De weg naar... (bewust) alleenstaand ouderschap.

quote:

Op zondag 24 juni 2018 11:38 schreef Moeraskat het volgende:

[..]

Minder jaloezie denk ik, omdat er geen liefdesgevoelens bij komen kijken van de co-ouder.

Oh daar zat ik nog niet eens aan te denken . Meer dat je inbreng over bijvoorbeeld opvoeding van het kind van je vriendin niet/minder van jou hoeft te komen want er is tenslotte een betrokken biologische ouder in het spel. Lijkt me dat je je dan soort van toeschouwer kan voelen. Lijkt me ingewikkeld .

quote:

Op dinsdag 19 juni 2018 20:36 schreef mspoez het volgende:

[..]

\Nou daar ben ik het niet mee eens hoor. Een kind krijgen omdat je 'rammelt' is natuurlijk niet vanuit het kind gedacht en vooraf ingepland co-ouderschap al helemaal niet. Dat kind komt er dan alleen omdat moeder dat graag wil.

Dat is toch met alle kinderen zo? De ouders kiezen ervoor om een kind te krijgen, puur en alleen omdat ze dat graag willen.

quote:

Op zondag 24 juni 2018 11:41 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]

Oh daar zat ik nog niet eens aan te denken . Meer dat je inbreng over bijvoorbeeld opvoeding van het kind van je vriendin niet/minder van jou hoeft te komen want er is tenslotte een betrokken biologische ouder in het spel. Lijkt me dat je je dan soort van toeschouwer kan voelen. Lijkt me ingewikkeld .

Is dat niet gewoon het zelfde principe wanneer mensen gaan scheiden en ze beiden voor het kind zorgen met een regeling? Ik denk dat de nieuwe ''ouder'' dan gewoon zo'n rol krijgt.

quote:

Op zondag 24 juni 2018 11:36 schreef littledrummergirl het volgende:
Wat ik me afvraag, hoe zou een situatie met co-ouderschap eruit zien als bijvoorbeeld de moeder een nieuwe relatie krijgt? Het lijkt me als nieuwe partner lastig dat je in een soort driehoek beland waarin al een andere co-ouder actief betrokken is bij het kind. Het lijkt me dat dat best "buitenspel" achtig kan voelen. Anders dan in bijv een scheidingssituatie.

Ik heb het al een paar keer overgelezen en ik snap het niet . Je bedoelt dat de nieuwe partner zich buitenspel voelt, of de co-ouder die geen nieuwe relatie aangaat? En waarom dan?

edit: ik zie dat je de nieuwe partner bedoelt. Ik zal het even beantwoorden vanuit mezelf. Een nieuwe partner is niet de ouder van het kind. Het kind heeft al 2 ouders. Het is de partner van en we hebben afspraken gemaakt over die persoon niet te snel introduceren etc. Als iemand jarenlang blijft en in huis komt wonen en dergelijke dan krijgt die persoon vanzelf een rol in het leven van het kind, natuurlijk. En dat is prima. Dan is het inderdaad een voordeel dat er geen oud zeer is van een verbroken relatie.

Misschien bedoel je dat je als alleenstaande ook zou kunnen kiezen om het alleen te doen, in de hoop dat er spoedig een partner komt en dat die dan de tweede ouderrol op zich neemt. Kan, maar dat is nogal een gok en een druk op die nieuwe relatie. Ik heb daar niet voor gekozen. Niet in de laatste plaats omdat dat in mijn geval nooit een vaderfiguur voor mijn kind zou opleveren. .

Ik schreef het niet heel duidelijk op maar ik bedoelde het idd zoals in je eerste voorbeeld lemijn . Dat lijkt me inderdaad iets wat je vooraf goed moet afstemmen of iig moet weten van elkaar hoe je erin staat. Best complex allemaal, nu ik er zo over nadenk .

