Momenteel zitten we in een periode van extremiteiten, die verder gaan dan incidenteel. Voornamelijk IS is daar verantwoordelijk voor. Ze proberen de democratie in het hart te raken, in naam van godsdienst heet het. Ik vind het eerder in de naam van het barbarisme. Ik ken geen godsdienst, waar in naam van de aanbedene geslachtsdelen en/of genitialïen moeten worden geamputeerd om vervolgens in de mond van de slachtoffers te worden gepropt.
De oorlogen welen momenteel gewoon tierig door, echter leven we ook in de tijd van aanslagen. Daar komt bij dat door de huidige media, veel in beeld komt en veel te zien is. Je krijgt het in je schoot geworpen, of je nu wil of niet. Zie afgelopen week in Nice. Per abuis werden er beelden getoond die shockerend waren. Later werd de fout hersteld. Terwijl de langzaam op de meute afrijdende vrachtwagen luguber is. Je weet wat die mensen te wachten staat. De Leeuw sluipt naar de weerloze antilope, om op het onverwachte moment toe te slaan. Met het bord op schoot zit je rechtstreeks te kijken hoe twee vliegtuigen de WTC-Towers invliegen. Daardoor lijkt deze tijd wreder en gevaarlijker. Dat is natuurlijk nonsens. Het lijkt alsof het dichterbij komt, wordt ook vaak gezegd. Misschien is het ergste geweld wel verder weg dan ooit.
Daarom ben ik om, daarom omarm ik de Pokómon, daarom geniet ik van het massale genieten, en van de gezamenlijke pret. De vredigheid die het uitstraalt, terwijl er agressief op de Pókomon wordt gejaagd. Er wordt alleen met camera's geschoten. Ik begrijp nog steeds niets van de Pokómon. Waar komt ie vandaan ? Hoe is deze rage ontstaan ? Wat is de aanzet geweest ? Wat is het doel ? Is er straks een winnaar ? Zijn er straks winnaars ? Is het net zoals bij de Panini-voetbalplaatjes ? Dat als je ze allemaal hebt, je winnaar bent in je eigen wedstrijd ? Ik vind de Pókomon rage zelfs geweldig. Ik begrijp de haters niet. Ik ken mensen met vreemdere hobby's. Prins Bernard schoot met een vredesroos als pochette leeuwen en olifanten dood.
Furfrou, Ampharos, Houndour, Poochyena namen die als muziek in de oren klinken. Namen verzonnen door een briljante geest. Is de Pókomon niet een soort geest ? Geestverruimend is het wel. Het lijkt kinderspel, het lijkt me eerder een monsterlijk genoegen om ze op te sporen. Het lijkt me een euforisch gevoel te geven er één te ontdekken. Ik heb me nog niet echt verdiept, maar wat ik zie in deze fantasiewereld is het kinderlijke, het spontane, het speelse, het verbroedende, gemoedelijke. In iedere deelnemer is de jeugd gevaren. Veel mensen worden weer kind, worden weer speels en zijn trots op wat ze hebben gevonden. "Kijk eens mama, met losse handjes."
Daarom is het contrast zo mooi. Daarom was het zo aangrijpend om de foto van het dode kindje onder de folie te zien in Nice. Er lag een knuffeltje naast het lijkje. Het lag er een beetje namens Pókomon. Het knuffeltje lag er tegen de grote boze buitenwereld. Waar schamper gelachen wordt als volwassenen hun geluk vinden in een virtueel beestje. Was die virtuele wereld maar de reële, wat zou de wereld dan mooi en vredig zijn. Ik blijf genieten van de volwassenen die genieten omdat ze terug zijn bij het onschuldige genot uit hun jeugd.
De Pókomon rage had op geen beter moment haar kop op kunnen steken. Iedereen zou weer eens kind moeten kunnen zijn. Pókomon geeft je die kans. Kinderlijk eenvoudig.
TTK / Tong's schrijfsels...
Hier verder.
Ze was succesvol op al die gebieden. In 1972 deed ze bijvoorbeeld mee aan de Olympische Spelen van München. Ze was ook programmamaakster bij De rijdende rechter en Studio Sport, om maar iets te noemen.
Nu heeft ze op zondagavond laat een eigen programma, waar ze wel in beeld is te zien.'Maskers Af' Waar ze in gesprek gaat met o.a. Mart Smeets en Eva Jinek. Het is dus geen interview, maar een conversatie tussen twee gelijkwaardigen. Het heet 'Maskers Af', omdat ze zichzelf bloot wil geven, openhartig en eerlijk. Dit verwacht ze dan ook van haar gesprekspartner. Helaas kom je dan met Mart Smeets van een ontzettend koude kermis thuis.
Gisteravond de eerste aflevering.
Wat een enge ijdeltuit. Op een gegeven moment zei Hansje: 'Was dan niet gekomen.' En gelijk had ze. De stugge zelfverklaarde schrijver, gaf zich geen moment bloot, deed superieur uit de hoogte, had totaal geen interesse in Hansje en zat er alleen maar onoprechte schijnbewegingen te maken. Over de liefde wilde hij het niet hebben. Natuurlijk niet, dan worden types zoals hij kwetsbaar. Dan wordt de macho-pose te broos, dan heeft de gouden ketting op de behaarde borst zijn waarde verloren. Dan moet je plots jezelf zijn. Het was eigenlijk te genant om er kwaad door te worden.
Smeets zegt altijd dat ie een hekel heeft aan het Hilversumse wereldje en de BNers die overal en altijd op komen draven. Zelf is ie niet van de buis te slaan. 'Nou ik weet niet of ik dat wel moet doen.' 'Nou Mart, als we.........' 'Ok, omdat je zo aandringt en jij het bent Matthijs, Hansje, Tom, Kees, Harry, Paul, Hanneke, Sonja, Eva, Jeroen.....' Hij zei dus ja tegen Hansje Bunschoten, die hij goed kent door de sportprogramma's die ze samen hebben gemaakt. En nóg wist ie een ijskoude afstand te bewaren, met ijsschotsen die steeds verder wegdreven.
Het was vanaf het begint dweilen met de kraan open, geen warm water. Want hij brand zijn vingers niet graag.
De vraag over liefde van Hansje Bunschoten ging feitelijk over zijn ervaringen als ie op reis was. Hansje zelf vond het soms moeilijk om te beseffen dat haar geliefde thuis op haar wachtte en ze toch aantrekkelijke mannen tegen kwam. 'Dat gaat je niks aan', bromde de zelfverklaarde Casanova met de gouden ketting en inscriptie 'mama ik hou van jou'.
'Was dan niet gekomen.' Geweldige respons. Het water klotste onder zijn oksels. 'Wat doe ik hier?' hoorde je hem denken. Steeds weer wist ie het antwoord te omzeilen als Hansje iets aan hem vroeg. 'Heb je wel eens heimwee naar de tijd dat je onbevangen iets aan kon pakken?' Zonder te antwoorden: 'En jij?' Die wedervraag zit zo vol dedain. Zonder zich bloot te geven kaatste hij de ijsbal terug. Niet uit interesse voor Hansje, maar om zijn pose in stand te houden.
Zo werd het toch steeds meer een interview van Hansje met meneer-het-interesseert-me-allemaal-niet. Het was hem weer gelukt. De aandacht lag weer bij de heer Smeets. De focus verleggen noemt Emiel Ratelband dat. Daar is Mart de beste in. Een sporter werd niet door hem geïnterviewd, nee de sporter mocht blij zijn geïnterviewd te worden door meneer de groot himself. Het was tenenkrommend, zelfs niet mogelijk er een scheve schaats mee te rijden. Smeets past alleen maar Friese doorlopers. Op houtjes glibbert ie overal doorheen. Op iedere vraag om te komen verschijnen zegt ie ja. Waarom weten we sinds gisteren zeker. De wereld bestaat bij Smeets' gratie. De goddelijke Mart. Arme Hansje. Zit daar een beetje terminaal haar ziel bloot te leggen tegen een egocentrische ijspilaar. 'Was dan niet gekomen.'
Go Hansje!
het onschuldige kind lachte
het onschuldige kind huilde
het onschuldige kind ontroerde
het onschuldige kind bewonderde
het onschuldige kind troostte
het onschuldige kind zoende
het onschuldige kind schitterde
het onschuldige kind beweerde
het onschuldige kind geloofde
het onschuldige kind werd wees
het volwassen kind was schuldig
De buitenkant van Erdogan zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Turkije. Met spiegelende tierelantijntjes aan de muur. Mooie, felle oranje/rode neon lichten voor het raam en een knipper lichtend bordje op de deur, dat duidelijk maakte dat ze open waren. Dit zou geen brug te ver worden.
Mooie service. Voor hetzelfde geld is de zaak gesloten en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat zal me worst wezen, maar je gaat toch blozen als een gestolen aardbei.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses?' werd echter niet begrepen. 'Ik Youssoef.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant vóór me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met een turkentrekker. Ik begreep er niks van, maar lachtte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getolereerd door Youssoef.
Daar scoorde Youssoef, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Youssoef was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Turk zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak. Let's shoot dacht ik. Ik vuurde de bestelling op Youssoef af, die mijn staccato opgedreunde orders braaf noteerde.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.
Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Youssoef kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champignon was lekker knapperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kan niet meer misgaan dacht ik. De kleine garnituurtjes deden hun werk ook goed. Dit kon me niet lang genoeg duren, al houden ze me hier twee dagen vast. Het leken wel perfecte partituren. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok in walste.
Het cruciale moest nog komen, de pattates-frietates. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Youssoef. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. De meeste Turken in Nederland kunnen wel overweg met een schotel. Had er dus het volste vertrouwen in. Was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor bij de frisse adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Youssoef was oprecht bang dat ik uit m'n muil zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot uw volgende keer meneer.'
Die volgende keer komt er zeker. Youssoef verdient een kwaliteits-diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.
'Nee, ik hiet Driek zei Driek.' 'Gehiet toch allemaal Jan bij jullie?' 'Bijna allemaal, m'n vader hiet Henk.' 'Ik dacht dat juist Henk, Jan hiette.' 'Nee de vader van m'n vader hiette Jan.' 'Net zoals nog drie anderen in de familie.'
'Das dan drie keer Jan, Driek. Veur het zelfde geld hadde Driekus Jan geheten.' 'Net zoals Jan Hendrik van Veen op de lagere school. Die hiet gewoon Johnnie.' 'Ik noem m'n broer ok gin Jan Willem.' Zo vroeg ik laatst aan Nel, hoe het met haar broer Jan Jozues Cuik ging. 'Wie ?' vroeg ze lachend. 'Zo noemen we hem al 40 jaar niet meer.' Ze lag in een deuk. 't is gewoon Jan.'
Afijn, na het handen schudden in de Koningstraat, ondertussen kijkend naar de imposante tatoeage op z'n arm, zal vast moeder met een hartje op hebben gestaan, begreep ik dat ze wel allemaal Welsing heten.
Kwam ik al helemaal in een moeilijk pakket. Van de één naar de andere Welsing, via Schouten en Damen (geen Nelissen, da's dan weer Heesbeen) terug naar de roots van de ultieme ijzerboer. Henk Welsing.
Voordat we de rode draad van het verhaal kwijt raken. Ik wist inmiddels dat Henk, Henk hiette. Volgens Driek, de zoon van Henk en de broer van Jan, zijn vader, de schoonvader van Lia, de oudste en langst werkzame ijzerboer in de Bommelerwaard. Boer klinkt misschien denigrerend. Maar ijzeragrariër bek niet echt. Vergeten naar z'n leeftijd te vragen. Maar de vader van Driek en de Jannen. de zoon van de opa van de Jannen, die ok Jan hiette, moet wel tegen de 90 lopen. Hij loopt nog steeds mee, al beunend en steunend met z'n zoon. Drie keer raaie mè wie.
Toen Opa Henk Welsing uit Veenendaal moest vertrekken zocht ie z'n heil in Bommel. Toen waren "we" nog gastvrij. Is er nog een ziekenhuis-kerk-en straat naar vernoemd. Hoor net nu de klokken luiden. Bim Bam Bommel. Henk Welsing ging al jong werken en voor zichzelf zorgen. Kwam er een gezin bij. Jan en Alleman, zou Bert Haanstra zeggen. Henk Welsing was Mark Rutte 50 jaar vooruit, met dit verschil dat de participatie-samenleving van Henk Welsing er socialer uit zag dan het gedrocht van Mark Rutte.
Het kamp, zoals we dat in de volksmond noemen werd gesloten. De bewoners werden naar een groot woonwagenkamp in Tiel gedirigeerd. Ho even dacht Henk Welsing, zo zijn we niet getrouwd. Bommel heeft m'n hart gestolen. En ik ga geen aangifte doen.
De vader van Driek en de Jantjes, de hoeder van het oprechte oud ijzer, woont nu al bijna 50 jaar op de Heksewal. Dat noemen we nog eens integreren. Henk Welsing, de hardwerkende ijzerboer, je zou bijna zeggen de ultieme ijzervreter, heeft later alsnog aangifte gedaan bij de gemeente Bommel. Of ze in het geboorte-register erbij wilden zetten dat z'n dochters geen Jan hieten.
Het moest er een keer van komen. Bij de buren van Perla di Cairo aan tafel schuiven.
Had er al vaak een pizzaatje gehaald, maar nog nooit in de pizzeria zelf gegeten. Als ik uit het raam van m'n flatje kijk zie ik de dampende walmen uit de rookpijp van het restaurant opstijgen.
Met een beetje fantasie kun je er de Olympische vlam in herkennen. Bij aflandse wind uit het midden-oosten snuif ik de geur op van gebraden gehakt, geroosterd varkensvlees en gesnipperde uien. Heel wat anders dan de aangebrande kiplucht van een mislukte barbeque die mijn reukorganen iedere zomer teistert. De veroorzakers daarvan zitten de hele zomer op de stoep in trainingspak bier te drinken. Ik ken inmiddels alle nummers van Fransje Bauer uit m'n hoofd. Het zijn natuurlijk wel de originele, oer-Hollandsche, politiek bewuste, shoarma etende, SBS-kijkers. Wat de Bauer niet kent lust ie niet.
Gelukkig kunnen de echte sportfans de Olympische Spelen bij de NPO zien. Bij SBS : 'Welke gemeente heeft ooit twee keer de OS georganiseerd ?'
A: Sexbierum
B: Los Angeles
C: Imca Marina
Ze hebben ook zo'n mooi bordje aan de muur. 'Krek Wak Wou.' 'Dit is precies hetgeen ik wilde' paste er niet op vermoed ik. Als ik ze beleefd groet, groeten ze altijd in dialect terug : 'Hek wa van oe an ?' 'Eens gelijks' zeg ik dan. Waar vind je dat nog tegenwoordig ?
Ik zag vroeger door het raam Yazied al bezig met zijn one-man show. Ik noem hem altijd Ari, klinkt amicaal, zeg maar goeie kennissen onder elkaar. Ari goochelde jarenlang met deegrollers en pannen met deksels. 'Jij gaat altijd tot de bodem hè Ari ?' Zei ik in de geest van de Olympische Spelen. Ari worstelt nog steeds een beetje met de Nederlandse taal, hij begreep de dubbele bodem van mijn opmerking dan ook niet. Met cijfers heeft ie minder moeite. Hij wilde al beginnen aan nummertje 28, toen ik hem vertelde dat ik aan tafel wilde plaatsnemen. Het was alsof ik in m'n eigen huis op visite ging.
De bediening liet niet lang op zich wachten. Op advies bestelde ik de Nazaka. Nummer 81 zouden Ari en Anton Geesink zeggen. Een pizza met alles erop en er an. Op weg naar de zoveelste dan. Deze maaltijd had geen bijsmaak. Niet zuur i.i.g. Zo zoetjes aan begon ik in mijn missie te geloven.
Voorgerecht een Zuppa di Pomodoro, klinkt toch aantrekkelijker dan het saaie tomatensoep. Net zoals artisjokken lekkerder klinkt dan dierentuin liegen. Een snelwandelende schaker gaat niet sjokken, Een schakende loper op weg naar het paard is nutteloos. Dan kun je nog zo hoog van de toren blazen. Koning te rijk zal je niet meer worden. We dwalen af. Mijn gedachten ook, zat al virtueel boven het dampende bord.
Na tien minuutjes werd de Pomodoro geserveerd. De soepballetjes dreven met hun billetjes aan de oppervlakte, klaar om opgevist te worden. De eerste indruk had me niet voorgelogen. De balletjes waren lekker heet en de zoet/zure soep was innig verstrengeld met de stukjes tomaat.
Wachtend op mijn Pizza nam ik de omgeving in me op. Het was rustiek en knus. Italiaans en Egyptisch vloeiden mooi samen met Hollandse degelijkheid. Hier zou het bordje 'Krek Wak Wou' niet misstaan. Samen met Ari Salami zorgde het voor een gemoedelijke, huiselijke sfeer.
Vanaf mijn tafel zag ik Ari met de pizza gooien alsof ie aan het discuswerpen was. Ari was goud waard voor deze zaak en ging helemaal in zijn werk op. Hij had duidelijk plezier in wat ie deed. Arie moet nog aan de juist persoon het estafettestokje doorgeven. Arie stopt na de zomer immers. Op zijn hoogtepunt lijkt me.
De Pizza was niet te groot en niet te klein. Precies zoals het hoort. Alles lag mooi gerangschikt.
Niets overlapte elkaar en niets lag er verloren bij. Waar te beginnen is dan de vraag. Ik prikte eerst een champignonnetje aan de vork. Stukje deeg erachteraan. 'We are the champignons' wilde ik zingen. Maar hield me met moeite in. De stukjes tomaat waren niet te slap en de paprika niet te hard. Je zou er bijna een stijve van krijgen, ware het niet dat er net een engeltje op m'n tong pieste. De kaas fietste, op de Olympische pieste, overal tussendoor. Was als een glijmiddel voor de ham, salami en uitjes. Dit was als een thuiswedstrijd voor de artisjokken en de ananas, alleen het applaus ontbrak.
Het was duidelijk, hier had Ari jarenlang voor geoefend. Hier had zijn opvolger voor in de Olympische klas gezeten. Zelden zo lekker ongezond gegeten.
Dit was de perfecte pizza. Dit was de Pizza om door een ringetje te halen.
Hans van Zetten zou zeggen : 'Hij staat, hij staat en ik sta ook.'
Eenmaal het beeld van voren, hoorde en zag ik Donald Trump. Scheeuwend en wijzend, het publiek bespelend en zijn vrouw introducerend als eerste spreekster van de Republikeinse conferentie in Cleveland (Ohio).
Daar stond ze dan, een totaal geplastificeerd ex-model en Miss uit het Europese oud-communistische Polen. Het contrast tussen twee werelden kan bijna niet groter zijn. Bij de eerste aanblik van de rug van Donald Trump dacht ik nog dat het een mooi shot was van de regisseur. Mooie enscenering en een mooi begin van de conferentie. Vlak erna dacht ik, het lijkt wel een script uit een satirische speelfilm van Robert Altman. Dit werd versterkt toen de vrouw van Donald Trump haar man aanprees. Trots als een klein kind na de eerste spreekbeurt, keek ze na een paar correct gesproken zinnetjes de zaal in. Haar tanden bloot lachend, de sterretjes glinsterden bijna van haar hagel witte Prodent tanden regelrecht de conventie zaal in. Een omgebouwde nep vrouw uit Polen, in een gecreëerde wereld die de huidige realiteit is.
Eenmaal helemaal wakker bedacht ik me dat je dit 20 jaar geleden niet had kunnen bedenken. Vandaar surrealistisch in de eerste zin. Bij zinnen gekomen, bleek het geen droom te zijn. Maar de Amerikaanse droom van Donald Trump, waarbij het scenario ter verfilming ooit werd afgewezen wegens te onwaarschijnlijk. Leve het land waar speelgoedgeweertjes, tennisballen en ladders, in de omgeving van de conferentiezaal zijn verboden, maar waar er straks wel mag worden gedemonstreerd met een vuurwapen op zak. Welcome in America, land of the free.
Mede door de heerlijke lekkerbekjes en andere niet zelf te vangen vis van vishandel Bronk. Daar genieten de Bommelaars iedere week al van. Verandering van spijs heeft nu eenmaal andere eisen. Ik denk ook dat de enige niet -Echte -Bommelse-lekkerbek, Jaap de visboer uit Spakenburg is die voor de Pizzeria heeft gekozen.
Zelf had ik weinig keus wat betreft het pannenkoekenrestaurant. Er is er één in Zaltbommel. Qua pannenkoeken menu's dus een schraal aanbod. Ben vaak in die horeca-gelegenheid geweest. Toen heette het echter nog Café De Taveerne. De typische sfeer is er blijven hangen, als de pannenkoekengeur net onder de afzuigkap.
Ik ben er regelmatig als een stroop-pannenkoek uitgerold. Me er thuis voelen mocht dus geen probleem zijn. De tap altijd open. Wat hebben we er veel gezopen. Het etablissement is trouwens schitterend gelegen, onder de Waterpoort met uitzicht op de Waal.
Bij binnenkomst natuurlijk mijn traditionele grapje. Of de meeste gasten, net als ik, via zet-mail reserveren ? 'Meneer, u hoeft hier niet te reserveren.' Ijs werd niet gebroken. Scheelde niet veel.
De gastheer was verder erg hoffelijk en wees me een mooi tafeltje aan, met een rustiek uitzicht op de Waterstraat. Rechts van me zag ik Cafetaria TIGO, links slijterij Luc van Boort. Bij beiden veel tijd versleten. Dus een warm gevoel van binnen. Nu mijn maag nog een warm gevoel geven.
Ik had begrepen dat zo'n pannenkoek nogal vult, je al snel het volume onderschat. Dus geen voorafje. Het was bij uitzondering eens een zonnige dag, dus keus viel op een lekker glas ice- tea.
Ik koos verder voor de spekpannenkoek met ananas, kaas en stroop. De gastheer probeerde me nog over te halen er een salade bij te nemen. Goed bedoeld, maar ik vind dat als je eenmaal lekker vet gaat eten er geen semi gezond konijnenvoer bijhoort. Als je aan de lijn bent en biologisch gekweekte zeewier eet, neem je als toetje ook geen HEMA rookworst. Nagerecht kon ik nadien altijd nog tijdens het uitbuiken bestellen. Dorst lessen bovendien.
Het leuke van een pannenkoekenrestaurant is dat het ook naar pannenkoeken ruikt. Ik wilde bijna gaan vragen of ik de klopper mocht schoonlikken, zoals bij moeke vroeger. Dat doen ze tegenwoordig met een elektrische staafmixer. Voor je het weet zit je tong ertussen. Als er iets is dat Tong niet kan missen is het onmiskenbaar zijn karakteristieke tong.
Het was gezellig onrustig door de vele kinderen. Die mogen daar voor de halve prijs eten als ze hebben afgezwommen. Normaal stikt het van de Marokkanen in Bommel. Hier waren ze op de vingers van één hand te tellen. Toch een voordeel van het afschaffen van het schoolzwemmen.
De dampende pannenkoek werd voor me neergezet. Het aroma kwam me tegemoet. M'n neusharen begonnen te tintelen van opwinding. Ik moest niet in de zon kijken anders zou de stroop vervangen worden door niespoeder. Je hebt de neiging hem doormidden te snijden, dat is not done. Spaghetti kort je ook niet in met mes en vork. Nadat ik mijn handtekening op de pannenkoek had gestroopt, sneed ik er een mooi driehoekje uit. Zorgvuldig, zonder dat de stroop er vanaf gleed, bracht ik hem naar mijn mond. Een hele kunst, jarenlange ervaring doet dan wonderen. Hij was perfect op temperatuur. De kaas was heerlijk versmolten met de pannenkoek. De ananas was lekker zoet zonder zoetsappig te zijn. Dit was echt een koekje van eigen deeg.
Na de laatste hap te hebben weggespoeld, kon ik niet anders dan concluderen dat Café De Taveerne een waardige opvolger had gekregen. Ik rolde nu niet dronken de kroeg uit. Hoefde niet laveloos onder de waterpoort gebukt te gaan. Heel wat jaartjes ouder dan de tijd van de Taveerne, maar wat een feest. Ik liep de Waterstraat in, liep langs cafetaria TIGO. Anton de eigenaar begroette me hartelijk, oude jongens krentenbrood. Bestelde er het lekkerste ijsje van Bommel. Vervolgde voldaan het culinaire Bommelse pad.
Met een vette 9 is ie spekkoper.
Tieske was klein, erg klein met zijn één meter 50 en werkte voor de gemeente als putjesschepper. Liep met zijn karretje door de straten van Bommel. Iedereen kende deze kleine, grote, markante Bommelaar en Tieske kende iedereen. Vooral de jeugd hield van hem, hij maakte deksels in de stoep open om verloren en verdwaalde knikkers te zoeken. Tieske werd ook geplaagd. 'Tieske, pak me dan.' 'Kik moar ut dak oe nie bij de vodde pak, belhamel.'
Tieske was vooral geliefd, en dan nog eens speciaal bij de jeugd. Dat kleine menneke voelde zich thuis in zijn rustieke stadje. Helaas werd Tieske een beetje ziek. Hij moest stoppen met wat ie het liefste deed, putjes scheppen. Tieske kwam niet meer onder de mensen. Hij vereenzaamde een beetje en verwaarloosde zich. Hij moest naar een bejaardentehuis.
Destijds was er geen plaats voor Tieske in het bejaardentehuis. Daar zaten veel notabelen en kakmadams op leeftijd, en op stand. Die vonden dat Tieske er maar vreemd uitzag. En al helemaal geen heer van stand was. Zijn lichaamsgeur beviel deze rijke stinkerds ook niet. Er moest naar een oplossing worden gezocht.
Tieske moest naar het klooster in Kerkdriel. De nonnen wilden hem wel verzorgen. Maar Tieske wilde helemaal niet naar Kerkdriel, wilde helemaal niet weg uit zijn geliefde Bommel. Hij kon geen dag zonder de waal en de Bommelse toren.
Mijn ma was toen een 22jarige verpleegster in het Bommelsch-gasthuis. Omdat ze als kind met Tieske was opgegroeid en hem goed kende van het knikkeren en de praatjes op straat, "mocht" ze hem begeleiden naar Kerkdriel. Met de taxi werd Tieske opgehaald. Maar hij wilde niet. Hij huilde tranen met tuiten. 'Dag Steenweg, dag Bommel ik goa oe nooit nie meer missen.' Ma kon zich zelf als jonge verpleegster niet inhouden en huilde stiekem met lieve kleine Tieske mee. Ze moest de vingers van Tieske één voor één van de deurpost halen.
Tieske kon net uit het raam van de taxi kijken en prevelde zwaaiend onderweg : 'Dag mooi stadje van me.' 'Ik ga oe nooit meer zien.'
Tieske stierf twee jaar later. Of het uit heimwee was zullen we nooit weten. Wel dat een echte Bommelaar was heengegaan.
Omdat mijn moeder inmiddels zelf een BBer is, Bekende Bommelaar, en hem 52 jaar geleden begeleidde naar het nonnenklooster in Kerkdriel, kreeg ze van de initiatiefnemer Cor de Geus de eer het standbeeld van Tieske te onthullen. Dat gebeurde in 2012. Het standbeeld, gemaakt in Thailand, staat op het zogenaamde 'eilandje' te pronken. Tussen de steenweg en de Singel.
Veel geknikkerd wordt er tegenwoordig niet meer. Maar het zou me niets verbazen als de dekselse Tieske een Pokémon verbergt, vanaf zijn voetstuk naar beneden kijkt, en zich verkneukelend denkt: 'Pak hem dan....belhamel.'
mooiOcherm Tieske
[ Bericht 38% gewijzigd door Mark op 20-07-2016 20:52:58 ]
Komp om da wij ze mè ope arme ontvange. Kik da ze hier op vakantie kome viere, motte ze helemaal zelluf wete. Da krijde ache atraksies het. Zoals de ef teling en de Ikea vlak bij eindhove. Dan hek ut nog nie gehat over alle duive op de dam. Die schijte alles onder. Maar daar kunne de buitelanders dan weer niks an doen. Da zijn ok maar toeristische mense.Die neme ze nie zelluf mee. De duive op de dam. Naar de Dam, of andere pleinen in de binnestad. Moest er nog bij kome ook. Da ze zelluf de duive meeneme. Veur de lieve vrede te beware zegge ze dan. Maar ze vrete wel alle takke van onze duive op. Kunde zien op de tekeninge. Hebbe ze altijd een tak in hun mond. Da zie de hier nooit nie bij de egte nederlandse duive. De Nederlandse duif moet hun poot stijf houwe. En opkome veur de oprechte, hart werkende koerden de duif.
Wak wou zegge en nie liege dak ut best wel kut feind veur die turke. Ik ken mijn beste turke bij shoarmazaak Ramses. Daar kom ik al zo lang dak vergete ben hoelang da al nie is gewist dak daar veur het eerst kwam. De lutste keer hak me Ramses te doen hij was zo stil dus ik hem de ore van de kop gelult en veul bestelt om hem te trooste. Eigeluk ken ik verder gin turke maar volgens Ramses motte nie kijke naar de voor oordele op tv da nie
iedere turk in een tenk over otoos en over brugge rijt. hun baas is geen lievertje zij Ramses ge meugt daar niet zegge wagge wel kunt zegge in nederland agge vrije mening het. Om te uite. Da ze daarom wel naar nederland wille kome maar da de niet mag van hun baas die de lijding heeft aan het hooft van hun land.
Mun opa hat trouwes ok duive. Toen hadde ze nog geen shoarmatente en mense die Ramses hiete. Ja Ramses shaffie die was homo dus da telt nie.
homoos hebben nooit nie duive of shoarmatente want joop braakhekke heeft een garage waar ie ete kookt en minse diskrimineert terwijl ie selluf homo is. As de duif dood was deed opa um altijd in de soep om te eten.
Hij moest wel eerst dood zijn anders verbrant de duif levend da wilde opa nie denk ik ten minste ak er over nadenk. Ik ga zo weer effe naar Ramses. Bietje lulle over de wereld en de duive met hun vrede want da wit ramses dan weer nie over de duive en de takke die ze in hun mond hebbe. over ete wit ie wel veul net zoas ie over de baas van turkije veul wit en dan een bietje zielig wort en dak dan een extra broodje shoarma bestelt. Veur de lieve vrede. Wak al zij ik heb niks tege buitelanders die motte er ok zijn maar kunne ze in het vervolg nie in hun eige land vluchte?
Je schrikt steeds weer als je even naar CNN zapt, van wat er nu weer gaande is als je 'Breaking News' onder in beeld ziet staan. Met rechts 'live' op het scherm. Je ziet de plaats, en probeert een connectie te leggen met eerdere gebeurtenissen, je hebt geen idee, net zoals je bij Nice alleen maar denkt aan mooie mensen, in een mooie stad in het zonnige zuiden van Frankrijk. De gruwelijke, lelijke werkelijkheid komt dan binnen als een mastodontisch monster, alles vernietigend. Zelfs de gedachte aan mooie sportprestaties of majestueuze Alpentoppen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het ultieme relativeren kan beginnen.
Het tellen start, je weet niet hoeveel handen je nodig zult hebben. Dit keer stopt het voorlopig bij tien doden, waaronder zeven minderjarigen. De schutter in München was zelf pas 18 en al gehersenspoeld. Het relativeren al achter zich en geradicaliseerd tot een gewetensloze moordenaar. Het is een 'lone wolf' wordt er dan gezegd. Dat is onzin, Het is een individu in een groter geheel. In het peloton van de Tour de France kan Christopher Froome niet in zijn ééntje winnen, hoe goed hij ook is, hij heeft de meesterknecht Wouter Poels nodig. Net zoals ie de rest van zijn ploeggenoten niet kan missen om in Frankrijk, in de gele trui op het hoogste podium te staan.
Ik kijk nu rechtstreeks naar de Tour, in afwachting van hoe de etappe gaat verlopen. In afwachting van wat de dag verder zal brengen. Ik hoop dat 'Breaking News' even niet is te zien. Ik relativeer toch wel. Dat zit er inmiddels ingebakken. Mocht Wouter Poels vandaag het veto van Froome krijgen en in de aanval mag gaan, ga ik op het puntje van mijn stoel zitten, laat het relativeren even achter me, geniet van een aanvaller die geen mensen schade berokkend, een aanvaller, die slachtoffers maakt, met gelijke wapens. Met gelijke middelen. Geen vuurpeloton, daar ontsnapte hij uit. Hij legt ze met sportieve middelen het vuur aan de schenen. Bij de wielerliefhebbers verschijnt een grote glimlach. Het relativeren laten we even aan anderen over.
Heb ooit een reportage achter de schermen gezien over De Avondetappe, één en al chaos, rennen, haasten, kabels ontwarren en aansluiten, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script in zien. Kijken waar je kunt eten en zoeken waar ze moeten zijn. Daar tussendoor loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.
1...2...3.....'Goeie avond dames en heren, welkom in het pitoreske St. Donderjeu sùr la Mêre, we bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden, waar gisteren Polleke van de Linkebal in een geweldige sprint won, na een loodzware etappe, die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij hield wel eens zijn kaken op elkaar, om maar niet te hoeven lachen. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.
De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, leek ie opgelucht weer eens heelhuids de finish gehaald te hebben. Dan heeft DaMart een mooier afscheid gekregen. Herman Brood zei ooit: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit zouden woorden van DaMart kunnen zijn geweest.
Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisiewereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen wit of zwart. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem deze Tour. Hij neemt definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden gaat verslaan. Ik denk dat zo ongeveer dit zijn laatste woorden in de ether zullen zijn: 'Met deze zege van Amerika zitten de Spelen er voor mij op, ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook, au revoir en tot ziens, dit was het,' We hebben ook van jou genoten Mart.
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische verslaggever en programmamaker. Leen Pfrommer zittend naast Mart: 'Mart jongen, wat doe je, je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog eens achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'
Een paar weken geleden een mooie laatste reünieavond gehad. Veel bekenden van vroeger. Ouwe Spartaanse-jongens krentenbrood, en ouwe NIVO-verhalen opgehaald. Herman van Diejen, Hans Brinkman, Joop Becker, Henrie Stehman, Reneetje Rensen, krijg een grote glimlach op m'n gezicht terwijl ik dit type. Terwijl ik naar de uitgang liep zag ik Rene een frietje eten, met hem meegedaan en lekker geluld met m'n maat. Nog een laatste blik geworpen op het ouwe complex. Heb er heel m'n jeugd en een groot deel daarna doorgebracht. Dus voordat ik slingerend naar huis fietste even geslikt. Zo'n brok in de keel kan danig in de weg zitten.
Gevoetbald, gescoord, getraind en afgemeld, gewonnen en verloren. Gejuicht en gevloekt, gelachen en gehuild. Leren zuipen en leren accepteren, lootjes gekocht en gedart, getafelvoetbald en geflippert. Vrienden voor het leven gemaakt en kennissen opgedaan. Volwassen geworden met de bal aan de voet. Ome Leo leren kennen. Henk van Zuidam zien trainen. Ome sijmen zijn frikandelletje met mayo zien eten. Als 15jarig broekie in het eerste opgevangen worden door Joop Becker en Wout Blanken. Harold zien komen en gaan en weer prominent zien komen, Harjen Wolters ontgroend op de training. Op zondag bij Olympia kijken, waarvan je destijds meer spelers uit het eerste kende dan tegenwoordig in het eerste van NIVO. De promotie naar de hoofdklasse gevierd. Een unieke prestatie, Ijsselmeervogels, DOVO, Ajax en GVVV hebben maar mooi op ons oude complex gespeeld.
Wat rest zijn de herinneringen in nostalgisch rood-wit-zwarte beelden. Voor sommigen zelfs herinneringen van 60 jaar geleden, toen er voor het eerst voet aan land werd gezet op het terrein dat nu op een maanlandschap lijkt. Het was destijds voor Loek en Toon van Gameren, Henk Nijhof, Hans van der Leeden, Sijmen van Eck en de oude Blanken 'A small step for men, but a giant leap for NIVO Sparta.' Ik ga er voor, en heb er zin in. Het zal even wennen worden een nieuw plekje te vinden, een eigen plekje waar je je thuis voelt. Waar je over een paar jaar nog steeds trots op bent . Het water stond ons aan de lippen op de "Oude Bosscheweg." We zijn net op tijd geëvacueerd. Weliswaar zonder reddingsvesten, maar de Watertoren lonkt. De borsten kunnen worden nat gemaakt, in de derde helft de kelen.
Die dan ook schreeuwen: 'NIVO SPARTA, NAAAAR VÓÓÓÓREN!'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2016 14:49:33 ]
Donald Trump is de beerput voor, omdat ie al is gedempt. Er valt niks meer te beerputten voor de pers en de onderzoeksjournalisten. Hij heeft al 40 jaar roddelpers achter de rug. Het eelt op zijn ziel is authentieker dan dat de leugendetector bij Hillary Clinton betrouwbaar is. Hij valt ook niet meer te temmen, als je bij hem in de kooi stapt, slaat ie zijn klauwen al uit voordat je de zweep goed en wel in je handen hebt. Geen houden aan. Een onberekenbaar projectiel, die de klappen van de zweep kent. Een man naar mijn hart.
Trump is de moderne versie van Archie Bunker, de nukkige xenofoob uit All in the familie. Trump is de karikatuur van de doorgeslagen American Dream. Archie was aandoenlijk als chagrijnige vader en echtgenoot en had het met zijn venijnige, vaak racistische opmerkingen vooral gemund op zijn schoonzoon, de Polak Meathead. Trump is aandoenlijk als schertsvertoning in het bordkartonnen decor van de Republikeinse Conventie of van de Republikeinse Partij. Denkt net als Archie in zwart-wit. Is net als Archie een onafhankelijke geest, vol met vooroordelen. Met dit verschil dat Donald Trump een paar spaarcentjes achter de hand heeft. Tegenover Archie Bunker die de lacherds op zijn hand weet.
Trump zou nooit hebben gezegd dat ie geen seks heeft gehad met 'that woman Lewinski.' Donald Trump zou met harde stem verklaren dat het met wederzijdse instemming was, dat ie toch al in scheiding lag met zijn vierde vrouw en dat ie nog nooit zo'n mooie sigarendoos van dichtbij heeft gezien. De scriptschrijvers van All in the Familie waren briljant. De ene geweldige one-liner na de andere kwam er uit hun koker. Het zwart-wit denken bleef ook bij de opkomst van de kleurentelevisie. Trump is het best als ie moet improviseren, het liefst op vragen van aantrekkelijke vrouwelijke journalistes, van het andere geslacht. Die legt ie met vunzige opmerkingen op de slachtbank of probeert ie ordinair te fileren met intimiderende seksistische toespelingen. Man naar mijn hart.
Tijdens de Republikeinse Conventie had Trump wel een goede scriptschrijver kunnen gebruiken. Niet voor zichzelf, maar voor zijn geplastificeerde trekpop, AKA zijn vrouw Melania. Normaal heeft Trump altijd en overal de touwtjes in handen, ditmaal mocht een stagiaire het script schrijven voor de speech van Melania Trump. Met alle gevolgen van dien.
Er werd geplagiëerd dat het een lieve lust was. Nog wel uit een toespraak van de zwarte vrouw van Barak Obama. Als vroegere naaktmodel en lustobject stond ze achter het catheder te orakelen alsof ze Edith Bunker was, de aandoenlijke vrouw van Archie. Je hoorde de woorden uit haar mond komen en wist meteen dat ze geen idee had wat ze betekenden.
Het was genant, pijnlijk en lachwekkend. Precies hoe Donald Trump vrouwen behandelt. Hillary zal die fout niet maken. Bill zal als ex-president van America een perfecte toespraak houden. Zal proberen positiviteit uit te stralen. Niemand zal de sigaar worden, en niemand wordt geschoffeerd.
