quote:

Op zaterdag 7 november 2015 15:50 schreef Mariposas het volgende:
Cassandra, wat een rappe bevalling! En die service! Hartstikke leuk en lief bedacht maar ik zou daar ook niet op zitten te wachten!

Mignonne ook een mooie bevalling! Was het nou bij jou zo dat de verloskundigepraktijk geen thuisbevalling bij jou wilde doen? Leuk dat je weer een aantal persoonlijke ervaringen erbij hebt, strippen, AROM en ook vroege persdrang of heb je waarschijnlijk in die tussentijd toch VO bereikt? En au, dat klinkt inderdaad pijnlijk, zo'n hoofdje dat er in zo'n snel tempo er doorheen wordt gejast.

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 16:42 schreef mignonne het volgende:

[..]

Oh nee het was wel VO hoor anders had ik zeker weten ook wel te horen gekregen dat ik nog niet mocht persen gok ik zo

En jep dat klopt van die praktijk.

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 16:53 schreef Krisvc het volgende:

[..]

Wat heb je gedaan, ze gebeld met "Hij is er al, jullie hoeven niet meer te komen hoor!"?

SPOILER

garp natuurlijk hè Er is gewoon netjes gebeld voor overdracht van het kraambed, alle gegevens doorgegeven etc. Vk was behoorlijk op dr pik getrapt en is me dat op vrij hoge poten in het kraambed op dag 1 eventjes komen vertellen Ja doei hè... over 6 weken ben je de eerste om eea te evalueren, nu ga ik even van mn kind genieten.

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 17:00 schreef Estrys het volgende:
Eens een lastige client...

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 17:59 schreef Jore het volgende:
Ik vind het belachelijk, het is toch jouw bevalling? Wat dat betreft is het hier in Groningen op het moment goed geregeld, de ruimdenkende caseloaders schieten als paddestoelen uit de grond en in het UMCG werken ook een aantal zeer relaxte gynaecologen.

Ligt het misschien extra gevoelig omdat je zelf student verloskunde bent en jouw visie dus niet aansluit bij die van hun? Dat ze je een eigenwijze rookie vinden? Ik vind het goed gedaan, en ze moeten lekker hun klep houden of beter nog: blij zijn dat het goed is gegaan (en daarvan leren).

quote:

Op zaterdag 7 november 2015 18:28 schreef Roomsnoes het volgende:
He, begrijp ik nou goed dat de vk op haar pik is getrapt omdat ze jouw bevalling niet mocht doen van jou, omdat zij je naar t ziekenhuis wilde bonjouren???

SPOILER

Bevalling en geboorte van L. – 6 mei 2014

Mijn derde zwangerschap verloopt lichamelijk zonder problemen. Ik voel me best fit, heb geen pijn, slaap echt heerlijk (tot het eind!) en word niet al te zwaar. Geestelijk is een ander verhaal. Tot een week of 20 gaat het goed, daarna merk ik dat de lucht weer betrekt. Tijdens mijn tweede zwangerschap had ik een flinke depressie, deze keer gelukkig niet zo flink. Maar wel een depressie. Helaas.
Tegen het einde van de zwangerschap merk ik dat mijn wereld steeds kleiner wordt. Er past eigenlijk nog maar één iemand in, namelijk ik. En dat is niet handig, met twee kleine kinderen in huis. Ik kan geen lawaai verdragen, het lijkt alsof ik door de stroop loop, ik wéét dat het overgaat maar het benauwt me. Ik wil alleen zijn. En dat kan niet.
Ik bespreek mijn gemoedstoestand met de verloskundige. De vorige keer is er adequaat gehandeld toen ik het echt niet meer trok: ik ben gestript en vlot daarna bevallen. Ze drukt mij op het hart om te bellen als ik het niet meer volhoud.
Als ik 39 weken en 6 dagen zwanger ben zie ik mijzelf in helikopterview veel te hard schreeuwen tegen mijn man. Om niets. Ik weet dat het niet nodig is, maar ik voel me óp. Mijn hoofd wil niet meer, alles is donker, waarom o waarom laat niemand mij met rust. En dan weet ik: het is genoeg. Ik vind het eng, maar ik ga bellen. Misschien kunnen ze me helpen.
De verloskundige komt snel, ik ben net gedoucht. Ik bespreek mijn gevoel met enige schroom (want psychisch, zo onzichtbaar en zo makkelijk te bagatelliseren, vooral ook door mijzelf). Ze biedt aan om te strippen. Ik neem het aanbod aan. Daar gaan we dan, denk ik. Ze stript me flink, het doet pijn en ik heb wat bloedverlies. Mooi zo, zachte heelmeesters...
Het duurt maar even en ik voel de weeën opkomen. Heel licht, maar onmiskenbaar. Kramp met druk op de baarmoedermond. Niet pijnlijk, een beetje kriebelig. Ik word er zelf ook kriebelig van, vrolijk en energiek. Bevallen vind ik geweldig en ik kijk er naar uit. Kramp volgt op kramp, met flinke tussenpozen. Ik ben bang dat het weer ophoudt, maar weet tegelijk dat dit niet gaat gebeuren. Mijn man brengt de kinderen naar zijn moeder, ik buurt nog even bij mijn eigen moeder. Drink een kopje thee, wandel een stukje, voel de druk tot mijn grote plezier toenemen, laat nog een buikfoto maken en probeer er fris en vrolijk bij te kijken (mislukt blijkt later). Als mijn man terug is kijk ik nog een film op Netflix, dat lukt makkelijk. Ondertussen time ik de weeën. Ze zijn nog lang niet sterk genoeg naar mijn zin, ik zucht er een beetje bij voor de vorm maar zonder zuchten gaat het ook prima.
Rond een uur of half vier bel ik de verloskundige maar eens. De weeën komen nu om de vier minuten en nemen toe in intensiteit. Ze belooft langs te komen, niet veel later staat ze voor de deur. Samen met de stagiaire, een huisarts in opleiding. Ik had bedacht dat ik er deze keer geen stagiaire bij wilde hebben maar weigeren voelt ook niet goed. Ze kijken wat weeën aan, die prima op te vangen zijn. Ik probeer wat posities uit maar kan mijn draai nog niet vinden. De verloskundige toucheert: 4 cm. Prima. Ze adviseert om zoveel mogelijk verticaal te blijven zodat de weeën z'n werk kunnen doen op mijn baarmoedermond. Ik ga daarom op de fitnessbal zitten en al mijn kennis van de yoga en hypnobirthing toepassen. Serene rust komt over de kamer en ik hoor mijzelf uitademen en inademen. Ik probeer eens een eindje te lopen. Gek genoeg haalt dat me volledig uit mijn concentratie. Gauw weer terug naar mijn grote ronde vriend, en verder opvangen.
Na een tijdje voelt de druk niet leuk meer. Gevoelsmatig wil ik het wegpersen, hoewel het geen echte persdrang is nog. Ik gok zo'n 7 cm. In mijn achterhoofd zit de oplossing voor dit (geringe) ongemak: vliezen laten breken. De vorige keer kreeg ik daarna een knetterwee en spoelde mijn kind zo'n beetje met het vruchtwater mee naar buiten, maar vond ik de ervaring niet fijn omdat ik zelf te weinig invloed had (de verloskundige gaf me toen weinig keus). Ik had mijzelf dus ook voorgenomen om deze keer de vliezen vanzelf te laten breken.
Maar toch. Ik kan het mijzelf gemakkelijk maken. Waarom niet? Ik overleg eens links en rechts en besluit er voor te gaan. Ik ga liggen op bed en neem mij voor om mij niet schrap te zetten maar te blijven ontspannen. De vliezen breken gemakkelijk. Wat is dat toch elke keer een gek gevoel, dat warme vruchtwater. Het is helder, net als de vorige keren. Zoals ik al verwacht had worden de weeën snel krachtiger maar het irritante drukgevoel is weg. Niet veel later hoor ik mijzelf een soort 'hngggggggggggggggggg'-klank uitstoten. Ah, persdrang! Ik ga op mijn zij liggen, waarna de verloskundige vraagt of ik op mijn zij wil liggen . Kennelijk, ja. Ze wil eigenlijk nog even checken of ik wel volledige ontsluiting heb maar ik besluit dat ik daar geen zin in heb en voel zelf. En ik voel een klein, plakkerig en harig hoofdje . Ik vertel dat en terwijl ik het hoofdje voel zakken en draaien pers ik mijn kind heel gecontroleerd naar buiten. Ik hoor mijzelf persen en zuchten, helemaal vanzelf, en ze komt heel rustig naar buiten gepiept. Daarna draait de verloskundige mij alsnog op mijn rug om te controleren of de navelstreng om de nek zit. Dat is niet zo, er zit wel een handje naast het hoofd. De rest van het lijfje word ook geboren en dan is ze daar, een roze bollig wezentje met een verkreukeld snoetje. Zo lief . Ze lijkt op de oudste maar ook weer niet, 't is echt een beertje met dikke armpjes en dikke beentjes. Ik vertel haar hoe trots ik op ons ben, dat het ons samen gelukt is, dat ik zo blij ben dat ze er is. Wat een feest en wat een heerlijke bevalling weer!

Oja, de uiteindelijke geboortetijd: 18:09 uur. Gewicht 3590, lengte kort.

SPOILER

Na een heerlijke zwangerschap staat er een inleiding gepland op 6 augustus, dan ben ik 41 weken zwanger. Er gebeurt behalve het bekende voorwerk vrij weinig. Mijn moeder zal bij de bevalling zijn en die woont op anderhalf uur rijden hier vandaan. Omdat ik van middelste in minder dan 2 uur bevallen ben is zij wel blij dat er een inleiding is, kan ze er in ieder geval op tijd zijn. Het ziekenhuis zit op 20 minuten rijden hier vandaan. Met de gyn heb ik besproken dat wanneer de bevalling toch vanzelf begint we eerst een verloskundige bellen om te kijken of ik nog verantwoord naar het ziekenhuis kan. Vooraf hebben we de verloskundige gesproken om het allemaal door te nemen en over een eventuele thuisbevalling te overleggen.
Maar de dagen gaan voorbij en er gebeurt helemaal niks. Op 5 augustus brengen we de meiden 's avonds naar opa en oma. Ze weten dat de volgende dag hun zusje geboren wordt en we vinden het allemaal spannend. We maken nog grapjes over dat we ze misschien om 7 uur al bellen dat de baby geboren is, dat je net zult zien dat het toch nog vanzelf begint.
Die avond word ik steeds meer en meer zenuwachtig. Ik zie op tegen een inleiding, bij middelste kwam ik in een weeënstorm van begin tot eind en daardoor was het een hele heftige bevalling.
We gaan redelijk op tijd naar bed zodat we ons uitgerust om 7 uur kunnen melden. Maar zoals elke avond krijg ik weer last van harde buiken zodra ik lig. Ondertussen valt vriend als een blok in slaap en ik erger me kapot. Harde buiken, snurkende vriend en geen slaap voor mij. Dat wordt geen uitgeruste start
Rond 2 uur ga ik uit bed om wat te drinken en beneden even rond te lopen. Daarna nog een keer richting bed, maar slapen lukt niet. Om half 5 besluit ik dan maar te gaan douchen, dan ben ik in ieder geval klaar om te gaan straks. Eenmaal onder de douche komen de harde buiken vaker. Ze doen absoluut geen pijn maar benemen me wel de adem. Ik besluit om nog even lekker te blijven staan. Tegen 5 uur begint het ineens pijn te doen en voor ik het weet sta ik met m'n handen tegen de muur te zuchten. Vriend komt slaperig de badkamer in en vraagt wat ik aan het doen ben. Ik zeg hem dat de bevalling is begonnen en dat als hij nog snel wil douchen hij er maar bij moet komen staan want ik ga hier niet weg.
Vriend neemt een snelle douche en belt direct erna de verloskundige. Deze reageert met een "ik ben hier bezig met een en andere bevalling en aan het persen, ik wel straks terug".
Hoewel mijn weeën heel erg goed te doen zijn voel ik wel dat 'straks' geen optie is.
Vriend belt het ziekenhuis, laat nog snel de hond uit terwijl ik me aankleed en lopend naar de auto bel ik mijn moeder om 5:10 dat we naar het ziekenhuis gaan en dat ze op moet schieten.
Waar ik vooraf heel bang was voor de autorit met weeën valt het me echt heel erg mee, ik word er zelfs een beetje zen van. Ik vertel vriend onderweg nog waar de flitspalen staan (want hij hoort mij ondertussen langzaam overgaan in persstand en rijdt behoorlijk door).
Om 5:30 zijn we bij het ziekenhuis. Ik zeg dat ik wel lopend naar binnen kan maar hij haalt snel een rolstoel en dat is maar goed ook want na de eerste wee op de parkeerplaats ga ik nergens meer naar toe. Tijdens het tochtje naar de afdeling wapper ik met m'n handen als ik een wee heb en vriend moet dan stoppen tot het over is. Ik ben blij dat het donker is want ik voel me echt een debiel zo zuchtend en kreunend in de rolstoel en ik hoop dat niemand ons ziet.
Op de verlosafdeling is het heerlijk rustig. We zijn de enigen en ze waren wel toe aan een verzetje De verlos vraagt of ik moet plassen en ik heb geen idee. Toch maar op de wc terwijl ze bij me blijft. Ja plassen moet ik wel en het haalt meteen het vervelende gevoel op de top van de weeën weg.
Op bed zegt ze dat ze graag wil toucheren omdat ze denkt dat ik er bijna ben. Ik kan het me niet voorstellen want deze bevalling is tot nu toe een eitje qua pijn, maar ja hoor, 9 cm om 5:40.
Ik raak helemaal in een jubelstemming, dit ging makkelijk! Ze zegt dat ze de vliezen kan breken maar dat ze verwacht dat de baby er dan vrijwel direct is. Ze stelt voor om even op adem te komen en ik vind het prima. Ergens hoop ik nog steeds dat mijn moeder dit moment niet gaan missen.
Ik word aangesloten het het CTG apparaat en krijg lekker een koel washandje op m'n hoofd want ik heb het bloedheet.
Ik lig volkomen relaxed te zijn, wel in m'n eigen wereld maar ik krijg alles mee en keuvel over nachtdiensten en onregelmatig werken. De weeën die ik heb zijn niet super pijnlijk en beginnen meer een drukkend gevoel naar onder te worden.
Rond 6 uur vallen de weeën helemaal weg. Op de weeën die af en toe komen mag ik meepersen maar ik voel eigenlijk helemaal niks behalve een constante druk aan de onderkant waar ik niks mee kan. Het persen heeft ook totaal geen zin want ze zakt niet en ik vind het enorm vervelend zo. Om 6:15 begin ik dat gevoel goed zat te worden. Ik vraag of ze de vliezen wil breken omdat ik er klaar mee ben. Jammer voor m'n mams, maar dit hou ik niet vol. Om 6:20 breekt de vk de vliezen waarna ik de baby met en noodgang naar beneden voel zakken. Haar hartslag dipt en klimt niet omhoog. De vk blijft rustig en zegt dat ik bij de volgende wee goed hard moet persen omdat ze er echt uit moet nu, ze heeft een opdonder gehad van het harde zakken. Maar de eerste 3 minuten komt er geen wee, wel constante pijn en heel veel druk dus ik pers toch mee.
Ik herken het brandende gevoel en durf niet verder, bang voor nog meer pijn. Ik heb even geen idee wat ik aan het doen ben, hoe moet ik persen, waar laat ik m'n benen, ik tril als een gek.
Maar dan voel ik haar hoofdje eruit komen, vriend moedigt me aan, er komt een mooie perswee op en ik voel haar eruit glijden, om 6:24 wordt ons derde meisje geboren.
Ik krijg haar op m'n borst en ze kijkt me met grote ogen aan, ze huilt niet maar is overdonderd, net als ik van deze snelle bevalling. Ik ben verwonderd, over hoe ze op haar zussen lijkt, en toch niet. Ze lijkt op mij, ze lijkt op mijn vader, ze ruikt zooo lekker en ze heeft lange vingers en tenen. We kunnen niet ophouden met steeds een nieuw stukje van haar te bekijken.
De navelstreng wordt na het uitkloppen doorgeknipt door B. Net daarvoor appt hij mijn moeder een foto van ons en dat ze rustig aan moet doen. Mijn moeder appt "deventer nu" terug en had Almelo dus nooit gered.
Ze komt binnen net voor ze de controles bij ons meisje gaan doen en zo maakt ze toch nog iets mee van deze bevalling. We spreken haar volledige naam voor het eerst uit en dat doet me heel erg veel. Mijn meisje, vernoemd naar mijn vader die bijna 3 jaar terug overleed. Vernoemd naar mijn broer en geboren op zijn aankomstdag. Wat een toeval, wat mooi
Rond 7 uur bellen we mijn schoonouders en de zussen zijn er om 8 uur. Zo mooi om de eerste kennismaking met hun zusje te zien, zo trots als ze waren

We moeten nog even wachten op de kinderarts ivm een vergroot niersysteem maar morgen daarna lekker naar huis.
Hoewel het allemaal in anderhalf uur gebeurde was het toch mijn meest relaxte bevalling. Bijna geen pijn gehad, geen paniek in de auto. Dezelfde ochtend om 10:15 weer lekker naar huis, met ons hele gezin in de auto. Het voelde bijna alsof we even een pakketje bij Ikea hadden opgehaald ofzo

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 13:56 schreef BlueEyes het volgende:
Ik vind het zo mooi om te lezen hoe jullie je kleintje zo door het geboortekanaal naar beneden voelden glijden.
Dat lijkt me zo bijzonder

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 13:56 schreef BlueEyes het volgende:
Ik vind het zo mooi om te lezen hoe jullie je kleintje zo door het geboortekanaal naar beneden voelden glijden.
Dat lijkt me zo bijzonder

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 16:31 schreef mignonne het volgende:
Hier ook 3 x vlot bevallen.
Bij mijn oudste heb ik ook niks gevoeld van het zakken van het hoofdje enzo hoor. Maar na je eerste is t blijkbaar meer een gevalletje stortkoker

Staan van t hoofd voelde ik ook pas bij de 3e. Eerste twee een knip gehad dus sja, er was weinig te staan. Ik had de ervaring van een staand hoofd best kunnen missen geloof ik...

