Depressie & Angst #144 Winterkoude

Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".

quote:

Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.

Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.

Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie

quote:

Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.

Wanneer spreken we van een angststoornis?

Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.

In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:

Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs

Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:

Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis

quote:

In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen

Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)

Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)

Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen

quote:

FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.

Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:

http://irc.fok.nl/

En dan in principe

/join #dna

Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO

quote:

Wat kunt u doen als u een depressie heeft?
Depressief? Hoe verder?

5 waardevolle tips tegen angst
Help ik heb een angststoornis
Wat doet angst met je lichaam

Lapo vorige deel:

quote:

Op woensdag 8 november 2017 13:59 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Damn. Nou, gefeliciteerd dan maar

Heb je misschien niet simpelweg teveel dingetjes/activiteiten die geregeld om onderhoud vragen?
Ik denk hierbij aan uitgaan, sociaal contact en sociale contacten (dit kunnen ook chatcontacten zijn, maar ook familie, partner, de overbuurvrouw die elke week koffie wilt komen drinken, alle sociale contacten!).
Hoevaak sport je in de week? Hoeveel verjaardagen heb je? Hoeveel activiteiten heb je die zeg maar vallen onder de noemer van "persoonlijk onderhoud" waaronder je fysio, dieren en huishouden zou kunnen scharen?

Je geeft aan hier niet onderuit te kunnen komen, waarom voelt dat zo?

quote:

Op dinsdag 7 november 2017 15:15 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik ook, maar ik heb meer last van depressieve gedachtes waardoor het lastig is om vol te houden. Ik weet ook niet zo goed of ik te streng ben voor mezelf. Dus of dat ik mezelf af en toe misschien wat meer hang momentjes moet gunnen zonder me daar meteen rot om te voelen.

Mijn maatschappelijk werkster had laatst een kruis door mijn agenda gezet en ik heb hem zo genegeerd want hoe kun je nou de hele dag niks doen? En zo heb ik met al die nutteloze dingen die ik doe mezelf toch weer voorbij gerend de laatste tijd lijkt het wel.

Ik heb 't idee dat dit ook onprettig voelt omdat je dan met jezelf geconfronteerd wordt. Op een gegeven moment gaat dit je opbreken en dit brengt ook weer depressieve gevoelens op. En energieloosheid.

quote:

Op dinsdag 7 november 2017 15:34 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Vandaag had ik n vrij intens gesprek met de psycholoog. Ging over dat ik vanmorgen geraakt werd door een liedje van Linkin Park op de radio en meteen hele depressieve gedachten kreeg. Ze merkte na wat doorvragen op dat ik misschien beter steun kan zoeken bij mensen in mijn omgeving met een vergelijkbare achtergrond dan bij al dan niet overleden onbereikbare idolen.

Heeft ze best een punt. Pas naderhand snapte ik waarom dit makkelijker is. Het is zo veel veiliger. Natuurlijk heeft de dood van Chester Bennington me geraakt. Maar ik heb n vriendin verloren die zelfmoord pleegde en daar ben ik toen helemaal kapot van geweest. Nu is dat wel weer oke hoor, maar toen was het of de grond onder mn voeten wegzakte. En mensen met mijn soort achtergrond hebben nogal eens behoorlijke issues en doen dan dat soort dingen. En ja, ik wil niet nog eens iemand zo verliezen.

Daarna vroeg ze door over wat voor gedachten ik dan had. Schoorvoetend toegegeven dat dat meestal over doodgaan is, en ook wel dagelijks. Daar wil ze het een volgende keer over hebben. Wat voor gedachten dat precies zijn, maar alleen als ik daaraan toe ben. Ik weet eigenlijk niet zo waar dat vandaan komt, alleen dat ik daar meestal heel verdrietig van wordt.

Overigens, voor iemand zich zorgen maakt. Tussen gedachten over doodgaan en mezelf iets aandoen zit voor mij een groot verschil. Ik ben niet suicidaal.

