Een opleiding van 10 jaar geleden is niet meer zo actueel.

Een opleiding is natuurlijk meer dan alleen inhoudelijke kennis mbt het vakgebied. Daarnaast is de zorg ook daadwerkelijk een stuk veranderd en nog bezig te veranderen. Onlangs nog in het nieuws dat ze nu weer wat aan die administratieve druk gaan doen, zodat ze weer meer hulp kunnen gaan verlenen ipv zoveel administreren.
En wat vakinhoudelijke kennis betreft, zoals hierboven al aangegeven is de waarde van een bepaald onderzoek niet meteen nuttig toepasbaar op hulpverleningsniveau.

quote:

Dat van die trials heb je wel gelijk in, maar bij bijvoorbeeld onderzoek naar een bepaalde behandeling worden er ook als kanttekeningen risico's gezet. Zoals: de behandeling heeft geen effect en de client is daarna nog minder geneigd om hulp te aanvaarden. Nou, zo'n uitkomst had ik dus, maar dan is het ineens wel weer mijn eigen schuld ipv een fout van de behandeling, omdat deze is wel na de trials is goedgekeurd

Ik zou het risico van minder geneigd tot hulp aanvaarden eerder als een logisch vervolg zien en niet per se de schuld van de cliënt. Echter kan ik me gezien je verwoording hier ook wel voorstellen dat het wel zo overkomt op jou, terwijl de hulpverlener ook een beetje klem zit met wat die jou wel zou kunnen bieden en dat ligt denk ik aan meerdere factoren dan de hulpverlener in kwestie en de GGZ in het algemeen.

quote:

Ik vind het niet maar goed ook als uit een onderzoek blijkt dat een hele onschuldige aanpak tot verbeteringen kan leiden en dat onbekend is; dan experimenteer ik liever zelf op mezelf waaruit eventueel blijkt dat het niet helpt maar baat het niet dan schaad het niet in plaats van dat een ander betaald krijgt om me te vertellen dat er niets aan mijn probleem te doen is en ik het moet accepteren.

Het betalen lijkt me ook voor enige inventarisatie en ondersteuning bij zoiets te leren accepteren en niet alleen voor helaas pindakaas. Nu weet ik dat het in de praktijk wel voorkomt, maar dat is dus niet bij iedereen het geval. Daarnaast is het denk ook mensenwerk en kan niet iedereen goed levellen met wie er tegenover zit en inschatten hoe een en ander overkomt.

Zonder onderzoek en degelijke basis voor interpretatie weten we ook niet zo goed wat een onschuldige aanpak is en in hoeverre dat op iedereen toepasbaar is. Onderzoek dient aan te tonen dat het voor een aanzienlijk deel zou moeten gelden. Niet alleen ivm bepaalde risico's, maar bijvoorbeeld ook om het economisch rendabel te maken en te houden zeg maar. Iets waar je als hulpverlener toch meer een eindgebruiker in bent, omdat deze bal bij anderen ligt.

Baat het niet dan schaad het niet kan in de praktijk best wel tegenvallen. Ik begrijp prima dat het heft in eigen handen nemen prettiger is, maar ook dan meet je niet per se de werkzaamheid van je tactiek. Je beter voelen kan absoluut van therapeutische waarde zijn, maar bot gezegd ook enorm subjectief zijn. Zie het bekende placebo-effect. En bijvoorbeeld ook drugs, die je eerst beter kunnen doen voelen, maar later juist destructief kunnen blijken.
Als jij bereid bent om bepaalde risico's te nemen, dan moet jij dat weten. Maar je mag denk ik niet verwachten dat een hulpverlener net zo bereid is zulke risico's te nemen met een cliënt.

En ook niet geheel onbelangrijk, als je alles in eigen beheer doet, kun je waardevolle feedback missen. Het kenniskader wat een hulpverlener vanuit zijn of haar opleiding heeft meegekregen, maar bijvoorbeeld ook hoe bepaald gedrag op anderen overkomt. Je onttrekken aan een dynamiek met anderen kan functioneel dus werken, omdat je bepaalde symptomen simpelweg ontloopt en niet meer toetst aan de realiteit. Dat maakt het echter nog niet hetzelfde als een oplossing.

quote:

[..]

Ik heb in totaal hulp van 14 personen gehad. 17750. Maar je zegt zelf dat het GGZ werkt volgens protocollen. Jij geeft als argument dat ze gebonden zijn aan een vast protocol van behandelingen vanwege de veiligheid maar tegelijkertijd dat ik geen oordeel mag hebben omdat ik er nog niet genoeg heb geprobeerd alsof ze allemaal een andere aanpak zouden hebben? Ik snap dit niet.