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 17:36 schreef WupWup het volgende:

[..]

tis ook nooit goed...

SPOILER

Op zondag 14 juni was ik precies 41 weken zwanger, en er Helemaal Klaar Mee. 's Middags had ik controle van vk1 (er komen er drie voor in dit verhaal, dus ze krijgen nummertjes ). Vantevoren was al aangeboden dat ik dan gestript kan worden. Daar had ik lang over getwijfeld, want een dame uit mijn pufclub die al een kindje had vertelde hele horrorverhalen over strippen. Maar ik was zo klaar met zwanger zijn, dat ik er toch voor ging. En de horror viel me mee. Oké, het voelde niet leuk, als heftige menstruatiekrampen, maar het was te doen. Vk1 gaf aan dat ik het in mijn onderbuik kon voelen, maar ik voelde het vooral in mijn rug (net als wanneer ik ongesteld ben). "Oh, dan kan je aanleg hebben om ook rugweeën te krijgen", informeerde ze me. Fijn dan. Iets om naar uit te kijken.

Al snel nadat vk1 vertrokken was, zo rond 1 uur 's middags, kreeg ik inderdaad menstruatie-achtige krampen in mijn rug. Goh, zou het dan al zo snel effect hebben? De krampen waren te doen, dus ik twijfelde lang of dit nou het echte werk was of gewoon een reactie op het strippen. Tegen 7 uur 's avonds werden ze sterker en redelijk gelijkmatig, zo ongeveer iedere 4 minuten. Maar ze waren nog niet heel intens en duurden maar zo'n 30 seconden per kramp. Ik belde vk1 weer, die zei dat ik een warm bad of douche moest nemen - als het echte weeën waren, zouden ze blijven.

Ook gaf ze aan dat haar dienst er bijna op zat en hierna vk2 aan de beurt was - de enige mannelijke vk van mijn praktijk. Eerder had ik aangegeven dat ik een mannelijke vk niet zo'n fijn idee vond, en als dat nog steeds het geval was moesten ze vast een vervanger voor me zoeken. Maar inmiddels had ik een paar controles van hem gehad en wist ik dat het een hele lieve jongen was. Dus laat maar komen.

In bad bleef ik krampen houden. Weeën dus. En rugweeën ook nog. Feest. Ik bleef een tijdje in bad liggen en daarna op de bank met mijn man, J., die een warme kruik tegen mijn onderrug hield wanneer nodig. Tegen middernacht belde ik de vk weer, want ik wilde weleens weten of al dit werk nou al effect had.

Vk2 arriveerde een half uur later en checkte mijn ontsluiting: helaas, pas 2-3 centimeter. Direct na het strippen zat ik op 2 cm, dus dat was niet veel voortgang na een halve dag weeën. We spraken met vk2 af dat, als er niks veranderde, hij over vier uur terug zou komen.

Gedurende die vier uur telde ik zo'n beetje af tot hij weer terug zou komen. Ik nam nog een warm bad, hopende dat ik dan makkelijker met de weeën om kon gaan. Dat was niet echt zo, maar het ontspande me wel genoeg dat ik microdutjes tussen de weeën in kon doen. Nogal nodig, want ik was die dag al sinds 6 uur 's ochtends op en had door de weeën ook mijn gebruikelijke middagdutje gemist. Na het bad klom ik terug op mijn rubberen fitnessbal, waar ik bij elke wee weer heen en weer wiegde en J met de kruik in de aanslag zat. Zo kijken we een middernachtelijke BBC-documentaire over Otis Redding en las ik Jane Austen's Persuasion uit. Ik at een beetje, maar door de weeën werd ik zo misselijk dat het er snel weer uit kwam. Daarna hield ik het bij Dextro Energy en sap.

Niemand had me blijkbaar ooit goed geleerd een wee weg te puffen, dus ik was ondertussen een beetje aan het hyperventileren, waardoor mijn handen en gezicht heel erg tintelden. Dat kaartte ik (telefonisch) wel even aan bij vk2, maar volgens hem was er niks aan de hand en deed ik het goed.

Iets na 4 uur 's nachts stond vk2 weer voor de deur. Helaas schoot het allemaal nog steeds niet echt op: ik zat inmiddels op 3 cm ontsluiting. Hmpf. Hij brak mijn vliezen, hopende dat dat sterkere weeën en meer ontsluiting zou kickstarten, en we spraken opnieuw af elkaar weer over 4 uur te zien.

Ik vond het nu niet echt leuk meer. De weeën werden inderdaad sterker, maar ik was ondertussen ook echt heel erg moe (al rond de 24 uur wakker). We probeerden even samen in bed te gaan liggen, zodat ik tussen de weeën door kon proberen wat te slapen. Dat kon ik op zich wel, maar ik kon liggend op bed de weeën wel veel slechter opvangen, dus dat duurde niet lang.

Even voordat vk2 weer terug zou zijn, zag ik een donkergroene waas in mijn maandverband. Ah, gepoept in het vruchtwater. Ik wilde een thuisbevalling, maar tegen die tijd kon het me niet zoveel meer schelen dat we nu naar het ziekenhuis moesten. Er moest íets gebeuren, dus dan dit maar.

Ik belde het door en vk2 was er al snel weer. Hij checkte mijn ontsluiting nog even, en gaf aan dat we ook zonder vruchtwaterpoeper naar het ziekenhuis waren gegaan. Ik zat pas op 4 cm, dus het schoot allemaal gewoon niet op. Ik vond het prima. Ik bedacht me ook dat ik een ruggenprik wilde, want ik was heel erg toe aan wat rust. Op dit tempo nog eens 6 cm zelf voor elkaar boksen zag ik mezelf echt niet doen, daarvoor had ik te weinig energie over.

Vk2 reed ons naar het ziekenhuis (we hebben zelf geen auto of rijbewijs) en droeg ons over aan vk3, zuster L en co-assistente C. Ik meldde dat ik een ruggenprik wilde, en kreeg te horen dat dat even kon duren omdat de anesthesisten nog bezig waren. Inmiddels was het zo'n 9 uur 's ochtends. Ondertussen werd ik aan allerlei machines gehangen die mij en baby in de gaten hielden. Voor sommige dingen moest ik meerdere keren geprikt worden voordat het lukte - daar heb ik nog een week blauwe plekken aan overgehouden. Vooral het ding in mijn hand vond ik extreem irritant.

Vk3 informeerde me ondertussen ook dat ik compleet verkeerd aan het puffen was en dat ik daarom zo tintelde. Ze deed voor hoe het dan wel moest. Dat hielp gelukkig, maar ik werd er ook een beetje kwaad van - waarom had niemand me dit eerder verteld?!

Ik kreeg de ruggenprik, die binnen een half uur zou moeten werken. Maar dat deed 'ie niet. Ik bleef de weeën pijnlijk voelen, en kreeg er ondertussen onbedwingbare krampen in mijn onderlijf bij. Echt met geen mogelijkheid weg te puffen. Terwijl ik daar lag, kwam co-assistente C even compleet nutteloos zijn. Over mijn hoofd heen ging ze over koetjes en kalfjes met J praten - waar we allebei niet op zaten te wachten. Erger nog was dat ze bij vragen van ons, totaal geen antwoorden had. Eerst kwam er een alarmsignaal op de monitor, wat natuurlijk nogal schrikken was voor ons, maar ze kon ons niet vertellen wat het betekende (later bleek dat de hele kraamafdeling op die monitor stond, dus het ging helemaal niet om ons - maar waarom zij dat dan niet wist?!). Toen ik daarna aangaf dat ik onbedwingbare krampen had en het voelde of ik moest poepen, en vroeg of dat dan persdrang was, zei ze "Oh, dat weet ik niet... Wil je dat ik er iemand bij haal?"

EH, JA. DOE MAAR JA.

Vk3 kwam terug, checkte mijn ontsluiting, en verklaarde dat ik mocht gaan persen. Dat vond ik echt heel dubbel: enerzijds betekende persen dat het einde in zicht was, en dat wilde ik heel graag. Anderzijds had ik me een beetje ingesteld op rust van de ruggenprik, en die kreeg ik nu niet. Niet eerlijk!

In plaats van rust, moest ik nog even keihard aan de bak. Want jezus, wat vond ik persen hard werk. Echt niet leuk. En dan had ik het waarschijnlijk nog relatief makkelijk, want ik voelde niet echt pijn ofzo - ik denk toch nog een effect van de ruggenprik. Maar ik was zo moe, en het kostte zo veel energie. Uit de opmerkingen van vk3 en J begreep ik dat het hoofdje telkens in zicht kwam, maar daar voelde ik niks van. Daardoor vond ik het ook moeilijk de instructies van vk3 om "nog een laatste zetje te geven" etc op te volgen. Ik voelde gewoon niet wat ik deed. Ik voelde alleen maar heel veel druk.

Na zo'n drie kwartier tot een uur kreeg ik een ultimatum van vk3. Ik mocht nog een keer proberen baby er op eigen kracht uit te krijgen, anders zou ze "ruimte maken". Oftewel een knip. Eerlijk gezegd kon me dat niet zoveel meer schelen, ik wilde er gewoon klaar mee zijn. Kom maar op met die knip dan.

En zo gebeurde. Ineens gebeurde alles heel snel. Ik perste, ze knipte, en ineens legden ze een baby op mijn buik en begon J te huilen! Ik vond het een compleet surrealistische ervaring. Ineens was er een mensje bij! En hij was zo groot! Hoe had hij ooit in mij gepast?

Het eerste wat K.jeld deed, was lekker over me heen plassen.

Toen hij eruit kwam, zat de navelstreng maar liefst vijf keer om zijn nek. Iets waar J zo ongeveer een hartaanval van kreeg, en ik ook wel even van schrok (hoewel ik er minder van mee kreeg). Maar gelukkig had ik zo'n excessief lange navelstreng geproduceerd, dat hij er helemaal geen last van had. Vk3 haalde de streng rustig van zijn nek af, en J mocht de streng doorknippen.

Omdat K in het vruchtwater gepoept had, moesten we nog een paar uur blijven voor observatie. Maar alles was prima, en tegen zes uur 's avonds kwamen mijn ouders om ons als gezinnetje naar huis te brengen.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 16:06 schreef Mariposas het volgende:

Ik ben er 1,5 uur mee bezig geweest, en ik voelde er niets van. Ik heb zelfs het hoofdje niet voelen staan. Echt vaginaal doof ofzo, terwijl ik geen pijnbestrijding heb gehad. Was ook overtuigd dat ze tegen mij logen dat er wat gebeurde om me gemotiveerd te houden.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 12:20 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Helemaal herkenbaar, ook 1,5 uur, moed aan het verliezen en ongeloof over dat er wel iets gebeurd. En toen de vk mij wilde overtuigen en zei: voel maar, je kunt het hoofdje voelen! durfde ik niet. Ik was echt ook een beetje in ontkenning, want ik vond het doodeng. Van de pijn van staand hoofdje herinner ik me ook niets meer. Ik dacht volgens mij alleen maar zoiets als: "Help ik ben mijn kind eruit aan het persen, als dit maar lukt en als ik maar niet compleet uitscheur, shit daar komt weer een perswee, ik wil niet meer". .

Zo Luna, dat van die navelstreng is best eng. Maar gelukkig geen last ervan. Persen terwijl je een ruggeprik hebt gehad, lijkt me erg moeilijk!! Denk juist niet dat het 'relatief makkelijk' is, want volgens mij is het juist belangrijk dat je wel goed voelt en op een perswee kunt reageren. Hoe dan ook, eind goed al goed. . .

quote:

Op woensdag 11 november 2015 21:47 schreef silliegirl het volgende:
Grappig dat het zo verschilt; ik vond persen het makkelijkste van bevallen. Ik kon eindelijk mee in wat mijn lichaam wilde; persen! Dat was beter te doen dan weeen wegpuffen. De pijn van het staande hoofdje etc vond ik rot, maar ik kon het goed wegzuchten..

SPOILER

8 augustus 2015

Ik ben 40 weken en 1 dag zwanger. Ik vind mijn zwangerschap erg zwaar en met name de laatste 5 weken trek ik moeilijk. Ik ben er mentaal ook erg klaar mee omdat ik niet verwacht had de 40 weken te halen. Een specialist in de bindweefselaandoening die ik heb (EDS) heeft me namelijk gezegd dat ik de baby vanaf 35 weken zou kunnen verwachten. En jawel, in week 35 zijn we inderdaad al een keer naar het ziekenhuis vertrokken maar ondanks dat er op de CT gerommel te zien is, is er nog geen ontsluiting. Al die weken rommelt het verder. Mijn buik is gigantisch (achteraf blijkt dat dit komt door een zee aan vruchtwater en een monsterplacenta) en ik voel me erg ellendig. Alles doet zeer, alles is opgezwollen en jeukerig en ik slaap amper. Ik douche zo’n 6 keer per etmaal, het is het enige wat nog enige afleiding brengt.

Al met al word ik nog liever aangereden dan dat ik nog langer zwanger blijf maar ik wil niet ingeleid worden tenzij het niet verantwoord meer is om langer door te lopen. Ik wil graag dat mijn baby pas komt als hij of zij daar klaar voor is, dat vind ik erg belangrijk en ik ben er achteraf gezien trots op dat me dat in ieder geval gelukt is.

9 augustus 2015

Ik lig wat met mijn telefoon te spelen in bed als om 06:30 de weeën beginnen. Ik kan wel juichen! Ze zijn meteen al redelijk pijnlijk en er zit niet heel veel tijd tussen. Ik probeer het te negeren en in dat kader nog niet te gaan timen. Timen is trouwens sowieso lastig want mijn telefoon heeft het vrijwel gelijktijdig met het beginnen van de weeën begeven, dus ik kan niet bij mijn speciaal daarvoor geïnstalleerde weeën-timer app.

Mijn man laat ik nog even slapen. Na een kwartier trek ik in bed liggen al niet meer en ik ga naar de wc. Daar verlies ik mijn slijmprop. Ik stap onder de douche, dat voelt wel oke. Na het douchen besluit ik mijn man wakker te maken, het is dan 07:30. We blijven nog even in bed liggen, mijn man moet nog even wakker worden. Hij timet de weeën; ze zitten 5 minuten uit elkaar.