Het is niet allemaal kommer en kwel qua vrouwen en Trump. Zijn dochter, Ivanka Trump, stal met een gloedvolle toespraak mijn hart. Niet dat ik op de inhoud lette, ditmaal gaf ik een keer de voorkeur aan de buitenkant. Wat een onwerkelijke schoonheid. Heeft ie goed gedaan die miljardair. Man naar mijn hart. De Doctoraal afgestudeerde Ivanka, scheen als zonnig stralende kristallen in een bedding van zoete fluweel zacht dwarrelende donsjes, dwars door de beeldbuis mijn flatje binnen.
Deze bevestiging had ik nodig, deze charismatische deerne maakte alle schofferingen van haar vader teniet. 'By the way Glenn Miller played, those where the days.' De dagen van Trump komen er aan. Hij staat al boven Hillary in de peilingen. Bovenaan The Billboard Hitparade. No sigare for Hillary. Kan geen speech van Bill tegenop. Donald Trump, man naar mijn hart. Ivanka mag mijn gestolen hart houden, zolang Donald Hillary maar verslaat. Ik kijk uit naar november, naar de dag dat Ivanka haar vader aankondigt als de next president of the USA en Melania Trump triomfantelijk om zich heen kijkt en zich afvraagt waarom ze een pleister op haar mond kreeg. Man naar m'n hart.
Zo meteen de hulp in de huishouding. Buiten het poetsen van de plaat, dweilen met de kraan open en zuigen onder de dekens, even op z'n Bommels de laatste roddels doornemen. Jennie komt oorspronkelijk dan wel uit Gameren, maar omdat ik 'De Toren' meer niet dan wel krijg, is het uitwisselen van cruciale informatie uit ons stadje onontbeerlijk om je te handhaven in de stad. Jennie heeft in het dagelijks leven te maken met een echte Bommelse ex-spits, en is goed geïntegreerd zoals dè hiet.
Ben grotendeels van m'n evenwichtsverlies af, de nieuwe medicatie is dus goed aangeslagen. Waar ik eerst anderhalve maand voor de Kat z'n Jodokus nutteloos medicijnen heb geslikt. Ook het enorme zweten is stukken minder, wel sta ik nog steeds moe op doordat m'n nachtrust niet goed is, ik ben nog steeds blij als ik vier uurtjes kan slapen. Overdag moet ik dan ook af en toe gaan liggen, mede door de hoofdpijn, die weliswaar is afgenomen maar me toch nog belet goed te functioneren. Moet later eens foto's van gemaakt worden, of hoe dat ook moge heten.
M'n eetlust is weer op peil, het voedsel blijft binnenboord en komt er niet meer als de Niagara-watervallen direct weer uit. Voel me ondanks de chronische vermoeidheid momenteel sterker dan het laatste half jaar. Het is ook prettig dat het constante hongergevoel is verdwenen. Drinken doe ik met het warme weer meer dan gemiddeld, komt ook door de zouttabletten die ik slik. Mijn bloeddruk was vorige week nog 185, volgende week een afspraak maken om te kijken of deze medicijnen wèl aan slaan. Misschien dat ik morgen al een afspraak maak, heb namelijk een opgezwollen voet en enkel, ik noem het maar een klompvoet. Alsof Bert van Osch er met een fietspomp lucht in heeft gepompt. Misschien komt dat door de te hoge bloeddruk, heb geen idee. Het is ook pijnlijk omdat de achillespees strak staat, ik kan geen schoen dragen. Dus slippers ditmaal. Nu ik eigenlijk nooit meer uit ga, is het wel zo leuk toch nog eens een slippertje te maken.
Mijn cholesterol was vorige week nog 9.1, dus ook veel te hoog. Ben al begonnen met gezonder te eten. Medicatie komt als mijn huisarts, Dr. Vollenberg terug is van vakantie. Hij woont in Brabant, ik vroeg aan hem waar ie op vakantie ging, Gelderland zei ie. Man naar m'n hart. inmiddels blijkbaar zo verknocht geraakt aan de mooiste provincie van Nederland, dat ie zelfs in zijn vakantie feeling wil houden. Al met al gaat het gestaag vorderend, geleidelijk, positief de goede kant op. Er zit progressie in, waar het 't laatste half jaar dweilen was met de kraan open. Steeds één stap vooruit en dan weer twee stappen terug, het was continue one step behond. Nu is dat juist andersom. Misschien is het de positieve inbreng van Jennie, iedere week hier het zonnetje in huis. Een dweilorkest in haar eentje, die de smartlap buiten de deur zet, en meezingers achter laat als ze de deur achter zich dicht trekt.
Wordt er net al gebeld door De Buurtzorg. Soort telefonisch intake-gesprek, het hoe en waarom en een afspraak voor vanavond gemaakt. Ik vond dat ze er snel vaart achter zetten. Dat ik dat niet had verwacht, maar wel klasse vind. Het was nodig om complicaties voor te kunnen zijn, zei ze. Ik heb nog zwachtels en plakband om het eerste rekverband aan te brengen, dus dat was het probleem niet. Tussen 19.00 en 20.00 uur komt ze de eerste keer zwachtelen, om het vervolgens om de twee dagen te vervangen. Gaat net de deurbel, de Roadrunner van de Stadsapotheek met een doos vol vernieuwde en verbeterde spullen. Dus vanaf 16.00, alles in de 3e versnelling, waar ze ook hadden kunnen zeggen dat gewoon de afspraak voor morgen is en blijft staan. Klassewerk zou Hans van Willigenburg zeggen.
De gezondheidszorg staat onder druk, krijgt vaak kritiek, terwijl de mensen op de "werkvloer" juist dit beroep hebben gekozen om mensen te helpen en dienstbaar te zijn. Door het beleid van de regering, uche uche uche word niet ziek onder Rutte, staat de kwaliteit vaak onder druk. Net zoals de werknemers onder druk staan. Het afknijpen en afbreken van de gezondheidszorg in Nederland, heeft gelukkig geen invloed op de mentaliteit van de meeste verpleegkundigen, doktoren, balie-medewerkers en ander personeel, daar waar ze ook toe kunnen geven aan de teleurstellingen, en soms zelfs tegenwerking van de hogere rangen in de zorg, of aan het wanbeleid van de overheid. Iedereen ziet dat het nieuwe "participatiebeleid" niet werkt, de bezuinigingen desastreus zijn voor de kwaliteit en efficiëntie. De kosten die ze nu besparen, krijgen ze straks met een boemerangeffect terug. Ze willen het blijkbaar niet zien. Struisvogels zijn het, met hun kop in het zand, om de boemerang te ontwijken. Hulde aan De Buurtzorg en aan de mensen in de gezondheidszorg in het algemeen.
Die hebben niks aan de VOC-mentaliteit. Die staan met beide voeten in de realiteit. Verkopen geen goedkope one liners om te scoren. Die weten van aanpakken. Weten wat er onder de mensen leeft. Die lachen om minister Edith Schippers, terwijl het water aan hun lippen staat. Schippers staat aan het roer van het VOC-schip, vaart dan ook een verkeerde koers. Dankzij de helden op de werkvloer, is het alle hens aan dek en blijft de stuurloze schipper aan het roer.
Dat je even boven de aarde zweeft, je buiten je zelf treedt, niet meer beseft waar je bent, geen notie hebt van wie er in je buurt is, het kippenvel op je armen strijdt met het haantjes gedrag op je blozende hoofd, je dronken van geluk bent als geheel onthouder, op je knieën valt het goddelijke aanbiddend, je onbewust, de almachtige zender van het intense geluk in je armen sluit, je intens een oerkreet uit het diepste van je keel laat weerkaatsen, je eenmaal teruggekeerd van het zweven boven de aarde, pas echt beseft wat je hebt gezien, je onmiddellijk weet dat je bij iets historisch aanwezig bent geweest, je het koud en warm tegelijk krijgt, je rondom je heen kijkt, omdat je het gelukzalige gevoel wil delen, je de tranen bij anderen in de ogen ziet en weet dat je niet de enige bent, je beseft dat je bevoorrecht bent, niet alleen maar om het te hebben gezien, maar ook omdat het mooie aanvallende voetbal op het hoogste podium wordt bekroond door één van de geniaalste doelpunten ooit, je beseft dat je bevoorrecht bent een Nederlander te zijn, een trotse Nederlander, waar vaak het meewarige negativisme heerst, nu er geen houden meer aan is voor de positivo's, je de emoties niet de baas was, om dat er een baas was die misschien de basis had gelegd, op een bazen-toernooi voor de eerste wereldtitel van het kleine, grote landje aan de Noordzee, dat de euforie kortstondig was, maar voor eeuwig in je geheugen gegrift staat, in gouden gekrulde letters, zoals de bal van Dennis ongeëvenaard in de bovenhoek krulde, onder begeleiding van het commentaar van de eeuw, de schreeuwende, hartstochtelijke, emotionele, gruwelijk intense, dramatisch betrokken, meelevende, uitgelaten, bevlogen Jacques van Gelder, samen met Dennis de Menice, voor altijd de belichaming van de intense euforie, het ultieme genot, de bevrijding van de geest, de inspiratiebron van het optimisme, de oneindige tunnel, waar je op het eind het felle licht ziet, een flits die langer duurt dan je bij het einde van het wonder zou vermoeden, het wonderdoelpunt verstevigde de band tussen de liefhebbers, zelfs de leken en onwetenden begrepen wat er was gebeurd, het eeuwige licht zou blijven stralen in de gedachten van de universele mens, het leven was compleet, dankzij Dennis en Jack, die ons deelgenoot maakten van iets dat groter is dan de som der delen, de tijd stond even stil, en ik vond het tijd om er nu even bij stil te staan.
Ik bespeur een gedicht
gesloten regels, de zin
ik bespeur de letters, ontketend
van het woord
de rijkdom, de arme last
ontbeert, vereerd de zingeving
de regelmaat, de kadans
van het verhaal
de gebaren zwijgen in het
diepste geheim, het woord wordt gehouden
woordeloos gerijm, ik bespeur
het oneindige gedicht
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 28-07-2016 19:23:59 ]
Al had ik als leerling een goed informeel contact met Peter, het bleef meneer Venrooij. Mijn schone zus heb ik natuurlijk nooit met mevrouw Hekman of van Tongerlo aangesproken. Gekscherend misschien ooit eens. Weet niet hoe het tegenwoordig is. Of Kirstie met haar voor-of achternaam wordt aangesproken door de leerlingen. Moet plots aan die ene leraar denken die we met de voornaam mochten aanspreken, de wiskunde-leraar de Winter, van voren Willem. Had je nog twee van der Lindens, dat waren Piet en Teus. Teus is zelfs nog bekender onder zijn bijnaam, 'de Keu.' Terwijl ie een toptafeltenniser was en geen biljarter.
Tussen deze voorbeelden zitten nog veel meer sporters. Willem, Sjaak, Andries, Jos, Brono, nog een Willem, allemaal van NIVO. De tennissers zijn ook goed vertegenwoordigd bij de sportieve leraren.....Sjaak, Truus, Jetse, Willem en Arie bijvoorbeeld. Ad, vroeger meneer Slui, is en/of was het passieve type sportliefhebber. Met de camera legde hij aan de zijlijn op sportdagen de prestaties van zijn leerlingen vast. Ik had meneer Slui in de vijfde klas van de Dr.A.F. Philipsschool. Ik heb één elftalfoto van de lagere school. Precies één waar Ad Slui de leraar was. Ik schat dat ik elf was. Meneer Slui, soms gewoon Slui, zonder meneer, gaf tot voor kort nog les. Hij was dus een beginnend leraar destijds, een broekie. In het internettijdperk heet dat newbie.
Tijdens mijn lagereschooltijd bestond er nog geen internet. Ad Slui was zelfs revolutionair met zijn videocamera. Het stond allemaal nog in de kinderschoenen. De vader van meneer Slui werkte bij Philips in Eindhoven, zijn zoon werd daardoor één van de pioniers qua video in Nederland. Het grappige is dat zijn vader dus bij Philips in Eindhoven werkte terwijl zijn zoon, Ad Slui, in de geboortestad van de grondlegger van het Philips imperium leraar was op de Dr.A.F. Philipsschool. De school, die als ie nog zou bestaan, met vlag en wimpel zou worden gekozen tot lelijkste schoolgebouw van Nederland. Een betonblok met twee steile trappen. Koud ingericht, met veel glas, schijnbaar geïnspireerd door de klare stijl van Mondriaan.
Lelijk kan soms aandoenlijk zijn. De afgebroken Dr.A.F Philipsschool laat daarom toch een leemte of leegte achter. Het was wel ONZE lelijke basisschool. En lelijke eendjes moeten ook leren zwemmen. Moeten er ook zijn, anders kunnen de praalhansen niet schitteren met hun donzen verenpracht. Wat rest is een gapend gat, niet eens zwart, dus aantrekkingskracht heeft het niet. Geen zuigende werking, eerder afstotend. Naast de school lag vroeger een grindveldje. Een inham van de gymzaal diende als één van de doelen. Het andere doel bestond uit twee jassen. Jantje Bouman, Robbie van Westreenen, Henk Jan Mührman, maar ook jochies van de Christelijke lagere school, b.v. Henkie van Eck waren daar, Cruijffie, Pietje Keizer, Coentje Moelijn, Sjakie swart of zichzelf.
Er kwam een klein jongetje aangerend van achter de gymzaal. Hijgend zei ie dat zijn vriendje in de sloot was gevallen. Je bent zelf elf, en neemt zulke dingen niet onmiddellijk serieus genoeg. We gingen kijken en zagen daadwerkelijk iets drijven, de stoerste van het stel, Erik van Tongeren, de langste dus altijd doelman, nam het initiatief en ging de sloot in. Robbie, mijn boezemvriend en beste voetbalmaatje, schrok zich het apenzuur. 'M'n neefje.' riep ie in paniek. Snel Meneer Slui wezen alarmeren. Rennend, ik kon hem niet eens bijhouden, sprintte hij naar het jongetje. Na mond-op mond-beademing, kwam het jochie weer bij. Opgelucht wees Robbie ons en meneer Slui de woning van het mênneke. Een geschrokken maar opgeluchte moeder deed in de Nonnenstraat de deur open. We realiseerden ons dat dit gewoonweg niet te filmen was. Dat het ventje geluk had dat we aan het voetballen waren. We hadden er vanaf dat moment een held als leraar bij. Vanaf die tijd heet meneer Slui, Ad. Zonder achternaam. Het neefje van Rob zal inmiddels ouder zijn dan 40. En Robbie? Met Robbie, maak ik in deze internettijd nog steeds virtuele één-tweetjes. Daar zal nooit meer iemand tussen komen.
Onze binding lag voornamelijk in de muziek. Van jongs af aan hadden we daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop. U2, Elvis Costello, Simple Minds, The Alarm etc. Jack echter was een echte pionier. Als je iedereen moet geloven zouden de Pistols en Nirvana in de Kuip hebben moeten spelen. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tatoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Hij had vele kennissen en vrienden. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), was ICT-er, taxichauffeur en zwartwerker. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor Dinosaur jr., Ajax-Celtic of een grammetje van het één of ander wel eventjes wilde hergebruiken. Jack was the man.
Je kunt hem wel op een Rock 'n' Roll manier flamboyant noemen. Jack zat in de organisatie van PaasPop en Eindhoven open air. Had overal zijn lijntjes, letterlijk en figuurlijk. Hij zorgde ervoor dat er genoeg securatie was of dat buitenlandse bands goed werden opgevangen. Het mooie was dat ie als alles eenmaal op poten stond, hij voor ging in de hardcore polonaisse.
Jack at niet, Jack schoof de pizza's met een heftruck naar binnen en schrokte de broodjes bal nonchalant zonder schijnbewegingen in zijn moordkuil. Van zijn hart maakte ie ook geen moordkuil. Hart op de tong en right in your face. We waren hem een keer kwijt op Paaspop. Zagen we plots een kluwe mensen, stond Jack dronken in zijn blote bast in een kliko het volk te vermaken. We hoorden hem schateren met zijn typische lach.
'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast de op The Bad Brains mee bewegende hardcore chauffeur op weg naar Amsterdam en Arno Hintjes. Met jackie naar 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam, genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Pary en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt iets voor m'n maat. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.
Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met vrienden naar Ajax kijken, de snelle korte babbel of de lange gesprekken. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes en het avonden ouwe shit draaien. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Je weet pas hoe hecht een band echt is als de banden onvrijwillig worden doorgeknipt en je onthecht raakt. twee maanden geleden zijn moeder aan de deur, met de computer van Jack, zijn beeldscherm had ik al. 'Voor jou Herm' Brok in de keel. Kwam ook nog eens op het juiste moment, m'n eigen PC was op sterven na dood, de stekker zou er aanstonds definitief uit gaan. Vriend van me zou hem herprogrammeren, opschonen en installeren. Om het kort te houden, gisteren heb ik hem pas in gebruik kunnen nemen. Al die tijd geen muziek kunnen draaien.
Hij is reten snel, sneller dan Quicksand of Rocket from the Crypt. Jackie ging veel te snel van ons heen. Hij heeft snel geleefd. Niet sneller dan het geluid, het komt in de buurt.
De remsporen, stofwolken en schroeiende benzinelucht zijn stille getuigen van een leven vol passie, hartstocht en toewijding. Hij heeft geleefd voor twee, ik was erbij, en ben trots hem gekend te hebben. Net zo trots ben ik met zijn computer. Zo is ie toch nog een beetje bij me.
Hij is in de muzikantenhemel in goed gezelschap. Moet wel uitkijken met Janis, Herman, Jim, Bon, Wally, Amy, J.J. Sid en André, die hebben heel wat op hun lever.......
Dag Jack, Dag maat, Rock on Boy !
Vind ik eigenlijk ook welquote:
Op hij versleet slijters bij de vleet
hij hijgde amechtig
het zweet druppelde stapsgewijs,
drapeerde zijn vocht bedachtzaam
hij besteedde de bron uit
beduusd van het geweld der
poriën, uitgeteld, bezweken
geraakt door nattigheid
hij was dorstig, gulzig
de dronken schavuit, de schuit
voerde hem langs de kanalen
dronken van geluk, eeuwig uitgeteld
Na een tijdje was de fles leeg, en besloten we naar huis te gaan. Katja en Annelies vonden mij wel aangenaam gezelschap geloof ik, gingen dan ook met me mee. Bij mij thuis even een afzakkertje halen. De wijn was thuis ook op dus werd het rosé. Ik woonde nog bij m'n ouders thuis, dus we moesten rustig aan doen, niet te veel lawaai maken het was immers midden in de nacht. Annelies van der Pies was echter een giebelkont, een luidruchtig huppelkutje. ADHD bestond nog niet, lekker wijf wel. Katja ging even plassen, toen ze terug de slaapkamer in kwam, had Annelies haar truitje al uitgedaan, en was me plagend aan het uitdagen. Katja moest lachen, en goed aangeschoten zei ze: 'Ach waarom ook niet, kan mij het schelen.' En volgde het voorbeeld van de luidruchtige Annelies.
Ik kon niet achter blijven, de beide meiden hielpen me uit m'n T-shirt. Had ik zelf wel kunnen doen natuurlijk, maar opzichtig stuntelen was het sein aan de dames om actie te ondernemen.
Enig zelfwerkzaamheid was ze niet vreemd, ze gingen een paar minuten later alleen nog gekleed in hun slipjes.
Niet dat ik snel opgewonden raak, maar ik voelde wel letterlijk en figuurlijk dat er aan de binnenkant van m'n broek tegen de rits werd geklopt. Snel open gedaan, gastvrijheid staat bij mij hoog in het vaandel. Er stond nog wel meer, en niet bepaald half stok. Ik vloek niet graag, schelden doe en deed ik al helemaal niet. Dus toen ik zag wat voor een eikel er had aangeklopt hield ik me in en gaf hem vriendschappelijk een hand. Inmiddels was Annelies zo dronken dat ze steeds harder ging praten, en bulderend ging lachen. We gingen verder met ons biologische experiment. Natuurlijk stelden Annelies en Katja zich voor aan de eikel die uit het niets was komen aanwaaien. Het stond als een paal boven water dat ze hem wel mochten. De natuur ontledend begon ik een beetje in het duister te tasten en als een blinde geilneef, met m'n handen, de grotten van Han te ontdekken. De staletieten hingen druipend aan de bovenkant, kunnen ook stalegnieten zijn geweest. Annelies was inmiddels ladderzat en had geen idee meer waar ze was of wat ze deed. Ik kon haar luidruchtige stem niet meer in toom houden.
Katja, ook aangeschoten zag het allemaal aan en probeerde deel te nemen aan onze speurtocht in de krochten van het genot. Toen gebeurde waar ik bang voor was. Annelies verloor nu echt alle controle en schreeuwde het uit. We waren goed of wel bezig of er werd op de deur gebonkt. Dat dit de druppel was en m'n vriendinnetje als de wiede weerga naar huis moest gaan. Pa naar beneden, in de kamer wachtend op wat komen zou. Katja en ik hielpen Annelies met aankleden. En passant was de fles rosé met een harde knal van m'n bureau op de houten vloer gekletterd.
Ik ging als eerste het schavot tegemoet, pa zat als een beul te wachten om het eindvonnis te vellen. Als een IS-soldaat bereid om mij en m'n scharrel een kopje kleiner te maken. Een lesje te leren zogezegd. Ik kwam als eerste schoorvoetend de trap af en de kamer binnen. De priemende blik alleen al was dodelijk. Katja volgde, met moeite rechtop lopend. Zag aan pa dat ie haar niet onaantrekkelijk vond. Toen kwam de apotheose, de gruwelijke epiloog, het eindvonnis dat ik nooit meer zal vergeten.
Pa had er geen rekening mee gehouden dat er nog een tweede dolle Mina de trap af zou komen. Annelies kwam met donderend geraas van de trap af gevallen. Slingerde zich strontbezopen, aan de deurpost vastgeklemd de kamer in. Als een heuse Bonny st Claire, die een hele fles Jägermeister van de Sint Bernardshond in één teug naar binnen had gekeild, liet ze zich ongegeneerd in de grote leren stoel zakken. Als een spastische bouwvakker on acid bewoog ze alle kanten op en sprak de legendarische woorden: 'Daw menweer, bemt uw de vadew vam hewmam?' 'Sowwy voooor de rosseeee ongewlukje, Ik bem Amneliez.' Een maand later woonde ik op mezelf.
Om de twee dagen opnieuw zwachtelen. Ma, wo, vr.....ma, wo, vr....
Gisteren voor de derde keer, woensdag de eerste keer, verband aangebracht, ging niet goed te vaak hetzelfde materiaal gebruikt. Ging dus los zitten, later die dag moest ze een z.g.n. werkboek bij me af komen geven. Kon ze m'n voet en kuit met nieuw verband opnieuw zwachtelen. Oh ja, ik had het verband er de dag ervoor al afgehaald, te strak, sneed in m'n vlees en achillespees. Nu deed ze er polen of dons onder, drie lagen. Zit nu ook strak maar is te houden. Enkel is inmiddels dunner, voet vrijwel hetzelfde. Komt ook doordat ik niet goed genoeg m'n been omhoog kan houden. I.i.g. niet continue. Moet af en toe naar beneden om te rusten. Anders lijkt er kramp in te schieten. Dan blijft het vocht toch nog in te grote mate in de voet en kuit. Woensdag verder kijken en nieuw verband erom. Vrijdag naar de huisarts. Krijg ik gelijk het resultaat van het bloedprikken te horen. Gaat allemaal langzaam, maar gestaag. Ze hebben dit keer geprikt op nieren, bloedwaarde, vitamine B1, Cholesterol, Natrium, Kalium en lever.
Ze had net als de vorige wijkverzorgster mijn column gelezen. Maike moest wel lachen dat ik de naam van Mardine steeds verkeerd uitsprak, overigens geen moedwil. Ging van Martine, via Marina naar Marta om te eindigen bij Halvarine ook wel Mardine genoemd. Ze hadden beiden genoten van de column. Woensdag komt Tirza, die ken ik nog van 4 jaar geleden, toen had ik hetzelfde, die is al net zo lief en sociaal.
Het is daar blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat ze altijd voor je klaarstaan, je zelfs 's nachts kunt bellen. Ze zullen niet snel doordraaien in hun wereld. Ik vertelde dat er veel positieve reacties op waren gekomen. Een mooie blijk van waardering. Ze glunderde.
Ze vond dat ik goed en leuk kan relativeren. Ik zei dat je dat wel leert na een tijdje. Doet me gelijk denken aan het feit dat ze echt de tijd voor je nemen. Niks gehaast, je wordt als persoon behandeld en niet als een patiënt nummer zoveel die ze weer kunnen afstrepen op hun to do bucketlist.
Ze moesten ook allebei om m'n 'flauwe" grapjes lachen. Ze heette Maike Donker, zag ik op haar badge. 'Jij bent volgens mij best wel een zwartkijker Maike.' Kwartje viel niet in één keer. Toen: "Shit, ha ha ha" 'Wil je je been op mijn been leggen?' 'JAAAAA! Wat denk jij ? graag!' 'Mag ik er even bij?' 'NEEEEE!'
Ze ging weg, in de deuropening versprak ze zich: 'Succes op je werk Herman.'' Bedankt, en jij beterschap Maike.'
1989, ik woonde er net 2 weken. Voor het eerst op mezelf. Midden in het centrum van Bommel, in de stad zeggen we hier. Bij de Etos links afslaan, toen nog de Ali, met Mariska als wegwijzer. De Koningstraat in en dan het hofje links. Heerlijk Bommels. Ik woon er nog steeds. Inmiddels 27 jaar. Geboren in het Sophiahofje en opgegroeid in de Vogelenzang, ook wel Peyton Place of de pudding buurt genoemd. Kunnen je Bommelse roots meer Bommels zijn ? Nu iets rustiger en bedaarder. De wilde haren ontgroeid en een bierbuik gekweekt. Het legendarische BommelPop in de kindertuin. We gingen bij mij nog even door.......met een man of twintig. Zeg maar een soort van welcomes party voor het Jan Haeckenhofje.
Weet nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik wel weet is dat ze na een uur van het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapot geslagen, boven het hoofd van Ron de Schukelaar, AKA de Schuuk. De Schuuk hadden we uit voorzorg al in WC-papier gewikkeld. De Schuuk had geen notie, die lag in croma, daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee Nozems in da house. Corné en Helke, zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon, waar Helke mijn platenkast had ontdekt. 'Wacht? dacht Helke, het lijken wel frisbees die nostalgische zwarte schijven. De hoes gebruiken we als lanceringsplatform. Er vlogen elpees door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn netjes gedrapeerde ei. Alsof ie nooit de kluts zou kwijtraken.
De brutaalsten hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, een spoor van broodkruimels achter zich latend. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent onguur zweet de goede terugreis naar de bank moeten garanderen. Plots wordt er aangebeld om 4 uur des 's nachts. De onderbuurvrouw. Dat het best wel gehorig is in de appartementjes. Ik stelde haar gerust. Zei dat op het adres waar ik nu woonde, vroeger een Bommelse legende huishield......Pimmetje Smit. De legendarische, 'Kom nou naar boven!' tijdens carnaval, is geboren toen Pim zijn maten tijdens carnaval mee nam uit de Verdraagzaamheid, naar dit beruchte flatje. Er werd jarenlang in de Verdraagzaamheid gereageerd met: 'NEEHEEEEEE.' Eenmaal gerust gesteld, hervatten we ons destructieve werk. Er waren nog een paar eieren over. Helke, een sportman in hart en lever. Pakte een koekepan, ging als een volleerde Rod Laver zijn service oefenen. Omelet, set and match. Ik moest goed kijken wie er in de hoek van m'n flatje lag te vegeteren. Is dat niet Rob Roemers ? Hij lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar te ronken waar de Schuuken van deze wereld geen pap van lusten. De plantenspuit is nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jack destijds. Rob sprong op, begon op de automatische piloot een solo weg te geven waar Han Solo jaloers op is.
De dageraad brak aan. Uurtje of zeven. Ik had de gitaar van Rob in m'n handen. Speelde alsof het een lieve lust was de sterren van de inmiddels glinsterende blauwe hemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd, dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd zo gedaan. De slaapmutsen werden ontwaakt. De energieken op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar de Koningsstraat te begeven. De polonaisse liep gestaag slingerend de trap af. Ik gooide het raam open en zong nog een afscheidslied, begeleid door hemelse gitaar-akkoorden. Naast me ging ook een raam open. We oogden als de oude mannetjes in de coulissen van de Muppetshow.
M'n buurman die ik nog niet kende, schreeuwde naar beneden: 'Ga als de nonde ju van m'n auto af.' Corné was zo beleefd zijn nieuwste verovering op de kap van de auto de hemelse geneugten van Zaltbommel te laten zien. Echter, de blikschade van de buurman noopte hem het te onderbreken. Uit het raam hangend, haar in de war en gitaar spelend: 'Aangenaam, ik ben Herman.''M'n vrouw heeft geen oog dicht gedaan en moet zo gaan werken.' 'Kom effe langs dan praten we het uit.' na een tijdje betrad ie m'n flatje. Hij keek om zich heen, zag de eieren inmiddels half gaar van het behang naar beneden glijden, de elpee-hoezen her en der verspreid om te kunnen klunen, de elpees krom gebogen tegen de wind in, onherroepelijk onbespeelbaar geen voetballer worden en zeker geen zakenman, als toetje de Schuuk, als een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen WC papier, met als druipende piek een ei zoals een ei nog nooit gebruikt was.
Ik zag hem denken. Hier begin ik niet aan. Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, zijn ze hier gestrand. En Corné? Corné zette tegen een blonde deerne aanrijdend, een auto in z'n 3de versnelling. Is nu getrouwd met twee kinderen. De Schuuk woont niet meer in Bommel, zijn saxofoon weerkaatst echter nog steeds op de Mert. Helke is inmiddels vader van twee kinderen, en hoopt nog steeds dat Nirvana een keer doorbreekt, ook al twee kinderen, met een scheiding links qua niet getrouwd. Rob is nog steeds de beste gitarist van de Bommelerwaard, Pimmetje Smit blijft de echte Bommelaar die niet naar boven wilde, Jackie is de wegbereider in de Rock 'n' Roll sterrenhemel. En ik, ik notuleer tegenwoordig, en geniet van een afstandje.
Ha ha haquote:
Op 
Ik strompelde op mijn slippers richting Hema en terug. Ik moest de bocht om, bij de Etos om de Koningstraat in te gaan. Richting mijn flatje in de Jan Haeckenhof. Kon ik thuis weer de voetjes van de vloer doen en uitrustend de juiste lymfeklieren bevaren. Het water moet namelijk ook van zijn Latijn zijn en de juiste peristaltische bewegingen omhoog zien te vinden. De klompvoet van mij heeft heel wat te voorduren gehad. De ballen panklaar op de schedel van Robbie Roding leggen hakt erin in de loop der jaren
Stonden er plots drie jochies, van naar ik schat 12 jaar oud, op de hoek van Bosschstraat-Koningstraat.. Niks bijzonders zal je zeggen. Echter, de mooist gekuifde was in een NIVO Sparta trainingspak gekleed.
Dat laat ik dan niet op me zitten. Die spreek ik altijd aan. Menigeen weet er alles van. Burhenne, van den Hoek, van Beest, van Driel, Nikolov of Schreuders, ik voel een onbedwingbare behoefte om contact te leggen.
Zo ook ditmaal. Hij had het hoogste woord, was niet onbescheiden. Ze keken alle drie naar beneden. Niet uit verlegenheid, eerder op zoek, assertief in hun handelen. Na de Patat-generatie, de Pokémon-generatie.
Ze namen amper notie van me. Ze praatten tegen me zonder oogcontact.
Ze luisterden, en multie-taskten. Modern, van alle markten thuis. Ik vroeg aan de jongen in NIVO Sparta trainingspak in welk elftal ie speelde. Plots veerde één van de andere jongetjes op, gewekt uit zijn Pokémon-beleving. 'Man hij is goed hoor.' Ik vroeg hoe goed. 'In de selectie van de D1.'
Ik ben van de generatie dat je blij bent 11 spelers paraat te hebben tegen Gameren uit op de fiets. Dat je niet kon poepen omdat het stromend water het liet afweten in de keet langs de dijk.
Ik vroeg aan de jongen in trainingspak wie zijn trainer was. 'Dat is Richard.' Zei ie. Ik bespeurde een soort trots, zoals je als jager bent als je een Pokémon vangt, het in de eigen ei qua training kunt vangen en koesteren.
'Toch niet Richard Schimmer ?' 'Nee, dat is mijn vader.' Zei ie glunderend. Tussen neus en lippen bagataliserend. Alsof wielrennen niet beduidend genoeg is, en niet beseffend hoe goed zijn vader was als wielrenner. Dit is nu en dat was destijds. Mooie mennekes, op weg naar hun doel. Geen paal en lat. Wel met passie. Dan maakt het niet uit dat ze me niet in de ogen kijken. Dat deed ik ook niet als 15jarige toen ik na de wedstrijd van het veld afliep. Ik koesterde die ene passeer-beweging. Nog tijd genoeg om de dromen naast je neer te leggen en een volwassen voetballer te worden.
Koester je dromen, al is het in een virtuele wereld. Richard, je mag trots zijn.
Martin op de Mêrt en in De Gamerschestraat is een instituut. Zoals zijn vader het is en was als wegwijzer met de vinger aan de pols en de wielrenners sponsorend.
Zoals gewoonlijk maak ik de strippenkaart van de Hema vol. Ga door met het Bommels kleppen met de cassiere van dienst, verontschuldig me tegen de andere cassiere, de lieve Lisa, dat ik nu eenmaal maar aan één kassa kan afrekenen. Ze moest lachen. Mijn dag was weer goed. Staat Paul van Dijk achter me. Mooi fleurig hoedje op. Nog net geen stokje met een vlindertje.
Paul is ook zo'n goedlachse Bommelaar. Die houd je nog staande als je een slechte adem hebt. Paul mag dat, die deugt, op z'n Bommels. Is van de natuurproducten, naturel. Zoals zijn lach en de lach van Martin.
Eenmaal buiten moet je weer langs Martin, met z'n bakkie. De glimlach niet van z'n bakkes te slaan. Ik wilde hem nog groeten, maar er staat een man, zo groot als een zwangere amoebe uit een stripboek van Suske en Wiske tussen mij en Martin in. Ik tik de man, in blauwe polo, zachtjes op zijn schouder, niet intimiderend, gevoelvol, zachtjes als het duurste waspoeder. Zeg tegen de grote man, dat ie niet alles moet geloven wat Martin zegt. Hij draait zich om en snauwt: 'Zie je niet dat ik in gesprek ben! ?' Ik zag martin denken. 'Laat het zitten Herm.' De stille knipoog van Martin zei meer dan de botte woorden van twee meter uit de lucht. Gezwam uit de ruimte. Volgende week weer lekker ouwehoeren met Martin. Onmisbaar in "De Stad" Kan geen import iets aan veranderen.
Ik sta doodgemoedelijk, chagrijnig op. Nog niks aan de hand. De eerste teen die ik stoot was al klagenswaardig. Ik ben echter het zonnetje in huis, ik laat het er dus niet bij zitten. Zeg tegen de teen naast m'n grote teen dat ie boft, dat ie uit de schaduw wordt gehouden, terwijl andere tenen, bekneld in te kleine schoenen graag de schaduw willen opzoeken. Afijn, m'n steunzool uit de schoen gehaald. Wat een lucht daar dan uitkomt is niet te beschrijven. Val dan net niet in katzwijn, doe poeslief alsof ik niks ruik. Muggeziften heet dat onder de insekten-liefhebbers. Ik houd van vlooien, bij een ander. Dan kan ik ze zonder vliegbevret in de haren vliegen.
Het punt is dat menig user er baat bij heeft om zijn of haar slechte adem te luchten in Klaagbaak. Doe het zelden, maar als ik het doe is het ook oprecht. Ik zal niet snel klagen over te veel chloor in het zwembad, of dat je door een verfje kunt zien waar je hebt gepist in het buitenbad. Dat er een schimmel zit in je bedorven yoghurt kan Sinterklaas niks aan doen, dat ie als travestiet een klein kind op zijn schoot neemt ook niet. Hij kan zo'n kindje ook in het geheim nemen, zonder dekmantel.
Waar het mij om gaat is dat de kleine, beklagenswaardige, dagelijkse 'Godverdommes' onder gesneeuwd raken. Zeg maar de hondendrol in de sneeuwpop, waar je wel je vingers aan brandt. En eerst niet koud of warm van wordt. Zeg maar de meur die je bespeur. Dan heb ik het nog niet over de overgekookte brandnetelsoep, die geen hond ooit op heeft, maar wel in elk dieetboek staat.
Om de komma bij de punt te voegen. Het gaat mij om de punaisse. Het gaat 289 keer goed,maar dan dan komt ie, de punaisse die alle plezier van Dolly Dots aan de muur, Doris Day and the pins en John Travolta weg haalt. De punaisse die dwars door het kleine rubbertje heen, in het puntje van je middelvinger prikt. De grote kleine auw. The horror op je jongens en meisjeskamer.
Het leed dat je nooit zal vergeten. De punaisse from hel.
Er dwars doorheen.
Vertelde ie hoe hij als Nederlandse Top-Bridger in Duitsland op vakantie, in aanraking kwam met hun nationale kaartspel. Skaat. Zeg maar het Duitse klaverjassen. Het fotografische geheugen en de net geleerde grondbeginselen gingen hun werk doen. Zonder te pochen vertelde hij dat ie tien seconden naar de kaarten in zijn hand keek. Hij ze in z'n geheugen had gegrift. Vervolgens blindelings zijn eerste Skaat-kaartwedstrijd won zonder te verblikken of te verblozen. Zijn kaartgenoten in Duitse verbijstering achterlatend. Zoals een Duitse verslaggever ooit riep tijdens Kaiserslautern - Ajax bij het debuut van Clarence Seedorf: 'Dass gibt's nicht, der burche is grade 16.'
Van Rossum, voor mij destijds nog voornaamloos, kon de spanning ook mooi opbouwen. Tentamen luistervaardigheid Duits. Eén voor één werden de cijfers door meneer van Rossum opgelezen. Dan zit je te zweten als een leerling op de basisschool, die opgeroepen wordt voor de schooltandarts. Niet begrijpend dat het op alfabet gaat, en je de blauwe enveloppe pas aan het eind van de week krijgt. Een 'T' immers.
Mijn naam kwam maar niet te voorschijn. Toen als laatste kwam ik aan de beurt. Toon van Rossum, met een grafstem en diepe treurnis veinzend: 'Herman, ik kan het niet anders formuleren, je hebt het weer eens voor elkaar.' Ik zakte steeds verder weg onder de tafel, zwemmend in m'n eigen zweet. Daar komt weer een onvoldoende. 'Herman, je hebt een tien. In Duitsland is dat zwaar onvoldoende. Zal ik het op zijn Duits zeggen. Du hast ein einz.'
Later op de Havo, waar ik 8 jaar over deed, en van school ging zonder diploma, omdat klasgenoten me met u begonnen aan te spreken, vaak aan Toon van Rossum gedacht. Het knusse van de Mavo, met leraren die je dierbaar waren en een concierge uit duizenden miste ik wel op de van Heemstraweg. Het tunneltje mis ik ook, maar dan spreekt mijn Nivo-Sparta hart. Het Nivo Sparta van Ome Leo. De leraar Duits, die veel te vroeg overleed. Ze zouden een museum naar hem moeten vernoemen.
