LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Ze kennen me toch wel.quote:Op woensdag 14 juni 2017 11:35 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Haal je eindelijk de lokale krant, zit er geen foto bij
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er was geen ontsnappen aan, ook hem trof die onrechtvaardige klote ziekte. Woonde net zoals ik op dit rustieke, gemoedelijke, mooie hofje in "de stad." Jack was naast al 35 jaar een maat, de laatste 15 jaar m'n bijna buurman. Een echte Bommelaar. Wie kende hem niet ? Hij was pas 54. Voor iemand van 20 lijkt dat best wel op leeftijd. Als je zelf eenmaal in die leeftijdscategorie vertoeft, sta je er niet eens bij stil dat je al een halve eeuw rondhangt op deze aardkloot. Er komen steeds meer herinneringen bij, de toekomst wordt steeds korter. Jack en ik hebben altijd bij het moment geleefd, deden niet aan carrière-planning, hadden geen uitzet gespaard, zagen wel wat er in het verschiet lag. Soms hadden we minder contact. Dan woonde ie in Den Bosch of had verkering. Altijd kruisten onze wegen elkaar weer.
Onze binding lag voornamelijk in de muziek en sport. Daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop of Werchter. Genieten van U2, Elvis Costello, Simple Minds of Iggy Pop. Jack was echter een pionier. Als je iedereen moet geloven hebben The Sex Pistols en Nirvana in de Kuip gespeeld, zoveel mensen beweren dat ze er bij waren. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tattoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Had veel kennissen en vrienden in het muziekwereldje. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), Hielp de organisaties van PaasPop en Dynamo Open Air, was ICT-er, taxichauffeur en onbezoldigd levensgenieter. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor een concert naar keuze of voor Ajax-Celtic. Jack was je man.
De Bommelse groep was hem een keer kwijt op PaasPop in Schijndel. Hoorden we plots zijn bulderende lach. Op het geluid af gegaan. Stond ie in een kliko de omstanders te vermaken. Genietend van de aandacht. Dat was ook het contrast. Waren we één op één hadden we ook serieuze "gesprekken." Hij keek net zo graag naar het politieke vragenuurtje op dinsdagmiddag, als naar een hardcore concert.
'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast hem op de snelweg, op weg naar TC Matic en Claw Boys Claw. Met Jackie naar het alternative festival 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam. Genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Party en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt kaasje voor hem. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.
Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met anderen naar Ajax kijken, de snelle korte contacten. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Via zijn moeke kreeg ik z'n computer. Zijn beeldscherm had ik al. Kennis van me heeft hem opgeschoond en gebruiksklaar gemaakt. Reten snel en up to date. Net zo snel als ie geleefd heeft. De stofwolken die hij achter liet leken wel die van Parijs Roubaix.
Jackie ging veel te vroeg van ons heen. Hij heeft er alles uitgehaald wat mogelijk was. Nooit een saai moment met hem. Markante persoonlijkheid die geen onderscheid maakte tussen personen. Je moest maar dealen met hoe hij was. Hij heeft in het verleden een Amerikaanse muzikant bijgestaan die op tournee in Europa in Nederland zwaargewond was geraakt. Op de uitvaart was de hele band aanwezig. Speciaal overgekomen uit Amerika. Typerend. Ook Olympisch kampioen mountainbiken Bart Brentjes was aanwezig.
Twee verschillende werelden die elkaar vonden. Daarom was het ook altijd mooi om Jack met Marcel te zien. De Rat was zijn boezemvriend. Onafscheidelijk.
Zijn schaterlach was aanlokkelijk en aantrekkelijk voor iedereen. Zelfs al moesten ze er voor uit Amerika komen. Wat ie in zijn leven heeft gegeven, kreeg ie met omgekeerde post terugbetaald. Uit respect en dik verdiend.
So Long Jackie.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 14-06-2017 20:25:09 ]
Onze binding lag voornamelijk in de muziek en sport. Daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop of Werchter. Genieten van U2, Elvis Costello, Simple Minds of Iggy Pop. Jack was echter een pionier. Als je iedereen moet geloven hebben The Sex Pistols en Nirvana in de Kuip gespeeld, zoveel mensen beweren dat ze er bij waren. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tattoo's. Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Had veel kennissen en vrienden in het muziekwereldje. Was werkzaam als roadmanager voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock, Pussy Riot), Hielp de organisaties van PaasPop en Dynamo Open Air, was ICT-er, taxichauffeur en onbezoldigd levensgenieter. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor een concert naar keuze of voor Ajax-Celtic. Jack was je man.
De Bommelse groep was hem een keer kwijt op PaasPop in Schijndel. Hoorden we plots zijn bulderende lach. Op het geluid af gegaan. Stond ie in een kliko de omstanders te vermaken. Genietend van de aandacht. Dat was ook het contrast. Waren we één op één hadden we ook serieuze "gesprekken." Hij keek net zo graag naar het politieke vragenuurtje op dinsdagmiddag, als naar een hardcore concert.
'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast hem op de snelweg, op weg naar TC Matic en Claw Boys Claw. Met Jackie naar het alternative festival 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam. Genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Party en Texecolina Jones.
Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt kaasje voor hem. Net zoals ie voor de tournees met Pussy Riot in de wieg was gelegd.
Ik mis hem nu al een tijdje, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met anderen naar Ajax kijken, de snelle korte contacten. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Via zijn moeke kreeg ik z'n computer. Zijn beeldscherm had ik al. Kennis van me heeft hem opgeschoond en gebruiksklaar gemaakt. Reten snel en up to date. Net zo snel als ie geleefd heeft. De stofwolken die hij achter liet leken wel die van Parijs Roubaix.
Jackie ging veel te vroeg van ons heen. Hij heeft er alles uitgehaald wat mogelijk was. Nooit een saai moment met hem. Markante persoonlijkheid die geen onderscheid maakte tussen personen. Je moest maar dealen met hoe hij was. Hij heeft in het verleden een Amerikaanse muzikant bijgestaan die op tournee in Europa in Nederland zwaargewond was geraakt. Op de uitvaart was de hele band aanwezig. Speciaal overgekomen uit Amerika. Typerend. Ook Olympisch kampioen mountainbiken Bart Brentjes was aanwezig.
Twee verschillende werelden die elkaar vonden. Daarom was het ook altijd mooi om Jack met Marcel te zien. De Rat was zijn boezemvriend. Onafscheidelijk.
Zijn schaterlach was aanlokkelijk en aantrekkelijk voor iedereen. Zelfs al moesten ze er voor uit Amerika komen. Wat ie in zijn leven heeft gegeven, kreeg ie met omgekeerde post terugbetaald. Uit respect en dik verdiend.
So Long Jackie.
[ Bericht 1% gewijzigd door tong80 op 14-06-2017 20:25:09 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In de jaren 80 bereikte de Nederlandstalige muziek zijn hoogtepunt. Er waren geen Toppers nodig om te scoren bij het grote publiek. Geen collectes voor het Goede Doel of bands die een toontje lager zongen in het voorprogramma van Doe Maar. Eric Mesie van de band Toontje Lager danste zelfs stiekem met je. Meisjes waren verliefd op Eric Mesie. Zoals de huidige jeugd droomt over Lionel Messi.
Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'
Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij.
Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.
De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.
Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toontje zingt definitief een toontje hoger.
Ik weet niet of Messi kan koken. Ik weet niet of Eric Mesie kon voetballen. Wat ik wel weet is dat Toontje Lager zijn tijd ver vooruit was. Het mes snijdt aan twee kanten, is de uitdrukking. Als een Stanley Messi was ie er plots. Een voetbaldier in hart en nieren opende een paar maanden geleden een restaurant in hartje Bommel. Wat ie op zijn lever had weet niemand. Hij durfde deze operatie wel aan. Toontje hoger werd het. Niet te veel noten op zijn zang. Gewoon, 'Toontje in de stad.'
Toon Heesbeen had al een populaire friettent. Een goed lopende zelfs. Wel buiten "De Stad." Kwam er plots de kans die hij niet mocht laten schieten. Op de hoek van de Omhoeken kwam er een pand vrij, een pand waar een pizzeria in gehuisvest was. Vlakbij begrafenisondernemer Klijmij.
Dus het hoekje omgaan moest geen probleem zijn dacht Toon.
De gedurfde stap die Toon ondernam bleek zoden aan de dijk te zetten. Het liep onmiddellijk. Nu, na een paar maanden, kun je zeggen dat het loopt als een trein. Waar de service tegenwoordig op het station ver te zoeken is, heeft Toontje alles op de rails. Laagdrempelig, geen poeha, geen aanstellerites, toch met klasse. Een betaalbare maaltijd van kwaliteit, een ruime kaart om uit te kiezen. Van Steak tot schnitzel, van sandwich tot koffie verkeerd.
