De kunst van het loslaten van je ex #240 Don't get even, get better!

quote:

Op maandag 18 juli 2016 06:22 schreef dageeknerd het volgende:
Nieuweling hier... 7 jaar een relatie gehad. Het is inmiddels een jaar uit. Afgelopen half jaar ging het goed met me, gestort op mijn bedrijfje, ideeen uitwerken, fitnessen, veel mindset boeken lezen. Nu via via gehoord dat ze een half jaar een nieuwe vriend heeft. Terugval gehad. Voelt alsof er iemand overleden is ofzo. Ik denk dat ik een soort van beschadigd ben, paar keer afgesproken met een meid, het was zo ongemakkelijk echt bizar. Ik vertrouw niemand ofzo.. Ik ga nu even naar de gym om alles er uit te laten, echt superslecht geslapen. Moest ik even kwijt...

Logisch dat dat pijn doet, gym is meestal wel een goede oplossing, lukte bij mezelf toen niet echt want kon me niet concentreren op 't sporten.

Ik kom hier maar even uitjanken. Zo moeilijk om nu geen contact met haar te zoeken maar dat moet ik echt niet doen

quote:

Op donderdag 21 juli 2016 21:19 schreef Trashcanman het volgende:
Ik kom hier maar even uitjanken. Zo moeilijk om nu geen contact met haar te zoeken maar dat moet ik echt niet doen

Hou je sterk, over een tijdje ben je blij dat je niks naar haar hebt gestuurd

quote:

Op donderdag 21 juli 2016 21:19 schreef Trashcanman het volgende:
Ik kom hier maar even uitjanken. Zo moeilijk om nu geen contact met haar te zoeken maar dat moet ik echt niet doen

Gewoon niet doen man. Wat hierboven ook staat, voor de lange termijn is het veel beter! Probeer afleiding te zoeken in dit soort momenten.

Ik kreeg een realisatie gisteren die misschien wel verklaart waarom ik het er deze keer moeilijker mee heb qua breakup. Het verklaart misschien niet alles, maar misschien wel een gedeelte.

Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.

Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.

Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.

Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.

Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.

Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.

Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.

quote:

Op maandag 25 juli 2016 12:03 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik kreeg een realisatie gisteren die misschien wel verklaart waarom ik het er deze keer moeilijker mee heb qua breakup. Het verklaart misschien niet alles, maar misschien wel een gedeelte.

Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.

Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.

Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.

Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.

Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.

Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.

Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.

Geeft toch niet, je hebt je zooi meegemaakt, en daar een soort litteken aan over gehouden. Trauma's blijf je meedragen, je kan ze misschien onderdrukken of beter mee omgaan maar helemaal verdwijnen gebeurt meestal niet.

Je bent er sterker uit gekomen, wees daar trots op. Jouw nadeel dat daarbij komt kijken zal bij lange na niet opwegen tegen de voordelen voor jou als persoon in karakter, in tegenstelling tot het meer lichamelijke aspect van seks.

Dat dat wat met je break-up te maken kan hebben zou heel goed kunnen, maar daar moet je niet te zwaar aan tillen.

Ik had er zelf ook last mee, afgelopen jaar veel bezig geweest met aan mezelf werken qua dingen die gebeurd zijn op persoonlijk vlak, maar je merkt toch dat je in ieder geval in mijn geval nog oude trekjes voelt van eerst. Kan er nu mee omgaan, dat is het belangrijkst.

quote:

Op maandag 25 juli 2016 12:03 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik kreeg een realisatie gisteren die misschien wel verklaart waarom ik het er deze keer moeilijker mee heb qua breakup. Het verklaart misschien niet alles, maar misschien wel een gedeelte.

Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.

Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.

Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.

Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.

Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.

Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.

Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.

Flinke pil indd!
Enigszins herkenbaar.
Herkenbaar in de zin van het depressief zijn (laten we het houden op een diepe dip) en niet weten wat je wil etc etc.

Inmiddels is die relatie van 3.5 maanden al weer 4 jaar voorbij en het voelt als 2 jaar.
1 jaar verwerken (dip+niet weten wat je wil + dat het uitgaat en jezelf dit verwijten ).
In iedergeval sta ik nu clichématig sterker in mn schoen, ben ik socialer en heb ik een baan.

Ik heb na dat het uitging met diverse dames gedatet maar nooit het zelfde gevoel gehad.

Al met al heb ik er zelfs geen zin meer in en leef ik nu mn eigen leef zeg maar . Dus bij jou komt het ook allemaal op zn pootjes terecht.

Ik ben net twee weken terug van een vakantie/summerschool van twee weken en had gehoopt dat die mij wat afleiding kon geven dan wel niet nieuwe mensen leren kennen of er achter komen wat ik nu wil.
Dat is niet echt gelukt en vrijdag de dag voordat ik weg ging een enorme terugval gehad.
Voelde mij ontzettend eenzaam, afgewezen en verlaten. Het was mijn eerste vakantie in mijn leven waarbij ik niemand van te voren kende.

Weet nu echt niet meer wat ik moet doen want alles wat ik geprobeerd heb heeft niet echt gewerkt. (De vakantie, meer sporten, op papier zitten wat ik wil doen, etc.)
Heb daarom voor komende maandag maar een afspraak met psycholoog/coach gemaakt.

Want ik verveel mij overal, op het werk heb ik weinig te doen en geen uitdaging meer (dit liep al wat langer) en als ik thuis ben heb ik ook niets te doen en verveel ik mij. Mijn vrienden krijgen langzaam aan allemaal kinderen dus mijn sociale leven wordt ook steeds minder. Eigenlijk gebeurd nu precies waar ik altijd bang voor ben geweest een eenzaam bestaan.

