De kunst van het loslaten van je ex #240 Don't get even, get better!

quote:

Op donderdag 11 augustus 2016 11:52 schreef zeer het volgende:

[..]

waarom zou je als 24 jarige niet een succesvolle relatie met iemand van 13 kunnen hebben dan?

quote:

Op vrijdag 12 augustus 2016 12:18 schreef Fascination het volgende:
Ik blijf er geen fuck van snappen. Vrouwen worden in 1 milliseconde verliefd op een man, maar nooit maar dan ook nooit op mij. Echt, kan van frustratie wel al m'n haar uittrekken.
Elke fucking keer hetzelfde.

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 19:03 schreef Friek_ het volgende:
Om nog even voor de triplepost te gaan: een paar dagen nadat ik het had uitgemaakt met mijn ex, kreeg ik te horen dat ik was aangenomen als docent op mijn oude middelbare school. Helemaal euforisch daardoor - het was namelijk een geweldige tijd die ik daar heb gehad. Bizarre wenteling ook ineens. Nu heb ik onlangs de lesmethode mogen ontvangen en ja hoor, wie staat daar op blz. 36 van de vwo-versie?

De oude werkgever van mijn ex. [ afbeelding ]

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 19:16 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Excuus als ik erover heen heb gelezen - er staan hier immers aardige lappen tekst - maar wat maakt precies dat je zo wantrouwend bent? Heeft het met het gedrag van je ex te maken?

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 20:25 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Klinkt wel heel naar allemaal. Met emotionele mishandeling doel je denk ik op je kleineren, over je heen lopen en je vertrouwen misbruiken, zoiets?

Hopelijk kun je nog steeds rationeel inzien dat een individueel geval natuurlijk niets zegt over een groep en dat er ook gewoon betrouwbare mannen rondlopen. Maar ja, emotioneel of gevoelsmatig zit dat natuurlijk vele malen lastiger, omdat er allerlei afweermechanismen geactiveerd worden uit zelfbescherming. En die zelfbescherming zit weer in de weg bij het aangaan van nieuwe, intieme contacten.

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 21:10 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Wel een stevig pakket aan misdragingen inderdaad! Was hier een aanwijsbare reden/oorzaak voor of zat dit echt in zijn karakter/persoon? Ik heb zelf bij mijn ex ook niet al te florissant gedrag vertoond (als gevolg van een zware combinatie rouwproces en werkloosheid), maar wat jij allemaal opsomt klinkt onderhand als een psychische stoornis of iets in die geest.

Hopelijk kun je er in de loop der tijd simpelweg overheen groeien, in de zin dat je jezelf verder ontwikkeld als persoon en deze afweermechanismen langzaam maar zeker kan loslaten. Maar goed, dat zal zeker niet van de één op de andere dag gebeurd zijn.

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 20:59 schreef MidnightB00m het volgende:

[..]

Ja, vreemd om over te hebben. Maar kleineren, woedeaanvallen, straffen met wel of geen intimiteit als knuffelen en samen slapen, verbaal grond in trappen, dreigen, liegen, slachtoffergedrag, manipuleren en uiteindelijk meerdere keren vreemd gegaan. Dus dat was de druppel Het scheede niet veel of het ging over in lichamelijke mishandeling.

Precies! Ik merkte het toevallig afgelopen week. Heb een collega die zich wat opdringt en qua postuur, lengte, houding en kleding precies lijkt op bovengenoemde ex. Triggert direct een vluchtresponse bij mij.

Maar weet dat er echt nog leuke, lieve, betrouwbare mannen zijn gelukkig! Moet ze nu alleen nog beter leren herkennen

quote:

Op zondag 14 augustus 2016 23:11 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ja, dat is wel een flink probleem: je gaat als het ware uit medelijden bij iemand blijven en al zijn slechte gedrag goedpraten. Op die manier laat je veel te hard over je heen lopen en besef je achteraf pas wat diegene jou allemaal heeft geflikt. Dit alles onder het mom dat hij het zo zwaar heeft, waarmee de relatie eigenlijk totaal om hem is gaan draaien en absoluut niet meer gelijkwaardig is. Gevaarlijke cocktail.

Volgende stuk even in spoilertags, wegens mogelijke herkenbaarheid:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nu al de hoop op kinderen en een gezin opgegeven? Ho wacht even, dat is wel heel snel! Je weet niet wat er kan gebeuren in een aantal jaar hè - het leven is veel te grillig voor zulk soort voorspellingen. En hoeveel pijn iets ook doet, moet je je toch blijven realiseren dat je er altijd een sterker en weerbaarder persoon door wordt.