Wat voor percentage levert 14 van de 17750 op?

Protocollen zijn richtlijnen, waar tot op zekere hoogte van afgeweken zou kunnen worden. Denk maar aan door de verzekeraar opgestelde preferente medicijnen, waarbij de arts of psychiater op basis van bijwerkingen bijvoorbeeld wel het originele merk vergoed kunnen voorschrijven indien nodig. Die richtlijn zou er zijn om het zo goedkoop en dus toegankelijk mogelijk te houden, maar wel te kunnen voldoen aan mensen die bijvoorbeeld allergisch zijn voor een hulpstof in het goedkopere medicijn. Gluten moeten nu wettelijk verplicht worden vermeld, dat is gekomen voor mensen met bijvoorbeeld coeliakie en niet de door voedselfabrikanten aangejaagde glutenhype. Dat is dus een zekere vorm van op meerdere gebieden veiligheid na proberen te streven.

Dat ik kanttekeningen zet bij jouw mening en hoe je die onderbouwt, is niet hetzelfde als vinden dat jij geen mening mag hebben. Als jij stelt dat in jouw ervaring alle hulpverleners geen vakliteratuur bijhouden, dan ben ik benieuwd naar waar je dat op baseert en nodig ik je uit tot verdere onderbouwing. Net zoals jij omgekeerd ook terug vraagt.
Een gevoel is subjectief en slecht meetbaar, een percentage kan dan een waardevolle toevoeging zijn die een betere onderbouwing en context geeft. Als ik je mening niet relevant zou vinden, dan zou ik niet zoveel terug typen. Daarnaast ben ik net zo goed kritisch op de GGZ en zeur ik dus niet alleen over hoe jij een en ander verwoordt, maar gewoon in het algemeen op van alles.

@geeninspiratie1235

Ik wil wel graag zeggen... Dat mensen het niet helemaal eens zijn met jou wat betreft de psychische hulpverlening, betekent niet dat ze zich niet willen voorstellen dat jij het erg moeilijk heb gehad en nu een gevoel van wantrouwen hebt naar alles wat met psychiatrie.

Het is heel kut als je bij meerdere instanties hebt aangeklopt voor hulp en elke keer krijg je een andere diagnose en altijd voel je je niet serieus genomen.

Wat het maar zo makkelijk dat je bij de eerste de beste psych kan aankloppen en hij helpt je van al je onzekerheden en worstelingen met jezelf af.

Kortom; 'het is niet mijn schuld, maar da schuld van alle andere mensen. '

Puik.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 12:27 schreef HostiMeister het volgende:
Kortom; 'het is niet mijn schuld, maar da schuld van alle andere mensen. '

Puik.

Goede inhoudelijke toevoeging zeg!

Heb je daarvoor actief moeten nadenken om tot zo'n antwoord te komen?

quote:

Op donderdag 25 april 2019 12:24 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
@:geeninspiratie1235

Ik wil wel graag zeggen... Dat mensen het niet helemaal eens zijn met jou wat betreft de psychische hulpverlening, betekent niet dat ze zich niet willen voorstellen dat jij het erg moeilijk heb gehad en nu een gevoel van wantrouwen hebt naar alles wat met psychiatrie.

Het is heel kut als je bij meerdere instanties hebt aangeklopt voor hulp en elke keer krijg je een andere diagnose en altijd voel je je niet serieus genomen.

Wat het maar zo makkelijk dat je bij de eerste de beste psych kan aankloppen en hij helpt je van al je onzekerheden en worstelingen met jezelf af.

Dat is niet alleen in de psychiatrische hulpverlening, maar ook in de 'gewone' zorg. Het komt vaak genoeg voor dat er nooit een directe oorzaak gevonden wordt voor de symptonen.

Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:19 schreef Lunatiek het volgende:
Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

Voor een deel wel met je eens. Wel de kanttekening dat een goede psycholoog wel zo zijn manieren heeft om je hier bij te helpen, en om je te laten inzien dat je zelf een behoorlijke rol hebt in je (genezing) verandering.
De inzet moet niet zijn "jij moet veranderen".
Meer van "wij gaan je helpen met verwerken en oplossen".

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:36 schreef dop het volgende:

[..]

Voor een deel wel met je eens. Wel de kanttekening dat een goede psycholoog wel zo zijn manieren heeft om je hier bij te helpen, en om je te laten inzien dat je zelf een behoorlijke rol hebt in je (genezing) verandering.
De inzet moet niet zijn "jij moet veranderen".
Meer van "wij gaan je helpen met verwerken en oplossen".

