SPOILERJullie zijn echt lief elke keerSorry dat het steeds zo lang duurt om te reageren. Elke keer als ik iets geplaatst heb, duurt het niet lang voordat ik me heel erg ga schamen en het dan weg wil hebben en wil negeren, omdat mijn donkere gedachten niet 'kloppen' met hoe ik me voel. Of, ja, dat klinkt raar misschien.. maar ik weet dat dit kindje gewenst is en dat ik ergens heel veel van dit kindje houd. Toch, op dagen dat de storm overheerst, kan ik dat niet voelen.
Ik heb een kennismakingsgesprek met een haptotherapeut gepland staan. Ik weet niet meer wie dat vroeg, Anja denk ik? Ik ben benieuwd of dat wat is. Het klinkt in elk geval passend. Gisteren had ik de intake bij de grotere instelling. Ik moet het nog even laten bezinken, maar ik denk niet dat ik daar mijn plek ga vinden. Allereerst bestaat het team uit een aantal van mijn voormalige docentenEn daarbij is de investering die het vraagt - drie dagen per week therapie - voor nu teveel. Ik moet dan het enige waar ik me echt goed bij voel (de webwinkel en consulten doen) opzij zetten en hoe krom dat misschien ook klinkt, dat is het me niet waard. Ik vind dat zo fijn om te doen en het geeft me zoveel energie. Bovendien staat de winkel echt op het randje van een enorm avontuur en ik kijk er zo naar uit om me daarop te richten. Klein en eigenlijk nog geheim primeurtje hier, maar na het weekend hoor ik of het pandje wat we willen huren door kan gaan en dan hebben we dus een echte winkel hier in het centrum
Dat is echt mijn grote wens en ondanks dat het als alles door gaat even ontzettend druk gaat worden, kijk ik er zó naar uit!
De afgelopen dagen is het qua gevoel gelukkig best rustig. De week begon echt pikzwart en retezwaar, maar elke dag werd het wat lichter. Woensdag hadden we een echo bij de huisarts. Ik keek er van te voren wel naar uit, maar vond het ook spannend, want ik was heel bang dat ik afschuw of iets dergelijks zou voelen. Toen ik het kindje op het scherm zag (eerst hele grote voeten in beeld) werd ik helemaal warm en wiebelig. Ons kindje
Het lijkt dus voor nu iets beter te gaan. Ik vind het moeilijk om daarop te vertrouwen, want ik trapte daar al eerder in, maar ik probeer te accepteren dat het nu zo is, in elk geval voor zolang het duurt.
Fijn dat je je zo goed voelde bij de echo.
Sterkte verder
[ Bericht 15% gewijzigd door Molo op 30-09-2017 11:06:43 ]
quote:Op zaterdag 30 september 2017 10:50 schreef Molo het volgende:
Heb je dan wel ondersteuning? Want als je je zo voelt als je aangeeft lijkt haptotherapie me niet voldoende toch?
Fijn dat je je zo goed voelde bij de echo.
Sterkte verder
SPOILERIk heb voldoende ondersteuning nuVanuit mijn sociale netwerk in praktische zin (met name mijn man en mijn ouders) en van de huisarts in overkoepelende zin. Ik denk dat haptotherapie voldoet voor de meer urgente en acute ondersteuning nu (om me voor te bereiden op het beleven van de zwangerschap, de bevalling en de tijd erna) Samen met de huisarts zoeken we ondertussen naar een manier om onderliggende gedachten en/of patronen aan te pakken. Daar zijn we nu een jaar of zeven mee bezig, eigenlijk sinds ik burnout raakte. Dat gaat met ups en downs en is niet altijd even succesvol, maar ik blijf wel zoeken. Dat is nu een beetje lastig, omdat die heftige gevoelens die ik hier omschrijf eigenlijk worden getriggerd door hormonale inbalans en daar diep op ingaan in therapie daarom niet zoveel zin heeft, of sterker nog, averechts kan werken omdat het zoveel energie kost. Daarom is mijn voornaamste inzet nu om in elk geval nu te kunnen blijven staan (desnoods gestut en wel), zodat we verder kunnen kijken en af kunnen wachten wat er gebeurt als die hormonen weer in balans zijn (en daar staat al een heel plan voor klaar na de bevalling)
Hoe gaat het ondertussen met je?quote:
[..]SPOILERIk heb voldoende ondersteuning nu
Jullie gaan genieten..
Lief dat je het vraagtquote:
[..]
Hoe gaat het ondertussen met je?
Mentaal gaat het prima! Het lijkt echt alsof alles veroorzaakt werd door een soort hormoon-piek (die nu godzijdank weer voorbij is). Fysiek wat minder, maar dat komt ook wel weer.Blij om dat te lezen!quote:Op zondag 5 november 2017 20:01 schreef CassElliot het volgende:
[..]
Lief dat je het vraagt
Sinds mijn bevalling, nu 16 maanden geleden, heb ik erg last van stemmingswisselingen gedurende mijn cyclus. Na mijn menstruatie ben ik twee weken redelijk vrolijk en optimistisch, daarna ben ik tot na mijn menstruatie down, huilerig en negatief. Voor de komst van mijn dochter had ik deze klachten niet in deze mate, of er in ieder geval minder last van omdat ik minder moest. Het wordt steeds erger naarmate de maanden verstrijken en ik begin er een beetje moedeloos van te worden. Ik probeer niet negatief en down te zijn, maar het lukt gewoon niet.
Ik gebruik geen anticonceptie en wil liever ook niet meer aan de pil, want deze maakte me heel down (verschillende soorten geprobeerd).
Zijn er mensen met ervaring met zo’n situatie? Wat hielp jullie? Hoe gingen jullie er mee om?
Ik heb volgende week een afspraak met de huisarts, want dit wil ik zo niet langer, maar ik ben benieuwd naar jullie verhalen.
Het frustrerendste vind ik het gevoel dat niemand je lijkt te begrijpen of serieus lijkt te nemen, ik heb daar al best wat tranen over gelaten.
Ik ben nu weer zwanger en daarmee zijn al deze klachten dus weg. Voor na deze zwangerschap overweeg ik een gesprek bij care for women of echt aandringen op een onderzoek bij HA en me niet te laten afschepen. Ik denk dat het hevige PMS klachten zijn veroorzaakt door sterke hormonale disbalans. Daar moet iets aan te doen zijn.
Ik hoop dat je HA er iets mee doet. Hou je me op de hoogte van je voortgang? Sterkte
.Meer informatie erover: https://mens-en-gezondhei(...)lovend-medicijn.html
Ik ging ook met klachten naar de huisarts en het enige wat hij mij wilde voorschrijven was de pil...
Zucht, Hij nam mij ook helemaal niet serieus....
LDN heb ik toen zelf bij een apotheek in Engeland (online) gekocht en ik gebruik het nu al meer dan 7 jaar en kan echt niet meer zonder.
Als het moet kan ik er veel meer over vertellen. Google helpt ook wel
Maar neem het als informatie mee voor je huisarts.
Ook las ik toevallig vandaag over Maca, heb er zelf alleen (nog) geen ervaring mee.
http://www.knapgezond.nl/Jehormoneninbalansmetmaca.html
Lees ook maar eens over PMDD (https://watispmdd.wordpress.com/comment-page-1/)
Want zo erg was het helaas bij mij op een gegeven moment,
En ik herken wel dingen die jij zegt "Ik probeer wel om niet negatief te zijn maar dat lukt niet"
Ik was ook gewoon echt mezelf niet... Ik voelde mij eigenlijk alleen maar goed als ik ongesteld was en daarna werd het elke week een beetje erger totdat ik weer ongesteld werd....
[ Bericht 19% gewijzigd door Skoap op 17-01-2018 23:18:11 ]
Skoap, bedankt voor het geven van een naam eraan. Mijn huisarts heeft me ook weggestuurd met de pil en dat wil ik niet, want andere bijwerkingen. Waar haal je dat LDN?
Sterkte ermee.
Ik slik nu inmiddels een jaar al Citalopram, gaat wel beter maar ben er nog niet.
Ook ben ik anderhalve maand geleden gestart met de prikpil, hopelijk helpt dat ook wat (al ben ik toch nog 2 keer ongesteld geworden, m'n lichaam is in de war). Ik merkte namelijk dat het weer erger werd rondom de menstruatie, ondanks de Citalopram. Ik wilde eigenlijk helemaal niet meer aan een pil of wat dan ook, maar ik ben het echt zo beu. Hopelijk normaliseert alles een beetje en stopt m'n menstruatie gewoon helemaal en blijft alles stabiel.
Ook ga ik naar een psych om wat oud zeer eindelijk aan te pakken. Maar ik hoop wel echt ooit van die schommelingen af te komen. Misschien dat ik ooit ook wel vraag naar het middel LDN.
Meldt!quote:
Ik vind dat mijn verhaal niet echt hier hoort, want ik ben gelukkig niet depressief, maar het heeft wel met hormonen te maken dus dan toch maar hier.
Sinds mijn bevalling, nu 16 maanden geleden, heb ik erg last van stemmingswisselingen gedurende mijn cyclus. Na mijn menstruatie ben ik twee weken redelijk vrolijk en optimistisch, daarna ben ik tot na mijn menstruatie down, huilerig en negatief. Voor de komst van mijn dochter had ik deze klachten niet in deze mate, of er in ieder geval minder last van omdat ik minder moest. Het wordt steeds erger naarmate de maanden verstrijken en ik begin er een beetje moedeloos van te worden. Ik probeer niet negatief en down te zijn, maar het lukt gewoon niet.
Ik gebruik geen anticonceptie en wil liever ook niet meer aan de pil, want deze maakte me heel down (verschillende soorten geprobeerd).
Zijn er mensen met ervaring met zo’n situatie? Wat hielp jullie? Hoe gingen jullie er mee om?
Ik heb volgende week een afspraak met de huisarts, want dit wil ik zo niet langer, maar ik ben benieuwd naar jullie verhalen.
Ik had buien waarbij ik dacht 'als ik nu van de dijk rij ben ik overal vanaf', maar inderdaad maar een paar weken per maand, niet continue en ook niet even hevig.
Na heel wat jaren sukkelen en frustraties werd ik via via op deze site gewezen en dat bleek voor mij DE uitkomst.
http://kraamtranen.nl/hormonale-disbalans.html
Deze lijst bijvoorbeeld: http://kraamtranen.nl/premenstruele-spanning.html daardoor viel zo veel op zijn plek. Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik dement aan het worden was, zo veel dingen vergat ik, slechte concentratie etc.
Ik slik sindsdien met regelmaat een paar maanden lang progesteron (in de vorm van Duphaston) en dan voel ik me weer prima. Echt een verschil van dag en nacht. Weg buien, weg slecht geheugen, weg alles eigenlijk. Het idee is dat je lichaam het na een paar maanden zelf weer oppakt, maar bij mij blijkt dat dus niet zo te zijn. Mijn huisarts vind het daarom prima dat ik dit blijf slikken wanneer ik voel dat het weer nodig is.
(Je slikt dit vanaf dag 10-24 van je cyclus. Het idee is dat je lichaam normaal gesproken in die periode zelf progesteron aan maakt, maar dat dat verstoord is.)
Lees de site eens door, ik weet dat het hier en daar wat ver gegrepen klinkt, en ook de manier waarop zijzelf schrijft krijg ik soms een beetje de kriebels van, maar ik weet van in ieder geval nog 2 vrouwen buiten mijzelf die hier echt heel veel baat bij gehad hebben. Het is in ieder geval het proberen waard. Mijn huisarts wilde me anti-depressiva voorschrijven maar vond het prima om dit eerst eens te proberen.
Maca slik ik sinds een tijdje maar dat heeft niet een noemenswaardig humeur verbeterend effect. Op het libido wel trouwens, een beetje.
LDN heb ik ook geprobeerd, dat werkte voor mij niet. (Volgens mij heb ik dat toen nog zelf zitten prutsen met kleine doseringen opgelost in weetikveelwat.
)Idd vergelijkbaar: het gevoel uit het raam te willen springen, er gewoon niet meer willen zijn. Ook een(aanvankelijk niet gediagnostiseerde) PPD gehad trouwens.
Ik heb toen yaz / yasmin geprobeerd, die heeft ander progesteron en daar reageerde ik mentaal goed op, alleen had ik continu bloedingen en spotting. Weer gestopt dus.
Sinds de bevalling is de PMS weer terug, en ook heftig. Maar mijn zorgverleners hebben nog nooit ook maar gerept over antidepressiva (toch gek, ik loop al sinds mijn 23e af en aan bij psychologen, ben ik dan niet eerlijk genoeg over hoe slecht ik me voel, denk ik weleens).
Vind het lastig om nu een ander middel ter sprake te brengen... heb net weer een hele cyclus psychotherapie afgerond en het gaat op veel vlakken wel beter. Maar tegen hormonen kan ik niet op... ik ben zwaar trouwens, en vetweefsel schijnt ook oestrogeen aan te maken dus niet zo gek dat er een disbalans is ook, misschien? (Eerste advies zal wel weer afvallen zijn, dat is het voor alles waar ik zorg voor zoek).
Ja, maar je hebt pms en PMS zeg maar.
Ik zou iedereen wel aan de Duphaston willen schreeuwen bij wijze van spreken. Er vanuitgaande dat het bij anderen net zo helpt.
Echt, ik had ineens ook weer zin om te knutselen, te naaien etc. etc.Maar ik snap je hoor, ik ben ook niet van het heel direct duidelijk hulp vragen.
(Op een ander vlak heb ik dat met de kinderen, ik ben al jaren aan het leuren en nog steeds gaan er dingen soms flink niet goed, en bij een vriendin van mij stond na 1 gesprek over 'mogelijk adhd bij een van de kinderen' meteen een gezinscoach op de stoep. WTF doe ik dan verkeerd denk ik dan.
)PMS uitleggen aan mensen die er geen last van hebben is lastig. Het is niet zozeer dat je een hormonster bent, maar ook gewoon dat je inderdaad in je auto rijdt en dan denkt, ik wil ermee stoppen. Maarja, m'n kindjes, die gun ik toch wel een moeder, ook al ben ik maar stom. Zoiets.
Die zwarte gedachten heb ik niet meer, heel soms even een terugval, maar dat duurt dan een dag en geen weken achter elkaar.
Volgens de definitie in dit artikel heb je pas PMS als het je dagelijks leven ernstig beïnvloedt. Jullie zijn dus eigenlijk de dupe van dat iedereen die een keer moet huilen voordat haar ongesteldheid doorbreekt, het PMS noemt.
Ik kreeg van een gynaecoloog ook al eens de tip van een antidepressivum in een deel van de maand. LDN ken ik nog niet, ga ik me in verdiepen.
Hm, dus het is de schuld van andere vrouwen als je niet goed geholpen wordt? Sorry, kan het niet laten om dat toch even aan te stippen, al bedoel je het vast niet zo. Het lijkt me dat een arts het kaf van het koren wel kan scheiden door goed door te vragen.quote:
Artikel van 15 jaar geleden uit het wetenschappelijk tijdschrift voor huisartsen: klik. Jullie zijn dus eigenlijk de dupe van dat iedereen die een keer moet huilen voordat haar ongesteldheid doorbreekt, het PMS noemt.
Het lijkt me echt heel rot als je zo last hebt van die hormonen.
Uit dat artikel:quote:
Artikel van 15 jaar geleden uit het wetenschappelijk tijdschrift voor huisartsen: klik. Is echt geen nieuws. Huisartsen die het niet serieus nemen moeten hun kennis even gaan bijspijkeren.
Volgens de definitie in dit artikel heb je pas PMS als het je dagelijks leven ernstig beïnvloedt. Jullie zijn dus eigenlijk de dupe van dat iedereen die een keer moet huilen voordat haar ongesteldheid doorbreekt, het PMS noemt.
Ik kreeg van een gynaecoloog ook al eens de tip van een antidepressivum in een deel van de maand. LDN ken ik nog niet, ga ik me in verdiepen.
"Hoewel de hormonale veranderingen tijdens de cyclus per definitie een voorwaarde zijn voor het ontstaan van PMS, heeft men nooit een hormonale oorzaak voor PMS kunnen aantonen."
Dat vroeg ik me laatst nog af, of dit niet te prikken valt ofzo, maar niet dus.
Dat kwam oa. omdat ik me altijd suf zoek naar mijn eisprong, om zo de juiste dag van de cyclus te bepalen om met de Dupaston te beginnen. Mijn menstruatie verloopt namelijk bloedirritant met eerst een dag of 5-6 minimale hoeveelheden bloed (voor de cup-gebruikers, een derde cupje ongeveer per dag) en dan ineens een heftige bloeding waarbij ik binnen 24u dat ding meerdere malen moet legen echt omdat hij vol zit en dan weer een dag of 2 heel weinig en dan is het klaar. Duurt me wel veel te lang ook, maar ja, er zitten geen vleesbomen oid, dat is al gecheckt dus ik moet het er maar mee doen.
Ik denk dat Lemijn bedoelt dat het lastig aan anderen (dan bijvoorbeeld een arts) die er geen last van hebben uit te leggen is hoe je je voelt en hoe het is. Dat vriend(inn)en/familie/kenissen denken "ach, pms hoort erbij. Hebben er zoveel last van" Terwijl het gevoel zoveel meer is dan een keer huilen vlak voor je ongesteld wordt.quote:Op donderdag 18 januari 2018 13:06 schreef Franny_G het volgende:
[..]
Hm, dus het is de schuld van andere vrouwen als je niet goed geholpen wordt? Sorry, kan het niet laten om dat toch even aan te stippen, al bedoel je het vast niet zo. Het lijkt me dat een arts het kaf van het koren wel kan scheiden door goed door te vragen.