Ik wil nog even thuis blijven want ik trek het nog goed. Ik loop een beetje rond, post op Fok! dat het begonnen is en ga nog een keer onder de douche. Om 10:15 besluit ik dat als we nog langer wachten het autoritje erg vervelend gaat worden. De weeën komen nu om de 3 a 4 minuten. We vertrekken en om 10:51 uur arriveren we in het ziekenhuis. Ik word getoucheerd rond 11:30 en blijk al op 6 centimeter te zitten. Dat valt me mee zeg! Eitje dit. Ik puf pochend tegen de gynaecoloog en de vpk dat ik had verwacht dat het meer pijn zou doen. Er wordt een waaknaald gezet en ik moet er even een beetje om zeuren maar dan krijg ik een draagbare CTG zodat ik niet op bed hoef te blijven liggen.

In mijn geboorteplan staat dat we zoveel mogelijk met rust gelaten willen worden en gelukkig gebeurt dat, we zijn met zijn tweeën. Mijn man zet het meegebrachte radiootje aan, ik waggel de kamer rond, ga nog even onder de douche. Bij elke wee sta ik stil. Er is een bepaalde plek in de kamer bij het aanrecht naast de douche waar ik me goed schrap kan zetten. De weeën worden heviger en ik voel ze vooral in mijn rug en in mijn stuitje. Het doet nog steeds niet zoveel pijn als ik had verwacht maar ik vind het wel erg vermoeiend. Ze komen nu om de 3 minuten. Ik besluit op bed te gaan liggen, ik heb niet genoeg energie meer om te blijven staan. Misschien komt het door het slechte slapen van de afgelopen maanden maar ik ben nu al gesloopt en mijn spieren trillen.

Tussen de weeën door kom ik overeind om naar de wc te gaan. Op de wc krijg ik persdrang en ik kan het niet helpen, ik pers een beetje mee. Mijn vliezen breken en ik roep ‘waterval!’ terwijl ik mijn man lachend ‘what the fuck!’ hoor roepen vanuit de kamer. Kennelijk was het best een herkenbaar geluid. Het is 13:05 uur.

Ik ga weer op bed liggen, mijn man heeft op de knop gedrukt en er komen mensen binnen. Ik word getoucheerd, ik heb nu 7 centimeter. De gynaecoloog wrummelt wat bij mij van binnen en er komt opnieuw een hele golf vruchtwater. Mensen snellen toe met een handdoek maar dat heeft weinig zin, alles is doorweekt. Er zit meconium in het vruchtwater maar daar wordt weinig heisa van gemaakt.

Ik moet even opstaan, het bed moet worden verschoond. Dat gaat in een razend tempo en ik kan al snel weer gaan liggen. Ik heb persweeën (al sinds mijn water brak) maar ik mag er niet in meegaan dus ik kreun en grom bij het aanzwellen van de weeën en maak diepe oerkreten als ze op hun hoogtepunt zijn. Bij elke wee doet mijn rug zo vreselijk veel zeer, mijn man doet zijn best om op mijn instructies zo hard mogelijk in mijn rug te duwen maar het doet niet veel. Mijn stuitje voelt alsof het uiteen getrokken wordt. Toch vind ik de energie dit het allemaal kost veel moeilijker om mee om te gaan dan de pijn.

Ik kan inmiddels niet veel meer uitbrengen dan diep gegrom tijdens elke perswee. Dus als ik misselijk wordt roep ik ‘BAKJE!’ en mijn man gaat meteen op zoek. Hij vindt er eentje, houdt het onder mijn neus en ik spuug het vol. Overvol, en de trage verpleegster schiet maar niet op met dat tweede bakje. Door een onhandige manoeuvre van mijn man (ik geef hem maar de schuld hoor ) belandt de inhoud van het overvolle bakje in mijn nek. Great. Ik kan er niks van zeggen, de weeën zijn te heftig, dus ik besluit om dan maar gewoon boos te kijken. Eenmaal klaar met kotsen gooi ik mezelf op mijn andere zij om maar niet in de kots te hoeven liggen. Bah. Ik roep ‘PIJNSTILLER’ en wijs in de richting van mijn bevalplan. Daar staat in dat het enige wat ik mag hebben Remifentanil is. De verpleegkundige gaat het regelen.

Ik weet mezelf met behulp van mijn man overeind te hijsen, ik wil perse douchen, ik voel me zo vies! Met veel moeite bereik ik de douche, waar ik me snel helemaal afspoel terwijl mijn man een oogje in het zeil houdt vanuit de deuropening. Na het douchen lukt het me met behulp van mijn man weer in bed te geraken. Daar puffen we nog een tijd door. Ik kan het niet helpen, ik schreeuw, grom en hijg tijdens elke wee. Ik begin uitgeput te raken en het kost zo gruwelijk veel energie om niet mee te persen. Maar ik mag nog steeds niet. Het lukt me echter niet om alles tegen te houden, elke wee pers ik op het einde mee. Na wat voelt als een hele tijd vraag ik ‘pijnstiller?’ Die blijkt nog niet geregeld te zijn, mijn eerste verzoek is genegeerd. Waarom weten we niet, mogelijk omdat de verpleegster dacht dat het te snel zou gaan. In mijn dossier staat wel dat ik erom gevraag heb en later dat ik ‘toch wel echt’ pijnstilling wil. Ik ben boos maar kan dat niet uiten, anders dan ‘PIJSTILLING!’ te roepen en ‘NU!’.

Een uur na mijn eerste vraag om pijnstilling krijg ik het pompje met Remifentanil in mijn handen gedrukt. Helaas helpt het geen fuck. De gynaecoloog vraagt of ik de pijnstilling vroeg vanwege de pijn in mijn rug, het is haar opgevallen dat mijn man zo ongeveer blauwe vuisten krijgt van de druk die hij daar moet uitoefenen. Ik knik en ze zegt dat het daar weinig tegen zal helpen. Shit. Ik druk nog af en toe op de knop maar meer voor het idee. Meestal vergeet ik het.

De persweeën worden nog heviger, dat had ik niet mogelijk geacht. Er zit nu nog maar 1 minuut tussen elke wee. De gyn zit met haar hand in mijn doos, ze probeert ‘het laatste randje weg te masseren’. Het doet zeer, ze doet het best lang, een kwartier ofzo? Bij elke wee. Dat klote laatste randje wat maar niet mee wilde werken. Tijdens elke perswee heb ik volledige ontsluiting maar tussen de weeën door blijft dat ellendige randje staan. Uiteindelijk zegt de gyn dat ik mee mag gaan persen. Dat is even schakelen, ik begrijp even niet wat ik moet doen. Als het kwartje eenmaal valt ga ik er echter helemaal voor. Ik trek mijn benen op en ik pers tot mijn lippen (die in mijn gezicht… ) blauw aanlopen, hoor ik later van mijn man. Ik pers met alles wat ik in me heb maar ik heb het idee dat er niets gebeurd. Ik voel mijn baby schoppen en dat voel ik op precies dezelfde hoogte als waar ik het al weken voel, bovenin mijn buik. De gynaecoloog overlegt met de verloskundige, ze staan nu beiden aan mijn bed. Het is duidelijk dat mijn baby niet in wil dalen. Ik ben inmiddels een half uur aan het persen. Er is ook een kathether aangelegd om mijn blaas te legen, maar die was al leeg, het maakt dus geen verschil.

De gynaecoloog zegt dat ze ziet dat ik uitgeput raak en ik knik. ‘We proberen het nog even, maar als we niet verder komen dan wordt het toch een keizersnede’. Het kan me weinig meer schelen, ik voel me opgelucht als ze het zegt. Ik zit er volkomen doorheen. Bij de volgende perswee word ik extra aangemoedigd, ‘KOMOPKOMOPKOMOPKOMOP’ wordt er geroepen. Ik pers nog steeds hard, maar geef niet meer de volle 100 procent. Niet vanwege de uitputting, maar omdat ik voel dat het niet gaat lukken. Ik denk dat daar een reden voor is en ik wil het niet forceren, bang dat de baby iets zal overkomen. Dat gevoel is heel sterk. Ik kan het alleen niet overbrengen, ik kan niets meer uitbrengen behalve het schreeuwen wat ik doe tijdens elke perswee. Het laatste wat de verloskundige probeert terwijl de gyn haar hand zo charmant in mijn doos heeft is fundusexpressie. Ze hangt met haar volle gewicht op mijn buik. Het helpt geen drol. De knoop wordt doorgehakt, keizersnede. Die zal vanwege mijn spina bifida occulta onder volledige narcose plaatsvinden en mijn man mag daar niet bijzijn.

Vanaf dat moment wordt het vervelend. De Remifentanil wordt afgekoppeld en vervangen voor een gewone zoutoplossing. Ik heb het idee dat alles heel traag gaat en voel me genegeerd. Er zijn mensen om me heen met van alles bezig behalve met mij. Ik kijk mijn man smekend aan. Hij vraagt of er niet iets voor me gedaan kon worden en krijgt te horen dat het goedkomt maar ze zijn te druk met van alles en nog wat dus het is meer een antwoord om het antwoorden. Er gebeurt namelijk niks om het voor mij dragelijker te maken. Geen geruststelling, geen vriendelijke woorden. Ik lig daar maar te snikken, te grommen, te hijgen en te schreeuwen, tijdens elke perswee komt mijn hele lichaam omhoog van het bed en moet ik meepersen, ik kan niet anders, ondanks dat het niks doet, dat het zinloos is. Er is een hoop gehannes om me heen en met me, wat zijn ze aan het doen, waarom duurt het zo lang? Ik voel me vreselijk hulpeloos en heb geen enkele controle meer over mijn lichaam. Ik ben me bewust van alles wat ik hoor maar ik zie alleen wat er in mijn blikveld gebeurd vanaf waar ik lig. De weeën slokken al mijn energie op, tussendoor lukt het me niet eens mijn hoofd te draaien. Er zit amper een minuut tussen de weeën, net genoeg om te voelen hoe de volgende alweer aanzwelt en niet te weten hoe ik die moet overleven.

Ik word weggereden, mijn man volgt en zegt later dat hij mijn hand heeft vastgehouden. Ik heb het niet gemerkt, voor mij bestaat mijn wereld alleen nog maar uit weeën. We leggen best een eind af, ook door het openbare gedeelte van het ziekenhuis en ik ben me ervan bewust dat ik de aandacht zal trekken met mijn geschreeuw maar ik kan er niks tegen doen. Gang in, klapdeur, nog een gang, lift in, lift uit… het duurt zo vreselijk lang allemaal. Eenmaal in de operatiekamer wordt er nog meer aan me gewriemeld, ik word omgekleed en tussen de weeën door op de operatietafel gelegd. Ik verlang heel erg naar de narcose, waar blijft verdomme die narcose?! Ik kan niet meer! Als me eindelijk het kapje op mijn neus gedrukt word haal ik diep adem, wanhopig. Ik hoop zo dat ik snel knock-out ben, dat ik hiervan kan ontsnappen. Het valt me tegen, het voelt als een eeuwigheid tot ik het bewustzijn verlies. Maar dan eindelijk… eindelijk kan ik het loslaten.

Tussen de beslissing tot een keizersnede en het moment dat ik op de operatietafel ligt heeft een uur gezeten. Ik heb 5 uur lang persweeën gehad.

Het is 18.01 als mijn dochter wordt geboren, 3950 gram en 51 centimeter lang. Mijn man is daar helaas niet bij, hij mocht niet mee de operatiekamer in. Wel mocht hij het zien door een raampje in de deur. Ze heeft een Apgar score van 5, is aangedaan door de narcose. Gelukkig duurt het niet lang of ze komt bij met behulp van wat medicatie. Mijn man mag haar even zien maar moet dan weer naar de verloskamer om daar te wachten tot ze haar komen brengen. Het duurt maar een minuut of 10 maar hij vertelt dat het zulke lange, lange minuten waren. Hij krijgt haar op zijn buik gelegd, lekker huid op huid. Ik ben heel blij dat hij dit van me kon overnemen.

Ik kom bij uit de narcose en er wordt aan me gevraagd hoe ze heet. ‘Is het een meisje?’ vraag ik. Ik zeg dat ik moet overleggen met mijn man, we hebben nog niet beslist hoe onze baby zou gaan heten. Ik word naar de verloskamer teruggereden en daar maak ik kennis met onze dochter. Ik kan me dit achteraf niet meer herinneren helaas (zo stom dat ik dat moment nog wel weet dat me gevraagd werd hoe ze heette maar dus niet het moment waarop ik haar voor het eerst zag).

Wat ik wel weet is dat ze fantastisch is, dat besef dringt steeds meer door in de dagen die volgen. Kijk nou! Dat heb ik gemaakt, dat hebben wij gemaakt! Ik kan niet stoppen met naar haar kijken, ik pak haar oh zo voorzichtig vast, knuffel haar, kus haar. Die kleine wimpertjes, handjes, haartjes. Tranen van liefde. Telkens weer, thuis ook. Knuffelen, kijken, kussen, huilen om het geluk dat we hebben. Zo’n schitterende cadeau, ons fantastische perfecte kleine meisje.

Onze Wolk van een baby.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 14:45 schreef Mariposas het volgende:
Wow, wat een heftige bevalling LuDann! Ik krijg het er benauwd van, dat persfase-gedeelte. Wel herkenbaar, de ontsluitingsweeën vond ik niet heel pijnlijk maar het koste me wel veel energie.
Goed dat je het hebt opgeschreven, met je man hebt besproken en je dossier hebt opgevraagd.
Was er een reden voor dat ze niet indaalde? Zat ze nog op H-1 toen je mocht gaan persen?

quote:

Op donderdag 3 december 2015 14:50 schreef SaskiaR het volgende:
Jeetje, jij of je kind zal maar echt een nood verkeren... ik dacht dat een spoedkeizersnee wel sneller ging.
En totaal logisch dat je een geplande kz wil, dit wil je echt niet nog eens!

quote:

Op donderdag 3 december 2015 14:50 schreef SaskiaR het volgende:
Jeetje, jij of je kind zal maar echt een nood verkeren... ik dacht dat een spoedkeizersnee wel sneller ging.
En totaal logisch dat je een geplande kz wil, dit wil je echt niet nog eens!

quote:

Op donderdag 3 december 2015 19:51 schreef sprotje het volgende:
Wat een heftig verhaal Ludann. Wel bijzonder om het verhaal te lezen van iemand die ook EDS heeft! Ik ken eigenlijk niemand die ook EDS heeft (behalve mn moeder). Dus met extra interesse gelezen.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 14:59 schreef LuDann het volgende:

[..]

Nou, dat had ik dus ook gedacht. 'Spoed' vind ik wel redelijk dringend klinken, ik wist helemaal niet dat het gewoon dan nog een uur duurt voordat je op die tafel ligt. En dat er dan niks voor je gedaan kan worden in de tussentijd.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 20:36 schreef kwakz0r het volgende:

[..]


Wat is dat H1?

quote:

Op donderdag 3 december 2015 20:39 schreef sprotje het volgende:
Ik heb ook EDS, moet mede daarom ook in t ziekenhuis bevallen. Ik heb al 2 dochters, die bevallingen zijn goed verlopen. Al had ik bij beide zwangerschappen erg last van mn banden en bekken. Inmiddels ben ik zwanger van de 3e. Bij de eerste ben ik uitgebreid gecheckt (oogarts/cardioloog/specialist EDS) wel opvallend puntje bij mij willen ze juist een keizersnede vermijden ivm EDS. Wat ik wel merkte bij de bevallingen is dat ik een stuk spierkracht mis, zeker bij de eerste en het ontzettend lange persen. De 2e ging gelukkig een stuk vlotter.

quote:

Op donderdag 3 december 2015 22:07 schreef Malteser het volgende:
LuDann, wat een heftige bevalling! En zo jammer dat je het stukje van de ontmoeting met je dochter 'kwijt' bent. Ik hoop voor jou dat een eventuele tweede bevalling fijner zal verlopen.
Ik heb zoals je weet een geplande ks gehad en kijk daar goed op terug. Dat gun ik jou ook een volgende keer!

quote:

Op donderdag 3 december 2015 20:08 schreef LuDann het volgende:

[..]