Heb paar maanden terug ook gedate (twee dagen achter elkaar) maar het deed mij absoluut niets, waren ze dood neergevallen had het mij niets gedaan.
Ik voel een totale onverschilligheid maar niet op een goede manier zoals je soms hebt maar eerder dat het me allemaal niets meer interesseert en ik het liefst de hele dag in bed zou blijven liggen.

Ik heb blije momenten maar ben niet gelukkig het is allemaal meer afleiding erg oppervlakkig.
Ik denk constant aan haar en hoe blij ik toen was.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:19 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:
Ik ben net twee weken terug van een vakantie/summerschool van twee weken en had gehoopt dat die mij wat afleiding kon geven dan wel niet nieuwe mensen leren kennen of er achter komen wat ik nu wil.
Dat is niet echt gelukt en vrijdag de dag voordat ik weg ging een enorme terugval gehad.
Voelde mij ontzettend eenzaam, afgewezen en verlaten. Het was mijn eerste vakantie in mijn leven waarbij ik niemand van te voren kende.

Weet nu echt niet meer wat ik moet doen want alles wat ik geprobeerd heb heeft niet echt gewerkt. (De vakantie, meer sporten, op papier zitten wat ik wil doen, etc.)
Heb daarom voor komende maandag maar een afspraak met psycholoog/coach gemaakt.

Want ik verveel mij overal, op het werk heb ik weinig te doen en geen uitdaging meer (dit liep al wat langer) en als ik thuis ben heb ik ook niets te doen en verveel ik mij. Mijn vrienden krijgen langzaam aan allemaal kinderen dus mijn sociale leven wordt ook steeds minder. Eigenlijk gebeurd nu precies waar ik altijd bang voor ben geweest een eenzaam bestaan.

Heb paar maanden terug ook gedate (twee dagen achter elkaar) maar het deed mij absoluut niets, waren ze dood neergevallen had het mij niets gedaan.
Ik voel een totale onverschilligheid maar niet op een goede manier zoals je soms hebt maar eerder dat het me allemaal niets meer interesseert en ik het liefst de hele dag in bed zou blijven liggen.

Ik heb blije momenten maar ben niet gelukkig het is allemaal meer afleiding erg oppervlakkig.
Ik denk constant aan haar en hoe blij ik toen was.

Hoelang is het nu geleden?

Je hebt vast ook vaak mindere momenten gehad. Als ik terugdenk was ik ook soms wel heel blij maar al die ruzies daar moet ik ook niet aan denken om dat nu te hebben dus aan de ene kant ben ik ook blij dat dat nu niet meer zo is.

Psycholoog kan een goeie keuze zijn, die zal geen waslijst aan dingen voor je verzinnen wat leuk is maar je zelf aan het denken laten zetten.

En ja je hebt altijd wel een dipje dat je ff terugdenkt en tijd maakt voor de mindere momenten, ookal word je daar alleen maar verdrietig van. Ff emo zijn, tranen wegvegen en weer door want de tijd stopt niet. Had ik gisternacht ook, maar nu weer lekker productief

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 10:40 schreef BredeBroeder het volgende:

[..]

Hoelang is het nu geleden?

Afgelopen pasen dus iets van 4 maanden. Relatie duurde ca 6 jaar.

quote:

Je hebt vast ook vaak mindere momenten gehad. Als ik terugdenk was ik ook soms wel heel blij maar al die ruzies daar moet ik ook niet aan denken om dat nu te hebben dus aan de ene kant ben ik ook blij dat dat nu niet meer zo is.

Dat is het aparte we hebben eigenlijk nooit echt ruzies gehad op misschien 2x na maar echt verhit was dat ook niet.

quote:

Psycholoog kan een goeie keuze zijn, die zal geen waslijst aan dingen voor je verzinnen wat leuk is maar je zelf aan het denken laten zetten.

En ja je hebt altijd wel een dipje dat je ff terugdenkt en tijd maakt voor de mindere momenten, ookal word je daar alleen maar verdrietig van. Ff emo zijn, tranen wegvegen en weer door want de tijd stopt niet. Had ik gisternacht ook, maar nu weer lekker productief

Klopt maar alles kwam nu tegelijkertijd en ontevreden op het werk en mijn persoonlijke leven plus doel wat instort. Het is heel confronterend wanneer je vrienden kinderen gaan krijgen.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 13:44 schreef AlwaysHappy het volgende:
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit.

Naja bij mijn andere vriendin was het na 6 weken wel over en voelde ik wel levenslust.
Nu interesseert het mij echt gewoon niets meer.

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 13:44 schreef AlwaysHappy het volgende:
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit.

Precies dit! Praat erover, blijf jezelf ontwikkelen en geef jezelf de ruimte om het te verwerken. Dit kunnen we nou eenmaal niet afdwingen, maar moet gewoon gebeuren. 😊

Gisteravond was toch wel weer ff moeilijk. Kwam met m'n vriendin terecht in een best wel emotioneel gesprek, wilde sowieso al wel het een en ander bespreken zodat zij mij ook beter leert kennen.

Maar het kwam dus neer op m'n verleden, inclusief myrthe (veel problemen gehad), thuissituatie, depressie, snijden en m'n ex. En dat ik best wel anders ben geweest dan hoe zij mij nu kent en ziet.

