R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Logisch dat dat pijn doet, gym is meestal wel een goede oplossing, lukte bij mezelf toen niet echt want kon me niet concentreren op 't sporten.quote:Op maandag 18 juli 2016 06:22 schreef dageeknerd het volgende:
Nieuweling hier... 7 jaar een relatie gehad. Het is inmiddels een jaar uit. Afgelopen half jaar ging het goed met me, gestort op mijn bedrijfje, ideeen uitwerken, fitnessen, veel mindset boeken lezen. Nu via via gehoord dat ze een half jaar een nieuwe vriend heeft. Terugval gehad. Voelt alsof er iemand overleden is ofzo. Ik denk dat ik een soort van beschadigd ben, paar keer afgesproken met een meid, het was zo ongemakkelijk echt bizar. Ik vertrouw niemand ofzo.. Ik ga nu even naar de gym om alles er uit te laten, echt superslecht geslapen. Moest ik even kwijt...
Ik kom hier maar even uitjanken. Zo moeilijk om nu geen contact met haar te zoeken maar dat moet ik echt niet doen 
Hou je sterk, over een tijdje ben je blij dat je niks naar haar hebt gestuurdquote:
Ik kom hier maar even uitjanken. Zo moeilijk om nu geen contact met haar te zoeken maar dat moet ik echt niet doen
Gewoon niet doen man. Wat hierboven ook staat, voor de lange termijn is het veel beter! Probeer afleiding te zoeken in dit soort momenten.quote:
Ik kom hier maar even uitjanken. Zo moeilijk om nu geen contact met haar te zoeken maar dat moet ik echt niet doen
Ignorance is bliss
Ik kreeg een realisatie gisteren die misschien wel verklaart waarom ik het er deze keer moeilijker mee heb qua breakup. Het verklaart misschien niet alles, maar misschien wel een gedeelte.
Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.
Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.
Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.
Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.
Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.
Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.
Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.
Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.
Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.
Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.
Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.
Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.
Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.
Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.
Ignorance is bliss
Geeft toch niet, je hebt je zooi meegemaakt, en daar een soort litteken aan over gehouden. Trauma's blijf je meedragen, je kan ze misschien onderdrukken of beter mee omgaan maar helemaal verdwijnen gebeurt meestal niet.quote:
Ik kreeg een realisatie gisteren die misschien wel verklaart waarom ik het er deze keer moeilijker mee heb qua breakup. Het verklaart misschien niet alles, maar misschien wel een gedeelte.
Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.
Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.
Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.
Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.
Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.
Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.
Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.
Je bent er sterker uit gekomen, wees daar trots op. Jouw nadeel dat daarbij komt kijken zal bij lange na niet opwegen tegen de voordelen voor jou als persoon in karakter, in tegenstelling tot het meer lichamelijke aspect van seks.
Dat dat wat met je break-up te maken kan hebben zou heel goed kunnen, maar daar moet je niet te zwaar aan tillen.
Ik had er zelf ook last mee, afgelopen jaar veel bezig geweest met aan mezelf werken qua dingen die gebeurd zijn op persoonlijk vlak, maar je merkt toch dat je in ieder geval in mijn geval nog oude trekjes voelt van eerst. Kan er nu mee omgaan, dat is het belangrijkst.
Flinke pil indd!quote:
Ik kreeg een realisatie gisteren die misschien wel verklaart waarom ik het er deze keer moeilijker mee heb qua breakup. Het verklaart misschien niet alles, maar misschien wel een gedeelte.
Het is voor mij erg persoonlijk en ik haat het om er over te praten, maar here we go. 4 jaar geleden kreeg ik een burnout. Paniekaanvallen, depressie, cognitief vermogen van een stoeptegel. Ik was een goed jaar lamgelegd en ik kon niks. De ervaring was voor mij zo intens dat ik er nogal een trauma aan heb over gehouden. Dit trauma kwam voor mij in de vorm van angstklachten, een enorm overdekend brein. In alles ligt vaak een gevaar van overbelasting en dat ik zoiets kuts nogmaals mee moet maken.
Ik heb mn leven inmiddels weer opgebouwd en ben enorm veel wijzer, slimmer, gebalanceerder en sterker geworden. De angstklachten zitten ondanks nog wel wat op de achtergrond. De precieze lichaamschemie er achter weet ik niet, maar sinds ik die angstklachten gekregen heb, kom ik enorm snel klaar. Ik heb het dan echt over een halve minuut op een goede dag. Het schijnt iets met mijn serotonineniveau in het bloed te maken te hebben.
Dit is iets wat ik al jaren vreselijk gevonden heb, omdat ik er daarvoor ook geen last van had. Afijn, mijn ex vond het niet heel erg, en ik leer er nu beter mee leven, maar toch heeft het een flinke impact op mijn zelfbeeld gehad. Ik kan het al veel beter relativeren en weet uit ervaringen dat het me echt niet hoeft te belemmeren in het vinden van liefde, maar toch als man, het is gewoon super kut.
Nu de gedachte dat andere jongens weer seks met haar kunnen hebben zoals ik dat niet kon, het doet pijn. Het voelt vernederend. Ook al ben ik in 'de rest', laat ik het maar zo noemen, op seksgebied ook erg goed, ik kon toch nooit seks hebben zoals ik het graag wilde, of zoals zij het vast ook wilde.