Er is volgens mij niks anders gegaan dan anders vanwege de EDS tijdens mijn bevalling. Alleen bij het persen enzo een beetje uitkijken met mijn heupen, dat niet iemand mijn been een slinger gaf ofzo. En de KS zou laagdrempelig zijn, maar daar heb ik weinig van gemerkt.

De EDS is wel een extra overweging qua geplande KS een volgende keer. Het litteken geneest vrij traag en ik vind het idee dat dat kan uitscheuren bij een natuurlijke bevalling erg eng. Vooral omdat er geen adequate pijnstilling mogelijk is.

Jij hebt ook EDS begrijp ik? Of alleen je moeder? En heb je al kindjes?

quote:

Op donderdag 3 december 2015 21:02 schreef LuDann het volgende:


[..]

Feli met je derde zwangerschap!

Ja, last van mijn banden en bekken heb ik ook, nu nog steeds. Heb jij daar ook zo lang na de bevalling nog last van gehad? Vooral als ik opsta uit bed/van de bank/uit een stoel dan loop ik echt 20 passen even flink mank. Voel gewoon dat de zwangerschap en keizersnede echt best een aanslag zijn geweest op mijn lichaam waar ik nog lang niet van hersteld ben.

Ben ook de hele medische molen doorgegaan tijdens mijn zwangerschap, alleen de oogarts heb ik niet gezien. Er werd bij mij juist getwijfeld aan het al dan niet doen van een keizersnede, want bij een natuurlijke bevalling was het risico dat ik 'volledig zou uitscheuren' volgens de specialist.
.

quote:

Op vrijdag 4 december 2015 10:00 schreef coccinelle het volgende:

[..]

Hier mocht ik alleen mijn benen optillen. Kon ik zelf bepalen hoe of wat

Maar wat heftig van je persdrang! Wel herkenbaar, maar dan 'maar' 1.5 uur. Het voelde alleen als 1.5 week, minstens.

quote:

Op vrijdag 4 december 2015 11:17 schreef sprotje het volgende:

[..]

Dankjewel! Ja dat herken ik helemaal, tja alles is zo uitgerekt, en de spieren hebben zoveel moeten leveren. Dat hersteld niet heel snel. AH ja bij de eerste ben ik ingescheurd, geen totaal ruptuur gelukkig, ik weet nog dat ik het gewoon voelde knappen. Helaas zijn de hechtingen niet goed geheeld,t voordeel daarvan was dat ik bij de 2e genoeg ruimte had

SPOILER

Sorry alvast, beetje lang verhaal voor maar een paar uurtjes bevalling

Ik bleef maar beetjes water verliezen de dagen nadat ik bij de gyn ben geweest voor een vruchtwatertest. Die test kwam negatief uit, maar was achteraf toch positief nadat ik op de 28ste eindelijk iets in een potje kon krijgen. Vaginaal was de test weer negatief maar in het potje kleurde het wattenstaafje direct zwart, dus hup naar het ziekenhuis weer (36.2 weken) voor een opname en daar de bevalling afwachten. "Nou, we hebben met nieuwjaar in ieder geval mooi uitzicht van vier hoog!" want ik verwachtte ergens niet helemaal dat hij nog vanzelf zou komen na al die maanden gerommel zonder dat er iets gebeurde.

Ik lag op de zaal dus mijn vriend mocht niet blijven slapen. In de avond vlak voor hij weg moest had ik nog aan de ctg gelegen omdat ik weer rommelde, maar het was onregelmatig as usual en bijna alle verloskamers waren bezet dus ze hebben me losgekoppeld en moest op de zaal blijven. Wel werd het nummer van mijn vriend genoteerd. Hij is nog even met me mee de badkamer in gegaan zodat ik nog wat gezelschap had bij het douchen terwijl het gerommel toch wel wat gevoelig begon te worden.

Ik ben daarna gewoon gaan slapen (heb eigenlijk bijna alleen maar geslapen in de dagen vooraf omdat mijn lichaam zich gesloopt voelde) en werd om 02:15 weer wakker met gerommel. Heb gedrukt en zei dat ik lichte weeen had, maar kreeg een kruik en moest maar weer gaan pitten (ik dacht toen ergens van 'is goed joh, ik zie je zo wel weer'). Voelde me niet serieus genomen maar liet het erbij want er lag nog een dame op de zaal en wilde haar niet wakker maken. De kruik gaf wel verlichting en het zwakte weer af dus ik viel weer in slaap, tot iets meer dan een uur later. Merkte nu wel dat het iets meer pijn deed dan normaal, poepgevoel, menstruatiekrampen en steken vanuit mijn flanken naar beneden. Dat had ik sowieso al de meeste keren dat het rommelde in de weken vooraf maar er gebeurde nooit iets, deze keer was het wat pijnlijker. Ik bleef een paar minuten liggen trekken aan de zijkant van het bed en keek op de klok, om de paar minuten. Ik dacht ik wacht het gewoon af... Stom eigenlijk, maar ik was onzeker geworden door een verloskundige van de vorige opname, waarbij ik hetzelfde had (maar licht) maar ze het steeds afscheepte en tegen me praatte alsof ik een klein kind was. De volgende keer sta ik direct op mijn strepen want dan kan ik nog pijnstilling krijgen.

Een paar minuten later hoor ik twee keer PANG en voel ik de hele boel leegstromen, wat een smerig gevoel, hele golven. Ik druk op de bel en zoek mijn telefoon om mijn vriend te bellen. Dezelfde verpleegster komt aansnellen en snauwt me af omdat ik mijn telefoon in mijn handen heb. Leuk dat jij elke werkdag een bevalling meemaakt, maar ik ga toch echt mijn vriend nu op de hoogte brengen. Ik laat hem overgaan en app daarna 'Kom, het is begonnen.'

Ik kom uit bed en er komt direct een dijk van een wee aan. Kan amper op mijn benen staan en wil zo snel mogelijk naar de verloskamer, op mijn blote voeten. Begint dat mens te zeiken "Waarom trek je je sloffen niet aan?! Doe je sloffen aan." Ik snauw haar af want lekker belangrijk.

Op de verloskamer ga ik snel plassen want ik voel dat het allemaal heel snel gaat ineens. Water gutst alle kanten op en de weeen zetten echt na elkaar op, heb ook bijna direct al persdrang dus wil zo snel mogelijk in dat bed liggen. Twaalf minuten nadat ik mijn vriend heb geappt komt hij binnen lopen. Ik lig in bed te creperen, heb echt direct weeen van twee minuten lang (en als ik me nu bedenk dat ik twee minuten moet wachten op iets in de magnetron besef ik me hoe gigantisch lang dat eigenlijk is). Dat irritante mens probeert me te begeleiden tijdens de weeen maar ik vind haar manier van puffen totaal niet functioneel voelen. Ze is echt heel opdringerig in hoe ik moet puffen dus nog een snauw, ik snauw echt weinig op mensen maar ze was bloedirritant op dat moment. Ik weet wel dat je van grote happen lucht kunt gaan hyperventileren, maar het voelde gewoon beter dan dat gare pf pf pf pf pfffffff gedoe met 1 ademhaling. Ik lag hele happen lucht van binnen naar buiten te werken en dat luchtte veel beter op. Ze kon even de t**us krijgen op dat moment.

De gynaecoloog die tussendoor kwam liet mij gelukkig wel mijn eigen ding doen. Ik heb een paar keer naar de ctg gekeken en die stond bijna non stop boven de 100 dus besloot dat die uit mijn zicht moest want die golven maakten me eng. Had bij iedere wee ook persdrang, na een tijdje werd er pas gevoeld wat er allemaal was gebeurd en hebben ze een ding in mijn baby zijn hoofd gedraaid om de hartslag op die manier in de gaten te houden. Wat doe je ongevraagd met mn kind, overleg dat eerst even met me? Besef me nu tijdens het typen pas dat ik best wel heb liggen snauwen tegen ze...

Maargoed, ik heb vanaf een half uur weeen om pijnstilling liggen smeken, maar die kreeg ik niet omdat het te snel ging. Wee na wee, twee en halve minuut wee, meteen er nog een wee achteraan terwijl de volgende niet eens weg was, en dan nog geen minuut wat 'pauze' moest zijn. Ik ging helemaal kapot maar op een of andere manier dacht ik in die pauze steeds van 'Oke, dit kan ik handelen, dit kan ik wel hebben, dit gaat wel, nee, toch niet. Wattefuck. BEEEEEEEPPPP' Zei ook steeds 'Oke, doei.' en dan dook ik er in. Ik voelde me echt hysterisch en had het idee dat heel de afdeling me kon horen (heb zelf tijdens de opnames ook aardig wat bevallingen mogen meeluisteren) hijgen en puffen en schreeuwen en grommen en ik voelde me echt een ontzettende aansteller.

Had overigens niet echt een tijdsbesef zelf. Op een gegeven moment kon ik hem echt echt echt niet meer binnenhouden, maar mocht niet persen zonder de gyn. Die kwam na een wee of zes pas weer want er was nog een bevalling bezig en die persoon kreeg wel een infuus "Dit is niet eerlijk zij krijgt wel." "Ik vind jullie gemeen, sorry dat ik het zeg." Goed, ze voelde en ik was helemaal open maar het hoofdje stond nog niet helemaal dus moest op mijn rechterzij gaan liggen. Dat was normaal gesproken al echt horror, laat staan nu. Met pijn en moeite weet ik me tijdens een pauze om te gooien (of nou ja, werd meer gerold door mijn vriend) en voel de baby echt de andere kant op vallen wat de wee twee keer zo erg maakte. De gyn ging weer weg en ik moest even zo blijven liggen, duurde alleen gigantisch lang en ik moest zo nodig persen maar mocht niets. Heb bijna vanaf het begin persweeen weg liggen puffen. Uiteindelijk, EINDELIJK (oke ik stel me aan want het waren maar twee en half uur dat ik echt actieve weeen had, maar wel non stop gigantisch lange en sterke dus was er wel klaar mee) mocht ik op mijn rug. Moest toen nog een paar weeen half tegenhouden en half drukken en mocht daarna eindelijk meepersen. Ennnnnn toen werden de weeen een stuk korter en veel dragelijker, halleluja, dit was een eitje ineens kon wel fluiten. Keihard liggen persen, bij wee vier ofzo gingen mijn darmen aan de haal en moest ik half lachen en verontschuldigen, ze zijn wel wat gewend natuurlijk maar het blijft ongemakkelijk ook al boeide het me eigenlijk geen fuck, waren gelukkig vrouwen en niet die leuke mannelijke gyn.

Na ja, een poep en een scheet later begon het ineens te branden als een malle en voelde ik zijn hoofd in mijn vagijn zitten. Daar mocht ik niet meer persen, alleen puffen. Nadat zijn hoofd eruit was, had ik een nanoseconde een opluchting, maar toen voelde ik letterlijk hele schouders, armen en benen in me zitten. Godskolere. Die heb ik er meteen achteraan gedrukt en toen was het allemaal over en vergeten. De placenta flubberde er binnen een kwartier ook achteraan in twee keer drukken. Die was klein gelukkig en voelde meer vies dan pijnlijk.

Om 06:15 is J.oa geboren en nu ligt hij heerlijk op mijn borst te slapen.

SPOILER

Vrijdag 24 april
Ik had een controle bij de vk. Peanut was niet heel bewegelijk die ochtend dus moest maar ff langs het ziekenhuis voor een ctg. Alles was prima, geen weeen te zien op de monitor. Baby nog niet ingedaald. Ik kwam 's avonds thuis en toen kreeg ik wat harde buiken. Die waren best gemeen dus ben uit bed gegaan en gaan douchen. Ze werden heel snel pijnlijk maar nog niet regelmatig. Ziekenhuis gebeld, we hoeften nog niet langs te komen. Dus heb wel de hele nacht wakker gelegen

Zaterdag 25 april
Weeen vielen weg dus de hele dag op een matje op de bank gezeten met een bak ijs tot rond 16 uur de weeen ineens knetterhard kwamen opzetten. Dit volgehouden tot ze om de 3 minuten kwamen. We hebben de auto ingeladen en naar het ziekenhuis gereden. Ik was nog redelijk vrolijk, getoucheerd en 2cm Ik werd gestript en had de keuze om op de zaal te blijven of thuis nog ff lekker doorbikkelen. Voor het laatste gekozen. Hier hadden ze me in eerste instantie moeten houden. Ik zag er wel happy uit maar ik bleek toen al goed ziek te zijn.

Zondag 26 april
De rest van de avond/nacht echt verschrikkelijke pijn gehad. Ik kon niet eten, drinken en ik bleef gal spugen. Rug en beenweeen waar je van in een hoekje gaat liggen joelen. Met de volgende ochtendgloren heeft vriend me naar het ziekenhuis gesleept. Nog steeds 2cm. Toen besloot ik te blijven want het schoot niet op. Ik mocht het geboortecentrum in. Heb daar even in bad gelegen in de hoop dat ik daar wat rustiger kon worden maar het werkte averechts. Daarna aromatherapie en massage, to no avail. Ik wou graag een badbevalling maar het duurde allemaal te lang en het enige wat ik nog kon hebben was pethidine wat ze me dus ook nooit hebben moeten geven. Ik heb een uurtje geslapen en werd daarna als een heel ander persoon wakker. Soort van hulk zegmaar. Alles was een beetje een waas vanaf dit moment. Ik had toen 3cm en hier kwamen ze erachter dat Peanut een sterrenkijker was dus daarom schoot het voor geen meter op. Direct door naar de verlosafdeling want kon nog steeds niet eten drinken en plassen en doe mij nu die ruggenprik maar als het nog zo lang gaat duren.

Maandag 27 april
Ik was zo van mijn padje af dat ik geen Engels meer kon en het een beetje handenvoetenwerk werd. Eerst die ruggeprik erin. Werkte niet. Nog een keer proberen, werkte weer niet. 3 maal scheepsrecht, jaaaa hij werkt! Viel heerlijk in slaap en werd een half uur later wakker want sod's law, de ruggenprik begon te lekken. Dus hij moest er weer uit. Vanaf hier dus dikke vette pech. Dus als laatste redmiddel besloot de vk mijn water te breken. Dus dat was flats en toen ging het heeeeeel hard. Ik zat binnen een uur op 10cm en werd ineens helemaal zen. Zat heet rustig mijn giga weeenstorm weg te puffen. Zodra de vk klaarstond met al haar arsenaal mocht ik persen maar heb eerst nog even 20 minuten nagedacht over de zin van het leven, tot het hartslagje begon te dalen en ik werd gedwongen om te persen. 3 keer persen en het kon de vk toen niet snel genoeg dus heeft ze de gyn van de ok geroepen. Die gaf me een knip en zei als ik nu niet binnen 15 minuten klaar was ik naar de ok werd gebracht. Nouuuuuu, dat wou ik niet dus heb echt lopen persen als een oermoeder. na 7 minuten was het hoofdje eruit. Hier moest ik stoppen maar heb niet geluisterd en doorgeperst. Toen kwam hij er helemaal uit en toen, voilaaa, werd J.ulian geboren, met z'n 3720 gram en 56 cm .

Wat is dat een heerlijk gevoel zeg Ik weet nog het eerste wat ik zei was 'ik dacht toch echt dat ie zwart haar zou hebben', hij kwam er dus uit met een blond bosje Vriend riep op datzelfde moment nog 'WOW IT'S A REAL BABY'.

Het grappige was dat ik ook direct weer op aarde was. En ik mij ook besefte hoe zwaar het eigenlijk was. Ik was volledig uitgedroogd, mijn eigen bloeddruk was gevaarlijk laag en mijn hb ook. Ik heb nog 4 dagen in het ziekenhuis moeten blijven aan een infuus en medicijnen. Het moeilijkste vond ik dat mijn vriend er alleen maar mocht zijn van 9.00 tot 20.00. Ik had 's nachts weinig steun ondanks dat ik zo ziek was. Ik kon mijn kind zelf nauwelijks uit zijn wiegje halen om hem aan de borst te doen, laat staan zelf even lekker knuffelen. Gek genoeg met zo'n dramabevalling, vond ik dit toch het meest traumatische.

