Depressie & Angst #133

Ik had even een dip vanavond. En al pratend met mn lief kom ik er dan achter dat er een aantal dingen toch dwars zitten en dat ik ook gewoon erg moe ben. Therapie verandering, onzekerheid over mn eigen kunnen, plannen die veranderen op t laatste moment. Dus voor t eerst sinds lange tijd weer eens een pilletje en vroeg naar bed vandaag.

Soms lijk ik wel een autist, kan er niet tegen als mn programma overhoop wordt gegooid...

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 21:50 schreef zomie het volgende:
Ik had even een dip vanavond. En al pratend met mn lief kom ik er dan achter dat er een aantal dingen toch dwars zitten en dat ik ook gewoon erg moe ben. Therapie verandering, onzekerheid over mn eigen kunnen, plannen die veranderen op t laatste moment. Dus voor t eerst sinds lange tijd weer eens een pilletje en vroeg naar bed vandaag.

Soms lijk ik wel een autist, kan er niet tegen als mn programma overhoop wordt gegooid...

Bijzonder.
Ik voel me vandaag ook een beetje somberder dan normaal (in het algemeen gaat het wel goed vergeleken met half jaar geleden).

Maar ik ben nu gewoon zo verveeld dat ik maar in bed ben gaan liggen en hopelijk kan slapen.

En even schaamteloze reclame voor de man die mij een flink stuk uit de put geholpen heeft dmv adviezen per mail/ prive tweetberichtjes

Hij heeft een boek geschreven en ondanks dat ik het er niet overal mee eens bent, is het denk ik een goed boek voor minimaal de helft van de users van dit boek.

Kopen dat boek !!!
Voor jezelf dan, hij is geen Wim Kieft met schulden.

"Vrij" van Marnix Pauwels

https://medium.com/@marni(...)72d78a398#.fp4twhfc4

Maar vandaag wel voor t eerst sinds jaren weer auto gereden. Het was geen enkel probleem, alleen even wennen aan de auto zelf

quote:

Op vrijdag 22 januari 2016 16:57 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Dat klinkt allemaal best positief. Je slaapt gewoon goed zonder medicatie dus? Lekker! Is je casemanager een beetje een aardig type?

Ego:
Met mij gaat het momenteel matig. Ik buffel wel door, alleen is het gedoe met mijn familie me wel onder de huid gaan zitten. Mijn moeder is erg afstandelijk geworden, en psychisch wordt ik steeds heen en weer getrokken tussen hulp en afstand nemen van ze.

Daarnaast is mijn relatie weer zo'n chaos de laatste tijd. Ik erger me dood aan dat m'n vriendin geen concrete afspraken kan maken. Ik prik altijd gewoon datums en kom dan opdagen, maar met haar (en anderen) is dat altijd zo'n opgave en daar erger ik me dood aan. Dat eeuwige 'ik moet even checken' of steeds afspraken vergeten, zowel met mij als met anderen. Ze voelt zich er vaak erg lullig over en is enorm aanhankelijk naar me toe, alleen is haar hoofd nu vaak zo'n chaos.

Ik moet steeds maar wachten tot zij me uitsluitsel geeft over wanneer ze wil afspreken en daardoor kan ik steeds geen andere afspraken maken. Ik heb het ook al een paar keer tegen haar gezegd, alleen wil ik er nu toch een keer een goed gesprek over hebben, want die onbetrouwbaarheid in de planning is gewoon iets wat ik echt kut vind. Geeft me ook een kutte verwachting van de toekomst. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om je fucking schema uit je hoofd te weten. Ik het het ook retedruk, maar weet wel gewoon wanneer ik kan en niet kan. Scheitirritant.

Kortom: Veel dingen irriteren me momenteel.

Nee, ik slaap niet goed. Casemanager is wel aardig ja.

Lastig, die situatie met je familie.

Je bent wel kritisch naar je vriendin zeg.

quote:

Op vrijdag 22 januari 2016 19:06 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat voor een kliniek? Ik heb het denk ik gemist of ben het vergeten.

Ik voel me echt waardeloos op het moment. Het is alsof ik dagelijks de laatste fases van m'n crisissignaleringsplan aan het afdraaien ben. In random order. Of doordraaien eerder.
Ik weet dat het vrij standaard (c)ptss is dat het zo gaat. Maar het is echt niet uit te houden :x

De kliniek waar ik woontraining ga doen.
Sterkte Hoe gaat het nu?

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 19:31 schreef Gary_Oak het volgende:
Mijn lichaam is echt verzwakt door al dat in bed liggen. Eergisteren de hele dag in de weer geweest in de stad (klusjes, boodschappen etc.), maar ik moet nog steeds bijkomen. Spierpijn en ruim een halve dag geslapen elke nacht daarna.

Ehm ja herkenbaar Maar ik heb dat gelukkig niet zo vaak omdat ik toch regelmatig wel iets te doen heb.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 21:29 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Dat is weer wel waar. Heel veel boodschappen (meerdere trips, omdat ik geen fiets meer heb), pakketjes ophalen, afspraken hier en daar (begin binnenkort met groepstherapie), langs de bank etc. Was 10 uur achter elkaar bezig.

Heb je de intake al gehad?

quote:

Op zondag 24 januari 2016 17:49 schreef kuolema het volgende:

[..]

De kliniek waar ik woontraining ga doen.
Sterkte Hoe gaat het nu?

Oh zo. Ik dacht even dat je iets anders bedoelde. Kan me voorstellen dat het spannend is maar misschien ook wel een positieve verandering toch?

Thanks. Het is nog hetzelfde. Ik denk ook dat het een tijd zo blijft. Mijn behandeling is nogal eng op het moment. Onverwerkte delen die moeten worden uitgezocht nog voordat er überhaupt stabiliseren mogelijk is. En dan nog verwerken. Of iets in die richting. Ooit. Niet tof.
en ondertussen proberen om zo veel mogelijk medicatie af te bouwen zodat er gekeken kan worden of er problemen zijn die zijn ontstaan door NAH. Daarvoor weer naar een neuropsychiater. Nu net een nieuwe psychiater die over twee maanden ook weer weggaat. Terwijl ik nog steeds moet wennen aan mijn behandelaar bij het TRTC. Beetje veel dus terwijl nou ja wat ik al schreef, hoofd en lijf zich los van elkaar tamelijk hysterisch gedragen.

quote:

Op zondag 24 januari 2016 15:27 schreef zomie het volgende:
Maar vandaag wel voor t eerst sinds jaren weer auto gereden. Het was geen enkel probleem, alleen even wennen aan de auto zelf

Wat dapper Zomie.
En fijn dat het goed ging!

quote:

Op zondag 24 januari 2016 21:29 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat dapper Zomie.
En fijn dat het goed ging!

Het viel me echt alles mee Ik ga nog wel een paar keer proefrijden, ff weer wennen aan het kijken en overzicht houden. Het geeft veel vrijheid als je zelf kan rijden.

quote:

Op zondag 24 januari 2016 21:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oh zo. Ik dacht even dat je iets anders bedoelde. Kan me voorstellen dat het spannend is maar misschien ook wel een positieve verandering toch?

