abonnement bol.com Unibet Coolblue
  maandag 1 februari 2016 @ 00:04:33 #126
399061 kuolema
vermaledijd
pi_159559335
quote:
0s.gif Op woensdag 27 januari 2016 21:08 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Fijn dat je daar geen klachten meer van hebt. Hoe werkt die kamertraining? Wat voor een woonvorm is het? Ik kan me wel voorstellen dat je er tegenop ziet maar het zou ook zomaar een goede verandering kunnen zijn toch.

SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Je krijgt een eigen slaapkamer(tje), de rest - ook badkamer en toilet - is gedeeld. Training is verschillend per persoon, afhankelijk van je doelen. Kan te maken hebben met wonen maar ook met dagbesteding. Ik weet verder eigenlijk vrij weinig. Ze hebben wel wat verteld over bijvoorbeeld (oefenen met) koken en wel of niet gezamenlijk eten maar dat ben ik vergeten. Er zijn verschillende afdelingen en ik ben dus ook vergeten hoeveel patiënten er op een afdeling zijn.
Ik vraag me nu ook af wanneer hulpverleners aanwezig zijn.

SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.


[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 01-02-2016 00:15:10 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
pi_159716720
Dit is de eerste keer dat ik hier post, en ik moet zeggen dat ik eigenlijk een enorme hekel eraan heb om over mezelf te moeten praten...

Ik ben er vrij zeker van dat ik een depressie heb, en ik weet eigenlijk niet meer wat er nog mee aan moet (niet echt op een suïcidale manier, maar gewoon het gevoel van... niets).
De oorzaak is wel duidelijk; als kind heb ik al de diagnose PDD-NOS gekregen en sinds m'n middelbare school ben ik daardoor nooit verder gekomen op geen enkel vlak, en dat is nu een jaar of tien geleden. En dat is mij geleidelijk steeds meer op gaan breken totdat het compleet is gaan overheersen, en ik weet niet hoe ik daar uit moet komen. Het te boven komen van een depressie voelt ook zo zinloos aan als ik zonder al eigenlijk niet echt toekomstperspectieven heb.
  zondag 7 februari 2016 @ 00:20:09 #128
47102 Elvi
miemkwien
pi_159716828
quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 00:13 schreef Dingest het volgende:
Dit is de eerste keer dat ik hier post, en ik moet zeggen dat ik eigenlijk een enorme hekel eraan heb om over mezelf te moeten praten...

Ik ben er vrij zeker van dat ik een depressie heb, en ik weet eigenlijk niet meer wat er nog mee aan moet (niet echt op een suïcidale manier, maar gewoon het gevoel van... niets).
De oorzaak is wel duidelijk; als kind heb ik al de diagnose PDD-NOS gekregen en sinds m'n middelbare school ben ik daardoor nooit verder gekomen op geen enkel vlak, en dat is nu een jaar of tien geleden. En dat is mij geleidelijk steeds meer op gaan breken totdat het compleet is gaan overheersen, en ik weet niet hoe ik daar uit moet komen. Het te boven komen van een depressie voelt ook zo zinloos aan als ik zonder al eigenlijk niet echt toekomstperspectieven heb.
Welkom :) (helaas ;) )

Heb je al hulp gezocht bij je huisarts? Ben je al bij een psycholoog in behandeling of zou dat een volgende stap kunnen zijn?
pi_159717278
Nee, want ik heb niet echt het gevoel dat die iets kunnen betekenen :@

Deel van mijn problematiek is mijn omgang met mensen, zodat ik eigenlijk nauwelijks over mijn problemen of gevoelens praat (daar heb ik ook een enorme hekel aan en wil ik ook niet). En zeker niet met onbekenden. Als kind heb ik ook bij psychiaters en psychologen gelopen. Totdat ik gestopt ben met gaan, omdat ik gewoon niet met 'zo iemand' kan en wil praten.
  zondag 7 februari 2016 @ 01:00:15 #130
399061 kuolema
vermaledijd
pi_159717283
quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 00:13 schreef Dingest het volgende:
Dit is de eerste keer dat ik hier post, en ik moet zeggen dat ik eigenlijk een enorme hekel eraan heb om over mezelf te moeten praten...