Het lijkt me echt heel rot als je zo last hebt van die hormonen.
Nee, dat bedoel ik uiteraard niet. Woordje dus is onhandig geplaatst. Wat ik wel bedoelde is dat PMS in de volksmond voor van alles wordt gebruikt. Niet alleen door vrouwen, trouwens. En dat artsen inderdaad goed moeten doorvragen en nieuwsgierig moeten zijn als ze op iets stuiten dat ze niet goed kennen. Maar dat is niet altijd het geval, en daarom linkte ik het artikel. Maar was te kort door de bocht.quote:
[..]
Hm, dus het is de schuld van andere vrouwen als je niet goed geholpen wordt? Sorry, kan het niet laten om dat toch even aan te stippen, al bedoel je het vast niet zo. Het lijkt me dat een arts het kaf van het koren wel kan scheiden door goed door te vragen.
Het lijkt me echt heel rot als je zo last hebt van die hormonen.
ik ga op een later tijdstip alles even rustig doorlezen, maar wat fijn, al deze reacties Een spiraaltje heb ik al daar wordt het niet beter van. Maar ik ga even verder zoeken op wat jullie nog meer als advies geven.
Mies mocht je nog andere tips weten na je bezoek aan de huisarts laat je het dan weten?
zo neem je het ook. Je lost 1 pil op in 50ML en neemt elke avond 4.5MLquote:
[..]
LDN heb ik ook geprobeerd, dat werkte voor mij niet. (Volgens mij heb ik dat toen nog zelf zitten prutsen met kleine doseringen opgelost in weetikveelwat.
Blij dat jij iets hebt gevonden wat voor jou werkt!
Wat is het toch ook een verschrikkelijk iets en gewoon bijna niemand die je dan serieus neemt.
En bij LDN hoef je dat niet per se te weten toch?
Bestel jij dat nog steeds in Engeland skoap? (Vraag is inmiddels beantwoord
)Heb je dat wel onder begeleiding van iemand gebruikt? Ik ben er namelijk een beetje huiverig voor om zomaar iets te gaan proberen.
Maar je kan het heel langzaam opbouwen!
[ Bericht 100% gewijzigd door Cygne op 14-04-2018 11:54:35 (Toch maar niet.) ]
Brighteyes.... Allereerste keer dat ik hoor over een zelfde menstruatie patroon als mijzelf... eerst 5/6 dagen bloedverlies voordat de dijken echt open breken. Ik gebruik geen cup, maar heel irritant omdat je menstruatie daardoor lang duurt. Ik ga me ook eens inlezen in die Dupaston.quote:
[..]
Uit dat artikel:
"Hoewel de hormonale veranderingen tijdens de cyclus per definitie een voorwaarde zijn voor het ontstaan van PMS, heeft men nooit een hormonale oorzaak voor PMS kunnen aantonen."
Dat vroeg ik me laatst nog af, of dit niet te prikken valt ofzo, maar niet dus.
Dat kwam oa. omdat ik me altijd suf zoek naar mijn eisprong, om zo de juiste dag van de cyclus te bepalen om met de Dupaston te beginnen. Mijn menstruatie verloopt namelijk bloedirritant met eerst een dag of 5-6 minimale hoeveelheden bloed (voor de cup-gebruikers, een derde cupje ongeveer per dag) en dan ineens een heftige bloeding waarbij ik binnen 24u dat ding meerdere malen moet legen echt omdat hij vol zit en dan weer een dag of 2 heel weinig en dan is het klaar. Duurt me wel veel te lang ook, maar ja, er zitten geen vleesbomen oid, dat is al gecheckt dus ik moet het er maar mee doen.
Heel heftig bloedverlies is wel iets aan te doen. Er zijn medicijnen (daar liet ik me mee wegsturen, maar hb ik niet gebruikt, want die vromen meer stolsels van het bloed, dat beviel me toch niet) of Novasure. Dat is een procedure waarbij ze het basrmoedersljmvlies in de baarmoeder dusdanig behandelen, dat er nog maar heel weinig bloedverlies mogelijk is. Bij de controle op vleesmolen zei de gynaecoloog dat 2at haar betreft de oplossingen Mirena en Novasure allebei veilig en in goed zouden zijn.quote:
[..]
Uit dat artikel:
"Hoewel de hormonale veranderingen tijdens de cyclus per definitie een voorwaarde zijn voor het ontstaan van PMS, heeft men nooit een hormonale oorzaak voor PMS kunnen aantonen."
Dat vroeg ik me laatst nog af, of dit niet te prikken valt ofzo, maar niet dus.
Dat kwam oa. omdat ik me altijd suf zoek naar mijn eisprong, om zo de juiste dag van de cyclus te bepalen om met de Dupaston te beginnen. Mijn menstruatie verloopt namelijk bloedirritant met eerst een dag of 5-6 minimale hoeveelheden bloed (voor de cup-gebruikers, een derde cupje ongeveer per dag) en dan ineens een heftige bloeding waarbij ik binnen 24u dat ding meerdere malen moet legen echt omdat hij vol zit en dan weer een dag of 2 heel weinig en dan is het klaar. Duurt me wel veel te lang ook, maar ja, er zitten geen vleesbomen oid, dat is al gecheckt dus ik moet het er maar mee doen.
Sinds kort ben ik erachter gekomen dat ik behoorlijke pms heb. Zeven maanden geleden ben ik bevallen en hormonaal ging het sowieso met 'n ups and downs. Maar nu ik weer een regelmatige cyclus heb van 28 dagen zit er een duidelijk patroon in. Na mijn eisprong verander ik in een soort van wicked witch of the west. Ik word echt woedend op alles en iedereen en kan letterlijk niks meer hebben. Vooral mijn vriend krijgt het te verduren. Reageer enorm geirriteerd op hem en wil in die periode eigenlijk gewoon van hem af. Ik zeg dan dat het tussens ons gewoon niet werkt en wil uit elkaar. Laatst heb ik nog 's nachts tegen hem geschreeuwd dat ik hem haatte en dat hij dat nóóit moet vergeten
En als ik dan ongesteld word, dan denk ik wtf was dat
En dan ben ik twee weken 
Ik heb jullie tips doorgelezen en ga het eerst proberen met voeding. Dus puur eten. Zo at ik voor mijn bevalling standaard, dus dat is niet zo heel lastig. Gewicht heeft ook invloed las ik. Ik weeg nu 5 kilo lichter dan voor mijn bevalling. Wie weet heeft dit invloed, anders moet ik maar eens kijken naar een spiraal of wellicht LDN.
nadat ik voor een andere reden bij de praktijkondersteuner van de huisarts terecht kwam en het daar kort aanstipte, tipte zij mij over Care tor Women. Speciaal voor vrouwen die last hebben van hormoonwisselingen, lichamelijk dan wel mentaal. Helaas voelde vrouwlief er niets voor dus ik kan je geen evaringsverhaal geven, maar ik wilde het even benoemen omdat je er misschien wat aan hebt. Echter kan het zijn dat het regiogebonden is, ik weet dat ze in Zwolle zitten maar of ze ook elders zitten weet ik niet.Ik hoop voor je dat je iets vindt wat je helpt, want vergeet niet dat jij er zelf ook onder lijdt, niet alleen jouw partner. Als je daarnaast ook met schuldgevoelens blijft zitten omdat je je af hebt gereageerd, wordt het voor jou ook alleen maar moeilijker en zwaarder.
SPOILERVerder even kort over mijzelf. Na de laatste zwangerschap bleef ik down, iets wat ik tijdens de zwangerschap toeschreef aan de moeizame zwangerschap maar het ging dus niet over. Bij de huisarts geweest en die gaf aan dat ik een dysthyme stoornis heb, heb daarvoor medicatie gekregen die maar weinig hielp. Zit nu op de max, maar ik voel me nog steeds niet heel goed. Ik kan steeds minder hebben, maar krop het op waardoor ik mij constant gespannen voel. Sinds de zwangerschappen merk ik ook dat dit toeneemt rond mijn menstruatie, dan krijg ik een gevoel van onrust die ik niet kan plaatsen. Ik heb het vermoeden dat mijn hormonen dus als meespelen, ik heb me nooit top gevoeld maar kon daar altijd mee omgaan. Terwijl ik die controle nu soms kwijt ben en dat voelt als falen, juist nu in mijn rol als moeder.
Enfin, ik weet niet zo goed waarom ik dit opschrijf want ik moet er zelf mee dealen, maar wel fijn om het even kwijt te kunnen.
zoveel herkenbaarheid!! hier is het eerst geprobeerd met hormonale ac, Dat maakt het alleen nog maar erger... en mu ga ik starten met fluoxetine laaggedoseerd. Die heb ik al eerder gehad en toen was ik idd ook stabiel in mijn stemming...quote:Op zondag 2 december 2018 06:26 schreef DorothyGale het volgende:
Wat een herkenning! Wilde hier al posten met mijn situatie.
Sinds kort ben ik erachter gekomen dat ik behoorlijke pms heb. Zeven maanden geleden ben ik bevallen en hormonaal ging het sowieso met 'n ups and downs. Maar nu ik weer een regelmatige cyclus heb van 28 dagen zit er een duidelijk patroon in. Na mijn eisprong verander ik in een soort van wicked witch of the west. Ik word echt woedend op alles en iedereen en kan letterlijk niks meer hebben. Vooral mijn vriend krijgt het te verduren. Reageer enorm geirriteerd op hem en wil in die periode eigenlijk gewoon van hem af. Ik zeg dan dat het tussens ons gewoon niet werkt en wil uit elkaar. Laatst heb ik nog 's nachts tegen hem geschreeuwd dat ik hem haatte en dat hij dat nóóit moet vergeten
En als ik dan ongesteld word, dan denk ik wtf was dat
Ik heb jullie tips doorgelezen en ga het eerst proberen met voeding. Dus puur eten. Zo at ik voor mijn bevalling standaard, dus dat is niet zo heel lastig. Gewicht heeft ook invloed las ik. Ik weeg nu 5 kilo lichter dan voor mijn bevalling. Wie weet heeft dit invloed, anders moet ik maar eens kijken naar een spiraal of wellicht LDN.
Wat fijn gewoonmezelf dat je uiteindelijk iets hebt gevonden voor de hormoonproblemen. Daar zie ik nog het meest tegenop, om uit te zoeken wat wel en niet werkt. Er gaat dan een tijd overheen en ik ben ook niet zo'n voorstander van hormonen in mijn lijf. Slechte ervaringen mee.SPOILERWat heftig trouwens dat jullie allebei thuis mentale problemen hebben. Lijkt mij behoorlijk pittig zo, met twee kleintjes. Ben je niet van plan om andere medicatie te proberen? Of heb je de hoop dat het vanzelf over gaat?
Maar als dit zo erg blijft, dan ga ik daar wel mee aan de slag.
Nog vijf dagen tot mijn eisprong, ben benieuwd deze maand
[ Bericht 0% gewijzigd door DorothyGale op 04-12-2018 05:24:10 ]
Voor wat betreft mijn medicatie, ik kijk het de komende tijd eerst nog even aan want het doet wel iets en ik heb nagenoeg geen bijwerkingen (meer) wat ook fijn is (ben wel anders gewend namelijk). Mocht er geen verbetering optreden, dan zou ik wel op zoek willen naar wat anders maar dan zal ik vermoed ik weer naar een psychiater moeten en dat vind ik best wel een drempeltje
Nog vier daagjes voor jou, hopelijk merk je nu al wat verschil met een aangepast eetpatroon al zal dat misschien wel wat meer tijd nodig hebben. De tip die een kennis van mij eens kreeg van de huisarts: rondom de menstruatie/ovulatie elke dag een paar blokjes van de meest pure chocola die je kan vinden. Had bij haar niet meteen de indruk dat het hielp, maar als iets opgelost kan worden met chocolade dan is het sowieso wel het proberen waard denk ik
Ik denk dat ik voorlopig nog geen actie onderneem. Het gaat toch wel elke maand beter en ik ben waarschijnlijk ook nog niet helemaal ontzwangerd. En zoals het deze maand gaat, is het echt wel te doen 
Het is ook zo lastig om erachter te komen waar het aan ligt. Eetpatroon zal inderdaad pas over een tijd van invloed zijn. Gewicht kan er ook mee te maken hebben, las ik. Nu ben ik weer 4 kilo lichter dan vorige maand.
Hoe gaat het met jou nu Schanu?
Hier gaat het met ups en downs, niks nieuws
Afgelopen weekenden weer ruzies gehad met vrouwlief, dat hakt er altijd heel erg in. Merk dat ik nu wat in een onverschillige houding ben geschoten, mijn gevoel staat zeg maar op een heel laag pitje. Misschien ook een stukje zelfbescherming, ik was zelf ongesteld afgelopen week en merk dat sinds mijn medicatie ook opeens aan mijn emoties (die schieten dan wat meer alle kanten op). Plus de drukte van de feestdagen dus het gaat allemaal wat langs mij heen, alsof ik het tempo niet bij kan benen. Niks wat nooit meer overgaat in ieder geval, dus als de rust is teruggekeerd zal het in mijn hoofd vanzelf ook wel weer wat rustiger worden 
Herkenbaar wel, wat betreft het erin hakken. Hoop dat het gauw rustiger voor je wordt
Continu boos gevoel enzulks en geen zin in gerommel/gepluk aan m'n lijf, maar hoi manlief die wel behoeftes heeft... En nu dus denkt dat ik hem niet meer aantrekkelijk vind.
Maar please please PLEASE laat me gewoon even, zeker zo rond m'n menstruatie. Nee, het is niet leuk voor manlief maar verdomme, hoe denk je dat het in mijn hoofd is?
Ik ben gewoon fucking moe, werk 32u, heb 2 kinderen om voor te zorgen, drukte op werk. Ik ben niet in the mood om m'n man te bespringen.
Anyway. Nu al een jaar of 2 aan citalopram en dat gaat in principe prima, nog combinatie geprobeerd met de prikpil, maar wat een verschrikking was dat
Daarna de pil geprobeerd maar daarvan ging ik alleen maar eten had ik het idee En ik vind mezelf en m'n lijf al niet mooi, dus nu weer een eerste menstruatie zonder die extra hormonen. Maar nu dus een hormonsterheks.
/einderant
Fijn dat de citalopram werkt, ik zit zelf aan de escitalopram en dat doet ook wel wat. Gelukkig hoef ik geen pil te slikken omdat per ongeluk zwanger worden is uitgesloten
Maar jeetje wat lastig voor je om daar dan ook nog de balans in de moeten vinden.. Zou een spiraaltje een optie zijn? plus hij legt er soms (onbewust) zo’n druk op dat ik dan alleen maar ga steigeren.Lastig hoor. Wil hem zo graag meer geven maar dat lukt momenteel niet zo erg.
Ik heb ooit de mirena gehad, maar daar had ik dan 2 weken buikpijn van, en daarna 2 weken bloedverlies. En dat dan elke cyclus. Bovendien werd ik er depri van, voelde me niet lekker in m’n vel.
De prikpil deed ongeveer hetzelfde, alleen was ik veeeeel hormonaler en was ik soms 7 weken achter elkaar ongesteld, dan 2 weken niet, dan wekenlang wel weer...
In principe heb ik geen anticonceptie nodig, manlief heeft zich laten steriliseren. Ik probeerde alleen wat uit wat me beter zou kunnen laten voelen. Al dat hormonale gedoe en die hormonale buien zijn soms killing. Dan denk ik, iedereen is beter af zonder mij, ik ben geen goede/leuke vrouw en stomme moeder...
Citalopram haalt de scherpe randjes er wel af en maakt het leefbaar zegmaar, maar het valt niet altijd mee. De ene cyclus gaat het echt super en de andere cyclus ineens weer superkut. Geen pijl op te trekken.
). En als ik weer ongesteld ben, klaart de lucht weer even op ennn repeat.@DorothyGale hoe is het bij jou, is het minder geworden naarmate je ontzwangerd bent? Ik vraag me nl. af of het nu heftiger voelt omdat ik zelf nog aan het ontzwangeren ben, of niet. Jij bent inmiddels wat verder dan ik nu, vandaar de vraag
. En iemand hier heeft zich vast weleens verdiept in / ervaringen met welke AC je het beste kunt proberen als je last hebt van PMS, waar moet je dan op letten? Ik wil toch eerst iets gaan proberen met AC, anderzijds ben ik heel huiverig dat het alleen maar verergert.
Ik kan zeggen dat ik nu na een jaar en vier dagen
praktisch geen last meer heb van pms. Het cliché van negen maanden op, negen maanden af was op mij van toepassing. In de negende maand voelde ik mij plotsklaps fysiek een heel stuk beter. Een week later Bij mij heeft voeding een enorme invloed. Ik stond ook op het punt om te kijken naar AC of AD. Maar ik besloot toch mijn manier van eten weer onder de loep te nemen. Ik weet al jaren hoe ik reageer op bewerkt eten, maar met baby was dat er toch weer in geslopen.
Dus in januari was ik daar mee begonnen. En wat at ik dan? Geen bewerkte voeding, brood, suiker, gluten, zuivel van koe, vlees.
Maar wel: vis, noten, zaden groenten (veel!), geitenzuivel, peulvruchten, zilvervliesrijst, boekweit
Ik leefde zelfs zonder koffie
Als ik zo eet, dan voel ik me echt geweldig
Dus dit doe ik dan 80% van de tijd. Als ik weer verval in veel koffie, suiker, fastfood, brood etc. dan word ik driftig, heb ik agressieve gedachten en voel ik me erg down. En al deze eigenschappen zijn dan het ergst na mijn eisprong.Diit hoeft natuurlijk niet voor jou te gelden, maar het is misschien de moeite waard om er verder in te verdiepen?
