Parijs - Roubaix 2018 #1

Roger De Vlaeminck (70) legt Wout van Aert (23) uit hoe je Parijs-Roubaix wint
“Na de Ronde ben je toch met de vélo naar huis gereden?” “Naar huis? Jij weet niet waar ik woon, zeker?”

Een paar goeie handschoenen, geen zonnebril, vierenhalve kilo druk vooraan, vijfenhalf achteraan. Meer is er volgens Roger De Vlaeminck niet aan gelegen om Parijs-Roubaix te winnen. Een uur lang doceert hij voor Wout van Aert, eindelijk nog eens een moderne renner naar zijn hart. “Binnen de drie jaar wint hij Roubaix. Maar wel alle dagen gaan slapen om negen uur hè, Wout.”

Roger De Vlaeminck heeft lectuur meegebracht voor Wout van Aert: zijn dagboek uit 1975, het beste jaar uit zijn carrière, waarin hij wereldkampioen veldrijden werd én Parijs-Roubaix won. Je leest op 17 februari: “Naar de kapper geweest. 12 frank.” Op 3 april: “Bougies laten vervangen. 1.025 frank.” Maar er staat ook dag per dag in hoeveel kilometer De Vlaeminck koerste of trainde. Dat is best veel. Op 12 februari: “75 kilometer achter de brommer.”

De Vlaeminck: “Wout, vent, gij moet dat ook bijhouden. Alles opschrijven, ge gaat daar later veel aan hebben.”

Van Aert: “Tegenwoordig hebben we daar een computer voor, Roger.”

Wout, is er één iets in het bijzonder dat jij graag wil weten van viervoudig winnaar Roger?

Van Aert: “Ik ben curieus hoe mijn lijf gaat reageren op Roubaix. Reed jij bijvoorbeeld met handschoentjes, Roger?”

De Vlaeminck: “Altijd.”

Van Aert: “Tom Boonen zonder blijkbaar.”

De Vlaeminck: “Wat je wel moet doen, is op voorhand rijden met de handschoenen die je in Roubaix gaat dragen. Dat scheelt bij de schokken. Rijd jij graag met de handen bovenop het stuur?”

Van Aert: “Altijd vanboven of vanonder, maar nooit met mijn handen aan de shifter.”

De Vlaeminck: “Niet duwen op uw stuur hè, maat. Pas op, ge gaat dat moeten leren. Volgend jaar zal het al minder pijn doen. Aan de andere kant: als ge in vorm zijt, dan hebt ge nergens last van. Ik heb in Roubaix nooit van iets last gehad.”

Van Aert: “Na Strade Bianche deden mijn ogen veel pijn. Toen zijn we ’s avonds nog iets gaan eten en kon ik geen licht verdragen. Mijn ogen waren volledig ontstoken. Door de steenslag, denk ik.”

De Vlaeminck: “Hebt gij geen zonnebril? Of kon je er niet meer door zien door de regen?”

Van Aert: “Na tien kilometer afgezet. Ik zag er niks meer door.”

De Vlaeminck: “Wij hadden nooit een zonnebril. Wij hadden just niks. Zelfs geen helm op onze kop.”

Nog advies, Roger? Bandenspanning?

De Vlaeminck: “Ik reed met vier kilo vooraan en vijf achteraan. Hoeveel weeg jij, Wout?”

Van Aert: “Zes- a zevenenzeventig kilo.”

De Vlaeminck: “Dan moet ge een halve kilo meer steken dan ik. Vierenhalf-vijfenhalf.”

Van Aert: “Ik ben wel gewoon om met de spanning een beetje te spelen van de cross. In de verkenning heb ik dat ook al gedaan.”

De Vlaeminck: “De eerste 140 kilometer reed ik steeds met mijn gewone fiets. Dan liet ik de ploeg wachten en pakte ik mijn crossvélo. Doe jij dat ook?”