Ik ben er vrij zeker van dat ik een depressie heb, en ik weet eigenlijk niet meer wat er nog mee aan moet (niet echt op een suïcidale manier, maar gewoon het gevoel van... niets).
De oorzaak is wel duidelijk; als kind heb ik al de diagnose PDD-NOS gekregen en sinds m'n middelbare school ben ik daardoor nooit verder gekomen op geen enkel vlak, en dat is nu een jaar of tien geleden. En dat is mij geleidelijk steeds meer op gaan breken totdat het compleet is gaan overheersen, en ik weet niet hoe ik daar uit moet komen. Het te boven komen van een depressie voelt ook zo zinloos aan als ik zonder al eigenlijk niet echt toekomstperspectieven heb.
Hoi :)
Je zegt dat je nooit verder bent gekomen. Wat bedoel je daar precies mee? Heb je iets te doen overdag? Geen werk of opleiding?
Why are you wearing that stupid man suit?
pi_159717440
quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 01:00 schreef kuolema het volgende:

[..]

Hoi :)
Je zegt dat je nooit verder bent gekomen. Wat bedoel je daar precies mee? Heb je iets te doen overdag? Geen werk of opleiding?
Geen opleiding, geen werk, geen diploma of certificaten, en niets nuttigs te doen overdag. Ik heb hobby's, en daar ben ik de laatste jaren steeds meer mijn interesse/plezier in gaan verliezen. Ook heb ik gaandeweg de behoefte verloren om 'aan mijzelf' te werken. Ik heb oplevingen daarin, maar nooit meer lang genoeg om er echt iets mee te doen.

Ik woon overigens wel op mijzelf, alleen (hoewel tussen nu en 4 jaar mijn huis gesloopt gaat worden voor een nieuwer exemplaar waarvan ik de huur niet zal kunnen betalen). Mijn ouders springen bij voor de boodschappen zodat ik iets overhoud voor hobby's, en aangezien ik bijna 30 ben voel ik mij daar best schuldig over inmiddels. Ik zie mijn ouders eens per week omdat ik, nog uit mijn middelbare school-tijd, de lokale huis-aan-huis rond breng. Ik heb ook nooit iets gehad dat ook maar in de buurt kwam van een relatie. Ik heb vrienden, maar die wonen allemaal heel ver weg dus ik zie ze nooit zo vaak. Omgang met hen is voor mij normaal gesproken al redelijk vermoeiend, maar wel leuk. Ik ken ze ruim tien jaar, en nu hebben zij allemaal inmiddels een uitvoerig en vervullend leven, en dat werkt erg confronterend. Tegenwoordig voel ik mij de dagen nadat we iets gedaan hebben alleen maar rot, zodat ik eigenlijk er enorm tegen opkijk als we weer wat gaan doen.
pi_159717900
Is het een niet een kwestie van hulp zoeken bij een hulpverlener met wie je (in jouw geval) een kleine klik hebt.

Dit ga jij nog wel even volhouden tot het moment dat je je huis uitmoet en/ of je ouders niet meer voor je kunnen zorgen.

Heel makkelijk gezegd van deze kant, ik kom ook niet in dit topic voor zweetvoeten, maar jou toekomst kan straks een groot probleem worden met alle gevolgen vandien.

Je moet de hersens gaan re-activeren, die missen ook de impulsen van allerdagen.

Weet daar wel wat over, ik zit nu 8 maanden thuis en er zijn flink wat in een standby stand gegaan
Hell To The Liars
  zondag 7 februari 2016 @ 16:13:34 #133
399061 kuolema
vermaledijd
pi_159729035
quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 01:19 schreef Dingest het volgende:

[..]

Geen opleiding, geen werk, geen diploma of certificaten, en niets nuttigs te doen overdag. Ik heb hobby's, en daar ben ik de laatste jaren steeds meer mijn interesse/plezier in gaan verliezen. Ook heb ik gaandeweg de behoefte verloren om 'aan mijzelf' te werken. Ik heb oplevingen daarin, maar nooit meer lang genoeg om er echt iets mee te doen.

Ik woon overigens wel op mijzelf, alleen (hoewel tussen nu en 4 jaar mijn huis gesloopt gaat worden voor een nieuwer exemplaar waarvan ik de huur niet zal kunnen betalen). Mijn ouders springen bij voor de boodschappen zodat ik iets overhoud voor hobby's, en aangezien ik bijna 30 ben voel ik mij daar best schuldig over inmiddels. Ik zie mijn ouders eens per week omdat ik, nog uit mijn middelbare school-tijd, de lokale huis-aan-huis rond breng. Ik heb ook nooit iets gehad dat ook maar in de buurt kwam van een relatie. Ik heb vrienden, maar die wonen allemaal heel ver weg dus ik zie ze nooit zo vaak. Omgang met hen is voor mij normaal gesproken al redelijk vermoeiend, maar wel leuk. Ik ken ze ruim tien jaar, en nu hebben zij allemaal inmiddels een uitvoerig en vervullend leven, en dat werkt erg confronterend. Tegenwoordig voel ik mij de dagen nadat we iets gedaan hebben alleen maar rot, zodat ik eigenlijk er enorm tegen opkijk als we weer wat gaan doen.
Wat zou je graag anders willen (ook al denk je dat het niet haalbaar is)?
Why are you wearing that stupid man suit?
pi_159737920
quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 02:17 schreef Droopie het volgende:
Is het een niet een kwestie van hulp zoeken bij een hulpverlener met wie je (in jouw geval) een kleine klik hebt.

