BB:quote:Ik ben nogal van de projectjes zie: F&S / [Projectje] Alle oscar winnaars beste film kijken
Dus wordt het tijd voor een nieuw projectje, dit keer ga ik mijn platen eens beluisteren. (ik hou het eerst bij vinyl alleen) Ik zal elke plaat hier melden en er een klein tekstje bij plaatsten. Dit kan even duren(heb ooit al mijn mp3s achter elkaar geluisterd en daar was ik meer dan een jaar mee bezig dus wie weet hoe lang dit gaat duren heb ook wat minder tijd dus het zal niet elke dag geupdate worden)
Maar zonder verder getreuzel mijn platenkast:
Dagoducks' ouders:
En dagoduck zelf:
Gehenna:
Glad_Janus:
Pipster:
Bazbo
Kaasch (vriendin van BB)
Ben je ook van plan je gehele platenkast te draaien, post hier!
(hahaha platenkast gedraaid)
Het liefst alleen reageren op en over de gedraaide platen en algemene discussies over vinyl in het vinyl-topic voeren
En weer verder...
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7106242-1433866505-6160.jpeg.jpg)
Deze had ik ooit bijna gekocht uit zo'n bak op Roadburn. Uiteindelijk toch voor andere platen gegaan, en toen bleek dat je 'm ook als cadeau bij je aanschaf kreeg
Zwartgallige drone metal. Prima kerst plaat
Acid Kings' busse woods toch een klassieker in het genre. Dit is een picture disc waarop de voorkant van het album staat afgebeeld. Heerlijke band meerdere keren live gezien altijd een leuke avond.
ook al vele malen voorbij gekomen in dit topic.
Plaat uit 1973. Tien korte liedjes. Tien pareltjes. Met medewerking van David Lindley, Tim Drummond, Johnny Barbata en meer van die lui. Ik heb een tweedehands die ik kocht op 9 oktober 1989. Het is dan wel weer een eerste Duitsche versie uit 1973. En met eenendertig minuten is deze plaat natuurlijk veel te kort.
En toen werd het 1986 en meende meneer Nash zijn plaat te moeten onderdompelen in zo'n afgrijselijk jarentachtigtechnoteringgeluid. Als je ze uitkleedt, blijven er wederom tien prachtige liedjes over. Maar dan moet je dus wel door al die synthesizers en drumapparaten heen luisteren. Ik kocht deze originele Europese versie op 11 november 1988. Ach, keihard meezingen!
Amerikaanse 4xLP bootleg van the beatles met daarop een vreemde collectie beatles nummers in een vreemde volgorde
Maar opzich zijn the beatles wel een okay bandje natuurlijk. Denk niet dat dit er voor gezorgd heeft dat ringo en paul nu beneden de armoedegrens moeten leven 
Soul. Soulpop. Beetje reggae. Beetje funk. Niet onaardig, deze plaat die De Vrouw ooit kocht. Ze heeft de originele Nederlandse versie uit 1973. Fijne jaren zeventig muziekskes. De weemoed.
V A K 3
Jeumig. Hebben we dit? Ja. Van De Vrouw. De allereerste versie (uit Nederland!) uit 1983. Heerlijk afschuwelijke jaren tachtig meuk! Hahaha. Leuke hoes, wel.
![Nathalie – My Love Won't Let You Down (1983) [HQ]](https://i.ytimg.com/vi/7HYldc0zd1M/0.jpg)
Bill Nelson (van Bebop Deluxe) maakte in 1986 deze soloplaat. Ik kocht 'm op 18 oktober 1989. De allereerste Britse versie heb ik. Schitterende elektropop is het. Nauwelijks gitaar, da's dan wel jammer, maar de spookachtige stem maakt veel goed. Lijkt wel wat op Bowie, nu ik het zo weer eens hoor na meer dan vijfentwintig jaar.
Toch jammer dat 99 Luftballons op deze plaat staat. De rest is namelijk geweldig. Pakkende rocksongs in een stevig jasje. Lekker. Het grote hitje is natuurlijk ook niet slecht, maar dat kennen we nu wel. Iets te vaak gehoord. De Vrouw kocht deze plaat toen hij in 1983 toen hij uit kwam.
De Vrouw heeft een Amerikaanse versie uit 1971. Fijne volkspopliedjes, waarin de samenzang centraal staat. Mooie plaat. Echt, ik meen het. Waarom gelooft niemand me nou?
Daar is ze! Eindelijk. Hier doe ik het allemaal voor. Nou, niet voor deze plaat, want deze verzamelaar uit 1977 is wel heel zoetsappig. Hij is van De Vrouw en de versie die zij heeft is een Nederlandse herpersing uit 1978. Let wel: dit is Olijfje van voordat ze in Nederland doorbrak met de hits uit de filmmusical Grease en de natte droom van iedere jongen werd. Kwaliteitspop uit de jaren zeventig.
Hatsekidee. Hoor, zo moet ze klinken. Dit is Olijfje lekker fysiek bezig. De hele plaat uit 1981 (de Europese versie is van De Vrouw, natuurlijk) staat gewoon vol puike poprock met hier en daar een ballad. Maar goed, het gaat natuurlijk om de hoesfotografie en het clipje. Een natte droom zal er wel niet in zitten, maar ik klaag niet. The Nice is in zicht.
Deze dubbelelpee verscheen in 1975, toen The Nice al meer dan vijf jaar niet meer bestond. Maar het zijn gewoon de eerste twee platen van de band in een dubbelelpee, dus staat deze bij mij vooraan in de rij van The Nice. Als bonus staan er de A- en B-kant van de single America op. Er zijn maar vier versies van deze dubbelplaat, allen gemaakt in de VS. Ik kocht 'm op 23 december 1982. Tweedehands. In de hoes zit een stempel van een platenhandel Frederiks uit Apeldoorn. Nooit van gehoord, dus dat is echt al heel lang geleden. De eerste elpee, The Thoughts Of Emerlist Davjack uit 1967, staat vol met psychedelische songs met veel gierende gitaar en rammelende Hammond. The Nice was misschien wel de allereerste progband. Een jonge Keith Emerson gaat heerlijk tekeer in het absolute hoogtepunt Rondo, maar dat nummer is niet representatief voor de plaat. Wel voor het geluid van de latere platen van de band. Op Ars Longa Vita Brevis van het jaar erop klinkt de band vooral gegroeid. De gitaar van David O'List ontbreekt nagenoeg, waardoor alle aandacht naar Emerson gaat. Het rauwe is er wat vanaf, maar Sibelius' Intermezzo from Karelia Suite krijgt een indrukwekkende bewerking. Titelnummer Ars Longa ... beslaat de gehele tweede kant van dit album en het is een samenhangende suite, waarin vooral het derde deel, Bachs Brandenburger, opvalt. Ik heb natuurlijk alle werk van The Nice op cd en draai het regelmatig. Grutjes, wat is dit toch mooi!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 27-12-2018 16:24:01 ]
Met krautrock en electronicaEn die begint met deze Harmonia box:
En die begint weer met hun debuut:
G184: Harmonia - Musik von Harmonia
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7895094-1453317495-5153.jpeg.jpg)
Cluster en Neu! zijn beide favoriete krautrock bandjes bij mij, dus Harmonia (die bestaan uit de helft van Neu! - Micheal Rother - en het duo Cluster) was ook een must-listen voor mij. En ook hun waren al snel favoriet. De muziek op deze plaat heeft duidelijk het speelse van beide bands, maar ook dat kinderlijke naeve wat ze beiden hebben, maar dan nu in een meer (inmiddels retro-)futuristisch jasje. Zoals er niemand klinkt als Neu! en Cluster, zo klinkt er ook weer niemand zoals Harmonia
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4085499-1354902646-7668.jpeg.jpg)
Prima titel voor deze plaat, want deze is ook in alle opzichten een 'deluxe' versie van het debuut. Het heeft nog steeds die unieke Harmonia sound, maar deze klinkt minder als een hobby werkje zoals de vorige (Dat bedoel ik niet slecht, dat had juist zo z'n charme). Ze hadden zelfs een nummer als single uitgebracht, het titel nummer (Immer Wieder). Geen idee of dat nog iets gedaan heeft in de hitlijsten
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12387582-1538650056-7866.jpeg.jpg)
De eerse dubbellaar (deze zit ook in mijn eigen collectie) black monsoon het utrechts/deventerse noise trio. De gitarist is een bekende van ons die we vaak bij concerten zien, en zodoende hebben we hem ook een paar keer zien optreden onder andere op bevrijdingsfestival overijssel.
Stomende female fronted 70s rock uit de jaren nu
prettig plaatje en een zangeres met een dijk van een stem en stel goede muzikanten om haar heen....
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 28-12-2018 11:00:04 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1969917-1380387504-5513.jpeg.jpg)
In '76 sloot een 4e held zich aan bij Harmonia: Brian Eno. Eno was gefascineerd door de muzikale impuls die er in de jaren '70 in Duitsland aan de gang was, en noemde Harmonia destijds zelfs "the world's most important rock band".
Deze opnamesessie (die pas 33 jaar later werd uitgebracht) had grote invloed op Eno's werk, pas hierna begon hij zelf te experimenteren met 'ambient' muziek en ook sijpelde deze muziek door in ander productie werk, zoals bij de Berlijnse albums van Bowie.
Blue cheer, als je standaard blues/rock neemt en je speelt dat verschrikkelijk hard en vervormd dan krijg je een heel nieuw genre "fuzz rock" En dat genre leeft nog steeds het begon bij blue cheer en vanilla fudge, de muzikale content is niet bijster origineel maar het geluid des te meer
Toch wel helden voor zware genres
Dit is hun magnum opus met natuurlijk daarop summertime blues.
Geweldige plaat uit 1969. Vier stukken uit de studio en de tweede plaatkant is live. Allerlei stijlen en toch een mooi geheel. Inmiddels was de band een heel sterk trio geworden. Dit album klinkt zelfverzekerd. Opener Azrael Rivisited is een jazzy bewerking van het b-kantje van hun eerste single, Hang On To A Dream is een net zo jazzy bewerking van de Tim Hardin-klassieker, Diary Of An Empty Day is het eerste stuk van de plaat met een Hammond erin en is een bewerking van een klassiek stuk van Lalo en For Example is een progstuk met zowaar zelfs blazers erin. En dan kant twee. Rondo '69 ragt erin en Emerson mag zijn Hammond volop laten gieren. Voor mij is het laatste stuk echter het absolute hoogtepunt van de plaat. She Belongs To Me is een bewerking van een liedje van Dylan, maar de band laat geen spaan heel van het origineel. Emerson speelt hier meesterlijk. Hij fiedelt allerlei thema's van Bach erin, brengt het het volume terug en weer omhoog, laat horen waarom hij 'de Hendrix van de Hammond' werd genoemd en ondertussen zit ik hier met kippenvel. Ik kocht deze prachtplaat op 5 november 1982 en heb een Duitse heruitgave uit 1982. Ik draai She Belongs To Me nog een keer. Mag dat?
Een 10" van blues pills een live plaat, live at rockpalast Een naam die nostalgisch aandoet hoe vaak heb ik niet savonds op zaterdag na het terugkomen van het stappen nog rockpalast gezien op de duitse tv. Dit is trouwens de versie op rood vinyl die alleen bij de large verkocht is oplage van 200.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1125574-1195295226.jpeg.jpg)
Verrassend goede live opname van toch een redelijk obscuur evenement. Opgenomen dus rond de tijd van het debuut. Het nummer "Veteranissimo" hier, lijkt een vervolg op "Veterano" (van die plaat).
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8263132-1458217158-4205.jpeg.jpg)
En de laatste uit de box is een album met wat verzamel spul. 2 flink rockende live tracks met Mani Neumeier (van Guru Guru) op drums en 2 demo tracks uit de 'deluxe' sessies, die behoorlijk anders zijn dan de uiteindelijke studio versies.
Ondanks dat dit album op papier niet zo 'essentieel' lijkt, kan dit maar zo degene worden uit de box die ik uiteindelijk het vaakst ga draaien.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2573243-1291132208.jpeg.jpg)
Cluster bestond uit het duo Roedelius en Moebius. En vloeide uit hun vorige samenwerking als het trio Kluster met Conrad Schnitzler. En waar Kluster hele abstracte vrije improvisatie was - de oudste muziek die ik ken die ik 'industrial' zou noemen - heeft Cluster een stuk meer structuur.
Maar dit album klinkt nog steeds behoorlijk 'out there', en hun meer lieve en zoete klanken zoals op albums als Zuckerzeit en Sowiesoso klinken nog erg ver weg. Een unieke wereld aan klanken
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-152272-1378736079-5540.jpeg.jpg)
2e solo plaat van gitarist Manuel Gttsching, die je misschien kent van Ashra, Ash Ra Temple of The Cosmic Jokers. En wat een plaat
ik kan er met mijn hoofd niet bij dat hij dit in z'n eentje, op enkel gitaar en effecten en in 1 fucking take opgenomen heeft. Alleen daarom is het al een held, maar daarnaast is dit ook nog eens een plaat die z'n tijd ver vooruit was. Opgenomen in '81, en in vrijwel alle techno en house muziek tot op vandaag aan toe is het er in terug te horen.
[ Bericht 99% gewijzigd door Gehenna op 28-12-2018 15:13:48 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2482907-1511235024-7088.jpeg.jpg)
Een stukje obscuurder: German Oak. Hun enige album (al doken er nog wat latere sessies op in de jaren '90), opgenomen in een Duitse bunker in '72, uitgebracht in eigen beheer waarvan de meeste zijn vernietigd omdat ze niet verkochten. Er is niet veel info over hun te vinden, en ze stonden zelfs niet vermeld op de Nurse With Wound list
Lang leve het internet dus, anders had ik deze nooit gehoord. Want het is wel een van mijn favoriete krautrock albums. Kant A bestaat uit een lang pre-industrial stuk, waarmee een heel apart en beklemmend sfeertje neer wordt gezet. Kant B gooit het juist over een hele andere boeg en bestaat uit een uitermate funky jam
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2376386-1310911939.jpeg.jpg)
Nog een favoriet, maar wel een stuk bekendere, Neu! Geen idee wat ik hier nog nieuw over kan vertellen, van lieve grooves van Hallogallo tot aan de industrial van Negativland, dit album barst gewoon van de toffe en frisse ideen. Het enige wat ik nooit begrepen heb aan deze plaat is de afschuwelijke sluiter 'Lieber Honing'
ha tof!quote:
Klopt. Net als dat die 'post-punk revival' die deed alsof 'Unknown Pleasures' de enige post-punk plaat is die ooit is uitgebrachtquote:Op vrijdag 28 december 2018 18:02 schreef bartrid het volgende:
En wbt Neu, elke keer dat nieuwe bands claimed dat ze door krautrock zijn beinvloedt, is eigenlijk de enige invloed die motorik beat van Hallogallo...Terwijl er zo veel meer interessante dingen uit voortgekomen zijn.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-475809-1292107869.jpeg.jpg)
En de tweede van Neu!, met de toepasselijke titel. Hij begint direct tof, want opener 'Fr Immer' had net zo goed Hallogallo pt. 2 kunnen heten.