Toontje heeft geen verkeerde keus gemaakt. Bommel is een klasse restaurant rijker. Margé, zijn vrouw, is het stralende middelpunt. Een hostes die ieder restaurant zich zou wensen. Onbereikbaar voor Eric Mesie, moet ie maar niet stiekem dansen. Toontje zingt definitief een toontje hoger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Romy, de echtgenote van presentator Arie Boomsma (43), heeft zich dit weekend groen en geel geërgerd aan de ophef over een foto die haar man op Instagram zette. Op het vakantiekiekje is Arie te zien met hun dochtertje Bobby Jo. Op borst - en tepelhoogte zijn bij het meisje drie beschermende bloemetjes gemonteerd. De reacties daarop variëren van 'goede actie' tot 'zo accentueer je juist dat iets verborgen moet blijven'.
Na een pittige discussie tussen Arie's en Romy's volgers op Instagram, kwam Romy vandaag met een uitgebreide reactie. Volgens Romy hebben zij en Arie de tepeltjes van hun op 1 februari 2016 geboren dochtertje Bobby Jo bewust bedekt. ,,Niet omdat we anti-tepels zijn. Integendeel! Wel, omdat dit voor ons voelt als het beschermen van haar kleine lijfje voor ogen die er op een verkeerde manier naar zouden kunnen kijken'', benadrukt Romy Boomsma.
Volgens Romy wemelt het op internet en sociale media van de rechtenvrije foto's waarmee iedereen die dat wil iets kan doen. Goed of slecht. Romy, zo stelt ze, is geen tegenstander van dat delen. Maar er zijn in haar ogen wel grenzen. Over de ophef die ontstond over Arie's gephotoshopte Instagramfoto zegt ze: ,,Wat ik er lastig aan vind is dat je ergens het gevoel hebt je te moeten verantwoorden, te vermelden waarom je bepaalde keuzes maakt.'' Dat heeft volgens haar niks te maken heeft met seksualisering van de vrouwenborst in de huidige maatschappij. ,,Wel met hoe om te gaan met internet en onze kinderen.''
Negativiteit
De echtgenote van Arie vindt het in zijn algemeenheid lastig om te bepalen wat ze wel of niet moet delen met de buitenwacht. Hoe dan ook verbaast ze zich over de negativiteit die na de foto over haar en Arie is uitgestort. ,,De keerzijde van internet en social media vind ik dat mensen de behoefte voelen hun negativiteit ongevraagd naar buiten te gooien. De anonimiteit maakt dat ze 'durven' want ik kan me niet voorstellen dat ze dit ook zouden doen als ze voor je staan. Dat zou ik pas echt verfrissend en eerlijk vinden'', aldus Romy.
Arie neukte pas de eerste keer tijdens de huwelijksnacht met zijn echtgenote. Of beiden daarvoor hebben gemasturbeerd is niet bekend. God's wil beheerst zijn leven. Die wil niet hebben dat je links en rechts je leuter in een gleuf stopt. Je moet eerst trouw zweren aan je partner, en dan ook nog eens op papier vastgelegd. De getuigen die noodzakelijk zijn om het huwelijk te rechtvaardigen worden niet geacht toe te zien bij de ontmaagding van de bruid.
De godsdienstige Arie, de man die zijn bruid het hof maakte, leeft nadat ie voor het eerst klaarkwam, in het paradijs. Het Hof van Eden werd zijn tweede bestemming. Edoch. de tepelhof bleef verboden terrein. Zijn dochtertje van zes bleek tepels te hebben. Arie schrok zich dood en camoufleerde ze met de zachtste bloemen. De gedachten van ons aller, godvruchtige, Arie zijn zo vunzig dat de onschuldige tepeltjes van zijn dochter hem aan seks doen denken.
Ik kan me nog een scene herinneren uit de documentaire over de briljante autist Kees. Die vroeg aan zijn moeder of een foto uit een reclamefolder wel mocht. Er was een spelend, naakt meisje te zien. Zijn moeder stelde hem gerust. Kees opgelucht en tevreden. Arie Boomsma is niet gerust te stellen. Die heeft geïndoctrineerd als ie is door zijn godsdienst een vertroebeld beeld van seksualiteit. Ziet in de tepels van zijn dochter van 6 iets aanstootgevends. Herman Brood werd ooit mooi gefilmd met zijn 6-jarige dochter. Samen in bad. De tepeltjes van Lola prominent in beeld. Bij Brood kwam als kunstenaar niet één moment seksualiteit in zijn gedachte. Gruwelijk zijn de zielige zielen knijpers. De walgelijken van geest, de schijnheilige Arie Boomsma's. Prekend voor de kat zijn kut.
Na een pittige discussie tussen Arie's en Romy's volgers op Instagram, kwam Romy vandaag met een uitgebreide reactie. Volgens Romy hebben zij en Arie de tepeltjes van hun op 1 februari 2016 geboren dochtertje Bobby Jo bewust bedekt. ,,Niet omdat we anti-tepels zijn. Integendeel! Wel, omdat dit voor ons voelt als het beschermen van haar kleine lijfje voor ogen die er op een verkeerde manier naar zouden kunnen kijken'', benadrukt Romy Boomsma.
Volgens Romy wemelt het op internet en sociale media van de rechtenvrije foto's waarmee iedereen die dat wil iets kan doen. Goed of slecht. Romy, zo stelt ze, is geen tegenstander van dat delen. Maar er zijn in haar ogen wel grenzen. Over de ophef die ontstond over Arie's gephotoshopte Instagramfoto zegt ze: ,,Wat ik er lastig aan vind is dat je ergens het gevoel hebt je te moeten verantwoorden, te vermelden waarom je bepaalde keuzes maakt.'' Dat heeft volgens haar niks te maken heeft met seksualisering van de vrouwenborst in de huidige maatschappij. ,,Wel met hoe om te gaan met internet en onze kinderen.''
/http://metronieuws.tcdn.nl/field/gallery/4206865dffe6cc6e76e5f4ab835d1e11-1414580930.jpg)
Negativiteit
De echtgenote van Arie vindt het in zijn algemeenheid lastig om te bepalen wat ze wel of niet moet delen met de buitenwacht. Hoe dan ook verbaast ze zich over de negativiteit die na de foto over haar en Arie is uitgestort. ,,De keerzijde van internet en social media vind ik dat mensen de behoefte voelen hun negativiteit ongevraagd naar buiten te gooien. De anonimiteit maakt dat ze 'durven' want ik kan me niet voorstellen dat ze dit ook zouden doen als ze voor je staan. Dat zou ik pas echt verfrissend en eerlijk vinden'', aldus Romy.
Arie neukte pas de eerste keer tijdens de huwelijksnacht met zijn echtgenote. Of beiden daarvoor hebben gemasturbeerd is niet bekend. God's wil beheerst zijn leven. Die wil niet hebben dat je links en rechts je leuter in een gleuf stopt. Je moet eerst trouw zweren aan je partner, en dan ook nog eens op papier vastgelegd. De getuigen die noodzakelijk zijn om het huwelijk te rechtvaardigen worden niet geacht toe te zien bij de ontmaagding van de bruid.
De godsdienstige Arie, de man die zijn bruid het hof maakte, leeft nadat ie voor het eerst klaarkwam, in het paradijs. Het Hof van Eden werd zijn tweede bestemming. Edoch. de tepelhof bleef verboden terrein. Zijn dochtertje van zes bleek tepels te hebben. Arie schrok zich dood en camoufleerde ze met de zachtste bloemen. De gedachten van ons aller, godvruchtige, Arie zijn zo vunzig dat de onschuldige tepeltjes van zijn dochter hem aan seks doen denken.
Ik kan me nog een scene herinneren uit de documentaire over de briljante autist Kees. Die vroeg aan zijn moeder of een foto uit een reclamefolder wel mocht. Er was een spelend, naakt meisje te zien. Zijn moeder stelde hem gerust. Kees opgelucht en tevreden. Arie Boomsma is niet gerust te stellen. Die heeft geïndoctrineerd als ie is door zijn godsdienst een vertroebeld beeld van seksualiteit. Ziet in de tepels van zijn dochter van 6 iets aanstootgevends. Herman Brood werd ooit mooi gefilmd met zijn 6-jarige dochter. Samen in bad. De tepeltjes van Lola prominent in beeld. Bij Brood kwam als kunstenaar niet één moment seksualiteit in zijn gedachte. Gruwelijk zijn de zielige zielen knijpers. De walgelijken van geest, de schijnheilige Arie Boomsma's. Prekend voor de kat zijn kut.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wilde het over een echte Bommelaar hebben....Kees de Bil.
In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.
Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poort jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!
Vijf jaar na de zesde Bommelrevu, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel.
Werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.
Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen.