Dit ga jij nog wel even volhouden tot het moment dat je je huis uitmoet en/ of je ouders niet meer voor je kunnen zorgen.

Heel makkelijk gezegd van deze kant, ik kom ook niet in dit topic voor zweetvoeten, maar jou toekomst kan straks een groot probleem worden met alle gevolgen vandien.

Je moet de hersens gaan re-activeren, die missen ook de impulsen van allerdagen.

Weet daar wel wat over, ik zit nu 8 maanden thuis en er zijn flink wat in een standby stand gegaan
Ik klik sowieso niet echt met mensen, maar dat is niet echt het probleem. Ik ben daarin een heel moeilijke patiënt; ik weiger gewoon de dingen te doen die ik niet prettig vind - zoals praten over mijzelf :)
Ik weet ook niet helemaal zeker welke 'impulsen van allerdagen' je bedoelt. Maar als ik je juist begrijp zullen dat impulsen zijn waar ik van nature al slecht mee overweg kan, en waar ik ook nooit echt een enorme behoefte aan heb gehad. Dan heb je het over iets re-activeren wat uit zichzelf al niet zo goed werkt.

quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 16:13 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat zou je graag anders willen (ook al denk je dat het niet haalbaar is)?
Uhm, praktisch alles... ;) Eigenlijk zou ik een compleet ander persoon willen zijn.
En ik heb al vaak genoeg geprobeerd om dingen te veranderen. Mijn ervaring daarin is inmiddels dat het op niets uitdraait, dus ben ik gaandeweg gestopt om het te doen. Nu heb ik er de motivatie niet meer voor.

Op korte(re) termijn zou het weer fijn zijn om wat van die motivatie terug te krijgen, in ieder geval zodat ik weer plezier in m'n hobby's kan hebben. Dat ik weer met een beetje plezier en activiteit een dag door kan komen.
pi_159738169
Een persoon die je wil zijn, maar niet kunt worden, is wel gebaseerd op reële verwachtingen?

Ik heb altijd iemand willen zijn, of iemand denken te zijn, zonder ook maar ooit stil te staan bij wie ik eigenlijk ben.
pi_159739298
Ik veronderstel dat er op z'n minst ruimte voor verbetering is - of zou moeten zijn :)
Maar ik weet heel goed wie ik wel ben, en ik weet ook dat dat (ook) niet werkt.
pi_159740443
Ruimte voor verbetering is er altijd, maar waar is jouw "zou moeten zijn" op gebaseerd?

Als jij weet wie jij bent?
Waarom kan je dan zo moeilijk stappen maken?

[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 07-02-2016 22:28:48 ]
pi_159742937
Aangezien ik al zolang stil sta, ervaar ik niet echt dat ik in staat ben te verbeteren. In de laatste tien jaar heb ik natuurlijk wel iets gedaan en wat dingen geleerd, maar niets wat mij écht verbeterd heeft.

Omdat die buiten mijn vermogens liggen. Ik heb niet de sociaal-emotionele competenties om mee te draaien met 'de rest', terwijl de maatschappij juist daar de nadruk op legt. Daardoor loop ik uit de pas. De stappen die ik wel maak, of kan maken, zijn meer aangeleerd, nagedaan en/of afgekeken; dat maakt ze al erg vermoeiend, want ze zijn voor mij onnatuurlijk.
  maandag 15 februari 2016 @ 17:25:22 #139
37478 Luchtbel
Memories in progress
pi_159940037
quote:
0s.gif Op zondag 7 februari 2016 23:22 schreef Dingest het volgende:
Aangezien ik al zolang stil sta, ervaar ik niet echt dat ik in staat ben te verbeteren. In de laatste tien jaar heb ik natuurlijk wel iets gedaan en wat dingen geleerd, maar niets wat mij écht verbeterd heeft.