Voor haar was al het andere wat ik kon bieden belangrijker en dit heeft zo door de relatie altijd gezegd en na een tijdje geloofde ik haar ook. Ook heb ik genoeg verhalen gelezen waarin dit bevestigd werd bij anderen. Gelukkig sta ik dus niet alleen. Dit hele feit voegt wel wat extra lading aan de breakup toe voor mij denk ik.
Ik ben echter trots op wie ik ben en alles wat ik kan bieden. En ja ik kan in de toekomst afgewezen of belazerd worden hierom, maar het kan ook niet zo zijn. Ik laat het me zo goed en kwaad als ik kan niet stoppen.
Ik wilde dit toch even delen. Bijna niemand weet dit van mij. Maar ik moet het toch er uit hebben. So here you go.. Haha.
Enigszins herkenbaar.
Herkenbaar in de zin van het depressief zijn (laten we het houden op een diepe dip) en niet weten wat je wil etc etc.
Inmiddels is die relatie van 3.5 maanden al weer 4 jaar voorbij en het voelt als 2 jaar.
1 jaar verwerken (dip+niet weten wat je wil + dat het uitgaat en jezelf dit verwijten ).
In iedergeval sta ik nu clichématig sterker in mn schoen, ben ik socialer en heb ik een baan.
Ik heb na dat het uitging met diverse dames gedatet maar nooit het zelfde gevoel gehad.
Al met al heb ik er zelfs geen zin meer in en leef ik nu mn eigen leef zeg maar
. Dus bij jou komt het ook allemaal op zn pootjes terecht.
The bearded man: “So many good tunes, I didn't have time to shave!”
Ik ben net twee weken terug van een vakantie/summerschool van twee weken en had gehoopt dat die mij wat afleiding kon geven dan wel niet nieuwe mensen leren kennen of er achter komen wat ik nu wil.
Dat is niet echt gelukt en vrijdag de dag voordat ik weg ging een enorme terugval gehad.
Voelde mij ontzettend eenzaam, afgewezen en verlaten. Het was mijn eerste vakantie in mijn leven waarbij ik niemand van te voren kende.
Weet nu echt niet meer wat ik moet doen want alles wat ik geprobeerd heb heeft niet echt gewerkt. (De vakantie, meer sporten, op papier zitten wat ik wil doen, etc.)
Heb daarom voor komende maandag maar een afspraak met psycholoog/coach gemaakt.
Want ik verveel mij overal, op het werk heb ik weinig te doen en geen uitdaging meer (dit liep al wat langer) en als ik thuis ben heb ik ook niets te doen en verveel ik mij. Mijn vrienden krijgen langzaam aan allemaal kinderen dus mijn sociale leven wordt ook steeds minder. Eigenlijk gebeurd nu precies waar ik altijd bang voor ben geweest een eenzaam bestaan.
Heb paar maanden terug ook gedate (twee dagen achter elkaar) maar het deed mij absoluut niets, waren ze dood neergevallen had het mij niets gedaan.
Ik voel een totale onverschilligheid maar niet op een goede manier zoals je soms hebt maar eerder dat het me allemaal niets meer interesseert en ik het liefst de hele dag in bed zou blijven liggen.
Ik heb blije momenten maar ben niet gelukkig het is allemaal meer afleiding erg oppervlakkig.
Ik denk constant aan haar en hoe blij ik toen was.
Dat is niet echt gelukt en vrijdag de dag voordat ik weg ging een enorme terugval gehad.
Voelde mij ontzettend eenzaam, afgewezen en verlaten. Het was mijn eerste vakantie in mijn leven waarbij ik niemand van te voren kende.
Weet nu echt niet meer wat ik moet doen want alles wat ik geprobeerd heb heeft niet echt gewerkt. (De vakantie, meer sporten, op papier zitten wat ik wil doen, etc.)
Heb daarom voor komende maandag maar een afspraak met psycholoog/coach gemaakt.
Want ik verveel mij overal, op het werk heb ik weinig te doen en geen uitdaging meer (dit liep al wat langer) en als ik thuis ben heb ik ook niets te doen en verveel ik mij. Mijn vrienden krijgen langzaam aan allemaal kinderen dus mijn sociale leven wordt ook steeds minder. Eigenlijk gebeurd nu precies waar ik altijd bang voor ben geweest een eenzaam bestaan.
Heb paar maanden terug ook gedate (twee dagen achter elkaar) maar het deed mij absoluut niets, waren ze dood neergevallen had het mij niets gedaan.
Ik voel een totale onverschilligheid maar niet op een goede manier zoals je soms hebt maar eerder dat het me allemaal niets meer interesseert en ik het liefst de hele dag in bed zou blijven liggen.
Ik heb blije momenten maar ben niet gelukkig het is allemaal meer afleiding erg oppervlakkig.
Ik denk constant aan haar en hoe blij ik toen was.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Hoelang is het nu geleden?quote:
Ik ben net twee weken terug van een vakantie/summerschool van twee weken en had gehoopt dat die mij wat afleiding kon geven dan wel niet nieuwe mensen leren kennen of er achter komen wat ik nu wil.
Dat is niet echt gelukt en vrijdag de dag voordat ik weg ging een enorme terugval gehad.
Voelde mij ontzettend eenzaam, afgewezen en verlaten. Het was mijn eerste vakantie in mijn leven waarbij ik niemand van te voren kende.
Weet nu echt niet meer wat ik moet doen want alles wat ik geprobeerd heb heeft niet echt gewerkt. (De vakantie, meer sporten, op papier zitten wat ik wil doen, etc.)
Heb daarom voor komende maandag maar een afspraak met psycholoog/coach gemaakt.