Ik vind 't eigenlijk al heel goed dat jouw behandelaar dit überhaupt al vraagt. Kan me niet herinneren dat mij gevraagd werd -welke- gedachten aan de dood ik had. het is denk ik ook niet iets waar ik zomaar zelf spontaan over zou beginnen te praten.
Dat heel verdrietig daarom worden snap ik dan weer wel. Bij mij is dat o.a. het verdriet om een weggegooid leven.
Je kunt best jarenlang leven met dagelijkse gedachten aan de dood, maar een pretje is het niet.

quote:

Op dinsdag 7 november 2017 15:39 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik begrijp het gevoel heel goed, het is net of je een paar jaar achterloopt. En sommige mensen proberen dan door heel hard te werken weer in de pas te komen met de rest. Is een bijzonder vermoeiend iets. Ik heb dat zo'n 10 jaar volgehouden, toen kreeg ik een burnout.

Misschien kun je je ermee troosten dat t altijd erger kan? Ik studeerde op mn 31e af aan t HBO.

Tegen mij zeiden ze o.a. "studeren kan altijd nog! " haha, supergrappig
Zo'n soort opmerking is een bijna sarcastisch (of zelfs zwartgallig) voorbeeld van hoe je laat zien dat je niet kunt luisteren...

Uiteindelijk nooit een studie afgemaakt (al denk ik niet dat ik die onder die omstandigheden ooit had kunnen voltooien).

quote:

Op dinsdag 7 november 2017 18:15 schreef bloempjuh het volgende:
OMG. Ik had (in het Engels) gepost op FB dat ik paniekaanval had voordat ik de deur uit moest vandaag. En iets als "Do you think the driver will mind if I throw up on the train?".

Krijg ik net een app'je van mijn mama, compleet over de floss:
"Ik was even op Facebook en las jou berichtje en ik schrok me dood,je denkt er aan om voor de trein te springen????ben je nou helemaal van de pot gerukt!!!!!!doe nou niet zo idioot en ga nou eens fatsoenlijke hulp halen en geef toe dat je het niet meer aan kan.zelfmoord lost niets op!!!!!!"

Ik had het over "throwing up", niet over "throwing myself in front of the train"...

Damn.

Zet je op je facebook dat "throwing up" hetzelfde is als overgeven
^{Overigens zou ik dat niet "on the train" doen als ik jou was. Ook niet "while on the train"}

quote:

Op woensdag 8 november 2017 12:22 schreef bloempjuh het volgende:
Ik ben nu wel al 2x naar een lotgenotendinges geweest. Het kost me enorm veel energie, moet ook echt even een half uurtje aan de ruimte 'wennen' voordat de andere deelnemers komen. En het in een kringformatie praten is ook écht zenuwslopend...

Maar gewoon daar zijn en andermans opvattingen horen en weten dat je niet de enige bent, is wel fijn.

Vind je 't ook fijn om juist niet naar jezelf maar naar iemand anders te kunnen luisteren? En om die personen te kunnen helpen en adviseren en eventueel praten over hoe dingen nou eigenlijk in elkaar steken?

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:18 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik ben best tevreden met haar, ze vraagt heel ver door over dingen. Dit stukje traject bestaat uit 'in kaart brengen wat mijn problemen zijn' en ik vind het wel passen.

Het is een lastig onderwerp vind ik. Het voelt alsof ik een beetje valsspeel, 'gemotiveerd in een behandeling zitten en denken aan doodgaan' gaat in mijn hoofd niet samen. En dan toegeven dat ik die gedachten zo heb vond ik heel erg moeilijk. Bij mij zit het verdriet erin dat ondanks al mijn proberen en inzet het me dan niet gelukt is mijn problemen te verminderen of op te lossen. Dat voelt als falen.

Gedachtes aan doodgaan is gewoonlijk een signaal van jezelf dat er iets niet goed gaat. Als je ze zo bekijkt, is het ineens zo raar niet meer.
Vetgedrukte is erg herkenbaar voor me. Het is nml niet zo dat ik zelf niet genoeg gedaan zou hebben, maar als het linksom en rechtsom en dwars erdoorheen en omheen, allemaal uiteindelijk maar niet lukt of zoveel energie kost dat het niet meer echt lonend is, wat dan?

Ik vraag me af waarom ik zelf nog niet dingen in kaart heb laten brengen van waar m'n problemen nou vandaan komen?

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:23 schreef Quotidien het volgende:
Ook weer langs de psychiater geweest net. Het valt me op dat psychiaters altijd een stuk kouder zijn dan psychologen. Dan laat ik echt het achterste van m'n tong zien en komt er echt zo'n lauwe reactie zovan wat moet ik hier mee. Wist niet eens dat ik nog medicatie gebruikte. Laatste keer dat ik die man in vertrouwen neem.