Van Aert: “Op die Stevens-crossfiets heb ik nog niet gereden. Dus dat is geen goed idee. En ik denk dat een crossfiets sowieso niet snel genoeg is op de andere stukken van Roubaix.”

Is Parijs-Roubaix tactisch ingewikkeld?

De Vlaeminck: “Maar nee. Ge moet gewoon zorgen dat ge vooraan zit. Altijd bij de eerste twintig. Positioneren kan geen probleem zijn voor Wout. Crossers kunnen dat allemaal. Let maar op: een crosser als hij zal niet rap vallen in Roubaix.”

Is dat zo, Wout?

De Vlaeminck: “Hoe? Ga je wat ik zeg in twijfel trekken misschien?”

Van Aert: “Je merkt dat wel in het peloton. Op de grindwegen van de Strade zie je renners zo verkrampen zodra ze op gravel rijden. Wij hebben veel meer dat grondgevoel.”

De hamvraag: kan Wout zondag al winnen, Roger?

De Vlaeminck: “Zondag moet hij vooral leren, maar binnen de drie jaar kan hij winnen. En ja, het kan vroeger zijn ook.”

Van Aert: “Ik zou er direct voor tekenen.”

De Vlaeminck: “Maar ge moet u wel verzorgen en blijven soigneren. Ik zat alle dagen om negen uur in mijn bed. En dan droomde ik van Eddy Merckx.”

Van Aert: “Amai.”

De Vlaeminck: “Wat ge ook moet doen: veel kilometers doen op training. En bijtrainen na een koers. Neem een maat mee, eet een taartje onderweg en rijd naar huis. Mocht ik zijn sportdirecteur zijn, dan moest hij na de Ronde van Vlaanderen achter de auto naar huis rijden.”

Van Aert: “Allez Roger, gij weet niet waar ik woon, zeker? Oudenaarde-Herentals. Pff.”

De Vlaeminck: “Dan doe je toch vijftig kilometer en stap je in de auto. (lacht) Gij gaat dat nooit kunnen geloven, maar weet je hoeveel kilometer ik deed?”

Van Aert: “Gij gaat het mij nu vertellen, Roger.”

De Vlaeminck: “Bij ons lag GentWevelgem nog op de woensdag voor Roubaix. 265 kilometer en vier keer de Kemmel over. Mijn maat stond in Wevelgem met zijn derny en hup, 120 kilometer op souplesse naar huis. De volgende dag 180 kilometer achter de auto en op vrijdag at ik een hele taart op. Suikers en voorts niks. Ik zeg niet dat gij dat ook allemaal moet doen, maar probeer dat toch een keer.”

Van Aert: “Gij reed 380 kilometer op een dag? En dan zat je nog altijd om negen uur in uw bed?”

De Vlaeminck: “Maar ge zijt toch sportman? Vaak had ik om negen uur ’s morgens ook al 180 kilometer gereden. Als ge aanzet om vijf uur kom je niemand tegen, hè. Dan belde ik om kwart over negen naar mijn maat Walter Godefroot, vraag dat maar na. Samen trainen, Walter? Maar we gaan niet te veel doen, hè. Hij had geen flauw idee dat ik ervoor al 180 kilometer had gereden. Altijd proberen om uw maten te flikken, Wout.”

Van Aert: (lacht) “Ik probeer erop te letten.”

Wout, ken jij de geschiedenis van het wielrennen? Weet je wat Roger allemaal heeft gewonnen?

Van Aert: “Van de cross weet ik veel van vroeger. Er staat niet veel op YouTube dat ik niet heb gezien. Maar van de weg… Ik ken Roger zijn palmares. Vier keer Roubaix en één keer wereldkampioen veldrijden.”

De Vlaeminck: “En Tirreno? Weet je dat?”

Van Aert: “Zeven keer gewonnen?”