Een beetje Bommelaar had zondag's ringen onder zijn ogen, na een zaterdagavond Skol-happen bij de rooie. Een meter bier bestellen in het Torentje. Jan van Hees, die tijdens Happy Houer bulderde: 'Kan mij het schele, iedereen een meter bier, doe mij maar wodka jus, ben aan de slanke lijn.' Het volkslied werd s'nachts gespeeld door de Schuuk, op het balkon van het gemeentehuis. Zonder tekst, wel met saxofoon. Je had immers geen mobieltje. De Schuuk trommelde iedereen op, zonder drumstel. Niemand weet nog wie er dronken op de ladderzat. De Bolle liep net naar huis na een avondje Boemelen. Het tafelvoetballen achter de rug. Met een andere Bolle als doelman. We hadden toen twee Bolles. De één gaf ze aan, de ander zoop ze op. Zeg maar de bolle van Zwolle in het doel bij het tafelvoetballen. En de Bolle van Nivo, die de lijnen trok zonder te snuiven.
Het tafelvoetballen had toen nog aanzien. Wie het eerst gras maaide die het langst kon scoren. Er was geen beginnen aan. De Binkies waren de besten. Jan en Peter van Eck, uit de losse pols, als tweeling vingersvlug. Beiden, samen een leuke cafetaria begonnen, na Sjönhagen, de friettent met de beste sorbet ooit. De sorbet met een aapje op een stokje, het zoete koekje er naast, het vlaggetje in de hand. Daarna slurpen uit het sorbetglas.
De Gasthuisstraat, waar nu Ad en Kirst wonen, Jack en Margot. Joop Leeuwenburg. De bioscoop ooit was, stiekem naar binnen sluipen bij een pornofilm, nadat de Boemel uit was. Keesje Blom de belhamel, als witte deugniet van Japie de visboer.
De Boemel, waar ooit het Kwetternest was, de kleuterschool. Waar Eric Vos en Edwin van Zelst niet wisten als kleuters, dat ze er 30 jaar later disco muziek zouden draaien. Disco, ook alweer lang verleden tijd. Jongens en meisjes, gescheiden tegenover elkaar. De meisjes het handtasje bij elkaar gelegd langs de kant. Schielijk uit de ooghoeken kijkend of het tasje veilig was. Johnnie van Veen en Freddie Rike hielden het, naast het glazen ophalen goed in de gaten. De disco-lampen maakten geen onderscheid.
De Boemel was de koning te rijk. Met de bolle als koning op de kroon.
De Boemel en het Torentje in de jaren 80. Je moet erbij geweest zijn.
Niet sentimenteel of in het verleden blijven hangen. Jury van Gelder zou blij zijn geweest met zo'n hangplek. Een periode om door een ringetje te halen. Heb ik het nog niet over het geweldige Hof van Gelder van tegenwoordig.
Over de Spin zwijg ik al helemaal. Krijgen Dick en Chris het nog hoog in de bol. Dan valt er echt geen spinnenweb mee te bezeilen op internet.
Yuri gaat een rechtszaak beginnen. De Bums als getuige, de Muis is benaderd, de Kiep twijfelt nog, de Rat zit op het vinkentouw en de Scheur vertegenwoordigt de Gasthuisstraat. Of de zandbak ooit terugkomt ligt aan de Bloemendaal. Het schijnt dat Mixed Club Bommelerwaard Floris Jan Bovenlander heeft benaderd.
Er is het volste vertrouwen. Yuri van Gelder: 'Leer een hockey'er zuipen.'
In 1985 was Kees de Bil de eerste voorzitter die met een aantal Bommelaren de succesformule Bommelrevu uitvond. Zo begon de stichting Bommelrevu aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen en individuele Bommelaren vol enthousiasme een bijdrage hebben geleverd.
Na zes keer een Bommelrevu op de planken te hebben gebracht, kwam de productie jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommelrevu verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!
Vijf jaar na de zesde Bommelrevu, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel.
Werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.
Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen.
Moeke is heelhuids thuisgekomen. Heb toestemming gevraagd voor dit topic. Als ze het er niet mee eens zou zijn geweest had ik hem toch gepost.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.
xx
Coolquote:
'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag het is al bijna middag.'
Ik kwam er 40 jaar geleden al. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt.
Je kwam dan ouwe bekende tegen, hoewel oud ? Leeftijdsgenoten. Volgens mij heb ik er nog kaartjes gelegd met Gijs Damen, Henkie van der Veer, Ben Welbie en Kees van Tongerlo. Tegenwoordig zijn het ook leeftijdsgenoten. Vorige week Betty Versfeld nog. 'Hey Betty, wa zie de er goed uit. Mooi bruin.' 'Ja naar Playa de Wala geweest.' Zei ze. Het kwartje viel niet onmiddellijk. Effe geklept en de groeten aan Bryan gedaan.
Het personeel in Marktzicht is ook geweldig. Alsof ze vrijwilligerswerk zonder te betalen doen. Kwam er ook de zonen van Henny Linnenbank en Herman van Beurden tegen. Ik herkende ze uit duizenden. Twee goeie gasten in een mooi cafetaria op bezoek. Jurre ga ik volgen bij NIVO. Volgens zijn neef, die ik er ook al sprak nog beter dan Herman. Dat belooft wat.
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal verkoopt. Dat is erg veel kan ik je vertellen. De verleiding is moeilijk te weerstaan, om zo'n heerlijke cheeseburger te kopen. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes.
Zwieberend naar huis fietsend rijd ik op zondag rond 12 uur dan langs Leen/Het Luifeltje. Moet ik uitkijken bij het nemen van de bocht. Ik wil altijd snel naar De Rat en Gerard de Heer zwaaien. Ze roepen dan altijd vanaf het terras: 'Eet smakelijk Herm.' Ik probeer richting te houden tegen het verkeer in, in de Boschstraat. Met een glimlach rijd ik naar m'n flatje. Hoef niet meer naar buiten om goed volk te zien. Met dank aan Lin en zijn gulle lach. En ondanks de Rat en Gerard. Ha ha ha.
Waarvoor mijn dank. Ga zo effe bij hem langs.quote:
Ik was zo'n bietje de allerurste vanochtend. Tijd genoeg dus om op z'n Bommels te kleppen en te gek uilen. Het vet moest nog warm worden. Schort nog aangedaan. Garnalen Noors-Hollands gescheiden en de haring uit de emmers gevist. De braadpan in de aanslag. Adrie was weer klaar om in de aanval te gaan. Ik wilde Adrie, die ik zo'n beetje heel m'n leven ken, aanspreken.
Er was nog iemand voor me, dé is gewoonte bij Adrie. Lekker ouwehoeren voor dé ge de lekkerbek meekrégt. Met iedereen lullen, totdat de schellen van je oren vallen.
Dé hét ie van z'n vader. Wim Bronk blonk al uit in de retoriek veur dé Riek het ha uitgevonde. Met de paplepel ingegoten. Zo vader zo zoon. Op z'n 15e, net van school, schoonde Adrie al de vis op. Van de schoolbanken rechtstreeks naar de scholvissen. Kibbeling moest nog worden uitgevonden. Garnalen uit Noorwegen waren onderweg. 'Welke wil de hebbe Herm ?' 'Doe moar de lekkere Adrie.' Schepke er boven op, extra portie. Echt Hollands. Dak te weinig geld bij me had vergaf ie me. 'Ache moar een keer un mooi stukske schréft.'
Mooi wordt het stukske zeker. Kreeg luts het verwijt dat ik weer over Vishandel Duyvis had geschreven. Wat in de Kuip zit verzuurt niet, zei de haring. Waar Duyvis vis van achteren heet, hiet Adrie het van voren. Waar van Bronkhorst hinkt op twee gedachten. 'Zak Dirk nu opstellen of Kuijt ?' Is Adrie de uitblinker zonder coach. Heeft hij niet nodig. Hij heeft de regie over z'n eigen kraam.
Van de Heksenwal tot de Koningin Wilhelminaweg. De Bosche Poort staat wagenwijd open. Als voetballiefhebber dribbelt Adrie Bronk tussen oew benen deur. Geen woorden maar daden.
Geen woorden te veel, daarom maak ik het niet te lang. De Tsjeu la Kibbeling van Bronk is de lekkerste. De lekkerbek een likkenswaardig genot. De garnalen lijken door zijn familie, gezellig aan de grote tafel, gezamenlijk van kop en kont gescheiden. Dan kan Duyvis wel uit Spakenburg komen en een acht en een half hebben gekregen. Zeggen dat het er altijd een fuif is. Maar het echte feest begint pas als Adrie binnen de polonaise lopt. Tussen ons gezegd en gezwegen.
Adrie krijgt een negen.
[ Bericht 93% gewijzigd door tong80 op 29-10-2016 18:57:36 ]
Zeide nou hillemoal van de pot gerukt? - Ben je nou helemaal een haartje betoeterd?
Hij mokte me toch een smak - Hij viel ongelofelijk Hard
Chris de Èrpel ziede zo over zun harses - Chris van der Linden is best wel een kleine mannetje
Doar hedde de Bolle mè zunne lotjes - Daar heb je Henk de Vries met zijn lootjes
Woar mooi wor, de cross bij NIVO en Bommel? Een bietje nè as vruger - Ik kreeg nostalgische gevoelens bij de motorcross op het terrein van NIVO Sparta en VV Zaltbommel
Kik ut, hj wauwelt achter oew rug - Je moet uitkijken, hij verspreid leugens over je
Dè mins kan me toch een partij schrèke - Die ordinaire vrouw schreeuwt altijd zo hard
Dè doede gin zeuvende keer - Dat ga je niet voor de zevende keer doen
Stop nou ins mè brulle - Hou op met dat aandachttrekkende gehuil
Ge schomt oe toch de oge ut oew kop? - Dat is toch aanleiding voor plaatsvervangende schaamte?
Lopt de muis nog nog stids te rauwdouwe? - Voetbalt Cor van Wijk eigenlijk nog steeds?
Dè minde nie - Dat meen je niet
Waarom heb je dit verhaal weggehaald? 😿 Vond het wel interessant!quote:
Was goed. Verkeerde knop. Verwijderd.quote:Op zondag 30 oktober 2016 12:31 schreef 24Fan het volgende:
[..]
Waarom heb je dit verhaal weggehaald? 😿 Vond het wel interessant!
Een andere man in jurk bidt tot God op zijn blote knieën. Kust de rode loper. Er kwam zwarte rook uit geblazen. Niet dat er iemand de pijp uit was gegaan, gewoon, het grijze gebied lag achter hem, de witte handschoentjes zwaaiden parmantig naar de verlosser. Verlos ons van deze discussie, deze onnodige geldverspilling. Maak eens een keuze, toon eens karakter en hak de blauwe knoop door.
Wat er nog meer torent in Zaltbommel is de St Maartenskerk. Een hompe top, waar straks de rode vlag in top gaat, als de waterdragers om vergiffenis komen vragen omdat ze de strijd met Zaltbommel zijn aangegaan. Op vreemd terrein kloppen ze deemoedig aan de deur. De tante riet stengels in hun knuisjes, uit eerbied aan de heilige kledingskluisjes. Kledingskluisjes zonder heilige huisjes. Die vind je in Kerkdriel, zoals alles kleiner is dan in Zaltbommel.
Er loopt een discussie die langer is dan de baard van Sinterklaas. Zwartkijker hoef je niet te zijn als je je beseft dat dit weggegooide tijd in weggegooid riet is. Het doet Zwarte Piet verdriet dat het grote boek nog niet eens open is geslagen om te zien wie er stout is geweest. Een blinde kan nog zien dat het verspilde centen van pluche regenten is geweest. Pak nog een borrel, neem de inwoners met een korreltje zout, en we blijven lekker stout.
In die grote stad Zaltbommel, Bommel, dreef de torenspits in het rond. Een ronde wielermis, de spits omzeilend op het water. Kantje boord, zou Luuk zeggen onder de waterpoort door. We zullen dóóóóóórgaan, zei de kip tegen Foppe de Haan. Er moet eens een keuze gemaakt worden waar het nieuwe zwembad moet komen. Mijn rode hart zegt Zaltbommel. Mijn gezond verstand zegt Zaltbommel. Mijn Historisch besef zegt Zaltbommel. Mijn populatie van inwoners zegt Zaltbommel. Mijn waterdragers zeggen Kerkdriel. Je hebt immers ook knechten nodig, steden die tweede worden mogen ook tevreden zijn. Dan ben je toch nog de beste van de rest. mogen de waterdragers zandhappers worden. Nu als de drommel een beslissing nemen. Neemt de sint de benen. En wordt er niet meer gespeculaast over Sinterklaas en zijn meesterknecht. Met recht een meesterlijk duo. Net zoals Duo Penoti. Rijdt ze het zwart voor de ogen, wat een genottie
Mijn eerste twee jaar op FaceBook.quote:
[..]
Waarom heb je dit verhaal weggehaald? 😿 Vond het wel interessant!
Ik kwam er een paar dagen geleden achter dat ik al twee jaar lang alles met iedereen deel.
Dat was echter niet de bedoeling. Als voetballer had ik al de verkeerde instelling. Maar was wel snel en scoorde veel. Ton N. zei laatst tegen me dat ik niet meer op mezelf lijk. Begreep er geen reet van.
Ik had een erg slechte schunnige post paar dagen geleden tegen een kennis van me, Jos van den.B. M'n broer zei, achteraf terecht, tegen me dat ik uit moet kijken hoe ik discussiëer, en met wie. Er lezen immers ook kinderen mee. Groot vraagteken boven m'n hoofd. Ik wil de mensen die er aanstoot aan namen m'n welgemeende excuses aanbieden, voor de halve prijs. Zegeltjes zijn gratis, wel zelf plakken..Vermoed dat er genoeg mensen zijn die me hebben geblokt om die reden.
Het lichtje ging branden boven Lampjes hoofd, toen ik merkte dat Richard van den W., die ik beschouw als een internetmaatje, me had ontvriend. Ik vroeg zijn vriendschap terug, dat werd positief ontvangen.
Ben toch eens gaan checken. Het NIVO Sparta-rood sprong op m'n kaken. Ik begreep toen pas waarom de meeste kassameisjes me bij de voornaam aanspreken, als ik in de Boschstraat fiets duizende Bommelaren me zwaaiend groeten, waarom ik met de Bolle een kleine woordenwisseling had, en hij me vroeg of ik nog wel eens ergens kom of alleen maar veel aan het posten ben, Henk T. waarschuwde me dat ik op mezelf moet letten.
Ik ben inmiddels gestopt met terugblikken. Dan is het zo'n beetje een 'Lief Dagboek' voor beginners en gevorderden. Als amateurvoetballer gaf ik de bal wel eens te laat af, daarom begrijp ik nu dat ik hem regelmatig terug gekaatst kreeg. Velen zullen me inmiddels geblokt hebben.Ik zelf zou zo'n neurotische, megalomane, spammende neuroot er na een paar dagen af hebben geschopt. Ik begrijp nu waarom ik van sommigen niks meer zie of hoor. Wim van T. zei het gisteren nog tegen me, nadat ik een dag zonder geluid had gezeten op m'n PC en hij op één of ander icoontje klikt en er plots een lampje ging branden: 'Soms, ja soms Herm, zou ik je iets willen aandoen.
Dat is ook al zo iets. Plots noemde hele volkstammen me Herm, Hermke, Hem of Hempie. Terwijl dat vroeger aan vrienden en bekenden was voorbehouden. Ik kom niet veel buiten, loop naar de Hema of fiets ff snel naar de Albert Hein. Ben wel sociaal. maar wel als het mij uitkomt. Beetje een sociale eenling. Daarom doe ik de boodschappen het liefs om 8 uur of vlak tegen sluitingstijd. Nu ik toch nog even snel terugdenk, het zal hebben geleken alsof ik heel de dag op straat loop te slenteren, zoekend naar anekdotes. Jan S. riep laatst naar me: 'Staat ie weer te kleppen, krijde gin pijn an oe kaken ?'
Nogmaals excuses, ik ga even Apeldoorn bellen. Mits ik de telefoon niet fout heb aangesloten.
Groetjes van Herm, Bommelsch stadsdichter.
[ Bericht 36% gewijzigd door tong80 op 01-11-2016 13:39:35 ]
[ Bericht 50% gewijzigd door tong80 op 03-11-2016 13:16:33 ]
vleugels op zijn zang
taalvaardig
noten in het geding
spitsvondig
geen nooduitgang nodig
de oplossing in Betondorp
gegoten
Nederlanders deelgenoten
voor ie de wereld inging
Jopie de beste
voeten die spraken
woorden die raakten
gegund
die het zagen
in landsbelang
het orakel
spreekt niet meer
laat de eer hoog houden
als een bal
oneindig op twee voeten
blijvend spreken,
de Hollandse meester
Cruijffie
eeuwig
met de fluwelen streek aan de bal
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 03-11-2016 13:40:06 ]
Ik kijk nooit naar wie het uitzendt. De AVRO heeft de beste kunstprogramma's, VPRO de beste muziekprogramma's, NOS de beste sportprogramma's, de commerciëlen de beste Real-life soaps, het RTL-journaal is een klasse beter dan bij de NPO, Hools en Rockpalast zijn geweldige muziekprogramma's in het buitenland. Net zoals we in Nederland worden verwend met PinkPop, Lowlands of andere festivals.
Het is een fabeltje dat de Nederlandse tv niks is. Ik vind het de beste die ik ken. In Amerika schrikken ze van een pleister op een tepel in de rust van de Superbowl. Sindsdien wordt daar ieder live programma met 5 minuten vertraging uitgezonden. In Nederland hadden we de Pornofilm Deep Throat bij de nationale omroep. In de Amerikaanse soaps moeten de vrij scenes dusdanig zijn gefilmd, dat er altijd één voet op de grond is te zien.
De Belgische genotsknots van Hugo Metsers moet nog ontsmet worden door het vocht van Josine van Dalsum. De zaterdagavond is in Duitsland auch so tol. ARD Tatort, ZDF Der singenden Jodeler auf dem alpen. On-Nederlands goed is dan ook een fabeltje. Jiskefet, Arjan Ederveen, Koot en Bie, Zomergasten, DWDD, Pauw, Barend en van Dorp, De Elfstedentocht, Boeken, Voetbal Inside, journaal voor doven en slechthorenden.
Probeer dat niveau in het buitenland eens te vinden. Geweldige series op de Nederlandse tv, van Dokter Tinus tot La Familagia bij de NPO. We hebben niks te klagen.
Maar ja, het is Nederland. Daar zit het klagen er bij de geboorte al in. Halen ze de rijdende rechter erbij. Omdat de links dragende lul de behanger er rechts de kwast heeft doorgehaald. De navelstrenge rechter moet dan een oordeel vellen waar de schellen door van je oren vallen.
Ook leuk is dat als je in Duitsland naar een film kijkt je bij Dirty Harry en Taxi Driver dezelfde stemmen hoort bij de hoofdrolspeler. 'Hé du, halbstarker, mache sie meiner tag.' Uurtje later: 'Sprechen sie zu mir, na sag mahl, sprechen sie zu mir? Wehm sonst ? Ich sehe ausser mir niemandem' Kortom, de Nederlandse tv is Nederlands goed. Behalve Chriet Titulaer. Die is van buitencategorie.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 04-11-2016 16:52:18 ]
De grote voorbeelden voor Kurt Cobain en Nirvana zijn o.a. The Wipers. Is This Real?, het debuutalbum van The Wipers staat, samen met nog twee albums van The Wipers, in de top 50 van Corbain zijn favoriete albums. De overbrugging begin jaren tachtig, tot de jaren negentig van punk naar gitaarrock. Samen met Hüsker Dü zijn The Wipers de leermeesters van een hele generatie gitaarbands. Jaren 80 tot en met begin jaren 90 is mijn favoriete muziekperiode. Die eindigde toen de gladjakkers van de grunge het heft in handen namen. De poseurs namen het over. Pearl Jam, de BZN van de gitaren werd de maatstaf. Platenlabel Subpop uit Seatle bleef groots in het klein. De verkeerde kleine bands werden groot. Alleen Nirvana kreeg een platencontract bij Sony. Dat verbaasde me. Bleach was een aardig debuutalbum, maar ik kende betere bands met betere albums. Het zal op voorspraak van Sonic Youth zijn geweest dat ze de kans kregen om Nevermind op te nemen. Ze hadden namelijk net een tour achter de rug met die band. Het zal de live-reputatie zijn geweest die de Major platenmaatschappij over de brug deed komen.
Plots was Mother Love Bone een onderschatte geniale band. Green River de oorsprong van een heel genre en Stone Temple Pilots het mooie uithangbord. Het waren gladgestreken bandjes die wel lekker klonken maar meer ook niet, een beetje minder wel. Ik draaide ze af en toe, maar het was nooit spannend, enerverend of verrassend. Voor spanning moest je bij Dinosaur Jr., The Melvins, Pixies of Screaming Trees zijn. Die wilden je nog wel eens op het verkeerde been zetten. Daar vlogen de akkoorden soms dissonant uit de bocht, was de zang niet gespeeld intens en de teksten oprecht. Gingen in de traditie van Greg Sage en z'n Wipers oprecht de diepte in, zo lang mogelijk de adem inhoudend, om eenmaal boven water schreeuwend naar lucht te happen. Youth Of America, Over The Edge en Is This Real? is een onovertroffen trio albums die zijn gelijke niet kent. Misschien dat later Dinosaur Jr. en The Pixies konden wedijveren in het genre. Drie klassiekers achter elkaar uitbrengen is geen kattenpis en niet voor de poes. Voor de kat z'n kut zijn ze in ieder geval niet uitgebracht. Ze horen na al die jaren nog steeds bij de paradepaardjes waar latere bands aan worden afgemeten.
Nashville Pussy, Pussy Galore en Pussy Riot doen er nog steeds hun voordeel mee. Sylvana Simons kan tevreden zijn. Ik heb al die zwarte schijven grijs gedraaid. De grijze hersencellen van deze kapster, zien het donker in bij deze muziek vermoed ik. Het begon in een grijs verleden. In de kleurrijkste periode van de gitaarrock. The Wipers staan meer dan 30 jaar later nog steeds op het gitaar-podium. Met Is This Real? links en rechts geflankeerd door Youth Of America en Over The Edge. De sage van Greg wordt van generatie op generatie doorverteld. Het begon bij My Generation, they lived fast but didn't die young. The Circle is rond.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 08-11-2016 16:39:18 ]
In Amerika is er nu ook een totale polarisatie aan de gang. Het democratische proces wordt door extremisten in twijfel getrokken. Anders kan ik het niet noemen. Demonstreren tegen een uitslag van vrije verkiezingen. Daarbij de volgende president van Amerika met Hitler en soortgenoten vergelijken. Ze beseffen niet dat er niet vóór Trump is gestemd, maar tegen Clinton. Ze hebben zichzelf in de linker voet geschoten. Roep toeteren nu als de rijdende rechter zonder bevoegdheid. Ze hebben geen benul, recht uit de college-banken de straat op met het bord van Hitler voor hun kop.
Donald Trump is het uiterst tegenovergestelde van good old Adolfje Hitler. Buiten dat ze beiden hoog van de toren blazen, is het enige dat hen verbindt een lichamelijke kenmerk. Bij Adolf zit het wel snor. Terwijl Donald je getrimd tegen zich in de haren strijkt. Er wordt Trump verweten dat er veel aan zijn strijkstok is blijven hangen. Terwijl er in de wereld waarin ie groot werd juist tegen hem op wordt gekeken. Bank Ie Moon was de vredesstichter. Trump als zakenman de stichter van zijn eigen imperium. Bankzaken laat ie over aan deskundigen. Hij kan dus goed delegeren. Een vereiste om als leidinggevende vertrouwen te kweken en goed te functioneren.Muzikaal als ie is wilde ie ook op een ander terrein de eerste viool spelen. En het is hem nog gelukt ook. Hij wordt, met één jaar politieke ervaring, de dirigent van het grootste internationale ensemble. Dan ben je geen Hitler, die zijn imperium met geweld wilde uitbreiden, maar een geniale man. Trump heeft de gave van het woord, weliswaar soms te direct en te straight in your face. je weet echter wel waar je aan toe bent.
Trump moest vechten tegen media dat hem al had veroordeelt voordat ie zijn standpunten had kenbaar gemaakt. Wat moet immers een populistische, mediageile zakenman in de politiek. Dezelfde media bleef hem bestoken met negativiteit en veroordelende vooroordelen toen ie de republikeinse nominatie op zak had. Hij heeft nooit een faire kans gekregen. Dan ga je wel van je afschreeuwen. Niks wrong aan. Als je een onschuldige tekkel van achteren tackelt mag je blij zijn dat het bij blaffen blijft. En alleen op die manier van zich afbijt.
Hillary Clinton echter is een politica die zakenvrouwtje werd. Een gage van minstens 80.000 dollar vroeg voor een spreekbeurt van een uurtje. Als ze me had gebeld had ik hem wel willen schrijven. Wel voor een kleine genoegdoening. Het liefst met zwart geld. Of anders met gekleurd geld, van een vreemdeling zeker, mag ze het nog verdwaald in één of andere hoek gooien. Een hoek waar ze in werd gedreven door een straatvechter die niet opgaf. Tegen de bierkaai vocht, maar geen Don Quichotte bleek te zijn. De klap van de molen zal Hillary niet meer te boven komen. Murw gebeukt en uitgeput hangt ze in de touwen. Het met een gemaakte glimlach wijzen naar een willekeurig publiek zal ze nooit meer doen. Donald heeft getriumpeerd. lacht in zijn vuistje en denkt: 'Mohammed Ali is geveld. Ik ben nu de held. The Greatest in het grootste land van de wereld. Triumph des Willens. Eat that Adolf.
[ Bericht 100% gewijzigd door Mark op 10-11-2016 23:46:32 (Blijf dan gewoon uit dit topic) ]
Vind je de column goed, of sta je achter de strekking ?quote:
Plaats hem nog eens. Ik houd wel van een beetje feedback. Wil je wel vertellen dat kritiek niet per definitie negatief is. Ik verwacht geen positieve kritiek van je, jou kennende. Maar ik meen het, dat ik graag zie wat je te melden hebt.quote:Op vrijdag 11 november 2016 06:55 schreef PIETR het volgende:
Hoezo is mijn reactie verwijderd? Is kritiek geven verboden?
beidequote:
[..]
Vind je de column goed, of sta je achter de strekking ?
'Blijf onderzoeken en onafhankelijk nadenken.' Zegt Sylvana Simons op haar FaceBook-pagina, nadat ze betrapt werd op een leugen in het praatprogramma Pauw. Ze beweerde stellig dat Donald Trump in de jaren tachtig heeft gezegd, dat als ie ooit de politiek in zou gaan dit bij de Republikeinen zou zijn. De stemmers op de Republikeinse partij zijn immers domme koeien die alles geloven wat de tv-zender FOX in de ether gooit. Toen Pauw vroeg of dat echt zo is gezegd door Donald Trump, beweerde Oboema Seko Seko Simons dat het echt zo is gebeurd. Ze had immers de bewegende beelden met eigen ogen gezien. Toen Jeroen Pauw vlak voor het einde, terwijl ie al met de slot van de uitzending bezig was, tegen de ex-VJ zei dat het volgens zijn redactie een hoax is, en een fotoshop bovendien. Gaf ze met een lach, geleend van een boer met kiespijn, haar fout toe. Dat ze in de val van de sociale media is getrapt. Buiten de Donald(Trump)Duck, de VIVA-Espagna en het woordenboek voor kokerkijkers en begeleiders van blinde hondenbezitters is haar nieuwsbron dus FaceBook. Ik zag daar laatst dat Mark Rutte een neus kreeg zo groot als die van Pinokkio. Dat bevestigde me weer eens dat die Rutte niet te vertrouwen is. Het stond immers op FaceBook. Ik heb het met eigen ogen gezien.
Het woord "nadenken" is nu juist het probleem. Heb ik het nog niet eens over "onafhankelijk" Als er één bitch zonder hersencellen afhankelijk is, is het wel deze ex-kapster. De verongelijkte wenkbrauw nooit bijgeknipt. Die het fronsen heeft uitgevonden. De vrouwelijke, zwarte Ruud Lubbers zonder idee, die denkt dat ze meedenkt bij DENK. Maar steeds weer geknipt en geschoren wordt door haar discussie partners. Een taaie pepernoot, die niet normaal kan discussiëren zonder haar stem te verheffen en/of geagiteerd, onmiddellijk in de verdedigende aanval schiet. Uit de losse pols, tijdens een discussie, een opmerking plaatst die niks met het onderwerp of gesprek te maken heeft. Alleen maar om haar aanwezigheid te rechtvaardigen. Immers, zei Descartes het niet ooit: 'Ik praat dus ik besta.'
Een kip zonder kop kakelt nog grotere wijsheden dan deze omhoog gekukelde, kakelende leugenaar. Ze zei laatst nog dat ze een kip had zien vliegen. Toen iemand zei dat een kip niet kan vliegen en het gemarineerde kippenvleugeltjes waren, verontschuldigde ze zich door, als haantje de voorste, te zeggen dat ze op een schotel lagen en het verwisselde met een UFO. Die had ze immers ooit ook in het echt gezien. Dat hetgeen ze in het echt had gezien een schotel antenne was, die het Zwarte Piet soms lastig maakt op het dak maakt het alleen maar schrijnender.
Als je haar vraagt over de politieke toestand in Turkije, waar president Erdogan regeert als een dictatoriale potentaat, reageert ze door te zeggen dat ze daar geen mening over heeft. Het kan haar immers de kop kosten. DENK, de politieke partij waar ze zich bij heeft aangesloten, heeft banden met de partij van Erdogan en steunt diens beleid. Liever draait de vrouw, die ooit een bril aanschafte omdat het intulecturieel overkomt bij een boekenprogramma, een onschuldig, traditioneel, eeuwenoud kinderfeest de nek om. Wat haalt ze op haar hals zou je zeggen. Laat het rusten en er is geen haan die er naar kraait. Ze belde laatst Frank Boeijen op, of ie de tekst wilde veranderen van een oude hit van hem. 'DENK niet wit, DENK niet licht getint, DENK niet licht getint wit, maar in de kleur van je hart. Deze pronkster, met van anders denkende gestolen veren, acterend dat ze een negerin is, zo trots als een pauw, mag de klere krijgen van de keizer. De naakte waarheid is immers boven de tafel van het praatprogramma van Jeroen Pauw gekomen. Ze is ontmaskerd als een notoire leugenaar. Publiekelijk afgeschminkt. Nog net niet gestikt in haar laatste leugen. Ik ben geen zwartkijker, dus ik zie de toekomst kleurrijk in.
De totale rehabilitatie van ons aller Zwarte Piet ligt in het verschiet. Ze heeft haar kruitnoot verschoten. Ze wedde op het verkeerde paard. Amerika werd haar ondergang. Americo komt triomfantelijk, met de keizerlijke Sinterklaas op zijn rug, naar Nederland gestoomd. Eenmaal aangemeerd, roept De Sint naar de Wegwijs Piet: 'Kijk eens Wegwijs Piet, het staat zwart van de mensen, we staan er weer gekleurd op.'
Daarin zegt ene Daniel de Ridder, als ex-middelmatige voetballer en nu matige voetbalanalist, ik kende hem als vrijertje van de dochter van de acteur Hans Dagelet, Tatum die dan weer is vernoemd naar een dochter van de acteur Ryan O'Neil, een one hit wonder door de film Love Story, (Het Nederlandse voetbal moet het tegenwoordig ook van "one-hit-wonders" hebben): 'Bas Dost als spits van het Nederlands elftal, moet niet in de voeten worden aangespeeld. Daar liggen zijn kwaliteiten niet.' Zegt ook Pierre, samen met Daniel de reddende Engel van het voetbalanalistenfront, nu ze Jan Mulder hebben geliquideerd. Niets zeggende, blatende geitenkazen op een omgeploegd voetbalveld.
Er wordt me soms verweten dat ik te veel in het verleden ben blijven hangen. Ik kan me echter herinneren dat ene Cruijff, van Basten, Bergkamp of Kluivert het liefst in de voet werden aangespeeld. Nu is het van: "Vroeger" had je spitsen die wonderdoelpunten maakten met hun hoofd. Dat waren kop specialisten, die maakten ze per abuis met de voet, ook nog met links-en rechts een stuk of 20. Tussen neus en Willie Lippens door.
Ruud Geels scoorde ieder voetbalseizoen 30 doelpunten. Overal en altijd. Bij Ajax, Feijenoord en PSV bijvoorbeeld. Als ie van z'n werk thuis kwam, en zijn vrouw vroeg hoe zijn dag was geweest antwoordde Geels : 'Ach ik had m'n dag niet echt. Maar ik zweefde boven de lat en de Kromme uit. Hij ging nog net in de kruising. De ballen sprongen me iets te ver van de voeten. Toch nog een lekker intikkertje kunnen maken door Simon Tahamata.'
Deze Ruud Geels zat tijdens de WK-74 finale op de bank. Naast Piet keizer waar destijds over werd gestreden, Cruijff of Keizer? Rinus Israël zat zich ook te verbijten met die harde houten plank onder zijn reet. Ijzeren Rinus was gewend aan De Tank die de kogels voor hem opving. Het centrale verdedigingsduo van Feijenoord Israël/Laseroms, die als eerste Nederlandse voetballers de wereldbeker omhoog hielden. Nu zitten er spelers bij het Nederlands Elftal op de bank, omdat ze ervaring hebben met het op de bank zitten bij Feyenoord en Manchester United.
De tijd dat we verloren van Saarland, Luxemburg of Montenegro-Herzegowina ligt op de loer. De tijd dat we niet verder keken dan de Nederlandse neus lang was. Met Faas Wilkes, Abe Lenstra en Kees Rijvers hadden we het zogenaamde gouden binnentrio. Verder was het niks. Nu loopt het huidige gouden trio op zijn laatste adem. En dan hebben we weer niks. De latere trainer trainer Kees Rijvers was één van de eerste Nederlandse voetballers die naar het buitenland vertrok. Het amateurisme weelde tierig bij de KNVB. Vele voetballers volgden. Opzoek naar kwaliteit, roem en geld. Het amateurisme is nu weer terug bij de KNVB. Je kunt niemand de schuld geven. Althans, niemand verantwoordelijk stellen. Er is niemand.
Bert van Oostveen is met de staart tussen zijn voetbalknieën vertrokken. Dan kun je ook de leden of buitenstaanders die hem hebben aangesteld hem zijn gang lieten gaan verantwoordelijk stellen.
Ze zeggen dat de reservebank de sterkte van je selectie bepaalt. Kees Rijvers liet ze, net als Cruijff, al op jonge leeftijd debuteren. Eerst op de bank. Dan als jonge honden laten uitrazen op het veld. De kat uit de boom kijken. Met de warme Kees Rijvers als beschermheer. De coach die samen met Cruijffie het Nederlandse voetbal groot heeft gemaakt. Kees Rijvers leeft momenteel in de reservetijd van zijn succesvolle leven. De extra tijd die Jopie niet was gegeven.
Reken maar dat de spelers die onder Kees Rijvers en Johan Cruijff begonnen op de reservebank ze eeuwig dankbaar zijn. Niks geen spelers van Heracles oproepen. Of een reserve rechtsbuiten van Feyenoord.
Gewoon: Kieft, Koeman, van Basten, van 't Schip, Gullit, Rijkaard, Wouters, Bergkamp, Vanenburg laten debuteren. Mondjesmaat. In de rust van Ierland-Nederland stond het 2-0 voor de Ieren. Nederland won alsnog met 3-2. Niemand merkte dat Rijkaard er in de rust voor Gullit in kwam, Oranje zou naar het EK-84 gaan. Kees Rijvers ging met een gerust hart bij de buren kaarten tijdens Spanje - Malta. Spanje moest immers met 11 doelpunten verschil winnen.
Echter Kees Rijvers, de eerlijkste man ter wereld, had nooit verwacht dat de doelman van Malta later in een villa met zwembad zou gaan wonen.
Ik hoop niet als oude man over te komen. Maar zou het niet heerlijk zijn om als Nederlands elftal een reservebank te hebben zoals op het WK-74 of het EK-88 ?
Of dat je Cruijff en van Hanegem de schuld kunt geeft van een verloren WK-finale terwijl ze niet speelden.
Ter overdenking, voor Epi Drost, Pim Doesburg, Gerrie Mühren, Willie van der Kuijlen, Pico Berghuis, Dick Schoenaker, Arnold Scholten, Willie Dullens, Martin van Geel, Pier Tol, Willie Brokamp en Martin Koeman, jullie waren als reservespelers van het Nederlands elftal beter dan de huidige basisspelers van Oranje. Zelfs middelmatige voetballers, die het van hard werken moeten hebben, gaan liever in de Engelse tweede divisie spelen dan bij een Nederlandse topclub. De beste voetbalanalist van Nederland, zou tegenwoordig recordinternational worden.
Helaas is hem dat niet gegund. Het is hem zelfs niet gegund, om na zijn Tia, record analist te worden. Jan Mulder leeft in reservetijd. Dat gun ik hem van harte.
Verdeel je het geld over meerdere spelers, haal je middelmaat binnen, zoals in het verleden van Halst, Sikora, Soetaers, Sier, Hamberg, Wijnberg, Kinkladze of van Vossen.
Toen Ronaldo niet naar Aiax ging greep Patrick Kluivert zijn kans, toen Brian Roy vertrok brak Edgard Davids door, toen Stanley Menzo faalde kregen we Edwin van der Sar, toen Danny Hesp zijn been brak kwam Frank de Boer op jonge leeftijd linksback te spelen, toen Horst Blankenburg vertrok werd Ruud Krol laatste man, toen Sjakie stopte kregen we Johnnie Rep als goudhaantje rechtsbuiten, toen Simon Tahamata vertrok werd het de beurt van supertalent Robbie de Wit, toen Theo van Duivenbode te licht werd bevonden als rechtsachter door de Generaal kwam Wim Suurbier er te spelen, voor de geweldenaar Dennis Bergkamp kwam de Scandinavische godenzoon Jari Litmanen, niemand kende Finidi George toen van Gaal hem koos boven Mrkela en Petrov, Europees topscorer Willem Kieft ging naar Pisa en San Marco kwam, zag en overwon, Gerald Vanenburgs stem piepte te veel en de bastonen van Jan Wouters namen het over.
Milik ging, zag en faalde in het buitenland. Na twee jaar Napoli, met 5 doelpunten, vertrok hij naar het Franse Bordeaux, om vervolgens bij Racing Genk de Belgische competitie op te fleuren met zijn bijzondere haarcoupes. Ook in België maakte hij nooit waar wat Napoli ooit in hem zag. Zijn portemonnaie bleef zich nog steeds vullen, zijn voetbal-CV echter werd schraler en schraler. Na het Poolse Gornik Zabrze werd uiteindelijk China zijn laatste bestemming.
Het 18jarige supertalent Kasper Dolberg nam, na het vertrek van Milik de honeurs waar. Scoorde in de Ajax-traditie onmiddellijk bij zijn debuut. Net zoals Cruijff, van Basten, Rijkaard en Roy deden.
Hij werd de zoveelste Scandinavische sensatie in het roemrijke rood-wit, trad in de voetsporen van Mölby, Arnesen, Lerby, Morten en Jesper Olsen, Litmanen, Henning Jensen, Brian en Michael Laudrup, Sörensen, Larsson, Poulsen, Pedersen en Eriksen. De blonde, dribbelende, veel scorende spits veroverde de harten van iedere Ajacied, werd publiekslieveling, international, en na het EK-2020 voor 86 miljoen euro verkocht aan Wereldkampioen Red Bull Shanghai.
Ajax lachte achteraf in haar vuistje. De 35 miljoen euro werd goed besteed, door de grootste talenten van Europa vast te leggen en het geld verstandig te investeren in de eigen jeugd. Het verstand komt met de jaren zegt men. Investeren in de Toekomst leidt naar de Arena en de wereldtop. Daar kan geen overlijden van Jopie afbreuk aan doen. De Godenzonen blijven hemels stralen. En Cruijffie ziet dat het goed is.
De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte. De stoomboot uit Caïro zou zo kunnen aanmeren.
Dit was een lokkertje om naar binnen te stappen. Ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipper-lichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren. Geen zwartkijkers in de buurt.