Moeke is heelhuids thuisgekomen. Heb toestemming gevraagd voor dit topic. Als ze het er niet mee eens zou zijn geweest had ik hem toch gepost.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.
In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.
Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poort jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project, maar gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!
Vijf jaar na de zesde Bommelrevu, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd Tijden in Beeld met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd!
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, in haar scootmobiel.
Werd gered door Kees en zijn Mini vanmiddag. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant van Bommel.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's alsof ze er niet meer woont, er RustWat al 20 jaar dicht is. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees.
Mini ging het verkeer zwaaiend regelen. Auto's stoppen. Kees met alle kracht die hij in zijn lichaam had m'n moeke de Steenweg over helpen.
Moeke is heelhuids thuisgekomen. Heb toestemming gevraagd voor dit topic. Als ze het er niet mee eens zou zijn geweest had ik hem toch gepost.
Bescheiden mensen en bescheiden Echte Bommelaars mogen ook in het zonnetje worden gezet. Geweldig Kees. Geniet altijd van je posts. Relativeren laten we effe aan anderen over. Let the music play. En m'n moeke schitteren. Echte Bommelaars verdienen dat.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Wilde het over een echte Bommelaar hebben....Kees de Bil.
Begin jaren 80 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-Revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in zang, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm samen te smeten en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-Revue aan een serie vierjaarlijkse theater voorstellingen in De Poorterij. Voorstellingen waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, een bijdrage aan gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Dat zat wel snor. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie natuurlijk gezag uit. Zeg maar zoals charismatische types als Jan Peter Balkenende, Frank de Grave en Bonny st. Claire. Op zijn boerenfluitjes had en heeft ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij. Mijn moeke heeft met vrijwel alle uitvoeringen meegedaan. Volgens mij alleen niet als ballerina geloof ik.
Echter na zes keer een Bommel-Revue op de planken kwam de inmiddels traditionele Bommelse show op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-Revue verhinderden de voortzetting van de inmiddels ingeburgde theatervoorstelling. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd. Het lage pitje sluimerde nog net heet genoeg om het vuur weer aan te wakkeren
Een aantal jaren na de zesde Bommel-Revue droeg het oude bestuur de brandende fakkel over aan een nieuw bestuur. In november 2007 werd "Tijden in Beeld" met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig door haar scootmobiel Fittipaldi.
Ze werd een paar jaar geleden "gered" door Kees en zijn Mini. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden met hun mobieltje. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant na afloop van een geslaagd optreden naar het publiek.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er niet meer woonde, daar klopte iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstane file aan en gaf daarna gas. Zijn vrouw ging zwaaiend het verkeer regelen, ze dirigerend naar een pitsstop. Kees ging moeke de Steenweg over helpen. Alleen het commentaar van Olav Mol ontbrak nog. Kees woont alweer een tijdje in Spanje. Ma is nog steeds de held van het Bommelse stratencircuit en de Bommel-Revue geeft nog steeds maximale kansen aan jonge talenten.
Begin jaren 80 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-Revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in zang, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm samen te smeten en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-Revue aan een serie vierjaarlijkse theater voorstellingen in De Poorterij. Voorstellingen waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, een bijdrage aan gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Dat zat wel snor. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie natuurlijk gezag uit. Zeg maar zoals charismatische types als Jan Peter Balkenende, Frank de Grave en Bonny st. Claire. Op zijn boerenfluitjes had en heeft ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij. Mijn moeke heeft met vrijwel alle uitvoeringen meegedaan. Volgens mij alleen niet als ballerina geloof ik.
Echter na zes keer een Bommel-Revue op de planken kwam de inmiddels traditionele Bommelse show op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-Revue verhinderden de voortzetting van de inmiddels ingeburgde theatervoorstelling. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd. Het lage pitje sluimerde nog net heet genoeg om het vuur weer aan te wakkeren
Een aantal jaren na de zesde Bommel-Revue droeg het oude bestuur de brandende fakkel over aan een nieuw bestuur. In november 2007 werd "Tijden in Beeld" met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd
Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig door haar scootmobiel Fittipaldi.
Ze werd een paar jaar geleden "gered" door Kees en zijn Mini. Haar scootmobieltje begaf het. Kinderen zijn tegenwoordig al handen-en tandenloos als ze geen Pokémon kunnen vinden met hun mobieltje. Moeke stond echter midden op de Steenweg stil. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar deze prinses als de koningsmuzikant na afloop van een geslaagd optreden naar het publiek.
Echter, 50 meter verderop bedacht ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er niet meer woonde, daar klopte iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstane file aan en gaf daarna gas. Zijn vrouw ging zwaaiend het verkeer regelen, ze dirigerend naar een pitsstop. Kees ging moeke de Steenweg over helpen. Alleen het commentaar van Olav Mol ontbrak nog. Kees woont alweer een tijdje in Spanje. Ma is nog steeds de held van het Bommelse stratencircuit en de Bommel-Revue geeft nog steeds maximale kansen aan jonge talenten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mijn maatje Lin en zijn Marktzicht.
Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.
Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de muur zoals in de Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.
Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'
Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.
Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.
Een aantal jaar geleden ben ik begonnen als succesvol culinair recensent over de horeca in Zaltbommel. Mijn allereerste recensie ging over cafetaria Marktzicht. Ik had mijn bestemming gevonden. De eerste prille stapjes op de Markt werden gewaardeerd en het begon te lopen. In de loop der jaren heb ik mezelf dan ook overtroffen en ontwikkeld tot de maatstaf van de culinaire journalistiek. Ik leg de lat inmiddels zo hoog voor mezelf dat zelfs Vincent Bijlo blindelings, zonder poolshoogte te nemen bij andere recensenten, op mijn adviezen vertrouwd.
Marktzicht heeft inmiddels een nieuwe uitbater, Lin genaamd. Pa Lin en Ma Kreel komen oorspronkelijk uit China. Hoe ze ooit in het kleine Nederland zijn beland vanuit China, een land met anderhalf miljard inwoners is me een raadsel. Lin zelf is geen raadsel. Lin is de openheid zelve. Klanten staan te dringen om een Selfie met hem te maken. Hij heeft geen muur om zich heen. Het enige dat er ontbreekt is de muur zoals in de Tigo van Anton. Dat zou dan echter namaak zijn geweest. Epigonisme laat Lin over aan de Chinezen in zijn thuisland.
Ik ga er op zondag altijd m'n loempiaatje halen. Niet alleen de geur van het frituur warmt me dan op, ook de aanstekelijke lach van deze aimabele man. Het personeel is al even vriendelijk, die kiest ie duidelijk zorgvuldig uit. Alsof ie ze zelf met een aardappelmesje uit verse aardappelen heeft gepeld. 'Ha Herman, hoe is ie jongen ? Je bent laat vandaag, het is al bijna middag.'
Ik kwam 40 jaar geleden al in Marktzicht. Vanuit school, met de schooltas op de snelbinders een kroketje halen en flipperen. Pukkels hadden we nog niet. Die zaten op ons gezicht. Ook door de frituur natuurlijk. Als voetballer heel wat keer op tilt geschopt. Bij het flipperen had je er alleen maar jezelf mee.
Je trof er vaak dezelfde generatiegenoten. Henkie van der Veer, Bennie Welbie, Olaf Hoogenboom, Jack Schreuders, Herman van Beurden, Gerard Klijmij of Kees van Tongerlo. Tegenwoordig tref je weer kinderen van die ouwe maten. Zo sprak ik er met Jurre van Beurden, Daantje Schreuders en de zonen van Peter Satter en Henny Linnenbank. Ook voetballers. Jurre zelfs in de selectie van NIVO-Sparta en Daan in de selectie van OJC Rosmalen. Die haal je er zo uit. Alsof het Chinezen zijn die allemaal op elkaar lijken
Lin kijkt altijd uit z'n ooghoeken toe. Niks ontgaat hem. Met iedereen een grapje, met iedereen keuvelend, nooit gehaast en nooit gemaakt vriendelijk.
Ik ga niet opnoemen wat ie allemaal voor lekkers verkoopt. Dat is te veel om op te noemen. Laatst had ie Aspergekroketten, het wordt wat dat betreft steeds meer een delicatesse-frietzaak. De verleiding is moeilijk te weerstaan om zo'n heerlijke dubbele cheeseburger te kopen. Maar dan wordt de loempia jaloers. Het ijs is ook al zo iets. Met van die spikkeltjes. Die verkochten ze 40 jaar geleden al. Niet alles moet nieuw zijn. Het Marktzicht van Lin op de Mert combineert de ouderwetse keuken met de haute cuisine van de moderne tijd. Een spetterende zaak zonder spatjes. Lin verdient een lintje. Zijn assistentes de gouden stuiver. In de traditie van het Marktzicht van 40 jaar geleden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
'Ik ben een theatermens.'
