Dit voorjaar en zomer maakte ik een 4269 km (2653 miles) lange voettocht (solo) door de USA vanaf de Mexicaanse grens naar Canada: de Pacific Crest Trail. Vrijwel de hele trek kampeerde ik in een klein tentje in de wildernis. Hierbij het verslag van dit fantastische avontuur!
Zie kaartje hieronder. Ik liep van zuid naar noord.
Route
De PCT loopt door ruwweg 5 regio's. Southern California is droog en woestijnachtig, met op grotere hoogte ook bossen. Na 700 miles bereik je de Sierra Nevada, een alpine landschap met besneeuwde bergtoppen, hoge passen, bossen en meertjes. Rond mile 1020 begint Northern California waar het landschap vooral is gevormd door vulkanische activiteit. Veel bossen, meertjes en uitgedoofde vulkanen. Op mile 1692 begint Oregon met eenzelfde soort landschap maar gemiddeld wat makkelijker en vlakker dan Northern California. Op mile 2147 bereik je Washington waar het halverwege veel natter wordt en dus ander landschap en vegetatie. Uiteindelijk bereik je op mile 2652.6 de Canadese grens bij Manning Park.
Statistiek van de route (2018)(*):
Totale lengte: 4269 km (2653 miles)
Laagste punt: 43m (Cascade Locks)
Hoogste punt: 4009m (Forester Pass) (detour Mt Whitney 4418m)
Totaal klimmen: 144057m
Totaal afdalen: 143853m
(*) Alleen officiele PCT miles. Exclusief detours, resupply, etc
Hoogteprofiel van de PCT
Timing
Het lopen van de PCT is een beetje een race tegen de klok. Je wilt liefst voor oktober Canada bereiken want de eerste sneeuw begint soms al vanaf midden september te vallen in de bergen van Washington. Maar als je te vroeg start dan is er nog teveel sneeuw in de Sierra Nevada en zijn de rivieren daar te hoog om ze veilig te kunnen oversteken. In een typisch jaar wil je daarom niet voor 15 juni aan de Sierra Nevada beginnen. Omstandigheden zijn natuurlijk verschillend per jaar, maar je hebt dus een "veilig" window van ongeveer 5-6 maanden om de trail te lopen.
Zelf startte ik op 26 april, begon op 4 juni aan de Sierra Nevada (relatief vroeg, maar okee vanwege de relatief droge winter) en bereikte Canada op 24 september. Totaal dus 152 dagen over gedaan.
Wildernis ervaring
De PCT is een iconische wereldberoemde trail en daarom zeer populair en relatief druk (voor een wilderness trail – denk aan 5-20 mensen per dag tegenkomen en veel meer op plekken als Yosemite). Om de wildernis ervaring nog een beetje te behouden worden er daarom maximaal 50 permits per dag uitgegeven om te kunnen starten aan de Mexicaanse grens in Campo. In de praktijk vond ik de drukte nog wel meevallen, vooral als je origineel bent met je kampeerplaatsen (zo weinig mogelijk kamperen bij water bijvoorbeeld). De natuur is hoe dan ook schitterend op de hele trail!
Trail angels en support
Het voordeel van zo'n iconische trail is wel dat er een zeer goede support infrastructuur is. Trail angels onderhouden watercaches op lange droge stukken en het was altijd heel gemakkelijk om een lift te krijgen naar een town voor resupply. In de kleine plaatsjes zijn ze gek op PCT-hikers!
Extreme voorbeelden van de gulheid van sommige trailangels en locals zul je tegenkomen in de loop van dit verslag, te beginnen met de legendarische Scout & Frodo aan de start!
Praktische zaken
Navigatie: smartphone (zonder SIM) met offline kaarten en GPS. Kompas als backup (nooit gebruikt). Route is zeer goed gemarkeerd.
Eten: via maildrops. Ik bestelde mijn eten (4-9 dagen per pakket) bij een webshop (gebruikmakend van de wifi op m'n phone) en liet dat naar een locatie sturen zo dicht mogelijk bij de trail.
Water: Uit lokale bronnen, gefilterd met een Sawyer Squeeze filter (chlorine tabletten als backup).
Elektriciteit: Nodig voor m'n navigatie app, vogelgids (op m'n phone), headlight en camera. Voor opladen had ik een zonnepaneelje + powerbank. Ik heb de hele hike volledig off-grid geopereerd.
VERSLAG
De start
De start van de trail werd mij door de legendarische trail angels Scout & Frodo wel heel erg makkelijk gemaakt! Ze halen (met behulp van vrijwilligers) hikers op van het vliegveld en je kunt de nacht voordat je aan de PCT begint slapen in één van de grote tenten in hun tuin in San Diego. Ze zorgen voor eten en hebben verpakkingsmateriaal zodat je (indien gewenst) je eerste resupply pakketjes vanuit San Diego kunt versturen. S'morgens om 6:00am wordt iedereen dan naar het startpunt in Campo geshuttled. En dit alles doen ze belangeloos (en accepteren niet eens donaties)!
Niet alleen maakte dit de start wel heel erg gemakkelijk (vooral voor buitenlanders zoals ik die geen lokale support hebben), ik leerde gelijk wat andere hikers kennen die ik (hoewel ik bijna altijd alleen loop en kampeer) later op de trail steeds weer tegenkwam. Het was ook wel een erg leuk sfeertje daar. Allemaal enthousiaste PCT-hikers die bezig zijn met resupply pakketjes, spullen uittesten, discussies etc.
Toen ik in de tuin rondliep met mijn verrekijker kreeg ik al direct mijn trailname: BIRDMAN!
De hele club vertrekt s'morgens om 6:00am vanaf the huis van Scout & Frodo
Na een uurtje rijden komt de hele groep (ca 25 man/vrouw!) aan bij de Mexicaanse grens. Nu gaat het avontuur echt beginnen!
Southern California
De start van de PCT aan de Mexicaanse grens in Campo (links van het hek is Mexico)
Na een dik uur lopen door de (nu al) bloed hitte met je zware rugzak begint je je te realiseren waar je aan bent begonnen...
De eerste dag begon al meteen met een flinke water carry: de eerstvolgende waterbron is over 20 mijl (32km). Geen probleem voor mij want ik had vorig jaar al ervaring opgedaan in de woestijn van Arizona. Ik droeg 8 liter water bij me. Achteraf bleek dat veel teveel want ik had nog 3 liter over toen ik die waterbron bereikte, maar liever safe than sorry. Een aantal mensen kwam gelijk al de eerste dag in de problemen omdat ze te weinig water mee droegen.
Al snel wordt het landschap erg mooi...
...en zijn er mooie beestjes te bewonderen
De eerste dagen gaan mij verrassend goed af. De weken voor mijn vertrek had ik wat getraind (trappen lopen e.d. met zware rugzak) en dat betaalde zich nu terug. Ik loop bijna altijd alleen en zoek rustige kampeerplekjes waar geen andere mensen zijn. Dan voelde het weer net zo als de Arizona Trail vorig jaar, ondanks dat de PCT een veel drukkere trail is.
Ik loop weer echt te genieten!
Spotted Towhee, één van de vogeltjes die je hier de hele dag hoort en ziet
Op veel plaatsen langs de trail bloeit lilac, een geur die ik altijd zal blijven associëren met de PCT in Southern California
Mile 69.3. Hier had ik een mooi afgeschermd kampeerplekje (er stond een loeiharde wind, zoals vaak in de woestijn). Naast mijn tentje vond ik een Wrentit in de struiken. Dat vogeltje was ik naar op zoek!
De volgende morgen word je dan wakker met mooi ochtendlicht over de woestijn...
...en een zingende Rock Wren!
Het Southern California deel van de PCT wordt meestal "de woestijn" genoemd, maar er is weinig "echte" woestijn met cactussen en dergelijke zoals de Sonora Desert in Arizona. Echter hier in Anza-Borrego Desert State Park heb je dat wel.
Op dit gedeelte heb je de prachtige woestijnflora en fauna
Costa's Hummingbird (♂) is typisch voor dit soort woestijn habitat. Zijn "baard" wordt helder magenta als hij vrouwtjes of concurrenten wil imponeren
Cactussen alom. Maar dit gedeelte duurt niet lang.
Vanaf nu heb ik een paar dagen minder goed weer. Lichte motregen, koude wind. Het is zo koud dat ik de hele dag een regenjas draag tegen de windchill. Maar eigenlijk is dat ook wel even lekker als afwisseling na al die hitte.
Mile 106.2, Eagle Rock. Ja, dat ding lijkt inderdaad op een arend!
De trail loopt langs het plaatsje Warner Springs waar ik een resupply pakket heb wachten op het postkantoor. Ik kampeer op het veldje naast het Community Centre en daar kan ik mij voor het eerst in 7 dagen wassen met een emmer warm water! Bijna alle PCT-hikers stoppen hier en bijna iedereen is in de weer met pleisters, verband, etc. Zelf loop ik fluitend rond want ik heb geen blaren of andere blessures.
De volgende dag is het koud! Motregen, mist en harde wind. Het lijkt wel Schotland! Maar een dag later is het weer zonnig en bloedheet. Pas in het het noorden van Oregon zo'n 3,5 maanden later zou ik voor het eerst weer regen van betekenis krijgen.
Mile 129.2. S'avonds had ik mijn tentje nog opgezet in regen en loeiharde wind, maar s'morgens word ik zo wakker... In de verte hangt er een nevel over de woestijn
Een bloedhete wandeling omringd door prachtige woestijn flora. Hier zag ik mijn eerste Greater Roadrunner! (helaas te snel voor een foto)
Prickly pear cactus in bloei
Ik krijg hier nooit genoeg van. Het licht, de kleuren,...
Aan het eind van de dag was ik wel doodmoe van het lopen en de enorme hitte. Ik kwam echter langs een picknick plaats waar een watertank is en daar had een trail angel ("Mary") een kan met groene citroenlimonade met ijs neergezet voor PCT-hikers! De eerste trail magic op deze hike! Het smaakte als een godendrank en ik liep gewoon 5 mijl extra dankzij die limonade!
S'avonds in mijn tent hoorde ik een Common Poorwill roepen (een soort nachtzwaluw) maar kon hem helaas niet zien in het donker.
California Scrub-Jay
Nu komen de San Jacinto Mountains. Het is bloedheet en ik had (heel a-typisch voor mij) op het laatst wat te weinig water. Ik had namelijk een waterbron overgeslagen omdat die een mijl van de trail af lag en je dan heuvel af, heuvel op moest. Gelukkig vond ik nog wat restjes sneeuw (van de storm een paar dagen eerder) die ik smolt in de zon en dat leverde 700ml water op, genoeg om s'avonds mijn pasta te koken.
Hier was ook de eerste "fire closure" (een deel van de trail die is afgesloten vanwege bosbrand). Na de nacht te hebben doorgebracht op de top van de berg (met uitzicht op de lichtjes van Palm Springs, 2000 meter lager in de woestijn!) volgde een afdaling naar Idyllwild waar weer een resupply pakketje wachtte en dan weer terug omhoog de berg op naar het eindpunt van de fireclosure.
De klim was pittig (ca 2000m omhoog met eten voor 6 dagen en 6 liter water op mijn rug) maar ging door een prachtig bos met veel herten en Mountain Quails.
Mountain Quail
De volgende dag ging 2500m omlaag. Minder vermoeiend (want niet steil) maar nauwelijks schaduw dus gruwelijk heet. Maar ik genoot intens van alle bloemen, geurende planten en de vele vogelsoorten die ik hier zag.
Genieten tijdens de afdaling naar de San Gorgonio Pass, te midden van heerlijk geurende planten, veel wildlife en schitterend uitzicht op de hete woestijn beneden
Er zijn heel veel van deze hagedissen
Beneden in de woestijn heb ik toch nog redelijk geslapen, ondanks dat de grond onder mijn tentje de hele nacht warm bleef (er is geen schaduw dus de zon staat er de hele dag op te branden). Ik was net aan mijn ontbijt bezig toen de grond begon te trillen: een magnitude 4.5 aardbeving! Het voordeel van zo'n vlakke woestijn is in elk geval wel dat er niets op je kan vallen.
Om 5:45am vertrokken want ik wist dat het heet zou worden. Het werd inderdaad 40°C en er was geen schaduw.
Geen schaduw, wel veel (hete) wind
Deze Cactus Wrens trekken zich niets aan van de hitte en gaan lekker door met hun lente dingetjes... Dit paartje had een nest in een cholla cactus
California Thrasher, endemisch voor de woestijnen van Californië
Na meer dan 1000m klimmen in de hitte zet ik uiteindelijk mijn tentje neer op een prachtig uitzichtpunt!
Mile 223.3, mijn meest spectaculaire kampeerplek in Southern California
Opnieuw een super hete dag en 1500m klimmen met nauwelijks schaduw, maar ik blijf intens genieten van al het moois om mij heen!
Dit soort cactussen ken ik nog uit Arizona. De bloemen zijn zo fel gekleurd dat het bijna lijkt alsof ze licht geven! Zo mooi...
De volgende dag is het veel koeler dan de laatste paar dagen, ook omdat ik nu weer op grotere hoogte loop. En de route is relatief vlak. Vandaag loop ik mijn grootste afstand van de hele PCT (44 km).
Makkelijke maar mooie route
De dag erna naar Big Bear City om op het postkantoor een resupply pakket op te halen. Dat moet voor 4:30pm want het is vrijdag en het postkantoor is dicht op za/zo. Maar door de lange dag van gisteren ga ik dat makkelijk halen.
Ik ben s'morgens nog maar net vertrokken en dan vind ik langs de trail... trailmagic! Trail angels zetten soms drinken en snacks langs de trail voor PCT-hikers. Een blikje cola smaakt 100x beter op de trail.
Trailmagic langs de trail bij Big Bear
Tot nu toe had ik nog niet gelift want alle resupply was dicht bij de trail. Ook het postkantoor van Big Bear City is maar 2 mile van de trail af dus ik wilde dat gewoon gaan lopen. Maar halverwege stopte er een auto die een lift aanbood. Hetzelfde gebeurde toen ik terugliep naar de PCT. Vrijwel overal langs de PCT bleek liften naar resupply locaties heel erg makkelijk.
Uitzicht op Big Bear Lake
Hier nog meer trailmagic! Langs de trail stond een man met een grote kan vers geperste orange juice voor PCT-hikers. We stinken een uur in de wind maar worden overal behandeld als celebrities!
De volgende twee dagen gaan o.a. langs een mooie canyon en dan is er Deep Creek Hotspring. Ik had verwacht dat het er druk zou zijn met day-hikers (zondag) maar ik was er redelijk vroeg in de ochtend en toen was het rustig dus ik ben ook even de hotspring in gegaan...heerlijk!
De hele dag door zie je chipmunks langs de trail...
...en veel reptielen zoals deze Gopher Snake
California Towhee, near endemic voor Californië en neder-Californië
De volgende dag gaat o.a. langs Silverwood Lake
Silverwood Lake. Hier kreeg ik wel heel veel zin om te zwemmen maar ik wou toch even doorlopen
Later die dag dicht bij de Cajon Pass toen ik een >1 meter lange gopher snake aan het bewonderen was begon er plotseling een enorme ratelslang te ratelen die dus maar zo'n 5 meter van die andere slang af was. Wel schitterend om te zien!
Veel ratelslangen gezien op de PCT, maar dit was de donkerste en één van de grootste.
Rotsen bij de Cajon Pass
Bij de Cajon Pass ga je interstate 15 onderdoor. En daar is een McDonalds langs de weg! Ik heb daar niet gegeten maar wel water gehaald. Maar liefst 10 liter, mijn grootste water carry van de hele hike. De komende ~30 mile (48km) zijn er geen betrouwbare waterbronnen en de volgende dag is bijna 2000m omhoog met weinig schaduw.
De volgende dag blijkt de hitte echter mee te vallen en ik loop die dag best vlot. Ik zet mijn tentje neer in een mooi hoog (en koud!) conifeer bos.
Mile 376.9. S'morgens word ik wakker met dit uitzicht!
De volgende dag weer een heerlijke wandeling met schitterend uitzicht
De dagen erna resupply in Wrightwood en wandelen door het prachtige Angeles Forest, waarbij ik ook nog eventjes Mt Baden-Powell beklim (korte detour). Ik kampeer tussen bloemen (Indian Paintbrush) en ik hoor s'avonds en s'morgens de kolibries rond mijn tent zoemen! Heerlijk, die onderdompeling in de natuur... Hier doe ik het voor.
Fox Sparrow
Open conifeer bos met steile hellingen en steeds prachtig uitzicht
Veel van de PCT gaat over dit soort trails...
...en na elke bocht opent zich weer een mooie vista
De hele dag door kom je mooie beestjes tegen.
Pygmy Nuthatch
Mooi hagedisje
Rock Wren
Vandaag ga ik naar Hiker Heaven in Aqua Dulce. Hier hebben trailangels een plek gecreëerd waar PCT-hikers kunnen kamperen, douchen en ze wassen je kleren voor je! Tevens kun je hier je resupply pakketjes naartoe sturen en er is wifi, die ik dankbaar gebruikte voor het bestellen van nieuwe resupply en nieuwe tips voor mijn hiking poles.
Maar eerst wordt ik bij aankomst in Agua Dulce nog uitgenodigd voor een gratis lunch in het Community Center! Mexicaans eten met cake en appeltaart toe! In die kleine dorpjes zijn ze gek op PCT-hikers.
Hiker Heaven. Dan zie je pas hoeveel mensen de PCT lopen. Al lijkt het natuurlijk nog meer omdat sommige mensen hier een dagje blijven hangen.
De komende paar dagen loop ik weer door de heuvels maar af en toe is het wat mistig en de uitzichten zijn wat minder goed dan de afgelopen tijd. Uiteindelijk daal ik af richting de Mojave Desert.
In de Mojave Desert wacht het Los Angeles Aqueduct. Je volgt hier ongeveer 20 mijl een grote pijp die door de woestijn loopt (in het noordelijk deel ligt hij onder een betonnen weg). Dit stuk is berucht vanwege de hoge temperaturen en de meeste PCT-hikers lopen deze sectie daarom s'nachts. Zelf heb ik het gewoon overdag gedaan en het viel erg mee want er stond op die dag een lekker fris windje en het is ook zo goed als vlak.
Het Los Angeles Aqueduct
Hier in de Mojave Desert kom ik ook voor het eerst Joshua Trees tegen
En er zijn weer veel vogeltjes te zien, zoals deze Lark Sparrow...
...en Lawrence's Goldfinch, die alleen maar voorkomt in de zuid-west hoek van de USA (en Baja California)
De dag na het L.A. Aqueduct loop ik verder naar Tehachapi. Tijdens de hike geniet ik ook weer van prachtige bloemen en beestjes...
...en de zang van Scott's Oriole, een typische woestijnvogel
Fantastische camouflage van deze Horned Lizard!
Ook deze Leopard Lizard is goed aangepast aan het landschap
De woestijn staat in bloei!
Bloemenpracht alom
Bij Tehachapi is een enorme windfarm, totaal meer dan 4700 windturbines! Op de PCT bij Tehachapi loop je dus gewoon zo'n 3 volle dagen tussen de zoemende windturbines en in loeiharde wind (die windmolens staan daar niet voor niets). Niet mijn favoriete deel van de PCT, maar aan de andere kant ook wel weer indrukwekkend om te zien vanwege de schaal.