Omdat die buiten mijn vermogens liggen. Ik heb niet de sociaal-emotionele competenties om mee te draaien met 'de rest', terwijl de maatschappij juist daar de nadruk op legt. Daardoor loop ik uit de pas. De stappen die ik wel maak, of kan maken, zijn meer aangeleerd, nagedaan en/of afgekeken; dat maakt ze al erg vermoeiend, want ze zijn voor mij onnatuurlijk.
Maar waarom maak je die stappen dan?
  maandag 15 februari 2016 @ 17:30:45 #140
37478 Luchtbel
Memories in progress
pi_159940159
quote:
0s.gif Op maandag 1 februari 2016 00:04 schreef kuolema het volgende:

[..]

Je krijgt een eigen slaapkamer(tje), de rest - ook badkamer en toilet - is gedeeld. Training is verschillend per persoon, afhankelijk van je doelen. Kan te maken hebben met wonen maar ook met dagbesteding. Ik weet verder eigenlijk vrij weinig. Ze hebben wel wat verteld over bijvoorbeeld (oefenen met) koken en wel of niet gezamenlijk eten maar dat ben ik vergeten. Er zijn verschillende afdelingen en ik ben dus ook vergeten hoeveel patiënten er op een afdeling zijn.
Ik vraag me nu ook af wanneer hulpverleners aanwezig zijn.

SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Weet je al wat meer Kuolema? De dingen die je jezelf afvraagt over de training zijn wel essentieel voor het vormen van een goed beeld natuurlijk.

Bedankt voor je interesse en je reactie. Het lukt steeds niet om goed te reageren sorry.
[
pi_159940548
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.
  maandag 15 februari 2016 @ 18:35:44 #142
399061 kuolema
vermaledijd
pi_159941845
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 17:30 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Weet je al wat meer Kuolema? De dingen die je jezelf afvraagt over de training zijn wel essentieel voor het vormen van een goed beeld natuurlijk.

Bedankt voor je interesse en je reactie. Het lukt steeds niet om goed te reageren sorry.
[
Nee, ik kan het wel aan mijn spv vragen volgende week, misschien kan zij wat meer informatie opvragen.

Ik begrijp dat het moeilijk is om te reageren, ik neem het je echt niet kwalijk. Ik heb het zelf ook vaak hier op het forum en met e-mails.
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 17:46 schreef DonkereDagen het volgende:
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.
Bij de huisarts opnoemen waar je het meest last van hebt en dat het al langer speelt. Je hebt het in je post onder andere over depressief en angstig, maar wat houdt dat voor jou in?
Misschien kun je proberen een aantal doelen op te stellen; wat zou je anders willen dus waar wil je hulp bij? Als je dat nog niet goed weet is dat geen probleem, daar kun je hulp bij krijgen als je eenmaal in behandeling bent.
Je mag best aangegeven wat je vermoedens zijn, daar is niets mis mee. Maar het gaat er vooral om dat je je klachten beschrijft.
Als jij liever niet weer naar een praktijkondersteuner wilt maar denkt iets intensievers nodig te hebben, kun je dat ook gewoon aangeven.
Er zijn wachttijden, maar die zijn onder andere afhankelijk van het soort zorg (basis, specialistisch, vrijgevestigd of grote organisatie, specifieke behandeling) en de regio waar je die krijgt.

Je hoeft alleen je eigen risico (standaard 385 euro, tenzij dat al aan iets anders is opgemaakt) te betalen voor geestelijke gezondheidszorg (bij praktijkondersteuner betaal je niets).

Wat antidepressiva betreft: het is juist onrealistisch als je ervan overtuigd bent dat dat de oplossing voor je is. Het zijn echt geen wondermiddelen dus het is prima als je eerst zonder medicijnen een behandeling wilt proberen, mocht dat niet voldoende werken kun je het altijd nog proberen. Laat je niet meteen pillen aanpraten.
Why are you wearing that stupid man suit?
pi_159941921
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 17:46 schreef DonkereDagen het volgende:
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.
Hoi,

Hoe staat het met je huidige verslavingen..
Ben je nuchter, demp je met mate of gebruik je overmatig veel.

2,5 jaar stond ik voor die drempel die jij voor je ziet.
Het is pittig om je problemen aan te pakken en de strijd aan te gaan.
Maar ik garandeer je, hoe je nu overkomt is de kans dat je omhoog gaat groter dan dat je instort.
Mits je je problemen aanpakt.

2e lijns lijkt mij realistischer.
Hell To The Liars
pi_159941981
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 18:35 schreef kuolema het volgende:

[..]