Heb toen dus ook toegegeven dat ik het er soms nog lastig mee heb, vaak aan dingen wordt herinnerd etc. en dat ik het nog steeds lastig vond om normaal te kunnen praten over de dingen die zijn gebeurd. Ze reageerde vooral begripvol, en had ook gevraagd waarom het nou uit was gegaan en hoe wij elkaar hadden ontmoet. Naja 't hele verhaal vertelt over vertrouwensbreuk, 't afspreken met Myrthe toen, ruzie met haar ouders etc. en dat dat uiteindelijk kwam als grootste factor door hoe ik ben opgegroeid, en ten tweede de ontevredenheid over haar soms wat ik achteraf dus niet snapte. En dan het ontmoeten op school en vertellen over Berlijn etc. het dagelijks opstaan voor school maandenlang met de gedachte dat het toch wel weer kut zou zijn en nog veel meer.

Al met al was het dus best wel heftig, en ze had dan overduidelijk ook wel door dat ik er nog mee zat. Gezegd dat 't met haar in ieder geval niet zo zou gebeuren en haar nooit op die manier zou behandelen, maar ze kon al amper geloven dat ik uberhaupt iemand ooit zo heb behandeld en dat ik er ook schuldig aan was dat het uit was. daarnaast vond ze het een goed iets dat ik nog om haar (ex) gaf ondanks alle ruzies etc.

Sinds dat gesprek ben ik aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant zit ik weer te denken aan alles wat fout ging en waarom en mezelf overtuigen dat dat nooit meer zal gebeuren maar het is raar, want ik snap zelf niet eens meer waarom die dingen zijn gebeurd. En ik zit er nu weer veel te veel over na te denken en afleiding helpt dan ook wel, maar toch.

Als ik structuur heb gaat het meestal goed, maar deze keer gaat het minder. Ik werk, ik doe leuke dingen, ik sport me een ongeluk, spreek vaak af met vrienden, ga naar de baby maar zit toch ff in een sleur, terwijl ik vorige week nergens last van had. En nu vraag ik me dus af of het wel slim was om dit allemaal aan haar te vertellen, gezien ik er nu weer constant aan denk.

[ Bericht 2% gewijzigd door BredeBroeder op 28-07-2016 16:46:03 ]

quote:

Op dinsdag 26 juli 2016 13:44 schreef AlwaysHappy het volgende:
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit.

Eerste sessie van een coach gehad en het lijkt zinvol.
Vooral ook dat ik ongelukkig ben op meerdere fronten. Nu ga ik wel uit en dergelijke maar het voelt meer en meer als afleiding.

Zij begreep dat goed en zei dat iedereen een keer op een punt in zijn leven komt waar je verdieping zoekt. Dat begreep ik goed want ik had dat gevoel al lichtjes toen het nog wel aan was.

Ik ga na (toevallig vandaag op de kop af) 5 maanden mezelf weer even melden hier. Na een bedrijfsongeval zo'n 6 weken geleden, waardoor ik in het ziekenhuis eindigde, is eigenlijk de neerwaartse spiraal begonnen. De avond in het ziekenhuis vertelde ik d'r wat er gebeurd was, omdat ik niet wilde dat ze zoiets via-via moest vernemen. Ze reageerde erg geëmotioneerd en zei dat ze me erg graag wilde zien. Zodoende is ze me dus ook komen opzoeken in het ziekenhuis. Een vreemde gewaarwording; mijn ouders en zus die samen met mijn ex rond mijn bed zitten, kunnen praten alsof er nooit wat gebeurd is. De blik die we uitwisselden toen ze binnenkwam was ook veelzeggend en vol emotie. De dagen en weken daarna, tijdens mijn revalidatie, zocht ze veel contact met me om te vragen hoe het met me ging, hoe mijn herstel ging en gaf me allerlei advies over eventuele slachtofferhulp e.d. voor als ik het mentaal moeilijk met mijn ongeluk had. Kortom, ze was enorm zorgzaam en lief voor me.

Dat heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk weer herinnerd wordt aan het feit dat ik de hele break-up onnodig vind en de potentie nog steeds zag. Waar ik voor mijn ongeluk eigenlijk best de goede kant op ging (er kwamen stiekem zelfs al dagen voorbij waarin ze niet eens in m'n gedachten voorkwam), is het daarna weer zwaar bergafwaarts gegaan. Bij mijn ongeluk was het laatste wat door m'n hoofd schoot voordat ik out ging, mijn ex. Toen ik bij kwam, was het eerste dat ik in m'n hoofd kreeg, mijn ex.

En ik zie d'r de afgelopen weken foto's op facebook zetten van leuke uitstapjes die ze doet, waar ze bij de ene foto nog mooier eruit ziet dan de ander. Erg frustrerend allemaal. Nu heb ik me wel zo sterk gehouden om niet steeds contact te zoeken, de gesprekken die we hebben komen op haar initiatief (en dan gaat het vaak over mijn fysieke gesteldheid). 2 weken geleden voor het laatst in licht benevelde toestand een ietwat te emotioneel appje gestuurd, waarbij ik de volgende ochtend meteen zelf aangaf dat dat dom was dat we daar maar niet teveel woorden aan vuil moesten maken.