Succes
Slik je dat dan iedere dag of alleen de weken tussen eisprong en menstruatie?Dorothy wat fijn dat je weer balans hebt! Die omschakeling qua voedsel lijkt me lastig (ik heb daar moeite mee, hou het vaak niet vol
), maar ik hou het in m'n achterhoofd . Voor nu wil ik sowieso nog eens aan de AC, dus mocht iemand nog tips hebben welke wel of niet te proberen, graag.
Sorry voor het binnenvallen
Bespreek dit met je huisarts of als er al een zwangerschap is de verloskundige. Die weten de cijfers en de wegen die je kunt volgenquote:Op woensdag 5 juni 2019 19:03 schreef Cryptocoryne het volgende:
Voor de vrouwen die een postpartum depressie hebben gehad, hoe groot is de kans daarop bij een volgende zwangerschap? Waar moet je op letten qua symptomen?
Sorry voor het binnenvallen
Ja morgen bellen. Ik moet even van de schrik bekomen.quote:Op woensdag 5 juni 2019 20:22 schreef Molo het volgende:
[..]
Bespreek dit met je huisarts of als er al een zwangerschap is de verloskundige. Die weten de cijfers en de wegen die je kunt volgen
In een vroeg stadium bespreekbaar maken met een professional. Huisarts, verloskundige, volgens mij zijn er zelfs speciale polo's voor. Hou de vinger aan de pols.quote:
Voor de vrouwen die een postpartum depressie hebben gehad, hoe groot is de kans daarop bij een volgende zwangerschap? Waar moet je op letten qua symptomen?
Sorry voor het binnenvallen
Ze is wel iets beter op het moment, maar als ik denk aan alle shit die ze in haar lijf heeft gestopt hoop ik eigenlijk dat de test vals is.quote:
Ik begreep dat je vrouw nog depressief is, in ernstige mate zelfs. Ik begrijp dan ook niet zo goed waarom je om symptomen vraagt van een post partum depressie, alsof het een mogelijk probleem kan gaan worden na de bevalling . Het IS al een probleem. Ik zou het goed bespreekbaar maken met de verloskundige en reeds nu hulp zoeken daar waar mogelijk.
Hier geen ervaring mee, al is het bijstellen van schildklier medicatie hier een drama. Incl hyperventilatie en angsten... Stap voor stap opkrabbelen... Zal bij een 2e hetzelfde gaan..
Gebruikt ze nu ook anti-depressiva?quote:
[..]
Ze is wel iets beter op het moment, maar als ik denk aan alle shit die ze in haar lijf heeft gestopt hoop ik eigenlijk dat de test vals is.
Ik zweet niet waar je woont, maar check je dichtsbijzijnde ziekenhuis op een POP-poli. Is ze nog onder behandeling bij een arts/psychiater?
Ja nog steeds die venlafaxine. Ja ze is nog steeds onder behandeling.quote:
[..]
Gebruikt ze nu ook anti-depressiva?
Ik zweet niet waar je woont, maar check je dichtsbijzijnde ziekenhuis op een POP-poli. Is ze nog onder behandeling bij een arts/psychiater?
Dan is het zeker zaak zsm met de behandelend arts contact op te nemen om te kijken of venlafaxine tijdens de zwangerschap kan worden gebruikt, of moet worden afgebouwd of vervangen door een ander middel. Meteen morgen maar even in gang zetten dat er actie wordt ondernomen.quote:
[..]
Ja nog steeds die venlafaxine. Ja ze is nog steeds onder behandeling.
Morgen gaat ze bellen, het streepje was niet echt donker maar ze is al wel best wel lang over tijd. Dus we maken ons zorgen en bedenken nu wat en hoe we het gaan doen.quote:
[..]
Dan is het zeker zaak zsm met de behandelend arts contact op te nemen om te kijken of venlafaxine tijdens de zwangerschap kan worden gebruikt, of moet worden afgebouwd of vervangen door een ander middel. Meteen morgen maar even in gang zetten dat er actie wordt ondernomen.
Hier een overzicht van alle POP-poli's, als je op een bepaalde locatie klikt staat er ook bij wat ze kunnen bieden en op welke manier de aanmelding/verwijzing moet gebeuren: http://lkpz.nl/behandelcentraquote:
Morgen gaat ze bellen, het streepje was niet echt donker maar ze is al wel best wel lang over tijd. Dus we maken ons zorgen en bedenken nu wat en hoe we het gaan doen.
"POP" slaat trouwens op Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie (kindergeneeskunde), dus een samenwerking tussen de 3 afdelingen waar je als zwangere met psychiatrische klachten mee te maken hebt.
In theorie zóu het kunnen want venlafaxine zorgt voor onbetrouwbaarheid van orale anticonceptie.quote:
Voor de geloofwaardigheid ervan... Mag u afgaan op uw gevoel denk ik
Ben benieuwd wanneer het boek uitkomt
[ Bericht 2% gewijzigd door Roomsnoes op 06-06-2019 09:48:16 ]
Hopelijk is hier iemand blij voor ons, ik krijg hopelijk het gezin zoals ik dat al vanaf mijn 15e voor ogen had, kleine kindjes die samen opgroeien net zoals mijn broers en ik.
Ik was on topic, anderen moesten weer even hun mening geven. Alsof mij dat iets kan schelen. Ik hoop op een klein meisje.quote:
Over de zwangerschap in het algemeen kun je in zwangerschap en geboorte meepraten. Graag on topic blijven hier
Echt?quote:
[..]
In theorie zóu het kunnen want venlafaxine zorgt voor onbetrouwbaarheid van orale anticonceptie.
ik heb het jaren geslikt, nooit geweten! Zover ik weet overigens nooit zwanger geraakt en ik lijk toch altijd redelijk makkelijk zwanger te raken.Ik slikte trouwens Venlafaxine tijdens mijn zwangerschap 6 jaar geleden. Ik moest bevallen in het ziekenhuis en eventjes blijven om te kijken of de baby geen afkickverschijnselen kreeg.
GC / [Vraag wat je wil] aan iemand die een postnatale depressie heeft gehad
Veel makkelijker is om je gewoon wel aan te melden bij een pop-poli en eventuele weerstand tegen medicatie uit te leggen. Daar ben je heus niet de enige in en niemand zal een patiënt dwingen om medicatie nemen tegen zijn of haar zin.
Ja geen idee, dit is haar idee. Ik vroeg me enkel af of zoiets wel bestaat en of het überhaupt zonder medicijnen kan.quote:
Je zoekt eigenlijk geen gewone psycholoog, maar een alternatieve, aangezien je zonder medicijnen wil? Wat voor alternatieve therapieën denk je aan?
Ik ben er zonder medicatie uit gekomen. Maar was er erg snel bij. Dat was bij een reguliere psycholoog. Mijn idee is dat de klik die ik met hem had, nog het meest bijgedragen heeft. We hadden een goede interactie en dan kun je sneller stappen zetten/onderwerpen aansnijden.quote:
[..]
Ja geen idee, dit is haar idee. Ik vroeg me enkel af of zoiets wel bestaat en of het überhaupt zonder medicijnen kan.
Maar de stap zetten is wel belangrijk, ga geen weken zoeken naar iemand die perfect lijkt.
Ja ze is behoorlijk loco op het moment maar ik ben wel blij dat ze zelf toch ook wel in lijkt te zien dat ze het nodig heeft.
Maar niemand ervaring met alternatieve therapieën e.d?
Waar maak je je eigenlijk druk om? Je lijkt toch zelf geen concrete stappen te zetten om haar of jullie aankomende kind te helpen.quote:
Die stap mag ze toch echt zelf zetten. En ja ze is nu in de 21ste week. Dus ze wil geen medicijnen want ze denkt dat ze zo haar baby vergiftigen.
Ja ze is behoorlijk loco op het moment maar ik ben wel blij dat ze zelf toch ook wel in lijkt te zien dat ze het nodig heeft.
Maar niemand ervaring met alternatieve therapieën e.d?
Dan kun je beter maar gewoon lang leve de lol aanhouden toch?
Mijn advies zou zijn contact op te nemen met de verloskundige en/of de huisarts en samen een plan op te stellen voor het komend jaar (ja, ook voor de periode na de bevalling).quote:
Die stap mag ze toch echt zelf zetten. En ja ze is nu in de 21ste week. Dus ze wil geen medicijnen want ze denkt dat ze zo haar baby vergiftigen.
Ja ze is behoorlijk loco op het moment maar ik ben wel blij dat ze zelf toch ook wel in lijkt te zien dat ze het nodig heeft.
Maar niemand ervaring met alternatieve therapieën e.d?
Een combinatie van thuiszorg (iemand die helpt met het huishouden en de kinderen) en gesprekstherapie kunnen al veel doen.
Als je je pro-actief opstelt en samen een plan maakt, laat je zien dat je de problemen serieus neemt, zelf tot een oplossing probeert te komen en dat je een capabele ouder bent. Hiermee voorkom je ander gezeur (zie ander topic).
Omdat ik er helemaal klaar mee ben. Ik ga haar niet smeken op m'n knieën of ze alsjeblieft hulp wil accepteren, zij is nu aan zet.quote:
[..]
Waar maak je je eigenlijk druk om? Je lijkt toch zelf geen concrete stappen te zetten om haar of jullie aankomende kind te helpen.
Dan kun je beter maar gewoon lang leve de lol aanhouden toch?
Waarom wilden jullie ook alweer nóg een kind?quote:
[..]
Omdat ik er helemaal klaar mee ben. Ik ga haar niet smeken op m'n knieën of ze alsjeblieft hulp wil accepteren, zij is nu aan zet.
Niet smeken, je vertelt haar dat JULLIE NU hulp gaan inschakelen.quote:
[..]
Omdat ik er helemaal klaar mee ben. Ik ga haar niet smeken op m'n knieën of ze alsjeblieft hulp wil accepteren, zij is nu aan zet.
Ik wil het niet te groot maken, of overdrijven, of je/jullie bang maken, maar het kán echt heel erg verkeerd lopen als een pre/post partum depressie niet wordt onderkend en behandeld. DOE IETS!
Dat mensje was niet gepland geloof ik...quote:
[..]
Waarom wilden jullie ook alweer nóg een kind?
Regel hulp. Ook als ze zelf niet wil
Sterkte...
Dat is ook logisch, met haar ziekte. Want dat is het, he. Als ze met een open beenbreuk op de grond zou liggen, en ze zou zeggen dat ze niet naar het ziekenhuis wil, zou je haar dan ook laten liggen en zeggen "tja, ik kan haar niet dwingen?"quote:
Toen ze met haar pillen stopte heb ik daar een gesprek met onze huisarts over gehad, die gaf aan dat ze mijn zorgen heel goed begreep, maar dat ik beter contact op kon nemen met haar behandelaar, alleen was het beste mens net 3 weken weg voor vakantie en kreeg ik haar vervanger aan de lijn. Bij de poppoli is ze wel aangemeld maar omdat destijds haar behandeling nog gewoon liep is besloten na een kennismaking gesprek dat ze bij haar huidige behandelaar zou blijven. Maar toen ging alles nog redelijk goed, want toen slikte ze gewoon keurig haar medicijnen. Na die drie weken heb ik die psychiater nog een keer gebeld, ze heeft mijn verhaal aangehoord, geprobeerd om een afspraak te maken met mijn vrouw, en m'n vrouw heeft die afspraak toen een uur voor ze er moest zijn afgebeld, daarop heeft haar behandelaar contact opgenomen met de poppoli, die hebben een paar keer geprobeerd om een afspraak te maken, maar daar draait ze zich steeds onderuit. En ik kan gewoon zo weinig doen, ik kan haar moeilijk aan haar haren meeslepen. Dus ja, ik heb vanalles geprobeerd maar niks lijkt echt goed aan te komen.
Dan zou ik om een ziekenwagen bellen. Wat stel je voor, ze knockout slaan, in de kofferbak ermee en afleveren bij de dokter? Dat gaat toch niet. En bovendien is ze met vlagen reteagresief tegen me en dan moet ik ook echt moeite doen om te zorgen dat ze me niet aanvliegt.quote:
[..]
Dat is ook logisch, met haar ziekte. Want dat is het, he. Als ze met een open beenbreuk op de grond zou liggen, en ze zou zeggen dat ze niet naar het ziekenhuis wil, zou je haar dan ook laten liggen en zeggen "tja, ik kan haar niet dwingen?"
En ik snap dat jij het zat bent, maar de bal bij haar laten liggen is niet redelijk. Het is geen eigenwijs kind waar je me te maken hebt, maar een vrouw met psychische problematiek. Haar weerstand is een gevolg daarvan, dat kan je haar niet direct kwalijk nemen. Je verwacht nu meer van haar dan ze kan en daarmee wordt veel op het spel gezet.
Wellicht kun je via huisarts of poppoli een bezoek aan huis regelen?quote:
[..]
Dan zou ik om een ziekenwagen bellen. Wat stel je voor, ze knockout slaan, in de kofferbak ermee en afleveren bij de dokter? Dat gaat toch niet. En bovendien is ze met vlagen reteagresief tegen me en dan moet ik ook echt moeite doen om te zorgen dat ze me niet aanvliegt.
Begrijp me goed, ik kan me echt heel goed voorstellen dat je het heel moeilijk hebt en niet weet wat je moet doen! Echt! Maar opgeven en het erbij laten zitten is geen optie.
Ik was depressief tijdens de zwangerschap en ik geloof dat die periode voor mijn partner de zwaarste is geweest die we in de 14 jaar dat we samen zijn hebben meegemaakt. Een depressieve partner is echt heel zwaar, maar je wil en kunt niet opgeven.
En ik ben zo blij dat hij mij niet opgegeven heeft toen!
Je mag best trots zijn op jezelf dat je niet opgeeft. En je weet waarom ze steeds afzegt; ze is bang om haar kind kwijt te raken. Is er iemand die ze vertrouwt die met haar kan praten en haar uitleg dat als ze zo door gaat, de kans dat het fout gaat te groot wordt?quote:
Toen ze met haar pillen stopte heb ik daar een gesprek met onze huisarts over gehad, die gaf aan dat ze mijn zorgen heel goed begreep, maar dat ik beter contact op kon nemen met haar behandelaar, alleen was het beste mens net 3 weken weg voor vakantie en kreeg ik haar vervanger aan de lijn. Bij de poppoli is ze wel aangemeld maar omdat destijds haar behandeling nog gewoon liep is besloten na een kennismaking gesprek dat ze bij haar huidige behandelaar zou blijven. Maar toen ging alles nog redelijk goed, want toen slikte ze gewoon keurig haar medicijnen. Na die drie weken heb ik die psychiater nog een keer gebeld, ze heeft mijn verhaal aangehoord, geprobeerd om een afspraak te maken met mijn vrouw, en m'n vrouw heeft die afspraak toen een uur voor ze er moest zijn afgebeld, daarop heeft haar behandelaar contact opgenomen met de poppoli, die hebben een paar keer geprobeerd om een afspraak te maken, maar daar draait ze zich steeds onderuit. En ik kan gewoon zo weinig doen, ik kan haar moeilijk aan haar haren meeslepen. Dus ja, ik heb vanalles geprobeerd maar niks lijkt echt goed aan te komen.
Succes hiermee, weet hoe frusterend het kan zijn en hoe machteloos je je kan voelen..
Crisis?quote:
Ze is vannacht opgenomen op de paaz.
Sterkte.
Wat ontzettend verdrietig en fijn.quote:
Ze is vannacht opgenomen op de paaz.
Ontzettend goed dat ze intensieve hulp krijgt, en jij ook!
Was het uit de hand gelopen, aangezien het vannacht gebeurde?
Sterkte voor jullie allemaal!
Sterkte, hopelijk kunnen ze haar goed helpenquote:
Ze is vannacht opgenomen op de paaz.
quote:
Ze is vannacht opgenomen op de paaz.
Sterkte!
Wat zal dat rot voelen, en tegelijkertijd een opluchting zijn. Ze is daar in goede handen. Sterkte!quote:
Ze is vannacht opgenomen op de paaz.
Ze dacht dat de baby dood was, ze krijgt blijkbaar boodschappen via de tv.quote:
Psychose.
Ach, wat verdrietig. Dit is voor jullie allemaal heel zwaarquote:
[..]
Ze dacht dat de baby dood was, ze krijgt blijkbaar boodschappen via de tv.
Psychose.
Hopelijk kunnen ze haar goed helpen!
Sterktequote:
[..]
Ze dacht dat de baby dood was, ze krijgt blijkbaar boodschappen via de tv.
Psychose.
Veel sterkte voor jullie allemaal!
Achquote:
[..]
Ze dacht dat de baby dood was, ze krijgt blijkbaar boodschappen via de tv.
Psychose.
Wat goed dat je gehandeld hebt crypto! Heel veel sterkte voor iedereen.
SPOILERMijn vriend was een tijd lang psychotisch en is inmiddels 1,5e maand opgenomen. Het is kut en heftig. Echt veel sterkte hiermee!
De psychiater denkt dat haar depressie een symptoom van iets anders is.quote:
Dan is het wel iets meer dan een "simpele" depressie. Hopelijk is ze nu op de goede plek om haar hoofd weer helder te krijgen. En daarmee jullie gezin weer rust geeft.
Veel sterkte voor jullie allemaal!
Iedereen dankjewel voor de sterkte wensen.
Och, wat triest toch zeg...quote:
[..]
De psychiater denkt dat haar depressie een symptoom van iets anders is.
Iedereen dankjewel voor de sterkte wensen.
Ik vind het wel fijn te lezen dat je vrouw nu veilig zit en (naar ik aannneem) goede hulp krijgt. Ik kan me voorstellen dat dit voor jou (en je gezin!!) ook rust geeft.
