Tong's schrijfsels #2

Hoezo enige echte klassieker?

Waarom wordt er bij Feyenoord-Ajax altijd gesproken over de enige echte klassieker? PSV heeft een veel groter verleden, met veel meer prijzen en veel meer sterspelers. Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.

De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat. Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken.

Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen. Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barecarideren zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een wedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.

Ik schrijf nóg beter zonder alcohol. Ik kom nu soms in een roes die me veel meer genoegdoening en kwaliteit brengt. Dat deed drank maar ten delen.

Trouwens Reve schreef zijn debuut roman niet als alcoholist en niet als consument.

Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Voetbal Inside. Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feyenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn. De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang is, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.

Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feyenoord openlijk te balen dat Ajax coach Marcel Keizer goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Huntelaar rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feyenoorder Berghuis ook een rode kaart kreeg eerder dit seizoen. Verder bestaat zijn bijdrage in VI uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan en gespreksleider Wilfried Genée scheldend beschimpen.

Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Jan Boskamp. Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in het grootste voetbaltheater op de Nederlandse televisie. Dat-ie gisteren tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.

Twee cliënten in de apotheek. Het wachten kan nooit lang duren. Slecht weer buiten, binnen viel de neerslachtigheid mee. Dat zou vooral later pas echt blijken. Ik kon op dat moment kiezen tussen fietsen in een regenbui of "even" geduldig wachten tijdens een lachbui. In Theater De Poorterij kost een briefkaart op de eerste rang meer geld. Vooral nu Jan en Anneke Scheffers er helaas, al een tijdje, niet meer op de kleintjes letten. Gelukkig werkt Tuup er nog wel om de lachbanden op te pompen. En zijn Jan en Anneke onder de pannen met hun kleinkeinder. Na kort op het antwoord te hebben gebroed, koos ik derhalve eieren voor m'n geld. Alleen de popcorn ontbrak nog, toen ik naar de zitplaats naast het koffieapparaat begeleid werd.

De nog steeds nadruppelende bejaarde dame nam de tijd om het gesprek met de apothekersassistente opgang te brengen. Ik vermoed dat ze al haar geheimen, behalve haar pincode, aan het opbiechten was. Nadat ze steunend op haar rollator zich één maal omdraaide, herkende ik haar gezicht. Zonder haar naam te weten wist ik 100 % zeker dat het hier "Een Echte Bommelaar" betrof. "Een echte Bommelse" in de volksmond. "Een Echte Zaltbommelaar" las ik laats op een T-shirt. Dat is net zoiets als een schorre reclamestem die aanbevelend roept: 'Echt, de winkelketen die tegen buitenlandse overname vecht.'

Geduldig liet ik het stukje echt Bommels kleppen in het typisch Bommels-stadsgebeuren over me heen komen. Of op me neerdalen, qua weer op dat moment. Zeiken zou dan: "Ut règent dat zekt" worden. Ik voelde me op m'n gemak, trok m'n jas uit en m'n pantoffels aan. Zo te horen mankeerde de dame iets aan haar oor. Of ze iets tegen de ruis kon krijgen. Het liefst die ze tien jaar geleden daar had gekocht. 'U weet wel, die groene pilletjes in een blauw doosje.' 'Kan ook een groen doosje zijn geweest.'

Twee doosjes werden voor haar neergelegd. Een groene en een blauwe. Ze werkten beiden hetzelfde. Oraal. De inname van de medicatie moest met een glaasje water. 'Mag het ook met een stenen kopje?' Vanzelfsprekend mocht dat. Geen probleem zelfs. Dat vond de lieve bejaarde Bommelse erg fijn. Ze was namelijk nogal zuinig op haar glazen serviesgoed.
Nu was het zo dat ze niet echt veel te besteden had en dus informeerde naar de prijs. Dat kwam neer op 4 euro per doosje. Ongeacht de kleur. Dat was wel veel geld. Ze vroeg daarom hoelang ieder doosje zou mee kunnen gaan. Dat bleek drie jaar te zijn.

'Heeft u echt niets anders? Ik ben namelijk al 77. Over drie jaar ben ik misschien al dood. Dan haal ik het geld er nooit meer uit' Na toch maar het onbekende avontuur te zijn aan gegaan -wisselen van pilletjes naar druppels- zocht de inmiddels bijna droge, oudere vrouw met rollator haar portemonnaie. Zorgvuldig legde ze de 90 cent kleingeld op de balie. Het wachten kon me op dat moment niet lang genoeg duren. Het was geen dijenkletser geweest. Maar deze liefhebber van droge humor was op zijn wenken bediend. De lieve bejaarde vrouw mag vandaag bij me in Het Theater van het Sentiment schuilen. Mijn eigen moeke is niet voor niets eveneens 77. Actrice bovendien. Die op haar eigen kleintjes let.

