Chocoladerepen in het café voor de kinderwagen

quote:

Op vrijdag 5 februari 2016 21:11 schreef Copycat het volgende:

[..]

Vaag staat me daar iets van bij.

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 11:14 schreef LXIV het volgende:
Wie heeft dat nog gedaan?
Vroeger was het een algemene wijsheid dat je de labeltjes die aan theezakjes zaten nooit weg moest gooien. Voor iedere miljoen labeltjes die men verzamelde werd er een rolstoel voor een kreupele gekocht, zodat die eindelijk ook zijn huis uitging. In de keukenlade lag altijd een plastic boterhamzakje waar deze labeltjes ingedaan werden. Als het zakje vol was nam je het mee naar school om aan een meisje te geven dat als verzamelpunt fungeerde.

Het lijkt wel op het verhaal van het forwarden van mailtjes voor dat jongetje dat dood zou gaan vanwege het ontbreken van een kostbaar medicijn, maar waarvan Bill Gates beloofd had dat hij het zou kopen indien het mailtje een miljoen keer geforward werd.

Iemand ook dit gedaan?

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 11:21 schreef LXIV het volgende:
Als je over straat liep met wat labeltjes en er strompelde iemand voorbij op krukken dan kon je hem die labeltjes natuurlijk ook rechtstreeks in handen duwen! Zo kende ik een jongen die invalide was (hij had al een rolstoel), die wanneer hij over straat rolde regelmatig een boterhammenzakje met theelabeltjes in zijn handen gedrukt kreeg.
Omdat iedereen zeker wist dat dit de enige manier was om aan een rolstoel te komen nam hij niet de moeite meer om dit te bestrijden. Hij zei eenvoudigweg:"Ja, maar ik heb al een rolstoel!" Waarop meestal gezegd werd:"Dan heb je er alvast een paar voor als je rolstoel versleten is!" Want een miljoen labeltjes spaar je niet zomaar bij elkaar natuurlijk, en rolstoelfabrikanten accepteren geen enkele andere vorm van valuta of edelmetalen voor hun producten.

quote:

Op vrijdag 5 februari 2016 20:58 schreef Hyaenidae het volgende:
Van welk merk waren de betreffende repen?
En in welke dorpen of uithoek van Brabant precies? Want Brabant is groot.

quote:

Op vrijdag 24 april 2020 21:14 schreef Hyaenidae het volgende:

[..]

Ik ben bekend in die streek en De Zwaan op die locatie ken ik al minstens 20 jaar en is ook goed bekend daar. Dus grote kans dat dit hem gewoon is. Al stond er toen nog geen Grand Café voor volgens mij.

quote:

Op vrijdag 24 april 2020 21:23 schreef Hyaenidae het volgende:

[..]

Ja dat is het nog steeds!
Lees ook dit:
https://www.grandcafedezwaan.nl/welkom/

Daar staat ook dat het een eigenaresse had in de gloriejaren, dus klopt ook met jouw verhaal.

quote:

Betje Ketel was de warmte van De Zwaan

IN MEMORIAM 1999 - Sinds mensenheugenis heet Vrijthof nummer 17 in Hilvarenbeek: café De Zwaan. Maar sinds mensenheugenis gaat dáár niemand een pilsje drinken. “Nee,” zegt trouwe bezoeker en schrijver Jan Naaijkens (80), “je gaat niet naar De Zwaan, je gaat naar Betje Ketel.” Betje Ketel, ofwel: Elisabeth Ketelaars. Tot twintig jaar geleden was ze hèt gezicht van dorpscafé De Zwaan. Donderdag is ze thuis, in de Beekse Paardenstraat, op 90-jarige leeftijd overleden. En daarmee heeft het dorp een van zijn bekendste kasteleins verloren. Wanneer haar carrière in De Zwaan begon, is moeilijk te zeggen. Want als meisje al liep ze er rond met glazen, druk in de weer om haar vader te helpen. Maar het zal eind jaren twintig geweest zijn dat Betje samen met zus Jans het café overnam. Inclusief het zand op de vloer.

Festijn

Jans (een paar jaar geleden overleden) bemoeide zich vooral met de keuken. Betje met de tap. En het is dankzij háár dat Hilvarenbeek in de jaren zestig kennis maakte met de Belgische Dubbele Trappist. Nu zal die Trappist best geholpen hebben, maar er moet beslist méér geweest zijn. ‘Iets’ dat maakte dat schrijvers, dichters, toneelspelers en andere kunstenaars vooral bij Betje Ketel te vinden waren. Hartelijkheid, gezelligheid, warmte en smakelijke dorpsverhalen, vat Naaijkens samen. Niet voor niets dus werd Betjes café later het middelpunt van de Groot-Kempische Cultuurdagen. Een festijn dat van eind jaren veertig tot begin jaren zeventig Hilvarenbeek op z’n kop zette. Behalve voor bier zorgden Betje en Jans steevast voor de openlucht koffietafel op zaterdag.

Juliana

En dan waren er nog koningin Juliana en prins Bernhard. In 1966, op bezoek in Noord-Brabant, streek het echtpaar neer op de Vrijthof in Hilvarenbeek. Uitgerekend op Betjes terras. Ook Naaijkens ziet het nog voor zich: “Wat Juliana dronk, weet ik niet meer. Maar Bernhard wilde Campari. Campari in een dorpscafé. Het was zoeken naar de fles,” weet Mia Ketelaars (50), nichtje van Betje, nog. En ze weet ook nog wat Juliana die dag dronk: jus d’orange. Voor Ketelaars (en haar drie broers) was Betje een tweede moeder. “We zijn in de boerderij achter het café geboren en hebben er jarenlang gewoond. Tante Betje en tante Jans hebben ons mee opgevoed.” Behalve de herinnering aan Juliana en Bernhard heeft ze nog duizenden andere herinneringen aan haar tante. Zoals de verkleedpartijen (Sinterklaas spelen voor de Bejaardenbond) en de trots toen ze het nieuwe Beekse gemeentehuis mocht openen. En natuurlijk de speciale aandacht voor die twee vaste klanten. Ze kwamen stipt elke dag twee borreltjes drinken. Tante Betje moest de glazen altijd precies tot het randje toe vullen. Geen druppel mocht erover. Anders gingen ze mopperen.

quote:

Op vrijdag 24 april 2020 21:38 schreef Hyaenidae het volgende:

[..]

Ja dan moet zij het wel geweest zijn.