Mooie service. Voor hetzelfde geld is de zaak gesloten en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat zal me worst wezen, maar je gaat toch blozen als een gestolen aardbei tijdens de Aardbeien-route.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' Werd echter niet begrepen. Is dan ook al lang geleden. 'Ik heet Brian.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant vóór me. Die klant bleek echter Gekke Theodoor te zijn.
Een soort mascotte van de zaak. Theodoor bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek. Vertelde al 2 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Theodoor was weer tevreden. Theodoor zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. Werd getolereerd door Brian.De door stond altijd open voor Theo.
Daar scoorde Brian, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Brian was al even vriendelijk als Gekke Theodoor. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak. Het gebak ontbrak op deze feestdag.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel.
Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.
Brian kwam persoonlijk de shoarmaschotel-antenne serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vond en vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is het belangrijkst, die was ovenheerlijk. De champignon was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur verder goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kan niet meer misgaan dacht ik.
De kleine garnituurtjes deden hun werk ook goed. Dit kon me niet lang genoeg duren, het leken wel perfecte partituren. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Het cruciale moest nog komen, de patattes-frietates. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Je slaat zo een slecht figuur uit het frituur.Een echte test voor Brian. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. De meeste Egyptenaren in Nederland kunnen wel overweg met een schotel. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak hàd internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor bij de frisse adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Brian was oprecht bang dat ik uit m'n muil zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot uw volgende keer meneer.'
Die volgende keer komt er zeker. Brian verdient een kwaliteits-diploma, naast die van zijn dochter. Plus een virtueel standbeeld. Samen met Olie B. Bommel.
Zet Max aan hun tafel en hij laat met daadwerkelijk talent ze alle hoeken van het discussie-circuit zien. Jos was onterecht the Boss. Dat was Bruce Springsteen. Ik stond namelijk in 1985 op het gras van de kuip. Als Ajacied mijn mooiste concert ooit. One, two, three, four. Vier uur later werd ik wakker.
Ik voel het gras nog trillen. Was langer dan de 99 minuten van afgelopen zondag. Was een thuiswedstrijd voor een Ajacied. Het galgenwaard.
Laat je snor nog langer groeien. Dikke papzakken aan de tafel. Elkaar op de schouders slaande mannen, in de nadagen van hun schaduw. Ik blijf kijken. Je moet kunnen oordelen. Zwartkijkers zijn er genoeg. Gun jonge voetballers hun tijd. Breek ze niet af. We hadden met Ajax afgelopen week een elftal met amper een gemiddelde leeftijd van 21. Ik hing op die leeftijd aan de bar. Was geen kruk. Droop 's nachts pas af. Het wordt tijd dat Gerald Sibon, Björn van der Doelen en Hugo Borst het roer over nemen. Met Hugo de baard in de keel. Aan het roer. En haren op de borst.
Het roeptoeteren kan ie irrelevant doen met zijn grootste vijand. Daar kom ik later op terug. Zegt en pocht dat ie met Willie Brokamp heeft gespeeld. Net zoals de Pirlo Pierlala, Hans Kraaij Jr. zonder enig talent, met George Best heeft samen gespeeld. Ik zou graag met een speler als Pierlo hebben samen gespeeld. Derksen en Kraaij zouden me echter uit de wedstrijd hebben geschopt. Zoals op mijn niveau dertig/Derksen jaren geleden erg gemakkelijk was. Ik kan je vertellen. Ik heb met Wout Blanken samengespeeld, met Joop Bekker en Boudewijn Rensen. Peter Schultes ontgroende me op de training en Herman van Diejen was een geweldenaar op doel.
Johan werd na zijn desolate voetbalcarierre een dollemans schrijver van niks. Op dorpsniveau, NIVO-Sparta onwaardig het sukkeltje van het dagblad. Bleef echter ambities hebben en werd plots journalist in de Voetbal International. Ik kon geen touw aan zijn woordenbrij vastknopen, zouden Anthonie Harmeling en Gordon Ramsey hebben gezegd. Het was 1977, ik schreef een geniale ingezonden brief. Hij werd geplaatst. Op mijn brief of ik er meer zou moeten plaatsen kwam geen bericht terug. Het ging dan ook over Scheidsrechter Severeins tijdens een wedstrijd van FC Den Bosch in de eerste Divisie. Frits de Wette, toen mijn trainer in het eerste van NIVO, vroeg nog waar ik me druk om maakte. Hij werd zelfs hoofdredacteur. Je moet de luiste lijntjes maar kennen. 'Dit is de redding voor de blues in Nederland.' Ha ha ha
Ik ben een die hard Fan. Zou een moord doen om met The Stones op de foto te mogen. Heb alle albums en kan niet wachten op hun nieuwste. Zelfs Keith Richards heeft Iggy Pop overleefd.
Nu zit Johan Derksen, net zoals Mart Smeets een snob, bij De Wereld Draait door. Als Muziekkenner om laatste album van de Stones te beoordelen. Hij wilde laatst niet met The Rolling Stones op de foto na een gesponsorde reis naar hun concert in Cuba. Hij vond ze te oud.
Hij verwijt de mediageile Hilversummers dat ze in alle programma's verschijnen. Je zit overal mannetje. Word sportjournalist. Je kostje is gekocht in de muziekwereld.
Dat er geen soul en Blues wordt gedraaid op de nationale omroepen.
Beste Johan, ga tegen echte heilige huisjes aanschoppen.
Sylvana had 10 jaar lang een Soulprogramma op Radio-5.
PS: 'Tom Waits is niet aan mij besteed.'
DWDD, het faillisement van het feminisme. Net zoals het Sinterklaasjournaal. Hoeveel negerinnen zie je als Zwarte Piet ? Dieuwertje mag af en toe net doen alsof ze iets begrijpt van het onderwerp in DWDD. Halina Reijn speelt ook het domme wicht met de tuinbroek in het verschiet. Sylvana denkt dat ze wordt aangevallen om haar huidskleur. Nee, het is de domheid die ze representeert. Zelden iemand zo geïnteresseerd zien kijken, alsof ze iets van het onderwerp begrijpt. Het enige waar ze aan denkt is hoe ze overkomt. Mooie bril had ze destijds uitgezocht bij haar mislukte boekenprogramma. Peter Jan Rens is ook zo'n megalomane gek. Als mannen schamen we ons voor hem. De drie genoemde meiden zijn echter het rolmodel voor de huidige vrouwen.
Ik roep het al jaren. Ze moeten terug naar de keuken. Dan wil ik wel afwassen. Laat mij de was maar doen. Ik druk op twee knoppen en m'n vuile onderbroeken komen er droog achter de oren, gewassen uit. Ik krijg steeds meer de indruk dat de huidige vrouw weer terugvalt in het verwachtingspatroon van de oer-man uit de jaren 60-en 70. Neem me niet te serieus, neem me met een korreltje zout, maar vergeet me niet serieus in bed te nemen.
Is er een talkshow met vrouwen op prime Time ? Als je tegenwoordig vrouwen op tv ziet zitten ze bij omroep MAX. Is er een Humbertine Pauw ? Een we Catherine kijlen er nog ééntje achterover met Viola en Bonny ? Zelfs Debby Petter ging op hangende pootjes, terug naar de jas vrouw van de burgerlijke klerenkast. Zonder Tom Tom, kan ie niet tegen. Dat zijn broer leuker is. Rick Nieman heeft de juiste achternaam. Dat ie het bed mag delen met een Boer. Je zou er bijna Hollands van gaan bakken. Genoten van Paul de Leeuw en Hans Kesting/Sinterklaas. Ik zeg het zo vaak. De Nederlandse tv is uniek in de wereld. De top. Nu nog een vrouw in een rode jurk die ons vermaakt. Eva als excuus reserve, was me net iets te veel in de leer. Het liefst zonder baard overigens.
Mies en Sonja, stiekem missen we jullie.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 05-12-2016 20:10:52 ]
De directe aanleiding voor het vertrek van de voormalige Mister Universe is de manier waarop zijn collega's door het bushokje zijn getieft en reageerden op de bedreigingen waarmee zij de afgelopen tijd te maken kregen. Volgens Tong was de partij meer bezig met alle media-aandacht en Fylax in het algemeen. Ook heeft ie al tijden geen contact meer gehad met kamerlid Danny, de leider van FOK!.
"In onze groep-app reageerden ze ’s avonds jubelend op de media-aandacht die de persconferentie genereerde. Maar Iwanius heeft mij tot op de dag van vandaag niet gebeld en gevraagd hoe het met me gaat.” lezen we in de Telegraaf.
Tong heeft de rest van FOK! nog niet op de hoogte gesteld van zijn vertrek. "Een scheiding komt niet van de ene op de andere dag. Soms moet je ’s nachts ertussenuit knijpen omdat je partner je niet onbeschadigd zal laten gaan” vertelt hij tegen de Volkskrant. 'Een scheiding kan van alle kanten komen.' Aldus de meester van de schaar.
Het gebrek aan emphatisch vermogen bij Golfer en kompanen is niet de enige reden voor tong80 om de Nederlandse tak van dit takkenforum tijdelijk te verlaten. Zo was hem beloofd dat punten als vrouwenemancipatie, loonongelijkheid in de wasbak pissen en homoacceptatie mits niet tussen geëikeld-soortigen, op de agenda van FOK! zouden worden gezet maar komt er in de praktijk maar weinig van terecht. Volgens tong80 is dat omdat Knorretje te veel rekening houdt met een conservatief deel van de achterban als het gaat over het op de agenda zetten van vrouwen- en homo-emancipatie. En het wijnkeldertje bijna leeg is.
De nieuwe politieke partij van tong80 heeft nog geen programma. Wel zijn ze een officiële partij met een bestuur en kunnen ze meedoen aan de komende verkiezingen. Volgens tong80 zal FOK!IT een partij zijn die werkelijk iets toe gaat voegen aan het huidige politieke klimaat. Voor het geval u even niet meer weet wat Artikel 1 van de grondwet is: Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan. Verder worden mannen van één meter 73 nagefloten door lekkere wijven en homofiele bouwvakkers
Tong80 laat weten dat hij er geen spijt van heeft dat hij zich negen maanden geleden bij de abuiskliniek heeft laten bevruchten. 'Ik was toch al een eikel.'
jonge Jari, groot talent, kiezen.... glad ijs of het groene gras
ambitieus, zocht ie de moelijkste weg
wilde wegbereider worden
ijshockeyers werden al genoeg bemind
kind dromend van verre oorden, van spreekkoren
in groot stadion wilde hij supporters bekoren
na Lahty kwam HJK Helsinki op zijn pad
aan de hand van sportieve vader
belandde de stilist bij de Finse top.
waar moet je dan nog heen
door vader beland je dan bij MyPa, twee jaar achtereen indruk maken
met de grootste glimlach de tegenstanders kraken
Ajax kwam hem op het spoor, wilde zijn carierre verder op de rails zetten
eerste jaar vaak op de bank beland
in het tweede echter bleek de Finse Maradona een vechter te zijn
Bergkamp vertrok naar warmere oorden, zoals het moet en zoals het hoorde
Ajax had er één achter de hand die veel scoorde
rijtje Cruijff, van Basten, Bergkamp kreeg een waardige opvolger
nieuwe legende was geboren, een speler om in je hart te sluiten
niet te stuiten als aanvallende middenvelder, ultieme moderne voetballer
voordat Ronaldo zich ijdel de beste zou noemen, poseerde met gestreken haartjes,
spuugde Jari in zijn handen
zonder verwijfde gebaartjes
soms denk je terug aan het grote Ajax, tegenwoordig vergane glorie
bij de aankoop van Jan van Halst zei Piet Keizer: 'Dit is een garantie voor middelmaat.'
misschien Ajax-Bayern Müchen in 1995 de beste wedstrijd van Ajax ooit
Jari reed nooit een scheve schaats, te triest dat zo'n Halst, al tackelend, Jari's sporen vernielde
die vent moeten we nog elke week aanhoren. Jari zei alleen: 'Ja, zat er wel lekker in geloof ik.'
Gaat goed. Alleen lastig met de feestdagen.quote:
Tong, hoe gaat het met het afkicken? Ik hoop dat je er nog mee bezig bent.
http://staantribune.nl/
Of ze m'n voetbalcolumns en/of gedichten willen plaatsen.
2016 gezien
nachtblind, ontploffende
schrik je rotjes
bijkans het schip gemist
groot dorp in een klein stadje
Ellie, Heiny, Bax, Boelie
degene die ik vergeet
degene die niet meer
naar de Toren kijken
vanaf de Bommelse brug
Eeuwig in ons hart
zo'n toren krijg je niet snel neer
blik voor uit
schichtig achterom kijken
het verleden mag niet worden vergeten
Weet je wat het grootste probleem is ? Er komt niks moois voor de lelijkheid in de plaats. De Philipsschool was de lelijkste school van Nederland. We missen het, omdat er velen mooie herinneringen aan hebben. Het was echter een rechthoekig, vierkant blok beton, met hier en daar een raam. Stijle trap naar boven. Het was echter wel onze eigen Bommelsche lelijkheid. Onze nostalgie. Die daar begon. Stonden we op de planken. Eindejaars-musical met opoe in de zaal. Op een kinderstoeltje. Als het kon. Ouders lachen, je had geen idee waarom. Had ik de baard in de keel. Na Chrisje van Hees en Margé Riebergen was dat een harde brom.
Kennen we de Katjes nog en de Hugo ? Geen architectische schoonheden, maar je kon er wel achterom. Nu zijn het woningen, in de binnenkom. Bommel groeit, noemden ze vroeger de buitenkom. Tegenwoordig buitenom, om in Bommel te komen. De gymzalen, zijn ook al weerom. Van de weeromstuit verdwenen. Bij de MAVO, of op de Thorbeckestraat. Met de lange van Zeijl, de bocht afsnijden. Binnendoor, als het kon. Achterom kijken is niet nodig. De toekomst ligt aan je voeten. Maar de Bommelse ziel en zaligheid, is aan het verdwijnen. Ligt haar hiel en zaligheid.
Waar is de Boemel gebleven ? Zat er nog in de zandbak, kwetterend, het nest bevuilend. Is er iets voor terug gekomen ? Is er iets gelijkwaardigs voor de aanstormende jeugd ? Tafelvoetballen of erna te laat thuiskomen. Iets anders eigenaardigs. Een Bolle, Johnnie van Veen of van Zelst en Vos. Total loss thuiskomen. Uitgewoond. Wel binnen de lijntjes gebleven.
Er is zo veel verdwenen inmiddels. Kom je na 10 jaar weg geweest te zijn terug in Bommel, drijft de spits nog steeds in de rommel ? VV Zaltbommel ?
Olympia leeft alleen nog in de Bommelse gedachten. Elitaire kunst wel in de grachten. Geen buitenom meer voor de rechtsbuiten. Spits staat alleen te wachten. De Torenspits ziet nu ook van Voorden verdwijnen. Echte Bommelaars, sommigen heel hun leven aan het gieten en aan het dooien.
Zwemmen inmiddels in de waal, olievlekken in je nek. Sinterklaas kwam er aan. Kilo of twee. Niet op open zee, nee, aan de Bommelse kade. Geen schade verder. Kwam door de vroege pepernoten in de HEMA. Gelukkig hebben we het draaiorgel nog. Zie ginds komt ie aan. Het Bommelsch bestaan is niet allemaal erg. Martin Conrads ziet je al staan. Lachend en zwaaiend. Die bril staat ons allemaal. Jip en Janneke mogen blij zijn met zo'n staanplaats op de dijk. Geen gezeik. We voelen ons in Bommel blijvend rijk. Iedereen in z'n eigen herinneringen graaiend. Maar er is weer iets verdwenen, iets dat we allemaal kenden als instituut. Nooit verwacht. Maar het verhaal is uut.
Boerin Bertie en Bertina, koe nummer-17, bekend van Boer Zoekt Vrouw, zijn uit elkaar. De twee kwamen erachter dat ze meer vriendinnen zijn dan geliefden. Ze wilden de ongelijke relatie niet te lang uitmelken. Wat ook tegenwerkte is dat de vrouw van Ronald Koeman, Bartina heet. Dat gaf een scheef beeld van de realiteit. Als het nou de vrouw van Erwin Koeman zou zijn geweest hadden we minder dubbels in de roddelbladen. Nu uitkijken dat ik geen Erwina aan de haak sla. Verder houd ik niet van tennis. Een potje voetballen kan ik wel waarderen.
Bertie zegt: "We hebben echt geprobeerd om er samen wat van te maken op de boerderij. Bertina heeft de stier bij de horens gepakt en heeft veel moeten opgeven om bij mij te komen wonen en we hebben ons stinkende best gedaan, maar Bertina was samen met mij niet gelukkiger dan alleen. En als mijn dierbare vriendin niet gelukkig is, ben ik het ook niet."
Bertina is een maand geleden vertrokken. "Ik ben net voor kerst naar mijn oude huis teruggegaan om te kijken of ik Bertie en Zeeland heel erg ging missen. Ik moest constateren dat dat niet zo was. Daarom hebben we deze week de knoop doorgehakt en besloten zonder elkaar verder te gaan. Je kunt dit wel blijven uitmelken, maar daar schiet je niets mee op. Ik hoop dat de media ons met rust laat. Daar zitten we niet op te wachten"
De relatie tussen Bertie en Bertina liep kort na afloop van Boer Zoekt Vrouw ook al spaak, toen vanwege de gekte rond het programma. Daarna vonden ze elkaar weer. Bertina stond tegen het schrikkeldraad in het weiland te pissen en Bertie kwam op het gegil af. In mei vorig jaar gingen de twee samenwonen.
Tong, Marco, de Pang, Roelie, Henrie, Freek, Daan.......
De rechtsbuiten.....
de laatste langs de lijn
bezijden de waarheid, ontkalkt
raspaardjes, bestaan ze nog
verschijnen ze niet meer
ontdaan, kalk aan de schoenen
de bal dribbelt, maakt het onderscheid
links of rechts
buiten spel dat rest
binnendoor dreigen, er omheen
schijnbeweging, hinkelend gepasseerd
verdediger, op verkeerde been
kop groter, jong geleerd, de held op sokken
Coentje, Sjakie, van Beest, Robbie de Wit, Henry Stehman
ge wit, balbezit is heilig
Johnnie rap van tong rept er van
rappers, hoogmoedig
nul vasthouden, eenzaam de spits
wachtend op de bal van flanken
niet meer nodig, niemand te bedanken
Arjen gaat binnendoor
hele tribune naar de overkant
in de Meer, is niet meer
scheer je weg meneer, rakelings, legendarisch bekant
Voetbal, romantisch in de leer
Tsjeu, schaar in de hand
wat blijft zijn herinneringen
krantenknipsels
geknipt voor het vak
Waddle, Moulijn, Rensenbrink, Garrincha, Henkie Nijhof, Pietje Keizer
droom ervan, dribbelaars langs de lijn
de zijlijn, gehecht aan dribbelaars
ik ga even dichten
kan geen kwaad
kan niet deren
beweer maar anders
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
En, nog iets van gehoord?quote:
Net een mailtje gestuurd.....
http://staantribune.nl/
Of ze m'n voetbalcolumns en/of gedichten willen plaatsen.
Ze vonden het niet echt iets voor hen. Misschien vonden ze het wel waardeloos. Ze waren iig beleefd.quote:
Ik dacht dat er een dichtbundel uit zou komen.quote:
[..]
Ze vonden het niet echt iets voor hen. Misschien vonden ze het wel waardeloos. Ze waren iig beleefd.
Dat is voor later. En worden columns uit Bommel. Mijn gedichten zijn mediocer. Huis tuin en keuken.quote:
[..]
Ik dacht dat er een dichtbundel uit zou komen.
Ik ken mijn plaats.
Hindelopen links af
klunend naar Franeker
lopend schaatsen
dubbele ijzertjes
niks geen elfstedentocht
heite en mem
kennen Bommel niet
in gezwinde pas
naar de paddengracht
van der Hart, ouwe man toch
alcoholist bovendien
Dienst, 1966, Bachramof
zonder Duitser te zijn
fout tegen Engelsen
stuiptrekkend
drie keer nul
Heinz tomaten ketchup
Heins kroket
uit met de pret
bidden
geknield zelfs
overwelmd
voetballer die het redt
in het buitenland
niks te zoeken
opa spreekt
triest
jeugd van nu
later niks te melden
hart uit voetbal
gestolen geld
uit het veld geslagen
Wat is nou een echte Bommelaar ? Net bij haar naar binnen gelopen. Effe bijkletsen en vragen hoe het gaat. Was op weg naar Hans Anders. Zoiets als bakkerij Broodje half om de bebouwde kom. Maar dan anders. Ellie ziet het nog steeds zitten. Mede door het lieve Chiwuwawohawido hondje. Besnuffelde me alsof ik Loekie de Leeuw zelf was. Ik zei tegen Ellie dat baasjes vaak honden uitkiezen die op hen lijken. Dit was een speels, nieuwschierig en mooi hondje. Maarten van Rossum heeft bijvoorbeeld een Sint Bernards hond. Waarbij Maarten de voorproever is van de Jägermeister. Struis en zonder ruis stond Ellie een lieve klant te woord. Ik herkende haar als oud-badmeester van het Sportfondsenbad. Er kwam een Oh-Jaatje. Bende gij Herman ? Van Willies ? Ijs gebroken. Het ontdooien was toch al in gang gezet.
Ellie is import, zoals ze dat zeggen. terwijl ge bijna niet meer Bommels kunt zijn dan zij. In Olie B-&Geintje is ze de toverstok die nooit een verzuurde ouwe taaie zal worden. Ze krijgt gelukkig van veel Bommelaars een steunkous. Vanaf het begin klikte het. Gemengd Bosch/Bommels lullen. De één probeert ad-remmer te zijn dan de ander. Met een knipoog gevatter . Dat hoef je Ellie niet te leren. Dat is er waarschijnlijk met de paplepel ingegoten. Ellie is nu de opvolgster als malepel.
Bommelsche dropmix gekocht. Ge kunt zun mins immers nie mè lege hande loate stoan.
Geen geld op zak. Tegenwoordig is pinnen een uitkomst. Maar zo groot het plezier is om in een snoepwinkel te pinnen, zo klein zijn de pinautomaten vaak. Aan het stuntelen. Vraag ik aan Ellie waar ie nou precies in moet.
'Herman, ge bent de jongste niet meer, maar ge kunt de gleuf toch nog wel vinden ?'
Geen idee. Vond het mooi staan bij buitenland.quote:
Waarachtig
Afzender
tong80
PS
Mocht je me
Missen
Ben ff
Pisse
ik liep Wilma vanochtend tegemoet
ze zwaaide,
enthousiast
ik zwaaide terug
deur open, riem los
hond op m'n pad
ze zwaaide amicaal
gelukkig een lieve lobbes,
laat dat maar aan Wilma
die kwispelt zelf zonder staart
een spring in 't veld
altijd goedlachs
altijd een praatje
altijd met goede zin
altijd de positivo in de stad
altijd vergeten dat ze import is
een echte Bommelaar
het was nog vroeg
dag kon niet meer kapot
moest de trap nog op
met een glimlach hijgen
hijgend met boodschappen
maakte niet uit
voelde me de koning te rijk
met Wilma van den Heuvel
Koningsetappe, met Wilma achterop
Stad. En ik post dit meestal eerst op "Een echte Bommelaar." Vandaar. Inteelt zit in de dorpen in de Bommelerwaard.quote:
waarom ben je zo geobsedeerd met 'import'? is Zaltbommel nou echt zo'n inteeltdorp?
Kroketje voor de wedstrijd bij Schulte. Wist toen nog niet dat het traditie zou worden. Vooral in de rust. Als we van tribune wisselden. Ik vroeg me bij de eerste aanblik af of het veld ook groter was dan bij Nivo. Helemaal geïmponeerd als klein menneke door het enorme stadion met sintelbaan. Zelfs een dak boven ons hoofd, mocht het gaan regenen. Witte shirt met diagonale zwarte balk, tegen witte shirts met rode verticale streep. Weet nog dat ik het contrast zo mooi vond.
Zag eindelijk de echte Cruijffie spelen. Mijn Cruijffie blafte eigenlijk meer van zich af. Johan heb ik destijds amper aan de bal gezien. M'n sjaaltje had ik vlak voor het einde van de wedstrijd al weggemoffeld. Denk niet dat Cruijff ooit een slechtere wedstrijd heeft gespeeld. Pa plaagde me er nog mee. Ajax won met een schamele 0-1 van de uiteindelijke degradant. Later kwam het nog goed tussen mij en FC Den Bosch. Heb sinds die wedstrijd 3 clubs in m'n hart. NIVO-Sparta, Ajax en FC Den Bosch.
We reden met een man of tien iedere twee weken met Bommelse voetbalvrienden naar Den Bosch. Eerst met een zwart-witte vlag op de stang gebonden, later met een blauw-witte. Verzamelen bij de Mavo. Daar woonden Rene en Boudewijn Rensen. Vooral René de ultieme FC Den Bosch supporter. Ex-eerste elftal speler van Nivo en al jarenlang wonend in Utrecht. Zou me niks verbazen als ie nog steeds een plakboek van FC Den Bosch bijhoudt.
Heb van Basten twee keer live gezien in het stadion. De omhaal tegen FC Den Bosch in de Meer, en z'n last minute goal tegen de Duitsers op het EK-88. Ik schijn toen achter het doel gestaan te hebben. Cruijff dus één keer. Ik was in de Arena toen Arsenal er speelde en ik er Bergkamp zag schitteren, met Maradona op de bank van Boca Juniors. Waar ik eigenlijk het meest trots op ben is de hattrick van Willem van der Horst tegen Ajax. Toen dacht ik. We staan gelijk. Het voetballeven kan zo mooi zijn. Ache de romantiek maar wil zien nust het grote geld van tegenwoordig.
de dageraad in het mooiste ogenblik
de blik in je ogen
onophoudelijk
de bloesem die geboren wordt
in de rulle aarde
gepland in de toekomst
weg van het verdorde
het ogenblik
de blik
het contact
zal oneindig zijn
in nevelen gehuld
onbeschut,
in de verte
over het water
genietend
het uitzicht voelt
als thuiskomen
geen brug te ver
je weet
het komt goed
onze toren
onaantastbaar
bij benadering
door een grootheid
opgevoed
in Piet schuilde de schaduw
de schaduw die
in bescherming nam
de luwte
de voorzet
de schaar
de dubbele schaar
twee bescherm engelen
elkaar koesterend
in de voetbalhemel
quote:
tong
herm
in de volksmond
ook wel de herm
in een berm
met rozen
heerlijk genieten en
lekker vozen
de romantiek is niet te zoeken
ik probeer hem te vinden
ik probeer herman te verslinden
maar het is een fantasie
zittend op herm's enorme bierbuik
wegmisbruikers rijden in een fuik
kijken doen wij via een oog en een luik
hoeveel rozen passen er
in herm
ik pluk ze uit de berm
herm was allang overleden
de klaprozen
een stuk of driehonderd
heb ik in zijn reet gegleden
Herman Brood
ook niet
maakte er nog iets van
André zocht het hazespad
Armand hoofd in de wolken
heel Brabant gecremeerd
jaar lang gratis stoned
Theo Koomen kon niet voetballen
zong als de beste
de bovenste Toon
leg neer die bal
de schutterende schittering
het wordt steeds schaarser
Tsjeu la Ling
Pietje vol betovering
de koning te rijk
alleenheerser
het universum, keizer
van de dubbele schaar
Het was onze eigen Bommelsche lelijkheid. Onze nostalgie. Achter de school gymles van de lange van Zeijl. Eindejaars-musical met opoe op een kinderstoeltje voor het podium. Ouders lachen, je had geen idee waarom. Had ik de baard in de keel. Na Chrisje van Hees en Margé Riebergen was dat een harde brom. Ik was Kwak na Kwik en Kwek. Had Gerrit May mooi verzonnen. Wat was ik in die tijd jaloers op de generatiegenoten van de Hugo de Groot-school. Kwamen op zaterdagmiddag-televisie in klassewerk. Hans van Willigenburg bakte ze toen al bruin.
Kennen we de Katjes nog en de Hugo ? Geen architectische schoonheden. Je kon er wel achterom. Nu zijn het woningen, in de binnenkom. Bommel groeit, noemden ze vroeger de buitenkom. De gymzalen, zijn ook al van weerom. Van de weeromstuit verdwenen. Bij de MAVO, of op de Thorbeckestraat. Tijdens de gymles bij het warmlopen, op koude blote voetjes, de bocht afsnijden. Binnendoor, als het kon. Achterom kijken is niet nodig. De toekomst ligt aan je voeten. Maar de Bommelse ziel en zaligheid,
is aan het verdwijnen. Ligt haar hiel.
Waar is de Boemel gebleven ? Het "Jeugdhonk." Zat er nog in de zandbak, kwetterend, het nest bevuilend op de kleuterschool. Is er iets voor terug gekomen ? Is er iets gelijkwaardigs voor de aanstormende jeugd ? Tafelvoetballen of erna te laat thuiskomen. Een Bolle, Johnnie van Veen of van Zelst en Vos. Total loss thuiskomen. Uitgewoond. Wel binnen de lijntjes gebleven. Op tijd naar bed. Tegenwoordig gaan ze om 0.00 uur op stap. Wij stapten dan op de fiets.
Er is zo veel verdwenen inmiddels. Kom je na 10 jaar weg geweest te zijn terug in Bommel, drijft de spits nog steeds in de rommel ? VV Zaltbommel ?
Olympia leeft alleen nog in de Bommelse gedachten. Elitaire kunst wel in de grachten. Geen buitenom meer voor de rechtsbuiten. De midvoor staat alleen in de spits te wachten. Mooi dat de Verdraagzaamheid de epiloog heeft aanstaande weekend tijdens de carnaval.
We zwemmen inmiddels in de waal, olievlekken in je nek. Kan Kees niks aan doen met zijn Zwaansschip. Sinterklaas kwam er aan. Niet op open zee maar op tv. Net zoals de Nieuwe Bommelse brug live werd geopend bij de nationale omroep. Gelukkig hebben we het draaiorgel nog. Zie ginds komt ie aan. Het Bommelsch bestaan is niet allemaal erg. Martin Conrads ziet je al staan. Lachend en zwaaiend. Die bril staat ons allemaal. Jip en Janneke mogen blij zijn met zo'n staanplaats op de dijk. We voelen ons in Bommel blijvend rijk. Iedereen in z'n eigen herinneringen graaiend.
ware zucht komt van diep
longen vol lucht geblazen
echte bazen, weten te beheersen
gemakzucht, energie ophalen
opladen voor wat
komen gaat
kunnen grazen
wat staat te wachten, melancholie, romantische gedachten
koud in het veld,
handen in zij
warmlopen overbodig
kost te veel kracht
zal nog nodig hebben, dan onverwacht
'geef bal aan mij'
overdacht doch spontaan, langs de lijn
in de voetjes zoals dat heet, warmte in aantocht
niet iedere bal hoeft
toverbal te zijn, echter
met tovenaar in dienst, kleurt de hemel blauw
komt regenboog tevoorschijn
voor dag en dauw, wachtend om te schitteren
eerste sigaret, aansteker in zak
vuur uit sloffen, moet vlammend hard zijn
zie hem lopen, naar vogeltjes fluitend
omringd door duizende
toeschouwers, doch alleen
zon schijnt, briesje in haar blaast
open gesloten dak, heerlijk in natuur
buiten
slenteren verandert in dartelen, eindbaas
veulen in wei, alleen met bal kan ie zich uiten
al snel cultheld, wordt hier en daar verteld
kan raar lopen, een antilope op het veld
hangende schouders en kromme pootjes, onverhuld
onvermeld
onvermeld dat deze speler het publiek bekoorde
In koor bezongen ze heldendaden, 'Jóóósef, Jóóósef, Jóóósef'
die het herinneren weten : József was de ultieme cult
József, tovenaar van Tatabanya
Kiprich sprak met bal aan voeten
minimale culthelden, blazen hoog van torens
puffend en zuchtend liet József zien
hoe het zou moeten
niet alleen grootspraak
de echte cultheld
dartelt in het veld
scoort bovendien
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 23-02-2017 15:10:24 ]
Af en toe iets minder idd.quote:
je tong is scherp, je potlood iets minder
De eerste keer met vrienden op vakantie, naar Vlieland. Eerst de trein, daarna de boot in Harlingen. Stoere jongens van 17 uit de provincie. Zouden het wel even gaan maken. In Utrecht overstappen. Later ging René (Kiep) er zelf wonen. En bij oud-landskampioen DOS voetballen. Verder Kees, Henri en Jack (Scheur). Harry (Muis) en Ton (Lut) kwamen twee dagen later. Moesten nog huiswerk maken of zo. Waren immers pas 16. Lutje had toen al het grootste woord. Snotaap nog van één meter 60. Grote charmeur in het uitgaansleven en bij de oudere meiden. Lach aan z'n kont heet dat.
Eenmaal op de boot gingen we buiten aan boort van het uitzicht genieten. Stonden wel verdacht veel geitenwollensokkers met een vlindervanger aan de reling. Dat realiseerden we ons pas echt toen we de boot uit Terschelling passeerden. Die was op de terugweg naar Harlingen. Kees: 'Herm, die is drie keer zo groot. En veel meer mooie meiden.' Hangend over de reling kreeg ik een windvlaag in m'n mond. Moest een beetje rochelen en spuugde het weg. Recht tegen de wind in. Het waaide terug op de jas van een flierenfluitende natuurgenieter. 'Jeetje wat smerig, potjandorie nog an toen.' Toon Hermans zou die spreuk hebben herhaald. Haagse Sjonnie uit de Schilderswijk had m'n neus gebroken. Die gaan gelukkig niet naar Vlieland. Zat zich op dat moment klem te zuipen in Lloret de Mar. Daar zou ik laten nog eens met Kees en Johan belanden. Kwamen Dickie en Johnnie uit Bommel nog op bezoek. Mede-voetballers uit het eerste van NIVO-Sparta.
Tent opgezet. Leuke aanmoedigende stimulans van de meiden die onze buren werden. Uit Dokkum en hoog volleyballend. Als sporters onmiddellijk een mooi gespreksonderwerp om contact te krijgen. Toen de tent eenmaal stond gelijk naar het strand. Stortemelk, de camping, lag immers achter de duinen. Eenmaal op het strand maakte ik van de eerste de beste blote borsten een foto. Had ik in Bommel op het strand nooit gezien. Zal wel een randstedelinge zijn geweest. Henri ingegraven en een frisbee op z'n hoofd gelegd. Waarom weet ik nog steeds niet. Hij zal er wel om gevraagd hebben.
's avonds stappen in De Witte Zeeman. Leuk contact met de buurvrouwtjes. Na een paar dagen gingen we eens in de tegenoverliggende tent kijken. De Stoep. Zaten Hans van den Heuvel, Jaap Bambacht (De Bums) Paul Ruijsink en Theo Vanrijen. Ouwe jongens krentenbrood. Stonden ook op Stortemelk. Paul en Jaap volgens mij op de motor. Waren al veel ouder en volwassener dan wij. Zeker 21.Die zochten dus een relaxtere omgeving om te gaan stappen. Al die drukte van jonge minse. Inmiddels klikte het steeds beter met Ineke uit Dokkum. Van het één kwam het ander en voor je het weet heb je duinzand in je bilnaad. Na 2 weken kon ik Peter's Gun, The harder they come en Is she realy goïng out with him wel dromen. Dromen deed ik nog lang over Ineke. Zij was op haar 18e natuurlijk al een fase verder in haar leven. Met haar uitzet bezig ofzo.
Later met m'n maten vaak naar Terschelling geweest. Ook met andere Nozems. We waren onze onschuld al aan het verliezen. De echte onschuld blijft echter altijd bij je. Een jonge geest valt niet te verspoken. Nog verschillende soorten Inekes ontmoet. Niemand was zo goed aan het net en zo sterk bij de eerste oogopslag als zij.
Oh ja. René had geen zin om de zware tent helemaal mee naar Bommel te slepen. Stak er de fik in. Ons snel uit de voeten gemaakt. Immers de broer van René, Jan Rensen (fotootje bouwen) werkte op Stortemelk. We waren sneller weg dan dat Joop Zoetemelk de Tour won. Hetgeen we in de kantine live hadden meegemaakt. Joop was even niet de eeuwige tweede. Zoals Ineke voor mij de eeuwige eerste blijft.
de zon kwam
keek
om zich heen
zag, overwon
verdween weer
niemand weet
waarom hij
zo kort scheen
ge rijt op de brug
ge ziet
de toren
geen weg terug
de ouwe brug
nust oe
de waal kabbelt
de mins wauwelt
Bommel in het vizier
thuis komen
ache nooit
weg zeit gewist
wie hem heeft gekend
werd verwend
zijn gulle lach
van oor tot oor
de lach aan zijn reet
wat heet
toffe gast
gaan je missen Gerard
het verdere leed
blijft je bespaard
je blijft een godenzoon
Vandaag zit hij, geloof mijn woorden
In zoveel mooiere oorden
Jouw dierbare vriend Gerard
quote:
Gisteren was hij nog ziek en verward
Vandaag zit hij, geloof mijn woorden
In zoveel mooiere oorden
Jouw dierbare vriend Gerard
dan je zal denken
is nader
naderde dan
je bevroedt
het gemoed
is ver weg
helaas, de zon
schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt allemaal goed
Dacht is misschien een keer leuk iets over amateurvoetbal.Dit is het laatste seizoen van de NIVO Sparta speler Björn Jongste. Ik kwam een wedstrijdverslag tegen uit 2011. Daarin wordt vermeld dat het zijn 599ste wedstrijd is. Ik weet niet hoe oud ie is inmiddels. Debuteerde als groot talent in het eerste.op 16jarige leeftijd. Sokken op half stok, scheenbeschermers zijn voor mietjes. Shirt uit de broek. Een aanvoerder pur sang.
We zijn inmiddels weer 6 seizoenen verder. Het record van doelman Herman van Diejen zal ie niet halen. Die verzorgde zelf, bescheiden als ie was, zijn duizendste jubileumwedstrijd. Kees van Schutterhoef had er ook veel, bij Olympia. Twee grote namen net zoals Sjaak Jansen en Rinie Hein. Arie Appeldoorn wil ik noemen voor mijn internetmaatje Rickie Appeldoorn. Die het hoog in de bol kreeg en plots Richard heet.
Björn is FaceBook-loos, Houdt niet van die fratsen. Spugen in de hand en poetsen. Techniek en karakter. Bij Roda Boys gespeeld en Schijndel. Ach een bouwvakker gun je een mooi zakcentje. Bedankt Björn voor alle jaren bij NIVO. Je hebt nog net het eerste meegemaakt in het mooie nieuwe sportpark. De watertoren zal geen tranen laten. Hij ook niet. Mooie toespraak. Als aanvoerder op het bordes van het Gemeentehuis in 2007:
'We hebben gewonnen, bedankt allemaal.' Typisch Björn.
ooit zei iemand
ik ben niet links
ik ben niet rechts
ik ben recht door het midden
deze man
gaat bij Hoevelaken links af
geeft rechts voorrang
zonder problemen
een wegbereider
op weg naar Den Haag
zijn sporen achter gelaten
alles op de rails
de politieke kleur vergeten
midden in het land
midden tussen de mensen
Arie Ribbens is jaloers
Albert kan niet zingen
aan het stuur zat ie wel
dank je wel Albert van den Bosch
in Bommel zijn we een bietje trots
Opa Henk, de ijzerboer.
'Nee, ik hiet Driek zei Driek.' 'Gehiet toch allemaal Jan bij jullie?' 'Bijna allemaal, m'n vader hiet Henk.' 'Ik dacht dat juist Henk, Jan hiette.' 'Nee de vader van m'n vader hiette Jan.' 'Net zoals nog drie anderen in de familie.'