Verder is Kant A is klassieke Neu!, Kant B ging het mis. Ze waren domweg al door hun budget heen. Dus als noodoplossing werd die kant gevuld met tape manipulaties van de eerder uitgebrachte "Neuschnee/Super"-single, en daarmee werden ze een van de eersten die remixes van hun nummers uitbrachten. Vooral als concept heel tof, en het past ook goed in hun 'pop art'-thema, maar qua uitwerking is het gewoon vrij bagger
De B-kant sla ik daarom meestal over 
afhankelijk van de post punk band was het of Unknown Pleasures of de eerste van Gang of Fourquote:
[..]
Klopt. Net als dat die 'post-punk revival' die deed alsof 'Unknown Pleasures' de enige post-punk plaat is die ooit is uitgebracht
ohja truequote:
[..]
afhankelijk van de post punk band was het of Unknown Pleasures of de eerste van Gang of Four
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7641750-1533467555-8269.jpeg.jpg)
Na hun 3e album viel Neu! uit elkaar, Micheal Rother ging samen met de heren van Cluster dus opnieuw werken onder de naam Harmonia, en nam z'n experimenten en soundscapes mee. Klaus Dinger begon samen met z'n broer Thomas en Hans Lampe La Dsseldorf en concentreerde zich meer op het rock aspect van Neu! (zoals die kenmerkende Motorik Beat). En het resultaat is gewoon een erg fijn plaatje, Bowie was ook fan blijkbaar, die noemde het: "the soundtrack of the eighties".
[ Bericht 1% gewijzigd door Gehenna op 28-12-2018 19:29:37 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-223802-1438183437-2526.jpeg.jpg)
Hier begon de krautrock-reis voor mij, en nog steeds is 't mijn favoriet. Vanaf de eerste knal in het openingsnummer 'krautrock', met z'n fantastische drone sounds was ik al verkocht, Maar ook een mooie ballad zoals Jennifer, of de Ska van The Sad Skinhead ben ik door de jaren enorm gaan waarderen
Waar Faust op vorige en latere albums nogal veel aan het aankloten was (met fantastische resultaten soms
), voelt dit album aan als de perfecte balans tussen dat speelse aankloten en daadwerkelijk briljant zijn.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1174314-1198267405.jpeg.jpg)
Agitation Free lijkt hier een beetje in de zelfde hoek te zitten als Popol Vuh, met behoorlijk wat 'world music' invloeden op dit album, hier en daar wat ambient, maar ook een flinke dosis Allman Brothers band. Wat resulteert in een super relaxt plaatje, met aan de ene kant een super unieke sfeer en aan de andere kant eindeloze gitaarsolo's - maar dan wel van het soort die ik niet beu wordt
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2267504-1273382175.jpeg.jpg)
De pre Focus band van Jan Akkerman, opgericht en dit album uitgebracht in 1969. Veel covers, maar hun eigen werk en zeker het nummer Dark Rose zijn het beluisteren waard.
We zijn beland bij een hele boards of canada collectie, ik kende dit niet maar nu dus wel via mijn vriendin. Het is hele bijzondere electronische muziek, op de een of andere manier heel erg organisch met altijd een soort verontrustende onderstroom, alhoewel die onderstroom ook weer heel lieflijk is. Eigenlijk is het een beetje de shoegaze van de dance ofzo. Moeilijk te omschrijven en daarom juist zo leuk. Er volgen nog meer albums van BoC.
De tweede volledige plaat van boards of canada, wederom een zelfde soort shoegazerige electronica,iets zwaarder in de onderlaagjes dan de vorige. Ik heb ooit deze LP op cd gehad en toen een van de vele korte nummers perongeluk op repeat gezet, en een hele treinreis maar n nummer geluiserd en toch ontdekte ik telkens subtiele andere laagjes, dat maakt deze muziek ook zo goed, je kunt hier van een nummer uren luisteren en het blijft geheimpjes blootgeven.
Gewoon geweldige muziek.
Opnieuw een dubbelelpee met twee platen van The Nice erop. Five Bridges is misschien wel de beste Niceplaat. In 1969 mocht Emerson een stuk schrijven voor zijn band en een orkest. De Five Bridges Suite, live opgenomen in de Fairfield Halls in Croydon, beslaat de hele eerste plaatkant. In vijf delen komen allerlei stijlen voorbij: neoklassiek, romantisch, rock, prog, jazz, fuga, noem maar op. Voorwaar, geen minne kost. Op de tweede plaatkant vier stukken: twee met orkest van hetzelfde concert, waaronder een debiel mooie versie van Sibelius' Intermezzo from Karelia Suite. Verder een ander livenummer (van de Fillmore East), waarin Emerson Dylan's Country Pie vermengt met Bach's zesde Brandenburger concert, en een niemendalletje dat One Of Those People heet. De tweede elpee is Elegy en daarover vertel ik later meer, want die heb ik ook los. De dubbelaar met de twee elpees verscheen in 1972 en ik heb een Nederlandse versie uit dat jaar op het Philips label. Ik kocht/kreeg hem tweedehands op 17 mei 1983 (ik herinner me dat ik op mijn achttiende verjaardag mijn cadeaus mocht uitzoeken in Concerto, Amsterdam).
Deze elpee kwam in 1971 uit. The Nice bestond toen al niet meer. Emerson had het idee dat hij met de band niet zo veel verder kon ontwikkelen en startte met ene Greg Lake en Carl Palmer een nieuwe band die uiterst succesvol zou worden. Op deze plaat vier overblijfsels. Twee live, twee studio. Hang On To A Dream is live en Emerson bouwt zijn pianosolo uit tot een waar huzarenstukje. My Back Pages is weer eens een Dylannummer waarin geen spaan heel blijft van het origineel: na een pianointro volgt een lang en dramatisch elektrisch deel. Kant twee opent met een studioversie van Tsjaikovski's Pathetique Symphony 6, dat live ook al te horen was op Five Bridges. Maar de absolute klapper van de plaat is America, live opgenomen. Emerson haalt ongelofelijke fratsen uit op het Hammond, hij laat 'm gieren en schreeuwen. Ik weet nog zo goed dat ik dit voor het eerst hoorde op 4 december 1982, toen ik de plaat kocht en van Sinterklaas kreeg. Ik wist niet wat me overkwam. Dood, verderf, het einde van de wereld. Dit is wat mij betreft de definitieve versie van dit lieve liedje van Bernstein. Kippenvel van onder tot boven en vice versa. Nog altijd. Ook nu. Gloeiende! Ik liet het destijds aan vriendjes horen, maar die snapten geen bal van wat me zo raakte. De tieten van Blondie waren toch veel lekkerder? Mijn elpee is een Britse heruitgave uit 1982. Ik koester hem.
Dit is de derde van BoC weer een iets ander geluid veel minder broeierig en hoor ik nou een gitaar
het lijkt wat meer op het eerste album alleen wat lichter...
Dit was mijn eerste Nice-elpee. Ik kocht hem op 22 juli 1982. Het is een verzamelniemendalletje uit Duitsland op het Charly Records label. Er staan twee stukken van de eerste Niceplaat op (Rondo!), eentje van de derde en twee van de tweede (te weten een deel van het Intermezzo van Kareliasuite en de gehele tweede plaatkant beslaande suite Ars Longa Vita Brevis. Het was mijn eerste kennismaking met The Nice en er kwam al snel meer in huis.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7975847-1452772070-9714.jpeg.jpg)
Ze vinden het wiel niet opnieuw uit, maar het is gewoon degelijke hard rock en dat is nooit onprettig om naar te luisteren.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9322345-1478561254-5212.jpeg.jpg)
Ze groeien naar hun eigen sound, beter dan de vorige twee albums.
Geen idee wie dit is. Blijkt een drummer te zijn. Speelde een enkel nummer mee op de eerste plaat van Uriah Heep in 1970, deed toen iets met de Spencer Davis Group (of wat daarvan over was) en ging vervolgens deel uitmaken van de begeleidingsband van Elton John. Dat doet hij tot de dag van vandaag. Deze soloplaat uit 1979 staat vol funksoulpopliedjes, rijkelijk gearrangeerd zoals dat in de jaren zeventig gebruikelijk was. De Vrouw kreeg deze plaat van ene Toos, staat groot op de achterkant van de hoes. O.
Kwaliteitspop. Kan niet anders zeggen. Maar ik vind het verschrikkelijk. Staan ook vernaggelingen op van klassiekers als How Can We Hang On To A Dream (Tim Hardin), The Hungry Years (Neil Sedaka) en Always A Woman To Me (Billy Joel). Gelukkig hebben we veel om door deze plaat van De Vrouw heen te praten.
Weet je hoe deze plaat, die De Vrouw ooit kocht, het leukst is? Met je oren dicht.
Plaat uit 1982. Acapellagroepje dat grote hit scoorde. Staat niet op deze plaat. De Vrouw kocht dit ooit. Niet onaardig, plaat is lekker kort.
Plaat ook uit 1982. Acapellagroepje dat grote hit scoorde. Staat op deze plaat. De Vrouw kocht dit ooit. Niet onaardig, plaat is lekker kort.
Maxisingle met een extended mix van deze hit. Op de tweede plaatkant een instrumentale en een albumversie. Niet mijn kop thee. Gladde, overgepolijste discopoppulp. Gelukkig is het een maxisingle. Zo afgelopen.
Deze koop ik op 11 augustus 1984. Tweedehands ergens. Een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen: 1978. Mooie plaat. Vier lange delen van het titelnummer, verspreid over vier plaatkanten. Misschien niet (meer) zo avontuurlijk als Tubular Bells, Hergest Ridge of Ommadawn, maar wel degelijk de moeite waard. Ik dacht altijd dat mijn plaat oversloeg ergens op driekwart van mijn kant 1, maar toen ik een jaar of wat geleden over deze plaat las op wikipedia, ontdekte ik dat het een fout in de master is. Een tijdje later kocht ik deze plaat op cd en inderdaad: op precies hetzelfde moment 'slaat hij over'. Mooi hoe het Diana-thema her en der in verschillende vormen terugkomt. Veel wonderschone melodien op dit album, veel lekker gitaarwerk en gave arrangementen. Met dank aan Maddy Prior (Hiawatha!), Sally Oldfield, Pierre Moerlen en de legendarische David Bedford. Ik heb veel te weinig Oldfield op vinyl.
Na drie platen was het een beetje stil geworden. Tot een bepaalde recordstore day er ineens een paar vreemde platen in een platenwinkel in New York opdoken met wat vreemde codes. Na wat gepuzzel bleek er website aan verbonden en dat sloeg op BoC, een geslaagde manier van wat hype maken. Dit is het laatste wat ze hebben uitgebracht op een singletje met nevermen (met oa Mike patton) remixen na, maar die staat in mijn eigen kast. In deze kast volgen nog wel twee EPs van BoC
Op 23 december 1982 koop ik deze dubbelelpee uit 1980 tweedehands. Ik heb dan geen idee dat het een bijzonder geval is. Het is de alternatieve versie van het album Platinum en is alleen in Noord-Amerika uitgebracht. Van dat album staan op de eerste plaat zeven van de acht stukken. Als achtste stuk staat discostamper Guilty erop. De derde kant is het eerste deel van Tubular Bells live (uit de Exposed doos) en kant vier is een deel van Incantations in een mengsel van studio en live (ook weer van Exposed). Mijn versie is een van de zes verschillende die er zijn. Platinum was het begin van het wat meer poppy/toegankelijk en korter werk van Oldfield. De gelijknamige vierdelige suite beslaat plaatkant 1 en eindigt met North Star (van Philip Glass). Zelf vond ik het malle Punkadiddle altijd het leukst. Fijne eindejaarsmuziek. Ik zeg maar wat.
Een EPtje uit 2000 met daarop onderandere amo bishop roden een bekend nummer van boards of Canada, deze EP is van net na geogaddi en zit dan ook een beetje in die stijl. De hele EP heeft een overweging thema (wist ik niet) het gaat namelijk over een sekte die in waco een pand hadden dat uiteindelijk overvallen is waar 83 mensen overleden.
"come out and live in a religious community in a beautiful place out in the country"
Was hun motto waarvan het laatste deel dus de naam van deze plaat is.
Van radio en tv. Zowaar, De Vrouw heeft een Oldfieldplaat. Een verzamelaar uit 1981. Naast delen van de 'grote vier' (Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadawn en Incantations) staan er wat singles en wat korte stukjes op. Leuk overzicht van de 'klassieke' periode van Oldfield. Hierna werd het allemaal toegankelijker en poppy en iets minder interessant.
De hi-scores ep heeft een iets andere hoes, gewoon een white sleeve met een gat erin. Dit is een EP die ik voor mijn vriendin heb gekocht, het duurde even voordat ik hem kon vinden. Heb hem uiteindelijk uit japan laten komen
Dit is ouder werk van boards of canada je hoort al een beetje hun sound die ze later door ontwikkelen maar dan gecombineerd met wat meer acid house achtige beats Erg fijn EPtje
Everything You Do is a Balloonquote:Op maandag 31 december 2018 12:31 schreef Bosbeetle het volgende:
Kaasch 21
[ afbeelding ]
De hi-scores ep heeft een iets andere hoes, gewoon een white sleeve met een gat erin. Dit is een EP die ik voor mijn vriendin heb gekocht, het duurde even voordat ik hem kon vinden. Heb hem uiteindelijk uit japan laten komen
quote:
Rock and roll van de cramps (je zou het ook punk kunnen noemen maar zo zou elvis het niet genoemd hebben
) Deze plaat heeft mijn vriendin van haar broer gekregen, eigenlijk is het pure 50s rock n roll alleen zijn de teksten iets ruiger "god damn rock'n'roll" zou jerry lee lewis niet zingen Leuk plaatje 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8834866-1469769101-1127.jpeg.jpg)
Zo kom je de stem van een vrouw niet vaak tegen in doom, gewoon ongepolijst en ruw. Welcome to the graveyard.
Oudejaarsfeest! Met deze plaat uit 1974 krijgen we de boel wel aan het swingen. Hij is van De Vrouw, dat u het weet. Ze heeft de enige Nederlandse versie van dit verzamelalbum. Er staat allerlei solomateriaal op van Donny, Jimmy en Mary, maar natuurlijk ook van de gehele familie tezamen. Die stukken vind ik het leukst. Mocht u genteresseerd zijn: in 1974 was de Official Osmonds fan club te bereiken via London WIA 4YE.
![The Osmonds - Crazy Horses [HQ stereo]](https://i.ytimg.com/vi/iXcj8dFOd1E/0.jpg)
Nieuwjaarsfeest! Van de TV reklame. Arcade Records (Netherland) b.v. is gevestigd aan de Industrieweg 11, 4130 Vianen. Dat u het weet. Weer een plaat van De Vrouw. Had O'Sullivan eigenlijk nog iets anders gemaakt dan deze twintig grootste hits, waarvan ik er wel drie ken?
Wat is dit nou weer? Wie is John Parr? Hij maakte in 1986 in ieder geval goed in het gehoor liggende, beetje proggy songs. Minder is die afgrijselijke productie uit de jaren tachtig. Alles blik. Maar de liederen zelf mogen er zijn. Krachtig. Geen idee waarom De Vrouw dit ooit gekocht heeft. Schijnt dat Parr nog altijd muziek maakt en optreedt.
![John Parr - "Running The Endless Mile" [Official Music Video]](https://i.ytimg.com/vi/DG-e6PM4Isk/0.jpg)
Jazeker, bij ons staat Alan Parsons Project bij de P. De P van Parsons, niet van Project. Dit album uit 1976 was de eerste plaat van dit project. Ik kocht 'm op 2 juni 1983 en heb een Portugese versie uit 1976 op het 20th Century Records label. Ook al vijfentwintig jaar niet gehoord en ik vind het een schitterende plaat. Atmosferisch, spannend, sinister. De maniakale stem van Arthur Brown past goed bij de onheilspellende songs die hij zingt. The Raven en The Tell-Tale Heart vind ik prachtig, maar het hoogtepunt is wat mij betreft het lange en orkestrale The Fall Of The House Of Usher. Mooi werk!
