Amerikaanse verkiezingen 2016 #23: waar Clinton de LGBT-stem koopt

quote:

Op woensdag 20 januari 2016 23:30 schreef Beathoven het volgende:

[..]

Op welk vlak.. Roosevelt was een historicus, Donald Trump heeft soms geen idee waar hij het over heeft, en spreekt ook vaak eigen statements tegen. Zo was hij anti-Bush en moest men de soldaten zsm terugtrekken uit het Midden-Oosten. Nu moet iedereen er ineens naartoe. Roosevelt kreeg de nobelprijs voor de vrede omdat hij bemiddelde tussen Rusland en Japan en zo een oorlog voorkwam. Trump gaat niets voorkomen, als hij slechts 1 oorlog "creeert" mag men blij zijn.

quote:

Op woensdag 20 januari 2016 23:45 schreef Beathoven het volgende:

[..]

Waarin vertolkt de tea party de stem van het volk? Ze zetten een showtje op zonder inhoud dat vooral tegen de democraten ingaat maar helemaal geen tegenbegroting laten zien. Het is misschien wat een klein deel van het volk wil zien, maar de uitkomst gaat ten koste van het volk en in de portemonnee van de paar procent die het rijkst is.

quote:

De meest waarschijnlijke prognose is dat het democratische veld in tweeen gaat, dat er een Sanders-achtige beweging komt en iets dat de oude partij symboliseert. Dat dit uiteindelijk op den duur de twee partijen worden die de Republikeinen en democraten vervangen. Sanders' beweging vertegenwoordigt een idee. Trump vertegenwoordigt zichzelf en maakt keuzes die mede ontleed zijn aan waar hij z'n vrienden heeft en niet heeft. Z'n aanhang wil b.v. best dat hij optreedt tegen Saudi Arabie,maar Trump heeft z'n zakenrelaties daar, dus dat wordt zweten als het over de Saudi's gaat.

quote:

Dit clubje gaat het niet lang volhouden, republikeinen doen door de Tea party al niet echt meer mee op landelijk vlak. En het is een club van oude blanke mannetjes + Palin, met een aanhang van liefhebbers van entertainment en rijkere Amerikanen die niet van delen houden en het wel prima vinden dat er evt een clown als Trump aan de top staat. Dan blijven zij weer 4 jaar uit de picture terwijl Trump overal bommen op wil gooien. Mooi voor de wapenhandel, mooi voor business. Maar slecht voor al het andere.

[..]

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 00:01 schreef Beathoven het volgende:

[..]

Als Trump zo'n rebel is, waarom doet hij dan zo moeilijk over Saudi Arabie? Kijk, de gewone man / de gewone moslim kun je schofferen als kapitalist. Dat doen de Saudi's zelf ook, die zetten de niet-rijken het liefst in het IS kalifaat neer, ook al zijn dat moslims. Die zien het uitzetten van moslims niet als iets negatiefs want voor hen ligt de rode loper toch wel klaar. Trump kreeg er met half gestotter nauwelijks een minimaal-kritische noot uit over (z'n grote vrienden) de Saudi's.

Roosevelt had een veel vrijer veld dan Trump op dit moment heeft. Trump houdt stiekem al rekening met het worst-case scenario en dat hij straks back to business moet als het mislukt en dan kun je je schepen niet verbranden door de zakelijke kring op te blazen.

quote:

Bob Dole, the former Kansas senator and 1996 Republican presidential nominee, has never been fond of Senator Ted Cruz of Texas. But in an interview Wednesday, Mr. Dole said that the party would suffer “cataclysmic” and “wholesale losses” if Mr. Cruz was the nominee, and that Donald J. Trump would fare better.

“I question his allegiance to the party,” Mr. Dole said of Mr. Cruz. “I don’t know how often you’ve heard him say the word ‘Republican’ — not very often.” Instead, Mr. Cruz uses the word “conservative,” Mr. Dole said, before offering up a different word for Mr. Cruz: “extremist.”

“I don’t know how he’s going to deal with Congress,” he said. “Nobody likes him.”

But Mr. Dole said he thought Mr. Trump could “probably work with Congress, because he’s, you know, he’s got the right personality and he’s kind of a deal-maker.”

The remarks by Mr. Dole reflect wider unease with Mr. Cruz among members of the Republican establishment, but few leading members of the party have been as candid and cutting.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 00:14 schreef Nintex het volgende:
Las gisteren een interessant artikel over het feit dat het niet uit maakt hoe 'conservatief' Trump wel of niet is. De GOP staart zich blind op (sociaal) conservatieve waarden die voor het electoraat helemaal niet zo belangrijk zijn. Daarom werkt de aanval op Trump: "Hij is niet conservatief genoeg" niet.

http://theweek.com/articles/599577/how-obscure-adviser-pat-buchanan-predicted-wild-trump-campaign-1996

[..]

Die mensen voelen de concurrentie uit China, willen ook niet dat de uitkeringen stop gezet worden, waarvan ze afhankelijk zijn (zoals 'echte' conservatieven willen) en geen andere partij komt 'echt' voor hun belangen op. Dat is ook waar Trump zijn steun vandaan haalt en wat een Rand Paul supporter of iemand die zonder Trump campagne op Bush gestemd zou hebben gemeen hebben.