Feit is dat ik me nu wel een beetje begin af te vragen wanneer ik er klaar mee ben. Wanneer kan ik weer verder kijken? Ik zou nog steeds meteen alles uit m'n handen laten vallen als ze me nu zou zeggen dat ze een fout heeft gemaakt door ermee te stoppen. Ergens in mijn hoofd hoop ik nog steeds op dat berichtje. Het helpt niet mee dat mijn hele conclusie over de break-up juist niet is 'dat het beter zo is'. Het was, gezien de situatie op dat moment, een begrijpelijke knoop die ze doorhakte, maar de situatie is inmiddels zo verschrikkelijk veel verbeterd in mijn leven, dat ik zeker weet dat wij weer een goed stel kunnen zijn. Erg frustrerend. Ik zit haar ook niet te indoctrineren om haar van dat idee te overtuigen.

Ik denk niet dat zij dat idee nog gaat krijgen. 90% van mijn hoofd weet dat het gewoon over, finito, basta is. Maar die eigenwijze 10% danst en springt door je hoofd; 'het kan nog, het kan nog, rijd naar haar toe, bel haar, app haar'. Ik geef er niet aan toe, maar mijn gemoedstoestand heeft er inmiddels zwaar onder te lijden.

Hallo Allemaal.

Dit is helemaal nieuw voor mij maar toch zoals vele maar even mijn verhaal kwijt en kijken wat de reacties zijn.
in 2011 heb ik inmiddels mijn ex leren kennen ( ik ben zelf een man van 29). Het begin was geweldig, ze zag me helemaal staan en was alles voor haar, andersom ook ik vond haar geweldig! Ze deed alles voor me, was er altijd voor me en nam het altijd voor me op in welke situatie dan ook. We schelen 11 jaar, ik zit in een rolstoel vanwege beperking aan mijn benen dus je kan je wel voorstellen dat mijn ex her en der wel te horen kreeg ''[moet je dat wel doen iemand in een rolstoel'' is hij niet te oud voor je'' wat moet je met iemand in een rolstoel''.
Ondanks de sommige opmerkingen bleef ze roepen '' ik hou van hem''.

Ook met haar familie klikte het enorm goed! vanaf dag 1 accepteerde ze mij volledig en kwam ik daar bijna elk weekend ( is anderhalf uur rijden). Mijn familie daarintegen was wel een ander verhaal, zij hebben mijn ex nooit zo geaccepteerd, vonden mijn ex te jong voor me en niet goed voor me. Je kunt het afschuiven op ''de bezorgheid van ouders'' maar het kan ook te lang doorgaan of te ver gaan. Afijn, na ruim anderhalf jaar was het contact met mijn familie en die van mijn ex nog niet verbeterd, zelfs na een gezamenlijk gesprek te hebben gehad nog geen resultaat. Wat uiteindelijk resulteerde in flink wat woorden heen en weer, en ik? ik stond er midden in!

mijn eigen familie die me kennelijk wilde of beschermen of behoeden of me niet los konden laten en het niet aan wilde zien dat mijn schoonfamilie me erg graag zag, en aan de andere kant mijn toen schoonfamilie die me volledig in hun harten hadden gesloten en me graag bij hun zag en weer op hun beurt vonden dat mijn familie me te dicht bij hun wilde houden.
Dat ging een tijdje zo door, overigens hadden mijn ex en ik het goed samen, een tijd waarin we samen nieuwe dingen ontdekten, ook met de nodige vallen en opstaan, met name het feit dat het soms lastig voor haar was om met iemand in een rolstoel niet alles te kunnen.

Aangezien het voor mijn ex eigenlijk haar eerste echte serieuze relatie was kwamen op een gegeven moment toch de onvoorkombare breukjes. Ze wilde ''verder kijken'' gaf dit ook bij me aan en hoe stom ik maarja ook lief ik ook was zei ik nog '' nja doe wat je doen moet ik laat je er in vrij''. Dus zo gezegd zo gedaan, mijn ex leerde een andere jongen kennen, mee gezoend enzo en vanaf toen was haar interesse in andere mannen een echte feit. Vanaf toen ging het toch wel bergafwaarts. Hoeveel ik ook van haar hield en haar niet kwijt wilde ik zag haar langzaam tussen mijn vingers wegglippen. Te krampachtig vast willen houden denk ik. Overigens is dat niet volledig aan mij te wijden. Zij had ook zo haar manieren om mij bij haar te houden, chantage en wanneer ik de neiging had te gaan extreem lief doen zodat ik weer omsloeg en toegaf.

Inmiddels heeft ze ook een ander vriendje gehad, en dit allemaal terwijl ze mij ook nog zag! hmm ik denk nu ook wel bij mezelf ik ben toch gek geweest ook! Maar ik hield ergens toch zoveel van haar. Maar goed, zo goed als ik was bleef ik bij haar en achter haar staan. Het deed me veel pijn zeker achteraf gezien. Toen haar relatie na een paar maanden weer over was, omdat ze naar haar eigen zeggen mij niet kon vergeten en toch meer van mij hield, was het weer even Ik die boven aanstond. Wat ik niet wist was dat ze in die tussentijd contact had via internet en soms ook afspraakjes met andere mannen.

Er zijn overigens genoeg mensen in haar omgeving geweest die meerdere malen haar hebben gezegd dat ze op een verkeerde manier bezig was en mensen hiermee kwetst.
Toch ging het zo nog door, ook stom van mezelf maar goed liefde maakt blind!?
Officieel zijn we al geruime tijd uit elkaar maar zijn elkaar nog veel blijven zien.
De laatste maanden ging het steeds slechter. Ook wanneer ik bij haar was, gaf ik haar zelfs aan dat ik haar miste waar ik bij was! ze zat constant op haar telefoon, kennelijk dus met een andere jongen te praten, terwijl ze zelf aangaf niet verliefd te zijn op iemand.