In Tehachapi kampeerde ik op het vliegveld, waar ook een warme douche is! De volgende dag haal ik mijn resupply pakket en nieuwe hiking pole tips op van het postkantoor. Tevens bestel ik een ice-axe en bear canister en laat die opsturen naar Kennedy Meadows. Een bear canister (bear-proof container voor je eten) is verplicht op de PCT in de Sierra Nevada.
Daarna vervolgde ik mijn weg op de PCT met een loodzware rugzak (9 dagen eten + 7 liter water)
Enkele van de meer dan 4700 windturbines bij Tehachapi
Op het eerste gedeelte na Tehachapi was de wind zo hard dat ik meerdere keren letterlijk bijna werd weggeblazen. Je backpack werkt ook als een zeil. Een kampeerplek vinden was hier ook een uitdaging vanwege de harde wind maar ik vond uiteindelijk toch een klein plekje achter een struik waar ik m'n tentje durfde neer te zetten.
Eenmaal weg bij de windmolens werd het allemaal weer erg mooi maar ook bloedheet en dus zwaar.
Deze hagedisjes zie je de hele dag door
California Quail in het ochtendlicht
Prachtige piepkleine bloemetjes in het woestijnzand!
De volgende dag opnieuw een loodzare dag. Bloedheet, nauwelijks schaduw en een zware rugzak (5-6 dagen eten, 8 liter water). Maar o zo mooi! Veel wildlife en heerlijke geuren om mij heen.
Ook dit deel van de Mojave Desert is prachtig!
Ik kan de hitte weer voelen als ik naar deze foto kijk!
Mile 630.8. S'avonds lekker moe na een hete 37 km hike door de woestijn
Vanaf hier is het nog zo'n 3.5 dagen lopen naar Kennedy Meadows, de laatste stop voor de Sierra begint. Voor het eerst kon ik in de verte ook al de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada zien.
De laatste dagen voor Kennedy meadows door dit soort landschap. Nog steeds veel bloemen...
...en vergezichten
Uiteindelijk bereikte ik dan Kennedy Meadows na 702 miles (1130 km) op de trail. Hier had ik mijn eerste zero day (de eerste van slechts 4 tijdens de hele hike). Snel naar de General Store/ post office om mijn spullen op te halen. Gelukkig, alles is er! Bear canister, ice-axe, voedsel pakket en een nieuw paar schoenen die ik in San Diego vooruit had gestuurd.
Veel bekenden ook hier. De meeste mensen nemen hier 1 of meer rustdagen. Maar voor mij is het toch een beetje een down day. Juist als je een dag niets doet voel je je opeens doodmoe. Liever loop ik gewoon elke dag en stop eventueel wat vroeger als dat nodig is.
Maar mijn hiking style is ook anders dan die van de anderen. Bijna alle PCT-hikers minimaliseren de tijd op de trail zodat hun rugzak licht kan zijn (eten en slapen in town waar dat kan), terwijl ik juist de tijd op de trail maximaliseer (het gaat mij om de natuur ervaring).
De volgende ochtend vroeg ga ik dus snel weer verder: op naar de Sierra Nevada!
Sierra Nevada
De Sierra is voor de meeste PCT-hikers het hoogtepunt van hun hike. En het stelde inderdaad niet teleur! Hoewel Kennedy Meadows wordt gezien als de gateway naar de Sierra duurt het toch nog een dag of twee voordat je echt in de Sierra komt.
Mile 716.5, Monache Meadow. Onder de brug over de Kern River nesten Cliff Swallows
Green-tailed Towhee
De eerste nacht na Kennedy Meadows kampeer ik in een prachtig bos. Het is even schrikken als er een aantal herten (die kennelijk ergens van zijn geschrokken) rakelings langs mijn tentje rennen. Achteraf zie ik ook dat er een vaag trailtje loopt. Waarschijnlijk is dit hun route en nu staat er opeens onverwacht een tentje op hun pad!
Besneeuwde toppen komen nu dichterbij
Het landschap is nog steeds erg droog
Uitzicht naar het oosten: de droge en hete Owens Valley zo'n 2000m lager
De zuidelijke Sierra Nevada vond ik één van de mooiste en meest karakteristieke delen van de PCT
In de zuidelijke Sierra Nevada loop je door dit soort bossen met rode stammen...
De grond is lichtgrijs dus het licht is heel fel. Bomen met vaak prachtige verweerde rode stammen...
Mile 751, even relaxen bij Chicken Spring Lake...
...en dan weer verder
Voor mij liggen nu besneeuwde toppen
In de Sierra is het makkelijk om mooie stille kampeerplekjes te vinden. Ik kampeer op deze prachtige plek, buiten het zicht een stuk van de trail af
Als ik de volgende morgen wakker word ben ik jarig! Ik loop die dag naar Crabtree Meadows, vanaf waar ik een dag later Mt Whitney (4421m) ga beklimmen (een detour van de PCT).
Wel veel drukte opeens. Mt Whitney is sowieso populair, maar de komende 184 mile loop ik nu op de populaire John Muir Trail die op dit traject samenvalt met de PCT.
Het uitzicht vanaf Mt Whitney is schitterend, maar de klim er naartoe is nog mooier!
Klim naar de top van Mt Whitney. En als je goed kijkt zie je rechts op de rotsen een marmot!
Deze Yellow-bellied Marmot!
Op de summit zijn ook vogeltjes: Grey-crowned Rosy-Finch, die ik later ook veel zou zien op sneeuwvelden!
Teruglopen langs Guitar Lake
Mt Whitney was het hoogste punt op deze hele hike, maar dat was een zij-uitstapje van de PCT af. Het hoogste punt van de PCT zelf is de Forester Pass (4009m) en daar ga ik nu naartoe.
Op weg naar de Forester Pass
Rond de Forester Pass lag veel sneeuw en op sommige stukken was de trail daarom niet zichtbaar. Op die plekken ben ik maar gewoon over de rotsen omhoog geklauterd want je kon wel zien waar je uit moest komen.
Aan de andere kant (de noordkant) lag natuurlijk nog veel meer sneeuw, maar daar liep wel een duidelijke trail door de sneeuw.
Top van de Forester Pass bereikt
Uitzicht naar het noorden vanaf een stukje onder de summit
Omdat ik hier pas s'middags arriveerde was de sneeuw zacht dus af en toe "postholing" (je zakt dan weg in de sneeuw, soms wel tot je middel - heel erg vermoeiend!). Maar achteraf viel het toch allemaal wel mee.
Prachtig landschap na het oversteken van de pas
Dit is Kings Canyon National Park. Dicht bij deze plek zette ik mijn tentje neer
Nu moet ik weer van de trail af voor resupply: een lange detour naar Independence waarbij ik heen en terug de Kearsarge Pass over moest. Ik zag daar tegenop maar ik wist van tevoren niet dat het zo mooi zou zijn! Eén van de mooiste stukken van de hele hike!
Wat is het hier toch mooi...
Tijdens de klim naar de Kearsarge Pass had ik dit schitterende uitzicht op bergen en meertjes
Aan de andere kant van de pas moest er natuurlijk even een cliché foto worden gemaakt van Birdman himself!
Na de afdaling kwam ik bij een trailhead met parkeerplaats en vanaf daar gaf een vriendelijke dame mij een lift naar Independence zo'n 10 mile verderop. Ze gaf mij ook nog een 2 liter fles Canada Dry mee, want zo gul zijn die Amerikanen.
Independence is de enige keer tijdens de hele 152 dagen hike dat ik niet in mijn tentje heb geslapen maar in een bunkhouse met 2 andere PCT-hikers. Maar het was te ver om dezelfde dag nog terug te lopen. Op zich was het ook wel gezellig met een hikerbox vol eten en een koelkast met gratis bier! Maar in een bed slaap je natuurlijk nooit zo lekker als in je eentje in een tentje in de wildernis.
De volgende dag weer terug de pas over. Elke keer kwam ik kennissen tegen die juist afdaalden, want die hadden allemaal een zero-day gedaan in Lone Pine en ik niet. "Hey Birdman!" ging het dan en dan was je weer 5 minuten aan het kletsen. Dat schoot dus niet op, maar wel gezellig natuurlijk.
Na de Kearsarge Pass ben ik de Glenn Pass overgestoken (makkie).
S'avonds gekampeerd hier bij Rae Lakes. Fantastisch mooi hier!
De volgende dag ging ik alweer de volgende pas over: de Pinchot Pass. Dat zou makkelijk moeten zijn maar het was duidelijk de lastigste tot nu toe. Op het lagere stuk was het erg heet en hoger lag er veel zachte sneeuw waardoor ik steeds de trail kwijt raakte en er was veel postholing (dus vermoeiend).
Maar het was wel weer super mooi. Verder was ik al een tijdje op zoek naar een White-tailed Ptarmigan (een soort sneeuwhoen), want die hoge passen waren mijn enige kans om die te zien. Toen ik er eentje hoorde roepen ben ik even flink off-trail gegaan richting het geluid. En vlak voor de summit vond ik haar!
White-tailed Ptarmigan (♀). Deze leven op en rond sneeuwvelden in het hooggebergte, vandaar de gevederde voeten tegen de kou. In de winter worden ze helemaal wit.
Na deze foto bleef de ptarmigan mij nog een tijdje volgen. Waarschijnlijk als afleiding omdat ik te dicht bij haar nest was gekomen?
Uitzicht vanaf de summit. Het is alweer laat in de middag.
Mile 808.2. Ik kampeer hier aan de andere kant van de Pinchot pass op 3400m hoogte
S'nachts nog even mijn hoofd naar buiten gestoken om te genieten van de mooie sterrenhemel hier.
De volgende dag werd een zware. Er moesten veel riviertjes worden overgestoken waarbij de schoenen uit moesten.
De beruchte South Fork Kings River. Rond deze tijd van het jaar is deze bijna heup-diep met zeer sterke stroming. In 2017 (een jaar met abnormaal veel sneeuw en water) is hier een PCT-hiker verdronken tijdens de oversteek. Maar omdat je hem binnen ~ 2 mile 2 keer oversteekt is hij volledig te vermijden door cross-country te gaan. En zoals je ziet was dat nog een fantastisch mooie route ook!
S'middags ging ik de Mather Pass over, wat voor mij uiteindelijk de lastigste pas bleek te zijn van de hele PCT. Omhoog was okee maar aan de andere kant had heel veel sneeuw. Ik stond om 14:00 op de summit dus de sneeuw was al zacht. Dat was dus continue wegzakken, vaak tot mijn middel in de sneeuw.
De lower section van één van mijn hikingpoles begaf het en werd opgeslokt door de sneeuw. Nog geprobeerd om die al liggend op mijn buik uit te graven (want afval moet je meenemen) maar ik kon hem niet meer vinden. Ik moest dus verder met één pole. En dat is niet relaxed midden in de Sierra!
Pas na zo'n 3 uur postholing en scrambling was ik eindelijk uit de sneeuw.
Hier is het ergste achter de rug. Wel weer super mooi!
De volgende dag ga ik alweer op weg naar de volgende pas: De Muir Pass. Ik hoorde dat deze pas de meeste sneeuw heeft en ik heb het inmiddels wel gehad met alle postholing, dus het plan is om vlak voor de pas te gaan kamperen en dan s'morgens vroeg de sneeuw over te steken als die nog bevroren is.
Sooty Grouse (♂) s'morgens vroeg in het bos. In het broedseizoen maakt het mannetje een diep resonant geluid, terwijl hij een geel stuk huid laat zien om vrouwtjes en concurrenten te imponeren. Als je dit voor het eerst hoort denk je dat het geluid wordt gemaakt door een groot zoogdier. Dit is voor mij het karakteristieke geluid van de confeerbossen in de Sierra!
Het loopt niet lekker met maar één hikingpole. Gelukkig blijft het landschap prachtig!
Hier kampeer ik op een schitterende plek (3383m) dicht onder de Muir Pass (3644m) net voordat de sneeuw begint
Er is inderdaad veel sneeuw maar omdat die nu nog bevroren is gaat het allemaal vlot. Om 7:20am staan we al boven en kan de afdaling beginnen.
Enorm sneeuwveld achter de summit. Maar omdat de sneeuw nog bevroren is lopen we er vlot met onze microspikes overheen.
Prachtig helder meertje tijdens de afdaling
Maar toen de sneeuw achter de rug was en we onze microspikes al hadden afgedaan sloeg het onheil toe. Nobo Lobo gleed uit op een vlak stuk met een heel dun maar spekglad ijslaagje en viel ongelukkig op zijn arm. Hij schreeuwde het uit van de pijn en eerst dacht ik dat zijn arm was gebroken. Later bleek dat gelukkig niet het geval, maar hij kon bijna niets meer met die arm.
We waren in the middle of nowhere en de eerstvolgende weg waar hij eventueel geëvacueerd zou kunnen worden was nog 3 dagen lopen - inclusief over passen en door sneeuw. Ik was bang dat als hij in de sneeuw zou zakken (vaak zak je er tot je middel in) dat hij er met maar één arm niet uit zou kunnen komen, dus ik besloot om de komende dagen bij hem te blijven.
Dat klinkt misschien als een flinke opoffering van mijn kant, maar ik liep zelf ook niet meer zo snel met naar één hikingpole en we konden erg goed met elkaar overweg. Om zachte sneeuw te vermijden kampeerden we ook op prachtige plekken. Ik heb dus erg leuke herinneringen aan de dagen samen met Nobo Lobo.
Weer veilig beneden
Een dag later zag Lobo's arm er gruwelijk uit. Zijn hele arm was blauw-zwart en zijn hand was helemaal opgezwollen. Hiken ging gelukkig zonder problemen.
Mile 864.2. Mijn tentje bij Sallie Keyes Lake, één van onze mooiste kampeerplekjes. Hier zien we twee keer een visarend een vis uit het water plukken! NoBo Lobo's tent staat achter een rots (niet zichtbaar) iets dichter bij het meer
De volgende morgen de Selden Pass over. Dat bleek super makkelijk, nauwelijks sneeuw. Daarna één van de gevaarlijkste rivercrossings van de PCT: Bear Creek. De stroming was op sommige plaatsen erg sterk en het water kwam tot net onder mijn kruis maar toch viel het erg mee.
S'middags kwamen we aan bij Lake Thomas Edison. Hier is een ferry naar Vermilion Valley Resort vanaf waar Lobo evt geëvacueerd had kunnen worden. Maar inmiddels hadden we ervaren dat het hiken gewoon prima ging en we besloten dat ik nog twee dagen bij hem zou blijven tot aan Mammoth Lakes. Vanaf daar kon hij dan gewoon een bus nemen naar het ziekenhuis.
Het toeval wilde dat we in Vermilion Valley Resort een gepensioneerde chirurg tegenkwamen en die heeft even zijn arm bekeken en het resultaat was geruststellend.
De volgende dag de Silver Pass over. Oorspronkelijk wilden we net onder de pas kamperen en s'morgens over harde sneeuw de pas over, maar we besloten om het maar gewoon diezelfde dag te wagen. Ik liep voorop en stampte lekker hard op de sneeuw. Als ik er niet doorheen zakte dan kon Lobo in mijn voetstappen lopen. Dat ging allemaal goed.
Prachtig meertje met ijs in de buurt van de Silver Pass
S'avonds gekampeerd op rotsen een stukje boven Virginia Lake. De hele avond hoor ik kikkers kwaken in de verte! De volgende dag doorgelopen naar Reds Meadow waar ik ging kamperen en Lobo direct een bus pakte naar Mammoth Lakes.
De volgende dag had ik mijn tweede zero-day van deze hike, want ik had veel te regelen in Mammoth Lakes: resupply pakket ophalen, nieuwe pakketjes bestellen via de wifi in de bibliotheek, een permit regelen om later de Canadese grens over te mogen bij Manning Park (is een onofficiële grensovergang) en een nieuwe hikingpole regelen.
Wat betreft de hikingpole: dat viel onder de garantie! De fabrikant stuurde kostenloos een nieuwe lower section naar het postkantoor in South Lake Tahoe die ik dan daar kon oppikken. Voor tot die tijd kocht ik voor $20 (echt een koopje!) een vervangende pole.
De volgende twee dagen ga ik de Island Pass en de Donahue Pass over. Vrijwel geen sneeuw.
Het sublieme Thousand Island Lake
California Ground Squirrel
Bij Tuolumne Meadows bereik ik Yosemite National Park. Wat een enorme drukte! Hier splitst de PCT zich weer van de John Muir Trail.
Tuolumne River
Tuolumne Falls
Mooi als het is, het is hier wel mosquito hell! Daarom kook ik in mijn tent (dat kan omdat hij zoveel mesh heeft voor ventilatie met de zijkanten open en groot genoeg is - ik ben echt gek op dat tentje!).
Vanwege de muggen zet ik mijn bear canister steeds direct naast mijn tent zodat ik er vanuit mijn tent eten uit kan pakken. Maar s'nachts hoorde ik een beer vlak naast mijn tent en toen ben ik (toen de beer weg was) toch maar even mijn tent uit gegaan om de bear canister een stuk verderop te zetten. Dit is Yosemite en beren zijn hier niet zo bang voor mensen.
Alweer een mooi meertje
De laatste pas in de Sierra is de Sonora Pass. Hier zijn zowaar nog een paar tricky stukjes met sneeuw.
Bloemetjes op de Sonora Pass...
....en weer prachtig uitzicht....
...en mooie meertjes
Na de Sonora Pass lift ik naar mijn resupply punt : Kennedy Meadows North. Hier zou een resupply pakket op mij moeten wachten maar ik loop een dagje voor op schema en het pakket is nog niet aangekomen. Noodgedwongen moet ik hier dus mijn derde zero-day nemen.
Tijdens die zeroday verkoop ik mijn ice-axe, bear canister (vanaf hier niet meer verplicht) en mijn microspikers aan dayhikers. De Sierra ligt nu achter mij en ik begin nu aan een nieuw hoofdstuk: Northern California!
Northern California
Northern California wordt door sommige PCT-hikers "saai" gevonden. Daar ben ik het totaal niet mee eens. Het is misschien minder spectaculair als de Sierra maar nog steeds afwisselend en heel erg mooi.
Wel was voor mijzelf Northern California overall het zwaarste deel van de PCT door een combinatie van fysieke en psychologische factoren. Per afgelegde mile ga je bijna net zoveel op en neer als in de Sierra maar nu zijn het naamloze heuvels in plaats van beroemde bergpassen. Alle ups en downs voelen daarom wat "zinloos". Na de natte Sierra moet je opeens weer met liters water gaan sjouwen en de hitte in de zomer is af en toe ondragelijk. En Northern California is lang... Veel PCT-hikers raken hier gedemotiveerd en geven op.
Ook hier is het weer prachtig en je hoeft opeens niet meer de hele dag tijdens het lopen muggen van je af te slaan zoals in het noordelijke deel van de Sierra!
De eerste dagen voelt het een beetje als een Sierra lite: lager, maar nog steeds uitzicht op besneeuwde bergtoppen....
....en meertjes.
Veel bloemen langs de trail. Het ruikt ook overal heerlijk naar planten, zelfs s'avonds in je tentje.