Ja de hulp kwam ook echt meteen op gang gelukkig. Besloten is dat ze nog even moet blijven, ze was vandaag al wel iets rustiger als gisteren dus dat is goed.quote:
[..]
Och, wat triest toch zeg...
Ik vind het wel fijn te lezen dat je vrouw nu veilig zit en (naar ik aannneem) goede hulp krijgt. Ik kan me voorstellen dat dit voor jou (en je gezin!!) ook rust geeft.
Met de baby was alles gewoon goed trouwens, ze had de hik.
Jeetje, wat heftig! Hoe is het met jou nu dan, zo zonder hem thuis?quote:
Veel sterkte Crypto! Las in een ander topic over "rare ideeën" en kreeg al een licht psychose gevoel. Hoop dat ze nu de hulp zal accepteren en het gauw vooruit gaat!SPOILERMijn vriend was een tijd lang psychotisch en is inmiddels 1,5e maand opgenomen. Het is kut en heftig. Echt veel sterkte hiermee!
Fijn dat het wat beter gaat. En dat de baby oké is.quote:
[..]
Ja de hulp kwam ook echt meteen op gang gelukkig. Besloten is dat ze nog even moet blijven, ze was vandaag al wel iets rustiger als gisteren dus dat is goed.
Met de baby was alles gewoon goed trouwens, ze had de hik.
Heb jij ook gesprekken daar? Of ben je aanwezig bij gesprekken die K heeft?
Jawel, daarom zijn we zo betrokken.quote:
Zijn hier geen andere ervaringsdeskundigen trouwens?
Qua depressies tijdens de zwangerschap? Wat Moonah zegt.quote:
Zijn hier geen andere ervaringsdeskundigen trouwens?
Kun je meer vertellen over hoe het voor de patiënt is? Ze is zo boos op mequote:
[..]
Jawel, daarom zijn we zo betrokken.
en ik wil alleen maar het beste voor haar. Ze wil steeds maar naar huis. De psychiater heeft een RM aangevraagd.Wat bedoel je? Een opname?quote:
[..]
Kun je meer vertellen over hoe het voor de patiënt is? Ze is zo boos op me
Ik heb alleen ervaring met vrijwillige opname.
Ik heb ervaring met een gedwongen opname van een familielid. En ook een RM die daarna is afgegeven. Dat familielid was ook ongelooflijk boos. Toen ze weer thuis kwam heeft ze er nooit met ons over willen praten. In haar hoofd was het afgedaan. Ik heb dus geen idee of ze nog lang boos op ons is gebleven (of misschien nog wel is). Ik wou dat ze open had gestaan voor een gesprek erover. Ik hoop dat je vrouw er wel over wil praten als ze weer thuis is. Lijkt me voor jou ook erg belangrijk. Sterktequote:
[..]
Kun je meer vertellen over hoe het voor de patiënt is? Ze is zo boos op me
Het beste voor haar is niet hetzelfde als wat ze wil. En lijkt me erg moeilijk voor een partner. Op termijn, als de behandeling aanslaat, zal ze dat misschien ook wel kunnen zien. Maar het valt niet mee voor jou..quote:
[..]
Kun je meer vertellen over hoe het voor de patiënt is? Ze is zo boos op me
(Een vriendin heeft een boek geschreven over haar psychose na de bevalling, haar wereldbeeld was zo anders dan de werkelijkheid. Ze kon dan ook geen goede beslissingen maken op dat moment. Maar achteraf was ze wel blij met het doorpakken van haar partner en ouders.)
Ik heb ook alleen ervaring met vrijwillige opname.quote:
[..]
Kun je meer vertellen over hoe het voor de patiënt is? Ze is zo boos op me
Maar er kunnen diverse redenen zijn dat ze boos op je is:
-ze kan niet meer redelijk denken door hormonen
-ze kan niet meer redelijk denken door het K*Tgevoel dat depressie heet
-ze is sowieso boos omdat ze zich zo K*T voelt en jij bent haar het liefst, bij jou voelt ze zich veilig om haar boosheid te uiten
-ze voelt zich machteloos en wil dat jij haar helpt, ook al kun je dat nauwelijks als partner
-ze is boos omdat ze vindt dat jij tekort schiet
-ze is boos omdat ze eigenlijk heel erg bang is, voor wat er in haar hoofd gebeurt, voor wat er sowieso misschien gaat gebeuren
-....
Dit is wat me zo als eerste te binnen schiet.
Fijn dat de psychiater de RM aanvraagt. Dan kan ze wat dat betreft boos zijn op hem.
Wederom sterkte gewenst. En zorg goed voor jezelf en de kinderen (praat ook met S hierover).
Wel denk ik dat het belangrijk is om geen discussie aan te gaan, maar liever vertelt dat je van haar houdt, dat je op haar wacht, dat je haar steunt. En laat haar maar even boos zijn denk ik, zonder dat persoonlijk op te pakken. Weet voor jezelf dat jij nu hebt gedaan wat het beste is, maar ga daarover niet in discussie zeg maar. Toen ik depressief was voelde het werkelijk alsof alles en iedereen me tegen aan het werken was. Dat was de ziekte die dat dacht, want dat was natuurlijk niet zo. En vaak wist ik dat wel, maar voelde ik het niet.
Ik wil toch weer zeggend at het echt goed is dat je stappen hebt ondernomen, en dat je niet weg bent gelopen, bv. Ook dat had ik kunnen begrijpen, maar dit is echt het beste. Houd vol
Probeer het van je af te laten glijden. Ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer je zelf voor te houden dat dit op dit moment het beste is voor haar en de kinderen.quote:
Ze wil dat ik haar help om daar weg te komen. En toen ik zei dat ze nog even moest blijven ging ze compleet uit haar plaat, ik mocht meteen oprotten als ik niet van plan was om haar te helpen om daar weg te komen en een waardeloze echtgenoot. Daarop ben ik op mijn beurt ook boos geworden en gegaan. Toen ik vanmorgen belde zei de zuster dat ze wat rustiger was maar niet tegen mij dus. M'n dochter stelt voor dat ik haar dump en een stabielere vrouw zoek. Dus nu heb ik ook ruzie met m'n jong. Jules is nog te klein, die neemt genoegen met mama is een beetje ziek. Hij vraagt wel naar haar, waar mama? zegt ie dan.
En boos worden op je dochter helpt ook niet. Zij krijgt ook het nodige mee en mag best even primair reageren toch?
Er wordt in deze situatie heel veel van jou gevraagd; hopelijk vind je zelf ook wat steun. En probeer gesprekken aan te vragen met haar behandelaars. Zij kunnen je hier vast mee helpen.
^^ Dit!quote:
[..]
Probeer het van je af te laten glijden. Ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, maar probeer je zelf voor te houden dat dit op dit moment het beste is voor haar en de kinderen.
En boos worden op je dochter helpt ook niet. Zij krijgt ook het nodige mee en mag best even primair reageren toch?
Er wordt in deze situatie heel veel van jou gevraagd; hopelijk vind je zelf ook wat steun. En probeer gesprekken aan te vragen met haar behandelaars. Zij kunnen je hier vast mee helpen.
Ik snap je dochter wel, ze heeft met je te doen en ze is een puber.
En idd, vraag ook gesprekken aan, hoe je het beste met haar en haar boosheid kunt omgaan.
Wat een rotsituatie voor jullie allemaal...
Dan gaat ie me ook alles uitleggen wbt de RM.
De zusters zeiden ook al dat ik het me niet te hard aan moet trekken, dat het wel beter wordt. Dat hoop ik dan maar.
En de adviezen die van familie krijg zijn nou ook niet echt de adviezen die ik wil horen.
En nee mijn dochter had een grote bek en ze weet goed dat ik dat soort taal hier niet wil hebben. Voor de duidelijkheid: ze zei me om de volgende vrouw niet op de afdeling gekkies te zoeken maar gewoon een normale vrouw.
En ik heb geen zin om sorry te zeggen, ze verdiende het.
Rechterlijke Machtigingquote:
Ik weet niet wat een RM is, en heb geen ervaring met opname.
Sterkte Crypto!
Is voor je dochter ook lastig, pubers kunnen wel heel lomp zijn in hun uitspraken en zulke uitspraken zijn niet ok, maar ik denk dat voor haar de boel ook op zn kop staat.
Net als voor jou. Het is voor jullie allemaal een rotsituatie.
Misschien kan je morgen in dat gesprek met de psychiater ook vragen of er ook iets is voor je dochter qua hulp...
Heel veel sterkte!
Niet echt nodig, dit.quote:
Vrijdag heb ik een afspraak met haar psychiater.
Dan gaat ie me ook alles uitleggen wbt de RM.
De zusters zeiden ook al dat ik het me niet te hard aan moet trekken, dat het wel beter wordt. Dat hoop ik dan maar.
En de adviezen die van familie krijg zijn nou ook niet echt de adviezen die ik wil horen.
En nee mijn dochter had een grote bek en ze weet goed dat ik dat soort taal hier niet wil hebben. Voor de duidelijkheid: ze zei me om de volgende vrouw niet op de afdeling gekkies te zoeken maar gewoon een normale vrouw.
En ik heb geen zin om sorry te zeggen, ze verdiende het.
[ Bericht 14% gewijzigd door Roomsnoes op 21-09-2019 08:16:31 ]
Heb je vandaag dat gesprek gehad met de psychiater? Hoe was dat? Wat werd er geadviseerd? Heb je de boosheid van je vrouw nog ter sprake gebracht?
[ Bericht 68% gewijzigd door Roomsnoes op 21-09-2019 08:17:12 ]
Ja die afspraak heb ik gehad. Meer duidelijkheid gehad en hoe nu verder besproken.quote:
[..]
Crypto, goed te lezen dat het wat beter gaat.
Heb je vandaag dat gesprek gehad met de psychiater? Hoe was dat? Wat werd er geadviseerd? Heb je de boosheid van je vrouw nog ter sprake gebracht?
[ Bericht 3% gewijzigd door Roomsnoes op 21-09-2019 08:17:30 ]
Ze krijgt uiteraard wel medicijnen, daardoor heeft ze geen wanen meer maar ze voelt zich wel zwaar depressief. Ze snapt zelf ook niet hoe ze het zover heeft laten komen.
Dat is de ziekte die het zover heeft laten komen. Daar tegen vechten is heel moeilijk, zo niet onmogelijk. Eem haar niets kwalijk, en jezelf en je dochter ook niet. Ben vooral een beetje lief voor elkaar, jullie hebben elkaar zo hard nodig nu.quote:
Berustend.
Ze krijgt uiteraard wel medicijnen, daardoor heeft ze geen wanen meer maar ze voelt zich wel zwaar depressief. Ze snapt zelf ook niet hoe ze het zover heeft laten komen.
Maandag mag ze uit het ziekenhuis.
Veel plezier, en wees mild voor je dochter, die heeft echt al meer dan genoeg meegemaakt, ook met je vrouw, en het is een puber.quote:
Ja ik ga straks met de kinderen naar de Efteling.
Maandag mag ze uit het ziekenhuis.
Ze komt niet naar huisquote:Op zaterdag 21 september 2019 16:48 schreef Moonah het volgende:
Ik hoop dat jullie een fijne dag hebben (gehad). Goed te lezen dat je vrouw berust in haar situatie. Ik neem aan dat als zij maandag thuis komt er wel begeleiding blijft?
ze gaat dan naar een psychiatrische instelling, we zien er erg tegenop, maar het is beter voor haar, ze wil zo graag beter worden. De psychiater heeft een voorwaardelijke RM aangevraagd. Als stok achter de deur. Ik kan wel janken als ik aan haar denk. Ik mis haar zo
quote:
[..]
Ze komt niet naar huis
Ik kan wel janken als ik aan haar denk. Ik mis haar zo
Staat ze nu wel zelf achter behandeling? Is ze nog boos op je?
Ja, ze begrijpt dat ze hulp nodig heeft. Het liefst zou ik haar naar huis halen. Ze is niet meer boos, maar ze mist haar huis en vooral Jules. Hij mist haar ook. Dan zegt hij mama halen?. Zo sneuquote:
[..]
Staat ze nu wel zelf achter behandeling? Is ze nog boos op je?
Hij slaapt bij mij in bed en Senna ook. Ze hebben meelij met me denk ik.
Dat denk ik ook.quote:
Of ze zoekem veiligheid en geborgenheid in een situatie die onrustig en onzeker is.
Ja. Lijkt me voor jouw vrouw misschien nog iets te vroeg? Wat zeggen de artsen waar ze nu is?quote:
Iemand hier ervaring met dagbehandeling? Dus alleen overdag weg maar wel 's avonds thuis zijn.
Dat ze gewoon helemaal opgenomen moet maar mevrouw wil weer eens niet.quote:
[..]
Ja. Lijkt me voor jouw vrouw misschien nog iets te vroeg? Wat zeggen de artsen waar ze nu is?
Niet om het een of ander, maar waarom heeft ze nog iets te willen?quote:
[..]
Dat ze gewoon helemaal opgenomen moet maar mevrouw wil weer eens niet.
Zeker na wat er vorig jaar gebeurd is.
Waarom geen RM?
Jawel, ze wil de voorwaarden laten aanpassen zodat ze naar huis kan. Ze zou vandaag verhuizen maar ze houdt het tegen.quote:
Jammer dat ze niet wil. Ze heeft geen keuze.
Er was toch een RM?quote:
[..]
Dat ze gewoon helemaal opgenomen moet maar mevrouw wil weer eens niet.
Ze wil laten aanpassen....daar gaan de artsen toch niet in mee?quote:
[..]
Jawel, ze wil de voorwaarden laten aanpassen zodat ze naar huis kan. Ze zou vandaag verhuizen maar ze houdt het tegen.
Voorlopige rm. En nu heeft ze uitgevonden dat ze bezwaar kan maken tegen het behandelplan. De psychiater is het er niet mee eens. Maar hij moet haar wel aanhoren.quote:
Ja, leuk voor haar, maar zeker als er een (voorlopige) RM ligt dan mag ik toch hopen dat haar belang meer weegt dan wat ze wil.quote:
[..]
Voorlopige rm. En nu heeft ze uitgevonden dat ze bezwaar kan maken tegen het behandelplan. De psychiater is het er niet mee eens. Maar hij moet haar wel aanhoren.
Oh, en misschien wel een goed moment om permanente anti-conceptie te gaan overwegen, het lijkt me niet verstandig dat ze nog een keer zwanger wordt.
Bezwaar maken kan en lag altijd... heeft alleen hopenlijk weinig grond met haar geschiedenis en de rm.quote:
[..]
Voorlopige rm. En nu heeft ze uitgevonden dat ze bezwaar kan maken tegen het behandelplan. De psychiater is het er niet mee eens. Maar hij moet haar wel aanhoren.
Hoezo laat maar?quote:
Ik heb het (als stagiaire) wel eens andersom gezien bij een RM: die vrouw verbleef in principe op de afdeling, maar ze mocht onder strikte voorwaarden overdag naar huis om bij haar jonge kind (peuter) te zijn. Denk qua voorwaarden o.a. aan het innemen van de medicatie en het op de afgesproken tijd terug op de afdeling zijn. (Dat laatste is overigens wel heel serieus: indien niet op tijd terug wordt direct de politie gebeld om iemand met een RM te zoeken en terug te brengen.) Misschien is zo'n constructie (in de toekomst) ook mogelijk voor haar? Veel sterkte nog!quote:
Iemand hier ervaring met dagbehandeling? Dus alleen overdag weg maar wel 's avonds thuis zijn.
Bezwaar maken mag en kan altijd, er word dan wel gekeken naar de vooruitgang of iemand en gevaar kan vormen voor zichzelf en anderen en of er grote kans is op herhaling waardoor de eerdere RM is aangevraagd. Sowieso is een RM tijdelijk en er zal altijd een herbeoordeling plaatsvinden.
iig heel veel sterkte
In de GGZ is dat veelal geen aparte arts, maar gewoon de psychiater...quote:
Elke ggz instelling heeft als het goed is een speciale arts, in de verpleeghuis waar ik werk noemen ze het een bopz arts (nog van de oude wet en ook daar komt RM voor bij dementerende die echt niet meer thuis kunnen wonen en dus een gevaar vormen voor zichzelf en/of andere maar niet willen worden opgenomen), in overleg met die arts kan idd worden gekozen voor onder strikte voorwaarden dat de vrijheid verruimt word, maar zodra er niet aangehouden word vervallen alle afspraken en heb je weer de beperkingen van de RM.
Bezwaar maken mag en kan altijd, er word dan wel gekeken naar de vooruitgang of iemand en gevaar kan vormen voor zichzelf en anderen en of er grote kans is op herhaling waardoor de eerdere RM is aangevraagd. Sowieso is een RM tijdelijk en er zal altijd een herbeoordeling plaatsvinden.
iig heel veel sterkte
Maar opzich kan het wel dus wel, als een psychiater dus denkt dat bepaalde afspraken wel zullen werken en er ook aan gehouden word.
R&P / Redenen om te scheiden/uit elkaar te gaan.quote:
Hoe is het nu verder gegaan crypto
Door naar de volgende
Ze is toch naar die instelling gegaan, de eerste week mag ze geen bezoek, omdat ze moet wennen, ze zit daar op een gesloten afdeling, ik mag zo als ik wil bellen naar de afdeling om te vragen hoe het met haar gaat. Dus nu zit ik thuis en zij zit daar.quote:
Hoe is het nu verder gegaan crypto
Kunnen jij en de kinderen even tot rust komen, niks mis mee, vond ik toen best fijn.quote:
[..]
