Depressie & Angst #142

quote:

Op maandag 23 oktober 2017 10:07 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

_{^{(even bekeken vanuit hulpverleners en niet vanuit medicatie btw. goeie morgen )}}
Zelf had ik het prettiger gevonden als ze zich beter hadden kunnen aanpassen aan hun eigen cliënten in plaats van in essentie hun visies aan hun cliënt op te willen leggen.

Volgens mij snap ik je reactie niet helemaal... maar ook goedemiddag inmiddels

quote:

Op maandag 23 oktober 2017 12:12 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Ja en dan minimaal 3 maanden om te kijken of het werkt, en dan nog eens dubbel de dosering en dat weer 2 maanden afwachten. Zo blijf je bezig.

Kon je maar van tevoren voorspellen of een middel werkt voor iemand en hoe het dan werkt. Helaas kunnen ze dat nog niet.
Ik ben wel blij dat ik uiteindelijk het goede middel heb gekregen, want ik dacht echt dat het nooit meer goed zou komen. En als iemand met een jaar of 5 geleden had gezegd dat ik zou staan waar ik nu sta, dan had ik diegene voor gek uitgemaakt.
De medicatie is mede mijn redding geweest, al denk ik dat ook de juiste diagnose heel veel heeft bijgedragen.

Medicatie sinds de zomer mee gestopt (na heel lang afbouwen) en so far so good (alleen de eerste 2 weken heb ik enige twijfel gehad of het de juiste keuze was om te stoppen).
Zolang ik maar oplet dat ik mezelf niet weer zo ontzettend voorbij ren dan kom ik denk ik een heel eind.
Een super optimist zal ik niet worden, dat is ook niet mijn karakter, maar dat het niet meer zo gitzwart is om me heen is wel heel fijn. Ik ben redelijk stabiel.

Manie heb ik (gelukkig) geen ervaring mee.

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 17:16 schreef Nijna het volgende:

[..]

Volgens mij snap ik je reactie niet helemaal... maar ook goedemiddag inmiddels

Ja en ook een dag later

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 16:28 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik pluk ook. Haartjes (in mijn gezicht/nek), korstjes, bultjes.. Ik weet niet of dat met dwang, of 'gewoon' nerveuze energie samenhangt. Maar ik krab echt alles open. Soms moet ik mijn sjaal omhouden, omdat mijn nek vol rode plekken zit.

Levenslange gewoonte. Ik geloof niet dat ik nerveus word als ik het niet doe. Maar ik doe het wel als ik nerveus ben. Snappie?

Ik doe het ook al mijn hele leven. Ook dat verbergen, komt heel bekend voor.

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 17:01 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Het pulken van de huid is ook een vorm van auto-mutilatie.
Ik heb ooit een vrouw ontmoet die dit ook deed (of had gedaan, ze was er al een tijdje vanaf..maar het was zeg maar wel nog steeds duidelijk te zien enzo) en zij legde me uit dat het veel gelijkenissen had met auto-mutilatie...of met nagelbijten of haar uittrekken.

Maar het heeft veel weg van dit dus

En wat mij betreft ben jij altijd hier welkom! (niet rot bedoel )

Dankje

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 17:08 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Tuurlijk ben je welkom. Er is best veel overlap in de behandeling van dwang en angst en paniek toch? Ik heb zelf heen OCD, maar lang samengewoond met iemand met een erge vorm er van. Ik weet er daardoor ook best wat van helaas.

Bedankt

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 18:20 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Ik doe het ook al mijn hele leven. Ook dat verbergen, komt heel bekend voor.

Ik weet niet of het een kwestie van zelfbeschadiging is (in mijn geval). Ik pluk haartjes omdat ik ze per se weg wil hebben. Liever een rode vlek, dan een haartje op mijn kin. Hoe kort ook. Ik ben ervan overtuigd dat de hele wereld dat haartje kan zien.

Korstjes en bultjes krab ik op armen, benen etc omdat ze weg moeten en ik nerveus ben.

Ik voel er niets van (onderprikkeling?) als ik krab. Doe het ook echt niet om die reden.

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 18:06 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Het plaatje is er om te illustreren dat mensen bij wie medicatie werkt, altijd roepen dat het zo fantastisch is. Maar omdat het voor hen gewerkt heeft hoeft het niet voor iedereen te werken.

Dat er geluksvogels en pechhebbers bestaan is trouwens wel degelijk waar.