Thanks. Het is nog hetzelfde. Ik denk ook dat het een tijd zo blijft. Mijn behandeling is nogal eng op het moment. Onverwerkte delen die moeten worden uitgezocht nog voordat er überhaupt stabiliseren mogelijk is. En dan nog verwerken. Of iets in die richting. Ooit. Niet tof.
en ondertussen proberen om zo veel mogelijk medicatie af te bouwen zodat er gekeken kan worden of er problemen zijn die zijn ontstaan door NAH. Daarvoor weer naar een neuropsychiater. Nu net een nieuwe psychiater die over twee maanden ook weer weggaat. Terwijl ik nog steeds moet wennen aan mijn behandelaar bij het TRTC. Beetje veel dus terwijl nou ja wat ik al schreef, hoofd en lijf zich los van elkaar tamelijk hysterisch gedragen.

Klinkt wel heftig, en zeker dat je nu ook nog medicatie moet afbouwen. Wel erg veel tegelijk. Sterkte de komende tijd

quote:

Op zaterdag 23 januari 2016 21:18 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Het is gelukkig niet zo negatief als ik het nu deed schetsen (toch nogal in emotie geschreven, en emoties en werkelijkheid willen bij mij nogal verschillen soms). Ze maakt de tijd wel, en we zien elkaar ook vaak, alleen is het het chaotische en onbetrouwbare waar ik me aan stoor. Zoals ik zei, ik ben echt een organiseernicht, ik weet mijn hele weekplanning op zondagavond al op te dreunen als het moet. Die twee dingen botsen.

Het is ergens ook nog een stuk onzekerheid. Bang dat ze me ziet als een last, in plaats van iets waar ze van geniet. Dit terwijl ze zowel als ze bij me is als niet bij me is, laat zien hoe gek ze op me is. Genoeg positiefs ook. Ik raas nog eerst even uit, en dan ga ik even goed op een rijtje zetten wat echt de issue is, en dan kaart ik dat (wanneer nodig) aan. Ik ben mezelf al vaak genoeg in emotie voorbij gehold en dat wil ik toch graag beperken.

Dat jij een organiseernicht bent is jouw probleem. Dan hoef je niet direct te eisen dat iedereen alles kan onthouden.
Accepteer haar inclusief chaos, of kap ermee, zodat ze iemand kan vinden die haar wel accepteert.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 09:04 schreef zomie het volgende:

[..]

Het viel me echt alles mee Ik ga nog wel een paar keer proefrijden, ff weer wennen aan het kijken en overzicht houden. Het geeft veel vrijheid als je zelf kan rijden.

Ik had hetzelfde als jou.
Grappige gebeurtenis: mijn vader had een auto van een jaar of 3 auto, dus ik vroeg na paar maanden of hij zijn auto allrisk wilde houden (rijd toch fijner met dat in je achterhoofd)
6 maanden later reed hij hemzelf total loss en was hij toch wel blij met mijn 'onzekerheid'

quote:

Op maandag 25 januari 2016 09:06 schreef zomie het volgende:

[..]

Klinkt wel heftig, en zeker dat je nu ook nog medicatie moet afbouwen. Wel erg veel tegelijk. Sterkte de komende tijd

Dank je wel. De medicatie heeft overigens geen positief effect op mij en als toen wist wat ik nu wist wat ik nu weet dan had ik nooit geluisterd en was ik eerder gestopt. Mijn lichaam reageert helaas wel op het afbouwen vaak. Daar moet ik mee om kunnen gaan. Vind ik.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 09:18 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Dat jij een organiseernicht bent is jouw probleem. Dan hoef je niet direct te eisen dat iedereen alles kan onthouden.
Accepteer haar inclusief chaos, of kap ermee, zodat ze iemand kan vinden die haar wel accepteert.

Ze hoeft het van mij ook echt niet allemaal uit haar hoofd te weten, of meteen 'on the spot' te weten of ze ergens tijd voor heeft. Verwachten van iemand dat ze echter binnen 72 uur ofzo gechecked heeft of ze op een bepaald moment tijd heeft vind ik echter ook wel redelijk. Heeft weinig met een organiseernicht te maken zijn, dat is gewoon schappelijk naar een ander toe.

Geef me alsjeblieft niet die monoloog over 'verander een ander niet'. Zoiets heet elkaar tegemoet komen met kleine, praktische dingen, een compromis sluiten. Het is niet dat ik haar complete persoonlijkheid heb veranderd, of zij mijn in haar persoonlijke projectje heeft veranderd.

Morgen m'n moeder uitgenodigd om te eten. Ze wilde liever alleen even een kopje koffie drinken. Ik hoop dat het niet al te slecht met haar gaat. De laatste tijd krijg ik amper wat uit haar, of is er amper contact. Ik maak me best zorgen soms, maarja, ik zie het wel. Misschien kan ik haar nog ergens mee helpen.

Zomie, knap dat je zo weer in de auto bent gestapt. En Luchtbel veel succes met het afbouwen, je eigen keuzes en gevoel zijn daarbij uiteraard bepalend. Het lijkt me inderdaad wel veel nu alles tegelijk. Ik zou er zelf momenteel echt niet aan moeten denken om zonder die pil te moeten.

Afgelopen week met mijn behandelaar eens niet op inhoud bezig geweest, maar eens gekeken of hulp die ik nu heb ook de juiste is. Ik heb gevoelsmatig absoluut baat bij cognitieve therapie bij haar omdat ik van mezelf inmiddels wel weet dat ik een nogal kloterig eenzijdig negatief gedachtenpatroon heb. Maar daarnaast heb ik ook enkele thema's, vooral familie waar ik een omgang mee moet vinden en dat wordt niet opgelost met gedachtenformulieren alleen..Toen ik daar m'n verhaal over had gedaan zei ze dat ze toch wel aan extra traumaverwerking dacht.

Dat voelt wel zo fucked up he, soms lijkt het wel alsof je probeert tien ballen in de lucht te houden. Het is ook zo krom, enerzijds ben ik blij dat ik gewoon mijn werkweek draai (dan kan ik daar in afleiding zoeken), anderzijds is mijn werk ook een bron van twijfels en irritatie en ben je ook daar bezig om maar werk te leveren uit faalangst of angst om stil te staan en vervolgens door de golven overspoeld te worden. Hoe hebben jullie het gesprek met je studie of werkgever over depressie gevoerd? Want ik denk dat ik misschien ook op mijn werk er iets mee moet, want of ik hou dit niet vol of er barst een keer een bom omdat ik me irriteer of me niet meer op mijn plek voel in de huidige setting vrees ik.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 15:57 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ze hoeft het van mij ook echt niet allemaal uit haar hoofd te weten, of meteen 'on the spot' te weten of ze ergens tijd voor heeft. Verwachten van iemand dat ze echter binnen 72 uur ofzo gechecked heeft of ze op een bepaald moment tijd heeft vind ik echter ook wel redelijk. Heeft weinig met een organiseernicht te maken zijn, dat is gewoon schappelijk naar een ander toe.