Ze is toch naar die instelling gegaan, de eerste week mag ze geen bezoek, omdat ze moet wennen, ze zit daar op een gesloten afdeling, ik mag zo als ik wil bellen naar de afdeling om te vragen hoe het met haar gaat. Dus nu zit ik thuis en zij zit daar.
Dat geeft jou mooi even de rust om thuis bij te komen met de kinderen. Voor haar wordt gezorgd. Wat er daarna gebeurd, is voor dan.quote:
e is toch naar die instelling gegaan, de eerste week mag ze geen bezoek, omdat ze moet wennen, ze zit daar op een gesloten afdeling, ik mag zo als ik wil bellen naar de afdeling om te vragen hoe het met haar gaat. Dus nu zit ik thuis en zij zit daar.
Als de behandeling aanslaat, kijkt ze misschien heel anders tegen alles aan..
SPOILEREen "depressief" gevoel tijdens de borstvoeding. Voeden = huilen en momenten na de voeding als mn borst niet leeg is ook. In het bvtopic werd al een link gedeeld van la leche, en ik kan mijzelf er wel in vinden maar ook weer niet. Want ik voel niet elke voeding een tsr, het staat er niet duidelijk dat je dat gevoel ook zonder dat kan hebben. Maar die gevoelens die ze omschrijven die komen wel overeen met hoe ik mij voel.
Zodra ik voed komen de gedachtes dat ik géén goede moeder ben voor N. omdat ik haar een broertje heb gegeven en niet eens weet of ze het wel wilt
Waar ik eigenlijk opzoek naar ben is iemand die dit ook heeft gehad? Ik zat meer aan een postnatale depressie te denken. Ik had nooit van dit gehoord, maar nu denk ik dat die gevoelens een hele andere naam heeft gekregen ( Dysforische toeschietreflex ).
Ja spruit is van 29 oktober, heb daar 16 december weer een afspraak staan na controle.quote:
Bella, val je nog onder de zorg van de verloskundige? (Tot 6 weken na bevalling)
Zodra ik aan voeden denk, dan springen de tranen in mn ogen. Of als ik voel dat mn borsten vollopen met melk idem dito. Eigenlijk ben ik gedurende dag dus aan het huilen en raak ik overstuur als hij bij mij drinkt.quote:
Bella, bel de verloskundige of ga naar de huisarts. Als je gaat voeden, heb je ruimte om na te denken. Hoe voel je je daarbuiten? Loop niet te lang door. Elke dag is belangrijk.
Morgen, direct om 8 uur de telefoon pakken en je huisarts bellen. Vertel aan de assistente hoe het zit (beknopt) en eis een afspraak voor morgen. Hier moet je zo snel mogelijk mee geholpen worden. Of, als je het niet op kan brengen, laat je vriend/man de dokter bellen.quote:
[..]
Zodra ik aan voeden denk, dan springen de tranen in mn ogen. Of als ik voel dat mn borsten vollopen met melk idem dito. Eigenlijk ben ik gedurende dag dus aan het huilen en raak ik overstuur als hij bij mij drinkt.
Dikke, dikke knuffel
Och mupkequote:
[..]
Zodra ik aan voeden denk, dan springen de tranen in mn ogen. Of als ik voel dat mn borsten vollopen met melk idem dito. Eigenlijk ben ik gedurende dag dus aan het huilen en raak ik overstuur als hij bij mij drinkt.
quote:
SPOILER
Moet je niet doen hoor, durf je niet uit schaamte? Of heb je geen vertrouwen in je HA. En de vk? Kan die nog iets betekenen voor je?quote:
[..]SPOILER
Hopelijk gaat het toch snel beter met je
Ik heb zelf niet zoveel met het CB in dit opzicht... maar trek aan de bel!
SPOILERIk denk misschien dat ik aan het ontkennen ben. Want net een baby gekregen en een dreumes rondlopen dan hoor je niet zo verdrietig te zijn
Het voelt een beetje als falen..
Heb de 16e het eind gesprek bij de VK..
De reden dat ik eigenlijk nog niet de beslissing heb genomen om definitief te stoppen met de borstvoeding is omdat mensen tegen mij zeggen dat het beter kan worden. En ik voel mij nu ook buiten de voedingen zo. Dus waarom stoppen als het gevoel toch non stop er is?
Dochter begint nu soms weer echt effectief te drinken omdat ze haar broertje dat ziet doen, en ze is bijna 2. Ik wil mijn zoon dat ook kunnen bieden. En ik ben heus geen bvmaffia maar pff wat moeilijk is het zeg!
Ga alsjeblieft wat doen. Je kinderen verdienen een blije moeder.SPOILERIk heb me de eerste 6-9 maand na de geboorte van Dirk labiel gevoeld. Ik was mezelf kwijt en heb verschrikkelijk veel moeite gehad met mijn emoties weer op de rit krijgen. Echter was dat gevoel a. niet dagelijks continu en b. niet van invloed op het zorgen voor Dirk. En zodra een van beiden over een grens heen ging had ik c. professionele achtervang om daarin te ondersteunen.
Overleg met een arts, denk na over wat jij nodig hebt en vertel eerlijk wat je voelt.
Het is niet zo dat je je na de geboorte blij en vrolijk ed hoort te voelen.
Er zijn ook mensen bij wie dat niet zo is. Maar daar hoef je niet alleen mee rond te blijven lopen.
Trek aan de bel, dat verdien jij en dat verdienen je kinderen.
Om goed voor een ander te kunnen zorgen, zal je ook goed voor jezelf moeten zorgen.
Langer wachten helpt vaak niet, maar ik weet hoe lastig de stap is.
Sterkte!
Lieve Bella,quote:SPOILERIk denk misschien dat ik aan het ontkennen ben. Want net een baby gekregen en een dreumes rondlopen dan hoor je niet zo verdrietig te zijn
Het voelt een beetje als falen..
Heb de 16e het eind gesprek bij de VK..
De reden dat ik eigenlijk nog niet de beslissing heb genomen om definitief te stoppen met de borstvoeding is omdat mensen tegen mij zeggen dat het beter kan worden. En ik voel mij nu ook buiten de voedingen zo. Dus waarom stoppen als het gevoel toch non stop er is?
Dochter begint nu soms weer echt effectief te drinken omdat ze haar broertje dat ziet doen, en ze is bijna 2. Ik wil mijn zoon dat ook kunnen bieden. En ik ben heus geen bvmaffia maar pff wat moeilijk is het zeg!
Bel straks (of nu) de huisarts of je verloskundige. Hoe sneller je dit ergens kwijt kunt, hoe eerder dingen in gang gezet kunnen worden. Het is zonde van het worstelen met deze gedachten in je uppie tot 16 december..
SPOILERIk ben wel gestopt met mijn bv, maar dat was bij mijn eerste en dan is het toch anders, het kind had zelf ook een slechte start. Bij nr2 wel daardoor nog sneller de knoop doorgehakt toen ik me slechter ging voelen.. Maar er zijn ook opties om wel door te kunnen gaan. Vraag je arts ernaar!
Kan die de moeilijke tussenstap niet voor jou regelen? Dit klinkt niet heel erg wenselijk of stabiel, of überhaupt in iemands voordeel zo
Het was een moeilijke beslissing, maar ik ben uiteindelijk op aanraden van mensen om mij heen en het consultatiebureau gestopt met borstvoeding en overgestapt op de fles. Het voeden, o.a., brak mij op en ik sliep niet meer. Ik raakte daardoor ook steeds verder in een neerwaartse spiraal, daar was niemand bij gebaat.
Bottom line, denk aan jezelf, daarmee denk je ook aan je kind. Borstvoeding is fijn als het lukt, maar als het niet werkt omdat het jou mentaal geen goeds doet dan is het beter als je ermee stopt. Soms gaat het helaas niet zoals je wilt en daar mag je heel verdrietig om zijn, maar ga alsjeblieft wel op zoek naar de juiste oplossingen voordat je kindje er onder gaat lijden.
Voor wat betreft het CB, daar hoef je (helaas) niet veel van te verwachten. Na de geboorte van mijn jongste heb ik zo'n standaard lijst in moeten vullen over je gemoedstoestand, waarin ik eerlijk heb aangegeven hoe ik mij voelde. Ons CB heeft daar helemaal niets mee gedaan, die lijst niet eens besproken, terwijl ik wel een depressie had. Uiteraard zouden ze zorg moeten (kunnen) dragen voor een stukje nazorg, maar echte hulp kan je beter vragen via je huisarts. Die kunnen meteen met jou kijken naar oplossingen zodat jij je weer beter kan gaan voelen.
Sterkte!
Stoppen met borstvoeding is echt niet altijd de oplossing.
Bella, hopelijk heb je de huisarts al kunnen benaderen
SPOILERheb net een afspraak gemaakt bij de huisarts voor vrijdag. Spannend
Wat fijn Bella! Spannend, maar ook uitzicht naar hulp.quote:
Dankje wel allemaalSPOILERheb net een afspraak gemaakt bij de huisarts voor vrijdag. Spannend
[ Bericht 9% gewijzigd door F_r op 04-12-2019 12:49:49 ]
Hopelijk krijg je zsm de juiste hulp
Ik ben ook benieuwd!quote:
Ja maar,.... Je had toch een afspraak gemaakt? Was er geen vervanger die je kon helpen?quote:
Mijn eigen huisarts was er niet.. dus volgende week weer heen, word vervolgd dus.
Ik was ook gegaan, het was een waarnemend arts. Maar die kon mij niet verder helpen en gaf mij het advies volgende week weer een afspraak te maken bij mijn eigen HA. Ook omdat ze nog lerende was.quote:
[..]
Ja maar,.... Je had toch een afspraak gemaakt? Was er geen vervanger die je kon helpen?
Ging er dus weg met nog een vervelender gevoel, want als zij mij niet kan helpen wat kan mijn huidige arts? Ze hebben toch het zelfde gestudeerd?
Jouw eigen arts kent jouw beter dan een waarnemer..quote:
[..]
Ik was ook gegaan, het was een waarnemend arts. Maar die kon mij niet verder helpen en gaf mij het advies volgende week weer een afspraak te maken bij mijn eigen HA. Ook omdat ze nog lerende was.
Ging er dus weg met nog een vervelender gevoel, want als zij mij niet kan helpen wat kan mijn huidige arts? Ze hebben toch het zelfde gestudeerd?
Dat is wel zo, maar als Bella zegt welke klachten ze heeft dan moet ze daarop gewoon geholpen worden. Ze kon op zijn minst overleggen met Bella haar vaste arts, want wat Bella heeft klinkt echt niet leuk.quote:
[..]
Jouw eigen arts kent jouw beter dan een waarnemer..
Nu kan ze volgende week wéér haar verhaal gaan doen. Ze had gewoon al geholpen moeten zijn.
dit vind ik altijd zo n rare.. hoe vaak spreek je zo n arts nou.. ik zou haar eerlijk waar niet herkennen als ik haar op steaat tegenkwam..quote:
[..]
Jouw eigen arts kent jouw beter dan een waarnemer..
maar goed wellicht dat er al een langere geschiedenis is.. maar dan nog lijkt t me niet de bedoeling dat je weggaat met een slechter gevoel dan toen je kwam..
Een praktijkondersteuner zou idd nog uitkomst kunnen bieden. Die zijn er om laagdrempelig mee in gesprek te gaan. Voor diepgaandere problematiek zullen ze je uiteindelijk doorsturen, maar het kan ene steuntje in de rug bieden tijdens die 'wachtperiode'.
De ene arts is de andere niet. Ik heb ook eens een huisarts in opleiding gehad. Hij hielp me prima met een fysieke kwaal. Maar bij iets psychisch heeft hij mee snel terug verwezen naar mijn eigen arts. Hij durfde daar niet aan. Terwijl ik hem al 2 keer had gezien in de maanden ervoor en mijn huisarts al 2 jaar niet. Toch heeft mijn eigen huisarts me heel goed geholpen. Door haar ervaring kon ze de goede vragen stellen. En ze kende de het zorg netwerk beter.
Maar je bent wel gegaan, als je komende week bij je eigen huisarts komt dan zal deze vast al wat terug kunnen lezen in de computer...
Maar t was fijner geweest als de vervanger ook gelijk iets in gang had kunnen zetten. Misschien is er een poh-ggz in de praktijk waar je terecht kan... Sterkte
De meeste AD moet je afbouwen en vooral niet direct mee stoppen. Zou zoiets echt aan je huisarts vragen.quote:
Iemand hier ervaring met antidepressiva tijdens een zwangerschap gebruiken en daar mee stoppen voor de bevalling?
De bedoeling is om na de bevalling weer te beginnen maar ze hoopt dat door tijdelijk te stoppen de effecten op de kleine minder groot zullen zijn.quote:
[..]
De meeste AD moet je afbouwen en vooral niet direct mee stoppen. Zou zoiets echt aan je huisarts vragen.
Ik heb bij beide kinderen antidepressiva doorgebruikt tijdens de zwangerschap en ze hebben hier allebei niks aan overgehouden.
Ik snap je vraag niet zo goed. Je vrouw zit, of komt net, uit een opname. Als je zo diep zit dat een opname noodzakelijk is, dan is die medicatie nadien (of tijdens) net zo goed noodzakelijk. Dan ga je toch niet ineens maar weer besluiten omquote:
[..]
De bedoeling is om na de bevalling weer te beginnen maar ze hoopt dat door tijdelijk te stoppen de effecten op de kleine minder groot zullen zijn.
te stoppen? Dan zit je straks weer met alle gevolgen van dien. Bovendien zijn er genoeg zwangeren die antidepressiva doorslikken, omdat de gevolgen van een depressie voor een baby net zo goed niet te verwaarlozen zijn. Overleg dit in vredesnaam eerst met de betrokken behandelaren, want het klinkt écht als een stom plan, zo op afstand.
Zulke afkickverschijnselen hadden we inderdaad wel in ons hoofd. We maken ons ook zorgen om problemen met de ademhaling na de bevalling.quote:
@:Poesje_Mauw77 Vrouwen zijn tijdens de zwangerschap en daarna extra kwetsbaar voor een terugval in psychiatrische ziekten als de medicatie wordt aangepast (dosis verlagen, stoppen, switch naar een ander middel). Als ze nu eindelijk stabiel is, zullen haar behandelaren dat waarschijnlijk niet willen riskeren. Doe in ieder geval niets op eigen houtje! En laat je goed informeren over wat je kan verwachten van het medicatiegebruik bij de baby. Mensen denken bij ontwenningsverschijnselen vaak aan de heftige gevallen (zoals baby's die langdurig opgenomen moeten worden na chronisch gebruik van heroïne tijdens de zwangerschap), maar zo hoeft het helemaal niet te zijn.
Deze week hoeft ze door omstandigheden nog niet naar dagbehandeling maar volgende week wel en dan moet ze het daar maar overleggen.
Nogmaals, mijn beide kinderen hebben geen enkel afkickverschijnsel vertoont na de geboorte en mochten allebei binnen 24 uur naar huis.quote:
[..]
Zulke afkickverschijnselen hadden we inderdaad wel in ons hoofd. We maken ons ook zorgen om problemen met de ademhaling na de bevalling.
Deze week hoeft ze door omstandigheden nog niet naar dagbehandeling maar volgende week wel en dan moet ze het daar maar overleggen.
En je denkt dat het veiliger is de baby in de baarmoeder, zonder enig toezicht, te laten afkicken?quote:
[..]
Zulke afkickverschijnselen hadden we inderdaad wel in ons hoofd. We maken ons ook zorgen om problemen met de ademhaling na de bevalling.
Deze week hoeft ze door omstandigheden nog niet naar dagbehandeling maar volgende week wel en dan moet ze het daar maar overleggen.
Echt.... doe dit niet, tenzij het op het advies van een arts, maar ik denk dat iedere arts juist het tegenovergestelde gaat adviseren.
Ik denk niks, zij haalt zich allerlei dingen in haar kop.quote:
[..]
En je denkt dat het veiliger is de baby in de baarmoeder, zonder enig toezicht, te laten afkicken?
Echt.... doe dit niet, tenzij het op het advies van een arts, maar ik denk dat iedere arts juist het tegenovergestelde gaat adviseren.
Ja, maar het is mede jouw verantwoordelijkheid om er voor te zorgen dat ze niks geks gaat doen. Ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.quote:
[..]
Ik denk niks, zij haalt zich allerlei dingen in haar kop.
Ik heb op het moment genoeg aan m'n eigen shit. Maar inderdaad, mevrouw is net twee dagen thuis en heeft alweer praatjes.quote:
[..]
Ja, maar het is mede jouw verantwoordelijkheid om er voor te zorgen dat ze niks geks gaat doen. Ik weet het, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Jouw kind is je eigen shit, heel plat gezegd.quote:
[..]
Ik heb op het moment genoeg aan m'n eigen shit. Maar inderdaad, mevrouw is net twee dagen thuis en heeft alweer praatjes.
Ze is jouw vrouw... dus ze IS jouw "shit"... deal with itquote:
[..]
Ik heb op het moment genoeg aan m'n eigen shit. Maar inderdaad, mevrouw is net twee dagen thuis en heeft alweer praatjes.
Zorg dan dat ze geen domme dingen doet, nu stoppen met de medicatie is dom en als je ongeboren kind idd moet afkicken dan doet het dat in de baarmoeder, dat is geen veilige omgeving om af te kicken.quote:
[..]
Ik denk niks, zij haalt zich allerlei dingen in haar kop.
Zorg ook dat haar begeleiders weten dat ze met de medicatie wil stoppen omdat ze denkt dat dat "beter is voor de baby", en controleer haar medicatiegebruik tot ze zelf ook begrijpt dat nu stoppen, zonder medische controle, gewoon gevaarlijk is, voor haarzelf maar vooral voor de baby.
