LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Ze kennen me toch wel.quote:Op woensdag 14 juni 2017 11:35 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Haal je eindelijk de lokale krant, zit er geen foto bij
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er was geen ontsnappen aan, ook hem trof die onrechtvaardige klote ziekte. Woonde net zoals ik op dit rustieke, gemoedelijke, mooie hofje in "de stad." Jack was naast al 35 jaar een maat, de laatste 15 jaar m'n bijna buurman. Een echte Bommelaar. Wie kende hem niet ? Hij was pas 54. Voor iemand van 20 lijkt dat best wel op leeftijd. Als je zelf eenmaal in die leeftijdscategorie vertoeft, sta je er niet eens bij stil dat je al een halve eeuw rondhangt op deze aardkloot. Er komen steeds meer herinneringen bij, de toekomst wordt steeds korter. Jack en ik hebben altijd bij het moment geleefd, deden niet aan carrière-planning, hadden geen uitzet gespaard, zagen wel wat er in het verschiet lag. Soms hadden we minder contact. Dan woonde ie in Den Bosch of had verkering. Altijd kruisten onze wegen elkaar weer.
Onze binding lag voornamelijk in de muziek en sport. Daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop of Werchter. Genieten van U2, Elvis Costello, Simple Minds of Iggy Pop. Jack was echter een pionier. Als je iedereen moet geloven hebben The Sex Pistols en Nirvana in de Kuip gespeeld, zoveel mensen beweren dat ze er bij waren. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tattoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Had veel kennissen en vrienden in het muziekwereldje. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), Hielp de organisaties van PaasPop en Dynamo Open Air, was ICT-er, taxichauffeur en onbezoldigd levensgenieter. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor een concert naar keuze of voor Ajax-Celtic. Jack was je man.
De Bommelse groep was hem een keer kwijt op PaasPop in Schijndel. Hoorden we plots zijn bulderende lach. Op het geluid af gegaan. Stond ie in een kliko de omstanders te vermaken. Genietend van de aandacht. Dat was ook het contrast. Waren we één op één hadden we ook serieuze "gesprekken." Hij keek net zo graag naar het politieke vragenuurtje op dinsdagmiddag, als naar een hardcore concert.
'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast hem op de snelweg, op weg naar TC Matic en Claw Boys Claw. Met Jackie naar het alternative festival 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam. Genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Party en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt kaasje voor hem. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.
Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met anderen naar Ajax kijken, de snelle korte contacten. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Via zijn moeke kreeg ik z'n computer. Zijn beeldscherm had ik al. Kennis van me heeft hem opgeschoond en gebruiksklaar gemaakt. Reten snel en up to date. Net zo snel als ie geleefd heeft. De stofwolken die hij achter liet leken wel die van Parijs Roubaix.
Jackie ging veel te vroeg van ons heen. Hij heeft er alles uitgehaald wat mogelijk was. Nooit een saai moment met hem. Markante persoonlijkheid die geen onderscheid maakte tussen personen. Je moest maar dealen met hoe hij was. Hij heeft in het verleden een Amerikaanse muzikant bijgestaan die op tournee in Europa in Nederland zwaargewond was geraakt. Op de uitvaart was de hele band aanwezig. Speciaal overgekomen uit Amerika. Typerend. Ook Olympisch kampioen mountainbiken Bart Brentjes was aanwezig.
Twee verschillende werelden die elkaar vonden. Daarom was het ook altijd mooi om Jack met Marcel te zien. De Rat was zijn boezemvriend. Onafscheidelijk.
Zijn schaterlach was aanlokkelijk en aantrekkelijk voor iedereen. Zelfs al moesten ze er voor uit Amerika komen. Wat ie in zijn leven heeft gegeven, kreeg ie met omgekeerde post terugbetaald. Uit respect en dik verdiend.
So Long Jackie.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 14-06-2017 20:25:09 ]
Onze binding lag voornamelijk in de muziek en sport. Daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop of Werchter. Genieten van U2, Elvis Costello, Simple Minds of Iggy Pop. Jack was echter een pionier. Als je iedereen moet geloven hebben The Sex Pistols en Nirvana in de Kuip gespeeld, zoveel mensen beweren dat ze er bij waren. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tattoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Had veel kennissen en vrienden in het muziekwereldje. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), Hielp de organisaties van PaasPop en Dynamo Open Air, was ICT-er, taxichauffeur en onbezoldigd levensgenieter. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor een concert naar keuze of voor Ajax-Celtic. Jack was je man.
De Bommelse groep was hem een keer kwijt op PaasPop in Schijndel. Hoorden we plots zijn bulderende lach. Op het geluid af gegaan. Stond ie in een kliko de omstanders te vermaken. Genietend van de aandacht. Dat was ook het contrast. Waren we één op één hadden we ook serieuze "gesprekken." Hij keek net zo graag naar het politieke vragenuurtje op dinsdagmiddag, als naar een hardcore concert.
'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast hem op de snelweg, op weg naar TC Matic en Claw Boys Claw. Met Jackie naar het alternative festival 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam. Genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Party en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt kaasje voor hem. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.
Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met anderen naar Ajax kijken, de snelle korte contacten. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Via zijn moeke kreeg ik z'n computer. Zijn beeldscherm had ik al. Kennis van me heeft hem opgeschoond en gebruiksklaar gemaakt. Reten snel en up to date. Net zo snel als ie geleefd heeft. De stofwolken die hij achter liet leken wel die van Parijs Roubaix.
Jackie ging veel te vroeg van ons heen. Hij heeft er alles uitgehaald wat mogelijk was. Nooit een saai moment met hem. Markante persoonlijkheid die geen onderscheid maakte tussen personen. Je moest maar dealen met hoe hij was. Hij heeft in het verleden een Amerikaanse muzikant bijgestaan die op tournee in Europa in Nederland zwaargewond was geraakt. Op de uitvaart was de hele band aanwezig. Speciaal overgekomen uit Amerika. Typerend. Ook Olympisch kampioen mountainbiken Bart Brentjes was aanwezig.
Twee verschillende werelden die elkaar vonden. Daarom was het ook altijd mooi om Jack met Marcel te zien. De Rat was zijn boezemvriend. Onafscheidelijk.
Zijn schaterlach was aanlokkelijk en aantrekkelijk voor iedereen. Zelfs al moesten ze er voor uit Amerika komen. Wat ie in zijn leven heeft gegeven, kreeg ie met omgekeerde post terugbetaald. Uit respect en dik verdiend.
So Long Jackie.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 14-06-2017 20:25:09 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In de jaren 80 bereikte de Nederlandstalige muziek zijn hoogtepunt. Er waren geen Toppers nodig om te scoren bij het grote publiek. Geen collectes voor het Goede Doel of bands die een toontje lager zongen in het voorprogramma van Doe Maar. Eric Mesie van de band Toontje Lager danste zelfs stiekem met je. Meisjes waren verliefd op Eric Mesie. Zoals de huidige jeugd droomt over Lionel Messi.
Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'
Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij.
Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.
De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.
Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toontje zingt definitief een toontje hoger.
Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'
Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij.
Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.
De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.
Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toontje zingt definitief een toontje hoger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Romy, de echtgenote van presentator Arie Boomsma (43), heeft zich dit weekend groen en geel geërgerd aan de ophef over een foto die haar man op Instagram zette. Op het vakantiekiekje is Arie te zien met hun dochtertje Bobby Jo. Op borst - en tepelhoogte zijn bij het meisje drie beschermende bloemetjes gemonteerd. De reacties daarop variëren van 'goede actie' tot 'zo accentueer je juist dat iets verborgen moet blijven'.
Na een pittige discussie tussen Arie's en Romy's volgers op Instagram, kwam Romy vandaag met een uitgebreide reactie. Volgens Romy hebben zij en Arie de tepeltjes van hun op 1 februari 2016 geboren dochtertje Bobby Jo bewust bedekt. ,,Niet omdat we anti-tepels zijn. Integendeel! Wel, omdat dit voor ons voelt als het beschermen van haar kleine lijfje voor ogen die er op een verkeerde manier naar zouden kunnen kijken'', benadrukt Romy Boomsma.
Volgens Romy wemelt het op internet en sociale media van de rechtenvrije foto's waarmee iedereen die dat wil iets kan doen. Goed of slecht. Romy, zo stelt ze, is geen tegenstander van dat delen. Maar er zijn in haar ogen wel grenzen. Over de ophef die ontstond over Arie's gephotoshopte Instagramfoto zegt ze: ,,Wat ik er lastig aan vind is dat je ergens het gevoel hebt je te moeten verantwoorden, te vermelden waarom je bepaalde keuzes maakt.'' Dat heeft volgens haar niks te maken heeft met seksualisering van de vrouwenborst in de huidige maatschappij. ,,Wel met hoe om te gaan met internet en onze kinderen.''
Negativiteit
De echtgenote van Arie vindt het in zijn algemeenheid lastig om te bepalen wat ze wel of niet moet delen met de buitenwacht. Hoe dan ook verbaast ze zich over de negativiteit die na de foto over haar en Arie is uitgestort. ,,De keerzijde van internet en social media vind ik dat mensen de behoefte voelen hun negativiteit ongevraagd naar buiten te gooien. De anonimiteit maakt dat ze 'durven' want ik kan me niet voorstellen dat ze dit ook zouden doen als ze voor je staan. Dat zou ik pas echt verfrissend en eerlijk vinden'', aldus Romy.
Arie neukte pas de eerste keer tijdens de huwelijksnacht met zijn echtgenote. Of beiden daarvoor hebben gemasturbeerd is niet bekend. God's wil beheerst zijn leven. Die wil niet hebben dat je links en rechts je leuter in een gleuf stopt. Je moet eerst trouw zweren aan je partner, en dan ook nog eens op papier vastgelegd. De getuigen die noodzakelijk zijn om het huwelijk te rechtvaardigen worden niet geacht toe te zien bij de ontmaagding van de bruid.
De godsdienstige Arie, de man die zijn bruid het hof maakte, leeft nadat ie voor het eerst klaarkwam, in het paradijs. Het Hof van Eden werd zijn tweede bestemming. Edoch. de tepelhof bleef verboden terrein. Zijn dochtertje van zes bleek tepels te hebben. Arie schrok zich dood en camoufleerde ze met de zachtste bloemen. De gedachten van ons aller, godvruchtige, Arie zijn zo vunzig dat de onschuldige tepeltjes van zijn dochter hem aan seks doen denken.
Ik kan me nog een scene herinneren uit de documentaire over de briljante autist Kees. Die vroeg aan zijn moeder of een foto uit een reclamefolder wel mocht. Er was een spelend, naakt meisje te zien. Zijn moeder stelde hem gerust. Kees opgelucht en tevreden. Arie Boomsma is niet gerust te stellen. Die heeft geïndoctrineerd als ie is door zijn godsdienst een vertroebeld beeld van seksualiteit. Ziet in de tepels van zijn dochter van 6 iets aanstootgevends. Herman Brood werd ooit mooi gefilmd met zijn 6-jarige dochter. Samen in bad. De tepeltjes van Lola prominent in beeld. Bij Brood kwam als kunstenaar niet één moment seksualiteit in zijn gedachte. Gruwelijk zijn de zielige zielen knijpers. De walgelijken van geest, de schijnheilige Arie Boomsma's. Prekend voor de kat zijn kut.
Na een pittige discussie tussen Arie's en Romy's volgers op Instagram, kwam Romy vandaag met een uitgebreide reactie. Volgens Romy hebben zij en Arie de tepeltjes van hun op 1 februari 2016 geboren dochtertje Bobby Jo bewust bedekt. ,,Niet omdat we anti-tepels zijn. Integendeel! Wel, omdat dit voor ons voelt als het beschermen van haar kleine lijfje voor ogen die er op een verkeerde manier naar zouden kunnen kijken'', benadrukt Romy Boomsma.
Volgens Romy wemelt het op internet en sociale media van de rechtenvrije foto's waarmee iedereen die dat wil iets kan doen. Goed of slecht. Romy, zo stelt ze, is geen tegenstander van dat delen. Maar er zijn in haar ogen wel grenzen. Over de ophef die ontstond over Arie's gephotoshopte Instagramfoto zegt ze: ,,Wat ik er lastig aan vind is dat je ergens het gevoel hebt je te moeten verantwoorden, te vermelden waarom je bepaalde keuzes maakt.'' Dat heeft volgens haar niks te maken heeft met seksualisering van de vrouwenborst in de huidige maatschappij. ,,Wel met hoe om te gaan met internet en onze kinderen.''
/http://metronieuws.tcdn.nl/field/gallery/4206865dffe6cc6e76e5f4ab835d1e11-1414580930.jpg)
Negativiteit
De echtgenote van Arie vindt het in zijn algemeenheid lastig om te bepalen wat ze wel of niet moet delen met de buitenwacht. Hoe dan ook verbaast ze zich over de negativiteit die na de foto over haar en Arie is uitgestort. ,,De keerzijde van internet en social media vind ik dat mensen de behoefte voelen hun negativiteit ongevraagd naar buiten te gooien. De anonimiteit maakt dat ze 'durven' want ik kan me niet voorstellen dat ze dit ook zouden doen als ze voor je staan. Dat zou ik pas echt verfrissend en eerlijk vinden'', aldus Romy.
Arie neukte pas de eerste keer tijdens de huwelijksnacht met zijn echtgenote. Of beiden daarvoor hebben gemasturbeerd is niet bekend. God's wil beheerst zijn leven. Die wil niet hebben dat je links en rechts je leuter in een gleuf stopt. Je moet eerst trouw zweren aan je partner, en dan ook nog eens op papier vastgelegd. De getuigen die noodzakelijk zijn om het huwelijk te rechtvaardigen worden niet geacht toe te zien bij de ontmaagding van de bruid.
De godsdienstige Arie, de man die zijn bruid het hof maakte, leeft nadat ie voor het eerst klaarkwam, in het paradijs. Het Hof van Eden werd zijn tweede bestemming. Edoch. de tepelhof bleef verboden terrein. Zijn dochtertje van zes bleek tepels te hebben. Arie schrok zich dood en camoufleerde ze met de zachtste bloemen. De gedachten van ons aller, godvruchtige, Arie zijn zo vunzig dat de onschuldige tepeltjes van zijn dochter hem aan seks doen denken.
Ik kan me nog een scene herinneren uit de documentaire over de briljante autist Kees. Die vroeg aan zijn moeder of een foto uit een reclamefolder wel mocht. Er was een spelend, naakt meisje te zien. Zijn moeder stelde hem gerust. Kees opgelucht en tevreden. Arie Boomsma is niet gerust te stellen. Die heeft geïndoctrineerd als ie is door zijn godsdienst een vertroebeld beeld van seksualiteit. Ziet in de tepels van zijn dochter van 6 iets aanstootgevends. Herman Brood werd ooit mooi gefilmd met zijn 6-jarige dochter. Samen in bad. De tepeltjes van Lola prominent in beeld. Bij Brood kwam als kunstenaar niet één moment seksualiteit in zijn gedachte. Gruwelijk zijn de zielige zielen knijpers. De walgelijken van geest, de schijnheilige Arie Boomsma's. Prekend voor de kat zijn kut.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wilde het over een echte Bommelaar hebben....Kees de Bil.
In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.
Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poort jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!
Vijf jaar na de zesde Bommelrevu, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel.
Werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.
Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen.
Moeke is heelhuids thuisgekomen. Heb toestemming gevraagd voor dit topic. Als ze het er niet mee eens zou zijn geweest had ik hem toch gepost.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.
In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.
Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poort jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!
Vijf jaar na de zesde Bommelrevu, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel.
Werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.
Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen.
Moeke is heelhuids thuisgekomen. Heb toestemming gevraagd voor dit topic. Als ze het er niet mee eens zou zijn geweest had ik hem toch gepost.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wilde het over een echte Bommelaar hebben....Kees de Bil.
Begin jaren 80 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-Revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in zang, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm samen te smeten en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-Revue aan een serie vierjaarlijkse theater voorstellingen in De Poorterij. Voorstellingen waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, een bijdrage aan gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Dat zat wel snor. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie natuurlijk gezag uit. Zeg maar zoals charismatische types als Jan Peter Balkenende, Frank de Grave en Bonny st. Claire. Op zijn boerenfluitjes had en heeft ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij. Mijn moeke heeft met vrijwel alle uitvoeringen meegedaan. Volgens mij alleen niet als ballerina geloof ik.