Ik kon hier weinig mee, we zaten niet meer in een relatie dus kon haar ook niet ''dwingen'' om geen contact te hebben met andere mannen, althans niet in de zin van afspraakjes enzo.
Dan is er nog haar familie, zij kunnen mij ook helemaal niet loslaten , ik kreeg regelmatig dan ook de vraag waarom ik niet gewoon vrienden met mijn ex kon zijn, en ik als een vriend van de familie gezien werd.
Je kunt je voorstellen dat dit gewoon bijna onmogelijk is!
afgelopen 2 maanden is er geen contact geweest tussen mij en mijn ex, dit omdat ik zelf aangaf het niet meer aan te kunnen! emotioneel gezien ga ik er aan kapot steeds maar weer aan te horen en soms zelfs zien hoe leuk ze het met een ander heeft.
Waarom kan ze niet gewoon meer van mij houden?? en steeds toch wel weer aandacht van me vragen.

Haar familie snapt niet zo goed of willen niet snappen dat het gewoon niet kan dat ik daar nog over de vloer kom zolang ik nog gevoelens heb voor mijn ex.
de laatste tijd heeft mijn ex veel contact met een jongen, naar haar eigen zeggen stelde het niet veel voor, terwijl het volgens haar moeder wel meer is dan gewoon leuk zeg maar.
De afgelopen 4 weken ging ze op vakantie, ik dacht met haar ouders en broertje, maar nu hoorde ik gisteren dat haar ''vriend'' zoals haar moeder het noemt ook mee was.
Vannacht niet kunnen slapen, hoeveel pijn dat weer doet......

Ik heb haar moeder een bericht gestuurd dat dit totaal niet meer werkt, dus haar gezegd: of we hebben het niet meer over mijn ex of alle contact moet worden verbroken.
reageerde ze terug, het is niet altijd te vermijden haar te noemen, dat moet je begrijpen. Persoonlijk denk ik dat het op deze manier niet werkt. Zou het niet verstandig zijn om in een gesprek met mijn ex je standpunt duidelijk uit te leggen, kunnen jullie daarna verder met je leven.
Tja wat moet ik daar nou weer mee? had ik maar een keer een sorry gekregen van mn ex!?

Maar goed lang verhaal, vele emoties en wilde dit graag even kwijt. eventuele adviezen zijn welkom!

Was even weer vergeten hoe pijnlijk het is om afgewezen te worden. En ook meteen weer geobsedeerd door de jongen waar ze wel gevoelens voor heeft. "Waarom is hij beter dan ik?"

quote:

Op donderdag 11 augustus 2016 11:49 schreef Toto69 het volgende:
Maar interpreteer ik het verkeerd, of... jij bent nu 29, scheelt 11 jaar, dus zij 18, jij was 24 en zij 13 dus in 2011? Met alle respect, maar dan was het ook wel gedoemd om te mislukken wel vervelend al met al en ze had een stuk respectvoller met je om moeten gaan. Sterkte.

waarom zou je als 24 jarige niet een succesvolle relatie met iemand van 13 kunnen hebben dan?

quote:

Op donderdag 11 augustus 2016 12:00 schreef Toto69 het volgende:

[..]

Ik vind zelf dat het gewoon te veel scheelt door de enorm verschillende levensfases. 24, afgestuurd, of bijna afgestuurd en full-time werkend. 13, brugklasser? Misschien zelfs nog groep 8 in het uiterste geval of misschien net een tweede klasser. Net aan de puberteit begonnen meestal. Het verschilt gewoon te veel, maar da's mijn mening.

waarom weet je zo veel over 13 jarige meisjes ;s

quote:

Op donderdag 11 augustus 2016 11:52 schreef zeer het volgende:

[..]

waarom zou je als 24 jarige niet een succesvolle relatie met iemand van 13 kunnen hebben dan?

Het is niet normaal. Een tienermeisje met een volwassen vent .

Laat staan dat t ook nog eens niet legaal is.

Ik blijf er geen fuck van snappen. Vrouwen worden in 1 milliseconde verliefd op een man, maar nooit maar dan ook nooit op mij. Echt, kan van frustratie wel al m'n haar uittrekken.
Elke fucking keer hetzelfde.

Wat een updates. Sterkte allemaal.

Loslaten en "rouwen" om een relatie doe je in je eigen tempo en de manier waarop het tot een einde gekomen is, speelt ook een rol natuurlijk. Praten met een psycholoog is natuurlijk nooit verkeerd! Kan tot veel zelfinzichten leiden.

Denk dat alles behoorlijk moet slijten (dus geen contact meer; geen wonden opentrekken) en dat je op een dag wakker wordt en het allemaal heel anders voelt. Zorg in de tussentijd goed voor jezelf en blijf dingen ondernemen, ook al geniet je er minder van.

Als je merkt dat je op bepaalde types valt die niet op jou vallen; val je dan wel op het juiste type? Val je dan niet onbewust op onbereikbaar? En zodra zo'n vrouw niet verliefd op jou is, het jou zelfbeeld weer bevestigd van: zie je wel, ik ben niet leuk/goed/vul whatever in?

Ik ben nog steeds niet aan daten toe, krijg weer aardig wat aandacht (zit niet op datingssites/apps oid) maar merk dat ik bepaalde types blijf aantrekken die ik liever vermijdt. Voel na kleine periode al meteen red flags. Ben daarnaast wel wantrouwend geworden en mannen kunnen mij mateloos irriteren als zij mij proberen te versieren
Dus denk dat het goed is voor mij om lekker een poos vrijgezel te blijven en niet met kerels bezig te zijn. Weet nu steeds beter wat ik wil, waar ik voor moet waken etc. Focus mij nu om zelf-ontplooing en omscholing.