De Vlaeminck: “Niet overdrijven. Zes keer. Ge moet mijn naam een keer intikken op internet. Tegenwoordig doen jullie dat toch zo? Ik zal het u zeggen: 22 ritten in Tirreno, 22 ritten in de Giro, drie keer Sanremo, twee keer Lombardije, twee keer Omloop… Bij mij was alles direct twee of drie keer.”

Je hebt nog werk, Wout.

Van Aert: “Goh, ik denk eerlijk gezegd dat zo’n palmares vandaag niet meer realistisch is.”

De Vlaeminck: “Dat moogt ge niet zeggen. Waarom zou dat niet kunnen?”

Wout zei eerder dat hij 76 kilo weegt. We gaan van hem toch niet verwachten dat hij Lombardije wint?

De Vlaeminck: “Waarom niet? Hinault was misschien klein, maar ook een geblokte. Het speelt geen rol hoe ge gebouwd zijt. Het enige wat telt, is dat je klasse hebt. Wout heeft die.”

Van Aert: “Met gewicht kan je ook alle kanten uit. Dumoulin weegt nu zes kilo minder dan vroeger.”

De Vlaeminck: “Ge kunt toch klimmen? In Strade Bianche zijn die hellingen ook geen prutsen.”

Van Aert: “Maar voor de Strade zou ik eigenlijk al iets minder moeten wegen. Alleen ben ik heel mesomorf aangelegd (makkelijk spiermassa opbouwend, nvdr.). Ik ga nooit aan 68 kilo geraken. Daarnet bij de foto heb ik gezien dat ik ook een stukje groter ben dan u, Roger.”

De Vlaeminck: “Ja maar ja, ik ben ook al vier centimeter gekrompen. Vroeger was ik 1m84. Als ge oud wordt, staat u dat ook te wachten. Uw ruggengraatje gaat ook ineenzakken. Dju vent, ik ga toch niet blijven krimpen, zeker?”

Moet Wout kiezen tussen het veld en de weg, Roger? Bondscoach Kevin De Weert meent van wel.

De Vlaeminck: “Allez, waarom zou hij nu moeten kiezen? Ik heb het toch wel bewezen, zeker? Ik deed de weg, het veld én Zesdaagses. En had de mountainbike al bestaan, ik had dat ook gedaan. Ik zeg het nog eens: als je klasse hebt, is dat allemaal geen probleem. Marianne Vos bewijst het, ik heb het bewezen, mijn broer Erik heeft het bewezen. Wout is het aan het bewijzen.”

Van Aert: “Ge moet kiezen, ge moet kiezen… Ze zeggen het al zo lang. Voor een stuk bewijs ik nu toch al dat het niet moet? Vooraf kon ik het ook moeilijk inschatten, maar nu blijkt dat ik mijn conditie van de cross gewoon heb kunnen doortrekken. Of ik dat zelf had voorwacht? Neen, eigenlijk niet.”

Maar het plan is nog altijd om na Roubaix je wegseizoen te stoppen?

De Vlaeminck: “Ge kunt ook niet verwachten van Wout dat hij in zijn eerste jaar direct alles rijdt. Hij zou het kunnen, hoor. Maar ik voel dat hij ergens nog een beetje schrik heeft. Geloof het van een kenner met vijftig jaar ervaring: als ge moe zijt, moet ge gewoon eens een week minder doen. Vijftig kilometer per dag of zo, en eet u eens dik in een pak frieten. Ge gaat er direct door zijn. (wijst naar zijn hoofd) Vermoeidheid zit vooral hier.”

Van Aert: “Daarom vertrek ik na Roubaix voor drie weken naar de Verenigde Staten met Sarah. We gaan rondtrekken aan de Westkust. Onze huwelijksreis. (lacht) Voor ons huwelijk.”

De Vlaeminck: “Weet ge dat ik nog een koers gewonnen heb voor het Witte Huis? Dat moet één van mijn laatste jaren als prof zijn geweest. En Mexico heb ik ook nog gewonnen, 52 per uur gemiddeld en met driehonderd man aan de start, vooral Mexicanen. Zo’n snor hadden die mannen. Dat was de goede oude tijd, Wout.”