'Das dan drie keer Jan, Driek. Veur het zelfde geld hadde Driekus Jan geheten.' 'Net zoals Jan Hendrik van Veen op de lagere school. Die hiet gewoon Johnnie.' 'Ik noem m'n broer ok gin Jan Willem.' Zo vroeg ik laatst aan Nel, hoe het met haar broer Jan Jozues Cuik ging. 'Wie ?' vroeg ze lachend. 'Zo noemen we hem al 40 jaar niet meer.' Ze lag in een deuk. 't is gewoon Jan.'
Afijn, na het handen schudden in de Koningstraat, ondertussen kijkend naar de imposante tatoeage op z'n arm, zal vast moeder met een hartje op hebben gestaan, begreep ik dat ze wel allemaal Welsing heten.
Kwam ik al helemaal in een moeilijk pakket. Van de één naar de andere Welsing, via Schouten en Damen (geen Nelissen, da's dan weer Heesbeen) terug naar de roots van de ultieme ijzerboer. Henk Welsing.
Voordat we de rode draad van het verhaal kwijt raken. Ik wist inmiddels dat Henk, Henk hiette. Volgens Driek, de zoon van Henk en de broer van Jan, zijn vader, de schoonvader van Lia, de oudste en langst werkzame ijzerboer in de Bommelerwaard. Boer klinkt misschien denigrerend. Maar ijzeragrariër bek niet echt. Vergeten naar z'n leeftijd te vragen. Maar de vader van Driek en de Jannen. de zoon van de opa van de Jannen, die ok Jan hiette, moet wel tegen de 90 lopen. Hij loopt nog steeds mee, al beunend en steunend met z'n zoon. Drie keer raaie mè wie.
Toen Opa Henk Welsing uit Veenendaal moest vertrekken zocht ie z'n heil in Bommel. Toen waren "we" nog gastvrij. Is er nog een ziekenhuis-kerk-en straat naar vernoemd. Hoor net nu de klokken luiden. Bim Bam Bommel. Henk Welsing ging al jong werken en voor zichzelf zorgen. Kwam er een gezin bij. Jan en Alleman, zou Bert Haanstra zeggen. Henk Welsing was Mark Rutte 50 jaar vooruit, met dit verschil dat de participatie-samenleving van Henk Welsing er socialer uit zag dan het gedrocht van Mark Rutte.
Het kamp, zoals we dat in de volksmond noemen werd gesloten. De bewoners werden naar een groot woonwagenkamp in Tiel gedirigeerd. Ho even dacht Henk Welsing, zo zijn we niet getrouwd. Bommel heeft m'n hart gestolen. En ik ga geen aangifte doen.
De vader van Driek en de Jantjes, de hoeder van het oprechte oud ijzer, woont nu al bijna 50 jaar op de Heksewal. Dat noemen we nog eens integreren. Henk Welsing, de hardwerkende ijzerboer, je zou bijna zeggen de ultieme ijzervreter, heeft later alsnog aangifte gedaan bij de gemeente Bommel. Of ze in het geboorte-register erbij wilden zetten dat z'n dochters geen Jan hieten.
het mooie van Bommel
het mooie van Bommel
kun je niet genoeg herhalen
de schoonheid
ligt te dichtbij
zie de toren
zie de brug
zie de echte Bommelaar
waar ook import
wordt gekoesterd
met beide armen
omarmd
wapperend in de windluwe stilte
kwispelende benen
rank, bijna oneindige benen
ik stond even stil
ze had geen idee
geen idee dat ik staarde
ze was op weg naar de lente
eeuwig rokjesdag
geen bril nodig om de schoonheid
van de vrouwelijke, de vrouwelijke alles
te adoreren
beter dan andersom
te groot voor een dorp
deze muts
weet hoe het moet
geen feest
geen festival
goedgemutst naar huis
een pluim op de veren
een veer in je reet
daphne
de feestburgemèster
van Bommel
één minder dan Tatjana
het verschil
Tatjana kan niet voetballen
de doppen in de noppen
de nietjes, van de Playboy
kleven vast
de pagina's
over het kampioenschap van Ajax
zullen ook beklijven
de Mèrt
kijk naar binnen
mannen die lintje verdienen
Lin en Hans
de eeuwige lach
niks neps
aanpallend
ene kwast
de ander kwatst
weet niet of Hans kan koken
Markzicht op het lint kan toveren
verdwijnt veel uit de stad
kan me veel gestolen worden
niet het hart
Hans Heijman en lin, paar apart
de nieuwbouw was de Balkan
boomplantdag in de nieuwe wijk
de Spellerwaard
achterhaald, ingelopen
de Waluwe tegenwoordig
ik verdwaal er
ben de weg kwijt in Bommel
het is als in het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om
op de hoek zitten in je gedachten
nog steeds mannen op het kratje bier
te vieren dat Feyenoord de Europa-Cup won
lang geleden
we blijven denken aan het hart van Bommel
zoals in Rotterdam
de Kromme en ijzeren Rinus
hun hart in het gebroken centrum
mijn Bommelse hart ligt in De Stad
ik verdwaal nog steeds in de Spellerwaard
de zwaluwen vliegen over de stad
ligt niet aan de Waluwe
Ligt aan mij
Leuke zaak, iets te weinig stoelen om een mooie ambiance te maken, maar verder is de aankleding gezellig. De verschillende kleuren ijs maakt het er nog vrolijker op.
Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank, maar er is ook een keuze om uit de eetmuur een kroketje te nemen of een frikandel. Net wat je wil. Je gaat dan aan de andere kant van de muur op een bankje zitten te genieten. Nog net niet stoepranden of vrije trappen oefenen.
Anton heet niet voor niets Anton. Aantoonbaar geslaagde cafetaria. Waar vind je in Bommel nog een aantoonbare bank ? Zelfs de leugenbak is er niet meer. Dit zal Anton niet gaan nekken.
Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog, man en vrouw dus afwisseling. Anton was erg bezig om het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de bak. Erg leuk om dat live te mogen zien.
Het Jupiler bier uit de Jupiler league ontbrak nog. Misschien volgend jaar. Anton wist steeds weer een mopje te tappen.
Zijn vrouw was inmiddels druk bezig met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze cafetaria en was de dame die elke friettent zich wenst.
Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld. Anton bleef maar zwaaien. Het scheelde niet veel of hij stond er op Koningsdag met een Kampioensvlag van NEC.
Ik had het bescheiden gehouden en de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een liamboutje met satésaus. M'n partner, een vriend, denk niks verkeerds, nam een patatje oorlog. Over z'n oorlogstrauma zal ik het later hebben. Iets met een verloren WK-finale.
Alles was perfect op temperatuur. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg. Ik ging alsnog op de reservebank zitten. Ik kon als boffert, ieder moment vanaf de bank in de Goffert invallen.
Als aperatief nam mijn vriend een ijsje van Kiwi en aardbei. Mooie NEC-kleurencombinatie zei Anton. Hebben we dit seizoen te weinig van genoten. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren-slaatje. Vraag me als ik het thuis eet, altijd af waarom er zo'n klein kut-lepeltje bij zit. Een heel huzaren-stukje om een klein gedeelte van het slaatje op je lepeltje te krijgen.
Dat was even wennen na de patat stoofvlees. Maar achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje.
Nadat de vlag van beste Cafetaria van Gelderland een jaarlang boven de TIGO hing. Mag de vlag weer uit voor een aantoonbaar, geweldige eigenaar en voor een door echte Bommelaars gewaardeerde friettent.
Anton mag na de degradatiestrijd van NEC een wapperende vlag ophangen voor zijn geweldige zaak.
In de voetsporen van zijn ouders en in de voetsporen van Jantje Peters. Jantje scoorde als NECer ooit 2 keer op Wembley tegen Engeland. Misschien wel de beste wedstrijd die Oranje ooit speelde. Anton en zijn TIGO krijgen geen 14. Da's alleen de grootste gegeven.
Op deze Koningsdag krijgt ie in de geest van Johan Neeskens, die zijn tegenstanders wel rauw lustte, een dikke 9. Met vlag en wimpel geslaagd.
Had dus weinig kans ooit iets met het schoolvoetbal te winnen. Hockey was een ander verhaal. Dan had je Freerk Oltmans in de spits en Coert Zondervan als spelverdeler. Garantie voor succesvol. Kon je een notaris vast laten leggen. Ome Sijm werd en wordt ie genoemd. Voor mij is ie letterlijk en figuurlijk een oom.
Ome Sijmen is inmiddels 85. Weinig Bommelaars die hun voetbalsporen zo hebben achtergelaten in Bommel. Als voetballer aan de wieg van NIVO-Sparta in 1953, tot op hoge leeftijd als trainer actief geweest. Zijn enthousiasme nooit verloren. Ook bij andere clubs was ie trainer. Vaak succesvol, overal wordt ie nog met open armen ontvangen. Van Zuilichem tot Dussen en van Herwijnen tot Madurodam. Markante man. Overal een mening over en overal verstand van. Dat maakt hem zo leuk. De Bommelse kruising tussen Piet de Visser en Wiel Coerver.
'Ik ging altijd in overleg met aanvoerder Joop Bekker, en deed daarna wat ik al in m'n hoofd had.' Ik heb trainers meegemaakt in het eerste van Bommel die je lieten lopen en opdrukken in de sneeuw. Waar ik daarna mee degradeerde. Die mocht het voorwoord schrijven in het jubileumboek van 50 jaar NIVO Sparta. In hetzelfde boek waar families geportreteerd werden. Een portret dat ome Sijmen alleen al had verdiend. Ook door zijn zonen Jan en Peter. Bekend als de Binkies. Beiden eerste-elftalspeler. Ik zelf speelde met beiden samen. Op m'n 15e scoorde ik tegen Roda Boys. Had eigenlijk geen idee. Was in de jeugd gewend altijd te scoren. Komt Peter naar me toe gerend als linksachter. Springt op m'n rug en we vallen op het gras. Geneerde me kapot. Ik was gewend te juichen als de Kromme of Cruiffie. Omdraaien en handje in de lucht. Maar de genen van ome Sijmen waren doorgegeven aan neef Peter.
Veel NIVO-spelers hebben onder ome Sijm gespeeld. Sommigen hebben minder goede ervaringen met hem. De meesten echter herinneren hem als een positief ingestelde trainer, die aanvallend wilde spelen. Er zijn ook mensen die hem herinneren van bruiloften en partijen. Uit een acteurs-familie groeide hij met het typetje Schlemieleke naar grote hoogten. De generatiegenoot van Ome Leo en Wim Smit zou het cocktails trio kunnen zijn. Hun zonen Jan van Eck, Alfred van Opijnen en Fred Smit hebben de muzikale NIVO-genen niet van een vreemde. Het dirigeerstokje werd doorgeven.
Markante man, waar je als familielid, zoals ik, trots op mag zijn. Dat het hockeyen nu op hetzelfde sportcomplex is als het voetballen is mooi.
De sportdag bestaat nog steeds. Heet niet meer De ome Sijmen-trofee. Het sportpark draagt ook niet zijn naam. Net zoals Coert en Freerk waarschijnlijk niet meer genoemd worden. Er wordt op kunstgras gespeeld tegenwoordig. Hockey, is dan ook voetbal met een stokkie.
Grad, de kantinebeheerder, is het bindmiddel tussen Olympia en NIVO. Net zoals Makkie en Nelis een groen/rood hart hebben. Het hart van Ome Sijmen is rood/wit/zwart. 'Hermke, ge mot meer pingelen.'
Ook serieus gesproken over onze verloren vader en moeder. Gert rijdt af en toe voor me als ik immobiel ben. Zoals vandaag het geval was. Evenals vorige week, toen ik een afspraak had bij de huisarts. Echt zo iemand die ge 'snachts kunt bellen. Iemand die hem kent weet dat we dan samen kunnen schateren en te hard praten in de wachtkamer. Vorige week stopte de muziek bij huisartsenpraktijk Vollenberg. 'Herm, ze zetten de muziek uit, zodat wij niet zo hard meer ouwehoeren.' Gerrit is zelf ook een beetje brakkig. Heeft genoeg meegemaakt. Aan zelfspot ontbreekt het hem niet. Nadat we met de auto al verkeerd waren gereden, verdwaalden we ook in het ziekenhuis. Gertie later: 'Ik zag wel uitgang staan, ze kunnen ons Bommelaars niks wijsmaken in Tiel.'
Vlak voordat we bij de uitgang waren botste een oudere vrouw tegen me aan. 'Sorry meneer, ik keek niet uit.' 'Nee mevrouw, ik had moeten uitkijken.' 'Meneer ik heb echt een afwijking aan m'n linkerbeen.' 'Mevrouw, u zou eens moeten weten welke afwijkingen wij hebben.' Gert schateren van het lachen. Mevrouw ook lachend naar buiten. We namen buiten afscheid alsof we uit de Poorterij kwamen, na een optreden van Hans Teeuwen. M'n achillespees gelukkig niet bescheurd van het lachen.
de laatste romantici, langs de lijn
realiteit, ontkalkte elegantie
de dribbelaars bestaan niet meer
verschijnen niet meer, Coen Moulijn en
Pietje Keizer zijn niet meer
geen kalk aan de schoenen
geen solisten meer
de Meer ook niet
geen waterballet in het verschiet
op kunstgras, het slangenmens zoekt zijn heil
binnendoor, buiten er omheen
schijnbeweging, bal er langs, gepasseerd
verdediger, verkeerde been
kop kleiner, grote daden,
Pietje als uitblinker, Reggie weet hoe het ging
nul vasthouden, eenzaam staat de spits
te wachten op de bal
van de flanken
geen dankwoord nodig
niemand te bedanken
de spits staat niet meer voor
zeldzame dribbelaars wijken uit
Robben en Messi
de schavuiten
zijn de kalklijn ontgroeid
het geroem
moet zijn grenzen kennen
te overduidelijk
gestom
geroezemoes
geruis
de bal in de struiken
de bal van de winning
bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was
Ik deed in 1997 mee met een voetbalkwis op TV, bij de KRO. Had als specialiteit Gerald Vanenburg. Aangebeld, en gevraagd of ie artikelen had. Wat heet ? Hele boeken en zelf geschreven verhalen. Ik verdronk in z'n boekenkasten. Eric van der Aa en Chris van Brakel kunnen als buurmannen denk ik beamen dat het een inspirerende en bijzondere man is.
De legendarische opmerking Voetbal is oorlog is niet door Rinus Michels verzonnen, maar door sportjournalist Ed van Opzeeland. Ed van Opzeeland is inmiddels bijna 90. Deze journalist heeft nog veel meer sporen achtergelaten in de sport, zoals de naam Studio Sport.
Heeft Rinus Michels nu wel of niet de uitdrukking Voetbal is oorlog zelf verzonnen? Ewoud Sanders zocht dat eens uit voor het NRC Handelsblad. Sanders merkte toen op dat Michels op 10 maart 1971 sprak met John le Noble van het Algemeen Dagblad. Hierin zei de trainer: “Topvoetbal is zoiets als oorlog. Wie netjes blijft, is verloren.” Niet helemaal letterlijk dus, maar dit zou wel het begin zijn van de gevleugelde uitdrukking Voetbal is oorlog.
Naar eigen zeggen was Ed van Opzeeland degene, die deze uitdrukking heeft verzonnen, en in verband heeft gebracht met Michels! Op 5 september 2005 had Van Opzeeland een lang gesprek met Henri van der Steen, de voetbaljournalist in het Brabants Dagblad. Van Opzeeland zei toen:
“Ik werkte voor de wekelijkse uitgave van Revue. Na die sensationele wedstrijden tegen Liverpool in 1966 heb ik Michels geïnterviewd. Bij het uitwerken van dat interview zocht ik nog een mooi slot. Toen bedacht ik dat. Nee, Michels heeft dat nooit gezegd, hij had het wel kúnnen zeggen. Hij heeft het later trouwens zelf overgenomen.”
Met andere woorden: Van Opzeeland is geestelijk vader van één van de beroemdste voetbaluitspraken. Daarnaast is Voetbal is oorlog niet in 1971 verzonnen, maar al in 1966
.
Deze Ed van Opzeeland debuteerde in 1952 op de sportredactie van Het Parool en was later werkzaam bij onder meer Het Vrije Volk, VNU en De Telegraaf Tijdschriftengroep. Verder is hij de bedenker van de naam Studio Sport en verleende langdurig medewerking aan het programma.
Ook schreef hij talrijke boeken, zoals Koningen van de bokssport, Koud vuur en een paar jaar geleden de biografie Ben Bril, Davidster als ereteken. De bokser en later gerenomeerd boksscheidsrechter. Die ook bij Spel zonder Grenzen het fluitje mocht hanteren. Tevens is hij de bedenker en maker van de REVU-schaatsspecials, die verschenen in het tijdperk van Ard en Keessie.
Ed van Opzeeland is een gewaardeerd collega. Zei Guus van Holland over hem.
"Wij kennen elkaar van het ijshockey van een jaar of dertig geleden, toen dat in Nederland op hoog niveau werd gespeeld. Hij had in 1981 het boek Koud Vuur geschreven over ijshockey. Ik pakte dat boek er in die tijd altijd bij.
Hij heeft het ijshockey groot gemaakt in Nederland, samen met Frans Henrichs. Die twee moet je in een adem noemen. Ed was ook van de voetbaljaarboeken over de Europa Cup. Die moest je hebben om alles te weten, en alles terug te kunnen vinden.
Toen ik Ed leerde kennen, werkte ik voor de linkse Volkskrant. Hij zat toen juist bij de rechtse media als De Telegraaf. Ed vond alles geweldig, waar wij toen veel kritischer waren. Tenslotte was Ben de Graaf mijn chef, die nooit complimenten gaf.
Ed schreef ook anders dan wij: heel beeldend, soms wat gezwollen. Dat maakt zijn verhalen wel heel meeslepend om te lezen, maar in de jaren zeventig was dat eigenlijk ouderwets, not-done. Die manier van schrijven komt nu echter weer terug, waardoor Eds manier van schrijven weer aansluit bij de huidige tijd."
Ed van Opzeeland was ook de enige Nederlander bij de eerste finale om de Europa Cup voor landskampioenen. Van Opzeeland tegen Henri van der Steen: "En bij de tweede, zelfs bij de derde finale was ik volgens mij de enige.”
Van Opzeeland ging toen op eigen houtje naar die wedstrijden. "Ik werkte bij Het Parool, maar mijn chef, Rien Bal, hield alles over dat nieuwerwetse gedoe uit de krant, die moest er niks van hebben, kon het ook niet zo goed verkroppen als iemand moderne ideeën had. En ik vond het prachtig, die Europa Cup, vanaf de eerste dag.”
Al snel werd de Europa Cup een hit. Dat bracht de Geïllustreerde Pers op het idee Van Opzeeland weg te kapen bij Het Parool en hem de sector sporttijdschriften te laten opzetten. Dat bleek een goede zet.
Volgens Het Brabants Dagblad kwamen beide partijen met een briljant plan. Van Opzeeland bedacht namelijk het jaarlijkse Europa Cup-boek, dat door de uitgeverij met overweldigend succes werd uitgevent.
Van Opzeeland: "Dat gebeurde in die dagen nog huis-aan-huis - vooral de Margriet was op die manier een enorm succes. Voor de kinderen was er elk jaar een paasboek en een kerstboek, maar de huisvrouwen konden ook breipatronen kopen. En voor hun man dus ook een Europa Cup-boek. En dat deden ze, als alibi om voor zichzelf zo’n boekje met breipatronen aan te schaffen. Het eerste Europa Cup-boek, in 1962, verkocht op die manier 750.000 exemplaren. Later maakten we er drie per jaar.”
Ze gingen naar Benfica-Feyenoord. Het Legioen liet zich daar zien en horen. Duizenden Feyenoord-fans togen naar Lissabon met de schepen De Grote Beer en De Waterman.
Van Opzeeland is op leeftijd, maar nog steeds actief. In het laatste nummer van Achilles schreef hij een meeslepend verhaal over de catcher in het honkbal. Zoals Van Holland al zei: heel beeldend, met gezwollen taal.
Ik spreek hem nog wel eens op straat. Mooie gesprekken. Hoewel ie een beetje afscheid geeft genomen van het huidige voetbal wegens de commercie en financiële belangen. Misschien een beetje vergeten. Iemand die 'Voetbal is oorlog' en 'Studio Sport' heeft bedacht, en als enige Nederlandse journalist bij de eerste drie EC-1 finales aanwezig was, mag wel even in het zonnetje.
Mijn top-5 van Bommelse sportmannen :
Eén Adrie van Houwelingen.. Twee Ed van Opzeeland..Drie Michael Sengers.. Vier Bert Struijk. Vijf Maarten Ducrot.
Er woont er echter maar één bij me op de hoek. Een Bommelaar om trots op te zijn.
Vroeg zo'n stellage-medwerker of ik het raam open wilde zetten, wegens schilderwerkzaamheden. Voor hetzelfde geld was het raam dicht gebleven. Ben blijkbaar een bekende WAO-er. Hij keek recht op m'n blote bierbuik. Dat zijn de glazenwassers van deze tijd. Schromen niet te verven waar ze vroeger niet uit de verf kwamen als glazenwasser. Geert heeft nooit glazen verzameld in de Boemel.
Dus ik het raam open gezet. Ik kon geen herhaling van DWDD kijken. Nou ja, kijken kon wel. Had er wel ondertiteling bij nodig. Ik vroeg aan de man, die aan het boren en poren was in mijn uitkijkraam naar de Koningsstraat of het geluid iets minder hard kon.
Jantje Smit en Jantje Kooiman samen met Manke Nelis schalden mijn huiskamer binnen. Die overstemden zelfs de drilboor.. Ik doe nooit moeilijk. Maar ik heb ook mijn grenzen.
Dat klopte dus. Ik vond hem er vaal en bedroefd uitzien. 'Alles goed verder meneer?' 'Het gaat. Zo op en neer.' 'Zo nu en dan.' 'U komt niet uit Bommel zo te horen.' 'Nee gelukkig niet.' 'Hoezo gelukkig niet?'
'Stug volk. Geen contact mee te krijgen' 'Woont u in Zaltbommel?' 'Helaas wel.'
God behoedde hem ooit Cor de Gram tegen te komen. Die lult Vincent van Gogh nog de oren van z'n kop. Die mokt van een pond in één ogenblik een kilo. Laat Cor maar schuiven. Dan kunde oew gram nooit meer halen.
Ondertussen Rende de Sambo me voorbij...'Hey Herm, ik woon in Gameren maar door jou blijf ik een echte Bommelaar.'
Handen schudden, wa hiet ? Sambo/Johnnie en Tong innerlijk omhelsend. Midden op straat. Zonder schaamte..
'Wa zijn jullie an ut doen?' Riep Chris van Brakel, met de hand aan de fiets, tegen het verkeer inlopend in de Bosschstraat. Dat hem een kleine drie kwartier kostte wegens verbaal onderhoud bij de spraakwerkzaamheden.
Verder met het gesprek met de import, Ik zei dat het eventueel ook aan jezelf kan liggen. Dat je een beetje moeite moet doen om te vechten tegen de vooroordelen.
Hij bleef stug volhouden. 'Stug volk.' Ik liet het er maar bij zitten. Wilde hem niet gaan stangen en opzadelen met een schuldcomplex.
Aan de overkant zag ik Jiel en Roy ouwehoeren.
Me aangesloten. Kennisen/vrienden vanaf 40 jaar geleden. Roy 2 dagen jonger dan ik. Half uur later. Eérste klas, op de eerste rij, murw gebeukt en van alle laatste roddels voorzien, met m'n Hema-rookworst, opweg naar m'n flatje.
Komt Chris langs gefietst 'Geleuf nie alles wa ie zeet, moar komt wel ut een goed hart.'
dag van de vrijheid
welke dag
is het in Syrië
welke dag hebben zij ijsvrij
is er een datum
die past
die gepast is
de dag dat kinderen
niet bang zijn
de orde van de dag
kinderen leven
bij het moment
schrikken wakker
uit hun nachtmerrie
Herman, wij geven om jou en de herinneringen die je hier deelt. We dachten dat je het leuk zou vinden om terug te kijken op dit bericht van 3 jaar geleden.
Herman van Tongerlo
6 mei 2014
Slechter kon het WK niet beginnen dan dit jaar. De 3-0 nederlaag in de openingswedstrijd tegen Spanje dreunde lang na. Nog 4 dagen om te herstellen. Chili Concarne en Australië volgden. Kwamen we van een koude kermis thuis, of werd het heet Braziliaans bloed ? Het werd het laatste, maar dan wel door Nederlandse aderen. Na twee mooie overwinningen in de eerste ronde geloofden de meest negatieve Oranje azijnpissers weer dat ze goud zouden pissen.
De finale lonkte zoals Monique van der Ven kan lonken. 'Maak me geen kind, maar maak me wereldkampioen.'
De Finale in het volgepakte stadion was minder gevuld dan hun verloren finale in 1950 tegen Uruquay. Toen zagen 200.000 Brazilianen Brazilië met 2-1 verliezen. Maar de 80.000 toeschouwers in het Maracana waren er zeker van. De wereldtitel is voor ons. Ondanks Robben en van Persie die er samen al 10 hadden gescoord. Huntelaar deed er met 4 treffers weinig voor onder. De vooraf te slechte verdediging van Oranje maakte ook al indruk. Ze waren meedogenloos en niet besluiteloos. Voor de geweldig keepende Cillesen stond een hecht blok. Het zelfvertrouwen van de Brazilianen was niet echt op zekerheid gebaseerd.
Brazilië had ook een geweldige doelman met Julior Cecar. De verdediging stond als een huis. Geen WCT-toren tegen opgewassen. Silva, Luiz, Alves, Marcelo. Hoe moet je dat blok ooit overwinnen ?
Nederland hoopte het antwoord te hebben. Robben vanaf rechts, schietend met links. Van Persie leunend achter de spitsen. En Huntelaar de steunbeugels aangevend vanaf midvoor. Kuijt zat op de bank. Altijd mooi voor achter de hand zou Hans Klok zeggen.
Het begin was furieus maar niet magistraal van de Brazilianen. Net zoals het hele toernooi niet geweldig was, ze vooral steunden op de doelpunten en ingevingen van Neymar. Het veldspel van Nederland was beter, ouderwets Hollandsche-school combinatie-spel was te zien.
Het publiek werd geel en groen door Hulk in de spits. Het was al snel duidelijk dat Oranje daar niks van te vrezen had.
0-0 bij rust. Heel Nederland ging pissen. De vooraf azijnpissers deden extra hun best.
Van Gaal bracht Wesley Sneijder in. Klinkt logisch. Maar niet als van Gaal dat doet. Die kan Gallatassarije niet eens spellen. Wesley ging voorop in de strijd. Maakte sneydings, kopte zelfs een bal.
Nog 5 minuten te spelen. 0-0. Aanvalsgolf op aanvalsgolf rollen op het Braziliaanse doel. Ze worden murw gebeukt als door Muhammed Ali in zijn beste dagen. Ze hangen in de touwen. Het wachten is op de genadeklap. Maracana was al niet meer echt luidruchtig. Brazilië loopt op de laatste benen met de tong op de schoen. Bal op van der Vaart, speelt hem in één beweging door naar Sneijder. Die staat plots alleen voor de keeper.....schiet.......op de paal. Maar daar staat Arjen Robben.
De kleine grote man doet wat ie het beste kan. Scoren. Zelden is een beslissend doelpunt in een WK-Finale zo terecht geweest. Brazilië huilt. In Nederland stromen vreugdetranen. Robbie zit van binnen te huilen. Eindelijk zijn buitenkant paal uitgewist. En de azijnpisser uitgepist.
beseffen niet
hoe groot we zijn als voetballand
teneur te negatief
helden klein maken
kop boven grasmaaier
scheer je weg
kop er af
mond houden, dan geliefd
achteraf in de goot, aanbeden
René van der Gijp wereldspeler
nooit serieus genomen
vergooide zijn talent
Gijp maakte Lokeren en PSV kampioen
perfecte actie, dreigende flank
Barry Hughes ziet het hem doen
René overvleugelde Louis, stank voor dank
achternaam, voornaam niet nodig, overbodig
Gijp, held in eigen schaduw
Kieft moest weg bij Ajax, kwam ventje van 17
uitgescholden, pannenkoek
Willem plengde traan
zelfs voor San Marco geen eerbied
Kieft en Gijp, twee achternamen
twee karakters, mogen er zijn
geen scheenbeschermers nodig
overbodig, Gijp er langs, Willem in de lucht
had de carrière van René maar de vlucht genomen
naar zijn toppen der kunnen, nu minder berucht
ideale schoonzonen zijn er ook
Kuijt en Sar zeggen niks
echte helden, achteraf gewaardeerd
Seedorf veel gewonnen, spreekt boekdelen
in AC Milan van de eeuw
Van Persie, het laatste slachtoffer
Seedorf en van Persie zwegen
roem jaren later, na het scheiden der wegen
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 07-05-2017 14:57:58 ]
de maaltijd, de vissers bereid
wat telt, de stillen luiden
de kerkklok gehoorzaam
jubelen naar het hoogste
dienaren, geknield
vissers binnengehaald
niet op zondag
aan zijn voeten liggen ze
erkenning herkend
jongensboek geschreven
ongekroonde held
dekselse Dirkie
Quick Boys en Katwijk ontstegen
een derby op zichzelf
held voor het leven
Mooie service. Voor hetzelfde geld is de zaak gesloten, sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als het alarm bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat zal me worst wezen, maar je gaat toch blozen als een gestolen aardbei.
Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant vóór me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van. lachte voor Fritsie toch hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getolereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me onmiddellijk op m'n gemak.
Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis zou gaan. Het zijn kleine details, dat maakt nu juist het onderscheid.
Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders in Zaltbommel momenteel.
Het was brandschoon. Dat had ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een diploma hangen. Dacht dat het een hygiëne-certificaat was, bleek 't het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Vond ik zo lief en sympathiek. Ging me steeds meer op m'n gemak voelen bij Ali.
Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is het belangrijkst, die was heerlijk. De champignon was heerlijk op smaak en knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kan niet meer misgaan dacht ik. De kleine garnituurtjes deden ook hun werk. Dit kon me niet lang genoeg duren, het leken wel perfecte partituren. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok in walste.
Het cruciale moest nog komen, de patates-frietates. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. De meeste Egyptenaren in Nederland kunnen wel overweg met een schotel. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Patatjes klinkt echter internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'
Deze zaak had internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor bij de frisse adem ?'
Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n muil zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot uw volgenste keer meneer.'
Die volgende keer komt er zeker. Ali verdient een kwaliteits-diploma, naast die van zijn dochter.
En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire is wat dat betreft onbeperkt.
ligt de zon
te baden in
de schaduw
het hopen is op
het weer omkeer
de zon laat zich zien
in het donker
het genieten
niet iedereen gegeven
zalig de mensen
die in schaduwen leven
[ Bericht 52% gewijzigd door tong80 op 22-05-2017 15:44:42 ]
zongen de strings
de gevoelige snaar
viooltjes in de wei
de blijde verwachting
de toekomst nakend
de rode draad was alles
qua onderscheid
de gezichtjes zien
de muziek dichten
blijvend genietend
ik wilde Ajax zien
de jonkies juichend
in elkaars armen
niet om te troosten
werd een black hole song
het geluid verstomde
een bom, verknalde
de jeugdige onschuld
Heb hem wel nog veranderd.quote:
quote:
quote:
Ik ken Ben al meer dan veertig jaar. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.
Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, zijn zoon een waardig opvolger. Denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer.
Bennie is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over 20 jaar misschien weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.
woorden schoten te kort
woorden zouden afbreuk doen
aan de gedachten
28 jaar in het rood
begaan met zijn club
nooit afscheid genomen
Rome in zijn hart
Fransesco Totti
kan een naam mooier zijn
voor de grootste clublegende
afscheid in tranen
tranen uit vreugde en verdriet
het verleden zo mooi
stal ieders hart
Totti mocht rode harten stelen
een grote Romein neemt afscheid
klein van stuk, grootse daden
Totti, Romeins imperium op zich
grootste clubicoon, monument voor het leven
Ik was van plan weer eens een visje te halen bij vishandel Bronk. Adrie heeft laatst in het ziekenhuis gelegen. Wilde weten hoe het met hem gaat en of het door het kampioenschap van Feyenoord kwam. Ik zag echter niet meer dan een lege plek, daar waar ik Adrie had verwacht. Die bleek echter op dinsdag niet op de Bommelsche mert te staan. Ik viste dus mooi achter het net. Kreeg het te horen van Martin van Meerveld, die op zaterdag, al jaren, met z'n groentekraam tegenover Bronk staat. Ik zeg van Meerveld, maar iedereen kent 'm als van Rangelrooij. Onder die naam begonnen zijn ouders ooit een groentewinkel. Die naam heeft ie, om geen verwarring te stichten, aangehouden.
Ik ken Martin al heel wat jaartjes. Noem hem dan ook altijd Mart. Komt ook van pas op de Mert. Al vaak met hem staan keuvelen. Dan gaat het meestal over FC Den Bosch. Die club steunt ie door dik en dun. Als het even kan is ie bij de thuiswedstrijden aanwezig. Als het niet over FC Den Bosch gaat, krijg ik vaak de laatste Bommelsche roddels te horen. Dit komt voornamelijk doordat de "hooligans" van het 'Leugenbankje' zich verplaatst hebben naar de hoek Boschsstraat/Mert. Achter de kraam van Martin en naast de sigarenzaak, waar ooit Bob van Kooten en Willie van Bruchem de scepter rookten. De roddels gaan dan ook als een lopend vuurtje. Onder leiding van gespreksleiders Leo van Opijnen jr. en Good Old Coby Werner wordt er gedebatteerd alsof Walter van Aken en Birgit van Keulen op één dag gemaakt zijn. Birgit werkt namelijk in de sigarenzaak, waar Walter vroeger boven woonde.
Ik was eerlijk tegen Martin en zei : 'Mart, ge wit dak een gerenomeerd recensent ben, gevreesd, maar ook gewaardeerd, die oe kan make of brèke. Fijnde ut goed dak wa groente en fruit bij oe koop, en er een gefundeerd oordeel over ga vellen ?' Hij had er gelukkig geen bezwaar tegen. Dat getuigde van zelfvertrouwen. Van een rechte rug zeg maar, waar eventuele kritiek van af zou glijden. Onder vakgenoten noemen we dat een Spinazie Bifida.
Ondertussen moest ik aan m'n opa denken. Wijlen Piet van Eck, in de volksmond Piet de Kolf. Die had vroeger een volkstuintje, aan het eind van het Sophia-straatje. Daar hing ie bananen in de boom, aan een touwtje. Ik begreep laatst pas dat ieder kleinkind ze heeft mogen plukken, en allemaal trots op school hebben verteld dat m'n opa bananen in de boom had. Ik keek eens goed rond, het viel me op dat er zoveel Hollandsche producten lagen. Allemaal vers volgens Mart. Is altijd lekkerder dan geïmporteerd fruit. Mijn eerste blik viel op de originele Bommelsche aardbeien. Ze lagen knus in de bakjes te glimmen. Wieltjes er onder en je kon de Aardbeienroute rijden. Ik vroeg of de kiwi's ook zo vers waren. Dat waren ze, hoewel ze niet uit een Hollandsche boom waren geplukt. De Nieuw-Zeelandse rugbyers noemen ze trouwens de Kiwi's.
Ik ging verder op zoek naar fris en fruitig voedsel van eigen bodem. Kwam kakelverse kersen tegen. Die zijn nog gevaarlijker dan de vitamine bom die kiwi heet. Kersen zijn zo lekker, dat het moeilijk kersen eten is. Je kunt namelijk niet meer stoppen. Kreeg van Martin, net als bij de aardbei, een proefexemplaar. Alsof een engeltje op m'n tong de Bommelsche kersenroute reed en onderweg moest plassen. Zoveel pit zat er in dit kleine stukje fruit. 'Doe snel een pond Mart, voor ik een kilo bestel.' Vergat aan Mart te vragen of ie zijn wortels in Bommel heeft. Niet echt belangrijk eigenlijk, want een echte Bommelaar herken je onmiddellijk. Hier stond er één, in al zijn glorie te schitteren op de meest prominente plek van de Bommelsche mert.
Zou bijna de bramen vergeten. Het werd zo wel een erg zoete inval bij Martin. Maar het suikergehalte werd gecompenseerd door een hoeveelheid vitaminen, waardoor matrozen op de van Speijk, met scheurbuik, fluitend de lucht in zouden zijn gegaan. Zo zoet als brèm, zegt m'n moeder altijd, als iets mierzoet is. Weet eigenlijk niet of dat een Bommelsche uitdrukking is. Wat wel weer ouderwets oer-Bommelsch was, is de kwaliteit van het eten. Ditmaal het fruit van Martin van Rangelrooij. Het begint zo zoetjes aan gewoonte te worden dat ik half lyrisch moet concluderen, dat we als Bommelaars verwend worden door steeds weer nieuwe hoogstandjes. Ik kreeg de bananen voor gratis mee, om niet te betalen qua geld. Het was dan ook van onbetaalbare klasse. Hier had Mart, op zijn Bommelsche mert, de touwtjes in handen. Net zoals de kleinkeinder van opa van Eck vruuger.
Een 9. Met een trie van The Kiwi's.
Je raakt bijna verstrikt in je eigen gedachten, gedachteloos bonkt je hart in de keel. Mooie, pronte borstjes, golvende, blonde, gekrulde haren, die zich rond haar ranke hals drapperen. Strakke, bossche-bollig ronde, zoete billetjes, onder een taille dat door een met zilveren sterretjes bewerkt hoepeltje kan. Een lach zo stralend dat de Niagara-watervallen omhoog klauteren, spetterend en kletterend van vreugde, omdat ze even in haar diep blauwe ogen hebben mogen kijken.
Dat ik binnen een waterstraal van drie kubeke-meter van haar flatje woon, en dezelfde lucht mag inademen die zij teder langs haar diep rode, zwoele lippen naar buiten heeft gezucht, vervult mij met de grootste blijheid en vreugde. Vergelijkbaar met het kampioenschapsvuur op de Coolsingel bij het eerste kampioenschap van Feyenoord na bijna 20 jaar in 2036. De sierlijke tred die ik iedere dag schielijk aanschouw uit mijn raam, als ik haar aan hoor komen dartelen, op haar roze pumpjes, doet m'n nekharen steigeren, galopperend verkneukelen ze zich onderling. Als je goed luistert, hoor je de giechelende kieteling van de haartjes die als haantjes de voorste om de eerste rang vechten.
Het gevecht dat ik met mezelf voerde was iets pijnlijker. Mijn afschrikwekkend, hardnekkig aanwezige, adembenauwende verlegenheid, had me tot dat moment belet me aan haar voor te stellen. Daar waar zij dartelde op haar roze-wolkjes, zwevend langs mijn kleine universum, schroomde ik de stoute schoenen aan te trekken, en een kopje suiker te gaan lenen. Wat dat betreft ben ik geen echte vent, zo zoetjes aan raak je daar aan gewend, een echte man weet van aanpakken, en een schuwe deurdrempel te trotseren. Ik keek nog eens in de spiegel. En wat ik zag hoor ik van anderen eigenlijk al jaren. Dat ik een gruwelijk aantrekkelijke, bijzonder fotogenieke, adembenemende, wonderlijk stralende, schitterend blinkende, mannelijke uitstraling heb.
Voor het eerst dacht ik, kom op Herm, accepteer eens een keer een complimentje.
Deur achter me dicht getrokken. Op m'n tenen gaan lopen. Immers, de verrassing moet natuurlijk wel compleet zijn. Dat ze de deur niet al open doet omdat ze de man van de map hoort aankomen. Diep ademgehaald, verslikte me bijna in de te frisse lucht, doordat ik zo'n 6 keer m'n tanden had gepoetst.