Laatst heb ik een column geschreven over de term 'On-Nederlands' goed. Hierin vroeg ik me af wat daarmee wordt bedoeld. Verbazingwekkend weinig verklaringen over deze uitdrukking. Ik weet het nog steeds niet. Wat me wel duidelijk is geworden, is dat er kwaliteit of klasse mee wordt bedoeld. Op welk terrein dan ook is er een topprestatie geleverd door een Nederlander of Nederlanders. Het meest wordt het in de muziek gebruikt. Als de Urban Dance Squad met 'Deeper Shade of Soul' een hitje scoort in het buitenland, dan ook nog specifiek in Amerika is het plots van internationale klasse. Moet eerst nog Rage Against the Machine hun sound jatten, dan is het duidelijk: On-Nederlands goed. De muziekliefhebbers-"kenners" in Nederland waren al veel langer overtuigd. Zelden een band zo een zaal of festivalterrein live plat zien spelen. Het hoogtepunt was Pinkpop 1990. Eén dansende, springende, genietende massa van 30.000 festivalgangers.

Net als bij de Golden Earring destijds (Radar Love) denken of dachten veel Noord-Amerikanen dat het landgenoten zijn. De Amerikaanse tongval en trashtalk/slang van zanger/rapper Rude Boy Remington was er mede debet aan. Bettie serveerde niet alleen op het heilige gras van Wimbledon, Bettie Serveert speelde ook tennisracketgitaarrock in andere landen, met een in Canada geboren en opgegroeide Nederlandse zangeres als frontvrouw. De successen van die band waren niet te vergelijken met The Earring, maar wel van een niveau waar menig undergroundband alleen maar van kan dromen. Barry Hay, de cosmopolitische en charismatische zanger van The Golden Earring laat zich, als geboren Indiër, ook niet door de bekrompen Nederlandse landsgrenzen binnen de dijken houden.

In de muziek zijn we dus trots, mogen ze een beetje sterallures hebben. Niet te veel natuurlijk. Het moet wel knuffelbaar blijven. En als Herman Brood's verovering van Amerika mislukt, is menigeen tevreden. Want wie denkt ie wel dat-ie is? Zo blijft ie van "ons" en kunnen we hem in toom houden. Anouk is ook al zo'n omhooggevallen diva. Zou het in Amerika gaan maken. Lekker dat het mislukte. Een ambitieuze vrouw, nog wel met een uitgesproken eigen mening. Ze houdt van seks, het liefst met negers die een groot apparaat hebben. Shocking. Dat heeft zomaar kinderen. Laat ze thuis blijven en het huishouden doen.

De laatste paar jaar hebben we Max die huishoudt. Een megatalent in één van de grootste sporten ter wereld. De coureurs zijn niet alleen topsporters, staan ook nog eens dusdanig in de spotlights dat ze zijn te vergelijken met steracteurs en muzikanten. Max spreekt ook nog eens een goed woordje buiten de deur. De fucks, en shits vliegen je om de oren tussen grammaticaal perfect Engels. Nu wil het geval dat Maxie, zou Hansie zeggen, niet alleen een megatalent is, hij is er zich ook van bewust en presteert ernaar. Hij is als een Mozart, Shirley Temple, Bobby Fischer, Picasso of Johan Cruijff. Ze zijn enig in hun soort. Denken er al vanaf jonge leeftijd niet eens bij na. Ze presteren en creëren schoonheid zoals een "normaal" iemand achteloos tanden poetst.

Max Verstappen is een exclusief en explosief talent, niet te houden voor en door zijn tegenstanders en niet in te tomen door de bazen in hogere sferen. Remmingloos als Rude Boy van The Urban Dance Squad, en schaamteloos, qua zelfbewust zijn als Herman Brood. Nederlands enige echte Rock 'n Roll animal had speed nodig om te kunnen presteren. Max haalt achteloos zijn neus op en geeft als een Speedy Gonzales plankgas zonder uit de bocht te vliegen. Waar we als grootste Nederlandse sportman ooit, Johan Cruijff, losjes uit de spleenheupen, zich een weg zagen schieten naar onsterfelijkheid, schiet en baant Max Verstappen zich sneller dan zijn schaduw een weg naar het sterrenfirmament.

Max Verstappen schoot als een komeet omhoog. Dat wekte, naast bewondering, al snel scepsis en cynisme op. In plaats van te genieten van een uniek, internationaal en toch Nederlands fenomeen werd er gezocht naar kiezeltjes in het warme zand. Het grindpad van zijn vader werd er zelfs bijgehaald. De handjes van Jos, zijn vader, zouden in het verleden nogal losjes hebben gezeten. Max, amper plaatsgenomen in een Formule-1 wagen, werd daarmee belast alsof ie hoogst persoonlijk, als kleinkind van Goebels, de gaskraan had opengedraaid. Zo snel als de bewondering kwam, zo snel werden er redenen gezocht hem te besmeuren.