Schitterende felle kleuren in het zonlicht!
Bij de Ebbetts Pass/ Hwy 4 de meest extreme trailmagic ever! Ik had al gehoord dat er hier trailmagic zou zijn dus ik verwachtte een blikje cola of zo.... maar ze stonden hier gewoon cheeseburgers en pizza's te bakken voor PCT-hikers! Gratis! En salades, muffins, chips, drinken.... En al je vrienden kwam je hier weer tegen.
Mile 1048.4. Extreme trailmagic! Iedereen bleef hier natuurlijk urenlang hangen.
White-crowned Sparrow
Veel van dit soort trailtjes.
Mooie meertjes en af en toe nog wat sneeuwvelden
Een stuk lager dan de Sierra, maar je klimt en daalt hier niet gek veel minder per afgelegde mile dan in de Sierra
Ik schreef het al: Sierra lite!
Ik kom nu in de buurt van South Lake Tahoe waar ik weer een resupply pakketje moest ophalen en mijn nieuwe hikingpole. South Lake Tahoe staat bekend als een lastige plek om een lift te krijgen (vooral terug naar de PCT) maar het lukt mij om binnen 2,5 uur heen en terug te gaan met 4 verschillende lifts, inclusief een lift van 3 jonge dames die diep onder de indruk waren van PCT-hikers en een selfie wilden maken met Birdman!
Terug op de trail heb ik nu opeens 3 hikingpoles, dus de tijdelijke hikingpole verkoop ik bij Echo Lake voor $20 aan een day-hiker, hetzelfde als ik er zelf voor had betaald. Grappig dat dat zo makkelijk gaat.
Echo Lake. Prachtig, maar de klim omhoog over een trail met veel losse stenen vond ik zwaarder dan de meeste dingen in de Sierra.
De besneeuwde toppen zijn nu uit het het zicht en de komende dagen loop ik vaak over dit soort trailtjes met veel bloemenpracht!
Dichte bloemenvelden met de trail erdoor. Soms lijkt het net alsof het is aangeplant maar dit zijn wilde bloemen.
Helaas doen foto's het nooit recht hoe vibrant de kleuren in het echt zijn
Je loopt hier ook heel veel door mooie bossen maar daar valt wat minder aan te fotograferen. Je hebt er vaak mooie kampeerplekjes en natuurlijk veel vogeltjes!
Red-breasted Nuthatch. Deze lijkt op de Boomklever die je in Europa hebt. De nasale zang van dit vogeltje hoor je de hele dag door in de bossen van Northern California en Oregon
De bomen zijn vaak bedekt met een dikke laag droog mos. En die vogel is een White-headed Woodpecker (♂)
Western Tanager (♂) in het late middaglicht
Anna's Hummingbird (♀)
Ondanks het genieten van de mooie natuur beleef ik Northern California wel als behoorlijk zwaar. De trails zijn vaak erg steil en ongelijk onder de voet met veel losse stenen en dergelijke. Kleine blessures en pijntjes stapelen zich nu op omdat er geen tijd is om het te laten herstellen.
De dagen zijn af en toe zwaar maar de omgeving en natuur krijg ik nooit genoeg van
Mile 1346. S'morgens als ik wakker word hoor ik een beer dicht bij mijn tent, maar aanvankelijk kan ik hem niet vinden. Uiteindelijk blijkt hij in een boom te zittten, slechts 20 meter van mijn tent!
Ik ben nu ongeveer halverwege en twee ritsen van mijn tent beginnen het te begeven door al het stof (net als vorig jaar in Arizona). Gelukkig heb ik reserve rits sliders bij me en binnen een uurtje heb ik de ritsen gefixt! (Aan het eind van de PCT zou ik alle 6 ritssliders van mijn tent minimaal één keer hebben vervangen)
Verder is er een gat gesleten in één van de pijpen van mijn (enige) broek. Stuk duct-tape erop, fixed! (geloof het of niet, dit heeft het tot Canada gehouden)
Mile 1390. In de avondschemering liep ik over dit hoge plateau waar het wemelde van de kolibries! Magisch mooi was het hier...
Northern California was af en toe gruwelijk heet, vooral als je door een dal moest. In Belden (mile 1286) en dicht bij Baum Lake (mile ~1405) ging ik bijna van mijn stokje door heat exhaustion, iets wat ik zelfs in de woestijn nog nooit heb meegemaakt!
Later heb ik het nagekeken en ik weet nu dat het toen 42°C was. Inderdaad geen temperatuur om 30km+ per dag heuvel op heuvel af te lopen met een zware rugzak!
American White Pelican in Baum Lake
Gekampeerd bij Burney Mountain Guest Ranch, waar ik eindelijk weer eens kleren en mijzelf kon wassen, een resupply pakketje kon ophalen en nieuwe pakketjes via wifi bestellen.
De volgende dag verder, langs de indrukwekkende Burney Falls!
Mile 1419. Burney Falls, één van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien! En als bonus: American Black Swifts hebben hier nesten en zij vliegen rond bij de waterval.
Na Burney Falls ging ik weer bijna van mijn stokje dus ik stopte al vroeg in de middag met hiken en zette mijn tentje in een bos met een beetje schaduw. Maar zelfs in de schaduw was het bloedheet.
De volgende morgen vroeg vertrokken en toen liep ik gelukkig weer op grotere hoogte en dus koeler. Nu begint de magnifieke Mt Shasta in beeld te komen!
Prachtig zicht op Mt Shasta, een uitgedoofde vulkaan.
Ik kampeer in de uitgestrekte bossen, waar het nog verdraaid moeilijk is om een kampeerplekje te vinden: er is of weelderige vegetatie of steile hellingen. S'morgens word ik wakker gezongen door een Pacific Wren. Naar dat vogeltje was ik nog op zoek!
Nu ga ik verder naar Castella bij Castle Crags State Park
Mile ~1510. Castle Crags State Park
Bij Castella had ik mijn vierde en laatste zero-day van deze hike. S'nachts dacht ik namelijk even dat ik ziek werd en bleef daarom s'morgens lang in mijn tent liggen. Dat bleek gelukkig vals alarm, maar toen was het al te laat om nog te starten. Vanaf hier was het namelijk een 1200m klim, grotendeels in de brandende zon, dus die klim wil je vroeg beginnen.
Maar ik gebruikte mijn tijd toch nuttig door die dag een resupply plan te maken tot aan Canada.
Mile ~1525. Typische Northern California trail. Je loopt veel door uitgestrekte bossen langs een steile helling...
Een paar honderd mile terug heb ik mijn enkel geblesseerd en gedurende de tweede helft van Northern California heb ik daar veel last van. Zolang het niet te steil en oneven is, is er weinig aan de hand. Maar op hele steile stukken en/of als er veel losse stenen op de trail liggen waardoor mijn enkel sterk wordt gebogen dan doet het pijn.
Typisch NorCal landschap met heel vaag in de verte Mt Shasta
Van andere hikers hoorde ik dat een stuk van de PCT in Oregon nu is afgesloten. Bosbranden heb je hier elk jaar en al dagenlang zijn de branden ook te ruiken.
Op een bepaald moment spot ik ook rook langs de trail. Staat hier de boel nu ook al in de fik? Op het zelfde moment zie ik een vliegtuigje rondcirkelen en even later komt er een blushelicopter!
Blushelicopter schept water uit een meertje
Aan het eind van de dag spot ik een enorme wolk in de verte. Iemand vertelt mij dat dit een pyrocumulus is, veroorzaakt door een grote brand. Maar dit is in het zuid-westen, dus niet in Oregon. Pas dagen later hoor ik over de grote branden in Redding, veroorzaakt door een auto met een lekke band - de vonken van de velg over het asfalt zetten het bos in de fik!
Enorme pyrocumulus, veroorzaakt door de branden in Redding.
Het laatste stuk van Northern California zouden de bosbranden in Oregon een belangrijk thema blijven. Kan ik daar straks wel doorheen?
Bruine smog in het noorden door de bosbranden in Oregon
Het landschap blijft schitterend! Northern California saai? No way!
Ik geniet nog steeds met volle teugen van het landschap, de vergezichten, de vele vlinders, de vogeltjes.... Maar wat betreft hiken zit ik hier wel rond het dieptepunt van mijn hike. Mijn enkel gaat steeds meer pijn doen en ik heb zere voeten door verschillende oorzaken. Ik snak naar een wat vergeeflijker trail voor een tijdje. Misschien binnenkort in Oregon?
Smog veroorzaakt door de bosbranden hangt in de valleien. Maar vaak is dat eigenlijk wel een mooi gezicht, zoals hier.
De hele dag door zie je chipmunks rondrennen. Wat een leuke beestjes zijn dat toch!
Mile 1626, 6:18am. Het kamperen in de wildernis is toch elke dag weer een hoogtepunt. De geuren en natuurgeluiden om mij heen... Ik verlangde soms naar een wat relaxtere trail, maar ik verlangde nooit naar huis! En dat bleef zo tot het eind.
Op het laatste stuk van Northern California liep ik vaak door dit soort bloeiende vegetatie. Dat wemelde dan van de kolibries!
De zorgen over de fire closures in Oregon bleken onterecht, want de laatste paar dagen voor Oregon werd de rook steeds minder en de fire closure was opgeheven toen ik Oregon bereikte.
Tijdens mijn laatste nacht in Californië zat er een Great Horned Owl vlak bij mijn tent. Dat gebeurde wel vaker, maar nu weet ik het zeker: een tent trekt muizen aan en die uil weet dat! Alleen jammer dat het mij opnieuw niet lukte om die uil te zien. Zodra ik de rits van mijn tent open deed was hij opeens stil (of gewoon weg), net als voorgaande keren.
De volgende dag, 4 Aug 10:45am bereikte ik eindelijk Oregon!
Oregon
Oregon heeft de reputatie het makkelijkste stuk van de PCT te zijn. Dat bleek inderdaad het geval. Tijdens de hike door Oregon zou mijn enkel geleidelijk aan behoorlijk herstellen. Ook zou ik zelfs weer wat zwaarder worden na veel gewichtsverlies in de Sierra en Northern California (ondanks 7000 kcal per dag eten, het drievoudige van wat ik thuis eet!)
Deze vlinders vlogen overal rond hier in de bergen
S'morgens hingen er vaak hertjes rond bij mijn tent, maar waarom?
Je loopt en kampeert hier tussen de bosbessen. Beren zijn daar ook gek op en s'morgens zag ik vlak bij waar ik had gekampeerd een beer bosbessen eten. Dat was wel mooi om te zien. Helaas rende hij meteen weg toen hij mij zag.
In de bossen zijn de muggen zijn ook weer terug, helaas. Het is weer net zo erg als in de Sierra: tijdens het lopen steken ze je in je gezicht.
Inmiddels heb ik gehoord dat er 4 fire closures zijn in Washington, inclusief eentje die het onmogelijk maakt om Canada via de PCT te bereiken. Ik kan alleen maar hopen dat die nog wordt opgeheven voordat ik daar aankom.
Op de PCT loop je vaak door verbrande bossen. Het bos hier op de foto is alweer wat aan het herstellen met nieuwe jonge boompjes.
De grote highlight van Oregon is Crater lake, iets van de PCT af. Toevallig is de PCT hier afgesloten (fireclosure) en de alternate loopt langs Crater Lake, een route die ik dus sowieso toch had willen lopen!
Mile ~1823 (2.5 miles off trail): Het prachtige Crater Lake! Ik heb geluk want een week eerder kon je de overkant niet eens zien door de rook van de bosbranden.
Crater Lake een stuk verderop
Mountain Bluebird bij Crater Lake
Clark's Nutcracker
Dit soort bomen vind ik altijd erg mooi (bij Crater lake)
In Oregon loop je dagenlang door dit soort uitgestrekte bossen met plukken mos op de stammen.
En net als in Northern California hoor je in de bossen de hele dag Red-breasted Nuthatches zingen - het geluid van de bossen hier!
Mile 1925. In de eindeloze bossen kom je regelmatig langs meertjes zoals deze (Charlton Lake). Erg mooi, en je hebt ze ook nodig voor je drinkwater. Ik dacht altijd dat Oregon nat was maar je moet hier nog verrassend vaak met water slepen!
Bij het bovenstaande meertje vloog een visarend met vis rond en zat deze juvenile Red Crossbill in een boom. Check de gekruisde snavel!
In Shelter Cove Resort haal ik weer een resupply pakket op. En omdat daar betrouwbare wifi is en dat op de rest van de trail mogelijk een probleem kan zijn bestel ik alle 8 pakketjes die ik voor de hele rest van de PCT nog nodig heb vandaag. Geeft wel een fijn gevoel dat ik nu helemaal niets meer hoef te regelen. Alleen nog maar hiken naar Canada.
Lopen door afgebrand bos is meestal vervelend en heet (want geen schaduw). Maar het is niet allemaal slecht. Het heeft toch weer zijn eigen schoonheid en sommige spechten zoals de Black-backed woodpecker worden specifiek aangetrokken door dit soort habitat.
Gray Jay. Dit zijn behoorlijk brutale vogels die vaak rond je campsite rondhangen.
Het gebied rond Three Sisters (uitgedoofde vulkanen) is één van mijn favoriete stukken trail in Oregon
Mile 1972. Het deed mij hier zelfs denken aan de Sierra
En ook hier rennen overal chipmunks rond!
Nu komt er een stuk door zwarte lava velden. Dit stuk is berucht vanwege de hitte: de zwarte lava wordt bloedheet in de zon en er is geen schaduw en geen water. Daarnaast loopt het enorm rot over die scherpe lava stenen.
De beruchte lavavelden
Dit prachtige meertje was de laatste kans om water te halen
Maar zoals vaak: dingen waar je lang tegenop zit te hikken vallen in de praktijk mee. En zo ook deze lavavelden.
S'avonds kampeerde ik bij Big Lake Youth Camp, een super PCT-hiker vriendelijke plek. PCT-hikers mogen hier gratis kamperen, gratis mee eten, gratis douchen, gratis hun kleding wassen. Er is zelfs een hele hiker-hut voor ons ingericht met wifi, douches, wasmachine, droger, koelkast etc. Geen wonder dat ik hier veel oude vrienden tegenkwam waarvan ik sommigen al 500 mile niet meer had gezien!
De volgende dag bereik ik de 2000 mile mark! Gevoelsmatig begint het nu op te schieten!
Twee dagen later beleef ik echter mijn slechtste nacht op de hele PCT. Ik kampeerde in een verbrand bos. Uit de buurt van verbrande bomen natuurlijk (die kunnen elk moment omvallen). Aan het begin van de avond was alles nog okee maar toen stak er een loeiharde wind op!
Mijn tent werd bij elke windvlaag bijna helemaal platgedrukt maar veerde gelukkig steeds weer terug dus dat was geen probleem. Maar bij elke windvlaag werd er hele fijne as naar binnen geblazen en as die al in de tent lag werd bij elke windvlaag omhoog gegooid door wind die onder het grondzeil kwam. Natuurlijk de hele nacht geen oog dichtgedaan en de volgende dag was alles binnen in mijn tent zwart van de as! Slaapzak, rugzak, matrasje, alles!
Gelukkig zijn de dagen erna weer erg plezierig. Verder lijkt het wel alsof vanaf ongeveer 20 augustus plotseling alle muggen dood zijn!
Lopen door prachtig bos met een doorkijkje naar Mt Hood, een uitgedoofde vulkaan
En hier Mt Hood een dag later, terwijl ik over zijn zuidelijke helling loop
S'middags kijk ik nog even terug op Mt Hood, die zich nu in de wolken hult. Slecht weer op komst.
S'avonds kampeer ik bij Wahtum Lake en het voelt gruwelijk koud. Het motregent dan. Maar s'nachts begint het echt hard te regenen. De eerste keer dat ik dat meemaak op de PCT!
De volgende dag daal ik af naar Cascade Locks, het laagste punt (52m) van de hele PCT op de grens met Washington. Hier kampeer ik en haal nog een resupply pakketje op.
De volgende dag een gedenkwaardig moment: Ik steek The Bridge of the Gods over. Aan de andere kant begint Washington!
Mile 2147: The Bridge of the Gods
Washington is de laatste staat waar je doorheen komt op de PCT. En het werd een prachtige finale! Ik verwachtte hier nat weer (Washington heeft die reputatie) maar tot over de helft had ik bijna elke dag stralend zonnig weer.
De Washington sectie van de PCT heeft het meeste klimmen en dalen per afgelegde mile van de hele PCT (ook meer dan de Sierra). En de trail is bijna zonder uitzondering erg steil. Maar meestal wel goede trails, mooi vlak onder de voet.
Ik vond Washington echt prachtig en vooral het laatste stuk was een bonanza van (herfst)kleuren! Maar wel zwaar, vooral gedurende een periode van constante nattigheid. Al met al toch één van de meest memorabele stukken PCT!
In Washington loop je opnieuw door eindeloze bossen. Maar ze zijn veel vochtiger dan het voorgaande stuk van de PCT met veel weelderige ondergroei.
Het eerste stuk gaat door de Southern Cascades met af en toe prachtig uitzicht op uitgedoofde vulkanen zoals Mt Adams, Mt St Helens en later Mt Rainier.
Uitzicht op Mt Adams. Lokale hikers die ik hier tegenkwam zeiden dat ze Mt Adams nog nooit met zo weinig sneeuw hadden gezien. Het is dit jaar abnormaal droog.
Indian Heaven Wilderness, bossen met veel kleine meertjes.
Tijdens resupply in Trout Lake hoor ik goed nieuws: het laatste stuk van de PCT is weer open, dus Canada is weer bereikbaar!
Op dit moment loop ik al meer dan 2500km op dezelfde schoenen. Het leer is wat opgerekt waardoor de binnenzooltjes iets te klein zijn geworden, met zere voeten als gevolg. In Trout Lake vond ik in een hikerbox iets te grote zooltjes uit Merrell schoenen die iemand kennelijk niet meer wilde en die nam ik mee. S'avonds in mijn tent knipte ik ze op maat zodat ze in mijn eigen schoenen pasten en voila! Probleem opgelost!
Langs de voet van Mt Adams
En toen was er plotseling totaal onverwacht weer trailmagic! Eggs, bacon, cheeseburgers, broodjes met ragout! Gezellig met een paar oude bekenden.
Trailmagic van "Rainbow Café"
Nu komt de Goat Rocks Wilderness, één van de meest iconische stukken PCT in Washington.
In de Goat Rocks Wilderness heb je weer echte bergen. Ik kampeer in een schitterend landschap en vanuit mijn tent kan ik hoog in de bergen een grote groep (20+) wilde berggeiten zien, evenals een Red-tailed Hawk in een boom.
De volgende dag weer verder met voor de laatste keer een schitterend uitzicht op Mt Adams waar ik vandaan kom
Op de rotshellingen rennen pika's heen en weer. Lawaaiige beestjes die makkelijk te spotten zijn. Altijd als je langs rotsachtige hellingen loopt in Washington hoor en zie je ze. Ook s'avonds in mijn tent hoorde ik ze vaak.
En dan verschijnt daar in de verte... Mt Rainier! Vlak na waar deze foto is genomen was voor mij het engste stukje PCT: je moest over een bevroren spekglad sneeuwveld over een steile helling. Hier baalde ik echt dat ik mijn spikes niet meer had. Ik kwam er veilig doorheen maar wel met trillende knietjes.