[ Bericht 4% gewijzigd door MidnightB00m op 14-08-2016 19:06:29 ]

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2016 12:18 schreef Fascination het volgende:
Ik blijf er geen fuck van snappen. Vrouwen worden in 1 milliseconde verliefd op een man, maar nooit maar dan ook nooit op mij. Echt, kan van frustratie wel al m'n haar uittrekken.
Elke fucking keer hetzelfde.

Misschien toch weleens en had je het toen niet door?

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 19:03 schreef Friek_ het volgende:
Om nog even voor de triplepost te gaan: een paar dagen nadat ik het had uitgemaakt met mijn ex, kreeg ik te horen dat ik was aangenomen als docent op mijn oude middelbare school. Helemaal euforisch daardoor - het was namelijk een geweldige tijd die ik daar heb gehad. Bizarre wenteling ook ineens. Nu heb ik onlangs de lesmethode mogen ontvangen en ja hoor, wie staat daar op blz. 36 van de vwo-versie?

De oude werkgever van mijn ex. [ afbeelding ]

Oh, the irony. Not really helping Sterkte man.

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 19:16 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Excuus als ik erover heen heb gelezen - er staan hier immers aardige lappen tekst - maar wat maakt precies dat je zo wantrouwend bent? Heeft het met het gedrag van je ex te maken?

No problem, niemand is verplicht om te reageren

Ja, ik heb 1,5 jaar relatie gehad met iemand die mij emotioneel mishandelde, bedroog en vreemdging. Dat is nu bijna twee jaar geleden. Als ik dit zo typ, lijkt het bijna nog onwerkelijk.

Een jaar later kwam ik een oud bekende tegen. Wilde niet daten omdat ik bang en kwetsbaar was (heb ik ook gecommuniceerd zonder inhoud). Hij zijn best doen en was nog nooit zo verliefd geweest. Dacht echt dat dit het was. Maar bleven soort van exclusieve friends with benefits.
Ik wilde meer dan hij kon geven. Bleek ook een viceuze cirkel te zijn waar ik lastig uit kwam (aantrekken/afstoten) en dat brak mijn zelfvertouwen helemaal.

Heb bij beide mannen gelukkig wel voor mijzelf gekozen uiteindelijk. Maar wat was dat moeilijk en wat een pijn. Bij die FWB was het zelfs nog erger dan bij die slechte relatie.

Snapte er geen snars van. Dus heb mij nu flink verdiept in dynamieken, bindings- en verlatingsangt en hechtingsstijlen. Veel geleerd, ook over mijzelf

[ Bericht 1% gewijzigd door MidnightB00m op 14-08-2016 20:22:14 ]

Mijn ex appte me van de week. Met allemaal steunbetuigingen dat hij me nooit zo had mogen behandelen en verdiend om gehaat te worden enzo. Maja ik zei dat haten alleen maar energie kost. En hij zei dat hij het gevoel dat hij moest kiezen tussen een vriend van hem en ik. Maar dat was juist mijn punt als hij alees bij wijze van spreken alles doet voor hem en niet voor mij.
Vriendin hoort belangrijker/even belangrijk te zijn, ik zeg niet dat hij niet met hem mag omgaan dat is zelfs gezond ander contact.

Maar nee niet hoe het ging.
Is trouwens de derde die weer contact opneemt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Vimbavimba op 14-08-2016 20:56:22 ]

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 20:25 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Klinkt wel heel naar allemaal. Met emotionele mishandeling doel je denk ik op je kleineren, over je heen lopen en je vertrouwen misbruiken, zoiets?

Hopelijk kun je nog steeds rationeel inzien dat een individueel geval natuurlijk niets zegt over een groep en dat er ook gewoon betrouwbare mannen rondlopen. Maar ja, emotioneel of gevoelsmatig zit dat natuurlijk vele malen lastiger, omdat er allerlei afweermechanismen geactiveerd worden uit zelfbescherming. En die zelfbescherming zit weer in de weg bij het aangaan van nieuwe, intieme contacten.

Ja, vreemd om over te hebben. Maar kleineren, woedeaanvallen, straffen met wel of geen intimiteit als knuffelen en samen slapen, verbaal grond in trappen, dreigen, liegen, slachtoffergedrag, manipuleren en uiteindelijk meerdere keren vreemd gegaan. Dus dat was de druppel Het scheede niet veel of het ging over in lichamelijke mishandeling.

Precies! Ik merkte het toevallig afgelopen week. Heb een collega die zich wat opdringt en qua postuur, lengte, houding en kleding precies lijkt op bovengenoemde ex. Triggert direct een vluchtresponse bij mij.

Maar weet dat er echt nog leuke, lieve, betrouwbare mannen zijn gelukkig! Moet ze nu alleen nog beter leren herkennen

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 21:10 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Wel een stevig pakket aan misdragingen inderdaad! Was hier een aanwijsbare reden/oorzaak voor of zat dit echt in zijn karakter/persoon? Ik heb zelf bij mijn ex ook niet al te florissant gedrag vertoond (als gevolg van een zware combinatie rouwproces en werkloosheid), maar wat jij allemaal opsomt klinkt onderhand als een psychische stoornis of iets in die geest.

Hopelijk kun je er in de loop der tijd simpelweg overheen groeien, in de zin dat je jezelf verder ontwikkeld als persoon en deze afweermechanismen langzaam maar zeker kan loslaten. Maar goed, dat zal zeker niet van de één op de andere dag gebeurd zijn.

