Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

[ Bericht 100% gewijzigd door DagenNachtdromer op 27-01-2018 16:52:35 ]

quote:

Op zaterdag 27 januari 2018 16:11 schreef ViviRAWRS het volgende:
Fuchsie helemaal niet gek dat het vertrouwen er niet is. Zou het jou helpen om wat vaker de bevestiging te krijgen dat het hartje nog klopt, dat je weer een paar dagen vooruit kan?

Misschien moet ik maar de stoute schoenen aantrekken en dat vragen. Volgende echo staat pas over 1.5 week weer. Aan de andere kant beangstigen de echo's mij ook weer heel erg. Ga eerst eens kijken hoe ik er morgen in sta. Het wisselt ook nog wel per dag uur minuut

Fuchs begrijpelijk. En herkenbaar. Ze vinden het niet erg om extra echo's te maken. En het biedt geen garantie maar wel een tijdelijk moment van rust. Althans zo ervaar ik het. Het blijft gewoon spannend, zeker als het al vaker mis is gegaan.

Hier gaat het overigens goed. Al bijna twee weken geen bloedverlies meer. Vandaag nog een echo gehad. Ze groeien goed, precies wat ik zelf berekend had. 1 baby loopt structureel twee dagen achter maar zo is die al 4x gemeten dus groeit wel stabiel. Ze zijn beweeglijk en prachtig de angst voor een missed abortion of vanishing twin begint weg te zakken. Nu nog hopen dat ze allebei gezond zijn, dat is de volgende drempel.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2018 16:53 schreef Fuchsia_roze het volgende:

[..]

Misschien moet ik maar de stoute schoenen aantrekken en dat vragen. Volgende echo staat pas over 1.5 week weer. Aan de andere kant beangstigen de echo's mij ook weer heel erg. Ga eerst eens kijken hoe ik er morgen in sta. Het wisselt ook nog wel per dag uur minuut

Fuchs, ik had hetzelfde. Gewacht tot 7,3 wk met de eerste echo (ik dacht iets verder te zijn). Maar daarna was het iedere 2 dagen ontzettend mis in mijn hoofd.
Ik heb het bespreekbaar gemaakt bij de VK en zij kwam ermee dat ik moest bellen als dat gevoel me weer overviel. "Een snelle echo maken is voor ons zo'n kleine moeite, bel ons!"
Uiteindelijk voelde ik me zo'n zeurpiet en durfde ik niet te bellen. Toen was de oplossing van de VK heel simpel: "Je komt op maandag, woensdag en vrijdag even voor een echo tot na je termijnecho."
En zo geschiedde. En nog stierf ik duizend doden zodra mijn buik bloot ging bij de VK want ik was ervan overtuigd dat het toch wel weer mis zou gaan. Dat bleek niet zo deze keer. Na de termijnecho groeide heel langzaam het gevoel dat het misschien goed zou komen. Toen was één keer per week kijken voldoende.

Moraal van het verhaal: maak het bespreekbaar, echt. Die angst is zo niet aflatend en allesoverheersend terwijl er misschien ook voor jou zoiets mogelijk is.

Wat naar Fuchsia wat naar dat je je zo voelt, maar oh zo begrijpelijk. Er zijn al goede adviezen gegeven en heb daar niets op aan te vullen. Alleen een

Je kunt altijd vragen om extra begeleiding om de eerste periode te overbruggen. Ik mocht in het begin ook wekelijks om een echo.

Niet dat het hier veel heeft geholpen. Ik ben nogsteeds heel angstig en zeker na de bloeding van vorige week. Maar we hebben wel een mogelijke oorzaak gevonden welke geen gevolgen heeft voor de baby. Maar ik wil ook op de roze wolk zitten i.p.v. op de grote donderwolk. Het helpt ook zeker niet mee dat ik weer vaker moet overgeven door de HG en ik de baby nog niet voel bewegen. (Placenta voor. Bij zoon ook, maar ik voelde hem wél ploppen met 14 weken)

Om het iets werkelijker te maken dat er waarschijnlijk écht een baby komt, heb ik deze week wel 3 pakjes gekocht en opgehangen in de woonkamer .

Dank voor jullie lieve reacties.

