Tong's schrijfsels #2

quote:
1s.gif
Op donderdag 14 september 2017 16:30 schreef Plompzakker het volgende:

En ondertussen is iwanius zorgeloos aan het acclimatiseren en maakt hij zich nergens druk over

Natuurlijk maakt ie zich nergens druk over. Hij leest hier niet mee, laat staan dat ie hier in KLB post. Hij leest alleen zijn eigen topics en dan ook nog eens alleen de allerlaatste post. Daar reageert ie dan op. Kan ie op die manier het topic omhoog kicken. De grootste onzin komt uit zijn vingers. Hij heeft nergens verstand van en overal geen mening over. Hij heeft geen benul wat er zoal op FOK! speelt. Heeft geen besef dat ie door 80% van de users niet serieus wordt genomen. Degene die hem wel serieus neemt doet dat uit empathie voor de persoon Iwanius of omdat ze zelf ook een bord voor hun kop hebben als acclimatiserende sigaar rokende schoorsteenvegers die het nog niet ladderzat zijn.

Het is me serieus een raadsel waarom de mods en ook de FA's toezien hoe één van de meest bezochte forums en één van de paradepaardjes van FOK!, een speeltuin is geworden van een user die van voren niet weet dat ie ie van achteren leeft. Het is: 'Laat hem toch leven en posten zoals ie wil. Hij doet niemand kwaad.' Maar het kwadraat aan users dat niet meer mee post of de helft van de topics links laat liggen is evenredig groot.

Natuurlijk doet ie niemand kwaad. Dat doen de meeste wilsonbekwamen niet. Idols doet ook niemand kwaad, net zoals GTST niemand kwaad doet. Het is ondertussen wel de maatstaf geworden in Nederland muziek- en televisieland. Ze zijn niet meer van de buis te slaan. Ze gaan op reis naar Afrika: 'Erica & Erben schaatsen lachend en stotterend naar Eritrea.' Amerika: 'Goedele duikt met Viagra in de Niagara.' Presenteren een Quiz: 'Raad de kleur van Isa Hoes haar poes.'. Kelly en Vanessa presenteren De PlayBoyBackShow: 'Houd je smoel voor het Goede Doel.' De winnaar krijgt een prijs naar de lachgaskamers van hotel Auschwitz. Mooi identificatiemateriaal voor televisiekijkster en lange afstandbedienster tante Truus uit Tiel, Nieuwe Dementie Laan S5, gemeente Schompusdijk.

Iwanius is de Pony van FOK!'s Troje. Zich van geen kwaad bewust. "We" zitten echter wel opgezadeld met een hobbelpaard in de gang, die hinnikt en grinnikt als de brievenbus kleppert. Niet te beteugelen en zich continue vergalopperend. Lachend als een Anky van Grunsven die kiespijn heeft en daarom het gegeven paard niet in de bek durft kijken. De post valt op de mat en niemand leest het onheilsbericht. Daarvoor moet je eerst de brief openen. Je kunt posten wat je wil. Vincent Bijlo ziet nog dat het FOK!kader blind blijft met een te roze bril op. Een patstelling dreigt. Zonder strakke, inventieve en creatieve handen verslaat de Loper van Koos Alberts nog geen gedekt staand Paard van Gordon Bleu.

Ik ben geen zwartkijker, integendeel zelfs. Maar heb wel beide ogen wagenwijd open. Meneer de Uil zei ooit: 'Oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker.' Ben echter bang dat die woorden te letterlijk worden genomen. Hoop dan ook dat bij de mods en FA's de ogen op tijd open gaan. Er niet langer oogluikend wordt toegezien. Een uiltje knappen doen ze maar in hun eigen tijd.

Er is nog steeds een succesvol televisieprogramma: 'Twee voor Twaalf.' Laat het niet 'Twee over Twaalf' worden. Dan is JOOP! spekkoper. En niet Joop Koopmans of Danny. Dit gaat niet alleen over Klaagbaak en/of over Iwanius. Dat was de aanleiding van mijn post. Omdat ik toch bezig was dacht ik dat, in de briljante stijl van onderhevige, het een geniale column kon worden. Bij deze. Zeg straks niet dat ik niet heb gewaarschuwd. Beschouw daarom deze column als de brief op de mat in huize FOK! Dat er niet achter m'n rug wordt geklept. Anders zal ik je, op de ouderwetse FOK! manier, door een brievenbus moeten tiefen. Dan ligt er wat anders in een neutrale patstelling op de mat. Zelfs deze vereenzaamde zolderkamerautist, tevens one-liner koning op FOK!, heeft zich kunnen ontwikkelen tot begenadigd polemist, columnist, wereldrevolutionair, auteur en poëet. Is inmiddels één van de grootste huidige Nederlanders op internet. Dan blijf ik nog bescheiden.

Waarom zou FOK! dan niet de grootste en leukste site van ons kleine kikkerlandje kunnen blijven? Leukste Nederlandse site met het leukste Nederlandse forum en de leukste Nederlandse users bovendien. Nico Dijkshoorn/Doordevil is niet voor niets op FOK! begonnen als columnist. Je hoeft me nu niet massaal na te kwaken. Zie het allemaal met de knipoog van Meneer de Uil. En met de humor van de legendarische FOK!er Kikkerlikker.

Zegt het voort, zegt het voort. En alles sal reg kom. Daar zit trouwens een Koos-grap in.

FF pissen.

geen kunstgras bij Sparta
brood en spelen op heilig gras
gebeden verhoord,geen woorden
geen daden,geen Feyenoord

Sparta,echte kameraden
met God nooit meer verloren
God's woord verspreid door Pastoor
uit aller kelen klinkt: 'SPARTA,NAAR VÓÓÓREN!'

Ene Rico de Weert postte in 'Een Echte Bommelaar' dat ik van m'n luie reet moet afkomen en de "reclamefolders", zoals de Bommelerwaardse weekbladen Toren, Carillon en Contact in de papiercontainer moet gaan gooien. Maar ik ben gekke Henkie niet. Ook niet zijn broer trouwens, Bolle de Vries. Weet je wel waar mijn papiercontainer staat ? In de Boschstraat. Daar durf je van goed fatsoen toch niet meer te komen tegenwoordig? Vanochtend was het weer eens raak Rico de Weert.

Ik moest naar de Hema. Nou ja moest? Niemand die me dwong. Dan had ik de kont tegen de krib gegooid. Daar is het op een doorsnee zaterdagochtend echt te druk voor op de dijk. Dacht ik neem gelijk de vuilniszak mee, kost een flinke duit , maar dan weet je ook zeker dat je een duit in het zakje hebt gedaan. En ja hoor, ik heb als lul de behanger m'n zak nog niet op de grond hangen, of daar komt ze aangeslopen. Hannie van Maren. Iedere echte Bommelaar weet dan dat je op je hoede moet zijn bij deze hangbejaarde, Ze valt je, met haar scherpe tong, het liefst in de rug aan. Voor je het weet lult ze bovendien de oren van je kop en snoert ze je mond met steekhoudende argumenten.

Wat ik als geheelonthouder ook nog weet, is dat het dan vechten tegen de bierkaai is. Je zult zeggen dat zal me worst wezen. Maar sinds we het Weeshuis geen Weeshuis meer mogen noemen en er geen slager meer is in het centrum, is het vlees nog vis en voel je je ontheemd in de stad. 'Dat is m'n worst' wordt dan niet geloofd, ze hebben je immers nog niet in de Hema gezien. Maar goed, ik dwaal af. Terug naar de Bommels kleppende, rollator-en draaideur criminele.