Wat heeft "kouder zijn" voor jou voor link met "iemand niet in vertrouwen kunnen nemen"? En wat doen psychologen volgens jou beter dan psychiaters? Kan je een voorbeeld geven van "een lauwe reactie"? En kan je een voorbeeld geven van "een niet-lauwe reactie" zoals psychologen je die blijkbaar dikwijls geven?

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:24 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Het ligt natuurlijk aan je leeftijd. Als je begin 20 bent heb je nog alles open liggen, het hoeft niet nu meteen, en dat is wat mensen ermee willen zeggen.

Natuurlijk is het zuur als het ook later alsnog niet lukt. Maar het is niet negatief bedoeld, en eerder als troost.

Ik vond 't eerder beledigend, omdat daarmee mijn angst dat op deze wijze de kans groot zou zijn dat het er nooit meer van zou kunnen komen, niet serieus genomen werd en daardoor het eigenlijke onderliggende probleem minder goed bespreekbaar gemaakt werd. Ik wist op dat moment al dat er serieuze problemen waren met studeren, maar zij deden het af met "Ach studeren kan altijd nog! ". Daar heb ik natuurlijk geen reet aan. Ik zeg zoiets toch niet voor niets?

Achter de wolken schijnt de zon!
Maak je maar geen zorgen, morgen wordt aaaaales weer beter! Dat beloof ik

Dat soort opmerkingen maken niks beter, het is verspilling van energie deze uitspraken ook maar verbaal te maken en die energie hadden ze nog beter kunnen investeren in het gewoon zeggen van de waarheid. Ik heb liever dan ze de waarheid zeggen ("Ik heb geen idee hoe ik je moet helpen") want dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben.

Het troost niks, maakt de paniek juist erger.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:29 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Komt die vraag echt nu in je op of is het sarcastisch bedoeld?

Komt nu in me op. Het is ruim 10 jaar geleden wel eens gedaan, maar met veel van de essentiële informatie die daardoor beschikbaar kwam, is niks gedaan, ook niet als ik het bleef aankaarten.
Uiteindelijk heb ik een emotioneel enorm offer moeten brengen om alleen maar gehoord te worden en zelfs nu nog doen ze alsof ze niks fout hebben gedaan.

Eerlijk gezegd denk ik dat het best een goed idee zou zijn dit nog een keer te laten uitvoeren.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:26 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat is het exact. Hoewel ik nu echt gemotiveerd ben om aan mezelf te werken en ook geloof dat deze mensen me kunnen helpen zou ik niet weten hoe ik verder moet als dit me niet helpt. Gevoelsmatig is dit de laatste mogelijkheid die ik zie om hier uit te komen.

het zou kunnen dat je dat zo voelt, omdat je er letterlijk absoluut vanaf wilt. Die extra balast kunnen dumpen en je wilt jezelf maximaal kunnen motiveren. Misschien dat je ook aanvoelt dat je alles zal moeten geven om zeg maar dit probleem nog te kunnen verslaan, dat het "do or die" voor je is.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:30 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb dat zelf eigenlijk ook wel zo. Maar psychiaters hebben ook een wat andere functie dan je behandelend psycholoog. Ik vond mijn gesprek met de psychiater meer op een huisartsenconsult lijken eigenlijk.

Ja, dat laatste ervoer ik zelf ook wel een beetje zo.
Voor mij voelt zo'n gesprek prettiger aan dan de meeste gesprekken bij een psycholoog, omdat dat gemaakt en oppervlakkig aanvoelt. En ze zijn te thee-kransjerig, focussen teveel op smalltalk in plaats van op de problemen en ze snappen dingen vaak nieteens. Uitleggen lijkt ook niet echt te helpen, 't voelt meer als een bodemloze put. Ook kosten gesprekken met psychiaters mij veel minder energie dan gesprekken met psychologen, terwijl ik daar voor m'n gevoel wel meer bereik.
Tot nu toe vind ik psychotherapeuten ook beter dan psychologen.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:38 schreef Quotidien het volgende:

[..]