Van Aert: “Dat had ik graag gedaan, jong. Koersen in de tijd van Roger.”

"'Monsieur Paris-Roubaix’? Ik, natuurlijk!" — "Jij ‘Monsieur 1’, ik ‘Monsieur 2’. Oké, Roger?"
Hun eerste dubbelinterview ooit: Roger De Vlaeminck & Tom Boonen

Branie uit het Meetjesland versus Kempische spontaniteit. Lekker knetteren zou het, tussen Roger De Vlaeminck (70) en Tom Boonen (37), de viervoudige winnaars en zegerecordhouders van Parijs-Roubaix. Dat dééd het bij momenten ook. Maar het was een gezellig vuur. Aangewakkerd met eerbied, respect en volkse humor. «Wat is ’t? Zullen we binnenkort eens samen gaan eten? (tot ons) Regel maar!»

Hebben jullie elkaar al ooit ontmoet?
De Vlaeminck: «Ja. De hand geschud zelfs. In de World Ports Classic, in Rotterdam.»

Boonen: (knikt) «In 2012, was dat. Op het podium.»

De Vlaeminck: «Jíj bent toen naar me toegekomen, Tom. Dat heb ik geapprecieerd. Allez, gelijk Freddy Maertens: die vroeg bij de start van de Ronde in Brugge ooit een handtekening aan Tom en Cancellara. Dat doe je toch niet?»

Boonen: «Freddy komt regelmatig een babbeltje slaan, hoor. Maar euh… dit is wél ons allereerste dubbelinterview.»

De Vlaeminck: «Ik zat altijd te hopen dat hij niet zou winnen in Parijs-Roubaix, hé. Je weet: ik ben eerlijk.»

Boonen: (zichtbaar geamuseerd) «Ik vind dat geweldig.»

Echt?
Boonen: «Maar ja. Je kan een beetje hypocriet zitten doen en zeggen: ‘Ik zou graag hebben dat hij zijn vijfde wint.’ Terwijl je heel goed weet dat dat niet zo is. Dit heeft niets met mij persoonlijk te maken. Roger zou dat ook doen met andere renners.»

De Vlaeminck: «Gij toch ook, Tom?»

Boonen: (lacht) «Niet rechtspringen en beginnen te juichen. ’t Zal iets subtieler zijn.»

De Vlaeminck: «In onze tijd werd er niet over records gesproken, vent. Daar reden wij niet voor.»

Boonen: «De koers bestond ook nog niet zo lang, Roger. Pas op: vier keer Parijs-Roubaix… dat is een serieus record. Je moet nog maar gewoon eens vier keer proberen uit te rijden.»

De Vlaeminck: «Coppi en Bartali zetten in hun jaren toch ook al records neer?»

Boonen: «Ja, maar nu wordt alles gehypet en uitvergroot.»

De Vlaeminck: «Allez, die coureur van Quick.Step Floors die vorig jaar zoveel op kop heeft gereden. Hij is intussen van ploeg veranderd…»

Boonen: «Julien Vermote?»

De Vlaeminck: «Ja! (kijkt naar ons) Die heeft daar een trofee voor gekregen van jullie (Kristallen Zweetdruppel, red.). Gewoon om kopwerk te doen.»

Boonen: «Ook die trofee bestaat nog niet zo lang, Roger.»

De Vlaeminck: (onverstoord) «Erik (zijn broer, red.) en ik hebben samen meer dan 800 koersen gewonnen. Nooit van ons leven een trofee voor gekregen. Geen enkele, niks. Nog ‘gene steen’!»

Mocht de Kristallen Fiets in jouw tijd hebben bestaan, je had hem ongetwijfeld gewonnen, Roger.
De Vlaeminck: «Dat weet ik niet, hoor.»