Ik zou zeker niet op eigen gelegenheid stoppen, zeker niet met die voorgeschiedenis die ze heeft. En als ik jou was zou ik haar behandelaren wel even laten weten dat ze nadenkt over dit soort dingen.
Ergens is het haar eigen verantwoordelijkheid natuurlijk, maar je bent ook samen verantwoordelijk, dus lijkt me toch ook aan jou om een oogje in het zeil te houden.
Sterkte
Ja deze week hoeft ze nog niet naar dagbehandeling, en ja ik tel haar pillen maar ze vind dus zelf dat het hartstikke goed gaat, dit is de derde dag dat ze alleen thuis is met de kleine, en toegegeven het gaat eigenlijk ook gewoon goed maar dat ligt aan de medicijnen en alle dingen die ze geleerd heeft tijdens therapie denk ik meer. Ik heb helaas niet zoveel tijd om me echt met haar bezig te houden, ik heb wel gezegd dat ze dit eerst met haar psychiater moet bespreken, ik zal hem morgen bellen als ik eraan denk. Ik vind het zelf ook een slecht idee maar ze is zo eigenwijs als ze groot is. Met de baby gaat alles goed, ligt al met haar hoofd naar beneden, ze is wel klein maar dat kwam wel goed. Nog 7 weken.quote:
[..]
Zorg dan dat ze geen domme dingen doet, nu stoppen met de medicatie is dom en als je ongeboren kind idd moet afkicken dan doet het dat in de baarmoeder, dat is geen veilige omgeving om af te kicken.
Zorg ook dat haar begeleiders weten dat ze met de medicatie wil stoppen omdat ze denkt dat dat "beter is voor de baby", en controleer haar medicatiegebruik tot ze zelf ook begrijpt dat nu stoppen, zonder medische controle, gewoon gevaarlijk is, voor haarzelf maar vooral voor de baby.
De vraag bij "eigen verantwoordelijkheid" is vooral of iemand in staat is die te nemen over dit soort zaken, en het pure feit dat ze thuis is lijkt me geen bewijs dat ze dat ook is.quote:
Je kan het gewoon doorgebruiken, anders zou ze advies kunnen vragen bij de pop-poli, daar weten ze veel over oa antidepressiva en zwangerschap en wat de invloed is op het kind.
Ik zou zeker niet op eigen gelegenheid stoppen, zeker niet met die voorgeschiedenis die ze heeft. En als ik jou was zou ik haar behandelaren wel even laten weten dat ze nadenkt over dit soort dingen.
Ergens is het haar eigen verantwoordelijkheid natuurlijk, maar je bent ook samen verantwoordelijk, dus lijkt me toch ook aan jou om een oogje in het zeil te houden.
Sterkte
Sterker nog: het feit dat ze dit overweegt is al voldoende om aan te nemen dat ze niet in staat is die eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Gebruik een argument waar ze wat mee kan; als ze denkt dat de baby moet afkicken van de medicatie betekent dat dat de baby nu ook moet afkicken, zonder dat iemand de baby in de gaten kan houden, want in de baarmoeder.quote:
[..]
Ja deze week hoeft ze nog niet naar dagbehandeling, en ja ik tel haar pillen maar ze vind dus zelf dat het hartstikke goed gaat, dit is de derde dag dat ze alleen thuis is met de kleine, en toegegeven het gaat eigenlijk ook gewoon goed maar dat ligt aan de medicijnen en alle dingen die ze geleerd heeft tijdens therapie denk ik meer. Ik heb helaas niet zoveel tijd om me echt met haar bezig te houden, ik heb wel gezegd dat ze dit eerst met haar psychiater moet bespreken, ik zal hem morgen bellen als ik eraan denk. Ik vind het zelf ook een slecht idee maar ze is zo eigenwijs als ze groot is. Met de baby gaat alles goed, ligt al met haar hoofd naar beneden, ze is wel klein maar dat kwam wel goed. Nog 7 weken.
Goede. Die bewaar ik voor als ze er weer over begint.quote:
[..]
Gebruik een argument waar ze wat mee kan; als ze denkt dat de baby moet afkicken van de medicatie betekent dat dat de baby nu ook moet afkicken, zonder dat iemand de baby in de gaten kan houden, want in de baarmoeder.
Dat ben ik met je eens...quote:
[..]
De vraag bij "eigen verantwoordelijkheid" is vooral of iemand in staat is die te nemen over dit soort zaken, en het pure feit dat ze thuis is lijkt me geen bewijs dat ze dat ook is.
Sterker nog: het feit dat ze dit overweegt is al voldoende om aan te nemen dat ze niet in staat is die eigen verantwoordelijkheid te nemen.
SPOILERSinds geboorte van mijn jongste, nu 1,5 jaar, voel ik mij bij tijd en wijlen vaak zo vreselijk onstabiel - althans meer dan voorheen. Dat wordt de laatste tijd weer erger en ik vraag mij af waar de bodem is. Deze week knallende ruzie met vrouwlief gehad die alles wat thuis niet lekker tussen ons loopt, gooit op het feit dat ik depressief ben. Wat zorgt voor nog meer onbegrip en eenzaamheid aan mijn kant. Praten heb ik altijd moeilijk gevonden, ik trek mij liever terug, en dat wordt mij ook enorm verweten. Terecht, maar het is geen onwil maar onmacht. De bom barstte deze week dus, ik probeerde nu wel te praten maar kreeg alleen de bal teruggekaatst en het verwijt dat het nu te laat zou zijn om over dingen te praten die achter ons liggen. Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat we zouden scheiden, maar daar dezelfde avond weer op terug gekomen. Zo diep zijn we dus al gezonken.
Ik merk nu vooral dat ik (mentaal) moe ben. Dat ik mij tijdens menstruatie en ovulatie zo mogelijk nog onstabieler voel dan voorheen. Dat de antidepressiva die ik ben gaan slikken na mijn zwangerschap niets meer lijkt te doen. En dat ik het mis om van mijn kinderen te kunnen genieten, omdat het mij allemaal zoveel moeite kost.
Steeds meer begrip voor mijn moeder die geen moeder kon en wilde zijn wegens depressies gedurende mijn hele jeugd. Maar ook steeds meer haat richting mijzelf want zo'n moeder wil ik niet zijn. Dus alles wat ik heb, qua energie en liefde, stop ik in mijn kinderen en in mijn vrouw. En ik vraag mij een beetje af waar mijn ruimte dan nog is.
Ik slik nu naast mijn AD ook vitamine D3 sinds deze week, op aanraden van iemand. Het is nog te vroeg om verschil te bemerken, maar heeft iemand hier ervaring mee? Heeft iemand andere tips qua vitamines of aanvullende supplementen, zodat het misschien weer wat makkelijker mag voelen?
SPOILERPoeh, wat heftig allemaal. Zou je niet terug kunnen naar de voorschrijvend arts, en aangeven dat de antidepressiva niets meer lijken te doen? Misschien kan de dosering aangepast worden, of een switch naar een ander antidepressivum overwogen worden, etc. En misschien heb je er baat bij om te praten met een professional (écht praten, de diepte in). Veel sterkte in ieder geval.
En een
voor jou.SPOILEREn het is heel makkelijk gezegd misschien, maar voor iemand die zichzelf nooit zo slecht heeft gevoeld is het super lastig om goed te reageren. Het is zo lastig om je voor te stellen hoe zwart alles kan zijn.
Ik zou inderdaad eens terug gaan naar de arts, en kijken of je met iemand kunt praten. Het klinkt erg heftig, en je moet jezelf niet verliezen...Het is ook allemaal niet niets, 2 kinderen in 2 jaar tijd overleven, en dan ook nog verder met je eigen leven...SPOILERIk sluit me ook aan bij bovenstaande, ik weet helaas hoe het is om mentaal zo vreselijk moe te zijn, niet meer weten waar ik het zoeken moet, mezelf kwijt zijn. Ik neem geen antidepressiva dus heb daar geen ervaring mee.
Ben dan niet getrouwd maar mijn relatie heeft er ook zwaar onder geleden, ook inderdaad tot de conclusie gekomen dat we er maar mee moeten kappen want hier zou iedereen uiteindelijk aan onderdoor gaan, inclusief dochter. Dat maakte me dat ik me nog eenzamer voelde, en mezelf de schuld gaf van alles.
Mijn vriend is toen een keer mee gegaan naar mijn psycholoog en dat heeft wel een deur richting de goede kant geopend, we praten nu veel meer (ik ben daarentegen wel een prater, mijn vriend niet echt), en het gevoel voor elkaar begint ook weer terug te komen. We zijn nu ook meer een team en werken echt samen ipv te haten op alles wat we doen of zeggen.
Ik neem zelf geen vitamine supplementen (zou wel verstandig zijn om te doen overigens) maar haal het uit gezond en lekker eten, de zonneschijn even pakken, frisse lucht. En toch wel, hoe lastig het soms ook kan zijn, leuke dingen doen. Dát in combinatie met begeleiding van een professional heeft er voor gezorgd dat ik me nu wel 5x beter voel dan een paar maanden terug.
Maar zet ook een stapje terug, en vooral, je moét niks. Ik geloof dat jij geen slechte moeder bent of gaat zijn, want je wil een goede mama zijn. Vergeet alleen niet om jezelf ook belangrijk te noemen en dat ook jij er mag zijn. Veel sterkte
Oh en misschien heel stom gezegd maar ontzwangeren schijnt ook 1,5 jaar te duren. Denk dat dat ook wel degelijk een rol speelt.
SPOILERIk ben ook een voorstander van relatietherapie. In het verleden al, rondom mijn eerste zwangerschap, maar ook nu weer, heeft het mijn relatie gered. Van de zomer bleek mijn man depressief. Los van dat ik het afschuwelijk vind om hem zo te zien worstelen, hadden we die therapie enorm nodig om elkaar te blijven vinden. Daarnaast liep hij ook een therapietraject voor zichzelf en kreeg medicatie (die ook diverse keren aangepast moest ivm geen of te gering effect, dat kan dus). Je zegt dat je geen prater bent. Mijn man ook echt niet. En toch heeft de therapie hem al enorm vooruit geholpen, dat gun ik jou ook. Schrijf die mogelijkheid niet te snel en durf hulp te vragen, want echt, die is er
Ik sluit me aan bij bovenstaande...
Sterkte!
SPOILEReven een update van mij. Ben dus weer bij de huisarts geweest, Wat bleek weer niet bij mijn eigen huisarts (die is met zwangerschapsverlof dus). Maar we hebben de deuren open gezet en heb heel erg open gepraat, was namelijk een hele begripvolle vrouw. Ze had nog nooit iets soort gelijks meegemaakt, wat er toe heeft gebracht is dat ze om de tafel gaat met een andere huisartsen in de praktijk die evt meer ervaring met mijn klachten hebben. Daarover wordt ik morgen door haar gebeld of het een hormoondisbalans is en door de minipil (die ik nu slik) ook nog anders kan gaan worden. Of dat het toch wat meer naar de postnatale depressie toe gaat wat betreft mijn klachten en hoe ik mij voel. Van uit daar gaan we evt een behandelplan stellen of wordt ik door verwezen naar een maatschappelijk werker/psychiater. Ook hebben ze bloedgeprikt en gaan ze een hoop onderzoeken. Krijgt dus nog een staartje dit!
; kan zijn dat ik wat dingen verkeerd uitleg. Ik was namelijk alleen gegaan en kreeg veel informatie in één keer, en veel gesproken waardoor er misschien iets langs mij heen is gegaan. Ben wel benieuwd naar andere die hier ook mee hebben geworsteld of nog midden in zitten!
[ Bericht 5% gewijzigd door BellaaElisa op 19-12-2019 21:36:15 ]
SPOILERgoed dat je weer bij de huisarts bent geweest en een begripvolle vrouw hebt getroffen! Fijn dat er actie ondernomen wordt.
En er zoveel regelwerk bij zal komen kijken de komende tijd plus dat ons eigen huis nog verkocht moet worden. Ik zou in februari met een nieuwe studie beginnen naast mijn werk en dat schuift nu op naar september omdat het anders teveel wordt bij elkaar. Dus al met al wordt en blijf ik alleen maar drukker. Dat helpt vaak wel, ergens anders op kunnen focussen, en maakt dat ik het even wil aankijken. Aan de andere kant ben ik bang dat het struisvogelgedrag is. Ten aanzien van de medicatie, ik ben wat angstig om nieuwe te proberen omdat ik in het verleden verschillende soorten antidepressiva en antipsychotica heb geprobeerd waar ik niet zo goed op reageerde. Ophogen van huidige ad is niet mogelijk omdat het al de hoogste dosering is. Maar ik zou wel kunnen informeren of ik er iets naast kan gaan slikken. Ik denk dat ik in het nieuwe jaar mijzelf een schop onder mijn kont ga geven en een afspraak ga maken met de huisarts.
Bella,
SPOILERWat goed van je dat je zo hebt durven open stellen richting de huisarts en dat er een goed gesprek heeft plaatsgevonden. Heb je al meer nieuws naar aanleiding van dit gesprek?
Ik post hier zo even de update die ze in mijngezondheid.net heeft geplaatst incl de uitslagen van het bloedprikken, ik zie duidelijk tekorten maar zij dus niet?
Ik geloof niet dat ik echt depressief ben, maar helemaal normaal voel ik me ook niet. Herkenbaar? Moet ik dit nog aanzien (baby is 8 weken) of toch maar al naar de huisarts?SPOILERIk geloof dat het met mij niet zo lekker gaat en ik herken dit totaal niet van het “ontzwangeren” van kind 1 en 2. Ik blijf maar van die hormonale jankdagen hebben. Zo’n 2 a 3 per week. En dan de hele dag om het minste of geringste in tranen uitbarsten.
En sowieso is mijn stemming niet te peilen. Ik vlieg alle kanten op. Van blij, naar intens verdrietig of woest.
Maar het ergste is dat ik met regelmaat het gewoon niet zie zitten en wil dat alles en iedereen me in mijn schulp laat kruipen en met rust laat. Zelfs mijn kinderen. Ik word gek van hun geschreeuw en driftbuien, verdraag ze gewoon niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door silliegirl op 31-05-2020 19:25:53 ]
Ik kijk er iig niet van op dat je je zo voelt. Niet dat je er mee aan niet blijven modderen, maar ik denk dat de huisarts je daar ook niet direct veel verder mee kan helpen naast zeggen dat je écht die rust moet pakken.
Nu de opvang en school weer volledig open zijn / gaan zou ik dat ook zeker doen en vooral het werk even compleet laten voor wat het is, want op deze manier laadt die batterij nooit bij natuurlijk
SPOILEREn dat mijn man ondertussen een mega terugval heeft (depressie/burn out) helpt natuurlijk ook voor geen meter. Alles komt op mij aan en ik trek het dus kennelijk ook niet
Zijn er manieren om jezelf meer te ontlasten? Kunnen de kinderen af en toe even ergens anders? Opa, oma, vrienden ik noem maar wat. Is nu misschien wel lastiger met dat hele corona gedoe...
En anders via wijkteam iets van ontlasting zien te krijgen.
Sterkte
Hey.. ik ben niet echt verbaasd, voor jullie jongste er was, had je het al zwaar. En dat is volgens mij niet makkelijker geworden. Doe jezelf en je gezin een plezier en bespreek dit met je huisarts. Of het nou door hormonen komt of niet, het groeit je boven je hoofd. Misschien moet jouw doel niet zijn om de oorzaak te vinden maar om hulp te krijgen.quote:
@:SQ : dat zal er ongetwijfeld mee te maken hebben. En ik moet ook meer rust, alles schreeuwt daar om in mijn lijf... Maarja. Makkelijker gezegd dan gedaan. Werk heb ik van de week wel gestopt: dat kan ik zo toch niet naar behoren doen. Dat vraagt 100% en ik heb nog geen 50 te geven momenteel.SPOILEREn dat mijn man ondertussen een mega terugval heeft (depressie/burn out) helpt natuurlijk ook voor geen meter. Alles komt op mij aan en ik trek het dus kennelijk ook niet
SPOILERIk ben in aug met mijn eerste IVF traject begonnen. En dat vond ik na een paar dagen spuiten eigenlijk al direct heftig. Ik merkte dat ik langzaam werd overgenomen door de hormonen. Ik zag het gebeuren maar ik kon het niet veranderen. Ik heb er melding van gemaakt hoe ik mij voelde. Ik heb zelfs tijdens mijn uitleg gesprek over IVF aangegeven dat ik er een beetje angstig voor ben omdat ik van mijzelf weet dat ik erg heftig op hormonen reageer.
Ik heb in 2013 de pil aan de wilgen gehangen omdat ik er niet tegen kon en ik eindelijk de beslissing durfde te maken dat ik niet meer door die hormonen geleefd wilde worden en dat er naar andere manieren van anticonceptie gekeken moest worden. Ik zag mij gewoon na een paar maanden opknappen en zag een hele andere MiNi ontstaan. Ik heb echt bij elkaar wel ruim 15 jaar de pil geslikt vermoed ik. Met die bevestiging (van mijzelf) op zak dus definitief besloten nooit meer de pil te willen. Nu heb ik alleen nog maar een paar dagen per maand een wat grotere uitdaging maar die krijg ik met mijn eigen natuurlijke hormonen wel gemanaged.
Terug naar IVF. Ik heb dus in mijn gesprek aangegeven hoe ik reageer op hormonen. Dat ik daar echt tegenop zie. Hoe hun ervaring is. Wat ik er nog mee zou kunnen doen. En de reactie was eigenlijk: 'nou eigenlijk zien we hier niemand die er last van heeft dus maak je maar geen zorgen'.