Omdat ik de vuilnis nog moest lozen vroeg ik: 'Hannie hou jij m'n tassie effe vast.' Ik schrok van mezelf, en nog net op tijd wist ik me te bedenken. Ze wilde hem al uit m'n handen grissen. Ik liet me door haar gemaakte, zogenaamd spontane lach, niet om de stadstuin leiden. Zo werd het niet een verzetje buitenshuis maar een lijdensweg in omaforma. Ik breide er zo snel mogelijk een eind aan. Maakte dat ik weg kwam. Bij gebrek aan groenteboeren in De Stad kwam er van 'er tussen uit peren' niet veel terecht. Wat dat betreft is De Bommelerwaard echt een naaistreek geworden. Dat brengt me trouwens op wat ik de afgelopen week las in m'n dagblad. Die ik overigens met plezier op m'n deurmat hoor vallen.

De boeren in Nederland hebben de dikste portemonaaies. De meeste miljonairs zijn agrariër. Om miljonair te worden zul je moeten graaien inderdaad. Moet je egoïstisch zijn en alleen aan je eigen hachje denken. De Hakbijl er in zou Martine zeggen. Een sterk staaltje van boerenslimheid ondervonden "Wij" deze week. Het was een uitgemaakte zaak dat er een autovrije Bommelse binnenstad zou komen. De Bommelse oogkassen vielen open van verbazing toen het hamerstuk een dolk in de rug bleek te zijn. De grootste lichten blijken schijnbaar in de dorpse kassen te huizen. De kasten van huizen staan er niet voor niets.

Auto's blijven welkom in De Stad. Zo werd er gestemd en besloten. De Stad, waar de gemiddelde Bommelerwaardse boer zijn boodschappen doet en zijn vruchten van plukt. Het adagio van wat de boer niet kent hij ook niet vreet, is al lang niet meer van toepassing. Ze eten gewoon van twee walletjes. Ze duwen de moderne Bommelaar hun 19e-eeuwse denkbeelden door de strot en is het slikken of stikken. Ik denk met nostalgische gevoelens terug aan de tijd dat dat de Ascotman en Jan de Bakker langs de deuren kwamen. Die tijd moeten we koesteren en nooit vergeten. Die tijd is geweest. Hoeft dan ook niet meer terug te komen. Waar ik soms nog wel eens naar terug verlang, is de scharensliep. Dat die nog een de boer op gaat, en langs de deuren. Dat de messen worden geslepen. Het liefst buiten de bebouwde kom.

Nu weet ik het zeker. Ben op de goede weg. De lieve bloedzusterpleegwijntjes van de Buurtzorg trekken tegenwoordig lootjes om m'n voet en enkel in te mogen zwachtelen. Ze staan te dringen aan de ronde, ridderlijke lootjestafel en liggen in slaapzakken voor de deur in de Goed Nieuwsstraat. Als het niet in De Toren staat, ligt het extra nieuws wel in de gang. Het gegeven paard, eenmaal van stal gehaald, moet je natuurlijk niet in de bek kijken. Gewoon z'n gang laten gaan en niet opzadelen, en/of niet bezorgd zijn over de Toren. Dat we geen Metro en Spits hebben mag geen probleem zijn. Hans van Keulen en Walter van Aken zijn immers ook niet op één dag gebouwd. Dat zou wel dom zijn geweest.

Het oud ijzer van Driek Welsing en het loden lastpak van Marcel van Mourik, wordt om gegoten naar kwik zilveren pumps, die trappelend en huppelend als een vurige Bonfire op weg is naar goud. Smelt de kazen, span de kroon en zadel de paarden. Alleen de Gouden Koets ontbreekt nog. Herman is de koning te rijk en wordt vorstelijk verzorgd. Nu nog wachten welke prinses zo meteen aanbelt om m'n koningin te worden.

Wegens gender correctheid heeft de landelijke directie van winkelketen Hema, in goed overleg met de Echte Bommelaren, tevens Echt Hema medewerksters, Corrie van Santen en Hannie de Jong, besloten tot een plaatselijke naamsverandering. De Zaltbommelse vestiging in de Boschstraat, zal als eenmalige proef voorlopig de naam HemaHepa dragen. Volgens woordvoerder Rik de Leeuw zal het één en ander vanaf drie uur zaterdagmiddag worden gevierd middels een concert aan de Waalkade.

'Ondanks dat het traject pas in de kinderschoenen staat en de verandering in het begin niet in onze koude kleren is gaan zitten, hopen we op voldoende toeloop.' Aldus Rik de Leeuw. De Leeuw, ook bekend als De stem van de Hema, ziet het al helemaal zitten, en hoopt dat de artiesten de mensen op de banken kunnen krijgen. Dat de Hema op het punt staat om bankroet te gaan is een leugen volgens de Leeuw.

'Mensen die dat beweren hebben er geen pepernoot verstand van, hebben er geen chocola van gegeten en proberen ons alleen maar zwart te maken. Pislink word ik er van. Dat gezeik moet een keer op gaan houden.' Vervolgt hij.

De optredens zijn gratis en voor niets te zien. Enkele artiesten die hun opwachting zullen maken zijn o.a.: Vader en moeder Abraham. Het Bommelse zangduo Henk Damen en Jefta de Heer. Volkszanger Herman Bronk en de viskraam verzorgsters. Alsmede zangeres Roosbief samen met kinderkoor Trans uit Genderen.

Veel plezier.

Ha Herman, eindelijk doet de juiste gelegenheid zich voor.

In mijn uitgebreide cassette collectie bevinden zich een aantal bandjes die ik dungedraaid heb. Cassettes met radio opnamen, met cd’s waar ik toen ik ze op de band zette, nog geen geld voor had en live opnamen van die al tig keer van cassette op cassette waren overgezet. Daartussen zitten er ook van Screaming Trees Invisible Lantern en (ik denk) Even if… Een andere met hetzelfde handschrift beschreven; het onvolprezer debuut van Hard-ons, met de heerlijk kinderachtige titel Dick Cheese.

In mijn voorlaatste auto kocht ik specifiek een cassettespeler zodat ik ze allemaal kon draaien. Ze zijn neerslag van mijn muzikale opvoeding. Het begon met U2, maar de muziek werd steeds alternatiever.

Die drie groen/zilveren cassettehoesjes met tapes van Hard-ons, Dinosaur Jr en Screaming Trees had ik van Herman gekregen. Herman bij wie ik in mijn herinnering twee keer ben geweest. Maar wie was die Herman? Ja ik weet nog dat hij in in de Koningstraat woonde vooraan links. Nooit meer gezien, nadat ik wegtrok om te studeren in A’dam en Utrecht.

Die Herman werd in mijn beleving een mythisch figuur. Ik wist dat hij van goede muziek hield en dat er ergens een connectie met The Nozems was.

En wie scherts mijn verbazing, een maand of 4 geleden; je blijkt een broer te zijn van Wim.
Soms had ik je posts lezend twijfel of je het echt was, maar nu je je lijstje met favorieten plaatste op Fok! weet ik het zekerder dan zeker.

Dank je wel voor je muzikale input. Je bandjes hebben een prachtig doel gehad. Daarvoor heb ik je nog nooit bedankt. Bij deze, dank!

Op een zolder in Zaltbommel ligt een vuilniszak met bandjes, wachtend tot ze eindelijk mee mogen naar Berlijn. Naar waar ik met vriendin en onze tweeling sinds een jaar of 7 woon en er een cassette deck smachtend wacht op het weer eens gebruikt worden.

Vriendelijke groet Michiel

Je realiseert je dat je volgende maand alweer 55 wordt, als je te horen krijgt dat...........je een steunkous moet gaan dragen.
De pijn wordt verzacht doordat ze in verschillende kleuren leverbaar zijn. Dat wordt dus in het rood een wit voetje halen.

Als Jiskefet fan en ex-voetballer kan ik de stiften dus in de kleurdoos laten liggen. Uit mezelf steun ik niet snel. Maar was nu wel even spraak- en ademloos. Ze zeiden dat ik het aantrekken snel onder de knie zal krijgen. Dat dat geen enkel probleem hoeft te zijn. Steunbetuigingen zijn altijd welkom.

Groetjes van Herman, de Bommelse halve steunzool.