Boonen: (lacht) «Je mag er één van mij hebben, Roger. Ik heb er thuis genoeg staan (vier, red.).»

Laten we het over één ding eens zijn: we zitten hier met twee grote kampioenen aan tafel.
De Vlaeminck: «’t Zal wel zijn. (lonkend naar Boonen) Dood van de schrik ging ik, vent, dat hij nog eens zou winnen. Al zou ik hem zeker proficiat hebben gewenst. Tegen mijn goesting misschien, maar toch. (kijkt naar onze verbaasde blikken) Hey, neen. Zo ben ik niet.»

Boonen: «Records zijn er om te breken. Ze vormen een uitdaging. Maar wie er één verliest, is daar uiteraard niet blij mee.»

De Vlaeminck: «Anderzijds: het plezier duurt ook maar een week. Nadien wordt dat vergeten. Over vijf jaar spreekt niemand er nog over.»

Komaan, Roger. Zolang dit record standhoudt, blijft het een item in de aanloop naar Parijs-Roubaix. Ze zullen jullie daar blijven over aanklampen.
De Vlaeminck: «Denk je?»

Boonen: «Tuurlijk. Dat leeft hard hoor, Roger. (op dreef) Na de Tour de France is Parijs-Roubaix de meest populaire wielerwedstrijd ter wereld. De heroïek spreekt de mensen aan, méér dan in de Ronde van Vlaanderen.»

De Vlaeminck: (kijkt wantrouwig naar Boonen) «Ge gaat toch niet meer meedoen, hé?» (lacht)

Boonen: «Ik heb stiekem getraind.»

De Vlaeminck: «Je zou ver achter zijn hoor, maat.»

Boonen: «Ik weet het. Weet je wat het grote verschil is? Van de Ronde bestaan meerdere spin-offs. Omloop, E3, Dwars door Vlaanderen… Ze mixen de parcours een beetje, steken er dit of dat bergje in en zo kan je elke week wel ergens een ‘Rondeke’ rijden. Maar er is maar één Parijs-Roubaix.»

De Vlaeminck: «Zijn er nog koersen die geen klassieker worden genoemd? Tegenwoordig krijgen ze allemáál dat label opgeplakt. De ‘Strada Zwart’ (Strade Bianche, red.), bijvoorbeeld. Aan hoeveel edities zit die? Twaalf? Allez, dat is toch geen klassieker? De E3, oké. Daar zijn er zestig van gereden (61 om precies te zijn, red.).»

Boonen: «Zestig? Ik heb er de helft van gewonnen.» (lacht)

Wie van jullie, Roger De Vlaeminck of Tom Boonen, hoeft vanaf nu niet meer als dusdanig te worden aangesproken maar juister en eerbiediger als ‘Monsieur Paris-Roubaix’?
De Vlaeminck: «Ikke, ikke. Allez, vent, ik ben ook vier keer tweede geweest.»

Boonen: (lacht) «Kunnen we niet met een ‘Monsieur 1’ en een ‘Monsieur 2’ werken? Zoals Rik I en II?»

De Vlaeminck: (lacht) «Van mijn part mogen ze jou zo noemen, Tom. Maar als je ’t mij vraagt…»

Boonen: «Jani Kazaltsis heeft mij eens een trui cadeau gedaan. ‘Le Vrai Monsieur Paris-Roubaix’, stond er op gedrukt. Voor de grap. Ik wilde hem aandoen. Maar ik durfde niet.» (algemeen gelach)

Roger heeft wel een punt: allebei Roubaix 14 keer gereden, vier keer gewonnen, één keer derde, één keer vijfde, één keer zesde. Alleen… die tweede plaatsen: advantage De Vlaeminck. 4-2.
De Vlaeminck: «Voila.»

Boonen: «Ik werd minder vaak tweede. Ben je dan niet beter?»