Want ik verveel mij overal, op het werk heb ik weinig te doen en geen uitdaging meer (dit liep al wat langer) en als ik thuis ben heb ik ook niets te doen en verveel ik mij. Mijn vrienden krijgen langzaam aan allemaal kinderen dus mijn sociale leven wordt ook steeds minder. Eigenlijk gebeurd nu precies waar ik altijd bang voor ben geweest een eenzaam bestaan.
Heb paar maanden terug ook gedate (twee dagen achter elkaar) maar het deed mij absoluut niets, waren ze dood neergevallen had het mij niets gedaan.
Ik voel een totale onverschilligheid maar niet op een goede manier zoals je soms hebt maar eerder dat het me allemaal niets meer interesseert en ik het liefst de hele dag in bed zou blijven liggen.
Ik heb blije momenten maar ben niet gelukkig het is allemaal meer afleiding erg oppervlakkig.
Ik denk constant aan haar en hoe blij ik toen was.
Je hebt vast ook vaak mindere momenten gehad. Als ik terugdenk was ik ook soms wel heel blij maar al die ruzies daar moet ik ook niet aan denken om dat nu te hebben dus aan de ene kant ben ik ook blij dat dat nu niet meer zo is.
Psycholoog kan een goeie keuze zijn, die zal geen waslijst aan dingen voor je verzinnen wat leuk is maar je zelf aan het denken laten zetten.
En ja je hebt altijd wel een dipje dat je ff terugdenkt en tijd maakt voor de mindere momenten, ookal word je daar alleen maar verdrietig van. Ff emo zijn, tranen wegvegen en weer door want de tijd stopt niet. Had ik gisternacht ook, maar nu weer lekker productief
Afgelopen pasen dus iets van 4 maanden. Relatie duurde ca 6 jaar.quote:
Op Dat is het aparte we hebben eigenlijk nooit echt ruzies gehad op misschien 2x na maar echt verhit was dat ook niet.quote:Je hebt vast ook vaak mindere momenten gehad. Als ik terugdenk was ik ook soms wel heel blij maar al die ruzies daar moet ik ook niet aan denken om dat nu te hebben dus aan de ene kant ben ik ook blij dat dat nu niet meer zo is.
Klopt maar alles kwam nu tegelijkertijd en ontevreden op het werk en mijn persoonlijke leven plus doel wat instort. Het is heel confronterend wanneer je vrienden kinderen gaan krijgen.quote:Psycholoog kan een goeie keuze zijn, die zal geen waslijst aan dingen voor je verzinnen wat leuk is maar je zelf aan het denken laten zetten.
En ja je hebt altijd wel een dipje dat je ff terugdenkt en tijd maakt voor de mindere momenten, ookal word je daar alleen maar verdrietig van. Ff emo zijn, tranen wegvegen en weer door want de tijd stopt niet. Had ik gisternacht ook, maar nu weer lekker productief
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit. 
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Naja bij mijn andere vriendin was het na 6 weken wel over en voelde ik wel levenslust.quote:
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit.
Nu interesseert het mij echt gewoon niets meer.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
De ene verliefdheid is dan ook heviger dan de ander. Daarnaast ligt het ook aan de manier hoe het uit gaat.quote:
[..]
Naja bij mijn andere vriendin was het na 6 weken wel over en voelde ik wel levenslust.
Nu interesseert het mij echt gewoon niets meer.
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Precies dit! Praat erover, blijf jezelf ontwikkelen en geef jezelf de ruimte om het te verwerken. Dit kunnen we nou eenmaal niet afdwingen, maar moet gewoon gebeuren. 😊quote:
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit.
Ignorance is bliss
Gisteravond was toch wel weer ff moeilijk. Kwam met m'n vriendin terecht in een best wel emotioneel gesprek, wilde sowieso al wel het een en ander bespreken zodat zij mij ook beter leert kennen.
Maar het kwam dus neer op m'n verleden, inclusief myrthe (veel problemen gehad), thuissituatie, depressie, snijden en m'n ex. En dat ik best wel anders ben geweest dan hoe zij mij nu kent en ziet.
Heb toen dus ook toegegeven dat ik het er soms nog lastig mee heb, vaak aan dingen wordt herinnerd etc. en dat ik het nog steeds lastig vond om normaal te kunnen praten over de dingen die zijn gebeurd. Ze reageerde vooral begripvol, en had ook gevraagd waarom het nou uit was gegaan en hoe wij elkaar hadden ontmoet. Naja 't hele verhaal vertelt over vertrouwensbreuk, 't afspreken met Myrthe toen, ruzie met haar ouders etc. en dat dat uiteindelijk kwam als grootste factor door hoe ik ben opgegroeid, en ten tweede de ontevredenheid over haar soms wat ik achteraf dus niet snapte. En dan het ontmoeten op school en vertellen over Berlijn etc. het dagelijks opstaan voor school maandenlang met de gedachte dat het toch wel weer kut zou zijn en nog veel meer.
Al met al was het dus best wel heftig, en ze had dan overduidelijk ook wel door dat ik er nog mee zat. Gezegd dat 't met haar in ieder geval niet zo zou gebeuren en haar nooit op die manier zou behandelen, maar ze kon al amper geloven dat ik uberhaupt iemand ooit zo heb behandeld en dat ik er ook schuldig aan was dat het uit was. daarnaast vond ze het een goed iets dat ik nog om haar (ex) gaf ondanks alle ruzies etc.