'Op een sok en een ouwe voetbalschoen, wordt Ajax kampioen, wordt Ajax kampioen, wordt Ajáááááx kampioen!'

Wie zat er op de eerste rij? Wie was het haantje de voorste? Wie dreef het op de spits? Wie weet van de hoed en de rand? Wie torende er boven uit? Wie vertegenwoordigt die grote stad Zaltbommel? Wie heeft op zijn kop een Kamerbreed tapijt? Wie stond er te glunderen, terwijl ze in Sint Maarten plunderen? Wie ging er niet, voordat het Wilhelmus was gezongen, de kerk uit? Wie rijdt er zwaaiend door de Bosschepoort? Een echte supporter van Feyenoord. Een Echte Bommelaar zoals het hoort.

Lang Leve de Koning. Lang leve de Burgemèster van Bommel. Lang Leve Koning Albert.

Het gaat niet alleen om de stenen van "De leugenbank" aan de Waal. Het is ook de plek die het uniek- en echt Bommels maakt. Het vooruitzicht dat het uitzicht gericht zal zijn naar het gruwelijke monument dat aangeeft hoe hoog het water stond in 1995, doet bij menig hangbejaarde de waterlanders activeren. Het zou niet misstaan in de havenstad Rotterdam. Dan zou het beeld van Zadkine moeten wijken. Denk niet dat het wijkteam in Rotterdam-zuid daar achter zal staan. Hoe gruwelijk beide beelden ook zijn. Het ene beeld is van een onaantastbare schoonheid, het andere weerspiegelt alles dat fout is in al haar lelijkheid. De gestrekte arm van "Philip Cocu" maakt het af. Bij deze PSV-trainer staat het water ook aan de lippen.

De achterban van diens club roert zich steeds meer. Volgens velen zit ie al te lang op de trainersstoel van PSV. De achterbank van "onze" Sterkhouders mag er komen voor de reservespelers. Die mogen even plaatsnemen. De echte roergangers en woordvoerders moeten uitzicht blijven houden op het hoofdveld. In dit geval de Waal. Met hoeveel geld de bestuurders ook over de brug komen.

In Amerika verhuizen sportploegen gewoon van stad. The Los Angeles Dodgers heetten 50 jaar geleden The Brooklyn Dodgers. Kwestie van geld. Die Amerikaanse Dollars zijn nu overgewaaid naar Europa. Met geld het hart uit de club Manchester City gestolen. Een arbeidersclub. Qua ziel ooit vergelijkbaar met Feyenoord. Qua status, traditie en sympathie vergelijkbaar met Sparta. Manchester City is in de vaart der volkeren gestegen, het eigene, het volkse echter kwijtgeraakt.

Ik ben een NIVO Sparta-man. Maar realiseer me wel dat VV Zaltbommel, Olympia eigenlijk of nog meer gewoon "Bommel"
ondanks het groene shirt, meer het rode hart van de Zaltbommelse voetbaltraditie vertegenwoordigt. Afgelopen week zou "Bommel" honderd jaar hebben bestaan. Via Facebook en m'n buurman Mari van der Linden kwam ik het te weten. Mijn oud-collega Henkie Versveld noemt Mari altijd: "De kleine Erpel." Olympia bestaat niet meer. Maar Mari heeft een schitterend archief opgebouwd in de loop der jaren.

Veel van de vroegere Bommelspelers, leden of supporters zijn met de vroegere buurman, NIVO Sparta, meeverhuisd naar het mooiste sportcomplex van Gelderland. "De Watertoren." De voetballers met een stokkie van mixed hockeyclub Bommelerwaard hebben er ook hun stekkie gevonden. Zelfs hengelaar Henkie Versveld drinkt er tegenwoordig zijn Cola-Mix. Er is een mengeling gecreëerd waar menig dorp en menige stad jaloers op zal zijn.

Bommel blijft zo een stad met allure. Er moet echter wel worden opgepast dat de kleintjes niet worden vergeten in de grote stad Zaltbommel. Burgemeester Albert van den Bosch is verhuisd naar de Tweede Kamer. Hij bezet er namens de VVD een zetel. Nivo Sparta Is verhuisd van de Oude Bosche Weg naar een nieuwe toekomst. De hockeyers hebben zich er eveneens genesteld. Het oude, vertrouwde nest in "De Stad" voor de echte Bommelaren moet echter worden gekoesterd. Het zijn de kleine dingen die het hem doen.

Nu is het aan anderen om zich groots te tonen en de tunnelvisie te laten varen. Hockeyers hebben allang geen aardappel meer in hun keel. Henkie Versfeld smeert zijn keel inmiddels bij NIVO. Dus onder leiding van dirigent Cobie Werner van "Het Bommelsche Leugenbank Koor", en in de traditie van het Rotterdamse Sparta:

'Zaltbommel.....naar vóóóóóren!'

Johnny Rep, Johnny Dusbaba, Johnny van 't Schip, Johnny Heitinga. John le Carré zou er een boek over kunnen schrijven. Ware het niet dat we spelen in de Arena. Eigenlijk zijn we thuis al een tijd uitgespeeld. Het grote toneel is voor anderen, de gasten staan te heersen op onze planken. De hoofdrol is uitbesteed en de bijrollen resten. De Heilige zeerollen zijn er niet meer voor de Godenzonen. Ze vegen de vloer aan met Ajax. En wij koken in onze sop gaar. De bezem moet er doorheen. Het doek is nog niet gevallen en het boek nog niet dicht. Wel is er alle hens aan dek.

Toon Hermans zijn VVD vriendjes, en het peerd van Ome Loek wordt van stal gehaald. Geheid dat Johnny zijn tanden laat zien en dat Jan van Grinsven zijn zus op doel zet. Uit respect voor de omhaal van San Marco tegen FC Den Bosch. Toen was De Meer nog een heilige plek, waar de groot mis werd gehouden. Nu worden er kardinale fouten gemaakt. Zet Anky in een jurk op doel. Ze zal heus niet voor paal staan. De paus staat ook niet voor aap als ie zittend moet plassen. Daar plassen we wel een mouw aan. Al moet de aap er uit komen. Ik geloof er heilig in dat het dan weer op z'n pootjes terecht komt. Om met "De Verlosser" te spreken: 'Zonder een gegeven paard op zijn beloop te laten, kom je nooit van een koude kermis thuis.'

De tijd van Cruijffie is niet meer. Sinds Hazes dood is, is de geest al helemaal uit de fles. Nu heeft Bergkamp, Ajax in z'n wurggreep. Wordt tijd dat een andere Dennis orde op zaken komt stellen. Krijgt John de Mol de uitzendrechter van de thuiswedstrijden op het Ajax TV-kanaal. Dan mogen we weer roeien met eigen riemen. Stellen ze ex-Ajacied Michael Mols als trainer aan. Johnny de Mol Jr. houdt een interview in de Linda met Jordy Cruijff. Hoe het is om in de voetsporen van een bekende vader te treden. Momfert de Mol graaft in de Watergraafsmeer, samen met Danny Blind, Albert Mol op.

Dat geeft alle Mollen een hoop van zegen. En alle Ajacieden een hoop van moed. Zonder hoogmoedig te worden, om straks de cruciale vraag te stellen: 'Wie van de drie is nou helemaal die de Mol?' En Herman, die wel eerder met dat bijltje heeft gehakt, zal glunderend antwoorden: 'Dat moet je aan Ruud Gullit vragen, dat is de Zwarte Tullip uit Amsterdam. En alles sal regkom. Al moeten ze er Mandela postuum erelid voor maken.'

MUZ / [doe mee] Fok Top 100 Albums allertijden, editie 2017

Ter verduidelijking, deze column gisteren geplaatst op de site van het plaatselijke/regionale sufferdje....."Een Echte Bommelaar." Zoals overal in Nederland wordt er ook in mijn stadje lekker geklaagd en azijn gepist over wereldschokkende en cruciale onderwerpen. Deze week is vuurwerk dat 's nachts (legaal) wordt afgestoken het onderwerp. Vorige week ging het voornamelijk over een bankje ("Het leugenbankje" voor roddelende hangbejaarden aan de Waal). Heerlijk om die discussies te volgen en er op te reageren. Soms maak ik er een column over. Het is regionaal gericht, dus sommige namen en/of uitdrukkingen zullen niet worden begrepen. Maakt in mijn geval weinig uit. Overkomt me al bijna 20 jaar op FOK!. ...........