Geef me alsjeblieft niet die monoloog over 'verander een ander niet'. Zoiets heet elkaar tegemoet komen met kleine, praktische dingen, een compromis sluiten. Het is niet dat ik haar complete persoonlijkheid heb veranderd, of zij mijn in haar persoonlijke projectje heeft veranderd.

Ja, dag of 3 vind ik heel schappelijk. Maar, dat ben ik. En jij dus. Misschien zijn jullie gewoon zo verschillend dat jullie elkaar niet echt veel goeds doen.
Sommige persoonlijkheden gaan gewoon niet samen. En als ik zo af en toe lees hoe je over haar schrijft, zou het kunnen (ik schrijf bewust zou kunnen en niet is) dat dit ook voor jullie geldt.

En tegemoet komen: ja! Maar teveel van dat soort kleine dingen kosten gewoon teveel energie, dan is het fijne er een beetje af.

quote:

Op maandag 25 januari 2016 20:45 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Zomie, knap dat je zo weer in de auto bent gestapt. En Luchtbel veel succes met het afbouwen, je eigen keuzes en gevoel zijn daarbij uiteraard bepalend. Het lijkt me inderdaad wel veel nu alles tegelijk. Ik zou er zelf momenteel echt niet aan moeten denken om zonder die pil te moeten.

Afgelopen week met mijn behandelaar eens niet op inhoud bezig geweest, maar eens gekeken of hulp die ik nu heb ook de juiste is. Ik heb gevoelsmatig absoluut baat bij cognitieve therapie bij haar omdat ik van mezelf inmiddels wel weet dat ik een nogal kloterig eenzijdig negatief gedachtenpatroon heb. Maar daarnaast heb ik ook enkele thema's, vooral familie waar ik een omgang mee moet vinden en dat wordt niet opgelost met gedachtenformulieren alleen..Toen ik daar m'n verhaal over had gedaan zei ze dat ze toch wel aan extra traumaverwerking dacht.

Dat voelt wel zo fucked up he, soms lijkt het wel alsof je probeert tien ballen in de lucht te houden. Het is ook zo krom, enerzijds ben ik blij dat ik gewoon mijn werkweek draai (dan kan ik daar in afleiding zoeken), anderzijds is mijn werk ook een bron van twijfels en irritatie en ben je ook daar bezig om maar werk te leveren uit faalangst of angst om stil te staan en vervolgens door de golven overspoeld te worden. Hoe hebben jullie het gesprek met je studie of werkgever over depressie gevoerd? Want ik denk dat ik misschien ook op mijn werk er iets mee moet, want of ik hou dit niet vol of er barst een keer een bom omdat ik me irriteer of me niet meer op mijn plek voel in de huidige setting vrees ik.

Thanks, ja, ben er ook blij mee.

Wat werk betreft, ik ben zo gecrasht toen dat ik maanden afwezig ben geweest en nooit meer helemaal hersteld ben. Werk nu 4 dagen van 5 uur.

quote:

Op zondag 24 januari 2016 21:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oh zo. Ik dacht even dat je iets anders bedoelde. Kan me voorstellen dat het spannend is maar misschien ook wel een positieve verandering toch?

Thanks. Het is nog hetzelfde. Ik denk ook dat het een tijd zo blijft. Mijn behandeling is nogal eng op het moment. Onverwerkte delen die moeten worden uitgezocht nog voordat er überhaupt stabiliseren mogelijk is. En dan nog verwerken. Of iets in die richting. Ooit. Niet tof.
en ondertussen proberen om zo veel mogelijk medicatie af te bouwen zodat er gekeken kan worden of er problemen zijn die zijn ontstaan door NAH. Daarvoor weer naar een neuropsychiater. Nu net een nieuwe psychiater die over twee maanden ook weer weggaat. Terwijl ik nog steeds moet wennen aan mijn behandelaar bij het TRTC. Beetje veel dus terwijl nou ja wat ik al schreef, hoofd en lijf zich los van elkaar tamelijk hysterisch gedragen.

Het is inderdaad positief want ik ga er vast wat aan hebben maar ik zie er toch tegen op.

Welke medicatie ga je afbouwen? Hoe kom je aan NAH?

Ik ben nu 10 dagen zonder venlafaxine en heb geen onttrekkingsverschijnselen meer. Het ging sneller over dan bij citalopram.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2016 17:39 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het is inderdaad positief want ik ga er vast wat aan hebben maar ik zie er toch tegen op.

Welke medicatie ga je afbouwen? Hoe kom je aan NAH?

Ik ben nu 10 dagen zonder venlafaxine en heb geen onttrekkingsverschijnselen meer. Het ging sneller over dan bij citalopram.

Fijn dat je daar geen klachten meer van hebt. Hoe werkt die kamertraining? Wat voor een woonvorm is het? Ik kan me wel voorstellen dat je er tegenop ziet maar het zou ook zomaar een goede verandering kunnen zijn toch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hoi! Ik ga ook even meelezen en wellicht binnenkort ook actief posten. Ik heb eigenlijk sinds mijn kindertijd al psychische klachten en sindsdien is het nooit echt weggegaan. De afgelopen jaren is het zodanig verergerd dat ik nog wel 'functioneer', maar niet op een goede manier. Daarom heb ik mij aangemeld bij een tweedelijns instelling. Over een maand hoor ik wat de diagnose is, maar ik kreeg de indruk dat ze mij vooral gaan behandelen voor mijn angstklachten. Vandaar dat ik bij dit topic aanklop. Ik ben vooral benieuwd hoe andere mensen met algemene en sociale angstklachten hier mee omgaan, of jullie ook medicijnen slikken, welke therapie bij jullie werkt enz.

quote:

Op donderdag 28 januari 2016 09:02 schreef Vlaggenroof het volgende:
Hallo iedereen, allereerst iedereen sterkte in deze tijd, dat jullie allen maar snel de oude worden.

Ik zit met een probleem en een paar vragen. Misschien dat jullie mij verder kunnen helpen. Ik heb een aangal dates gehad met een meisje, de laatste was 2 weken geleden en toen hebben we ook gezoend. Hierna vertelde ze dat ze een depressie heeft en ook bij een psycholoog zit en het vanwege die rede ook rustig aan wilt doen. Dat vond ik prima.

Echter sinds dat moment praat ze amper via whatsapp ( dit deed ze al weinig, maar nu helemaal niks ). Als ik vraag of ze iets wilt doen ook voor afleiding, want ik weet dat ze thuis niet echt fijn heeft wijst ze het af met ' ik heb andere plannen'. Dat kan natuurlijk, maar zojuist vroeg ik of ze mee wilde gaan naar de film, de film leek haar ook leuk, maar haar antwoord was ' weet nog niet, en dat heeft ook niks met jou te maken '

Nu begin ik er een beetje beu van te raken, maar tegelijk weet ik dat ze dit niet wilt en ik haar de ruimte moet geven, maar ik wil haar zó graag helpen, dat ze even iets te doen heeft in plaats op bed te hangen en shit.

Ik vraag haar regelmatig of ze erover wilt praten maar dan zegt ze dat ze geen behoefte eraan heeft terwijl ze wel dankbaar is dat ze dit bij mij kan als je wilt.