Verder kan ik de confrontaties wel hebben, gelukkig. Het is ook niet zo alsof ik overdag enorm zit te treuren erom. Wel merk ik dat er onderbewust wat rommelt, aangezien ik nu vaak nare dromen heb. Niet echt prettig wakker worden. Meestal ga ik dan maar wat hardlopen om m'n zinnen te verzetten, wat vooralsnog goed werkt. Sport jij ook voldoende?

quote:

Op zondag 7 augustus 2016 12:30 schreef Buffell het volgende:
Ik ga na (toevallig vandaag op de kop af) 5 maanden mezelf weer even melden hier. Na een bedrijfsongeval zo'n 6 weken geleden, waardoor ik in het ziekenhuis eindigde, is eigenlijk de neerwaartse spiraal begonnen. De avond in het ziekenhuis vertelde ik d'r wat er gebeurd was, omdat ik niet wilde dat ze zoiets via-via moest vernemen. Ze reageerde erg geëmotioneerd en zei dat ze me erg graag wilde zien. Zodoende is ze me dus ook komen opzoeken in het ziekenhuis. Een vreemde gewaarwording; mijn ouders en zus die samen met mijn ex rond mijn bed zitten, kunnen praten alsof er nooit wat gebeurd is. De blik die we uitwisselden toen ze binnenkwam was ook veelzeggend en vol emotie. De dagen en weken daarna, tijdens mijn revalidatie, zocht ze veel contact met me om te vragen hoe het met me ging, hoe mijn herstel ging en gaf me allerlei advies over eventuele slachtofferhulp e.d. voor als ik het mentaal moeilijk met mijn ongeluk had. Kortom, ze was enorm zorgzaam en lief voor me.

Dat heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk weer herinnerd wordt aan het feit dat ik de hele break-up onnodig vind en de potentie nog steeds zag. Waar ik voor mijn ongeluk eigenlijk best de goede kant op ging (er kwamen stiekem zelfs al dagen voorbij waarin ze niet eens in m'n gedachten voorkwam), is het daarna weer zwaar bergafwaarts gegaan. Bij mijn ongeluk was het laatste wat door m'n hoofd schoot voordat ik out ging, mijn ex. Toen ik bij kwam, was het eerste dat ik in m'n hoofd kreeg, mijn ex.

En ik zie d'r de afgelopen weken foto's op facebook zetten van leuke uitstapjes die ze doet, waar ze bij de ene foto nog mooier eruit ziet dan de ander. Erg frustrerend allemaal. Nu heb ik me wel zo sterk gehouden om niet steeds contact te zoeken, de gesprekken die we hebben komen op haar initiatief (en dan gaat het vaak over mijn fysieke gesteldheid). 2 weken geleden voor het laatst in licht benevelde toestand een ietwat te emotioneel appje gestuurd, waarbij ik de volgende ochtend meteen zelf aangaf dat dat dom was dat we daar maar niet teveel woorden aan vuil moesten maken.

Feit is dat ik me nu wel een beetje begin af te vragen wanneer ik er klaar mee ben. Wanneer kan ik weer verder kijken? Ik zou nog steeds meteen alles uit m'n handen laten vallen als ze me nu zou zeggen dat ze een fout heeft gemaakt door ermee te stoppen. Ergens in mijn hoofd hoop ik nog steeds op dat berichtje. Het helpt niet mee dat mijn hele conclusie over de break-up juist niet is 'dat het beter zo is'. Het was, gezien de situatie op dat moment, een begrijpelijke knoop die ze doorhakte, maar de situatie is inmiddels zo verschrikkelijk veel verbeterd in mijn leven, dat ik zeker weet dat wij weer een goed stel kunnen zijn. Erg frustrerend. Ik zit haar ook niet te indoctrineren om haar van dat idee te overtuigen.

Ik denk niet dat zij dat idee nog gaat krijgen. 90% van mijn hoofd weet dat het gewoon over, finito, basta is. Maar die eigenwijze 10% danst en springt door je hoofd; 'het kan nog, het kan nog, rijd naar haar toe, bel haar, app haar'. Ik geef er niet aan toe, maar mijn gemoedstoestand heeft er inmiddels zwaar onder te lijden.

quote:

Op maandag 15 augustus 2016 09:54 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ja, klopt. Zo'n droom blijft nog na-ebben de rest van de dag, wat een behoorlijke invloed heeft op je stemming.

Verder vallen m'n dipjes mee, behalve als ik meerdere dagen achter elkaar (zoals nu in mijn vakantie) alleen thuis ben. Dat versterkt echt het gevoel eenzaamheid - het gevoel dat je weer helemaal alleen bent. Heb jij wel voldoende afleiding?