Neo-liberalisme, wat houdt het in?

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 15:55 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Daar heb ik nog over na gedacht. Het antwoord is volgens mij:

Façades en dubbelspel

Stel, een uitkeringgerechtigde wordt verteld, dat om het minste of geringste zijn uitkering wordt stopgezet, zoals het missen van een afspraak. Als je bij de uitkeringsinstantie achter de schermen vraag of ze daadwerkelijk spelen met de bestaanszekerheid van mensen, dan verzekeren ze je dat ze zoiets niet echt doen. Ze zijn humaan, maar ook verstandig. Zo verstandig, dat ze een actief ontmoedigingsbeleid voeren, waarmee ze willen voorkomen dat mensen te gemakkelijk in een uitkering blijven hangen. Dat werkt alleen als de stok geloofwaardig overkomt. De uitkeringsinstantie speelt een dubbelrol.

Als de uitkeringsgerechtigde stelt dat hij niet humaan behandeld wordt, heeft hij dan ongelijk? Nee, want hij kijkt tegen een façade aan dat zich werkelijk inhumaan naar hem toe opstelt.

Heeft de uitkeringsinstantie gelijk dat zij humaan handelt? Als de uitkeringsgerechtigde door de façade heen kon kijken, dan wel. Maar, dat is juist niet de bedoeling. Conclusie: Nee.

De rest van de samenleving kent de overheid niet in deze gedaante. Zij worden humaner behandeld. Men behandelt een bevolkingsgroep apart. Het is apartheidsbeleid in een notendop.

Façades creëren een dubbelspel, waarin vragen naar de situatie (bijvoorbeeld, zijn wij humaan?) niet meer te beantwoorden zijn, zolang het dubbelspel niet wordt doorzien. Dat geldt voor alle politiek die berust op dubbelspel.

Iedere burger heeft te maken met dubbelspel. Het is al onderdeel van ons gewone sociale gedrag onderling (neem bijvoorbeeld de opvoeding van kinderen, neem Sinterklaas). Organisaties werken bewust met façades. Dat is een onderbelicht aspect, dat het denken over de samenleving blokkeert. Dat is ook de kern van het elite-verhaal. De gewone burger kijkt tegen façades aan. Als er dan problemen ontstaan:
1. kan de burger de situatie vaak niet duiden.
2. zijn complottheorien onvermijdelijk
3. en als duidelijk wordt dat er fouten zijn gemaakt, kun je niet verkopen dat we het samen hebben gedaan.

Daarom is een open publiek debat noodzakelijk, zodat burgers meegenomen wordt in de werkelijke gang van zaken, de politiek een gemeenschappelijk proces is, waarin iedereen iets oppikt van wat anderen hebben meegemaakt, terwijl hij met zijn straatje bezig was. Façades en dubbelspel zijn daarin de hond in de pot.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 16:57 schreef deelnemer het volgende:
Huis-tuin-en-keuken filosofie.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 03:00 schreef deelnemer het volgende:
De ene groep verovert terrein op de andere groep. De machthebber is degene die blijkbaar kan beschikken over de macht van de groep. De machthebber is zelf niet bij machte de grens te verleggen. De enige vraag is, of iemand legitiem kan beschikken over de macht van de groep.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 18:56 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Ook niet als de leden van de groep worden afgekocht met een salaris, waar ze vrijwillig mee akkoord zijn gegaan, zoals in een bedrijf. In dat geval claimt een bedrijf dat het legitiem beschikt over de macht van de groep en kan ze ieder lid aansturen.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 18:09 schreef Drieklank het volgende:
Samengevat: hoe meer ons eigen denken ter discussie staat, hoe meer we ons daar aan gaan vasthouden. Een open publiek debat zou daarom weleens averechts kunnen werken.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 22:19 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Inderdaad. Via het prijsmechanisme werken mensen ook samen. Om het prijsmechanisme te laten werken, moet je de samenwerking beperken tot het prijsmechanisme. Uit die beperking ontstaan coordinatie problemen, die je wel kunt oplossen met een andere vorm van samenwerking, nl via groepsbesluiten (politiek dus). Of je de samenwerking wilt beperken tot het prijsmechanisme of niet, is al een groepsbesluit (dus daar ontkom je niet aan).

quote:

Op zaterdag 12 maart 2016 18:49 schreef Klopkoek het volgende:
Documentaire is 1,5 jaar oud, maar dit laat neoliberalisme in de praktijk zien:
http://www.npo.nl/2doc/05-08-2014/VPWON_1229948

'Neoliberalisme' c.q. aandeelhouderswaardemaximalisatie snijdt door de huidskleuren heen in Zuid Afrika, met doden en massaslachtingen tot gevolg. Het is 'maar' 50 minuten lang. Zeer de moeite van het bekijken waard...

quote:

Op zaterdag 12 maart 2016 18:52 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Christenziele... Die eerste beelden al.
Zij zijn het ergens niet mee eens dus daarom is het prijsschieten door de politie op deze mensen.
Met machinegeweren.
Echt ongelofelijk. Maar het gebeurt echt.
Moet je maar niet zo dwars zijn. Dan mag je afgeschoten worden.

Ondertussen houden we ons liever bezig met triviale zaken. Zoals de Amerikaanse verkiezingen.

quote:

Occupy Buenos Aires: the workers' movement that transformed a city, and inspired the world

quote:

Most importantly, the cooperative movement has diversified to take in not only hotels such as Bauen but restaurants, trash collection, construction, health, education, media and transport. Not all have been successful, but on the whole it has worked out. Now, however, many are worried that Argentina’s new right wing president will put a stop to these models.

quote:

Populisme wordt gevoed door sociale uitsluiting

OPINIEDonald Trump voedt zich met hetzelfde volkssentiment als Geert Wilders. De basis daarvoor is gelegd door neoliberale hervormingen.

Jonathan Mijs is promovendus op de afdeling sociologie van Harvard University. 26 maart 2016, 14:00

We vermaken ons in Europa graag met Amerikaanse toestanden en Donald Trump bedient ons op onze wenken: als een olifant beweegt hij door de politieke porseleinkast. Maar hoe Amerikaans is het politieke schouwspel waaraan wij ons vergapen?

We doen er goed aan eens in de spiegel te kijken: de Amerikanen hebben Trump, maar wij hebben Wilders, de Fransen Front National, de Noren hun Fremskrittspartiet, de Denen de Folkeparti, de Zwitsers de Schweizerische Volkspartei, de Duitsers sinds kort het Alternative für Deutschland en de lijst loopt nog lang door.

Zo bezien is het fenomeen Trump niet uniek, noch Amerikaans: Trump is de exponent van een populistische wind die sinds de val van de Muur door het Westen waait. Hij geeft uiting aan een algemeen ressentiment en wantrouwen in de democratische vertegenwoordiging waaraan, na de marginalisering van de fascistische en communistische bewegingen, het populisme het beste gehoor geeft.

In een recent onderzoek leggen mijn coauteurs en ik een link tussen de opkomst van het populisme en het neoliberaal gedachtegoed dat zich in de laatste drie decennia van het Westen heeft meester gemaakt. De vermarkting van het onderwijs, de gezondheidszorg en andere diensten laat weinig heel van traditionele verwachtingen, gemeenschapszin en solidariteit. Marktwerking legt de verantwoordelijk voor winst en verlies bij het individu en in de wereldwijde concurrentie om kapitaal en arbeid is geen plaats voor sympathie.

Zondebokken

Onder de druk van deze ontwikkelingen en een algeheel gevoel van machteloosheid worden zondebokken aangewezen: met name nieuwkomers en reeds gemarginaliseerde groepen moeten het ontgelden. Populistische partijen voeden zich met deze sentimenten en geven er hun eigen draai aan: politici wakkeren de vrees voor vreemdelingen aan en/of stellen de belangen van gemarginaliseerde autochtonen boven alles.

Ons onderzoek laat zien dat neoliberale hervormingen samengaan met toenemende sociale uitsluiting. Zo scheppen dergelijke hervormingen een klimaat waarin het populisme gedijd. Wie daarvan de dupe is, hangt af van de politiek-historische identiteit van een land en regio.

Gemiddeld genomen zien we dat de mate van neoliberalisering in Oost-Europa, sinds de val van de Muur tot nu, samengaat met een toenemende uitsluiting van arme burgers. Oost-Europese armen krijgen in toenemende mate de schuld van hun eigen misère.

In West-Europa zijn moslims de zondebok: de vrees voor en uitsluiting van moslims is het sterkst in landen waar de afgelopen decennia met de grootste vaart neoliberale hervormingen zijn uitgerold. In die landen horen arme autochtonen er juist wél bij.