Sinds dat gesprek ben ik aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant zit ik weer te denken aan alles wat fout ging en waarom en mezelf overtuigen dat dat nooit meer zal gebeuren maar het is raar, want ik snap zelf niet eens meer waarom die dingen zijn gebeurd. En ik zit er nu weer veel te veel over na te denken en afleiding helpt dan ook wel, maar toch.
Als ik structuur heb gaat het meestal goed, maar deze keer gaat het minder. Ik werk, ik doe leuke dingen, ik sport me een ongeluk, spreek vaak af met vrienden, ga naar de baby maar zit toch ff in een sleur, terwijl ik vorige week nergens last van had. En nu vraag ik me dus af of het wel slim was om dit allemaal aan haar te vertellen, gezien ik er nu weer constant aan denk.
[ Bericht 2% gewijzigd door BredeBroeder op 28-07-2016 16:46:03 ]
Maar het kwam dus neer op m'n verleden, inclusief myrthe (veel problemen gehad), thuissituatie, depressie, snijden en m'n ex. En dat ik best wel anders ben geweest dan hoe zij mij nu kent en ziet.
Heb toen dus ook toegegeven dat ik het er soms nog lastig mee heb, vaak aan dingen wordt herinnerd etc. en dat ik het nog steeds lastig vond om normaal te kunnen praten over de dingen die zijn gebeurd. Ze reageerde vooral begripvol, en had ook gevraagd waarom het nou uit was gegaan en hoe wij elkaar hadden ontmoet. Naja 't hele verhaal vertelt over vertrouwensbreuk, 't afspreken met Myrthe toen, ruzie met haar ouders etc. en dat dat uiteindelijk kwam als grootste factor door hoe ik ben opgegroeid, en ten tweede de ontevredenheid over haar soms wat ik achteraf dus niet snapte. En dan het ontmoeten op school en vertellen over Berlijn etc. het dagelijks opstaan voor school maandenlang met de gedachte dat het toch wel weer kut zou zijn en nog veel meer.
Al met al was het dus best wel heftig, en ze had dan overduidelijk ook wel door dat ik er nog mee zat. Gezegd dat 't met haar in ieder geval niet zo zou gebeuren en haar nooit op die manier zou behandelen, maar ze kon al amper geloven dat ik uberhaupt iemand ooit zo heb behandeld en dat ik er ook schuldig aan was dat het uit was. daarnaast vond ze het een goed iets dat ik nog om haar (ex) gaf ondanks alle ruzies etc.
Sinds dat gesprek ben ik aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant zit ik weer te denken aan alles wat fout ging en waarom en mezelf overtuigen dat dat nooit meer zal gebeuren maar het is raar, want ik snap zelf niet eens meer waarom die dingen zijn gebeurd. En ik zit er nu weer veel te veel over na te denken en afleiding helpt dan ook wel, maar toch.
Als ik structuur heb gaat het meestal goed, maar deze keer gaat het minder. Ik werk, ik doe leuke dingen, ik sport me een ongeluk, spreek vaak af met vrienden, ga naar de baby maar zit toch ff in een sleur, terwijl ik vorige week nergens last van had. En nu vraag ik me dus af of het wel slim was om dit allemaal aan haar te vertellen, gezien ik er nu weer constant aan denk.
[ Bericht 2% gewijzigd door BredeBroeder op 28-07-2016 16:46:03 ]
Eerste sessie van een coach gehad en het lijkt zinvol.quote:
Bij vier maanden is het ook niet heel gek dat je er dan nog heel veel mee zit (op een relatie van 6 jaar). Mijn man had echt een half jaar nodig om echt over zijn eerste relatie heen te komen en die duurde maar een jaar. Wel een heel verstandig besluit om er gewoon met iemand over te praten, helemaal als je er op dagelijkse basis zoveel last van hebt. Goed en dapper besluit.
Vooral ook dat ik ongelukkig ben op meerdere fronten. Nu ga ik wel uit en dergelijke maar het voelt meer en meer als afleiding.
Zij begreep dat goed en zei dat iedereen een keer op een punt in zijn leven komt waar je verdieping zoekt. Dat begreep ik goed want ik had dat gevoel al lichtjes toen het nog wel aan was.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Mooi om te horen!quote:
[..]
Eerste sessie van een coach gehad en het lijkt zinvol.
Vooral ook dat ik ongelukkig ben op meerdere fronten. Nu ga ik wel uit en dergelijke maar het voelt meer en meer als afleiding.
Zij begreep dat goed en zei dat iedereen een keer op een punt in zijn leven komt waar je verdieping zoekt. Dat begreep ik goed want ik had dat gevoel al lichtjes toen het nog wel aan was.
Hopen dat het doorzet
Nintendo Switch: SW-1156-9327-1516 | Xbox Series X: Alwayshappyz | Photographer: D750, 24mm, 50mm, 85mm | TV Shows: Gilmore Girls, Grey's Anatomy, His Dark Materials, Veronica Mars, Fringe, The Good Wife, The Crown & More.