Maar tegelijkertijd zo stoer dat mensen het aangaan, tegen conventies in, gewoon omdat ze het zo graag willen

Ik lees net een stuk in de Volkskrant magazine van afgelopen 23 juni. “Hoe dan ook een gezin” over singles met een kinderwens. Wie weet kan je het ergens vinden

quote:

Op zondag 24 juni 2018 11:42 schreef T-D het volgende:

[..]

Dat is toch met alle kinderen zo? De ouders kiezen ervoor om een kind te krijgen, puur en alleen omdat ze dat graag willen.

Los van dat er genoeg kinderen worden geboren waarbij de ouders dat niet wilden is het ook bewezen dat kinderen met 2 ouders (welke bij elkaar blijven) nogal wat stappen voor hebben op kinderen met een enkele ouder. Dus in die zin in het zeker egoïstischer dan wanneer je dit als stel beslist.

quote:

Op woensdag 27 juni 2018 14:09 schreef klaprooss het volgende:
Ik lees net een stuk in de Volkskrant magazine van afgelopen 23 juni. “Hoe dan ook een gezin” over singles met een kinderwens. Wie weet kan je het ergens vinden

https://www.volkskrant.nl(...)k-ontstaan~b11cfc7d/



Vond ik ook een mooi stuk inderdaad!

quote:

Op woensdag 27 juni 2018 14:33 schreef shifto het volgende:

[..]

Los van dat er genoeg kinderen worden geboren waarbij de ouders dat niet wilden is het ook bewezen dat kinderen met 2 ouders (welke bij elkaar blijven) nogal wat stappen voor hebben op kinderen met een enkele ouder. Dus in die zin in het zeker egoïstischer dan wanneer je dit als stel beslist.

Maar zit er dan een verschil tussen een bewust alleenstaande of een alleenstaande door een nare oorzaak?
Want ze maken dus wel onderscheid in wat voor twee oudergezinnen stappen voor hebben. (Ze moeten bij elkaar blijven).
Dus in die zin zijn alleen de ouders die bij elkaar blijven minder egoïstisch.

quote:

Op woensdag 27 juni 2018 16:22 schreef Omentielvo het volgende:

[..]

Maar zit er dan een verschil tussen een bewust alleenstaande of een alleenstaande door een nare oorzaak?
Want ze maken dus wel onderscheid in wat voor twee oudergezinnen stappen voor hebben. (Ze moeten bij elkaar blijven).
Dus in die zin zijn alleen de ouders die bij elkaar blijven minder egoïstisch.

Dat zou opgaan als mensen in die toekomst konden kijken, dat kan helaas niet. Je kan met goede hoop en goed geweten met zijn 2 aan kinderen beginnen en dan kan er altijd iets gebeuren. Dat heeft dan ook altijd zijn weerslag op het kind. Echter omdat je dat van te voren niet kan weten begin je er dus minder egoïstisch aan dan dat je al op die voet begint (als enkele ouder).

Ik vind dat mensen moeten doen wat ze willen hoor, maar in je eentje ouder worden doe je niet voor het kind.

Ik zie het anders. Juist omdat je niet in de toekomst kan kijken is elke reden voor en kind egoïstisch.
Ik ben trouwens elke dag blij met mijn egoïstische keus om alleenstaande moeder te worden.

Dat mag. Wijzelf beginnen nu pas aan kinderen omdat wij (ik) nu pas het gevoel hebben een kind met een zo goed mogelijke basis op de wereld te kunnen zetten. Ik zou het onverantwoord van mijzelf hebben gevonden om eerder aan kinderen te beginnen. Ik ben er van overtuigd dat die ook wel oud geworden zou zijn, maar nu weet ik zeker dat ik meer te bieden heb en dus een beter leven aan mijn kind kan geven.

Ik snap heel goed dat jij blij bent met je keus, ik hoop dat je kind dat over 20 jaar ook is.

Dat laatste is de wens van elke ouder denk ik.