Echter na zes keer een Bommel-Revue op de planken kwam de inmiddels traditionele Bommelse show op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-Revue verhinderden de voortzetting van de inmiddels ingeburgde theatervoorstelling. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd. Het lage pitje sluimerde nog net heet genoeg om het vuur weer aan te wakkeren
Een aantal jaren na de zesde Bommel-Revue droeg het oude bestuur de brandende fakkel over aan een nieuw bestuur. In november 2007 werd "Tijden in Beeld" met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig door haar scootmobiel Fittipaldi.
Ze werd een paar jaar geleden "gered" door Kees en zijn Mini. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden met hun mobieltje. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant na afloop van een geslaagd optreden naar het publiek.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er niet meer woonde, daar klopte iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstane file aan en gaf daarna gas. Zijn vrouw ging zwaaiend het verkeer regelen, ze dirigerend naar een pitsstop. Kees ging moeke de Steenweg over helpen. Alleen het commentaar van Olav Mol ontbrak nog. Kees woont alweer een tijdje in Spanje. Ma is nog steeds de held van het Bommelse stratencircuit en de Bommel-Revue geeft nog steeds maximale kansen aan jonge talenten.
Begin jaren 80 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-Revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in zang, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm samen te smeten en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-Revue aan een serie vierjaarlijkse theater voorstellingen in De Poorterij. Voorstellingen waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, een bijdrage aan gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Dat zat wel snor. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie natuurlijk gezag uit. Zeg maar zoals charismatische types als Jan Peter Balkenende, Frank de Grave en Bonny st. Claire. Op zijn boerenfluitjes had en heeft ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij. Mijn moeke heeft met vrijwel alle uitvoeringen meegedaan. Volgens mij alleen niet als ballerina geloof ik.
Echter na zes keer een Bommel-Revue op de planken kwam de inmiddels traditionele Bommelse show op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-Revue verhinderden de voortzetting van de inmiddels ingeburgde theatervoorstelling. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd. Het lage pitje sluimerde nog net heet genoeg om het vuur weer aan te wakkeren
Een aantal jaren na de zesde Bommel-Revue droeg het oude bestuur de brandende fakkel over aan een nieuw bestuur. In november 2007 werd "Tijden in Beeld" met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig door haar scootmobiel Fittipaldi.
Ze werd een paar jaar geleden "gered" door Kees en zijn Mini. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden met hun mobieltje. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant na afloop van een geslaagd optreden naar het publiek.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er niet meer woonde, daar klopte iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstane file aan en gaf daarna gas. Zijn vrouw ging zwaaiend het verkeer regelen, ze dirigerend naar een pitsstop. Kees ging moeke de Steenweg over helpen. Alleen het commentaar van Olav Mol ontbrak nog. Kees woont alweer een tijdje in Spanje. Ma is nog steeds de held van het Bommelse stratencircuit en de Bommel-Revue geeft nog steeds maximale kansen aan jonge talenten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mijn maatje Lin en zijn Marktzicht.
Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.
Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de muur zoals in de Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.
Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'
Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.
Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.
Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.
Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de muur zoals in de Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.
Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'
Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.
Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
'Ik ben een theatermens.'
Vijfenvijftig haar lang was Letta actief voor het amateurtoneel.
Zaterdag speelde ze haar laatste voorstelling.
Met pijn in haar hart heeft Letta van Tongerlo ( 69 ) afgelopen weekend afscheid genomen van het amateurtoneel. Ze vindt zichzelf niet mobiel genoeg meer om op het podium actief te zijn.
'Maar het kost me heel veel moeite,' zegt ze. 'Ik ben echt een theatermens.'
De meeste Bommelaren kennen haar wel. Als meisje van 13 voerde ze al toneelstukjes op met de buurtvereniging in de binnenstad
.
Letta groeide op in een groot gezin met 12 kinderen aan de Heilige geeststraat. Ze werd geboren als één van een drieling. 'Het was altijd gezellig bij ons thuis', zegt ze. 'We maakten muziek met elkaar en we zongen. Mijn vader speelde mondharmonia en mijn moeder kon heel mooi verhalen vertellen. Ik weet nog heel goed dat ze dat ook altijd met Kerstmis deed. Ik kom wat liefde en gezelligheid uit een heel warm nest.'
Toen ze als verpleegster aan de slag ging in het ziekenhuis in Zaltbommel, werd ze lid van toneelgroep de Groentjes. Ze trouwde en kreeg twee kinderen en ze bleef actief bij het toneel. Bij de Groentjes heeft ze jarenlang allerlei rollen gespeeld. Ondertussen werd ze ook wel gevraagd om de regie van stukken te doen. 'Bij de brandweer in Waardenburg bijvoorbeeld,' weet ze nog goed. 'En ik heb ook wel eend de eindproduktie van scholengemeenschap Cambium gedaan. En ik werkte mee aan elke Bommelrevue. Ik heb daar erg goede herinneringen aan.'
Vijf jaar geleden nam ze het initiatief om een seniorentoneelgroepje op te richten in de Schans. 'Dat is echt heel leuk om te doen,' zegt ze. 'Maar ook wel eens moeilijk, want iemand van 80 laat zich niet zoveel meer zeggen.' Ook financiëel was het wel eens zwaar. De toneelgroep van de Schans is anders dan de meeste toneelgroepen geen vereniging met een bestuur en veel vrijwilligers. 'Het is gewoon een activiteit zoals bijvoorbeeld het kaarten of het sjoelen. Er is dus geen extra geld beschikbaar,' vertelt ze. Toch kreeg Letta het voor elkaar om één keer per jaar een toneelstuk op de planken te brengen. Daarbij deed ze niet alleen de regie, ze speelde ook zelf een belangrijke rol in het stuk, bemoeide zich met de kaartverkoop en organiseerde de verloting. 'Eigenlijk een éénmansbedrijf,' lacht ze.
Nu het doek is gevallen, verwacht Letta niet in een gat te vallen. 'Ik ben dol op mijn twee kleinkinderen, daar daar zal ik veel tijd aan besteden,' verteld ze. 'Ook lees ik graag en ik heb veel aanloop. Samen met een vriendin probeer ik elk jaar een keer op vakantie te gaan. En ik wil heel graag een computercursus gaan volgen. Maar ik ga het toneel wel heel erg missen.'
Vijfenvijftig haar lang was Letta actief voor het amateurtoneel.
Zaterdag speelde ze haar laatste voorstelling.
Met pijn in haar hart heeft Letta van Tongerlo ( 69 ) afgelopen weekend afscheid genomen van het amateurtoneel. Ze vindt zichzelf niet mobiel genoeg meer om op het podium actief te zijn.
'Maar het kost me heel veel moeite,' zegt ze. 'Ik ben echt een theatermens.'
De meeste Bommelaren kennen haar wel. Als meisje van 13 voerde ze al toneelstukjes op met de buurtvereniging in de binnenstad
.
Letta groeide op in een groot gezin met 12 kinderen aan de Heilige geeststraat. Ze werd geboren als één van een drieling. 'Het was altijd gezellig bij ons thuis', zegt ze. 'We maakten muziek met elkaar en we zongen. Mijn vader speelde mondharmonia en mijn moeder kon heel mooi verhalen vertellen. Ik weet nog heel goed dat ze dat ook altijd met Kerstmis deed. Ik kom wat liefde en gezelligheid uit een heel warm nest.'
Toen ze als verpleegster aan de slag ging in het ziekenhuis in Zaltbommel, werd ze lid van toneelgroep de Groentjes. Ze trouwde en kreeg twee kinderen en ze bleef actief bij het toneel. Bij de Groentjes heeft ze jarenlang allerlei rollen gespeeld. Ondertussen werd ze ook wel gevraagd om de regie van stukken te doen. 'Bij de brandweer in Waardenburg bijvoorbeeld,' weet ze nog goed. 'En ik heb ook wel eend de eindproduktie van scholengemeenschap Cambium gedaan. En ik werkte mee aan elke Bommelrevue. Ik heb daar erg goede herinneringen aan.'
Vijf jaar geleden nam ze het initiatief om een seniorentoneelgroepje op te richten in de Schans. 'Dat is echt heel leuk om te doen,' zegt ze. 'Maar ook wel eens moeilijk, want iemand van 80 laat zich niet zoveel meer zeggen.' Ook financiëel was het wel eens zwaar. De toneelgroep van de Schans is anders dan de meeste toneelgroepen geen vereniging met een bestuur en veel vrijwilligers. 'Het is gewoon een activiteit zoals bijvoorbeeld het kaarten of het sjoelen. Er is dus geen extra geld beschikbaar,' vertelt ze. Toch kreeg Letta het voor elkaar om één keer per jaar een toneelstuk op de planken te brengen. Daarbij deed ze niet alleen de regie, ze speelde ook zelf een belangrijke rol in het stuk, bemoeide zich met de kaartverkoop en organiseerde de verloting. 'Eigenlijk een éénmansbedrijf,' lacht ze.
Nu het doek is gevallen, verwacht Letta niet in een gat te vallen. 'Ik ben dol op mijn twee kleinkinderen, daar daar zal ik veel tijd aan besteden,' verteld ze. 'Ook lees ik graag en ik heb veel aanloop. Samen met een vriendin probeer ik elk jaar een keer op vakantie te gaan. En ik wil heel graag een computercursus gaan volgen. Maar ik ga het toneel wel heel erg missen.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Messi.......De voet van God.
spelers naar buiten, lome start
genietend van stralende zon
de jonge god, de zonnenkoning
succes lonkt aan de horizon
Camp Nou, lichterlaaie, flitsend licht
drie man passeren, verdediging ontwricht
twee keer kappen, één keer draaien
oude helden kijken toe, ook gezwicht
blik naar 't ronde leer, lange haren in de nek
doelman op zijn hoede, toch de pech
bal breed doet dan zeer
zelf de glorie voelen, de zoveelste keer
bal naast linkervoet, als wuivend riet
afrekenen met het verleden
falen door het niet te doen
aanstonds gezang voor de ware kampioen
rechterbeen, zonder rancune, staat alleen
bal de touwen strelend door de godenzoon
turen naar de tribune, als één van de hunne
Messi's naam klinkt uit hun kelen, de voetbaldroom
gespreide armen in de lucht, er klinkt bravo
de hoofdrol gekregen, wat een niveau
hoorbaar is de onpeilbaar diepe zucht,
Aatijd zon, nooit meer regen
de hand van God
voor eeuwig de opvolger gekregen
spelers naar buiten, lome start
genietend van stralende zon
de jonge god, de zonnenkoning
succes lonkt aan de horizon
Camp Nou, lichterlaaie, flitsend licht
drie man passeren, verdediging ontwricht
twee keer kappen, één keer draaien
oude helden kijken toe, ook gezwicht
blik naar 't ronde leer, lange haren in de nek
doelman op zijn hoede, toch de pech
bal breed doet dan zeer
zelf de glorie voelen, de zoveelste keer
bal naast linkervoet, als wuivend riet
afrekenen met het verleden
falen door het niet te doen
aanstonds gezang voor de ware kampioen
rechterbeen, zonder rancune, staat alleen
bal de touwen strelend door de godenzoon
turen naar de tribune, als één van de hunne
Messi's naam klinkt uit hun kelen, de voetbaldroom
gespreide armen in de lucht, er klinkt bravo
de hoofdrol gekregen, wat een niveau
hoorbaar is de onpeilbaar diepe zucht,
Aatijd zon, nooit meer regen
de hand van God
voor eeuwig de opvolger gekregen
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Thuiskomen.
daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg
de waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus
het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht
je weet, het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots
daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg
de waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus
het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht
je weet, het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Columnist Geert Bruijgom......
Hoi iedereen, zoals de meesten onder jullie wel weten, schrijf ik iedere week een collumn in de Toren onder de titel Een echte Bommelaar...
Dit heb ik een jaar of drie met veel plezier gedaan. Ik vond het leuk om de stukjes te schrijven, maar vond het ook leuk om de vele positieve reacties te ontvangen van lezers. Ik schreef de stukjes zonder enige vergoeding te ontvangen, puur voor de lol. Vanaf het begin was het de bedoeling om als het even, op dinsdag het stukje door te mailen. Soms gebeurde dit op woensdag, maar hier werd nooit een probleem van gemaakt. Tot een paar weken geleden een nieuwe redactrice werd aangesteld. Zij deelde mij mee dat de deadline voortaan maandagochtend 10 uur zou worden. Ik antwoordde haar dat ik voortaan zou proberen om op maandag mijn stukje in leveren.
Afgelopen week gedaan, echter maandagavond. Krijg ik de volgende dag deze mail; Goedemorgen Geert, was de afspraak over de deadline niet duidelijk? Voor deze keer plaats ik je stuk.De volgende keer komt het niet in de krant. Deadline is deadline. Ik ontvang graag een reactie, Carlijn Geron. Waarop ik antwoordde; Ik kan er ook mee stoppen. Hoef je met mij geen rekening meer te houden. Gr geert. Waarop ik vandaag dit antwoord krijg; Als jij dat wil,prima. Anders zie ik je collumn graag tegemoet VOOR maandag 10.00
Morgen eerst een belletje met haar leidinggevende, maar ik heb zo het idee dat morgen mijn laatste stukje is. Jammer dat ik op deze manier ga stoppen.
Carlijn, veel succes met je krant. En de krant, veel succes met Carlijn.
Hooggeachte, neie redactrice mejuffrouw Carlijn Geron van het spirituele, intullectueel toonaangevende, inspierende. maar ut mest nog gruwelijk actuele week-en streekblad "De Toren."
Een begrip in het land der plaatselijke sufferdjes. Geen krant, groot of klein, lopt zo veur op het nieuws dan dit unieke plaatselijke krantje. Het lopt zelfs zo ver veur op de actualiteit dat de berichtgeving die de drukpers het overleefd alweer achterhaald is. Het hiet dan ook niet voor niets "De Toren" Torenhoog staat het op een unieke positie, al jaren glorieus te schitteren in de steeds ingewikkelder wordende mediawereld.
Vooral de advertensies zijn van uitzonderlijke klasse.
"De Toren" mokt van het achter de feiten aanlope een voordeel. Om veur mezelf te spreke, Ik heb hem al een maand nie gehad. Dè gebeurt vaker, gerakt er an gewend. As ie dan toevallig wel een keertje is bezorgd spring ik een gat in de lucht, Ik beschouw dat dan als een soort lichaamsbeweging. Het tegestrijdige is ook het geval. Heb ik hem, zoals mestal, nie op de deurmat liggen op donderdagmiddag ben ik stiekum nog enthousiaster. Ik mot dan naar de sigarezaak lope om hem gratis mee te krijgen.
Eénmaal weer thuis ben ik opgelucht dat ik gestopt ben met roken en m'n conditie niet meer wordt aangetast door sigaretten.
Besef me dan ok dat ze ut vreuger met rooksignalen moesten doen om nieuws deur te geven. Ge komt nog eens buite en onder de minse. Nog beter is dan door te lope naar "De Leugebank" Daar lope ze niet voor het nieuws uit of achter het nieuws aan. Daar krijde het actuele nieuws, als bij een warme bakker om 5 uur 's nachts, vers ut de persoven op een presenteerblaadje gepresenteerd. Ge werkt dan ok nog eens aan oew conditie en het Bommelse nieuws gaat als een lopend vuurtje door de stad.
Daarom eigenlijk deze brief. Ik heb vernome dat ene Geert van der Bruijdegom als wekelijkse stukjes schrijver wil stoppe.in "De Toren" Hij is te lui om op maandag ochtend zun nest uit te komen om een A-viertje in te leveren. Ik zou dan ook graag de fakkel wille overneme. Ik denk dat ie het as glazenwasser een bietje hoog in de bol het gekrege. Het nie meer zo helder ziet zeg maar.
Hij had natuurlijk verwacht carriere te make als geslaagde glazenwasser, maar moest wel onder aan de ladder beginne. Ik ben bereid om iedere dag naar de leugebank te lopen en de nieuwtjes vers van de bank door te geven aan de redactie. Al is het op zondagochtend veur tienen. Dan sla ik het kerkbezoek gewoon over, De klokkenluider van de Notre Dame eindige ook met de schone Esmeralda in zun arme op de top van de kerk.
Ik denk dat de meeste lezers hem allang zat waren. U komt op het juiste moment om in mijn armen tot grote hoogte te stijgen. Ik omarm u in al mun nederigheid. Heerlijk zo'n frisse wind aan het roer die gin enkele binding met Bommel het. Zun van der Bruijdegom kan dan wel iets mè echte Bommelaars hebbe, Doar komde tegenwoordig nergens meer mee.De wereld is één groot durp geworde. Moar dè motte wel wille zien. Verder zijn de echte Bommelaars ook bijna allemoal al aan de beurt gewiest.