Welbeschouwd vergapen we ons op televisie dus aan Europese toestanden die het tot Amerika hebben geschopt. Door Trump te scharen onder Wilders en de zijnen krijgen we een betere kijk op het volkssentiment waarmee beiden zich voeden en het overheidsbeleid dat daarvoor de bodem heeft gelegd.

Jonathan Mijs is promovendus op de afdeling sociologie van Harvard University.

quote:

Neoliberalism – the ideology at the root of all our problems | Books | The Guardian

Financial meltdown, environmental disaster and even the rise of Donald Trump – neoliberalism has played its part in them all. Why has the left failed to come up with an alternative?

Financial meltdown, environmental disaster and even the rise of Donald Trump – neoliberalism has played its part in them all. Why has the left failed to come up with an alternative?

Imagine if the people of the Soviet Union had never heard of communism. The ideology that dominates our lives has, for most of us, no name. Mention it in conversation and you’ll be rewarded with a shrug. Even if your listeners have heard the term before, they will struggle to define it. Neoliberalism: do you know what it is?

Its anonymity is both a symptom and cause of its power. It has played a major role in a remarkable variety of crises: the financial meltdown of 2007‑8, the offshoring of wealth and power, of which the Panama Papers offer us merely a glimpse, the slow collapse of public health and education, resurgent child poverty, the epidemic of loneliness, the collapse of ecosystems, the rise of Donald Trump. But we respond to these crises as if they emerge in isolation, apparently unaware that they have all been either catalysed or exacerbated by the same coherent philosophy; a philosophy that has – or had – a name. What greater power can there be than to operate namelessly?

So pervasive has neoliberalism become that we seldom even recognise it as an ideology. We appear to accept the proposition that this utopian, millenarian faith describes a neutral force; a kind of biological law, like Darwin’s theory of evolution. But the philosophy arose as a conscious attempt to reshape human life and shift the locus of power.

Neoliberalism sees competition as the defining characteristic of human relations. It redefines citizens as consumers, whose democratic choices are best exercised by buying and selling, a process that rewards merit and punishes inefficiency. It maintains that “the market” delivers benefits that could never be achieved by planning.

Attempts to limit competition are treated as inimical to liberty. Tax and regulation should be minimised, public services should be privatised. The organisation of labour and collective bargaining by trade unions are portrayed as market distortions that impede the formation of a natural hierarchy of winners and losers. Inequality is recast as virtuous: a reward for utility and a generator of wealth, which trickles down to enrich everyone. Efforts to create a more equal society are both counterproductive and morally corrosive. The market ensures that everyone gets what they deserve.

We internalise and reproduce its creeds. The rich persuade themselves that they acquired their wealth through merit, ignoring the advantages – such as education, inheritance and class – that may have helped to secure it. The poor begin to blame themselves for their failures, even when they can do little to change their circumstances.

Never mind structural unemployment: if you don’t have a job it’s because you are unenterprising. Never mind the impossible costs of housing: if your credit card is maxed out, you’re feckless and improvident. Never mind that your children no longer have a school playing field: if they get fat, it’s your fault. In a world governed by competition, those who fall behind become defined and self-defined as losers.

Related: Neoliberalism has brought out the worst in us | Paul Verhaeghe

Among the results, as Paul Verhaeghe documents in his book What About Me? are epidemics of self-harm, eating disorders, depression, loneliness, performance anxiety and social phobia. Perhaps it’s unsurprising that Britain, in which neoliberal ideology has been most rigorously applied, is the loneliness capital of Europe. We are all neoliberals now.

***

The term neoliberalism was coined at a meeting in Paris in 1938. Among the delegates were two men who came to define the ideology, Ludwig von Mises and Friedrich Hayek. Both exiles from Austria, they saw social democracy, exemplified by Franklin Roosevelt’s New Deal and the gradual development of Britain’s welfare state, as manifestations of a collectivism that occupied the same spectrum as nazism and communism.

In The Road to Serfdom, published in 1944, Hayek argued that government planning, by crushing individualism, would lead inexorably to totalitarian control. Like Mises’s book Bureaucracy, The Road to Serfdom was widely read. It came to the attention of some very wealthy people, who saw in the philosophy an opportunity to free themselves from regulation and tax. When, in 1947, Hayek founded the first organisation that would spread the doctrine of neoliberalism – the Mont Pelerin Society – it was supported financially by millionaires and their foundations.

With their help, he began to create what Daniel Stedman Jones describes in Masters of the Universe as “a kind of neoliberal international”: a transatlantic network of academics, businessmen, journalists and activists. The movement’s rich backers funded a series of thinktanks which would refine and promote the ideology. Among them were the American Enterprise Institute, the Heritage Foundation, the Cato Institute, the Institute of Economic Affairs, the Centre for Policy Studies and the Adam Smith Institute. They also financed academic positions and departments, particularly at the universities of Chicago and Virginia.

As it evolved, neoliberalism became more strident. Hayek’s view that governments should regulate competition to prevent monopolies from forming gave way – among American apostles such as Milton Friedman – to the belief that monopoly power could be seen as a reward for efficiency.

Something else happened during this transition: the movement lost its name. In 1951, Friedman was happy to describe himself as a neoliberal. But soon after that, the term began to disappear. Stranger still, even as the ideology became crisper and the movement more coherent, the lost name was not replaced by any common alternative.

At first, despite its lavish funding, neoliberalism remained at the margins. The postwar consensus was almost universal: John Maynard Keynes’s economic prescriptions were widely applied, full employment and the relief of poverty were common goals in the US and much of western Europe, top rates of tax were high and governments sought social outcomes without embarrassment, developing new public services and safety nets.

But in the 1970s, when Keynesian policies began to fall apart and economic crises struck on both sides of the Atlantic, neoliberal ideas began to enter the mainstream. As Friedman remarked, “when the time came that you had to change ... there was an alternative ready there to be picked up”. With the help of sympathetic journalists and political advisers, elements of neoliberalism, especially its prescriptions for monetary policy, were adopted by Jimmy Carter’s administration in the US and Jim Callaghan’s government in Britain.

After Margaret Thatcher and Ronald Reagan took power, the rest of the package soon followed: massive tax cuts for the rich, the crushing of trade unions, deregulation, privatisation, outsourcing and competition in public services. Through the IMF, the World Bank, the Maastricht treaty and the World Trade Organisation, neoliberal policies were imposed – often without democratic consent – on much of the world. Most remarkable was its adoption among parties that once belonged to the left: Labour and the Democrats, for example. As Stedman Jones notes, “it is hard to think of another utopia to have been as fully realised.”

***

It may seem strange that a doctrine promising choice and freedom should have been promoted with the slogan “there is no alternative”. But, as Hayek remarked on a visit to Pinochet’s Chile – one of the first nations in which the programme was comprehensively applied – “my personal preference leans toward a liberal dictatorship rather than toward a democratic government devoid of liberalism”. The freedom that neoliberalism offers, which sounds so beguiling when expressed in general terms, turns out to mean freedom for the pike, not for the minnows.

Freedom from trade unions and collective bargaining means the freedom to suppress wages. Freedom from regulation means the freedom to poison rivers, endanger workers, charge iniquitous rates of interest and design exotic financial instruments. Freedom from tax means freedom from the distribution of wealth that lifts people out of poverty.

As Naomi Klein documents in The Shock Doctrine, neoliberal theorists advocated the use of crises to impose unpopular policies while people were distracted: for example, in the aftermath of Pinochet’s coup, the Iraq war and Hurricane Katrina, which Friedman described as “an opportunity to radically reform the educational system” in New Orleans.

Where neoliberal policies cannot be imposed domestically, they are imposed internationally, through trade treaties incorporating “investor-state dispute settlement”: offshore tribunals in which corporations can press for the removal of social and environmental protections. When parliaments have voted to restrict sales of cigarettes, protect water supplies from mining companies, freeze energy bills or prevent pharmaceutical firms from ripping off the state, corporations have sued, often successfully. Democracy is reduced to theatre.

Another paradox of neoliberalism is that universal competition relies upon universal quantification and comparison. The result is that workers, job-seekers and public services of every kind are subject to a pettifogging, stifling regime of assessment and monitoring, designed to identify the winners and punish the losers. The doctrine that Von Mises proposed would free us from the bureaucratic nightmare of central planning has instead created one.

Neoliberalism was not conceived as a self-serving racket, but it rapidly became one. Economic growth has been markedly slower in the neoliberal era (since 1980 in Britain and the US) than it was in the preceding decades; but not for the very rich. Inequality in the distribution of both income and wealth, after 60 years of decline, rose rapidly in this era, due to the smashing of trade unions, tax reductions, rising rents, privatisation and deregulation.