Wat betreft de goede basis. Dat is voor elke ouder weer anders. Er bestaat voor mij niet 1 goede basis.
Voor jou was dit het juiste moment. Voor een ander is het liefde en ruimte. Voor mij was de basis ook goed door weer andere redenen.
De basis is voor mij vooral een mening van de (toekomstige) ouder.

[ Bericht 52% gewijzigd door Omentielvo op 27-06-2018 17:01:50 ]

quote:

Op woensdag 27 juni 2018 14:33 schreef shifto het volgende:

[..]

Los van dat er genoeg kinderen worden geboren waarbij de ouders dat niet wilden is het ook bewezen dat kinderen met 2 ouders (welke bij elkaar blijven) nogal wat stappen voor hebben op kinderen met een enkele ouder. Dus in die zin in het zeker egoïstischer dan wanneer je dit als stel beslist.

Klopt maar niemand kan in de toekomst kijken. Anders had ik waarschijnlijk ook andere keuzes gemaakt.

quote:

Op woensdag 27 juni 2018 16:54 schreef Omentielvo het volgende:
Dat laatste is de wens van elke ouder denk ik.

Wat betreft de goede basis. Dat is voor elke ouder weer anders. Er bestaat voor mij niet 1 goede basis.
Voor jou was dit het juiste moment. Voor een ander is het liefde en ruimte. Voor mij was de basis ook goed door weer andere redenen.
De basis is voor mij vooral een mening van de (toekomstige) ouder.

Mee eens. Als die goede basis er maar is!

Maar 2 perfecte ouders is natuurlijk altijd beter dan 1 perfecte ouder.

Niet dat de perfecte ouder bestaat.

Los van dat je niet hoeft te streven naar perfectie, volgens mij is goed al goed genoeg, is uit wetenschappelijk onderzoek al gebleken dat kinderen het niet slechter doen bij bewust alleenstaande moeders dan bij traditionele tweeoudergezinnen.

Er zijn zoveel variabelen die maken of een kind het goed heeft - het aantal ouders en van welk geslacht/ welke geaardheid die zijn, is echt maar een onderdeel daarvan. Dus zeggen dat bewust alleenstaande ouders egoïstisch zijn: ja, open deur. Dat ze het beter zouden kunnen laten in het belang van hun kinderen: onjuist.

Hi MiNi1981,

Ik ben al bijna vier jaar (on)bewust alleenstaande moeder en op dit moment 5 weken zwanger van de tweede.

Mijn oudste is geboren als ‘geluk bij een ongeluk’ so to speak, de tweede nu, is van een C-donor. Ik denk dat ik er ongeveer een jaar, anderhalf jaar over gedaan heb om hem te vinden. Inderdaad zijn er wat viezige en opdringerige types tussen, en mannen die vinden dat je op je knietjes dank moet zeggen omdat ze je willen helpen. Zo iemand komt natuurlijk wel dicht bij je (dwz bij je thuis of iig heb je een of meer keren face to face contact), dus ik vond het heel belangrijk dat ik me comfortabel voelde. Op een gegeven moment werd dàt belangrijker dan het uiterlijk.

Uiteindelijk heb ik ‘mijn’ donor (ook nog met de uiterlijke kenmerken die ik wilde) gevonden op OneWish, eerst afgesproken, toen een donorcontract opgesteld en uiteindelijk de eerste donatie.

In principe is er geen contact, behalve als het kind dat wil en we hebben afgesproken dat er een keer in het jaar een update met foto’s zijn kant opgaat.

quote:

Op zondag 5 augustus 2018 23:27 schreef Djoess het volgende:
Hi MiNi1981,

Ik ben al bijna vier jaar (on)bewust alleenstaande moeder en op dit moment 5 weken zwanger van de tweede.

Mijn oudste is geboren als ‘geluk bij een ongeluk’ so to speak, de tweede nu, is van een C-donor. Ik denk dat ik er ongeveer een jaar, anderhalf jaar over gedaan heb om hem te vinden. Inderdaad zijn er wat viezige en opdringerige types tussen, en mannen die vinden dat je op je knietjes dank moet zeggen omdat ze je willen helpen. Zo iemand komt natuurlijk wel dicht bij je (dwz bij je thuis of iig heb je een of meer keren face to face contact), dus ik vond het heel belangrijk dat ik me comfortabel voelde. Op een gegeven moment werd dàt belangrijker dan het uiterlijk.