Ja, dat is ook mijn ervaring, maar uiteindelijk moet je het tóch zelf doen.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:19 schreef Lunatiek het volgende:
Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

Ik zie dat een beetje anders.

Ik denk dat de meeste mensen met psychische problemen echt wel begrijpen dat ze er zelf vooral hard aan moeten werken. En ik denk dat ze dat ook willen. Als ik voor mezelf spreek: ik zou liever mijn eigen boontjes doppen dan dat anderen het voor mij doen.

Maar met psychische problemen voel je je machteloos en radeloos. Het is vooral de samenleving die pretendeert dat de psycholoog het voor jou gaat oplossen. Kijk maar eens naar artikelen over psychiatrie in de media. Alles moet maakbaar zijn.

Maar ook mensen uit de omgeving spelen er vaak een rol in. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen roepen "joh, met zulke problemen moet je wel hulp zoeken hoor!". Het is ook gemakzucht, want daarmee hoeven ze zich niet schuldig te voelen dat ze zelf niks voor de ander doen. Je wordt geleefd.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 02:38 schreef Yiwei het volgende:

Dit impliceert alsof de situatie buiten hun eigen handelen ligt, terwijl dit niet zo is. M.a.v. verschuiving van verantwoordelijkheid.

Elk aangemelde weet dat ze nr. X zijn in de week, want anders waren ze allang al aan de beurt. Dus als een hulpverlener dit expliciet durft te zeggen, dan getuige dit van geen fatsoen normen. Immers de patient met allerlei problematiek hoeft niet nog een trap na te krijgen door zoiets aan te horen alsof diegene het niet weet.

Daarnaast mogen met name GGZ ballen tonen door zichzelf ook nederig op te stellen. Iedereen weet dat er verschil van meningen zullen vallen, discussies kunnen ontstaan en als het uit de hand loopt: een conflict in het leven. Net als iedereen in het normale leven is het rekening met elkaar houden; goed uitleggen, mee denken, compassie tonen, enz. Dit zijn algemene elementen die in de GGZ juist versterkt aanwezig zouden moeten zijn.

M.a.w. naar de kwaliteit van het personeel mag ook gekeken worden: hoe geef ik toe dat iets niet gegaan is zoals het zou moeten, en hoe zorg ik ervoor dat er door gebruik van de lastige situatie alsnog iets positiefs uitkomt zoals toenadering naar elkaar. Dat de hulpverlener eigen emoties toegeeft is belangrijk, zoals excuses aanbieden. Helaas is de Nederlandse cultuur niet zo. Voor een gemiddelde hulpverlener is het te hoog gegrepen.

Het doet me goed om deze post te lezen. Goed verwoord.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 03:28 schreef Lunatiek het volgende:
Als patiënt zie je alleen de behandelkamer, het loket, de balie. Je hebt geen idee wat daarachter allemaal gebeurt, wie er allemaal met jou en je problematiek bezig is. Je hebt ook geen idee waarom het team iets besluit over jou.
Dat laatste kunnen ze wel proberen, maar als patiënt heb je niet alle relevante informatie om dat te begrijpen.

Leg uit dan. Geef dan zelf die relevante informatie.

quote:

Het is ook zonde van je behandeltijd om aan dat soort details te gaan besteden, want dat werkt niet mee aan je behandeling.
Ik ken dat uit een andere richting (ruimtelijke inrichting), mensen die zich overal mee willen bemoeien, overal een mening over hebben, bakken vol verbeterpunten hebben, maar totaal geen besef hebben waarom bepaalde beslissingen worden genomen, en als je het probeert uit te leggen dan schuiven ze eeuwenlang onderzoek aan de kant, want zij weten toch zeker wel wat het beste is voor hun omgeving? In mijn geval is dat vrij basale natuurkunde en wiskunde, dus niks zweverigs of controversieels. Toch wordt het genegeerd en is de eigen mening van "de patiënt" belangrijker voor henzelf dan keiharde feiten.

Fijn voor je maar je projecteert dus jouw ervaring op een andere sector. Je vindt het wel relevant om deze vrij lange post te plaatsen om mijn mening belachelijk te maken, maar dan zelf je kennis delen waarvan je vindt dat die bij mij ontbreekt ho maar.

quote:

Iets anders: een diagnose is alleen te stellen op basis van wat de patiënt vertelt, de behandeling ook. Je kunt niet meten hoe iemand zich voelt of wat hij droomt en dergelijke, daar kom je alleen met gesprekken achter.
Nu kan ik me heel goed voorstellen dat mensen die wantrouwig zijn over de ggz niet alles vertellen door dat wantrouwen... en daarmee is de cirkel rond: onvoldoende of verkeerde informatie voor een goede diagnose, dus ook gebrekkige behandeling.