The privatisation or marketisation of public services such as energy, water, trains, health, education, roads and prisons has enabled corporations to set up tollbooths in front of essential assets and charge rent, either to citizens or to government, for their use. Rent is another term for unearned income. When you pay an inflated price for a train ticket, only part of the fare compensates the operators for the money they spend on fuel, wages, rolling stock and other outlays. The rest reflects the fact that they have you over a barrel.

Those who own and run the UK’s privatised or semi-privatised services make stupendous fortunes by investing little and charging much. In Russia and India, oligarchs acquired state assets through firesales. In Mexico, Carlos Slim was granted control of almost all landline and mobile phone services and soon became the world’s richest man.

Financialisation, as Andrew Sayer notes in Why We Can’t Afford the Rich, has had a similar impact. “Like rent,” he argues, “interest is ... unearned income that accrues without any effort”. As the poor become poorer and the rich become richer, the rich acquire increasing control over another crucial asset: money. Interest payments, overwhelmingly, are a transfer of money from the poor to the rich. As property prices and the withdrawal of state funding load people with debt (think of the switch from student grants to student loans), the banks and their executives clean up.

Sayer argues that the past four decades have been characterised by a transfer of wealth not only from the poor to the rich, but within the ranks of the wealthy: from those who make their money by producing new goods or services to those who make their money by controlling existing assets and harvesting rent, interest or capital gains. Earned income has been supplanted by unearned income.

Neoliberal policies are everywhere beset by market failures. Not only are the banks too big to fail, but so are the corporations now charged with delivering public services. As Tony Judt pointed out in Ill Fares the Land, Hayek forgot that vital national services cannot be allowed to collapse, which means that competition cannot run its course. Business takes the profits, the state keeps the risk.

The greater the failure, the more extreme the ideology becomes. Governments use neoliberal crises as both excuse and opportunity to cut taxes, privatise remaining public services, rip holes in the social safety net, deregulate corporations and re-regulate citizens. The self-hating state now sinks its teeth into every organ of the public sector.

Perhaps the most dangerous impact of neoliberalism is not the economic crises it has caused, but the political crisis. As the domain of the state is reduced, our ability to change the course of our lives through voting also contracts. Instead, neoliberal theory asserts, people can exercise choice through spending. But some have more to spend than others: in the great consumer or shareholder democracy, votes are not equally distributed. The result is a disempowerment of the poor and middle. As parties of the right and former left adopt similar neoliberal policies, disempowerment turns to disenfranchisement. Large numbers of people have been shed from politics.

Chris Hedges remarks that “fascist movements build their base not from the politically active but the politically inactive, the ‘losers’ who feel, often correctly, they have no voice or role to play in the political establishment”. When political debate no longer speaks to us, people become responsive instead to slogans, symbols and sensation. To the admirers of Trump, for example, facts and arguments appear irrelevant.

Judt explained that when the thick mesh of interactions between people and the state has been reduced to nothing but authority and obedience, the only remaining force that binds us is state power. The totalitarianism Hayek feared is more likely to emerge when governments, having lost the moral authority that arises from the delivery of public services, are reduced to “cajoling, threatening and ultimately coercing people to obey them”.

***

Like communism, neoliberalism is the God that failed. But the zombie doctrine staggers on, and one of the reasons is its anonymity. Or rather, a cluster of anonymities.

The invisible doctrine of the invisible hand is promoted by invisible backers. Slowly, very slowly, we have begun to discover the names of a few of them. We find that the Institute of Economic Affairs, which has argued forcefully in the media against the further regulation of the tobacco industry, has been secretly funded by British American Tobacco since 1963. We discover that Charles and David Koch, two of the richest men in the world, founded the institute that set up the Tea Party movement. We find that Charles Koch, in establishing one of his thinktanks, noted that “in order to avoid undesirable criticism, how the organisation is controlled and directed should not be widely advertised”.

The words used by neoliberalism often conceal more than they elucidate. “The market” sounds like a natural system that might bear upon us equally, like gravity or atmospheric pressure. But it is fraught with power relations. What “the market wants” tends to mean what corporations and their bosses want. “Investment”, as Sayer notes, means two quite different things. One is the funding of productive and socially useful activities, the other is the purchase of existing assets to milk them for rent, interest, dividends and capital gains. Using the same word for different activities “camouflages the sources of wealth”, leading us to confuse wealth extraction with wealth creation.

A century ago, the nouveau riche were disparaged by those who had inherited their money. Entrepreneurs sought social acceptance by passing themselves off as rentiers. Today, the relationship has been reversed: the rentiers and inheritors style themselves entre preneurs. They claim to have earned their unearned income.

These anonymities and confusions mesh with the namelessness and placelessness of modern capitalism: the franchise model which ensures that workers do not know for whom they toil; the companies registered through a network of offshore secrecy regimes so complex that even the police cannot discover the beneficial owners; the tax arrangements that bamboozle governments; the financial products no one understands.

The anonymity of neoliberalism is fiercely guarded. Those who are influenced by Hayek, Mises and Friedman tend to reject the term, maintaining – with some justice – that it is used today only pejoratively. But they offer us no substitute. Some describe themselves as classical liberals or libertarians, but these descriptions are both misleading and curiously self-effacing, as they suggest that there is nothing novel about The Road to Serfdom, Bureaucracy or Friedman’s classic work, Capitalism and Freedom.

***

For all that, there is something admirable about the neoliberal project, at least in its early stages. It was a distinctive, innovative philosophy promoted by a coherent network of thinkers and activists with a clear plan of action. It was patient and persistent. The Road to Serfdom became the path to power.

Neoliberalism’s triumph also reflects the failure of the left. When laissez-faire economics led to catastrophe in 1929, Keynes devised a comprehensive economic theory to replace it. When Keynesian demand management hit the buffers in the 70s, there was an alternative ready. But when neoliberalism fell apart in 2008 there was ... nothing. This is why the zombie walks. The left and centre have produced no new general framework of economic thought for 80 years.

Every invocation of Lord Keynes is an admission of failure. To propose Keynesian solutions to the crises of the 21st century is to ignore three obvious problems. It is hard to mobilise people around old ideas; the flaws exposed in the 70s have not gone away; and, most importantly, they have nothing to say about our gravest predicament: the environmental crisis. Keynesianism works by stimulating consumer demand to promote economic growth. Consumer demand and economic growth are the motors of environmental destruction.

What the history of both Keynesianism and neoliberalism show is that it’s not enough to oppose a broken system. A coherent alternative has to be proposed. For Labour, the Democrats and the wider left, the central task should be to develop an economic Apollo programme, a conscious attempt to design a new system, tailored to the demands of the 21st century.

• George Monbiot’s How Did We Get into This Mess? is published this month by Verso. To order a copy for £12.99 (RRP £16.99) ) go to bookshop.theguardian.com or call 0330 333 6846. Free UK p&p over £10, online orders only. Phone orders min p&p of £1.99.

Before you post, we’d like to thank you for joining the debate - we’re glad you’ve chosen to participate and we value your opinions and experiences.

Please keep your posts respectful and abide by the community guidelines - and if you spot a comment you think doesn’t adhere to the guidelines, please use the ‘Report’ link next to it to let us know.

Please preview your comment below and click ‘post’ when you’re happy with it.

Bron: www.theguardian.com

quote:

Brazil's Rousseff scrambles for votes to avert impeachment

quote:

Temer is considering the chairman of Goldman Sachs in Brazil, Paulo Leme, and the founder of asset manager Mauá Capital, Luiz Fernando Figueiredo, as candidates to join his economic team should he take over the presidency, two people familiar with the matter told Reuters on Friday. (Writing by Anthony Boadle, editing by G Crosse)

quote:

Britain’s scientists must not be gagged | Opinion | The Guardian

Unless government officials make a major U-turn in the next few days, many British scientists will soon be blocked from speaking out on key issues affecting the UK – from climate change to embryo research and from animal experiments to flood defences. This startling, and highly controversial, state of affairs follows a Cabinet Office decision, revealed by the Observer in February, that researchers who receive government grants will be banned, as of 1 May, from using the results of their work to lobby for changes in laws or regulations.

The aim of the Cabinet Office edict was to stop NGOs from lobbying politicians and Whitehall departments using the government’s own funds. The effect, say senior scientists, campaigners and research groups, will be to muzzle scientists from speaking out on important issues. The government move is a straightforward assault on academic freedom, they argue.