Uiteindelijk heb ik ‘mijn’ donor (ook nog met de uiterlijke kenmerken die ik wilde) gevonden op OneWish, eerst afgesproken, toen een donorcontract opgesteld en uiteindelijk de eerste donatie.

In principe is er geen contact, behalve als het kind dat wil en we hebben afgesproken dat er een keer in het jaar een update met foto’s zijn kant opgaat.

Spannend, tweede al onderweg. Gefeliciteerd! En hoe is het contact met de vader van je eerste kindje, als ik vragen mag?

[ Bericht 2% gewijzigd door Seven. op 22-08-2018 14:32:51 ]

Ik weet niet of mijn verhaal hier past.

Ik heb een paar keer samengewoond en steevast erg ongelukkig geweest in de liefde (dat lag deels aan mezelf). Ik twijfelde altijd aan mijn kinderwens. Ik schommelde tussen 'ik wil een groot gezin' naar 'niet mijn ding' en 'ik ben te jong om het uit te sluiten'.

2,5 jaar geleden ging er weer een relatie voorbij. En toen ontstond ook een nieuwe zelfverzekerdheid, ik voelde ineens dat ik helemaal niet hoefde te wachten op 'de juiste vent' en 'de juiste omstandigheden'. Ik was sowieso wel klaar met relaties, dus ik begon me voor te bereiden op mijn toekomst alleen, en daarin de omstandigheden creëren om zelf een gezinnetje te vormen. Ik heb met mezelf een pact gesloten om de omstandigheden er naar te maken, dus eerst settelen op 1 plek en huis kopen. De goeie baan was op dat moment al een feit. En daarna verder nadenken over de invulling, ik hinkte ook heel erg op twee gedachten tussen co-ouderschap en donor.

Ik ben in het jaar dat daarop volgde vanuit Engeland terug verhuisd naar Nederland, want ik heb hier een sterker vangnet. De baan die ik nu heb, is véél beter dan mijn vorige en deze werkgever is ook veel geschikter voor jonge ouders. Ik bleef wel daten maar alleen met de intentie om te scharrelen. En toen kwam ik mijn partner tegen. Binnen een week was het mij wel duidelijk dat ik met een fantastische kerel te maken heb. En sinds ik met hem ben, weet ik dus hoe een leuke gezonde relatie kan werken. Uiteindelijk dacht ik.. fuck it, ik ga gewoon eerst kijken hoe het voelt om contact te hebben met mogelijke co-ouders, en als dat niet goed voelt, dan kan ik alsnog terugvallen op het donor-plan. Ik heb na mijn terugkeer via meerdangewenst.nl oriënterend contact gehad met een homostel, waar geen klik mee bleek te zijn. Ik heb met een bevriende homo overlegd, zijn partner wilde echter liever een adoptiekind uit China (ook vanwege zijn Chinese afkomst). Ik heb een half jaartje nadat mijn partner en ik elkaar hebben leren kennen, een superleuk huis met 3 slaapkamers gekocht (dat worden er na verbouwing 4). We zijn nu 1,5 jaar samen, hij woont er gewoon bij in en zijn dochters van 10 en 13 hebben allebei hun eigen kamer. Ik heb vanaf het begin open kaart gespeeld, dat ik bezig ben met mijn kinderwens. Hij heeft mij vrij gelaten in de contacten met de eerder genoemde homostellen, en ik heb hem de keuze gelaten of en in hoeverre hij erbij betrokken wilde zijn.