Nu is Julian een supervrolijke 8 maand oude baby, kerngezond met zijn Hollandse lengte Bij mij werd er daarentegen een pnd geconstateerd en werd ik erg ziek. De pnd is zo goed als kwijt maar ik kan nog steeds niet eten en zit nu aan een vloeibaar dieet. Ik kan geen vast voedsel slikken en dat is mentaal gewoon killing. Ze zijn er nog steeds niet achter wat het is maar het heeft mijn kraamtijd en de eerste maanden met J echt goed verpest..

SPOILER

Zondag 1 november

Ik ben vandaag 39 weken en 5 dagen zwanger. Ik ben moe, mijn buik zit in de weg en ik heb last van mijn bekken; ik vind dat ik wel klaar ben om te bevallen. Ondanks dat het al weken af en aan rommelt in mijn buik, zet het nog niet door en ook nu lijkt Beeb nog prima te zitten in mijn buik, alhoewel ik wel een wat raar gevoel in mijn buik heb; als speldenprikjes.
Die middag komt mijn schoonzus langs, gezellig! Ze wenst me succes en zegt met een knipoog op dat ze denkt dat ik vanavond ga bevallen. Ik lach mee en geef aan dat ik hoop dat ze gelijk heeft. ‘S avonds haal ik nog friet bij de frietboer. De steekjes in mijn buik blijven, dus ik kruip op tijd in bed.

Maandag 2 november
Ik slaap onrustig, wordt veel wakker en ga een aantal keer naar het toilet. Man benoemt ook nog dat ik wel erg onrustig ben en ik kan mijn draai in bed niet echt vinden. Uiteindelijk dut ik toch in, maar om 02:15 schrik ik wakker van een raar gevoel in mijn buik, alsof er een ballon in knapt. Ik lig me duf af te vragen wat ik voel, als ik nattigheid tussen mijn benen voel stromen. Een fractie van een seconde denk ik dat ik in bed plas en dan koppelt mijn hoofd “ballon” aan “vocht” en besef ik me dat mijn vliezen gebroken moeten zijn. Mijn hartslag schiet mijn keel in en ik stap (zonder nadenken) uit bed om naar de badkamer te gaan waar ik de kleur van het vruchtwater kan controleren. Dat laat een leuk spoor achter op de vloerbedekking; ohja, ik had een handdoek tussen mijn benen moeten doen.

In de badkamer verlies ik opnieuw een plens vocht. Ik ga op de wc zitten en kijk naar de plas op de grond en het vruchtwater is, tegen de witte tegels helder, maar wel groenig van kleur. Ja, wat moet ik daar nu mee. Toch maar even bellen, besluit ik. Ondertussen komt ook man uit bed, die heeft het vruchtwater op de grond horen kletteren en denkt dat ik de wc niet meer op tijd kon halen. Man begint schoon te maken en ik bel ondertussen het ziekenhuis, want ik sta al onder controle van een gynaecoloog. De verloskundige vraagt ons naar het ziekenhuis te komen zodat ze het vruchtwater zelf kan controleren.
Terwijl ik ophang is daar de eerste wee. Ik zeg man op te schieten en even later zitten we in de auto. De weeën gaan gewoon door en man kijkt hoe ik ze opvang; dat lukt me dan nog prima.

Eenmaal in de verloskamer wordt het vruchtwater gecontroleerd. De gyn en klinisch VK bakkeleien er wat over, want ze zijn het er niet over eens of het nu wel of niet meconiumhoudend is. Uiteindelijk noemen ze het “sterk diffuus” en moet ik toch aan een ctg.

De weeen komen steeds sneller en rond half 5 wordt er getoucheerd. 4 cm. Het begin is er. Ik moet naar het toilet, en daarna verandert er iets in mijn weeen. Ze komen en gaan niet meer,
maar ze zijn er, continue. Ik krijg geen rust. Op het CTG is duidelijk de blijvende spanning op
mijn buik te zien en op zoek naar verlichting zit ik een tijdje op een yogabal, maar ook dat helpt niks. Als de verpleegkundige komt kijken hoe ik het doe, zeg ik dan ook dat ik dit niet ga volhouden. Ik keer terug in mezelf, vang piek na piek op en zit trillend op mijn bal. Ik hoor vaag
mijn man overleggen met de verloskundige over pijnstilling. Ik hoor man voor me opkomen “nee, ze wil echt geen pethidine, haar keuze is echt die ruggenprik”’. Er wordt ingestemd en even later word ik door het ziekenhuis heen gereden voor de ruggenprik. Ik lig dan in bed mijn weeen op te vangen en dat kost me moeite, ik registreer nog vaag dat man (die het bed duwt) tegen de deurpost rijdt, de rest gaat langs me heen.

De ruggenprik wordt dan gezet. De anesthesist was in huis dus snel ter plekke. Ik moet stil zitten, maar ik heb nog steeds wee na wee en ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. Een medewerker probeert me vast te houden zodat ik op haar kan hangen en het kan me op dat
moment geen ruk meer schelen, dus ik hang daar in de armen van een vrouw die ik niet ken en puf als een gek weeen weg. De prik wordt gezet, de pomp gaat aan en dan eindelijk is er rust.
De rust blijft tot een uur of 12. Dan komen de weeen weer door de verdoving heen. Gevolgd door een enorme druk naar beneden. Ik geef dit aan bij de VPK. De VK komt binnen en geeft, na toucheren, aan dat er nog een klein randje staat. Ze komt over een half uurtje terug en zet de ruggeprik uit. Niet dat ik daar nog veel aan had: de pomp bleek al leeg te zijn.
Het half uur dat volgt is zwaar. Ik puf weeen weg, moet spugen en de druk aan de onderkant is bijna ondragelijk. Ik merk dat mijn lichaam al meeduwt bij elke wee en mep op de alarmknop; ik voel me helemaal niet goed en ik wil gaan persen. Binnen een paar minuten is de VK terug en mag ik gaan persen. Ze wil dat ik plat ga liggen, maar dat vind ik niks. Mijn bed
mag dan gelukkig weer wat omhoog. Beensteunen hoeven ook niet, de VK en haar stagaire pakken bij elke wee mijn benen vast.

Het valt me op hoe alert ik ben, ik krijg alles mee om me heen. Waar is nu die cocon? Ik wil alle gekke tangen en scharen die worden klaar gelegd helemaal niet zien!

Bij de eerste wee die volgt moet ik persen. De VK coacht me, maar mijn lijf doet zelf het meeste werk. Na die eerste wee vallen mijn weeen weg en er worden weeenopwekkers in mijn infuus gedaan. De weeen worden heftiger, doen zeer, maar het mogen persen is een opluchting. Ik vind ergens een knop in mezelf en geef elke wee alles. Tussen mijn weeen door dept man mijn gezicht met een natte washand en geeft me slokjes water door een rietje.

Stukje bij beetje voel ik mijn kindje zakken en dan staat, ineens, het hoofdje. De VK geeft aan dat ik nog 1 wee te gaan heb. Ik lig te zuchten op de tafel, de pijn wegzuchtend en ik voel hoe man mijn hand vastpakt. Als de laatste wee zich aandient geef ik nog 1x alles, auw, pijn. Zoek 't uit, ik hou er mee op..
Doorpersen roept iemand dan, ik herpak me en dan gaat alles zo snel. De VK houdt mijn zoon omhoog. Huilen, hij moet gaan huilen schiet door mijn hoofd en op dat moment besluit W. dat te doen. Opluchting en liefde spoelen door me heen. Ik lach en ik huil en ik troost de baby op mn buik. Stil maar kleintje, ik ben er, mama is er.. Papa is er.. En we zullen er altijd voor je zijn

SPOILER

3 december 2015 – 41+2
Ik lig in het LUMC en ik moet blijven. Dat is schrikken. Ik voel mini al sinds vanochtend minder bewegen. Minder vaak en minder hard, en dat terwijl ze normaal flink van zich laat horen. Na de cola-test, linkerzij liggen en nog een paar truukjes besluit ik om 16.00u de verloskundige te bellen, die me voor de zekerheid doorstuurt naar het ziekenhuis. Daar aangekomen word ik rond 17.30 aan het CTG gelegd. Papa is erbij, m’n lief is onderweg en sluit zich rond 18.10 bij ons aan. Op de CTG is (godzijdank) een stabiele hartslag te zien. Ook heb ik (naar het schijnt) regelmatig harde buiken. De verloskundige zegt dat dit eventueel het begin van de bevalling zou kunnen zijn, want daar is het volgens haar hoog tijd voor. Zelf voel ik dat niet zo. In de weken voorafgaand aan mijn UD was er van alles gaande in mijn lichaam waarvan ik dacht dat het de bevalling zou kunnen zijn en ik ben zo benieuwd en nieuwsgierig, maar met het verstrijken van de tijd krijg ik steeds meer het idee dat mini er nog niet klaar voor is, dat ze nog even wil blijven en zelf haar moment wil kiezen. Ze voelt al de hele zwangerschap nieuwsgierig, een meisje met een sterke wil, heel eigenwijs. Die laat zich niet naar buiten lokken door wat moet of hoort. De vk zegt dat ik een echo krijg en een toucher, om te kijken hoe het ervoor staat. Ook moet ik aan het CTG blijven liggen.

Na wat langer aan het CTG te hebben gelegen, blijkt dat mini’s hartslag te saai is, er zit te weinig variatie in. Uit het toucher blijkt dat ik er nog niks is verstreken, ik heb nog geen ontsluiting en mini is (ondanks dat ze al heel vroeg vibi lag) weer losgeschoten en ligt hoog in mijn buik. Opvallend, met 41+2, maar wel passend bij mijn gevoel. Ze is er nog niet klaar voor. Als ik mee kijk met de echo breekt mijn hart. Waar ik voorheen altijd een woest trappelend meisje in mijn buik had, ligt daar nu een doodstil meisje, helemaal in elkaar gefrommeld. De verloskundige verlaat even de kamer voor overleg. Even later loopt ze naar binnen, gaat rustig zitten en zegt: “we gaan je inleiden, want ze heeft het niet naar haar zin bij jou. Ze moet eruit.” En hoewel ik begrijp wat ze bedoelt, laten deze woorden en diepe, diepe kras achter. Ze heeft het niet naar haar zin bij mij, ze moet eruit. Het plan van aanpak is al gemaakt: ik moet in het ziekenhuis blijven en krijg tabletjes met hormonen ingebracht met hormonen om de bevalling op gang te helpen. Als ik ontsluiting krijg, worden mijn vliezen gebroken (mits ze niet spontaan breken) en moet ik binnen een uur weeen krijgen. Gebeurt dat niet, krijg ik een infuus met hormonen. Ik ben zo verdrietig, want ik wilde geen hormonen en heb daarnaast het gevoel dat het niet gaat helpen. Immers, dit meisje laat zich niet dwingen. Daarbij had ik haar een heel ander welkom gegund. Een welkom in ontspanning en warmte en licht en liefde. Niet in haast, kilte en zo klinisch. Toch moet ik me er aan overgeven, dus schakel ik en probeer ik zoveel mogelijk licht en liefde te zijn. Als we het ziekenhuis uit gaan zijn we papa en mama. Een gekke gedachte. Ik kruip tegen m’n lief aan, die godzijdank mag blijven en samen wachten we af.

4 december 2015 - 41+3
Ik werd om vijf uur wakker en ben bij Max in zijn bed gekropen. In het donker hebben we samen tv gekeken en even gekletst, een heel fijn moment. Om 6.30 ben ik weer aan de CTG gelegd. Om 7 uur verloor ik, dacht ik, een stukje van de slijmprop. Ik had goede hoop, maar uit het (zeer pijnlijke) toucher bleek dat er nog niks was gebeurd. Niks! Ik voel de behoefte om te zeggen: zie je nou wel! Mijn lichaam is er nog niet klaar voor. Maar slik mijn woorden in en laat de tweede tablet inbrengen. Ik moet de rest van de dag aan het CTG blijven liggen en krijg een waarschuwing: mijn kindje is heel groot, dus blijven ze bij de bevalling niet te lang worstelen. Als het te lang duurt, krijg ik een keizersnede. Ik ben nog steeds zo verdrietig, dit voelt niet goed en iedereen roept dat ik mijn plan moet loslaten, maar het plan doet er niet toe. Ik wil gewoon dat ‘t goed gaat met mijn kindje, hoe dan ook. Ik raak steeds verder van mezelf en mini af en doe alsof alles goed gaat, maar van binnen ben ik langzaam aan het verkruimelen.

Vroeg in de avond worden we naar de kraamafdeling geplaatst. Mijn CTG’s zijn in orde en er komt iemand aan die gaat bevallen, dus ik moet (begrijpelijkerwijs) wijken. Later op de avond vraag ik om een CTG. Ik vertrouw het niet en vind het niet prettig om pas rond 7 uur weer te mogen kijken. De verpleging moppert, volgens hen is het hartstikke onnodig, maar ze besluiten om later die avond toch nog een scan te doen. Mijn gevoel blijkt juist: na een klein half uur komt de verpleegkundige binnen dat de afdeling verloskunde belde. Zij hielden de CTG in de gaten en die ziet er niet goed uit. De gynaecoloog is onderweg naar beneden. Na een paar minuutjes staat ze aan mijn bed. Het gaat niet goed met mini, haar hartslag heeft twee flinke dips gehad en ik moet linea recta weer naar boven. Er is nog geen extreme spoed, maar ze gaan extra tabletjes inbrengen en ik mag niet meer van de CTG af. De gyneacoloog zegt dat het moederinstinct sterker is dan alle scans en protocollen en dat ik daarop mag (moet) vertrouwen. Dat advies neem ik meer ter harte dan ik dacht, want midden in de nacht kung-fu-chop ik slapend een verpleegkundige. Met veel liefde en zorg wilde ze de CTG eraf halen, zat daarbij even aan mijn buik en BAM!, had zo een knal te pakken. Oeps! Gelukkig kon ze er wel om lachen.

5 december – 41+4
Het CTG van die nacht had er okee uitgezien, dus mocht ik er even af. ‘s Ochtends weer een nieuw tabletje, maar het toucher deed enorm zeer. De arts zei dat ik een infectie en dat ze eigenlijk wilde stoppen met de tabletjes. Er gebeurde niet veel en het hele gebied was van streek, dus ze wilde niet steeds toucheren. Mini lag inmiddels weer vibi, dus kon een ballonkatheter worden ingebracht die hopelijk voor wat ontsluiting zou zorgen. Mijn lief en ik hebben samen nog even heel lekker geslapen. Heel diep, heel warm en heel dicht bij elkaar. Daarna ging alles ineens heel snel.

SPOILER

Max en ik liggen rustig op bed af te wachten wat de ballonkatheter doet. Rond 15.00 uur komen mijn ouders binnen om schone onderbroeken te brengen en een tas vol sinterklaascadeautjes. Ik zie dat ik wat bloed lek, dus wil een schone broek aan. Ik ga naast het bed staan, mijn moeder helpt me verschonen en ondertusen zie ik dat de hartslag van de baby daalt. Er sprint een gyneacoloog naar binnen die me sommeert om op bed te gaan liggen en die mijn ouders de kamer uitstuurt. Ik moet blijven liggen op mijn linkerzij en kan het scherm van de CTG dus niet zien. Na een paar flinke dips wordt de hartslag iets stabieler en wil de arts even naar het bloedverlies kijken. Ik ga op mijn rug liggen, zij trekt het slangetje van het ballonnetje voorzichtig opzij en PLOP! heeft zo het ballonnetje in haar hand. Dan voelt ze of ik al ontsluiting heb en KNAK! Daar breken mijn vliezen. Gelukkig had ze net een schone jas aan, die zit nu helemaal onder het vruchtwater waar in gepoept is. Ze had pas net in het vruchtwater gepoept, zegt de dokter, dus er is niet gelijk reden tot paniek (dat hebben ze inmiddels al heel vaak gezegd), maar reden genoeg om niet langer af te wachten en me gelijk een infuus te geven. Ondertussen gutst het vruchtwater eruit, een hele gekke gewaarwording. Voordat de verpleegkundige met het infuus kan komen, zie ik op het scherm dat ik drie hele kleine boogjes op de CTG heb. Mijn eigen weeën. Ik voel ze niet, ik merk er niks van, maar toch ben ik trots.