These critics highlight examples such as those of sociologists whose government-funded research shows new housing regulations are proving particularly damaging to the homeless; ecologists who discover new planning laws are harming wildlife; or climate scientists whose findings undermine government energy policy. All would be prevented from speaking out under the new grant scheme as it stands.

Bron: www.theguardian.com

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:12 schreef Paper_Tiger het volgende:
Neo liberalisme is bevoorrecht kapitalisme via de staat. Grote instituties die privileges krijgen in het publieke domein en die financieel uitbaten ten koste van de bevolking die er gedwongen door de staat gebruik van moeten maken.

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:25 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Jij wilt dacht ik precies hetzelfde maar dan in het klein. Dat we "de staat" eens vervangen door "Paper_Tiger" en "Grote" door kleine dan klopt het precies.

Dan krijgen we dit:

Neo liberalisme is bevoorrecht kapitalisme via Paper_Tiger. Kleine instituties die privileges krijgen in het publieke domein en die financieel uitbaten ten koste van de bevolking die er gedwongen door Paper_Tiger gebruik van moeten maken.

Dat is zo'n beetje wat je wilt, toch?

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:56 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ik dacht meer aan een vrij speelveld.

quote:

Op zondag 17 april 2016 18:08 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Maar dan wel voor hen die hun weg in het "vrije speelveld" door handig ellebogenwerk zelf kunnen banen dan.
Zoveel heb ik er wel van begrepen. Netjes en sociaal vind ik het nog steeds niet. Dog eat dog en the works.

quote:

Op zondag 17 april 2016 18:15 schreef Paper_Tiger het volgende:
Dat is de wereld van nu waar de rijken via de staat privileges krijgen.

quote:

Op zondag 17 april 2016 18:16 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Moeten we daar iets aan doen?

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 18:29 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ja. Een kleine minder machtige staat.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 20:34 schreef 729Sinistra het volgende:
Neoliberalisme is eigenlijk een soort derde weg ideologie bestaande uit associaal-rechtse standpunten op het vlak van economie en linkse standpunten op sociaal-cultureel vlak. Het is de meest giftige ideologie na het Nazisme en Communisme. Geintroduceerd begin jaren 80 door Ronald Reagan en Margaret Thatcher en hun founding father Milton Friedman wilde men komaf maken met het Keynesiaanse model van vrije markt en sociale bescherming in de USA en UK. In de jaren 90 na de val van de muur omarmde Blair en sociaal-Democraten het neoliberale model en vermengde met cultureel-marxistische waarden als globalisme, vrouwenrechten, strijd voor homo en gendersexualiteit, voor abortus; euthanasie en tegen de traditionele waarden als Christendom, het Gezin, Traditie, talen, cultuur en nationalisme. Dritig overgenomen door Wim Kok in 1992 bij het PvdA congres met het " afschudden van de ideologische veren". De ultra rijke poppenspelers van de Bilderbergerclub omarmden in de jaren 90 deze nieuwe ideologie en propageerden het overal ter wereld voor een uiteindelijke Wereldregering die er snel zal aankomen. Ik durf hier stellen dat het neoliberalisme gevaarlijk is dan het nazisme....

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 21:01 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Als er echt een wereldregering komt dan wordt het lastig om landen tegen elkaar uit te spelen.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 22:57 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Alleen de dood biedt dan nog verlossing.

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:56 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ik dacht meer aan een vrij speelveld.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 22:57 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Alleen de dood biedt dan nog verlossing.

quote:

Op zondag 19 juni 2016 14:56 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Een probaat middel tegen alle kwalen.

'In de media ontbreekt een echt links geluid' - DUNK: OPINIE ZONDER OMWEG

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 11:13 schreef Klopkoek het volgende:
Zelfs Forbes begint te kantelen:
http://www.forbes.com/sit(...)istake/#39da8dbf1a04

Een artikel dat verwijst naar andere interessante artikelen/studies
http://www.counterpunch.o(...)teful-and-uniformed/
http://www.hindustantimes(...)C3J9jNokgs8SsvK.html
http://www.wired.co.uk/ar(...)ity-inequality-study

https://www.washingtonpos(...)the-recession-worse/
http://www.bbc.com/news/business-36555134
http://time.com/money/4371332/income-inequality-recession/
http://prospect.org/blog/(...)ing-fast-study-finds

quote:

Which brings us to remain’s conception of the EU as merely “a market”. This is a disastrous view. Markets are never neutral arrangements but always political constructs. Consider whether you allow pharmaceutical companies to market antidepressants directly to consumers, as in the US, or not – as in Europe. Both are “markets”, but the difference in impact on society is profound. Think of environmental standards, genetically modified organisms, anti-trust law (when is a market an oligopoly?), privacy or priorities in enforcement of intellectual property violations. Then there is the question of what should be a market in the first place: education, health, the prison system?

Leaving these decisions to European technocrats means that we effectively hand over control of our society to the corporate lobbies that have direct access to those technocrats. These days global banks and other multinationals operate on a European level while politics still take place on a national level. The consequence is that big corporations can play off one European country against the other in a regulatory race to the bottom, demanding ever lower if not downright homeopathic tax rates.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 15:22 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Een quote uit het artikel:

[..]

Er is een goede case te maken van de gedachte dat het fascisme een reactie is op een uitbundige elite dat van de samenleving haar eigen feestje maakt. Zo kun je ook het liberalisme relateren aan het fascisme, en is het niet zijn tegenpool.

Als geen succes niet erg is, dan zou iedereen tevreden zijn als hij volledig mislukt in de ogen van anderen. De mate waarin dat niet zo is, is de mate waarin hij waarde hecht aan zijn reputatie, status en privileges. Zo om je heen kijkend in onze samenleving, ziet het ernaar uit dat succes heel belangrijk is, en dat geen succes heel erg is. Toch hoor je vaak, dat mensen die mislukken niets te klagen hebben, zolang ze nog iets te eten krijgen. Ook dat laatste is volgens libertariers geen onderdeel van de grondprincipes van de morele orde.

De reden dat mensen zo druk in de weer zijn, is omdat ze goed willen zijn. Waarbij goed sociaal gedefinieerd is: goed in de ogen van anderen. Als het sociaal gedefinieerde goed de vorm aanneemt van succes in materiele zin, dan streeft men daarnaar.

Ook nu hebben we een sterke focus op succes. De ongelijke verdeling in sociale waardering is een bron van spanningen. Het is van sociale oorsprong. Maar het speelt in de individualistische marktideologie geen rol. Zij zien succes niet als sociaal gedefinieerd, maar geloven dat er een objectieve maatstaf voor bestaat (Ayn Rand's objectivisme). Men wrijft de onsuccesvolle mensen maar al te graag in dat ze falen, en dat dit hun eigen schuld en/of eigen verantwoordelijkheid is. Luister maar eens goed naar al dat moralisme.

Maar als succes en moraal wel sociaal gedefinieerd zijn, is het niet echt individualistisch. Zo bezien, maken de succesvolle mensen van de samenleving hun eigen feestje en slaan daarin door. Als succes gewenst is, is geen succes ongewenst. Een nul som spel waarin, gegeven de groeiende ongelijkheid, de meeste mensen aan de verkeerde kant van de streep staan. Het streven naar eigen succes maakt ook hierarchievorming problematisch, omdat dit het individu centraal stelt ipv de groep. Wie wil zich laten leiden door mensen die slechts uit zijn op hun eigen voordeel.

Daarna is er de reactie van de onsuccesvolle mensen, want geen waarde hebben in de ogen van anderen is voor sociale dieren heel erg. Voor succes hebben mensen veel over. Ze zijn zelfs bereid over hun grenzen heen te gaan om te slagen. Als een samenleving een destructieve vorm van succes nastreeft, dan is men bereid om destructief te zijn. Zoals het uitroeien van de ongewenste mensen. In Nazi Duitsland hebben mensen zich laten leiden door de wens het goede te doen, om daarvoor beloont te worden met succes, hoe bizar dat ook lijkt, gegeven de destructie.