Wilde berggeiten boven een diep ravijn. Het heet hier niet voor niets Goat Rocks Wilderness!
Schitterende ridge wandeling hier!
Nog even terugkijken naar waar ik vandaan kom...
Nu kom ik weer bij een fireclosure. Je kunt in de verte de rookpluimen uit de bossen zien komen. Er is hier een detour om de bosbranden heen, maar die is erg vermoeiend: heel steil op en neer en het is bloedheet door de felle zon. Veel PCT-hikers cheaten hier en dalen af naar Packwood en liften dan naar White Pass. Maar Birdman doet zoiets natuurlijk niet! Ik heb elke mile tussen Mexico en Canada gelopen.
De mensen die de detour niet zagen zitten hebben wel erg veel gemist want het was fantastisch mooi!
Magnifiek uitzicht op Mt Rainier vanaf hier!
...en hier, vanaf een schitterende hoge promenade
Ik was wel helemaal kapot s'avonds maar dat was het waard. Ik val in slaap bij het geluid van vogeltjes en pika's.
De volgende dag doorgelopen naar White Pass voor resupply en dan weer omhoog de bergen in. Opnieuw fenomenaal uitzicht op Mt Rainier die nu wel heel erg dichtbij is.
Nogmaals Mt Rainier
Mile 2323. Eén van de mooie meertjes waar ik laat in de middag voorbij kom
Het blijft zonnig en droog
Gekampeerd op een veldje. Zoals vaak hoorde ik s'nachts weer herten rond mijn tent maar hier gingen ze direct op de vlucht als ik ook maar een piepklein lampje aan deed in mijn tent. Waarschijnlijk wordt er hier flink op ze gejaagd en zijn ze daarom zo schuw.
De volgende dag loop ik weer door een afgebrand bos. Hier zie ik grote groepen American Robins op migratie naar het zuiden. En een Cooper's Hawk, die naar ik aanneem mee migreert met zijn voedselbron! Dat maakt een lange thru-hike zo mooi: niet alleen de continue verandering van landschap maar ook van seizoenen!
Mile ~2369. Mt Rainier verdwijnt nu in de verte. Ik kijk hier tegen de noordkant aan.
Nu kom ik bij de Northern Cascades. Dit is het natste deel van de PCT en het zal dus snel zijn gedaan met het warme zonnige weer.
Steile trail en geen gebrek aan mooie meertjes
Vanaf hier wordt de PCT echt anders: natter en andere kleuren. Op veel plaatsen groeien er nu mooie gekleurde bessen.
Helaas heb ik de dagen hierna slecht weer en daardoor ook minder goede uitzichten. Vaak is het ook steil, rotsachtig en ongelijk waardoor je gewoon minder afstand kunt afleggen terwijl dat wel moet (anders heb je straks geen eten meer).
De regen is meestal niet heel erg hard, maar de trails zijn vaak overgroeid met planten en als je daar doorheen loopt word je kletsnat. Dit paar schoenen loop ik al op sinds Kennedy Meadows en na meer dan 2700km zijn ze zo lek als een vergiet! Dat is niet zo'n probleem voor 1-2 dagen maar na een week natte voeten beginnen je voeten echt weg te rotten. S'avonds kunnen ze misschien 10-12 uur drogen maar dat is niet genoeg om helemaal te herstellen.
Gelukkig heb je tussen de regenbuien door toch nog af en toe mooi uitzicht
En de herfst is nu echt begonnen. De kleuren zijn prachtig!
Lopen door ruig landschap met regen en mist. Toch weer mooi! Op zich deert de regen mij niet, ware het niet dat mijn voeten eraan gaan en die heb ik nog nodig tot Canada!
En zo gaat het een aantal natte dagen door bossen, langs mooie blauwe meertjes en hellingen met fluitende marmotten en lawaaiige pika's.
De herfstkleuren worden nu steeds mooier en er groeien massa's bosbessen langs de trail! Ze zijn groot en heerlijk fruitig, dus ik stop deze dagen regelmatig om bosbessen te eten.
Deze Hoary Marmot is ook lekker natgeregend. Gedeelde smart is halve smart, heheh!
Ja natte voeten is balen, maar die kleuren hier... ik ben verliefd op Washington!
Na een koude nacht (ca 3°C natte kou) eventjes een drogere periode met s'morgens zelfs eventjes zon. De voetjes kunnen drogen! Duurt helaas niet lang...
Even genieten van deze mooie vallei...
...en als de zon dan eventjes op de rode struiken schijnt... wow!
Vandaag (15 sept) is het jachtzeizoen met vuurwapens geopend en ik kom langs twee kampen met jagers. Bij één kamp mocht ik even in hun (enorme!) tarp kijken en dat was wel interessant om te zien. Deze jagers hebben paarden dus kunnen aardig wat spullen de wildernis in krijgen. Een aantal dagen eerder kwam ik ook diverse bow-hunters tegen. Met kruisboog mag je al eerder in het seizoen jagen.
Deze marmotten overleggen even hoe het nu verder moet, maar zijn hebben niets te vrezen.
Zo zijn de bossen hier: een nat regenwoud met veel mos. Heel anders dan de droge bossen op de rest van de PCT.
De PCT lopen is een beetje een race tegen de klok. Vanaf mid september valt vaak al de eerste sneeuw in Washington werd mij verteld. Vandaag (16 sept 2018) bleek dat daar niets van is gelogen!
De dag begon weer met steil klimmen op een met natte planten overgroeide trail die liters water over mij heen gooiden. Verder veel geglibber in de modder en steeds klauteren over omgewaaide bomen die de trail versperden.
En toen begon het opeens te sneeuwen... Eerst een klein beetje natte sneeuw, daarna grote vlokken. De sneeuw bleef liggen en was op zijn hardst net toen ik een hoge pas over ging.
16 September, het is net begonnen met sneeuwen...
Op de top van de pas kon ik de trail niet meer zien want die lag helemaal onder de sneeuw en er was ook geen zicht dus ik kon niet zien waar ik naartoe liep. Gelukkig had ik GPS en de sneeuw smolt ook heel snel weg. Maar voor hetzelfde geld houdt zo'n storm dagenlang aan.
De sneeuw dooide snel weg en ik daalde af de vallei in, om vervolgens naar de volgende pas te klimmen.
Net achter de pas zette ik mijn tentje neer, vlak voor het donker werd. S'nachts hoorde ik afwisselend regen en sneeuw op mijn tentje vallen. Drie dagen geleden was de weersverwachting dat het weer morgen beter wordt...zou het?
De volgende morgen word ik wakker in een prachtig sneeuwlandschap! De zon schijnt! En langs de trail sprong er een hertje heen en weer in de sneeuw.
Aanvankelijk kon ik mijn tentje niet uit want de ritsen zaten vastgevroren! Maar zodra de zon op mijn tent scheen was dat binnen enkele minuten ontdooid.
Ik geniet van het prachtige sneeuwlandschap dat in de zon razendsnel wegsmelt en begin aan de afdaling.
De sneeuw smelt en verdampt snel in de zon. Er komt "stoom" van de bomen af, wat leidt tot dit prachtige lichtspel!
Het uitzicht op de besneeuwde bergen om mij heen is magnifiek
Die dag hike ik verder naar de Cloudy Pass, het beginpunt van de volgende fireclosure zodat ik de dag erna aan de detour kan beginnen die via Holden leidt naar Stehekin, de locatie van mijn laatste resupply voor Canada. Als ik aan de detour begin is het nog steeds prachtig weer.
Aan het begin van de fireclosure detour heb ik dit uitzicht op een "sea of clouds" boven een vallei.
Deze detour is weer schitterend. Hier kom ik langs het prachtige Lyman Lake
Blauw water en herfstkleuren
Bij Holden vervolgens een super steile klim door een verbrand bos, dus bloedheet in de zon. Net voor zonsondergang zet ik mijn tentje neer bovenop de pas. Andere PCT-hikers kom je hier niet tegen want vrijwel iedereen belazert de boel en neemt gewoon vanaf Holden de bus en dan de ferry naar Stehekin. Behalve Birdman!
De volgende dag daalde ik af naar Stehekin. Doordat de trail hier en daar nogal overgroeid is scheurde plotseling één van mijn broekspijpen: een scheur van zo'n 25cm. Die naaide ik op de trail ter plekke weer dicht (kostte mij 3 kwartier) want dit is mijn enige broek en die moet het dus volhouden tot Canada.
Afdaling vanaf de pas.
In Stehekin haalde ik mijn laatste resupply pakket op en boekte via de wifi daar een vliegticket om over een week vanuit Vancouver terug naar huis te vliegen. Aan het eind van de middag ging ik weer terug naar Stehekin Road om daar in het bos te kamperen.
De volgende morgen vroeg vervolgde ik mijn hike en zag ik langs de rivier een beer en twee bald eagles!
Bald Eagle langs Stehekin River. De beer was helaas weer te snel voor een foto.
Weer een mooi meertje in Northern Cascades National Park
In Stehekin had ik de voorspelling gezien dat de weersomstandigheden de komende dagen steeds slechter zouden worden dus ik ben flink door gaan lopen. S'avonds viel er inderdaad weer regen op mijn tent.
De volgende dagen is het weer genieten van de het landschap en de herfstkleuren.
Prachtig wolkenspel tussen bergen met rood gekleurde bosbessenstruiken
Ik geniet van dit landschap!
...en de weersomstandigheden zijn lang niet zo slecht als werd voorspeld
Op de valreep vind ik nog even een nieuwe vogel: een Spruce Grouse (♀). Mooi gecamoufleerd en heel tam. Dit vrouwtje was eten aan het zoeken samen met haar bijna volwassen chicks.
Vandaag ga ik richting Harts Pass, waar de laatste fireclosure detour voor Canada begint
Mooie regenboog en herfstkleuren!
Meer herfstkleuren!
Herfstkleur bonanza!
Vanaf Harts Pass dus de laatste fireclosure detour. En die was gruwelijk! Het was een enorme blubberzooi, mede doordat de trail kapot was getrapt door paarden en overal lag paardenpoep. Het begon hard te regenen en net toen ik mijn tentje opzette kwam het met bakken uit de hemel.
De volgende dag was het natuurlijk allemaal nog veel erger met de blubber, maar ik had s'nachts lekker geslapen en ik ben er nu bijna.
Toen ik mijn lunch at langs de trail kwam er een groep jagers langs met paarden en één paard was beladen met grote zakken. Ik vroeg of daar een hert in zat. Nee antwoordden ze, een beer!
Toen kwam mijn laatste klim omhoog voor Canada. Daarna zou het alleen nog maar omlaag gaan. Hier begon het weer flink te sneeuwen, maar de sneeuw bleef niet liggen. Het deerde mij ook niet want er kon mij nu niets meer gebeuren!
Ik daalde af naar het prachtige Hopkins Lake voor mijn laatste kampeerplek in de USA!
De afdaling naar Hopkins Lake, mijn laatste kampeerplek in de USA!
S'avonds in mijn tentje checkte ik de kaart: Canada 6.4 miles! Ik heb er een dubbel en onwerkelijk gevoel over. Fijn dat er een einde komt aan die zware fysieke inspanning elke dag. Maar de natuur en het kamperen zal ik heel erg gaan missen.
Na een gruwelijk koude nacht (ca 0°C, maar door de vochtigheid en de wind voelt het veel kouder) begin ik aan het laatste stukje PCT. Na een hike van 4269 km in 152 dagen bereik ik op 24 sept 10:20am de Northern Terminus van de PCT!
CANADA!!!!!
De PCT is nu klaar, maar vanaf hier is het nog een 8.4 miles hike naar Manning Park. Daar aangekomen regel ik wat zaakjes via de wifi, geniet van een (gratis) warme douche (de eerste in 24 dagen) en loop aan het eind van de middag weer terug naar het bos voor mijn laatste wild camp (maar nu dus in Canada!)
Het is weer een koude nacht en de volgende morgen word ik wakker in een tent bedekt met ijs. Na inpakken loop ik naar de weg om te proberen een lift te krijgen. Het duurt nog 2 uur voordat ik een lift krijg naar Hope (er is nauwelijks verkeer). Vanaf Hope krijg ik letterlijk binnen 5 seconden een lift naar Vancouver. In Vancouver heb ik nog een extra dag. De dag daarna vlieg ik terug naar huis. Bij thuiskomst bleek ik nog maar 58.3 kg te wegen, ondanks gemiddeld 7000 kcal per dag eten op de trail!
Wat was dit weer een schitterend avontuur en natuur ervaring!
Wandel statistiek:
Door mij afgelegde afstand per dag
Kosten van dit avontuur:
Appendix: Totale lijst vogels door mij gezien op de PCT:
SPOILER1 ___ Blackbird, Brewer's ( Euphagus cyanocephalus )
2 ___ Blackbird, Red-winged ( Agelaius phoeniceus )
3 ___ Bluebird, Mountain ( Sialia currucoides )
4 ___ Bluebird, Western ( Sialia mexicana )
5 ___ Bunting, Lazuli ( Passerina amoena )
6 ___ Bushtit, American ( Psaltriparus minimus )
7 ___ Chickadee, Chestnut-backed ( Poecile rufescens )
8 ___ Chickadee, Mountain ( Poecile gambeli )
9 ___ Coot, American ( Fulica americana )
10 __ Cormorant, Double-crested ( Phalacrocorax auritus )
11 __ Cowbird, Brown-headed ( Molothrus ater )
12 __ Creeper, Brown ( Certhia americana )
13 __ Crossbill, Red ( Loxia curvirostra )
14 __ Crow, American ( Corvus brachyrhynchos )
15 __ Dipper, American ( Cinclus mexicanus )
16 __ Dove, Eurasian Collared ( Streptopelia decaocto )
17 __ Dove, Mourning ( Zenaida macroura )
18 __ Duck, Wood ( Aix sponsa )
19 __ Eagle, Bald ( Haliaeetus leucocephalus )
20 __ Finch, Cassin's ( Haemorhous cassinii )
21 __ Finch, Grey-crowned Rosy ( Leucosticte tephrocotis )
22 __ Finch, House ( Haemorhous mexicanus )
23 __ Flicker, Northern ( Colaptes auratus )
24 __ Flycatcher, American Dusky ( Empidonax oberholseri )
25 __ Flycatcher, Ash-throated ( Myiarchus cinerascens )
26 __ Flycatcher, Brown-crested ( Myiarchus tyrannulus )
27 __ Flycatcher, Hammond's ( Empidonax hammondii )
28 __ Flycatcher, Olive-sided ( Contopus cooperi )
29 __ Flycatcher, Pacific-slope ( Empidonax difficilis )
30 __ Gnatcatcher, Blue-grey ( Polioptila caerulea )
31 __ Goldeneye, Barrow's ( Bucephala islandica )
32 __ Goldfinch, Lawrence's ( Spinus lawrencei )
33 __ Goldfinch, Lesser ( Spinus psaltria )
34 __ Goose, Canada ( Branta canadensis )
35 __ Grebe, Black-necked ( Podiceps nigricollis )
36 __ Grebe, Pied-billed ( Podilymbus podiceps )
37 __ Grebe, Western ( Aechmophorus occidentalis )
38 __ Grosbeak, Black-headed ( Pheucticus melanocephalus )
39 __ Grosbeak, Evening ( Hesperiphona vespertina )
40 __ Grosbeak, Pine ( Pinicola enucleator )
41 __ Grouse, Ruffed ( Bonasa umbellus )
42 __ Grouse, Sooty ( Dendragapus fuliginosus )
43 __ Grouse, Spruce ( Falcipennis canadensis )
44 __ Gull, California ( Larus californicus )
45 __ Gull, Ring-billed ( Larus delawarensis )
46 __ Harrier, Northern ( Circus hudsonius )
47 __ Hawk, Common Black ( Buteogallus anthracinus )
48 __ Hawk, Cooper's ( Accipiter cooperii )
49 __ Hawk, Red-tailed ( Buteo jamaicensis )
50 __ Hawk, Sharp-shinned ( Accipiter striatus )
51 __ Heron, Great Blue ( Ardea herodias )
52 __ Hummingbird, Anna's ( Calypte anna )
53 __ Hummingbird, Costa's ( Calypte costae )
54 __ Hummingbird, Rufous ( Selasphorus rufus )
55 __ Jay, California Scrub ( Aphelocoma californica )
56 __ Jay, Grey ( Perisoreus canadensis )
57 __ Jay, Pinyon ( Gymnorhinus cyanocephalus )
58 __ Jay, Steller's ( Cyanocitta stelleri )
59 __ Junco, Dark-eyed ( Junco hyemalis )
60 __ Kestrel, American ( Falco sparverius )
61 __ Killdeer ( Charadrius vociferus )
62 __ Kingbird, Western ( Tyrannus verticalis )
63 __ Kinglet, Golden-crowned ( Regulus satrapa )
64 __ Kinglet, Ruby-crowned ( Regulus calendula )
65 __ Lark, Horned ( Eremophila alpestris )
66 __ Mallard ( Anas platyrhynchos )
67 __ Meadowlark, Western ( Sturnella neglecta )
68 __ Merganser, Common ( Mergus merganser )
69 __ Mockingbird, Northern ( Mimus polyglottos )
70 __ Nighthawk, Common ( Chordeiles minor )
71 __ Nutcracker, Clark's ( Nucifraga columbiana )
72 __ Nuthatch, Pygmy ( Sitta pygmaea )
73 __ Nuthatch, Red-breasted ( Sitta canadensis )
74 __ Nuthatch, White-breasted ( Sitta carolinensis )
75 __ Oriole, Scott's ( Icterus parisorum )
76 __ Osprey, Western ( Pandion haliaetus )
77 __ Partridge, Chukar ( Alectoris chukar )
78 __ Pelican, American White ( Pelecanus erythrorhynchos )
79 __ Pewee, Western Wood ( Contopus sordidulus )
80 __ Phainopepla ( Phainopepla nitens )
81 __ Phoebe, Black ( Sayornis nigricans )
82 __ Pigeon, Band-tailed ( Patagioenas fasciata )
83 __ Pipit, Buff-bellied ( Anthus rubescens )
84 __ Ptarmigan, White-tailed ( Lagopus leucura )
85 __ Quail, California ( Callipepla californica )
86 __ Quail, Mountain ( Oreortyx pictus )
87 __ Raven, Northern ( Corvus corax )
88 __ Roadrunner, Greater ( Geococcyx californianus )
89 __ Robin, American ( Turdus migratorius )
90 __ Sandpiper, Spotted ( Actitis macularius )
91 __ Sapsucker, Red-breasted ( Sphyrapicus ruber )
92 __ Sapsucker, Williamson's ( Sphyrapicus thyroideus )
93 __ Shrike, Loggerhead ( Lanius ludovicianus )
94 __ Siskin, Pine ( Spinus pinus )
95 __ Solitaire, Townsend's ( Myadestes townsendi )
96 __ Sparrow, American Tree ( Spizelloides arborea )
97 __ Sparrow, Bell's ( Artemisiospiza belli )
98 __ Sparrow, Black-chinned ( Spizella atrogularis )
99 __ Sparrow, Black-throated ( Amphispiza bilineata )
100 _ Sparrow, Brewer's ( Spizella breweri )
101 _ Sparrow, Chipping ( Spizella passerina )
102 _ Sparrow, House ( Passer domesticus )
103 _ Sparrow, Lark ( Chondestes grammacus )
104 _ Sparrow, Lincoln's ( Melospiza lincolnii )
105 _ Sparrow, Red Fox ( Passerella iliaca )
106 _ Sparrow, Rufous-crowned ( Aimophila ruficeps )
107 _ Sparrow, Song ( Melospiza melodia )
108 _ Sparrow, White-crowned ( Zonotrichia leucophrys )
109 _ Starling, Common ( Sturnus vulgaris )
110 _ Swallow, American Cliff ( Petrochelidon pyrrhonota )
111 _ Swallow, Barn ( Hirundo rustica )
112 _ Swallow, Northern Rough-winged ( Stelgidopteryx serripennis )
113 _ Swallow, Violet-green ( Tachycineta thalassina )
114 _ Swift, American Black ( Cypseloides niger )
115 _ Swift, Vaux's ( Chaetura vauxi )
116 _ Swift, White-throated ( Aeronautes saxatalis )
117 _ Tanager, Summer ( Piranga rubra )
118 _ Tanager, Western ( Piranga ludoviciana )
119 _ Teal, Cinnamon ( Spatula cyanoptera )
120 _ Thrasher, California ( Toxostoma redivivum )
121 _ Thrush, Hermit ( Catharus guttatus )
122 _ Thrush, Varied ( Ixoreus naevius )
123 _ Titmouse, Oak ( Baeolophus inornatus )
124 _ Towhee, California ( Melozone crissalis )
125 _ Towhee, Green-tailed ( Pipilo chlorurus )
126 _ Towhee, Spotted ( Pipilo maculatus )
127 _ Vireo, Cassin's ( Vireo cassinii )
128 _ Vireo, Hutton's ( Vireo huttoni )
129 _ Vireo, Warbling ( Vireo gilvus )
130 _ Vulture, Turkey ( Cathartes aura )
131 _ Warbler, Audubon's ( Setophaga auduboni )
132 _ Warbler, Black-throated Grey ( Setophaga nigrescens )
133 _ Warbler, Hermit ( Setophaga occidentalis )
134 _ Warbler, Lucy's ( Leiothlypis luciae )
135 _ Warbler, MacGillivray's ( Geothlypis tolmiei )
136 _ Warbler, Mangrove ( Setophaga petechia )
137 _ Warbler, Nashville ( Leiothlypis ruficapilla )
138 _ Warbler, Orange-crowned ( Leiothlypis celata )
139 _ Warbler, Townsend's ( Setophaga townsendi )
140 _ Warbler, Wilson's ( Cardellina pusilla )
141 _ Woodpecker, Acorn ( Melanerpes formicivorus )
142 _ Woodpecker, American Three-toed ( Picoides dorsalis )
143 _ Woodpecker, Black-backed ( Picoides arcticus )
144 _ Woodpecker, Downy ( Dryobates pubescens )
145 _ Woodpecker, Hairy ( Leuconotopicus villosus )
146 _ Woodpecker, Ladder-backed ( Dryobates scalaris )
147 _ Woodpecker, Lewis's ( Melanerpes lewis )
148 _ Woodpecker, Nuttall's ( Dryobates nuttallii )
149 _ Woodpecker, Pileated ( Dryocopus pileatus )
150 _ Woodpecker, White-headed ( Leuconotopicus albolarvatus )
151 _ Wren, Bewick's ( Thryomanes bewickii )
152 _ Wren, Cactus ( Campylorhynchus brunneicapillus )
153 _ Wren, Canyon ( Catherpes mexicanus )
154 _ Wren, House ( Troglodytes aedon )
155 _ Wren, Pacific ( Troglodytes pacificus )
156 _ Wren, Rock ( Salpinctes obsoletus )
157 _ Wrentit ( Chamaea fasciata )
Vogels gezien in Canada (Vancouver, Manning Park) maar niet op de PCT:
158 _ Chickadee, Black-capped ( Poecile atricapillus )
159 _ Cormorant, Pelagic ( Phalacrocorax pelagicus )
160 _ Crow, Northwestern ( Corvus caurinus )
161 _ Gull, Glaucous-winged ( Larus glaucescens )
162 _ Snipe, Wilson's ( Gallinago delicata )
163 _ Wigeon, American ( Mareca americana )
Plaatjes doen het niet op werk, dus lees het vanavond thuis. Wat een verslag
Oregon en Washinton
Op later moment even lezen.