Het infuus zit er net in en ik probeer een moment voor mijzelf te vinden, als een andere dokter resoluut de kamer binnenstapt. Het is dan half vijf. Ze gaan een keizersnede beginnen, want de hartslag van m’n kleintje dipt bij elke wee. Aangezien de weeën nog heel zwak zijn willen ze ons een bevalling besparen. En oh ja, ze willen NU beginnen. Ik vraag of er nog tijd is om mijn ouders te bellen, want voor mijn gevoel verdrink ik in de situatie. Dat mag, maar wel snel. Aan de telefoon zit ik samen met mijn vader te huilen. Mijn lief staat ondertussen verloren naast het bed. Dan komt er een voor mijn gevoel veel te blije verpleegkundige binnen. “HALLO SCHATJES!” Wij kijken haar toch wat verslagen aan, als ze zegt dat ze goed nieuws heeft. Wij zijn haar enige patienten en het is heel rustig op de afdeling, dus kan ze mee naar de OK en dat betekent dat er ruimte is voor een gezinsvriendelijke keizersnede. Of we weten wat dat is? Ze legt uit dat m’n lief en ik haar geboren mogen zien worden, dat hij steeds bij het kindje mag zijn (op voorwaarde dat er niets mis is) en dat ze direct na haar geboorte op mijn borst wordt gelegd en daar mag blijven tot het einde van de operatie. Ik mag direct borstvoeding geven en na de operatiekamer komt ze in de verkoeverkamer direct bij me. Normaal doen ze dit niet, alleen bij geplande keizersnedes, maar het komt nu toevallig zo uit en ze weet hoe belangrijk het voor me is.

Ik word naar de OK gereden. Ondertussen sluit een heel team zich aan. Er komen allerlei gesprekken voorbij over Sinterklaas en cadeautjes, tot een verpleegkundige nog even benoemt dat er iemand is die de allerbeste surprise ooit krijgt met het mooiste cadeau: ik. M’n lief krijgt een soort space-pak aan (one size fits.. most, hij moet er krom in lopen) en van die zwembadschoentjes (die gelijk scheuren, want ja, maat 48) Hij wordt achtergelaten in een kamertje terwijl ik de OK in word gereden voor de ruggenprik. Ik moet op een tafel plaatsnemen en ga klaarzitten voor de ruggenprik, tot ineens verwarring ontstaat: de man mag hier toch bij zijn? Na enig gesteggel besluit een verpleegkundige: gezinsvriendelijk is gezinsvriendelijk, man hoor daar van begin tot eind bij, ik ga hem halen! En toen de ruggenprik. Oei, die lukte niet. Ik leun tegen de boezem van een verpleegkundige. En hij lukt nog een keer niet. Mijn been schiet elke keer omhoog en het doet zeer. Ik ben inmiddels in alle staten en roep dat ik in paniek raak, dat ze moeten stoppen. Iemand anders neemt het prikken over. De chirurg gaat op zijn knieën voor het bed zitten zodat hij me kan aankijken en knoopt een gesprekje met me aan. Dat helpt. De prik zit er snel in, ik word op tafel gelegd en dan wordt alles een beetje wazig. Mijn bloeddruk daalt, ik word misselijk en slaperig en krijg een shotje van het een of het ander. Ondertussen checken ze of de ruggenprik werkt door op mijn buik te duwen en te vragen of ik het voel. Ehh, ja! Dan houdt ze tegen mijn wang waar ze mee duwde: KOUD! Of ik dat ook had gevoeld. Nee. Ik voel me zo gefopt, maar a la, de ruggenprik werkt.

Er wordt een tentje om me heen gehangen, de verpleegkundige van de verloskamers sluit zich aan en vraagt of ik haar zo wel herken met een mondkapje op, er waren mensen aan het kletsen, er wordt aan me gesjord en gehesen. Max zei soms iets, ik weet niet wat, en iemand maakte foto’s met mijn camera. Een verpleegkundige vertelt me steeds wat er gebeurt en aait over mijn hoofd. Toen ging Max ineens staan, klapten twee verpleegkundigen het tentje open en riep iemand: “kijk maar Lotte, daar komt je kindje!” Het is 17:43. Door het raam in het tentje zie ik hoe ze uit mijn buik komt. Lachend wordt ze door de chirurgen omhoog gehouden. Daar is ze, mijn dochter. Paars en van top tot teen onder de gele poep, het allermooiste wat ik ooit heb gezien. Van de weeromstuit roep ik heel hard: “IS DAT MIJN KINDJE??” waarop ik van alle kanten een: “Ja, dit is jouw dochter!” teruggeroepen krijg. En dan begint ze te gillen. Mijn meisje, luid en duidelijk. Later hoor ik dat de chirurgen zo lachten tijdens het omhoog houden, omdat ze al een kreetje slaakte toen alleen haar hoofd nog uit mijn buik was en de rest nog geboren moest worden.

Ze word kort onderzocht, een beetje afgeveegd en toen op mijn borst gelegd. De trotse papa (die over het doek had meegekeken hoe ze werd geboren) zat achter mijn hoofd en samen kijken we vol verwondering, ogen vol tranen naar onze dochter. Daar ligt ze, bloot op mijn borst vredig kleine geluidjes te maken. Haar ogen wijd open. Brutaal kijkt ze om zich heen. Ik word overspoeld door alles tegelijk. Tranen, de slappe lach, warmte, kou, alles. Ik tril als een rietje. De verpleegkundige moedigt aan tot een eerste voeding en helpt een beetje. M’n kleintje hapt aan alsof ze nooit anders gedaan heeft en ik ben onnoemelijk trots. Mijn meisje. Zo liggen we zeker twintig minuten. Ondertussen komt iedereen ons feliciteren.

Als alle hechtingen geplaatst zijn, word ik overgetild naar een ziekenhuisbed en gaat mini met papa en de verpleging mee om haar te wegen en een eerste luiertje aan te trekken. Onderweg van de OK naar de verkoeverkamer klopten de verpleegkundigen met mij nog even aan bij een kamertje, waar vanachter een deur m’n lief tevoorschijn komt. Ze zijn bijna klaar, kunnen dus nog niet mee, maar kunnen wel alvast vertellen dat ze 4325 gram weegt. M’n flinkerd! Op de verkoeverkamer vertel ik trots aan iedereen die het horen wil dat ik moeder ben geworden van de mooiste van de wereld en dat ze dat straks allemaal gaan zien. Snel sluiten m’n lief en mini zich weer bij me aan. Ze wordt gelijk weer op mijn borst gelegd en ik probeer haar weer aan te leggen. Het gaat niet makkelijk, maar voor een tweede keer best aardig. Met grote ogen kijkt m’n kleintje de wereld in. Ik ben zo trots, laat haar aan iedereen zien.

Na wat voelt als een half uurtje op de verkoeverkamer worden we teruggereden naar de verloskamers. We zouden eigenlijk naar de kraamkamers moeten, maar omdat we anders in korte tijd twee dienstoverdrachten mee zouden maken, mogen we nog even op de verloskamers blijven. Mensen komen ons feliciteren, ik bel mijn ouders die gelijk komen en m’n kleintje wordt door geboren papa Max lekker gebadderd. Toen we eindelijk even alleen waren, alleen is nu met z’n drietjes, besloten we de naam. N. A. A. Mooiste meisje van de wereld.

SPOILER

Inmiddels zijn we twee maanden verder en ben ik nog steeds onnoemelijk trots. Ze is zo gaaf! Ik geef volledig borstvoeding en daar groeit ze heel hard op, ze weegt inmiddels meer dan zeven kilo (!) Ik kan haar badderen, troosten, spelletjes met haar spelen en lekker met haar lachen. Toch klinkt nog elke dag de echo van de verloskundige in mijn hoofd: ze heeft het niet naar haar zin bij jou. Steeds heb ik het gevoel dat ik het niet goed doe, dat ik niet voor haar kan zorgen en dat anderen het beter kunnen. De dagen na de geboorte in het ziekenhuis hebben hier niet bij geholpen. Er is nogal over me heen gelopen, maar dat realiseerde ik me pas veel te laat. Mijn trage lichamelijke herstel helpt niet. De wond is nog open, ik kan haar nog steeds niet lang tillen en ben snel overprikkeld. Ik ben elke dag bij mijn ouders, die liefdevol met haar rondlopen en ook mij geduldig troosten, maar voel me ook daar een last. Ik hoor en zie wel dat het goed met haar gaat en dat ik dus wel voor haar kan zorgen, maar ik voel dat niet. Ik voel me eigenlijk nog net zo verloren als in het ziekenhuis. Als ik iets over een bevalling zie, hoor of lees voel ik me een valsspeler. Ze is gehaald en ik was zo ver bij mezelf en ons vandaan dat ik me met dat moment helemaal niet kan verbinden. Als ik dingen teruglees die ik geschreven heb in het ziekenhuis, lees ik de woorden van anderen. De dingen die me verteld zijn, als steun, dingen die ik helemaal niet voelde. En zo voelen veel dingen eigenlijk nog steeds. Ik zeg ze wel, herhaal ze wel, maar voel ze niet. Behalve voor haar, voor haar voel ik superveel. Echt zoveel dat het bijna zeer doet. Maar wat ik met de rest moet, geen idee. Veel mensen zeggen er iets over (ze is toch gezond nu, je doet het wel goed, het zakt wel, je mag trots op jezelf zijn, laat de boel gewoon de boel, 41+4 is ook wel lang, kijk dan hoe goed het met haar gaat) En ik glimlach elke keer braaf en zeg dat ik het met ze eens ben, in de hoop dat dat op een gegeven moment ook zo gaat voelen. Of vraag me tijdens het glimlachen af wanneer ik door de mand ga vallen, wanneer ze doorkrijgen dat ik dit helemaal niet kan. En n.a.v. dit schrijven en mijn gedachten tijdens het schrijven heb ik (nu dringend) aan de bel getrokken bij mijn vader en ga ik morgen naar de huisarts.

SPOILER

Wat heftig, en wat naar dat je er nog zoveel last van hebt. Volgens mij doe je het echt supergoed, je spreekt met zoveel liefde over mini. Goed dat je nu aan de bel trekt en heel veel sterkte, ik hoop van harte dat je je snel beter voelt.

quote:

Op maandag 1 februari 2016 19:34 schreef Omentielvo het volgende:
Bloesem, tijdens het lezen van de voorloop en de bevalling moest ik zo glimlachen. Jouw meisje is precies zoals jij dacht. Ze koos haar eigen moment om geboren te worden. Alleen niet op de manier hoe de verloskundigen en jij het bedachte hadden.

SPOILER

Het is een rare zwangerschap, al vanaf het begin. Volgens de termijnecho ben ik niet 10+1, maar 11 weken zwanger. Ik zal dus wel een groot kind krijgen denk ik nog Vervolgens een week later flinke schrik door een dikke nekplooi, gelukkig gevolgd door een geruststellende uitslag van de NIPT test. Om mij eigenlijk niet heel duidelijke redenen blijf ik wel op een soort recept van groeiecho’s, en naarmate de zwangerschap vordert lijkt dit allemaal ok te zijn.

Tot donderdag 11 februari. De verloskundige twijfelt of de baby nou zo diep ingedaald is, of dat hij niet genoeg gegroeid is. Ze raadt me aan nog maar een groeiecho te laten maken die middag. Ok. De echoscopiste van de verloskundigenpraktijk meet een buikomvang die afbuigt van de curve. Jezus, die zag ik niet aankomen. Hoewel ik inmiddels een eoiaou-instelling heb omdat mijn gevoel steeds goed is, neem ik afbuigen van een curve wel serieus. De volgende dag mogen we naar het UMCG voor een echo. Daar lijkt alles ok, al zegt de gynaecoloog wel al direct dat ze mn buik op het oog wat klein vindt, en dus voelt ze de baby ook goed met haar handen. Wordt een kleintje, dat sowieso, maar het lijkt allemaal wel ok te groeien en de doorbloeding van de navelstreng is ook goed. Check! Zie je wel, denk ik nog. In het kader van ‘1 meting is eigenlijk geen meting’ mogen we de week erna terugkomen voor nog een echo.

Donderdag 18 februari. Ik breng ’s ochtends mijn peuter naar het kdv, en verheug me op de eerste hele dag alleen met mn buikbaby. Lekker in bad, fröbelen in het kamertje en haken enzo. Dat is er nog helemaal niet van gekomen omdat de eerste week van mijn verlof mijn schoonmoeder hier logeerde omdat mn schoonvader in het ziekenhuis lag. Dus chaos alom, en elke dag een onzekere planning. Very bad for happy hormones Maargoed, de peuter gooit eenmaal op het kdv een flinke fit, ik moet haar krijsend achterlaten en ik verheug me nu nog meer op de rustige dag. Ohja, niet vergeten, straks om 11:00 nog even babyspieken. Hartstikke zen meld ik me voor de echo. Bloeddruk 150/98. Whut? Nouja, meten we straks nog wel een keer. Eerst de echo en voelen met de hand. Ook deze gynaecoloog vindt de baby wel erg klein op de hand, en dit keer wordt ook gezien dat de doorbloeding van de navelstreng vooral richting de baby wordt gestuurd, en minder naar de placenta. De gynaecoloog legt uit dat dit een overlevingsmechanisme is, en dat het een teken is dat de baby het in mijn buik eigenlijk niet zo goed meer heeft. OMG. Ik begin alweer te huilen als ik eraan denk. Wat is dat kut om te horen zeg

Mijn bloeddruk is bij de volgende meting uiteraard nog hoger, en de gynaecoloog vindt alles bij elkaar opgeteld dat ik beter kan blijven. Tot ik 38 weken ben (volgens de IUI termijn is dat 24 februari pas) wil hij dan elke dag een ctg doen. Huilend blijf ik wachten tot er een kamer voor me is. Ik had zó gehoopt dat ik deze zwangerschap niet ingeleid zou hoeven worden, maar dat het thuis zou beginnen. Nu dreigt toch een inleiding, en misschien na het weekend al wel! We bellen mijn moeder, die springt binnen een halfuur in de auto en zal bij ons thuis blijven zolang als het nodig is. Dat is in elk geval een zorg minder, maar mijn god ik moet mn dochter dus ook nog een paar dagen missen Als er een kamer voor me is wordt nogmaals de bloeddruk gemeten (wat denk je zelf mensen, die daalt de eerste tijd niet hoor), en ik moet urine opvangen. Eind van de middag, als mijn moeder er even met mn dochter is, horen we dat er eiwit in mijn urine zit. En accuut verschuift de aandacht van de baby naar mij. Ze willen niet wachten met inleiden tot 38 weken, maar gaan vanavond nog een ballonnetje proberen te plaatsen. Ok, ok, ik probeer mee te veren. Waarschijnlijk dus morgen of overmorgen genoeg ontsluiting, nu zal de boel nog wel potdicht zitten. Ze nemen me mee naar een kamer om even te toucheren. Tot nu toe heb ik een beetje genegeerd dat ik wat slijm verloor, en dat mijn harde buiken soms wel pijnlijk waren vanmiddag, maar alles valt op zn plaats als er 2 cm ontsluiting wordt geconstateerd. Mijn lijf heeft het zelf ook door en is al bezig! Dit is even een boost, en ik durf een klein beetje te hopen op toch een bevalling zonder weeënpomp! Vriend en ik krijgen nog even een maaltijd, en dan mogen we ons melden in de verloskamer.

Er wordt een infuusje geprikt, en dan breekt de verloskundige mijn vliezen. Ze wachten even af of er wat op gang komt, maar na een tijdje wordt toch de oxytocine aangesloten. Ik heb al snel weer ruzie met de vervloekte ctg-banden (net als bij de bevalling van E), en er wordt een electrode op het hoofd van de baby gezet omdat ze steeds zn hartslag kwijt zijn. Met die electrode kunnen ze vervolgens heel goed zien dat die hartslag flink dipt na elke kramp die ik heb, en maar moeilijk herstelt. Nog voor ik me daar heel druk om heb kunnen maken (dit gebeurde bij E in het begin ook, maar ging weer over toen ik even op mn zij had gelegen) meldt de verloskundige dat ze de pomp uit gaan zetten omdat ze met deze dips eigenlijk geen bevalling aandurven.