Collectivisme, begrepen als machtsstreven in groepsverband, is een zowel een professionalisering van het individuele machtstreven, als een reactie op individueel machtsstreven. Voor het machtsstreven in groepsverband, als reactie op het machtsstreven van de bestuurselite, is de bestuurselite in de verkeerde positie om dit machtsstreven in groepsverband in banen te leiden, want zij zijn de vijand. Daarom ziet een deel van de bestuurselite liever een geprofessionaliseerde vorm van machtsstreven in groepsverband, die zijzelf organiseert en controleert.

quote:

D66 en VVD hebben de SP zover gekregen mee te gaan in hun queeste om publiek bezit tot privaat bezit te maken. De volle waardestijging van de grond belandt in de toekomst geheel in de zakken van de pandeigenaar.

quote:

Het is vooral op dit punt dat Perry bijval krijgt van schrijver en primatoloog Frans de Waal. In zijn boek Een tijd voor empathie (2009) stelt hij dat zowel bij apen als mensen 'het vermogen om de emoties van anderen te kunnen meevoelen en de situatie van een ander te begrijpen' ervoor heeft gezorgd dat wij als soort hebben kunnen overleven. Maar in veel westerse samenlevingen wordt vooral de competitieve kant van de mens benadrukt. Daarvoor heeft de Waal een historische verklaring: lange tijd was het alleen de adel die het grote geld bezat. Zij hoefden hiervoor geen verantwoording af te leggen aan de lagere klassen; zij hadden immers blauw bloed. Maar toen na de Industriële Revolutie ook niet-adellijke mensen toegang kregen tot het grote geld moest dit opeens wel worden gerechtvaardigd. Competitie werd vanaf dat moment als iets natuurlijks beschouwd.

Nu is die competitie volgens de Waal zeker van belang voor de overleving, maar hij stelt dat we ervoor moeten waken die empathische kant van de mens niet te verwaarlozen. Competitie kan op korte termijn weliswaar voordelen opleveren - het stimuleert het nemen van initiatief, creativiteit en hard werken - maar het zorgt op de lange termijn ook voor ontwrichting van de samenleving omdat er een grote groep ongelukkige en ontevreden burgers ontstaat die steeds minder bereid zal zijn om samen te werken.

Net als Perry stelt hij dat te grote verschillen tussen arm en rijk het empathisch vermogen afzwakken omdat men zich niet meer kan identificeren met de ander. Het is al vaak gezegd dat in samenlevingen waarin het verschil tussen arm en rijk het minst groot is, burgers – zowel de rijken als de armen – gelukkiger zijn. De Waal pleit er dan ook voor dat de politiek het thema ‘empathie’ hoger op de agenda zet en burgers ervan doordringt hoe belangrijk het is: ‘De krachtigste steun voor het algemeen belang komt van het verlichte eigenbelang: het besef dat we beter af zijn als we samenwerken.'

quote:

For example, conservatives respond to threatening situations with more aggression than do liberals.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 19:18 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

https://decorrespondent.n(...)n/108991575-962682fc

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 19:21 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Na alleen nog de 1e alinea te hebben gelezen is het al overduidelijk dat dit een mooi stuk is. En de mensen gaven vervolgens geen fuck. Dat is wel vermoeiend vaak.

Edit:

"Maar het is niet alleen deze 'relatiearmoede,' zoals Perry het gebrek aan tijd en zorg noemt, die een bedreiging vormt voor ons empathisch vermogen. Volgens hem speelt er nog iets: de verheerlijking van onafhankelijkheid. In westerse samenlevingen overheerst de gedachte dat ieder individu voor honderd procent zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk of ongeluk dan wel zijn eigen succes of falen.."

Een rake typering.

Deze is ook prachtig:

Dat wij in het Westen zo hardnekkig vasthouden aan het tegenovergestelde - die onafhankelijkheid dus - zorgt er volgens Perry voor dat compassie 'een bezoedeld begrip' is geworden. 'Het feit dat 'afhankelijkheid' nu het medische eufemisme is voor een verslaving, vat dit probleem goed samen,' schrijft hij in zijn boek. En daarmee wordt empathie gezien 'als een soort reformvoeding, iets wat niet lekker smaakt maar waarvan we doen alsof we het lekker vinden omdat we hopen dat onze kinderen zich dan beter zullen gedragen.' De indirecte boodschap die kinderen krijgen is dat empathie en vriendelijkheid eigenlijk iets voor losers is.

Dat laatste is zeer verontrustend.

En dit is geniaal:

De gedachte dat iedereen volledig verantwoordelijk is voor zijn eigen succes, zorgt er volgens Perry ook voor dat veel westerse landen de steeds grotere verschillen tussen arm en rijk blijven rechtvaardigen. En dat verschil draagt op zijn beurt óók weer bij aan minder empathisch handelen. Mensen zijn van nature makkelijker te bewegen om zich behulpzaam op te stellen als zij zich kunnen identificeren met een ander. Bij een grote kloof tussen arm en rijk bereik je eerder het tegenovergestelde: mensen gaan zich van elkaar afkeren.

Mooi stuk Klopkoek. Jij hebt daar een zeer goede neus voor.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 21:53 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ik ben halverwege gestopt. Toen trok ik het echt niet meer.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 21:55 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Bedankt voor jouw eerlijkheid. Je bent nou eenmaal een keiharde ongevoelige hardliner die niet op dit soort "shit" zit te wachten. Zeg nou zelf.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 21:56 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Nu is het zo dat ik mijn kind wel zodanig opvoed. Het is de argumentatie in het artikel waar mijn broek van afzakt.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 00:09 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Waarom voed jij je kind dan wel zo op?

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 00:14 schreef Tomatenboer het volgende:

[..]

Wat klopt er niet aan die argumentatie dan?

quote:

Elites moeten kloof met lager opgeleiden dichten

Het Britse 'nee' tegen Europa symboliseert het einde van de culturele hegemonie van het neoliberalisme. De elites moeten een nieuw compromis zoeken met lager opgeleiden, betoogt Peter Giesen.

Door: Peter Giesen 2 juli 2016, 02:00

De Franse bankier Benoît d'Angelin arriveerde in de jaren tachtig in Londen. De City was Engels. Een suf zootje van old boys die 'al om 4 uur 's middags naar huis gingen', zoals d'Angelin misprijzend opmerkt. Tot Margaret Thatcher de beurshandel liberaliseerde. 'De Amerikanen kwamen om de boel op te schudden', zegt d'Angelin in Le Monde. De City groeide uit tot hét symbool van neoliberalisme in Europa: een kosmopolitisch circus van hebzucht, waar handelaren uit de hele wereld krankzinnige werkweken maken om nog krankzinniger bonussen te incasseren. De Brexit zal deze 'dynamiek' breken, vreest d'Angelin: 'Het is het einde van een cyclus van dertig jaar.'

De Brexit is veel meer dan een crisis in de Europese Unie. De Britse 'nee'-stem symboliseert het einde van de culturele hegemonie van het neoliberalisme. Niet alleen in Europa. In de Verenigde Staten scoort Donald Trump met dezelfde thema's. Boosheid over de toegenomen economische ongelijkheid en onzekerheid. Verzet tegen immigratie, verlangen naar eigen identiteit.

De Brexit splitste Groot-Brittannië in tweeën. Vorige maand eindigden de Oostenrijkse presidentsverkiezingen in een soortgelijk schisma tussen hoger en lager opgeleiden. De afgelopen week vlogen de bittere verwijten over en weer. Leave bestond uit domkoppen die het stemrecht eigenlijk niet waard waren. Remain uit arrogante snobs die volkomen terecht de rekening gepresenteerd kregen voor dertig jaar neerbuigendheid. Politiek is strijd en van hevige meningsverschillen hoef je niet meteen te schrikken. Maar zo'n diepe kloof tussen hoog en laag stelt de sociale cohesie zwaar op de proef.

Dynamiek

Er is een historisch compromis nodig tussen de elites en de volkeren om het Europees project weer op gang te brengen', aldus de voormalige Franse minister van Buitenlandse Zaken Hubert Védrine in Le Monde. Maar hoe zou zo'n compromis eruit kunnen zien? 'Een Europa dat beschermt', was het Franse antwoord op de Brexit. Een goede gedachte. 'Als iets bij veel verkiezingen in Europa heeft weerklonken, dan is het wel een roep om bescherming', schreef Paul Scheffer in zijn essay De vrijheid van de grens. 'Daarbij gaat het om sociaal protectionisme, om verzet tegen de inperking van de verzorgingsstaat door een 'neoliberale' politiek die ook nog eens werkloosheid met zich meebrengt en de middenklasse onder druk zet. En het gaat om cultureel protectionisme - het idee dat nationale identiteiten worden ondermijnd in een grenzenloze wereld.'

Het neoliberalisme was een antwoord op de stagnatie van de klassieke verzorgingsstaat in de jaren zeventig. Maar er werd een 'dynamiek' in gang gezet die niet erg vriendelijk is geweest voor de arbeiders uit Sunderland, Lotharingen of Almere, laat staan uit Andalusië of Thessaloniki. In 1980 verdiende de bovenste 10 procent van de inkomens in de ontwikkelde landen 7,1 keer zo veel als de laagste 10 procent. In 2015 was dat 9,6 keer zo veel. Dat komt niet alleen doordat de topinkomens - vooral de top 1-procent - stegen, maar ook doordat de inkomens van de onderste 40 procent daalden, aldus de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling. De OESO constateerde ook een toename van flexwerk (zzp, tijdelijke contracten, deeltijd, nulurencontracten), vooral ten nadele van lager opgeleiden.