. Wát een tocht en belevenis zeg! What's next, Appalachian trail?
Wat had je allemaal aan kleding mee?
Je wilt natuurlijk zo min mogelijk mee hebben maar je hebt wel veel temperatuurverschil.
. Als ik zo die foto's kijk krijg ik steeds wel telkens het gevoel van teleurstelling dat ik mijn vakantie naar het NW dit jaar heb moeten afblazen 
. Tevens wel een nieuw woord geleerd: 'postholing', geen idee dat door de sneeuw heen zakken zo heette
. Had ik vorig jaar heel erg last van met het omhoog klimmen bij Crater Lake (in november), dat is echt gruwelijk irritant 
.Wat ik vooral knap vind (ik zou het niet kunnen) is dat je zo lang alleen met je gedachten daar hebt kunnen lopen. Geweldig. Ik hoop ook ooit zoiets te kunnen doen!
Dat dubbele gevoel aan het einde herken ik van een fietstocht van een paar dagen (
) die ik maakte. Toen ik aankwam bij het plaatsnaambord was dat zo dubbel. Zo jammer dat het voorbij was. En ik was zo blij dat ik er was 
in 1x alles gelezen. Echt diep respect hoor. Super mooie foto's ook allemaal Ik heb pertinent besloten mijn vakanties nooit meer avontuurlijk te noemen
Crater Lake zag er trouwens vanuit het vliegtuig ook geweldig uit. Overheen gevlogen vanuit Vancouver naar LA
Heb je de hele trail met één paar schoenen gedaan? Die krijgen heel wat te verduren, lijkt me
Deze reis gaat op mijn verlanglijstje voor “misschien later als ik groot ben”. Leuk ook om bekende plekken tegen te komen uit onze reizen. Wat is de VS toch mooi En bedankt dat je ons laat meegenieten! Dank voor je verslag
wat een prestatie En wat een super gave foto’s
Nu zie je ook hoe groot de VS zijn... als je un Europa vertrekt, zit je na 4000+ km al in Afrika of Siberië.
Prachtig, en wat een prestatie. Binnenkort even de tijd nemen om het verslag volledig en goed door te lezen.
Gaaf ook om die loop der seizoenen terug te zien in je verhaal, en ik krijg inderdaad de indruk dat je niet veel later moet eindigen dan september/oktober.
Hoe deed je dat met toegang tot state- en national parks? Moet je daar nog een ticket voor betalen, of wordt dat 'afgedekt' met je wandelpermit?
Hoe verhouden de wandelpaden zich ten opzichte van Europa? Ziet er allemaal best straightforward en goed onderhoudenuit eigenlijk...
En hoe zwaar weegt zo'n bear canister? Dat vraag ik me altijd af.
En heb je nou weer een nieuw visum moeten aanvragen? Ik dacht dat je voor de Arizona trail al een apart visum had aangevraagd? Of was dat nog met een ESTA?
wel een shitload aan mooie vogels en andere beestjes trouwens.
Ik heb 5 jaar geleden 4 maanden in Arizona gewerkt voor een organisatie die zich o.a. bezig hield met het bijhouden van trails in Nationale Parken (bijvoorbeeld Grand Canyon). Amerikanen zijn - met recht - bijzonder trots op hun natuurschoon en pompen dan ook veel geld in het bijhouden van dit soort wandelpaden, veelal gesubsidieerd door de overheid of non profit organisaties.quote:Op donderdag 1 november 2018 10:23 schreef polariteit het volgende:
Hoe verhouden de wandelpaden zich ten opzichte van Europa? Ziet er allemaal best straightforward en goed onderhoudenuit eigenlijk...
En het lijkt bijna alsof je helemaal geen kaarten nodig hebt en gewoon de paden kan volgen want die lijken best goed zichtbaar te zijn?
vogeltjes .Ik mis alleen wel de selfie met de drie jongedames.
Ongelooflijk vet! Als ik het zo lees zou ik het ook graag eens doen. Maar 5 maanden is wellicht een beetje fors. 5 maanden!
Hoe lang ben je bezig met het opzetten en inpakken van je tent per dag?
Dat klinkt eigenlijk wel goed, en dat blijkt ook wel een beetje uit het verslag dmv de trail magic enzoquote:
[..]
Ik heb 5 jaar geleden 4 maanden in Arizona gewerkt voor een organisatie die zich o.a. bezig hield met het bijhouden van trails in Nationale Parken (bijvoorbeeld Grand Canyon). Amerikanen zijn - met recht - bijzonder trots op hun natuurschoon en pompen dan ook veel geld in het bijhouden van dit soort wandelpaden, veelal gesubsidieerd door de overheid of non profit organisaties.
Je moet je voorstellen dat ik - bij 35+ graden diep in de Grand Canyon - met een pikhouweel en schep in de weer was om de paden weer schoon te maken en te zorgen voor goede afwateringskanalen, hele dagen heb lopen sjouwen met 30-40 kilo zware rotsen om nieuwe paden te voorzien van 'zijkanten' of een dag heb staan zwoegen in een zandafgraving waarbij zand via ezels werd afgevoerd naar andere delen van het park.quote:
[..]
Dat klinkt eigenlijk wel goed, en dat blijkt ook wel een beetje uit het verslag dmv de trail magic enzo
Zeer zwaar, maar verreweg het mooiste werk wat ik ooit heb mogen doen. Na 10 dagen zonder douche vervolgens de (zeer dure) Grand Canyon McDonalds inlopen en verwelkomt worden met een daverend applaus omdat men aan je ziet (en ruikt) dat je je steentje hebt bijgedragen aan het behoud van de NP, geeft aan hoe zeer dat wordt gewaardeerd. Ik denk dat SeLang kan beamen dat zeker in het (Zuid)Westen van de VS het volk zo veel anders is, zo veel vriendelijker en ontvankelijker.. een verademing tov het drukke Oosten.
Ja iedereen loopt in zijn eigen tempo. ik heb vrijwel altijd alleen gelopen. Maar je komt andere hikers wel steeds tegen (al zit daar vaak honderden miles tussen), vooral bij waterbronnen, trailmagic, schaduwrijke plekken etc dus na een tijdje ken je een hoop mensen wel.quote:
Maar heb je nou met een groep gelopen of zijn jullie na het begin allemaal jullie eigen weg gegaan?
Van de mensen uit het begin kwam ik een paar pas na 3000 km weer tegen. Ik was hun dan alweer vergeten maar iedereen kende mij, zelfs als ze mij nog nooit hadden gezien. "You must be Birdman! I've heard so much about you!" (geen enkele andere PCT-hiker loopt namelijk 4269 km met een verrekijker om zijn nek
)De volgende Amerikaanse trail zal wel de Continental Divide Trail worden (door de Rockies) maar dan wel in 2 of meer secties want de CDT is nog langer dan de PCT en ook zwaarder dus dat red ik niet in één seizoen. Echter dat wordt niet voor 2020. Voor 2019 ben ik over een paar kortere hikes aan het nadenken.quote:
Ik heb 99% van de tijd in hetzelfde shirt en broek gelopen. Als het s'morgens koud was dan droeg ik nog een merino baselayer daaronder, maar die ging meestal al na 5-10 minuten uit als ik was warmgelopen. Die baselayer diende tevens als slaapkleding. Dan had ik nog een midlayer fleece voor als het heel erg koud was, een longjohn en een donzen jacket. Die laatste drie heb ik (bijna) alleen maar s'avonds en s'morgens op m'n campsite gedragen. Verder een regenjas en regenboek (die laatste alleen gebruikt op het laatste stuk in Washington), 2 paar dunne sokken, 2 paar dikke sokken en één onderbroek (naast degene die ik droeg). Dan nog vingerloze handschoenen tegen de zon en een hoed met rand (heel nuttig vooral in de woestijn en NorCal).quote:
Wat had je allemaal aan kleding mee?
Je wilt natuurlijk zo min mogelijk mee hebben maar je hebt wel veel temperatuurverschil.
Hiermee was ik redelijk overcompleet (ik heb geen extreme kou meegemaakt - Arizona was s'nachts kouder maar ik had het omgekeerde verwacht), maar kleding weegt toch niet veel en flexibiliteit, veiligheid en vooral plezier beleven aan mijn hike vind ik veel belangrijker dan een paar gram besparen.
Die ben ik daarna nog één keer tegengekomen. Zijn arm was nog steeds slecht (maar werd langzaam beter). Hij was naar het ziekenhuis geweest en uiteraard hadden ze hem geadviseerd dat zijn arm in een mitella moest, dat hij permanente schade kon krijgen als het verkeerd genas, etc etc etc. Maar hij wou zijn hike niet afbreken. Hij heeft Canada gehaald.quote:
weet je ook hoe heg met de andere hier is afgelopen nadat hij naar het ziekenhuis ging.
Nee ik ben gestart op een "oud" paar schoenen dat voor de PCT al zo'n 800 km had gedaan. Vlak voor de Sierra (na ruim 1100 km op de PCT) heb ik die vervangen door een nieuw paar en daarmee heb ik Canada gehaald. Dat paar heeft het dus meer dan 3200 km volgehouden en is nog steeds comfortabel (maar helaas erg lek).quote:
Heb je de hele trail met één paar schoenen gedaan? Die krijgen heel wat te verduren, lijkt me
Ik had nooit verwacht dat die schoenen het zo lang zouden volhouden (bij mij is het meestal na zo'n 1500 km wel gedaan met de zool), maar door de vaak zanderige ondergrond en de vele zachte bospaden slijten je zolen op de PCT kennelijk niet zo snel.
Alles wordt afgedekt door je (gratis) PCT permit. Sowieso zijn alle permits gratis. Ze dienen alleen maar om de aantallen mensen te reguleren.quote:
Hoe deed je dat met toegang tot state- en national parks? Moet je daar nog een ticket voor betalen, of wordt dat 'afgedekt' met je wandelpermit?
De enige uitzondering was North Cascades NP waar je naast je PCT permit een additionele permit nodig hebt als je daar wilt kamperen. De reden is dat je daar alleen op een aantal vaste plekken mag kamperen en er is maar beperkte plek dus die moet je reserveren. Ik had een permit geregeld in Stehekin maar heb die nooit gebruikt omdat ik in één dag het hele park was doorgelopen.
De PCT is inderdaad een zeer goed onderhouden trail en is zo ontworpen dat er (theoretisch) ook paarden overheen kunnen. In Europa zijn de trails over het algemeen steiler en ruwer.quote:Hoe verhouden de wandelpaden zich ten opzichte van Europa? Ziet er allemaal best straightforward en goed onderhoudenuit eigenlijk...
Dat gezegd hebbende, op de foto's lijkt het allemaal wel veel vlakker door de groothoeklens! zoals je in de statistieken kunt zien aan het begin van het verslag gaat de trail in het totaal 144km verticaal omhoog en naar beneden. Op een gemiddelde dag ging je dus 950 meter omhoog en 950 meter naar beneden, dag in dag uit...
Dat valt nogal mee. De BV500 die ik had weegt 1,2 kg, dus net iets meer dan één dag eten. Het probleem met die bear canisters is vooral de vorm: het zwaartepunt van je rugzak komt een stuk naar achteren te liggen. Daarom was ik blij toen ik hem eindelijk kon dumpen. Ander probleem is dat de 11.5 liter inhoud te klein is. Met veel moeite kreeg ik er maar net 6 dagen eten in geperst.quote:En hoe zwaar weegt zo'n bear canister? Dat vraag ik me altijd af.
Afgezien daarvan vond ik hem wel erg fijn in gebruik. Je hoeft je totaal geen zorgen meer te maken over beren en (vooral) muizen, je kunt hem als stoel gebruiken en je kunt er je kleren in wassen. Ook kun je opeens dingen zoals koekjes meedragen zonder dat ze veranderen in een zak kruimels.
Nee Arizona had ik gewoon met een ESTA gedaan. Maar dat visum is 10 jaar geldig en ik ga de komende 10 jaar nog meerdere keren terugkomen in de VS dus die $160 voor de visum is goed besteed geld.quote:En heb je nou weer een nieuw visum moeten aanvragen? Ik dacht dat je voor de Arizona trail al een apart visum had aangevraagd? Of was dat nog met een ESTA?
Dat klopt. De trails zijn zeer goed te volgen en splitsingen zijn duidelijk gemarkeerd. Ik had hem gemakkelijk zonder kaarten en zonder GPS kunnen volgen.quote:
En het lijkt bijna alsof je helemaal geen kaarten nodig hebt en gewoon de paden kan volgen want die lijken best goed zichtbaar te zijn?
Uitzondering zijn de stukken trail in de Sierra en Washington die onder de sneeuw lagen. En bij rivercrossings ga je soms een stukje cross country om de oversteek minder gevaarlijk te maken en dan was GPS vaak wel handig om de trail terug te vinden.
Dat tentje opzetten en afbreken kan in 2 minuten, maar ik vond dat altijd wel een chill momentje aan het begin en eind van de dag dus ik deed er altijd veel langer over.quote:
Hoe lang ben je bezig met het opzetten en inpakken van je tent per dag?
Inpakken van mijn rugzak besteedde ik ook altijd wel wat tijd aan want de juiste gewichtsverdeling maakt heel veel verschil in draagcomfort.
In Washington gebruikte ik een thrash compactor bag (een vuilniszak maar dan van sterker materiaal) als liner om mijn spullen droog te houden in de regen en dat betekende wat extra werk omdat ik dan s'avonds mijn hele rugzak leeghaalde en s'morgens weer helemaal inpakte.
Jullie zijn helden!quote:
Zeer zwaar, maar verreweg het mooiste werk wat ik ooit heb mogen doen. Na 10 dagen zonder douche vervolgens de (zeer dure) Grand Canyon McDonalds inlopen en verwelkomt worden met een daverend applaus omdat men aan je ziet (en ruikt) dat je je steentje hebt bijgedragen aan het behoud van de NP, geeft aan hoe zeer dat wordt gewaardeerd.
Ik ben nog nooit in het oosten van de VS geweest maar de vriendelijkheid (en gulheid!) in het westen (in elk geval langs de trail) is inderdaad overweldigend.quote:Ik denk dat SeLang kan beamen dat zeker in het (Zuid)Westen van de VS het volk zo veel anders is, zo veel vriendelijker en ontvankelijker.. een verademing tov het drukke Oosten.
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 02-11-2018 12:06:45 ]
Vriendin en ik zijn gisteravond meteen gaan kijken voor onze eerste wandelvakantie
Die zal totaal onvergelijkbaar zijn, maar als ik dit zo zie moét ik echt eens serieus gaan wandelen Wat eet je eigenlijk onderweg? Dagelijks 7000 kcal haal je ook niet zomaar.
