ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #151 Autisme S*cks

quote:

Op vrijdag 3 mei 2019 16:47 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.

Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.
[..]

Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.
[..]

Ik kwam deze foto laatst tegen :
[ afbeelding ]

Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.
[..]

Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.

Je bent wel heel onzeker over jezelf ook Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten.
Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik )

quote:

Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?

We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.

quote:

Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".

Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb ). Dit heeft ook weer tot gevolg dat ik langzaam schrijf. En dat zorgt er weer voor dat er soms halve zinnen missen omdat ik in gedachten al meerdere zin verder ben. Ook krijg ik snel een pijnlijke hand.

Gelukkig zijn er nu toetsenborden. Ik schrijf alleen nog als ik korte aantekeningen maak als ik iets lees.
[..]

Ik vind het goed te volgen hoor. Ik vind dat je een goed punt maakt met je redenatie dat mensen met ASS dingen op een andere manier aangeleerd moeten krijgen en dat het daarom belangrijk is om die diagnose helder te krijgen. Daar had ik nog niet aan gedacht! Ik denk dat dat wel klopt.
[..]

Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.
[..]

De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM. Ik weet overigens niet of ik perse af wil van mijn chaotische, wispelturige, rechtlijnige en soms bizarre gedachtegangen. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik bang ben mijzelf niet meer te herkennen als dat heel erg gaat veranderen. Ik wil er vooral beter mee leren omgaan en dat mijn omgeving wat meer begrip voor mij krijgt.

Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad DM zou wel een uitdaging zijn.
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)

Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.

quote:

Op vrijdag 3 mei 2019 22:05 schreef Tele6 het volgende:
Je bent wel heel onzeker over jezelf ook Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten.

Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.

Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.

Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.

Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.

quote:

Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik )

5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.

quote:

We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.

Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?

quote:

Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad DM zou wel een uitdaging zijn.
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)

Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.

Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 02:45 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.

Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.

Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.

Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.

Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!

Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd

Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.

Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.

Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt

quote:

5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.

Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu. Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn.

quote:

Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?

Carcassonne is ook een van mijn grootste favorieten een vriendin van me heeft alle uitbreidingssets, dan kun je een hele avond spelen en de hele tafel vol leggen
We doen eigenlijk nooit toernooitjes... de meesten van ons boeit het erg weinig of we winnen of niet. Code Names en Concept speelden we ook in teams van wisselende samenstelling en we hielden helemaal geen scores bij

quote:

Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.

Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 09:26 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!

Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd

Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.

quote:

Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.

Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.

quote:

Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.

Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt

Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.

quote:

Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu. Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn.

Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.

quote:

[..]

Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben

Ja, dat is waar!

@ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 14:53 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.

Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel

quote:

Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.

Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.

quote:

Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.

Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.

quote:

Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.
[..]

Ja, dat is waar!

Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden.

Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk.

Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.

Dus net zoals ik hierboven had gezegd, ze kunnen je helpen om met dat soort dingen om te gaan. Ik denk eigenlijk dat het ook een onderdeel is van autisme dat je het lastig vindt om emoties te uiten en te begrijpen, want de meeste mensen met autisme die ik ken hebben daar problemen mee. Maar je kunt er van alles over leren.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:09 schreef Tele6 het volgende:
@:ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:
[ afbeelding ]

Er is een boek van, zo te zien:
https://www.amazon.com/Art-Clean-Up-Life-Made/dp/1452114161/

Maar dit is lang niet zo leuk als het zelf doen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:25 schreef Tele6 het volgende:
Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel

Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.

quote:

Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.

Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben. Ik had een prachtig databestand, zelf gebouwd op basis van eigen veldonderzoek. De wiskundige en statistische analysemethoden uitgewerkt. En alle analyses uitgevoerd. Maar een voor mijzelf acceptabel verhaal op papier krijgen lukte steeds niet. Dat kwam denk ik deels ook omdat het in Engels moest, terwijl ik mijn bachelorscriptie nog in het Nederlands mocht schrijven. En talen zijn niet mijn sterke kant.

quote:

Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.

Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.

quote:

Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden. [..]

Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.

Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.

quote:

[..] Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk. [..]

Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtends ) en het verkeerslawaai veel te luid. Vaak voel ik mij 's avonds en 's nachts het sterkst, maar ook dan kan de somberheid zomaar intreden. Wat betreft het samenzijn met anderen kan ik ook dan naar aanleiding van iets kleins zomaar somber worden. Ik weet dat doorgaans wel goed te verbergen en ik hou het voor mij tot ik weer alleen ben.

quote:

[..] Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.

Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.

Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 23:07 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.
[..]

Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.