Lieve Katrijn Beton. Ik smelt al bij de gedachte u te moge diene, in kwade en in slechte tijde. U krijgt van mij ook het recht m'n columns te controleren en te verbetere. Al is het op maandag ochtend 9.00 uur.
Met liefde voor u als vakvrouw. Ik zal me er met heel m'n hart in storten. Ik zal uw hart stelen en de lezers terugwinnen die nu nog als een kwispelende puppie op de deurmat ligggen te wachten op niets.
Hoogachtend, uw aanstaande dienaar de heer H. van Tongerlo.
Hoi iedereen, zoals de meesten onder jullie wel weten, schrijf ik iedere week een collumn in de Toren onder de titel Een echte Bommelaar...
Dit heb ik een jaar of drie met veel plezier gedaan. Ik vond het leuk om de stukjes te schrijven, maar vond het ook leuk om de vele positieve reacties te ontvangen van lezers. Ik schreef de stukjes zonder enige vergoeding te ontvangen, puur voor de lol. Vanaf het begin was het de bedoeling om als het even, op dinsdag het stukje door te mailen. Soms gebeurde dit op woensdag, maar hier werd nooit een probleem van gemaakt. Tot een paar weken geleden een nieuwe redactrice werd aangesteld. Zij deelde mij mee dat de deadline voortaan maandagochtend 10 uur zou worden. Ik antwoordde haar dat ik voortaan zou proberen om op maandag mijn stukje in leveren.
Afgelopen week gedaan, echter maandagavond. Krijg ik de volgende dag deze mail; Goedemorgen Geert, was de afspraak over de deadline niet duidelijk? Voor deze keer plaats ik je stuk.De volgende keer komt het niet in de krant. Deadline is deadline. Ik ontvang graag een reactie, Carlijn Geron. Waarop ik antwoordde; Ik kan er ook mee stoppen. Hoef je met mij geen rekening meer te houden. Gr geert. Waarop ik vandaag dit antwoord krijg; Als jij dat wil,prima. Anders zie ik je collumn graag tegemoet VOOR maandag 10.00
Morgen eerst een belletje met haar leidinggevende, maar ik heb zo het idee dat morgen mijn laatste stukje is. Jammer dat ik op deze manier ga stoppen.
Carlijn, veel succes met je krant. En de krant, veel succes met Carlijn.
Hooggeachte, neie redactrice mejuffrouw Carlijn Geron van het spirituele, intullectueel toonaangevende, inspierende. maar ut mest nog gruwelijk actuele week-en streekblad "De Toren."
Een begrip in het land der plaatselijke sufferdjes. Geen krant, groot of klein, lopt zo veur op het nieuws dan dit unieke plaatselijke krantje. Het lopt zelfs zo ver veur op de actualiteit dat de berichtgeving die de drukpers het overleefd alweer achterhaald is. Het hiet dan ook niet voor niets "De Toren" Torenhoog staat het op een unieke positie, al jaren glorieus te schitteren in de steeds ingewikkelder wordende mediawereld.
Vooral de advertensies zijn van uitzonderlijke klasse.
"De Toren" mokt van het achter de feiten aanlope een voordeel. Om veur mezelf te spreke, Ik heb hem al een maand nie gehad. Dè gebeurt vaker, gerakt er an gewend. As ie dan toevallig wel een keertje is bezorgd spring ik een gat in de lucht, Ik beschouw dat dan als een soort lichaamsbeweging. Het tegestrijdige is ook het geval. Heb ik hem, zoals mestal, nie op de deurmat liggen op donderdagmiddag ben ik stiekum nog enthousiaster. Ik mot dan naar de sigarezaak lope om hem gratis mee te krijgen.
Eénmaal weer thuis ben ik opgelucht dat ik gestopt ben met roken en m'n conditie niet meer wordt aangetast door sigaretten.
Besef me dan ok dat ze ut vreuger met rooksignalen moesten doen om nieuws deur te geven. Ge komt nog eens buite en onder de minse. Nog beter is dan door te lope naar "De Leugebank" Daar lope ze niet voor het nieuws uit of achter het nieuws aan. Daar krijde het actuele nieuws, als bij een warme bakker om 5 uur 's nachts, vers ut de persoven op een presenteerblaadje gepresenteerd. Ge werkt dan ok nog eens aan oew conditie en het Bommelse nieuws gaat als een lopend vuurtje door de stad.
Daarom eigenlijk deze brief. Ik heb vernome dat ene Geert van der Bruijdegom als wekelijkse stukjes schrijver wil stoppe.in "De Toren" Hij is te lui om op maandag ochtend zun nest uit te komen om een A-viertje in te leveren. Ik zou dan ook graag de fakkel wille overneme. Ik denk dat ie het as glazenwasser een bietje hoog in de bol het gekrege. Het nie meer zo helder ziet zeg maar.
Hij had natuurlijk verwacht carriere te make als geslaagde glazenwasser, maar moest wel onder aan de ladder beginne. Ik ben bereid om iedere dag naar de leugebank te lopen en de nieuwtjes vers van de bank door te geven aan de redactie. Al is het op zondagochtend veur tienen. Dan sla ik het kerkbezoek gewoon over, De klokkenluider van de Notre Dame eindige ook met de schone Esmeralda in zun arme op de top van de kerk.
Ik denk dat de meeste lezers hem allang zat waren. U komt op het juiste moment om in mijn armen tot grote hoogte te stijgen. Ik omarm u in al mun nederigheid. Heerlijk zo'n frisse wind aan het roer die gin enkele binding met Bommel het. Zun van der Bruijdegom kan dan wel iets mè echte Bommelaars hebbe, Doar komde tegenwoordig nergens meer mee.De wereld is één groot durp geworde. Moar dè motte wel wille zien. Verder zijn de echte Bommelaars ook bijna allemoal al aan de beurt gewiest.
Lieve Katrijn Beton. Ik smelt al bij de gedachte u te moge diene, in kwade en in slechte tijde. U krijgt van mij ook het recht m'n columns te controleren en te verbetere. Al is het op maandag ochtend 9.00 uur.
Met liefde voor u als vakvrouw. Ik zal me er met heel m'n hart in storten. Ik zal uw hart stelen en de lezers terugwinnen die nu nog als een kwispelende puppie op de deurmat ligggen te wachten op niets.
Hoogachtend, uw aanstaande dienaar de heer H. van Tongerlo.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De jongen/kok die altijd kookt is er vandaag niet. Degenen die hem soms helpen hebben een andere taak of zijn met verlof. Sommigen zijn tijdens de avondmaaltijd weer terug. Er was gisteren niemand die kon koken of het wilde proberen vanavond.Ik stak m'n hand uit plichtsbesef op. Dat krijg je als je vlak bij Duitsland geïnterneerd bent. Er meldden zich daarna twee leerling koks aan om me te assisteren. De één is bekend met het fenomeen gekookt eitje. De ander met het gehakt maken van zijn tegenstanders. Als geboren leider zal ik zoveel mogelijk uit handen geven en gedoseerd delegeren. Ze moeten het natuurlijk ook allemaal nog leren.
Het wordt dus spaghetti. Dat heb ik ooit eens thuis gemaakt. Wist ik veel dat je die, als het water gekookt heeft, moet blijven roeren. Het hoort niet om, als een onbeholpen Nederlandse boer, spaghetti te snijden. Ik had toen echter geen keus. Het was de eerste spaghettitaart ooit. Vergeten er patent op aan te vragen. Ik sneed het voorzichtig uit de pan. Ik was alleen, maar heb zes borden gebruikt om de spaghettitaart in gelijke, vierkante, partjes te verdelen.
Zag er best mooi en strak uit. Geen liniaal nodig of een videocamera voor de finishfoto. Ze konden linea-recta, met de liefde van de ware keukenprins, op het bord worden gevleid. Er moest echter nog meer op of bij. Omdat ik te chaotisch ben en tevens geen multi-tasker, was nu het gehakt aan de beurt. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Kreeg het er Spaans benauwd van, terwijl het een Italiaanse spaghettitaart was. Dus ik met de botte bijl aan de gang. Alsof Martine namens heel Nederland op m'n vingers stond te kijken. 'Heel Holland eet gehakt.' Het resultaat was naar mijn maatstaven niet slecht. Tomatensaus eroverheen en prakken alsof het een lieve lust was. Nu nog de uitjes en paprika om het als gerenommeerd culinair-journalist af te maken. De kop was er af, zouden ze bij IS zeggen. Uitjes snipperen en de paprika snijden kostte me geen moeite. Dat snappen jullie wel.
Als kenner van de spaghettitaart het mengsel als glazurend garnituur op een mokkataart gedrapeerd.
Vanavond zal het dus een feestmaal worden. Een verrassing die ze zich nog lang zullen heugen.
Weet niet of ze kaarsjes in de keuken hebben om de spaghettitaartjes extra cachet te geven en er een feestelijke sfeer te creëren. Is wel te hopen. Je weet nooit of ze straks hun laatste adem uitblazen. Kan ik het aan hun slechte conditie toeschrijven. Bon appetite.
Het wordt dus spaghetti. Dat heb ik ooit eens thuis gemaakt. Wist ik veel dat je die, als het water gekookt heeft, moet blijven roeren. Het hoort niet om, als een onbeholpen Nederlandse boer, spaghetti te snijden. Ik had toen echter geen keus. Het was de eerste spaghettitaart ooit. Vergeten er patent op aan te vragen. Ik sneed het voorzichtig uit de pan. Ik was alleen, maar heb zes borden gebruikt om de spaghettitaart in gelijke, vierkante, partjes te verdelen.
Zag er best mooi en strak uit. Geen liniaal nodig of een videocamera voor de finishfoto. Ze konden linea-recta, met de liefde van de ware keukenprins, op het bord worden gevleid. Er moest echter nog meer op of bij. Omdat ik te chaotisch ben en tevens geen multi-tasker, was nu het gehakt aan de beurt. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Kreeg het er Spaans benauwd van, terwijl het een Italiaanse spaghettitaart was. Dus ik met de botte bijl aan de gang. Alsof Martine namens heel Nederland op m'n vingers stond te kijken. 'Heel Holland eet gehakt.' Het resultaat was naar mijn maatstaven niet slecht. Tomatensaus eroverheen en prakken alsof het een lieve lust was. Nu nog de uitjes en paprika om het als gerenommeerd culinair-journalist af te maken. De kop was er af, zouden ze bij IS zeggen. Uitjes snipperen en de paprika snijden kostte me geen moeite. Dat snappen jullie wel.
Als kenner van de spaghettitaart het mengsel als glazurend garnituur op een mokkataart gedrapeerd.
Vanavond zal het dus een feestmaal worden. Een verrassing die ze zich nog lang zullen heugen.
Weet niet of ze kaarsjes in de keuken hebben om de spaghettitaartjes extra cachet te geven en er een feestelijke sfeer te creëren. Is wel te hopen. Je weet nooit of ze straks hun laatste adem uitblazen. Kan ik het aan hun slechte conditie toeschrijven. Bon appetite.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Door omstandigheden een maand van huis. Door omstandigheden maar af en toe kunnen FOK!ken. Door omstandigheden minder contact met m'n FOK!maten, matennaaiers, en andere maatsters. Door deze omstandigheden veel lieve kaartjes, veelal kleurrijk, gekregen van FOK!kers, de één nog leuker, mooier of ondersteunender dan de andere.
http://static1.purepeople(...)en-borat-950x0-2.jpg
Van Lompehork bijvoorbeeld een grote mega-tietenkaart, van Yvonne een "Happy Christmass-wenskaart," van Copycat al 3 grappige "Keep on Trucking-kaarten," en van de VBL-SC een gezamenlijke kaart met natuurlijk Cruijffie op de voorkant, ook ondertekend door Feyenoorders. De Cees van Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Te veel om op te noemen eigenlijk. Zelfs van Cyanide/Loveless, waar ik vaak mee in de clinch lag, een mooie Ramones-kaart met leuke afbeeldingen over mijn interesses, sjoelen, Viola Holt en Jehova's-getuigen teksten.
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld. Ze kon me gerust stellen, dat er waarschijnlijk geen alarmbellen zullen gaan rinkelen, dat het safe lijkt. Ze was niet helemaal getikt en wilde er wel bij zijn als ik het pakketje opende. Zo wakker was ze nog wel na een lange slopende dag, langs de A14 van Arnhem naar Enschede, in de striemende schrijnend hete zon de mannen in oranje overalls met kogels aan hun enkels in de gaten te hebben gehouden.Er kan immers van alles naar binnen worden gesmokkeld. Niespoeder, dropwater, Bonny St. Claire of nagelschaartjes om een tunnel naar de buitenwereld te graven.
Loop ik de controlekamer voor binnen gekomen verdachte pakketjes in. De spinnenrag maakte er bijna een website van. Ik spinde echter van vreugde toen ik met dikke zwarte letters SACHA op de zijkanten van de dood zag staan. Ik moest hardop lachen, de dienstdoende begeleidster vroeg waarom ik zo hard moest lachen. "Dit is de laatste persoon op aarde en de rest van de wereld die er iets illegaals of strafbaars in zou stoppen."
Ik kreeg de doos natuurlijk niet open, "Wat dacht je van een schaar
http://static1.purepeople(...)en-borat-950x0-2.jpg
Van Lompehork bijvoorbeeld een grote mega-tietenkaart, van Yvonne een "Happy Christmass-wenskaart," van Copycat al 3 grappige "Keep on Trucking-kaarten," en van de VBL-SC een gezamenlijke kaart met natuurlijk Cruijffie op de voorkant, ook ondertekend door Feyenoorders. De Cees van Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Te veel om op te noemen eigenlijk. Zelfs van Cyanide/Loveless, waar ik vaak mee in de clinch lag, een mooie Ramones-kaart met leuke afbeeldingen over mijn interesses, sjoelen, Viola Holt en Jehova's-getuigen teksten.
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld. Ze kon me gerust stellen, dat er waarschijnlijk geen alarmbellen zullen gaan rinkelen, dat het safe lijkt. Ze was niet helemaal getikt en wilde er wel bij zijn als ik het pakketje opende. Zo wakker was ze nog wel na een lange slopende dag, langs de A14 van Arnhem naar Enschede, in de striemende schrijnend hete zon de mannen in oranje overalls met kogels aan hun enkels in de gaten te hebben gehouden.Er kan immers van alles naar binnen worden gesmokkeld. Niespoeder, dropwater, Bonny St. Claire of nagelschaartjes om een tunnel naar de buitenwereld te graven.
Loop ik de controlekamer voor binnen gekomen verdachte pakketjes in. De spinnenrag maakte er bijna een website van. Ik spinde echter van vreugde toen ik met dikke zwarte letters SACHA op de zijkanten van de dood zag staan. Ik moest hardop lachen, de dienstdoende begeleidster vroeg waarom ik zo hard moest lachen. "Dit is de laatste persoon op aarde en de rest van de wereld die er iets illegaals of strafbaars in zou stoppen."
Ik kreeg de doos natuurlijk niet open, "Wat dacht je van een schaar
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het was vanavond mijn beurt om te kokerellen. Het werd een roerbakmaaltijd naar eigen Tong-recept. Gezien ik me steeds meer ben gaan roeren en in de hiërarchie met stip ben gestegen, vooral bij de dames, en er inmiddels een roerige periode achter me ligt. Na het weekend nog drie hele dagen om definitief mijn stempel te drukken op de groep. Donderdag weer back home. Zijn ze ook van de postzegelstempels af.
Als veelposter op internet ontvang je natuurlijk ook veel post. Dat kan ik je op een briefje geven. Naar ik heb vernomen is de dienstdoende postbode in het rayon Zuid-Oost-Thuis-Best-Zevenaar een beetje overwerkt geraakt de afgelopen maand. Noem het maar de kluts kwijt. Als ie mijn naam leest reageert hij alsof ie post heeft voor Hyacint Bucket. Hij zou er bijna door aan de drank raken.Twijfelde dan ook of ik een roerei of geklutst ei zou toevoegen aan mijn succesvolle boeketreeks.. Uitgekookt als ik ben liet ik aan de dames keuze.
De eileidster moest uiteindelijk de knoop doorhakken, het werd een beslissing waar geen touw aan was vast te knopen.