Wat zijn jullie tips om dit handig en goed aan te pakken? Bvd, vlag.

Ik zou haar de ruimte geven. Ik snap dat het heel frustrerend voor je is, maar als ze aangeeft dat ze er echt dankbaar voor is en het niet aan jou ligt, zou ik dat proberen te respecteren. Hoewel over je problemen en zorgen praten heel erg op kan luchten, kan je soms ook zo in de put zitten dat erover praten gewoon te veel energie kost. Soms is juist het uit je bed komen en afleiding zoeken, ook al is het nog zo'n goed idee, gewoon een te grote hobbel.

Probeer haar nog wat tijd en ruimte te geven, wie weet komt er een moment dat ze wel aangeeft te willen praten of wel mee gaat naar de film. Daarmee wil ik niet zeggen dat je helemaal niets meer van je laat horen, maar pas op dat je jezelf niet op gaat dringen, hoe goed je het ook bedoelt. Laatste advies: laat je niet meteen afschrikken door haar depressie, maar hou wel in de gaten hoe het met jezelf gaat.

quote:

Op donderdag 28 januari 2016 09:02 schreef Vlaggenroof het volgende:
Hallo iedereen, allereerst iedereen sterkte in deze tijd, dat jullie allen maar snel de oude worden.

Ik zit met een probleem en een paar vragen. Misschien dat jullie mij verder kunnen helpen. Ik heb een aangal dates gehad met een meisje, de laatste was 2 weken geleden en toen hebben we ook gezoend. Hierna vertelde ze dat ze een depressie heeft en ook bij een psycholoog zit en het vanwege die rede ook rustig aan wilt doen. Dat vond ik prima.

Echter sinds dat moment praat ze amper via whatsapp ( dit deed ze al weinig, maar nu helemaal niks ). Als ik vraag of ze iets wilt doen ook voor afleiding, want ik weet dat ze thuis niet echt fijn heeft wijst ze het af met ' ik heb andere plannen'. Dat kan natuurlijk, maar zojuist vroeg ik of ze mee wilde gaan naar de film, de film leek haar ook leuk, maar haar antwoord was ' weet nog niet, en dat heeft ook niks met jou te maken '

Nu begin ik er een beetje beu van te raken, maar tegelijk weet ik dat ze dit niet wilt en ik haar de ruimte moet geven, maar ik wil haar zó graag helpen, dat ze even iets te doen heeft in plaats op bed te hangen en shit.

Ik vraag haar regelmatig of ze erover wilt praten maar dan zegt ze dat ze geen behoefte eraan heeft terwijl ze wel dankbaar is dat ze dit bij mij kan als je wilt.

Wat zijn jullie tips om dit handig en goed aan te pakken? Bvd, vlag.

Misschien is naar de film gelijk een grote stap? Je kan ook vragen voor een bakkie doen ergens of een rondje wandelen Of vragen wat ze wil fijn zou vinden om te doen.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2016 13:58 schreef Muisraket het volgende:
Over een maand hoor ik wat de diagnose is, maar ik kreeg de indruk dat ze mij vooral gaan behandelen voor mijn angstklachten. Vandaar dat ik bij dit topic aanklop. Ik ben vooral benieuwd hoe andere mensen met algemene en sociale angstklachten hier mee omgaan, of jullie ook medicijnen slikken, welke therapie bij jullie werkt enz.

Welkom hier! Sterkte!

Zelf heb ik last van depressie + angst. Althans, de laatste tijd gaat het best goed. Ik gebruik seroxat.
Voor mijn angsten heb ik nooit echt hulp gehad die bij mij aansloeg, dus ik heb vooral d.m.v. zelfhulpboeken en heel veel lezen het angst-monster wat meer in bedwang gekregen. Daarnaast helpt de Wim Hof Methode mij heel erg goed om angsten en oude conditioneringen uit mijn systeem te krijgen.

quote:

Op zondag 31 januari 2016 09:37 schreef Vlaggenroof het volgende:

[..]

Ja we hebben dus een paar keer afgesproken op het station, denk dat ik haar komende week weer zie.

Kreeg gister wel sinds een week een berichtje uit haarzelf, dus dat is altijd goed natuurlijk!

Volgens mij had jij iets van autisme toch hè? In jouw geval zou ik sowieso proberen vooral jezelf te helpen in plaats van iemand anders omdat je dat zelf misschien al voldoende nodig hebt.

Dat gezegd hebbende: door interesse in haar te hebben en goed te luisteren kun je al veel voor d'r betekenen. Maar laat je vooral niet naar beneden trekken aangezien een serieuze depressie een wissel trekt op de mensen om zo'n persoon heen.

quote:

Op woensdag 27 januari 2016 21:08 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Fijn dat je daar geen klachten meer van hebt. Hoe werkt die kamertraining? Wat voor een woonvorm is het? Ik kan me wel voorstellen dat je er tegenop ziet maar het zou ook zomaar een goede verandering kunnen zijn toch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Je krijgt een eigen slaapkamer(tje), de rest - ook badkamer en toilet - is gedeeld. Training is verschillend per persoon, afhankelijk van je doelen. Kan te maken hebben met wonen maar ook met dagbesteding. Ik weet verder eigenlijk vrij weinig. Ze hebben wel wat verteld over bijvoorbeeld (oefenen met) koken en wel of niet gezamenlijk eten maar dat ben ik vergeten. Er zijn verschillende afdelingen en ik ben dus ook vergeten hoeveel patiënten er op een afdeling zijn.
Ik vraag me nu ook af wanneer hulpverleners aanwezig zijn.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 01-02-2016 00:15:10 ]

Dit is de eerste keer dat ik hier post, en ik moet zeggen dat ik eigenlijk een enorme hekel eraan heb om over mezelf te moeten praten...

Ik ben er vrij zeker van dat ik een depressie heb, en ik weet eigenlijk niet meer wat er nog mee aan moet (niet echt op een suïcidale manier, maar gewoon het gevoel van... niets).
De oorzaak is wel duidelijk; als kind heb ik al de diagnose PDD-NOS gekregen en sinds m'n middelbare school ben ik daardoor nooit verder gekomen op geen enkel vlak, en dat is nu een jaar of tien geleden. En dat is mij geleidelijk steeds meer op gaan breken totdat het compleet is gaan overheersen, en ik weet niet hoe ik daar uit moet komen. Het te boven komen van een depressie voelt ook zo zinloos aan als ik zonder al eigenlijk niet echt toekomstperspectieven heb.

Nee, want ik heb niet echt het gevoel dat die iets kunnen betekenen

Deel van mijn problematiek is mijn omgang met mensen, zodat ik eigenlijk nauwelijks over mijn problemen of gevoelens praat (daar heb ik ook een enorme hekel aan en wil ik ook niet). En zeker niet met onbekenden. Als kind heb ik ook bij psychiaters en psychologen gelopen. Totdat ik gestopt ben met gaan, omdat ik gewoon niet met 'zo iemand' kan en wil praten.

quote:

Op zondag 7 februari 2016 00:13 schreef Dingest het volgende:
Dit is de eerste keer dat ik hier post, en ik moet zeggen dat ik eigenlijk een enorme hekel eraan heb om over mezelf te moeten praten...