Fantastisch... nee, medicatie is niet zaligmakend.
Ik heb jarenlang (zeker 10 jaar en dat is een zeer voorzichtige schatting) medicatie geslikt en weer veranderd omdat het allemaal niet echt wat deed, voordat ik dus medicatie kreeg die wel werkte (en daar heb ik absoluut geluk mee gehad!).
Want ik zag het niet meer gebeuren.
Ik heb jarenlang therapie gehad, opnames... het is niet dat ik een een dipje had en de oplossing me kwam aanwaaien. Ik heb er hard voor gewerkt.

Ik heb ook mensen gezien waar het niet goed mee kwam (of die niet meer door konden omdat ze al zo lang onderweg waren).
Ik heb vaak genoeg gedacht dat het nooit meer goed zou komen, ik ben nu wel blij dat ik heb volgehouden en dat het voor mij wel beter is geworden. Maar garanties krijg je niet, helaas.

Uiteindelijk heeft de juiste medicatie mij wel een zet in de goede richting gegeven, waardoor ik weer verder kon en waardoor er ruimte was om niet enkel bezig te zijn met overleven. Maar elk mens is anders, het werkt voor iedereen anders en daardoor is er niet een standaard oplossing.

Ik heb dus therapie en medicatie gekregen toen ik eindelijk met mijn al jaren etterende dysthyme stoornis (met depri pieken, eeh dalen dus eigenlijk) hulp ging zoeken en maar gewoon alles aanpakte wat men me voorschotelde. Ik was eigenlijk tegen medicatie (mn omdat stigma en onjuiste infovoorziening) en ik voel me nu echt 1000 beter. Ik durf echter niet te zeggen wat zwaarder woog, meds of therapie... Ik denk toch eigenlijk wel meds... Ik kan me het omslagmoment nog zo goed herinneren... Vanaf dat moment is het niet meer zó donker geweest. En ook niet zo langdurig.

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 22:34 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Mooi zo'n sneer achter je rug

Ook wel komisch dat mensen altijd zeggen "je moet eens naar jezelf kijken en niet anderen de schuld geven" en tegelijkertijd "je moet je niet zo schuldig voelen".

Schuld en verantwoording zijn 2 verschillende dingen.

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 22:34 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Mooi zo'n sneer achter je rug

Ook wel komisch dat mensen altijd zeggen "je moet eens naar jezelf kijken en niet anderen de schuld geven" en tegelijkertijd "je moet je niet zo schuldig voelen".

Je realiseert je dat die post dateert van voor de omslag in je houding hier in het topic op 16 oktober? En dat DP je na die post juist enorm geholpen heeft?

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 22:34 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Mooi zo'n sneer achter je rug

Ook wel komisch dat mensen altijd zeggen "je moet eens naar jezelf kijken en niet anderen de schuld geven" en tegelijkertijd "je moet je niet zo schuldig voelen".

Dude, stel je niet aan:

quote:

Op dinsdag 24 oktober 2017 23:14 schreef madam-april het volgende:

[..]

Je realiseert je dat die post dateert van voor de omslag in je houding hier in het topic op 16 oktober? En dat DP je na die post juist enorm geholpen heeft?

^ wat zij zegt (maar dan eerder @dat we daarna een chill gepsprek hadden)

Wat je had kunnen bedenken wanneer je dit

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 22:39 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Je ziet het hier, ik neem aan dat je botte gedrag hier voortkomt uit ergernissen die je hebt met reacties van anderen? Je reageert imo soms best fel op posts waarbij dat totaal niet gerechtvaardigd is? Ik borduur even voort op deze aanname. Voor je, met het stoom uit je oren een reactie typt _{-die waarschijnlijk best even oplucht, maar die je gewoon niet helpt-} kun je eerlijk kijken naar je eigen reactie en je afvragen of je eerste reactie-impuls nou echt de beste is? Zouden die genen er echt op uit zijn mij onderuit te schoffelen? Waarom zouden meerdere personen in een topic als dit, waar iedereen wel met iets worstelt, de intentie hebben om jou te kwetsen of op de kast te jagen? Zou het kunnen dat, ondanks de standaard reactie die voor jou automatisch is, die genen het NIET zo bedoelen? Dat het misschien, in jouw ogen, ongelukkig geformuleerd is, maar dat iemand evengoed een hele goede intentie met de post kan hebben?

En als je jezelf zulke vragen begint te stellen kom je een beetje in die cartoonsituatie terecht, met op je ene schouder een duiveltje en op je andere schouder een engeltje. En de gene die jij met je gedachten voedt, wint altijd. _{(Nou ja, schrikbarend vaak als je je eenmaal realiseert hoe krampachtig je aan sommige waarheden hebt vastgehouden cause it's the devil you know... En die is in je hoofd altijd nog een stuk veiliger gezelschap dan het groote onbekende.)}

Nog even had doorgelezen.