De bel met een flinke mannelijke kracht ingedrukt. Vooraleer de deur zou opengaan, nogmaals, ter ondersteuning en om kracht te putten, een slok frisfruitige zuurstof geïnhaleerd. De deur gaat open, er verschijnt de vrouw van iedere man zijn dromen, het aura was van een koninklijke schoonheidskoningin, de Niagara-watervallen omzoomden haar voetbedding, de roze blaadjes dreven eendrachtig in een poel van liefde. Sensualiteit en ongedwongenheid in alle ontroering, vochten spartelend en in vervoering om voorrang. Toen ik de nu al legendarische woorden sprak........
........'Neuken ?'
Het abonnement van NIVO Sparta op de nacompetitie werd dit seizoen weer eens verlengd. Nu op het nieuwe complex, 'De Watertoren.' Water zal er nodig zijn tweede Pinksterdag tegen GJS. Of er gesproeid gaat worden met Champagne weten we pas na 90 minuten. In 2007 tijdens de allesbeslissende wedstrijd tegen Overland was in Aalst op een gegeven moment het bier op. Laafden we ons alsnog aan in de NIVO-kantine.
Vorig jaar een mooie laatste reünieavond gehad. Veel bekenden van vroeger. Ouwe Spartaanse-jongens krentenbrood, en ouwe NIVO-verhalen opgehaald. Herman van Diejen, Hans Brinkman, Joop Becker, Henrie Stehman, Reneetje Rensen, krijg een grote glimlach op m'n gezicht terwijl ik dit type. Terwijl ik naar de uitgang liep zag ik Rene een frietje eten, met hem meegedaan en lekker geluld met m'n maat. Nog een laatste blik geworpen op het ouwe complex. Heb er heel m'n jeugd en een groot deel daarna doorgebracht. Dus voordat ik slingerend naar huis fietste even geslikt. Zo'n brok in de keel kan danig in de weg zitten.
Op weg naar de nieuwe toekomst. Met geweldige jeugdelftallen. Denk niet dat NIVO ooit zo in de goede was heeft gezeten. Misschien iets te maken met de watertoren.
Gevoetbald, gescoord, getraind en afgemeld, gewonnen en verloren. Gejuicht en gevloekt, gelachen en gehuild. Leren zuipen en leren accepteren, lootjes gekocht en gedart, getafelvoetbald en geflippert. Vrienden voor het leven gemaakt en kennissen opgedaan. Volwassen geworden met de bal aan de voet. Ome Leo leren kennen. Henk van Zuidam zien trainen. Ome sijmen zijn frikandelletje met mayo zien eten. Als 15jarig broekie in het eerste opgevangen worden door Joop Becker en Wout Blanken. Harold zien komen en gaan en weer prominent zien komen, Harjen Wolters ontgroend op de training. Op zondag bij Olympia kijken, waarvan je destijds meer spelers uit het eerste kende dan tegenwoordig in het eerste van NIVO. De promotie naar de hoofdklasse gevierd. Een unieke prestatie, Ijsselmeervogels, DOVO, Ajax en GVVV hebben maar mooi op ons oude complex gespeeld.
Wat rest zijn de herinneringen in nostalgisch rood-wit-zwarte beelden. Voor sommigen zelfs herinneringen van 60 jaar geleden, toen er voor het eerst voet aan land werd gezet op het terrein dat nu op een maanlandschap lijkt. In vergelijking met het nieuwe complex was het De Meer tegen De Arena. We mogen ons gelukkig prijzen met deze mooie plek. Een mooie plek om te spelen voor een plaats in de Eerste-Klasse. Dat is ook de doelstelling te lezen in de NIVO Sparta Bijbel.
Het was destijds voor Loek en Toon van Gameren, Henk Nijhof, Hans van der Leeden, Sijmen van Eck en de oude Blanken 'A small step for men, but a giant leap for NIVO Sparta.' Voor deze generatie is het ook een grote stap geweest. Het was even wennen een nieuw plekje te vinden, een eigen plekje waar je je thuis voelt. Waar je over een paar jaar nog steeds trots op bent . Het water stond ons aan de lippen op de "Oude Bosscheweg." We zijn net op tijd geëvacueerd. Weliswaar zonder reddingsvesten, maar de Watertoren lonkte. De borsten konden worden nat gemaakt, in de derde helft de kelen.
Zoals we vorig jaar afscheid namen van de Oude Bosscheweg, nemen we dit seizoen afscheid van één van onze grootste clubiconen. 41 is ie inmiddels, Björn Jongste speelt nog als een jonge hond. Techniek verleer je niet. Toch combineerde hij het als "veteraan" nog steeds met inzet en mentaliteit. Dat werd hem funest afgelopen zaterdag. Een gele kaart, waardoor hij deze wedstrijd moet gaan missen. De KNVB begrijpt nog steeds niet dat het belachelijk is dat een sanctie in de ene wedstrijd gevolgen heeft voor een andere. 'Kan gebeuren.' Zal ie hebben gezegd. Nuchter als altijd. Ik hoop dat we bij NIVO morgen niet nuchter, slingerend naar huis fietsen.
En schreeuwen: 'NIVO SPARTA, NAAAAR VÓÓÓÓREN!'
Martin op de Mêrt en in De Gamerschestraat is een instituut. Zoals zijn vader het is en was als wegwijzer met de vinger aan de pols en de wielrenners sponsorend.
Zoals gewoonlijk maak ik de strippenkaart van de Hema vol. Ga door met het Bommels kleppen met de cassiere van dienst. Verontschuldig me tegenover de andere cassiere, de lieve Cora, dat ik nu eenmaal maar aan één kassa kan afrekenen. Ze moest lachen. Mijn dag was weer goed. Staat Paul van Dijk achter me. Mooi fleurig hoedje op. Nog net geen stokje met een vlindervangertje.
Paul is ook zo'n goedlachse Bommelaar. Als ex-huisarts houdt ie je staande als je een slechte adem hebt. Paul mag dat, die deugt, op z'n Bommels. Is van de natuurproducten, naturel. Zoals zijn lach en de lach van Martin.
Eenmaal buiten moet je weer langs Martin, met z'n bakkie. De glimlach niet van z'n bakkes te slaan. Ik wilde hem nog groeten, maar er staat een man, zo groot als een zwangere amoebe uit een stripboek van Suske en Wiske tussen mij en Martin in. Ik tik de man, in blauwe polo, zachtjes op zijn schouder, niet intimiderend, gevoelvol, zachtjes als het duurste waspoeder. Zeg tegen de grote man, gekscherend, dat ie niet alles moet geloven wat Martin zegt. Hij draait zich om en snauwt: 'Zie je niet dat ik in gesprek ben! ?' Ik zag Martin denken. 'Laat het zitten Herm.' De stille knipoog van Martin zei meer dan de botte woorden van twee meter uit de lucht. Gezwam uit de ruimte. Volgende week weer lekker ouwehoeren met Martin. Onmisbaar in "De Stad" Kan geen twee meter import iets aan veranderen.
Een echte Bommelaar had zondags kringen onder zijn ogen i.p.v. ringen in zijn handen. Na een zaterdagavond SKOL happen bij de rooie wist je al dat het hoofdpijn zou worden. Van 19.00 tot 20.00 een meter bier bestellen in het Torentje. "Happy Hour" heette dat. Jan van Hees bulderde: 'Kan mij het schele, iedereen een meter bier.' Het volkslied werd s'nachts door de Schuuk, de befaamde Bommels altsaxofonist, op het balkon van het gemeentehuis de stad ingeblazen. Soms voegde Bariton Kees Verhagen zich bij de Schuuk, en zong dan één van zijn zelf gecomponeerde Aria's. Op zondagavond ging het feest door in Sporthal de Ring.
Henk de Vries aka "De Bolle" liep samen met de andere "Bolle," Ronnie Vermaaren, naar huis na een avondje Boemelen. Genietend van het gratis concert op de Mêrt. Het tafelvoetballen achter de rug. We hadden toen, en nu nog steeds, twee Bolles. De één gaf ze aan, de ander zoop ze op. Zeg maar de Bolle van Zwolle in het doel bij het tafelvoetballen. En de Bolle van Nivo die de lijntjes uit zette zonder te snuiven.
Het tafelvoetballen had toen nog aanzien. Het was vechten om een plaatsje aan de tafel op het kleine podiumpje. Er was echter geen beginnen aan tegen Jan en Peter van Eck, de tweeling ook bekend als "de Binkies." Een onverslaanbaar koppel. Samen een leuke cafetaria begonnen, na Schönhagen de friettent met de lekkerste sorbet ooit. De sorbet met een aapje op een stokje, het zoete koekje er naast en een vlaggetje prominent. Daarna slurpen uit het sorbetglas.
Dat was in de Gasthuisstraat naast de bioscoop en naast Japie de visboer. Japie, de bioscoop en de friettent zijn er allang niet meer. De belhamel van destijds, Ceesje Blom, is ook alweer een tijdje de stad uit. Ceesje was de mascotte van de Gasthuisstraat. Tegenwoordig wonen er weer anderen bij wie alleen de voornaam noemen al genoeg is. Ad en Kirsten, Jack en Margo, Joop, Paul en Sascha.
De Boemel is ook verdwenen. De Boemel dat ooit de kleuterschool "het Kwetternest" was. Waar Eric Vos en Edwin van Zelst als kleuters in de zandbak speelden, niet wisten dat ze er 30 jaar later als DJ's discomuziek zouden afspelen. Disco, ook alweer lang verleden tijd. Jongens en meisjes, gescheiden tegenover elkaar. De meisjes, naast de dansvloer de handtasjes neergelegd. Schielijk uit de ooghoeken kijkend of het tasje veilig was. Johnnie van Veen en Freddie Rike hielden, naast het glazen ophalen, ook een oogje in het zeil.
De Boemel en het Torentje in de jaren 80. Je moet erbij zijn geweest. Niet sentimenteel of hangend in het verleden. Jury van Gelder zou blij zijn geweest met zo'n hangplek. Een periode om door een ringetje te halen.
Ze kennen me toch wel.quote:
Haal je eindelijk de lokale krant, zit er geen foto bij
Onze binding lag voornamelijk in de muziek en sport. Daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop of Werchter. Genieten van U2, Elvis Costello, Simple Minds of Iggy Pop. Jack was echter een pionier. Als je iedereen moet geloven hebben The Sex Pistols en Nirvana in de Kuip gespeeld, zoveel mensen beweren dat ze er bij waren. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tattoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Had veel kennissen en vrienden in het muziekwereldje. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), Hielp de organisaties van PaasPop en Dynamo Open Air, was ICT-er, taxichauffeur en onbezoldigd levensgenieter. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor een concert naar keuze of voor Ajax-Celtic. Jack was je man.
De Bommelse groep was hem een keer kwijt op PaasPop in Schijndel. Hoorden we plots zijn bulderende lach. Op het geluid af gegaan. Stond ie in een kliko de omstanders te vermaken. Genietend van de aandacht. Dat was ook het contrast. Waren we één op één hadden we ook serieuze "gesprekken." Hij keek net zo graag naar het politieke vragenuurtje op dinsdagmiddag, als naar een hardcore concert.
'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast hem op de snelweg, op weg naar TC Matic en Claw Boys Claw. Met Jackie naar het alternative festival 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam. Genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Party en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt kaasje voor hem. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.
Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met anderen naar Ajax kijken, de snelle korte contacten. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Via zijn moeke kreeg ik z'n computer. Zijn beeldscherm had ik al. Kennis van me heeft hem opgeschoond en gebruiksklaar gemaakt. Reten snel en up to date. Net zo snel als ie geleefd heeft. De stofwolken die hij achter liet leken wel die van Parijs Roubaix.
Jackie ging veel te vroeg van ons heen. Hij heeft er alles uitgehaald wat mogelijk was. Nooit een saai moment met hem. Markante persoonlijkheid die geen onderscheid maakte tussen personen. Je moest maar dealen met hoe hij was. Hij heeft in het verleden een Amerikaanse muzikant bijgestaan die op tournee in Europa in Nederland zwaargewond was geraakt. Op de uitvaart was de hele band aanwezig. Speciaal overgekomen uit Amerika. Typerend. Ook Olympisch kampioen mountainbiken Bart Brentjes was aanwezig.
Twee verschillende werelden die elkaar vonden. Daarom was het ook altijd mooi om Jack met Marcel te zien. De Rat was zijn boezemvriend. Onafscheidelijk.
Zijn schaterlach was aanlokkelijk en aantrekkelijk voor iedereen. Zelfs al moesten ze er voor uit Amerika komen. Wat ie in zijn leven heeft gegeven, kreeg ie met omgekeerde post terugbetaald. Uit respect en dik verdiend.
So Long Jackie.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 14-06-2017 20:25:09 ]
Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'
Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij.
Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.
De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.
Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toontje zingt definitief een toontje hoger.
Na een pittige discussie tussen Arie's en Romy's volgers op Instagram, kwam Romy vandaag met een uitgebreide reactie. Volgens Romy hebben zij en Arie de tepeltjes van hun op 1 februari 2016 geboren dochtertje Bobby Jo bewust bedekt. ,,Niet omdat we anti-tepels zijn. Integendeel! Wel, omdat dit voor ons voelt als het beschermen van haar kleine lijfje voor ogen die er op een verkeerde manier naar zouden kunnen kijken'', benadrukt Romy Boomsma.
Volgens Romy wemelt het op internet en sociale media van de rechtenvrije foto's waarmee iedereen die dat wil iets kan doen. Goed of slecht. Romy, zo stelt ze, is geen tegenstander van dat delen. Maar er zijn in haar ogen wel grenzen. Over de ophef die ontstond over Arie's gephotoshopte Instagramfoto zegt ze: ,,Wat ik er lastig aan vind is dat je ergens het gevoel hebt je te moeten verantwoorden, te vermelden waarom je bepaalde keuzes maakt.'' Dat heeft volgens haar niks te maken heeft met seksualisering van de vrouwenborst in de huidige maatschappij. ,,Wel met hoe om te gaan met internet en onze kinderen.''
/http://metronieuws.tcdn.nl/field/gallery/4206865dffe6cc6e76e5f4ab835d1e11-1414580930.jpg)
Negativiteit
De echtgenote van Arie vindt het in zijn algemeenheid lastig om te bepalen wat ze wel of niet moet delen met de buitenwacht. Hoe dan ook verbaast ze zich over de negativiteit die na de foto over haar en Arie is uitgestort. ,,De keerzijde van internet en social media vind ik dat mensen de behoefte voelen hun negativiteit ongevraagd naar buiten te gooien. De anonimiteit maakt dat ze 'durven' want ik kan me niet voorstellen dat ze dit ook zouden doen als ze voor je staan. Dat zou ik pas echt verfrissend en eerlijk vinden'', aldus Romy.
Arie neukte pas de eerste keer tijdens de huwelijksnacht met zijn echtgenote. Of beiden daarvoor hebben gemasturbeerd is niet bekend. God's wil beheerst zijn leven. Die wil niet hebben dat je links en rechts je leuter in een gleuf stopt. Je moet eerst trouw zweren aan je partner, en dan ook nog eens op papier vastgelegd. De getuigen die noodzakelijk zijn om het huwelijk te rechtvaardigen worden niet geacht toe te zien bij de ontmaagding van de bruid.
De godsdienstige Arie, de man die zijn bruid het hof maakte, leeft nadat ie voor het eerst klaarkwam, in het paradijs. Het Hof van Eden werd zijn tweede bestemming. Edoch. de tepelhof bleef verboden terrein. Zijn dochtertje van zes bleek tepels te hebben. Arie schrok zich dood en camoufleerde ze met de zachtste bloemen. De gedachten van ons aller, godvruchtige, Arie zijn zo vunzig dat de onschuldige tepeltjes van zijn dochter hem aan seks doen denken.
Ik kan me nog een scene herinneren uit de documentaire over de briljante autist Kees. Die vroeg aan zijn moeder of een foto uit een reclamefolder wel mocht. Er was een spelend, naakt meisje te zien. Zijn moeder stelde hem gerust. Kees opgelucht en tevreden. Arie Boomsma is niet gerust te stellen. Die heeft geïndoctrineerd als ie is door zijn godsdienst een vertroebeld beeld van seksualiteit. Ziet in de tepels van zijn dochter van 6 iets aanstootgevends. Herman Brood werd ooit mooi gefilmd met zijn 6-jarige dochter. Samen in bad. De tepeltjes van Lola prominent in beeld. Bij Brood kwam als kunstenaar niet één moment seksualiteit in zijn gedachte. Gruwelijk zijn de zielige zielen knijpers. De walgelijken van geest, de schijnheilige Arie Boomsma's. Prekend voor de kat zijn kut.
In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.
Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poort jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!
Vijf jaar na de zesde Bommelrevu, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel.
Werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.
Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen.
Moeke is heelhuids thuisgekomen. Heb toestemming gevraagd voor dit topic. Als ze het er niet mee eens zou zijn geweest had ik hem toch gepost.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.
Begin jaren 80 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-Revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in zang, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm samen te smeten en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-Revue aan een serie vierjaarlijkse theater voorstellingen in De Poorterij. Voorstellingen waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, een bijdrage aan gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Dat zat wel snor. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie natuurlijk gezag uit. Zeg maar zoals charismatische types als Jan Peter Balkenende, Frank de Grave en Bonny st. Claire. Op zijn boerenfluitjes had en heeft ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij. Mijn moeke heeft met vrijwel alle uitvoeringen meegedaan. Volgens mij alleen niet als ballerina geloof ik.
Echter na zes keer een Bommel-Revue op de planken kwam de inmiddels traditionele Bommelse show op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-Revue verhinderden de voortzetting van de inmiddels ingeburgde theatervoorstelling. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd. Het lage pitje sluimerde nog net heet genoeg om het vuur weer aan te wakkeren
Een aantal jaren na de zesde Bommel-Revue droeg het oude bestuur de brandende fakkel over aan een nieuw bestuur. In november 2007 werd "Tijden in Beeld" met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig door haar scootmobiel Fittipaldi.
Ze werd een paar jaar geleden "gered" door Kees en zijn Mini. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden met hun mobieltje. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant na afloop van een geslaagd optreden naar het publiek.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er niet meer woonde, daar klopte iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstane file aan en gaf daarna gas. Zijn vrouw ging zwaaiend het verkeer regelen, ze dirigerend naar een pitsstop. Kees ging moeke de Steenweg over helpen. Alleen het commentaar van Olav Mol ontbrak nog. Kees woont alweer een tijdje in Spanje. Ma is nog steeds de held van het Bommelse stratencircuit en de Bommel-Revue geeft nog steeds maximale kansen aan jonge talenten.
Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.
Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de muur zoals in de Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.
Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'
Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.
Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.
Vijfenvijftig haar lang was Letta actief voor het amateurtoneel.
Zaterdag speelde ze haar laatste voorstelling.
Met pijn in haar hart heeft Letta van Tongerlo ( 69 ) afgelopen weekend afscheid genomen van het amateurtoneel. Ze vindt zichzelf niet mobiel genoeg meer om op het podium actief te zijn.
'Maar het kost me heel veel moeite,' zegt ze. 'Ik ben echt een theatermens.'
De meeste Bommelaren kennen haar wel. Als meisje van 13 voerde ze al toneelstukjes op met de buurtvereniging in de binnenstad
.
Letta groeide op in een groot gezin met 12 kinderen aan de Heilige geeststraat. Ze werd geboren als één van een drieling. 'Het was altijd gezellig bij ons thuis', zegt ze. 'We maakten muziek met elkaar en we zongen. Mijn vader speelde mondharmonia en mijn moeder kon heel mooi verhalen vertellen. Ik weet nog heel goed dat ze dat ook altijd met Kerstmis deed. Ik kom wat liefde en gezelligheid uit een heel warm nest.'
Toen ze als verpleegster aan de slag ging in het ziekenhuis in Zaltbommel, werd ze lid van toneelgroep de Groentjes. Ze trouwde en kreeg twee kinderen en ze bleef actief bij het toneel. Bij de Groentjes heeft ze jarenlang allerlei rollen gespeeld. Ondertussen werd ze ook wel gevraagd om de regie van stukken te doen. 'Bij de brandweer in Waardenburg bijvoorbeeld,' weet ze nog goed. 'En ik heb ook wel eend de eindproduktie van scholengemeenschap Cambium gedaan. En ik werkte mee aan elke Bommelrevue. Ik heb daar erg goede herinneringen aan.'
Vijf jaar geleden nam ze het initiatief om een seniorentoneelgroepje op te richten in de Schans. 'Dat is echt heel leuk om te doen,' zegt ze. 'Maar ook wel eens moeilijk, want iemand van 80 laat zich niet zoveel meer zeggen.' Ook financiëel was het wel eens zwaar. De toneelgroep van de Schans is anders dan de meeste toneelgroepen geen vereniging met een bestuur en veel vrijwilligers. 'Het is gewoon een activiteit zoals bijvoorbeeld het kaarten of het sjoelen. Er is dus geen extra geld beschikbaar,' vertelt ze. Toch kreeg Letta het voor elkaar om één keer per jaar een toneelstuk op de planken te brengen. Daarbij deed ze niet alleen de regie, ze speelde ook zelf een belangrijke rol in het stuk, bemoeide zich met de kaartverkoop en organiseerde de verloting. 'Eigenlijk een éénmansbedrijf,' lacht ze.
Nu het doek is gevallen, verwacht Letta niet in een gat te vallen. 'Ik ben dol op mijn twee kleinkinderen, daar daar zal ik veel tijd aan besteden,' verteld ze. 'Ook lees ik graag en ik heb veel aanloop. Samen met een vriendin probeer ik elk jaar een keer op vakantie te gaan. En ik wil heel graag een computercursus gaan volgen. Maar ik ga het toneel wel heel erg missen.'
spelers naar buiten, lome start
genietend van stralende zon
de jonge god, de zonnenkoning
succes lonkt aan de horizon
Camp Nou, lichterlaaie, flitsend licht
drie man passeren, verdediging ontwricht
twee keer kappen, één keer draaien
oude helden kijken toe, ook gezwicht
blik naar 't ronde leer, lange haren in de nek
doelman op zijn hoede, toch de pech
bal breed doet dan zeer
zelf de glorie voelen, de zoveelste keer
bal naast linkervoet, als wuivend riet
afrekenen met het verleden
falen door het niet te doen
aanstonds gezang voor de ware kampioen
rechterbeen, zonder rancune, staat alleen
bal de touwen strelend door de godenzoon
turen naar de tribune, als één van de hunne
Messi's naam klinkt uit hun kelen, de voetbaldroom
gespreide armen in de lucht, er klinkt bravo
de hoofdrol gekregen, wat een niveau
hoorbaar is de onpeilbaar diepe zucht,
Aatijd zon, nooit meer regen
de hand van God
voor eeuwig de opvolger gekregen
daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg
de waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus
het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht
je weet, het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots
Hoi iedereen, zoals de meesten onder jullie wel weten, schrijf ik iedere week een collumn in de Toren onder de titel Een echte Bommelaar...
Dit heb ik een jaar of drie met veel plezier gedaan. Ik vond het leuk om de stukjes te schrijven, maar vond het ook leuk om de vele positieve reacties te ontvangen van lezers. Ik schreef de stukjes zonder enige vergoeding te ontvangen, puur voor de lol. Vanaf het begin was het de bedoeling om als het even, op dinsdag het stukje door te mailen. Soms gebeurde dit op woensdag, maar hier werd nooit een probleem van gemaakt. Tot een paar weken geleden een nieuwe redactrice werd aangesteld. Zij deelde mij mee dat de deadline voortaan maandagochtend 10 uur zou worden. Ik antwoordde haar dat ik voortaan zou proberen om op maandag mijn stukje in leveren.
Afgelopen week gedaan, echter maandagavond. Krijg ik de volgende dag deze mail; Goedemorgen Geert, was de afspraak over de deadline niet duidelijk? Voor deze keer plaats ik je stuk.De volgende keer komt het niet in de krant. Deadline is deadline. Ik ontvang graag een reactie, Carlijn Geron. Waarop ik antwoordde; Ik kan er ook mee stoppen. Hoef je met mij geen rekening meer te houden. Gr geert. Waarop ik vandaag dit antwoord krijg; Als jij dat wil,prima. Anders zie ik je collumn graag tegemoet VOOR maandag 10.00
Morgen eerst een belletje met haar leidinggevende, maar ik heb zo het idee dat morgen mijn laatste stukje is. Jammer dat ik op deze manier ga stoppen.
Carlijn, veel succes met je krant. En de krant, veel succes met Carlijn.
Hooggeachte, neie redactrice mejuffrouw Carlijn Geron van het spirituele, intullectueel toonaangevende, inspierende. maar ut mest nog gruwelijk actuele week-en streekblad "De Toren."
Een begrip in het land der plaatselijke sufferdjes. Geen krant, groot of klein, lopt zo veur op het nieuws dan dit unieke plaatselijke krantje. Het lopt zelfs zo ver veur op de actualiteit dat de berichtgeving die de drukpers het overleefd alweer achterhaald is. Het hiet dan ook niet voor niets "De Toren" Torenhoog staat het op een unieke positie, al jaren glorieus te schitteren in de steeds ingewikkelder wordende mediawereld.
Vooral de advertensies zijn van uitzonderlijke klasse.
"De Toren" mokt van het achter de feiten aanlope een voordeel. Om veur mezelf te spreke, Ik heb hem al een maand nie gehad. Dè gebeurt vaker, gerakt er an gewend. As ie dan toevallig wel een keertje is bezorgd spring ik een gat in de lucht, Ik beschouw dat dan als een soort lichaamsbeweging. Het tegestrijdige is ook het geval. Heb ik hem, zoals mestal, nie op de deurmat liggen op donderdagmiddag ben ik stiekum nog enthousiaster. Ik mot dan naar de sigarezaak lope om hem gratis mee te krijgen.
Eénmaal weer thuis ben ik opgelucht dat ik gestopt ben met roken en m'n conditie niet meer wordt aangetast door sigaretten.
Besef me dan ok dat ze ut vreuger met rooksignalen moesten doen om nieuws deur te geven. Ge komt nog eens buite en onder de minse. Nog beter is dan door te lope naar "De Leugebank" Daar lope ze niet voor het nieuws uit of achter het nieuws aan. Daar krijde het actuele nieuws, als bij een warme bakker om 5 uur 's nachts, vers ut de persoven op een presenteerblaadje gepresenteerd. Ge werkt dan ok nog eens aan oew conditie en het Bommelse nieuws gaat als een lopend vuurtje door de stad.
Daarom eigenlijk deze brief. Ik heb vernome dat ene Geert van der Bruijdegom als wekelijkse stukjes schrijver wil stoppe.in "De Toren" Hij is te lui om op maandag ochtend zun nest uit te komen om een A-viertje in te leveren. Ik zou dan ook graag de fakkel wille overneme. Ik denk dat ie het as glazenwasser een bietje hoog in de bol het gekrege. Het nie meer zo helder ziet zeg maar.
Hij had natuurlijk verwacht carriere te make als geslaagde glazenwasser, maar moest wel onder aan de ladder beginne. Ik ben bereid om iedere dag naar de leugebank te lopen en de nieuwtjes vers van de bank door te geven aan de redactie. Al is het op zondagochtend veur tienen. Dan sla ik het kerkbezoek gewoon over, De klokkenluider van de Notre Dame eindige ook met de schone Esmeralda in zun arme op de top van de kerk.
Ik denk dat de meeste lezers hem allang zat waren. U komt op het juiste moment om in mijn armen tot grote hoogte te stijgen. Ik omarm u in al mun nederigheid. Heerlijk zo'n frisse wind aan het roer die gin enkele binding met Bommel het. Zun van der Bruijdegom kan dan wel iets mè echte Bommelaars hebbe, Doar komde tegenwoordig nergens meer mee.De wereld is één groot durp geworde. Moar dè motte wel wille zien. Verder zijn de echte Bommelaars ook bijna allemoal al aan de beurt gewiest.
Lieve Katrijn Beton. Ik smelt al bij de gedachte u te moge diene, in kwade en in slechte tijde. U krijgt van mij ook het recht m'n columns te controleren en te verbetere. Al is het op maandag ochtend 9.00 uur.
Met liefde voor u als vakvrouw. Ik zal me er met heel m'n hart in storten. Ik zal uw hart stelen en de lezers terugwinnen die nu nog als een kwispelende puppie op de deurmat ligggen te wachten op niets.
Hoogachtend, uw aanstaande dienaar de heer H. van Tongerlo.
Het wordt dus spaghetti. Dat heb ik ooit eens thuis gemaakt. Wist ik veel dat je die, als het water gekookt heeft, moet blijven roeren. Het hoort niet om, als een onbeholpen Nederlandse boer, spaghetti te snijden. Ik had toen echter geen keus. Het was de eerste spaghettitaart ooit. Vergeten er patent op aan te vragen. Ik sneed het voorzichtig uit de pan. Ik was alleen, maar heb zes borden gebruikt om de spaghettitaart in gelijke, vierkante, partjes te verdelen.
Zag er best mooi en strak uit. Geen liniaal nodig of een videocamera voor de finishfoto. Ze konden linea-recta, met de liefde van de ware keukenprins, op het bord worden gevleid. Er moest echter nog meer op of bij. Omdat ik te chaotisch ben en tevens geen multi-tasker, was nu het gehakt aan de beurt. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Kreeg het er Spaans benauwd van, terwijl het een Italiaanse spaghettitaart was. Dus ik met de botte bijl aan de gang. Alsof Martine namens heel Nederland op m'n vingers stond te kijken. 'Heel Holland eet gehakt.' Het resultaat was naar mijn maatstaven niet slecht. Tomatensaus eroverheen en prakken alsof het een lieve lust was. Nu nog de uitjes en paprika om het als gerenommeerd culinair-journalist af te maken. De kop was er af, zouden ze bij IS zeggen. Uitjes snipperen en de paprika snijden kostte me geen moeite. Dat snappen jullie wel.
Als kenner van de spaghettitaart het mengsel als glazurend garnituur op een mokkataart gedrapeerd.
Vanavond zal het dus een feestmaal worden. Een verrassing die ze zich nog lang zullen heugen.
Weet niet of ze kaarsjes in de keuken hebben om de spaghettitaartjes extra cachet te geven en er een feestelijke sfeer te creëren. Is wel te hopen. Je weet nooit of ze straks hun laatste adem uitblazen. Kan ik het aan hun slechte conditie toeschrijven. Bon appetite.
http://static1.purepeople(...)en-borat-950x0-2.jpg
Van Lompehork bijvoorbeeld een grote mega-tietenkaart, van Yvonne een "Happy Christmass-wenskaart," van Copycat al 3 grappige "Keep on Trucking-kaarten," en van de VBL-SC een gezamenlijke kaart met natuurlijk Cruijffie op de voorkant, ook ondertekend door Feyenoorders. De Cees van Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Te veel om op te noemen eigenlijk. Zelfs van Cyanide/Loveless, waar ik vaak mee in de clinch lag, een mooie Ramones-kaart met leuke afbeeldingen over mijn interesses, sjoelen, Viola Holt en Jehova's-getuigen teksten.
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld. Ze kon me gerust stellen, dat er waarschijnlijk geen alarmbellen zullen gaan rinkelen, dat het safe lijkt. Ze was niet helemaal getikt en wilde er wel bij zijn als ik het pakketje opende. Zo wakker was ze nog wel na een lange slopende dag, langs de A14 van Arnhem naar Enschede, in de striemende schrijnend hete zon de mannen in oranje overalls met kogels aan hun enkels in de gaten te hebben gehouden.Er kan immers van alles naar binnen worden gesmokkeld. Niespoeder, dropwater, Bonny St. Claire of nagelschaartjes om een tunnel naar de buitenwereld te graven.
Loop ik de controlekamer voor binnen gekomen verdachte pakketjes in. De spinnenrag maakte er bijna een website van. Ik spinde echter van vreugde toen ik met dikke zwarte letters SACHA op de zijkanten van de dood zag staan. Ik moest hardop lachen, de dienstdoende begeleidster vroeg waarom ik zo hard moest lachen. "Dit is de laatste persoon op aarde en de rest van de wereld die er iets illegaals of strafbaars in zou stoppen."
Ik kreeg de doos natuurlijk niet open, "Wat dacht je van een schaar
Als veelposter op internet ontvang je natuurlijk ook veel post. Dat kan ik je op een briefje geven. Naar ik heb vernomen is de dienstdoende postbode in het rayon Zuid-Oost-Thuis-Best-Zevenaar een beetje overwerkt geraakt de afgelopen maand. Noem het maar de kluts kwijt. Als ie mijn naam leest reageert hij alsof ie post heeft voor Hyacint Bucket. Hij zou er bijna door aan de drank raken.Twijfelde dan ook of ik een roerei of geklutst ei zou toevoegen aan mijn succesvolle boeketreeks.. Uitgekookt als ik ben liet ik aan de dames keuze.
De eileidster moest uiteindelijk de knoop doorhakken, het werd een beslissing waar geen touw aan was vast te knopen.
Ik maakte er,puur op gevoel maar wat van. Ik klutste alsof het een lieve lust was. Beroerde de staafmixer alsof Donald Trump, met harde hand, in Het Vaticaan de nationale garde controleerde. 'Nice dress, you're looking good as a man in panties.'
De maaltijd ging er in als een tosti-ijzer op glad ijs. Het was, zoals bij iedere originele Tong-maaltijd, weer likkebarend lekker. Ze zullen zich dit afscheidsdiner nog lang herinneren. Kor Sakov zei dat ie zich niet kon heugen zo lekker gegeten te hebben. Dat zegt ie weliswaar na iedere maaltijd, maar voor hetzelfde geld was ie dat vanavond vergeten. Het was een pittig gerecht, voor dames met een pittig kort kapsel en heren met een korte gerechtelijke geschiedenis.
Morgen weekend. Wordt het diner weer door de vaste kok van de groep bereid. In zijn voetsporen zal ik nooit kunnen treden. Net zoals Donald Trump nooit en te nimmer pootje over zal kunnen doen. Tong heeft hier echter wel zijn sporen verdiend en achtergelaten. Alles weer op de rails. zal niet meer ontsporen en zal geen scheve schaats meer rijden. Jezus Christus liep over water en veranderde water in wijn. Ik liep op doorlopers op bevroren water en doe geen water meer bij de wijn. Het aftellen is begonnen. Geen valse starts meer voor mij. Laat staan valse hoop. Hoop wel dat de postbode herstelt. Kan ik hem een kaartje sturen.
Dat gaat allemaal digitaal tegenwoordig. Het tikt niet. Maar dat zegt niets.quote:
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld.
Succes met je koken. Oefening baart kunst. Hoelang "moet" je nog?
Donderdag ben ik weer thuis. Na precies een maand.quote:
[..]
Dat gaat allemaal digitaal tegenwoordig. Het tikt niet. Maar dat zegt niets.
Succes met je koken. Oefening baart kunst. Hoelang "moet" je nog?
En? Wat zijn de prognoses? Heb je er een bietje vertrouwen in?quote:
[..]
Donderdag ben ik weer thuis. Na precies een maand.
Ik ga er voor. Kan niks beloven. Terugvallen zullen er komen, dan sterk zijn. Heb wel een vangnet, maar moet het zelf doen.quote:
[..]
En? Wat zijn de prognoses? Heb je er een bietje vertrouwen in?
Zo is dat. Succes ermee. Het lichaam kan i.i.g. zonder zo blijkt. Ben je nog wat kilo's kwijt geraakt?quote:
[..]
Ik ga er voor. Kan niks beloven. Terugvallen zullen er komen, dan sterk zijn. Heb wel een vangnet, maar moet het zelf doen.
En sorry, dit is niet het SC topic zie ik nu.
Binnen loop ik in een joggingbroek. Buiten zakt m'n broek af. Bezoek zegt iig van wel. Maandag wegen bij de arts.quote:
[..]
Zo is dat. Succes ermee. Het lichaam kan i.i.g. zonder zo blijkt. Ben je nog wat kilo's kwijt geraakt?
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid
niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft
het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om
op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier
de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist
8.15 uur ontbijten. Zoals altijd had het personeel van dienst keurig werk geleverd. Als een vissende bloemist nam ik plaats op mijn vaste stekkie. Op het bord lag een kaart met afscheidstekstjes van de andere negen vakantiegangers van afdeling S5. Met een big smile begon ik te lezen: 'Ben blij dat je op rot.' 'Zelden zo'n irritante vent ontmoet.' 'Eindelijk verlost van je vreselijke tafelmanieren.' 'Hoop je nooit meer tegen te komen.' 'Vieze opschepper met je 64 kaartjes.' Ik hou wel van die directheid. Ben daar dan ook een stuk assertiever geworden. Kan ik wel gebruiken op het internet.
Ga de schroom van me afgooien, meer FOK!ken en voor m'n mening uitkomen.
Na het ontbijt volgde zoals altijd het dagprogramma. Omdat ik maar tot en met woensdag 19 juli had geboekt en voor 10.00 uur het hotel moest verlaten, kon ik daar helaas niet meer aan deelnemen. Het laatste uur paar puntjes op de i gezet, alle zeilen bijgezet, vlekjes weggewerkt en ouwe koeien uit de sloot gehaald. Ik had dus al een opgeruimd gevoel. Dat werd alleen maar sterker toen de half Deutsch/Nederlandse ausgeleide zwaaister kwam melden dat ik 20 Euro borg terug kreeg bij het inleveren van de kamersleutel. Kon me niet eens meer herinneren dat ik die ooit betaald heb. Het was alsof ik op borgtocht werd vrijgelaten.
Uitgelaten liep ik als Björn Borg na zijn zesde Wimbledontitel naar de aankomst- en vertrekhal. Neef Gertie zou er tussen 10.00 en 10.15 uur zijn. Het was even na tienen en ik verwachtte hem nog niet. Ik werd hoffelijk, zoals het bij een eregast hoort, begeleid en uitgeleide gedaan zodat ik niet al voor vertrek een terugval zou krijgen. Bijna bij onze bestemming hoor ik plots: 'MET GERRIT!' Ik herkende zijn stem meteen. Wij het hoekje om.'OH DAAR IS IE AL.' M'n chauffeur was net op Gertiaanse wijze met m'n moeder aan het bellen. Het Bommels kwam me tegemoet als een warme deken op een te klein éénpersoonsbed. Ze aan elkaar voorgesteld. Gert en ik klepten als twee jongen honden die aan het spelen waren. Ik zag haar denken: 'Dus zo is Herman in een normale omgeving.'
Het Bommels ouwehoeren ging natuurlijk in de auto door. Heerlijk om weer eens met iemand te lullen over de Tour i.p.v. over wie het laatste plakje kaas heeft opgemaakt of wie er vanavond gaat koken. Ik hoef vanavond i.i.g. niet te koken. Met Gert eerst langs moeke geweest. Toeterend kwamen we aan. Bij binnenkomst zag ik de toetjes al boven de kip kerrie uit moeders keuken liggen. Paar vreugdetraantjes en dikke zoenen. Ben ik net 6 kilo afgevallen, gaat moeke me weer vetmesten.
Dat fiets ik er echter wel weer af, op weg naar moeders. Net als met Gert over de Tour lullen. Op z'n Bommels.
En nu volhouden ouwe rammert.quote:
You bet.quote:
Begrijp nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik nog wel weet is dat ze al snel langs het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapotgeslagen op het hoofd van saxofonist Ron de Schuukelaar, aka de Schuuk. De Schuuk was ter lering ende vermaak in wc-papier gewikkeld. Hij had zelf geen notie, lag in croma. Daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee muzikale Nozems stonden op de ongenode gastenlijst. Bassist Corné en gitarist Helke. Zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon. Hij versierde haar gelukkig niet met toiletpapier. Helke had inmiddels mijn platenkast ontdekt. Het lijken wel frisbees, die nostalgische zwarte schijven, moet Helke hebben gedacht. De hoezen gebruikte hij als lanceringsmiddel. Elpees vlogen door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn smakelijk gepocheerde eitje. Alsof ie er met zijn gedachten bij was en nooit de kluts was kwijtgeraakt.