Ik maakte er,puur op gevoel maar wat van. Ik klutste alsof het een lieve lust was. Beroerde de staafmixer alsof Donald Trump, met harde hand, in Het Vaticaan de nationale garde controleerde. 'Nice dress, you're looking good as a man in panties.'
De maaltijd ging er in als een tosti-ijzer op glad ijs. Het was, zoals bij iedere originele Tong-maaltijd, weer likkebarend lekker. Ze zullen zich dit afscheidsdiner nog lang herinneren. Kor Sakov zei dat ie zich niet kon heugen zo lekker gegeten te hebben. Dat zegt ie weliswaar na iedere maaltijd, maar voor hetzelfde geld was ie dat vanavond vergeten. Het was een pittig gerecht, voor dames met een pittig kort kapsel en heren met een korte gerechtelijke geschiedenis.
Morgen weekend. Wordt het diner weer door de vaste kok van de groep bereid. In zijn voetsporen zal ik nooit kunnen treden. Net zoals Donald Trump nooit en te nimmer pootje over zal kunnen doen. Tong heeft hier echter wel zijn sporen verdiend en achtergelaten. Alles weer op de rails. zal niet meer ontsporen en zal geen scheve schaats meer rijden. Jezus Christus liep over water en veranderde water in wijn. Ik liep op doorlopers op bevroren water en doe geen water meer bij de wijn. Het aftellen is begonnen. Geen valse starts meer voor mij. Laat staan valse hoop. Hoop wel dat de postbode herstelt. Kan ik hem een kaartje sturen.
Als veelposter op internet ontvang je natuurlijk ook veel post. Dat kan ik je op een briefje geven. Naar ik heb vernomen is de dienstdoende postbode in het rayon Zuid-Oost-Thuis-Best-Zevenaar een beetje overwerkt geraakt de afgelopen maand. Noem het maar de kluts kwijt. Als ie mijn naam leest reageert hij alsof ie post heeft voor Hyacint Bucket. Hij zou er bijna door aan de drank raken.Twijfelde dan ook of ik een roerei of geklutst ei zou toevoegen aan mijn succesvolle boeketreeks.. Uitgekookt als ik ben liet ik aan de dames keuze.
De eileidster moest uiteindelijk de knoop doorhakken, het werd een beslissing waar geen touw aan was vast te knopen.
Ik maakte er,puur op gevoel maar wat van. Ik klutste alsof het een lieve lust was. Beroerde de staafmixer alsof Donald Trump, met harde hand, in Het Vaticaan de nationale garde controleerde. 'Nice dress, you're looking good as a man in panties.'
De maaltijd ging er in als een tosti-ijzer op glad ijs. Het was, zoals bij iedere originele Tong-maaltijd, weer likkebarend lekker. Ze zullen zich dit afscheidsdiner nog lang herinneren. Kor Sakov zei dat ie zich niet kon heugen zo lekker gegeten te hebben. Dat zegt ie weliswaar na iedere maaltijd, maar voor hetzelfde geld was ie dat vanavond vergeten. Het was een pittig gerecht, voor dames met een pittig kort kapsel en heren met een korte gerechtelijke geschiedenis.
Morgen weekend. Wordt het diner weer door de vaste kok van de groep bereid. In zijn voetsporen zal ik nooit kunnen treden. Net zoals Donald Trump nooit en te nimmer pootje over zal kunnen doen. Tong heeft hier echter wel zijn sporen verdiend en achtergelaten. Alles weer op de rails. zal niet meer ontsporen en zal geen scheve schaats meer rijden. Jezus Christus liep over water en veranderde water in wijn. Ik liep op doorlopers op bevroren water en doe geen water meer bij de wijn. Het aftellen is begonnen. Geen valse starts meer voor mij. Laat staan valse hoop. Hoop wel dat de postbode herstelt. Kan ik hem een kaartje sturen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat gaat allemaal digitaal tegenwoordig. Het tikt niet. Maar dat zegt niets.quote:
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld.
Succes met je koken. Oefening baart kunst. Hoelang "moet" je nog?
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Donderdag ben ik weer thuis. Na precies een maand.quote:
[..]
Dat gaat allemaal digitaal tegenwoordig. Het tikt niet. Maar dat zegt niets.
Succes met je koken. Oefening baart kunst. Hoelang "moet" je nog?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En? Wat zijn de prognoses? Heb je er een bietje vertrouwen in?quote:
[..]
Donderdag ben ik weer thuis. Na precies een maand.
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Ik ga er voor. Kan niks beloven. Terugvallen zullen er komen, dan sterk zijn. Heb wel een vangnet, maar moet het zelf doen.quote:
[..]
En? Wat zijn de prognoses? Heb je er een bietje vertrouwen in?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zo is dat. Succes ermee. Het lichaam kan i.i.g. zonder zo blijkt. Ben je nog wat kilo's kwijt geraakt?quote:
[..]
Ik ga er voor. Kan niks beloven. Terugvallen zullen er komen, dan sterk zijn. Heb wel een vangnet, maar moet het zelf doen.
En sorry, dit is niet het SC topic zie ik nu.
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Binnen loop ik in een joggingbroek. Buiten zakt m'n broek af. Bezoek zegt iig van wel. Maandag wegen bij de arts.quote:
[..]
Zo is dat. Succes ermee. Het lichaam kan i.i.g. zonder zo blijkt. Ben je nog wat kilo's kwijt geraakt?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Bommels centrum heet de stad
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid
niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft
het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om
op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier
de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid
niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft
het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om
op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier
de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Klop klop klop.......'Herman het is 7.00 uur.' 'Ben al wakker.' Stond dus om 7.45 uur, plaatselijke tijd, op. Je wilt toch je geld er uit halen tijdens zo'n luxe vakantie. Niet dat het duur was, maar als typisch Nederlandse toerist draai je ieder dubbeltje om. Ik had uit voorzorg natuurlijk een dubbeltje meegenomen. Nog een paar keer omgedraaid in het knusse éénpersoonsbedje, daarna slaapdronken naar de tv gewaggeld. De eerste levensbehoeften blijven zelfs in een kuuroord van belang. Thuis zet ik daarna de PC aan en zet koffie voordat ik een douche neem. In het bruisende Zevenaar-Noord kon ik helaas alleen de douche nemen. M'n gebit was na een nacht bruisen met kukident ook weer om op te vreten. Voor het ontbijt snel nog even een paar bittere pillen slikken bij de medicijnman. 'Meneer de pillenverstrekker ik wil u, voordat ik vandaag definitief naar huis vertrek, nog even melden dat mijn conditie met sprongen vooruit is gegaan na 4 weken. Vooral de zuchtremmers hebben nut gehad. Ik hijg veel minder en ben niet zo snel meer buiten adem.'
8.15 uur ontbijten. Zoals altijd had het personeel van dienst keurig werk geleverd. Als een vissende bloemist nam ik plaats op mijn vaste stekkie. Op het bord lag een kaart met afscheidstekstjes van de andere negen vakantiegangers van afdeling S5. Met een big smile begon ik te lezen: 'Ben blij dat je op rot.' 'Zelden zo'n irritante vent ontmoet.' 'Eindelijk verlost van je vreselijke tafelmanieren.' 'Hoop je nooit meer tegen te komen.' 'Vieze opschepper met je 64 kaartjes.' Ik hou wel van die directheid. Ben daar dan ook een stuk assertiever geworden. Kan ik wel gebruiken op het internet.
Ga de schroom van me afgooien, meer FOK!ken en voor m'n mening uitkomen.
Na het ontbijt volgde zoals altijd het dagprogramma. Omdat ik maar tot en met woensdag 19 juli had geboekt en voor 10.00 uur het hotel moest verlaten, kon ik daar helaas niet meer aan deelnemen. Het laatste uur paar puntjes op de i gezet, alle zeilen bijgezet, vlekjes weggewerkt en ouwe koeien uit de sloot gehaald. Ik had dus al een opgeruimd gevoel. Dat werd alleen maar sterker toen de half Deutsch/Nederlandse ausgeleide zwaaister kwam melden dat ik 20 Euro borg terug kreeg bij het inleveren van de kamersleutel. Kon me niet eens meer herinneren dat ik die ooit betaald heb. Het was alsof ik op borgtocht werd vrijgelaten.
Uitgelaten liep ik als Björn Borg na zijn zesde Wimbledontitel naar de aankomst- en vertrekhal. Neef Gertie zou er tussen 10.00 en 10.15 uur zijn. Het was even na tienen en ik verwachtte hem nog niet. Ik werd hoffelijk, zoals het bij een eregast hoort, begeleid en uitgeleide gedaan zodat ik niet al voor vertrek een terugval zou krijgen. Bijna bij onze bestemming hoor ik plots: 'MET GERRIT!' Ik herkende zijn stem meteen. Wij het hoekje om.'OH DAAR IS IE AL.' M'n chauffeur was net op Gertiaanse wijze met m'n moeder aan het bellen. Het Bommels kwam me tegemoet als een warme deken op een te klein éénpersoonsbed. Ze aan elkaar voorgesteld. Gert en ik klepten als twee jongen honden die aan het spelen waren. Ik zag haar denken: 'Dus zo is Herman in een normale omgeving.'
Het Bommels ouwehoeren ging natuurlijk in de auto door. Heerlijk om weer eens met iemand te lullen over de Tour i.p.v. over wie het laatste plakje kaas heeft opgemaakt of wie er vanavond gaat koken. Ik hoef vanavond i.i.g. niet te koken. Met Gert eerst langs moeke geweest. Toeterend kwamen we aan. Bij binnenkomst zag ik de toetjes al boven de kip kerrie uit moeders keuken liggen. Paar vreugdetraantjes en dikke zoenen. Ben ik net 6 kilo afgevallen, gaat moeke me weer vetmesten.
Dat fiets ik er echter wel weer af, op weg naar moeders. Net als met Gert over de Tour lullen. Op z'n Bommels.
8.15 uur ontbijten. Zoals altijd had het personeel van dienst keurig werk geleverd. Als een vissende bloemist nam ik plaats op mijn vaste stekkie. Op het bord lag een kaart met afscheidstekstjes van de andere negen vakantiegangers van afdeling S5. Met een big smile begon ik te lezen: 'Ben blij dat je op rot.' 'Zelden zo'n irritante vent ontmoet.' 'Eindelijk verlost van je vreselijke tafelmanieren.' 'Hoop je nooit meer tegen te komen.' 'Vieze opschepper met je 64 kaartjes.' Ik hou wel van die directheid. Ben daar dan ook een stuk assertiever geworden. Kan ik wel gebruiken op het internet.
Ga de schroom van me afgooien, meer FOK!ken en voor m'n mening uitkomen.
Na het ontbijt volgde zoals altijd het dagprogramma. Omdat ik maar tot en met woensdag 19 juli had geboekt en voor 10.00 uur het hotel moest verlaten, kon ik daar helaas niet meer aan deelnemen. Het laatste uur paar puntjes op de i gezet, alle zeilen bijgezet, vlekjes weggewerkt en ouwe koeien uit de sloot gehaald. Ik had dus al een opgeruimd gevoel. Dat werd alleen maar sterker toen de half Deutsch/Nederlandse ausgeleide zwaaister kwam melden dat ik 20 Euro borg terug kreeg bij het inleveren van de kamersleutel. Kon me niet eens meer herinneren dat ik die ooit betaald heb. Het was alsof ik op borgtocht werd vrijgelaten.
Uitgelaten liep ik als Björn Borg na zijn zesde Wimbledontitel naar de aankomst- en vertrekhal. Neef Gertie zou er tussen 10.00 en 10.15 uur zijn. Het was even na tienen en ik verwachtte hem nog niet. Ik werd hoffelijk, zoals het bij een eregast hoort, begeleid en uitgeleide gedaan zodat ik niet al voor vertrek een terugval zou krijgen. Bijna bij onze bestemming hoor ik plots: 'MET GERRIT!' Ik herkende zijn stem meteen. Wij het hoekje om.'OH DAAR IS IE AL.' M'n chauffeur was net op Gertiaanse wijze met m'n moeder aan het bellen. Het Bommels kwam me tegemoet als een warme deken op een te klein éénpersoonsbed. Ze aan elkaar voorgesteld. Gert en ik klepten als twee jongen honden die aan het spelen waren. Ik zag haar denken: 'Dus zo is Herman in een normale omgeving.'
Het Bommels ouwehoeren ging natuurlijk in de auto door. Heerlijk om weer eens met iemand te lullen over de Tour i.p.v. over wie het laatste plakje kaas heeft opgemaakt of wie er vanavond gaat koken. Ik hoef vanavond i.i.g. niet te koken. Met Gert eerst langs moeke geweest. Toeterend kwamen we aan. Bij binnenkomst zag ik de toetjes al boven de kip kerrie uit moeders keuken liggen. Paar vreugdetraantjes en dikke zoenen. Ben ik net 6 kilo afgevallen, gaat moeke me weer vetmesten.
Dat fiets ik er echter wel weer af, op weg naar moeders. Net als met Gert over de Tour lullen. Op z'n Bommels.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En nu volhouden ouwe rammert.quote:
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
You bet.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hemelvaartsdag 1989. Ik woonde voor het eerst op mezelf, ruim een maand. In het centrum van Zaltbommel, 'De Stad' zeggen we hier. Bij de Etos links af, waar destijds nog de Aldi, met Mariska, was gehuisvestigd. Daarna halverwege de Koningsstraat van schoenmaker Schaapherder, cafébaas Chris van Brakel en stads chroniqueur Hans Keser, het rustieke, knusse hofje op. Woon inmiddels alweer 28 voorbij gevlogen jaren op het Jan Haeckenhofje. Hoe je naar de hemel vaart weet ik nog steeds niet, wel dat er op Hemelvaartsdag in 'De Kindertuin' tijdens 'BommelPop' bevlogen muzikanten, traditioneel, hun kunstjes vertoonden. Zo knus en rustig het altijd op mijn hofje is, zo druk en lawaaierig zou het die nacht worden. Bedacht tijdens het festival dat het een leuk idee zou kunnen zijn om, na 'BommelPop,' een soort after-housewarmings party te geven. Ik stond er niet bij stil dat er veel gegadigden zouden zijn om rondgeleid te worden in mijn recent betrokken huisje. Begeleid door gedempte en serene muziek, nippend aan een drankje of knabbelend uit hun knibbel knabbel knuistje.
Begrijp nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik nog wel weet is dat ze al snel langs het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapotgeslagen op het hoofd van saxofonist Ron de Schuukelaar, aka de Schuuk. De Schuuk was ter lering ende vermaak in wc-papier gewikkeld. Hij had zelf geen notie, lag in croma. Daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee muzikale Nozems stonden op de ongenode gastenlijst. Bassist Corné en gitarist Helke. Zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon. Hij versierde haar gelukkig niet met toiletpapier. Helke had inmiddels mijn platenkast ontdekt. Het lijken wel frisbees, die nostalgische zwarte schijven, moet Helke hebben gedacht. De hoezen gebruikte hij als lanceringsmiddel. Elpees vlogen door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn smakelijk gepocheerde eitje. Alsof ie er met zijn gedachten bij was en nooit de kluts was kwijtgeraakt.
De brutaaltjes hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, op weg naar het koud gezette bier, een spoor van broodkruimels achter zich latend als een kruimeldief bij nacht. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent, onguur festivalzweet de goede terugreis naar de bank moeten hebben gegarandeerd. Het vrijwilligerswerk werd onder de klanken van The Ramones, Rolling Stones en Guns n' Roses voortgezet. Er waren nog een paar eieren over. Marti Tims, een sportman in hart en lever, pakte een koekenpan en ging als een volleerde Rod Laver zijn klantenservice oefenen. Omelet, set en match. Stergitarist Rob Roemers lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar een dutje te doen. De plantenspuit is nadien nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jackie destijds. Rob sprong nog nat achter de oren op. Begon op de automatische piloot te soleren waar Bauke Mollema en Han Solo jaloers op zouden zijn geweest
De dageraad brak aan. Uurtje of zes in de morgen. Ik kreeg als non-muzikant de gitaar van Rob in m'n handen. Roemloos speelde ik, alsof het m'n lieve lust was, de sterren van de inmiddels glinsterend blauwe muzikantenhemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd, zo gedaan. De slaapmutsen werden wakkergeschud, Walter Stehman van het gasfornuis getrokken en 'De Kuin' ontdaan van de afstandsbediening. Sommige sympathieke herrieschoppers werd op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar buiten te begeven. De polonaise liep rustig, gestaag slingerend de trap af. Ik gooide zwierend het raam open en zong uit volle borst, begeleid door hemeltergende gitaarakkoorden, nog een afscheidslied de ochtendschemering in. Naast me ging ook een raam open. De buurman uit het andere trappenhuisje. Ik kende hem nog niet. We oogden als de oude mannetjes op het theaterbalkon van de Muppetshow. Met dit verschil dat er nu maar ééntje chagrijnig was.