Ik was 12, het was 1974, het Nederlands Elftal was in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond. Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.' Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard.

Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.

Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein. De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden.

Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen.

Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held. Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.

Mouwen opstropen en er in kleunen zei ome Sijmen vroeger al van onder zijn pet. Destijds hadden we o.a. de groen-rode brigade van de bikkelende vechtjassen, Rinie Hein en Kees van Schutterhoef als stoottroepen in de voorste linie. Tegenwoordig zijn de harde werkers met haar op de tanden, in Nederland en Zaltbommel, Tim de Laat en Michel Pouw de uitzonderingen die de spelregel bevestigen. Lional Messi en Christine Ronaldo zijn de internationale voorbeelden qua mentaliteit, hardheid en spierballen. We moeten in Nederland eens leren om ook hard te verdedigen, de duels aan te gaan en slidings te maken.

Ronaldo zie je niet, in zijn witte onderbroek, ijdel voor een spiegel poseren. Of neem een krachtpatser als David Beckham. Die spoog in zijn handen en schopte je verrot. Die had geen tattoo's van Jan Schieteroplos nodig om op te vallen. Laat staan dat ie de glitter en glamour van de showbizz op zocht. Ze zouden hém eens moeten uitnodigen tijdens De Bommelweek om het, als intellectueel en belezen erudiet, haarfijn uit te komen leggen. Het Nederlandse voetbal is nooit wat geweest en zal op deze uitzichtloze manier nooit wat worden.

Neem een voorbeeld aan Zwitserland, Finland, en andere kleine landen met een groot voetbalverleden die nog steeds aan de top staan. Daar kun je alleen maar jaloers op zijn. Die achterstand haal je nooit meer in. Luxemburg haalt gewoon een punt in Frankrijk. Terwijl we hier nog teren op het oude systeem van Vaals en zijn drielandenpunt. Echt uitzichtloos. Het dan vreemd vinden dat het voetbal in Limburg niks meer voorstelt. Gaan de Nederlandse trainers en coaches bij FC Dudelange of Differdangen kijken? Dacht het niet. Dan heb ik het nog niet gehad over de smalende reacties na de bekerwinst van De Gamerse Dijk op De Hurnse Kil.

Piet de Visser en Sijmen van Eck hebben gelijk. Zo'n uit de klei en kluiten getrokken talent, door de Visser grootgebracht met levertraan, als Leonardo zie je niet meer in Nederland. Diens capriolen zijn verdwenen als De Titanic voor de ondergaande zon. Zeggen ze dat de Nederlandse jeugd niet meer op straat voetbalt. Hoe komt dat? Precies, de jassen die als doelpalen fungeren in De Kindertuin worden door de lichtvoetigen onder de pareltjes van Nederland hun neus weggestolen.

Als ze willen poten krijgen ze ruzie omdat ze niet met de verkeerde kant op gelijke voet willen staan. Terwijl ze wel zelf net hun hielen hebben gelicht. Zelfs de vliegende keep kennen ze niet meer. Komt doordat Bergkamp vliegangst heeft. Die verkloot heel de jeugd van Ajax. Hebben ze ook nog eens een dicht dak. Kan er geen vliegende keep zijn doel uit en aan het begin van het seizoen geen helikopter landen.

Waarom denk je dat Feyenoord vorig seizoen kampioen is geworden? Niet omdat ze de beste spelers hadden. Nee omdat ze niet uit de hoogte deden en een open dak hebben tijdens hun open dag. Kuijt dan met open armen kan worden ontvangen. Tel daarbij Lee Towers op, die ook niet uit de hoogte doet of het achter zijn ellebogen heeft en je kostje is gekocht. Bij Ajax moeten ze in de kost als jonge speler en de tering naar de Neres zetten. Daar wordt die jongen ook niet gelukkiger of succesrijker van.

Gerard Cox zegt daarom niet voor niets altijd dat geluk toen nog heel gewoon was. De tijd dat record international Puck van Heel nog bij Feijenoord speelde. Net zoals de vader van Robbie en Puckie van Westreenen trots het Feijenoord shirt droeg. Puck liet bij Rossum op zijn beurt niets van zijn tegenstanders heel.

Terwijl de ex van Gerard Cox, Joke Bruijs,gewoon op z'n Rotterdams bij het Jan Boskamp hoort, sturen ze in Amsterdam de ex-Feyenoorder Peter Bosz met een kluitje in het riet. Omdat ie niet tussen twee doelmannen op de bank wil zitten naar het schijnt. Willem Bax had wel raad met ze geweten. Die waaide niet met alle winden mee. Nee, het Nederlandse voetbal is zo ver gezonken dat de Meer vol staat en de Kuip overloopt van nostalgie. Gelukkig hebben wij de Watertoren nog. En is de Oude Bosche weg.

Het is dan ook een column oorspronkelijk voor "Een Echte Bommelaar" Dan moet het raakvlakken hebben met de plaatselijke of regionale context. Die namen, en vaak karakters, zeggen jou zo niks.
"Hier" maakt het juist de situatie duidelijker. Het is ook een column met een ironische invalshoek.
De Bommelse (oud)spelers zijn juist de technische spelers die ik zgn verfoei. Net zoals je ze nergens ijdeler vindt dan bij Ronaldo. Noem hem dan ook 'Christine Ronaldo' in de eerste alinea.
De "erudiete" Beckham is nog te stom om de reet van het peerd van oom Luuk schoon te vegen.
Verder heet ons nieuwe sportcomplex "De Watertoren" en lag het vorige terrein aan "De Oude Boscheweg."
Vandaar de woordspeling in de laatste zin. Je hebt wel gelijk dat het ditmaal wel erg veel namen zijn in een verder briljante column.

Hopende u van dienst te zijn geweest neem ik, voor vandaag, nederig achteruitlopend en buigend, afscheid.

Tot nader en gegroet.

Verder leeft Henk van der M. nog. Althans, hij ademt.

Wat ik al zei; het is ironisch, en eigenlijk niet mijn woorden. Meer in overdrijvende zin van een doorgeslagen voetballiefhebber, die nu plots het verdedigende voetbal promoot en alles wat met het Nederlandse voetbal te maken heeft bij het grofvuil zet.

Verder heb je gelijk. Ik plaats hem hier omdat het niet zoveel uitmaakt. Af en toe stuur ik ze naar de FP. Deze is daar dus niet geschikt voor. Door de reden die je al aangaf.

En over Henk van der M. .........Dan zien we Jeroen K. weer overal, bescheiden, verschijnen.

Nu echt weg.

quote:

Op woensdag 4 oktober 2017 23:08 schreef Nibb-it het volgende:
Wanneer komt je bundel uit, Tong?

Ha ha. Wordt vaker gevraagd. Hier ook in de boekwinkel.

Nou ja, die is laatst gesloten.

Hoi Herman,

Ik dacht aan je en vroeg me af hoe het met je was, als je het leuk/ goed vindt herstellen we ons contact. Ben erg benieuwd hoe het met je is. Gr XXXXX

XXXXX je vroeg hoe het met mij ging. Ik was zo met mezelf bezig dat ik geen wederhoor pleegde. Zie je regelmatig op tv en andere media. Dat zegt iets over je werk. Boeiend en interessant. Heb net ook weer eens in je (recente) journalistieke-en literaire "geschiedenis" gekeken. Het lijkt me dat je bijna rust hebt gevonden. Kan het niet duidden. Is iets gevoelsmatigs. Je hebt het natuurlijk nog steeds druk. We moeten wel even bijpraten. Eerst even de grote lijnen, van mij i.i.g. Heb je nog steeds veel te vertellen. Bij ons eerste hernieuwde contact vloog ik er in als Ben Johnson on speed. Ik overschreeuwde en overhaastte me. Ik ben inmiddels weer iets kalmer en bedaarder. Niet saaier of duffer.