[ Bericht 42% gewijzigd door UIO_AMS op 02-11-2018 11:43:48 (privacy) ]
Dat gaat uiteraard gewoon op basis van vertrouwen.quote:
Hoe controleren ze of je echt het hele stuk gelopen hebt? Of vertrouwen ze erop dat je niet liegt?
Sowieso, wie moet dat controleren dan, waarom? Misschien heb ik wat gemist, maar je krijgt er toch verder geen beloning voor, of wel?quote:
Hoe controleren ze of je echt het hele stuk gelopen hebt? Of vertrouwen ze erop dat je niet liegt?
Of begrijp ik je vraag verkeerd. Het lijkt me dat het voor Selang zelf al genoeg is te weten dat hij inderdaad daadwerkelijk elke meter zelf gelopen heeft, je gaat toch niet tegen jezelf cheaten?
Zelf ben ik bezig met de tocht van Land's End naar John O'Groats, maar ik heb een stukje de bus genomen (de brug over de Severn bij Bristol). Dus zelf vind ik nu dat ik dat stukje minstens alsnog moet gaan doen, het is mijn eer te na om dat niet te doen. Maar misschien dat anderen dat lekker zouden laten zitten.
Ik dacht dat er misschien stempelposten waren, net als bij de tocht naar Santiago de Compostela. Maar nee dus.
Eten met zo hoog mogelijke energie per gram. In mijn geval dus veel trailmix (mengsel van pinda's, krenten, zonnepitten, M&M's, gedroogde bessen, witte en bruine chocola) en s'avonds een pastamaaltijd.quote:Op vrijdag 2 november 2018 11:09 schreef Piles het volgende:
Wat eet je eigenlijk onderweg? Dagelijks 7000 kcal haal je ook niet zomaar.
Niemand controleert dat. Het gaat allemaal op het honor system.quote:
Hoe controleren ze of je echt het hele stuk gelopen hebt? Of vertrouwen ze erop dat je niet liegt?
Nee je krijgt geen beloning. Hoewel, als je na afloop een enquête invult krijg je een cool "Certificate of Completion" en als je ook nog een donatie van minimaal $40 doet aan de PCTA (voor onderhoud aan trails e.d.) krijg je een nog coolere, grote zware medaille met je naam en trailnaam erin gegraveerd. Toevallig kwam dat ding net in de bus! Misschien dat ik later nog een foto postquote:
Sowieso, wie moet dat controleren dan, waarom? Misschien heb ik wat gemist, maar je krijgt er toch verder geen beloning voor, of wel?
Het belangrijkste voor de meeste mensen is echter dat het je in hiker kringen een bepaalde status geeft.
Het zal je nog verbazen hoeveel er wordt gecheat en hoe okee de meeste mensen dat vinden! De overgrote meerderheid cheat rond de fireclosures. Op Stehekin Road kwam een bus vol met PCT-hiker mij voorbij gereden. Bij White Pass hebben ook maar weinig mensen alles gelopen. En in Northern California waren er massa's hikers die de bus namen van Seiad Valley naar Ashland (terwijl de trail daar gewoon open was), zogenaamd vanwege de rook van de bosbranden maar in werkelijkheid omdat ze geen zin hadden in de lange hete klim vanuit Seiad Valley. Zo heb ik nog meer voorbeelden.quote:Het lijkt me dat het voor Selang zelf al genoeg is te weten dat hij inderdaad daadwerkelijk elke meter zelf gelopen heeft, je gaat toch niet tegen jezelf cheaten?
Ikzelf behoor tot de kleine minderheid die daadwerkelijk een continue pad heeft gelopen van Mexico naar Canada, inclusief de roadwalks e.d. rond fireclosures. Neemt niet weg dat ook de meeste "cheaters" 99% van de trail hebben gelopen en als dat voor hun genoeg is dan moeten ze dat verder zelf weten.
Er zijn trailregisters (hoewel niet zo gek veel op de PCT - op de Arizona Trail waren er veel meer) maar daar wordt verder niets mee gedaan, behalve als een hiker wordt vermist. Daarnaast is het doel vooral dat het gewoon cool is dat hikers kunnen zien wanneer andere hikers die je kent daar voorbij zijn gekomen en je dus een inschatting kunt maken waar ze zijn.quote:
Ik dacht dat er op dit soort trails om de zoveel tijd registers zijn waar je telkens je gegevens invult.
Een meisje dat op dezelfde dag was gestart als ik (bij Scout & Frodo) en die ik 3000 km later pas weer tegenkwam vertelde mij dat zij mij volgden in het trailregister."Wow! Birdman is already 2 weeks ahead of us!". Ik zei de eerste dag namelijk dat ik relatief langzaam zou lopen (was ook zo) en ze snapten dus niet waarom ik zo "snel" was. De reden was natuurlijk dat ik geen zerodays nam en zij wel om de zoveel dagen. Dan loop je op den duur flink uit. Dit gewoon even als voorbeeldje hoe die trailregisters worden gebruikt
[ Bericht 1% gewijzigd door SeLang op 02-11-2018 14:27:20 ]
Toch denk ik dat je rustdagen wel nodig hebt. Je kunt wel zeggen: liever iets langzamer en dan elke dag, maar je hebt die rustdagen natuurlijk niet voor niets. Net als in het werkende leven. Je kunt niet zeggen: 'ik werk elke dag twee uurtjes minder en dan heb ik geen vakantie meer nodig', want ieder mens heeft een moment nodig om een keer op adem te komen. Zero-days zijn broodnodig. (maar misschien niet per se om de 3 dagen, want dan schiet het natuurlijk ook niet op).quote:Op woensdag 31 oktober 2018 11:57 schreef SeLang het volgende:
Veel bekenden ook hier. De meeste mensen nemen hier 1 of meer rustdagen. Maar voor mij is het toch een beetje een down day. Juist als je een dag niets doet voel je je opeens doodmoe. Liever loop ik gewoon elke dag en stop eventueel wat vroeger als dat nodig is.
Dank! Het loont de moeite om eens richting New York en omstreken te gaan. Niet dat men daar extreem onvriendelijk is, maar het is meer een gejaagd leven dan in het Westen.quote:
[..]
Jullie zijn helden!
[..]
Ik ben nog nooit in het oosten van de VS geweest maar de vriendelijkheid (en gulheid!) in het westen (in elk geval langs de trail) is inderdaad overweldigend.
Als gemiddelde (inclusief zero days, resupply, etc) is dat ook niet langzaam. Je moet die uitspraak zien in de context van een discussie met een andere PCT thru-hiker.quote:Op vrijdag 2 november 2018 14:28 schreef Postbus100 het volgende:
Jij liep toch gemiddeld 30km per dag? Dat noem ik geen langzame loper...
Als een hiker aan je vraagt "hoeveel miles doe jij per dag?" dan bedoelen ze meestal hoeveel miles je loopt op een hiking-dag. Ik mikte meestal op 20 miles per dag (en wat minder in de Sierra) en op de PCT is dat niet zo gek veel. De meeste mensen lopen meer, maar die doen dus om de zoveel dagen een zero day en ik niet.
For the record: mijn overall gemiddelde was 18 miles (29 km) per dag over de hele hike inclusief zero's, detours, resupply etc.
Hiken is toch iets anders dan werken. Het is geestelijk enorm ontspannend. Je bent ook nog eens afgesneden van al het nieuws dus je hebt totaal geen clutter in je hoofd. Dit is één van de leuke aspecten hiervan. Natuurlijk is het lichamelijk wel zwaar, maar als je de afstanden per dag beperkt dan word je s'morgens gewoon uitgerust wakker en heb je weer zin om verder te gaan. Zo ging het bij mij elke dag! S'avonds was ik wel moe maar geen enkele keer werd ik de volgende dag wakker met het gevoel van Bleh! ik heb er vandaag geen zin in of dat ik mij te moe voelde.quote:Toch denk ik dat je rustdagen wel nodig hebt. Je kunt wel zeggen: liever iets langzamer en dan elke dag, maar je hebt die rustdagen natuurlijk niet voor niets. Net als in het werkende leven. Je kunt niet zeggen: 'ik werk elke dag twee uurtjes minder en dan heb ik geen vakantie meer nodig', want ieder mens heeft een moment nodig om een keer op adem te komen. Zero-days zijn broodnodig. (maar misschien niet per se om de 3 dagen, want dan schiet het natuurlijk ook niet op).
En bedenk ook dat je de niet gelopen miles van je vrije dag op een andere dag dus extra moet lopen! Want je tijdwindow blijft hetzelfde. Consistentie was bij mij juist de sleutel naar het succes. Ik heb veel blessures gezien bij hikers die veel zero days namen en dan vervolgens belachelijk lange dagen moesten maken om de verloren tijd weer in te halen. Elke dag ongeveer dezelfde (niet te grote) belasting voorkomt blessures.
quote:
Nouja, je krijgt een medaille en je naam komt op de website bij de lijst van mensen die het hele stuk gelopen hebben. Het zou jammer zijn als mensen daar misbruik van maken. Maar ik denk dat het eergevoel van de meeste mensen wel hoog genoeg is om dat niet te doen.
Zelf ben ik bezig met de tocht van Land's End naar John O'Groats, maar ik heb een stukje de bus genomen (de brug over de Severn bij Bristol). Dus zelf vind ik nu dat ik dat stukje minstens alsnog moet gaan doen, het is mijn eer te na om dat niet te doen. Maar misschien dat anderen dat lekker zouden laten zitten.
Ik dacht dat er misschien stempelposten waren, net als bij de tocht naar Santiago de Compostela. Maar nee dus.
Tof! Doe je dat in etappes? Ik neem aan dat je niet as we speak aan de wandel bent? Hm, beetje off-topic
Ja in etappesquote:
[..]
Hm, beetje off-topic
maar het ligt nu even stil omdat ik een klein kind heb. Ik liep idd ongeveer 18-20 mijl per dag zonder rustdagen. Dat onderbreekt je tempo zo, en je wordt er juist moeier van. Wel met veel minder bepakking dan Selang hoor, ongeveer 12 kilo. Ik ben meer van het luxe wandelen, dus sliep elke dag in een B&B met een warme douche 
Oja Selang, heb je ook nog zeldzame vogelsoorten gezien? Of zijn deze allemaal vrij algemeen daar?
Heerlijk! Die wandeling zet ik ook mijn lijstje. Tot nu toe heb ik vooral hikes van een dag gedaan in de Highlands, Peak District en North Yorks Moorsquote:Op vrijdag 2 november 2018 15:22 schreef SaskiaR het volgende:
[..]
Ja in etappes
Oja Selang, heb je ook nog zeldzame vogelsoorten gezien? Of zijn deze allemaal vrij algemeen daar?
As a matter of fact... YES!quote:
Oja Selang, heb je ook nog zeldzame vogelsoorten gezien?
Deze Common Black Hawk fotografeerde ik op de PCT in Southern California. Pas toen ik thuis was identificeerde ik hem met behulp van experts. Common Black Hawks komen normaal gesproken namelijk niet voor in Californië.
Deze foto is nu geaccepteerd als pas de derde Common Black Hawk record in San Bernardino County en pas de twaalfde ever in de hele staat Californië! Mega rarity dus!
Op zichzelf is het overigens geen zeldzame vogel, ik had ze al eens gezien in zowel Arizona als Mexico maar mega zeldzaam in Californië.
Alle vogels op de foto's in het verslag zijn overigens niet zeldzaam. Vogels zijn meestal sowieso niet fotografeerbaar met mijn superzoom-pocketcameraatje dus alle foto's in het verslag zijn met redelijk wat mazzel genomen.
Btw: mensen graag ontopic blijven, anders is dit topic straks te snel vol!
quote:
Btw: mensen graag ontopic blijven, anders is dit topic straks te snel vol!
Ben je nooit bang van wilde dieren als je in je tentje ligt? Hebben beren alleen interesse in jouw voedsel of zien ze jou ook als eten?
Geweldige prestatie
Geweldige natuur
Schitterend verslag
Dit is geen half werk Goed werkquote:
[..]
Je moet je voorstellen dat ik - bij 35+ graden diep in de Grand Canyon - met een pikhouweel en schep in de weer was om de paden weer schoon te maken en te zorgen voor goede afwateringskanalen, hele dagen heb lopen sjouwen met 30-40 kilo zware rotsen om nieuwe paden te voorzien van 'zijkanten' of een dag heb staan zwoegen in een zandafgraving waarbij zand via ezels werd afgevoerd naar andere delen van het park.
Zeer zwaar, maar verreweg het mooiste werk wat ik ooit heb mogen doen. Na 10 dagen zonder douche vervolgens de (zeer dure) Grand Canyon McDonalds inlopen en verwelkomt worden met een daverend applaus omdat men aan je ziet (en ruikt) dat je je steentje hebt bijgedragen aan het behoud van de NP, geeft aan hoe zeer dat wordt gewaardeerd. Ik denk dat SeLang kan beamen dat zeker in het (Zuid)Westen van de VS het volk zo veel anders is, zo veel vriendelijker en ontvankelijker.. een verademing tov het drukke Oosten.
En ik ben inderdaad wel bekend met de trails in de nationale parken in het z/w; ben er zelf ook regelmatig geweest alleen dan gewoon als 'rondreizende tourist' in plaats van backpackend. Ik was eigenlijk ook vooral benieuwd naar de trails buiten de nationale parken
Ik vergeet nooit de mensen die in Bryce canyon met een ieniemienie graafmachine een trail aan het onderhouden waren. Ik heb me de hele avond af lopen vragen hoe ze die graafmachine daar kregen
On topic, hoop interessante info Selang!
In Yosemite John Muir trail gezien en dat vond ik al gekkenwerk, respect!
Wat een tocht!
Lijkt me ook erg mooi om zo in de seizoenen te lopen. Qua eten, doe je nog iets specifieks met zout, je drinkt en zweet natuurlijk als een gek op die warme stukken.
Hoe zwaar was je rugzak gemiddeld en op z'n zwaarst?
Maar dat wordt lastig in Den Haag. Wat een super tof concept. Later ga ik verder lezen.
De slangen vind ik niet zo leuk.
De zwarte beren die langs de PCT leven hebben inderdaad alleen maar belangstelling voor je voedsel en niet voor jou. Meestal zijn ze ook bang voor jou en rennen ze gauw weg als ze je zien. Washington heeft ook grizzly's maar dat zijn er veel minder en volgens jagers die ik daar tegenkwam gaan die ook wel op de vlucht als je wat lawaai maakt. (zelf heb ik geen grizzly's gezien).quote:
Ben je nooit bang van wilde dieren als je in je tentje ligt? Hebben beren alleen interesse in jouw voedsel of zien ze jou ook als eten?
Het meest "bang" was ik voor muizen en andere knaagdieren die een gat ik je tent en backpack kunnen knagen op zoek naar eten. Is mij niet overkomen maar veel andere PCT-hikers wel.
Ja goed punt! Ik had specifiek hiervoor inderdaad een pot zout mee zodat ik dan eventueel tijdens het lopen zout zou kunnen eten om de tekorten aan te vullen. Dat bleek niet nodig tijdens het lopen zelf maar s'avonds gooide ik wel veel extra zout door mijn (toch al zoute) eten om de tekorten aan te vullen. Dat smaakte dan goddelijk!quote:
Qua eten, doe je nog iets specifieks met zout, je drinkt en zweet natuurlijk als een gek op die warme stukken.
Het is wel grappig dat je op de trail specifiek eten uitzoekt dat thuis "slecht" is: zoveel mogelijk calorieën, veel vet, veel zout!
quote:
Hoe zwaar was je rugzak gemiddeld en op z'n zwaarst?
Dit is enorm variabel afhankelijk van waar je bent, of je net een resupply hebt gedaan en hoeveel water er is. Om een idee te krijgen:quote:
hoeveel kilo aan bagage, water en voedsel sjouw je eigenlijk met je mee?
Backpack exclusief eten, water en brandstof: ca 12 kg
Eten: 0 - 7 kg
Water: 0 - 10 kg
Brandstof: 0 - 0.7 kg
Extra voor de Sierra: (bear canister, spikes, ice-axe): 1.9 kg
Niet in backpack:
Verrekijker (om mijn nek): 1 kg
Camera (aan mijn riem): 0.3 kg
Hiking poles (in mijn handen): 0.53 kg
Het totale gewicht is niet alles simpel optellen. Bijvoorbeeld in de Sierra heb je extra dingen zoals bear canister maar hoef je bijna geen water te dragen.
Her zwaarste wat ik heb gedragen zal zo'n 26-27kg zijn geweest met full resupply en grote watercarries in de woestijn. Maar meestal liep ik maar kort met zo'n gewicht. Ik kampeerde liever niet bij water (want daar zijn ook andere mensen) dus vaak haalde ik water en liep dan een paar mijl verder voor een heerlijk eenzame plek. Diezelfde middag/ avond/ nacht gebruikte je dan alweer 2-2.5 liter dus als ik de volgend morgen vertrok was ik alweer 2.5kg lichter.
Tijdens deze hike zal mijn backpack het grootste deel van de tijd rond de 20kg zijn geweest met enkele dagen eten en enkele liters water.
Note: de meeste PCT-hikers hebben (veel) lichtere packs omdat zij de tijd op de trail minimaliseren terwijl ik die juist maximaliseer. De meeste PCT-hikers hebben een "sport" instelling - het gaat ze vooral om het (met zo weinig mogelijk moeite) completeren van de trail - terwijl het bij mij draait om maximale natuur exposure. Daarom had ik ook maar 4 zerodays (de meeste anderen hadden er tientallen).
Álles: de aardbeving, de bosbranden, de beren en alles en toch doorgaan.
Twee onderbroeken
Dank je. Je verslag ga ik nog eens lezen.
Ook een praktische vraag, je loopt soms door water of tot je middel in de sneeuw, je kleding wordt dan nat natuurlijk (sokken, broek) hoe krijg je dat snel droog aangezien je (begrijpelijk) maar 1 broek hebt en weinig sokken en ondergoed. En gaat je kleding niet erg snel slijten en dan met name sokken ed en je broek (al was die idd kapot gegaan las ik. En krijg je geen last van schuurplekken, ontstekingen en dan met name op gevoelige plekken zoals voeten, binnenkant bovenbenen, schaamstreek, oksels omdat dit toch door het lopen schuurt met kleding, nat wordt van rivier/regen/sneeuw/zweet. En heb je speciale kleding hiervoor mbt ondergoed en sokken?
Wandelen zo dwars door de natuur is toch wel de puurste vorm van reizen
Ik doe het je niet na Wat ik me afvroeg, bij die hitte: hoe bescherm je je tegen de zon? Pet/hoed natuurlijk en ik zag dat je vingerloze handschoenen gebruikt. Maar armen en benen? Lange mouwen lijkt me niet fijn. Of gewoon maar lekker laten braden?En hetzelfde een beetje met de muggen: gewoon maar lijden? Of antimuggenspul mee? Die vraag van boedepestenaar is ook wel interessant... (gebruikt) wcpapier verbranden kan natuurlijk niet, zie Torres del Paine jaren geleden
Toptopic Dat gaat inderdaad in een kuiltje (om dat te graven heb ik een schepje bij me - weegt 17 gram). Gebruikt pleepapier is niet schadelijk voor de natuur maar is puur een esthetisch probleem als beesten het opgraven e.d. Zelf heb ik gebruikt pleepapier meestal niet meegenomen maar door de poep heen geroerd (en nog een keer overheen pissen en opnieuw roeren) zodat het één stamppot werd en het niet is terug te vinden, waarmee dat esthetische probleem dus ook is opgelost.quote:
Ik neem aan dat je voor grote boodschappen een kuiltje graaft. Maar heb je ook wc-papier bij je en neem je dat na gebruik mee in je rugzak?