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-01-2019 20:30:06 ]
Kijk. De Vrouw had ook smaak. Zij kocht deze plaat uit 1980. Niet zo avontuurlijk als Tales Of Mystery And Imagination, maar wel weer veel mooie melodien op dit album. Vooral plaatkant 2 vind ik in zijn geheel mooi. Het titelnummer (een suite van verschillende korte delen) beslaat het grootste deel van die plaatkant. De stem van Chris Rainbow - God hebbe zijn ziel - is hier prachtig.
Het oog in de skoog is misschien wel de bekendste plaat van APP, niet in het minst om het titelnummer, dan wel het afsluitende Old And Wise. Denk niet dat deze twee liederen het hoogtepunt van de plaat zijn. Dat is het lange Silence And I. Ook vermeldenswaardig zijn de instrumentaaltjes: Mammagamma en het legendarische Sirius. Nog meer te vertellen? Ja. Er staan ook en paar prutliedjes op. Maar dat is niet erg; dan vallen die goeie juist op. Ik kocht deze plaat op 9 januari 1984, nog geen anderhalf jaar nadat hij uitkwam. Het is een Europese versie met de 'embossed' albumhoes. Niet heel bijzonder, maar op Discogs is er een Italiaan die hem verkoopt voor honderd pleuro. Moet je de verzendkosten nog bij optellen. Wat een imbecilo.
Goede grutten, wat krijgen we nu? De Vrouw houdt bij hoog en laag vol dat zij deze plaat nooit gekocht heeft en beschuldigt mijn moeder ervan hem ooit aan mij te hebben gegeven. Nou: mooi niet! Ha, hij zal uit een verzameling zijn gekomen van iemand die alle vinyl wilde wegdoen, de malloot. Hoe dan ook: hoogst vermakelijke plaat uit 1973. Het is nog een originele Amerikaanse versie ook. Max Bennett op bas, beste mensen! En natuurlijk Shirley Jones en David Cassidy die zingen. Lekkere jarenzeventigfeelgoodmuziek, zo erg dat het weer leuk is.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 02-01-2019 15:10:40 ]
Legendarische plaat uit 1972. Ik heb een heruitgave uit 1986 en kocht die op 13 november 1987. Ik kende Annette Peacock van de Bruford-plaat Feels Good To Me, was enorm onder de indruk van haar stem, zeker in combinatie met de flugelhorn van Kenny Wheeler, las dat ze ook soloplaten had gemaakt en was benieuwd. Allerlei lui assisteren haar op dit album, waaronder Stu Woods en Paul Bley, maar over het algemeen is de instrumentatie spaarzaam, met de piano in de hoofdrol. Verder experimenteert ze met de synthesizer; ze stuurt vooral haar stem door het ding heen en geeft die een beangstigend effect mee. Vooral het titelnummer is in die zin opzienbarend, maar er staat meer obscuur spul op dit album. Ook bijzonder is de Elvis-cover Love Me Tender. Intrigerend spul blijft het.
Hehe nu begrijp ik het album "inverted crossword puzzle" van northernost antartic freezer nog iets beterquote:Op woensdag 2 januari 2019 13:27 schreef bazbo het volgende:
bazbo 0353: The Partridge Family - Crossword Puzzle
[ afbeelding ]
Goede grutten, wat krijgen we nu? De Vrouw houdt bij hoog en laag vol dat zij deze plaat nooit gekocht heeft en beschuldigt mijn moeder ervan hem ooit aan mij te hebben gegeven. Nou: mooi niet! Ha, hij zal uit een verzameling zijn gekomen van iemand die alle vinyl wilde wegdoen, de mallot. Hoe dan ook: hoogst vermakelijke plaat uit 1973. Max Bennet op bas, beste mensen! En natuurlijk Shirley Jones en David Cassidy die zingen. Lekkere jarenzeventigfeelgoodmuziek, zo erg dat het weer leuk is.
quote:
[..]
Hehe nu begrijp ik het album "inverted crossword puzzle" van northernost antartic freezer nog iets beter
Drie dagen later, op 16 november 1983, kocht ik dan deze plaat, een originele Britse versie op het Auri-label. Hij kwam uit in 1978 en staat vol met jazzrock, avantgarde en croonnummers. Ik vond het hoogst opwindend, zeker voor het achttienjarige jochie dat ik was. De regel 'My mama never taught me how to cook, but my daddy taught me how to succeed' hoorde ik natuurlijk heel anders. Nu, na vijfentwintig jaar, hoor ik het allemaal weer terug en vind ik het vooral mooi in elkaar zitten. En die ietwat hese stem is wel geil, ja. Prijsnummer is het almachtige Real & Defined Androgens, maar ook This Feel Within en Too Much In The Skies mogen er zijn. Mooie plaat weer. Met Mick Ronson, Chris Spedding, Stu Cook, Bill Bruford en anderen. Maar bovenal met de stem en de teksten van deze zangeres/dichteres.
Verzamelaar uit 1982. Veel stukken van X-Dreams erop. Toch kocht ik 'm (op 11 december 1987), omdat er ook een aantal nooit verschenen liederen op staan. Het is het wat meer songgerichte materiaal en wat minder het avantgarde of experimenteler spul. Er zijn maar zes versies van deze elpee en ik heb de Italiaanse op het Aura- en Basementlabel. Als ik het me goed herinner, was hij niet zo duur. Op de hoes zie je nog de contouren van de afprijssticker?
Krijg nou wat. Van deze elpee is maar een versie verschenen. Die heb ik. Ik kocht 'm op 30 november 1987. Op Discogs gaan ze eruit voor meer dan veertig ballen. Eerlijk gezegd viel hij me tegen toen ik hem voor het eerst draaide. Het zijn gedichten voorzien van gemproviseerd spul, merendeels opgenomen halverwege de jaren zeventig. De plaat zelf verscheen in 1983. Evan Parker doet op een stuk mee, Stu Cook en Bill Bruford weer, nog een paar anderen. Maar het meeste is mevrouw zelf op piano. Nu ik het zo weer na vijfentwintig jaar terug hoor, kan het werk van mevrouw me weer zeer bekoren. Het blijft bijzonder. Fijne hoesfoto.
[ Bericht 14% gewijzigd door bazbo op 02-01-2019 18:50:49 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5729556-1401101502-6994.jpeg.jpg)
Groupe Between, hierna gewoon Between, mengen allerlei psychedelische folk elementen in hun krautrock mix. Mooi plaatje wel
De opvolger And the Waters Opened (die ik helaas nog niet heb ) is volgens mij iets bekender.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3593268-1346104320-2311.jpeg.jpg)
Nog meer obscure krautrock, dit keer meer leunend naar de prog/art-rock. Vernoemd naar de voornaam van Boeddha (of het boek met dezelfde titel, over hem van Herman Hesse). Ooit ontdekt op van die muziek-blogjes die de meest wazige muziek uit de archieven wisten te ontdekken/redden.
Deze ooit gekocht omdat ik gewoon verbijsterd was dat ie berhaupt een platenbak lag voor een paar cent. Economisch gezien in ieder geval een goede keuze geweest, want hij gaat nu voor redelijk hoge prijzen weer weg zie ik
Ik neem aan dat je een reissue hebt.
ja klopt, maar ook die reissue is behoorlijk prijzig geworden, alhoewel nog steeds onder de 100,-quote:
Een typische er zijn zo'n 400 stuks voor priv doeleinden gemaakt in de jaren 70 plaat. Die gaan nu voor 1000 euro + weg.
Ik neem aan dat je een reissue hebt.
John Zorn's song project, nummers van zijn instrumentale bands voorzien van zang door mike patton, sofia rei en Jesse Harris. Een album op zes singles met op elke kant een nummer. Elk singletje op een ander kleurtje vinyl in een soort velours verzamel doosje
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-236183-1429828755-5135.jpeg.jpg)
Het wonderlijke o superman van laurie anderson, synthesizer zang met vooral maar 1 zinnetje tekst
Dit is een vrij vreemde, dit liedje zit veel in mijn hoofd en dan alleen de zin "winter in america is cold, and it sure keeps getting colder" dat heb ik al heel lang en op een gegeven moment maar eens het singletje gekocht
Twee helden van de korte nummers napalm death op een kant en melt banana op de andere, vier nummers op een single wel op 45 RPM gaan met die banaan!
Drie singletjes van drie bandjes uit de san diego jam scene
harsh toke, joy en sacri monti ze doen alle drie een eigen nummer en een cover van respectivelijk roky ericson,road en atomic rooster
7" picturedisc met daarop boards of canada remixes van nervermen nummers
Een van de weinige live opnames van nick drake dit komt uit een peel sessie. Ik kreeg deze afgelopen jaar voor mijn verjaardag
van mijn vriendinDel-torros 50 knots
Kan ik zo geen plaatje van vinden maar een singletje van het voorprogramma van yawning man dit jaar beetje space surf muziek
Nog n van del-torros nu op een split met fatso jetson
(dat was mijn n na laatste plaatje de laatste krijgt een eigen post
):format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2374405-1484578096-9483.jpeg.jpg)
Popol Vuh - vernoemd naar het heilige boek van de Maya's - ook een band die weinig verkeerd kan doen in mijn ogen. Hoewel hun beginjaren nog wel konden bestempeld worden als Krautrock, zijn ze later toch meer in de hoek van de New Age gaan zitten. Dit album staat vol met serene en wonderschone nummers. Aan de ene kant klinkt het bijna als klassiek, aan de andere kant ook heel 'vrij'.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-886783-1170063508.jpeg.jpg)
vergelijkbaar in stijl met de vorige, serene neo-klassieke improv
Opnieuw een diep religieus uniek meesterwerkje van Popol Vuh. Normaal ben ik echt allergisch voor religieuze thematiek in muziek, maar Popol Vuh komt er altijd prima mee weg 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1965735-1255492840.jpeg.jpg)
Op dit album omarmt Popol Vuh weer iets meer de rock 'n roll. Maar nog steeds klinkt het als muziek uit een (fantasie)land hier ver vandaan. Wellicht een aanrader voor de fans van Mike Oldfield, ik krijg er altijd een soortgelijke vibe van
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2179617-1371652937-4155.jpeg.jpg)
Dammit, bij elke plaat van Popol Vuh denk ik: "wat een heerlijke muziek, dit is mijn favoriete plaat van hun"
Dit is de sountrack van de gelijknamige film van Werner Herzog, waar Popol Vuh nog veel meer soundtracks voor gemaakt heeft. Dit album heb ik echt grijs gedraaid, maar nog steeds heb ik de film nooit gezien 
Eerste platenspeler hier (rega planar 3)
Zojuist opgezet/uitgelijnd etc. Nu genieten van Ennio. Wat een prachtmuziek. Gauw op zoek naar een mint van A Fist Full Of Dollars/For A Few Dollars More uit 1970
Nosferatu,quote:
G201: Popol Vuh - Herz aus Glass
[ afbeelding ]
Dammit, bij elke plaat van Popol Vuh denk ik: "wat een heerlijke muziek, dit is mijn favoriete plaat van hun"
!
[ Bericht 11% gewijzigd door EP3 op 04-01-2019 02:47:18 ]
verder krn ik eigenlijk niet zo veel van Herzog.quote:Op vrijdag 4 januari 2019 01:05 schreef NothingHappened het volgende:
[ afbeelding ]
Eerste platenspeler hier (rega planar 3)
Zojuist opgezet/uitgelijnd etc. Nu genieten van Ennio. Wat een prachtmuziek. Gauw op zoek naar een mint van A Fist Full Of Dollars/For A Few Dollars More uit 1970
ennio en welkom in dit topic Heb je ook nog een foto van je kast?
JAAAA! Deze plaat is geweldig. Na het maar liefst twaalf seconden durende titelnummer gaat het meteen fijn los met het melodieuze Lost In Your Speed en daarna volgt gelijk het lange, overweldigende en swingende Elect Yourself, waarin ze bijna rappend ingaat op allerlei politieke en sociale onderwerpen. Op plaatkant twee gaat het politiek verder met We Are Adnate en wat later horen we de heimelijke geneugten van Happy With My Hand. Goor, geil, geweldig! Ik kocht de enige elpeeversie die ervan bestaat op 2 september 1988 en op Discogs verkopen lui hem voor tientallen neuro's. Heden ten dage is er nauwelijks nog aan het werk van mevrouw Peacock te komen en dat is jammer, want wat een fantastisch spul maakte ze. 'Living is a series of habits.'
Om een of andere reden staat deze plaat bij de P van Peek. Vraag me niet waarom. Ook deze heb ik meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord. Het is een bewerking van The Planets van Gustav Holst. Nadere bestudering van de hoes levert me op dat Jeff Wayne alleen betrokken is bij het nog geen twee minuten durende intro en Rick Wakeman slechts de twee minuten durende finale The Beyond heeft aangeleverd. Naast de volledige suite heeft Kevin Peek ook een eigen nummer ingespeeld en heeft ene Patrick Allen twee composities bijgedragen. Wie is Peek? Hij was lid van de legendarische band Sky. Dat u het weet. Ik kocht deze plaat op 27 augustus 1990 bij FOX, de muziekwinkel die gevestigd was in Arnhem, Enschede, Hengelo, Zwolle en het majestueuze Apeldoorn. Bestaat al lang niet meer, volgens mij. In Apeldoorn in ieder geval al heel lang niet meer. Het was een dure zaak, herinner ik mij, en ik kocht er alleen maar iets als het ergens anders niet te krijgen was. Volgens mij heb ik deze uit de uitverkoopbak daar gehaald. Er is overigens maar een enkele vinylversie van deze plaat verschenen. Die heb ik dus. Deze is op Discogs te koop voor slechts enkele pleuro's. En de muziek? O, niet onaardig symfonisch synthesizerwerk. Het origineel van Holst is natuurlijk fenomenaal. Mars, The Bringer Of War is door vele muzikanten vertolkt en ook deze versie is weer eens leuk om te horen.
Deze dubbelaar verscheen in 1972, maar omdat het gewoon de eerste twee Pink Floyd platen zijn, staat deze vooraan in de collectie. The Piper At The Gates Of Dawn is van 1967 en staat vol heerlijk psychadelische muziek, voornamelijk uit het debiele brein van Syd Barrett. Op A Saucerful Of Secrets van een jaar later deed hij al niet meer mee (op een of twee stukjes na, dan) en klinkt de band al meer naar hoe we ze later zijn gaan kennen. Het is opener, ruimtelijker en symfonischer. Of zo. Weet ik ook veel. Ik kocht deze dubbelaar op 4 mei 1983; het is een Nederlandse heruitgave en het jaar van verschijnen is niet bekend. Wel weet ik deze twee mooie platen altijd het herbeluisteren waard zijn.
Die is ook tof iddquote:
Maar helaas weer niet op vinyl hier nog:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-15159-1438035494-1611.jpeg.jpg)
Nadat Dinger en Rother zich afsplitste om Neu! te vormen, bracht Kraftwerk eerst nog even een album uit als het duo Ralf & Florian. De klassieke line-up van Ralf, Florian, Karl & Wolfgang kwam pas bij de volgende plaat, want hier speelt nog ene Klaus (op elektrische viool) ipv Karl mee.