Berusting is er inmiddels wel over "ons" voetbal. Ik ben lang de positivo gebleven. Anderen waren negatiever. 'Het komt wel goed' heb ik mezelf lang wijsgemaakt. Het realisme heeft mij nu ook bereikt. Door Dickie Dik is er cynisme bijgekomen. Denk dat je ook zoiets zal hebben. We mogen blij zijn XXXXX. 50 jaar mogen genieten van vaderlands topvoetbal. Van wereldklasse zelfs. De jeugd zal er misschien niet gebukt onder gaan, die weten straks niet beter. Laat opa maar spreken, laat opa maar in het verleden blijven hangen.

Op mijn beurt mag de toekomst zich blijven buigen over hun smartphone. Daar is genoeg moois op te vinden uit het voetbalverleden. Ik ging er ook niet gebukt onder om, zwaar beladen, tegen de wind in, uit de bieb naar huis te lopen. Passeerde dan de woning, hier in de straat, van Ed van Opzeeland. Later pas de stoute schoenen aangetrokken en aangebeld. Of hij misschien informatie had over Gerald Vanenburg. De dartele rechtsbuiten was mijn specialiteit in de KRO-kwis: Voetbal-Krexxx, op NED1. Ik verdronk in zijn boekenkasten. We zijn inmiddels 25 jaar verder, en niet meer afhankelijk van het papieren woord. De schijnbewegingen van Garrincha en Vaantje zijn binnen 10 seconden te vinden op je laptop. Mij is het even dierbaar om op straat, nog steeds op zijn Bommels, te kleppen met mijn inmiddels 92jarige overbuurman. Een grotere, levende sporthistorische encyclopedie is er niet te vinden in Nederland.

Inmiddels is Ed van Opzeeland een vergeten monument. De bedenker van de term 'Voetbal is oorlog' en van de naam 'Studio Sport' zou afgestoft moeten worden, voordat het te laat is. Zoals het inmiddels te laat is voor het Nederlandse voetbal. Wie zou er beter in staat zijn de bezem ter hand te nemen, en als realistische nostalicus hem spreektijd te geven dan...........Al is het maar een uurtje.

Groetjes van Hermandino, die nooit Garrincha werd, en nooit half dood is geschopt. Maar daar ga ik als gemankeerde ex-rechtsbuiten niet mank onder.

naar binnen gekeerd
binnendoor, de binnenvetter
strikte zijn veters
laatste meters langs de lijn

bedong nog niks
Bedum, bal aan het koord
naar buiten, de bal
voeten spraken het woord

later, de sprong
de oorsprong gekoesterd
de wereld
aan zijn voeten

Arjen, achttien karaats
Nederland sprak mee
waardig vertegenwoordigd
de pass, de kaats

de echo uit het verleden
nog immer de grootste
besef van het afscheid
het was mooi mien jong

Arjen bedankt.......

De "gewone man" is de standaard geworden. De "gewone man" is de ultieme gulden middenweg op ieder Nederlands terrein. De "gewone man" is de belichaming geworden van wat ooit de Vox Populi heette. Het is allemaal begonnen met Ruud. De oer versie van de "gewone man." Ruud hing dagenlang, met zijn rode wielerpetje, lui op de bank en voerde geen reet uit. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Hij liet zo nu en dan een natte scheet, knuffelde met een Amsterdamse volksvrouw en speelde een potje Harry Mens Erger Je Niet met Wim, de kok des huizes.

Het Big Brother-huis was in 1999 het middelpunt van de wereld voor de Nederlandse tv-kijker en de Nederlandse media. De scheten van Ruud veranderden door de uitvergroting op het beeldscherm in donderslagen bij heldere hemel, die alles vernietigende mosterdgassen na het laatste avondmaal op je schoot in de huiskamer deponeerden. De Amsterdamse volksvrouw Mona verliet even vrijwillig het knusse, knibbel-knabbel huisje als dat ze het was betreden. De knuffeltjes die ze van Ruud kreeg kwamen de goedzak echter nog net niet op een verblijf in het huis van bewaring te staan. De brute aanrandingen van het ongewassen monster kwamen als een mokerslag bij haar familie op het netvlies binnen.

Het was de karikaturale uitvergroting van het niets. Een voorbode van wat ons te wachten zou komen te staan. Bijna twintig jaar later is het medialandschap dusdanig veranderd dat van "niets" "iets" moet worden gemaakt. De duizende nieuwsbronnen die we tot onze beschikking hebben, de televisieprogramma's, alles moet worden gevuld. Je wordt gebombardeerd met informatie, actie, geweld en actualiteit. Het is echter nog nooit zo vredig geweest in de wereld, in europa of in Nederland. Je gaat bijna verlangen dat de voortkabbelende burenruzie tussen Amerika en Noord-Korea net zo heftig wordt als de Vietnam-oorlog, de Korea-oorlog of desnoods de bijna-derde-wereldoorlog door de Cuba-crisis. Een beetje röring kan geen kwaad.

Ik ben volwassen geworden in de jaren 70 en 80. Waar het politieke establishment in europa bloedig werd geterroriseerd door de RAF, Rode Brigade, MLS, Bende van Nijvel of de ETA. Waar men zich te buiten ging aan trein-en vliegtuigkapingen, er in Afrika niet één dictator aan de macht was, maar het een uitzondering betrof had men op het continent stemrecht, de Oegandese leider Idi Amin zijn tegenstanders zelfs letterlijk met huid en haar opvrat. Waar de negers in Zuid-Afrika nog geen stemrecht hadden, je ze bovendien gewoon zwart mocht noemen. Waar "het Ijzeren Gordijn" 't nog te metselen muurtje van Donald Trump degradeerde tot het muurtje van Oranje bij een vrije trap van Frankrijk. Waar de gehele Israëlische Olympische delegatie, mannetje of 20, door de PLO werd gegijzeld in het Olympische dorp van München. Vervolgens bij de Duitse bevrijdingsactie om het leven kwam, en daarna de Olympische Spelen gewoon doorgingen. The Games must immers go on.

Begin jaren 80 pikten "De Nederlanders" het niet langer. Men kwam met miljoenen in opstand tegen de te installeren kruisraketten. De wereldvrede zou in gevaar komen. Ook de "gewone man" had haar vertegenwoordiging middels de vakbonden. Die hadden nog betekenis en invloed. De demonstraties, met honderdduizende deelnemers, in Den Haag en Amsterdam waren succesvol.

In deze dagen van digitalisering en internet, hoef je de straat niet meer op. Er is ook geen aanleiding om massaal te protesteren. "We" hebben het met z'n allen hartstikke goed. Ach, er is wel eens een demente bejaarde die te lang in haar eigen poep wakker ligt te draaiën, die merkt er toch niks van. Verpleegsters zijn de stank voor dank intussen wel gewend. De laatste weken wordt in Nederland het nieuws beheerst door Anne. Anne is gruwelijk verkracht alvorens dood in een gracht te zijn gedumpt. Een gestoorde recidivist blijkt de dader te zijn.

Natuurlijk was het dreggen naar het meisje rechtstreeks op tv te zien. Dat is inmiddels net zo normaal als het poetsen met een electrische tandenborstel. Dit was voor de "gewone man" de druppel. Dit was té herkenbaar. Wie heeft in zijn of haar directe omgeving ook niet een verkracht en vermoord familielid? Je hoeft de deur niet meer open te doen of er kan weer een streepje door een deelneemster van de aanstaande familiereünie. Dat de Hema de lange, zwarte winter-regenjassen in september al in het assortiment heeft is daarom een grof schandaal.