De hoogste riviertjes die ik door moest kwamen tot net onder mijn kruis. Ik rolde mijn broekspijpen dan zo hoog mogelijk op. Bij de hoogste rivieren werd het dan alsnog nat, maar minder dan wanneer je de pijpen niet oprolt. Broek is echter synthetisch materiaal dat weinig water opneemt heel snel droogt.quote:
Ook een praktische vraag, je loopt soms door water of tot je middel in de sneeuw, je kleding wordt dan nat natuurlijk (sokken, broek) hoe krijg je dat snel droog aangezien je (begrijpelijk) maar 1 broek hebt en weinig sokken en ondergoed.
Mijn boots en sokken gingen uit bij water oversteken en om mijn voeten te beschermen had ik neoprene kayakschoentjes mee. Die hebben een harde zool met veel grip, zitten als een sok om je voet heen (dus het krachtig stromende water krijgt er weinig grip op) en bieden zelfs een beetje warmte isolatie (het water is ijskoud smeltwater dus na een minuut of zo verlies je het gevoel in je voeten).
Wegzakken in de sneeuw werd je over het algemeen niet zo nat van, behalve je voeten. Er komt dan namelijk vaak sneeuw in je schoenen en als dat smelt krijg je natte voeten.
Sokken gingen verbazingwekkend lang mee. Ik heb bijna de hele trail gelopen op 2 paar lichte dunne wollen sokken en die zijn nu nog steeds in prima staat! Ik had een derde paar van dezelfde soort maar die heb ik pas helemaal op het eind gebruikt toen die andere twee beiden nat waren. Ik had ook nog twee paar dikkere sokken mee maar die heb ik weinig gebruikt (dunne sokken vind ik fijner).quote:En gaat je kleding niet erg snel slijten en dan met name sokken ed en je broek (al was die idd kapot gegaan las ik.
De reden voor de lage slijtage is o.a. omdat ik op boots loop en er daardoor weinig vuil/ stof in je schoenen komt (dat werkt als schuurmiddel). De meeste PCT-hikers lopen op trailrunners en die verslijten hun sokken dus veel sneller en krijgen last met blaren etc door het vuil dat in hun schoenen komt.
De broek die ik op de PCT droeg is van licht synthetisch materiaal dat een beetje kan stretchen (super comfortabel maar relatief kwetsbaar). Het is dezelfde die ik vorig jaar Op de Arizona Trail droeg, dus ik heb er nu bijna 6000 km mee gedaan (meer dan 7 maanden continue lopen). Ik kreeg stijtage en gaten aan de onderkant van de pijp (daar schuurt je schoen en/of planten langs de pijp). Het materiaal werd geleidelijk aan natuurlijk zwakker en op het laatst toen ik over trails liep die sterk overgroeid waren kreeg ik uiteindelijk een grote scheur (die ik ter plekke repareerde).
Ik heb nauwelijks last gehad van schuurplekken. Belangrijkste uitzondering waren mijn voeten toen ik in Washington dagenlang achter elkaar met natte voeten liep. Dat veroorzaakte op allerlei rare plekken kleine wondjes op m'n voeten. Die genazen razend snel als de voeten weer droog waren maar vaak was daar geen gelegenheid voor dus dat was toen wel even een punt van zorg.quote:En krijg je geen last van schuurplekken, ontstekingen en dan met name op gevoelige plekken zoals voeten, binnenkant bovenbenen, schaamstreek, oksels omdat dit toch door het lopen schuurt met kleding, nat wordt van rivier/regen/sneeuw/zweet. En heb je speciale kleding hiervoor mbt ondergoed en sokken?
De enige andere irritante plek was af en toe aan het einde van de dag daar waar de heupband van mijn rugzak zat als de rugzak heel zwaar was. Daaronder gaat het namelijk zweten dus je huid wordt zacht en het zout irriteert, vooral dus als een hele zware rugzak daar veel druk op uitoefent. En soms zit er iets onder, bijvoorbeeld de band van je broek, waardoor je een drukpunt kreeg. Met een beetje schuiven was het meestal wel op te lossen en de volgende dag was het altijd weer genezen.
Mijn (nylon?) hikingshirt was misschien wel mijn favoriete kledingsstuk. 99% van de tijd was dit mijn enige boven kledingsstuk. Comfortabel over een enorme temperatuur range, sneldrogend, UV-werend, redelijk winddicht en loeisterk. Ook deze heeft er nu meer dan 6000 km (>7 maanden) op zitten en vertoont nauwelijks sporen van slijtage. Helaas heeft mijn regenjas hierop afgegeven dus het ziet er niet meer zo mooi uit.
Hoed met rand, handschoenen, lange broek en lange mouwen! Veel hikers hadden een korte broek en korte mouwen maar ik begrijp niet hoe ze dat volhielden in de woestijn. Veel te heet! Ik merkte ook dat ik de woestijnsecties veel beter trok dan hun.quote:
Wat ik me afvroeg, bij die hitte: hoe bescherm je je tegen de zon? Pet/hoed natuurlijk en ik zag dat je vingerloze handschoenen gebruikt. Maar armen en benen? Lange mouwen lijkt me niet fijn. Of gewoon maar lekker laten braden?
Ander probleem met korte mouwen en vooral korte broek is dat je vreselijk vies wordt, want het grootste deel van de PCT is erg stoffig en je kunt je vaak dagenlang/ wekenlang niet wassen. Zonnebrand smeren (wat ik dus niet hoef te doen) versterkt het probleem verder. Slaapzak wordt dan ook vreselijk smerig.
Ik had geen antimuggenspul mee om dezelfde reden als hierboven. Geen zin in olieachtige troep op mijn huid. Just suck it up! Met lange broek en lange mouwen hoefde je alleen maar je gezicht en je handen in de gaten te houden (ze steken door je dunne sun gloves heen).quote:En hetzelfde een beetje met de muggen: gewoon maar lijden? Of antimuggenspul mee?
Daarnaast geven lange mouwen en lange broek wat bescherming tegen teken en planten die bij aanraking blaren (of erger!) veroorzaken, zoals poodle bush en poison oak die op veel plaatsen langs (en over) de trail groeien.
Had ik hierboven al beantwoord. En verbranden is inderdaad a total no-no want vrijwel de hele PCT is één grote tinderbox!quote:Die vraag van boedepestenaar is ook wel interessant... (gebruikt) wcpapier verbranden kan natuurlijk niet, zie Torres del Paine jaren geleden
Met een houten been wordt het nog een stuk lastiger denk ikquote:
quote:
[..]
Met een houten been wordt het nog een stuk lastiger denk ik
Hoe laat stopte je gemiddeld met lopen?
Ik stel me dan voor dat je je tentje dan opzet, wat pasta kookt en opeet. Maar wat doe je dan de rest van de avond? Had je een goed boek bij je
?Heb je de foto's niet gezien?quote:
Hoe lang was je effectief aan het lopen?
Hoe laat stopte je gemiddeld met lopen?
Ik stel me dan voor dat je je tentje dan opzet, wat pasta kookt en opeet. Maar wat doe je dan de rest van de avond? Had je een goed boek bij je
Jawel je kunt nog even chillen. Maar om negen uur zal het daar al wel vaak donker zijn. Wat doe je dan? Of ga je dan naar bed?quote:
wat had je mee aan persoonlijke verzorging (zeep, shampoo, deo) en hoe vaak had je de mogelijkheid om je kleren te wassen? Zelf kan ik ook best een paar dagen zonder douchen maar een schone onderbroek en sokken vind ik dan wel belangrijk
Per dag liep ik gemiddeld 10-12 uur. Je hele ritme bestaat uit lopen, eten, slapen, 5 maanden lang.quote:
Hoe lang was je effectief aan het lopen?
Hoe laat stopte je gemiddeld met lopen?
Ik stel me dan voor dat je je tentje dan opzet, wat pasta kookt en opeet. Maar wat doe je dan de rest van de avond? Had je een goed boek bij je
Een typische dag zag er ongeveer zo uit: rond 5:30 wakker worden omdat het licht werd. Dan op m'n dooie gemak ontbijten, spullen inpakken, tent afbreken en net voor 7:00 vertrekken. Rond 18:00 stoppen en op m'n dooie gemak mijn tentje opzetten, matrasje opblazen, dingen uitpakken e.d. Rond 19:00 beginnen met koken en eten. Daarna dagboek schrijven en route doornemen voor de volgende dag, evt nog wat vogels nakijken in m'n gids, eens in de zoveel dagen resupply plannen (waar, hoeveel moet ik bestellen etc) en af en toe kleine reparaties doen aan kleding en tent.
Als ik met alles klaar was dan ging ik lekker liggen, relaxen, luisteren naar de natuur. Vaak was het dan al verrassend laat (rond 21:00 of nog later) en dan viel ik meestal na een paar minuten al in slaap. Boek lezen heb je echt geen tijd voor (of überhaupt zin in).
Dit is één van de mooiste aspecten van zo'n tocht: je leeft helemaal in het hier en nu met alleen maar de dingen om je heen. Geen clutter in je hoofd, alleen maar de geuren en geluiden van de natuur. Zelfs als ik in een dorpje was voor resupply en er was wifi (die ik gebruikte om eten te bestellen) heb ik nooit het nieuws gecheckt of beurskoersen of wat dan ook. Zo snel mogelijk weer terug de natuur in.
Btw de tijden hierboven varieerden met seizoen en plaats. In de woestijn startte ik meestal een uur eerder omdat dan de zon al op je tent begon te branden en de laatste dagen in Washington juist wat later omdat het anders nog niet licht was tijdens het inpakken.
Ja je gaat enorm stinken!quote:
Nog een vraag over persoonlijke hygiëne. Je zegt zelf vooral 1 shirt en broek gedragen te hebben, ga je niet ontzettend stinken na een paar dagen?
Zelf kan ik ook best een paar dagen zonder douchen maar een schone onderbroek en sokken vind ik dan wel belangrijk
Alle PCT-hikers stinken en niemand geeft een f*ck! Het is een fact of life on the trail.Zeep en shampoo had ik niet mee, want dat is een totale no-no in de natuur. Zelf had ik wel deo mee (roller, vrijwel reukloos) maar ik ken geen enkele andere PCT-hiker die dat had. Iedereen behalve ikzelf is super geobsedeerd met het gewicht van hun backpack en deo is extra gewicht, dus...
Kleren (en jezelf) wassen kan niet zo vaak want het grootste deel van de trail is kurkdroog en de schaarse waterbronnen ga je niet vervuilen. Maar als ik bij snelstromend water kwam dan spoelde ik weleens mijn sokken uit en hing die dan aan m'n backpack om te drogen. Als ik kampeerde bij snel stromend water (niet vaak) dan kon ik hetzelfde doen met mijn broek en shirt. Op de meeste plekken (excl. Washington) droogde dat razendsnel.
De beste gelegenheid waren trailtowns waar soms een douche was die je kon gebruiken en een wasautomaat. Mensen die regelmatig off-trail overnachtten in een trailtown (ik dus niet) konden natuurlijk wat vaker wassen en douchen (maar die gebruikten dan weer geen deodorant, want dat weegt al gauw 80 gram).
Het grappige is dat als je lange tijd op de trail bent zonder je (met zeep) te wassen, dat "schone" mensen dan opeens stinken naar zeep. Thuis ruik je dat helemaal niet. Soms kwam ik dayhikers tegen in het bos en die zeeplucht rook ik dan vaak al voordat ik ze zag, soms op tientallen meters afstand! Je natuurlijke dierlijke reukvermogen komt weer terug.
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 06-11-2018 10:38:20 ]
Dan woonde jij niet bij mijn grootmoeder in de buurt.quote:
Het grappige is dat als je lange tijd op de trail bent zonder je (met zeep) te wassen, dat "schone" mensen dan opeens stinken naar zeep. Thuis ruik je dat helemaal niet.
Kom je op een zo'n reis niet tot bijzondere/nieuwe inzichten qua bijvoorbeeld levensbeschouwing? Of gebeurde dat vooral tijdens je eerste paar reizen en ben je inmiddels al 'gereset'?
Goeie vraag ja, ik ben benieuwd hoe ik zelf zou reageren.quote:
Kom je op een zo'n reis niet tot bijzondere/nieuwe inzichten qua bijvoorbeeld levensbeschouwing? Of gebeurde dat vooral tijdens je eerste paar reizen en ben je inmiddels al 'gereset'?
SeLang is iig gedeeltelijk gereset, anders vind je jezelf veel te onmisbaar om 5 maanden van de radar te zijn
quote:
Zelfde geldt voor je behoefte doen in de natuur: Graaf je een gat en gebruik je (biologisch afbreekbaar) toiletpapier..?
quote:
Dat gaat inderdaad in een kuiltje (om dat te graven heb ik een schepje bij me - weegt 17 gram). Gebruikt pleepapier is niet schadelijk voor de natuur maar is puur een esthetisch probleem als beesten het opgraven e.d. Zelf heb ik gebruikt pleepapier meestal niet meegenomen maar door de poep heen geroerd (en nog een keer overheen pissen en opnieuw roeren) zodat het één stamppot werd en het niet is terug te vinden, waarmee dat esthetische probleem dus ook is opgelost.
Heb je al een volgende trail geplanned? Had je gezien dat je de Arizona Trail ook al hebt gelopen. Ga je voor de Triple Crowne?
Dat is idd al jaren geleden gebeurd.quote:
Kom je op een zo'n reis niet tot bijzondere/nieuwe inzichten qua bijvoorbeeld levensbeschouwing? Of gebeurde dat vooral tijdens je eerste paar reizen en ben je inmiddels al 'gereset'?
Voor poepen graaf je een kuiltje. Afval draag je dagenlang bij je tot je weer in een plaatsje bent voor de volgende resupply waar je het dan in een vuilnisbak kunt gooien. Met het kopen van eten hou ik er daarom rekening mee hoe het is verpakt (geen dingen uit blik bijvoorbeeld). In de praktijk weegt je afval dan bijna niets.quote:
Hoe doe je het eigenlijk qua Leave No Trace mentaliteit SeLang? Bied de PCT voldoende plekken om je afval te dumpen of draag je dat langere tijd bij je voordat je dit kunt weggooien? Zelfde geldt voor je behoefte doen in de natuur: Graaf je een gat en gebruik je (biologisch afbreekbaar) toiletpapier..?
Niets gepland, wel meer ideeën/ wensen dan tijd. Eerstvolgende Amerikaanse trail zal wel de Continental Divide Trail worden (door de Rockies, in twee delen) maar dat zal niet voor 2020 worden. Voor komend jaar ben ik naar wat kortere trails aan het kijken.quote:
Heb je al een volgende trail geplanned? Had je gezien dat je de Arizona Trail ook al hebt gelopen. Ga je voor de Triple Crowne?
Een Triple Crowner zal ik waarschijnlijk nooit worden want de Continental Divide Trail wil ik zeker gaan lopen maar de Appalachian Trail trekt mij momenteel niet zo (te druk, te sociaal
en een stuk minder spectaculair dan de andere twee). Al weet je het nooit natuurlijk...Ik was af en toe bereikbaar per email als er een open wifi netwerk was in bijvoorbeeld een trailtown. Het is echte wildernis dus een telefoon signaal had je sowieso meestal niet, vooral niet in het noordelijke gedeelte. Dus inderdaad fingers crossed dat er niets ernstigs gebeurt. Maar vergeet niet dat het nog maar 20 jaar geleden is dat het heel normaal was dat je niet bereikbaar was op reis, zelfs niet als je in de bewoonde wereld reisde. Dat altijd bereikbaar zijn is iets van de laatste jaren.quote:
Ik las dat je met een telefoon zonder SIM reist. Ik begrijp je 'de-clutter' verlangen, maar dat betekent dat je al die maanden ook niet bereikbaar bent als er onverhoopt iets ernstigs met je familie mocht zijn?
hoe kun je steeds zulke lange perioden vrij krijgen/bekostigen? Ik zou dolgraag een reis van een paar maanden maken maar mijn werkt laat dat helaas niet toe. Wie weet zodra ik eigen baas ben Stoppen met werken en zuinig leven van de opbrengst van je investeringen. Tenminste, ik dacht dat ik zoiets eerder gelezen had.quote:
Nog 1 vraag, die ongetwijfeld al eens beantwoord is maar waar ik het antwoord niet op weet
Alleen de lange droge en hete stukken zou ik slecht trekken. Ik ben al een poosje naar (vn het zuidelijke stuk van) de Greater Patagionan Trail (niet echt een uitgezet en onderhouden trail zoals PCT) aan het kijken maar ik weet niet of ik er ook ooit echt aan ga beginnen.
Ik heb er (kleine) stukjes van gelopen en het trekt me wel heel erg maar ik vind het nog wel een beetje een enge stap om echt weken of maanden onderweg te zijn, vooral omdat ik al tijden met een soort chronische knieblessure loop (haha
, niet loop dus). Kortere tochten in minder desolate gebieden is dan toch wat minder ver uit m'n comfort zone, maar ongetwijfeld toch een heel andere beleving.quote:Op donderdag 8 november 2018 13:20 schreef Isdatzo het volgende:
Alleen de lange droge en hete stukken zou ik slecht trekken. Ik ben al een poosje naar (vn het zuidelijke stuk van) de Greater Patagionan Trail (niet echt een uitgezet en onderhouden trail zoals PCT) aan het kijken maar ik weet niet of ik er ook ooit echt aan ga beginnen.
Precies wat ik dachtquote:The Greater Patagonian Trail is not a hiking trail.
Yes, you read correctly so let me repeat one more time:
The GPT is not a hiking trail.
Dit is meer gewoon een trekking maken van midden Chili naar Zuid Patagonië. Wat uiteraard ook een hele uitdaging is, ik zou er zelfs met een paard niet aan beginnen. Ook omdat ik niet van paardrijden houd wellicht https://www.cbsnews.com/n(...)shington-2018-11-09/
Wat een bizar verhaal! Dat meisje heeft echt enorm veel geluk gehad!Tja, alles kan, als je maar wil. En als je niet wil, dan is dat ook prima. Blijven dromen heeft ook z'n charmes. En besluiten dat je iets niet doet, kan ook gemoedsrust gevenquote:Op vrijdag 9 november 2018 09:20 schreef Swetsenegger het volgende:
Ik krijg bijna zin om 'm ook te lopen. Maar met 2KM per dag wandelen is m'n voorbereiding niet goed genoeg denk ik
en ondertussen lekker genieten van als anderen het wel doen.Samen doen?quote:
Ik krijg bijna zin om 'm ook te lopen. Maar met 2KM per dag wandelen is m'n voorbereiding niet goed genoeg denk ik
quote:
E.T. wil ook mee, dus je vrouw heeft er dan 3 tieners bij voor 4 maanden.
Wat een geweldig verslag!
En de foto's, al die bloeiende cactussen vind ik echt zo mooi
Je bent zovaak zolang alleen, ook in de avond, als het koud en donker is. En dat voor maanden.