"We," de Nederlandse sport- en autoliefhebbers mogen inmiddels, door een groep azijnpissers waar Patricia Paay van naar adem gaat happen, niet genieten en trots zijn op deze aankomende wereldkampioen. Waar ze in het buitenland iedere keer weer in vervoering woorden te kort komen, en met grote uitroeptekens zijn enorme potentieel en klasse bewieroken, moet in de polder achter de duinen van Zandvoort gewaakt worden voor overdreven euforie en chauvinisme.

Tot in Mongolië kennen ze inmiddels zijn naam. Tot over de muur van China liggen ze al aan zijn voeten. Laten we verdomme genieten van dit wonderkind. Van dit door God gezonden talent. In Brazilië wordt Ayrton Senna nog steeds vereerd. Officieus heilig verklaard. In Nederland heeft De Verlosser en ultieme Godenzoon plaats gemaakt. De één was alleen door een muurtje te stoppen, de ander sprak als Nederlander met armgebaren en zijn voeten wereldwijd een woordje mee. Dus Suck the Fuck op met je On-Nederlands goed. Een wereldgozer, een wereldtopper en wereldster aan de sporthemel. Nederlands goed. Door geen negatief syndroom down te krijgen. Stelletje mongolen.

Als blikken konden doden.....

Ze viel me vanochtend al op. Je kent ze wel. Dat je denkt: 'Meid loop door, die chocoladeletters liggen er volgende maand nog steeds.' Alsof ze m'n gedachten kon lezen stapelde ze de letters op alfabet en op kleur. Puur, of ik er wel notie van wilde nemen. Qua inpeperen kon hier geen zwartkijkende, gekleurde Piet tegenop. Ze had geen haast zo te zien. Ik zou hier niks in de melk te brokkelen krijgen. Ze hervatte haar duidelijk van tevoren uitgestippelde snoeproute.

Ik moest denken aan mijn eerste dag in het magazijn van De Basismarkt. Op het industrieterrein, schuin tegenover het distributiecentrum van de PTT. Het zal 1996 geweest zijn. Voordat ik mijn route als orderverzamelaar begon met het eerste orderbriefje, gekregen van Paul van Steenbergen uit Gameren, kwam ik langs twee andere orderpickers. Die ik vaag van gezicht kende. De één vroeg, nogal luid: 'Bende gij nie van Nivo?' Ik schrok een beetje, was bijna geïntimideerd. Buiten dat ie nogal hard praatte, had ie een blik van: 'Durf eens ja te zegge, dan sla ik oe verrot.' Ik vroeg timide of ie me wel eens had zien voetballen dan. 'Jazeker, mè munne neef, De Platte.' Bleek later dat Henkie Versfeld, daar heb ik het over, altijd zo praatte. Dat ie het type ruwe bolster blanke pit is. Bleek ie later idd een goeie gast te zijn. Je vergeeft zo iemand zelfs dat ie supporter van Feyenoord is.

Ik hervatte mijn tocht in de Albert Heijn. Ik volgde dezelfde weg als de, laat ik het netjes zeggen, vrouw die haar woorden niet op een schaaltje weegt, al heeft ze nog zoveel gesuikerde letters. Er is een tijd geweest dat je mij kon volgen gewoon door het zweetspoor op de grond. De broodkruimels die ik op mijn pad vond vanochtend waren onmiskenbaar van de onderweg snoepende voorgangster. Het was geen tuinpad van m'n vader, eerder een slakkengangetje in de rij voor het jubilerende Bommelse sterren restaurant La Provence. Die bestaat inmiddels 30 jaar. Ooit, lang geleden, 's nachts om een uurtje of 3 samen met Eric van de Aa aangebeld. Of ze ook broodjes kroket verkochten.

Ik kon er dus niet langs. Het leek me niet echt een schappelijke dame, hoewel ze er wel in huis houde. Ik liet het maar op zijn beloop. Klinkt misschien vreemd, maar weer kwam Henkie en De Basismarkt bij me in gedachten op. Van de grootste Luci Nilis fan van Nederland, tevens de gemeenste grensrechter in de Bommelerwaard, Paul van Steenbergen weer een orderbrief gekregen. Vol goede moed aan het verzamelen. Niet op de hoogte van de spelregels op de werkvloer passeerde ik Henk, alsof ie een trage linksachter van het tweede van Olympia was. Toen hoorde ik plots met de meest lijzige stem, alsof Frans Bromet aan het filmen was onder zijn eigen commentaarstem: 'Gááááán we inhááááálen?' Ik werd even op z'n Henks en op z'n Bommels op m'n plaats gewezen.