Vijfenvijftig haar lang was Letta actief voor het amateurtoneel.
Zaterdag speelde ze haar laatste voorstelling.
Met pijn in haar hart heeft Letta van Tongerlo ( 69 ) afgelopen weekend afscheid genomen van het amateurtoneel. Ze vindt zichzelf niet mobiel genoeg meer om op het podium actief te zijn.
'Maar het kost me heel veel moeite,' zegt ze. 'Ik ben echt een theatermens.'
De meeste Bommelaren kennen haar wel. Als meisje van 13 voerde ze al toneelstukjes op met de buurtvereniging in de binnenstad
.
Letta groeide op in een groot gezin met 12 kinderen aan de Heilige geeststraat. Ze werd geboren als één van een drieling. 'Het was altijd gezellig bij ons thuis', zegt ze. 'We maakten muziek met elkaar en we zongen. Mijn vader speelde mondharmonia en mijn moeder kon heel mooi verhalen vertellen. Ik weet nog heel goed dat ze dat ook altijd met Kerstmis deed. Ik kom wat liefde en gezelligheid uit een heel warm nest.'
Toen ze als verpleegster aan de slag ging in het ziekenhuis in Zaltbommel, werd ze lid van toneelgroep de Groentjes. Ze trouwde en kreeg twee kinderen en ze bleef actief bij het toneel. Bij de Groentjes heeft ze jarenlang allerlei rollen gespeeld. Ondertussen werd ze ook wel gevraagd om de regie van stukken te doen. 'Bij de brandweer in Waardenburg bijvoorbeeld,' weet ze nog goed. 'En ik heb ook wel eend de eindproduktie van scholengemeenschap Cambium gedaan. En ik werkte mee aan elke Bommelrevue. Ik heb daar erg goede herinneringen aan.'
Vijf jaar geleden nam ze het initiatief om een seniorentoneelgroepje op te richten in de Schans. 'Dat is echt heel leuk om te doen,' zegt ze. 'Maar ook wel eens moeilijk, want iemand van 80 laat zich niet zoveel meer zeggen.' Ook financiëel was het wel eens zwaar. De toneelgroep van de Schans is anders dan de meeste toneelgroepen geen vereniging met een bestuur en veel vrijwilligers. 'Het is gewoon een activiteit zoals bijvoorbeeld het kaarten of het sjoelen. Er is dus geen extra geld beschikbaar,' vertelt ze. Toch kreeg Letta het voor elkaar om één keer per jaar een toneelstuk op de planken te brengen. Daarbij deed ze niet alleen de regie, ze speelde ook zelf een belangrijke rol in het stuk, bemoeide zich met de kaartverkoop en organiseerde de verloting. 'Eigenlijk een éénmansbedrijf,' lacht ze.
Nu het doek is gevallen, verwacht Letta niet in een gat te vallen. 'Ik ben dol op mijn twee kleinkinderen, daar daar zal ik veel tijd aan besteden,' verteld ze. 'Ook lees ik graag en ik heb veel aanloop. Samen met een vriendin probeer ik elk jaar een keer op vakantie te gaan. En ik wil heel graag een computercursus gaan volgen. Maar ik ga het toneel wel heel erg missen.'
Vijfenvijftig haar lang was Letta actief voor het amateurtoneel.
Zaterdag speelde ze haar laatste voorstelling.
Met pijn in haar hart heeft Letta van Tongerlo ( 69 ) afgelopen weekend afscheid genomen van het amateurtoneel. Ze vindt zichzelf niet mobiel genoeg meer om op het podium actief te zijn.
'Maar het kost me heel veel moeite,' zegt ze. 'Ik ben echt een theatermens.'
De meeste Bommelaren kennen haar wel. Als meisje van 13 voerde ze al toneelstukjes op met de buurtvereniging in de binnenstad
.
Letta groeide op in een groot gezin met 12 kinderen aan de Heilige geeststraat. Ze werd geboren als één van een drieling. 'Het was altijd gezellig bij ons thuis', zegt ze. 'We maakten muziek met elkaar en we zongen. Mijn vader speelde mondharmonia en mijn moeder kon heel mooi verhalen vertellen. Ik weet nog heel goed dat ze dat ook altijd met Kerstmis deed. Ik kom wat liefde en gezelligheid uit een heel warm nest.'
Toen ze als verpleegster aan de slag ging in het ziekenhuis in Zaltbommel, werd ze lid van toneelgroep de Groentjes. Ze trouwde en kreeg twee kinderen en ze bleef actief bij het toneel. Bij de Groentjes heeft ze jarenlang allerlei rollen gespeeld. Ondertussen werd ze ook wel gevraagd om de regie van stukken te doen. 'Bij de brandweer in Waardenburg bijvoorbeeld,' weet ze nog goed. 'En ik heb ook wel eend de eindproduktie van scholengemeenschap Cambium gedaan. En ik werkte mee aan elke Bommelrevue. Ik heb daar erg goede herinneringen aan.'
Vijf jaar geleden nam ze het initiatief om een seniorentoneelgroepje op te richten in de Schans. 'Dat is echt heel leuk om te doen,' zegt ze. 'Maar ook wel eens moeilijk, want iemand van 80 laat zich niet zoveel meer zeggen.' Ook financiëel was het wel eens zwaar. De toneelgroep van de Schans is anders dan de meeste toneelgroepen geen vereniging met een bestuur en veel vrijwilligers. 'Het is gewoon een activiteit zoals bijvoorbeeld het kaarten of het sjoelen. Er is dus geen extra geld beschikbaar,' vertelt ze. Toch kreeg Letta het voor elkaar om één keer per jaar een toneelstuk op de planken te brengen. Daarbij deed ze niet alleen de regie, ze speelde ook zelf een belangrijke rol in het stuk, bemoeide zich met de kaartverkoop en organiseerde de verloting. 'Eigenlijk een éénmansbedrijf,' lacht ze.
Nu het doek is gevallen, verwacht Letta niet in een gat te vallen. 'Ik ben dol op mijn twee kleinkinderen, daar daar zal ik veel tijd aan besteden,' verteld ze. 'Ook lees ik graag en ik heb veel aanloop. Samen met een vriendin probeer ik elk jaar een keer op vakantie te gaan. En ik wil heel graag een computercursus gaan volgen. Maar ik ga het toneel wel heel erg missen.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Messi.......De voet van God.
spelers naar buiten, lome start
genietend van stralende zon
de jonge god, de zonnenkoning
succes lonkt aan de horizon
Camp Nou, lichterlaaie, flitsend licht
drie man passeren, verdediging ontwricht
twee keer kappen, één keer draaien
oude helden kijken toe, ook gezwicht
blik naar 't ronde leer, lange haren in de nek
doelman op zijn hoede, toch de pech
bal breed doet dan zeer
zelf de glorie voelen, de zoveelste keer
bal naast linkervoet, als wuivend riet
afrekenen met het verleden
falen door het niet te doen
aanstonds gezang voor de ware kampioen
rechterbeen, zonder rancune, staat alleen
bal de touwen strelend door de godenzoon
turen naar de tribune, als één van de hunne
Messi's naam klinkt uit hun kelen, de voetbaldroom
gespreide armen in de lucht, er klinkt bravo
de hoofdrol gekregen, wat een niveau
hoorbaar is de onpeilbaar diepe zucht,
Aatijd zon, nooit meer regen
de hand van God
voor eeuwig de opvolger gekregen
spelers naar buiten, lome start
genietend van stralende zon
de jonge god, de zonnenkoning
succes lonkt aan de horizon
Camp Nou, lichterlaaie, flitsend licht
drie man passeren, verdediging ontwricht
twee keer kappen, één keer draaien
oude helden kijken toe, ook gezwicht
blik naar 't ronde leer, lange haren in de nek
doelman op zijn hoede, toch de pech
bal breed doet dan zeer
zelf de glorie voelen, de zoveelste keer
bal naast linkervoet, als wuivend riet
afrekenen met het verleden
falen door het niet te doen
aanstonds gezang voor de ware kampioen
rechterbeen, zonder rancune, staat alleen
bal de touwen strelend door de godenzoon
turen naar de tribune, als één van de hunne
Messi's naam klinkt uit hun kelen, de voetbaldroom
gespreide armen in de lucht, er klinkt bravo
de hoofdrol gekregen, wat een niveau
hoorbaar is de onpeilbaar diepe zucht,
Aatijd zon, nooit meer regen
de hand van God
voor eeuwig de opvolger gekregen
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Thuiskomen.
daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg
de waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus
het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht
je weet, het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots
daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg
de waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus
het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht
je weet, het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Columnist Geert Bruijgom......
Hoi iedereen, zoals de meesten onder jullie wel weten, schrijf ik iedere week een collumn in de Toren onder de titel Een echte Bommelaar...