Vernederende cultuur

De cijfers vertellen niet het hele verhaal. De afgelopen decennia is een cultuur ontstaan waarin het individu steeds meer persoonlijk verantwoordelijk werd gesteld voor zijn succes. Rijkdom is eigen verdienste, armoede eigen schuld. Het is een cultuur die aan de onderkant van de samenleving als vernederend wordt ervaren.

Er zijn manieren om die toegenomen ongelijkheid terug te draaien, aldus de OESO. Herverdeling door hogere belastingen bijvoorbeeld, vooral voor rijke burgers en grote bedrijven. Maar door de globalisering is dat lastig geworden: een land dat zijn belastingen verhoogt, ziet burgers en bedrijven vluchten naar goedkopere landen.

Daar komt Europa weer in beeld. Europa als geheel is wél groot genoeg om een politiek tegenwicht voor de macht van het grote bedrijfsleven en de financiële wereld te vormen, zegt de Franse econoom Thomas Piketty. Het is een paradox: alleen door internationale samenwerking kan de natiestaat weer enige greep op de economie krijgen. Wie zich terugtrekt achter zijn eigen grenzen, is kansloos tegenover het financiële geweld van beurzen en grote bedrijven. Soeverein, maar machteloos.

'Veel mensen hebben het idee dat zij niet profiteren van de globalisering, dat slechts een kleine elite er baat bij heeft', zei Piketty in de Volkskrant. 'Daardoor kun je een meerderheid krijgen die de globalisering terug wil draaien. Dat zou dom zijn. Ik geloof in vrijhandel en een vrije uitwisseling van kapitaal en arbeid. Daar wordt iedereen beter van. Alleen moeten we een manier vinden om de opbrengsten eerlijker te verdelen. Als we die niet vinden, zal de roep om nationalisme en protectionisme steeds sterker worden.'

Protectionisme

Europa moet een welwillende vorm van protectionisme bieden, om te voorkomen dat een schadelijke vorm de overhand krijgt, een vorm die zich verschanst achter nationale grenzen en een agressief beleden eigen identiteit. De noodzaak daartoe werd eens te meer aangetoond door een Brexit-campagne die in het teken van immigratie stond. Maar liefst 77 procent van de Britten vindt dat er te veel immigranten zijn, 52 procent denkt dat een Brexit tot minder immigratie zal leiden.

In Groot-Brittannië spitste de discussie zich vooral toe op immigranten uit Polen en andere Oost-Europese landen. Vooral lager opgeleiden ondervinden de concurrentie van werknemers uit goedkopere Europese landen, zeggen ook de vakbonden in Frankrijk en Nederland. 'Onder lager opgeleiden is een enorme aversie tegen immigratie ontstaan, omdat mensen zien dat in sommige bedrijven 60 procent van het werk door buitenlandse werknemers wordt gedaan', zegt Masja Zwart van de FNV. Volgens Zwart kan een Pool, een Roemeen of een Portugees wel 50 tot 70 procent goedkoper zijn dan een Nederlandse werknemer, als een bedrijf handig gebruik maakt van de mazen in de wet en de gebrekkige controle.

Meer bouwvakkers

Het aantal werknemers dat onder de Nederlandse bouwcao valt, is teruggelopen van 163 duizend in 2009 tot 96 duizend in 2016. Nu heeft de bouw een aantal slechte jaren achter de rug, maar volgens Ellen Hoeijenbos van FNV Bouw komt de teruggang niet doordat het werk navenant is afgenomen. Wel omdat steeds meer bouwvakkers uit het buitenland komen of zzp'er zijn geworden.

Immigratie is lang niet altijd slecht. Aan sommige werknemers is een tekort. Bovendien kan arbeidsmigratie de economische groei bevorderen, stelt de London School of Economics in een studie naar de gevolgen van immigratie voor het Verenigd Koninkrijk. Het werk van een Pool kan niet door een Brit worden gedaan. De Pool creëert welvaart waardoor Britten elders werk vinden.

Niettemin heeft Europa een 'lose-lose model' gecreëerd, stellen de Europese vakbonden en werkgevers in de bouwsector. Bedrijven zien zich genoodzaakt goedkope krachten in te huren en werknemers verliezen hun rechten.

Het vrije verkeer van werknemers is een van de grote dogma's van de Europese Unie, maar van een 'Europa dat beschermt' is hier geen sprake. De nationale verzorgingsstaat, met veel strijd en moeite opgebouwd, wordt hier ondermijnd door 'een weeffout in het Europese systeem', zoals Zwart zegt.

Ook hier zeggen cijfers niet alles. De weerzin tegen immigratie kan niet louter worden verklaard door slechte persoonlijke ervaringen. Ik maakte ooit een reportage in het Zuid-Franse Fréjus, waar de helft van de kiezers op het Front National had gestemd. Toch is Fréjus een rustig stadje zonder grote sociale problemen. 'We leven hier goed, maar dat willen we vooral zo houden. Het mag hier geen Marseille worden', zeiden FN-kiezers.

Symbolen

De anti-Europeanen zijn niet alleen ergens tegen, maar ook ergens vóór, de geborgenheid van de natiestaat. De Europese crisis is 'antropologisch' van aard, schreef commentator Arnaud Leparmentier in Le Monde. De Union Jack en de Lederhose zijn symbolen van een behoefte om ergens bij te horen. 'De nationale staat is voor velen een laatste strohalm van identificatie, een baken van vertrouwen in een wereld van flux', schreef Volkskrant-columnist René Cuperus in De wereldburger bestaat niet. Een Europa dat beschermt, zal daarom voorzichtig met die nationale identiteit moeten omspringen, juist om te voorkomen dat de deur naar Geert Wilders of Marine Le Pen nog verder wordt opengezet.

Voor een compromis zijn twee partijen nodig. De afgelopen week is 'het volk' met de grootst mogelijke eerbied beschreven, alsof het over een steen der wijzen beschikt die lange tijd over het hoofd is gezien. Maar ook van lager opgeleiden mag iets worden gevraagd. Bescheidenheid, omdat het democratische argument ook kan worden omgedraaid. Met de Brexit wordt de wens van 48 procent van de Britten genegeerd, een beduidend hoger percentage dan 'het volk' dat doorgaans op Wilders of Le Pen stemt. Ook de pro-Europeanen zijn burgers naar wie 'geluisterd' moet worden. Ook zij hebben ideeën die zwaar moeten meewegen: idealen van internationale samenwerking en humanitaire behandeling van vluchtelingen. Een Europa dat beschermt, kan zich geen open grenzen permitteren, maar zal toch zo veel mogelijk de helpende hand moeten bieden aan oorlogsvluchtelingen. 'Je kunt niet iedereen redden, maar als je niet helpt, ben je een monster', zoals de Algerijnse schrijver Kamel Daoud in de Volkskrant zei.

En de aanhangers van de PVV, het FN of de UKIP zullen moeten accepteren dat de multi-etnische samenleving een feit is. Van de West-Europese deelnemers aan het EK Voetbal bestaat slechts het elftal van IJsland uit elf blanke mannen. Zelfs bij Duitsland, land zonder noemenswaardig koloniaal verleden, heeft Schweinsteiger gezelschap gekregen van Boateng, Khedira en Özil. Hoezeer sommige mensen ook naar een nationale identiteit mogen verlangen, het zoeken naar een vorm van vreedzaam samenleven is een verplichting geworden.

Utopisch

Maar voor een 'historisch compromis tussen elites en volkeren' zullen ook de elites 'bescheidenheid en realisme' moeten betrachten, zoals de Franse ex-minister Védrine stelde. De bovenlaag moet zich inhouden, zijn macht niet misbruiken, zich om de onderste regionen bekommeren. Dat mag utopisch lijken, maar de ouderen onder ons hebben zulke elites meegemaakt. Tijdens de Koude Oorlog leefden we ook onder het kapitalisme en streefden bedrijven naar winst. Toch speelden geld en status een veel minder belangrijke rol dan nu. Topmanagers verdienden twintig keer het salaris van hun laagst betaalde werknemer in plaats van tweehonderd keer. De elites matigden zich, omdat ze bang waren dat 'het volk' naar het communisme zou overlopen.