Dat begint zowel in Europa als de VS een probleem te worden, de midden klasse ziet te lang geen resultaat van alle hervormingen, bezuinigingen en globalisatie. De zittende macht lukt het ook niet om uit te leggen wat de voordelen zijn van wat ze doen, omdat die er voor de midden klasse vaak helemaal niet zijn.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 00:28 schreef Beathoven het volgende:

[..]

Zoiets is pure marketing, dat is een boodschap die voordelig uitpakt voor de leiders die aan het roer staan door de mensen zogenaamd iets te willen 'geven' dat ze helemaal niet nodig hebben. Met als resultaat dat ze de democraten tegen de schenen kunnen schoppen. Kleinere overheden is zo'n stokpaardje dat alleen in cartoons werkt. Amerika als idilisch dorpje in de woestijn. Ieder voor zich, wat er in de praktijk op neerkomt dat de rijkeren vrijspel krijgen om dat naar eigen inzicht uit te melken ten koste van de naivelingen.

quote:

Als de redelijke Republikeinen met inhoud willen overleven zullen ze aansluiting bij de groep democraten moeten zoeken. Over een jaar of 4 of 8 hebben we waarschijnlijk een mooie aanhang op het linkerspectrum van Sanders (waar hiervoor bijna niemand zichtbaar op zat) een grote middengroep die zowel democraten als republikeinen beslaat, en een nog kleinere Tea Party die nog harder zal schreeuwen en de redelijke republikeinen zal overstemmen. Die gaan daar echt niet nog 2x in de schaduw staan van America's next top model.

quote:

Dat gaat de Tea Party niet breken maar de republikeinen wel.

quote:

Fascisme is 'm op bepaalde onderwerpen wel aan te meten. Hij zou sterker zijn als hij latinos en moslims niet zou schofferen, dan had hij het beter gedaan in de polls en had hij een betere kans op het presidentschap. En vanuit zijn eigen kant bekeken gooit hij veel te snel al z'n kaarten op tafel. 2015: de muur die mexico zelf moet financieren, geen moslims meer naar binnen, "kim yung is een prima kerel" en "als ik de kans had, had ik ook wel een aantal journalisten willen verwijderen" (beide quotes vrij vertaald). En dan moet hij nog door 2016 heen. Palin trok hij mooi uit de kast om Cruz te overstijgen maar t.o.v. de democraten wint hij niet zo heel veel. Hij zal nog veel meer moeten verassen dit jaar

quote:

Dat is waar, alleen gaat z'n achterban hoogstwaarschijnlijk niet goed door Trump 1 heenkomen. Bij een totaalwinst voor Trump is de GOP na 4 jaar kapot. Dan krijgen we de republikeinse eindtijden Als hij verliest zou het nog even gerekt kunnen worden. Voor de GOP is het heel erg te hopen dat de president die het nu gaat worden onzichtbaar beleid voert waar de Amerikanen misschien wel iets, maar niet veel van profiteren. Ook is het te hopen dat deze kandidaat nauwelijks communiceert. Als het eentje a la Obama wordt qua communicatiewerk, dan gaan ze ook door de mangel.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 01:52 schreef OMG het volgende:

[..]

Niet alle, maar alleen de undocumented immigranten. Nou, nou, wat een verschil.

quote:

Echt? Serieus? Illegale immigranten gestuurd door de Mexicaanse overheid?

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 02:08 schreef OMG het volgende:
Het gaat nu even over dat jij serieus lijkt te denken dat de Mexicaanse overheid daadwerkelijk mensen stuurt op basis van niks. Alleen is daar helemaal geen bewijs voor; http://www.politifact.com(...)-send-bad-ones-over/

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 02:39 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Zou de NYT net zo lang naar mislukte presidentskandidaten hebben gezocht, totdat ze iemand vonden die iets naars over Cruz wilde zeggen?

Overigens stelt het AD net dat beroemdheden en entertainers zoals Noam Chomsky en Michael Moore een beweging tegen Trump zijn begonnen.

Een betere stamp of approval kun je je als Trump niet wensen.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 09:21 schreef Monolith het volgende:

[..]

Neu en neu. Iedereen hier lijkt te denken dat geschreeuw van Trump hem tot de meest waarschijnlijke presidentskandidaat maakt of iets dergelijks, maar feitelijk is hij vreselijk impopulair onder het algehele publiek. Dat hij het leuk doet bij een subset van de Republikeinse achterban zegt niet zoveel. Clinton is prima opgewassen tegen Trump. Het electoraat bestaat wel uit iets meer dan boze blanke mannen en het Amerikaanse equivalent van VI-kijkers.
Moore is verder volstrekt irrelevant voor het overgrote deel van het electoraat.

[..]

Denk je? Er is wel vaker een kandidaat van buiten het zogenaamde 'gesponsorde clubje', meestal is dat een éénmalige hype. En in mijn ogen is de enige reden dat Sanders het nog een beetje goed doet het feit dat er naast Clinton eigenlijk geen serieuze tegenkandidaat is.