Als hun behandeling , die dus inhoudt "accepteer je probleem en we kunnen niks betekenen" alleen gebaseerd is op wat ik vertel , dan kan ik net zo goed een dagboek bijhouden.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 09:38 schreef Scary_Mary het volgende:

Dit is 1 onderzoeker in dat gebied. Dat is een begin en vooralsnog geen onderzochte dan wel bewezen theorie. Waar dan je ook nog moet gaan kijken naar wat je daar mee gaat kunnen in de praktijk.

Het is een heel onderzoeksgebied, ze is niet de enige neuro wetenschapper. Dingen die de GGZ in de praktijk kan was voor mij ook niks, dus voor mij maakt dit niet uit.

quote:

Eens dat ze in de GGZ ook niet uit kunnen sluiten dat het fysiek zou kunnen zijn, dat heb ik hierboven ook aangekaart. Wel denk ik dat we moeten nuanceren, omdat het ook over kan komen alsof ze er niet aan willen terwijl het ook simpelweg hun vakgebied danwel taak is.

Het zijn wel de symptomen die ze behandelen die overlappen.

quote:

Dan moet je jezelf ook afvragen wat je komt doen bij de GGZ als je het per se over fysieke oorzaken wil hebben, zonder te kijken naar wat de GGZ wel te bieden zou kunnen hebben daar buiten om. Ook als er wel fysieke oorzaken zijn, zou een psychische behandeling van waarde kunnen zijn. Misschien niet als dè oplossing, maar wel om met een en ander beter te leren verwerken en om te leren te gaan. De acceptance and commitment is daar denk ik een voorbeeld van.
Die ruimte krijg je echter als hulpverlener niet als het gesprek met de cliënt over dingen blijft gaan, die de hulpverlener niet kan onderzoeken of helpen fixen.

Ten eerste was mijn eerste ervaring met de GGZ dat ik er verplicht heen was gestuurd. In eerste instantie kwam ik er dus zelf niks doen. Ten tweede heb je het steeds over de hulpverlener en de ruimte die diegene moet krijgen, maar ik heb wel altijd braaf gedaan wat ze zeiden en mijn huiswerk gedaan voor ze , altijd op komen dagen, met hoop totdat die eventueel verging, jarenlang. En dan zouden hulpverleners "niet genoeg ruimte van mijn hebben gekregen".

quote:

Sowieso kan de hulpverlener niets fixen (tenzij het gaat om medicijnen die bijvoorbeeld je chemie helpen te balanceren, maar die worden ook specifiek door medisch onderlegden voorgeschreven en dus niet door iedere hulpverlener), en is het dus vooral ondersteunen eigenlijk.

Niet iedereen heeft die ondersteuning nodig. Persoonlijk lees ik liever zelf de tips die zij geven in een werkboek voor een stoornis, dan dat ik met hun vooroordelen hoef te dealen.

quote:

Om als beleid uitgevoerd te mogen worden is er al enige bewijsvoering opgebouwd, dus daar is al geen sprake van klakkeloos aannemen. Tel daar het punt van Lunatiek bij op, wat ik ook al aanhaalde en dan is het ook niet zo raar dat er niet zo snel gereageerd wordt op eventuele nieuwe ontwikkelingen tot die zich wat beter bewezen hebben en ook daadwerkelijk in de praktijk gestandaardiseerd toepasbaar geformuleerd zijn. Zonder dat ben je gewoon aan in het wilde weg aan het experimenteren op microniveau en mis je teveel context. Ethisch onverantwoord.

Ja zal allemaal wel, maar geef dan informatie hoe het beleid is ontstaan en waarom jij het zo goed onderbouwd vindt.

quote:

Ja en zoals je kan lezen geef ik ook aan dat je niet de enige daarin bent. Maar zo te horen maakt de tijd en energie die ik wel steek in het enigszins nuanceren en onderbouwen van mijn betoog, geen reet uit zolang de rest dat ook niet doet. Jammer..

Waarom verdedig je de GGZ zo trouw? Je zegt dat je zelf ook kritiek hebt, als je advocaat van de duivel speelt doe je dat wel heel geloofwaardig. Maar je plaatst geen bronnen en dat vind ik jammer.

quote:

Als jij serieus genomen wil worden in zo een discussie, dan moet je ook hard kunnen maken wat je beweert. Denken dat alle hulpverleners niks bijhouden op vakgebied is een onnodig ongenuanceerd argument dat je niet kan onderbouwen.