Maar ook zonder 'klassieke' line-up is dit de eerste klassieke kraftwerk plaat
Wat een helden waren dat toch. Alleen het feit al dat ze in post-WO2 Duitsland - een land die toen heel hard z'n best deed om al die ellende te vergeten - een concept plaat over de Autobahn uitbrengen, daar moet je zekere ballen voor hebben. Dat die plaat daarnaast ook nog eens bol staat met muziek die jaren voor liep op de rest, is natuurlijk ook mooi meegenomen ![Kraftwerk - Autobahn (live) [HD]](https://i.ytimg.com/vi/1DO-Ddqbqgs/0.jpg)
#164 | Pixies - Doolittle
Dit. En oude Floydquote:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1978373-1386943043-5209.jpeg.jpg)
Autobahn en Radio-Aktivitt waren wat mij betreft fantastische platen, maar potdomme zeg, Kraftwerk kwam blijkbaar net op stoom blijkbaar. Want met Trans Europa Express leverden ze hun eerste gesamtkunstwerk af: de muziek, het thema, de teksten, de geluiden, de album hoes, de podium presentatie, werkelijk alles was 'een samenspel van de kunsten' in een bepaald thema
Uiteraard is dit de Duitse uitvoering. De elektronische klanken contrasteren gewoon veel mooier bij de zachte klanken van het Duits.
Trans Europaaaa Expresss
Trans Europ' Express
Het zijn de kleine dingen die het doen
Hoppa. Legendarische dubbelelpee uit 1969. Een plaat live en eentje in de studio. De studioplaat is een vreemd allegaartje. Alle vier de bandleden mogen een halve plaatkant vullen met solomuziek. Dat levert bizar spul op. Toetsenist Richard Wright komt met Sysiphus, een suite toetsenstukken vol abstracte geluiden. Bassist Roger Waters heeft een lief liedje (Grantchester Meadows) en het kaleidoscopische bric--bracstuk Several Species Of Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict; de betere musique concrte, zeg maar. David Gilmour is veel melodischer bezig op zijn The Narrow Path en drummer Nick Mason sluit af met het weinig zeggende The Grand Vizier's Garden Party. Kortom: beetje wisselvallig. De liveplaat is geheel andere koek. Opener Astronomy Domine zet al aardig de toon. Een lange versie van Set The Controls For The Heart Of The Sun is tamelijk indrukwekkend en A Saucerful Of Secrets komt niet helemaal uit de verf. De absolute klapper is natuurlijk het dan nog wat onbekende Careful With That Axe, Eugene: een nogal spookachtig muziekje met fiedelend orgeltje bouwt langzaam in volume op totdat een stem de titel van het stuk fluistert. Vervolgens klinkt een ijselijke gil en daarna blijkt het spookachtige muziekje de basis te zijn voor een nachtmerrie van formaat. Meesterlijke kost. Ik kocht mijn plaat op 25 september 1987 en het is een herdruk uit 1972. Niet erg, want de evenzo legendarische hoes zit er gewoon omheen.
![Careful With That Axe, Eugene [Live]](https://i.ytimg.com/vi/O8OE4gedQuc/0.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1978385-1370073995-7128.jpeg.jpg)
Wat valt er nog te vertellen over dit album, opnieuw een meesterwerk. Ben zelfs ooit eens verkleed gegaan naar een thema-feestje als Kraftwerk lid, hele avond ervoor bezig geweest om zo'n coole LED-stropdas in elkaar te solderen
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 04-01-2019 17:20:55 ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2005108-1328230965.jpeg.jpg)
Episch solo album van Klaus Schulze uit de Berlijnse School van die tijd (Tangerine Dream, Wolfgang Bock, Michael Hoenig). Waarbij hij die typische progressieve elektronische klanken mixt met modern klassiek
Maar de film wel gezien?quote:
[..]
Die is ook tof idd
Nee ook nog nietquote:
Op Wel die versie uit 1922, waar hij volgens mij op gebaseerd is:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3599455-1336926173-7206.jpeg.jpg)
Na een paar albums vol experimenten, was dit toch wel het album waar Tangerine Dream hun sound gevonden hadden en het werd een mijlpaal in de elektronische muziek. En het schoolvoorbeeld voor hoe de Berlijnse School klinkt.
geweldige plaat.
Een verzamelaar van meneer bowie, ikzelf heb changesonebowie en die vind ik wel iets beter dan deze, toch blijft ook de later bowie erg uniek en zitten er wel erg goede nummers tussen
Later volgen er nog wat hele albums van bowie 
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3846068-1446844029-2352.jpeg.jpg)
Phaedra mag dan hun bekendste album zijn, persoonlijk heb zelf toch net even wat meer met Rubycon. Net iets meer structuur en een fijne Pink Floyd-achtige vibe.
Nog meer 80s Bowie en wel het album lets dance, hier heeft Bowie toch een soort disco/soul bedacht die best wel aanstekelijk is...
David Bowie - Let's Dance - Album: https://www.youtube.com/p(...)YY6tvsG-M_Q5pacJ_odF
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12735204-1540944094-4139.jpeg.jpg)
Vers van de pers, het nieuwe album van Castle. De meeste bands worden minder naarmate ze meer albums maken, deze band is een uitzondering daarop. In de top 3 beste albums van 2018 voor mij.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3515595-1356188655-4711.jpeg.jpg)
Weer een krautrock plaatje dat meer in de ambient (en new-age) hoek zit, net even een jaar of 5 uitgekomen voordat Eno er mee bezig ging
Erg relaxt plaatje 
Ja, het is eigenlijk n hommage aan het origineel. En beide films zijn weer n verfilming van Bram Stoker's Dracula.quote:
[..]
Nee ook nog niet
Zou m zeker nog n keer kijken. Dikke aanrader.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2041760-1260358797.jpeg.jpg)
Dit is de 3LP boxset dus dit wordt een lange zit. Tijd om weg te dromen. Volgens mij heb ik hem al eerder langs zien komen, heeft iemand al de volledige 3LP's achter elkaar gedaan?
Nog een 80s Bowie, wederom niet persee zijn beste werk, volgensmij was hij na dit album solo een behoorlijk tijdje stil. Later kwam de jaren 90 periode met heathen en dergelijke.
Gehenna had had diequote:
Glad165: Causa Sui – Summer Sessions - Vol. 1-3
[ afbeelding ]
Dit is de 3LP boxset dus dit wordt een lange zit. Tijd om weg te dromen. Volgens mij heb ik hem al eerder langs zien komen, heeft iemand al de volledige 3LP's achter elkaar gedaan?
Dit is het betere Bowie werk
iconische plaat met erg goede pop nummers erop grappig genoeg maar zes nummertjes 
Blijkbaar de alternatieve hoes, een man in jurk werd niet zomaar overal uitgegeven
dat maakt de plaat niet minder leuk The Man Who Sold The World - David Bowie full album: https://www.youtube.com/p(...)W9L5vpEQ04e7URBWVjJJ
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3489585-1332428839.jpeg.jpg)
En gelijk maar de Pewt'r Sessions erachteraan. Out of this world instro psych-Kraut jams.
Prachtplaat uit 1970. Eerste plaatkant bevat het instrumentale titelnummer, vol orkestrale arrangementen, een swingend stuk met koor en funky orgel en een gaar deel met psychadelische geluiden erin. Mooi stuk. Plaatkant twee kent drie 'solonummers'. If is een lief liedje van Waters; in Summer '68 vertelt Wright over zijn bedavonturen en Fat Old Sun is een goede gitaarsong van Gilmour. Hoogtepunt van de plaat vind ik het driedelige Alan's Psychadelic Breakfast waarin de melodien omgeven zijn door kook-, bak-, eet- en slurpgeluiden. 'Marmelade, I like marmelade.' Waanzinnige plaat die ik kocht op 13 november 1987. Volgens Discogs zijn er 408 verschillende versies en ik heb volgens mij een Britse versie uit 1970.
Behind the mountain van brutus heerlijke 70s rock van nu, gewoon lekker gaan met die banaan en grooven
hier hou ik wel van en mijn vriendin dus ook dat zag je al aan blues pills en nu dus ook deze. We zagen hem al eerder bij glad_janus dus dan is het soort muziek ook duidelijk 
Gelijk er achteraan een 12'' van burial / four tet / thom yorke met daarop twee nummer ego en mirror. Nogal een samenwerking die ook prettig werkt het zware van burial met pianowerk van four tet voor een lichte noot en dan die zwijmelige zang van york... leuk plaatje
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5185441-1387052171-3657.jpeg.jpg)
Nog een burial EP nu van ze solo maar toch van het zelfde laken een pak. Zware beats beetje vervreemdende vocalen en erg bass heavy, prima muziek om bij te dansen... ik denk dat dit op een festival/concert de muren nog wel eens omver kan beuken
Yes bij mij, geweldige platenquote:
Glad165: Causa Sui – Summer Sessions - Vol. 1-3
[ afbeelding ]
Dit is de 3LP boxset dus dit wordt een lange zit. Tijd om weg te dromen. Volgens mij heb ik hem al eerder langs zien komen, heeft iemand al de volledige 3LP's achter elkaar gedaan?
Glad167: Causa Sui – Euporie Tide
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4747648-1398355659-1144.jpeg.jpg)
Ik droom nog even verder weg.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5492852-1394800698-3298.jpeg.jpg)
Oh jawohl
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5474525-1394299053-8151.jpeg.jpg)
Debuut album van (The) Can, nog met de originele zanger Malcolm Mooney. Deze staat altijd wat in de schaduw van de latere albums van Can, maar dit is ook wel echt een klassieker wat mij betreft
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6139695-1454503888-5163.jpeg.jpg)
Nu ben ik er wel klaar mee, een paar uur Causa Sui.
De nederlandse new wavers clan of xymox, erg leuke band. Hier zit wel een beschamende geschiendenis van mij achter mijn vriendin heeft ooit een LP gekregen van gehenna die had hij bij mij thuis achtergelaten en zou ik meenemen om aan haar te geven. Vervolgens heb ik tijdens de terugreis het cadeautje in de trein laten liggen
Zo heeft ze een tijd lang geen platen van clan of xymox (want dat had ik even bij gehenna nagevraagd) gehad. Inmiddels heeft ze ze dus wel, en iemand in de trein heeft een cadeautje 
(hij was niet bij de gevonden voorwerpen terecht gekomen).We hebben later clan of xymox nog een keer live mogen aanschouwen op het grauzone festival. Dit soort jaren 80 muziek is een grote favoriet bij mijn vriendin en ik moet zeggen heel goed passend bij dat grauzone festival geluid wat echt een superleuk festival is, over een maandje gaan we weer heen
Dit is hun eerste plaat onder de naam clan of xymox daarvoor ( en daara ) stonden ze bekend als xymox (ook onder die noemer staat er een plaat in de kast) De vorige was een plaat uit 2009 en deze is uit 1985 ze gaan al eventjes mee dus, toch is het geluid vrijwel hetzelfde... Wat opvalt is toch ook de goede stem van de zanger die precies bij het genre past ik weet niet of hij er vroeg mee was maar een zelfde soort zang hoor je ook in sisters of mercy en andere bandjes in het genre.
Deze had ik gegeven, en een paar jaar later dus gewoon nog een keerquote:
Kaasch 32
[ afbeelding ]
Dit is hun eerste plaat onder de naam clan of xymox daarvoor ( en daara ) stonden ze bekend als xymox (ook onder die noemer staat er een plaat in de kast) De vorige was een plaat uit 2009 en deze is uit 1985 ze gaan al eventjes mee dus, toch is het geluid vrijwel hetzelfde... Wat opvalt is toch ook de goede stem van de zanger die precies bij het genre past ik weet niet of hij er vroeg mee was maar een zelfde soort zang hoor je ook in sisters of mercy en andere bandjes in het genre.
quote:Op zondag 6 januari 2019 12:17 schreef Gehenna het volgende:
[..]
Deze had ik gegeven, en een paar jaar later dus gewoon nog een keer
Een EPtje van twee jaar later 87 maar dan wel weer onder de naam xymox, zo hebben ze hun hele loopbaan geswitched tussen de naam clan of xymox en xymox ik zie niet echt verschillen tussen beide
Dit staat ook nog op het 4AD label het label waar ranja verzot op is 
quote:
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5907563-1406013027-7236.jpeg.jpg)
Een verzameling met nummers gebruikt voor verschillende films. Wat ik begrijp worden die films ook enkel herinnerd omdat Can de Soundtrack schreef
Heel duidelijk een transitie album, een tweetal nummers heeft Malcolm Mooney op vocalen, de rest wordt gezongen door Damo Suzuki. En ook qua muziek stijl zijn de nummers al wat meer meditiever ('play more monotonous' zei een zwerver ooit bij een concert bij hun, en dat zijn ze dus daadwerkelijk gaan doen
). ![Can - Mother Sky (1970) [HQ]](https://i.ytimg.com/vi/EVi-UTF9PL4/0.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5789703-1402745571-2831.jpeg.jpg)
Verbazingwekkend hoeveel genres je op deze plaat hoort die in 1971 nog niet eens bestonden
Vreemde verzamelplaat, verschenen in 1971. Er staat spul op van de eerste twee/drie studioplaten, wat singles en een enkel toen nog niet verschenen stuk. Leuk overzicht van de eerste periode. Voor toen mooi dat singles als Arnold Layne, See Emily Play en Julia Dream eindelijk op elpee verschenen, met als hoogtepunt de studioversie van Careful With That Axe, Eugene. De hoes is getekend door drummer Nick Mason. Ik kocht een Nederlandse heruitgave uit 1980 op het Music For Pleasure label op 23 december 1987 (Bij Free Record Shop).
'PING!' Langzamerhand komen we bij de echt klassiekers van Pink Floyd. Op deze plaat uit 1971 staan twee echte uitschieters en vier niemendalletjes. Op de twee uitschieters doet de band waar het echt goed in is: uitschieten. En verschrikkelijk goede psychadelische progmuziek maken. Ik kocht de plaat pas op 11 januari 1988 (bij Free Record Shop) en heb een herdruk uit 1986, wel op het Harvest label en met zwarte labels in plaats van de geel/groen gekleurde. Op discogs verkopen lui hem voor tientallen neuro's en er is zelfs een complete randdebiel die er tweehonderd voor wil hebben. En niet eens gratis verzenden, h. De krent. 'PING!'
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-01-2019 20:42:44 ]
#165 | PJ Harvey – Is This Desire
#166 | PJ Harvey – Stories Form The City, Stories From The Sea
#167 | PJ Harvey – Let England Shake
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2040233-1260240194.jpeg.jpg)
Iets minder experimenteel als de vorige, die tweede LP van Tago Mago gaat echt alle kanten op
Hier is Can meer in de groovy mode.
Ik moet wel bekennen dat ik tot op heden nog steeds nooit okra heb gegeten
Okra is niet te nassen.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7220477-1448627707-4734.jpeg.jpg)
Can in relax mode. ik zou eigenlijk niet heel raar opkijken als ik dit plaatje - en met name het titelnummer - een keer zou horen in zo'n chill-out cafe ergens in Ibiza. (De Franse Air hebben het dan ook niet voor niets gesampled voor hun Moon Safari album.)
En ik zie nu ook dat mijn schijnbare eerste Italiaanse persing van dit album, dus voor 300,- van eigenaar moet gaan wisselen op Discogs
!