Ik zie hier vooral veel SP en PVV adepten doen alsof het Amerikaanse electoraat massaal voor hun type kandidaat gaat, maar dat valt in de praktijk nog wel tegen.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 03:27 schreef Beathoven het volgende:

[..]

true

quote:

Ondanks dat Mussolini de term bedacht heeft is de Amerikaanse "Third Way" erg gebasseerd op ons poldermodel, destijds werden we daar nog door Clinton over geroemd. Het is niet dood of levend. Het is slechts een instrument.

quote:

Sanders kun je niet afrekenen op goedkope politiek, zijn uitleg doet het beter dan z'n headlines. Bij Trump is dat andersom. Trump plaatst de koppen en geeft geen toelichting, maar herhaalt alleen de koppen.

Let er maar eens op bij TV interviews.. ze vragen 'm om een toelichting en dan zegt ie '[naam van de presentator].. i told you i will build that wall" but Mr. Trump I asked you about.. "listen [naam] i will build that wall and the mexican government is going to pay for it, that'll be the deal" en met wat meer 'fillers' eventueel.. that's it. Herhalen van de boodschap, kort en simpel.. niets over de uitvoering.

En in de spotjes 'Donald trump says he's going to build a wall and mexico is going to pay for it' Het is kinderlijk eenvoudig imprentwerk dat wellicht zou werken in een gesloten staat maar met een functionerende en kritische media is het niet bijster succesvol op landelijke schaal. Jij en ik kunnen een Donald Trump spelen, gebaartjes aanleren, herhalen van wat onhaalbare statements en veel geinig klinkende kolder tweeten. Maar niemand is in staat een Bernie te doen, daar komt meer diepgang bij.

[ afbeelding ]

Dit is ook zoiets.. ze stelden laatst 'Republikeinen moet je niet willen factchecken', vooral in deze tijden is het je tijd verdoen om naar debatten te kijken of er ook maar enigszins punten uit te pakken die er toe doen. Klimaatverandering zou prio 1 moeten zijn, of je nu Republikein bent of Democraat.

quote:

et is moeilijk te voorspellen, het is geheel afhankelijk van hoe Trump 't gaat doen tegen 't einde. Trump laat bij verlies waarschijnlijk nog weleens een boek na, maar dat wordt geen werkje a la Fortuyn met inzichten, dat wordt net zo'n gedrocht als z'n boeken over management, oftewel de Trump show op papier, teveel borstklopperij.

Het presidentschap wordt 'm fataal in figuurlijke zin. Veel kandidaten doen beloftes waar ze van weten dat het moeilijk wordt ivm het wel of niet krijgen van de nodige support, maar proberen dat toch. Dat zijn imho eerlijke beloftes, moeilijk maar 'misschien' haalbaar. Trump gaat wel 'erg' over de top, z'n spotjes schreeuwen zelfs 'Trump will do this, will do that'. Als hij dat allemaal of een deel ervan op een of 't andere manier verwezenlijkt hebben we Bush Jr. in het kwadraat. En als 'm dat niet lukt heb je een grote pot met gebakken lucht, en een Trump die vermoedelijk lang op vakantie zal gaan. Dus hij verliest bij winst hoe dan ook. Hoe mooi de show met Palin ook is. En analytisch bekeken zou dat de nagel aan de doodskist van de GOP worden.

quote:

Dat klopt, het was met Bush b.v. niet van harte. Meer zoiets van "ok, dan steun ik Trump wel" ook al brandt ie 'm nu weer 'volledig' de grond in. Moet ie eigenlijk niet doen, beide niet. Als Republikeinse kandidaten slim zijn kijken ze naar hoe Sanders het nu doet en pakken ze er een 'gemeend stuk' inleving op en laten ze 't moddergooien liggen. Dan ben je ook onderscheidend. Dus een Bush zou kunnen zeggen 'dit is mijn plan, we gaan dat doen.. daarmee hebben we iets wat een alternatief is tegen Clinton, die dat zo en zo doet', ook al wordt het moeilijk, hij heeft dan meer kans om de republikeinse eindstrijd te halen. Geen moddergooien, maar echt leiding geven. Daar gaat hij heel erg mee scoren, Trump verslaan wordt moeilijk, maar voorbij Cruz komen moet lukken.

quote:

afbeelding ]

quote:

[ afbeelding ]

met de voetnoot dat Trump Latinos 'Mexicans' noemt, zoals veel conservatieven alle buitenlanders 'Mexicans' noemen. Want ze zijn niet geinteresseerd of iemand nou uit Mexico, Puerto Rico, Brazilie of Argentinie komt van oorsprong. Een kleurtje en je bent een 'Mexican'. Roemenen en Spanjaarden zijn ook Mexicanen.

quote:

Dat sturen door Mexico is gewoon emigratie en immigratie, maar dan wat leuker verpakt. Mexico 'stuurt' geen hordes, dat beslissen de mensen zelf. Verder vindt hij het overgrote deel criminelen en verkrachters en hij neemt aan dat er wellicht ook wel een paar goede bijzitten. Vrij vertaald, that is.

quote:

Wat ik wel mooi vond aan Trump is dat hij eigenlijk zelf ook een groot aandeel heeft in het succes van Sanders. Hij twitterde in het begin zoiets als dat Bernie Sanders moeite had met de microfoon en daarom geen goede president kon worden' en na z'n tweet werd Bernie meer gezocht op internet. Want bijna niemand wist toen over wie hij het had. Trump moet zich inhouden over Sanders, hij moet tikken aan de nummer 2 van de republikeinen uitdelen en aan Hillary. Daarmee steelt hij stemmen van andere republikeinen en mogelijk de republikeinen die bij Sanders in de poel zitten. Sanders noemen op welke manier dan ook, kan weleens betekenen dat hij zelf gaat inleveren. Vooral de latino-vote is daarin tricky

quote:

Zoals Bush het deed, zo zullen er wel meer zijn. Maar het is steun met een bittere smaak. Bush z'n lichaamstaal sprak boekdelen toen hij Trump steunde en dat hij 'm daarna weer persoonlijk aanviel noem ik geen steun, zoals men vroeger steun gaf aan een kandidaat.

quote:

Ik heb het sterke vermoeden dat Sanders meer zwevende kiezers heeft onder de Republikeinen dan onder de Democraten, als hij van Clinton zou winnen is het nipt. Die bak met zwevers is niet heel erg groot. Beide hebben hun eigen geluid en als Sanders en Clinton gebroederlijk met elkaar de strijd aangaan zoals nu onstage is blijft dat respect ook bij de kiezer aanwezig. Clinton stemmers gaan 'm ook niet echt schofferen zoals die oorlog wel onder Republikeinen plaatsvind. Ze zullen 'm misschien een socialist noemen (zonder bloody ervoor, zoals de republikeinen), maar goed..dat is ie ook min of meer. Sanders heeft een socialistische insteek.

quote:

Mogelijk, het worden interesante tijden.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 09:52 schreef Monolith het volgende:
We zullen het zien. Ik heb hier nou al zo vaak een inhoudelijke discussie met types als jij proberen te voeren, maar dat is aan jullie kennelijk niet besteed. Ik negeer je verder wel gewoon, net als de overige clowntjes die niet in staat zijn tot een inhoudelijke discussie.

quote:

One of the most common misconceptions about Donald Trump is that he is opportunistic and makes up his views as he goes along. But a careful reading of some of Trump’s statements over three decades shows that he has a remarkably coherent and consistent worldview, one that is unlikely to change much if he’s elected president. It is also a worldview that makes a great leap backward in history, embracing antiquated notions of power that haven’t been prevalent since prior to World War II.

It is easy to poke fun at many of Trump’s foreign-policy notions — the promises to “take” Iraq’s oil, to extract a kind of imperial “tribute” from U.S. military allies like South Korea, his eagerness to emulate the Great Wall of China along the border with Mexico, and his embrace of old-style strongmen like Vladimir Putin. But many of these views would have found favor in pre-World War II — and even, in some cases, 19th century — America.

In sum, Trump believes that America gets a raw deal from the liberal international order it helped to create and has led since World War II. He has three key arguments that he returns to time and again over the past 30 years. He is deeply unhappy with America’s military alliances and feels the United States is overcommitted around the world. He feels that America is disadvantaged by the global economy. And he is sympathetic to authoritarian strongmen. Trump seeks nothing less than ending the U.S.-led liberal order and freeing America from its international commitments.

Trump has been airing such views on U.S. foreign policy for some time. He even spent $100,000 on a full-page ad in the New York Times in 1987 that had a message remarkably similar to what he is saying today.

With his background and personality, Trump is so obviously sui generis that it is tempting to say his views are alien to the American foreign policy tradition. They aren’t; it is just that this strain of thinking has been dormant for some time. There are particular echoes of Sen. Robert Taft, who unsuccessfully ran for the Republican nomination in 1940, 1948 and 1952, and was widely seen as the leader of the conservative wing of the Republican Party. Taft was a staunch isolationist and mercantilist who opposed U.S. aid for Britain before 1941. After the war, he opposed President Harry Truman’s efforts to expand trade. Despite being an anti-communist, he opposed containment of the Soviet Union, believing that the United States had few interests in Western Europe. He opposed the creation of NATO as overly provocative. Taft’s speeches are the last time a major American politician has offered a substantive and comprehensive critique of America’s alliances.

Trump’s populism, divisiveness and friendliness toward dictators is also reminiscent of Charles Lindbergh, once an American hero, who led the isolationist America First movement. In some areas, Trump’s views go back even further, to 19th-century high-tariff protectionism and every-country-for-itself mercantilism. He even invokes ancient Chinese history, telling Bill O’Reilly last August that his idea for a wall across the U.S.-Mexican border is feasible because “you know, the Great Wall of China, built a long time ago, is 13,000 miles. I mean, you’re talking about big stuff.”

* * *

Trump’s starting point and defining emotion on foreign policy is anger — not at America’s enemies, but at its friends. In a lengthy interview with Playboy magazine in 1990, Trump was asked what would a President Trump’s foreign policy be like. He answered: “He would believe very strongly in extreme military strength. He wouldn’t trust anyone. He wouldn’t trust the Russians; he wouldn’t trust our allies; he’d have a huge military arsenal, perfect it, understand it. Part of the problem is that we’re defending some of the wealthiest countries in the world for nothing. … We’re being laughed at around the world, defending Japan.”