Nee dat kan ik ook niet. Ik geef simpelweg aan waar ik ervaring mee heb.

quote:

Dat zijn we eens, maar is dus niet iets wat we vooral hulpverleners aan kunnen rekenen. Zolang deze onderzoeken niet gefinancieerd worden, kunnen onderzoekers hier niet mee aan de slag om te kijken wat dit voor therapeutische waarde op individueel niveau zou kunnen hebben. En fysiek loopt veelal via medici en niet de GGZ.

Er wordt zat onderzoek gedaan naar de mentale invloed van ziektes. Dat laatste is juist waar ik kritiek op heb. Dat het gescheiden vakgebieden zijn waarvan ik niet vind dat dat zo moet zijn.

quote:

En dan nog sluit een fysieke oorzaak niet uit, dat een psychische behandeling wel degelijk van waarde zou kunnen zijn. Zie bijvoorbeeld ook de SOLK, waar wel enig onderzoek wordt gedaan naar wat fysieke uitingen in stand zou kunnen houden.

Beide aanpakken tegelijkertijd is iets anders dan zonder onderzoek maar gelijk concluderen dat de oorzaak niet fysiek is.

quote:

Om meten is weten na te streven heb je een referentiekader nodig ter interpretatie. Zolang dit referentiekader er nog onvoldoende is, is het dus helemaal niet zo veelzeggend om te meten wat bepaalde hormoonwaarden zijn. Vitamine d bijvoorbeeld is een hormoon pre-cursor, maar kijkend naar de praktijk kunnen we constateren dat lang niet iedereen klachten ervaart bij een laag- of zelfs subnormale waarde. Omgekeerd zijn er ook mensen die wel flinke klachten ervaren bij een laag-normale waarde. Dat geeft te denken over de waarde van deze marker, want hoe veelzeggend is de waarde t.o.v. de klachten dan? En hoe moet je dat therapeutisch toepassen?

Door te screenen op dat soort dingen en kijken of behandeling tot verbetering leidt. Nu geef je nog een voorbeeld waarvan de behandeling een geval van baat het niet dan schaadt het niet zou zijn. En vitamines worden ook allang aangeraden door psychiaters als er een bestaand tekort is. Maar ze stellen zelf niet voor om het te testen, en als het bij vitamines blijft is dat nogal beperkt.

quote:

Daarom is het denk ik ook niet handig om vanuit zowel hulpverleners als cliënten blind te blijven staren op wat vooralsnog niet toepasbaar is of binnen een redelijke periode gaat zijn. Die stelligheid aan beide kanten is veelal niet functioneel en geeft mensen ook een excuus om uit de weg te blijven van wat er wel mogelijk en misschien niet oplossend, maar wel nuttig zou kunnen zijn.

Zoals ik al schreef heb ik zelf dus geen goede ervaring met wat wel mogelijk is.

quote:

Een opleiding is natuurlijk meer dan alleen inhoudelijke kennis mbt het vakgebied. Daarnaast is de zorg ook daadwerkelijk een stuk veranderd en nog bezig te veranderen. Onlangs nog in het nieuws dat ze nu weer wat aan die administratieve druk gaan doen, zodat ze weer meer hulp kunnen gaan verlenen ipv zoveel administreren.
En wat vakinhoudelijke kennis betreft, zoals hierboven al aangegeven is de waarde van een bepaald onderzoek niet meteen nuttig toepasbaar op hulpverleningsniveau.

Kan best zijn dat een onderzoek niet toepasbaar is. Maar als ik een voor mijn probleem heel relevant onderzoek heb gevonden wat die ander wiens vakgebied het is niet eens kent, dan verwacht ik wel een argumentatie waarom niet. En dan kunnen jullie dan wel zeggen dat ik dat toch niet begrijp omdat ik simpel ben of een leek, maar ik vind dat ik gewoon recht heb op de uitleg van die hulpverlener of ik het nou begrijp of niet, en anders ben ik er klaar mee. Het idee dat ik verplicht in therapie moet blijven waar ik klaar mee ben omdat ik toevallig psychische problemen ervaar omdat ik die "verplichting" heb naar de maatschappij voelt alsof ik behandeld wordt als zwaar gehandicapt. Het zou me niets verbazen als mij en andere mensen met psychische problemen door jullie ook verplicht uit voorzorg een bewindvoerder en vertegenwoordiger wordt aangeraden of zo.

quote:

Ik zou het risico van minder geneigd tot hulp aanvaarden eerder als een logisch vervolg zien en niet per se de schuld van de cliënt. Echter kan ik me gezien je verwoording hier ook wel voorstellen dat het wel zo overkomt op jou, terwijl de hulpverlener ook een beetje klem zit met wat die jou wel zou kunnen bieden en dat ligt denk ik aan meerdere factoren dan de hulpverlener in kwestie en de GGZ in het algemeen.