Vanochtend eenmaal buiten, m'n boodschapjes in de fietstas op de bagagedrager aan het laden. Staat de chocoladeletterkundige, spreekwoordelijk, pal naast me. Het was denk ik net even een stukje te ver lopen na alle inspanningen in de winkel. Ze gooide namelijk, met een ferme zwaai, haar halfje bruin in een rekje aan het stuur. 'U lijkt wel zo'n ouderwetse bakker, die deden dat vroeger ook.' Langzaam richtte ze haar hoofd op. Ze besnuffelde me, met een misprijzende blik, van top tot teen. Het dedain spatte onder haar zware wenkbrauwen me tegemoet. Ze gaf geen krimp. Haar houding zei genoeg. 'Het was maar een grapje mevrouw.' 'Dat zijn geen grapjes. Dat laat je maar. Daar ben ik niet van gediend.' 'Ik zei toch niks verkeerds mevrouw?'

Toen ze wegreed keek ik een andere klant aan. We hadden geen woorden nodig. We lachten beiden binnensmonds. Alsof we met een mond vol tanden stonden. Dan is het contrast met m'n oud-collega groot. Als Feyenoorder wist-ie 20 jaar geleden al van aanpakken. Had geen woorden nodig om tot daden te komen. Bij Henkie wist je al snel wat voor een vlees je in de Kuip had. Zoals De Kromme ooit hand in hand, tegen de tranen vechtend, afscheid nam van de "norse" Ernst Happel, zo steek ik m'n hand in het vuur voor de man wiens blikken kunnen doden. Zolang wij Feyenoord maar mogen blijven inblikken.

[ Bericht 96% gewijzigd door tong80 op 27-10-2017 19:18:39 ]

quote:

Op vrijdag 27 oktober 2017 19:15 schreef Bart2002 het volgende:
Doe je het gewoon weer. In de overtreffende trap. Wel indrukwekkend.

quote:

Op vrijdag 27 oktober 2017 19:43 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Ja, ik bedoel: ik lees het best door. Ik ben een snellezer. Maar ik kan me zo voorstellen dat niet iedereen dat doet. En dat is zonde.

Hij staat op de FP. Ik vind hem ook veel te lang.

Ik ben gevraagd om er iets van te maken. Mag op het randje. Vrije hand. Het liefst dagelijks.

Er is een jaar vergaderd. Een jaar waar geen definitieve besluiten konden worden genomen door het demissionaire kabinet. Voordat minister president Rutte kon melden dat ze er uit waren, kwam de mededeling dat het afgelopen jaar in een nooit vertoonde economische opwaartse spiraal kronkelde. Of het door het gekonkel en gekronkel van de vorige bewindslieden kwam is niet duidelijk geworden. Feit is wel dat stilstand normaal achteruitgang betekent. De achteruitgang van het vorige kabinet leek echter meer op het verlaten van het pand door de achterdeur. Voordat je het wist waren de graaiende draaideur criminelen, ook wel VVDers en PvdAers genoemd, met de Noorderzon vertrokken.

Dat er maar drie volksvertegenwoordigers voor herhaling vatbaar waren, getuigt van angst voor recidive of de matte glans van het uitgeschakelde vorige bordes. De lange tijd onverslaanbare koningin is inmiddels vervangen door een koningskoppel. De vooruit geschoven pionnen lopen op nieuwe, glinsterende, kekke schoentjes naar het torentje. Ze stonden er parmant te glunderen. De Dr. Ir. Prof. Akkermannetjes van deze tijd. Ze waren allemaal genoemd, eventueel beschikbaar en altruïstisch genoeg om, na veel aandringen, huis en haard te verlaten om het land te dienen.

Na het verwijderen van de term "milieu" en het handhaven van "infrastructuur" ligt de weg open naar de noordelijke horizon. In Groningen kunnen ze niet wachten. Minister Kamp gaf nog even plankgas, nu het nog kon. Aan het einde van zijn ministerschap steunde Kamp een verlenging van tien jaar voor het landbouwgif glyfosaat, dat volgens de Wereldgezondheidsraad ‘waarschijnlijk kankerverwekkende’ eigenschappen heeft. Dat is nog eens aanpakken. Zo zien we het graag. Na deze regeringsperiode zal hoogstwaarschijnlijk de term "volksgezondheid" worden verwijderd. Al is het alleen maar om de "gewone man" te griepen. Die kan er immers met zijn gezond verstand niet bij.