De "gewone man" moest wel in actie komen. Er werd een petitie opgesteld. Waar Mient Jan Faber in de jaren 80 voor wereldvrede predikte, zorgt nu Anne Faber voor verbroedering. De "gewone vrouw" die de petitie heeft opgesteld werd door Jeroen Pauw de vraag gesteld wat ze nou eigenlijk wilde. Dat wist ze niet helemaal precies, maar dat er iets moest gebeuren was wel duidelijk. De man in de straat pikt het niet langer. Die heeft ook zijn grenzen en wenst niet meer alles te slikken uit Den Haag. 'Laat ze zelluf alles slikken.' zouden de Hagenezen Tedje en van Es in de jaren 80 hebben gezegd. Is het niet een goed idee als Danny namens FOK! een petitie opstelt met de vraag: 'Bent u voor-of tegen een referendum over vrede?'

Dan mag de andere oer-FOK!er Nico Dijkshoorn, aka Big Brother columnist Doordevil, FOK! vertegenwoordigen in de landelijke media. Opdat de wereld vredig doordraait.

http://frontpage.fok.nl/c(...)-gewone-man.html&;lt;div>



[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 16-10-2017 18:19:19 ]

Ik word altijd een beetje blij als ik Sonja Barend weer eens op tv zie. Zoals dinsdagavond in De Wereld Draait Door. Of is weemoedig een beter woord? Dat je terugdenkt aan Sonja Op Vrijdag. Of zaterdag natuurlijk. Waarin Paul de Leeuw, in 1985 met 'Vlieg met me mee,' zijn televisiedebuut maakte. Er een nieuwe ster was geboren. Adelheid Roosen, als prototype schreeuwend takkewijf, probeerde Boudewijn Büch de les te lezen. Een aankomende ster zichzelf, met beide benen, op aarde terugvond. Een jonge Wilfried de Jong, geflankeerd door een iets oudere Martin van Waardenberg, Sonja vol op de bek pakte. Geer en Goor tegenwoordig stinkend jaloers zouden zijn op deze sterretjes. Dat je pas een echte Nederlandse ster werd als je, zoals Ruud Gullit in 1987, bij Sonja je beste beentje voor had mogen zetten.

Dan is weemoedig inderdaad het juiste woord. Het gevoel van weemoed wordt alleen maar groter, als je ziet aan wie Sonja de naar haar vernoemde prijs mag uitreiken. Helaas geen kus van Sonja voor de genomineerde Wilfried vanavond. Na de STER speelt zijn club Feyenoord in de Champions League. Misschien weer eens reclame voor het Nederlands voetbal. Een Amsterdamse ster zal dan goedkeurend en glimlachend uit de hemel toekijken. Terwijl Geer en Goor hand in hand zien dat alles weer op zijn pootjes terecht is gekomen. Voor straks: 'Lekker slapen, en morgen gezond weer op.'

Zo, mijn eerste dagelijkse column voor FOK! is klaar.

Ironie is een serieuze zaak.

Ik zag afgelopen week 'Een Prettig Gesprek' van Theo van Gogh met de Belgische schrijver, en beroeps provocateur Herman Brusselmans uit 1992. In het interview zei Brusselmans dat ironie niet meer werd begrepen, je er mee moest uitkijken. Het kon tegen je gaan werken, de overdrijving als stijlmiddel was uit de "mode" en "not done." Kees van Kooten en Wim de Bie moesten bijvoorbeeld stoppen met hun "Tegenpartij." De typetjes Jacobse en van Es zouden, als ze hadden meegedaan aan de verkiezingen, 25 zetels hebben gehaald met politieke standpunten rechts van de PVV. Hun pijlsnelle, van VVV Venlo overgenomen, vleugelspeler Blonde Greet staat model voor de werkelijkheid die de ironie heeft ingehaald.

Een paar jaar daarna kwam de ironie echter alsnog opzetten. Werd het weer geaccepteerd en gemeengoed. Frappant was daarom dat juist in die periode Theo van Gogh en Pim Fortuijn werden vermoord. Fortuijn was denk ik de ironie al voorbij. Dat was een recalcitrant waarbij de ondertoon iets te serieus was. Zoals Gerard Reve, een paar decennia daarvoor, als briljant schrijver en preker voor eigen parochie, echt van zijn geloof was gevallen. Momenteel leven we naar mijn mening, en die is zéér relevant, weer in een tijd van doe maar normaal en kijk uit met wat je zegt. 25 jaar later zijn we dus weer in 1992 beland.

Daarom was het leuk en toevallig afgelopen week Herman Brusselmans bij Jeroen Pauw aan tafel te zien. Hij vertelde dat je hem en zijn grootspraak allemaal niet zo serieus moet nemen. Dat-ie maar een verlegen jongen is die drank nodig had om zelfvertrouwen te kweken. Dat is dodelijk. Dan val je net als Gerard Reve destijds van een zelf gecreëerd voetstuk. Je kunt niet tot twee kampen behoren en van twee walletjes eten. Theo Maassen noemde in zijn laatste voorstelling humor niet voor niets de hoogste kunstvorm. Daar wil ik humor om te lachen aan toevoegen. Humor om te lachen is een serieuze zaak. Daar mag je geen loopje mee nemen. Als er mensen mochten zijn die na het lezen van deze column twijfelen aan mijn oprechtheid en goede bedoelingen, geef ik ze geen ongelijk. Dat doe ik zelf namelijk ook. Althans, daarnet nog.

Hoezo enige echte klassieker?

Waarom wordt er bij Feyenoord-Ajax altijd gesproken over de enige echte klassieker? PSV heeft een veel groter verleden, met veel meer prijzen en veel meer sterspelers. Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.

De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat. Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken.

Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen. Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barecarideren zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een wedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.

Ik schrijf nóg beter zonder alcohol. Ik kom nu soms in een roes die me veel meer genoegdoening en kwaliteit brengt. Dat deed drank maar ten delen.

Trouwens Reve schreef zijn debuut roman niet als alcoholist en niet als consument.

Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Voetbal Inside. Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feyenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn. De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang is, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.

Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feyenoord openlijk te balen dat Ajax coach Marcel Keizer goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Huntelaar rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feyenoorder Berghuis ook een rode kaart kreeg eerder dit seizoen. Verder bestaat zijn bijdrage in VI uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan en gespreksleider Wilfried Genée scheldend beschimpen.

Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Jan Boskamp. Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in het grootste voetbaltheater op de Nederlandse televisie. Dat-ie gisteren tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.

Twee cliënten in de apotheek. Het wachten kan nooit lang duren. Slecht weer buiten, binnen viel de neerslachtigheid mee. Dat zou vooral later pas echt blijken. Ik kon op dat moment kiezen tussen fietsen in een regenbui of "even" geduldig wachten tijdens een lachbui. In Theater De Poorterij kost een briefkaart op de eerste rang meer geld. Vooral nu Jan en Anneke Scheffers er helaas, al een tijdje, niet meer op de kleintjes letten. Gelukkig werkt Tuup er nog wel om de lachbanden op te pompen. En zijn Jan en Anneke onder de pannen met hun kleinkeinder. Na kort op het antwoord te hebben gebroed, koos ik derhalve eieren voor m'n geld. Alleen de popcorn ontbrak nog, toen ik naar de zitplaats naast het koffieapparaat begeleid werd.

De nog steeds nadruppelende bejaarde dame nam de tijd om het gesprek met de apothekersassistente opgang te brengen. Ik vermoed dat ze al haar geheimen, behalve haar pincode, aan het opbiechten was. Nadat ze steunend op haar rollator zich één maal omdraaide, herkende ik haar gezicht. Zonder haar naam te weten wist ik 100 % zeker dat het hier "Een Echte Bommelaar" betrof. "Een echte Bommelse" in de volksmond. "Een Echte Zaltbommelaar" las ik laats op een T-shirt. Dat is net zoiets als een schorre reclamestem die aanbevelend roept: 'Echt, de winkelketen die tegen buitenlandse overname vecht.'