Ik ga na (toevallig vandaag op de kop af) 5 maanden mezelf weer even melden hier. Na een bedrijfsongeval zo'n 6 weken geleden, waardoor ik in het ziekenhuis eindigde, is eigenlijk de neerwaartse spiraal begonnen. De avond in het ziekenhuis vertelde ik d'r wat er gebeurd was, omdat ik niet wilde dat ze zoiets via-via moest vernemen. Ze reageerde erg geëmotioneerd en zei dat ze me erg graag wilde zien. Zodoende is ze me dus ook komen opzoeken in het ziekenhuis. Een vreemde gewaarwording; mijn ouders en zus die samen met mijn ex rond mijn bed zitten, kunnen praten alsof er nooit wat gebeurd is. De blik die we uitwisselden toen ze binnenkwam was ook veelzeggend en vol emotie. De dagen en weken daarna, tijdens mijn revalidatie, zocht ze veel contact met me om te vragen hoe het met me ging, hoe mijn herstel ging en gaf me allerlei advies over eventuele slachtofferhulp e.d. voor als ik het mentaal moeilijk met mijn ongeluk had. Kortom, ze was enorm zorgzaam en lief voor me.
Dat heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk weer herinnerd wordt aan het feit dat ik de hele break-up onnodig vind en de potentie nog steeds zag. Waar ik voor mijn ongeluk eigenlijk best de goede kant op ging (er kwamen stiekem zelfs al dagen voorbij waarin ze niet eens in m'n gedachten voorkwam), is het daarna weer zwaar bergafwaarts gegaan. Bij mijn ongeluk was het laatste wat door m'n hoofd schoot voordat ik out ging, mijn ex. Toen ik bij kwam, was het eerste dat ik in m'n hoofd kreeg, mijn ex.
En ik zie d'r de afgelopen weken foto's op facebook zetten van leuke uitstapjes die ze doet, waar ze bij de ene foto nog mooier eruit ziet dan de ander. Erg frustrerend allemaal. Nu heb ik me wel zo sterk gehouden om niet steeds contact te zoeken, de gesprekken die we hebben komen op haar initiatief (en dan gaat het vaak over mijn fysieke gesteldheid). 2 weken geleden voor het laatst in licht benevelde toestand een ietwat te emotioneel appje gestuurd, waarbij ik de volgende ochtend meteen zelf aangaf dat dat dom was dat we daar maar niet teveel woorden aan vuil moesten maken.
Feit is dat ik me nu wel een beetje begin af te vragen wanneer ik er klaar mee ben. Wanneer kan ik weer verder kijken? Ik zou nog steeds meteen alles uit m'n handen laten vallen als ze me nu zou zeggen dat ze een fout heeft gemaakt door ermee te stoppen. Ergens in mijn hoofd hoop ik nog steeds op dat berichtje. Het helpt niet mee dat mijn hele conclusie over de break-up juist niet is 'dat het beter zo is'. Het was, gezien de situatie op dat moment, een begrijpelijke knoop die ze doorhakte, maar de situatie is inmiddels zo verschrikkelijk veel verbeterd in mijn leven, dat ik zeker weet dat wij weer een goed stel kunnen zijn. Erg frustrerend. Ik zit haar ook niet te indoctrineren om haar van dat idee te overtuigen.
Ik denk niet dat zij dat idee nog gaat krijgen. 90% van mijn hoofd weet dat het gewoon over, finito, basta is. Maar die eigenwijze 10% danst en springt door je hoofd; 'het kan nog, het kan nog, rijd naar haar toe, bel haar, app haar'. Ik geef er niet aan toe, maar mijn gemoedstoestand heeft er inmiddels zwaar onder te lijden.
Dat heeft ervoor gezorgd dat ik eigenlijk weer herinnerd wordt aan het feit dat ik de hele break-up onnodig vind en de potentie nog steeds zag. Waar ik voor mijn ongeluk eigenlijk best de goede kant op ging (er kwamen stiekem zelfs al dagen voorbij waarin ze niet eens in m'n gedachten voorkwam), is het daarna weer zwaar bergafwaarts gegaan. Bij mijn ongeluk was het laatste wat door m'n hoofd schoot voordat ik out ging, mijn ex. Toen ik bij kwam, was het eerste dat ik in m'n hoofd kreeg, mijn ex.
En ik zie d'r de afgelopen weken foto's op facebook zetten van leuke uitstapjes die ze doet, waar ze bij de ene foto nog mooier eruit ziet dan de ander. Erg frustrerend allemaal. Nu heb ik me wel zo sterk gehouden om niet steeds contact te zoeken, de gesprekken die we hebben komen op haar initiatief (en dan gaat het vaak over mijn fysieke gesteldheid). 2 weken geleden voor het laatst in licht benevelde toestand een ietwat te emotioneel appje gestuurd, waarbij ik de volgende ochtend meteen zelf aangaf dat dat dom was dat we daar maar niet teveel woorden aan vuil moesten maken.
Feit is dat ik me nu wel een beetje begin af te vragen wanneer ik er klaar mee ben. Wanneer kan ik weer verder kijken? Ik zou nog steeds meteen alles uit m'n handen laten vallen als ze me nu zou zeggen dat ze een fout heeft gemaakt door ermee te stoppen. Ergens in mijn hoofd hoop ik nog steeds op dat berichtje. Het helpt niet mee dat mijn hele conclusie over de break-up juist niet is 'dat het beter zo is'. Het was, gezien de situatie op dat moment, een begrijpelijke knoop die ze doorhakte, maar de situatie is inmiddels zo verschrikkelijk veel verbeterd in mijn leven, dat ik zeker weet dat wij weer een goed stel kunnen zijn. Erg frustrerend. Ik zit haar ook niet te indoctrineren om haar van dat idee te overtuigen.