He then elaborated on his skepticism of allies. “We Americans are laughed at around the world for losing a hundred and fifty billion dollars year after year, for defending wealthy nations for nothing, nations that would be wiped off the face of the earth in about 15 minutes if it weren’t for us. Our ‘allies’ are making billions screwing us.”

Trump has long believed the United States is being taken advantage of by its allies. He would prefer that the United States not have to defend other nations, but, if it does, he wants to get paid as much as possible for it. No nation has come in for quite as much criticism from Trump as Japan. “It’s time for us to end our vast deficits by making Japan and others who can afford it pay,” Trump said in an open letter to the American people in 1987. “Our world protection is worth hundreds of billions of dollars to these countries and their stake in their protection is far greater than ours.”

In the intervening years, he found new targets but he never let go of his antagonism toward the Japanese. On the campaign trail recently, he took the unusual step of promising to renegotiate the 1960 U.S.-Japan Treaty. “If somebody attacks Japan,” he said, “we have to immediately go and start World War III, OK? If we get attacked, Japan doesn’t have to help us. Somehow, that doesn’t sound so fair. Does that sound good?”

He has also criticized other allies. In 2013, he said, “How long will we go on defending South Korea from North Korea without payment? When will they start to pay us?” He has made the point again on the campaign trail. In an interview with NBC, he said, “We have 28,000 soldiers on the line in South Korea between the madman and them. We get practically nothing compared to the cost of this.”

Trump doesn’t let Europe off the hook, either. Several years ago, he wrote, “Pulling back from Europe would save this country millions of dollars annually. The cost of stationing NATO troops in Europe is enormous. And these are clearly funds that can be put to better use.” On the campaign trail, he complained that Germany is not carrying more of the burden of NATO and asked why the United States should lead on European security.

The truth is very different. America’s allies do pay for a proportion of U.S. bases. But they do not pay the full cost. This is largely because those alliances also work to America’s benefit by providing it with prepositioned forces and regional stability. It would actually cost more to station troops in the United States and have to deploy them overseas in a crisis. But this rings hollow for Trump because he is not convinced that the United States should be doing it at all.

So when Trump constantly utters what may be his favorite refrain on the stump — “Our country doesn’t win anymore” — he is referring to a view he’s held for decades. He wants to get paid as much as possible for all the things the United States does to secure the international system (never mind that this same system laid the groundwork for the greatest burst of prosperity in human history, with the United States as the main beneficiary). This includes, but is not limited to, alliances. As the world’s only superpower, one of America’s most important functions has been to ensure open access to what are called the global commons — the oceans, air and space. The U.S. Navy guarantees the openness of sea lanes for civilian trade, for example.

But according to Trump, the United States should not do this for free. How much does he want? Well, in 1988, he told Oprah Winfrey that Kuwait should pay the United States 25 percent of their oil profits because the United States “makes it possible for them to sell it.” If he were president, he said, “the United States would make a hell of a lot of money from those nations that have been taking advantage of us.” In his 1987 letter, he wrote, “Tax these wealthy nations, not America.” What he has in mind is not just other nations increasing their defense spending a modest amount or sharing more of the burden. It is excessive tribute in exchange for protection. There’s a name for that.

The sense that America is being ripped off by its international relationships also shapes his view on trade, which is probably the aspect of his foreign policy that has received the most attention. Trump says he is in favor of trade, but he has come out against every trade deal in living memory. He calls NAFTA a disaster and is a strident critic of the forthcoming Trans-Pacific Partnership. He wants to slap tariffs on other countries — again harking back to 19th-century protectionism — and negotiate bilateral deals. Most economists believe this would create a downward spiral in the global economy, but Trump does not seem to care.

* * *

Of course, managing allies and partners is just one part of a foreign policy. The other is dealing with rivals and enemies. Trump has certainly cast himself as a ferocious critic of the Islamic State and Iran, but he has a curious view of two countries — Russia and China — that are not enemies but are perhaps better described as a rival and a competitor, respectively.

For most makers of foreign policy, the challenge posed by Russia and China is to U.S. allies and the U.S.-led order, not to the U.S. homeland. But since Trump does not care as much about the allies, it is not surprising that he takes a more lenient view. There is another factor that endears authoritarian leaders to him — his respect for “strong” and “tough” leaders.

In 1990, he told Playboy that the last Soviet leader, Mikhail Gorbachev, did not have a firm enough hand. Asked whether that meant he favored China’s crackdown on students, he said, “When the students poured into Tiananmen Square, the Chinese government almost blew it. Then they were vicious, they were horrible, but they put it down with strength. That shows you the power of strength. Our country is right now perceived as weak … as being spit on by the rest of the world.”

In 2015, Americans would find out that he had not changed his mind.

In December, Putin was asked for his views on Trump. The Russian leader replied that Trump is “really brilliant and talented person, without any doubt. It’s not our job to judge his qualities, that’s a job for American voters, but he’s the absolute leader in the presidential race. … He says he wants to move on to a new, more substantial relationship, a deeper relationship with Russia, how can we not welcome that? Of course we welcome that.”