De betere psychologen proberen echt met je mee te denken, proberen zich echt te verplaatsen en handvaten aan te reiken. Staan meer naast je ipv met de pen en zo'n medicatieboekje in de aanslag. Afstandelijker, klinischer ofzo. Duidelijk zo'n houding van "wat moet ik hiermee". Ik kom altijd een stuk meer tevreden van de psycholoog af.

Eerlijk gezged vind ik je een beetje overdreven overkomen. Psychologen en psychiaters zitten normaalgesproken beiden tegenover je. Vaak gebruiken ze beiden een boekje of maken beiden notulen. Sommigen doen dat misschien achteraf.

Dat psychologen meer naast me staan zou ik anders verwoorden, nml dat ze teveel hun best lijken te willen doen om theekransje, alsof ze eerst buddybuddy met me willen zijn en daarna pas aan de slag willen gaan. Maar ze voelen me meestal verkeerd aan, snappen meestal niet wat ik zeg of maar gedeeltelijk en psychiaters geven tenminste wel altijd antwoord terug als ik ze wat vraag, wat psychologen vaak juist niet doen. Die zitten daar maar als een zak aardappelen me aan te staren, wachtend alsof ik een soort van ultiem-verlossend antwoord zou moeten geven ofzo
Bijna aandachtstrekkend dom

Dan denk ik van "wat moet ik hiermee? "

quote:

Het ironische is dat toen ik nog intern ik een begeleider had die me ook een stuk beter begreep. Hoe minder papieren ze hebben hoe kundiger ze zijn blijkbaar.

Ik merk dat psychiaters mij juist beter begrijpen. Ze hebben wel gewoonlijk minder tijd en raggen wat meer door. Maar voor theekransje hebben ze blijkbaar ook geen tijd en ik ben daar maar wat blij mee

Na afloop met een psychiater heb ik bijna altijd het gevoel dat er gewoon afspraken gemaakt zijn, knopen doorgehakt zijn. Bij psychologen vraag ik me eerder af wat ik volgende keer zou kunnen proberen om die psycholoog maar te kunnen bereiken

[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 08-11-2017 14:55:27 ]

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:48 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Zeker nu het jou niet gelukt is alsnog een opleiding te doen.

Eigenlijk is dat gevoel niet echt veranderd, maar meer "geëvolueerd". De ansgten die ik toen had, bleken terecht te zijn. De dingen die bij dat troosten gezegd wordt, is te vaak simpelweg onwaar, dus die neem ik minder serieus.

quote:

Aan de andere kant, veel jonge mensen ervaren dit. Ik hoor dit best vaak en hoewel elke situatie anders is, is het wel vaak de haast van de jeugd die spreekt. Meestal is er dan gewoon wat anders iemand de aandacht op moet richten en is er tijd genoeg om nog een studie op te pakken. Ik begrijp wel waarom mensen dit zeggen eigenlijk.

Eerlijk gezegd denk ik dat ik (wat dit soort rationele dingen aangaat) dingen wat realistischer ervaar dan het standaard dramaqueentje "Oh ik heb m'n nagel gebroken! Ik voel me zooooo depressief!!!! Help ik ga dood! Heb me lief nu! " en de "voorspellingen" die ik daarmee doe, zijn ook accurater. En ik heb wel vaker de indruk dat bijvoorbeeld hulpverleners mijn angsten dan gelijlleggen aan de angsten van mensen die minder rationele angsten hebben en mij dus ook minder serieus gaan nemen, terwijl ik gewoon een goed punt had en dus niet als individu gehoord werd. Ik werd dan eerder "gewoon op de stapel gegooid met de rest" en die rest is vaak gewoon prut zoals die dramaqueen die ik net al beschreef.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:52 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Je bent nu ook 10 jaar verder, lijkt me dan inderdaad niet verkeerd. Ik zou me dan ook vooral richten op hoe je in de wereld staat en ermee omgaat en waar dat door komt.

Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Ik moet ervan af, en het voelt ook als dat ik nu daadwerkelijk het achterste van mijn tong moet laten zien om het op te lossen. Gelukkig, wel met moeite, lukt het me wel. Het voelt als een laatste kans, wel met het gevoel dat er een redelijke kans van slagen is.