Half uit het raam hangend, haar in de war, harde gitaarnoten krakend: 'Goeiemorgen meneer, ik ben Herman, uw nieuwe buurman.' Ik verstond niet goed wat hij antwoordde, maar als blikken konden doden was daarvoor het juiste moment aangebroken. Z'n ogen spuwden vuur alsof de hete bliksem was ingeslagen. Ik nodigde hem daarom uit om het even uit te komen praten. Eenmaal in mijn paardenstal keek hij verwonderd om zich heen. Verkocht me nog net geen hengst. Hij zag wel de eieren, inmiddels half gaar, van het behang naar beneden druipen. De elpee-hoezen als drijvende, smeltende ijsschotsen van de langspeelplaten gedreven. Het hoogtepunt de Schuuk, een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen toiletpapier.
Ik zag hem denken. 'Hier is geen beginnen aan. Hopeloze zaak.' Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, was men hier gestrand. De Schuuk woont inmiddels niet meer in Bommel, zijn saxofoon echter weerklinkt 's nachts nog wel eens over de Mert. Een nostalgische echo uit het verleden. Toen we nog met de kippen op stok gingen en niet op eieren hoefden te lopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2017 16:50:01 ]
Begrijp nog steeds niet waarom ik de eieren los in de ijskast had liggen. Wat ik nog wel weet is dat ze al snel langs het behang naar beneden gleden. Op één ei na, die lag kapotgeslagen op het hoofd van saxofonist Ron de Schuukelaar, aka de Schuuk. De Schuuk was ter lering ende vermaak in wc-papier gewikkeld. Hij had zelf geen notie, lag in croma. Daar waar de eieren eigenlijk hoorden te liggen. Twee muzikale Nozems stonden op de ongenode gastenlijst. Bassist Corné en gitarist Helke. Zoals gewoonlijk was Corné weer bezig met het vrouwelijk schoon. Hij versierde haar gelukkig niet met toiletpapier. Helke had inmiddels mijn platenkast ontdekt. Het lijken wel frisbees, die nostalgische zwarte schijven, moet Helke hebben gedacht. De hoezen gebruikte hij als lanceringsmiddel. Elpees vlogen door de lucht, door het open raam en langs de Schuuk zijn smakelijk gepocheerde eitje. Alsof ie er met zijn gedachten bij was en nooit de kluts was kwijtgeraakt.
De brutaaltjes hadden een plek op de bank geclaimd. Die verlieten ze alleen nog om te gaan pissen, op weg naar het koud gezette bier, een spoor van broodkruimels achter zich latend als een kruimeldief bij nacht. Al zou de geur van alcohol, vermengd met recent, onguur festivalzweet de goede terugreis naar de bank moeten hebben gegarandeerd. Het vrijwilligerswerk werd onder de klanken van The Ramones, Rolling Stones en Guns n' Roses voortgezet. Er waren nog een paar eieren over. Marti Tims, een sportman in hart en lever, pakte een koekenpan en ging als een volleerde Rod Laver zijn klantenservice oefenen. Omelet, set en match. Stergitarist Rob Roemers lag naast mijn ontstemde akoestische gitaar een dutje te doen. De plantenspuit is nadien nooit meer zo efficiënt gebruikt als door Jackie destijds. Rob sprong nog nat achter de oren op. Begon op de automatische piloot te soleren waar Bauke Mollema en Han Solo jaloers op zouden zijn geweest
De dageraad brak aan. Uurtje of zes in de morgen. Ik kreeg als non-muzikant de gitaar van Rob in m'n handen. Roemloos speelde ik, alsof het m'n lieve lust was, de sterren van de inmiddels glinsterend blauwe muzikantenhemel. Ik weet niet meer wie het zei, maar er werd door iemand het lumineuze idee geopperd dat er eventueel misschien een weg naar buiten was te banen tussen de ruïnes van het net opgeleverde nieuwe flatje. Zo gezegd, zo gedaan. De slaapmutsen werden wakkergeschud, Walter Stehman van het gasfornuis getrokken en 'De Kuin' ontdaan van de afstandsbediening. Sommige sympathieke herrieschoppers werd op het hart gedrukt zich niet te luidruchtig naar buiten te begeven. De polonaise liep rustig, gestaag slingerend de trap af. Ik gooide zwierend het raam open en zong uit volle borst, begeleid door hemeltergende gitaarakkoorden, nog een afscheidslied de ochtendschemering in. Naast me ging ook een raam open. De buurman uit het andere trappenhuisje. Ik kende hem nog niet. We oogden als de oude mannetjes op het theaterbalkon van de Muppetshow. Met dit verschil dat er nu maar ééntje chagrijnig was.
Half uit het raam hangend, haar in de war, harde gitaarnoten krakend: 'Goeiemorgen meneer, ik ben Herman, uw nieuwe buurman.' Ik verstond niet goed wat hij antwoordde, maar als blikken konden doden was daarvoor het juiste moment aangebroken. Z'n ogen spuwden vuur alsof de hete bliksem was ingeslagen. Ik nodigde hem daarom uit om het even uit te komen praten. Eenmaal in mijn paardenstal keek hij verwonderd om zich heen. Verkocht me nog net geen hengst. Hij zag wel de eieren, inmiddels half gaar, van het behang naar beneden druipen. De elpee-hoezen als drijvende, smeltende ijsschotsen van de langspeelplaten gedreven. Het hoogtepunt de Schuuk, een mummie omwikkeld met dubbel gevouwen toiletpapier.
Ik zag hem denken. 'Hier is geen beginnen aan. Hopeloze zaak.' Als er ooit gevochten is tegen de bierkaai, was men hier gestrand. De Schuuk woont inmiddels niet meer in Bommel, zijn saxofoon echter weerklinkt 's nachts nog wel eens over de Mert. Een nostalgische echo uit het verleden. Toen we nog met de kippen op stok gingen en niet op eieren hoefden te lopen.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 24-07-2017 16:50:01 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ongeveer een jaar geleden anderhalf uur lang genoten van het eerbetoon van De Wereld Draait Door aan Mart Smeets. Je kunt vinden van hem wat je wil, arrogant, hooghartig, egocentrisch, dominant, weet ik veel wat hem allemaal werd verweten. Eén ding kon je hem niet ontzeggen......vakmanschap. Hoe hij in precies drie minuten, zittend op de rand van een stoep op een zuid Frans dorpsplein, een Touretappe improviserend versloeg, waar later pas de beelden aan werden toegevoegd, is uniek. Je staat er niet altijd bij stil hoeveel er wordt geïmproviseerd door de verslaggevers en programmamakers. In welke chaos en hectiek ze soms moeten werken.
Heb ooit een reportage gezien over de chaos achter de schermen bij het Tour de France programma 'De Avondetappe' van de NOS. Rennen, vloeken, zenuwen, zweten, haasten, kabels ontwarren, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script inzien. Kijken waar het hotel zich bevindt en afwachten wat en wanneer er kan worden gegeten. Daar tussen loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.
1...2...3.....Go! 'Goeieavond dames en heren, welkom in het pittoreske St. Donderjeu sùr la Mêre. We bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden waar gisteren, op indrukwekkende wijze, Polleke de Metselaere in een geweldige sprint won. Een etappe die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige wielerkenner Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.
De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie Franse zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, proostte met zijn tafelgasten en leek ie opgelucht weer heelhuids de finish gehaald te hebben. DaMart heeft een mooier afscheid gekregen dan Dalidah. Herman Brood zei ooit tegen Theo van Gogh: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit hadden woorden van Mart Smeets geweest kunnen zijn.
Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisie-sport-wereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen zwart of wit. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem de laatste jaren in de Tour. Hij nam vorig jaar definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden van commentaar voorzag. Zijn laatste woorden waren ongeveer zo: 'Met deze eclatante en verwachte zege van de Amerikanen zitten de Spelen er voor mij op. Ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook. Au revoir en tot ziens. Dit was het,'
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische commentator, programmamaker, maar vooral schaats- en wielerverslaggever. Ex-schaatscoach en co-commentator Leen Pfrommer zittend naast Smeets: 'Mart jongen, wat doe je nou? Je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 26-07-2017 09:32:42 ]
Heb ooit een reportage gezien over de chaos achter de schermen bij het Tour de France programma 'De Avondetappe' van de NOS. Rennen, vloeken, zenuwen, zweten, haasten, kabels ontwarren, stekkers repareren. Van het ene gehucht naar het andere dorp racen. De zooi afbreken en de boel weer opbouwen. Tussendoor je voorbereiden en het script inzien. Kijken waar het hotel zich bevindt en afwachten wat en wanneer er kan worden gegeten. Daar tussen loopt de Mastodont goedkeurend te delegeren. Hand op de rug, frisse lucht inademend voor de uitzending die avond.
1...2...3.....Go! 'Goeieavond dames en heren, welkom in het pittoreske St. Donderjeu sùr la Mêre. We bevinden ons in de nabijheid van Bordeaux, 60 kilometer verder naar het zuiden waar gisteren, op indrukwekkende wijze, Polleke de Metselaere in een geweldige sprint won. Een etappe die ons van zonneschijn naar hagelstenen zo groot als tennisballen bracht.' En los is Mart. Niks mis met lieve Dioontje, ik geniet altijd van haar stralende lach en guitige blik. Maar soms, eigenlijk vaak, verlang ik naar een stekelige opmerking, of een prikkelende vraag van de chagrijn acterende, hooghartige wielerkenner Mart Smeets. Als Mart lachte vond ie iets echt leuk. Hij was de conservator van zijn eigen humeur. De schaterlach bewaarder voor zijn opvolgster.
De grootste lach was altijd als ie op het eind van de uitzending Dalidah aankondigde. Dalidah de bloedmooie Franse zangeres die treurig, alleen en verlaten zelfmoord pleegde. Dan hief ie zijn glas, proostte met zijn tafelgasten en leek ie opgelucht weer heelhuids de finish gehaald te hebben. DaMart heeft een mooier afscheid gekregen dan Dalidah. Herman Brood zei ooit tegen Theo van Gogh: 'Ik ben het type niet om dood te gaan.' Dit hadden woorden van Mart Smeets geweest kunnen zijn.
Anderhalf uur klasse-TV voor een klasbak, een patron in de televisie-sport-wereld, die groter werd dan de programma's die hij presenteerde. Vervloekt en verguisd, bewonderd en aanbeden. Geen tussenweg, geen zwart of wit. Mart was Mart, een geval apart. Ik miste hem de laatste jaren in de Tour. Hij nam vorig jaar definitief afscheid tijdens de Olympische Spelen van Rio. Waar hij iedere ochtend, integraal, de basketbalwedstrijden van commentaar voorzag. Zijn laatste woorden waren ongeveer zo: 'Met deze eclatante en verwachte zege van de Amerikanen zitten de Spelen er voor mij op. Ik heb er van genoten, ik hoop u thuis ook. Au revoir en tot ziens. Dit was het,'
Een tijdperk van memorabele sportmomenten ligt achter ons, begeleid door een bij leven legendarische commentator, programmamaker, maar vooral schaats- en wielerverslaggever. Ex-schaatscoach en co-commentator Leen Pfrommer zittend naast Smeets: 'Mart jongen, wat doe je nou? Je moet nog een rondje.' Helaas was Mart weer eens eigenwijs. Krom gebogen liep twee meter sporthistorie de studio uit, één keer keek ie nog achterom en dacht: 'Het was mooi, het is goed zo.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 26-07-2017 09:32:42 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Toppertje weer hoor!
Op woensdag 19 januari 2011 22:10 schreef JaneDoe het volgende:
dit is SHO, where you're guilty until proven innocent
dit is SHO, where you're guilty until proven innocent
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
43 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar jong. Ik was destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2017 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 4711 evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me. Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 33 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 33 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco in de laatste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 54jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 33 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 33 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco in de laatste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 54jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
43 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar oud. Ik was als jong spelertje van NIVO Sparta destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2017 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 1953, het oprichtingsjaar van NIVO, evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me. Als 11jarig straatvoetballertje leefde je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe King George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar, gekroond in 1967, ging er op Vogelenzang 25 geen slaapkamerlampje branden.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog steeds de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen voetbal werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat meer op zijn kerfstok en op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 29 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de grote voetbalsuccessen uit die bijna 30 jaar blijvend wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klank- en glansrijke verleden. Op mijn 18e ging ik in 1979, met vrienden uit Bommel en de Bommelerwaard, voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980, zag ik Bono van U2 in de stellages van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan zou ik erbij zijn geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het Volkspark stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco, in de laatste minuut tegen de West- Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nog steeds voor kippenvel zorgen. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige oer-rocker uit Canada, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik, als 11jarige Bommelse pleintjesvoetballer achter de Philipsschool, voelde kijkend naar het 'totaalvoetbal' van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots en hartstocht uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn eerste muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden na-apen en mijn pad zouden plaveiden op weg naar Dinosaurus Sr.
Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van de stadiondaken. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook tot die categorie scharen.
Piet Keizer werd door voetballiefhebbers de koning van de schaar genoemd. De oude rot Neil Young, raakt als een inspirerende jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden tegenwoordig in de voetbalhemel, als echte Godenzonen, samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van de oprechte muzikant die je recht in het hart raakt.
Als Neil Young de sterren van de muzikantenhemel speelt, houdt deze 54jarige Bommelse, sentimentele romanticus het niet droog. Zoals ooit een 11jarig menneke, op Vogelenzang 25 starend naar de televisie, na de verloren WK finale tegen natte pupillen vocht. Zich nog niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd zal overwinnen. Keep on rocking in the free world..........
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog steeds de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen voetbal werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat meer op zijn kerfstok en op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 29 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de grote voetbalsuccessen uit die bijna 30 jaar blijvend wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klank- en glansrijke verleden. Op mijn 18e ging ik in 1979, met vrienden uit Bommel en de Bommelerwaard, voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980, zag ik Bono van U2 in de stellages van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan zou ik erbij zijn geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het Volkspark stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco, in de laatste minuut tegen de West- Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nog steeds voor kippenvel zorgen. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 71 jarige oer-rocker uit Canada, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik, als 11jarige Bommelse pleintjesvoetballer achter de Philipsschool, voelde kijkend naar het 'totaalvoetbal' van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots en hartstocht uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn eerste muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden na-apen en mijn pad zouden plaveiden op weg naar Dinosaurus Sr.
Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van de stadiondaken. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook tot die categorie scharen.
Piet Keizer werd door voetballiefhebbers de koning van de schaar genoemd. De oude rot Neil Young, raakt als een inspirerende jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden tegenwoordig in de voetbalhemel, als echte Godenzonen, samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van de oprechte muzikant die je recht in het hart raakt.
Als Neil Young de sterren van de muzikantenhemel speelt, houdt deze 54jarige Bommelse, sentimentele romanticus het niet droog. Zoals ooit een 11jarig menneke, op Vogelenzang 25 starend naar de televisie, na de verloren WK finale tegen natte pupillen vocht. Zich nog niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd zal overwinnen. Keep on rocking in the free world..........
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
de warmte is dichterbij
dan je denkt
bijna aaibaar
naderbij dan
je bevroedt
het goede gemoed
onderweg
helaas, de zon
schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt alles goed
dan je denkt
bijna aaibaar
naderbij dan
je bevroedt
het goede gemoed
onderweg
helaas, de zon
schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt alles goed
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vanochtend voor het eerst bij tandarts van Kleef geweest in de Wielkamp. Was nog een hele praktijk. Altijd weer spannend, zo'n eerste keer. Had van tevoren bij de naam van Kleef onwillekeurig associaties aan Kukident. Zou weer eens een storm in een glas water blijken te zijn. Aardige, vriendelijke man. Het tandenknarsen vooraf bleek, achteraf, onnodig te zijn geweest.
Ik had het vermoeden dat er links onderin mijn gebit het één en ander niet goed zat. Had ik goed aangevoeld. Het puntje van mijn tong was al tijden. terecht naar nu bleek, niet uit die buurt te slaan. Een kies zal moeten worden getrokken. Had natuurlijk geen keus. Zou ook raar zijn geweest, biljarten bij m'n eerste bezoek aan een nieuwe tandarts.