Nee, ik kan het wel aan mijn spv vragen volgende week, misschien kan zij wat meer informatie opvragen.

Ik begrijp dat het moeilijk is om te reageren, ik neem het je echt niet kwalijk. Ik heb het zelf ook vaak hier op het forum en met e-mails.

[..]


Je hoeft alleen je eigen risico (standaard 385 euro, tenzij dat al aan iets anders is opgemaakt) te betalen voor geestelijke gezondheidszorg
Mocht je problemem hebben met middelengebruik en je gaat daarvoor in behandeling krijg je dat geld nog terug ook :p
Hell To The Liars
pi_159942547
Na al een lange tijd te hebben meegelezen op dit forum heb ik toch besloten een account aan te maken. Voornamelijk om in volledige anonimiteit vragen te kunnen stellen.

Ik volg nu sinds een aantal weken cognitieve gedragstherapie voor een milde depressie en een sociale fobie. Hoewel het praatgedeelte helpt zal het waarschijnlijk niet genoeg zijn, en zal ik binnenkort beginnen met SSRI's. Ik weet dat het kan helpen, maar vind het eigenlijk toch vrij heftig om met antidepressiva te beginnen.

Wie van jullie heeft er ervaringen met deze medicijnen, en hebben ze voor jullie geholpen? hebben jullie heftige bijwerkingen ervaren?
pi_159942718
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 19:00 schreef Cippcluyfey het volgende:
Na al een lange tijd te hebben meegelezen op dit forum heb ik toch besloten een account aan te maken. Voornamelijk om in volledige anonimiteit vragen te kunnen stellen.

Ik volg nu sinds een aantal weken cognitieve gedragstherapie voor een milde depressie en een sociale fobie. Hoewel het praatgedeelte helpt zal het waarschijnlijk niet genoeg zijn, en zal ik binnenkort beginnen met SSRI's. Ik weet dat het kan helpen, maar vind het eigenlijk toch vrij heftig om met antidepressiva te beginnen.

Wie van jullie heeft er ervaringen met deze medicijnen, en hebben ze voor jullie geholpen? hebben jullie heftige bijwerkingen ervaren?
Voor iedereen kan de medicatie anders werken, dat varieert per persoon en qua klachten.

Ga er maar vanuit dat de meeste mensen hier baat bij hebben en laat je niet afschrikken door negatieve reacties op het internet.

Bij mij werkte niet iig, maar ken genoeg mensen bij wie het wel werkt .
Hell To The Liars
pi_159943077
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 18:35 schreef kuolema het volgende:

Bij de huisarts opnoemen waar je het meest last van hebt en dat het al langer speelt. Je hebt het in je post onder andere over depressief en angstig, maar wat houdt dat voor jou in?
Misschien kun je proberen een aantal doelen op te stellen; wat zou je anders willen dus waar wil je hulp bij? Als je dat nog niet goed weet is dat geen probleem, daar kun je hulp bij krijgen als je eenmaal in behandeling bent.
Je mag best aangegeven wat je vermoedens zijn, daar is niets mis mee. Maar het gaat er vooral om dat je je klachten beschrijft.
Als jij liever niet weer naar een praktijkondersteuner wilt maar denkt iets intensievers nodig te hebben, kun je dat ook gewoon aangeven.
Er zijn wachttijden, maar die zijn onder andere afhankelijk van het soort zorg (basis, specialistisch, vrijgevestigd of grote organisatie, specifieke behandeling) en de regio waar je die krijgt.

Je hoeft alleen je eigen risico (standaard 385 euro, tenzij dat al aan iets anders is opgemaakt) te betalen voor geestelijke gezondheidszorg (bij praktijkondersteuner betaal je niets).

Wat antidepressiva betreft: het is juist onrealistisch als je ervan overtuigd bent dat dat de oplossing voor je is. Het zijn echt geen wondermiddelen dus het is prima als je eerst zonder medicijnen een behandeling wilt proberen, mocht dat niet voldoende werken kun je het altijd nog proberen. Laat je niet meteen pillen aanpraten.
Depressie en angstig houdt in (in grote lijnen):