Verder hoop ik niet dat het laatste deel een soort interpretatie is wat ik gezegd heb...

Ik kom heel even een rare gedachtekronkel/lief dagboek iets posten.

Na mijn openbaring vanmiddag kwam ik namelijk weer even in een dipje vanavond en dat ging maar niet weg. Uit het niets besloot ik ineens een soorrt audio dagboek te gaan maken. Nu ken ik mijzelf en zal het eerder een momentenboek worden, maar dat terzijde.

Ik heb een kwartier zitten lullen over het dipje, waar het vandaan kwam en nog wat randzaken en heb dat vervolgens ook nog terug zitten luisteren. Nou is het geen wondermiddel maar ik merk wel dat het wat heeft geholpen om het gewoon even lekker wat van je af te praten, wat dingen te kunnen relativeren, wat andere dingen weer wat beter te begrijpen en je gedachten wat meer op een rij te krijgen.

Niet dat ik nu euforisch ben of iets dergelijks maar ik ga nu wel met een minder kut gevoel naar bed omdat het de gedachtes en het gevoel even tot rust heeft gebracht. De gemoedstoestand is dus niet slecht en niet goed, maar gewoon even in het midden en dat is eigenlijk wel heel fijn.

Goed idee om je gedachten op te nemen. Net zoals het schrijven een hele goede uitwerking kan hebben op je gemoedstoestand wanneer je er doorheen zit.

Vanuit mezelf gesproken, wanneer ik in een depressie val, worden mijn gedachten (gevuld met angst en negatieve invullingen) extreem chaotisch en herhalend. Wanneer ik het opschrijf in een overzichtelijk rijtje, kan ik de overlappingen overzien van de gedachten en er realistische denkbeelden tegenover zetten.

Het haalt de depressie zeker niet weg, maar het maakt het wel makkelijker er mee om te gaan.
Mooi dat je er een positieve ervaring mee hebt opgedaan. Nu zou het mooi zijn dat wanneer je het nodig hebt, je de energie en discipline kan vinden om het wederom in te zetten. Wat helaas juist zo moeilijk is wanneer je in een dipje zit.....

Iets waar ik zelf overigens erg mee worstel is dat mijn neefje en nichtje meer vragen gaan stellen over mijn leven. Ze zien me nu nog een beetje als een vrolijke lieve oom, maar vooral omdat mijn verleden en problemen nu met mijn psychologische problemen (vermijdende persoonlijkheidsstoornis/ trekken van borderline) voor hun zoveel mogelijk onzichtbaar zijn gehouden.
Zoals een paar dagen hadden ze met mij over wanneer ik voor het laatst een vriendin had (nog nooit). Ze vroegen het me recht in mijn gezicht en ik weiger tegen ze te liegen, maar ik wil ook niet dat ze zich er rot over voelen of het idee krijgen dat ik ineens een ander mens word voor hun beleving. Deels ben ik er zelf bij, maar ik kan hun interpretatie hoogstens sturen en niet bepalen.

Het voelt een beetje alsof je ineens als een open boek voor ze staat, kwetsbaar (geen werk, relaties, vrienden en pas binnenkort voor het eerst op mezelf wonend) en eerlijk. Mijn familie vooral heeft mijn leven altijd veel rooskleuriger aan hun voorgesteld, waar ik zelf probeer het vooral eerlijk te houden, maar wel vaag op kritieke gebieden om ze geen rotgevoel te geven. Ze zijn 10 en 9 en beginnen echt dingen uit te vogelen nu.

Ik weet uiteindelijk niet eens voor wie ik het erger vind; voor hen of mijzelf. Ik ben hun enige "echte" oom en zou graag willen dat ze trots op me kunnen zijn. Dat zit meer bij mezelf denk ik, omdat ik het gevoel heb dat ik gefaald heb als oom. Toch vind ik het echt ook oprecht erg voor hun. Ik zou graag sterker zijn en er meer voor hun kunnen zijn. Ik zoek vaak isolement op, maar ondanks dat denk ik dat ze zich wel erg veilig bij me voelen. Ik ben bang dat dit verandert wanneer de bewustwording meer komt over hoe hun oom er daadwerkelijk voorstaat in het leven.