Begin dit jaar gaf hij aan dat hij een 'gewoon' gezin wilde met mij, waarin hij de vaderrol voor zichzelf wil, ware het niet dat hij een genetische afwijking heeft die hij niet door wil geven. Hij is daar heel stellig in, als hij had geweten van zijn afwijking, dan waren zijn dochters er niet geweest. Hij geeft ook aan dat hij zonder genetische afwijking, een biologisch kindje samen met mij zou willen. Dus sindsdien zijn we een beetje aan het rondkijken voor een Deense donor. Ik heb aan hem gevraagd om na te denken over anoniem of niet-anoniem. Ik heb een voorkeur voor niet-anoniem. Hij heeft zelf ook wel eens aangegeven dat hij het liefst een B-donor wil, maar dat was zijn eerste gedachte en deze

Als mijn huisarts volgende week terug is, dan maak ik een afspraak voor een verwijzing naar de fertiliteitskliniek. Met een Deense donor, is er momenteel een wachtlijst van 9 weken (volgens mij 9 weken wachten voor het eerste consult, en dan 9 weken wachten voor de behandeling). Dus hopelijk eind oktober/begin november het eerste consult en dan rond de jaarwisseling beginnen met actief proberen..! Hopelijk gaat het allemaal een beetje volgens dat plan, dan zou ik binnen een jaar of 2 al moeder kunnen zijn. En tegen de verwachting in, samen met een geweldige partner/vader,

quote:

Op zondag 5 augustus 2018 21:24 schreef MiNi1981 het volgende:
Het is al weer even geleden dat ik hier gereageerd heb. Maar alle vragen, ervaringen en anderszins interessante bijdrages zijn erg waardevol in de brij aan gedachtes die er zijn als je heel bewust nadenkt over solomoederschap (vond ik wel een erg mooie term, aangezien bewust alleenstaand moederschap ook duidt op bewust alleenstaand. Dat is niet voor iedereen, en voor mij iig niet, het geval.).

Ik ben inmiddels een boek aan het lezen dat heet: Geen partner, wel een kinderwens

Een erg fijn boek waarin eigenlijk een hoop vragen, artikelen, onderzoeken maar ook quotes van solomoeders of kinderen van donoren benoemd worden. Ik heb het boek nog niet uit, maar het is nu al de moeite waard vind ik iig.

Ik ben inmiddels ook met wat andere vrouwen in gesprek die in dezelfde fase zitten van het maken van een keuze. En door het ook echt hardop te bespreken merk ik dat de brij aan informatie steeds meer geordend raakt en het ook steeds concreter wordt waar ik voor mijzelf naar toe wil.
Heb wel een poging gewaagd om met donoren in contact te komen maar dat heb ik voor nu weer even geschrapt. Er zaten een paar aparte contacten tussen, waar ik mij op geen enkele manier comfortabel bij voelde.

Wat mij de afgelopen tijd bij mijzelf is opgevallen is dat ik steeds meer merk dat de mogelijke keuze voor co-ouderschap met een wensvader steeds minder bij mij als persoon gaat passen. Ik heb de optie nog niet volledig 'afgeschreven' maar op de voorgrond is hij ook helemaal niet.

Dan blijft er nog de keuze tussen B-donor of C-donor over. B= een donor uit een kliniek waarbij het kindje vanaf zijn/haar 16e de gegevens kan opvragen om contact te leggen. En C= een donor die je zelf zoekt en je vooraf meer weet van je donor en daar in onderling contact afspraken kunt maken hoe je met de donor de toekomst ziet.

Het is een mooi en interessant onderwerp maar toch nog steeds wel erg onderbelicht. Je ziet en leest wel veel meer over de mogelijkheden, met name gericht op de LHBTI-groep. Maar toch minder op de wens van solomoeders die heteroseksueel zijn. In de basis, de keuze van het ouderschap dmv een donor, is het 'natuurlijk' het zelfde. Maar de buitenwereld lijkt het 'normaler' te vinden dat de groep LHBTI normaler is voor de keuze van ouderschap met een donor (want het is niet de standaard man/vrouw relatie) dan een alleenstaande vrouw die kiest voor solomoederschap (ongeacht de achterliggende reden).