Geduldig liet ik het stukje echt Bommels kleppen in het typisch Bommels-stadsgebeuren over me heen komen. Of op me neerdalen, qua weer op dat moment. Zeiken zou dan: "Ut règent dat zekt" worden. Ik voelde me op m'n gemak, trok m'n jas uit en m'n pantoffels aan. Zo te horen mankeerde de dame iets aan haar oor. Of ze iets tegen de ruis kon krijgen. Het liefst die ze tien jaar geleden daar had gekocht. 'U weet wel, die groene pilletjes in een blauw doosje.' 'Kan ook een groen doosje zijn geweest.'

Twee doosjes werden voor haar neergelegd. Een groene en een blauwe. Ze werkten beiden hetzelfde. Oraal. De inname van de medicatie moest met een glaasje water. 'Mag het ook met een stenen kopje?' Vanzelfsprekend mocht dat. Geen probleem zelfs. Dat vond de lieve bejaarde Bommelse erg fijn. Ze was namelijk nogal zuinig op haar glazen serviesgoed.
Nu was het zo dat ze niet echt veel te besteden had en dus informeerde naar de prijs. Dat kwam neer op 4 euro per doosje. Ongeacht de kleur. Dat was wel veel geld. Ze vroeg daarom hoelang ieder doosje zou mee kunnen gaan. Dat bleek drie jaar te zijn.

'Heeft u echt niets anders? Ik ben namelijk al 77. Over drie jaar ben ik misschien al dood. Dan haal ik het geld er nooit meer uit' Na toch maar het onbekende avontuur te zijn aan gegaan -wisselen van pilletjes naar druppels- zocht de inmiddels bijna droge, oudere vrouw met rollator haar portemonnaie. Zorgvuldig legde ze de 90 cent kleingeld op de balie. Het wachten kon me op dat moment niet lang genoeg duren. Het was geen dijenkletser geweest. Maar deze liefhebber van droge humor was op zijn wenken bediend. De lieve bejaarde vrouw mag vandaag bij me in Het Theater van het Sentiment schuilen. Mijn eigen moeke is niet voor niets eveneens 77. Actrice bovendien. Die op haar eigen kleintjes let.

Laatst heb ik een column geschreven over de term 'On-Nederlands' goed. Hierin vroeg ik me af wat daarmee wordt bedoeld. Verbazingwekkend weinig verklaringen over deze uitdrukking. Ik weet het nog steeds niet. Wat me wel duidelijk is geworden, is dat er kwaliteit of klasse mee wordt bedoeld. Op welk terrein dan ook is er een topprestatie geleverd door een Nederlander of Nederlanders. Het meest wordt het in de muziek gebruikt. Als de Urban Dance Squad met 'Deeper Shade of Soul' een hitje scoort in het buitenland, dan ook nog specifiek in Amerika is het plots van internationale klasse. Moet eerst nog Rage Against the Machine hun sound jatten, dan is het duidelijk: On-Nederlands goed. De muziekliefhebbers-"kenners" in Nederland waren al veel langer overtuigd. Zelden een band zo een zaal of festivalterrein live plat zien spelen. Het hoogtepunt was Pinkpop 1990. Eén dansende, springende, genietende massa van 30.000 festivalgangers.

Net als bij de Golden Earring destijds (Radar Love) denken of dachten veel Noord-Amerikanen dat het landgenoten zijn. De Amerikaanse tongval en trashtalk/slang van zanger/rapper Rude Boy Remington was er mede debet aan. Bettie serveerde niet alleen op het heilige gras van Wimbledon, Bettie Serveert speelde ook tennisracketgitaarrock in andere landen, met een in Canada geboren en opgegroeide Nederlandse zangeres als frontvrouw. De successen van die band waren niet te vergelijken met The Earring, maar wel van een niveau waar menig undergroundband alleen maar van kan dromen. Barry Hay, de cosmopolitische en charismatische zanger van The Golden Earring laat zich, als geboren Indiër, ook niet door de bekrompen Nederlandse landsgrenzen binnen de dijken houden.

In de muziek zijn we dus trots, mogen ze een beetje sterallures hebben. Niet te veel natuurlijk. Het moet wel knuffelbaar blijven. En als Herman Brood's verovering van Amerika mislukt, is menigeen tevreden. Want wie denkt ie wel dat-ie is? Zo blijft ie van "ons" en kunnen we hem in toom houden. Anouk is ook al zo'n omhooggevallen diva. Zou het in Amerika gaan maken. Lekker dat het mislukte. Een ambitieuze vrouw, nog wel met een uitgesproken eigen mening. Ze houdt van seks, het liefst met negers die een groot apparaat hebben. Shocking. Dat heeft zomaar kinderen. Laat ze thuis blijven en het huishouden doen.

De laatste paar jaar hebben we Max die huishoudt. Een megatalent in één van de grootste sporten ter wereld. De coureurs zijn niet alleen topsporters, staan ook nog eens dusdanig in de spotlights dat ze zijn te vergelijken met steracteurs en muzikanten. Max spreekt ook nog eens een goed woordje buiten de deur. De fucks, en shits vliegen je om de oren tussen grammaticaal perfect Engels. Nu wil het geval dat Maxie, zou Hansie zeggen, niet alleen een megatalent is, hij is er zich ook van bewust en presteert ernaar. Hij is als een Mozart, Shirley Temple, Bobby Fischer, Picasso of Johan Cruijff. Ze zijn enig in hun soort. Denken er al vanaf jonge leeftijd niet eens bij na. Ze presteren en creëren schoonheid zoals een "normaal" iemand achteloos tanden poetst.

Max Verstappen is een exclusief en explosief talent, niet te houden voor en door zijn tegenstanders en niet in te tomen door de bazen in hogere sferen. Remmingloos als Rude Boy van The Urban Dance Squad, en schaamteloos, qua zelfbewust zijn als Herman Brood. Nederlands enige echte Rock 'n Roll animal had speed nodig om te kunnen presteren. Max haalt achteloos zijn neus op en geeft als een Speedy Gonzales plankgas zonder uit de bocht te vliegen. Waar we als grootste Nederlandse sportman ooit, Johan Cruijff, losjes uit de spleenheupen, zich een weg zagen schieten naar onsterfelijkheid, schiet en baant Max Verstappen zich sneller dan zijn schaduw een weg naar het sterrenfirmament.

Max Verstappen schoot als een komeet omhoog. Dat wekte, naast bewondering, al snel scepsis en cynisme op. In plaats van te genieten van een uniek, internationaal en toch Nederlands fenomeen werd er gezocht naar kiezeltjes in het warme zand. Het grindpad van zijn vader werd er zelfs bijgehaald. De handjes van Jos, zijn vader, zouden in het verleden nogal losjes hebben gezeten. Max, amper plaatsgenomen in een Formule-1 wagen, werd daarmee belast alsof ie hoogst persoonlijk, als kleinkind van Goebels, de gaskraan had opengedraaid. Zo snel als de bewondering kwam, zo snel werden er redenen gezocht hem te besmeuren.

"We," de Nederlandse sport- en autoliefhebbers mogen inmiddels, door een groep azijnpissers waar Patricia Paay van naar adem gaat happen, niet genieten en trots zijn op deze aankomende wereldkampioen. Waar ze in het buitenland iedere keer weer in vervoering woorden te kort komen, en met grote uitroeptekens zijn enorme potentieel en klasse bewieroken, moet in de polder achter de duinen van Zandvoort gewaakt worden voor overdreven euforie en chauvinisme.

Tot in Mongolië kennen ze inmiddels zijn naam. Tot over de muur van China liggen ze al aan zijn voeten. Laten we verdomme genieten van dit wonderkind. Van dit door God gezonden talent. In Brazilië wordt Ayrton Senna nog steeds vereerd. Officieus heilig verklaard. In Nederland heeft De Verlosser en ultieme Godenzoon plaats gemaakt. De één was alleen door een muurtje te stoppen, de ander sprak als Nederlander met armgebaren en zijn voeten wereldwijd een woordje mee. Dus Suck the Fuck op met je On-Nederlands goed. Een wereldgozer, een wereldtopper en wereldster aan de sporthemel. Nederlands goed. Door geen negatief syndroom down te krijgen. Stelletje mongolen.