Wat allemaal haaks staat op het toch wel feit dat ik juist de laatste tijd behoorlijke stappen maak in mijn herstel. Misschien dat ik het deels hierom ook uitschrijf, maar ik zou ook graag wat tips krijgen van mensen die zich hier misschien in herkennen. Misschien ooms, tantes of ouders die ook in zo`n situatie hebben gezeten, hoe jullie er mee om zijn gegaan? Of gewoon van mensen die zich er iets bij voor kunnen stellen. Ik ben zelf opgegroeid in een gezin waar continu werd gelogen over hoe mensen zich voelden, alles werd mooier voorgesteld. Dat wil ik absoluut niet, maar ik wil ook niet dat zij last hebben van mijn problemen, niet omdat ik ze zal lastig vallen er mee, maar überhaupt dat ze zich teveel zorgen om me zouden maken. Laat ze maar lekker kind blijven.

quote:

Op woensdag 25 oktober 2017 02:23 schreef Naesala_1981 het volgende:
Goed idee om je gedachten op te nemen. Net zoals het schrijven een hele goede uitwerking kan hebben op je gemoedstoestand wanneer je er doorheen zit.

Vanuit mezelf gesproken, wanneer ik in een depressie val, worden mijn gedachten (gevuld met angst en negatieve invullingen) extreem chaotisch en herhalend. Wanneer ik het opschrijf in een overzichtelijk rijtje, kan ik de overlappingen overzien van de gedachten en er realistische denkbeelden tegenover zetten.

Het haalt de depressie zeker niet weg, maar het maakt het wel makkelijker er mee om te gaan.
Mooi dat je er een positieve ervaring mee hebt opgedaan. Nu zou het mooi zijn dat wanneer je het nodig hebt, je de energie en discipline kan vinden om het wederom in te zetten. Wat helaas juist zo moeilijk is wanneer je in een dipje zit.....

Het opschrijven had heel vreemd niet datzelfde effect voor mij, dan bleef het vaak alsnog rondspoken. Het lijkt alsof door het uitspreken en terugluisteren het besef er wat meer is waar ik op dat moment mee zit en dat het ook oké is om daar mee te zitten.

Het herhalen van gedachten ken ik maar al te goed. Het chaotische iets minder of eigenlijk niet zelfs. Ik vind het niets bijzonders maar mijn psychologe blijft maar herhalen dat ze het niet vaak meemaakt dat iemand heel goed weet wat er mis gaat in de bovenkamer vanaf het begin van de allereerste sessie. Alleen kan ik er vervolgens zelf niks mee. Waarschijnlijk door mijn jeugd en opvoeding heb ik nooit geleerd hoe ik daar mee om moet gaan. Als ik dat onder de knie krijgen zijn we denk ik al een heel stuk verder.

Ik denk dat het mij wel lukt om dit vaker te doen. Het had zo'n kalmerend effect dat ik nu eindelijk iets achter de deur heb om op terug te vallen.

Urban myth toch? In het donker 3 x "Ik ben Fripsel Achternaam" tegen de spiegel zeggen en er komt een poltergeist langs...

quote:

Op woensdag 25 oktober 2017 06:23 schreef aeque het volgende:

[..]

Het opschrijven had heel vreemd niet datzelfde effect voor mij, dan bleef het vaak alsnog rondspoken. Het lijkt alsof door het uitspreken en terugluisteren het besef er wat meer is waar ik op dat moment mee zit en dat het ook oké is om daar mee te zitten.

Het herhalen van gedachten ken ik maar al te goed. Het chaotische iets minder of eigenlijk niet zelfs. Ik vind het niets bijzonders maar mijn psychologe blijft maar herhalen dat ze het niet vaak meemaakt dat iemand heel goed weet wat er mis gaat in de bovenkamer vanaf het begin van de allereerste sessie. Alleen kan ik er vervolgens zelf niks mee. Waarschijnlijk door mijn jeugd en opvoeding heb ik nooit geleerd hoe ik daar mee om moet gaan. Als ik dat onder de knie krijgen zijn we denk ik al een heel stuk verder.

Ik denk dat het mij wel lukt om dit vaker te doen. Het had zo'n kalmerend effect dat ik nu eindelijk iets achter de deur heb om op terug te vallen.

Er zit een groot verschil helaas tussen iets weten en het toe kunnen passen, want juist dan komt er dat sterke gevoel bij kijken. Uiteraard begint het vaak wel met bewustwording van wat er gebeurd bij je, om vervolgens bewust daar een actie tegenover te zetten. Ik denk zeker dat je dat onder de knie zal krijgen, het is een kwestie van herhalen. Wanneer je het onder de knie hebt, wordt het vervolgens een onbewuste handeling, dan heb je de nieuwe manier van omgaan met een probleem jezelf aangeleerd. Maar het is hard werken. Zelf vind ik het erg moeilijk. Maar ze zeggen niets voor niets dat het afleren moeilijker is dan het aanleren van gedrag.