Miste je het contact thuis? En zijn er momenten dat je mentale dipjes hebt gehad? Heeft deze tocht je überhaupt veranderd qua persoon?
Ik vind dat heerlijk. Alleen met de natuurquote:
Prachtig verslag. Waar ik wel benieuwd naar ben is je gevoelens en mentale status tijdens de hike.
Je bent zovaak zolang alleen, ook in de avond, als het koud en donker is. En dat voor maanden.
. En geen clutter in je hoofd. Ik geniet van eenzaamheid en zoek dat bewust op. Het is ook knus s'avonds in je tentje in een lekkere warme slaapzak en een uil in de boom boven je tent Ik heb thuis nooit gemist. Ik had serieus nog maanden door kunnen gaan, mentaal gezien.quote:Miste je het contact thuis? En zijn er momenten dat je mentale dipjes hebt gehad?
Maar lichamelijk is een ander verhaal, want je wordt toch langzaamaan gesloopt door kleine blessures die je niet goed kunt laten genezen en die zich dus opstapelen. Er zijn dus ook wel dipjes geweest maar die waren altijd het gevolg van vermoeidheid of pijn, nooit eenzaamheid of heimwee.
Op geen enkel punt dacht ik: "ik wil naar huis". Maar het kwam wel voor dat ik doodmoe was met overal pijn en dat ik vroeger op de dag stopte met hiken. Dan zette ik mijn tentje op, ging lekker liggen, genieten van zingende vogeltjes en de heerlijke geuren van planten en bomen om mij heen en dan dacht ik weer: "wat is dit toch mooi!". Na een nachtje slapen had ik dan altijd weer zin in een nieuwe dag op de trail.
Nee, want ik heb wel vaker dit soort tochten gemaakt, al was dit wel verreweg de langste. Maar de Arizona Trail vorig jaar was bijvoorbeeld ook al 2 maanden (en eenzamer dan de PCT).quote:Heeft deze tocht je überhaupt veranderd qua persoon?
Arjan Dwarshuis ging een jaar de wereld over om zoveel mogelijk vogels te spotten. De documentaire: Arjan's Big Year is vanavond / vrijdag 14 december op NPO 2 om 19.20 uur. Dat wil je zien! 😀
...Om meer dan 6000 vogels waar te nemen in een jaar tijd ....
Gaaf zeg. En hoe zoek je thuis die eenzaamheid op?quote:
[..]
Ik vind dat heerlijk. Alleen met de natuur
[..]
Ik heb thuis nooit gemist. Ik had serieus nog maanden door kunnen gaan, mentaal gezien.
Maar lichamelijk is een ander verhaal, want je wordt toch langzaamaan gesloopt door kleine blessures die je niet goed kunt laten genezen en die zich dus opstapelen. Er zijn dus ook wel dipjes geweest maar die waren altijd het gevolg van vermoeidheid of pijn, nooit eenzaamheid of heimwee.
Op geen enkel punt dacht ik: "ik wil naar huis". Maar het kwam wel voor dat ik doodmoe was met overal pijn en dat ik vroeger op de dag stopte met hiken. Dan zette ik mijn tentje op, ging lekker liggen, genieten van zingende vogeltjes en de heerlijke geuren van planten en bomen om mij heen en dan dacht ik weer: "wat is dit toch mooi!". Na een nachtje slapen had ik dan altijd weer zin in een nieuwe dag op de trail.
[..]
Nee, want ik heb wel vaker dit soort tochten gemaakt, al was dit wel verreweg de langste. Maar de Arizona Trail vorig jaar was bijvoorbeeld ook al 2 maanden (en eenzamer dan de PCT).
Deur op slot en op zolder gaan zitten FOK´en natuurlijkquote:
[..]
Gaaf zeg. En hoe zoek je thuis die eenzaamheid op?
Van uitstel komt afstel.. dus toch maar eens beginnen met de voorbereidingen.
Bij deze enkele vragen:
1) Welke vond je het leukst en zwaarst? De Arizona Trial of de PCT?
2) Zou je 1 van deze trails, ook al betreft het een klein stukje, wel adviseren aan iemand, die slecht tegen koud/regen en verzengende hitte kan? Sweet spot is toch wel 25C met landklimaat, zoals ik destijds had in Zuid-Frankrijk (Argeles sur Mer) of Kroatië (Rovinj/Istrië)
In dat opzicht, vermoed ik dat de PCT voor mij te benauwd zal zijn, met gemiddeld veel regen in Washington. Maar dat is lastig in te schatten aan de hand van foto's.
[ Bericht 45% gewijzigd door FordSierra op 27-12-2018 23:32:32 ]
Ik kan niet kiezen welke ik leuker of mooier vind. Ze zijn beiden fantastisch mooi!quote:
Bij deze enkele vragen:
1) Welke vond je het leukst en zwaarst? De Arizona Trial of de PCT?
De AZT heeft in de Sonora Desert de mooiste woestijnflora van de twee en Grand Canyon is natuurlijk ook uniek en adembenemend. Ook is de AZT veel minder druk dus meer eenzaamheid (ik wil dat).
De PCT heeft op vrijwel de hele route prachtig uitzicht want je volgt de bergen (AZT is meer plateau). Ook heb je echt alpine landschappen met sneeuw e.d. in de Sierra (wat de AZT niet heeft) en ik vond de herfstkleuren in Washington fantastisch!
Dus kies maar...
Wat betreft zwaarte: de PCT is natuurlijk 3,5x zo lang. Ook heeft de PCT meer stijgen en dalen per afgelegde mijl. Maar gevoelsmatig vond ik de PCT niet zwaarder dan de AZT. Ik heb op de PCT ook veel sneller gelopen (maar had ook betere schoenen). Bij de AZT is er een afgetekend verschil in zwaarte tussen de zuidelijke en noordelijke helft (noordelijke helft is veel vlakker, sneller en koeler).
Op beide trails ga je een grote temperatuurrange meemaken, van soms enkele graden onder nul in de vroege morgen tot boven de 40°C op sommige dagen. Maar het is meestal goed te doen omdat de lucht meestal kurkdroog is. De zon is enorm krachtig maar daar kun je je op kleden (hoed met rand, lange mouwen, lange broek).quote:2) Zou je 1 van deze trails, ook al betreft het een klein stukje, wel adviseren aan iemand, die slecht tegen koud/regen en verzengende hitte kan? Sweet spot is toch wel 25C met landklimaat, zoals ik destijds had in Zuid-Frankrijk (Argeles sur Mer) of Kroatië (Rovinj/Istrië)
Zelf trok ik de hitte behoorlijk goed, waarschijnlijk dankzij kleding en een rustig tempo dat past bij de hitte. Veel mensen trokken de hitte in Southern California niet maar die liepen dan met alleen een petje op (geen rand rondom) en korte mouwen/ korte broek in een hoog tempo een berg op. Sja, dan vraag je om problemen. En de grammentellers dragen vaak ook te weinig water mee. Veel van die mensen gingen daarna s'nachts lopen.
In Washington heb ik de eerste helft ideaal weer gehad want het was zonnig maar niet meer zo heet. Eigenlijk was dat het beste hiking weer van de hele tocht. Maar het laatste stukje was erg nat. Meestal regende het dan niet hard, maar je wordt kletsnat door de planten die over de trail groeien. Washington kan dan wel koud aanvoelen door de vochtige lucht en natte kleren.quote:In dat opzicht, vermoed ik dat de PCT voor mij te benauwd zal zijn, met gemiddeld veel regen in Washington. Maar dat is lastig in te schatten aan de hand van foto's.
En je slaapzak verliest geleidelijk aan ook wat warmte door de nattigheid (condens) en niet kunnen laten drogen. Voor mij wederom geen probleem want ik heb genoeg marge in mijn systeem (extra droge kleding, warmere slaapzak, betere tent, etc) maar veel van de grammentellers hadden een kut tijd.
Best lastig, aangezien je in je eerdere posts nog aangeeft dat iedere gram telt en je min zo mogelijk mee moet nemen.
Ik heb in je andere topics gekeken: je posts wel lijstjes van je budget, plaatsen en getelde vogels, maar niet welke outfit en materiaal je hanteert, zodat ik het ook kan aanschaffen. Misschien ook een idee?
Ik denk dat ik met de voorbereidingen begin en volgend jaar ook in the States ga lopen, je posts vormen een mooie inspiratie daarvoor. Dankjewel Selang voor het delen van je mooie trips
.Ik besteed daar in de verslagen expres niet teveel aandacht aan. De verslagen zijn een ode aan de natuurlijke schoonheid en mijn beleving daarvan. Er zijn al zoveel blogs e.d. die focusseren op materiaal. Een andere reden is dat ik nogal afwijk van de standaard en mijn methodes niet noodzakelijk de beste keuze zijn voor anderen!quote:
Ik heb in je andere topics gekeken: je posts wel lijstjes van je budget, plaatsen en getelde vogels, maar niet welke outfit en materiaal je hanteert, zodat ik het ook kan aanschaffen. Misschien ook een idee?
Vooral op Amerikaanse trails als de PCT ligt de nadruk van vrijwel iedereen op zo licht mogelijk gewicht. En om dat te bereiken moet je de tijd op de trail minimaliseren. Dus mensen dragen zo weinig mogelijk (vaak ook heel weinig eten en water) en lopen zo snel mogelijk naar de volgende weg waar ze kunnen liften naar een trailtown waar ze dan uitgehongerd aankomen en gaan uitrusten en binge-eten.
Zelf doe ik precies het tegenovergestelde. Ik maximaliseer de tijd op de trail. Dus ik heb altijd meer eten bij mij zodat ik langzamer kan lopen, meer tijd heb voor de natuur en sommige trailtowns kan overslaan omdat ik nog genoeg voorraad heb. Mijn herbevoorradingen zijn snelle ninja-acties in and out, zo snel mogelijk terug op de trail, terwijl de meeste anderen regelmatig rustdagen nemen in towns en gaan binge-eten in restaurants. Maar omdat je veilige tijdwindow op de PCT maar ~5-5,5 maanden is moeten die dus op hikingdays grotere afstanden lopen dan ik. Veel van de snelle jongens en meisjes bleef ik dus de hele trail tegenkomen want die liepen mij met een noodgang voorbij maar terwijl zij rustten haalde ik ze weer in.
En omdat ik meer tijd doorbreng op de trail en daar van wil genieten zorg ik dat ik comfortabel ben en de dingen heb waar ik plezier aan beleef. Een verrekijker, een redelijke camera (velen hebben alleen een phone), een papieren dagboek en ik heb bijvoorbeeld een zonnepaneeltje omdat ik nooit lang genoeg in town ben om iets op te kunnen laden. Maar dat is natuurlijk wel allemaal extra gewicht.
Verder is er een veiligheidsmarge aspect. Veel lichtgewicht hikers accepteren een risico dat ze het soms koud gaan hebben en hebben dus af en toe een slapeloze nacht omdat hun slaapzak te dun is. (Of erger, mocht je een paar dagen vast komen te zitten in de sneeuw...). Ook dragen velen imo te weinig water. Die komen dan al gedehydreerd aan bij de volgende waterbron. Stel dat die droog staat? Geen marge! Ook dit jaar waren er weer helicopter rescues in de woestijn.
Goed, dat wou ik even gezegd hebben want je zult ontdekken dat de meeste anderen dus keuzes maken die een lichter gewicht opleveren. Het één is niet beter of slechter dan het andere, het is maar net wat je voor jezelf uit de hike wilt halen en er zijn persoonlijke verschillen in risico acceptatie.
Maar na deze toelichting wil ik best even een lijstje neerzetten met de belangrijkste dingen:
• Tent: Tarptent (Henry Shires) Double Rainbow
• Tyvek groundsheet
• Matrasje: Therm-a-rest NeoAir Xtherm
• Slaapzak: Cumulus Panyam 600 (met hydrophobic dons)
• Slaapzak liner: Jagbags silk mummy
• Kussentje: Decathlon
• Rugzak: Osprey Aether 70 (met thrash compactor bag als liner voor waterproofing in Washington)
• Stove: merkloos $5 Chinees dingetje van eBay
• Pot: Primus Alutech 1.0L + zelfgemaakte pot cozy voor isolatie
• Waterpurificatie: Sawyer Squeeze filter, chlorine tablets als backup
• Water bladders: Platypus 2L en Evernew 2L (totaal 10 liter) + 1 liter smart water bottle
• Hiking poles: Leki Thermolite
• Traction device: Kathoola Microspikes
• Ice Axe: Petzl Glacier (niet gebruikt, gedumpt na de Sierra)
• Bear Canister: BearVault BV500 (verplicht in de Sierra, gedumpt na de Sierra)
• Trowel: The Tentlab The Deuce of Spades
• Foodbag: Ursack Major
• Phone (zonder SIM): Oukitel K6000 Pro
• Powerbank: Anker 10.000mAh
• Solar charger: Suntactics sCharger5
• (Head)light: Zebralight H52w
• Hikingshirt: Columbia long sleeve
• Hiking trousers: Montane Terra Stretch
• Longjohn: Regatta (fleece)
• Baselayer: Merino blend (long sleeve) van Decathlon
• Midlayer: Rab
• Down Jacket: Montane Featherlite
• Regenjas: Marmot Precip
• Regenbroek: Peter Storm
• Sun gloves: Outdoor Research Active Ice Spectrum
• Handschoenen: Sealskinz (waterproof)
• Onderbroeken: Under Armour Boxerjock
• Sokken: Bridgedale Woolfusion Trail Ultra Light en Bridgedale Trekker
• Schoenen: Meindl Bhutan
• Decathlon Kayakschoentjes om riviertjes over te steken
• Hoed met rand: Higear (£5)
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 29-12-2018 12:42:50 ]
Dit is bedoeld voor mensen die denken dat ze een jas, een trui en een regenjas menen te moeten meenemen. Of een spijkerbroek. Of spelletjes (quote:
Best lastig, aangezien je in je eerdere posts nog aangeeft dat iedere gram telt en je min zo mogelijk mee moet nemen.
). En je kan je afvragen of je wel drie onderbroeken nodig hebt, of drie paar sokken. En als je moet kiezen van welke je drie meeneemt (sokken of ondergoed) welke kies je dan? En qua luchtbedjes: je hebt voor ¤100 meer evengoede luchtbedjes van 200 gram minder. Dat is toch weer elke dag een half flesje water minder meezeulen. En dat is veel! Of juist iets leuks als een fototoestel. Dus daarin is het de moeite om zo lichtgewicht mogelijk te gaan. Maar waar voor jou het optimum ligt (prijs - gewicht-kwaliteit), dat kan ik niet voor jou bepalen.
Daar kan vaak echt veel minder mee dan je denkt. Dat scheelt weer tillen. En je hebt het heus niet nodig.
Maar heb je ervaring? Want zo klinkt het niet? Wellicht eerst eens een kleine eerste probeersel in Nederland of in de Ardennen? Om feeling te krijgen met wat je zoal meesleept in een rugzak en hoe dat voelt?
Discussies over materiaal zijn universeel en niet beperkt tot de PCT of welke trail dan ook, dus het lijkt mij beter om daar een apart topic over te openen. Zoveel trails (lang en kort), zoveel mensen, zoveel meningen...
Als er behoefte aan is dan geef ik graag in een apart topic nadere toelichting over mijn specifieke materiaalkeuzes. En belangrijker: iedereen kan dan ook lekker discussiëren over hun keuzes zonder dat het "offtopic" is! Er zijn namelijk wel meer deskundige en ondeskundige trekkers/ kampeerders hier op FOK! die andere keuzes maken vanuit een ander perspectief en om goede redenen.
Goed punt, ik stop.quote:
Een andere reden waarom ik geen gear list in de OP zette is omdat dit dan binnen de kortste keren een topic over materiaal wordt. En ik wil graag dat dit een topic specifiek over de PCT blijft.
Discussies over materiaal zijn universeel en niet beperkt tot de PCT of welke trail dan ook, dus het lijkt mij beter om daar een apart topic over te openen. Zoveel trails (lang en kort), zoveel mensen, zoveel meningen...
Als er behoefte aan is dan geef ik graag in een apart topic nadere toelichting over mijn specifieke materiaalkeuzes. En belangrijker: iedereen kan dan ook lekker discussiëren over hun keuzes zonder dat het "offtopic" is! Er zijn namelijk wel meer deskundige en ondeskundige trekkers/ kampeerders hier op FOK! die andere keuzes maken vanuit een ander perspectief en om goede redenen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Postbus100 op 29-12-2018 16:55:17 ]
Wat een prachtig verslag door de verschillende landschappen en seizoenen.Dank voor het delen!
Ook hier stop ik met erover vragen omdat dit geen topic over materiaal is, maar toch wil ik je en Postbus100 even bedanken voor de informatieve posts en toelichtingquote:
[ervaringen over materiaal en materiaallijst]
Open dan ff een nieuw (algemeen) topicquote:
[..]
Ook hier stop ik met erover vragen omdat dit geen topic over materiaal is, maar toch wil ik je en Postbus100 even bedanken voor de informatieve posts en toelichting
Of vraag het in het algemene hikers-topic SPT / (Berg)wandelen, hiken en alles wat daarbij hoort #8 Ik weet niet of het door de lengte, de moeilijkheid qua weer condities/tijdsframe, of gewoon de extreem mooie fotos/landschappen die langs komen. Maar deze tocht is nog mooier dan alle vorige verslagen! Hierdoor krijg ik echt het verlangen om een lange afstands wandeling te gaan maken!
Alleen vermoed ik dat ik het nooit zou kunnen als ik dit verslag zo lees. De afstanden, hittes, pijntjes en alle dingen waar zelfs ervaren wandelaar Selang tegen opziet lijken me niet te doen. Mijn voeten doen al zeer bij het lezen van dit topic
Misschien toch eens een stap wagen en heel veel kleiner en dichter bij huis beginnen. De eenzaamheid en natuur lijken me wel echt een unieke ervaring!
Mijn eerste gedachte toen ik de kop van het artikel zag was natuurlijk 'zou het SeLang zijn'?
Nee dat was ik nietquote:Op vrijdag 22 februari 2019 09:22 schreef E.T. het volgende:
Ik lees net in het blad Roots een artikel van een man die ook deze trail heeft gelopen. Jammergenoeg is zijn verslag lang niet zo uitgebreid als hier en heeft hij het meer over het 'waarom' ipv over de trail zelf.
Mijn eerste gedachte toen ik de kop van het artikel zag was natuurlijk 'zou het SeLang zijn'?
. Ik ken het artikel ook niet.Het is op zich wel grappig hoeveel er door PCT-hikers wordt geschreven over waarom ze ~5 maanden van hun leven (+ voorbereiding) aan de trail besteden. De drijfveer voor veel mensen is dat ze iets voor zichzelf willen bewijzen of iets "speciaals" willen doen in hun leven, of een andere complexe reden.
Maar voor mijzelf is het echt heel simpel: ik ben een natuurmens en het is een schitterende trail! De PCT biedt de kans om echt in de wildernis te zijn en op een ononderbroken route het landschap en natuur te zien veranderen, zowel door geografie als door de verandering van de seizoenen. Het continue karakter van zo'n thru-hike maakt het een unieke natuurervaring.