Niet per se de schuld van de client, maar ook niet van de hulpverlener. Terwijl je het daarvoor had over hoe verantwoordelijk ze wel niet zijn dat ze behandelingen pas invoeren als deze helemaal goedgekeurd zijn. Als hulpverleners toch voor het grootste gedeelte niet verantwoordelijk zijn voor het resultaat, waarom dan überhaupt de behandelingen testen?

quote:

Het betalen lijkt me ook voor enige inventarisatie en ondersteuning bij zoiets te leren accepteren en niet alleen voor helaas pindakaas. Nu weet ik dat het in de praktijk wel voorkomt, maar dat is dus niet bij iedereen het geval. Daarnaast is het denk ook mensenwerk en kan niet iedereen goed levellen met wie er tegenover zit en inschatten hoe een en ander overkomt.

Het is hun beroep! Dit zijn mensen die sociale vaardigheden cursussen geven!

quote:

Zonder onderzoek en degelijke basis voor interpretatie weten we ook niet zo goed wat een onschuldige aanpak is en in hoeverre dat op iedereen toepasbaar is. Onderzoek dient aan te tonen dat het voor een aanzienlijk deel zou moeten gelden. Niet alleen ivm bepaalde risico's, maar bijvoorbeeld ook om het economisch rendabel te maken en te houden zeg maar. Iets waar je als hulpverlener toch meer een eindgebruiker in bent, omdat deze bal bij anderen ligt.

Ja, omdat het zo duur is dat niemand het zonder verzekering kan betalen. Cliënten zijn verplicht afhankelijk. Kostenbesparing, bijv door e-diagnoses of beter nog, alles standaard digitaal en anoniem maken tenzij de client elders aangeeft zou ik echt een stap vooruit vinden. Maar misschien kost dat nog veel meer qua beveiliging, dat weet ik niet.

quote:

Baat het niet dan schaad het niet kan in de praktijk best wel tegenvallen.

De activiteit in kwestie waarvan het onderzoek aantoonde dat het hielp bij mijn probleem was de equivalent van (want ik ga het precieze ding niet zeggen ivm herkenbaarheid) een kleed patchworken. Als aan zoiets al een risico zit, dan zit aan alles een risico.

quote:

Ik begrijp prima dat het heft in eigen handen nemen prettiger is, maar ook dan meet je niet per se de werkzaamheid van je tactiek. Je beter voelen kan absoluut van therapeutische waarde zijn, maar bot gezegd ook enorm subjectief zijn.

Wat? Dus als ik bij de GGZ ben omdat ik mezelf beter wil voelen en ik neem het heft in eigen handen en voel me daarna beter, dan is dat niet van therapeutische waarde? Dezelfde onbegrijpelijke gedachtengang als waarom hulpverleners protesteren tegen het meten van uitkomsten op basis van ROM resultaten denk ik.

quote:

Zie het bekende placebo-effect. En bijvoorbeeld ook drugs, die je eerst beter kunnen doen voelen, maar later juist destructief kunnen blijken.
Als jij bereid bent om bepaalde risico's te nemen, dan moet jij dat weten. Maar je mag denk ik niet verwachten dat een hulpverlener net zo bereid is zulke risico's te nemen met een cliënt.

Het is gebaseerd op een onderzoek waaruit dus al is gebleken dat het effect ervan niet placebo is. Er zijn ook onderzoeken waaruit blijkt dat medicijnen veel sneller effect hebben dan gedragstherapie. Of dat het niet heel veel uitmaakt of deze therapie wordt gegeven door een daarvoor getrainde hulpverlener of een leek. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3052992/ Sterker nog, er is ook gebleken uit andere onderzoeken dat cliënten soms meer aannemen van een ervaringsdeskundige.

quote:

En ook niet geheel onbelangrijk, als je alles in eigen beheer doet, kun je waardevolle feedback missen. Het kenniskader wat een hulpverlener vanuit zijn of haar opleiding heeft meegekregen, maar bijvoorbeeld ook hoe bepaald gedrag op anderen overkomt. Je onttrekken aan een dynamiek met anderen kan functioneel dus werken, omdat je bepaalde symptomen simpelweg ontloopt en niet meer toetst aan de realiteit. Dat maakt het echter nog niet hetzelfde als een oplossing.