Moeten we het niet eerder aftoetsen aan de getrotseerde concurrentie?
De Vlaeminck: «Wadde? Ik ga eens iets zeggen, jongens. Ik werd een paar keer geklopt. Door Merckx, Hinault, Moser, Raas. Zeker zes, zeven polyvalente renners had je, die op alle terreinen en in alle wielerdisciplines konden winnen. Je moet niet akkoord gaan hé, Tom.»

Boonen: «Seffes, Roger. Ik laat je eerst even uitpraten.»

De Vlaeminck: «Iederéén deed mee. Poulidor, Thevenet ook.»

Boonen: «Het was ook een mooiere tijd om te koersen. Iedereen reed alles, zoals ik dat zelf nog bij de U23 heb meegemaakt. In elke topkoers kreeg je het beste van de wereld aan de start. Tot ze zijn beginnen te specialiseren. En er geen weg meer terug was.»

De Vlaeminck: «Zeg me nu eens eerlijk, Tom: waarom heb jij nooit de Ronde van Lombardije gereden?»

Boonen: (diplomatisch) «Nooit geselecteerd.»

De Vlaeminck: «Omdat je ervan uitging dat je niet kon winnen?»

Boonen: «Neen, niet geselecteerd. De ploeg werd altijd rond Bettini en consoorten gebouwd.»

De Vlaeminck: «En Luik-Bastenaken-Luik? Waarom heb je dat eens niet geprobeerd?»

Boonen: «Daar ligt de aankomst op een klim en…»

De Vlaeminck: (lacht) «Awel, voila. Omdat je daar niet kon winnen.»

Boonen: «De vroegere versie van LBL (met finish op de vlakke Boulevard de la Sauvenière in Luik, red.) had ik zeker gereden. Nu, op dat kaske in Ans, ben ik met mijn tachtig kilo sowieso geklopt. Dan heeft het ook geen nut, hé. Want je pikt de plaats in van iemand die wél kan winnen.»

De Vlaeminck: «Ik ben natuurlijk niet akkoord.»

Boonen: «Dat hoeft ook niet.»

De Vlaeminck: «Als je polyvalent bent, kan je alles aan.»

Oké, maar jij deed toch ook niet mee voor de eindzege in de Tour, Roger?
De Vlaeminck: «Neen, maar wel in de Giro. Denk je dat de Tour zwaarder was dan de Ronde van Italië? Dju, vent. Ze zitten hier met drie op mijn kap.»

We horen Tom letterlijk zeggen: die polyvalentie had ik niet, om andere klassiekers te winnen. Geen oneer, toch?
Boonen: «Ik had niets liever gewild dan alle klassiekers rijden. Maar dan niet enkel ik, hé. Iedereen gelijk voor de wet. Met dezelfde voorbereiding identiek hetzelfde programma afwerken.»

Zoiets krijg je niet meer verkocht aan je ploeg.
De Vlaeminck: «Ze móeten dat niet meer doen. Ik zou het misschien ook niet doen mocht ik 5 miljoen euro per jaar verdienen.»

Boonen: «Eén keer ben ik het van plan geweest. In 2012, na mijn Vlaams vierluik (E3/Gent-Wevelgem/Ronde/Parijs-Roubaix, red.). Maar dan kwam ik in Roubaix de bus op en was het van ‘zou je nu niet wat rusten?’ En dan zeg je: ‘ha ja, hé’. ’t Is niet dat ik bang was van LBL. Nooit geweest.»

De Vlaeminck: «Ik heb er ook maar zes keer meegedaan. ’t Was me te ver. Vaak slecht weer ook. Ik moest dat allemaal niet weten. Ik heb me dikwijls ziek gemeld, hoor. Negentien eclairkes gegeten daags voordien en…»

Boonen: (lacht) «…mottig zen.»