Natuurlijk bood de Koude Oorlog een unieke constellatie: de angst voor het communisme, de saamhorigheid door de gezamenlijke ervaring van crisis en oorlog, de hoge economische groei. Niettemin: net als in de Koude Oorlog leven we weer in een tijd vol bedreigingen, van terrorisme tot chronische instabiliteit aan de Europese buitengrenzen. Daardoor is sociale cohesie weer van levensbelang geworden.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 10:32 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Dit artikel is te lezen via een link op de Twitter van Peter Giesen:

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 06:40 schreef Paper_Tiger het volgende:

Dood gaan aan kanker op je 20e terwijl een ander fluitend 100 wordt. Dat is ongelijkheid.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 13:55 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Waarom speelt het dan geen rol in het samenlevingsmodel van libertariers? Ze erkennen dit soort waarden alleen in relatie tot hun kinderen, familie en vrienden, en daarbuiten absoluut niet. Dat lijkt mij het recept voor een klassenmaatschappij. Binnen de eigen kring ben je sociaal, de rest van de samenleving is de jungle.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 13:22 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Dat klopt, en dat is dan ook één van de basisideeën achter de verzorgingsstaat geweest: risicospreiding en risicodeling (zonder negatieve risicoselectie, dat een spiraal naar beneden creëert).

Nu is het wel zo (en dat neemt de laatste tijd weer toe) dat er een correlatie is met SES (sociaal-economische status). Bijvoorbeeld dichtbij fabrieken wonen, of snelwegen.

Sowieso is het blind aanleggen van asfalt debiel. Zag ik laatst een item op TV over.

https://www.sp.nl/nieuws/(...)echt-voor-gezondheid

quote:

Op maandag 4 juli 2016 05:39 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Nee. De verzorgingsstaat gaat over het herverdelen van geld.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 05:39 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Nee. De verzorgingsstaat gaat over het herverdelen van geld.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 08:09 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

De verzorgingsstaat gaat over het garanderen van een zeker bestaans minimum. De consequentie is herverdeling.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 10:22 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Lijkt me niet hè....

quote:

Op maandag 4 juli 2016 10:22 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Lijkt me niet hè....

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:23 schreef ludovico het volgende:

[..]

Dus er wordt weinig herverdeelt in NL?

Maar de manier van berekenen is echt veel te belangrijk om uit deze grafiek echt conclusies te trekken.... (voornamelijk welke cijfers ze erin stoppen) Alleen al verwege het feit dat wij onze pensioenen betalen vanuit eigen zak i.p.v. belastinginkomsten maakt het verschil in GINI al kleiner.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:02 schreef Kaas- het volgende:

[..]

De Scandinavische landen zitten evengoed benedengemiddeld. De situatie voor de belastingheffing is hier uiteraard ook van belang.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:47 schreef Klopkoek het volgende:
Dat klopt maar het Nederlandse pensioensysteem werkt (tegenwoordig) eerder denivellerend, en de werkloosheidsuitkeringen zijn ook amper herverdelend van aard.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:47 schreef Klopkoek het volgende:

Als je dat mee zou rekenen (semi-publieke pensioen en werkloosheidsuitkering systemen), dan zou Nederland niet drastisch opschuiven in de tabel.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:52 schreef ludovico het volgende:

[..]

Nouja als je er zelf voor betaalt dan vind ik niet dat je het nivellerend danwel denivellerend van aard moet noemen, dat is niet waar het geld vandaan komt simpel gezegd.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:59 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Het kan hem daarin zitten dat hogere inkomens langer leven en/of meer gezonde jaren kennen (en dit verschil weer is toegenomen na decennia van een krimpend gat). Dus meer profijt hebben van belastingaftrek en schaalvoordelen bij belegging, alsmede de doorsneepremie. Sommigen noemen dat 'perverse solidariteit', maar persoonlijk vind ik het per saldo geen slecht of oneerlijk systeem. Wat sommige politieke partijen doen is het kind met het badwater weggooien.

De Amerikaanse 401k regelingen e.d. zijn trouwens ook denivellerend van aard, zeker wanneer een bedrijf op springen staat (zie afwikkeling Enron).

quote:

Maar ik zou er wel drie kanttekeningen bij willen plaatsen.

Op de eerste plaats zou de gigantische operatie niet alleen budgetneutraal, maar ook ideologieneutraal moeten kunnen verlopen. Ik bedoel hiermee dat de existentiële kenmerken van zorgverlening, de persoonlijke toewijding, de professionele autonomie en het commitment, idealiter kunnen blijven bloeien en groeien, ook en misschien wel juist door het nieuwe stelsel. Maar de voorwaarden voor een dergelijke ondersteuning van een ethics of care zijn niet gunstig. Ik wijs op het volgende. Door de rol van de grote, particuliere verzekeringsmaatschappijen is het risico aanwezig (niemand kan precies schatten hoe groot dit is) dat het verzekeringselement in het financiële stelsel het solidariteitselement zal gaan wegdrukken, en dat de inhoud van het basispakket telkens naar beneden zal worden bijgesteld. Zo ontstaat een nieuwe tweedeling: de mensen met en de mensen zonder aanvullende verzekering. Daarnaast zal het verzekeringselement een sterke druk uitoefenen op de te contracteren hulpverleners en hulpverlenende instellingen die met elkaar gaan concurreren op de markt van verzekeringen, en indirect dus op `de markt van welzijn en geluk'. Geldelijk gewin en verlies treden zo de hulpverleningsrelatie binnen. Dat deed het vroeger natuurlijk ook al, maar minder expliciet en uitgerekend, en in elk geval nog voorzien van duidelijk afgepaalde solidariteitskaders. Een solidariteitssysteem geeft theoretisch en vermoedelijk ook praktisch meer ruimte voor zorgzaamheid en zorgvuldigheid, voor intensieve zorg.

Ten tweede worden de grote maatschappijen wel erg machtig: Big Brother in private verschijning, als particuliere onderneming. Wie vroeger zoveel kritiek had op een bemoeizuchtige overheid in een overbezorgde verzorgingsstaat – met alle moral hazards van dien – zal nu met een ironisch oog moeten toekijken hoe particuliere gigantische organisaties bemoeienis gekregen hebben met talloze aspecten van ons individuele bestaan: onze ziektegeschiedenissen zijn bij hen bekend, onze levens verzekerd, onze vakanties geboekt, ons ziekteverzuim geregistreerd, onze sportactiviteiten gecontroleerd, onze voedingsgewoonten onder invloed van premiekortingen aangemoedigd.

Kortom, de verzorgingsstaat is in een tiental jaren veranderd in een bijna complete levensreisverzekering bij een zestal grote maatschappijen. Bij de controle hierop hebben weinigen iets te zeggen. Het beroepsgeheim van de arts én de privacy van patiënten of cliënten zijn door de gigantische mogelijkheden van koppeling van alle gegevens niet heilig meer. De politieke controle, die er vroeger nog was op de semi-publieke zorgsystemen, is mee verschoven en zal in de toekomst verminderen.

Het is zelfs niet ondenkbaar dat deze onderlinge waarborgmaatschappijen – want dat zijn ze nog steeds – in buitenlandse handen zullen vallen. Een interessante vraag hierbij wordt dus: kunnen we, net als in andere maatschappelijke stelsels zoals het onderwijs, de grote morele voordelen van kleinschaligheid behouden zonder de kostbare wetenschappelijke expertise en hoogwaardige hulp te verliezen? Hoe kunnen groot en klein toch samen zorgzaam zijn?

Ten derde laten diegenen die wijzen naar de Verenigde Staten als hét model en nastrevenswaardig voorbeeld van een op individualistische leest geschoeide gezondheidszorg, vaak de schaduwkanten ervan onbelicht: miljoenen onverzekerden en een kwart van de bevolking levend onder de officiële armoedegrens.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 13:02 schreef Kaas- het volgende:

[..]

De Scandinavische landen zitten evengoed benedengemiddeld. De situatie voor de belastingheffing is hier uiteraard ook van belang.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 14:50 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Ik wilde een heel verhaal typen maar ik denk dat jij het wel begrijpt

Een verzorgingsstaat met alles erop en eraan (en ik zeg niet dat je dit persé moet willen) doet wel iets meer dan het schuiven met geld. Op de middellange en langere termijn grijpt het ook in op de verdiencapaciteit en algemeen welzijn of leefomgeving van mensen, nog voordat de belastingdienst langs komt. Het doet niet enkel aan herverdeling, maar ook aan de verdeling van productiefactoren, macht en kennis.

Het zijn juist de wat minimalistische varianten die vrijwel exclusief gefocust zijn op het herverdelen van inkomen. Bij een minder homogene bevolking en veel migratie/immigratie is dat ook de houdbaardere variant (qua draagvlak en financiering).