Ik ben er vrij zeker van dat ik een depressie heb, en ik weet eigenlijk niet meer wat er nog mee aan moet (niet echt op een suïcidale manier, maar gewoon het gevoel van... niets).
De oorzaak is wel duidelijk; als kind heb ik al de diagnose PDD-NOS gekregen en sinds m'n middelbare school ben ik daardoor nooit verder gekomen op geen enkel vlak, en dat is nu een jaar of tien geleden. En dat is mij geleidelijk steeds meer op gaan breken totdat het compleet is gaan overheersen, en ik weet niet hoe ik daar uit moet komen. Het te boven komen van een depressie voelt ook zo zinloos aan als ik zonder al eigenlijk niet echt toekomstperspectieven heb.

Hoi
Je zegt dat je nooit verder bent gekomen. Wat bedoel je daar precies mee? Heb je iets te doen overdag? Geen werk of opleiding?

quote:

Op zondag 7 februari 2016 01:00 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hoi
Je zegt dat je nooit verder bent gekomen. Wat bedoel je daar precies mee? Heb je iets te doen overdag? Geen werk of opleiding?

Geen opleiding, geen werk, geen diploma of certificaten, en niets nuttigs te doen overdag. Ik heb hobby's, en daar ben ik de laatste jaren steeds meer mijn interesse/plezier in gaan verliezen. Ook heb ik gaandeweg de behoefte verloren om 'aan mijzelf' te werken. Ik heb oplevingen daarin, maar nooit meer lang genoeg om er echt iets mee te doen.

Ik woon overigens wel op mijzelf, alleen (hoewel tussen nu en 4 jaar mijn huis gesloopt gaat worden voor een nieuwer exemplaar waarvan ik de huur niet zal kunnen betalen). Mijn ouders springen bij voor de boodschappen zodat ik iets overhoud voor hobby's, en aangezien ik bijna 30 ben voel ik mij daar best schuldig over inmiddels. Ik zie mijn ouders eens per week omdat ik, nog uit mijn middelbare school-tijd, de lokale huis-aan-huis rond breng. Ik heb ook nooit iets gehad dat ook maar in de buurt kwam van een relatie. Ik heb vrienden, maar die wonen allemaal heel ver weg dus ik zie ze nooit zo vaak. Omgang met hen is voor mij normaal gesproken al redelijk vermoeiend, maar wel leuk. Ik ken ze ruim tien jaar, en nu hebben zij allemaal inmiddels een uitvoerig en vervullend leven, en dat werkt erg confronterend. Tegenwoordig voel ik mij de dagen nadat we iets gedaan hebben alleen maar rot, zodat ik eigenlijk er enorm tegen opkijk als we weer wat gaan doen.

Is het een niet een kwestie van hulp zoeken bij een hulpverlener met wie je (in jouw geval) een kleine klik hebt.

Dit ga jij nog wel even volhouden tot het moment dat je je huis uitmoet en/ of je ouders niet meer voor je kunnen zorgen.

Heel makkelijk gezegd van deze kant, ik kom ook niet in dit topic voor zweetvoeten, maar jou toekomst kan straks een groot probleem worden met alle gevolgen vandien.

Je moet de hersens gaan re-activeren, die missen ook de impulsen van allerdagen.

Weet daar wel wat over, ik zit nu 8 maanden thuis en er zijn flink wat in een standby stand gegaan

quote:

Op zondag 7 februari 2016 01:19 schreef Dingest het volgende:

[..]

Geen opleiding, geen werk, geen diploma of certificaten, en niets nuttigs te doen overdag. Ik heb hobby's, en daar ben ik de laatste jaren steeds meer mijn interesse/plezier in gaan verliezen. Ook heb ik gaandeweg de behoefte verloren om 'aan mijzelf' te werken. Ik heb oplevingen daarin, maar nooit meer lang genoeg om er echt iets mee te doen.

Ik woon overigens wel op mijzelf, alleen (hoewel tussen nu en 4 jaar mijn huis gesloopt gaat worden voor een nieuwer exemplaar waarvan ik de huur niet zal kunnen betalen). Mijn ouders springen bij voor de boodschappen zodat ik iets overhoud voor hobby's, en aangezien ik bijna 30 ben voel ik mij daar best schuldig over inmiddels. Ik zie mijn ouders eens per week omdat ik, nog uit mijn middelbare school-tijd, de lokale huis-aan-huis rond breng. Ik heb ook nooit iets gehad dat ook maar in de buurt kwam van een relatie. Ik heb vrienden, maar die wonen allemaal heel ver weg dus ik zie ze nooit zo vaak. Omgang met hen is voor mij normaal gesproken al redelijk vermoeiend, maar wel leuk. Ik ken ze ruim tien jaar, en nu hebben zij allemaal inmiddels een uitvoerig en vervullend leven, en dat werkt erg confronterend. Tegenwoordig voel ik mij de dagen nadat we iets gedaan hebben alleen maar rot, zodat ik eigenlijk er enorm tegen opkijk als we weer wat gaan doen.

Wat zou je graag anders willen (ook al denk je dat het niet haalbaar is)?

quote:

Op zondag 7 februari 2016 02:17 schreef Droopie het volgende:
Is het een niet een kwestie van hulp zoeken bij een hulpverlener met wie je (in jouw geval) een kleine klik hebt.

Dit ga jij nog wel even volhouden tot het moment dat je je huis uitmoet en/ of je ouders niet meer voor je kunnen zorgen.

Heel makkelijk gezegd van deze kant, ik kom ook niet in dit topic voor zweetvoeten, maar jou toekomst kan straks een groot probleem worden met alle gevolgen vandien.

Je moet de hersens gaan re-activeren, die missen ook de impulsen van allerdagen.

Weet daar wel wat over, ik zit nu 8 maanden thuis en er zijn flink wat in een standby stand gegaan

Ik klik sowieso niet echt met mensen, maar dat is niet echt het probleem. Ik ben daarin een heel moeilijke patiënt; ik weiger gewoon de dingen te doen die ik niet prettig vind - zoals praten over mijzelf
Ik weet ook niet helemaal zeker welke 'impulsen van allerdagen' je bedoelt. Maar als ik je juist begrijp zullen dat impulsen zijn waar ik van nature al slecht mee overweg kan, en waar ik ook nooit echt een enorme behoefte aan heb gehad. Dan heb je het over iets re-activeren wat uit zichzelf al niet zo goed werkt.

quote:

Op zondag 7 februari 2016 16:13 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat zou je graag anders willen (ook al denk je dat het niet haalbaar is)?

Uhm, praktisch alles... Eigenlijk zou ik een compleet ander persoon willen zijn.
En ik heb al vaak genoeg geprobeerd om dingen te veranderen. Mijn ervaring daarin is inmiddels dat het op niets uitdraait, dus ben ik gaandeweg gestopt om het te doen. Nu heb ik er de motivatie niet meer voor.