Wat fijn dat het goed gaat Cassandra en nu ook geen bloed meer

Ik ben medisch en loop bij het ziekenhuis. Dat is enkele rit 45 minuten (inclusief parkeren en naar binnen). Plus de drempel is gewoon iets hoger om te bellen. Vond ze de afgelopen keer niet zo meelevend (beetje statisch). In ieder geval niet zoals bij de verloskundige. Die zou ik misschien ook wel eerder bellem, want dat zijn allemaal lieve meiden.
Als ik nu bedenk dat ik dinsdagmiddag een echo zou hebben, ben ik in mijn hoofd al aan het bedenken hoe het dan met werk moet die dagen er na, want het is dan toch een slechte echo Dan weet ik het misschien gewoon toch liever niet met af en toe een minder moment. Vandaag voel ik mij wel okay. Spuien hier heeft geholpen en daarna een gezellige avond met vrienden gehad. Ook even met man kunnen praten, dat helpt ook altijd wel even. Die is zo positief

O cocci wat naar van je donderwolk! Wel fijn dat er oorzaak lijkt te zijn voor de bloedingen. Met 14 weken je kindje voelen is wel heel vroeg toch?

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 18:35 schreef Cygne het volgende:
Ik heb dit topic al zovaak aangeklikt en weer weg geklikt. Zwangerschap nummer 5 inmiddels. Na twee vroege miskramen, een gemiste miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was het vertrouwen op en zijn we een icsi-pgd traject gestart. Alles verliep zonder hobbels en de eerste keer was raak.

Maar nu, hoewel we al twee echo's hebben gehad, precies op schema met een goede hartslag zit ik nog steeds in de ontkenningsfase. Elke echo verwacht ik dat het toch niet goed is, dat het hartje gestopt is en dat de arts zegt: 'ik heb heel, heel verdrietig nieuws voor jullie.'. En ik weet dat het nu geen ongebalanceerde translocatie heeft en het voelt ook wel goed, anders dan voorheen. Maar toch is er dat stemmetje dat zegt: 'bereid je maar voor op het ergste, dan doet het straks niet zoveel verdriet.'.

Hier zijn we weer. Zwangerschap nummer 9, met hetzelfde trauma, dezelfde angst en veel meer onzekerheid. Want hoewel dit kindje prima groeit, zelfs iets voor loopt denk ik bij elke echo 'maar morgen kan het dood zijn'. We zijn nu twee weken over de termijn van de verste miskraam, ik heb alle vervelende kwalen die je kunt hebben in het eerste trimester maar toch denk ik 'je bent niet zwanger. Niet écht.' En dat ik dan straks ontmaskerd word bij de vlokkentest.

Dikke voor jou Cygne! Heel logisch dat je je zo voelt, na al dat verdriet, pijn en teleurstellingen.
Ik wou dat ik iets kon zeggen waardoor je je beter zou voelen, maar dat kan ik niet.

quote:

Op zondag 10 januari 2021 21:50 schreef Fuchsia_roze het volgende:
Dikke voor jou Cygne! Heel logisch dat je je zo voelt, na al dat verdriet, pijn en teleurstellingen.
Ik wou dat ik iets kon zeggen waardoor je je beter zou voelen, maar dat kan ik niet.

Ik weet ook niet zo goed wat ik met mezelf moet. Mensen vinden het inmiddels ook wel een saai verhaal worden, geloof ik. Liefst zou ik de komende 4 weken gewoon slapen.

Ik vind het geen saai verhaal hoor. Het is superfijn dat je al zo ver bent gekomen, maar het voelt misschien als des te meer te verliezen?

Hoe lang nog wachten op de vlokkentest? Ik hoop dat een goede uitslag daarvan je wat rust zal geven .

quote:

Op maandag 11 januari 2021 17:33 schreef Lemijn het volgende:
Ik vind het geen saai verhaal hoor. Het is superfijn dat je al zo ver bent gekomen, maar het voelt misschien als des te meer te verliezen?

Hoe lang nog wachten op de vlokkentest? Ik hoop dat een goede uitslag daarvan je wat rust zal geven .

Dat gevoel van 'heb je haar weer, met weer een zwangerschap'. Kan goed in m'n eigen hoofd zitten, maar daarom houd ik het toch een beetje bij mezelf.

Als het nu misgaat is er weer een termijn waar we voorbij moeten bij een eventuele volgende zwangerschap. Vlokkentest is volgende week dinsdag. Daarna nog drie weken wachten op de uitslag.

quote:

Op maandag 11 januari 2021 18:32 schreef Cygne het volgende:

[..]

Dat gevoel van 'heb je haar weer, met weer een zwangerschap'. Kan goed in m'n eigen hoofd zitten, maar daarom houd ik het toch een beetje bij mezelf.