De brutaaltjes hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, op weg naar het koud gezette bier, een spoor van broodkruimels achter zich latend als een kruimeldief bij nacht. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent, onguur festivalzweet de goede terugreis naar de bank moeten hebben gegarandeerd. Het vrijwilligerswerk werd onder de klanken van The Ramones, Rolling Stones en Guns n' Roses voortgezet. Er waren nog een paar eieren over. Marti Tims, een sportman in hart en lever, pakte een koekenpan en ging als een volleerde Rod Laver zijn klantenservice oefenen. Omelet, set en match. Stergitarist Rob Roemers lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar een dutje te doen. De plantenspuit is nadien nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jackie destijds. Rob sprong nog nat achter de oren op. Begon op de automatische piloot te soleren waar Bauke Mollema en Han Solo jaloers op zouden zijn geweest
De dageraad brak aan. Uurtje of zes in de morgen. Ik kreeg als non-muzikant de gitaar van Rob in m'n handen. Roemloos speelde ik, alsof het m'n lieve lust was, de sterren van de inmiddels glinsterend blauwe muzikantenhemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd, zo gedaan. De slaapmutsen werden wakkergeschud, Walter Stehman van het gasfornuis getrokken en 'De Kuin' ontdaan van de afstandsbediening. Sommige sympathieke herrieschoppers werd op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar buiten te begeven. De polonaise liep rustig, gestaag slingerend de trap af. Ik gooide zwierend het raam open en zong uit volle borst, begeleid door hemeltergende gitaarakkoorden, nog een afscheidslied de ochtendschemering in. Naast me ging ook een raam open. De buurman uit het andere trappenhuisje. Ik kende hem nog niet. We oogden als de oude mannetjes op het theaterbalkon van de Muppetshow. Met dit verschil dat er nu maar ééntje chagrijnig was.
Half uit het raam hangend, haar in de war, harde gitaarnoten krakend: 'Goeiemorgen meneer, ik ben Herman, uw nieuwe buurman.' Ik verstond niet goed wat hij antwoordde, maar als blikken konden doden was daarvoor het juiste moment aangebroken. Z'n ogen spuwden vuur alsof de hete bliksem was ingeslagen. Ik nodigde hem daarom uit om het even uit te komen praten. Eenmaal in mijn paardenstal keek hij verwonderd om zich heen. Verkocht me nog net geen hengst. Hij zag wel de eieren, inmiddels half gaar, van het behang naar beneden druipen. De elpee-hoezen als drijvende, smeltende ijsschotsen van de langspeelplaten gedreven. Het hoogtepunt de Schuuk, een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen toiletpapier.
Ik zag hem denken. 'Hier is geen beginnen aan. Hopeloze zaak.' Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, was men hier gestrand. De Schuuk woont inmiddels niet meer in Bommel, zijn saxofoon echter weerklinkt 's nachts nog wel eens over de Mert. Een nostalgische echo uit het verleden. Toen we nog met de kippen op stok gingen en niet op eieren hoefden te lopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2017 16:50:01 ]
Heb ooit een reportage gezien over de chaos achter de schermen bij het Tour de France programma 'De Avondetappe' van de NOS. Rennen, vloeken, zenuwen, zweten, haasten, kabels ontwarren, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script inzien. Kijken waar het hotel zich bevindt en afwachten wat en wanneer er kan worden gegeten. Daar tussen loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.
1...2...3.....Go! 'Goeieavond dames en heren, welkom in het pittoreske St. Donderjeu sùr la Mêre. We bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden waar gisteren, op indrukwekkende wijze, Polleke de Metselaere in een geweldige sprint won. Een etappe die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige wielerkenner Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.
De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie Franse zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, proostte met zijn tafelgasten en leek ie opgelucht weer heelhuids de finish gehaald te hebben. DaMart heeft een mooier afscheid gekregen dan Dalidah. Herman Brood zei ooit tegen Theo van Gogh: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit hadden woorden van Mart Smeets geweest kunnen zijn.
Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisie-sport-wereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen zwart of wit. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem de laatste jaren in de Tour. Hij nam vorig jaar definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden van commentaar voorzag. Zijn laatste woorden waren ongeveer zo: 'Met deze eclatante en verwachte zege van de Amerikanen zitten de Spelen er voor mij op. Ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook. Au revoir en tot ziens. Dit was het,'
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische commentator, programmamaker, maar vooral schaats- en wielerverslaggever. Ex-schaatscoach en co-commentator Leen Pfrommer zittend naast Smeets: 'Mart jongen, wat doe je nou? Je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 26-07-2017 09:32:42 ]
Dank je.quote:
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 33 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 33 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco in de laatste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 54jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog steeds de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen voetbal werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat meer op zijn kerfstok en op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 29 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de grote voetbalsuccessen uit die bijna 30 jaar blijvend wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klank- en glansrijke verleden. Op mijn 18e ging ik in 1979, met vrienden uit Bommel en de Bommelerwaard, voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980, zag ik Bono van U2 in de stellages van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan zou ik erbij zijn geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het Volkspark stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco, in de laatste minuut tegen de West- Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nog steeds voor kippenvel zorgen. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige oer-rocker uit Canada, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik, als 11jarige Bommelse pleintjesvoetballer achter de Philipsschool, voelde kijkend naar het 'totaalvoetbal' van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots en hartstocht uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn eerste muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden na-apen en mijn pad zouden plaveiden op weg naar Dinosaurus Sr.
Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van de stadiondaken. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook tot die categorie scharen.
Piet Keizer werd door voetballiefhebbers de koning van de schaar genoemd. De oude rot Neil Young, raakt als een inspirerende jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden tegenwoordig in de voetbalhemel, als echte Godenzonen, samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van de oprechte muzikant die je recht in het hart raakt.
Als Neil Young de sterren van de muzikantenhemel speelt, houdt deze 54jarige Bommelse, sentimentele romanticus het niet droog. Zoals ooit een 11jarig menneke, op Vogelenzang 25 starend naar de televisie, na de verloren WK finale tegen natte pupillen vocht. Zich nog niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd zal overwinnen. Keep on rocking in the free world..........
dan je denkt
bijna aaibaar
naderbij dan
je bevroedt
het goede gemoed
onderweg
helaas, de zon
schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt alles goed
Ik had het vermoeden dat er links onderin mijn gebit het één en ander niet goed zat. Had ik goed aangevoeld. Het puntje van mijn tong was al tijden. terecht naar nu bleek, niet uit die buurt te slaan. Een kies zal moeten worden getrokken. Had natuurlijk geen keus. Zou ook raar zijn geweest, biljarten bij m'n eerste bezoek aan een nieuwe tandarts.
Moet verder ook op bezoek bij de mondhygiëniste. De receptioniste zei dat ze even ging kijken of ze een gaatje kon vinden. Ik vroeg dus, uit beleefdheid, of ze al een genderneutraal toilet hadden. Bleek ze in de agenda te kijken om een afspraak te maken. Stond ik daar, met een rooie kop, blozend voor lul. Had het weer eens verkeerd begrepen. Het misverstand zou kunnen komen door de berichtgeving in de media van de laatste tijd. Of misschien toch doordat ik geen verstandskiezen meer heb.
Knap hoe de Nederlandse meiden met de spanning van hun eerste finale op een groot toernooi omgingen. Eveneens is het knap te noemen hoe ze al snel na de plotse 0-1 achterstand zich herpakten en onmiddellijk de 1-1 scoorden. Uiteindelijk is de 4-2 eindstand niet eens geflatteerd te noemen. De 4-2 weerspiegelt precies en terecht de verhoudingen. De eer die ze opstrijken is niet anders dan verdiend. Gezien het hier vrouwenvoetbal betreft zal er financiëel niet veel aan de strijkstok blijven hangen voor de speelsters. Ze speelden weliswaar de eerste viool tijdens dit voetbalfeest in eigen land, het grote geld blijft in de zakken van hun mannelijke evenknieën gedirigeerd. worden.
Waar vroeger wel eens smalend over vrouwen die voetballen werd gesproken, gaat de Nederlandse vlag nu in top. De vlag van de appeltjes van Oranje hangt vanaf vandaag nooit meer halfstok. Het Wilhelmus wordt nu ook uit volle borst door en voor onze leeuwinnen gebruld. Deze meiden zullen later, bijvoorbeeld bij het strijken, met de borsten vooruit tijdens hun huishoudelijke werkzaamheden met trots terugdenken aan dit heuglijke toernooi. Ze hebben dusdanig huisgehouden dat menig mannelijke scepticus met beide beentjes op de grond is teruggezet.
Een knieval als verontschuldiging zal er niet worden geëist door deze sportieve heldinnen. Wel respect en waardering voor hun prestaties. Dat deze groep speelsters, in tegenstelling tot hun huidige mannelijke collega's, het onder de knie heeft om op topniveau op het juiste moment te presteren. De praatjes vooraf laten ze aan het andere geslacht over. Met praatjes vul je immers geen gaatjes. Staat achteraf ook zo lullig, als je weer eens door een tegenstander bent afgeslacht.
Er waren op het WK af en toe grappige en pijnlijke verrassingen te zien. Soms mede veroorzaakt door de Britse organisatie of de Wereld Atletiek Unie zelf. Zoals de Jamaicaanse megaster Usain Bolt overkwam voor de 4x100 meter finale, waar hij en andere atleten een half uur in de kou moest wachten voor ze het stadion in mochten. Het zweet van de warming up verdampte, de opgewarmde spieren verkoelden en werden weer stram. Met als gevolg kramp in zijn hamstring, waardoor hij uitviel in wat zijn laatste feestje had moeten worden. Een zekere medaille werd hem daardoor ontnomen. Iets dat ook een favoriete 400 meter loper uit Botswana overkwam. Hem werd, vlak voor de finale, de toegang tot het stadion ontzegd. Hij had volgens de officials een dag eerder iets te lang op de WC gezeten. Er zou besmettingsgevaar voor andere lopers zijn. Alsof je vlak voor de finale nog buikloop kunt krijgen.
Er waren, evenals twee jaar geleden, weer Nederlandse medailles. Zelfs goud op de 200 meter door een struise, blonde wereldvedette. Naar eigen zeggen op topniveau presterend op een dieet van pindakaas en ijsbergsla. Gezien haar stalen zenuwen en ijskoude mentaliteit op het moment suprème klinkt dat zeker geloofwaardig. Wel aan te raden aan Dafne is, gezien haar acne, om minder suiker op de pindakaas te strooien. Niet dat ik weet of dat de oorzaak is, daarvoor heb ik er te weinig kaas van gegeten. Aan haar techniek hoeft zeker niet meer geschaafd te worden. Scherp als een vlindermes vliegt ze door de bochten. Dat is er vanaf jongs af aan al perfect ingeslepen.
Nederlandse hoop voor de toekomst op de 100 meter horden diende zich ook aan. Nadine Vissers komt net zoals Dafne Schippers voort uit de zevenkamp. Een mooie finaleplaats werd haar deel. Als ze zich helemaal toelegt op dit onderdeel ligt er misschien wel iets nog mooiers in het verschiet. De eerste hordes daarvoor heeft ze al glansrijk genomen. Sibran Hassan, de tot Nederlandse genaturaliseerde lange afstand loopster, presteert al jaren op het hoogste plan. Hoeft geen eerste hordes meer te nemen. Als één van de favorieten werd ze helaas slechts vijfde op "haar" afstand de 1500 meter. De teleurstelling was zo groot dat ze, na de finale, voor de camera van de NOS alleen maar stamelend, vol onbegrip kon reageren Daarom was haar revanche op de slotdag goud waard. Het winnen van brons op de 5000 meter kwam als een verrassing en smaakte als Goudse kaas vers van het mes.
Verder was het mooi dat de Amerikanen en Britten niet overdreven veel mochten en konden juichen. Perfect geïllustreerd door het laatste nummer, de 4X400 meter. Eén van de hoogtepunten van dit WK eindigde met een verrassende en mede daardoor schitterende overwinning voor de specialisten uit Trinidad en Tobago. Amerika moest na jaren onverslaanbaar te zijn geweest genoegen nemen met zilver.
Het eerbetoon voor Usain Bolt als groots sluitstuk van dit WK was meer dan terecht. De beste sprinter ooit, misschien zelfs de beste atleet ooit, nam afscheid zonder goud op dit WK. De lauwerkrans van succes zal echter voor eeuwig op zijn schouders rusten. Hij laat een met goud besprenkelde carrière achter zoals nog nooit is vertoond. Misschien wordt het ooit als film vertoond, zoals zijn Jamaicaanse landgenoten, de Olympische bobsleeërs overkwam. Die werden als sporters niet serieus genomen. Dat zal Bolt nooit overkomen. Op zijn lauweren rusten zal hij zeker niet. Hij heeft zelfs zijn ambitie uitgesproken om voetballer te worden.
Dat was ook de grote passie van Bob Marley. De twee grootste Jamaicanen met dezelfde liefde voor de grootste sport ter wereld. Het bobsleeën zal ze koud laten. Ze hebben samen één liefde. De Jamaicaan koestert hen beiden, Staat als één volk achter deze legendes. One Love, One Heart.
Vier weken intern op jeugdkamp geweest en, onder begeleiding van een stimulerende ex-topsporter, vrijwel iedere dag op de hometrainer me gallisch en in het zweet gewerkt. Natuurlijk langzaam opgebouwd. Daarbij iedere dag een frisse neus gehaald middels wandelingen in de lommerrijke omgeving van het pretpark. Gezonder en gevarieerder gaan eten. 'Goed kauwe zodat het regulmatig in je bloed komp' zei Tedje van Es 25 jaar geleden al. Zo min mogelijk suiker en veel water drinken. I.p.v drie liter wijn per dag nu drie liter Spa-rood met een smaakje. Na die vier weken was ik al zes kilo afgevallen. Helaas eenmaal weer thuis vrijwel niks kunnen doen door vocht in enkel en voet. Drie keer per week wordt het ingetaped door een lieve pleegzuster bloedwijn. Heb er al vaker last van gehad, was het na twee weken hersteld. Nu duurt het al een maand en komt er nog minstens één week bij. Moet het straks dus weer rustig op gaan bouwen. Dat zal bij Richard zijn waarschijnlijk. Goeie verhalen over gehoord, o.a. van Nicole en Nelleke.
Nelleke wilde me zelfs al overhalen aan de zeskamp mee te doen tijdens de Bommelweek. Zo hard lopen we niet van Stapel zou Huub zeggen. Deze dans laat ik nog even aan me voorbij gaan.
In de laatste vier weken dat ik thuis immobiel was toch nog drie kilo extra kwijtgeraakt. Goede voeding, matiging en geheel onthouding blijkt zelfs zonder bewegen zich al te lonen. Kan natuurlijk ook komen doordat ik sinds twee maanden een mobieltje heb. Al bij al in twee maanden negen kilo kwijt geraakt. Anniko van Santen en Derk Bolt hoeven niet te worden ingeschakeld. Ben ze liever kwijt dan rijk. Mag en moet natuurlijk niet te gemakzuchtig worden. De zucht is er namelijk nog steeds. Die sluimert, op kousenvoeten, als een dief in de nacht. Wel in veel mindere mate dan voorheen. Moet wel waken voor een terugval en met beide benen op de grond blijven. Nu nog goed slapen, waken doe ik 's nachts nog te veel. Maar daar wordt ook aan gewerkt. Alles voor het goede doel en voor de complimentjes die ik al heb gekregen toen ik Nicole, Nelleke en snoepvrouwtje Ellie tegenkwam in de stad.
Tong, veel sterkte.
Komt goed.quote:
Lees dit nu pas.
Tong, veel sterkte.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Dè zoude wel wille meuge wor? - Daar zou je graag toestemming voor krijgen. Is het niet?
Zek nou ins nie zo an munne kop. - Stop nu eens met je eeuwige gezeur.
Dagge nie gou mokt dagge weg komt. - Nu ben ik kwaad op je. Verdwijn uit m'n gezichtsveld.
Hij vrogt oe de klere van ut lijf. - Hij is van nature uit al zo nieuwsgierig.
Kik ut woar ge an begint keind. - Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Dè meude gij wel zegge. Heur wie ut zeet. - De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet.
Om de dooie dood nie. - Zeker weten van niet.
Dè mins klept an één stuk deur. - Ik zou willen dat ze haar mond eens hield.
Ik viel bijkans van munne groad. - Ik kreeg het zwart voor mijn ogen.
Gelijk hedde. - Ik kan je geen ongelijk geven.
Hij verzupt er in. - Het is duidelijk een maatje te groot voor hem.
Dè het ie ok nie van zun eige. - Dat heeft ie overduidelijk niet van zichzelf.
De rest op deze 25ste editie van Lowlands kwam op mij over als een alternatieve Muzikale-Fruitmand of als Arbeidsvitaminen voor hipsters. Heb ook geen geweldige Dance of Electro gehoord. Ben geen expert in dat genre. Het voelde wel allemaal nogal veilig aan. Kan zijn dat ik te veel in Atari Teenage Riot en dergelijke herrie ben blijven hangen. Dat het zelfs voor tieners niet meer ronkend hoeft te rocken of rokend moet rollen. Dat vernieuwen om het vernieuwen juist stilstand of achteruitgang betekent. Hang me daar echter niet aan op. Dat deed Morrissey al met de DJ. Zo, nu eerst een zak Smiths chips opentrekken. Naturel, zoals Iggy The Godfather of Punk.
quote:
Ik krijg regelmatig het verwijt dat ik te vaak refereer aan het verleden, of dat ik zwelg in nostalgie. Ik zou mezelf eerder een romantische realist of een realistische romanticus willen noemen. Met mijn leeftijd van 54 jaar kan ik putten uit een, soms verstoft, historisch archief van een halve eeuw. Niet dat ik me nog bewust kan herinneren dat in de winter van 1962/1963 de Waal was dichtgevroren, of dat ik nog wel eens terugdenk aan de heroïsche Elfstedentocht die barre winter, waarin Reinier Paping geschiedenis schreef. Die gebeurtenissen staan echter wel op mijn netvlies gebrand. Net zoals de heldendaden van mijn favoriete voetballer, de vergeten Braziliaanse rechtsbuiten Garrincha op de wereldkampioenschappen voetbal van 1958 en 1962. Nooit live mogen aanschouwen of bewust meegemaakt. Wel op één van mijn ontdekkingsreizen naar memorabele sportmomenten ontdekt.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Mooi geschreven kerel. En " Ja " ik houd mij aan de belofte dat ik nog dit jaar richting je woonplaats kom voor een hapje,drankje en een rustmomentje. 
Next summer.quote:Op woensdag 30 augustus 2017 11:33 schreef Iwanius het volgende:
[..]
het geroemde, de zege
gejuich kent grenzen
duidelijk verdwenen
gestrompel, de stilte rest
geroezemoes beklijft
geruis, de streling van
de bal in de struiken
de bal, de overwinning
bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was
waar de nederlaag rest
'Een authentiek, echte Bommelaar geeft vanavond voorrang aan z'n vriendin boven zijn andere grote liefde, Ajax. Al een tijd geleden hebben ze kaartjes voor een theatervoorstelling van Tineke Schouten gekocht. Ik ken Ben al meer dan veertig jaar, als klasgenoot op de middelbare school en als voetballers vanaf onze jeugdjaren. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.
Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, tevens fan van Ajax. Zijn zoon Jan Hein een waardig opvolger bij FC Den Bosch. Ik denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer of in het stadion. Al heet Tineke ook Schouten.
Ben is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over twintig jaar misschien pas weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.'
Helaas mocht het die avond niet zo zijn, en verloor Ajax kansloos van de grootmacht uit Engeland.
Het was eigenlijk een ongelijke strijd. De kapitaalkrachtige club uit de grootste competitie ter wereld, tegen de club met een rijk verleden, maar met een heden zonder vergelijkbare financiële mogelijkheden. Het palmares van Ajax is vele malen groter dan de toch niet kleine erelijst van Manchester United. Daar wordt tegenwoordig echter niet meer naar gekeken. Het gaat om het grote geld. Wie geld heeft, heeft het voor het zeggen. De minder bedeelden hebben het nakijken.
Romantiek en tradities tellen bijna niet meer in de harde voetbalwereld. De ziel van een club wordt verkocht aan Arabische sjeiks of megalomane Amerikaanse golddiggers. Het hart van goud heeft plaats moeten maken voor de goudstaven op de bank. Daarom ging mijn romantische voetbalhart die woensdag in mei open. Mijn en Bennies club trad tegen alle voorspellingen aan in een Europa Cup Finale. Vier gouden sterren prijkten op het shirt en de borst van "onze" spelers. Ik was trots op mijn cluppie. Net zoals ik voor de wedstrijd trots was op Ben zijn beslissing te kiezen voor Antoinette en Tineke.
Hoe de voorstelling die avond is geweest weet ik niet. Wat ik wel weet is wie er die avond in het theater heeft gewonnen. Dat was een echte Ajacied, die niet voor eigen gewin ging maar voorrang gaf aan zijn gevoel voor schoonheid. Hij zal achteraf teleurgesteld zijn geweest over het resultaat van Ajax in de finale. Hij wist toen nog niet dat ie zelf voor een veel grotere strijd zou komen te staan. Een oneerlijk gevecht, een gevecht dat in de oudheid in een arena werd gestreden.
Ik had zijdelings iets vernomen, wist niet wat er nu daadwerkelijk aan de hand was. Toen ik zijn FaceBook pagina las schrok ik. Heb hem onmiddellijk gemaild en waar ik bang voor was klopte. Bennie was er open, eerlijk en duidelijk over. Ik hoef het woord niet te gebruiken. Doe ik ook liever niet. Het is al hard genoeg. Vrijwel iedereen heeft er mee te maken gehad, of ervaart het nog steeds. Ik voelde de woede opkomen, waarom deze goedzak dit moest treffen. Hij gaat de strijd aan en zal er voor vechten vertelde ie me.
Ik weet zeker dat ik mede namens vele Bommelaren en anderen spreek als ik zeg dat we aan hem denken. Hoe triviaal die opmerking ook is. Hoe machteloos we ook zijn, we hopen dat deze joviale sportman en warme persoonlijkheid de wedstrijd van zijn leven gaat winnen. Het heet niet voor niets het Theater van de Lach. Als Ajacied mag ie eindelijk met zijn kameraden hand in hand lopen.
Ga er voor goudhaantje. Om met Bennie zelf te spreken: 'Kom op vriend, maat, kul. Je kunt het. Je gaat deze tegenstander glorieus verslaan.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 06-09-2017 23:34:38 ]
Later is niet te laat, tenzij haastig gespoed.
Het leven is waarachtig, levensvreugde een leugen.
Betrouwbaar ben je pas, als je oprecht uit de pas loopt.
Het gehucht zucht, onder de uitbestede dorpeling.
De uitzondering wordt daargelaten, waar de riem wordt bevestigd.
Eenmaal op volle toeren, met losse groeven in het gezicht door het stappen de dag ervoor, 's avonds met Johan en Kees een pilsje halen in de hotellobby. Werd ik aan de bar, als donker gebruinde adonis, met golvende, gekrulde lokken, gedrapeerd over de breedste schouders en in het bezit van betoverend mooie, diep blauwe ogen, aangesproken. Of ik slachtvee keurend jurylid wilde zijn, bij een internationale miss-verkiezing die avond in de feestzaal van het hotel.
Met klapbordjes en cijfertjes op m'n schoot, kwamen de bakvissen één voor één, wiebelend op hoge hakjes langs geparadeerd. Ze kibbelingden onderling alsof het een lieve lust voor lustobjecten was. Het schoot niet echt op, het klappen bleef dan ook achterwege. Redelijk lekkere meiden, zat geen graatmagere tussen. Dat dan weer wel. Op twee na. Die waren aangeschoten. Zeg maar ladderzat. Spierwit bovendien. Ze leken wel opgetuigd door Majoor Boszhard van het Leger des Heils, op weg naar een kledinginzameling in de Sint Maartens kerk van Zaltbommel. De ladders in de zwarte kousen waren duidelijk niet voor het zingen uit de kerk gekomen. Aangeschoten wild op het kerstdiner van Bonny St. Claire zou zich er voor hebben geschaamd.
Ik keek naar m'n Duitse collega-jurylid. Ik was op de hoogte van het Duitse beoordelingssysteem. In ons buurland is een 1 uitmuntend en een 5 zeer onvoldoende. Ik wist ook dat de gemiddelde Duitser een gebrek aan humor niet kan camoufleren. Al komen er tien Duitse Majoor Boszhards, met naald en draad, plankgas door de haarspeldbocht gescheurd. Lachgas zal er nodig blijven. Even genoeg gas gebruikt nu. Zand over het verleden. Het heden is op het strand van Zandvoort al zwaar genoeg. Met al die toeristen die de geschiedenis blijven opgraven.
Ik gaf de lelijkste en meest dronken Engelse van het stel een dikke 10. Mijn jurygenoot uit Duitsland keek goedkeurend naar m'n bordje, en hield in de veronderstelling dat ie de zwaarste onvoldoende gaf, ook het bordje met nummer 10 omhoog. Het overwinningskroontje zal haar vast goed hebben gestaan. Daar heb ik die avond en nacht echter niks meer van meegekregen. Ik was te druk om deelneemster nummer 4, ik meen uit Bilthoven, het hof te maken. Kees en Johan waren kroongetuigen. Majoor opa Kees ligt tegenwoordig met zijn schip aangemeerd in de Waalhaven van Zaltbommel. Ik kijk vanuit m'n hofje uit het raam, en zie de schitterende Sint Maartens kerk.
En Johan? Johan kijkt goedkeurend toe. Als de Vliegende Hollander, redding brengend op het Sint Maartens eiland.
1s.gif
Op donderdag 14 september 2017 16:30 schreef Plompzakker het volgende:
En ondertussen is iwanius zorgeloos aan het acclimatiseren en maakt hij zich nergens druk over
Natuurlijk maakt ie zich nergens druk over. Hij leest hier niet mee, laat staan dat ie hier in KLB post. Hij leest alleen zijn eigen topics en dan ook nog eens alleen de allerlaatste post. Daar reageert ie dan op. Kan ie op die manier het topic omhoog kicken. De grootste onzin komt uit zijn vingers. Hij heeft nergens verstand van en overal geen mening over. Hij heeft geen benul wat er zoal op FOK! speelt. Heeft geen besef dat ie door 80% van de users niet serieus wordt genomen. Degene die hem wel serieus neemt doet dat uit empathie voor de persoon Iwanius of omdat ze zelf ook een bord voor hun kop hebben als acclimatiserende sigaar rokende schoorsteenvegers die het nog niet ladderzat zijn.
Het is me serieus een raadsel waarom de mods en ook de FA's toezien hoe één van de meest bezochte forums en één van de paradepaardjes van FOK!, een speeltuin is geworden van een user die van voren niet weet dat ie ie van achteren leeft. Het is: 'Laat hem toch leven en posten zoals ie wil. Hij doet niemand kwaad.' Maar het kwadraat aan users dat niet meer mee post of de helft van de topics links laat liggen is evenredig groot.
Natuurlijk doet ie niemand kwaad. Dat doen de meeste wilsonbekwamen niet. Idols doet ook niemand kwaad, net zoals GTST niemand kwaad doet. Het is ondertussen wel de maatstaf geworden in Nederland muziek- en televisieland. Ze zijn niet meer van de buis te slaan. Ze gaan op reis naar Afrika: 'Erica & Erben schaatsen lachend en stotterend naar Eritrea.' Amerika: 'Goedele duikt met Viagra in de Niagara.' Presenteren een Quiz: 'Raad de kleur van Isa Hoes haar poes.'. Kelly en Vanessa presenteren De PlayBoyBackShow: 'Houd je smoel voor het Goede Doel.' De winnaar krijgt een prijs naar de lachgaskamers van hotel Auschwitz. Mooi identificatiemateriaal voor televisiekijkster en lange afstandbedienster tante Truus uit Tiel, Nieuwe Dementie Laan S5, gemeente Schompusdijk.
Iwanius is de Pony van FOK!'s Troje. Zich van geen kwaad bewust. "We" zitten echter wel opgezadeld met een hobbelpaard in de gang, die hinnikt en grinnikt als de brievenbus kleppert. Niet te beteugelen en zich continue vergalopperend. Lachend als een Anky van Grunsven die kiespijn heeft en daarom het gegeven paard niet in de bek durft kijken. De post valt op de mat en niemand leest het onheilsbericht. Daarvoor moet je eerst de brief openen. Je kunt posten wat je wil. Vincent Bijlo ziet nog dat het FOK!kader blind blijft met een te roze bril op. Een patstelling dreigt. Zonder strakke, inventieve en creatieve handen verslaat de Loper van Koos Alberts nog geen gedekt staand Paard van Gordon Bleu.
Ik ben geen zwartkijker, integendeel zelfs. Maar heb wel beide ogen wagenwijd open. Meneer de Uil zei ooit: 'Oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker.' Ben echter bang dat die woorden te letterlijk worden genomen. Hoop dan ook dat bij de mods en FA's de ogen op tijd open gaan. Er niet langer oogluikend wordt toegezien. Een uiltje knappen doen ze maar in hun eigen tijd.
Er is nog steeds een succesvol televisieprogramma: 'Twee voor Twaalf.' Laat het niet 'Twee over Twaalf' worden. Dan is JOOP! spekkoper. En niet Joop Koopmans of Danny. Dit gaat niet alleen over Klaagbaak en/of over Iwanius. Dat was de aanleiding van mijn post. Omdat ik toch bezig was dacht ik dat, in de briljante stijl van onderhevige, het een geniale column kon worden. Bij deze. Zeg straks niet dat ik niet heb gewaarschuwd. Beschouw daarom deze column als de brief op de mat in huize FOK! Dat er niet achter m'n rug wordt geklept. Anders zal ik je, op de ouderwetse FOK! manier, door een brievenbus moeten tiefen. Dan ligt er wat anders in een neutrale patstelling op de mat. Zelfs deze vereenzaamde zolderkamerautist, tevens one-liner koning op FOK!, heeft zich kunnen ontwikkelen tot begenadigd polemist, columnist, wereldrevolutionair, auteur en poëet. Is inmiddels één van de grootste huidige Nederlanders op internet. Dan blijf ik nog bescheiden.
Waarom zou FOK! dan niet de grootste en leukste site van ons kleine kikkerlandje kunnen blijven? Leukste Nederlandse site met het leukste Nederlandse forum en de leukste Nederlandse users bovendien. Nico Dijkshoorn/Doordevil is niet voor niets op FOK! begonnen als columnist. Je hoeft me nu niet massaal na te kwaken. Zie het allemaal met de knipoog van Meneer de Uil. En met de humor van de legendarische FOK!er Kikkerlikker.
Zegt het voort, zegt het voort. En alles sal reg kom. Daar zit trouwens een Koos-grap in.
FF pissen.
geen kunstgras bij Sparta
brood en spelen op heilig gras
gebeden verhoord,geen woorden
geen daden,geen Feyenoord
Sparta,echte kameraden
met God nooit meer verloren
God's woord verspreid door Pastoor
uit aller kelen klinkt: 'SPARTA,NAAR VÓÓÓREN!'
Ik moest naar de Hema. Nou ja moest? Niemand die me dwong. Dan had ik de kont tegen de krib gegooid. Daar is het op een doorsnee zaterdagochtend echt te druk voor op de dijk. Dacht ik neem gelijk de vuilniszak mee, kost een flinke duit , maar dan weet je ook zeker dat je een duit in het zakje hebt gedaan. En ja hoor, ik heb als lul de behanger m'n zak nog niet op de grond hangen, of daar komt ze aangeslopen. Hannie van Maren. Iedere echte Bommelaar weet dan dat je op je hoede moet zijn bij deze hangbejaarde, Ze valt je, met haar scherpe tong, het liefst in de rug aan. Voor je het weet lult ze bovendien de oren van je kop en snoert ze je mond met steekhoudende argumenten.
Wat ik als geheelonthouder ook nog weet, is dat het dan vechten tegen de bierkaai is. Je zult zeggen dat zal me worst wezen. Maar sinds we het Weeshuis geen Weeshuis meer mogen noemen en er geen slager meer is in het centrum, is het vlees nog vis en voel je je ontheemd in de stad. 'Dat is m'n worst' wordt dan niet geloofd, ze hebben je immers nog niet in de Hema gezien. Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de Bommels kleppende, rollator-en draaideur criminele.
Omdat ik de vuilnis nog moest lozen vroeg ik: 'Hannie hou jij m'n tassie effe vast.' Ik schrok van mezelf, en nog net op tijd wist ik me te bedenken. Ze wilde hem al uit m'n handen grissen. Ik liet me door haar gemaakte, zogenaamd spontane lach, niet om de stadstuin leiden. Zo werd het niet een verzetje buitenshuis maar een lijdensweg in omaforma. Ik breide er zo snel mogelijk een eind aan. Maakte dat ik weg kwam. Bij gebrek aan groenteboeren in De Stad kwam er van 'er tussen uit peren' niet veel terecht. Wat dat betreft is De Bommelerwaard echt een naaistreek geworden. Dat brengt me trouwens op wat ik de afgelopen week las in m'n dagblad. Die ik overigens met plezier op m'n deurmat hoor vallen.
De boeren in Nederland hebben de dikste portemonaaies. De meeste miljonairs zijn agrariër. Om miljonair te worden zul je moeten graaien inderdaad. Moet je egoïstisch zijn en alleen aan je eigen hachje denken. De Hakbijl er in zou Martine zeggen. Een sterk staaltje van boerenslimheid ondervonden "Wij" deze week. Het was een uitgemaakte zaak dat er een autovrije Bommelse binnenstad zou komen. De Bommelse oogkassen vielen open van verbazing toen het hamerstuk een dolk in de rug bleek te zijn. De grootste lichten blijken schijnbaar in de dorpse kassen te huizen. De kasten van huizen staan er niet voor niets.
Auto's blijven welkom in De Stad. Zo werd er gestemd en besloten. De Stad, waar de gemiddelde Bommelerwaardse boer zijn boodschappen doet en zijn vruchten van plukt. Het adagio van wat de boer niet kent hij ook niet vreet, is al lang niet meer van toepassing. Ze eten gewoon van twee walletjes. Ze duwen de moderne Bommelaar hun 19e-eeuwse denkbeelden door de strot en is het slikken of stikken. Ik denk met nostalgische gevoelens terug aan de tijd dat dat de Ascotman en Jan de Bakker langs de deuren kwamen. Die tijd moeten we koesteren en nooit vergeten. Die tijd is geweest. Hoeft dan ook niet meer terug te komen. Waar ik soms nog wel eens naar terug verlang, is de scharensliep. Dat die nog een de boer op gaat, en langs de deuren. Dat de messen worden geslepen. Het liefst buiten de bebouwde kom.
Het oud ijzer van Driek Welsing en het loden lastpak van Marcel van Mourik, wordt om gegoten naar kwik zilveren pumps, die trappelend en huppelend als een vurige Bonfire op weg is naar goud. Smelt de kazen, span de kroon en zadel de paarden. Alleen de Gouden Koets ontbreekt nog. Herman is de koning te rijk en wordt vorstelijk verzorgd. Nu nog wachten welke prinses zo meteen aanbelt om m'n koningin te worden.
'Ondanks dat het traject pas in de kinderschoenen staat en de verandering in het begin niet in onze koude kleren is gaan zitten, hopen we op voldoende toeloop.' Aldus Rik de Leeuw. De Leeuw, ook bekend als De stem van de Hema, ziet het al helemaal zitten, en hoopt dat de artiesten de mensen op de banken kunnen krijgen. Dat de Hema op het punt staat om bankroet te gaan is een leugen volgens de Leeuw.
'Mensen die dat beweren hebben er geen pepernoot verstand van, hebben er geen chocola van gegeten en proberen ons alleen maar zwart te maken. Pislink word ik er van. Dat gezeik moet een keer op gaan houden.' Vervolgt hij.
De optredens zijn gratis en voor niets te zien. Enkele artiesten die hun opwachting zullen maken zijn o.a.: Vader en moeder Abraham. Het Bommelse zangduo Henk Damen en Jefta de Heer. Volkszanger Herman Bronk en de viskraam verzorgsters. Alsmede zangeres Roosbief samen met kinderkoor Trans uit Genderen.
Veel plezier.
In mijn uitgebreide cassette collectie bevinden zich een aantal bandjes die ik dungedraaid heb. Cassettes met radio opnamen, met cd’s waar ik toen ik ze op de band zette, nog geen geld voor had en live opnamen van die al tig keer van cassette op cassette waren overgezet. Daartussen zitten er ook van Screaming Trees Invisible Lantern en (ik denk) Even if… Een andere met hetzelfde handschrift beschreven; het onvolprezer debuut van Hard-ons, met de heerlijk kinderachtige titel Dick Cheese.
In mijn voorlaatste auto kocht ik specifiek een cassettespeler zodat ik ze allemaal kon draaien. Ze zijn neerslag van mijn muzikale opvoeding. Het begon met U2, maar de muziek werd steeds alternatiever.
Die drie groen/zilveren cassettehoesjes met tapes van Hard-ons, Dinosaur Jr en Screaming Trees had ik van Herman gekregen. Herman bij wie ik in mijn herinnering twee keer ben geweest. Maar wie was die Herman? Ja ik weet nog dat hij in in de Koningstraat woonde vooraan links. Nooit meer gezien, nadat ik wegtrok om te studeren in A’dam en Utrecht.
Die Herman werd in mijn beleving een mythisch figuur. Ik wist dat hij van goede muziek hield en dat er ergens een connectie met The Nozems was.
En wie scherts mijn verbazing, een maand of 4 geleden; je blijkt een broer te zijn van Wim.
Soms had ik je posts lezend twijfel of je het echt was, maar nu je je lijstje met favorieten plaatste op Fok! weet ik het zekerder dan zeker.
Dank je wel voor je muzikale input. Je bandjes hebben een prachtig doel gehad. Daarvoor heb ik je nog nooit bedankt. Bij deze, dank!
Op een zolder in Zaltbommel ligt een vuilniszak met bandjes, wachtend tot ze eindelijk mee mogen naar Berlijn. Naar waar ik met vriendin en onze tweeling sinds een jaar of 7 woon en er een cassette deck smachtend wacht op het weer eens gebruikt worden.
Vriendelijke groet Michiel
De pijn wordt verzacht doordat ze in verschillende kleuren leverbaar zijn. Dat wordt dus in het rood een wit voetje halen.
Als Jiskefet fan en ex-voetballer kan ik de stiften dus in de kleurdoos laten liggen. Uit mezelf steun ik niet snel. Maar was nu wel even spraak- en ademloos. Ze zeiden dat ik het aantrekken snel onder de knie zal krijgen. Dat dat geen enkel probleem hoeft te zijn. Steunbetuigingen zijn altijd welkom.
Groetjes van Herman, de Bommelse halve steunzool.
'Op een sok en een ouwe voetbalschoen, wordt Ajax kampioen, wordt Ajax kampioen, wordt Ajáááááx kampioen!'
Lang Leve de Koning. Lang leve de Burgemèster van Bommel. Lang Leve Koning Albert.
De achterban van diens club roert zich steeds meer. Volgens velen zit ie al te lang op de trainersstoel van PSV. De achterbank van "onze" Sterkhouders mag er komen voor de reservespelers. Die mogen even plaatsnemen. De echte roergangers en woordvoerders moeten uitzicht blijven houden op het hoofdveld. In dit geval de Waal. Met hoeveel geld de bestuurders ook over de brug komen.
In Amerika verhuizen sportploegen gewoon van stad. The Los Angeles Dodgers heetten 50 jaar geleden The Brooklyn Dodgers. Kwestie van geld. Die Amerikaanse Dollars zijn nu overgewaaid naar Europa. Met geld het hart uit de club Manchester City gestolen. Een arbeidersclub. Qua ziel ooit vergelijkbaar met Feyenoord. Qua status, traditie en sympathie vergelijkbaar met Sparta. Manchester City is in de vaart der volkeren gestegen, het eigene, het volkse echter kwijtgeraakt.