Op korte(re) termijn zou het weer fijn zijn om wat van die motivatie terug te krijgen, in ieder geval zodat ik weer plezier in m'n hobby's kan hebben. Dat ik weer met een beetje plezier en activiteit een dag door kan komen.

Ik veronderstel dat er op z'n minst ruimte voor verbetering is - of zou moeten zijn
Maar ik weet heel goed wie ik wel ben, en ik weet ook dat dat (ook) niet werkt.

Aangezien ik al zolang stil sta, ervaar ik niet echt dat ik in staat ben te verbeteren. In de laatste tien jaar heb ik natuurlijk wel iets gedaan en wat dingen geleerd, maar niets wat mij écht verbeterd heeft.

Omdat die buiten mijn vermogens liggen. Ik heb niet de sociaal-emotionele competenties om mee te draaien met 'de rest', terwijl de maatschappij juist daar de nadruk op legt. Daardoor loop ik uit de pas. De stappen die ik wel maak, of kan maken, zijn meer aangeleerd, nagedaan en/of afgekeken; dat maakt ze al erg vermoeiend, want ze zijn voor mij onnatuurlijk.

quote:

Op zondag 7 februari 2016 23:22 schreef Dingest het volgende:
Aangezien ik al zolang stil sta, ervaar ik niet echt dat ik in staat ben te verbeteren. In de laatste tien jaar heb ik natuurlijk wel iets gedaan en wat dingen geleerd, maar niets wat mij écht verbeterd heeft.

Omdat die buiten mijn vermogens liggen. Ik heb niet de sociaal-emotionele competenties om mee te draaien met 'de rest', terwijl de maatschappij juist daar de nadruk op legt. Daardoor loop ik uit de pas. De stappen die ik wel maak, of kan maken, zijn meer aangeleerd, nagedaan en/of afgekeken; dat maakt ze al erg vermoeiend, want ze zijn voor mij onnatuurlijk.

Maar waarom maak je die stappen dan?

quote:

Op maandag 1 februari 2016 00:04 schreef kuolema het volgende:

[..]

Je krijgt een eigen slaapkamer(tje), de rest - ook badkamer en toilet - is gedeeld. Training is verschillend per persoon, afhankelijk van je doelen. Kan te maken hebben met wonen maar ook met dagbesteding. Ik weet verder eigenlijk vrij weinig. Ze hebben wel wat verteld over bijvoorbeeld (oefenen met) koken en wel of niet gezamenlijk eten maar dat ben ik vergeten. Er zijn verschillende afdelingen en ik ben dus ook vergeten hoeveel patiënten er op een afdeling zijn.
Ik vraag me nu ook af wanneer hulpverleners aanwezig zijn.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Weet je al wat meer Kuolema? De dingen die je jezelf afvraagt over de training zijn wel essentieel voor het vormen van een goed beeld natuurlijk.

Bedankt voor je interesse en je reactie. Het lukt steeds niet om goed te reageren sorry.
[

Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 17:30 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Weet je al wat meer Kuolema? De dingen die je jezelf afvraagt over de training zijn wel essentieel voor het vormen van een goed beeld natuurlijk.

Bedankt voor je interesse en je reactie. Het lukt steeds niet om goed te reageren sorry.
[

Nee, ik kan het wel aan mijn spv vragen volgende week, misschien kan zij wat meer informatie opvragen.

Ik begrijp dat het moeilijk is om te reageren, ik neem het je echt niet kwalijk. Ik heb het zelf ook vaak hier op het forum en met e-mails.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 17:46 schreef DonkereDagen het volgende:
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.

Bij de huisarts opnoemen waar je het meest last van hebt en dat het al langer speelt. Je hebt het in je post onder andere over depressief en angstig, maar wat houdt dat voor jou in?
Misschien kun je proberen een aantal doelen op te stellen; wat zou je anders willen dus waar wil je hulp bij? Als je dat nog niet goed weet is dat geen probleem, daar kun je hulp bij krijgen als je eenmaal in behandeling bent.
Je mag best aangegeven wat je vermoedens zijn, daar is niets mis mee. Maar het gaat er vooral om dat je je klachten beschrijft.
Als jij liever niet weer naar een praktijkondersteuner wilt maar denkt iets intensievers nodig te hebben, kun je dat ook gewoon aangeven.
Er zijn wachttijden, maar die zijn onder andere afhankelijk van het soort zorg (basis, specialistisch, vrijgevestigd of grote organisatie, specifieke behandeling) en de regio waar je die krijgt.

Je hoeft alleen je eigen risico (standaard 385 euro, tenzij dat al aan iets anders is opgemaakt) te betalen voor geestelijke gezondheidszorg (bij praktijkondersteuner betaal je niets).

Wat antidepressiva betreft: het is juist onrealistisch als je ervan overtuigd bent dat dat de oplossing voor je is. Het zijn echt geen wondermiddelen dus het is prima als je eerst zonder medicijnen een behandeling wilt proberen, mocht dat niet voldoende werken kun je het altijd nog proberen. Laat je niet meteen pillen aanpraten.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 17:46 schreef DonkereDagen het volgende:
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.

Hoi,

Hoe staat het met je huidige verslavingen..
Ben je nuchter, demp je met mate of gebruik je overmatig veel.

2,5 jaar stond ik voor die drempel die jij voor je ziet.
Het is pittig om je problemen aan te pakken en de strijd aan te gaan.
Maar ik garandeer je, hoe je nu overkomt is de kans dat je omhoog gaat groter dan dat je instort.
Mits je je problemen aanpakt.

2e lijns lijkt mij realistischer.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 18:35 schreef kuolema het volgende:

[..]

Nee, ik kan het wel aan mijn spv vragen volgende week, misschien kan zij wat meer informatie opvragen.

Ik begrijp dat het moeilijk is om te reageren, ik neem het je echt niet kwalijk. Ik heb het zelf ook vaak hier op het forum en met e-mails.

[..]


Je hoeft alleen je eigen risico (standaard 385 euro, tenzij dat al aan iets anders is opgemaakt) te betalen voor geestelijke gezondheidszorg

Mocht je problemem hebben met middelengebruik en je gaat daarvoor in behandeling krijg je dat geld nog terug ook :p

Na al een lange tijd te hebben meegelezen op dit forum heb ik toch besloten een account aan te maken. Voornamelijk om in volledige anonimiteit vragen te kunnen stellen.

Ik volg nu sinds een aantal weken cognitieve gedragstherapie voor een milde depressie en een sociale fobie. Hoewel het praatgedeelte helpt zal het waarschijnlijk niet genoeg zijn, en zal ik binnenkort beginnen met SSRI's. Ik weet dat het kan helpen, maar vind het eigenlijk toch vrij heftig om met antidepressiva te beginnen.

Wie van jullie heeft er ervaringen met deze medicijnen, en hebben ze voor jullie geholpen? hebben jullie heftige bijwerkingen ervaren?

quote:

Op maandag 15 februari 2016 19:00 schreef Cippcluyfey het volgende:
Na al een lange tijd te hebben meegelezen op dit forum heb ik toch besloten een account aan te maken. Voornamelijk om in volledige anonimiteit vragen te kunnen stellen.