Ja, dat zit in je eigen hoofd, dat geeft niet, ik ben blij dat je desondanks gewoon post. We schrijven hier allemaal over onze niet perse unieke zwangerschappen he, omdat het voor onszelf wel bijzonder is. Of je nou een verhaal hebt zoals jij of niet. En voor wat het waard is: ik ben zeker niet de enige die superblij is dat je deze zoveelste zwangerschap nu mag meemaken. Hopelijk nog een paar maanden na nu ook.

quote:

Als het nu misgaat is er weer een termijn waar we voorbij moeten bij een eventuele volgende zwangerschap. Vlokkentest is volgende week dinsdag. Daarna nog drie weken wachten op de uitslag.

Dus volgende week weer een check of 'ie het nog doet, dat scheelt. Drie weken wachten op de uitslag is wel lang zeg...

Ik mag een kleine week bij de verloskundige nog een echo laten maken.

Ik wilde eigenlijk in de struisvogelmodus, maar dat gaat niet zo lekker met hg. Ik voel me lichamelijk wel zwanger, maar mentaal niet. Zelfbescherming denk ik.

Jullie zwangerschappen vind ik dus wel allemaal tof en bijzonder. Maar ik merk het ook aan mezelf, bij elke zwangerschap en vooral elke die misgaat wil ik minder mijn omgeving ermee belasten. Ik wil die ruimte niet innemen en ik weet dat ik het daarmee mezelf erg lastig maak. Soms lees ik een artikel over een vrouw die vijf miskramen heeft gehad en dan denk ik "arme vrouw, je zult dat verdriet maar mee moeten maken." Die realisatie dat ik in hetzelfde schuitje zit komt steeds pas als ze zeggen: 'negende zwangerschap, tweede kindje'. Zo'n stomp van diep, zwart verdriet is dat dan.

quote:

Op maandag 11 januari 2021 18:32 schreef Cygne het volgende:

[..]

Dat gevoel van 'heb je haar weer, met weer een zwangerschap'. Kan goed in m'n eigen hoofd zitten, maar daarom houd ik het toch een beetje bij mezelf.

Als het nu misgaat is er weer een termijn waar we voorbij moeten bij een eventuele volgende zwangerschap. Vlokkentest is volgende week dinsdag. Daarna nog drie weken wachten op de uitslag.

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die dat denken, Cygne. Sterker nog, ik denk dat veel mensen deze angst met je meevoelen en je zo je gewenste kindje gunnen.
Niemand kan deze gevoelens nu van je overnemen, maar ze delen kan in ieder geval wél en daar zal niemand slecht over denken

quote:

Op maandag 11 januari 2021 18:57 schreef Cygne het volgende:
Ik mag een kleine week bij de verloskundige nog een echo laten maken.

Ik wilde eigenlijk in de struisvogelmodus, maar dat gaat niet zo lekker met hg. Ik voel me lichamelijk wel zwanger, maar mentaal niet. Zelfbescherming denk ik.

Jullie zwangerschappen vind ik dus wel allemaal tof en bijzonder. Maar ik merk het ook aan mezelf, bij elke zwangerschap en vooral elke die misgaat wil ik minder mijn omgeving ermee belasten. Ik wil die ruimte niet innemen en ik weet dat ik het daarmee mezelf erg lastig maak. Soms lees ik een artikel over een vrouw die vijf miskramen heeft gehad en dan denk ik "arme vrouw, je zult dat verdriet maar mee moeten maken." Die realisatie dat ik in hetzelfde schuitje zit komt steeds pas als ze zeggen: 'negende zwangerschap, tweede kindje'. Zo'n stomp van diep, zwart verdriet is dat dan.

Ik denk ook dat dat zelfbescherming is ja. Zolang je hoofd niet gelooft dat je zwanger bent, is het misschien minder pijnlijk als het mis gaat. Dat probeer je jezelf in ieder geval wijs te maken.

En bovenstaande is zo herkenbaar. Die realisatie is zo pijnlijk. Ook al kan ik er nu, na een gezond kind, eindelijk over praten met anderen. Maar dat is altijd alsof het niet over mijzelf gaat, zonder enkel gevoel.

Heb je voor jezelf wel het idee dat als de vlokkentest goed terug komt, je jezelf dan wel mentaal zwanger gaat voelen? Of is dat scenario nog erg ver weg voor je?

quote:

Op maandag 11 januari 2021 19:53 schreef Fuchsia_roze het volgende:

[..]