• Veel lichamelijke stress, gespannen spieren, altijd gehaast, hartkloppingen/kramp op borst, buikpijn en darmklachten, hyperventilatie (niet heel hevig, maar mensen valt het op)
• Suicidaal / obsessie met de dood
• Heel neerslachtig, wordt als pessimist/cynisch beschreven door collega's
• Ik overanalyseer alles, heel veel piekeren, met slaapproblemen tot gevolg
• Ik raak om hele kleine dingen EXTREEM gefrustreerd (bijv. stofzuigerkabel rolt niet op, ding krijgt een schop tegen de muur)
• Geen gevoel van trots, wat ik doe is nooit goed genoeg, kan altijd beter
• Ik mis al jaren een doel in mijn leven, voelt allemaal zo zinloos
• Nieuwe relaties leggen of vrienden maken is moeilijk, ik wantrouw mensen snel, geef mensen geen kans omdat ik ze te "simpel" vind, neem geen initiatief iets te doen met mensen die wel dichtbij me staan
• Heb het gevoel dat ik twee persoonlijkheden leid, hoe ik me voel en hoe ik acteer
• Bot, grof en soms ronduit asociaal, terwijl ik dat absoluut niet wil zijn, als ik dan weer eens iemand pijn doe kan ik me daar heel erg rot over voelen.
• Als ik iemand me een vinger geeft (qua vertrouwen, relatie opbouwen) wil ik de arm en deel ik veel te veel in de hoop dat men me kan helpen. Dit heeft natuurlijk als gevolg dat mensen heel erg schrikken

Wat ik anders wil? Wat niet eigenlijk? Ik verafschuw mezelf, mijn problematiek (of is het persoonlijkheid). Ik wil genieten van het leven, ik wil met vertrouwen de toekomst tegemoet zien, ondanks mijn gezondheid, ik wil gezonde relaties kunnen opbouwen en mochten die relaties stuklopen dan wil ik met vertrouwen kunnen zeggen dat dat niet door mijn problemen kwam. Ik wil me zonder druk te maken in een drukke kroeg kunnen staan (nuchter dan, met genoeg drank lukt het wel). Ik wil tegenslagen gezond oplossen, zonder weer maanden terug te vallen. Ik wil dat mensen oprecht kunnen zeggen dat ik sterker ben geworden door mijn verleden. Ik wil zonder schaamte over mijn verleden kunnen praten. Ik wil het gevoel krijgen dat ik waardevol ben, een toevoeging ben voor deze wereld. Ik wil op het station kunnen staan zonder dat ik bij iedere aankomende trein mezelf moet overtuigen dat ervoor springen toch echt geen optie is. Ik wil kunnen ontspannen. Ik wil de vraag "hoe gaat het?" met een oprechte "Goed!" beantwoorden. Ik wil echt trost kunnen zijn op wat ik bereikt heb in het leven. Ik wil het gevoel krijgen dat ik een waardige vader kan zijn. Ik wil iemand kunnen daten zonder mezelf af te vragen wat er mis is met haar om geintresseerd te zijn in mij. Ik wil een keer zonder zorgen in slaap vallen. Ik wil normaal zijn.

Het typische is dat ik in mijn professionele leven zwaar bovengemiddeld functioneer, misschien wel door mijn overanalyseren en ongezond perfectionisme. Stom ben ik ook zeker niet, alleen "achter de schermen" krijg ik niks voor mekaar. Ik ben bang dat de facade uit neerkomt.

quote:
1s.gif Op maandag 15 februari 2016 18:38 schreef Droopie het volgende:

[..]
Hoe staat het met je huidige verslavingen..
Ben je nuchter, demp je met mate of gebruik je overmatig veel.

2,5 jaar stond ik voor die drempel die jij voor je ziet.
Het is pittig om je problemen aan te pakken en de strijd aan te gaan.
Maar ik garandeer je, hoe je nu overkomt is de kans dat je omhoog gaat groter dan dat je instort.
Mits je je problemen aanpakt.

2e lijns lijkt mij realistischer.
Momenteel alweer een tijdje nuchter (al begin ik weer vaker te drinken dan normaal is voor me, moet ik voor waken, maar niets wat een verslaving mag heten). Middelen werken vaak tijdelijk goed om wat meer rust in mijn leven te brengen maar dat effect is altijd na een paar weken weg, waarna ik mezelf weer af laat kicken.

Ik zie de verslavingen niet als de kern van het probleem, ik ben vaak genoeg gestopt met middelen om verschillende redenen en dat gaat altijd soepel. Alleen val ik dan terug op andere "ontsnappingsmiddelen". Eten, niet eten, adrenaline, seks, reizen (wegvluchten), sporten (ongezond veel), automutilatie, uitgaan, kettingroken, rigoureuze veranderingen in mijn leven afdwingen. Het zijn altijd extremen bij mij, ik kan nooit iets op een normale manier oppakken. Het is alles of niets.