Eerlijk gezegd zou ik niet nog een keer zo'n offer willen moeten brengen zoals rond afgelopen jaarwisseling, om alleen maar gehoord te worden omdat de tegenpartij zelfs de meest basale dingen niet lijkt te willen horen.
Wat mij betreft is het ook do or die, maar ik krijg op 't moment bar weinig opties aangeboden. Loop steeds tegen muren op.

Ik ben zelf eigenlijk nog steeds met dezelfde problemen bezig waarvoor ik 14 jaar geleden me bij de RIAGG had aangemeld.

[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 08-11-2017 15:14:36 ]

quote:

Op woensdag 8 november 2017 14:53 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Dus omdat jouw ervaring anders is als die van mij is mijn perceptie fout?

Nee. Dat is niet wat ik bedoel.
_{^{Blijkbaar link je de werkzaamheid van een hulpverlener aan diens "warmte" en verklaart daarmee iemands werkzaamheid objectief gezien als "beter en slechter".}}
Je beschrijft een werkwijze die niet de voor jou benodigde warmte bevat, als een bij voorbaat onprettige werkwijze. Ik wilde niet alleen maar laten zien dat de mate van onprettigheid niet direct gelinkt is aan diens smalltalkerij, maar dat je op die manier ook psychiaters wat tekort doet. Ten slotte moeten ze ook efficiënt werken en je ervaart dat blijkbaar als "onpersoonlijk zijn" en dus als niet iemand die je persoonlijk zou kunnen helpen.

Waarom vind je die warmte eigenlijk zo belangrijk? Als een persoon niet die warmte heeft, is zo'n persoon voor jou dan meteen iemand waarmee je zeg maar niet zou kunnen werken aan jezelf?

quote:

Is het een mogelijkheid dat andere mensen dingen anders ervaren? Of is dat een brug te ver.

Ik weet wel zeker dat mensen dingen anders kunnen ervaren. Het is onderdeel van je perceptie, maar dat is een beetje off-topic.
Nee.

Ik zou eerlijk gezegd nog liever met een psychiater praten over m'n persoonlijke miseres dan met een psycholoog, omdat een psychiater heel kort en bondig kan uitleggen hoe bepaalde denkpatronen in elkaar zitten waarna ik deze patronen direct op de reële wereld kan projecteren, om ze zodoende zelf te verifiëren en ervan te leren. Me nieuwe inzichten verschaffen waar ik zelf (door de chaos in m'n hoofd) dingen over het hoofd zie.

Een psycholoog geeft me de indruk alsof ik iets niet goed zou doen, alsof ik niet goed genoeg in mezelf graaf. Maar het zelf graven is niet het probleem, het gebrek aan werkmethoden en gebrek aan feedback zijn juist het probleem. Het is alsof de psycholoog me steeds op andere plekken laat graven terwijl mijn klachten juist voortkomen uit het niet hebben van de juiste graafspullen en deze psycholoog ziet mijn vraag me dat graafgerij te geven simpelweg als een soort luiheid ofzo. En die feedback krijg ik van een psychiater wel. Die geeft me wel die schep en die houweel zodat ik zelf verder kan graven.

Ik vind 't wel interessant waarom jij het op een bepaalde manier juist andersom ervaart. En dat besef wat je hierzo zei:

quote:

Is het een mogelijkheid dat andere mensen dingen anders ervaren? Of is dat een brug te ver.

werkt natuurlijk 2 kanten op en ik vroeg me ook af wat je van mijn ervaring vond.

Eigenlijk in de vorige post al getikt, maar

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:08 schreef Quotidien het volgende:
magnetronkoffie vindt het lastig zich in een ander te verplaatsen

kan je je in mij verplaatsen?

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:01 schreef Elvi het volgende:
Wow... wat voor de 1 minder rationeel is, is voor de ander juist een hele reeële angst.
Zelf wel serieus genomen willen worden maar een ander het stempel dramaqueen geven.

je meent te zeggen dat een dramaqueen wiens angst om dood te gaan door het breken van een nagel, net zo serieus is als mijn angst toen was dat het studeren nooit meer zou lukken?
Ik heb het letterlijk over mensen met irrationele angsten. Mijn angst was dat niet.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:15 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik weet niet wat je geschiedenis is aan behandelingen dus kan hier lastig op antwoorden.