Moet verder ook op bezoek bij de mondhygiëniste. De receptioniste zei dat ze even ging kijken of ze een gaatje kon vinden. Ik vroeg dus, uit beleefdheid, of ze al een genderneutraal toilet hadden. Bleek ze in de agenda te kijken om een afspraak te maken. Stond ik daar, met een rooie kop, blozend voor lul. Had het weer eens verkeerd begrepen. Het misverstand zou kunnen komen door de berichtgeving in de media van de laatste tijd. Of misschien toch doordat ik geen verstandskiezen meer heb.
Ik had het vermoeden dat er links onderin mijn gebit het één en ander niet goed zat. Had ik goed aangevoeld. Het puntje van mijn tong was al tijden. terecht naar nu bleek, niet uit die buurt te slaan. Een kies zal moeten worden getrokken. Had natuurlijk geen keus. Zou ook raar zijn geweest, biljarten bij m'n eerste bezoek aan een nieuwe tandarts.
Moet verder ook op bezoek bij de mondhygiëniste. De receptioniste zei dat ze even ging kijken of ze een gaatje kon vinden. Ik vroeg dus, uit beleefdheid, of ze al een genderneutraal toilet hadden. Bleek ze in de agenda te kijken om een afspraak te maken. Stond ik daar, met een rooie kop, blozend voor lul. Had het weer eens verkeerd begrepen. Het misverstand zou kunnen komen door de berichtgeving in de media van de laatste tijd. Of misschien toch doordat ik geen verstandskiezen meer heb.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Lekkere finale als afsluiting van een memorabel EK. Met soms mooie doelpunten, spanning tot het eind en duels op het scherpst van de snede zonder elkaar te sparen. Met het vuur aan de schenen werd Neerlands eer hartstochtelijk verdedigd. Vanaf het eerste fluitsignaal sloeg de vlam in de pan. Het willen winnen werd omgezet in met heilige overtuiging geloven in eigen kunnen. De Nederlandse spaarpotten zullen rijkelijk gevuld gaan worden. De Euro's vinden straks blindelings hun weg naar de wachtende gleuven. Net zoals de supporters in het helemaal gevulde stadion van FC Twente na de 4-2 overwinning op de stugge Denen vervuld waren van vreugde. Dat spaarvarkentje hadden ze maar mooi geslacht.
Knap hoe de Nederlandse meiden met de spanning van hun eerste finale op een groot toernooi omgingen. Eveneens is het knap te noemen hoe ze al snel na de plotse 0-1 achterstand zich herpakten en onmiddellijk de 1-1 scoorden. Uiteindelijk is de 4-2 eindstand niet eens geflatteerd te noemen. De 4-2 weerspiegelt precies en terecht de verhoudingen. De eer die ze opstrijken is niet anders dan verdiend. Gezien het hier vrouwenvoetbal betreft zal er financiëel niet veel aan de strijkstok blijven hangen voor de speelsters. Ze speelden weliswaar de eerste viool tijdens dit voetbalfeest in eigen land, het grote geld blijft in de zakken van hun mannelijke evenknieën gedirigeerd. worden.
Waar vroeger wel eens smalend over vrouwen die voetballen werd gesproken, gaat de Nederlandse vlag nu in top. De vlag van de appeltjes van Oranje hangt vanaf vandaag nooit meer halfstok. Het Wilhelmus wordt nu ook uit volle borst door en voor onze leeuwinnen gebruld. Deze meiden zullen later, bijvoorbeeld bij het strijken, met de borsten vooruit tijdens hun huishoudelijke werkzaamheden met trots terugdenken aan dit heuglijke toernooi. Ze hebben dusdanig huisgehouden dat menig mannelijke scepticus met beide beentjes op de grond is teruggezet.
Een knieval als verontschuldiging zal er niet worden geëist door deze sportieve heldinnen. Wel respect en waardering voor hun prestaties. Dat deze groep speelsters, in tegenstelling tot hun huidige mannelijke collega's, het onder de knie heeft om op topniveau op het juiste moment te presteren. De praatjes vooraf laten ze aan het andere geslacht over. Met praatjes vul je immers geen gaatjes. Staat achteraf ook zo lullig, als je weer eens door een tegenstander bent afgeslacht.
Knap hoe de Nederlandse meiden met de spanning van hun eerste finale op een groot toernooi omgingen. Eveneens is het knap te noemen hoe ze al snel na de plotse 0-1 achterstand zich herpakten en onmiddellijk de 1-1 scoorden. Uiteindelijk is de 4-2 eindstand niet eens geflatteerd te noemen. De 4-2 weerspiegelt precies en terecht de verhoudingen. De eer die ze opstrijken is niet anders dan verdiend. Gezien het hier vrouwenvoetbal betreft zal er financiëel niet veel aan de strijkstok blijven hangen voor de speelsters. Ze speelden weliswaar de eerste viool tijdens dit voetbalfeest in eigen land, het grote geld blijft in de zakken van hun mannelijke evenknieën gedirigeerd. worden.
Waar vroeger wel eens smalend over vrouwen die voetballen werd gesproken, gaat de Nederlandse vlag nu in top. De vlag van de appeltjes van Oranje hangt vanaf vandaag nooit meer halfstok. Het Wilhelmus wordt nu ook uit volle borst door en voor onze leeuwinnen gebruld. Deze meiden zullen later, bijvoorbeeld bij het strijken, met de borsten vooruit tijdens hun huishoudelijke werkzaamheden met trots terugdenken aan dit heuglijke toernooi. Ze hebben dusdanig huisgehouden dat menig mannelijke scepticus met beide beentjes op de grond is teruggezet.
Een knieval als verontschuldiging zal er niet worden geëist door deze sportieve heldinnen. Wel respect en waardering voor hun prestaties. Dat deze groep speelsters, in tegenstelling tot hun huidige mannelijke collega's, het onder de knie heeft om op topniveau op het juiste moment te presteren. De praatjes vooraf laten ze aan het andere geslacht over. Met praatjes vul je immers geen gaatjes. Staat achteraf ook zo lullig, als je weer eens door een tegenstander bent afgeslacht.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het was een leuk weekje topsport tijdens het WK-atletiek in Londen. In de NOS-studio oud-110 meter hordeloper Gregory Sedoc een prettig ogende, meelevende, deskundige analist. Ter zaken kundig noemt men dat. Dione de Graaff was, als presentatrice en aangeefster, meer op haar plaats dan bij het voetballen en schaatsen. Plus dat ze natuurlijk zoals altijd onze huiskamers verwarmde met haar stralende televisielach. De zak hooi die van voren Jeroen heet en van achteren Stekelenburg hebben ze duidelijk alleen op zijn achternaam aangenomen. Je gaat bijna naar de belegen Marga van Praag of Annet van Trigt terugverlangen. De NOS kennende zitten we nog minstens 30+ jaar met hem opgescheept. Edward van Cuilenborg is er ooit ook zo binnengerold. Als zoon van de hoofdredacteur van de Voetbal International hoefde hij in zijn sollicitatie-kruiwagen weinig ballast mee te sjouwen.
Er waren op het WK af en toe grappige en pijnlijke verrassingen te zien. Soms mede veroorzaakt door de Britse organisatie of de Wereld Atletiek Unie zelf. Zoals de Jamaicaanse megaster Usain Bolt overkwam voor de 4x100 meter finale, waar hij en andere atleten een half uur in de kou moest wachten voor ze het stadion in mochten. Het zweet van de warming up verdampte, de opgewarmde spieren verkoelden en werden weer stram. Met als gevolg kramp in zijn hamstring, waardoor hij uitviel in wat zijn laatste feestje had moeten worden. Een zekere medaille werd hem daardoor ontnomen. Iets dat ook een favoriete 400 meter loper uit Botswana overkwam. Hem werd, vlak voor de finale, de toegang tot het stadion ontzegd. Hij had volgens de officials een dag eerder iets te lang op de WC gezeten. Er zou besmettingsgevaar voor andere lopers zijn. Alsof je vlak voor de finale nog buikloop kunt krijgen.
Er waren, evenals twee jaar geleden, weer Nederlandse medailles. Zelfs goud op de 200 meter door een struise, blonde wereldvedette. Naar eigen zeggen op topniveau presterend op een dieet van pindakaas en ijsbergsla. Gezien haar stalen zenuwen en ijskoude mentaliteit op het moment suprème klinkt dat zeker geloofwaardig. Wel aan te raden aan Dafne is, gezien haar acne, om minder suiker op de pindakaas te strooien. Niet dat ik weet of dat de oorzaak is, daarvoor heb ik er te weinig kaas van gegeten. Aan haar techniek hoeft zeker niet meer geschaafd te worden. Scherp als een vlindermes vliegt ze door de bochten. Dat is er vanaf jongs af aan al perfect ingeslepen.
Nederlandse hoop voor de toekomst op de 100 meter horden diende zich ook aan. Nadine Vissers komt net zoals Dafne Schippers voort uit de zevenkamp. Een mooie finaleplaats werd haar deel. Als ze zich helemaal toelegt op dit onderdeel ligt er misschien wel iets nog mooiers in het verschiet. De eerste hordes daarvoor heeft ze al glansrijk genomen. Sibran Hassan, de tot Nederlandse genaturaliseerde lange afstand loopster, presteert al jaren op het hoogste plan. Hoeft geen eerste hordes meer te nemen. Als één van de favorieten werd ze helaas slechts vijfde op "haar" afstand de 1500 meter. De teleurstelling was zo groot dat ze, na de finale, voor de camera van de NOS alleen maar stamelend, vol onbegrip kon reageren Daarom was haar revanche op de slotdag goud waard. Het winnen van brons op de 5000 meter kwam als een verrassing en smaakte als Goudse kaas vers van het mes.
Verder was het mooi dat de Amerikanen en Britten niet overdreven veel mochten en konden juichen. Perfect geïllustreerd door het laatste nummer, de 4X400 meter. Eén van de hoogtepunten van dit WK eindigde met een verrassende en mede daardoor schitterende overwinning voor de specialisten uit Trinidad en Tobago. Amerika moest na jaren onverslaanbaar te zijn geweest genoegen nemen met zilver.
Het eerbetoon voor Usain Bolt als groots sluitstuk van dit WK was meer dan terecht. De beste sprinter ooit, misschien zelfs de beste atleet ooit, nam afscheid zonder goud op dit WK. De lauwerkrans van succes zal echter voor eeuwig op zijn schouders rusten. Hij laat een met goud besprenkelde carrière achter zoals nog nooit is vertoond. Misschien wordt het ooit als film vertoond, zoals zijn Jamaicaanse landgenoten, de Olympische bobsleeërs overkwam. Die werden als sporters niet serieus genomen. Dat zal Bolt nooit overkomen. Op zijn lauweren rusten zal hij zeker niet. Hij heeft zelfs zijn ambitie uitgesproken om voetballer te worden.
Dat was ook de grote passie van Bob Marley. De twee grootste Jamaicanen met dezelfde liefde voor de grootste sport ter wereld. Het bobsleeën zal ze koud laten. Ze hebben samen één liefde. De Jamaicaan koestert hen beiden, Staat als één volk achter deze legendes. One Love, One Heart.
Er waren op het WK af en toe grappige en pijnlijke verrassingen te zien. Soms mede veroorzaakt door de Britse organisatie of de Wereld Atletiek Unie zelf. Zoals de Jamaicaanse megaster Usain Bolt overkwam voor de 4x100 meter finale, waar hij en andere atleten een half uur in de kou moest wachten voor ze het stadion in mochten. Het zweet van de warming up verdampte, de opgewarmde spieren verkoelden en werden weer stram. Met als gevolg kramp in zijn hamstring, waardoor hij uitviel in wat zijn laatste feestje had moeten worden. Een zekere medaille werd hem daardoor ontnomen. Iets dat ook een favoriete 400 meter loper uit Botswana overkwam. Hem werd, vlak voor de finale, de toegang tot het stadion ontzegd. Hij had volgens de officials een dag eerder iets te lang op de WC gezeten. Er zou besmettingsgevaar voor andere lopers zijn. Alsof je vlak voor de finale nog buikloop kunt krijgen.
Er waren, evenals twee jaar geleden, weer Nederlandse medailles. Zelfs goud op de 200 meter door een struise, blonde wereldvedette. Naar eigen zeggen op topniveau presterend op een dieet van pindakaas en ijsbergsla. Gezien haar stalen zenuwen en ijskoude mentaliteit op het moment suprème klinkt dat zeker geloofwaardig. Wel aan te raden aan Dafne is, gezien haar acne, om minder suiker op de pindakaas te strooien. Niet dat ik weet of dat de oorzaak is, daarvoor heb ik er te weinig kaas van gegeten. Aan haar techniek hoeft zeker niet meer geschaafd te worden. Scherp als een vlindermes vliegt ze door de bochten. Dat is er vanaf jongs af aan al perfect ingeslepen.
Nederlandse hoop voor de toekomst op de 100 meter horden diende zich ook aan. Nadine Vissers komt net zoals Dafne Schippers voort uit de zevenkamp. Een mooie finaleplaats werd haar deel. Als ze zich helemaal toelegt op dit onderdeel ligt er misschien wel iets nog mooiers in het verschiet. De eerste hordes daarvoor heeft ze al glansrijk genomen. Sibran Hassan, de tot Nederlandse genaturaliseerde lange afstand loopster, presteert al jaren op het hoogste plan. Hoeft geen eerste hordes meer te nemen. Als één van de favorieten werd ze helaas slechts vijfde op "haar" afstand de 1500 meter. De teleurstelling was zo groot dat ze, na de finale, voor de camera van de NOS alleen maar stamelend, vol onbegrip kon reageren Daarom was haar revanche op de slotdag goud waard. Het winnen van brons op de 5000 meter kwam als een verrassing en smaakte als Goudse kaas vers van het mes.
Verder was het mooi dat de Amerikanen en Britten niet overdreven veel mochten en konden juichen. Perfect geïllustreerd door het laatste nummer, de 4X400 meter. Eén van de hoogtepunten van dit WK eindigde met een verrassende en mede daardoor schitterende overwinning voor de specialisten uit Trinidad en Tobago. Amerika moest na jaren onverslaanbaar te zijn geweest genoegen nemen met zilver.
Het eerbetoon voor Usain Bolt als groots sluitstuk van dit WK was meer dan terecht. De beste sprinter ooit, misschien zelfs de beste atleet ooit, nam afscheid zonder goud op dit WK. De lauwerkrans van succes zal echter voor eeuwig op zijn schouders rusten. Hij laat een met goud besprenkelde carrière achter zoals nog nooit is vertoond. Misschien wordt het ooit als film vertoond, zoals zijn Jamaicaanse landgenoten, de Olympische bobsleeërs overkwam. Die werden als sporters niet serieus genomen. Dat zal Bolt nooit overkomen. Op zijn lauweren rusten zal hij zeker niet. Hij heeft zelfs zijn ambitie uitgesproken om voetballer te worden.
Dat was ook de grote passie van Bob Marley. De twee grootste Jamaicanen met dezelfde liefde voor de grootste sport ter wereld. Het bobsleeën zal ze koud laten. Ze hebben samen één liefde. De Jamaicaan koestert hen beiden, Staat als één volk achter deze legendes. One Love, One Heart.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vorige maand dus begonnen met het stoppen van drinken van alcohol. Of andersom, dat de alcohol gestopt is met mij te vinden. Ben vandaag precies acht weken nuchter. Gelukkig lijdt m'n kurkdroge humor er niet onder. De Hema zit momenteel wel in zwaar weer ben ik bang. Vorige week vrijdag schuifelde ik voor het eerst, rustig en bedaard m'n vaste inkoopadresje binnen, toen de bedrijfsleider me huilend in de armen viel. Ik voelde gelijk al nattigheid. Snikkend vertelde hij me dat de omzetcijfers drastisch zijn gedaald. Beneden NAP zelfs. Hij was bang dat ik bij Luuc aan boord was gestapt en me nooit meer terug zou zien. Hakkelend, naar adem happend, hijgde hij dat ie opgelucht was dat ik in de Hema weer mijn natje en droogje kwam halen. Ik moest hem de harde, confronterende waarheid wel vertellen. Alsof majoor Boszhardt van haar geloof was gevallen, zo beduusd keek ie me met zijn vochtige oogjes aan. Zelf hield ik het ook bijna niet meer droog. Maar goed, de kurk was uit de fles. Ik had er een tijdje tegenaan gehikt en was opgelucht weer een drempel overwonnen te hebben. Ik moest hard zijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor de winkel waar ik ooit m'n hart aan had verpand.