For most American politicians, an endorsement by a foreign leader, especially one who is hostile to the United States, is something that could spell political disaster. So when Trump appeared on “Morning Joe” the next day, the news media were expecting him to try to limit the damage, perhaps with a stark denunciation of Putin. Instead the exchange on “Morning Joe” went as follows:

Trump: When people call you “brilliant” it’s always good, especially when the person heads up Russia.

Joe Scarborough: Well, I mean, also is a person who kills journalists, political opponents and …

Willie Geist: Invades countries.

Scarborough: … and invades countries, obviously that would be a concern, would it not?

Trump: He’s running his country, and at least he’s a leader, unlike what we have in this country.

Scarborough: But, again: He kills journalists that don’t agree with him.

Trump: Well, I think that our country does plenty of killing, too, Joe.

It was a revealing exchange that did not end there. In the weeks that followed, Trump would openly say that he thought he would get along “just fine” with Russia. Putin could be a strong ally in the war against ISIL. For Putin, Trump would be a dream come true: an American president who possesses views commensurate with Putin’s own antiquated notion of great-power politics. Putin would no longer have to deal with a president committed to wide-open global trade, NATO and democracy close to his borders — the formula that won the Cold War. Trump and Putin also have a similar interpretation of recent history. In 1990, Trump believed Gorbachev had ruined Russia and destroyed its economy, which is exactly what Putin meant when he referred to the collapse of the Soviet Union as a tragedy. It’s not hard to imagine these two men sitting down to cut a deal, perhaps something like Putin offering to help Trump on ISIL and Iran in exchange for giving Putin a freer hand in Europe.

Trump has said less about Chinese president Xi Jinping except to call him very smart. It is clear, though, that to him the main problem with China is not its aggressive actions in the South China Sea, its attempts to blunt U.S. power projection capabilities or its repression at home. Instead, Trump has made the alleged Chinese economic threat a core part of his stump speech. He accused China of devaluing its currency and even went so far as to say it created the issue of climate change to gain an advantage over U.S. manufacturing. He promised to slap tariffs on Chinese goods, although he is vague about how much (he told the New York Times it could be as high as 45 percent but subsequently rolled that back).

U.S.-China relations are about more tha economics, of course. Given Trump’s worldview, it is easy to see how a deal might be struck. China would offer President Trump an extraordinarily preferential economic deal and in exchange he would leave China alone to do as it wished in the South China Sea and East China Sea. After all, it would help American workers, at least in the short term. America’s allies would be upset, but a President Trump might even see that as a bonus.

* * *

Thus, beneath the bluster, the ego and the showmanship is the long-considered worldview of a man who has had problems with U.S. foreign policy for decades. Trump has thought long and hard about America’s global role and he knows what he wants to do. There is virtually no chance that he would “tack back to the center” and embrace a conservative internationalist foreign policy. If he did get elected president, he would do his utmost to liquidate the U.S.-led liberal order by ending America’s alliances, closing the open global economy, and cutting deals with Russia and China.

He would find this hard to do, not least because the entire U.S. foreign policy establishment would be opposed to him and he needs people to staff his National Security Council, State Department and Defense Department. But there is real power in the presidency, especially if there is clear guidance about the chief executive’s wishes. In any event, the mere fact that the American people would have elected somebody with a mandate to destroy the U.S.-led order might be sufficient to damage it beyond repair.

After his election, other countries will immediately hedge against the risk of abandonment. There will be massive uncertainty around America’s commitments. Would Trump defend the Baltics? Would he defend the Senkaku Islands? Or Saudi Arabia? Some nations will give in to China, Russia and Iran. Others, like Japan, will push back, perhaps by acquiring nuclear weapons. Trump may well see such uncertainty as a positive. Putting everything in play would give him great leverage. But by undoing the work of Truman and his secretary of state, Dean Acheson, it would be the end of the American era.

Some might think this is overstated. After all, there have been other presidents who broke with America’s allies and renegotiated previous commitments. In his first term, Richard Nixon was unwilling for the United States to bear the cost of upholding the Bretton Woods economic system, so he decided to unilaterally change the rules and make others pay, instead. In 1971, faced with inflation and stagnation, he canceled the convertibility of the dollar to gold without consulting his allies. This brought a dramatic end to Bretton Woods. Nixon and his secretary of state, Henry Kissinger, were also famously comfortable with strongmen and authoritarian regimes.

But Trump is no Nixon. Nixon had an acute sense of America’s unique role in the international order, even if he pursued it differently than his predecessors. He strengthened America’s alliances and maintained its commitments. Detente with the Soviet Union and the opening with China were part of a sophisticated strategy to create geopolitical space to gain an advantage over the Soviets. Trump, by contrast, has offered no vision of a U.S.-led order except that he wants to end it.

To understand Trump, in the end, we have to go back to Taft and Lindbergh. The difference is that, unlike Trump, Taft was not outside the mainstream of his time. Many people believed America was safe and that it did not matter who ran Europe. Also, unlike Trump, Taft was boring and struggled to break through the noise in several nomination battles. The more bombastic and controversial figure was Lindbergh, the man who became a household name as the first person to fly across the Atlantic. Lindbergh led a national movement that was divisive, xenophobic and sympathetic to Nazi Germany.