Zo ben ik dus begonnen aan die eerste paar spuiten, wrs toch een beetje naief, maar op goed vertrouwen en overleg met arts (dacht ik). En dat heeft dus echt verkeerd uitgepakt. Want ik reageer er totaal niet goed op. Ik ben al sinds augustus niet meer mijzelf. Ik zie gewoon een hormoongedreven MiNi die niet in controle is. Die alleen maar door homonen gestuurd wordt. En dit is gewoon factoor 1000 erger dan mijn eigen normale 2 daagse hormonale uitdaging
En ik zie het gewoon echt even niet meer zitten. Het liefst bonk ik kei hard met mn hoofd tegen de muur of parkeer ik mijn auto tegen een boom. Dat zijn gedachten die ik nu steeds vaker aan het krijgen ben. En dat is en kan niet gezond zijn. En maakt me tegelijk ook een beetje bang. Want dat ben ik niet en dat wil ik ook niet zijn.
De aandrang om tot uitvoering van die gedachten over te gaan is er (gelukkig) niet, maar wat als dat wel gaat gebeuren...?
Ik zit dus nog steeds volop in de hormonen. Ik heb nu 3 weken geleden een miskraam gekregen. Mijn lichaam heeft nog steeds die klote zwangerschapshormonen in mijn lijf. En zowel mijn eigen kliniek als een verloskundige die ik gebeld heb in de wanhoop die ik voel die laten mij zwemmen. Ik heb gelukkig echt wel met vlagen dat het iets beter gaat. Maar die duren maar zo kort
Ik heb bij mijn eigen psych paar weken geleden al aan de bel getrokken, behalve dat hij goed kan luisteren en mij in normale omstandigheden prima kan begeleiden met mijn vraagstukken weet ik niet of dat nu ook gaat lukken in dit soort situaties.
We hebben wel een goed gesprek erover gehad. Hij gaf aan dat ik ook eens goed moet overleggen met de kliniek wat er mogelijk is. En dat er voor nu naar alle wrs wel sprake is van een prenatale depressie. En dat er gekeken moet worden hoe hiermee om te gaan nu en in de toekomst. Het toekomst stuk moet dus met de kliniek besproken worden. Opmerkingen over 'preventief anti-depressiva slikken' zijn al voorbij gekomen
Ik weet het gewoon ECHT niet meer
En ik wil gewoon niet meer. Dit traject wil ik op deze manier niet meer, maar de wens is er wel enorm. En alles is gewoon k*t en stom.
SPOILERWat ontzettend zwaar, al helemaal omdat je dit vooraf al vreesde. En dan ook nog eens geen baby aan het einde van deze zwangerschap. Hopelijk weet je komende week meer en gaan die klote hormonen snel weg.
Als jouw kliniek tot nu toe nooit problemen zag op dit gebied, weet ik niet of zij jou goed kunnen helpen hierin. Er zijn gespecialiseerde poliklinieken op het gebied van psychische problemen in combinatie met zwanger worden/zijn. Die nemen verder niet het fertiliteitstraject over. Vraag je psych of huisarts naar deze zogeheten POP-poli in jouw regio.
Heel veel sterkte!
SPOILERWat vreselijk zwaar mini. Voor mij deels herkenbaar. Ik had ook heel veel last van de IVF hormonen. Ik heb het zelf nooit zo tegen artsen gezegd maar ik merkte wel dat ze alle psychische klachten makkelijk op een grote hoop gooien. Want ja IVF is heel zwaar. Ik heb vooral tijdens mijn derde poging gemerkt dat het in grote mate door de hormonen kwam. Ik was positief, optimistisch en ik had mij echt voorgenomen niet meer zo diep te zitten want ik wist nu hoe het ging en ik zou er mentaal tegen opgewassen zijn. En na 3 dagen spuiten was alles zwart en had ik het gevoel nooit meer gelukkig te zijn. Toen ik weken later een miskraam kreeg, zat ik heel diep. Ook met bepaalde gedachten die ik nooit in mijn omgeving heb durven zeggen.
Wat mij tijdens het traject heeft geholpen is iemand die gespecialiseerd is in dit soort problematiek. Want alle medeleven en empathie ten spijt heb ik gemerkt dat de meeste artsen/vk gewoon geen idee hebben. Hoe het allemaal voelt en wat een impact het kan hebben. En hoe diep het kan zitten. Gelukkig voor hun natuurlijk maar daar ben jij niet mee geholpen. Via Freya kun je er een aantal vinden: https://www.freya.nl/kinderwens/psychosociale-ondersteuning/
Waar ik ging staat hier ook tussen.
SPOILERIk hoop idd dat dinsdag duidelijkheid geeft. Dat er iets van een roadmap is waar ik mij een beetje aan kan optrekken.
Ik voel mij in normale omstandigheden binnen 12u na menstruatie weer mijzelf. Ik hoop en ben benieuwd dat dat hier ook gaat gelden als de baarmoeder schoon is en/of ik weer mijn eigen cyclus ga hebben. Maar er moet een eindpunt ergens komen om het vol te houden. Of tussentijdse punten om te kijken hoe het gaat.
Als er dinsdag geen duidelijkheid komt waar ik tevreden mee ben bel ik direct de huisarts is nu mijn plan. En dan hoop ik dat pad met haar uit te stippelen. Dan kunnen jullie tips hopelijk ook aan bod komen. En hoop ik een goed vangnet te creëren als ik een volgende ronde aandurf.
Nouja, weet niet zo goed of dit helpt. Ik ben niet zo goed met woorden. Veel sterkte iigSPOILERIk had tijdens het traject ook zulke donkere gedachten. Bij mij is het tijdens en na de zwangerschap wel weggegaan. Het waren dus puur de hormonen die ik moest spuiten.(Wel af en toe gedachten gehad dat ik nooit een gezonde baby oid zou krijgen maar dat is meer mijn eigen doemdenken geweest)
SPOILERik weet ook 99% zeker dat het bij mij de hormonen zijn. En sinds vandaag, na een goed gesprek met mijn huisarts, durven we wel te stellen dat het de ivf hormonen zijn. Dat die iets getriggerd hebben waardoor ik er nog steeds last van heb. En dat er niet zomaar een roadmap is hoe dit gaat verlopen. Behalve een stevige vinger aan de pols houden en nu beginnen met een antidepressivum. Met als hopelijk doel dat die de boel kan resetten en de donkere randjes verdwijnen. Ik ben er geen voorstander van, maar zoals het nu gaat kan het ook echt niet meer. Dan gaat het kaarsje straks echt uit en ben ik verder van huis. En straks is niet zo heel ver weg heb ik het idee. Vooral omdat de kliniek waar ik mijn behandelingen heb steeds de deur dicht blijven gooien en mij en mijn klachten dus niet serieus nemen. ‘Het hoort erbij’. ‘Moet je even doorheen’. Krijg ik te horen.
Zels mijn (nog steeds) positieve zwangerschapstest geloven ze niet. Want bij hun met sterk verdunde (bijna waterige) urine was hij natuurlijk negatief. Maw ik was gek...
Ik ben blij met mijn eigen huisarts en psych. Die pakken en heel goed op en door. Voel ik mij gehoord en ligt er nu een plan van aanpak incl directe begeleiding.
Verder dan dit kan ik even niet kijken. En is ook niet nodig. Voorlopig durf ik iig even geen nieuwe poging aan, dat weet ik dan wel weer zeker.
SPOILERWat een eikels in die kliniek seg. Ik weet niet hoeveel opties er zijn voor jou, maar ik zou sterk overwegen daar niet meer terug te gaan. Hoe kan je zorgverleners vertrouwen als ze jou niet geloven? En zeker in zo'n traject is dat zo belangrijk.
Hoe was de controle echo trouwens?
Fijn dat jouw huisarts en psych wel fijn doorpakken. Hopelijk gaat dan snel het licht weer schijnen.
SPOILERWat Bottoms_up zegt, ik zou kijken of je naar een andere kliniek kunt overstappen. Of op zijn minst naar andere zorgverleners binnen je huidige kliniek. Het hoort niet dat je keer op keer niet gezien, gehoord of geloofd wordt.
Maar eerst maar eens hier uit zien te komen, veel sterkte! Fijn dat het met je psych en huisarts goed loopt.
SPOILERja aan de ene kant genoeg want kan in principe ook gewoon naar een ziekenhuis waar ze met donorzaad willen/kunnen werken. Iets om uit te zoeken iig. Maar de wachtlijsten zijn inmiddels erg lang door corona... dus of dat gaat helpen... maar ben het er helemaal mee eens. Ik heb er bij hun ook geen vertrouwen meer in. Niet als ik weer een ivf traject in moet gaan. Dat wil ik daar (zoals ik het nu voel) niet meer. Er ligt nog wel een cryo bij die kliniek. Dus een poging zal ok daar toch nog moeten doen. Maar dan met goede begeleiding van mijn huisarts en eigen psych. En bij hun puur en alleen terugplaatsing. Meer niet.
Vandaag had ik de kliniek ook gebeld om terug te geven wat ik er van vond. Want ze geloofden mijn positieve test dus niet. En via de huisarts bloed laten prikken wat dus mijn positieve test bevestigt.
En na dat best pittige gesprek vanuit mijn kant was het vandaag voor de eerste keer dat ze zeiden dat ik ook evt wel met een psych van hun een afspraak kon krijgen... ik laat al sinds half augustus weten hoe ik mij voel en vandaag voor het eerst dat ze zeggen dat ik bij een psych terecht kan (bij hun). En als ik aangeef dat het niet gaat omdat er onschuldige mensen de volle laag krijgen lachen ze eerst even terwijl ik het serieus meen
Hoe ‘grappig’ het voor de ander misschien klinkt een zorgverlener moet er niet om lachen. Terwijl ik momenteel liever jank...
Ps controle echo was goed. Ze vonden dat Het volgens de echo het leek dat mn lichaam een nieuwe cyclus op aan het starten was en dat dat niet samen gaat met zwangerschapshormonen. Dus ook daar was het gevoel al alsof het niet klopte wat ik vertelde.
[ Bericht 9% gewijzigd door MiNi1981 op 08-10-2020 21:06:32 ]
SPOILERVraagje voor de dames die bij een pop-poli hebben gelopen. Wat voor soort hulp kun je daar verwachten? Is dat ‘gewoon’ praten over wat je voelt vanuit de inslag kinderwens/zwanger ed? Of zit daar ook enige vorm van kennis over het negatieve effect van de hormonen die de processen in lijf en hoofd langdurig ontregelen?
quote:SPOILERVraagje voor de dames die bij een pop-poli hebben gelopen. Wat voor soort hulp kun je daar verwachten? Is dat ‘gewoon’ praten over wat je voelt vanuit de inslag kinderwens/zwanger ed? Of zit daar ook enige vorm van kennis over het negatieve effect van de hormonen die de processen in lijf en hoofd langdurig ontregelen?
SPOILERIk kom daar alleen bij de psychiater en die kijkt met mij welke medicatie ik kan gebruiken en met welke ik moest stoppen. Maar als je “gewoon” wil praten dan denk ik dat een normale verloskundige ook al veel met je kan bespreken.
Als je een geschiedenis hebt met somberheid, hormonen of andere klachten dan kan de huisarts je doorverwijzen naar de poli.
quote:
[..]SPOILERIk kom daar alleen bij de psychiater en die kijkt met mij welke medicatie ik kan gebruiken en met welke ik moest stoppen. Maar als je “gewoon” wil praten dan denk ik dat een normale verloskundige ook al veel met je kan bespreken.
Als je een geschiedenis hebt met somberheid, hormonen of andere klachten dan kan de huisarts je doorverwijzen naar de poli.
SPOILERDank voor je uitleg. Ik ben reeds onder behandeling via huisarts (medicatie) en eigen psych. Maar het wordt steeds duidelijker dat het de hormonenkuur is die mij ziek gemaakt heeft.
Vanuit jouw uitleg zie ik dan ook (voor nu) geen aanknopingspunten om richting een pop-poli te gaan. Ik voel mij sowieso in goede handen bij mijn huisarts en psych.
Maar wil graag het stuk begrijpen hoe je zó ziek kunt worden van zo een kuur. En alle gevolgen van dien. Want die zijn helaas niet misselijk.
Ik hoop en denk dat ik dan meer berusting kan vinden in de strijd die ik nu ervaar/voer...
quote:
[..]SPOILERDank voor je uitleg. Ik ben reeds onder behandeling via huisarts (medicatie) en eigen psych. Maar het wordt steeds duidelijker dat het de hormonenkuur is die mij ziek gemaakt heeft.
Vanuit jouw uitleg zie ik dan ook (voor nu) geen aanknopingspunten om richting een pop-poli te gaan. Ik voel mij sowieso in goede handen bij mijn huisarts en psych.
Maar wil graag het stuk begrijpen hoe je zó ziek kunt worden van zo een kuur. En alle gevolgen van dien. Want die zijn helaas niet misselijk.
Ik hoop en denk dat ik dan meer berusting kan vinden in de strijd die ik nu ervaar/voer...
SPOILERHeb je al gekeken naar overstappen naar een andere kliniek? Is dat een optie voor je? Goede begeleiding en erkenning van hoe je je voelt is echt belangrijk. En als je wel verder gaat in het traject en weer zwanger wordt en blijft, is negen maanden een hele tijd om je zo te voelen. Dus erkenning en goede begeleiding zijn daarin heel belangrijk.
Hoe is je partner hierin? Kun je het met hem bespreken en vangt hij je op? Ik was niet goed op de hoogte, want je doet dit niet met een partner. Heb je anderen in je omgeving die je kunnen steunen in dit traject? Goede vriendinnen, moeder, zus?
Heel veel sterkte. Op de dag dat ik 14 weken zwanger was (ook na traject in het ziekenhuis) werd mijn wereld heel donkergrijs en is dat gebleven tot de bevalling. Dat is lang om je zo en onbegrepen te voelen. Met hulp kun je dat misschien beter doorstaan
[ Bericht 4% gewijzigd door miss_sly op 21-10-2020 13:25:19 ]
SPOILERIk wil je enkel even een knuffel brengen Mini! Wat akelig dat het zo'n invloed op je heeft, en dat er niet eens een kind tegenover staat
liefs!
quote:
[..]SPOILERHeb je al gekeken naar overstappen naar een andere kliniek? Is dat een optie voor je? Goede begeleiding en erkenning van hoe je je voelt is echt belangrijk. En als je wel verder gaat in het traject en weer zwanger wordt en blijft, is negen maanden een hele tijd om je zo te voelen. Dus erkenning en goede begeleiding zijn daarin heel belangrijk.
Hoe is je partner hierin? Kun je het met hem bespreken en vangt hij je op? Ik was niet goed op de hoogte, want je doet dit niet met een partner. Heb je anderen in je omgeving die je kunnen steunen in dit traject? Goede vriendinnen, moeder, zus?
Heel veel sterkte. Op de dag dat ik 14 weken zwanger was (ook na traject in het ziekenhuis) werd mijn wereld heel donkergrijs en is dat gebleven tot de bevalling. Dat is lang om je zo en onbegrepen te voelen. Met hulp kun je dat misschien beter doorstaan
SPOILERDankjewel voor je reactie en je eigen ervaring. Over het vervolg van het traject en wel/niet bij de kliniek verder heb ik nog niet nagedacht. Dat komt pas als ik mijzelf terug heb en daarna heb kunnen verwerken wat er al die tijd allemaal is gebeurd. Want dat vind ik nog het meest angstaanjagende. Ik zie het maar heb er geen invloed op.
Ik heb inmiddels alle mensen in mijn directe omgeving ingelicht want dit lukt alleen niet (meer). En die staan gelukkig altijd klaar. Ook de buren in geval van ‘hoge nood’.
Ik heb nu wel goede begeleiding van de huisarts en psych. Maar voor de huisarts is het ook een soort ‘trial and error’. Maar vooralsnog wel vertrouwen. Alleen het duurt zo lang voordat de huidige medicatie wat doet. En het wordt eerst erger
Het is vooral dat ik het wil begrijpen. Wat gaat er bij mij mis, want dit zijn geen moodswings.
quote:
[..]SPOILERDankjewel voor je reactie en je eigen ervaring. Over het vervolg van het traject en wel/niet bij de kliniek verder heb ik nog niet nagedacht. Dat komt pas als ik mijzelf terug heb en daarna heb kunnen verwerken wat er al die tijd allemaal is gebeurd. Want dat vind ik nog het meest angstaanjagende. Ik zie het maar heb er geen invloed op.
Ik heb inmiddels alle mensen in mijn directe omgeving ingelicht want dit lukt alleen niet (meer). En die staan gelukkig altijd klaar. Ook de buren in geval van ‘hoge nood’.
Ik heb nu wel goede begeleiding van de huisarts en psych. Maar voor de huisarts is het ook een soort ‘trial and error’. Maar vooralsnog wel vertrouwen. Alleen het duurt zo lang voordat de huidige medicatie wat doet. En het wordt eerst erger
Het is vooral dat ik het wil begrijpen. Wat gaat er bij mij mis, want dit zijn geen moodswings.
SPOILERTen eerste gaat het echt niet alleen bij jou 'mis'. Een prenatale depressie komt veel meer voor dan mensen weten. Er wordt over het algemeen weinig over gesproken. Het is namelijk raar: je bent immers zwanger, dat is wat je wil, dus hoezo zou je dan niet blij huppelend door het leven gaan? Zo werkt het dus niet voor iedereen, en het is echt een hormoonkwestie. Er zijn steeds meer onderzoeken waaruit blijkt dat de aan- of afwezigheid van bepaalde hormonen heel veel invloed kan hebben op hoe vrouwen zich kunnen voelen. Er zijn ook vrouwen die iedere maand zelfmoordgedachten hebben kort voordat ze ongesteld worden. Je bent dus niet raar. Hoe moeilijk ook, accepteer dat van jezelf en praat jezelf vooral niet aan dat het aan jou ligt en jij anders bent. Er zijn ook echt wel hulpverleners die ervaring hebben met het begeleiden en behandelen van vrouwen met een prenatale depressie. Ik zou je aanraden daarnaar op zoek te gaan in je omgeving.