Ik denk niet dat zij dat idee nog gaat krijgen. 90% van mijn hoofd weet dat het gewoon over, finito, basta is. Maar die eigenwijze 10% danst en springt door je hoofd; 'het kan nog, het kan nog, rijd naar haar toe, bel haar, app haar'. Ik geef er niet aan toe, maar mijn gemoedstoestand heeft er inmiddels zwaar onder te lijden.
Gloeiende, gloeiende, gloeiende!
Hallo Allemaal.
Dit is helemaal nieuw voor mij maar toch zoals vele maar even mijn verhaal kwijt en kijken wat de reacties zijn.
in 2011 heb ik inmiddels mijn ex leren kennen ( ik ben zelf een man van 29). Het begin was geweldig, ze zag me helemaal staan en was alles voor haar, andersom ook ik vond haar geweldig! Ze deed alles voor me, was er altijd voor me en nam het altijd voor me op in welke situatie dan ook. We schelen 11 jaar, ik zit in een rolstoel vanwege beperking aan mijn benen dus je kan je wel voorstellen dat mijn ex her en der wel te horen kreeg ''[moet je dat wel doen iemand in een rolstoel'' is hij niet te oud voor je'' wat moet je met iemand in een rolstoel''.
Ondanks de sommige opmerkingen bleef ze roepen '' ik hou van hem''.
Ook met haar familie klikte het enorm goed! vanaf dag 1 accepteerde ze mij volledig en kwam ik daar bijna elk weekend ( is anderhalf uur rijden). Mijn familie daarintegen was wel een ander verhaal, zij hebben mijn ex nooit zo geaccepteerd, vonden mijn ex te jong voor me en niet goed voor me. Je kunt het afschuiven op ''de bezorgheid van ouders'' maar het kan ook te lang doorgaan of te ver gaan. Afijn, na ruim anderhalf jaar was het contact met mijn familie en die van mijn ex nog niet verbeterd, zelfs na een gezamenlijk gesprek te hebben gehad nog geen resultaat. Wat uiteindelijk resulteerde in flink wat woorden heen en weer, en ik? ik stond er midden in!
mijn eigen familie die me kennelijk wilde of beschermen of behoeden of me niet los konden laten en het niet aan wilde zien dat mijn schoonfamilie me erg graag zag, en aan de andere kant mijn toen schoonfamilie die me volledig in hun harten hadden gesloten en me graag bij hun zag en weer op hun beurt vonden dat mijn familie me te dicht bij hun wilde houden.
Dat ging een tijdje zo door, overigens hadden mijn ex en ik het goed samen, een tijd waarin we samen nieuwe dingen ontdekten, ook met de nodige vallen en opstaan, met name het feit dat het soms lastig voor haar was om met iemand in een rolstoel niet alles te kunnen.
Aangezien het voor mijn ex eigenlijk haar eerste echte serieuze relatie was kwamen op een gegeven moment toch de onvoorkombare breukjes. Ze wilde ''verder kijken'' gaf dit ook bij me aan en hoe stom ik maarja ook lief ik ook was zei ik nog '' nja doe wat je doen moet ik laat je er in vrij''. Dus zo gezegd zo gedaan, mijn ex leerde een andere jongen kennen, mee gezoend enzo en vanaf toen was haar interesse in andere mannen een echte feit. Vanaf toen ging het toch wel bergafwaarts. Hoeveel ik ook van haar hield en haar niet kwijt wilde ik zag haar langzaam tussen mijn vingers wegglippen. Te krampachtig vast willen houden denk ik. Overigens is dat niet volledig aan mij te wijden. Zij had ook zo haar manieren om mij bij haar te houden, chantage en wanneer ik de neiging had te gaan extreem lief doen zodat ik weer omsloeg en toegaf.
Inmiddels heeft ze ook een ander vriendje gehad, en dit allemaal terwijl ze mij ook nog zag! hmm ik denk nu ook wel bij mezelf ik ben toch gek geweest ook! Maar ik hield ergens toch zoveel van haar. Maar goed, zo goed als ik was bleef ik bij haar en achter haar staan. Het deed me veel pijn zeker achteraf gezien. Toen haar relatie na een paar maanden weer over was, omdat ze naar haar eigen zeggen mij niet kon vergeten en toch meer van mij hield, was het weer even Ik die boven aanstond. Wat ik niet wist was dat ze in die tussentijd contact had via internet en soms ook afspraakjes met andere mannen.
Er zijn overigens genoeg mensen in haar omgeving geweest die meerdere malen haar hebben gezegd dat ze op een verkeerde manier bezig was en mensen hiermee kwetst.
Toch ging het zo nog door, ook stom van mezelf maar goed liefde maakt blind!?
Officieel zijn we al geruime tijd uit elkaar maar zijn elkaar nog veel blijven zien.
De laatste maanden ging het steeds slechter. Ook wanneer ik bij haar was, gaf ik haar zelfs aan dat ik haar miste waar ik bij was! ze zat constant op haar telefoon, kennelijk dus met een andere jongen te praten, terwijl ze zelf aangaf niet verliefd te zijn op iemand.
Ik kon hier weinig mee, we zaten niet meer in een relatie dus kon haar ook niet ''dwingen'' om geen contact te hebben met andere mannen, althans niet in de zin van afspraakjes enzo.
Dan is er nog haar familie, zij kunnen mij ook helemaal niet loslaten , ik kreeg regelmatig dan ook de vraag waarom ik niet gewoon vrienden met mijn ex kon zijn, en ik als een vriend van de familie gezien werd.