Ik heb inmiddels deze besteld:

Echt mooi zijn ze niet maar ze hebben een SNR-waarde van 33 dB, dat is vrij hoog en ze zijn niet zo bulky, daarom heb ik ze gekozen. Helaas niet opvouwbaar, maar misschien koop ik later alsnog opvouwbare erbij.
In sommige reviews staat wel dat ze te hard klemmen, maar dat hoeft voor mij niet te gelden.
Ik heb zelf ook veel ervaring met koptelefoons maar die ik heb gekocht zaten allemaal comfortabel, ook als er in sommige reviews stond dat ze te strak zitten. Heb er al heel wat versleten.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 08:25 schreef Nijna het volgende:

[..]

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

Nee, ik wil geen dingen in mijn oren, dat vind ik niet prettig. Heb wel thunderplugs voor als ik naar concerten ga, maar voor andere gelegenheden heb ik liever iets op mijn oren. Dat vind ik veel comfortabeler en ben ik ook gewend (ik heb heel vaak mijn koptelefoon op).
Alpine partyplugs heb ik ook maar die blijven niet goed zitten.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 21:23 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.

Ik denk niet dat het door controleverlies komt dat ik een hele tijd doorgesukkeld heb. Meer doordat ik (als oudste kind van een gehandicapte moeder) al heel lang gewend ben om het allemaal zelf op te lossen (en voor de rest te zorgen daarbovenop), en omdat ik slim ben en dus ook gewend ben dat het me wel lukt om een soort van oplossing te vinden. (Niet dat die oplossing dan altijd op de lange termijn het beste is, maar iets van een oplossing vind ik wel.)

Het is inderdaad heel leerzaam om gewoon door een praktisch probleem heen te worstelen. Dan leer je veel meer dan wanneer iemand je het voorzegt. Maar er zijn dingen in je leven waar je niet doorheen geworsteld komt, en dan mag iemand je wel een duwtje geven. En eerlijk gezegd is het niet echt dat m'n psycholoog me dingen voorzegt -- het is heel erg hard werken voor mij.

quote:

Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben. Ik had een prachtig databestand, zelf gebouwd op basis van eigen veldonderzoek. De wiskundige en statistische analysemethoden uitgewerkt. En alle analyses uitgevoerd. Maar een voor mijzelf acceptabel verhaal op papier krijgen lukte steeds niet. Dat kwam denk ik deels ook omdat het in Engels moest, terwijl ik mijn bachelorscriptie nog in het Nederlands mocht schrijven. En talen zijn niet mijn sterke kant.
[..]

Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.
[..]

Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.

Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.

Dat herken ik ook wel, dat ik op sommige gebieden achterloop, en bij mijn autistische vrienden herken ik het ook wel. Ik was zelf ongelofelijk naïef. Op meerdere momenten op de basis- en middelbare school hebben ze overwogen om me een of twee klassen over te laten slaan, maar mijn sociale vaardigheden waren altijd de reden om het niet te doen. Ik ging ook liefst met jongere kinderen om. Inmiddels is dat best wel veranderd, omdat de situatie me wel gedwongen heeft om heel snel op te groeien.

quote:

Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtends ) en het verkeerslawaai veel te luid. Vaak voel ik mij 's avonds en 's nachts het sterkst, maar ook dan kan de somberheid zomaar intreden. Wat betreft het samenzijn met anderen kan ik ook dan naar aanleiding van iets kleins zomaar somber worden. Ik weet dat doorgaans wel goed te verbergen en ik hou het voor mij tot ik weer alleen ben.

Dat is grappig, ik ben bijna helemaal andersom. Ik vind fel licht het prettigste, want ik houd niet zo van schaduwen. Ik wil alle details kunnen zien. Als het niet licht genoeg is, krijg ik hoofdpijn. Ik woon aan een drukke straat, maar ik vind dat wel gezellig. Zolang het geen gepraat is of andere "menselijke" geluiden, raak ik niet zo overprikkeld.

quote:

Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.

Nee, maar ik ken ze wel heel goed. Ik weet bijvoorbeeld precies van al mijn planten en die van mijn ouders welke plant een stekje is van welke, en van wie we ze hebben gekregen, en van die ene keer dat mijn broertje alle blaadjes van mijn plant af plukte en dat de plant het alsnog overleefd heeft
Jij wel?

quote:

Op donderdag 9 mei 2019 03:22 schreef Michie_ het volgende:
Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hoi!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 9 mei 2019 03:22 schreef Michie_ het volgende:
Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Kerel die ik ken die ook autisme heeft is sinds 1987 niet naar de tandarts geweest.

Moet er niet aan denken.

Ik ben ook bijna 10 jaar niet geweest wegens een eigenlijk irreële angst. Nu ben ik dus wel weer bezig met het renoveren van mijn gebit en aangezien dat een flinke duit kost doe ik er meerdere jaren over.