Jullie kregen allebei voldoende kansen om Parijs-Roubaix een vijfde keer te winnen. Waarom is dat er nooit van gekomen?
Boonen: «Het leek wel behekst. ’t Zal ook wel een reden hebben dat we máár met twee zijn die vier keer wonnen. Dat is al redelijk ‘limiet’ in een carrière.»

De Vlaeminck: «Je hebt niet elk jaar evenveel geluk. Een mens valt al wel een keer. Of komt eens ‘iets scherps’ tegen.»

Boonen: «Ik ben op die veertien edities niet één keer lek gereden. En amper twee keer op verkenning.»

De Vlaeminck: «In mijn laatste vier Roubaix’ stond ik telkens plat. Daarvoor: nooit. Ik heb er ook één verloren van Hinault, dat andere fenomeen na Merckx.»

Beide heren genieten van het ontbijtbuffet in het Van der Valk Hotel in Nazareth. Plots geeft Roger het gesprek een verrassende wending. «Weet jij wel hoe lang wij zonder seks bleven in het voorjaar?» Boonen: (lacht) «Véél te lang, in elk geval.»

Jij, Tom? Dat kunnen we ons niet voorstellen.
Boonen: «Ik heb nog steeds geen seks in het voorjaar. Traditie!» (giert het uit)

De Vlaeminck: «Vier maanden, ik. Niks.»

Boonen: «Ik heb mezelf daar nooit aan gehouden, hoor. Ik rijd slechter als ik geen seks heb.»

De Vlaeminck: (lacht luid) «Ik durfde ook wel eens ‘zondigen’, zelfs de dag voor de Ronde van Vlaanderen. Maar geen twee, drie keer in de week. Vooral de Italianen waren daar strikt in. Gimondi en co.»

Boonen: «Nu nog, hoor. Pozzato. In het voorjaar: geheelonthouding.»

Pozzato, of all people?
Boonen: «Jajaja.»

De Vlaeminck: «Hij kán ook niks meer.» (lacht)

Boonen: «Neen, hij zou het beter wél eens doen, denk ik.»

In alle ernst: ‘Tom heeft aan Lore een goeie vrouw, zonder haar was het gedaan geweest met hem’, zei je ooit, Roger.
De Vlaeminck: «Klopt. Je zíet dat gewoon, dat dat een goeie vrouw is. Allez, ik zie dat, met mijn ervaring.» (lacht)

Boonen: «Gelijk heb je, Roger.»

De Vlaeminck: «Jullie zijn toch nog samen, hé?»

Boonen: «Jaar één na mijn carrière hebben we al overleefd. Het moeilijkste jaar, naar het schijnt.»

De Vlaeminck: «En hoe oud zijn de meisjes nu?»

Boonen: «Drie.»

De Vlaeminck: «Wil je nog een zoon?»

Boonen: «Ik zou wel willen, ja. Lore twijfelt. Ik begrijp dat. Alles loopt goed, ze zijn allebei gezond. Je hebt nooit die garantie als er nog eentje bijkomt.»

Even terug naar die gemiste vijfde Parijs-Roubaix, jongens. Hebben jullie daar nooit spijt van gehad?
De Vlaeminck: «Toen Tom aan zijn derde zat, dacht ik: dju, waarom heb ik verdorie die vijfde niet gewonnen. Ik zag het al komen, hé. Hij was een klasse beter dan de rest. Eigenlijk had je maar één grote concurrent, Tom: Fabian Cancellara.»

Boonen: «Ho, ik heb wel meerdere grote kampioenen bekampt. Museeuw en Van Petegem, in mijn eerste profjaren. Dan Michaelsen, Bäckstedt, O’Grady, Hincapie, Flecha… Niet van het niveau van Cancellara, oké. Maar toch potentiële winnaars. Fabian is pas later gekomen. En ook maar een paar keer echt dominant geweest.»

De Vlaeminck: «Wanneer heeft het nog eens volle bak geregend in de ‘Hel’?»