Nog bedankt voor je reactie.quote:
[..]SPOILERTen eerste gaat het echt niet alleen bij jou 'mis'. Een prenatale depressie komt veel meer voor dan mensen weten. Er wordt over het algemeen weinig over gesproken. Het is namelijk raar: je bent immers zwanger, dat is wat je wil, dus hoezo zou je dan niet blij huppelend door het leven gaan? Zo werkt het dus niet voor iedereen, en het is echt een hormoonkwestie. Er zijn steeds meer onderzoeken waaruit blijkt dat de aan- of afwezigheid van bepaalde hormonen heel veel invloed kan hebben op hoe vrouwen zich kunnen voelen. Er zijn ook vrouwen die iedere maand zelfmoordgedachten hebben kort voordat ze ongesteld worden. Je bent dus niet raar. Hoe moeilijk ook, accepteer dat van jezelf en praat jezelf vooral niet aan dat het aan jou ligt en jij anders bent. Er zijn ook echt wel hulpverleners die ervaring hebben met het begeleiden en behandelen van vrouwen met een prenatale depressie. Ik zou je aanraden daarnaar op zoek te gaan in je omgeving.
Ik had even geen energie meer om te kunnen reageren maar had je bericht wel gelezen!
Ik heb je even hiermee naar toe genomen. Dankjewel!quote:
[..]
.....
SPOILERik wilde even een iets positievere update geven. Het gaat een beetje beter. Langzaam begin ik het effect van de antidepressivum te merken. De heftigste randjes zijn er vanaf. En dat lucht zo enorm op. Geen 24/7 strijd om het agressieve te moeten onderdrukken, wat niet altijd lukte. De enorme vermoeidheid die er mee gepaard ging.
Ik voel mij soms weer een beetje MiNi en dat was erg lang geleden. Maar voelt heel fijn
Ik besef goed dat ik er nog lang niet ben en dat er nog wel dipjes zijn en komen, maar er is wat licht aan het einde vd tunnel. En dat is oh zo fijn.
Nog nooit zo blij geweest dat we uiteindelijk besloten hebben het pad van medicatie te bewandelen.
SPOILERWat een enorm nare dag. Ik voel mij helemaal niet fijn. Ik zit emotioneel helemaal in de knoei, zonder ook maar een idee te hebben waar het vandaan komt. Alleen maar huilen en mij ellendig voelen. Ik voel mij heel erg alleen.
Maar ik heb geen idee wat ik kan doen om mij beter te voelen.
Meestal helpt naar buiten gaan wel, maar het deed helemaal niets. Ik hoop zo dat het beter gaat worden als ik straks de baby heb.
Mijn emoties gaan van vertrouwen in de bevalling naar niet en van alles er tussenin.
Ik dacht dat ik wel door mijn zwangerschapsdepressie heen was, maar zo voelt het op dit moment niet. Ik zit er zo door heen.
oke zucht. dat is er even uit.
@Gaddle
SPOILERWat naar voor je.
SPOILERHier gaat het helaas nog steeds niet goed. Ik zit echt enorm in de knoei met mijzelf en ik wou dat ik wist waar het vandaan komt. dan heb ik nog het gevoel dat ik er misschien zelf wat aan kan doen.
Ik heb ook al met de psycholoog gepraat, maar dat vreemde onderbuik gevoel gaat niet weg.
Ik voel mij heel vreemd. alsof het niet klopt, vaak ook soort zenuwachtige energie en enorm geïrriteerd om alles. Ook al weet ik dat het nergens voor nodig is.
Gelukkig voel ik de baby prima. dat is wel een opluchting. Zou het ziekenhuis mij kunnen helpen? Dat vraag ik mijzelf af.
Ik hoop dat het een beetje te begrijpen is wat schrijf. voor mij niet helaas.
SPOILERJe kan het altijd vragen toch, of het ziekenhuis je hiermee kan helpen?
Ik heb ook wel eens zo'n zenuwachtige energie (hier niet hormoongerelateerd) die ik niet goed kan plaatsen. Vaak blijkt er dan toch ergens een los eindje te zijn, bijvoorbeeld dat ik geen overzicht of grip meer heb op iets (financiën, werk). Eén keer kwam ik er maar niet achter, bleek dat iemand in mijn omgeving iets op te biechten had. Had ik kennelijk de zenuwen van diegene opgepikt.
Nou ja, geen idee of je hier iets aan hebt. Sterkte weer in ieder geval!
Dat je het herkent vind ik toch soort fijn. Het klinkt misschien een beetje gek.quote:
@:GaddleSPOILERJe kan het altijd vragen toch, of het ziekenhuis je hiermee kan helpen?
Ik heb ook wel eens zo'n zenuwachtige energie (hier niet hormoongerelateerd) die ik niet goed kan plaatsen. Vaak blijkt er dan toch ergens een los eindje te zijn, bijvoorbeeld dat ik geen overzicht of grip meer heb op iets (financiën, werk). Eén keer kwam ik er maar niet achter, bleek dat iemand in mijn omgeving iets op te biechten had. Had ik kennelijk de zenuwen van diegene opgepikt.
Nou ja, geen idee of je hier iets aan hebt. Sterkte weer in ieder geval!
Lief van je. Mijn psycholoog dacht dat het vooral laatste loodjes zijn.
quote:SPOILERHier gaat het helaas nog steeds niet goed. Ik zit echt enorm in de knoei met mijzelf en ik wou dat ik wist waar het vandaan komt. dan heb ik nog het gevoel dat ik er misschien zelf wat aan kan doen.
Ik heb ook al met de psycholoog gepraat, maar dat vreemde onderbuik gevoel gaat niet weg.
Ik voel mij heel vreemd. alsof het niet klopt, vaak ook soort zenuwachtige energie en enorm geïrriteerd om alles. Ook al weet ik dat het nergens voor nodig is.
Gelukkig voel ik de baby prima. dat is wel een opluchting. Zou het ziekenhuis mij kunnen helpen? Dat vraag ik mijzelf af.
Ik hoop dat het een beetje te begrijpen is wat schrijf. voor mij niet helaas.
SPOILERIk herken dit. Op het moment is het even wat stabieler maar ik gebruik dan ook medicatie. Ik zeg niet dat jij dat ook moet doen want ik ben geen arts maar soms is zo’n soort hulp net wat je nodig hebt. Je hoort en hoeft je niet zo kut en alleen te voelen
Wat een onhandige situatie.quote:
Hoi wie dit leest, ik ben een vader in wording. Wij hebben net de sleutel van ons nieuwe huis maar vanaf de eerste dag durft zij er niet in, of ze kan haar oude leven niet los laten. Daardoor rij ik dagelijks overal heen en weer om haar te steunen maar tegelijk ook vanalles te regelen voor het huis. Ik weet het ook niet meer, een gloednieuw huis maar ik ben de enige die er woont.
Denk je dat dit verband houdt met de zwangerschap en haar hormonen?Ik ben zelf bij 36 weken verhuisd, op de eerste dag van mijn zwangerschapsverlof.
Toen wilde ik me juist alleen nog focussen op het nieuwe huis, en zorgen dat alles gereed was voor de baby en kraamtijd. Het is voor mij dus niet herkenbaar, maar ik kan me bijvoorbeeld wel voorstellen dat een verhuizing naast de zwangerschap te veel kan zijn, qua grote veranderingen kort achter elkaar.Ja het komt zeker door de hormonen, waar bij ze echt ontroostbaar kan huilen totdat er gewoon geen tranen meer zijn. Ik kan haar ook niet bereiken op die momenten. Ik weet het ook niet wat ik hier wil bereiken, ze is aangemeld voor de Pop poli maar daar is een wachtrij voor.quote:
[..]
Wat een onhandige situatie.
Ik ben zelf bij 36 weken verhuisd, op de eerste dag van mijn zwangerschapsverlof.
Verder kennen we niemand waarbij de zwangerschap zo is verlopen ook al lees ik er online wel echt veel over.
Wel goed dat er al hulp gezocht is, maar daar heb je dus momenteel nog niks aan.Sterkte in ieder geval!
Ik post hier verder niet uitgebreid over omdat het voor mijn gevoel niet helpt, maar ik herken je verhaal wel. Het zijn bij mij puur de hormonen. Bij de eerste had ik het ook, en nu weer. Ik ben compleet mezelf niet, veelal neerslachtig en labiel. Veelal wil geen zwangerschap, geen meer moeder zijn en op sommige momenten wil ik zelfs weg uit mijn nieuwe mooie huis om niet meer terug te komen. Ik raak snel geïrriteerd en verdrietig.quote:
[..]
Dat je het herkent vind ik toch soort fijn. Het klinkt misschien een beetje gek.
Lief van je. Mijn psycholoog dacht dat het vooral laatste loodjes zijn.
Wat mij helpt is om de dagelijkse routines zoveel mogelijk vast te houden en niet te veel stil te staan bij het gevoel. Genoeg slapen en verder doorgaan. Daarnaast helpt het om te weten dat als de bevalling voorbij is, de grootste klap van deze hormonen ook afneemt.
Bij de zwangerschap van Dirk heb ik om deze reden bij de POP-poli gelopen, maar daar heb ik eigenlijk niets aan gehad. In het verleden heb ik veel geworsteld met depressies, en de handvaten die ik toen geleerd heb was eigenlijk wat ze mij ook konden bieden. Naast ondersteuning bij het contact maken met de baby, maar daar had ik geen behoefte aan. Het enige wat ik fijn vond aan de POP was dat er na de zwangerschap af en toe iemand incheckte om na te gaan of het niet verergerde.
Nou ja, goed. Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Maar ik weet dat het best eenzaam en verdrietig kan voelen dat je je zo voelt door/in een zwangerschap en dan is het soms fijn om te weten dat je niet alleen bent.
Fijn dat je toch wat hebt geschreven. Vooral het er niet zo alleen en eenzaam in voelen helpt. Bovendien begrip, want in mijn omgeving hebben ze er moeite mee om te begrijpen hoe ik mij voel.quote:
[..]
Ik post hier verder niet uitgebreid over omdat het voor mijn gevoel niet helpt, maar ik herken je verhaal wel. Het zijn bij mij puur de hormonen. Bij de eerste had ik het ook, en nu weer. Ik ben compleet mezelf niet, veelal neerslachtig en labiel. Veelal wil geen zwangerschap, geen meer moeder zijn en op sommige momenten wil ik zelfs weg uit mijn nieuwe mooie huis om niet meer terug te komen. Ik raak snel geïrriteerd en verdrietig.
Wat mij helpt is om de dagelijkse routines zoveel mogelijk vast te houden en niet te veel stil te staan bij het gevoel. Genoeg slapen en verder doorgaan. Daarnaast helpt het om te weten dat als de bevalling voorbij is, de grootste klap van deze hormonen ook afneemt.
Bij de zwangerschap van Dirk heb ik om deze reden bij de POP-poli gelopen, maar daar heb ik eigenlijk niets aan gehad. In het verleden heb ik veel geworsteld met depressies, en de handvaten die ik toen geleerd heb was eigenlijk wat ze mij ook konden bieden. Naast ondersteuning bij het contact maken met de baby, maar daar had ik geen behoefte aan. Het enige wat ik fijn vond aan de POP was dat er na de zwangerschap af en toe iemand incheckte om na te gaan of het niet verergerde.
Nou ja, goed. Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Maar ik weet dat het best eenzaam en verdrietig kan voelen dat je je zo voelt door/in een zwangerschap en dan is het soms fijn om te weten dat je niet alleen bent.
Ik snap het aan de ene kant wel, want ik ben zelf ook in de war.
Het is ook lastig te begrijpen, denk ik. Ik heb daar de vorige zwangerschap extreem mee geworsteld. Dat er eindelijk een baby kwam, en dat ik me er eigenlijk alleen maar rot onder voelde. Mijn omgeving zei steeds 'maar als je het voelt dan...' en 'probeer maar bewust stil te staan bij het kindje'. Helpt allemaal niet, ik voelde me al schuldig genoeg. En maakte me inderdaad heel eenzaam in wat ik voelde.quote:
[..]
Fijn dat je toch wat hebt geschreven. Vooral het er niet zo alleen en eenzaam in voelen helpt. Bovendien begrip, want in mijn omgeving hebben ze er moeite mee om te begrijpen hoe ik mij voel.
Ik snap het aan de ene kant wel, want ik ben zelf ook in de war.
Waar ik de vorige keer enorm aan het compenseren was voor mijn gebrek aan gevoel, kan ik het nu beter loslaten. Nu weet ik zelf ook beter dat het (voornamelijk) de hormonen zijn en dat het gelukkig niks afdoet aan het gevoel voor het kindje als het er eenmaal is. Ik hoop dat dat voor jou ook zo zal zijn.
Wat mij toen toch wel heeft geholpen, was eerlijk zijn. Uitleggen. Ik begreep best dat anderen het ook niet begrepen, want zelf snapte ik er ook niets van dat ik me zo kon voelen terwijl die zo gewenste zwangerschap waar ik jaren op gehoopt had en voor naar het ziekenhuis ging er eindelijk was. Dan kun je toch alleen maar dolblij en gelukkig zijn? Dus ik heb juist geprobeerd open te zijn, en ik denk wel dat dat geholpen heeft. Het kweekte begrip bij wat mensen en de anderen lieten hun onbegrip in ieder geval maar niet meer merken. Dat was ook winstquote:
[..]
Fijn dat je toch wat hebt geschreven. Vooral het er niet zo alleen en eenzaam in voelen helpt. Bovendien begrip, want in mijn omgeving hebben ze er moeite mee om te begrijpen hoe ik mij voel.
Ik snap het aan de ene kant wel, want ik ben zelf ook in de war.
Ze zeggen steeds dat het niet nodig is, maar ik wil nog steeds niet gaan of bellen.
Ik moet ook zo vaak mijn verhaal herhalen en dat is niet altijd even fijn.
Hopelijk heeft de baby zin om te komen en dan hoef ik dat niet meer te doen (contact opnemen etc).
Het gaat eigenlijk best goed. De hele diepe dalen zijn al een paar weken verledentijd. Heb af en toe een klein dipje maar die is goed te regelen en ook te linken aan de hormonale cyclus.
Na 3,5 maand eindelijk op een fijn rustpunt uitgekomen. Wel met de nodige medicatie.
Afgesproken dat ik ga proberen om tijdens mijn vakantie 1 medicatiesoort langzaam af te bouwen. En dat ik uiteindelijk van 2 vd 3 medicatie echt af wil zijn voordat ik sowieso durf na te denken wanneer ik het traject weer op ga pakken. Daar plannen we ongeveer 3 maanden voor. Dat is nog best een flinke tijd maar dat is prima. Wil het niet overhaasten.
Het staat nog te goed op mijn netvlies hoe slecht het ging en daar wil ik liever niet nog een keer komen. En voel nu pas hoe veel energie mij dit gekost heeft. Het was een heftige strijd en dat is erg goed in mijn erg lage energielevel te merken.
De andere medicatie blijft gedurende het traject in de hoop dat het daardoor niet nog een keer zo (heftig) verloopt.
In ieder geval iets om zelf aan te werken en ook weer een beetje vooruitkijkend. En dat is fijn. Zelf weer een beetje controle hebben.
Moet zeggen dat deze heftige gebeurtenis mij ook positieve dingen heeft gebracht en dat neem ik dan ook mee om er zo goed mogelijk op terug te kijken en niet alleen de heftigheid te blijven voelen.
Tevens in het nieuwe jaar ook een gesprek gepland staan met de kliniek. Stukje reflecteren wat er gebeurd is en hopelijk gehoord worden. En dan zou het mooi zijn als we een plan kunnen maken voor nieuwe stappen.
@Gaddle , hoe is het nu met jou? Geeft het feit dat je niet meer zwanger bent verlichting of valt dat tegen? En heb je passende ondersteuning?
quote:
Fijn bericht, Mini. Dat je weer vooruit durft te kijken lijkt me best positief.
@:Gaddle , hoe is het nu met jou? Geeft het feit dat je niet meer zwanger bent verlichting of valt dat tegen? En heb je passende ondersteuning?
SPOILERpf ik weet merendeel van de tijd niet hoe het met mij gaat.
De onderzekerheid dat ik zonder baby kom te zitten aan het eind van het verhaal is bijna weg.
Als ik het gevoel heb, dan houd ik haar vast. Dat is dan wel een verlichting.
Mijn kraamhulp heeft mij vanaf het begin tot eind ondersteund met geestelijke gesteldheid vooral.
Volgende week heb ik weer contact met mijn psycholoog en dat is maar goed ook.
Het valt mij erg zwaar. hopelijk gaat het met tijd steeds een beetje beter. lief dat je nar mij vraagt.
Ieder prikkel was er eentje teveel.
Ik ben vanaf 23 december 7 weken op genomen geweest in het ziekenhuis. Ik voel mij helaas nog niet de oude. Ik kan wel van mijn baby genieten, maar ook weer niet.
De angstaanvallen zijn echt intens. Soms zie ik het allemaal niet meer zitten. het voelt nog steeds zo heftig.
@Nanuke Hartstikke lief van je. Ik wil je graag een berichtje sturen, maar door de chaos in mijn hoofd weet ik niet wat.