Mensen missen m.i. een cruciaal punt wanneer ze niet zien dat risicospreiding en risicodeling (daarbij Rawls indachtig) een belangrijk element was.

Inderdaad, bij 'GINI vóór belastingen en transfers' staan de Scandinavische landen zelfs verder onderaan.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 15:04 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

En wat doen we met de echte ongelijkheden zoals levensverwachting,

quote:

al dan niet sportief aangelegd zijn en seksuele aantrekkelijkheid?

quote:

Op maandag 4 juli 2016 15:42 schreef Klopkoek het volgende:

Dit zijn keuzes die mensen kunnen maken met de aangeboden mogelijkheden.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 15:48 schreef Tomatenboer het volgende:

[..]

Bij aanleg tot sportiviteit speelt natuurlijk net zo goed, intelligentie, initiatief nemen, doorzettingsvermogen, en wilskracht een rol. Ook op die zaken zie je ongelijkheid omdat ook deze karaktereigenschappen, talenten of kwaliteiten deels zijn aangeboren en deels door opvoeding bepaald worden.

Uiteindelijk komt dan ook de vraag in hoeverre je een gebrek aan wilskracht of doorzettingsvermogen kunt verwijten, en hoe ver wil je gaan om dat (gedeeltelijk) te compenseren (en zo ja, hoe)?

quote:

Op maandag 4 juli 2016 15:42 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Deze zijn kleiner in verzorgingsstaten. Deze verschillen zien we zelfs binnen de VS (een 'linksige' stad zoals New York vs het rechtse Dallas; ook in New York heb je wijken met een lagere levensverwachting dan Bangladesh).

[ afbeelding ]

[..]

Dit zijn keuzes die mensen kunnen maken met de aangeboden mogelijkheden.

Ik heb een aantal boeken gelezen over (sportief) talent. Coyle, Colvin, Syed. Ze zijn het er allemaal over eens dat sportieve aanleg weliswaar bestaat, maar dat we in het gros van de gevallen niet over supermensen praten. Een zeer groot deel van de verschillen in kunde zijn niet te verklaren door aanleg. Sterker: de daadwerkelijke aanleg van een aantal grote atleten is waarschijnlijk bovengemiddeld, maar per saldo niet zo heel bijzonder. Tiger Woods bezit - hoogstwaarschijnlijk - niet een soort super-DNA of een super-gen.
Mensen veronderstellen vaak bovennatuurlijke reactietijden bij Chinese tafeltennissers, maar als je ze tegenover tennissers zet en ze een service laat retourneren, dan zijn de reactietijden opeens weinig bijzonders.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 17:15 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Wat je nu zegt is heel interessant. Wat je eigenlijk zegt is dat succes een keuze is.

quote:

Met levensverwachting doel ik overigens niet op gemiddelde maar absolute getallen. 29 jaar oud zijn en sterven aan kanker en 100 jaar gezond oud worden. Hoewel ik zelf zeker geen haar beter ben dan jij gaat het bij jou altijd alleen maar over geld en de verdeling daarvan.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 18:49 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Als je het al in die termen wilt vertalen dan zou je kunnen zeggen dat succes een keuze is van het individu en een keuze van de samenleving (of economie), wanneer men een bovengemiddelde aanleg bezit.

[..]

Dat klopt niet. Misschien heb je die indruk omdat ik mij aan pas aan de parameters van de discussie.

quote:

Op maandag 4 juli 2016 18:58 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Dus als het een keuze van het individu is waarom moet hij dan toch zorg dragen van mensen die om voor hen moverende redenen andere keuzes maken?

quote:

Ik heb inderdaad de indruk dat de verdeling van bezit jouw belangrijkste stokpaardje is.

quote:

Laat Europa's sterkste schouders de zwaarste lasten dragen

OPINIE De EU en haar lidstaten staan voor de opgave opnieuw de harten van het volk te winnen. Dat kan alleen door het bieden van meer bestaanszekerheid en door zich niet langer uit te leveren aan een wereldmarkt met zijn race naar de bodem waar het gaat om werkgelegenheid en milieu.

Frans van der Steen bestuurslid Platform Duurzame en Solidaire Economie. 4 juli 2016, 16:59

Gemeenschappelijke waarden zijn het fundament van elke sterke en weerbare samenleving; waarden die richtinggevend zijn voor wat voor soort maatschappij en economie je met elkaar wilt. Dat geldt ook voor de Europese gemeenschap. Door de globalisering, met zijn zelfverklaarde waardevrije neoliberale axioma's is het Europese project verworden tot een markt zonder moraal die slechts enkelen dient. En dan komt, volkomen terecht, het volk in opstand dat door zijn traditionele 'beschermheren' in de steek is gelaten.

Het spook dat nu door Europa waart, is het spook van de uitholling van de democratie door de aanbidding van het geld, van werkloosheid en flexibilisering, van extreme private rijkdom en brede publieke armoede, van te hoge drempels bij zorg en onderwijs en sterk stijgende kosten van het levensonderhoud. Door deze aanslag op de bestaanszekerheid en toekomstperspectief hebben grote groepen mensen alle geloof in een politieke elite verloren; een elite die hen niets dan onzekerheid heeft gebracht.

Dit heeft een klimaat van angst gecreëerd waarop het populisme zich razendsnel kon ontwikkelen door een ontheemd volk trefzeker te bedienen met nog meer angst en bijgeleverde zondebokken. Het is een trieste conclusie dat door de omarming van het neoliberalisme de mainstream politiek zelf de voedingsbodem voor dat populisme heeft geschapen.

Voldoende banen

Nu staan de EU en zijn lidstaten voor de opgave opnieuw de harten van het volk te winnen. Dat kan alleen door het bieden van meer bestaanszekerheid en door zich niet langer uit te leveren aan een wereldmarkt met zijn race naar de bodem waar het gaat om werkgelegenheid en milieu. Dat kan door de sterkste schouders weer de zwaarste lasten te laten dragen, en door noodzakelijke investeringen in milieubehoud en ecologische innovatie. De afgelopen eeuw is iedere generatie 12 uur minder gaan werken: van 60 naar 48 en tenslotte naar 36 uur per week. Waarom dan nu niet een 30-urige werkweek met een hoger uurloon? Dat zou de werkloosheid in de EU in één keer vrijwel oplossen. Alleen als de EU zich op een dergelijke manier weet te hervormen en voldoende banen weet te scheppen, kan ze het vertrouwen van het volk herwinnen.

Een groot voordeel van de EU is dat de gemeenschappelijke markt vrijwel alles kan leveren wat voor een goed leven van belang is zoals voldoende en goed voedsel, energie, huisvesting en mobiliteit. De afhankelijkheid van een extreem oneerlijke wereldmarkt kan verder gereduceerd worden door het omarmen van een open circulaire economie en van 'juistschaligheid': de optimale schaal om iets te produceren. Zo wordt door het sluiten van kringlopen zowel het milieu als de werkgelegenheid een grote dienst bewezen. Dit vergt de bereidheid van ieder lidstaat om gelijke sociale en ecologische eisen aan de productie te stellen. Om de eigen markt tegen oneerlijke concurrentie te beschermen, zullen ook ingevoerde producten van buiten de EU aan die eisen moeten voldoen. Handelsverdragen met deze uitgangspunten zijn meer dan welkom. Dan zal ook een handelsreus als China alles in het werk stellen om te voldoen aan de door de Unie gestelde eisen.

Brexit

Wat daarnaast van belang is, is dat de EU een humaan vluchtelingenbeleid ontwikkelt waarin zij tot een verdeling van vluchtelingen komt naar draagkracht van de lidstaten. Als een lidstaat zich onttrekt aan de opvang van vluchtelingen en niet voldoet aan de sociale en ecologische eisen, is het uiteindelijk exit EU. Alleen met een échte wil tot samenwerking verdient een land het EU-lidmaatschap. Als het toch weer ieder voor zich is, kunnen we beter een punt achter de EU zetten, en kunnen lidstaten die vanuit gedeelde waarden wel echt willen samenwerken een nieuwe Europese Gemeenschap oprichten.

Groot-Brittannië was binnen de EU een exponent van globalisme en neoliberalisme. Als de Brexit de EU dwing tot bezinning en hervorming op een manier waarbij het volk zich weer gehoord en bediend voelt, en zo het nationaal-populisme op de terugtocht weet te dwingen, heeft inderdaad ieder nadeel zijn voordeel.

Frans van der Steen, bestuurslid van Platform Duurzame en Solidaire Economie, www.degrotetransitie.nl.

http://www.volkskrant.nl/(...)ten-dragen~a4333195/