Dat dit soms waardevol is ontken ik ook niet. Maar als het geen oplossing biedt, dan zijn die paar inzichten weliswaar mooi maar verbetert het mijn situatie niet concreet. En als ik oneindig te leven had dan zou het me niks uitmaken om jarenlang uren per maand te verspillen aan iets dat geen concreet resultaat oplevert. Maar dat heb ik niet.

quote:

Wat voor percentage levert 14 van de 17750 op?

Ja, 0,08%. Je kunt dat in 1 seconde via procentenberekenen.nl opzoeken. Maar hoe lang moet ik volgens jou dan zoeken naar de juiste, voordat mijn mening op basis van ervaring niet meer wordt afgedaan als een verkeerde inschatting? Stel de 17750ste helpt mij pas. Vind je dat dan acceptabel of zo?

quote:

Protocollen zijn richtlijnen, waar tot op zekere hoogte van afgeweken zou kunnen worden. Denk maar aan door de verzekeraar opgestelde preferente medicijnen, waarbij de arts of psychiater op basis van bijwerkingen bijvoorbeeld wel het originele merk vergoed kunnen voorschrijven indien nodig. Die richtlijn zou er zijn om het zo goedkoop en dus toegankelijk mogelijk te houden, maar wel te kunnen voldoen aan mensen die bijvoorbeeld allergisch zijn voor een hulpstof in het goedkopere medicijn. Gluten moeten nu wettelijk verplicht worden vermeld, dat is gekomen voor mensen met bijvoorbeeld coeliakie en niet de door voedselfabrikanten aangejaagde glutenhype. Dat is dus een zekere vorm van op meerdere gebieden veiligheid na proberen te streven.

Ja maar wat mij dan interesseert is welk percentage van de behandeling is richtlijn en welke eigen inbreng van de hulpverlener.

quote:

Dat ik kanttekeningen zet bij jouw mening en hoe je die onderbouwt, is niet hetzelfde als vinden dat jij geen mening mag hebben. Als jij stelt dat in jouw ervaring alle hulpverleners geen vakliteratuur bijhouden, dan ben ik benieuwd naar waar je dat op baseert en nodig ik je uit tot verdere onderbouwing. Net zoals jij omgekeerd ook terug vraagt.
Een gevoel is subjectief en slecht meetbaar, een percentage kan dan een waardevolle toevoeging zijn die een betere onderbouwing en context geeft. Als ik je mening niet relevant zou vinden, dan zou ik niet zoveel terug typen. Daarnaast ben ik net zo goed kritisch op de GGZ en zeur ik dus niet alleen over hoe jij een en ander verwoordt, maar gewoon in het algemeen op van alles.

Ik ben ook blij dat je lange berichten plaatst. De meesten schrijven alleen maar korte reacties als ze het niet met mij eens zijn zonder onderbouwing. Dat zorgt ook niet voor een discussie terwijl dat juist is waarom ik op een forum ben.

quote:

Op donderdag 25 april 2019 13:19 schreef Lunatiek het volgende:
Toch blijf ik het idee houden dat er een verkeerd beeld is van wat de psychiatrie kan doen. Denken dat ze je kunnen genezen is denk ik de grootste fout: in veel gevallen bestaat de "genezing" uit een gedragsverandering van de patiënt, al dan niet ondersteund door medicijnen. Het gaat, zoals eerder ook al genoemd, voor een groot deel om leren omgaan met wie je bent. Zowel die gedragsverandering als dat omgaan met (en accepteren van) kunnen alleen maar uit jezelf komen. En dat is ontzettend moeilijk, daarom proberen ze je met therapie te helpen.

Ik krijg echter ook het idee dat enkelen niet willen werken aan hun eigen genezing, geen acceptatie, geen omgaan met en al helemaal geen gedragsverandering. Ze willen genezen worden. Dat is dus op zijn minst naïef.
Door op het fysieke en medicatie te focussen kijk je weg van het feit dat je jezelf in moet zetten voor je eigen genezing.

Als je het vergelijkt met andere kwalen, zeg een gebroken been, dan komt de oplossing helemaal van de arts, die zet het been, doet er gips om. Je krijgt pijnstillers. Daarna hooguit wat fysiotherapie: massage en oefeningen volgens voorschrift en onder begeleiding. Je hoeft jezelf niet permanent te veranderen, die maand in het gips is immers maar tijdelijk.
Bij psychotherapie is er geen gips of zoiets. Het komt puur neer op je eigen bereidheid te veranderen in je denken en gedrag (en als je te ver heen bent, ook het gedrag van je omgeving).