Ik bemerk bij mijzelf dat ik steeds minder rumoerige omgevingen kan verdragen. Misschien heeft het met vermoeidheid te maken. Vrijdagavond was ik in Amsterdam en ik ging uit eten. Ik heb tijdens etentjes altijd moeite mijn gesprekspartner te verstaan door de vele geluiden, maar dit was een nieuw niveau. Daarna gingen we naar een concert en ik merk dat ik steeds meer de feeling ermee verlies. Ik vind het geluid te hard, iedereen om mij heen staat maar te lullen. Jammer
Het gevolg is dat ik niks meer kan bedenken om te vertellen aan degene met wie ik ben, het lukt mij dan niet zo goed meer om oprechte interesse te tonen. Ik ben alleen maar bezig met de anderen te verstaan, andere mensen te ontwijken en keer enorm in mijzelf.

quote:

Op vrijdag 10 mei 2019 16:26 schreef Tele6 het volgende:
[..] Maar er zijn dingen in je leven waar je niet doorheen geworsteld komt, en dan mag iemand je wel een duwtje geven. En eerlijk gezegd is het niet echt dat m'n psycholoog me dingen voorzegt -- het is heel erg hard werken voor mij.

Van voorzeggen leer je ook niks. Mijn coach had altijd de aanpak waarbij ik voorafgaand aan een coachsessie een probleem beschreef dat ik wilde bespreken. Tijdens de sessie stelde ze dan vragen als waarom ik dat een probleem vond, of ik kon uitleggen waarom mensen iets zo vonden of zo reageerden en wat ik dacht dat er niet goed was gegaan. Ze liet mij daardoor als het ware de oplossing voor mijn eigen problemen formuleren en tekende dat dan, met de nodige correcties of toevoeging, uit in een schema. En dan komt het lastigste, het toepassen van het schema in de periode daarna. Ik vind het nog altijd merkwaardig dat die schema's de mensenwereld voor mij zo enorm veel beter te begrijpen gemaakt hebben, maar het werkt wel.

quote:

[..] Nee, maar ik ken ze wel heel goed. Ik weet bijvoorbeeld precies van al mijn planten en die van mijn ouders welke plant een stekje is van welke, en van wie we ze hebben gekregen, en van die ene keer dat mijn broertje alle blaadjes van mijn plant af plukte en dat de plant het alsnog overleefd heeft
Jij wel?

Haha, wat leuk. Dan kun je dus een soort stamboom tekenen. En wat een naar broertje. Ik geef niet al mijn planten namen, maar een aantal heb ik wel namen gegeven. Momenteel heb ik een dennenboom (die heet Dennis), een peperplant (die heet Peter) en een tomatenplant (die heet Tom). Ja, ze allitereren bewust. Als ik buiten zit op het terras groet ik Dennis, Peter en Tom ook altijd even.

Ik ben een tijdje enorm geïnteresseerd geweest in hydrocultuur (een kweekmethode met een biologisch inert substraat waarbij voedingsstoffen direct in het water worden opgelost). Bij mij uit zich dat in het uren lezen van websites en boeken over het onderwerp, het analyseren van diverse relevante biologische/scheikundige/natuurkundige processen, het maken van een technisch ontwerp en ten slotte het uitvoeren van het technisch ontwerp. In dit geval resulteerde het in een soort tunnelkas met een geautomatiseerd irrigatiesysteem waarmee ik een aantal soorten peperplanten heb gekweekt.

Nooit meer gedaan daarna, want als ik het gevoel heb dat ik een proces of techniek helemaal begrijp heb ik er geen lol meer van en stort ik mij in een nieuw project.

Edit: Dit is overigens ronduit fascinerend. Planten uit de nachtschade-familie kun je op elkaar enten. Dat kan bijvoorbeeld leiden tot een plant die in de bodem aardappelknollen laat groeien, en bovengronds tomaten laat groeien, zie ook Wikipedia.



[ Bericht 4% gewijzigd door ParelDuiker op 12-05-2019 22:10:47 ]

quote:

Op vrijdag 10 mei 2019 22:53 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Kerel die ik ken die ook autisme heeft is sinds 1987 niet naar de tandarts geweest.

Moet er niet aan denken.