Ik volg nu sinds een aantal weken cognitieve gedragstherapie voor een milde depressie en een sociale fobie. Hoewel het praatgedeelte helpt zal het waarschijnlijk niet genoeg zijn, en zal ik binnenkort beginnen met SSRI's. Ik weet dat het kan helpen, maar vind het eigenlijk toch vrij heftig om met antidepressiva te beginnen.

Wie van jullie heeft er ervaringen met deze medicijnen, en hebben ze voor jullie geholpen? hebben jullie heftige bijwerkingen ervaren?

Voor iedereen kan de medicatie anders werken, dat varieert per persoon en qua klachten.

Ga er maar vanuit dat de meeste mensen hier baat bij hebben en laat je niet afschrikken door negatieve reacties op het internet.

Bij mij werkte niet iig, maar ken genoeg mensen bij wie het wel werkt .

quote:

Op maandag 15 februari 2016 18:35 schreef kuolema het volgende:

Bij de huisarts opnoemen waar je het meest last van hebt en dat het al langer speelt. Je hebt het in je post onder andere over depressief en angstig, maar wat houdt dat voor jou in?
Misschien kun je proberen een aantal doelen op te stellen; wat zou je anders willen dus waar wil je hulp bij? Als je dat nog niet goed weet is dat geen probleem, daar kun je hulp bij krijgen als je eenmaal in behandeling bent.
Je mag best aangegeven wat je vermoedens zijn, daar is niets mis mee. Maar het gaat er vooral om dat je je klachten beschrijft.
Als jij liever niet weer naar een praktijkondersteuner wilt maar denkt iets intensievers nodig te hebben, kun je dat ook gewoon aangeven.
Er zijn wachttijden, maar die zijn onder andere afhankelijk van het soort zorg (basis, specialistisch, vrijgevestigd of grote organisatie, specifieke behandeling) en de regio waar je die krijgt.

Je hoeft alleen je eigen risico (standaard 385 euro, tenzij dat al aan iets anders is opgemaakt) te betalen voor geestelijke gezondheidszorg (bij praktijkondersteuner betaal je niets).

Wat antidepressiva betreft: het is juist onrealistisch als je ervan overtuigd bent dat dat de oplossing voor je is. Het zijn echt geen wondermiddelen dus het is prima als je eerst zonder medicijnen een behandeling wilt proberen, mocht dat niet voldoende werken kun je het altijd nog proberen. Laat je niet meteen pillen aanpraten.

Depressie en angstig houdt in (in grote lijnen):

• Veel lichamelijke stress, gespannen spieren, altijd gehaast, hartkloppingen/kramp op borst, buikpijn en darmklachten, hyperventilatie (niet heel hevig, maar mensen valt het op)
• Suicidaal / obsessie met de dood
• Heel neerslachtig, wordt als pessimist/cynisch beschreven door collega's
• Ik overanalyseer alles, heel veel piekeren, met slaapproblemen tot gevolg
• Ik raak om hele kleine dingen EXTREEM gefrustreerd (bijv. stofzuigerkabel rolt niet op, ding krijgt een schop tegen de muur)
• Geen gevoel van trots, wat ik doe is nooit goed genoeg, kan altijd beter
• Ik mis al jaren een doel in mijn leven, voelt allemaal zo zinloos
• Nieuwe relaties leggen of vrienden maken is moeilijk, ik wantrouw mensen snel, geef mensen geen kans omdat ik ze te "simpel" vind, neem geen initiatief iets te doen met mensen die wel dichtbij me staan
• Heb het gevoel dat ik twee persoonlijkheden leid, hoe ik me voel en hoe ik acteer
• Bot, grof en soms ronduit asociaal, terwijl ik dat absoluut niet wil zijn, als ik dan weer eens iemand pijn doe kan ik me daar heel erg rot over voelen.
• Als ik iemand me een vinger geeft (qua vertrouwen, relatie opbouwen) wil ik de arm en deel ik veel te veel in de hoop dat men me kan helpen. Dit heeft natuurlijk als gevolg dat mensen heel erg schrikken

Wat ik anders wil? Wat niet eigenlijk? Ik verafschuw mezelf, mijn problematiek (of is het persoonlijkheid). Ik wil genieten van het leven, ik wil met vertrouwen de toekomst tegemoet zien, ondanks mijn gezondheid, ik wil gezonde relaties kunnen opbouwen en mochten die relaties stuklopen dan wil ik met vertrouwen kunnen zeggen dat dat niet door mijn problemen kwam. Ik wil me zonder druk te maken in een drukke kroeg kunnen staan (nuchter dan, met genoeg drank lukt het wel). Ik wil tegenslagen gezond oplossen, zonder weer maanden terug te vallen. Ik wil dat mensen oprecht kunnen zeggen dat ik sterker ben geworden door mijn verleden. Ik wil zonder schaamte over mijn verleden kunnen praten. Ik wil het gevoel krijgen dat ik waardevol ben, een toevoeging ben voor deze wereld. Ik wil op het station kunnen staan zonder dat ik bij iedere aankomende trein mezelf moet overtuigen dat ervoor springen toch echt geen optie is. Ik wil kunnen ontspannen. Ik wil de vraag "hoe gaat het?" met een oprechte "Goed!" beantwoorden. Ik wil echt trost kunnen zijn op wat ik bereikt heb in het leven. Ik wil het gevoel krijgen dat ik een waardige vader kan zijn. Ik wil iemand kunnen daten zonder mezelf af te vragen wat er mis is met haar om geintresseerd te zijn in mij. Ik wil een keer zonder zorgen in slaap vallen. Ik wil normaal zijn.

Het typische is dat ik in mijn professionele leven zwaar bovengemiddeld functioneer, misschien wel door mijn overanalyseren en ongezond perfectionisme. Stom ben ik ook zeker niet, alleen "achter de schermen" krijg ik niks voor mekaar. Ik ben bang dat de facade uit neerkomt.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 18:38 schreef Droopie het volgende:

[..]
Hoe staat het met je huidige verslavingen..
Ben je nuchter, demp je met mate of gebruik je overmatig veel.

2,5 jaar stond ik voor die drempel die jij voor je ziet.
Het is pittig om je problemen aan te pakken en de strijd aan te gaan.
Maar ik garandeer je, hoe je nu overkomt is de kans dat je omhoog gaat groter dan dat je instort.
Mits je je problemen aanpakt.

2e lijns lijkt mij realistischer.

Momenteel alweer een tijdje nuchter (al begin ik weer vaker te drinken dan normaal is voor me, moet ik voor waken, maar niets wat een verslaving mag heten). Middelen werken vaak tijdelijk goed om wat meer rust in mijn leven te brengen maar dat effect is altijd na een paar weken weg, waarna ik mezelf weer af laat kicken.

Ik zie de verslavingen niet als de kern van het probleem, ik ben vaak genoeg gestopt met middelen om verschillende redenen en dat gaat altijd soepel. Alleen val ik dan terug op andere "ontsnappingsmiddelen". Eten, niet eten, adrenaline, seks, reizen (wegvluchten), sporten (ongezond veel), automutilatie, uitgaan, kettingroken, rigoureuze veranderingen in mijn leven afdwingen. Het zijn altijd extremen bij mij, ik kan nooit iets op een normale manier oppakken. Het is alles of niets.