Wist niet eens dat Air het album had gesampled, welk nummer precies?
Die hele band is geniaalquote:
Hierna nog eentje van Can, maar vind het gewoon jammer quote:Wist niet eens dat Air het album had gesampled, welk nummer precies?
Dat nummer is zo'n beetje future days plus:
Orka daarentegen,quote:
Op ...Heb eerlijk gezegd niet heel veel van ze gecheckt, vooral Future Days (heerlijke vibe) + een aantal van de meer bekendere nummersquote:
[..]
Die hele band is geniaal
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-32140-1485009022-3795.jpeg.jpg)
De eerste plaat zonder Damo, en het begin van het einde van Can
Dat hebben gezegd, vind ik dit ook gewoon een essentile Can plaat Hier bouwen ze min of meer verder op de Future Days sound, en de rest van de band neemt de vocalen over, in vergelijkbare stijl als Damo. 
mijn allerlaatste singletje is een 5'' single zo groot als een cd dus ongeveer (heb ook de cd versie op een klein vierkant cdtje ) het is kan ook niet anders van een band met mike patton en wel fantmas. Het is een split met melt-banana wederom een split dus van twee helden bandjes van de korte nummers. Klein plaatje korte nummertjes en het einde van mijn vinyl collectie..
)Ik blijf dus nog even iedereen in dit topic lastig vallen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3185133-1326744201.jpeg.jpg)
Door de jaren heen heb ik Damo een paar keer live mogen zien, en elke keer was het een gemproviseerd concert waar hij zong en een andere band de muziek op zich nam. En uiteraard, met wisselende resultaten. Zo zag ik 'm o.a. met Earthless, Mogwai en Minami Deutsch.
Op Incubate (R.I.P.
) in Tilburg trad hij 3 dagen achter elkaar op, en zo'n 8 uur per dag, met een heel scala aan wisselende artiesten. Natijd kocht ik deze plaat bij hem als aandenken, het is een live registratie van een dergelijk concert met de Spaanse space-rock band Cuzo (die ik verder nog niet kende). Erg leuke plaat, Cuzo zijn duidelijk goed ingespeeld op elkaar, en Damo doet gewoon z'n ding wat er prima bij past 
quote:
(er rest in mijn kast een klein collectietje van mijn zus (stuk of 20 platen) die ik nog zal draaien, en ik ga door met de collectie van mijn vriendin (kaasch)
Ik blijf dus nog even iedereen in dit topic lastig vallen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11444452-1516456723-5575.jpeg.jpg)
Ik wist dat Causa Sui even ging duren en het einde is nog niet in zicht. Dat krijg je als een band nooit echt de sound veranderd en door de ondergrens zakt, altijd de aankoop waard.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1622984-1374736329-2179.jpeg.jpg)
Phallus Dei, oftewel de Penis van God
Het debuut album uit 1969 (!) van Amon Dl II, daarmee n van de vroegere krautrock bands. Hiervoor bestonden ze als Amon Dl, dat was meer een (studenten)collectief iets, waar (vrije vorm) muziek slechts n hun bezigheden waren. Zo waren enkele toen ook politiek actief, met allerlei geruchten over dat ze ook connecties zouden hebben gehad met de R.A.F.
De meer muzikalere leden van het collectief splitsen zich voor al dat gezemel al vrij vlot af als Amon Dl II, en brachten toen n van de baanbrekendste platen ooit uit.
#169 | Phoenix - Alphabetical
#170 | Phoenix - It’s Never Been Like That
#171 | Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix
Perfecte Franse pop. En keer live gezien aan de Mditerrane. Mooi, mooi.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-408907-1232818015.jpeg.jpg)
De laatste in de krautrock-reeks hier in de kast
En direct mijn favoriet van Amon Dl II, en op sommige dagen zelfs mijn favoriete krautrock plaat Aan de lopende band brengen ze meest fantastische en unieke ideen, terwijl alle songs enorm catchy en gefocust blijven klinken 
Wat kan ik over dit album zeggen dat nog niet is gezegd? Niet veel. Ik kocht hem pas op 23 oktober 1987. Bij V&D. Er zijn zo veel versies dat ik er niet heel wijs uit kan worden. Ik zal een herdruk hebben, uit de UK, in ieder geval. Met klaphoes en de twee posters. De pyramideposter heeft jarenlang op mijn zolderkamer in het ouderlijk huis gehangen. Klassieke plaat, dat ook.
Het zal in 1979 of 1980 zijn geweest. Mijn oudste broer had van iemand wat platen geleend, waaronder deze. Toen hij een keer naar school of zijn baantje was, sloop ik naar zijn slaapkamer en draaide ik deze plaat. Ik was helemaal overdonderd. Dit moest ik hebben. Ik nam hem gelijk op een cassettebandje op. Dat bandje was al snel helemaal kapotgedraaid. In de zomer van 1985 had ik een vriendinnetje dat deze plaat had en we draaiden hem samen heel veel. Pas op 16 oktober 1987 kocht ik mijn eigen exemplaar, ook weer bij V&D. Lange tijd kon ik deze plaat niet horen zonder in huilen uit te barsten. Mijn versie is ook weer een heruitgave, ik vermoed uit de UK. Deze heeft het zwarte folie eromheen, de binnenhoes met de foto's erop en de fotokaarten erin. Ik moet zeggen dat ik deze plaat uit 1985 nog altijd de ultieme Floydplaat vind. Het is eigenlijk een lange suite met slechts vier delen, met het almachtige Shine On You Crazy Diamond als hoogtepunt. Kippenvel, ook vandaag weer.
Eind 1979 had een achterbuurjongen deze elpee gekocht. 'Mooi wel,' zei hij, 'alleen weet ik niet waarom het zo nodig weer een dubbelelpee moest worden.' Ik kende de band niet goed, hoorde de elpee bij hem in zijn jongenskamer en vond hem erg mooi. Toen ik zelf muziek ging kopen en over de band ging lezen, kon die opmerking van hem eigenlijk helemaal niet plaatsen, want de enige dubbelelpee die Pink Floyd voor 1979 had uitgebracht was Ummagamma en die was van 1969! Sloeg dus gewoon helemaal nergens op. Ik begrijp wel iets van dat het krachtigste spul op de eerste plaat staat, maar zelf vind ik dat op de derde en vierde kant alle puzzelstukken zo mooi in elkander vallen. Voor mij is Hey You het sterkste stuk, maar ik zie het hele album als n geheel. Ik kocht mijn versie (waarschijnlijk ook weer een heruitgave) op 30 oktober 1987, opnieuw bij de V&D. Legendarisch album, echt gaaf, maar voor mij niet het allersterkste werk van de band.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12253748-1531498785-5244.jpeg.jpg)
Een 10'' tussendoor die ze meegeven bij pre-orders van albums, ik zag er bij Bosbeetle ook al n voorbijkomen.
https://soundcloud.com/elparaiso/causa-sui-28-12-16-a
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9949760-1490893083-9250.jpeg.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9949760-1490893108-6813.jpeg.jpg)
Prachtige boxset
Twee concerten uit 2013 en 2016 beide opgenomen tijdens een releaseparty van een nieuw album. Ze spelen hier niet standaard hun nummertjes van het album maar bij elke track wordt er heftig gemproviseerd en gexperimenteerd. Wat gastoptredens erbij met voornamelijk Johan Riedenlow op de sax en een cover van A Love Supreme. Dat alles maakt dit een geweldige (lange) zit.
Velen vinden het een van de minste Floydplaten; ik vind het een van de betere. Het is dat duistere, dat beangstigende dat ik zo mooi vind in het werk van Waters. Want het is vooral Waters die hier klinkt. De overige bandleden vervullen slechts een bijrol en Wright lag zelfs helemaal uit de band in deze tijd. Mijn versie is een Amerikaanse heruitgave uit een onbekend jaar, maar het moet ergens tussen 1983 (toen deze elpee verscheen) en 1988 zijn geweest, want ik kocht 'm op 20 januari 1988. Mooiste liedje? One Of The Few of toch maar Paranoid Eyes.
Ik krijg deze elpee op 5 december 1987 van Sinterklaas. Hij is dan net verschenen. Pink Floyd is dan voornamelijk David Gilmour met Nick Mason. Rick Wright is erbij, maar heeft geen prominente rol. Verder een boel sessiemuzikanten aan het werk. Dat werk bestaat voornamelijk uit compacte songs. Er staat mooi spul op, hoor. De opener Signs Of Life is bijna provocerend met die kabbelende natuurgeluiden en die zo kenmerkende gitaar. Dogs Of War vind ik prachtig en de zo typische afsluiter Sorrow is wat mij betreft zo'n beetje het hoogtepunt van de plaat. Geen slecht werk, maar ik mis de diepgang en het psychopatische van Waters.
H, deze is mooi! De hoes is een poster van de Momentary Lapse Of Reason elpee! Dat wist ik geeneens meer. Blijkt nog een verzamelaarsobject te zijn ook; op Discogs gaat hij voor tientallen euro's. Ik kocht hem op 23 december 1987. Op de tweede plaatkant staan twee liveversies: het titelnummer en Run Like Hell.
#173 | Pavement - Wowee Zowee
"Pavement were one of the most influential and distinctive bands to emerge from the American underground in the '90s". Daar is geen woord van gelogen. Hier kan ik de hele dag wel naar luisteren.
Kon daar in de jaren 90 niet zo heel veel mee, maar ben ze later wel gaan waarderen.
Behalve het - in mijn ogen vrij nietszeggende - titelnummer staat er de albumversie van Terminal Frost op en de echt interessante liveversie van Dogs Of War. Ik kocht de Britse 12" versie (dit keer geen 'poster cover') op 12 september 1988.
Deze behoort tot de eerste tien platen die ik ooit kocht. Op 8 februari 1980 was ik nog veertien jaar. Ik had een klasgenootje dat helemaal weg was van Elvis en ik was nogal verliefd op 'r en probeerde te snappen wat ze er nou zo leuk aan vond. In die tijd waren op televisie de speelfilms met Elvis nogal eens te zien en die zat ik dan met mijn moeder te bekijken. De films vond ik niet zo veel aan, maar de muziek vond ik heel aardig. Nu ik het allemaal zo terug hoor, vind ik dat nog steeds. Op deze Nederlandse verzamelplaat uit 1979 staan twintig grote hits. Ik weet niet of ze allemaal uit films komen, maar wat kan mij dat nou schelen? Het klasgenootje zag ik jaren later nog eens terug en ik heb daar hier op FOK! nog eens over geschreven.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 11-01-2019 19:59:23 ]
De Europese versie van deze plaat uit 1985 kocht ik op 22 juli 1988. Hij staat vol fijne psychadelische songs. Een van de beste platen van de kleine geilneef, al ken ik niet eens zo heel veel van hem. Ik heb wel n Prince-elpee!
Hele tijd niet gehoord deze plaat en was vergeten dat het een uitstekende plaat is.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11124767-1510316478-9381.jpeg.jpg)
En dat concludeert Causa Sui met hun laatste album uit 2017.
Barst, heb ik net de P gehad, koop ik gisterenavond iets met een O. Belachelijk goed concert van Orgel Vreten in Gigant. Wat een waanzin. En nog swingend ook. De twee duellerende orgels zijn het centrale punt van de band, maar ht podiumbeest is Arno Bakker met zijn trombone, sousafoon en ontregelende capriolen. Op deze plaat komt het allemaal net niet over, maar toch is het een feest van herinneringen aan een klasseconcert.
Leonard cohen ik kende zijn liedjes eigenlijk vooral door covers van Herman van veen en Jeff buckley maar zijn eigen versies zijn geweldig vooral dat praatzingen en sobere begeleiding ideale zondagochtend muziek voor op zaterdag.
Op plekje 35 gaan we luisteren naar de ultieme 80s omgekeerde echo's (zo wat gebruikt hij dat veel van die swooop geluiden krijg je dan)... Kaasch schaamt zich een klein beetje voor deze plaat, maar zit wel hard mee te zingen
Face Value (1981) - Phil Collins [Full Album]: https://www.youtube.com/p(...)sE5CWXjpyhq62Jvl_mgr
Grappig tijdens het zoeken naar de albumcover vond ik ook een nieuwere deluxe versie
Deze maxisingle kreeg ik gisterenavond bij de elpee die ik kocht. Meer van dezelfde waanzin van het vijftal. En lekkh!
Het zat Lee Jackson en Brian Davison niet mee. Begin 1970 zei hun bandleider Keith Emerson de band vaarwel en doekte daarmee The Nice op om zelf enorm succesvol te worden met Emerson Lake & Palmer. De twee probeerden wat solo, maar het lukte niet. Gelukkig was daar een nieuwe toetsenist: de Zwitser Patrick Moraz. In 1974 nam het drietal deze plaat op. Ze deden een korte tour en toen kreeg Moraz een telefoontje van ene Chris Squire: of Moraz eens met zijn band Yes wilde komen repeteren? En dus zaten Jackson en Davison opnieuw zonder band; hun verdere carrire is daarna nooit goed van de grond gekomen. Op deze elpee staat fenomenaal werk in de beste Nice/ELP/Yes-progtraditie. De stem van Jackson vind ik niet zo sprekend, maar gelukkig is het leeuwendeel van de plaat instrumentaal. Moraz brengt zijn typische vloeiende melodielijnen in. Ik weet niet meer wanneer ik deze kocht; het was tweedehands ergens op een beurs een jaar of tien geleden, meen ik. Het is wel een originele Duitse versie uit 1974. Prachtplaat, weer eens.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 12-01-2019 19:13:15 ]
Oooh! Deze is ook gaaf. Begin 1988 las ik ergens in een muziekblad een recensie van deze plaat en op 22 februari kocht ik 'm, zonder dat ik ooit ook maar wat had gehoord. Thuisgekomen viel ik zowat van mijn stoel. Wat was dit voor prachtigs? Reich maakt 'minimale' muziek, maar ik vind het niet zo minimaal, eerder repeterend. Het arrangement met orkest en koor geeft het stuk echt een 'vol' geluid. Beetje vreemd dat ik dit bij de pop en rock heb staan, maar bij 'klassiek' past het ook niet echt. Maakt het wat uit? Mij niet. Later kocht ik meer werk van Reich (op cd). Mijn elpee is een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1985.
Ook van deze weet ik niet wanneer ik hem kocht of kreeg. Volgens mij komt ook deze van een beurs vijftien jaar geleden. Ik heb een eerste Europese/Britse versie. Niet veel gedraaid. Heel veel mooi werk op deze plaat uit 1974. Mevrouw Annie Haslam zingt als een ... eh ... als Annie Haslam. Iets met engeltjes of zo. Hoogtepunt is Mother Russia.
Plaat van De Vrouw. Een Franse uitgave uit 1983. Geen kwaad woord over deze sympathieke zangert. Zijn plaat vind ik niet zo veel aan. Grote hits staan erop en een boel andere dansbare stukken en zwijmelaars. Geen woorden aan vuil maken.
In 1988 las ik een recensie in de Music Maker en diezelfde week, op 27 juli 1988, kocht ik de elpee. Het is een Britse/Europese versie uit het jaar van verschijnen (1987) Magistrale plaat van de Grootmeester van The Band. Dit is geloof ik zijn eerste soloplaat. Er staan schitterende songs op. Opener Fallen Angel zet de toon (met de spookachtige stem van Peter Gabriel (!), Showdown At Big Sky en Broken Arrow zijn twee hoogtepunten en Somewhere Down The Crazy River is de hit. Lang niet gehoord, deze. Mooi!