Vier weken intern op jeugdkamp geweest en, onder begeleiding van een stimulerende ex-topsporter, vrijwel iedere dag op de hometrainer me gallisch en in het zweet gewerkt. Natuurlijk langzaam opgebouwd. Daarbij iedere dag een frisse neus gehaald middels wandelingen in de lommerrijke omgeving van het pretpark. Gezonder en gevarieerder gaan eten. 'Goed kauwe zodat het regulmatig in je bloed komp' zei Tedje van Es 25 jaar geleden al. Zo min mogelijk suiker en veel water drinken. I.p.v drie liter wijn per dag nu drie liter Spa-rood met een smaakje. Na die vier weken was ik al zes kilo afgevallen. Helaas eenmaal weer thuis vrijwel niks kunnen doen door vocht in enkel en voet. Drie keer per week wordt het ingetaped door een lieve pleegzuster bloedwijn. Heb er al vaker last van gehad, was het na twee weken hersteld. Nu duurt het al een maand en komt er nog minstens één week bij. Moet het straks dus weer rustig op gaan bouwen. Dat zal bij Richard zijn waarschijnlijk. Goeie verhalen over gehoord, o.a. van Nicole en Nelleke.
Nelleke wilde me zelfs al overhalen aan de zeskamp mee te doen tijdens de Bommelweek. Zo hard lopen we niet van Stapel zou Huub zeggen. Deze dans laat ik nog even aan me voorbij gaan.
In de laatste vier weken dat ik thuis immobiel was toch nog drie kilo extra kwijtgeraakt. Goede voeding, matiging en geheel onthouding blijkt zelfs zonder bewegen zich al te lonen. Kan natuurlijk ook komen doordat ik sinds twee maanden een mobieltje heb. Al bij al in twee maanden negen kilo kwijt geraakt. Anniko van Santen en Derk Bolt hoeven niet te worden ingeschakeld. Ben ze liever kwijt dan rijk. Mag en moet natuurlijk niet te gemakzuchtig worden. De zucht is er namelijk nog steeds. Die sluimert, op kousenvoeten, als een dief in de nacht. Wel in veel mindere mate dan voorheen. Moet wel waken voor een terugval en met beide benen op de grond blijven. Nu nog goed slapen, waken doe ik 's nachts nog te veel. Maar daar wordt ook aan gewerkt. Alles voor het goede doel en voor de complimentjes die ik al heb gekregen toen ik Nicole, Nelleke en snoepvrouwtje Ellie tegenkwam in de stad.
Vier weken intern op jeugdkamp geweest en, onder begeleiding van een stimulerende ex-topsporter, vrijwel iedere dag op de hometrainer me gallisch en in het zweet gewerkt. Natuurlijk langzaam opgebouwd. Daarbij iedere dag een frisse neus gehaald middels wandelingen in de lommerrijke omgeving van het pretpark. Gezonder en gevarieerder gaan eten. 'Goed kauwe zodat het regulmatig in je bloed komp' zei Tedje van Es 25 jaar geleden al. Zo min mogelijk suiker en veel water drinken. I.p.v drie liter wijn per dag nu drie liter Spa-rood met een smaakje. Na die vier weken was ik al zes kilo afgevallen. Helaas eenmaal weer thuis vrijwel niks kunnen doen door vocht in enkel en voet. Drie keer per week wordt het ingetaped door een lieve pleegzuster bloedwijn. Heb er al vaker last van gehad, was het na twee weken hersteld. Nu duurt het al een maand en komt er nog minstens één week bij. Moet het straks dus weer rustig op gaan bouwen. Dat zal bij Richard zijn waarschijnlijk. Goeie verhalen over gehoord, o.a. van Nicole en Nelleke.
Nelleke wilde me zelfs al overhalen aan de zeskamp mee te doen tijdens de Bommelweek. Zo hard lopen we niet van Stapel zou Huub zeggen. Deze dans laat ik nog even aan me voorbij gaan.
In de laatste vier weken dat ik thuis immobiel was toch nog drie kilo extra kwijtgeraakt. Goede voeding, matiging en geheel onthouding blijkt zelfs zonder bewegen zich al te lonen. Kan natuurlijk ook komen doordat ik sinds twee maanden een mobieltje heb. Al bij al in twee maanden negen kilo kwijt geraakt. Anniko van Santen en Derk Bolt hoeven niet te worden ingeschakeld. Ben ze liever kwijt dan rijk. Mag en moet natuurlijk niet te gemakzuchtig worden. De zucht is er namelijk nog steeds. Die sluimert, op kousenvoeten, als een dief in de nacht. Wel in veel mindere mate dan voorheen. Moet wel waken voor een terugval en met beide benen op de grond blijven. Nu nog goed slapen, waken doe ik 's nachts nog te veel. Maar daar wordt ook aan gewerkt. Alles voor het goede doel en voor de complimentjes die ik al heb gekregen toen ik Nicole, Nelleke en snoepvrouwtje Ellie tegenkwam in de stad.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Komt goed.quote:
Lees dit nu pas.
Tong, veel sterkte.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik krijg regelmatig het verwijt dat ik te vaak refereer aan het verleden, of dat ik zwelg in nostalgie. Ik zou mezelf eerder een romantische realist of een realistische romanticus willen noemen. Met mijn leeftijd van 54 jaar kan ik putten uit een, soms verstoft, historisch archief van een halve eeuw. Niet dat ik me nog bewust kan herinneren dat in de winter van 1962/1963 de Waal was dichtgevroren, of dat ik nog wel eens terugdenk aan de heroïsche Elfstedentocht die barre winter, waarin Reinier Paping geschiedenis schreef. Die gebeurtenissen staan echter wel op mijn netvlies gebrand. Net zoals de heldendaden van mijn favoriete voetballer, de vergeten Braziliaanse rechtsbuiten Garrincha op de wereldkampioenschappen voetbal van 1958 en 1962. Nooit live mogen aanschouwen of bewust meegemaakt. Wel op één van mijn ontdekkingsreizen naar memorabele sportmomenten ontdekt.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het neie Bommels woordeboek. Deeltje ontiegeluk veul......
Dè zoude wel wille meuge wor? - Daar zou je graag toestemming voor krijgen. Is het niet?
Zek nou ins nie zo an munne kop. - Stop nu eens met je eeuwige gezeur.
Dagge nie gou mokt dagge weg komt. - Nu ben ik kwaad op je. Verdwijn uit m'n gezichtsveld.
Hij vrogt oe de klere van ut lijf. - Hij is van nature uit al zo nieuwsgierig.
Kik ut woar ge an begint keind. - Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Dè meude gij wel zegge. Heur wie ut zeet. - De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet.
Om de dooie dood nie. - Zeker weten van niet.
Dè mins klept an één stuk deur. - Ik zou willen dat ze haar mond eens hield.
Ik viel bijkans van munne groad. - Ik kreeg het zwart voor mijn ogen.
Gelijk hedde. - Ik kan je geen ongelijk geven.
Hij verzupt er in. - Het is duidelijk een maatje te groot voor hem.
Dè het ie ok nie van zun eige. - Dat heeft ie overduidelijk niet van zichzelf.
Dè zoude wel wille meuge wor? - Daar zou je graag toestemming voor krijgen. Is het niet?
Zek nou ins nie zo an munne kop. - Stop nu eens met je eeuwige gezeur.
Dagge nie gou mokt dagge weg komt. - Nu ben ik kwaad op je. Verdwijn uit m'n gezichtsveld.
Hij vrogt oe de klere van ut lijf. - Hij is van nature uit al zo nieuwsgierig.
Kik ut woar ge an begint keind. - Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Dè meude gij wel zegge. Heur wie ut zeet. - De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet.
Om de dooie dood nie. - Zeker weten van niet.
Dè mins klept an één stuk deur. - Ik zou willen dat ze haar mond eens hield.
Ik viel bijkans van munne groad. - Ik kreeg het zwart voor mijn ogen.
Gelijk hedde. - Ik kan je geen ongelijk geven.
Hij verzupt er in. - Het is duidelijk een maatje te groot voor hem.
Dè het ie ok nie van zun eige. - Dat heeft ie overduidelijk niet van zichzelf.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het kan aan mij liggen als ouwe, te kritische, vals zuchtende doedelzak van 54. Dat opa spreekt en preekt uit z'n gewatteerde, comfortabele schommelstoel. Aan zijn pijp lurkend, binnensmonds mompelend dat alles vroeger beter was. Gisteren veel van het jubilerende Lowlands festival gezien en gehoord via internet en televisie. Eigenlijk vrijwel alles. Vandaag weer her en der gehapt en gesnapt via internet. Nogmaals, het kan allemaal aan dit vastgeroest relikwie uit de prehistorische muzikale oudheid zelf liggen. Maar ik heb alleen de bejaarde Iggy Pop (70) zien en horen rocken.
De rest op deze 25ste editie van Lowlands kwam op mij over als een alternatieve Muzikale-Fruitmand of als Arbeidsvitaminen voor hipsters. Heb ook geen geweldige Dance of Electro gehoord. Ben geen expert in dat genre. Het voelde wel allemaal nogal veilig aan. Kan zijn dat ik te veel in Atari Teenage Riot en dergelijke herrie ben blijven hangen. Dat het zelfs voor tieners niet meer ronkend hoeft te rocken of rokend moet rollen. Dat vernieuwen om het vernieuwen juist stilstand of achteruitgang betekent. Hang me daar echter niet aan op. Dat deed Morrissey al met de DJ. Zo, nu eerst een zak Smiths chips opentrekken. Naturel, zoals Iggy The Godfather of Punk.
De rest op deze 25ste editie van Lowlands kwam op mij over als een alternatieve Muzikale-Fruitmand of als Arbeidsvitaminen voor hipsters. Heb ook geen geweldige Dance of Electro gehoord. Ben geen expert in dat genre. Het voelde wel allemaal nogal veilig aan. Kan zijn dat ik te veel in Atari Teenage Riot en dergelijke herrie ben blijven hangen. Dat het zelfs voor tieners niet meer ronkend hoeft te rocken of rokend moet rollen. Dat vernieuwen om het vernieuwen juist stilstand of achteruitgang betekent. Hang me daar echter niet aan op. Dat deed Morrissey al met de DJ. Zo, nu eerst een zak Smiths chips opentrekken. Naturel, zoals Iggy The Godfather of Punk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:
Ik krijg regelmatig het verwijt dat ik te vaak refereer aan het verleden, of dat ik zwelg in nostalgie. Ik zou mezelf eerder een romantische realist of een realistische romanticus willen noemen. Met mijn leeftijd van 54 jaar kan ik putten uit een, soms verstoft, historisch archief van een halve eeuw. Niet dat ik me nog bewust kan herinneren dat in de winter van 1962/1963 de Waal was dichtgevroren, of dat ik nog wel eens terugdenk aan de heroïsche Elfstedentocht die barre winter, waarin Reinier Paping geschiedenis schreef. Die gebeurtenissen staan echter wel op mijn netvlies gebrand. Net zoals de heldendaden van mijn favoriete voetballer, de vergeten Braziliaanse rechtsbuiten Garrincha op de wereldkampioenschappen voetbal van 1958 en 1962. Nooit live mogen aanschouwen of bewust meegemaakt. Wel op één van mijn ontdekkingsreizen naar memorabele sportmomenten ontdekt.
Het zijn meestal eerst de fragmenten die je op tv langs ziet komen die je warm maken. Zelfs als het een bitterkoude Elfstedentocht betreft. Het kunnen ook de verhalen, eventueel uit de eerste hand, in- en uit overlevering zijn. Of krantenartikelen die je enthousiast maken om op onderzoek uit te gaan. Ik ben geen journalist. Ben wel nieuwsgierig van aard en geïnteresseerd in een breed scala aan onderwerpen. Deze week had ik het daar over met mijn maat Jiel, ook uit Zaltbommel en ook een veelschrijver op internet. Dat we beiden informatiejunks zijn, ieder moment hunkerend naar een nieuw shot actualiteit of als geboren hedonisten naar intellectuele bevrediging. Bang iets te missen multitaskten we ons al een slag in de rondte voordat er internet bestond.
We zapten onze vingers blauw. Keken naar twee films tegelijkertijd, ondertussen een gesprek volgend aan de tafel bij Adriaan van Dis. 'Water of wijn'? Vroeg ie altijd aan zijn gasten. W.F. Hermans deed geen water bij de wijn en schoffeerde, hoestend door de zware Gauliose-sigaret, de gastheer van stand. Toen mocht je nog roken in de studio en maakte Johan Cruijff reclame voor Roxy Duel. Dat merk rookte hij op aanraden van zijn huisarts omdat het de gezondste sigaret zou zijn. Op zondag, tijdens "Een Groot Uur U", wel de klok in de gaten houden. Er was nog geen Sierd de Vos die Koekoek zou zeggen, maar om 19.00 begon Studio Sport. Met het bord op schoot keek je naar Koen Verhoef en luisterde je naar Herman Tsjuiphof. De uitslagen kende je al. Want wie luisterde nou niet op Hilversum-1 naar Frits, NEC-NAC - nul-nul, van Turenhout?
Tegenwoordig ken je de uitslagen al voordat Studio Sport begint. Niet door Langs de Lijn en Frits van Turenhout op de radio, maar omdat je er zelf 90 minuten live via de televisie bij bent geweest. Heb je geen zin in het Nederlandse voetbal. Omdat bijvoorbeeld FC Twente tegen Roda JC je geen aantrekkelijk affiche lijkt, zap je naar een andere zender waar Manchester United-Liverpool live is te zien. De mogelijkheden zijn wat dat betreft letterlijk grenzeloos. In de jaren zeventig hoopte ik 's middags dat een Europa Cup wedstrijd van Ajax 's avonds rechtstreeks op tv kwam. Dat was alleen het geval als het stadion uitverkocht was.
Het is niet alleen sport waar je alles rechtstreeks en vrijwel onbeperkt kunt meemaken. Eergisteren was de 40ste sterfdag van Elvis Presley. De naar mijn mening belangrijkste artiest van de vorige eeuw. Ik weet nog dat ik, 14 jaar jong, een dag na zijn overlijden in de krant las dat ie was overleden. Het is een soort herinnering die anderen hebben bij de aanslag en dood van J.F.K. Oftewel John F. Kennedy, de president van Amerika. Velen denken het destijds rechtstreeks te hebben zien gebeuren, terwijl het beroemde Zapruder-filmpje pas veel later opdook.
Het nieuws over Elvis en Kennedy zal zich in Amerika langzaam via de nieuwsbronnen hebben verspreid. In Nederland zullen deze indrukwekkende en schokkende nieuwsfeiten al helemaal met mondjesmaat binnen zijn gedruppeld. Niet dat het per flessenpost de oceaan moest oversteken of per Morse werd doorgeseind, maar zoals het door de recent overleden Chriet Titulaer werd voorspeld ging het toen nog niet. In deze tijd komt het nieuws sneller binnen dan Lucky Luck kon schieten. Ik kan dan ook slecht tegen de uitdrukking: 'In onze tijd.' Wat betekent dat? Het is tegenwoordig mijn tijd, zoals het veertig jaar geleden ook mijn tijd was.
Ik heb soms moeite om met de huidige tijd mee te komen of de technologische ontwikkeling bij te benen. Ik prijs me wel gelukkig de digitale revolutie mee te maken. De kans te hebben vrijwel alles te kunnen volgen, rechtstreeks of op de tijden dat ik zelf wil. De mogelijkheden zijn vrijwel onbeperkt. Ik blijf terugkijken naar het verleden. Ik blijf refereren aan de geschiedenis. Zonder geschiedenis geen heden en geen toekomst. Waar ik vroeger blij was met een LP die ik van mijn zakgeld had gekocht, haal ik nu in een minuut het hele ouevre van de Beatles binnen.
Mensen die zeggen dat er tegenwoordig niks meer op tv is in vergelijking met vroeger hebben geen benul of verdraaien de werkelijkheid. Iedere dag is er wel een klasse documentaire te zien. Iedere dag live topsport. De actualiteit is sneller binnen bereik dan je kunt volgen en sneller dan je ooit hebt vermoed. Je hebt 100 zenders tot je beschikking. Je moet moeite doen om niks interessants te kunnen vinden. Dan is televisie nog een achterhaald medium in vergelijking met de andere mogelijkheden en opties via internet. Toch verheug ik me nu al op de twee uur Lowlandsfestival zometeen op NPO3. Terwijl ik het allang via internet had kunnen bekijken.