Ik denk dat 2e lijns ook wel het beste is, al wil ik niet voor het verkeerde behandeld worden. Ik denk dat de depressies/angsstoornis etc symptomen zijn van een dieperliggende probleem, namelijk mijn fucked up jeugd en onvoldoende begeleiding sinds ik uit de situatie ben (fair enough, die heb ik ook nooit gevraagd en altijd afgeslagen, jong en naief als ik was). Hopelijk kan ik dat de huisarts in twintig minuten uitleggen, heb de beste man nog nooit gesproken dus ben benieuwd hoe hij het oppakt.

Ik hoop dat je gelijk hebt betreft het omhoog gaan. En ik hoop dat ik de stap kan zetten aan therapie te beginnen en het ook af te maken en niet halverwege een smoesje verzin om te stoppen. Er zal niemand zijn die me dwingt ervoor te gaan.

quote:
1s.gif Op maandag 15 februari 2016 18:39 schreef Droopie het volgende:

[..]

Mocht je problemem hebben met middelengebruik en je gaat daarvoor in behandeling krijg je dat geld nog terug ook :p

Tsja, en als ik in mijn jeugdige jaren had gedeeld met de hulpverlening wat er in mijn hoofd omging dan had ik nu een gesponsord appartement en een wajong. Voor sommige mensen zeker noodzakelijk maar dat voelde voor mij als misbruik maken van de situatie, net zoals het nu op middelengebruik gooien om gratis hulp te krijgen (voor het verkeerde waarschijnlijk). Dan maar gedurende de therapie op een houtje bijten betreft geld. Ik ben dan weer te trots om aanspraak te maken op dit soort potjes, ik wil het zelf oplossen zeg maar, niet op overheidsgeld. Onrealistisch en ongezonde gedachte, maar ik haat hulpbehoevend te zijn. Zo zal ik met lichamelijke klachten ook eerst maanden rondlopen voordat ik na een arts ga.

Bedankt voor jullie warme reacties trouwens. Van me af schrijven is fijn en constructieve feedback ontvangen nog meer.
  maandag 15 februari 2016 @ 19:26:08 #148
401892 Helsinki
Avec persévérance.
pi_159943401
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 17:46 schreef DonkereDagen het volgende:
Het wordt eens tijd dat ik me hier ook meld. Na een vechtscheiding van mijn ouders, manipulatieve stiefvader, zeer jong het huis uit en veel problematiek met mijn gezondheid heb ik nooit echt lekker in mijn vel gezeten.

Jarenlang depressief, angstig, teruggetrokken, suicidaal, verslaafd geweest aan van alles en nog wat. Maar wel altijd mezelf te proberen overtuigen dat het wel over ging of dat het wel meeviel. Ik zit al zo lang in de knoop dat ik niet meer beter weet. Bijna twee jaar geleden eens langs geweest bij een praktijk ondersteuner, die al snel op PTSS uitkwam. Raadde EMDR aan, wat ik toen afgeslagen heb voor de kosten (stiekem waarschijnlijk omdat ik gewoon bang was).

Nu zijn er recent weer behoorlijk wat dingen gebeurd die me tot inkeer hebben laten komen. Ik moet aan mijn problemen gaan werken, zo doorleven kan niet. Zelfmoord is al jaren geen optie meer, het is vooral een verlangen.

Deze week dus weer eens langs de huisarts. Ik ben natuurlijk heel bang, weet niet zo goed wat ik moet vertellen en wat mijn vraag moet zijn. Weer langs (een andere) praktijk ondersteuner? Of zal ik meteen voor tweedelijnszorg vragen. En welke insteek moet dat dan hebben? Wat gaat het kosten? Moet ik lang wachten en gaat het überhaupt helpen, misschien ben ik gewoon niet te redden. Moet ik hem vertellen wat ik denk dat ik heb (complete PTSS)? Of moet ik hem zelf tot een conclusie laten komen om zelfdiagnose tegen te gaan. Is het heel onrealistisch om bij voorbaat anti-depressiva af te schrijven?

Ik ben zo moe en klaar met alles. Ik hoop echt dat ik te helpen ben, ik word helemaal gek.
Ik zei dat het niet zo goed met me ging en toen kwamen de vragen en antwoorden vanzelf. Je huisarts weet best hoe hij zo'n gesprek moet voeren dus probeer daar niet al teveel over te piekeren van tevoren. Ik verwacht ook dat je huisarts zelf een inschatting gaat maken van of je eerst langs een PoH moet of dat dit niet voldoende is maar je geeft zelf al eigenlijk aan dat er meer nodig is dus zou ik dit ook zeker aangeven tijdens het gesprek.