Een van de singles van het soloalbum van Robertson. Deze kocht ik op 24 oktober 1989, volgens mij stond hij in de uitverkoopbakken. Naast het titelnummer en een albumnummer, ook een nieuw lied dat niet op de elpee staat: Tailgating. Heel spectaculair is dat niet, toch leuk om te hebben. Het titelnummer blijft mooi. Dreigend, spookachtig. Een mooi eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Band-muzikant Richard Manuel.
Deze is van De Vrouw! Deze plaat komt uit 1980 en is volgens mij zo'n beetje zijn laatste waarop hij nog wat country-achtig klinkt. Daarna werd het vooral softpop en zwijmelzooi, al dan niet in duet met een grootheid. Ook op dit album nogal wat kaarslichtkost. Opvallend: alle stukken zijn gecomponeerd door Kim Carnes, die ook een duet met de grote grijze geitenbreier zingt en veel achtergrondkoortjes doet. De Vrouw heeft een Nederlandse versie mt poster erin en aan de gaatjes in de poster te zien heeft ze hem ooit opgehangen gehad.
Deze is ook van De Vrouw. Verzamelaar uit 1980. Er staan zowaar ook wat countryliedjes op. Verder zwijmelmeuk.
Deze is ook van De Vrouw. Tijdens het tweede nummer zei ik haar: 'Volgens mij zitten de gebroeders Gibb hierachter.' Een blik op de hoes en jawel: de gehele plaat is in 1983 geproduceerd en geschreven door Barry en zijn broeders Gee. En ik moet zeggen: dat maakt hem goed verteerbaar. Ik zal hem niet snel meer opzetten, maar het zijn stuk voor stuk mooie liederen hierop. Opvallend is dat meneer Rogers ook gelijk gaat zingen/klinken zoals Barry. Grote hit is het duet met Dolly.
Ook deze is van De Vrouw. Soort verzamelaar uit 1984 met duetten. Eentje met Sheena Easton, eentje met Kim Carnes (van het album Gideon) en de rest met Dottie West. Zwijmelzeurzooi.
Als een drent die in zwolle woont hoort deze natuurlijk in Kaasch kast. De blues in optima forma met brood op toetsen eelco gelling, hoogtepunt in Nederlandse pop geschiedenis wat mij betreft
Deze is van De Vrouw, hoor! Nederlandsch verzamelplaatje uit 1988 met vooral werk uit de vroegere periode (jaren zeventig met The First Edition) van deze dikke cowboy, die tegenwoordig op zijn tachtigste helemaal niet meer zo dik is. Gelukkig is dit de laatste Rogersplaat in de kast. Daar blijven ze voorlopig ook.
Van de ene klassieker naar de andere, deze zit in allebij onze collecties. Ik had deze en Kaasch vond het stom omdat ze het meer haar muziek vond
toen heeft ze hem ook maar gekocht Heerlijke plaat de perfecte combi tussen pop en de donkere kant van de 80sThe Cure - Disintegration (Full Album): https://www.youtube.com/playlist?list=PLD9DFAB405514551D
Geweldig leuke jaren zeventig pop van deze band rondom Guy Fletcher! Deze plaat uit 1976 kent slechts vier versies en De Vrouw heeft de Nederlandse. O, wat verlang ik soms terug naar de betere tijden van veertig jaar geleden...
Net als je denkt dat je zondag niet meer stuk kan, komt dit voorbij. Deze plaat uit 1980 is van De Vrouw. Rondo Veneziano was een Italiaanse aangelegenheid (goh) die begin tachtiger jaren zeer populair was. Mozart en Italiaanse lichte muziek met een discodreun eronder. Maar dan niet computergestuurd. Zoiets. Het resultaat: eenheidsworst met een hoog NCRV-gehalte. Niet erg. Voor een zondag, dan.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-01-2019 15:45:22 ]
De worst compleet. Op deze plaat uit 1983 meer van hetzelfde hetzelfde. Nu in n lange suite. Opvallend is dat op de hoes geen enkele muzikant staat vermeld. Dat doet me vermoeden dat het toch allemaal uit de synthesizer komt. Gelukkig zijn de platen kort. Laten we De Vrouw op onze blote knien bedanken.
A ja, mevrouwtje Ros. Toen De Vrouw zei dat ze een plaat van Diana heeft, had ik gehoopt dat het die met Upside Down erop zou zijn, maar helaas. De eerste twee liedjes van deze plaat uit 1981 zijn veelbelovend; daarna is het saaie discomeuk en dat verschrikkelijke zeiklied Endless Love. Het zal heus wel kwaliteitspop zijn, maar aan mij is het niet besteed.
Kijk. Deze verzamelplaat kocht ik op 27 november 1987, bij Free Record Shop. Het is een dubbelelpee uit 1986 en ik heb een Duitse versie van dat jaar. Al het grote werk van Roxy Music en de solohits van Bryan Ferry staan erop. Mooi om te horen hoe Roxy Music en dan vooral het beestachtige synthwerk van Brian Eno zijn tijd ver vooruit was. Ik vind het tijdloos en nog altijd prachtig en het smaakt naar meer.
quote:
Kaasch 36
Als een drent die in zwolle woont hoort deze natuurlijk in Kaasch kast. De blues in optima forma met brood op toetsen eelco gelling, hoogtepunt in Nederlandse pop geschiedenis wat mij betreft
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1355-1218706696.jpeg.jpg)
Vakje 6 staat verder vol met IDM (Intelligent Dance Music). Afschuwelijke term overigens
alsof alle andere dansmuziek geen intelligentie bevat. Voordat het genre deze naam bleef hangen, werd het 'Elecronic listening music' genoemd, en die term dekt de lading ook veel beter wat mij betreft. Binnen het genre wordt er vaak juist getracht om de elektronische klanken van de club over te brengen naar de huiskamer en koptelefoon. Luisteren, niet dansen Boards of Canada zijn natuurlijk helden in het genre. Met fijne, rustgevende, bijna vloeibare klanken, waarmee je met je hoofd bijna terug zweeft naar je prenatale comfort.
Dit is een klein Ep'tje met maar 4 nummers, en is denk ik mijn favoriet van hun.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4548231-1370533292-4107.jpeg.jpg)
Ohja, ik moet dus wel eerst even weer het toerental aanpassen, merk ik
Na 8 jaar radiostilte en allerlei geruchten en hoop op een nieuw album, lag er op verschillende plekken in de wereld in een handjevol platenzaken ineens een mysterieus plaat van BoC in de schappen. Op de plaat stond zo'n 30 sec. aan mysterieus geluid en werden er wat cijfers opgelezen
Het begin van een briljante speurtocht, die eindigde in de aankondiging. Na al die hype, komt bij mij vooral altijd de vraag omhoog zetten: kan ie nog wel aan de verwachtingen voldoen? En dit was zo'n zeldzaam geval waarop het antwoord volmondig 'ja!' was
MUZ / Draai hier alle platen in je platenkast #10 (Love Songs)quote:
Weet iemand of er ook LP versies van twoism want die ontbreekt nog wel in de kast van mijn vriendin
Ah leukquote:
Zo te zien wel: https://www.discogs.com/sell/list?master_id=406662&ev=mb
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1697279-1453828134-4417.jpeg.jpg)
Een desertband die maar een heel kort leven had waar 1 album uitkwam in 2000. Erg in de stijl van Brant Bjork's soloalbums maar dan met iets meer pit.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4481721-1366114542-4945.jpeg.jpg)
Frans riff-heavy retro-blues rock bandje.
![Cheap Wine - Mystic Crow [Full Ablum] (2013)](https://i.ytimg.com/vi/TpV39g9nOdw/0.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6762743-1426683278-5795.jpeg.jpg)
Geweldige heavy blues uit down under
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9434025-1480514734-6178.jpeg.jpg)
Niks mis met de blues als het zo gedaan wordt.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12417361-1534870003-5392.jpeg.jpg)
Deze was ik vergeten, leuk Duits bandje en het is een complete do-it-yourself release, dus niet op een label. Voel me zo indie nu. In de tijd van internet en bandcamp is dat enorm makkelijk geworden. De muziek is geweldige psychedelic jam rock met vrouwelijke vocalen.
Toffe hoesquote:
Glad177: Child – Blueside
[ afbeelding ]
Niks mis met de blues als het zo gedaan wordt.
Liveplaat uit 1976 van deze Canadese progrockers. Ik kocht 'm op 2 december 1986 en ik heb geen idee meer wat me daartoe bracht. Volgens mij had ik nog nooit iets van Rush gehoord. Ik heb trouwens een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen. Wat ik me ook helemaal niet meer kan herinneren, is dat kant 1 en 4 op de ene plaat staan (terwijl kant 4 op het label 'kant 2' heet) en op de andere plaat kant 2 en 3 (terwijl het label 1 en 2 noemt). Beetje verwarrend. Ik denk dat het productiebedrijf nogal gehaast (in a rush) was. Grapje. Slecht grapje. Wat zeker niet slecht is, is de geboden muziek op deze plaat. Het zijn concertopnames van de tijd dat Rush nog 'ruig' was en geen synthesizers in gebruik had. Dat kwam hierna. Mooie rauwe registratie, dit. De versie van 2112 springt eruit en vooral By-Tor And The Snow Dog met het indrukwekkende instrumentale deel vind ik heel gaaf. Leuk om dit weer eens te horen na vijfentwintig jaar. Prima plaat, maar haalt het niet bij de volgende in de kast.
Dit is voor mij de allerbeste Rushplaat. Ik kocht hem een dikke week na mijn vorige, op 11 december 1986 bij Free Record Shop. Het is de eerste Nederlandse persing van deze liveplaat, die uitkwam in 1981. Op dit dubbelalbum vooral songs van de vier platen uit wat in mijn oren de gouden Rushtijd was: Farewell To Kings, Hemispheres, Permanent Waves en Moving Pictures. Je hoort hoe hard het trio moet werken om alles zo perfect mogelijk te laten klinken. Alex Lifeson is natuurlijk meesterlijk op zijn gitaren, Neil Peart blijft de drumprofessor en Geddy Lee maakt heel veel indruk met zijn baswerk, rhythm gitaar, synths en debiel scherpe stem. Eigenlijk is alles goed op dit album, maar voor mij zijn de hoogtepunten YYZ, Jacob's Ladder en Xanadu.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12107519-1528534583-2140.jpeg.jpg)
En we sluiten Child af met hun EP van vorig jaar, 3 nummers, 45 rpm dus we zijn zo klaar.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-746507-1244354005.jpeg.jpg)
En van de rustige blues rock van Child maken we een 180 graden draai naar de mannen van Clutch. Deze moet verplicht op 11 gedraaid worden.
Een van mijn favoriete albums aller tijden en een echte klassieker voor in de auto.
Het was ergens in 1987. In het zo majestueuze Apeldoorn was er niet veel te beleven op uitgaansgebied. Niet dat ik zo'n uitgaansbeest was (misschien ook wel daarom). Er was n plek waar ik wel eens heen ging: de Swing. Het was een wat alternatieve danstent en zeker op donderdag- en vrijdagavond draaide men er leuk spul. Niet van die disco die je op de radio hoorde, maar het wat betere alternatieve werk. Steevast hoorde je gedurende de avond een bepaald nummer. Het was een lang instrumentaal deel, met een meeslepend en bijna orintaals ritme, waarover een wat Arabische melodie en wat later een zwoele damesstem. Op een avond durfde ik naar de platendraaier (allemaal vinyl nog in die tijd) te gaan en te vragen wat of ik nou eigenlijk hoorde. Het bleek Endi Ou Hida (Souvenirs d'Enfance) van ene Sapho. Het was de versie van deze liveplaat uit hetzelfde jaar 1987. Een jaar later vond ik de plaat in een van de lokale platenwinkels en ik kocht 'm op 14 november 1988. Er zijn maar twee versies van de vinyluitgave en ik heb de Nederlandse, uitgebracht door Boudisque, Amsterdam. Het was zo'n beetje de eerste wereldmuziekplaat die ik ooit kocht. De rest van het album vond ik ook heel mooi en ik draaide hem veel. Sapho is een Franse zangeres die zich liet benvloeden door allerlei Mediterraanse muziekstromingen. In haar band op het livealbum ook allerlei Arabieren. Nu, na dik vijfentwintig jaar hoor ik hem weer eens terug. De overige chansons op het album zijn ook van hoog niveau, maar het hoogtepunt blijft Endi Ou Hida.
#176 | Black Market Music
#177 | Placebo & Bowie - Without You I'm Nothing (EP)
Ik weet niet zo goed wat ik over Placebo moet zeggen. Paste heel goed in de tijd toen (rond de eeuwwisseling). Uitstekende nummers maar vind het nu wat gedateerd geloof ik.
Bowie ftw.
Maar nummers als Every You, Every Me, Pure Morning en Nancy Boy blijven toch wel lekker.
Precies.quote:Op vrijdag 18 januari 2019 13:42 schreef EP3 het volgende:
De albums van Placebo hebben mij als geheel nooit helemaal kunnen overtuigen.
Maar nummers als Every You, Every Me, Pure Morning en Nancy Boy blijven toch wel lekker.
Er zijn betere Portishead-platen. Maar ik heb alleen deze.
Portishead Ja, als je hun sterkste nummers op n rijtje zou zetten, houd je idd wel 1 uitstekend album over.quote:
Placebo vind ik ook niet echt een albums-band. Mijn eigengemaakte best-of heb ik grijs gedraaid, maar bij hun albums ga ik altijd veel skippen
Deze is ook weer van De Vrouw. Maar wat een leuke plaat, zeg. Ik had bij Sailor altijd het beeld van heel verschrikkelijke seventiespop, maar dit is leuke seventiespop. Aanstekelijke melodietjes, leuke meezingers, enzovoorts. Deze plaat komt uit 1974. De Vrouw heeft een Europese versie, gemaakt in Nederland. Prima plaatje!
Ook deze heb ik afgepakt van iemand die z'n hele platenverzameling wilde wegdoen. Wat bezielt lui toch? Geen idee meer wie het was en wanneer. De hoes is wat beschadigd, maar de plaat speelt fijn. En wat een fijne plaat is het. Klassiekertje uit 1977 met natuurlijk She's Not There, maar de gitaar- en sythsolo's in Let The Children Play mogen er ook zijn. Mijn versie is een Europese uit het jaar van uitgave. Maar goed dat ik deze heb afgepakt. Stel dat hij bij iemand anders terecht was gekomen.
Ik hou wel van dit soort wazige plaatjes. Vage samples, vage beats, lekker. Vrijwel geheel instrumentaal ook (deze plaat).
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-963604-1450746433-4633.jpeg.jpg)
Druk weekje, kom er nu pas weer aan toe..
De eerste van Burial, en mijn ticket naar de wereld van dubstep. Duurde wel een voordat ik - als plattelandsjongen - mijn klik met Burial had gevonden. Die kwam toen ik een keer op een trieste en regenachtige dag door een grauwe stad heen reedt met dit op de autoradio. En sindsdien heeft Burial er een trouwe fan bij
De Vrouw heeft een goedkope heruitgave van deze plaat uit 1976. Dat hij goedkoop is geweest, zie ik aan de 'Nice price' binnenhoes, waardoor er helemaal geen informatie behalve een jaartal en een catalogusnummer te vinden is. Wat staat er op deze plaat? Heul geen slechte seventiessoulfunkbluespop of wat dan ook. Enige liedje dat een beetje blijft hangen is hitje What Can I Say. Dat zingen we dan ook luidkeels mee.