_{ik dacht ik schrijf hier weer even wat weg. Voor mijzelf, voor eventueel meelezende andere vrouwen/mannen die met dezelfde gedachtes en keuzes maken zitten, voor andere geïnteresseerden.}

Haha, herkenbaar. Vol goede moed aan het co-ouderschap idee beginnen en gaandeweg ontdekken dat het je minder en minder aanspreekt.

Heb je al eens op de website van Cryos gekeken? Ik heb dat een paar maanden geleden voor het eerst gedaan, mijn bek viel open. .

Een vriendin van me is ook via een (Nederlandse) donor in verwachting geraakt via het ziekenhuis in Arnhem. Dus zij mocht niet zelf kiezen, plus wachtlijst en naar nu blijkt: de administratie van dit ziekenhuis is een enorme puinhoop, dus daar wil ik zelf niet naartoe. Ze heeft de biologische vader zelf opgespoord en via zelf-inseminatie heeft ze een tweede kindje met hem gekregen. Ze hebben regelmatig contact met hem, de invulling die zij er aan geven is heel leuk (vind ik).

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:39 schreef Seven. het volgende:

[..]

Haha, herkenbaar. Vol goede moed aan het co-ouderschap idee beginnen en gaandeweg ontdekken dat het je minder en minder aanspreekt.

Heb je al eens op de website van Cryos gekeken? Ik heb dat een paar maanden geleden voor het eerst gedaan, mijn bek viel open. .

Een vriendin van me is ook via een (Nederlandse) donor in verwachting geraakt via het ziekenhuis in Arnhem. Dus zij mocht niet zelf kiezen, plus wachtlijst en naar nu blijkt: de administratie van dit ziekenhuis is een enorme puinhoop, dus daar wil ik zelf niet naartoe. Ze heeft de biologische vader zelf opgespoord en via zelf-inseminatie heeft ze een tweede kindje met hem gekregen. Ze hebben regelmatig contact met hem, de invulling die zij er aan geven is heel leuk (vind ik).

Jij hebt toch een vriend?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:40 schreef T-D het volgende:

[..]

Jij hebt toch een vriend?

Dat klopt. Toen ik hem leerde kennen, had ik mijn leven net omgegooid omdat ik single moeder zou worden, maar daar kwam hij tussendoor fietsen.

We willen graag samen een kindje, maar geen biologische omdat Six. een genetische afwijking heeft die hij niet door wil geven.

quote:

Op vrijdag 15 juni 2018 21:46 schreef Omentielvo het volgende:
Maakt niet uit.

Co-ouderschap heb ik nooit aan gedacht
Dus de manier hoe was een vrij makkelijke keus.

Om echt de stap te nemen ben ik echt wel heel lang mee bezig geweest. Ik ging rammelen rond mijn dertigste. Maar in het begin meer als wens. Toen een nichtje van mij zwanger raakte wist ik echt dat ik het ook wilde en ben ik meer gaan denken over de manier waarop. Maar zelfs toen duurde het nog een jaar voordat ik de knoop doorhakte.

Het alleenstaand ouderschap en sowieso het moeder worden overviel me. Er waren achteraf zoveel dingen die ik gewoon niet voorzien had.
Maar elke dag ben ik nog zo blij met de gemaakte stap.

Ik ben even benieuwd naar de dingen die je niet aan zag komen?

quote:

Op woensdag 22 augustus 2018 14:55 schreef Seven. het volgende:

[..]

Dat klopt. Toen ik hem leerde kennen, had ik mijn leven net omgegooid omdat ik single moeder zou worden, maar daar kwam hij tussendoor fietsen.

We willen graag samen een kindje, maar geen biologische omdat Six. een genetische afwijking heeft die hij niet door wil geven.

Oh zo. Ik snap dat hij zijn afwijking niet door wil geven.
Denemarken nog een optie voor jou? Mijn buurvrouw is ook een BAM en die heeft het via een kliniek in Denemarken gedaan.