Als blikken konden doden.....

Ze viel me vanochtend al op. Je kent ze wel. Dat je denkt: 'Meid loop door, die chocoladeletters liggen er volgende maand nog steeds.' Alsof ze m'n gedachten kon lezen stapelde ze de letters op alfabet en op kleur. Puur, of ik er wel notie van wilde nemen. Qua inpeperen kon hier geen zwartkijkende, gekleurde Piet tegenop. Ze had geen haast zo te zien. Ik zou hier niks in de melk te brokkelen krijgen. Ze hervatte haar duidelijk van tevoren uitgestippelde snoeproute.

Ik moest denken aan mijn eerste dag in het magazijn van De Basismarkt. Op het industrieterrein, schuin tegenover het distributiecentrum van de PTT. Het zal 1996 geweest zijn. Voordat ik mijn route als orderverzamelaar begon met het eerste orderbriefje, gekregen van Paul van Steenbergen uit Gameren, kwam ik langs twee andere orderpickers. Die ik vaag van gezicht kende. De één vroeg, nogal luid: 'Bende gij nie van Nivo?' Ik schrok een beetje, was bijna geïntimideerd. Buiten dat ie nogal hard praatte, had ie een blik van: 'Durf eens ja te zegge, dan sla ik oe verrot.' Ik vroeg timide of ie me wel eens had zien voetballen dan. 'Jazeker, mè munne neef, De Platte.' Bleek later dat Henkie Versfeld, daar heb ik het over, altijd zo praatte. Dat ie het type ruwe bolster blanke pit is. Bleek ie later idd een goeie gast te zijn. Je vergeeft zo iemand zelfs dat ie supporter van Feyenoord is.

Ik hervatte mijn tocht in de Albert Heijn. Ik volgde dezelfde weg als de, laat ik het netjes zeggen, vrouw die haar woorden niet op een schaaltje weegt, al heeft ze nog zoveel gesuikerde letters. Er is een tijd geweest dat je mij kon volgen gewoon door het zweetspoor op de grond. De broodkruimels die ik op mijn pad vond vanochtend waren onmiskenbaar van de onderweg snoepende voorgangster. Het was geen tuinpad van m'n vader, eerder een slakkengangetje in de rij voor het jubilerende Bommelse sterren restaurant La Provence. Die bestaat inmiddels 30 jaar. Ooit, lang geleden, 's nachts om een uurtje of 3 samen met Eric van de Aa aangebeld. Of ze ook broodjes kroket verkochten.

Ik kon er dus niet langs. Het leek me niet echt een schappelijke dame, hoewel ze er wel in huis houde. Ik liet het maar op zijn beloop. Klinkt misschien vreemd, maar weer kwam Henkie en De Basismarkt bij me in gedachten op. Van de grootste Luci Nilis fan van Nederland, tevens de gemeenste grensrechter in de Bommelerwaard, Paul van Steenbergen weer een orderbrief gekregen. Vol goede moed aan het verzamelen. Niet op de hoogte van de spelregels op de werkvloer passeerde ik Henk, alsof ie een trage linksachter van het tweede van Olympia was. Toen hoorde ik plots met de meest lijzige stem, alsof Frans Bromet aan het filmen was onder zijn eigen commentaarstem: 'Gááááán we inhááááálen?' Ik werd even op z'n Henks en op z'n Bommels op m'n plaats gewezen.

Vanochtend eenmaal buiten, m'n boodschapjes in de fietstas op de bagagedrager aan het laden. Staat de chocoladeletterkundige, spreekwoordelijk, pal naast me. Het was denk ik net even een stukje te ver lopen na alle inspanningen in de winkel. Ze gooide namelijk, met een ferme zwaai, haar halfje bruin in een rekje aan het stuur. 'U lijkt wel zo'n ouderwetse bakker, die deden dat vroeger ook.' Langzaam richtte ze haar hoofd op. Ze besnuffelde me, met een misprijzende blik, van top tot teen. Het dedain spatte onder haar zware wenkbrauwen me tegemoet. Ze gaf geen krimp. Haar houding zei genoeg. 'Het was maar een grapje mevrouw.' 'Dat zijn geen grapjes. Dat laat je maar. Daar ben ik niet van gediend.' 'Ik zei toch niks verkeerds mevrouw?'

Toen ze wegreed keek ik een andere klant aan. We hadden geen woorden nodig. We lachten beiden binnensmonds. Alsof we met een mond vol tanden stonden. Dan is het contrast met m'n oud-collega groot. Als Feyenoorder wist-ie 20 jaar geleden al van aanpakken. Had geen woorden nodig om tot daden te komen. Bij Henkie wist je al snel wat voor een vlees je in de Kuip had. Zoals De Kromme ooit hand in hand, tegen de tranen vechtend, afscheid nam van de "norse" Ernst Happel, zo steek ik m'n hand in het vuur voor de man wiens blikken kunnen doden. Zolang wij Feyenoord maar mogen blijven inblikken.

[ Bericht 96% gewijzigd door tong80 op 27-10-2017 19:18:39 ]

quote:

Op vrijdag 27 oktober 2017 19:15 schreef Bart2002 het volgende:
Doe je het gewoon weer. In de overtreffende trap. Wel indrukwekkend.

quote:

Op vrijdag 27 oktober 2017 19:43 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Ja, ik bedoel: ik lees het best door. Ik ben een snellezer. Maar ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen dat doet. En dat is zonde.

Hij staat op de FP. Ik vind hem ook veel te lang.

Ik ben gevraagd om er iets van te maken. Mag op het randje. Vrije hand. Het liefst dagelijks.

Er is een jaar vergaderd. Een jaar waar geen definitieve besluiten konden worden genomen door het demissionaire kabinet. Voordat minister president Rutte kon melden dat ze er uit waren, kwam de mededeling dat het afgelopen jaar in een nooit vertoonde economische opwaartse spiraal kronkelde. Of het door het gekonkel en gekronkel van de vorige bewindslieden kwam is niet duidelijk geworden. Feit is wel dat stilstand normaal achteruitgang betekent. De achteruitgang van het vorige kabinet leek echter meer op het verlaten van het pand door de achterdeur. Voordat je het wist waren de graaiende draaideur criminelen, ook wel VVDers en PvdAers genoemd, met de Noorderzon vertrokken.

Dat er maar drie volksvertegenwoordigers voor herhaling vatbaar waren, getuigt van angst voor recidive of de matte glans van het uitgeschakelde vorige bordes. De lange tijd onverslaanbare koningin is inmiddels vervangen door een koningskoppel. De vooruit geschoven pionnen lopen op nieuwe, glinsterende, kekke schoentjes naar het torentje. Ze stonden er parmant te glunderen. De Dr. Ir. Prof. Akkermannetjes van deze tijd. Ze waren allemaal genoemd, eventueel beschikbaar en altruïstisch genoeg om, na veel aandringen, huis en haard te verlaten om het land te dienen.

Na het verwijderen van de term "milieu" en het handhaven van "infrastructuur" ligt de weg open naar de noordelijke horizon. In Groningen kunnen ze niet wachten. Minister Kamp gaf nog even plankgas, nu het nog kon. Aan het einde van zijn ministerschap steunde Kamp een verlenging van tien jaar voor het landbouwgif glyfosaat, dat volgens de Wereldgezondheidsraad ‘waarschijnlijk kankerverwekkende’ eigenschappen heeft. Dat is nog eens aanpakken. Zo zien we het graag. Na deze regeringsperiode zal hoogstwaarschijnlijk de term "volksgezondheid" worden verwijderd. Al is het alleen maar om de "gewone man" te griepen. Die kan er immers met zijn gezond verstand niet bij.