Of je lang moet wachten weet ik niet. Volgens mij kun je meestal niet gelijk terecht. Ik zocht in december hulp en heb 4 maart pas mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ondertussen ben ik wel met een MBCT-training gestart zodat ik in ieder geval ''iets'' heb. Ik ben daar zelf niet tevreden over want je gaat meestal toch wel pas hulp zoeken als het eigenlijk al hoog is opgelopen, lijkt mij. Het is niet anders :P.

Ik zie dat er al antwoord is gegeven op de vraag hoeveel het kost. Vaak kun je ook in termijnen betalen, mocht het een enorm bedrag voor je zijn. Vragen om AD zou ik trouwens niet meteen doen maar ik ben niet zo van de medicatie. Liever op andere manieren proberen dan meteen aan de pillen maar dat is persoonlijk. Wel heel goed van je dat je de stap wil zetten! Wanneer heb je een afspraak?

Ik kom hier dus even binnenvallen, lees zo nu en dan mee.
pi_159943568
Complimenten dat je geen verslaving hebt !!!
De klachten die jij omschrijft zijn de ideale voedingsbodem om een verslaving te krijgen en 70% van de patienten in de verslavingszorg hebben jouw klachten.

Kan 2 dingen betekenen, en ik ga er maar vanuit dat het betekent dat je een "vechter" bent en zelf inziet dat dat ook niet de weg is om te bewandelen.

Herken je het gevoel dat je in een groep bent en je toch helemaal alleen kan voelen.

Maar wanneer heb je een afspraak bij de dokter?? Ik zou zeggen ga er vol voor, focus je op het resultaat en uiteindelijk kom je er wel.
Het is wel klote, maar je vind in dit topic meer mensen die hiermee worstelen, succes!!!
Hell To The Liars
pi_159943749
quote:
0s.gif Op maandag 15 februari 2016 19:26 schreef Helsinki het volgende:

[..]

Ik zei dat het niet zo goed met me ging en toen kwamen de vragen en antwoorden vanzelf. Je huisarts weet best hoe hij zo'n gesprek moet voeren dus probeer daar niet al teveel over te piekeren van tevoren. Ik verwacht ook dat je huisarts zelf een inschatting gaat maken van of je eerst langs een PoH moet of dat dit niet voldoende is maar je geeft zelf al eigenlijk aan dat er meer nodig is dus zou ik dit ook zeker aangeven tijdens het gesprek.

Of je lang moet wachten weet ik niet. Volgens mij kun je meestal niet gelijk terecht. Ik zocht in december hulp en heb 4 maart pas mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ondertussen ben ik wel met een MBCT-training gestart zodat ik in ieder geval ''iets'' heb. Ik ben daar zelf niet tevreden over want je gaat meestal toch wel pas hulp zoeken als het eigenlijk al hoog is opgelopen, lijkt mij. Het is niet anders :P.

Ik zie dat er al antwoord is gegeven op de vraag hoeveel het kost. Vaak kun je ook in termijnen betalen, mocht het een enorm bedrag voor je zijn. Vragen om AD zou ik trouwens niet meteen doen maar ik ben niet zo van de medicatie. Liever op andere manieren proberen dan meteen aan de pillen maar dat is persoonlijk. Wel heel goed van je dat je de stap wil zetten! Wanneer heb je een afspraak?

Ik kom hier dus even binnenvallen, lees zo nu en dan mee.
Dat zijn hevige wachttijden zeg. Ik hoop dat ik sneller terecht kan. Misschien is PoH misschien dan weer goed om te overbruggen. De vorige keer kon ik binnen een week terecht.

AD wil ik juist niet. Het voelt als symptoonbestrijding. Ik ken mensen in mijn omgeving die erop zitten en het lijkt vooral te helpen als je de drive mist om iets te ondernemen/aan jezelf te verbeteren. Ik heb die drive, die depressieve periodes zijn een tweede natuur geworden, verlichting daarvoor moet natuurlijk komen. (Dit is overigens extreem kort door de bocht en ik weet dat er genoeg mensen zijn waar dit totaal niet voor geldt. Ik ben gewoon heel koppig op het gebied van medicijnen. Ik weiger voor pijntjes pijnstillers te pakken ook. Mijn moeder is nog altijd verslaafd aan pijnstillers en mijzelf kennende wil ik geen opening vinden om mezelf voor de rest van mijn leven aan de pillen te krijgen net zoals haar.)

Woensdag staat de afspraak....
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')