*krak*

Wacht, wat gebeurt er nu? Wat zei je? Dan wordt het dus.... een keizersnede ja. Dat kon er ook nog wel bij. Alles voor het welzijn van de baby. Eigenlijk ben ik vandaag al veel te vaak bijgeschakeld om dit nog goed te kunnen bevatten. Ik begin opnieuw te huilen en nu ook nog te trillen. Er wordt een blaaskatheter geplaatst en we worden even met rust gelaten tot er een OK vrij is. Dat duurt niet lang en ik word met bed en al door de gangen gereden. Op de OK is het druk, en ik heb moeite om alles bij te houden, want iedereen lijkt op elkaar met die pakjes en mondkapjes. Maar vooral ben ik heel druk om dat ellendige getril onder controle te houden. Onmogelijk, en alle vrouwen hebben dat, verzekert de verpleegkundige(?) mij. Dan komt de gynaecoloog die de keizersnede zal doen binnen; dezelfde man die mij 's ochtends heeft gezien op de poli. Hij snelt op me af en zegt wel drie keer dat het hem zo spijt wat een stress hij me vandaag allemaal bezorgd heeft. Wat een lieve man. Ook mijn vriend komt binnen, in een wit ruimtepak, en komt bij mijn hoofd zitten. Wat volgt is geduw en getrek in mijn buik, waartegen ik het liefst in opstand wil komen, want het voelt zo liefdeloos en ruw Maar al vrij gauw is het zover en wordt het doek voor mijn gezicht wat naar beneden gehouden. En daar wordt hij omhoog gehouden; kleine S. am Ik schrik wel een beetje van hoe klein hij echt is! Je ziet gelijk dat dit geen vergelijk is met zijn zus. Tot nu toe waren ze uitgegaan van ca 3 kilo bij 40 weken. 2175 gram weegt hij, en hij is 47 cm lang.

S wordt meegenomen naar het aangrenzende kamertje voor een check door de kinderarts. Ondertussen wordt mij verteld dat de placenta ook echt erg klein is Mijn vriend komt gelukkig snel terug om te vertellen dat S een goeie apgarscore had; 8/9/10, en dat hij in een couveuse naar de kraamafdeling mag, bij mij op de kamer! Ik moet eerst naar de uitslaapkamer, maar word na ruim 1,5 uur dan toch eindelijk naar S en mijn vriend gereden. Het is inmiddels 23:30 maar veel slaap ik die nacht niet. Er ligt tenslotte wel een prachtig kereltje naast me in de couveuse Er is een superlieve verpleegster die me een kolf brengt, en met me meejuicht als er toch heus een paar druppels colostrum in het kolfflesje terechtkomen. Eigenlijk had ik vanaf de komende week willen beginnen met wat voorkolven, om de rottige bv-start van E te voorkomen. Met het bericht van de keizersnede zag ik eigenlijk de borstvoeding al down the drain gaan, maar dit lijkt toch ergens op. Ergens in de nacht / ochtend is S onrustig en wordt hij lekker bij mij op mn blote huid gelegd. Ja, zo is het bedoeld. Beter laat dan nooit. We knappen er allebei van op

Fast forward: S en ik hebben een week in het ziekenhuis gelegen. Op donderdag 25 februari mochten we naar huis. En oh wat heerlijk om mijn grote kind weer te knuffelen, en om mijn kleintje in zijn mooie kinderwagen te leggen, met het wollen dekentje dat ik godzijdank al wel voor hem af had Want er zijn een heleboel dingen nog niet klaar of nog niet in huis. Gelukkig heeft mijn moeder haar skills gericht op de babykamer en hem voor het oog gezellig gemaakt, alle kleertjes gewassen en gevouwen, en bloemen op tafel gezet. En dan... is het tijd voor mijn eerste beschuit met muisjes, samen met mijn gezin

quote:

Op donderdag 3 maart 2016 14:33 schreef LadyBlack het volgende:
Zo, ik heb mijn verhaal van E even teruggelezen, dus nu stromen de tranen over mn wangen omdat ik me gelukkig mag prijzen dat ik het ook een keer zo heb mee mogen maken

_{En daarna heb ik een therapeutische monsterbestelling bij de H&M geplaatst}

quote:

Op donderdag 3 maart 2016 14:33 schreef LadyBlack het volgende:
Zo, ik heb mijn verhaal van E even teruggelezen, dus nu stromen de tranen over mn wangen omdat ik me gelukkig mag prijzen dat ik het ook een keer zo heb mee mogen maken

_{En daarna heb ik een therapeutische monsterbestelling bij de H&M geplaatst}

SPOILER

http://traumatischebevalling.nl/

SPOILER

Op het moment dat de bevalling begint ben ik 38 weken en 4 dagen zwanger. Op dat moment ben ik deze zwangerschap inmiddels spuugzat. Het was een emotionele achtbaan en ik heb er niet echt van kunnen genieten.

In juli 2015 kom ik er achter dat ik zwanger ben, na nog geen maand gestopt te zijn met de pil. Bij Anne duurde het lang voordat ik zwanger werd, dus de verrassing dat we nu al een tweede kindje krijgen is groot en we zijn enorm gelukkig dat het zo snel gelukt is. Het idee van nog zo’n leuk kind is fantastisch en we dagdromen over hoe het zal zijn straks met twee kinderen.
Maar een roze zwangerschapswolk, nee. Die is er niet. De eerste 10 weken ben ik zo misselijk als een hond. We breken zelfs onze zomervakantie in Duitsland af omdat ik eigenlijk alleen maar ziekjes op de bank kan hangen. Thuis is het ietsje beter te doen, boven je eigen pot kotst het toch net wat fijner.. Met het motto “Het wordt vast beter” gaan we door, en dan volgt de eerste echo na de termijnecho: de combinatietest.

Met 11 weken wordt deze afgenomen, en er wordt geconstateerd dat de baby een te dikke nekplooi heeft. Niet een beetje te dik, maar ver buiten alle marges, en dus worden we met een bot “Dit is helemaal niet goed” van de echoscopiste en verder geen uitleg doorgestuurd naar het AMC. We krijgen niet eens een echofoto mee, waar ik erg verdrietig over ben. Dit alles is op een vrijdagmiddag in september, en we kunnen pas op dinsdagmiddag terecht in het AMC. Een weekend vol Googlen volgt. Wat houdt het in een, een dikke nekplooi? Wat zijn de kansen voor ons kindje? Ik word er niet blij van, want de kans dat een kindje met zo’n dikke nekplooi gezond ter wereld komt ligt ergens rond de 15%. Wat een tegenvaller. De reacties van familie zijn wisselend, wat niet helpt. Ouders en schoonouders schieten heen en weer tussen “We krijgen het hoe dan ook wel groot, maak je geen zorgen” en “Denk aan de rest van je leven, misschien moet je het nu alvast laten weghalen..”. Mensen bedoelen het allemaal goed, maar begrijpen niet dat het voor ons al moeilijk genoeg is zonder meningen van anderen.

Die dinsdagmiddag worden we in het AMC meteen voor het blok gezet: er zal geen veilige NIPT-bloedtest worden afgenomen omdat de nekplooi zo dik is dat die buiten de marges van de onderzoeksgroep valt. Wat ons rest is niks doen, of een vruchtwaterpunctie of een vlokkentest. We willen weten waar we aan toe zijn, dus niks doen valt voor ons af. De vruchtwaterpunctie doen ze pas op een later moment in de zwangerschap, maar de vlokkentest kan meteen, al geeft die test wel het hoogste risico op een miskraam. We willen toch graag zeker weten of er iets mis is, dus we besluiten een vlokkentest te laten doen. De gynaecoloog haalt met een lang instrument weefsel weg uit de placenta. Ik durf niet op de monitor te kijken wat ze allemaal doen. De gynaecoloog vertelt dat je de naald van de vlokkentest vlak langs het kindje ziet gaan, dus dat kijken misschien beangstigend kan zijn. Het is geen pijnlijke ingreep, maar als we naar huis rijden ben ik wel kapot, zo’n emotionele middag is het.

Dan volgt de wachtperiode tot de uitslag. Ik merk dat ik op school mijn hoofd er niet goed bij kan houden. Telkens schieten gedachten aan wat er kan gaan komen door mijn hoofd. Ook thuis is het niet heel gezellig. We gaan er allebei anders mee om. Ik zoek op internet naar verhalen van mensen met gehandicapte kinderen, vraag naar ervaringen van anderen, praat met mensen om me heen. Mijn lief houdt het meer binnen, sluit zich af. Dat geeft niet, maar het maakt het er niet gemakkelijker op. En intussen is er A, lieve vrolijke A die ons allebei op de been houdt met haar vrolijkheid.

De week daarop komt het verlossende telefoontje van de gynaecoloog: Het kindje heef
t geen Down, trisomie 18 of trisomie 13. De drie ernstigste afwijkingen zijn nu uitgesloten. Een last valt van onze schouders, dit is al heel mooi nieuws! En ohja, het is een jongetje. Wat een leuk nieuws! Dat was op de echo’s nog niet te zien, maar de chromosomen liegen natuurlijk niet: XY betekent dat er een kleine man op komst is. De gynaecoloog legt uit dat het nu nog wachten is op de uitslag van het Array-onderzoek, waar ze onze chromosomen vergelijken met die van de baby. Hier kunnen kleine chromosoomafwijkingen mee worden ontdekt, die kunnen leiden tot zeldzamere afwijkingen.

Het wachten op deze uitslag voelt gek genoeg net zo spannend als het wachten op de uitslag van de eerste ‘grote’ afwijkingen, al snappen mensen om ons heen dat niet zo. “Het is geen Down, nou mooi! Gefeliciteerd! En nu genieten hè!”, horen we vaak. Dat is heel lief en optimistisch, maar voor ons is de gezondheid van ons kindje nog steeds in het geding en dat is moeilijk opzij te zetten. Gelukkig belt de gynaecoloog een week later om ons te vertellen dat er geen chromosoomafwijkingen zijn gevonden. Voorzichtig vragen we of we dan nu klaar zijn, of ons kindje nu als ‘normaal’ wordt gezien. Dit is nog niet zo. De dikke nekplooi blijft een risico op afwijkingen geven, en bij de 20-weken echo gaan ze met een GUO extra uitgebreid alles bekijken. Als er op dat moment niks afwijkends wordt gevonden, dan zijn we weer ‘gewoon’, voor zover je dat over een zwangerschap kan zeggen.

Tja. Echte zekerheid kunnen ze niet geven hè, dat weet je van tevoren. Dus tussen 14 en 20 weken voelt het een beetje niksig. We kopen nog geen kleertjes, we bedenken nog geen namen. De eerste schopjes zijn bijzonder, maar de gedachte dat het misschien toch nog niet goed zit blijft knagen. Eigenlijk negeer ik dat ik zwanger ben. Mijn buik gaat nog niet in mooie jurkjes om mee te pronken, ik ga het internet nog niet af voor leuke spullen voor een nieuwe babykamer. Alles staat een beetje op pauze, en we tellen de dagen af tot de 20-weken echo. En intussen merk ik dat het me stress oplevert en het op school eigenlijk helemaal niet goed gaat. Ik lig ’s nachts wakker, ben aan het piekeren over wat er kan gaan gebeuren. Wat als er slecht nieuws komt met 20 weken? Dan ben ik halverwege.. Dan is het kindje bijna levensvatbaar. Hoe moet ik het dan nog afbreken?

Als de dag van de GUO aanbreekt zijn we allebei nerveus. In de auto naar het AMC zeggen we niks, omdat alles wat we kunnen zeggen voelt als het verkeerde. Wachtend voor de kamer van de gynaecoloog merk ik dat de tranen me hoog zitten. De baby schopt en ik interpreteer het wisselend als geruststelling – ‘Mam, het gaat goed, chill’ – en waarschuwing – ‘Ik ben ongezond, je raakt me kwijt’ – en dat is beangstigend. De gynaecoloog begint gelukkig meteen met de echo, zonder praatjes er omheen. We weten allemaal wat we hopen te zien. Ze bekijkt alles grondig en constateert binnen een halve minuut dat de nek nog steeds véél te dik is. Meteen legt ze uit dat dit – mits er verder geen afwijkingen te zien zijn – nog op een ander syndroom kan wijzen, namelijk het syndroom van Noonan. Ik schiet vol en zeg dat ze dan maar snel de rest moet gaan controleren. Naar de rest van de echobeelden durf ik niet meer te kijken, bang dat ik zelf afwijkingen ga zien die er niet zijn. Gelukkig kan ze verder niks vinden, behalve een navelstreng met twee in plaats van drie vaten.

Wat dan volgt is een gesprek dat ik nog steeds moeilijk vind om terug te halen, omdat ik er zo verdrietig van word. De gynaecoloog geeft ons namelijk een doorverwijzing naar de afdeling klinische genetica, waar een geneticus ons het hemd van het lijf vraagt over afwijkingen in de familie en ons uitlegt wat het syndroom van Noonan inhoudt. De vervolgstappen worden duidelijk: Ze gaan het DNA van het kindje onderzoeken en zo rond de 23 weken komt de uitslag. En ineens word ik heel boos: Waarom is dit DNA-onderzoek niet eerder gedaan? Alle materiaal was aanwezig uit de vlokkentest. Met 11 weken had dit ook al onderzocht kunnen worden. Maar nu, pas met 20 weken, wordt er pas een DNA-onderzoek gestart. De geneticus begrijpt mijn frustratie, maar legt uit dat dit kostbare onderzoeken zijn die niet ‘zomaar’ bij elke dikke nek worden uitgevoerd. Dat gebeurt pas bij een serieuze indicatie, zoals een nek die nog steeds verdikt is met 20 weken.

Het voelt allemaal bijzonder oneerlijk en ik merk dat ik het helemaal niet goed kwijt kan. Wéér wachten en wéér onzekerheid. Wéér de mensen om ons heen uitleggen dat, nee, we weten het nog niet zeker, er wordt weer wat onderzocht, het kan nog gezond zijn en het kan ook misse boel zijn. Wéér het internet afspeuren naar informatie over een syndroom dat ons kindje misschien niet eens heeft. Wéér niet de stad in voor kleertjes en toch maar weer het verzinnen van namen op pauze zetten. Want wie weet is ons kindje wel een kindje met dat syndroom. En wat moeten we dan doen? Ik heb werkelijk geen flauw idee.

Het AMC koppelt ons daarom aan een psycholoog die mensen begeleidt die in zo’n proces zitten. Ze stelt vragen die erg indringend zijn, maar waarvan ik echt wel begrijp dat we er over na moeten denken. Wat denken we aan te kunnen? Kan onze relatie zo’n gehandicapt kind aan? En wat willen we A aandoen? Stel – we willen de zwangerschap afbreken, hoe gaat dat dan in z’n werk? Willen we dan het kindje cremeren of begraven? (Ja echt, dit vragen ze). Ik word boos en bozer en dan moedeloos en verdrietig en voel me heen en weer geslingerd tussen ‘houden’ en ‘afbreken’, bot gezegd. En dat terwijl we nog steeds niks weten.

Dus.. wachten maar weer. Weinig slapen, veel piekeren. Proberen het positief in te zien en daar vaak hopeloos in mislukken. Kleertjes vasthouden in de winkel en ze toch maar terugleggen. Aan m’n moeder uitleggen dat de opmerking “Ja, ik wilde een dekentje gaan haken.. Zal ik daar maar even mee wachten?” toch wel pijn doet. De buik met baby die schopt en draait toch zo af en toe eens aaien en dan mezelf betrappen op al heel veel liefde voor dit kindje. Wat er ook mee mis kan zijn.

Het verlossende woord komt een paar weken later. Het is géén Noonan. En dat is het dan. Alles waar ze op konden testen is getest. En nu? Ik vraag de geneticus wat we nou hier mee moeten. Is ons kindje nou gezond? Dat kunnen ze niet met zekerheid zeggen. Maar de echo was positief, dus “de kans is heel groot dat er niks aan de hand is”. En dat is hoe ver ze gaan. Geen millimeter wordt er van het protocol afgeweken, ze kunnen en mogen en zullen niks beloven. Er wordt een afspraak gemaakt voor nog een groei-echo met 30 weken, dan mogen we weer gluren. En wij, wij zijn blij. Heel erg voorzichtig, bijna fragiel blij. We proberen heel hard te geloven dat het nu goed is, maar het wil nog niet landen. Dat zal nog even tijd nodig hebben.