Nogmaals: dat is moeilijk. Maar op het moment is dat het enige dat er wordt geboden om klachten te verlichten.
Daarom kan ik me de OP wel voorstellen: het kan voor sommige patiënten te confronterend zijn.

Het doel van de normale medische zorg is nog altijd wel genezen en als er dan alleen fysiotherapie kan worden gegeven is het alsnog wel met het doel dat de klachten verminderen of niet erger worden maar dan is het voor de omgeving duidelijk dat genezen niet lukte en diegene zijn/haar best doet. Als je het daarmee vergelijkt, dan zou psychologische behandeling daar niet het equivalent van zijn, maar van een huisarts die bij het eerste gesprek zegt: "U heeft rugpijn? Dit gaat nooit meer over, accepteer het maar want de oorzaak is genetisch en omdat u te veel denkt dat uw rug pijn doet. Ik maak alvast een afspraak voor fysiotherapie".

quote:

Op donderdag 25 april 2019 17:13 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik zie dat een beetje anders.

Ik denk dat de meeste mensen met psychische problemen echt wel begrijpen dat ze er zelf vooral hard aan moeten werken. En ik denk dat ze dat ook willen. Als ik voor mezelf spreek: ik zou liever mijn eigen boontjes doppen dan dat anderen het voor mij doen.

Maar met psychische problemen voel je je machteloos en radeloos. Het is vooral de samenleving die pretendeert dat de psycholoog het voor jou gaat oplossen. Kijk maar eens naar artikelen over psychiatrie in de media. Alles moet maakbaar zijn.

Maar ook mensen uit de omgeving spelen er vaak een rol in. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen roepen "joh, met zulke problemen moet je wel hulp zoeken hoor!". Het is ook gemakzucht, want daarmee hoeven ze zich niet schuldig te voelen dat ze zelf niks voor de ander doen. Je wordt geleefd.

Nou ik kan wel begrijpen dat mensen zich er makkelijk van af willen maken als het vreemden zijn en soms zelfs bij familie of vrienden. Maar wat ik niet kan begrijpen is de tegenstrijdigheid "je moet het zelf doen" en "je hebt daarbij verplicht een psycholoog nodig als ondersteuning omdat je het alleen niet kan".

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 26-04-2019 00:21:13 ]

quote:

Op donderdag 25 april 2019 17:13 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik zie dat een beetje anders.

Ik denk dat de meeste mensen met psychische problemen echt wel begrijpen dat ze er zelf vooral hard aan moeten werken. En ik denk dat ze dat ook willen. Als ik voor mezelf spreek: ik zou liever mijn eigen boontjes doppen dan dat anderen het voor mij doen.

Maar met psychische problemen voel je je machteloos en radeloos. Het is vooral de samenleving die pretendeert dat de psycholoog het voor jou gaat oplossen. Kijk maar eens naar artikelen over psychiatrie in de media. Alles moet maakbaar zijn.

Maar ook mensen uit de omgeving spelen er vaak een rol in. Hoe vaak gebeurt het niet dat mensen roepen "joh, met zulke problemen moet je wel hulp zoeken hoor!". Het is ook gemakzucht, want daarmee hoeven ze zich niet schuldig te voelen dat ze zelf niks voor de ander doen. Je wordt geleefd.

Ja, dat ook. Maar er zitten bepaalde mensen op dit forum die eisen dat de ggz mensen geneest. Ook als die mensen niet ziek zijn.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 06:14 schreef Lunatiek het volgende:
Ja, dat ook. Maar er zitten bepaalde mensen op dit forum die eisen dat de ggz mensen geneest. Ook als die mensen niet ziek zijn.

Als er mensen na verwijzing door de huisarts en 8 jaar onderzoek in het ziekenhuis pas te horen krijgen dat ze niet ziek zijn, wordt dat ook niet als normaal gezien.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 06:14 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ja, dat ook. Maar er zitten bepaalde mensen op dit forum die eisen dat de ggz mensen geneest. Ook als die mensen niet ziek zijn.

Wederom, het is de schuld van iedereen behalv ik?

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 09:30 schreef HostiMeister het volgende:
Wederom, het is de schuld van iedereen behalv ik?

Het is wederom de schuld van niemand behalve van de client zelf! Want de meeste bevooroordeelde meningen worden als de waarheid gezien. Dat weet jij ook.
Hoe zie jij de GGZ , als een strafkamp om de schuld aan mensen zoals jij, die natuurlijk heel erg veel overlast ondervinden in hun dagelijks leven van mensen met psychische problemen, af te lossen?