Met zijn ex-vriendin was het ook niet goed gegaan (maar daar had hij dus ander verhaal van gemaakt). Nadat ik relatie verbrak, heeft hij hulp gezocht. Hier kwam inderdaad iets uit, maar niet wat je zou denken en dit gedrag maar klein gedeelte verklaard Maar goed, je zoekt altijd dingen om het gedrag goed te praten en te denken "het valt wel mee". Dit ging binnen een maand al niet goed en ik nergeerde alle signalen. Ook werd zijn vader ernstig ziek en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem te verlaten. Was echt een real life soap

Rouwverwerking en (tijdelijke) werkloosheid is inderdaad een pittige combinatie en kan mij goed voorstellen dat je flink van slag kan raken. Een gedeelte van je vaste basis/routine valt weg. Moet heftige tijd voor jou en je ex geweest zijn zeg!


Ja, zo probeer ik het ook te zien! Stiekem heb ik ergens mijn hoop op gezin en kinderen opgegeven. Maar wie weet zijn de wonderen de wereld nog niet uit

Is het gevoel dat je geconfronteerd werd met je ex inmiddels wat afgezakt? En congrats met je nieuwe job dan!

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 20:59 schreef MidnightB00m het volgende:

[..]

Ja, vreemd om over te hebben. Maar kleineren, woedeaanvallen, straffen met wel of geen intimiteit als knuffelen en samen slapen, verbaal grond in trappen, dreigen, liegen, slachtoffergedrag, manipuleren en uiteindelijk meerdere keren vreemd gegaan. Dus dat was de druppel Het scheede niet veel of het ging over in lichamelijke mishandeling.

Precies! Ik merkte het toevallig afgelopen week. Heb een collega die zich wat opdringt en qua postuur, lengte, houding en kleding precies lijkt op bovengenoemde ex. Triggert direct een vluchtresponse bij mij.

Maar weet dat er echt nog leuke, lieve, betrouwbare mannen zijn gelukkig! Moet ze nu alleen nog beter leren herkennen

Kan me in sommige dingen wel herkennen. Hoe lang heb je daar nog last van gehad?

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 23:11 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ja, dat is wel een flink probleem: je gaat als het ware uit medelijden bij iemand blijven en al zijn slechte gedrag goedpraten. Op die manier laat je veel te hard over je heen lopen en besef je achteraf pas wat diegene jou allemaal heeft geflikt. Dit alles onder het mom dat hij het zo zwaar heeft, waarmee de relatie eigenlijk totaal om hem is gaan draaien en absoluut niet meer gelijkwaardig is. Gevaarlijke cocktail.

Volgende stuk even in spoilertags, wegens mogelijke herkenbaarheid:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nu al de hoop op kinderen en een gezin opgegeven? Ho wacht even, dat is wel heel snel! Je weet niet wat er kan gebeuren in een aantal jaar hè - het leven is veel te grillig voor zulk soort voorspellingen. En hoeveel pijn iets ook doet, moet je je toch blijven realiseren dat je er altijd een sterker en weerbaarder persoon door wordt.

Verder kan ik de confrontaties wel hebben, gelukkig. Het is ook niet zo alsof ik overdag enorm zit te treuren erom. Wel merk ik dat er onderbewust wat rommelt, aangezien ik nu vaak nare dromen heb. Niet echt prettig wakker worden. Meestal ga ik dan maar wat hardlopen om m'n zinnen te verzetten, wat vooralsnog goed werkt. Sport jij ook voldoende?

Die dromen zijn inderdaad hartstikke irritant, na zo'n droom is het ook niet in een keer weg maar blijft 't in je hoofd spoken. Vaak dipjes?

quote:

Op zondag 7 augustus 2016 12:30 schreef Buffell het volgende:
Ik ga na (toevallig vandaag op de kop af) 5 maanden mezelf weer even melden hier. Na een bedrijfsongeval zo'n 6 weken geleden, waardoor ik in het ziekenhuis eindigde, is eigenlijk de neerwaartse spiraal begonnen. De avond in het ziekenhuis vertelde ik d'r wat er gebeurd was, omdat ik niet wilde dat ze zoiets via-via moest vernemen. Ze reageerde erg geëmotioneerd en zei dat ze me erg graag wilde zien. Zodoende is ze me dus ook komen opzoeken in het ziekenhuis. Een vreemde gewaarwording; mijn ouders en zus die samen met mijn ex rond mijn bed zitten, kunnen praten alsof er nooit wat gebeurd is. De blik die we uitwisselden toen ze binnenkwam was ook veelzeggend en vol emotie. De dagen en weken daarna, tijdens mijn revalidatie, zocht ze veel contact met me om te vragen hoe het met me ging, hoe mijn herstel ging en gaf me allerlei advies over eventuele slachtofferhulp e.d. voor als ik het mentaal moeilijk met mijn ongeluk had. Kortom, ze was enorm zorgzaam en lief voor me.

Dat heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk weer herinnerd wordt aan het feit dat ik de hele break-up onnodig vind en de potentie nog steeds zag. Waar ik voor mijn ongeluk eigenlijk best de goede kant op ging (er kwamen stiekem zelfs al dagen voorbij waarin ze niet eens in m'n gedachten voorkwam), is het daarna weer zwaar bergafwaarts gegaan. Bij mijn ongeluk was het laatste wat door m'n hoofd schoot voordat ik out ging, mijn ex. Toen ik bij kwam, was het eerste dat ik in m'n hoofd kreeg, mijn ex.