Dit heb ik een jaar of drie met veel plezier gedaan. Ik vond het leuk om de stukjes te schrijven, maar vond het ook leuk om de vele positieve reacties te ontvangen van lezers. Ik schreef de stukjes zonder enige vergoeding te ontvangen, puur voor de lol. Vanaf het begin was het de bedoeling om als het even, op dinsdag het stukje door te mailen. Soms gebeurde dit op woensdag, maar hier werd nooit een probleem van gemaakt. Tot een paar weken geleden een nieuwe redactrice werd aangesteld. Zij deelde mij mee dat de deadline voortaan maandagochtend 10 uur zou worden. Ik antwoordde haar dat ik voortaan zou proberen om op maandag mijn stukje in leveren.
Afgelopen week gedaan, echter maandagavond. Krijg ik de volgende dag deze mail; Goedemorgen Geert, was de afspraak over de deadline niet duidelijk? Voor deze keer plaats ik je stuk.De volgende keer komt het niet in de krant. Deadline is deadline. Ik ontvang graag een reactie, Carlijn Geron. Waarop ik antwoordde; Ik kan er ook mee stoppen. Hoef je met mij geen rekening meer te houden. Gr geert. Waarop ik vandaag dit antwoord krijg; Als jij dat wil,prima. Anders zie ik je collumn graag tegemoet VOOR maandag 10.00
Morgen eerst een belletje met haar leidinggevende, maar ik heb zo het idee dat morgen mijn laatste stukje is. Jammer dat ik op deze manier ga stoppen.
Carlijn, veel succes met je krant. En de krant, veel succes met Carlijn.
Hooggeachte, neie redactrice mejuffrouw Carlijn Geron van het spirituele, intullectueel toonaangevende, inspierende. maar ut mest nog gruwelijk actuele week-en streekblad "De Toren."
Een begrip in het land der plaatselijke sufferdjes. Geen krant, groot of klein, lopt zo veur op het nieuws dan dit unieke plaatselijke krantje. Het lopt zelfs zo ver veur op de actualiteit dat de berichtgeving die de drukpers het overleefd alweer achterhaald is. Het hiet dan ook niet voor niets "De Toren" Torenhoog staat het op een unieke positie, al jaren glorieus te schitteren in de steeds ingewikkelder wordende mediawereld.
Vooral de advertensies zijn van uitzonderlijke klasse.
"De Toren" mokt van het achter de feiten aanlope een voordeel. Om veur mezelf te spreke, Ik heb hem al een maand nie gehad. Dè gebeurt vaker, gerakt er an gewend. As ie dan toevallig wel een keertje is bezorgd spring ik een gat in de lucht, Ik beschouw dat dan als een soort lichaamsbeweging. Het tegestrijdige is ook het geval. Heb ik hem, zoals mestal, nie op de deurmat liggen op donderdagmiddag ben ik stiekum nog enthousiaster. Ik mot dan naar de sigarezaak lope om hem gratis mee te krijgen.
Eénmaal weer thuis ben ik opgelucht dat ik gestopt ben met roken en m'n conditie niet meer wordt aangetast door sigaretten.
Besef me dan ok dat ze ut vreuger met rooksignalen moesten doen om nieuws deur te geven. Ge komt nog eens buite en onder de minse. Nog beter is dan door te lope naar "De Leugebank" Daar lope ze niet voor het nieuws uit of achter het nieuws aan. Daar krijde het actuele nieuws, als bij een warme bakker om 5 uur 's nachts, vers ut de persoven op een presenteerblaadje gepresenteerd. Ge werkt dan ok nog eens aan oew conditie en het Bommelse nieuws gaat als een lopend vuurtje door de stad.
Daarom eigenlijk deze brief. Ik heb vernome dat ene Geert van der Bruijdegom als wekelijkse stukjes schrijver wil stoppe.in "De Toren" Hij is te lui om op maandag ochtend zun nest uit te komen om een A-viertje in te leveren. Ik zou dan ook graag de fakkel wille overneme. Ik denk dat ie het as glazenwasser een bietje hoog in de bol het gekrege. Het nie meer zo helder ziet zeg maar.
Hij had natuurlijk verwacht carriere te make als geslaagde glazenwasser, maar moest wel onder aan de ladder beginne. Ik ben bereid om iedere dag naar de leugebank te lopen en de nieuwtjes vers van de bank door te geven aan de redactie. Al is het op zondagochtend veur tienen. Dan sla ik het kerkbezoek gewoon over, De klokkenluider van de Notre Dame eindige ook met de schone Esmeralda in zun arme op de top van de kerk.
Ik denk dat de meeste lezers hem allang zat waren. U komt op het juiste moment om in mijn armen tot grote hoogte te stijgen. Ik omarm u in al mun nederigheid. Heerlijk zo'n frisse wind aan het roer die gin enkele binding met Bommel het. Zun van der Bruijdegom kan dan wel iets mè echte Bommelaars hebbe, Doar komde tegenwoordig nergens meer mee.De wereld is één groot durp geworde. Moar dè motte wel wille zien. Verder zijn de echte Bommelaars ook bijna allemoal al aan de beurt gewiest.
Lieve Katrijn Beton. Ik smelt al bij de gedachte u te moge diene, in kwade en in slechte tijde. U krijgt van mij ook het recht m'n columns te controleren en te verbetere. Al is het op maandag ochtend 9.00 uur.
Met liefde voor u als vakvrouw. Ik zal me er met heel m'n hart in storten. Ik zal uw hart stelen en de lezers terugwinnen die nu nog als een kwispelende puppie op de deurmat ligggen te wachten op niets.
Hoogachtend, uw aanstaande dienaar de heer H. van Tongerlo.
Hoi iedereen, zoals de meesten onder jullie wel weten, schrijf ik iedere week een collumn in de Toren onder de titel Een echte Bommelaar...
Dit heb ik een jaar of drie met veel plezier gedaan. Ik vond het leuk om de stukjes te schrijven, maar vond het ook leuk om de vele positieve reacties te ontvangen van lezers. Ik schreef de stukjes zonder enige vergoeding te ontvangen, puur voor de lol. Vanaf het begin was het de bedoeling om als het even, op dinsdag het stukje door te mailen. Soms gebeurde dit op woensdag, maar hier werd nooit een probleem van gemaakt. Tot een paar weken geleden een nieuwe redactrice werd aangesteld. Zij deelde mij mee dat de deadline voortaan maandagochtend 10 uur zou worden. Ik antwoordde haar dat ik voortaan zou proberen om op maandag mijn stukje in leveren.
Afgelopen week gedaan, echter maandagavond. Krijg ik de volgende dag deze mail; Goedemorgen Geert, was de afspraak over de deadline niet duidelijk? Voor deze keer plaats ik je stuk.De volgende keer komt het niet in de krant. Deadline is deadline. Ik ontvang graag een reactie, Carlijn Geron. Waarop ik antwoordde; Ik kan er ook mee stoppen. Hoef je met mij geen rekening meer te houden. Gr geert. Waarop ik vandaag dit antwoord krijg; Als jij dat wil,prima. Anders zie ik je collumn graag tegemoet VOOR maandag 10.00
Morgen eerst een belletje met haar leidinggevende, maar ik heb zo het idee dat morgen mijn laatste stukje is. Jammer dat ik op deze manier ga stoppen.
Carlijn, veel succes met je krant. En de krant, veel succes met Carlijn.
Hooggeachte, neie redactrice mejuffrouw Carlijn Geron van het spirituele, intullectueel toonaangevende, inspierende. maar ut mest nog gruwelijk actuele week-en streekblad "De Toren."
Een begrip in het land der plaatselijke sufferdjes. Geen krant, groot of klein, lopt zo veur op het nieuws dan dit unieke plaatselijke krantje. Het lopt zelfs zo ver veur op de actualiteit dat de berichtgeving die de drukpers het overleefd alweer achterhaald is. Het hiet dan ook niet voor niets "De Toren" Torenhoog staat het op een unieke positie, al jaren glorieus te schitteren in de steeds ingewikkelder wordende mediawereld.
Vooral de advertensies zijn van uitzonderlijke klasse.
"De Toren" mokt van het achter de feiten aanlope een voordeel. Om veur mezelf te spreke, Ik heb hem al een maand nie gehad. Dè gebeurt vaker, gerakt er an gewend. As ie dan toevallig wel een keertje is bezorgd spring ik een gat in de lucht, Ik beschouw dat dan als een soort lichaamsbeweging. Het tegestrijdige is ook het geval. Heb ik hem, zoals mestal, nie op de deurmat liggen op donderdagmiddag ben ik stiekum nog enthousiaster. Ik mot dan naar de sigarezaak lope om hem gratis mee te krijgen.
Eénmaal weer thuis ben ik opgelucht dat ik gestopt ben met roken en m'n conditie niet meer wordt aangetast door sigaretten.