Nog zo'n plaat die ik al in geen vijfentwintig jaar heb gehoord. Alleraardigst soloalbum uit 1984 van deze Kayakleider, dat ik kocht op 27 februari 1985. Er zijn niet zo heel veel persingen van en ik heb de allereerste Nederlandse versie. Behalve de toetsen spelen (op de helft van de nummers) de vocalen van Chris Rainbow (moge de Here zijn ziel hebben) een prominente rol. Het titelnummer is een hoogtepunt, maar ook afsluiter Wheels, gecomponeerd samen met ene Andrew Latimer. Hij is de gitarist en leider van de band Camel, waarvan Scherpenzeel in die jaren onderdeel van was.
De Vrouw kocht deze in het jaar dat hij uitkwam: 1982. Ze betaalde er maar liefst veertien gulden vijfennegentig voor bij V&D. Althans, dat zegt de prijssticker die erop zit. Wat we horen is een mooi voorbeeld uit de Duitse school van begin jaren tachtig. Heel leuk. Ook heel leuk is dat het snel afgelopen is. Op de B-kant staat ... Dann Trgt Der Schein en gelooft u mij: ook daarvan is het heel leuk dat het snel afgelopen is. Verder: het zal wel.
Doet het nog steeds goed op feestjes :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1125096-1195520889.jpeg.jpg)
Moderne klassieker. Een tandje minder dubstep, en wat meer naar het genre wat men tegenwoordig Future Garage noemt, waar hier dus de blauwdrukken voor worden gelegd.
Leuk detail: Tot een jaar na deze release was er vrijwel niets bekend over wie er achter de muziek van Burial zat.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5766153-1428773292-8883.jpeg.jpg)
Oja, deze had ik ook! Ik kom echt platen tegen waarvan ik helemaal vergeten was dat ik ze heb. Ik heb heel veel na 1990 opnieuw op cd gekocht, maar veel ook niet. Zoals dit album uit 1986. Volgens Discogs valt het onder modern klassiek, experimenteel en ambient. Daar heb je dus niets aan. Schoener is een Duits componist. Op deze plaat werkt hij samen met verschillende rockmuzikanten. Kant 1 van de plaat wordt helemaal in beslag genomen door het titelnummer dat in mijn oren uit twee delen bestaat. Op de tweede plaatkant kortere composities, waaronder enkele duetten voor kerkorgel en elektrische gitaar en Poem, het stuk waarop Sting een tekst voordraagt. Op YouTube van alles te vinden van Schoener, maar net niet een representatief stuk van deze plaat die vol mooie muziek staat.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-823920-1387833811-1549.jpeg.jpg)
Goede band voordat ze met de sludge vocals begonnen. Elk nummer is vernoemd naar een seriemoordenaar met stukken audio van interviews en al.
Heavy serial killer worship
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4382663-1363429379-2623.jpeg.jpg)
Na wat mindere albums komt Clutch in 2013 sterk terug met dit album.
Op 24 oktober 1989 pikte ik dit uit de uitverkoopbakken. Ik geloof dat ik er nog geen vijf gulden voor betaald heb. Op deze maxisingle uit 1988 staan naast het uitstekende titelnummer nog drie stukken: een live Strawberry Jam (van Glastonbury festival) en twee studioliedjes. Niet wereldschokkend, maar zeer prettig om te horen. Mijn maxisingle is een Britse versie op het Cooking Vinyl label. Ik probeer een YouTubefilmpje van het titelnummer te vinden, maar helaas: alleen maar covers en daarnaast allerlei andere rare videos met mevrouw Shocked erin. Dan niet.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-7865724-1450473285-1595.jpeg.jpg)
En twee jaar later maken ze een geweldig album, al ben ik een van de weinige die er zo over denkt. Maar dit is, vind ik dan, hun beste album na Blast.
Ik had deze plaat van De Vrouw wel eens vaker in de kast zien staan, maar nooit gedraaid. Horace Silver, dat is toch die jazzpianist? Nu trek ik 'm uit de hoes en zie ik dat hij in 1977 op het Blue Note label is uitgebracht. Nou, dat is een klassiek label en dus ben ik heel benieuwd. Het is een Amerikaanse versie (er zijn maar twee versies van deze elpee, de andere is een Italiaanse). Al snel nadat de naald in de groef is geland, weet ik: Wat een doodsaaie boel. Meneer Silver heeft gemeend de nadruk te moeten leggen op allerlei meerstemmige zang. Daartussen pingelt hij dan zijn solo's en geeft af en toe ruimte aan een toeteraar of wat. En op de hoes probeert hij de luisteraar enthousiast te maken om mee te zingen. Nou, ik denk het niet. Het is allemaal heus niet slecht, maar meer dan dat is het ook niet. Het kabbelt allemaal te veel en te lang voort. Geen vuur, geen uitschieters, geen niks. Geeft niks.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2783852-1307468185.jpeg.jpg)
Na het 2e album in 2007 was het een paar jaar heel stil rond hem, totdat hij in 2011 begon met het uitbrengen van enkele 12"s. Dit was de eerste daarvan. Iets meer recht-toe-recht-aan en beukend dan het vorige werk. Maar zeker erg fijn op z'n tijd.
Wel irritant dat kant A 45rpm is en B weer 33⅓
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12593538-1538253047-4629.jpeg.jpg)
Dit is niet echt rustig wakker worden. Op hun meest recente album laat Clutch het gas een beetje los en dat gaat ten koste van de rauwe energie van Psychic Warfare. Niet briljant, maar ze zijn altijd solide.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3458050-1333231985.jpeg.jpg)
Misschien wel mijn favoriete release van hem. Opnieuw bouwt hij een compleet nieuw sonisch landschap.
De Vrouw kocht een Europese heruitgave (1978) van deze verzamelplaat uit 1977. Zijn grootste solostukken staan erop. Niets mis mee; ideaal voor zondagmorgenkoffie.
Op 24 oktober 1989 vond ik deze maxisingle uit 1986 in de uitverkoopbakken. Naast een lange versie van het titelnummer nog een remix ervan en het liedje Heart And Bones. De wereld zal er niet door veranderen, maar leuk om weer eens te horen.
'Klassieke' plaat van het duo Simon & Garfunkel uit 1966, vol pakkende liedjes. 'Including Homeward Bound'. Het jaren zestiggeluid druipt ervan af. De psychagitaar is wel lekker, vind ik. Ook leuk om weer eens te horen. Met dank aan De Vrouw, die de Nederlandse heruitgave uit 1968 van deze plaat ooit kocht.
quote:
G220: Burial - Untrue
[ afbeelding ]
Moderne klassieker. Een tandje minder dubstep, en wat meer naar het genre wat men tegenwoordig Future Garage noemt, waar hier dus de blauwdrukken voor worden gelegd.
Leuk detail: Tot een jaar na deze release was er vrijwel niets bekend over wie er achter de muziek van Burial zat.
Die heb ik hier ook nog ergens liggen.
Ik heb nu Mala – Changes (James Blake Harmonimix)
Hierna komt Actress - Splazsh. Dat is inmiddels ook alweer ruim 8 jaar oud en brengt me nog steeds terug naar de periode waar ik mijn vorige vriendin leerde kennen.
Tof, Mala ken ik dan weer niet, ga ik opzoekenquote:
[..]
Die heb ik hier ook nog ergens liggen.
Ik heb nu Mala – Changes (James Blake Harmonimix)
Toevallig deze week nog geluisterd. Ook een tof album.quote:Hierna komt Actress - Splazsh. Dat is inmiddels ook alweer ruim 8 jaar oud en brengt me nog steeds terug naar de periode waar ik mijn vorige vriendin leerde kennen.
[ afbeelding ]
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-4105551-1408530532-7534.jpeg.jpg)
Volgende 12" van Burial. Wederom een nieuwe wereld, mooie atmosfeer en een stuk melodischer dan hiervoor
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5185441-1387044313-7244.jpeg.jpg)
En de laatste. Was al bijna vergeten hoe deze knalt vergelijken met de andere
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-32662-1221896955.jpeg.jpg)
En dan nu mijn verreweg meest geluisterde album ooit. Als ik voor m'n werk aan het programmeren ben dan moet ik me altijd een beetje afsluiten (koptelefoon) en in een flow komen wil ik het meest productief zijn, en er is geen album die dat beter voor elkaar krijgt dan deze. Elke week draai ik 'm wel een paar keer.
Maar ook al ken ik elk detail uit mijn hoofd inmiddels, nog steeds vind ik 'm zo tof, dat ik 'm ook vaak genoeg - zoals nu - opzet om daadwerkelijk naar te luisteren. Hij verveeld me nooit. Daarnaast natuurlijk een enorme invloedrijke plaat geweest, Aphex Twin was een van de eersten die de techno van de club naar de woonkamer bracht.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-3577040-1457627319-3327.jpeg.jpg)
Richard had al vanaf het begin schijt aan verwachtingen, want het tweede deel van de SAW-serie doet z'n naam wat meer eer aan. Weg is vrijwel alle techno, en wat overblijft is pure ambient, en ook niet de eerste de beste, een favoriet in het genre van mijzelf
Deze heeft De Vrouw ook. Zelf is ze het nu al zat met de twee heren, vanmorgen. Ik vind het hoogst aangenaam. Deze verzamelaar is alweer uit 1972 en hier hebben we een Europese versie van dat jaar. Alle 'grote' liedjes staan erop.
Weer een plaat van De Vrouw. Zij was er helemaal wild van; ik kan er niet warm of koud van worden. Ik vond de hitjes wel aardig om een keer te horen, verder vind ik er niet zo veel aan. Deze plaat ook weer. Het zal heus wel goed zijn, maar dat jaren tachtig geluid trekt me niet. Hier hebben we een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1984. Dat u het weet.
Weer een uit de uitverkoopbak op 24 oktober 1989. Naast het titelnummer nog twee songs: There's A Light en de klassieker Ev'ry Time We Say Goodbye. Aardig, allemaal. Ik vrees dat ik er een heleboel voor een klein bedrag kreeg en dat ik deze heb uitgekozen om aan die heleboel te komen. Dit is een Britse versie van de maxisingle. Ook niets bijzonders.
Op 1 juni 1987 was ik weer eens in de Free Record Shop in het zo majestueuze Apeldoorn. In de goedkoperommelbak vond ik deze maxisingle. H, dat stuk vond ik mooi en wilde ik altijd nog eens hebben. Dus: afrekenen. Het is een Britse versie uit 1984. Thuis heel veel gedraaid. De andere twee stukken die op de B-kant stonden vond ik aardig, maar nou niet dusdanig dat ik nog meer van meneer mevrouw Sneeuwigwitje wilde hebben. Het is er altijd bij gebleven. Sterke song, mooi gitaarwerk. Geen wonder dat deze gitarist het tot assistent-gitarist bij Pink Floyd heeft geschopt.
Een jaar of wat geleden (ik denk in 2012) gaf mijn oud-collega me deze plaat. Hij was bezig zijn vinylcollectie op te ruimen en had wat spul voor mij. Ik herinner me Tarkus (Emerson Lake & Palmer), Studio Tan (Frank Zappa) en deze. Ik kende de Nederlandse band van naam en reputatie, maar had nog nooit iets van ze gehoord. Ik heb deze elpee uit 1971 ook nog nooit gedraaid. Nu wel. Wat een allemachtig leuke plaat! Ik hoor er veel Supersister in, maar ook allerlei andere jaren-zeventig-prog. Hoogst vermakelijk. H, het laatste nummer, Circus Circumstances citeert For Example (van The Nice) en dat heeft Ekseption (op het album 5) ook al eens gedaan. Gelukkig krijgt Keith Emerson een credit. Wat ik hier in mijn klauwen heb, is de allereerste versie, de enige Nederlandse (er zijn maar drie vinylversies). Een mint versie gaat er op Discogs voor honderden pleuro's uit. Nu is mijn versie zeker niet mint (oud-collega was niet zo heul zuinig op zijn platen, merk ik) en daarbij wil ik hem niet verkopen. Heerlijke muziek!
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-6095128-1414983714-8154.jpeg.jpg)
De comeback plaat. vanuit het niets werd er wat wazigs aangekondigd op het darkweb en vloog er in een Aphex-Twin-Zepplin over London. Al snel werd het duidelijk, er kwam een nieuwe plaat in 2014. En deze fanboy heeft 'm ook zonder enige aarzel gepreordered.
Maakt ie de verwachtingen waar, deels wel. Het is hier en daar wat herhaling van zetten. Maar verder is er ook weinig mis met deze plaat. Geen nieuw meesterwerk, wel weer gewoon een prima plaat.
Leuk detail is dat de hoes enkel bestaat uit een lange opsomming van de uitgaven die er voor dit album gemaakt zijn.
![Aphex Twin - minipops 67 [120.2][source field mix]](https://i.ytimg.com/vi/RUAJ8KLGqis/0.jpg)
Critically acclaimed, goede plaat ook wel maar ik zet het nooit op.
Uitstekende plaat. Pitchfork doet 'm af met een 7,8, had wel iets hoger verwacht.
#183 | Red Hot Chili Peppers - On Hot Minute
#184 | Red Hot Chili Peppers - Californication
Die eerste twee heb ik helemaal grijs gedraaid. En ik vind On Hot Minute (nu) eigenlijk het best van de drie.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-9326820-1479174742-6282.jpeg.jpg)
De eerste plaat van de Autechre helden. Direct al een bijzondere plaat, met invloeden all over the place, van industrial tot jazz. en ook n van die weinige elektronische platen uit begin jaren '90, die niet onwijs gedateerd klinkt. Veel artiesten uit die tijd hadden in hun handjes geknepen als ze berhaupt een plaat als deze uitbrachten in hun carrire, maar Autechre begon er gewoon mee en keek daarna alleen maar verder vooruit.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12421612-1534957927-2734.jpeg.jpg)
Ok, we gaan beginnen met Colour Haze. Dit is hun "officieuze" debuut uit '99. Hiervoor hadden ze al twee matige albums gemaakt waar ze een soort van Tool/Soundgaden/grunge act probeerden. Op dit album vinden ze hun eigen sound met die zo enorm herkenbare gitaartoon die hierna op elk album weer te horen is.
2018 repress op het eigen label van bandlid Stefan Koglek, Elektrohasch Schallplatten.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2494-1159814235.jpeg.jpg)
Persoonlijk top100 materiaal
En net als SAW85-92 eentje die ik ook compleet grijs gedraaid heb tijdens het werk. Want dit is voor mij ideale muziek 'to get shit done'. En nog steeds vind ik 'm heerlijk om ook gewoon zoals nu op te zetten en er actief naar te luisteren. Geweldige songs, enorm sonisch palet en mijn hemel dat sound design, ongekend en dat voor '94 
Dit is de plaat waar De Vrouw zich erg op verheugde om terug te horen. Toch jammer dat ze net moet werken. (We hebben deze ook op cd, hoor.) Adrian Borland! Veel te vroeg van ons heengegaan. De Vrouw heeft een Europese versie uit het jaar van verschijnen 1981. Op Discogs is er n iemand die hem aanbiedt. Voor vijftig ballen. Mooie songs, maar na een nummer of wat vind het wat eenvormig, beetje meer van hetzelfde klinken. Is dat erg? The Cure is nooit ver weg, overigens. Gut, wat heb ik eigenlijk weinig met die jaren tachtig new wave bandjes. Maar deze is leuk om weer eens te horen.