The Republican primary of 2016 is shaping up to be the most important party primary since 1940. Lindbergh did not run, of course. But Taft was in with a strong chance. Only the fact that the field was badly divided created an unexpected opening for Wendell Willkie, an internationalist, to emerge as the nominee at the convention. Some of Roosevelt’s advisers were so relieved at Willkie’s nomination that they advised their boss he no longer had to run for an unprecedented — and controversial — third term.

The reason we must revisit 1940 is that Republicans have struggled to find a new north star after Iraq. Except for Rand Paul — whose own brand of libertarian isolationism, unlike Trump’s, didn’t sit well with voters — the establishment candidates were not sure whether they still supported Bush 43’s strategy or opposed it. Most tried to muddle through with a critique of President Barack Obama. Marco Rubio stuck to the ambitious Bush 43 approach but found a declining market. Some, like Ted Cruz, tried to deal with the shift in sentiment by cozying up to pro-American dictators and abandoning support for democracy promotion. Cruz even used the isolationist term America First to describe his foreign policy. But Cruz seems to have thought little and said even less about America’s global role outside the Middle East. Ironically for someone with the reputation of being exceptionally smart, he lacks Trump’s detail and substance.

It is in this vacuum that the long-dormant Taftian foreign policy has made an unexpected comeback in the hands of Trump. What happens next is anybody’s guess. It is hard to see how the Republican foreign policy establishment, which is steeped in American primacy and a U.S.-led international order, endorses an isolationist strain of thinking that has long been presumed dead. A split seems more likely than reconciliation.

In any event, if Hillary Clinton secures the Democratic nomination, as expected, and Trump maintains his huge lead over the GOP field, a Clinton-Trump race would present two starkly different views about America’s global role. For the first time since World War II, Americans will be asked to give their view on the most fundamental question of U.S. foreign policy: Do they want a U.S.-led liberal order or not? Internationalists will have to explain all over again why the United States flourishes and benefits from a healthy international system. Taft and Lindbergh lost before, but it would be a mistake to underestimate the messenger this time.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 16:38 schreef Elfletterig het volgende:
Wat Warren hierboven over Sanders zegt, geldt ook gewoon voor O'Malley. Ik denk dat O'Malley bovendien op onderwerpen als gun control en green energy zelfs nog verder gaat dan Sanders. Ja, ik snap dat de timing deze campagne cruciaal is geweest en dat Sanders al het gras voor de voeten van O'Malley heeft weggemaaid. Ja, ik snap ook dat het niks meer wordt met O'Malley in deze strijd. Ja, ik snap dat jullie moe worden van mijn gezeur hierover.

Maar inhoudelijk snap ik ik het gewoon niet. Sanders heeft niks te bieden dat O'Malley niet heeft te bieden. En daar bovenop biedt O'Malley zelfs nog meer, heeft -ie een bewezen staat van dienst, hoeven we ons niet af te vragen of -ie nog 8 jaar mee kan, heeft -ie de meest gedegen, gegronde voorstellen neergelegd en zien we anderen zijn standpunten overnemen.

Het wil er bij gewoon niet in waarom kiezers in Sanders de juiste man zien om de "revolutie" te ontketenen. Bovendien: de man is 74. Als -ie zo graag een revolutie wil, waarom heeft -ie daar dan niet eerder in z'n loopbaan werk van gemaakt? Beetje laat nu. En waarom scharen Democraten, zoals Warren, zich achter iemand die niet eens lid van de Democratische partij is?

____

Hoe dan ook, Donald Trump oppert dat Biden zich bij de Democraten alsnog maar kandidaat moet stellen gezien alle issues rondom Hillary: http://www.politico.com/s(...)clinton-email-217991

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 16:52 schreef OMG het volgende:
Ik was al langer bekend met Sanders en z'n ideeën, van O'Malley wist ik vrij weinig tot deze race en kwam op mij altijd (en nog steeds eigenlijk) over als kandidaat die niks nieuws te bieden heeft naast Clinton en Sanders.

quote:

Op donderdag 21 januari 2016 18:10 schreef studentje7.1 het volgende:

[..]

Hoe je hier bij komt begrijp ik helemaal niet. Sanders is misschien de meest serieuze, policy gedreven, on point politicus in een hele, hele lange tijd. Substance, substance en nog eens substance terwijl bij alle andere kandidaten allerlei artificiele zaken telkens naar boven komen en hun programma's weinig met realiteit te maken hebben.

Ik ben, zeker qua Nederlandse begrippen, niet links. Maar ik heb echt ontzettend veel respect voor Sanders. Altijd bezig met oplossingen van problemen van zijn achterban, gewichtig, gedreven. En het belangrijkste, het is iemand die een eigen kritische visie heeft voor het land en niet simpelweg talking points napraat. Dat is een ontzettend goede eigenschap voor een sterke, onafhankelijke leider.