Zomergasten van morgenavond bij de VPRO heb ik al aangestreept in de gids. Er zullen genoeg fragmenten te zien zijn die je zelf op You Tube kunt vinden of beelden die inmiddels onder een laag stof liggen. Zomergasten hoef je niet rechtstreeks te kijken. Uitzending gemist is dan ideaal. Laat mij morgenavond nog maar een keer de stoffige romanticus zijn. Rechtstreeks naar het verleden kijkend, in mijn tijd, zonder te zappen en met het bord op schoot.
Mooi geschreven kerel. En " Ja " ik houd mij aan de belofte dat ik nog dit jaar richting je woonplaats kom voor een hapje,drankje en een rustmomentje. 
Next summer.quote:Op woensdag 30 augustus 2017 11:33 schreef Iwanius het volgende:
[..]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Nederlands voetbal
het geroemde, de zege
gejuich kent grenzen
duidelijk verdwenen
gestrompel, de stilte rest
geroezemoes beklijft
geruis, de streling van
de bal in de struiken
de bal, de overwinning
bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was
waar de nederlaag rest
het geroemde, de zege
gejuich kent grenzen
duidelijk verdwenen
gestrompel, de stilte rest
geroezemoes beklijft
geruis, de streling van
de bal in de struiken
de bal, de overwinning
bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was
waar de nederlaag rest
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De onderstaande drie alinea's heb ik op 24 mei in "Een Echte Bommelaar" geplaatst. Het zegt alles over de persoon waar ik het nu weer over wil hebben. Het was de dag van de Europa Cup Finale Ajax-Manchester United........
'Een authentiek, echte Bommelaar geeft vanavond voorrang aan z'n vriendin boven zijn andere grote liefde, Ajax. Al een tijd geleden hebben ze kaartjes voor een theatervoorstelling van Tineke Schouten gekocht. Ik ken Ben al meer dan veertig jaar, als klasgenoot op de middelbare school en als voetballers vanaf onze jeugdjaren. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.
Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, tevens fan van Ajax. Zijn zoon Jan Hein een waardig opvolger bij FC Den Bosch. Ik denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer of in het stadion. Al heet Tineke ook Schouten.
Ben is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over twintig jaar misschien pas weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.'
Helaas mocht het die avond niet zo zijn, en verloor Ajax kansloos van de grootmacht uit Engeland.
Het was eigenlijk een ongelijke strijd. De kapitaalkrachtige club uit de grootste competitie ter wereld, tegen de club met een rijk verleden, maar met een heden zonder vergelijkbare financiële mogelijkheden. Het palmares van Ajax is vele malen groter dan de toch niet kleine erelijst van Manchester United. Daar wordt tegenwoordig echter niet meer naar gekeken. Het gaat om het grote geld. Wie geld heeft, heeft het voor het zeggen. De minder bedeelden hebben het nakijken.
Romantiek en tradities tellen bijna niet meer in de harde voetbalwereld. De ziel van een club wordt verkocht aan Arabische sjeiks of megalomane Amerikaanse golddiggers. Het hart van goud heeft plaats moeten maken voor de goudstaven op de bank. Daarom ging mijn romantische voetbalhart die woensdag in mei open. Mijn en Bennies club trad tegen alle voorspellingen aan in een Europa Cup Finale. Vier gouden sterren prijkten op het shirt en de borst van "onze" spelers. Ik was trots op mijn cluppie. Net zoals ik voor de wedstrijd trots was op Ben zijn beslissing te kiezen voor Antoinette en Tineke.
Hoe de voorstelling die avond is geweest weet ik niet. Wat ik wel weet is wie er die avond in het theater heeft gewonnen. Dat was een echte Ajacied, die niet voor eigen gewin ging maar voorrang gaf aan zijn gevoel voor schoonheid. Hij zal achteraf teleurgesteld zijn geweest over het resultaat van Ajax in de finale. Hij wist toen nog niet dat ie zelf voor een veel grotere strijd zou komen te staan. Een oneerlijk gevecht, een gevecht dat in de oudheid in een arena werd gestreden.
Ik had zijdelings iets vernomen, wist niet wat er nu daadwerkelijk aan de hand was. Toen ik zijn FaceBook pagina las schrok ik. Heb hem onmiddellijk gemaild en waar ik bang voor was klopte. Bennie was er open, eerlijk en duidelijk over. Ik hoef het woord niet te gebruiken. Doe ik ook liever niet. Het is al hard genoeg. Vrijwel iedereen heeft er mee te maken gehad, of ervaart het nog steeds. Ik voelde de woede opkomen, waarom deze goedzak dit moest treffen. Hij gaat de strijd aan en zal er voor vechten vertelde ie me.
Ik weet zeker dat ik mede namens vele Bommelaren en anderen spreek als ik zeg dat we aan hem denken. Hoe triviaal die opmerking ook is. Hoe machteloos we ook zijn, we hopen dat deze joviale sportman en warme persoonlijkheid de wedstrijd van zijn leven gaat winnen. Het heet niet voor niets het Theater van de Lach. Als Ajacied mag ie eindelijk met zijn kameraden hand in hand lopen.
Ga er voor goudhaantje. Om met Bennie zelf te spreken: 'Kom op vriend, maat, kul. Je kunt het. Je gaat deze tegenstander glorieus verslaan.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 06-09-2017 23:34:38 ]
'Een authentiek, echte Bommelaar geeft vanavond voorrang aan z'n vriendin boven zijn andere grote liefde, Ajax. Al een tijd geleden hebben ze kaartjes voor een theatervoorstelling van Tineke Schouten gekocht. Ik ken Ben al meer dan veertig jaar, als klasgenoot op de middelbare school en als voetballers vanaf onze jeugdjaren. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.
Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, tevens fan van Ajax. Zijn zoon Jan Hein een waardig opvolger bij FC Den Bosch. Ik denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer of in het stadion. Al heet Tineke ook Schouten.
Ben is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over twintig jaar misschien pas weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.'
Helaas mocht het die avond niet zo zijn, en verloor Ajax kansloos van de grootmacht uit Engeland.
Het was eigenlijk een ongelijke strijd. De kapitaalkrachtige club uit de grootste competitie ter wereld, tegen de club met een rijk verleden, maar met een heden zonder vergelijkbare financiële mogelijkheden. Het palmares van Ajax is vele malen groter dan de toch niet kleine erelijst van Manchester United. Daar wordt tegenwoordig echter niet meer naar gekeken. Het gaat om het grote geld. Wie geld heeft, heeft het voor het zeggen. De minder bedeelden hebben het nakijken.
Romantiek en tradities tellen bijna niet meer in de harde voetbalwereld. De ziel van een club wordt verkocht aan Arabische sjeiks of megalomane Amerikaanse golddiggers. Het hart van goud heeft plaats moeten maken voor de goudstaven op de bank. Daarom ging mijn romantische voetbalhart die woensdag in mei open. Mijn en Bennies club trad tegen alle voorspellingen aan in een Europa Cup Finale. Vier gouden sterren prijkten op het shirt en de borst van "onze" spelers. Ik was trots op mijn cluppie. Net zoals ik voor de wedstrijd trots was op Ben zijn beslissing te kiezen voor Antoinette en Tineke.
Hoe de voorstelling die avond is geweest weet ik niet. Wat ik wel weet is wie er die avond in het theater heeft gewonnen. Dat was een echte Ajacied, die niet voor eigen gewin ging maar voorrang gaf aan zijn gevoel voor schoonheid. Hij zal achteraf teleurgesteld zijn geweest over het resultaat van Ajax in de finale. Hij wist toen nog niet dat ie zelf voor een veel grotere strijd zou komen te staan. Een oneerlijk gevecht, een gevecht dat in de oudheid in een arena werd gestreden.
Ik had zijdelings iets vernomen, wist niet wat er nu daadwerkelijk aan de hand was. Toen ik zijn FaceBook pagina las schrok ik. Heb hem onmiddellijk gemaild en waar ik bang voor was klopte. Bennie was er open, eerlijk en duidelijk over. Ik hoef het woord niet te gebruiken. Doe ik ook liever niet. Het is al hard genoeg. Vrijwel iedereen heeft er mee te maken gehad, of ervaart het nog steeds. Ik voelde de woede opkomen, waarom deze goedzak dit moest treffen. Hij gaat de strijd aan en zal er voor vechten vertelde ie me.
Ik weet zeker dat ik mede namens vele Bommelaren en anderen spreek als ik zeg dat we aan hem denken. Hoe triviaal die opmerking ook is. Hoe machteloos we ook zijn, we hopen dat deze joviale sportman en warme persoonlijkheid de wedstrijd van zijn leven gaat winnen. Het heet niet voor niets het Theater van de Lach. Als Ajacied mag ie eindelijk met zijn kameraden hand in hand lopen.
Ga er voor goudhaantje. Om met Bennie zelf te spreken: 'Kom op vriend, maat, kul. Je kunt het. Je gaat deze tegenstander glorieus verslaan.'
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 06-09-2017 23:34:38 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Alles bij elkaar, maakt nog geen geheel.
Later is niet te laat, tenzij haastig gespoed.
Het leven is waarachtig, levensvreugde een leugen.
Betrouwbaar ben je pas, als je oprecht uit de pas loopt.
Het gehucht zucht, onder de uitbestede dorpeling.
De uitzondering wordt daargelaten, waar de riem wordt bevestigd.
Later is niet te laat, tenzij haastig gespoed.
Het leven is waarachtig, levensvreugde een leugen.
Betrouwbaar ben je pas, als je oprecht uit de pas loopt.
Het gehucht zucht, onder de uitbestede dorpeling.
De uitzondering wordt daargelaten, waar de riem wordt bevestigd.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Eén keer naar Lloret de Mar op vakantie geweest. Ik was nog jong, onbedorven en op ontdekkingsreis in de voor de jonge Herman nog open liggende, woelige baren en onontgonnen wereld. Dus vergeef me. Het ergste waren de Britse toeristen. Terwijl het al een, ondanks m'n geweldige Bommelse vrienden Johan en kees, geen echte Frits Bommelse vakantieman vakantie was. Voelde me ontheemd tussen de Tokkies uit allerlei Europese culturen. Daar spanden de Britse eilanders nog eens de kroon bovenop. Later op Terschelling gelukkig andere eilanders leren kennen. De woelige baren waren naar dat waddeneiland beter te bevaren. Natuurlijk ook met Kees en Johan. Andere schavuiten uit Bommel meerden ook aan. Dat zat wel snor, zou Chiel Montagne hebben gezegd.
Eenmaal op volle toeren, met losse groeven in het gezicht door het stappen de dag ervoor, 's avonds met Johan en Kees een pilsje halen in de hotellobby. Werd ik aan de bar, als donker gebruinde adonis, met golvende, gekrulde lokken, gedrapeerd over de breedste schouders en in het bezit van betoverend mooie, diep blauwe ogen, aangesproken. Of ik slachtvee keurend jurylid wilde zijn, bij een internationale miss-verkiezing die avond in de feestzaal van het hotel.
Met klapbordjes en cijfertjes op m'n schoot, kwamen de bakvissen één voor één, wiebelend op hoge hakjes langs geparadeerd. Ze kibbelingden onderling alsof het een lieve lust voor lustobjecten was. Het schoot niet echt op, het klappen bleef dan ook achterwege. Redelijk lekkere meiden, zat geen graatmagere tussen. Dat dan weer wel. Op twee na. Die waren aangeschoten. Zeg maar ladderzat. Spierwit bovendien. Ze leken wel opgetuigd door Majoor Boszhard van het Leger des Heils, op weg naar een kledinginzameling in de Sint Maartens kerk van Zaltbommel. De ladders in de zwarte kousen waren duidelijk niet voor het zingen uit de kerk gekomen. Aangeschoten wild op het kerstdiner van Bonny St. Claire zou zich er voor hebben geschaamd.
Ik keek naar m'n Duitse collega-jurylid. Ik was op de hoogte van het Duitse beoordelingssysteem. In ons buurland is een 1 uitmuntend en een 5 zeer onvoldoende. Ik wist ook dat de gemiddelde Duitser een gebrek aan humor niet kan camoufleren. Al komen er tien Duitse Majoor Boszhards, met naald en draad, plankgas door de haarspeldbocht gescheurd. Lachgas zal er nodig blijven. Even genoeg gas gebruikt nu. Zand over het verleden. Het heden is op het strand van Zandvoort al zwaar genoeg. Met al die toeristen die de geschiedenis blijven opgraven.
Ik gaf de lelijkste en meest dronken Engelse van het stel een dikke 10. Mijn jurygenoot uit Duitsland keek goedkeurend naar m'n bordje, en hield in de veronderstelling dat ie de zwaarste onvoldoende gaf, ook het bordje met nummer 10 omhoog. Het overwinningskroontje zal haar vast goed hebben gestaan. Daar heb ik die avond en nacht echter niks meer van meegekregen. Ik was te druk om deelneemster nummer 4, ik meen uit Bilthoven, het hof te maken. Kees en Johan waren kroongetuigen. Majoor opa Kees ligt tegenwoordig met zijn schip aangemeerd in de Waalhaven van Zaltbommel. Ik kijk vanuit m'n hofje uit het raam, en zie de schitterende Sint Maartens kerk.
En Johan? Johan kijkt goedkeurend toe. Als de Vliegende Hollander, redding brengend op het Sint Maartens eiland.
Eenmaal op volle toeren, met losse groeven in het gezicht door het stappen de dag ervoor, 's avonds met Johan en Kees een pilsje halen in de hotellobby. Werd ik aan de bar, als donker gebruinde adonis, met golvende, gekrulde lokken, gedrapeerd over de breedste schouders en in het bezit van betoverend mooie, diep blauwe ogen, aangesproken. Of ik slachtvee keurend jurylid wilde zijn, bij een internationale miss-verkiezing die avond in de feestzaal van het hotel.
Met klapbordjes en cijfertjes op m'n schoot, kwamen de bakvissen één voor één, wiebelend op hoge hakjes langs geparadeerd. Ze kibbelingden onderling alsof het een lieve lust voor lustobjecten was. Het schoot niet echt op, het klappen bleef dan ook achterwege. Redelijk lekkere meiden, zat geen graatmagere tussen. Dat dan weer wel. Op twee na. Die waren aangeschoten. Zeg maar ladderzat. Spierwit bovendien. Ze leken wel opgetuigd door Majoor Boszhard van het Leger des Heils, op weg naar een kledinginzameling in de Sint Maartens kerk van Zaltbommel. De ladders in de zwarte kousen waren duidelijk niet voor het zingen uit de kerk gekomen. Aangeschoten wild op het kerstdiner van Bonny St. Claire zou zich er voor hebben geschaamd.
Ik keek naar m'n Duitse collega-jurylid. Ik was op de hoogte van het Duitse beoordelingssysteem. In ons buurland is een 1 uitmuntend en een 5 zeer onvoldoende. Ik wist ook dat de gemiddelde Duitser een gebrek aan humor niet kan camoufleren. Al komen er tien Duitse Majoor Boszhards, met naald en draad, plankgas door de haarspeldbocht gescheurd. Lachgas zal er nodig blijven. Even genoeg gas gebruikt nu. Zand over het verleden. Het heden is op het strand van Zandvoort al zwaar genoeg. Met al die toeristen die de geschiedenis blijven opgraven.
Ik gaf de lelijkste en meest dronken Engelse van het stel een dikke 10. Mijn jurygenoot uit Duitsland keek goedkeurend naar m'n bordje, en hield in de veronderstelling dat ie de zwaarste onvoldoende gaf, ook het bordje met nummer 10 omhoog. Het overwinningskroontje zal haar vast goed hebben gestaan. Daar heb ik die avond en nacht echter niks meer van meegekregen. Ik was te druk om deelneemster nummer 4, ik meen uit Bilthoven, het hof te maken. Kees en Johan waren kroongetuigen. Majoor opa Kees ligt tegenwoordig met zijn schip aangemeerd in de Waalhaven van Zaltbommel. Ik kijk vanuit m'n hofje uit het raam, en zie de schitterende Sint Maartens kerk.
En Johan? Johan kijkt goedkeurend toe. Als de Vliegende Hollander, redding brengend op het Sint Maartens eiland.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