Besef me dan ok dat ze ut vreuger met rooksignalen moesten doen om nieuws deur te geven. Ge komt nog eens buite en onder de minse. Nog beter is dan door te lope naar "De Leugebank" Daar lope ze niet voor het nieuws uit of achter het nieuws aan. Daar krijde het actuele nieuws, als bij een warme bakker om 5 uur 's nachts, vers ut de persoven op een presenteerblaadje gepresenteerd. Ge werkt dan ok nog eens aan oew conditie en het Bommelse nieuws gaat als een lopend vuurtje door de stad.
Daarom eigenlijk deze brief. Ik heb vernome dat ene Geert van der Bruijdegom als wekelijkse stukjes schrijver wil stoppe.in "De Toren" Hij is te lui om op maandag ochtend zun nest uit te komen om een A-viertje in te leveren. Ik zou dan ook graag de fakkel wille overneme. Ik denk dat ie het as glazenwasser een bietje hoog in de bol het gekrege. Het nie meer zo helder ziet zeg maar.
Hij had natuurlijk verwacht carriere te make als geslaagde glazenwasser, maar moest wel onder aan de ladder beginne. Ik ben bereid om iedere dag naar de leugebank te lopen en de nieuwtjes vers van de bank door te geven aan de redactie. Al is het op zondagochtend veur tienen. Dan sla ik het kerkbezoek gewoon over, De klokkenluider van de Notre Dame eindige ook met de schone Esmeralda in zun arme op de top van de kerk.
Ik denk dat de meeste lezers hem allang zat waren. U komt op het juiste moment om in mijn armen tot grote hoogte te stijgen. Ik omarm u in al mun nederigheid. Heerlijk zo'n frisse wind aan het roer die gin enkele binding met Bommel het. Zun van der Bruijdegom kan dan wel iets mè echte Bommelaars hebbe, Doar komde tegenwoordig nergens meer mee.De wereld is één groot durp geworde. Moar dè motte wel wille zien. Verder zijn de echte Bommelaars ook bijna allemoal al aan de beurt gewiest.
Lieve Katrijn Beton. Ik smelt al bij de gedachte u te moge diene, in kwade en in slechte tijde. U krijgt van mij ook het recht m'n columns te controleren en te verbetere. Al is het op maandag ochtend 9.00 uur.
Met liefde voor u als vakvrouw. Ik zal me er met heel m'n hart in storten. Ik zal uw hart stelen en de lezers terugwinnen die nu nog als een kwispelende puppie op de deurmat ligggen te wachten op niets.
Hoogachtend, uw aanstaande dienaar de heer H. van Tongerlo.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De jongen/kok die altijd kookt is er vandaag niet. Degenen die hem soms helpen hebben een andere taak of zijn met verlof. Sommigen zijn tijdens de avondmaaltijd weer terug. Er was gisteren niemand die kon koken of het wilde proberen vanavond.Ik stak m'n hand uit plichtsbesef op. Dat krijg je als je vlak bij Duitsland geïnterneerd bent. Er meldden zich daarna twee leerling koks aan om me te assisteren. De één is bekend met het fenomeen gekookt eitje. De ander met het gehakt maken van zijn tegenstanders. Als geboren leider zal ik zoveel mogelijk uit handen geven en gedoseerd delegeren. Ze moeten het natuurlijk ook allemaal nog leren.
Het wordt dus spaghetti. Dat heb ik ooit eens thuis gemaakt. Wist ik veel dat je die, als het water gekookt heeft, moet blijven roeren. Het hoort niet om, als een onbeholpen Nederlandse boer, spaghetti te snijden. Ik had toen echter geen keus. Het was de eerste spaghettitaart ooit. Vergeten er patent op aan te vragen. Ik sneed het voorzichtig uit de pan. Ik was alleen, maar heb zes borden gebruikt om de spaghettitaart in gelijke, vierkante, partjes te verdelen.
Zag er best mooi en strak uit. Geen liniaal nodig of een videocamera voor de finishfoto. Ze konden linea-recta, met de liefde van de ware keukenprins, op het bord worden gevleid. Er moest echter nog meer op of bij. Omdat ik te chaotisch ben en tevens geen multi-tasker, was nu het gehakt aan de beurt. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Kreeg het er Spaans benauwd van, terwijl het een Italiaanse spaghettitaart was. Dus ik met de botte bijl aan de gang. Alsof Martine namens heel Nederland op m'n vingers stond te kijken. 'Heel Holland eet gehakt.' Het resultaat was naar mijn maatstaven niet slecht. Tomatensaus eroverheen en prakken alsof het een lieve lust was. Nu nog de uitjes en paprika om het als gerenommeerd culinair-journalist af te maken. De kop was er af, zouden ze bij IS zeggen. Uitjes snipperen en de paprika snijden kostte me geen moeite. Dat snappen jullie wel.
Als kenner van de spaghettitaart het mengsel als glazurend garnituur op een mokkataart gedrapeerd.
Vanavond zal het dus een feestmaal worden. Een verrassing die ze zich nog lang zullen heugen.
Weet niet of ze kaarsjes in de keuken hebben om de spaghettitaartjes extra cachet te geven en er een feestelijke sfeer te creëren. Is wel te hopen. Je weet nooit of ze straks hun laatste adem uitblazen. Kan ik het aan hun slechte conditie toeschrijven. Bon appetite.
Het wordt dus spaghetti. Dat heb ik ooit eens thuis gemaakt. Wist ik veel dat je die, als het water gekookt heeft, moet blijven roeren. Het hoort niet om, als een onbeholpen Nederlandse boer, spaghetti te snijden. Ik had toen echter geen keus. Het was de eerste spaghettitaart ooit. Vergeten er patent op aan te vragen. Ik sneed het voorzichtig uit de pan. Ik was alleen, maar heb zes borden gebruikt om de spaghettitaart in gelijke, vierkante, partjes te verdelen.
Zag er best mooi en strak uit. Geen liniaal nodig of een videocamera voor de finishfoto. Ze konden linea-recta, met de liefde van de ware keukenprins, op het bord worden gevleid. Er moest echter nog meer op of bij. Omdat ik te chaotisch ben en tevens geen multi-tasker, was nu het gehakt aan de beurt. Waar gehakt wordt vallen spaanders. Kreeg het er Spaans benauwd van, terwijl het een Italiaanse spaghettitaart was. Dus ik met de botte bijl aan de gang. Alsof Martine namens heel Nederland op m'n vingers stond te kijken. 'Heel Holland eet gehakt.' Het resultaat was naar mijn maatstaven niet slecht. Tomatensaus eroverheen en prakken alsof het een lieve lust was. Nu nog de uitjes en paprika om het als gerenommeerd culinair-journalist af te maken. De kop was er af, zouden ze bij IS zeggen. Uitjes snipperen en de paprika snijden kostte me geen moeite. Dat snappen jullie wel.
Als kenner van de spaghettitaart het mengsel als glazurend garnituur op een mokkataart gedrapeerd.
Vanavond zal het dus een feestmaal worden. Een verrassing die ze zich nog lang zullen heugen.
Weet niet of ze kaarsjes in de keuken hebben om de spaghettitaartjes extra cachet te geven en er een feestelijke sfeer te creëren. Is wel te hopen. Je weet nooit of ze straks hun laatste adem uitblazen. Kan ik het aan hun slechte conditie toeschrijven. Bon appetite.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Door omstandigheden een maand van huis. Door omstandigheden maar af en toe kunnen FOK!ken. Door omstandigheden minder contact met m'n FOK!maten, matennaaiers, en andere maatsters. Door deze omstandigheden veel lieve kaartjes, veelal kleurrijk, gekregen van FOK!kers, de één nog leuker, mooier of ondersteunender dan de andere.
http://static1.purepeople(...)en-borat-950x0-2.jpg
Van Lompehork bijvoorbeeld een grote mega-tietenkaart, van Yvonne een "Happy Christmass-wenskaart," van Copycat al 3 grappige "Keep on Trucking-kaarten," en van de VBL-SC een gezamenlijke kaart met natuurlijk Cruijffie op de voorkant, ook ondertekend door Feyenoorders. De Cees van Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Te veel om op te noemen eigenlijk. Zelfs van Cyanide/Loveless, waar ik vaak mee in de clinch lag, een mooie Ramones-kaart met leuke afbeeldingen over mijn interesses, sjoelen, Viola Holt en Jehova's-getuigen teksten.
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld. Ze kon me gerust stellen, dat er waarschijnlijk geen alarmbellen zullen gaan rinkelen, dat het safe lijkt. Ze was niet helemaal getikt en wilde er wel bij zijn als ik het pakketje opende. Zo wakker was ze nog wel na een lange slopende dag, langs de A14 van Arnhem naar Enschede, in de striemende schrijnend hete zon de mannen in oranje overalls met kogels aan hun enkels in de gaten te hebben gehouden.Er kan immers van alles naar binnen worden gesmokkeld. Niespoeder, dropwater, Bonny St. Claire of nagelschaartjes om een tunnel naar de buitenwereld te graven.