Als je hem al goedkoop entertainment vindt, wat zijn Reagan, Clinton, Bush en Obama dan? Over het huidige Republikeinse veld zal ik maar niets zeggen. Want dat is op een Rand Paul na gewoon zielig.

quote:

In a nomination race like the Republican one, you could draw up a list of reasons to be skeptical of any candidate’s chances. Here are some reasons to be skeptical about Ted Cruz’s position in Iowa, for example. Here’s why Marco Rubio’s strategy looks increasingly precarious. There are also good reasons to be skeptical about Donald Trump’s chances of winning the Republican nomination:

His polling in Iowa isn’t great, and he’s probably still the underdog there.
There’s reason to doubt the strength of his ground game, in Iowa and other states.
Trump’s favorable ratings and second-choice numbers are generally inferior to Cruz’s and Rubio’s, meaning that other candidates might benefit more as the field winnows.1
But the reason I’ve been especially skeptical about Trump for most of the election cycle isn’t listed above. Nor is it because I expected Trump to spontaneously combust in national polls. Instead, I was skeptical because I assumed that influential Republicans would do almost anything they could to prevent him from being nominated.

I’m in the midst of working on a long review of the book “The Party Decides,” so we’ll save some of the detail for that forthcoming article. But the textbook on Trump is that he’d be a failure along virtually every dimension that party elites normally consider when choosing a nominee: electability (Trump is extremely unpopular with general election voters); ideological reliability (like Sarah Palin, Trump’s a “maverick”); having traditional qualifications for the job; and so forth. Even if the GOP is mostly in disarray, my assumption was that it would muster whatever strength it had to try to stop Trump.

But so far, the party isn’t doing much to stop Trump. Instead, it’s making such an effort against Cruz. Consider:

The governor of Iowa, Terry Branstad, said he wanted Cruz defeated.
Bob Dole warned of “cataclysmic” losses if Cruz was the nominee, and said Trump would fare better.
Mitch McConnell and other Republicans senators have been decidedly unhelpful to Cruz when discussing his constitutional eligibility to be president.
An anti-Cruz PAC has formed, with plans to run advertisements in Iowa. (By contrast, no PAC advertising has run against Trump so far in January.)
You can find lots of other examples like these. It’s the type of coordinated, multifront action that seems right out of the “The Party Decides.” If, like me, you expected something like this to happen to Trump instead of Cruz, you have to revisit your assumptions. Thus, I’m now much less skeptical of Trump’s chances of becoming the nominee.

Can we take this a step farther, in fact? Can we say that the party has decided … for Trump?

I’ve seen some headlines to that effect, but they’re premature and possibly wrong. So far, the GOP’s actions are conspicuously anti-Cruz more than they are pro-Trump. For example, although former Alaska Gov. Sarah Palin just endorsed Trump, no current Republican governors or members of Congress have.

Instead, it may be that Republicans think of Cruz as the more immediate threat, and then plan to turn around and attack Trump later. But that’s a high-degree-of-difficulty caper to pull off. For one thing, Trump, who’s in a much better position in the polls than Cruz in states after Iowa, could rack up several wins in a row if he takes the Hawkeye State.

Just as important, there are few signs that Republicans have much of a strategy for whom to back apart from Trump. Four “establishment lane” candidates — Jeb Bush, Chris Christie, John Kasich and Rubio — are tightly packed in New Hampshire polls. That could potentially change before New Hampshire votes because of tactical voting.2 And whichever of these candidates perform worst in the early states will probably drop out.

But Republican party elites seem indifferent among these four candidates, when in my view some are more capable than others of eventually defeating Trump and Cruz:

Rubio would seem to have the best shot. He’s easily the most conservative of the four, has the best favorability ratings and can make perhaps the best electability argument. His ground game may not be very good, but he has a decent amount of cash on hand.
Bush and Christie probably rank next, in some order. It’s hard to imagine Republican voters coming all the way around to the patrician Bush after flirting with bad-boy Trump for so long — especially when Bush’s favorability numbers with Republican voters are in the tank. But remember that those dalliances with Trump are hypothetical, only contemplated in polls and not yet actuated with votes. Perhaps the Republican electorate that shows up to vote is more like the 2012 version, which supported Mitt Romney. It’s a long shot, but if it happens, Bush will have plenty of money and organization to extend the race.
If the GOP electorate is in an angrier mood, then Christie’s personality overlaps the most with Trump’s. He’s a good debater, and his favorability ratings are on the upswing, although still just middling. But Christie entered the race with a lot of baggage that will receive more scrutiny if he surges in the polls. He also doesn’t have much of an organization beyond New Hampshire.
Kasich’s outlook seems the worst of the four, combining Bush’s lack of appeal to conservatives with Christie’s lack of organization beyond New Hampshire. The one qualification to this is that Kasich has a more conservative track record than he lets on.3
So if I were ranking the four establishment candidates’ chances of eventually defeating Trump and Cruz, I’d put Rubio first and Kasich last. But if I were ranking them in terms of who seems to have the most momentum right now, the order would be just the opposite. Kasich has gained 3 or 4 percentage points in New Hampshire polls over the past month, while Rubio has declined slightly in New Hampshire and national polls, and his once-steady flow of endorsements has turned into a trickle.

These differences might seem pretty minor — there’s room for near-daily momentum shifts before New Hampshire votes. Obviously, it’s also possible that Republicans’ efforts to stop Cruz in Iowa will backfire.

Things are lining up better for Trump than I would have imagined, however. It’s not his continued presence in the race that surprises me so much as the lack of a concerted effort to stop him.