Ik ben een NIVO Sparta-man. Maar realiseer me wel dat VV Zaltbommel, Olympia eigenlijk of nog meer gewoon "Bommel"
ondanks het groene shirt, meer het rode hart van de Zaltbommelse voetbaltraditie vertegenwoordigt. Afgelopen week zou "Bommel" honderd jaar hebben bestaan. Via Facebook en m'n buurman Mari van der Linden kwam ik het te weten. Mijn oud-collega Henkie Versveld noemt Mari altijd: "De kleine Erpel." Olympia bestaat niet meer. Maar Mari heeft een schitterend archief opgebouwd in de loop der jaren.
Veel van de vroegere Bommelspelers, leden of supporters zijn met de vroegere buurman, NIVO Sparta, meeverhuisd naar het mooiste sportcomplex van Gelderland. "De Watertoren." De voetballers met een stokkie van mixed hockeyclub Bommelerwaard hebben er ook hun stekkie gevonden. Zelfs hengelaar Henkie Versveld drinkt er tegenwoordig zijn Cola-Mix. Er is een mengeling gecreëerd waar menig dorp en menige stad jaloers op zal zijn.
Bommel blijft zo een stad met allure. Er moet echter wel worden opgepast dat de kleintjes niet worden vergeten in de grote stad Zaltbommel. Burgemeester Albert van den Bosch is verhuisd naar de Tweede Kamer. Hij bezet er namens de VVD een zetel. Nivo Sparta Is verhuisd van de Oude Bosche Weg naar een nieuwe toekomst. De hockeyers hebben zich er eveneens genesteld. Het oude, vertrouwde nest in "De Stad" voor de echte Bommelaren moet echter worden gekoesterd. Het zijn de kleine dingen die het hem doen.
Nu is het aan anderen om zich groots te tonen en de tunnelvisie te laten varen. Hockeyers hebben allang geen aardappel meer in hun keel. Henkie Versfeld smeert zijn keel inmiddels bij NIVO. Dus onder leiding van dirigent Cobie Werner van "Het Bommelsche Leugenbank Koor", en in de traditie van het Rotterdamse Sparta:
'Zaltbommel.....naar vóóóóóren!'
Toon Hermans zijn VVD vriendjes, en het peerd van Ome Loek wordt van stal gehaald. Geheid dat Johnny zijn tanden laat zien en dat Jan van Grinsven zijn zus op doel zet. Uit respect voor de omhaal van San Marco tegen FC Den Bosch. Toen was De Meer nog een heilige plek, waar de groot mis werd gehouden. Nu worden er kardinale fouten gemaakt. Zet Anky in een jurk op doel. Ze zal heus niet voor paal staan. De paus staat ook niet voor aap als ie zittend moet plassen. Daar plassen we wel een mouw aan. Al moet de aap er uit komen. Ik geloof er heilig in dat het dan weer op z'n pootjes terecht komt. Om met "De Verlosser" te spreken: 'Zonder een gegeven paard op zijn beloop te laten, kom je nooit van een koude kermis thuis.'
De tijd van Cruijffie is niet meer. Sinds Hazes dood is, is de geest al helemaal uit de fles. Nu heeft Bergkamp, Ajax in z'n wurggreep. Wordt tijd dat een andere Dennis orde op zaken komt stellen. Krijgt John de Mol de uitzendrechter van de thuiswedstrijden op het Ajax TV-kanaal. Dan mogen we weer roeien met eigen riemen. Stellen ze ex-Ajacied Michael Mols als trainer aan. Johnny de Mol Jr. houdt een interview in de Linda met Jordy Cruijff. Hoe het is om in de voetsporen van een bekende vader te treden. Momfert de Mol graaft in de Watergraafsmeer, samen met Danny Blind, Albert Mol op.
Dat geeft alle Mollen een hoop van zegen. En alle Ajacieden een hoop van moed. Zonder hoogmoedig te worden, om straks de cruciale vraag te stellen: 'Wie van de drie is nou helemaal die de Mol?' En Herman, die wel eerder met dat bijltje heeft gehakt, zal glunderend antwoorden: 'Dat moet je aan Ruud Gullit vragen, dat is de Zwarte Tullip uit Amsterdam. En alles sal regkom. Al moeten ze er Mandela postuum erelid voor maken.'
...........Ik was 12, het was 1974, het Nederlands Elftal was in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond. Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.' Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard.
Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.
Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein. De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden.
Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen.
Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held. Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Ronaldo zie je niet, in zijn witte onderbroek, ijdel voor een spiegel poseren. Of neem een krachtpatser als David Beckham. Die spoog in zijn handen en schopte je verrot. Die had geen tattoo's van Jan Schieteroplos nodig om op te vallen. Laat staan dat ie de glitter en glamour van de showbizz op zocht. Ze zouden hém eens moeten uitnodigen tijdens De Bommelweek om het, als intellectueel en belezen erudiet, haarfijn uit te komen leggen. Het Nederlandse voetbal is nooit wat geweest en zal op deze uitzichtloze manier nooit wat worden.
Neem een voorbeeld aan Zwitserland, Finland, en andere kleine landen met een groot voetbalverleden die nog steeds aan de top staan. Daar kun je alleen maar jaloers op zijn. Die achterstand haal je nooit meer in. Luxemburg haalt gewoon een punt in Frankrijk. Terwijl we hier nog teren op het oude systeem van Vaals en zijn drielandenpunt. Echt uitzichtloos. Het dan vreemd vinden dat het voetbal in Limburg niks meer voorstelt. Gaan de Nederlandse trainers en coaches bij FC Dudelange of Differdangen kijken? Dacht het niet. Dan heb ik het nog niet gehad over de smalende reacties na de bekerwinst van De Gamerse Dijk op De Hurnse Kil.
Piet de Visser en Sijmen van Eck hebben gelijk. Zo'n uit de klei en kluiten getrokken talent, door de Visser grootgebracht met levertraan, als Leonardo zie je niet meer in Nederland. Diens capriolen zijn verdwenen als De Titanic voor de ondergaande zon. Zeggen ze dat de Nederlandse jeugd niet meer op straat voetbalt. Hoe komt dat? Precies, de jassen die als doelpalen fungeren in De Kindertuin worden door de lichtvoetigen onder de pareltjes van Nederland hun neus weggestolen.
Als ze willen poten krijgen ze ruzie omdat ze niet met de verkeerde kant op gelijke voet willen staan. Terwijl ze wel zelf net hun hielen hebben gelicht. Zelfs de vliegende keep kennen ze niet meer. Komt doordat Bergkamp vliegangst heeft. Die verkloot heel de jeugd van Ajax. Hebben ze ook nog eens een dicht dak. Kan er geen vliegende keep zijn doel uit en aan het begin van het seizoen geen helikopter landen.
Waarom denk je dat Feyenoord vorig seizoen kampioen is geworden? Niet omdat ze de beste spelers hadden. Nee omdat ze niet uit de hoogte deden en een open dak hebben tijdens hun open dag. Kuijt dan met open armen kan worden ontvangen. Tel daarbij Lee Towers op, die ook niet uit de hoogte doet of het achter zijn ellebogen heeft en je kostje is gekocht. Bij Ajax moeten ze in de kost als jonge speler en de tering naar de Neres zetten. Daar wordt die jongen ook niet gelukkiger of succesrijker van.
Gerard Cox zegt daarom niet voor niets altijd dat geluk toen nog heel gewoon was. De tijd dat record international Puck van Heel nog bij Feijenoord speelde. Net zoals de vader van Robbie en Puckie van Westreenen trots het Feijenoord shirt droeg. Puck liet bij Rossum op zijn beurt niets van zijn tegenstanders heel.
Terwijl de ex van Gerard Cox, Joke Bruijs,gewoon op z'n Rotterdams bij het Jan Boskamp hoort, sturen ze in Amsterdam de ex-Feyenoorder Peter Bosz met een kluitje in het riet. Omdat ie niet tussen twee doelmannen op de bank wil zitten naar het schijnt. Willem Bax had wel raad met ze geweten. Die waaide niet met alle winden mee. Nee, het Nederlandse voetbal is zo ver gezonken dat de Meer vol staat en de Kuip overloopt van nostalgie. Gelukkig hebben wij de Watertoren nog. En is de Oude Bosche weg.
Even het rijtje:
ome Sijmen
Rinie Hein en Kees van Schutterhoef
Tim de Laat en Michel Pouw
Lional Messi en Christine Ronaldo
Ronaldo
David Beckham
Jan Schieteroplos
Piet de Visser en Sijmen van Eck
Bart2002
Leonardo
Bergkamp
Kuijt
Lee Towers
de Neres
Gerard Cox
Puck van Heel
de vader van Robbie en Puckie van Westreenen
Joke Bruijs
Jan Boskamp
Peter Bosz
Willem Bax
Tja.... En dan heb ik het nog ontdubbeld ook.
Ook Peter B. wordt daar niet vrolijk van:
[ Bericht 4% gewijzigd door Bart2002 op 04-10-2017 22:01:53 ]
"Hier" maakt het juist de situatie duidelijker. Het is ook een column met een ironische invalshoek.
De Bommelse (oud)spelers zijn juist de technische spelers die ik zgn verfoei. Net zoals je ze nergens ijdeler vindt dan bij Ronaldo. Noem hem dan ook 'Christine Ronaldo' in de eerste alinea.
De "erudiete" Beckham is nog te stom om de reet van het peerd van oom Luuk schoon te vegen.
Verder heet ons nieuwe sportcomplex "De Watertoren" en lag het vorige terrein aan "De Oude Boscheweg."
Vandaar de woordspeling in de laatste zin. Je hebt wel gelijk dat het ditmaal wel erg veel namen zijn in een verder briljante column.
Hopende u van dienst te zijn geweest neem ik, voor vandaag, nederig achteruitlopend en buigend, afscheid.
Tot nader en gegroet.
Maar wij zouden eigenlijk willen dat hij reeds lang overleden is. Dat verdient hij wel.quote:
Verder leeft Henk van der M. nog. Althans, hij ademt.
Verder goede verklaring over de context en hoe en wat men het moet zien. Maar dat maakt het voor de "niet-Bommelaar" niet lekker leesbaar. Je kunt goed schrijven m.i. Ik zou hooguit 2 of 3 namen doen. En dat die namen passen in de context. Zie het lijstje wat ik citeerde. Je kunt denk ik niet met goed fatsoen volhouden dat zij allemaal iets te zoeken hadden in deze Bommelse column. Ik probeer het alleen maar beter te maken.
Verder heb je gelijk.
Ik plaats hem hier omdat het niet zoveel uitmaakt. Af en toe stuur ik ze naar de FP. Deze is daar dus niet geschikt voor. Door de reden die je al aangaf.En over Henk van der M. .........Dan zien we Jeroen K. weer overal, bescheiden, verschijnen.
Nu echt weg.
Ha ha. Wordt vaker gevraagd. Hier ook in de boekwinkel.quote:
Op Nou ja, die is laatst gesloten.
Ik dacht aan je en vroeg me af hoe het met je was, als je het leuk/ goed vindt herstellen we ons contact. Ben erg benieuwd hoe het met je is. Gr XXXXX
XXXXX je vroeg hoe het met mij ging. Ik was zo met mezelf bezig dat ik geen wederhoor pleegde. Zie je regelmatig op tv en andere media. Dat zegt iets over je werk. Boeiend en interessant. Heb net ook weer eens in je (recente) journalistieke-en literaire "geschiedenis" gekeken. Het lijkt me dat je bijna rust hebt gevonden. Kan het niet duidden. Is iets gevoelsmatigs. Je hebt het natuurlijk nog steeds druk. We moeten wel even bijpraten. Eerst even de grote lijnen, van mij i.i.g. Heb je nog steeds veel te vertellen. Bij ons eerste hernieuwde contact vloog ik er in als Ben Johnson on speed. Ik overschreeuwde en overhaastte me. Ik ben inmiddels weer iets kalmer en bedaarder. Niet saaier of duffer.
Berusting is er inmiddels wel over "ons" voetbal. Ik ben lang de positivo gebleven. Anderen waren negatiever. 'Het komt wel goed' heb ik mezelf lang wijsgemaakt. Het realisme heeft mij nu ook bereikt. Door Dickie Dik is er cynisme bijgekomen. Denk dat je ook zoiets zal hebben. We mogen blij zijn XXXXX. 50 jaar mogen genieten van vaderlands topvoetbal. Van wereldklasse zelfs. De jeugd zal er misschien niet gebukt onder gaan, die weten straks niet beter. Laat opa maar spreken, laat opa maar in het verleden blijven hangen.
Op mijn beurt mag de toekomst zich blijven buigen over hun smartphone. Daar is genoeg moois op te vinden uit het voetbalverleden. Ik ging er ook niet gebukt onder om, zwaar beladen, tegen de wind in, uit de bieb naar huis te lopen. Passeerde dan de woning, hier in de straat, van Ed van Opzeeland. Later pas de stoute schoenen aangetrokken en aangebeld. Of hij misschien informatie had over Gerald Vanenburg. De dartele rechtsbuiten was mijn specialiteit in de KRO-kwis: Voetbal-Krexxx, op NED1. Ik verdronk in zijn boekenkasten. We zijn inmiddels 25 jaar verder, en niet meer afhankelijk van het papieren woord. De schijnbewegingen van Garrincha en Vaantje zijn binnen 10 seconden te vinden op je laptop. Mij is het even dierbaar om op straat, nog steeds op zijn Bommels, te kleppen met mijn inmiddels 92jarige overbuurman. Een grotere, levende sporthistorische encyclopedie is er niet te vinden in Nederland.
Inmiddels is Ed van Opzeeland een vergeten monument. De bedenker van de term 'Voetbal is oorlog' en van de naam 'Studio Sport' zou afgestoft moeten worden, voordat het te laat is. Zoals het inmiddels te laat is voor het Nederlandse voetbal. Wie zou er beter in staat zijn de bezem ter hand te nemen, en als realistische nostalicus hem spreektijd te geven dan...........Al is het maar een uurtje.
Groetjes van Hermandino, die nooit Garrincha werd, en nooit half dood is geschopt. Maar daar ga ik als gemankeerde ex-rechtsbuiten niet mank onder.
binnendoor, de binnenvetter
strikte zijn veters
laatste meters langs de lijn
bedong nog niks
Bedum, bal aan het koord
naar buiten, de bal
voeten spraken het woord
later, de sprong
de oorsprong gekoesterd
de wereld
aan zijn voeten
Arjen, achttien karaats
Nederland sprak mee
waardig vertegenwoordigd
de pass, de kaats
de echo uit het verleden
nog immer de grootste
besef van het afscheid
het was mooi mien jong
Arjen bedankt.......
Het Big Brother-huis was in 1999 het middelpunt van de wereld voor de Nederlandse tv-kijker en de Nederlandse media. De scheten van Ruud veranderden door de uitvergroting op het beeldscherm in donderslagen bij heldere hemel, die alles vernietigende mosterdgassen na het laatste avondmaal op je schoot in de huiskamer deponeerden. De Amsterdamse volksvrouw Mona verliet even vrijwillig het knusse, knibbel-knabbel huisje als dat ze het was betreden. De knuffeltjes die ze van Ruud kreeg kwamen de goedzak echter nog net niet op een verblijf in het huis van bewaring te staan. De brute aanrandingen van het ongewassen monster kwamen als een mokerslag bij haar familie op het netvlies binnen.
Het was de karikaturale uitvergroting van het niets. Een voorbode van wat ons te wachten zou komen te staan. Bijna twintig jaar later is het medialandschap dusdanig veranderd dat van "niets" "iets" moet worden gemaakt. De duizende nieuwsbronnen die we tot onze beschikking hebben, de televisieprogramma's, alles moet worden gevuld. Je wordt gebombardeerd met informatie, actie, geweld en actualiteit. Het is echter nog nooit zo vredig geweest in de wereld, in europa of in Nederland. Je gaat bijna verlangen dat de voortkabbelende burenruzie tussen Amerika en Noord-Korea net zo heftig wordt als de Vietnam-oorlog, de Korea-oorlog of desnoods de bijna-derde-wereldoorlog door de Cuba-crisis. Een beetje röring kan geen kwaad.
Ik ben volwassen geworden in de jaren 70 en 80. Waar het politieke establishment in europa bloedig werd geterroriseerd door de RAF, Rode Brigade, MLS, Bende van Nijvel of de ETA. Waar men zich te buiten ging aan trein-en vliegtuigkapingen, er in Afrika niet één dictator aan de macht was, maar het een uitzondering betrof had men op het continent stemrecht, de Oegandese leider Idi Amin zijn tegenstanders zelfs letterlijk met huid en haar opvrat. Waar de negers in Zuid-Afrika nog geen stemrecht hadden, je ze bovendien gewoon zwart mocht noemen. Waar "het Ijzeren Gordijn" 't nog te metselen muurtje van Donald Trump degradeerde tot het muurtje van Oranje bij een vrije trap van Frankrijk. Waar de gehele Israëlische Olympische delegatie, mannetje of 20, door de PLO werd gegijzeld in het Olympische dorp van München. Vervolgens bij de Duitse bevrijdingsactie om het leven kwam, en daarna de Olympische Spelen gewoon doorgingen. The Games must immers go on.
Begin jaren 80 pikten "De Nederlanders" het niet langer. Men kwam met miljoenen in opstand tegen de te installeren kruisraketten. De wereldvrede zou in gevaar komen. Ook de "gewone man" had haar vertegenwoordiging middels de vakbonden. Die hadden nog betekenis en invloed. De demonstraties, met honderdduizende deelnemers, in Den Haag en Amsterdam waren succesvol.
In deze dagen van digitalisering en internet, hoef je de straat niet meer op. Er is ook geen aanleiding om massaal te protesteren. "We" hebben het met z'n allen hartstikke goed. Ach, er is wel eens een demente bejaarde die te lang in haar eigen poep wakker ligt te draaiën, die merkt er toch niks van. Verpleegsters zijn de stank voor dank intussen wel gewend. De laatste weken wordt in Nederland het nieuws beheerst door Anne. Anne is gruwelijk verkracht alvorens dood in een gracht te zijn gedumpt. Een gestoorde recidivist blijkt de dader te zijn.
Natuurlijk was het dreggen naar het meisje rechtstreeks op tv te zien. Dat is inmiddels net zo normaal als het poetsen met een electrische tandenborstel. Dit was voor de "gewone man" de druppel. Dit was té herkenbaar. Wie heeft in zijn of haar directe omgeving ook niet een verkracht en vermoord familielid? Je hoeft de deur niet meer open te doen of er kan weer een streepje door een deelneemster van de aanstaande familiereünie. Dat de Hema de lange, zwarte winter-regenjassen in september al in het assortiment heeft is daarom een grof schandaal.
De "gewone man" moest wel in actie komen. Er werd een petitie opgesteld. Waar Mient Jan Faber in de jaren 80 voor wereldvrede predikte, zorgt nu Anne Faber voor verbroedering. De "gewone vrouw" die de petitie heeft opgesteld werd door Jeroen Pauw de vraag gesteld wat ze nou eigenlijk wilde. Dat wist ze niet helemaal precies, maar dat er iets moest gebeuren was wel duidelijk. De man in de straat pikt het niet langer. Die heeft ook zijn grenzen en wenst niet meer alles te slikken uit Den Haag. 'Laat ze zelluf alles slikken.' zouden de Hagenezen Tedje en van Es in de jaren 80 hebben gezegd. Is het niet een goed idee als Danny namens FOK! een petitie opstelt met de vraag: 'Bent u voor-of tegen een referendum over vrede?'
Dan mag de andere oer-FOK!er Nico Dijkshoorn, aka Big Brother columnist Doordevil, FOK! vertegenwoordigen in de landelijke media. Opdat de wereld vredig doordraait.
http://frontpage.fok.nl/c(...)-gewone-man.html&;lt;div>
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 16-10-2017 18:19:19 ]
Dan is weemoedig inderdaad het juiste woord. Het gevoel van weemoed wordt alleen maar groter, als je ziet aan wie Sonja de naar haar vernoemde prijs mag uitreiken. Helaas geen kus van Sonja voor de genomineerde Wilfried vanavond. Na de STER speelt zijn club Feyenoord in de Champions League. Misschien weer eens reclame voor het Nederlands voetbal. Een Amsterdamse ster zal dan goedkeurend en glimlachend uit de hemel toekijken. Terwijl Geer en Goor hand in hand zien dat alles weer op zijn pootjes terecht is gekomen. Voor straks: 'Lekker slapen, en morgen gezond weer op.'
Zo, mijn eerste dagelijkse column voor FOK! is klaar.
Ik zag afgelopen week 'Een Prettig Gesprek' van Theo van Gogh met de Belgische schrijver, en beroeps provocateur Herman Brusselmans uit 1992. In het interview zei Brusselmans dat ironie niet meer werd begrepen, je er mee moest uitkijken. Het kon tegen je gaan werken, de overdrijving als stijlmiddel was uit de "mode" en "not done." Kees van Kooten en Wim de Bie moesten bijvoorbeeld stoppen met hun "Tegenpartij." De typetjes Jacobse en van Es zouden, als ze hadden meegedaan aan de verkiezingen, 25 zetels hebben gehaald met politieke standpunten rechts van de PVV. Hun pijlsnelle, van VVV Venlo overgenomen, vleugelspeler Blonde Greet staat model voor de werkelijkheid die de ironie heeft ingehaald.
Een paar jaar daarna kwam de ironie echter alsnog opzetten. Werd het weer geaccepteerd en gemeengoed. Frappant was daarom dat juist in die periode Theo van Gogh en Pim Fortuijn werden vermoord. Fortuijn was denk ik de ironie al voorbij. Dat was een recalcitrant waarbij de ondertoon iets te serieus was. Zoals Gerard Reve, een paar decennia daarvoor, als briljant schrijver en preker voor eigen parochie, echt van zijn geloof was gevallen. Momenteel leven we naar mijn mening, en die is zéér relevant, weer in een tijd van doe maar normaal en kijk uit met wat je zegt. 25 jaar later zijn we dus weer in 1992 beland.
Daarom was het leuk en toevallig afgelopen week Herman Brusselmans bij Jeroen Pauw aan tafel te zien. Hij vertelde dat je hem en zijn grootspraak allemaal niet zo serieus moet nemen. Dat-ie maar een verlegen jongen is die drank nodig had om zelfvertrouwen te kweken. Dat is dodelijk. Dan val je net als Gerard Reve destijds van een zelf gecreëerd voetstuk. Je kunt niet tot twee kampen behoren en van twee walletjes eten. Theo Maassen noemde in zijn laatste voorstelling humor niet voor niets de hoogste kunstvorm. Daar wil ik humor om te lachen aan toevoegen. Humor om te lachen is een serieuze zaak. Daar mag je geen loopje mee nemen. Als er mensen mochten zijn die na het lezen van deze column twijfelen aan mijn oprechtheid en goede bedoelingen, geef ik ze geen ongelijk. Dat doe ik zelf namelijk ook. Althans, daarnet nog.
Waarom wordt er bij Feyenoord-Ajax altijd gesproken over de enige echte klassieker? PSV heeft een veel groter verleden, met veel meer prijzen en veel meer sterspelers. Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.
De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat. Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken.
Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen. Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barecarideren zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een wedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.
Dit is niet waar denk ik. Veel kunstenaars gingen hun voor wat dat (drank) betreft. Hoort er gewoon bij. Gerard R., daar moest drank in. Anders was hij nooit tot zijn grote werken gekomen. We moeten niet doen alsof alcohol niet belangrijk is wat dat betreft. We doen het beter niet wegens verslavend enzo. Maar de kunstenaar bereikt wel anderszins niet bereikbare hoogten. Zo is het gewoon. En Gerard R. is nimmer van zijn voetstuk gevallen zover ik weet. Wat dat betreft dronk hij graag en veel. En hij heeft nooit anders gedaan.quote:
Ironie is een serieuze zaak.
Dat-ie maar een verlegen jongen is die drank nodig had om zelfvertrouwen te kweken. Dat is dodelijk. Dan val je net als Gerard Reve destijds van een zelf gecreëerd voetstuk.
Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feyenoord openlijk te balen dat Ajax coach Marcel Keizer goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Huntelaar rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feyenoorder Berghuis ook een rode kaart kreeg eerder dit seizoen. Verder bestaat zijn bijdrage in VI uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan en gespreksleider Wilfried Genée scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Jan Boskamp. Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in het grootste voetbaltheater op de Nederlandse televisie. Dat-ie gisteren tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
De nog steeds nadruppelende bejaarde dame nam de tijd om het gesprek met de apothekersassistente opgang te brengen. Ik vermoed dat ze al haar geheimen, behalve haar pincode, aan het opbiechten was. Nadat ze steunend op haar rollator zich één maal omdraaide, herkende ik haar gezicht. Zonder haar naam te weten wist ik 100 % zeker dat het hier "Een Echte Bommelaar" betrof. "Een echte Bommelse" in de volksmond. "Een Echte Zaltbommelaar" las ik laats op een T-shirt. Dat is net zoiets als een schorre reclamestem die aanbevelend roept: 'Echt, de winkelketen die tegen buitenlandse overname vecht.'
Geduldig liet ik het stukje echt Bommels kleppen in het typisch Bommels-stadsgebeuren over me heen komen. Of op me neerdalen, qua weer op dat moment. Zeiken zou dan: "Ut règent dat zekt" worden. Ik voelde me op m'n gemak, trok m'n jas uit en m'n pantoffels aan. Zo te horen mankeerde de dame iets aan haar oor. Of ze iets tegen de ruis kon krijgen. Het liefst die ze tien jaar geleden daar had gekocht. 'U weet wel, die groene pilletjes in een blauw doosje.' 'Kan ook een groen doosje zijn geweest.'
Twee doosjes werden voor haar neergelegd. Een groene en een blauwe. Ze werkten beiden hetzelfde. Oraal. De inname van de medicatie moest met een glaasje water. 'Mag het ook met een stenen kopje?' Vanzelfsprekend mocht dat. Geen probleem zelfs. Dat vond de lieve bejaarde Bommelse erg fijn. Ze was namelijk nogal zuinig op haar glazen serviesgoed.
Nu was het zo dat ze niet echt veel te besteden had en dus informeerde naar de prijs. Dat kwam neer op 4 euro per doosje. Ongeacht de kleur. Dat was wel veel geld. Ze vroeg daarom hoelang ieder doosje zou mee kunnen gaan. Dat bleek drie jaar te zijn.
'Heeft u echt niets anders? Ik ben namelijk al 77. Over drie jaar ben ik misschien al dood. Dan haal ik het geld er nooit meer uit' Na toch maar het onbekende avontuur te zijn aan gegaan -wisselen van pilletjes naar druppels- zocht de inmiddels bijna droge, oudere vrouw met rollator haar portemonnaie. Zorgvuldig legde ze de 90 cent kleingeld op de balie. Het wachten kon me op dat moment niet lang genoeg duren. Het was geen dijenkletser geweest. Maar deze liefhebber van droge humor was op zijn wenken bediend. De lieve bejaarde vrouw mag vandaag bij me in Het Theater van het Sentiment schuilen. Mijn eigen moeke is niet voor niets eveneens 77. Actrice bovendien. Die op haar eigen kleintjes let.
Net als bij de Golden Earring destijds (Radar Love) denken of dachten veel Noord-Amerikanen dat het landgenoten zijn. De Amerikaanse tongval en trashtalk/slang van zanger/rapper Rude Boy Remington was er mede debet aan. Bettie serveerde niet alleen op het heilige gras van Wimbledon, Bettie Serveert speelde ook tennisracketgitaarrock in andere landen, met een in Canada geboren en opgegroeide Nederlandse zangeres als frontvrouw. De successen van die band waren niet te vergelijken met The Earring, maar wel van een niveau waar menig undergroundband alleen maar van kan dromen. Barry Hay, de cosmopolitische en charismatische zanger van The Golden Earring laat zich, als geboren Indiër, ook niet door de bekrompen Nederlandse landsgrenzen binnen de dijken houden.
In de muziek zijn we dus trots, mogen ze een beetje sterallures hebben. Niet te veel natuurlijk. Het moet wel knuffelbaar blijven. En als Herman Brood's verovering van Amerika mislukt, is menigeen tevreden. Want wie denkt ie wel dat-ie is? Zo blijft ie van "ons" en kunnen we hem in toom houden. Anouk is ook al zo'n omhooggevallen diva. Zou het in Amerika gaan maken. Lekker dat het mislukte. Een ambitieuze vrouw, nog wel met een uitgesproken eigen mening. Ze houdt van seks, het liefst met negers die een groot apparaat hebben. Shocking. Dat heeft zomaar kinderen. Laat ze thuis blijven en het huishouden doen.
De laatste paar jaar hebben we Max die huishoudt. Een megatalent in één van de grootste sporten ter wereld. De coureurs zijn niet alleen topsporters, staan ook nog eens dusdanig in de spotlights dat ze zijn te vergelijken met steracteurs en muzikanten. Max spreekt ook nog eens een goed woordje buiten de deur. De fucks, en shits vliegen je om de oren tussen grammaticaal perfect Engels. Nu wil het geval dat Maxie, zou Hansie zeggen, niet alleen een megatalent is, hij is er zich ook van bewust en presteert ernaar. Hij is als een Mozart, Shirley Temple, Bobby Fischer, Picasso of Johan Cruijff. Ze zijn enig in hun soort. Denken er al vanaf jonge leeftijd niet eens bij na. Ze presteren en creëren schoonheid zoals een "normaal" iemand achteloos tanden poetst.
Max Verstappen is een exclusief en explosief talent, niet te houden voor en door zijn tegenstanders en niet in te tomen door de bazen in hogere sferen. Remmingloos als Rude Boy van The Urban Dance Squad, en schaamteloos, qua zelfbewust zijn als Herman Brood. Nederlands enige echte Rock 'n Roll animal had speed nodig om te kunnen presteren. Max haalt achteloos zijn neus op en geeft als een Speedy Gonzales plankgas zonder uit de bocht te vliegen. Waar we als grootste Nederlandse sportman ooit, Johan Cruijff, losjes uit de spleenheupen, zich een weg zagen schieten naar onsterfelijkheid, schiet en baant Max Verstappen zich sneller dan zijn schaduw een weg naar het sterrenfirmament.
Max Verstappen schoot als een komeet omhoog. Dat wekte, naast bewondering, al snel scepsis en cynisme op. In plaats van te genieten van een uniek, internationaal en toch Nederlands fenomeen werd er gezocht naar kiezeltjes in het warme zand. Het grindpad van zijn vader werd er zelfs bijgehaald. De handjes van Jos, zijn vader, zouden in het verleden nogal losjes hebben gezeten. Max, amper plaatsgenomen in een Formule-1 wagen, werd daarmee belast alsof ie hoogst persoonlijk, als kleinkind van Goebels, de gaskraan had opengedraaid. Zo snel als de bewondering kwam, zo snel werden er redenen gezocht hem te besmeuren.
"We," de Nederlandse sport- en autoliefhebbers mogen inmiddels, door een groep azijnpissers waar Patricia Paay van naar adem gaat happen, niet genieten en trots zijn op deze aankomende wereldkampioen. Waar ze in het buitenland iedere keer weer in vervoering woorden te kort komen, en met grote uitroeptekens zijn enorme potentieel en klasse bewieroken, moet in de polder achter de duinen van Zandvoort gewaakt worden voor overdreven euforie en chauvinisme.
Tot in Mongolië kennen ze inmiddels zijn naam. Tot over de muur van China liggen ze al aan zijn voeten. Laten we verdomme genieten van dit wonderkind. Van dit door God gezonden talent. In Brazilië wordt Ayrton Senna nog steeds vereerd. Officieus heilig verklaard. In Nederland heeft De Verlosser en ultieme Godenzoon plaats gemaakt. De één was alleen door een muurtje te stoppen, de ander sprak als Nederlander met armgebaren en zijn voeten wereldwijd een woordje mee. Dus Suck the Fuck op met je On-Nederlands goed. Een wereldgozer, een wereldtopper en wereldster aan de sporthemel. Nederlands goed. Door geen negatief syndroom down te krijgen. Stelletje mongolen.
Ze viel me vanochtend al op. Je kent ze wel. Dat je denkt: 'Meid loop door, die chocoladeletters liggen er volgende maand nog steeds.' Alsof ze m'n gedachten kon lezen stapelde ze de letters op alfabet en op kleur. Puur, of ik er wel notie van wilde nemen. Qua inpeperen kon hier geen zwartkijkende, gekleurde Piet tegenop. Ze had geen haast zo te zien. Ik zou hier niks in de melk te brokkelen krijgen. Ze hervatte haar duidelijk van tevoren uitgestippelde snoeproute.
Ik moest denken aan mijn eerste dag in het magazijn van De Basismarkt. Op het industrieterrein, schuin tegenover het distributiecentrum van de PTT. Het zal 1996 geweest zijn. Voordat ik mijn route als orderverzamelaar begon met het eerste orderbriefje, gekregen van Paul van Steenbergen uit Gameren, kwam ik langs twee andere orderpickers. Die ik vaag van gezicht kende. De één vroeg, nogal luid: 'Bende gij nie van Nivo?' Ik schrok een beetje, was bijna geïntimideerd. Buiten dat ie nogal hard praatte, had ie een blik van: 'Durf eens ja te zegge, dan sla ik oe verrot.' Ik vroeg timide of ie me wel eens had zien voetballen dan. 'Jazeker, mè munne neef, De Platte.' Bleek later dat Henkie Versfeld, daar heb ik het over, altijd zo praatte. Dat ie het type ruwe bolster blanke pit is. Bleek ie later idd een goeie gast te zijn. Je vergeeft zo iemand zelfs dat ie supporter van Feyenoord is.
Ik hervatte mijn tocht in de Albert Heijn. Ik volgde dezelfde weg als de, laat ik het netjes zeggen, vrouw die haar woorden niet op een schaaltje weegt, al heeft ze nog zoveel gesuikerde letters. Er is een tijd geweest dat je mij kon volgen gewoon door het zweetspoor op de grond. De broodkruimels die ik op mijn pad vond vanochtend waren onmiskenbaar van de onderweg snoepende voorgangster. Het was geen tuinpad van m'n vader, eerder een slakkengangetje in de rij voor het jubilerende Bommelse sterren restaurant La Provence. Die bestaat inmiddels 30 jaar. Ooit, lang geleden, 's nachts om een uurtje of 3 samen met Eric van de Aa aangebeld. Of ze ook broodjes kroket verkochten.
Ik kon er dus niet langs. Het leek me niet echt een schappelijke dame, hoewel ze er wel in huis houde. Ik liet het maar op zijn beloop. Klinkt misschien vreemd, maar weer kwam Henkie en De Basismarkt bij me in gedachten op. Van de grootste Luci Nilis fan van Nederland, tevens de gemeenste grensrechter in de Bommelerwaard, Paul van Steenbergen weer een orderbrief gekregen. Vol goede moed aan het verzamelen. Niet op de hoogte van de spelregels op de werkvloer passeerde ik Henk, alsof ie een trage linksachter van het tweede van Olympia was. Toen hoorde ik plots met de meest lijzige stem, alsof Frans Bromet aan het filmen was onder zijn eigen commentaarstem: 'Gááááán we inhááááálen?' Ik werd even op z'n Henks en op z'n Bommels op m'n plaats gewezen.
Vanochtend eenmaal buiten, m'n boodschapjes in de fietstas op de bagagedrager aan het laden. Staat de chocoladeletterkundige, spreekwoordelijk, pal naast me. Het was denk ik net even een stukje te ver lopen na alle inspanningen in de winkel. Ze gooide namelijk, met een ferme zwaai, haar halfje bruin in een rekje aan het stuur. 'U lijkt wel zo'n ouderwetse bakker, die deden dat vroeger ook.' Langzaam richtte ze haar hoofd op. Ze besnuffelde me, met een misprijzende blik, van top tot teen. Het dedain spatte onder haar zware wenkbrauwen me tegemoet. Ze gaf geen krimp. Haar houding zei genoeg. 'Het was maar een grapje mevrouw.' 'Dat zijn geen grapjes. Dat laat je maar. Daar ben ik niet van gediend.' 'Ik zei toch niks verkeerds mevrouw?'
Toen ze wegreed keek ik een andere klant aan. We hadden geen woorden nodig. We lachten beiden binnensmonds. Alsof we met een mond vol tanden stonden. Dan is het contrast met m'n oud-collega groot. Als Feyenoorder wist-ie 20 jaar geleden al van aanpakken. Had geen woorden nodig om tot daden te komen. Bij Henkie wist je al snel wat voor een vlees je in de Kuip had. Zoals De Kromme ooit hand in hand, tegen de tranen vechtend, afscheid nam van de "norse" Ernst Happel, zo steek ik m'n hand in het vuur voor de man wiens blikken kunnen doden. Zolang wij Feyenoord maar mogen blijven inblikken.
Ik vind (maar daar hoef je je niets van aan te trekken, wat je ook niet doet gelukkig...) dit iets te veel "Woordenaar" dingen. Het is veel te veel tekst zonder begrijpelijke context.
Het moet veel korter. Niemand gaat dit lezen. Of heus wel iemand. Maar ik lees weer een overdaad aan "name-dropping". Daar moet je eens vanaf. Als je dat niet doet blijft er een veel leesbaarder context over.
Mijn positieve kritiek samengevat: het is teveel. En het meeste gaat nergens over en leidt af van de basics. Het is zwaar onsamenhangend en bouwt geen spanning op.
Nou ja, Zie maaaarrrrrrrrrrr.
Het is misschien zo dat Dijkshoorn Nescio terechtwijst, maar toch hoor.
[ Bericht 96% gewijzigd door tong80 op 27-10-2017 19:18:39 ]
Doe je het gewoon weer. In de overtreffende trap. Wel indrukwekkend. quote:
Ja, ik bedoel: ik lees het best door. Ik ben een snellezer. Maar ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen dat doet. En dat is zonde.quote:
Hij staat op de FP. Ik vind hem ook veel te lang.quote:
[..]
Ja, ik bedoel: ik lees het best door. Ik ben een snellezer. Maar ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen dat doet. En dat is zonde.
Ik kom daar haast nooit. Ik vind de FP eigenlijk een goed voorbeeld van werkelijk alles wat er fout is en kan. Volkomen hopeloos. Een layout uit de jaren 80. Men moet toch eens met haar tijd mee. Regeltjes van 7 pixels hoog die je moet proberen aan te klikken. En de headlines lopen uit het scherm. De layout maar ook de inhoud is volkomen niks.quote:
[..]
Hij staat op de FP. Ik vind hem ook veel te lang.
Maar dat in mijn mening. Gr...
Dat er maar drie volksvertegenwoordigers voor herhaling vatbaar waren, getuigt van angst voor recidive of de matte glans van het uitgeschakelde vorige bordes. De lange tijd onverslaanbare koningin is inmiddels vervangen door een koningskoppel. De vooruit geschoven pionnen lopen op nieuwe, glinsterende, kekke schoentjes naar het torentje. Ze stonden er parmant te glunderen. De Dr. Ir. Prof. Akkermannetjes van deze tijd. Ze waren allemaal genoemd, eventueel beschikbaar en altruïstisch genoeg om, na veel aandringen, huis en haard te verlaten om het land te dienen.
Na het verwijderen van de term "milieu" en het handhaven van "infrastructuur" ligt de weg open naar de noordelijke horizon. In Groningen kunnen ze niet wachten. Minister Kamp gaf nog even plankgas, nu het nog kon. Aan het einde van zijn ministerschap steunde Kamp een verlenging van tien jaar voor het landbouwgif glyfosaat, dat volgens de Wereldgezondheidsraad ‘waarschijnlijk kankerverwekkende’ eigenschappen heeft. Dat is nog eens aanpakken. Zo zien we het graag. Na deze regeringsperiode zal hoogstwaarschijnlijk de term "volksgezondheid" worden verwijderd. Al is het alleen maar om de "gewone man" te griepen. Die kan er immers met zijn gezond verstand niet bij.