Ik denk dat 2e lijns ook wel het beste is, al wil ik niet voor het verkeerde behandeld worden. Ik denk dat de depressies/angsstoornis etc symptomen zijn van een dieperliggende probleem, namelijk mijn fucked up jeugd en onvoldoende begeleiding sinds ik uit de situatie ben (fair enough, die heb ik ook nooit gevraagd en altijd afgeslagen, jong en naief als ik was). Hopelijk kan ik dat de huisarts in twintig minuten uitleggen, heb de beste man nog nooit gesproken dus ben benieuwd hoe hij het oppakt.

Ik hoop dat je gelijk hebt betreft het omhoog gaan. En ik hoop dat ik de stap kan zetten aan therapie te beginnen en het ook af te maken en niet halverwege een smoesje verzin om te stoppen. Er zal niemand zijn die me dwingt ervoor te gaan.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 18:39 schreef Droopie het volgende:

[..]

Mocht je problemem hebben met middelengebruik en je gaat daarvoor in behandeling krijg je dat geld nog terug ook :p

Tsja, en als ik in mijn jeugdige jaren had gedeeld met de hulpverlening wat er in mijn hoofd omging dan had ik nu een gesponsord appartement en een wajong. Voor sommige mensen zeker noodzakelijk maar dat voelde voor mij als misbruik maken van de situatie, net zoals het nu op middelengebruik gooien om gratis hulp te krijgen (voor het verkeerde waarschijnlijk). Dan maar gedurende de therapie op een houtje bijten betreft geld. Ik ben dan weer te trots om aanspraak te maken op dit soort potjes, ik wil het zelf oplossen zeg maar, niet op overheidsgeld. Onrealistisch en ongezonde gedachte, maar ik haat hulpbehoevend te zijn. Zo zal ik met lichamelijke klachten ook eerst maanden rondlopen voordat ik na een arts ga.

Bedankt voor jullie warme reacties trouwens. Van me af schrijven is fijn en constructieve feedback ontvangen nog meer.

quote:

Op maandag 15 februari 2016 17:46 schreef DonkereDagen het volgende:
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.

Ik zei dat het niet zo goed met me ging en toen kwamen de vragen en antwoorden vanzelf. Je huisarts weet best hoe hij zo'n gesprek moet voeren dus probeer daar niet al teveel over te piekeren van tevoren. Ik verwacht ook dat je huisarts zelf een inschatting gaat maken van of je eerst langs een PoH moet of dat dit niet voldoende is maar je geeft zelf al eigenlijk aan dat er meer nodig is dus zou ik dit ook zeker aangeven tijdens het gesprek.

Of je lang moet wachten weet ik niet. Volgens mij kun je meestal niet gelijk terecht. Ik zocht in december hulp en heb 4 maart pas mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ondertussen ben ik wel met een MBCT-training gestart zodat ik in ieder geval ''iets'' heb. Ik ben daar zelf niet tevreden over want je gaat meestal toch wel pas hulp zoeken als het eigenlijk al hoog is opgelopen, lijkt mij. Het is niet anders .

Ik zie dat er al antwoord is gegeven op de vraag hoeveel het kost. Vaak kun je ook in termijnen betalen, mocht het een enorm bedrag voor je zijn. Vragen om AD zou ik trouwens niet meteen doen maar ik ben niet zo van de medicatie. Liever op andere manieren proberen dan meteen aan de pillen maar dat is persoonlijk. Wel heel goed van je dat je de stap wil zetten! Wanneer heb je een afspraak?

_{Ik kom hier dus even binnenvallen, lees zo nu en dan mee.}

Complimenten dat je geen verslaving hebt !!!
De klachten die jij omschrijft zijn de ideale voedingsbodem om een verslaving te krijgen en 70% van de patienten in de verslavingszorg hebben jouw klachten.

Kan 2 dingen betekenen, en ik ga er maar vanuit dat het betekent dat je een "vechter" bent en zelf inziet dat dat ook niet de weg is om te bewandelen.

Herken je het gevoel dat je in een groep bent en je toch helemaal alleen kan voelen.

Maar wanneer heb je een afspraak bij de dokter?? Ik zou zeggen ga er vol voor, focus je op het resultaat en uiteindelijk kom je er wel.
Het is wel klote, maar je vind in dit topic meer mensen die hiermee worstelen, succes!!!

quote:

Op maandag 15 februari 2016 19:26 schreef Helsinki het volgende:

[..]

Ik zei dat het niet zo goed met me ging en toen kwamen de vragen en antwoorden vanzelf. Je huisarts weet best hoe hij zo'n gesprek moet voeren dus probeer daar niet al teveel over te piekeren van tevoren. Ik verwacht ook dat je huisarts zelf een inschatting gaat maken van of je eerst langs een PoH moet of dat dit niet voldoende is maar je geeft zelf al eigenlijk aan dat er meer nodig is dus zou ik dit ook zeker aangeven tijdens het gesprek.

Of je lang moet wachten weet ik niet. Volgens mij kun je meestal niet gelijk terecht. Ik zocht in december hulp en heb 4 maart pas mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ondertussen ben ik wel met een MBCT-training gestart zodat ik in ieder geval ''iets'' heb. Ik ben daar zelf niet tevreden over want je gaat meestal toch wel pas hulp zoeken als het eigenlijk al hoog is opgelopen, lijkt mij. Het is niet anders .

Ik zie dat er al antwoord is gegeven op de vraag hoeveel het kost. Vaak kun je ook in termijnen betalen, mocht het een enorm bedrag voor je zijn. Vragen om AD zou ik trouwens niet meteen doen maar ik ben niet zo van de medicatie. Liever op andere manieren proberen dan meteen aan de pillen maar dat is persoonlijk. Wel heel goed van je dat je de stap wil zetten! Wanneer heb je een afspraak?

_{Ik kom hier dus even binnenvallen, lees zo nu en dan mee.}

Dat zijn hevige wachttijden zeg. Ik hoop dat ik sneller terecht kan. Misschien is PoH misschien dan weer goed om te overbruggen. De vorige keer kon ik binnen een week terecht.

AD wil ik juist niet. Het voelt als symptoonbestrijding. Ik ken mensen in mijn omgeving die erop zitten en het lijkt vooral te helpen als je de drive mist om iets te ondernemen/aan jezelf te verbeteren. Ik heb die drive, die depressieve periodes zijn een tweede natuur geworden, verlichting daarvoor moet natuurlijk komen. (Dit is overigens extreem kort door de bocht en ik weet dat er genoeg mensen zijn waar dit totaal niet voor geldt. Ik ben gewoon heel koppig op het gebied van medicijnen. Ik weiger voor pijntjes pijnstillers te pakken ook. Mijn moeder is nog altijd verslaafd aan pijnstillers en mijzelf kennende wil ik geen opening vinden om mezelf voor de rest van mijn leven aan de pillen te krijgen net zoals haar.)

Woensdag staat de afspraak....