Loop ik de controlekamer voor binnen gekomen verdachte pakketjes in. De spinnenrag maakte er bijna een website van. Ik spinde echter van vreugde toen ik met dikke zwarte letters SACHA op de zijkanten van de dood zag staan. Ik moest hardop lachen, de dienstdoende begeleidster vroeg waarom ik zo hard moest lachen. "Dit is de laatste persoon op aarde en de rest van de wereld die er iets illegaals of strafbaars in zou stoppen."
Ik kreeg de doos natuurlijk niet open, "Wat dacht je van een schaar
http://static1.purepeople(...)en-borat-950x0-2.jpg
Van Lompehork bijvoorbeeld een grote mega-tietenkaart, van Yvonne een "Happy Christmass-wenskaart," van Copycat al 3 grappige "Keep on Trucking-kaarten," en van de VBL-SC een gezamenlijke kaart met natuurlijk Cruijffie op de voorkant, ook ondertekend door Feyenoorders. De Cees van Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Te veel om op te noemen eigenlijk. Zelfs van Cyanide/Loveless, waar ik vaak mee in de clinch lag, een mooie Ramones-kaart met leuke afbeeldingen over mijn interesses, sjoelen, Viola Holt en Jehova's-getuigen teksten.
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld. Ze kon me gerust stellen, dat er waarschijnlijk geen alarmbellen zullen gaan rinkelen, dat het safe lijkt. Ze was niet helemaal getikt en wilde er wel bij zijn als ik het pakketje opende. Zo wakker was ze nog wel na een lange slopende dag, langs de A14 van Arnhem naar Enschede, in de striemende schrijnend hete zon de mannen in oranje overalls met kogels aan hun enkels in de gaten te hebben gehouden.Er kan immers van alles naar binnen worden gesmokkeld. Niespoeder, dropwater, Bonny St. Claire of nagelschaartjes om een tunnel naar de buitenwereld te graven.
Loop ik de controlekamer voor binnen gekomen verdachte pakketjes in. De spinnenrag maakte er bijna een website van. Ik spinde echter van vreugde toen ik met dikke zwarte letters SACHA op de zijkanten van de dood zag staan. Ik moest hardop lachen, de dienstdoende begeleidster vroeg waarom ik zo hard moest lachen. "Dit is de laatste persoon op aarde en de rest van de wereld die er iets illegaals of strafbaars in zou stoppen."
Ik kreeg de doos natuurlijk niet open, "Wat dacht je van een schaar
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het was vanavond mijn beurt om te kokerellen. Het werd een roerbakmaaltijd naar eigen Tong-recept. Gezien ik me steeds meer ben gaan roeren en in de hiërarchie met stip ben gestegen, vooral bij de dames, en er inmiddels een roerige periode achter me ligt. Na het weekend nog drie hele dagen om definitief mijn stempel te drukken op de groep. Donderdag weer back home. Zijn ze ook van de postzegelstempels af.
Als veelposter op internet ontvang je natuurlijk ook veel post. Dat kan ik je op een briefje geven. Naar ik heb vernomen is de dienstdoende postbode in het rayon Zuid-Oost-Thuis-Best-Zevenaar een beetje overwerkt geraakt de afgelopen maand. Noem het maar de kluts kwijt. Als ie mijn naam leest reageert hij alsof ie post heeft voor Hyacint Bucket. Hij zou er bijna door aan de drank raken.Twijfelde dan ook of ik een roerei of geklutst ei zou toevoegen aan mijn succesvolle boeketreeks.. Uitgekookt als ik ben liet ik aan de dames keuze.
De eileidster moest uiteindelijk de knoop doorhakken, het werd een beslissing waar geen touw aan was vast te knopen.
Ik maakte er,puur op gevoel maar wat van. Ik klutste alsof het een lieve lust was. Beroerde de staafmixer alsof Donald Trump, met harde hand, in Het Vaticaan de nationale garde controleerde. 'Nice dress, you're looking good as a man in panties.'
De maaltijd ging er in als een tosti-ijzer op glad ijs. Het was, zoals bij iedere originele Tong-maaltijd, weer likkebarend lekker. Ze zullen zich dit afscheidsdiner nog lang herinneren. Kor Sakov zei dat ie zich niet kon heugen zo lekker gegeten te hebben. Dat zegt ie weliswaar na iedere maaltijd, maar voor hetzelfde geld was ie dat vanavond vergeten. Het was een pittig gerecht, voor dames met een pittig kort kapsel en heren met een korte gerechtelijke geschiedenis.
Morgen weekend. Wordt het diner weer door de vaste kok van de groep bereid. In zijn voetsporen zal ik nooit kunnen treden. Net zoals Donald Trump nooit en te nimmer pootje over zal kunnen doen. Tong heeft hier echter wel zijn sporen verdiend en achtergelaten. Alles weer op de rails. zal niet meer ontsporen en zal geen scheve schaats meer rijden. Jezus Christus liep over water en veranderde water in wijn. Ik liep op doorlopers op bevroren water en doe geen water meer bij de wijn. Het aftellen is begonnen. Geen valse starts meer voor mij. Laat staan valse hoop. Hoop wel dat de postbode herstelt. Kan ik hem een kaartje sturen.
Als veelposter op internet ontvang je natuurlijk ook veel post. Dat kan ik je op een briefje geven. Naar ik heb vernomen is de dienstdoende postbode in het rayon Zuid-Oost-Thuis-Best-Zevenaar een beetje overwerkt geraakt de afgelopen maand. Noem het maar de kluts kwijt. Als ie mijn naam leest reageert hij alsof ie post heeft voor Hyacint Bucket. Hij zou er bijna door aan de drank raken.Twijfelde dan ook of ik een roerei of geklutst ei zou toevoegen aan mijn succesvolle boeketreeks.. Uitgekookt als ik ben liet ik aan de dames keuze.
De eileidster moest uiteindelijk de knoop doorhakken, het werd een beslissing waar geen touw aan was vast te knopen.
Ik maakte er,puur op gevoel maar wat van. Ik klutste alsof het een lieve lust was. Beroerde de staafmixer alsof Donald Trump, met harde hand, in Het Vaticaan de nationale garde controleerde. 'Nice dress, you're looking good as a man in panties.'
De maaltijd ging er in als een tosti-ijzer op glad ijs. Het was, zoals bij iedere originele Tong-maaltijd, weer likkebarend lekker. Ze zullen zich dit afscheidsdiner nog lang herinneren. Kor Sakov zei dat ie zich niet kon heugen zo lekker gegeten te hebben. Dat zegt ie weliswaar na iedere maaltijd, maar voor hetzelfde geld was ie dat vanavond vergeten. Het was een pittig gerecht, voor dames met een pittig kort kapsel en heren met een korte gerechtelijke geschiedenis.
Morgen weekend. Wordt het diner weer door de vaste kok van de groep bereid. In zijn voetsporen zal ik nooit kunnen treden. Net zoals Donald Trump nooit en te nimmer pootje over zal kunnen doen. Tong heeft hier echter wel zijn sporen verdiend en achtergelaten. Alles weer op de rails. zal niet meer ontsporen en zal geen scheve schaats meer rijden. Jezus Christus liep over water en veranderde water in wijn. Ik liep op doorlopers op bevroren water en doe geen water meer bij de wijn. Het aftellen is begonnen. Geen valse starts meer voor mij. Laat staan valse hoop. Hoop wel dat de postbode herstelt. Kan ik hem een kaartje sturen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dat gaat allemaal digitaal tegenwoordig. Het tikt niet. Maar dat zegt niets.quote:
Zegt een begeleidster gisteren tijdens het avondeten in celblok-3 dat er een pakketje voor me is afgeleverd. Dus ik vraag gelijk of het tikt, of er beveiliging is ingeschakeld.
Succes met je koken. Oefening baart kunst. Hoelang "moet" je nog?
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Donderdag ben ik weer thuis. Na precies een maand.quote:
[..]
Dat gaat allemaal digitaal tegenwoordig. Het tikt niet. Maar dat zegt niets.
Succes met je koken. Oefening baart kunst. Hoelang "moet" je nog?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En? Wat zijn de prognoses? Heb je er een bietje vertrouwen in?quote:
[..]
Donderdag ben ik weer thuis. Na precies een maand.
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Ik ga er voor. Kan niks beloven. Terugvallen zullen er komen, dan sterk zijn. Heb wel een vangnet, maar moet het zelf doen.quote:
[..]