Je kunt je voorstellen dat dit gewoon bijna onmogelijk is!
afgelopen 2 maanden is er geen contact geweest tussen mij en mijn ex, dit omdat ik zelf aangaf het niet meer aan te kunnen! emotioneel gezien ga ik er aan kapot steeds maar weer aan te horen en soms zelfs zien hoe leuk ze het met een ander heeft.
Waarom kan ze niet gewoon meer van mij houden?? en steeds toch wel weer aandacht van me vragen.
Haar familie snapt niet zo goed of willen niet snappen dat het gewoon niet kan dat ik daar nog over de vloer kom zolang ik nog gevoelens heb voor mijn ex.
de laatste tijd heeft mijn ex veel contact met een jongen, naar haar eigen zeggen stelde het niet veel voor, terwijl het volgens haar moeder wel meer is dan gewoon leuk zeg maar.
De afgelopen 4 weken ging ze op vakantie, ik dacht met haar ouders en broertje, maar nu hoorde ik gisteren dat haar ''vriend'' zoals haar moeder het noemt ook mee was.
Vannacht niet kunnen slapen, hoeveel pijn dat weer doet......
Ik heb haar moeder een bericht gestuurd dat dit totaal niet meer werkt, dus haar gezegd: of we hebben het niet meer over mijn ex of alle contact moet worden verbroken.
reageerde ze terug, het is niet altijd te vermijden haar te noemen, dat moet je begrijpen. Persoonlijk denk ik dat het op deze manier niet werkt. Zou het niet verstandig zijn om in een gesprek met mijn ex je standpunt duidelijk uit te leggen, kunnen jullie daarna verder met je leven.
Tja wat moet ik daar nou weer mee? had ik maar een keer een sorry gekregen van mn ex!?
Maar goed lang verhaal, vele emoties en wilde dit graag even kwijt. eventuele adviezen zijn welkom!
Dit is helemaal nieuw voor mij maar toch zoals vele maar even mijn verhaal kwijt en kijken wat de reacties zijn.
in 2011 heb ik inmiddels mijn ex leren kennen ( ik ben zelf een man van 29). Het begin was geweldig, ze zag me helemaal staan en was alles voor haar, andersom ook ik vond haar geweldig! Ze deed alles voor me, was er altijd voor me en nam het altijd voor me op in welke situatie dan ook. We schelen 11 jaar, ik zit in een rolstoel vanwege beperking aan mijn benen dus je kan je wel voorstellen dat mijn ex her en der wel te horen kreeg ''[moet je dat wel doen iemand in een rolstoel'' is hij niet te oud voor je'' wat moet je met iemand in een rolstoel''.
Ondanks de sommige opmerkingen bleef ze roepen '' ik hou van hem''.
Ook met haar familie klikte het enorm goed! vanaf dag 1 accepteerde ze mij volledig en kwam ik daar bijna elk weekend ( is anderhalf uur rijden). Mijn familie daarintegen was wel een ander verhaal, zij hebben mijn ex nooit zo geaccepteerd, vonden mijn ex te jong voor me en niet goed voor me. Je kunt het afschuiven op ''de bezorgheid van ouders'' maar het kan ook te lang doorgaan of te ver gaan. Afijn, na ruim anderhalf jaar was het contact met mijn familie en die van mijn ex nog niet verbeterd, zelfs na een gezamenlijk gesprek te hebben gehad nog geen resultaat. Wat uiteindelijk resulteerde in flink wat woorden heen en weer, en ik? ik stond er midden in!
mijn eigen familie die me kennelijk wilde of beschermen of behoeden of me niet los konden laten en het niet aan wilde zien dat mijn schoonfamilie me erg graag zag, en aan de andere kant mijn toen schoonfamilie die me volledig in hun harten hadden gesloten en me graag bij hun zag en weer op hun beurt vonden dat mijn familie me te dicht bij hun wilde houden.
Dat ging een tijdje zo door, overigens hadden mijn ex en ik het goed samen, een tijd waarin we samen nieuwe dingen ontdekten, ook met de nodige vallen en opstaan, met name het feit dat het soms lastig voor haar was om met iemand in een rolstoel niet alles te kunnen.
Aangezien het voor mijn ex eigenlijk haar eerste echte serieuze relatie was kwamen op een gegeven moment toch de onvoorkombare breukjes. Ze wilde ''verder kijken'' gaf dit ook bij me aan en hoe stom ik maarja ook lief ik ook was zei ik nog '' nja doe wat je doen moet ik laat je er in vrij''. Dus zo gezegd zo gedaan, mijn ex leerde een andere jongen kennen, mee gezoend enzo en vanaf toen was haar interesse in andere mannen een echte feit. Vanaf toen ging het toch wel bergafwaarts. Hoeveel ik ook van haar hield en haar niet kwijt wilde ik zag haar langzaam tussen mijn vingers wegglippen. Te krampachtig vast willen houden denk ik. Overigens is dat niet volledig aan mij te wijden. Zij had ook zo haar manieren om mij bij haar te houden, chantage en wanneer ik de neiging had te gaan extreem lief doen zodat ik weer omsloeg en toegaf.
Inmiddels heeft ze ook een ander vriendje gehad, en dit allemaal terwijl ze mij ook nog zag! hmm ik denk nu ook wel bij mezelf ik ben toch gek geweest ook! Maar ik hield ergens toch zoveel van haar. Maar goed, zo goed als ik was bleef ik bij haar en achter haar staan. Het deed me veel pijn zeker achteraf gezien. Toen haar relatie na een paar maanden weer over was, omdat ze naar haar eigen zeggen mij niet kon vergeten en toch meer van mij hield, was het weer even Ik die boven aanstond. Wat ik niet wist was dat ze in die tussentijd contact had via internet en soms ook afspraakjes met andere mannen.