Als ik jou was en hulp zou zoeken zou ik dit precies zo neerleggen. Je hebt het gevoel steeds niet gehoord te worden en zelfs een offer te hebben moeten maken om aandacht te krijgen. Je hebt het gevoel weinig mogelijkheden aangeboden te krijgen en steeds tegen muren op te lopen en na 14 jaar ben je nog met dezelfde problemen bezig.

Dit is goed samengevat ja.

quote:

Hoe komt het dat jij dit gevoel hebt en wat ligt binnen je eigen invloedssfeer om daar iets aan te veranderen?

Mijn probleem is op 't moment vooral mijn falen om mezelf op de 1 of andere manier in een positie te kunnen manoeuvreren waarbij de uitkomst is dat ik langdurige zorg heb bij hulpverleners waar ik mee aan het werk kan en aan mezelf kan werken, structureel aan mezelf kan werken.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:19 schreef Elvi het volgende:

[..]

Als mensen daadwerkelijk bang zijn om letterlijk dood te gaan als ze een nagel breken dan is juist daar duidelijk iets psychisch niet in orde.

Op het moment dat mensen door psychische problemen niet kunnen doen wat ze onder normale omstandigheden wel hadden kunnen doen (zoals het volgen van een opleiding), dan is daar duidelijk ook psychisch iets niet in orde

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:21 schreef Quotidien het volgende:
Je post staat vol met aannames en ik heb even niet zo'n zin om verantwoording aan je af te leggen. Waarom voel je zo de behoefte steeds te bewijzen dat mensen fout zitten met hoe ze iets ervaren?

Waarom vat je dit zo persoonlijk op?

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:22 schreef Elvi het volgende:

[..]

Klopt. Dus dan staan jullie toch 'gelijk'? De 1 is dan toch niet zieliger dan de ander, of heeft meer recht op hulp dan de ander?

Het gaat om 2 verschillende problemen en het door mij beschreven probleem los je niet met dat soort troostende opmerkingen op.
Overigens los je het "gevaarlijke probleem" van zo'n dramaqueen ook niet op met troostende woorden, daarmee laat je zo'n persoon alleen maar langer in de waan dat dat gedrag normaal is, toch?

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:24 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Omdat ik steeds verantwoording af moet leggen aan jou over mijn ervaringen in de hulpverlening?

Nee, dat moet je niet. Antwoord geven op vragen =/ verantwoording leggen. Dat ervaar je blijkbaar wel zo. Ik vroeg je om je persoonlijke ervaringen (ook omdat je daar zo stellig en onwrikbaar mee kwam), omdat ik het wil begrijpen.
Het lukt me alleen niet omdat het wel vaker als een soort persoonlijke aanval wordt gezien, terwijl het dat helemaal niet is.
Ik vraag me eigenlijk af waarom je het wel als een soort "aanval" ziet terwijl dat het helemaal niet is...wat eigenlijk een beetje parallel loopt aan "waarom zie je een psychiater als koud (en dus ook als een minder goed hulpverlener)"?

De vragen zoals Elvi die me stelt, voelen voor mij trouwens wel als een soort "verantwoording moeten afleggen" maar ik weet objectief gezien dat ik haar hier niks verplicht ben en die rationele gedachte werkt geruststellend bij mij

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:28 schreef Elvi het volgende:

[..]

Geen idee wat de behandeling is voor zo'n persoon, ik ben geen psychotherapeut

Maar als je nieteens weet waar dat gedrag vandaan komt, kan je dus ook niet deze gedraging gelijkstellen aan een gedraging waarvan je weet dat deze serieus is. Het enige wat je wel gelijk kunt trekken, is de mate van lijdensdruk op het piekmoment van dat lijden en dat is slechts 1 laag van het geheel

quote:

Je rekent nog steeds de ander af als dramaqueen met niet-normaal gedrag.

Ik reken niemand nog steeds hier af als dramaqueen met niet-normaal gedrag.

quote:

Je vind het toch ook vervelend als een ander dat bij jou doet, dus ik snap niet waarom je nog steeds dit soort termen gebruikt?

Omdat ik duidelijkheid wil scheppen over iets wat (bijvoorbeeld) voor jou blijkbaar -eigenlijk- ook onduidelijk is en om m'n vraagstelling duidelijker te maken. Blijkbaar wordt het niet goed opgepikt, (en komt de zeg maar waas van de emotie de objectiviteit filteren).