En? Wat zijn de prognoses? Heb je er een bietje vertrouwen in?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zo is dat. Succes ermee. Het lichaam kan i.i.g. zonder zo blijkt. Ben je nog wat kilo's kwijt geraakt?quote:
[..]
Ik ga er voor. Kan niks beloven. Terugvallen zullen er komen, dan sterk zijn. Heb wel een vangnet, maar moet het zelf doen.
En sorry, dit is niet het SC topic zie ik nu.
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Binnen loop ik in een joggingbroek. Buiten zakt m'n broek af. Bezoek zegt iig van wel. Maandag wegen bij de arts.quote:
[..]
Zo is dat. Succes ermee. Het lichaam kan i.i.g. zonder zo blijkt. Ben je nog wat kilo's kwijt geraakt?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Bommels centrum heet de stad
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid
niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft
het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om
op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier
de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid
niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft
het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om
op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier
de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Klop klop klop.......'Herman het is 7.00 uur.' 'Ben al wakker.' Stond dus om 7.45 uur, plaatselijke tijd, op. Je wilt toch je geld er uit halen tijdens zo'n luxe vakantie. Niet dat het duur was, maar als typisch Nederlandse toerist draai je ieder dubbeltje om. Ik had uit voorzorg natuurlijk een dubbeltje meegenomen. Nog een paar keer omgedraaid in het knusse éénpersoonsbedje, daarna slaapdronken naar de tv gewaggeld. De eerste levensbehoeften blijven zelfs in een kuuroord van belang. Thuis zet ik daarna de PC aan en zet koffie voordat ik een douche neem. In het bruisende Zevenaar-Noord kon ik helaas alleen de douche nemen. M'n gebit was na een nacht bruisen met kukident ook weer om op te vreten. Voor het ontbijt snel nog even een paar bittere pillen slikken bij de medicijnman. 'Meneer de pillenverstrekker ik wil u, voordat ik vandaag definitief naar huis vertrek, nog even melden dat mijn conditie met sprongen vooruit is gegaan na 4 weken. Vooral de zuchtremmers hebben nut gehad. Ik hijg veel minder en ben niet zo snel meer buiten adem.'
8.15 uur ontbijten. Zoals altijd had het personeel van dienst keurig werk geleverd. Als een vissende bloemist nam ik plaats op mijn vaste stekkie. Op het bord lag een kaart met afscheidstekstjes van de andere negen vakantiegangers van afdeling S5. Met een big smile begon ik te lezen: 'Ben blij dat je op rot.' 'Zelden zo'n irritante vent ontmoet.' 'Eindelijk verlost van je vreselijke tafelmanieren.' 'Hoop je nooit meer tegen te komen.' 'Vieze opschepper met je 64 kaartjes.' Ik hou wel van die directheid. Ben daar dan ook een stuk assertiever geworden. Kan ik wel gebruiken op het internet.
Ga de schroom van me afgooien, meer FOK!ken en voor m'n mening uitkomen.
Na het ontbijt volgde zoals altijd het dagprogramma. Omdat ik maar tot en met woensdag 19 juli had geboekt en voor 10.00 uur het hotel moest verlaten, kon ik daar helaas niet meer aan deelnemen. Het laatste uur paar puntjes op de i gezet, alle zeilen bijgezet, vlekjes weggewerkt en ouwe koeien uit de sloot gehaald. Ik had dus al een opgeruimd gevoel. Dat werd alleen maar sterker toen de half Deutsch/Nederlandse ausgeleide zwaaister kwam melden dat ik 20 Euro borg terug kreeg bij het inleveren van de kamersleutel. Kon me niet eens meer herinneren dat ik die ooit betaald heb. Het was alsof ik op borgtocht werd vrijgelaten.
Uitgelaten liep ik als Björn Borg na zijn zesde Wimbledontitel naar de aankomst- en vertrekhal. Neef Gertie zou er tussen 10.00 en 10.15 uur zijn. Het was even na tienen en ik verwachtte hem nog niet. Ik werd hoffelijk, zoals het bij een eregast hoort, begeleid en uitgeleide gedaan zodat ik niet al voor vertrek een terugval zou krijgen. Bijna bij onze bestemming hoor ik plots: 'MET GERRIT!' Ik herkende zijn stem meteen. Wij het hoekje om.'OH DAAR IS IE AL.' M'n chauffeur was net op Gertiaanse wijze met m'n moeder aan het bellen. Het Bommels kwam me tegemoet als een warme deken op een te klein éénpersoonsbed. Ze aan elkaar voorgesteld. Gert en ik klepten als twee jongen honden die aan het spelen waren. Ik zag haar denken: 'Dus zo is Herman in een normale omgeving.'
Het Bommels ouwehoeren ging natuurlijk in de auto door. Heerlijk om weer eens met iemand te lullen over de Tour i.p.v. over wie het laatste plakje kaas heeft opgemaakt of wie er vanavond gaat koken. Ik hoef vanavond i.i.g. niet te koken. Met Gert eerst langs moeke geweest. Toeterend kwamen we aan. Bij binnenkomst zag ik de toetjes al boven de kip kerrie uit moeders keuken liggen. Paar vreugdetraantjes en dikke zoenen. Ben ik net 6 kilo afgevallen, gaat moeke me weer vetmesten.
Dat fiets ik er echter wel weer af, op weg naar moeders. Net als met Gert over de Tour lullen. Op z'n Bommels.
8.15 uur ontbijten. Zoals altijd had het personeel van dienst keurig werk geleverd. Als een vissende bloemist nam ik plaats op mijn vaste stekkie. Op het bord lag een kaart met afscheidstekstjes van de andere negen vakantiegangers van afdeling S5. Met een big smile begon ik te lezen: 'Ben blij dat je op rot.' 'Zelden zo'n irritante vent ontmoet.' 'Eindelijk verlost van je vreselijke tafelmanieren.' 'Hoop je nooit meer tegen te komen.' 'Vieze opschepper met je 64 kaartjes.' Ik hou wel van die directheid. Ben daar dan ook een stuk assertiever geworden. Kan ik wel gebruiken op het internet.
Ga de schroom van me afgooien, meer FOK!ken en voor m'n mening uitkomen.
Na het ontbijt volgde zoals altijd het dagprogramma. Omdat ik maar tot en met woensdag 19 juli had geboekt en voor 10.00 uur het hotel moest verlaten, kon ik daar helaas niet meer aan deelnemen. Het laatste uur paar puntjes op de i gezet, alle zeilen bijgezet, vlekjes weggewerkt en ouwe koeien uit de sloot gehaald. Ik had dus al een opgeruimd gevoel. Dat werd alleen maar sterker toen de half Deutsch/Nederlandse ausgeleide zwaaister kwam melden dat ik 20 Euro borg terug kreeg bij het inleveren van de kamersleutel. Kon me niet eens meer herinneren dat ik die ooit betaald heb. Het was alsof ik op borgtocht werd vrijgelaten.
Uitgelaten liep ik als Björn Borg na zijn zesde Wimbledontitel naar de aankomst- en vertrekhal. Neef Gertie zou er tussen 10.00 en 10.15 uur zijn. Het was even na tienen en ik verwachtte hem nog niet. Ik werd hoffelijk, zoals het bij een eregast hoort, begeleid en uitgeleide gedaan zodat ik niet al voor vertrek een terugval zou krijgen. Bijna bij onze bestemming hoor ik plots: 'MET GERRIT!' Ik herkende zijn stem meteen. Wij het hoekje om.'OH DAAR IS IE AL.' M'n chauffeur was net op Gertiaanse wijze met m'n moeder aan het bellen. Het Bommels kwam me tegemoet als een warme deken op een te klein éénpersoonsbed. Ze aan elkaar voorgesteld. Gert en ik klepten als twee jongen honden die aan het spelen waren. Ik zag haar denken: 'Dus zo is Herman in een normale omgeving.'
Het Bommels ouwehoeren ging natuurlijk in de auto door. Heerlijk om weer eens met iemand te lullen over de Tour i.p.v. over wie het laatste plakje kaas heeft opgemaakt of wie er vanavond gaat koken. Ik hoef vanavond i.i.g. niet te koken. Met Gert eerst langs moeke geweest. Toeterend kwamen we aan. Bij binnenkomst zag ik de toetjes al boven de kip kerrie uit moeders keuken liggen. Paar vreugdetraantjes en dikke zoenen. Ben ik net 6 kilo afgevallen, gaat moeke me weer vetmesten.
Dat fiets ik er echter wel weer af, op weg naar moeders. Net als met Gert over de Tour lullen. Op z'n Bommels.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En nu volhouden ouwe rammert.quote:
vrijdag 9 december 2016 15:58 schreef Ringo het volgende:
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
Welke discussie? Ik zie alleen maar harige kerels die elkaar de rug inzepen.
You bet.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