En ik zie d'r de afgelopen weken foto's op facebook zetten van leuke uitstapjes die ze doet, waar ze bij de ene foto nog mooier eruit ziet dan de ander. Erg frustrerend allemaal. Nu heb ik me wel zo sterk gehouden om niet steeds contact te zoeken, de gesprekken die we hebben komen op haar initiatief (en dan gaat het vaak over mijn fysieke gesteldheid). 2 weken geleden voor het laatst in licht benevelde toestand een ietwat te emotioneel appje gestuurd, waarbij ik de volgende ochtend meteen zelf aangaf dat dat dom was dat we daar maar niet teveel woorden aan vuil moesten maken.

Feit is dat ik me nu wel een beetje begin af te vragen wanneer ik er klaar mee ben. Wanneer kan ik weer verder kijken? Ik zou nog steeds meteen alles uit m'n handen laten vallen als ze me nu zou zeggen dat ze een fout heeft gemaakt door ermee te stoppen. Ergens in mijn hoofd hoop ik nog steeds op dat berichtje. Het helpt niet mee dat mijn hele conclusie over de break-up juist niet is 'dat het beter zo is'. Het was, gezien de situatie op dat moment, een begrijpelijke knoop die ze doorhakte, maar de situatie is inmiddels zo verschrikkelijk veel verbeterd in mijn leven, dat ik zeker weet dat wij weer een goed stel kunnen zijn. Erg frustrerend. Ik zit haar ook niet te indoctrineren om haar van dat idee te overtuigen.

Ik denk niet dat zij dat idee nog gaat krijgen. 90% van mijn hoofd weet dat het gewoon over, finito, basta is. Maar die eigenwijze 10% danst en springt door je hoofd; 'het kan nog, het kan nog, rijd naar haar toe, bel haar, app haar'. Ik geef er niet aan toe, maar mijn gemoedstoestand heeft er inmiddels zwaar onder te lijden.

Klinkt erg bekend, heb het een tijdje makkelijker gehad maar de achtbaan is weer van start gegaan. Het is vooral het gevoel dat ik de leukste periode van mijn leven nu wel gehad heb.
En ook ik heb absoluut niet het gevoel dat een break up nodig was. In zekere zin ging alles goed.

quote:

Op maandag 15 augustus 2016 09:54 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ja, klopt. Zo'n droom blijft nog na-ebben de rest van de dag, wat een behoorlijke invloed heeft op je stemming.

Verder vallen m'n dipjes mee, behalve als ik meerdere dagen achter elkaar (zoals nu in mijn vakantie) alleen thuis ben. Dat versterkt echt het gevoel eenzaamheid - het gevoel dat je weer helemaal alleen bent. Heb jij wel voldoende afleiding?

Ja dat wel, maar ik weet niet wat het is. Over 't algemeen als er wat naars gebeurd, of ik heb een dipje dan komt het onderwerp ex ook weer omhoog, soms wat sterker dan de andere keer.

[ Bericht 21% gewijzigd door BredeBroeder op 15-08-2016 15:23:22 ]

Is dan wel weer zo dat m'n ex best wel veranderd is in negatieve zin, en ook niet meer zo'n heilig boontje is, liegen doet ze ook dus dat helpt wel weer mee om even de gedachtes op te frissen

Inmiddels 2 maanden met vriendin en die zie ik vaak zat, en als ik d'r niet zie heb ik het gewoon onwijs druk. Dus we spreken elkaar ook bijna alleen in 't echt en heel weinig via wapp (waar t altijd fout ging)

Weet niet of dit in dit topic thuis hoort aangezien ik niet echt met mijn ex zit op het gebied dat ik aan haar denk of zo.

Nu is het in mijn geval echter zo dat dit de eerste keer (en meteen de laatste) dat ik relatie met een dame had gekregen in de stad waar ik woon. Nu is het dus 2/3 maanden uitgegaan (ik had het uitgemaakt omdat ze best wel naar was).

Anyhow het enige wat mij nu dwars zit is dat zij dus in mijn vriendengroep is gaan mengen met alle gevolgen van dien, de sfeer is dusdanig giftig dat als we beide in de sportschool zijn (zij blijft gaan naar de sportschool waar ik haar heb geintroduceerd) dat we elkaar helemaal negeren, we groeten niet (omdat ik haar had verwijderd van FB en whatsapp omdat ze altijd in de nacht net nadat het uitwas verhalen kwam vertellen met dat ze net had geneukt met een of andere gozer ze probeerde mij gewoon constant pijn te doen).

Maar nu merk ik wel dat op bepaalde dagen in de week waarin in week dat zij gaat sporten ik toch de neiging heb om naar de andere sportschool te gaan om haar te ontwijken omdat ik gewoon weg geen zin heb om haar kop te zien, plus het gevoel dat ze een beetje mijn vrienden aan het kapen is of zo vind ik ook niet echt leuk.

Zo heeft een vriend van mij haar ook uitgenodigd op zijn verjaardag en op dat moment had ik wel zoiets van wtf... ik wil niet meer gaan omdat zij daar is.. maar goed.

Weet niet echt zo goed hoe ik hier mee moet dealen, aan de ene kant wil ik uitwijken als ik weet dat ze daar is, en aan de andere kant wil ik gewoon mijn eigen ding blijven doen en niet speciaal voor haar iets anders gaan doen.

[ Bericht 7% gewijzigd door Just_some_random_dude op 15-08-2016 21:45:16 ]