Ik denk ook dat dat zelfbescherming is ja. Zolang je hoofd niet gelooft dat je zwanger bent, is het misschien minder pijnlijk als het mis gaat. Dat probeer je jezelf in ieder geval wijs te maken.

En bovenstaande is zo herkenbaar. Die realisatie is zo pijnlijk. Ook al kan ik er nu, na een gezond kind, eindelijk over praten met anderen. Maar dat is altijd alsof het niet over mijzelf gaat, zonder enkel gevoel.

Heb je voor jezelf wel het idee dat als de vlokkentest goed terug komt, je jezelf dan wel mentaal zwanger gaat voelen? Of is dat scenario nog erg ver weg voor je?

Dit is het heel erg, vanaf een afstandje kijk ik dan naar mezelf. En dat lijkt heel laconiek, maar ik weet niet (wil niet weten) wat het met me doet als ik die pijn toelaat.

Ik weet niet of ik me mentaal zwanger zal voelen. Ik had daar wel op gehoopt, want bij Wolf was dat nooit écht zo. Ik wist rationeel wel dat het goed zou komen. Maar toch heb ik afgeteld tot de geboorte. Want als hij geboren was, uit mijn lijf dat alle baby's stuk maakt. Dán was hij veilig. Maar na de geboorte heb ik hem regelmatig in de nacht uit bed gehaald omdat als hij die nacht dood zou gaan, dan had ik 'm nog geknuffeld.

Het maakt me ook verdrietig dat dat stukje nooit meer onbevangen kan zijn voor ons.

Dat is ook heel verdrietig!

En ik heb ook echt nooit iets gedacht wat ook maar in de buurt kwam van 'heb je haar weer', maar kan me tegelijkertijd goed indenken dat je voor je eigen gevoel die ruimte niet altijd wil/kan/durft nemen.

Wellicht helpt het om het zo te zien: als jij die ruimte wel voor jezelf kan nemen, help je anderen misschien ook om die ruimte óók te nemen wanneer dat voor hen nodig is. Ik merk dat het bij mij (over compleet ander onderwerp) wel zo werkt: als mijn gesprekspartner heel open is over dingen die gevoelig liggen en wat dat met diegene doet, helpt dat mij om datzelfde ook te doen.

Misschien helpt het je helemaal niks, maar dan heb ik in elk geval gezegd dat ik graag lees over hoe jij je voelt, ook als dat ronduit kut is. Omdat het jou misschien een minibeetje verlichting geeft om het kwijt te kunnen, en het fijn is om het idee te hebben dat je iets voor een ander kan doen als die het zo moeilijk heeft, ook als dat alleen lezen en een hart onder de riem steken op een forum is.

@Cygne: ik weet niet of ik de juiste woorden kan vinden maar wilde toch even reageren. Weet dat jouw verhaal er ook mag zijn. En als je iets wilt delen waar je in reallife geen ruimte voor voelt dan hoop ik dat je dat hier blijft doen. Je hoeft niet alles alleen te dragen. Ik geloof dat er hier altijd mensen zijn die openstaan voor jouw verhaal.
Dat neemt wellicht de pijn en angst niet weg. Maar je voelt je misschien wel gesteund en erkend in die pijn en angst.

Virtuele knuffel voor jou

Cygne, wat een verdriet, maar wat is het begrijpelijk dat je je zo voelt. Weet dat ik nog nooit gedacht heb 'heb je haar weer', maar dat ik hier thuis een dansje deed toen de echo na het bloedverlies goed was en mijn man zelfs af en toe moet updaten over 'die mevrouw van Wolk'. Ik (en hij dus) leef met je mee en met mij nog veel meer mensen. Dat is hier op fok iig zo en in het echte leven vast ook. Je bent geen zeur, je neemt niemands ruimte in en jouw verhaal is net zo welkom als welk verhaal van wie dan ook.

Dikke knuffel!

@Cygne bij sommige zwangerschappen hier in OUD houd ik mijn adem in (niet letterlijk ) tot het kind gezond en wel geboren is. Zo ook bij die van jou. Ik denk nooit "heb je haar weer", ik hoop altijd op een positief bericht, of in ieder geval dat er geen slecht nieuws is. Want ik gun het je zo.

Dank jullie wel.
Ik weet even niet hoe beter te reageren maar het raakt me enorm.