Boonen: «Zestien jaar geleden! Ongelooflijk, hé? Ik heb die laatste natte Parijs-Roubaix nog meegemaakt. Zo zijn er te weinig geweest, vind ik. Anders was ik nóg beter tot mijn recht gekomen. Twee dingen die de wedstrijd zwaar kunnen maken: de snelheid en het weer. De wind vooral. Als die helemaal wegvalt, krijg je een ‘fluteditie’. Zoals vorig jaar.»

De Vlaeminck: «Zelf gaf ik ook de voorkeur aan een natte ‘Hel’. Het schakelde bij voorbaat al 70 à 80% uit voor de zege. En dan kwam de crosser in mij naar boven.»

(Ex-)veldrijders zouden normaal gezien technisch in het voordeel moeten zijn op de kasseien. Maar de erelijst bewijst dat dat geen evidentie is.
Boonen: «Parijs-Roubaix is zó zwaar, jom. Pfff.»

De Vlaeminck: «Erik werd ooit negende. Stybar stond al twee keer op het podium, Boom net niet. Nys en Liboton kregen er dan weer niks voor mekaar. Ook Van Aert kan winnen. Ik blijf erbij: als hij zich goed blijft verzorgen, is het over maximaal drie jaar bingo.»

Boonen: «Wout is van een ander niveau, hé.»

De Vlaeminck: «Net als Mathieu van der Poel. Ook hij kan winnen.»

Boonen: «Voor mij was een kassei louter een hulpmiddel om het verschil te maken. Zoals een helling of col dat is voor een klimmer. Denk vooral niet dat ik daar zó graag over reed. Het was een haat-liefdeverhouding. Ik kon het gewoon beter dan de rest.»

De Vlaeminck: «Klasse, heet dat. Vergis je niet: ook ík heb die stenen ooit verwenst. (lacht) Toen ik lek reed en Merckx steeds verder zag uitlopen.»

Boonen: «In mijn laatste jaren had ik er vooral ná de koers last van. Dan was het vaak ‘scheermesjes pissen’. Branden! Mijn urineleider was compleet kapotgeklopt. Tot wondjes en bloed plassen toe dus. Soms twee, drie dagen lang. Dan stond ik daar, in de dopingcontrole: ‘ooaaaah’, verkrampt van de pijn. Dat is zich beginnen manifesteren met mijn nieuwe zadel, dat mijn zitvlakprobleem moest verhelpen. Sindsdien: altijd miserie.»

Geen cadeau natuurlijk voor Van Aert in zijn allereerste Helleklassieker, dat indrukwekkende Quick.Step Floors-blok. Kwamen jullie onder de indruk de voorbije weken?
De Vlaeminck: «Absoluut, wreed sterke ploeg. Maar weet je wat ik niet mooi vond en wat vooral in de E3 Harelbeke enorm opviel? Dat Gilbert, Stybar en co. er wat kwamen tussenfietsen in de achtervolgende groep achter Terpstra. Dat mag je niet doen. Zet je achteraan en laat die andere jongens het werk opknappen.»

Gilbert zat er zelf mee verveeld. ‘Antikoers’, besefte hij. ‘Zo rijd ik niet graag. Maar het hoort erbij’.
Boonen: «Eigenlijk hoort het er níet bij. Ik had het zelf nooit gedaan. Het zet kwaad bloed bij de concurrentie. Vroeg of laat krijg je dat terugbetaald. ’t Is morgen en volgende week weer koers, hé.»

Méér dan ooit lijkt het kransje favorieten keurig af te bakenen.
De Vlaeminck: «Ik weet niet of ik er vijf kan opnoemen. Terpstra, natuurlijk. Gilbert. Vanmarcke. Van Avermaet, als hij nog wat verbetert. En Sagan moet je er altijd bijrekenen. (lacht) Allez, dan toch…»

Boonen: «Terpstra is en blijft mijn torenhoge favoriet. De enige, nog overblijvende pure kasseispecialist. Méér nog dan Stybar.»