Ik had toevallig net al uitgelegd waarom ik het toch makkelijker vind daarmee om te gaan.
En niet persoonlijk bedoeld maar ik maak geregeld mee dat iets uitleggen aan iemand soms nooit gaat werken. Iets met "persoontegenwieikhetheb vindt het lastig zich in een ander te verplaatsen ".

Soms heeft uitleggen gewoon geen zin. Ik moet dan ook denken aan wat ik Pabst probeerde uit te leggen paar weken terug. Het ging er maar niet in...

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:32 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Jij zoomt nu erg in op je eigen situatie en dat voor jou niet opgaat.

Eerlijk gezegd snap ik hier niet wat er zo anders is t.o.v. hoe anderen hier op hun specifieke situatie opgaan. Iedereen doet dit. Wat maakt het mijne hier dan zo anders in?

quote:

Je benadert dingen wat rationeler dan anderen. Dat is prima, maar je stapt daarmee ook over een paar dingen heen.

Ik kan emotionele problemen niet aanpakken zolang de ratio niet klopt.
Dat is voor mij vergelijkbaar als dat ik als garagemonteur het motorblok van een auto met een ander motorblok moet vervangen zonder dat het nieuwe motorblok ook maar binnengekomen is.
Zonder dat motorblok kan ik niet verder en bij de waarheid is dat ook zo. Dingen moeten wel kloppen en opmerkingen zoals "je kan later altijd nog studeren" zorgen alleen maar voor verwarring en voor irritatie (dat 2e vooral als ik vaker mensen tegenkom die me niet begrijpen en niet aan kunnen voelen -wat- er in me omgaat en daar op de juiste wijze mee om kunnen gaan).

quote:

Veel mensen benaderen dit met veel meer gevoel en minder rationeel.

Het ding is dat "emotie" en "ratio" niet mutually exclusive zijn. Voor bijvoorbeeld autistische vrouwen vaak bijvoorbeeld niet. Die moet je benaderen met veel ratio en ook emotioneel. Daar werkt een eenzijdige aanpak niet, het is "the whole package" of beter begin je er niet aan.
Er zijn niet veel mensen die dit kunnen of zouden kunnen, denk ik.

quote:

De eerste reacties op de poster waren ook van begrip voor zijn gevoel. Daarnaast is mijn ervaring dat dit meestal niet resulteert in een 'nooit een opleiding volgen' een geruststellende opmerking dat studeren ook later nog kan, of er studeren ook mensen af halverwege de dertig vind ik dan prima op zijn plek.

Ik begrijp denk ik niet helemaal wat je hier zegt. Wat ik wel begrijp, kan ik volgende op zeggen: Wat heeft het voor zin iets tegen mij te zeggen (op het moment dat ik emotioneel word (vaak omdat een bepaald probleem nu wordt aangeboord)) wat voor mij een pure dooddoener is? Ik ga dan dingen denken als "maar dat is niet het punt" en "ja, dit wist ik al maar is niet het punt! " en "deze persoon denk dat als je maar genoeg positieve gedachtes hebt, dat de negatieve dan vanzelf wel zullen verdwijnen" en meer van dat soort dingen. Ding is dat dit soort uitspraken simpelweg niet voor iedereen werken en dat wanneer dit aangegeven wordt, hier vaak negatief op gereageerd wordt, ook door hulpverleners (zoals vorig jaar 1 die ik snel daarna eruit gemikt heb ).

quote:

Maakt jouw situatie niet minder vervelend omdat jij een andere ervaring hebt.

quote:

Op woensdag 8 november 2017 15:33 schreef Elvi het volgende:

[..]



Nee, ik probeer je gedachtegang te begrijpen.

Welke gedachtegang probeer je te begrijpen?

quote:

Maar als een ander jou dezelfde vragen stelt dan is het ineens met een ander doel dan wanneer jij vragen stelt

Voor geval je dit nog niet wist, als je op straat 10 verschillende mannen tegenkomt en ze stellen je alle10 dezelfde vraag, kan het nog steeds goed zijn dat ze alle10 een andere vraag aan je hadden.

Dit is best wel wat ook als "tussen de regels door kijken" gezien kan worden (zo wordt het tenminste vaak benoemd). Ik neem aan dat de meeste 30 plussers hier al van op de hoogte zijn, dus ik vind je vraag wel wat vreemd.