Er zijn overigens genoeg mensen in haar omgeving geweest die meerdere malen haar hebben gezegd dat ze op een verkeerde manier bezig was en mensen hiermee kwetst.
Toch ging het zo nog door, ook stom van mezelf maar goed liefde maakt blind!?
Officieel zijn we al geruime tijd uit elkaar maar zijn elkaar nog veel blijven zien.
De laatste maanden ging het steeds slechter. Ook wanneer ik bij haar was, gaf ik haar zelfs aan dat ik haar miste waar ik bij was! ze zat constant op haar telefoon, kennelijk dus met een andere jongen te praten, terwijl ze zelf aangaf niet verliefd te zijn op iemand.
Ik kon hier weinig mee, we zaten niet meer in een relatie dus kon haar ook niet ''dwingen'' om geen contact te hebben met andere mannen, althans niet in de zin van afspraakjes enzo.
Dan is er nog haar familie, zij kunnen mij ook helemaal niet loslaten , ik kreeg regelmatig dan ook de vraag waarom ik niet gewoon vrienden met mijn ex kon zijn, en ik als een vriend van de familie gezien werd.
Je kunt je voorstellen dat dit gewoon bijna onmogelijk is!
afgelopen 2 maanden is er geen contact geweest tussen mij en mijn ex, dit omdat ik zelf aangaf het niet meer aan te kunnen! emotioneel gezien ga ik er aan kapot steeds maar weer aan te horen en soms zelfs zien hoe leuk ze het met een ander heeft.
Waarom kan ze niet gewoon meer van mij houden?? en steeds toch wel weer aandacht van me vragen.
Haar familie snapt niet zo goed of willen niet snappen dat het gewoon niet kan dat ik daar nog over de vloer kom zolang ik nog gevoelens heb voor mijn ex.
de laatste tijd heeft mijn ex veel contact met een jongen, naar haar eigen zeggen stelde het niet veel voor, terwijl het volgens haar moeder wel meer is dan gewoon leuk zeg maar.
De afgelopen 4 weken ging ze op vakantie, ik dacht met haar ouders en broertje, maar nu hoorde ik gisteren dat haar ''vriend'' zoals haar moeder het noemt ook mee was.
Vannacht niet kunnen slapen, hoeveel pijn dat weer doet......
Ik heb haar moeder een bericht gestuurd dat dit totaal niet meer werkt, dus haar gezegd: of we hebben het niet meer over mijn ex of alle contact moet worden verbroken.
reageerde ze terug, het is niet altijd te vermijden haar te noemen, dat moet je begrijpen. Persoonlijk denk ik dat het op deze manier niet werkt. Zou het niet verstandig zijn om in een gesprek met mijn ex je standpunt duidelijk uit te leggen, kunnen jullie daarna verder met je leven.
Tja wat moet ik daar nou weer mee? had ik maar een keer een sorry gekregen van mn ex!?
Maar goed lang verhaal, vele emoties en wilde dit graag even kwijt. eventuele adviezen zijn welkom!
Maar interpreteer ik het verkeerd, of... jij bent nu 29, scheelt 11 jaar, dus zij 18, jij was 24 en zij 13 dus in 2011? Met alle respect, maar dan was het ook wel gedoemd om te mislukken 
wel vervelend al met al en ze had een stuk respectvoller met je om moeten gaan. Sterkte.
wel vervelend al met al en ze had een stuk respectvoller met je om moeten gaan. Sterkte.
Was even weer vergeten hoe pijnlijk het is om afgewezen te worden. En ook meteen weer geobsedeerd door de jongen waar ze wel gevoelens voor heeft. "Waarom is hij beter dan ik?" 
Op maandag 5 september 2016 23:16 schreef -Deluzion- het volgende:
En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.
En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.
waarom zou je als 24 jarige niet een succesvolle relatie met iemand van 13 kunnen hebben dan?quote:
Maar interpreteer ik het verkeerd, of... jij bent nu 29, scheelt 11 jaar, dus zij 18, jij was 24 en zij 13 dus in 2011? Met alle respect, maar dan was het ook wel gedoemd om te mislukken
Ik vind zelf dat het gewoon te veel scheelt door de enorm verschillende levensfases. 24, afgestuurd, of bijna afgestuurd en full-time werkend. 13, brugklasser? Misschien zelfs nog groep 8 in het uiterste geval of misschien net een tweede klasser. Net aan de puberteit begonnen meestal. Het verschilt gewoon te veel, maar da's mijn mening.quote:
[..]
waarom zou je als 24 jarige niet een succesvolle relatie met iemand van 13 kunnen hebben dan?
waarom weet je zo veel over 13 jarige meisjes ;squote:
[..]
Ik vind zelf dat het gewoon te veel scheelt door de enorm verschillende levensfases. 24, afgestuurd, of bijna afgestuurd en full-time werkend. 13, brugklasser? Misschien zelfs nog groep 8 in het uiterste geval of misschien net een tweede klasser. Net aan de puberteit begonnen meestal. Het verschilt gewoon te veel, maar da's mijn mening.
quote:
[..]
waarom zou je als 24 jarige niet een succesvolle relatie met iemand van 13 kunnen hebben dan?