Ja, ik weet het. Ik ben al lang bij de S, maar hier is er nog eentje van de O. Van Onlangs Gekocht. Er zit een cd bij en die heb ik al vaak door de kamer geknald. Nu dan de elpee. Slechts n versie van dit album uit 2015; tenminste de vinylversie waarbij ook de cd komt. Doorzichtig vinyl, welteverstaan. Fijne en swingende instrumentaaltjes met een hoog meebeweeggehalte. Live is het allemaal nog aanstekelijker, neemt u dat van mij aan. En langer. Hier is het allemaal veel te snel afgelopen. Nou ja, dan draai ik hem toch gewoon ng een keer? Op cd, dan. Dan blijft deze verder maagdelijk in de kast. Of wacht, hij is nu niet meer maagdelijk. Net-ontmaagdelijk, dan. Ok?
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-8603565-1464946747-3131.jpeg.jpg)
Kijk dat zijn nog eens albumhoezen
Gewoon een mooi egaal vlakje in een poepkleur.Maar de muziek erachter is des te avontuurlijker. Nog een stuk abstracter en machinaler dan hiervoor. En wederom een plaat die steevast in mijn top100 lijst zit, en dan vooral in het bovenste kwart. Het was ooit mijn ticket naar de wereld van de elektronische muziek, hiervoor (toen ik een jaar of 16 was) had ik toch wel de overtuiging dat 'echte' muziek met 'echte' instrumenten gespeeld diende te worden, en die kortzichtige bril heeft dit album gelukkig vrij snel helemaal verbrijzeld
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-130171-1306459802.jpeg.jpg)
Industrial de jaren 80 variant ik ken dit zelf niet zo goed maar klinkt prima
Lekker beukend gaan met die banaan en van die typische sampletjes 
Het debut van dead can dance, nog iets minder hun eigen geluid dan op andere platen. Maar toch wel een enorm fijn plaatje heerlijke 80s wave/gothic met bijzonder zang en sfeer, erg goede plaat
FLAquote:
Kaasch 38
[ afbeelding ]
Industrial de jaren 80 variant ik ken dit zelf niet zo goed maar klinkt prima
Jaren 1 van mijn favoriete bands geweest, maar het recente werk is bagger. Altijd leuk om films uit de Jaren 80/90 te kijken en dan spot de sample spelen :format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2496-1144213526.jpeg.jpg)
Dit album zit een beetje tussen wal en schip. Op sommige plekken is het enorm abstract vergelijkbaar met de wat latere Autechre, en op andere plekken is het juist enorm melodisch. Misschien is het daarom dat deze toch een beetje het ondergesneeuwd kindje is in de discografie. Persoonlijk vind ik 't juist door die afwisseling een van hun betere zelfs
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2191313-1269492547.jpeg.jpg)
De Autechre albums werden abstracter en abstracter. De muziek werd complexer en de songtitles minder uitspreekbaar. Ik kende vrij lang weinig platen die nog meer far-out en bevreemdender zijn dan bijv. Confield, Untilted en Draft 7.30. (Maar inmiddels hebben we Elseq1-5 en de NTS sessions
)Na een pauze van 3 jaar deden ze in 2008 een klein stapje terug in de vaagheid, met het veel meer behapbare Quaristice, welke 20 korte nummers had, die dan wel weer een beetje hit & miss waren. Oversteps klinkt dan al weer veel meer als een geheel. Ook kwam op deze hun (a)typische melodie-werk weer veel meer op de voorgrond.
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2346144-1278767835.jpeg.jpg)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2348913-1278767702.jpeg.jpg)
Dan heb je als arme student zijnde net met je zuurverdiende centjes Oversteps gekocht, en dan brengen die gasten een paar maand later nog 2 EP's uit.
Deze is net als de vorige een relatief vriendelijke plaat voor Autechre's doen. Het blijft super abstracte, glitchy elektronica, maar er zitten weer genoeg warme synths en structuur in om je niet direct weg te jagen
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-2254272-1272560505.jpeg.jpg)
Nieuwe binnenkomer, van het mooie jaar 1970.
Fronted by prolific guitarist Frank Diez, Berlin-based Armageddon played Anglo-American inspired rock in the Krautrock field. They made one album and then split up.
#186 | Radiohead - The Bends
#187 | Radiohead - Ok Computer
#188 | Radiohead - Kid A
#189 | Radiohead - Amnesiac
#190 | Radiohead - Hail To The Thief
#191 | Radiohead - In Rainbows
#192 | Radiohead - The King Of Limbs
#193 | Radiohead - A Moon Shaped Pool
Een niet onaardig bandje.
'Black Holes and Revelations' is wel een leuk album van hun om mee te beginnenquote:
Deze is van De Vrouw, laat dat duidelijk zijn. Toch valt het gebodene me zeker niet tegen. Mooi in elkander stekende liederen met fraaie arrangementen. Beetje soetzappig, dat dan wel weer. Dit is de allereerste Nederlandse persing uit 1980. Met hitje.
quote:
[..]
'Black Holes and Revelations' is wel een leuk album van hun om mee te beginnen
Doorgaans vind ik de muziek interessanter dan de artiesten, een uitzondering daargelaten. Ramses is zo'n uitzondering. Wat een man! Daarom deze keer twee nummers. 'Zonder Bagage' is echt een fantastisch energiek nummer. En 'Zachtjes lokt het water' wat minder bekend doch prachtig.
De Vrouw had iets met Springsteen. Ik niet zo. Vind het niet slecht, maar ook niet zo wereldschokkend dat ik er wat van wil hebben. Kan me wel voorstellen dat een concert van de man een hele belevenis is. Dit is een alleraardigst album uit 1973. De Vrouw heeft een Europese herpersing uit 1975, gekocht bij FOX in Apeldoorn, destijds gevestigd aan de Hoofdstraat. Fijn. Zijn er hoogtepunten op dit album? Ik hoor ze niet. Maar slecht of wereldschokkend is het niet. Blinded By The Light is in 1980 nog gecoverd door Manfred Mann's Earth Band op het album Chance. Of was dat For You? Kan iemand het ook maar iets schelen?
Die moest ik dus cht opzoeken,quote:
[..]
'Black Holes and Revelations' is wel een leuk album van hun om mee te beginnen
.
Prima plaat. Dit nummer staat hoog op mijn lijstje favo nummers. Gitaar, nerdy, melodieus, nerveus, urgent: lekker.
Deze is dan weer niet van De Vrouw. Zegt ze. Het kan kloppen. Volgens mij heb ik hem ooit eens meegepakt uit de verzameling van iemand die alles wilde wegdoen. Er zitten allerlei rare stickertjes op de hoes. Wat we hier in onze klauwen hebben, is een complete set van deze dubbelelpee uit 1980. Inclusief de zware binnenhoezen en de inlay met alle teksten. Volgens mij hebben we een eerste Europese persing. Veel werk op dit album. Beetje veel van hetzelfde, ook. Maar goed is het wel. En op Hungry Heart zijn het ene Mark Volman en Howard Kaylan, Flo & Eddie oftewel The Turtles, die de achtergrondzang verzorgen. Leuk.
Nog meer van hetzelfde, zij het dat dit een directer en moderner geluid heeft, gericht op de stadionoptredens van deze rocker. De Vrouw kocht deze Hollandsche versie in het jaar van verschijnen: 1984. Met hits. Jammer dat hij zo gewoon is gebleven, die Boss.
[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-01-2019 12:35:02 ]
En Bruce had het nummer eigenlijk geschreven voor de Ramones (maar die wilden 'm niet)quote:
bazbo 0415: Bruce Springsteen - The River
En op Hungry Heart zijn het ene Mark Volman en Howard Kaylan, Flo & Eddie oftewel The Turtles, die de achtergrondzang verzorgen. Leuk.
Als je dat weet, hoor je dat ook wel een beetje erdoorheen.
Dat zei ik al: jammer dat hij zo gewoon is gebleven. Haha, zijn werk is veel te braaf voor The Ramones.quote:Op zaterdag 26 januari 2019 12:38 schreef n00biedoobiedoo het volgende:
[..]
En Bruce had het nummer eigenlijk geschreven voor de Ramones (maar die wilden 'm niet)
Als je dat weet, hoor je dat ook wel een beetje erdoorheen.
Hier keek ik naar uit! Natuurlijk heb ik deze plaat ook op cd, twee keer zelfs. In 1975 brachten de leden van Yes ieder een soloalbum uit en samen met de plaat van Anderson is dit mijn favoriete. Ik denk dat deze plaat zelfs in mijn top tien van meest geliefde platen aller tijden staat. Hoe prachtig is dit album! Ik heb hier een Canadese versie uit 1975, die ik kocht op 17 mei 1986, de dag dat ik eenentwintig jaar oud werd. Erop doen Yesvrienden Bruford en Moraz mee en ene meneer Mel Collins. De hele plaat luistert als een grote suite, onderverdeeld in vijf stukken die niet voor elkaar onderdoen. Mooi georkestreerd, de hoofdrol voor de bas en stem van Squire zonder dat het een pielplaat is. Prachtmelodien. Vooral het laatste lange stuk Safe (Canon) in 11/8 vind ik heel indrukwekkend. Meesterwerk...
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 26-01-2019 14:20:52 ]
Van De Vrouw! Van De Vrouw! Het is een Duitsche maxisingle uit maart 1987. Ooit was Jefferson Airplane een goede en hippe psychadelische band. Gedurende de jaren zeventig veranderde de bezetting nogal en werd het Jefferson Starship; in de jaren tachtig slechts Starship. Poppy meuk, dat was ook wat het was geworden. Dit is een hit uit een film die ik nooit heb gezien. De Vrouw volgens mij ook niet. Naast het titelnummer nog drie stukken op deze maxisingle, waaronder een versie van die andere pophit We Built This City. Het leuke aan deze plaat is dat hij snel afgelopen is.
Verroest, wat is het nummer Beirut goed. Ik heb deze plaat meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord en dat stuk springt er gelijk echt uit. Ik kocht deze plaat op 30 juni 1986 en heb een Duitsche versie uit dat jaar. Steps Ahead was het kindje van Mike Manieri en Michael Brecker. Oorspronkelijk een akoestisch kwintet; hier een elektronische boel. Brecker speelt hier vooral zijn Steiner EWI, een soort elektronische saxofoon. Verder Hiram Bullock en Peter Erskine op drums, Kenny Kirkland en Robbie Kilgore op synths en Victor Bailey op bas. Niet de minsten. Bij vlagen mooi opzwepend jazzy, bij andere vlagen wat zweverig, dan weer disco-achtig zoals het titelnummer Magnetic Love. Altijd leuk, dat wel. En Beirut springt er helemaal uit.
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 26-01-2019 16:44:05 ]
Ver voordat Prince de naam kreeg, was Rod Stewart al de grote geilneef van de popmuziek. De Vrouw kocht dit album uit 1977 om redenen die wat mij betreft onduidelijk mogen blijven. Het is een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen, compleet met een heel inlegtijdschrift. Op de plaat pittige recht-toe-recht-aan-rocksongs met een hoog geld-drank-en-lekkere-wijvenquotint en een bak met ballads. Inclusief hits. Opvallende muzikanten: Carmine Appice op drums en John Mayall op mondharp. Niks mis mee met deze muziek, maar wat vluchtig en nietszeggend. Wegwerpmuziek om mee te zingen!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 26-01-2019 17:18:34 ]
Feestje, deze debuutsoloplaat van Sting uit 1985. Ik kocht 'm een jaar later, op 28 november 1986. Het is een versie uit Joegoslavi, zie ik. Herinner me wel dat het een goedkope was. Ik kocht hem dan ook bij Free Record Shop. Maar klinken doet hij nog altijd prima. Darryl Jones op bas en Kenny Kirkland op toetsen. Veel hits en mooi werk hierop. Van If You Love Somebody (Set Them Free) tot Love Is The Seventh Wave en van Russians tot Fortress Around Your Heart: allemaal hoogtepunten. Ik heb deze nooit op cd gekocht en vind het fijn hem nu weer eens terug te horen. Leuk!
[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 27-01-2019 09:34:10 ]
Deze heb ik gekocht toen ik in itali was voor werk
Ik was op zoek naar een LP van de italiaanse band ufomammut als cadeautje maar daar hadden ze in de winkeltjes in rome nog nooit van gehoord toen viel mijn oog op deze plaat goede koop gebleken we hebben hem vaak gedraaid, het bestrijkt een behoorlijke periode van de ban depeche mode en die hebben toch wel hele sterke muziek gemaakt. Van simpele stampers als I just can't get enough, naar nummers als personal jesus en enjoy the silence en veel meer prachtigs erg goede verzamelaar 
[ Bericht 0% gewijzigd door Bosbeetle op 27-01-2019 10:12:20 ]
Na n soloplaat brengt de heer Sting een livealbum uit. Opvallend: geen grote hit van die ene soloplaat erop, maar wel veel andere albumnummers en bewerkingen van Policemateriaal. Magistrale band op het podium: Kenny Kirkland, Darryl Jones, Branford Marsalis en Omar Hakim. Op 29 september 1986 kocht ik de Nederlandsche versie. Opzwepende concertweergave. Geen zwak moment. Heb hem later nog eens op cd gekocht. Ik draai hem te weinig.
Het is 16 oktober 1987. Het nieuwe album van Sting Nothing Like The Sun is uit en ik koop hem gelijk. Het is een Duitse versie, met de inlay (4 pagina's) en de Duitse teksten op een binnenhoes, maar zonder de Franse teksten op de binnenhoes en zonder de poster. Nou ja. De muziek op deze plaat vind ik prachtig. Ook al heel lang niet meer gedraaid. Twaalf songs verdeeld over vier plaatkanten, samen nog geen uurtje. De cd had zijn intrede gedaan. Het klinkt allemaal net nog wat gelikter dan op de voorganger. Dat maakt het warm, maar ook wat vluchtiger. Enorme voorraad topmuzikanten spelen mee: Hiram Bullock, Branford Marsalis, Kenny Kirkland, Andy Summers, Eric Clapton, Mark Knopfler, Andy Newmark, Manu Katch en meer van die grootte. Niet dat er veel virtuositeit te horen is. Gladjes. Nogal wat hits op deze plaat, zoals Fragile en Englishman In New York. Voor mij is zowaar de cover van Little Wing een onverwacht hoogtepunt.
Deze maxisingle kocht ik op 30 oktober 1987, toen hij net uit was. Bij Free Record Shop, ja. Vier versies van het titelnummer, afkomstig van ... Nothing Like The Sun. Beetje veel van het goede. Daarnaast een niet-albumliedje Conversation With A Dog, een niemendalletje. Geen flauw idee waarom ik dit ooit kocht. Het is een Duitsche versie, die op Discogs een tientje of wat kan opbrengen. Iemand genteresseerd? (Grapje.)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-401816-1158248042.jpeg.jpg)
Doe maar
lekkere nederlandse meezing ska besef me pas nu dat 4us uitgesproken moet worden als vierus Hierop staat ook het nummer waarop het doe maar bandje vroeger in de auto altijd gelijk uit de radio gedrukt wordt, namelijk herone... waar het refrein heroine godverdomme heroine godverdomme.. etc niet gewaardeerd werd. Daardoor werd dat bandje natuurlijk wel spannend. Trouwens nederwied werd nooit weggedrukt, dat ging tenminste nog over een plant en met een tuinman als vader 