Dat is wel heel lang geleden. Ben zelf ook al jaren niet naar de tandarts geweest vanwege tandartsangst en ook een beetje vanwege de kosten. En tegen het trekken van mijn verstandskiezen zie ik al helemaal op.

quote:

Op zondag 12 mei 2019 22:07 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Dat is wel heel lang geleden. Ben zelf ook al jaren niet naar de tandarts geweest vanwege tandartsangst en ook een beetje vanwege de kosten. En tegen het trekken van mijn verstandskiezen zie ik al helemaal op.

heb geen autisme, maar had ooit wel tandartsangst. Jaren niet geweest.
Toen ik eerst ging spoten ze de verdoving in en dat deed pijn. Tegenwoordig nu ik wel weer ga doet zelfs de verdoving geen pijn meer. Later las ik op internet dat het een angsttandarts is. Ik zou er zo 1 zoeken. Het maakt wel echt verschil of ze je geruststellen of niet.
Verstandskiezen erg bang voor omdat ik hier op het forum had gelezen dat het 3 uur kon duren en sommigen geen verdoving voelden enz. Was gewoon een lachertje want binnen 1 seconde was het bijna klaar. Maar goed ik heb er zelf maar 3 routinematig laten trekken en als er bijzondere omstandigheden zijn dan kan het natuurlijk afwijken.

Tandartsangst, check... nou ja, jaren geleden. Ik denk dat we er een jaar of 2 over gedaan hebben voor mijn gaatje gevuld was.
Ben bij een angsttandarts geweest, dat was een heks. Gelukkig wilde mijn eigen tandarts het toen zelf wel proberen, hele kleine stapjes. Maar wat een engelengeduld.
Daarnaast ging ik naar een psycholoog.
Ik ben nu niet meer bang voor de tandarts, ivm verhuizing nu bij een andere tandarts, maar wel een prettige. Controle ga ik gerust naar toe. Als ik een gaatje heb dan maak ik een nieuwe afspraak en ben ik wel een beetje gespannen, maar het lukt wel.
Ik moet wel zeggen dat ik tot nu toe weinig gedoe heb gehad aan mijn gebit, gelukkig.

Deze komt wel even goed dichtbij

Vraagje. Gisterenavond eerste dosis mirtazapine (7,5mg) ingenomen in combi met mijn normale dosis Temazepam (20mg) ingenomen, in overleg met psychiater.

Ik ben nou echt zo stoned als een garnaal. Na twaalf uur slaap.

Nog een paar dagen volhouden? Of wat?

quote:

Op woensdag 14 augustus 2019 12:16 schreef bloempjuh het volgende:
mirtazapine

Als het 'draagbaar' is zou ik het eventjes aankijken. Meestal wordt het na een tijdje minder met bijwerkingen. Aanpassen van de dosering kan ook nog (bij voorkeur in overleg met de voorschrijvende arts ).

quote:

Op woensdag 14 augustus 2019 12:50 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Als het 'draagbaar' is zou ik het eventjes aankijken. Meestal wordt het na een tijdje minder met bijwerkingen. Aanpassen van de dosering kan ook nog (bij voorkeur in overleg met de voorschrijvende arts ).

Dosering is al minimaal (halve tablet) en voel me echt enorm verrot. Heb toch maar even de psychiater gemaild.

Goed dat je gemaild hebt, je kan dat halfje niet nog een keer halveren?
Hopelijk heb je snel bericht terug

Kick. Ik ben maar weer eens moed aan het verzamelen om naar een autismemeeting te gaan. Ik denk er ook over om naar het NVA-congres te gaan volgende maand.

Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.

Hoe is het met iedereen?

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 18:53 schreef Meridiaan het volgende:
Kick. Ik ben maar weer eens moed aan het verzamelen om naar een autismemeeting te gaan. Ik denk er ook over om naar het NVA-congres te gaan volgende maand.

Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.

Hoe is het met iedereen?

Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 19:03 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?

Dat lees jij goed. Absurd hoge prijs.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 19:03 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?

Helaas lees je dat goed. Het is iets van 65e als je lid bent.

Het werpt wel een enorm hoge drempel op voor het publiek. Ik vermoed niet dat de doelgroep zwemt in het geld.

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 19:07 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Dat lees jij goed. Absurd hoge prijs.

Dat is idd wel een 'beetje' te hoog om te zeggen:"Kom, ik ga eens kijken!" ja.

X

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 19:08 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Dat is idd wel een 'beetje' te hoog om te zeggen:"Kom, ik ga eens kijken!" ja.

Zeker ook omdat ik na een uurtje workshop twee uur moet bijkomen. Dan wordt het wel een heel duur uurtje.
Voor 175 euro kun je bijna een Lowlandsticket voor drie dagen (210 euro) kopen!

quote:

Op woensdag 23 oktober 2019 19:14 schreef bloempjuh het volgende:
X
[..]

Zeker ook omdat ik na een uurtje workshop twee uur moet bijkomen. Dan wordt het wel een heel duur uurtje.
Voor 175 euro kun je bijna een Lowlandsticket voor drie dagen (210 euro) kopen!

Ik zat ook al te denken, is bijna een driedaags festivalticket