Theezakjeslabeltjes sparen voor de kreupelen.

Wie heeft dat nog gedaan?
Vroeger was het een algemene wijsheid dat je de labeltjes die aan theezakjes zaten nooit weg moest gooien. Voor iedere miljoen labeltjes die men verzamelde werd er een rolstoel voor een kreupele gekocht, zodat die eindelijk ook zijn huis uitging. In de keukenlade lag altijd een plastic boterhamzakje waar deze labeltjes ingedaan werden. Als het zakje vol was nam je het mee naar school om aan een meisje te geven dat als verzamelpunt fungeerde.

Het lijkt wel op het verhaal van het forwarden van mailtjes voor dat jongetje dat dood zou gaan vanwege het ontbreken van een kostbaar medicijn, maar waarvan Bill Gates beloofd had dat hij het zou kopen indien het mailtje een miljoen keer geforward werd.

Iemand ook dit gedaan?

Als je over straat liep met wat labeltjes en er strompelde iemand voorbij op krukken dan kon je hem die labeltjes natuurlijk ook rechtstreeks in handen duwen! Zo kende ik een jongen die invalide was (hij had al een rolstoel), die wanneer hij over straat rolde regelmatig een boterhammenzakje met theelabeltjes in zijn handen gedrukt kreeg.
Omdat iedereen zeker wist dat dit de enige manier was om aan een rolstoel te komen nam hij niet de moeite meer om dit te bestrijden. Hij zei eenvoudigweg:"Ja, maar ik heb al een rolstoel!" Waarop meestal gezegd werd:"Dan heb je er alvast een paar voor als je rolstoel versleten is!" Want een miljoen labeltjes spaar je niet zomaar bij elkaar natuurlijk, en rolstoelfabrikanten accepteren geen enkele andere vorm van valuta of edelmetalen voor hun producten.

quote:

Op vrijdag 23 april 2010 11:24 schreef Frollo het volgende:
Mijn schoonmoeder spaart om die reden gebruikte postzegels. Die geeft ze dan weer door een een buurvrouw en via via komen ze uiteindelijk bij Chinese verzamelaars terecht.

Ik heb al lang geleden besloten dat het minder gedoe is om gewoon met haar mee te sparen dan om ertegenin te gaan.

Natuurlijk! Ik vind het ook grappig dat dit soort dingen er bestaan. En onze invalide medemensen moeten toch helemaal gek geworden zijn als ze door een straat reden en er weer mensen op de ramen tikten. "Wacht even, ik heb nog wat voor je", om vervolgens met alle goede bedoelingen en een niet geheel ongepast gevoel van altruïsme dan zo'n zakje met labeltjes in je handen te duwen. "Geniet er maar van!"
Dat vind ik stiekem best wel grappig. Zeker als het vier keer op een dag gebeurt.

De generatie vóór mij moest weer zilverpapier sparen voor de wilden. Want die vonden dat mooi, dat geblink en geschitter. Had je een reep chocolade op, dan kon je bij de pastoor de wikkel inleveren. Die zorgde dan dat het in Afrika kwam. En passant werden er dan ook negers vrijwillig bekeerd, in ruil voor dat zilverpapier.

Niet specifiek de kreupele negertjes toch? Dat zilverpapier was voor alle negrs.

Wilde je kreupele negertjes helpen dan moest je theezaklabeltjes van zilverpapier sparen. Maar die waren heel zeldzaam en daarom gingen er ook zoveel kreupele negertjes dood!