Ik probeer met alle macht een heel blij gezicht op te zetten als ik collega’s vertel dat ons kindje “voor zover we kunnen testen” gezond is. Maar van binnen voel ik me alleen maar leeg, want het vertrouwen is weg. Wie weet zijn er nog wel veel meer afwijkingen waar ze niet op kunnen testen, en misschien is de dikke nek van onze zoon wel een indicatie dat er toch iets is. Het blijft spoken in m’n hoofd en waar ik gehoopt had dat het over zou zijn na goed nieuws wordt mijn gemoed alleen maar zwaarder. Na een zware ouderavond op school gaat het mis, ik ga naar huis met een benauwd gevoel en beland in een paniekaanval die een hele nacht aanhoudt. Ik krijg geen lucht, voel m’n hartslag van m’n wenkbrauwen tot m’n kleine teen en zit te bibberen in bed. Alle spanning van de afgelopen maanden komt eruit, en ik voel me niet meer in staat om ook maar iets te doen. Ik blijf een paar dagen thuis en besluit in overleg met de bedrijfsarts en de verloskundige te stoppen met werken. Het is te zwaar, ook in combinatie met mijn bekken dat behoorlijk pijn doet en mijn bloeddruk die constant laag is waardoor ik vaak sterretjes zie en me duizelig voel.

Eenmaal thuis komt de rust. Het gevoel “dit kindje is gezond” komt stapje voor stapje naar boven, en ik durf een eerste pakje te kopen en op zoek te gaan naar leuke jongensnamen. De druk is van de ketel, ik hoef me even geen zorgen te maken om werk en kan me richten op mijn heerlijke dreumes en intussen flinke babybuik. We gaan op vakantie naar Fuerteventura en het zonlicht daar doet ons allemaal goed. We maken plannen voor een verbouwing in huis om ruimte te maken voor twee kinderkamers en als we thuis zijn is het al weer bijna tijd voor de groei-echo.
De gynaecoloog constateert dat het kindje het helemaal goed doet. Alles zit erop en eraan en het groeit prima. Ze is heel optimistisch en voor het eerst kan ik de boodschap “het is waarschijnlijk helemaal gezond” ook echt zo opvatten. Waarschijnlijk – daar moeten we het maar mee doen. Meer gaan we niet krijgen, en ik doe m’n stinkende best om alle andere gedachten weg te stoppen. Het is al druk genoeg met een verbouwing en een dreumes en een bekken dat nu echt opspeelt. Lopen wordt zwaar, tillen gaat al helemaal niet meer. We beperken ons tot spelen in de achtertuin en rondjes door de buurt, en ik begin de weken af te tellen tot de uitgerekende datum. Eigenlijk mag het allemaal wel snel klaar zijn. Deze zwangerschap was gewoon niet leuk. Punt. Ik kan er heel dramatisch over gaan doen, of sentimenteel. Maar het is niet anders, ik heb er niet van genoten en zal dat waarschijnlijk ook niet meer gaan doen. Tijd voor het volgende hoofdstuk, tijd voor de baby!

SPOILER

Vrijdag 4 maart ben ik 38 weken en 4 dagen zwanger, en zeur ik nog eens flink naar m’n man dat ik het zo zat ben. De verbouwing is klaar, maar we zijn nog elke avond druk met de zolder op orde maken. Boeken uitpakken, de kinderkamers inrichten.. Het is nog flink druk en ik ben niet bepaald uitgerust. Ik ga vroeg naar bed in een poging op te knappen. Mijn walvislijf ligt op geen enkele manier meer lekker dus uiteindelijk val ik in slaap in een soort halve zijwaartse potvisligging, zeer elegant. Om 3:30 schrik ik wakker. Ik droomde dat ik onder de douche stond en bedenk half slapend dat het toch gek is dat m’n onderbroek nu helemaal nat is. En dan dringt het langzaam door – m’n vliezen zijn gebroken. Oh jee. Dat was de vorige keer niet zo, toen heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken, dus ik moet even goed nadenken wat ik moet doen. Vruchtwater checken, dus naar het toilet en wat opvangen. Is het helder? Tja, wat is helder. Ik denk het wel. Het zou ‘zoetig’ moeten ruiken, tja. Dat zal wel, denk ik. Het stinkt in elk geval niet en het is niet groen of bruin. Ik trek een schone onderbroek aan en kruip weer in bed. Weet ik veel dat ik dat het komende uur nog vier keer kan doen, ik dacht dat het met één keer wel gebeurd zou zijn maar er volgen dus nog vier grote golven vruchtwater en daarna druppelt het vrolijk door. Toch maar een kraamverband uit het bevallingspakket vissen want heel veel schone onderbroeken heb ik niet meer.

Wederom in bed gekropen probeer ik nog wat te slapen maar dat gaat eigenlijk helemaal niet. Mijn gedachten schieten heen en weer: “hij komt er aan!”, “was dit een wee?”, “ik moet nog wel poepen anders komt het er bij de bevalling uit..”, “shit ik heb nog geen muntje voor de rolstoel in het koffertje..”, “had ik nou al slippers ingepakt?”. Ik stuur een mail naar onze kraamhulp dat het gaat beginnen, lees nog wat op m’n telefoon en dan merk ik dat de weeën aan het beginnen zijn. Heel zachtjes, een beetje kramp. Prima te doen, dus ik blijf lekker in bed liggen en wacht af wat er komen gaat. Als de weeën ietsje sneller komen ga ik even onder de douche, want dat vond ik bij A een fijne plek. Deze keer weet ik niet hoe snel ik er weer uit moet, het is me te warm en benauwd. Ik voel me ook anders, ben gespannen. We gaan ontdekken of ons kindje echt wel gezond is, en dat vind ik een heel fijn en tegelijk enorm beangstigend idee. Hij moet straks uit mijn veilige buik de wereld in. Wat als hij daar niet klaar voor is?

Ik besluit dat deze gedachten me niet gaan helpen en focus me op een fijne kennismaking straks. Om 6:30 bel ik mijn ouders, die op A zullen passen. Ze komen er meteen aan, ik hoor de spanning in mijn moeders stem. Het moet ook heel spannend zijn, je kind dat gaat bevallen, zeker na zo’n rare zwangerschap. Sinds ik zelf een dochter heb begrijp ik dat een stuk beter en ik probeer haar gerust te stellen. “Niet haasten, rustig rijden, je hebt nog alle tijd mam”. Na dit telefoontje bel ik de verloskundige, en die vraagt me opnieuw te bellen als ik het idee heb dat de weeën goed doorzetten.

Om 8:00 staan mijn ouders op de stoep. De weeën komen nog wel onregelmatig, maar worden pittiger. Ik verhuis naar boven want het is me te druk beneden en mijn moeders zenuwen slaan wel een beetje op mij over. Dat kan ik er niet bij hebben, dus ik leg uit dat ik liever alleen ben en wandel rondjes door het huis, lig wat op bed, hang wat over de slaapbank op zolder en sta op het balkon naar de eksters te kijken die nesten aan het bouwen zijn. Wat een mooi symbool, denk ik nog. Om 9:15 bel ik de verloskundige want ik vind het nu wel zwaarder worden. Ze voelt en constateert 3 centimeter ontsluiting. Dat valt me een beetje tegen, maar goed, het zij zo. We spreken af dat we elkaar om 11:00 bij het ziekenhuis zullen ontmoeten, dan kan ik nog even rustig de laatste dingen pakken. Mijn lief gooit alles in de auto, poetst nog even het laatste verbouwingsstof van de Maxicosi en masseert tussendoor mijn rug want de weeën zijn soms gemeen scherp, vooral in m’n rug.

We rijden naar het ziekenhuis en het blijkt dat we de verloskamer met bevalbad hebben gekregen. Dat is fijn! De verloskundige zet de kraan vast aan en ik wandel wat door de kamer. Het wordt wel echt nu, ik bespreek nog eens met mijn lief hoe spannend ik het vind dat het straks afgelopen is. En hoe blij we zijn dat dit jongetje zelf zijn moment heeft gekozen. Een beetje vroeg, dus best een verrassing. Maar het past bij hem, want deze hele zwangerschap was een verrassing! Het bad is inmiddels vol en ik ga er in zitten. Heerlijk zo in het warme water. Ik doezel wat weg en vang de weeën op door over de rand te hangen en diep te zuchten. Het is fijn zo, mijn lief zit een film te kijken op z’n telefoon en geeft me slokjes water en hapjes ontbijtkoek aan als ik daar om vraag. Verder is het stil en rustig en ik voel me ook best ontspannen.

De verloskundige gaat nog twee visitaties doen en is om 12:30 weer terug. Ik merk dat ik het nu wel zwaar begin te vinden. Houvast vind ik in het puffen op een bepaald ritme, net als de vorige keer, alleen moet ik nu wel echt het bad uit. Ik kan me nergens aan vasthouden en dat voelt wat verloren en onrustig. Als ik uit het bad klim merk ik hoe zwaar m’n lijf is zo uit het water en hoe erg het kindje al naar beneden drukt – dat had ik nog niet gevoeld in het warme water! De verloskundige constateert 4 cm ontsluiting en op dat moment raak ik in paniek. Dat gaat heel erg langzaam! Hoe moet ik nog zes uur zo verder, als de weeën al zo naar beneden duwen?
Gelukkig weet zij me gerust te stellen – bij een tweede kindje kan het veel sneller gaan, ik vang het goed op, zij en mijn lief zijn er om me te helpen, ik kan dit. Het is een hele lieve vrouw, ze heeft mijn vorige bevalling ook begeleid en ik vertrouw blind op haar ervaring. We zoeken een houding die past – hangend over het bed, en ze helpt me mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik kom in een soort flow en krijg langzaam het gevoel terug dat ik het wel aankan. Ik richt me op het idee dat het straks klaar is, dat we dan ons kindje kunnen knuffelen en dat er dan een mooie nieuwe periode van start gaat.

Om 13:45 kan ik niet meer staan en ik voel een enorme druk naar onderen. Ik ga op het bed liggen omdat m’n benen het voor mijn gevoel niet meer doen. De verloskundige voelt, masseert een laatste randje weg, en vertelt me dat ik langzaam mag gaan meepersen. De vorige bevalling voelde dat als een opluchting, maar nu merk ik dat het even helemaal niet gaat. Ik roep dat ik niet meer weet hoe het moet, dat het teveel pijn doet, dat ik bang ben dat ons kindje toch niet gezond is en dat hij maar moet blijven zitten. Er gaat zoveel door me heen, maar het meeste is gewoon angst. Angst voor de pijn die komen gaat, waarvan ik weet dat ik er dwars doorheen moet. Angst voor iets dat een hele zwangerschap gesluimerd heeft en dat ik heb weggeduwd – wat als er iets mis is? En we dat nu pas gaan zien?

Gelukkig zijn daar mijn man en de verloskundige weer die me er doorheen slepen. Mijn man houdt m’n hand stevig vast en stelt me gerust dat wat er ook gebeurt, we het samen aankunnen. Hij kijkt me aan en ik voel dat het zo is en dat ik dit kan doen. De verloskundige vertelt me nog een keer waar ik naartoe moet persen en helpt me met mijn ademhaling. En een lieve verpleegkundige helpt me mijn benen vast te houden en veegt het zweet van mijn hoofd. Het voel niet meer zo alleen en niet meer zo eng, en nu weet ik dat ik alles op alles moet zetten om dit kindje eruit te gaan krijgen.

Bij de volgende drie persweeën komt werkelijk alles eruit wat ik in me heb, een enorme kracht die alles overstijgt. Het is eng – doodeng zelfs – om door de pijn heen te duwen, ik roep dat het pijn doet en dat het niet past en dat het nooit lukt maar tegelijk ga ik door omdat ik ergens wel weet dat het wél kan, dat het moet en zal gebeuren. De volgende perswee moet ik wegzuchten om scheuren te voorkomen, en de lieve verpleegkundige helpt met een warme doek dat vreselijke brandende gevoel wat te verlichten. En wanneer twee persweeën later het hoofdje en het lijfje worden geboren en er een klein glibberig lijfje op mijn borst wordt gelegd is het enige dat ik kan doen heel hard huilen en heel hard lachen en heel vaak vragen: “Is het een gezond jongetje?” . Maar zijn harde huil zegt eigenlijk al genoeg, hij laat zich horen en hij doet het. Onze zoon is er, lieve mooie kleine C.as en nadat de verloskundige mij vertelt dat hij helemaal in orde is word ik overspoeld door een opluchting die ik nog niet eerder zo voelde. Ik sta mezelf eindelijk toe alle liefde te voelen voor dit kindje die ik in me heb. Een mooier gevoel kan ik me niet bedenken.

SPOILER

De nasleep van de bevalling is helaas wel heftig. Ik bloed heftig, maar het komt niet uit de baarmoeder. De placenta was ook heel, dus het is even zoeken waar het bloed vandaan komt. Er blijkt een bloedvat in de vaginawand gescheurd te zijn. De verloskundige en even later de gynaecoloog van het ziekenhuis worden ingeschakeld om te helpen bij het hechten. Tijdens het hechten geef ik aan dat ik me heel duizelig begin te voelen en heel koud, en dat ik bang ben.
Ineens staat de kamer vol met mensen, en krijg ik niet helemaal mee wat er nou precies gebeurt. Er wordt een infuus geprikt, ik krijg een zuurstofmasker op en ze plaatsen een catheter en C wordt bij z’n vader gelegd. Ik hoor de gynaecoloog zeggen dat ik nu niet meer bloed moet gaan verliezen anders ‘wordt het spannend’ – een heel fijn iets om te horen.. Ze is nog even bezig en ik merk op dat m’n rechterarm heel strak aanvoelt. Het blijkt dat het infuus met vocht verkeerd is geprikt en de zak met vocht loopt nu mijn arm in. Een soort olifantenarm is het gevolg, en dus prikken ze maar in mijn andere arm.

Ik vind het vervelend hoe het gaat. Iedereen is druk aan het praten, veel aan het bellen want er komt blijkbaar nog een spoedgeval binnen waar ze zo heen moeten. Niemand legt aan mij uit wat er nou eigenlijk gebeurt, en in tussen voel ik me bibberig en licht en ook wel angstig. Ik dacht nu fijn te kunnen babyknuffelen en in plaats daarvan wordt er aan de onderkant aan me gesjord en getrokken om het hechten af te maken. Het doet ook pijn, en dat wil ik zeggen maar ik heb niet zoveel kracht om te praten en het zuurstofmasker werkt ook niet mee. Mijn man ziet het en vertelt aan de verloskundige dat ik iets wil zeggen. Ze tilt het masker op en ik vertel dat het pijn doet, en dat de verdoving misschien nog niet goed werkt. De gynaecoloog zit nog half in haar telefoongesprek over het spoedgeval en gaat gewoon door, totdat mijn man boos wordt – wat haar aandacht trekt. Uiteindelijk is het hechten klaar en plaatsen ze een tampon maat kokosnoot om te voorkomen dat er straks een hematoom komt waar het nu gehecht is.

En – ohja, sorry mevrouw – ik blijk een nacht te moeten blijven omdat ik bijna 2 liter bloed ben verloren in dit hele proces. Als ik dat te horen krijg schiet ik vol. Ik wilde zo graag snel naar huis met dit mannetje, A kennis laten maken met haar broertje, samen vieren dat alles goed was afgelopen. En dan dit.

Om 15:00 zegt de verpleegkundige dat ze wat te eten voor mij zal halen en een kamer klaar zal maken waar we kunnen blijven. Ze verdwijnt een tijdje en we horen maar steeds niks. Ik heb honger, heb het koud en lig in een vies bed. Het voelt een beetje alsof we worden vergeten, en omdat er ook niemand komt als we op de knop drukken gaat mijn man iemand zoeken. Rond 18:00 mogen we dan naar de nieuwe kamer, waar ook een bed staat voor hem en een wiegje voor C. Eten heb ik nog steeds niet gekregen, maar gelukkig gaat de verpleegkundige me nu wel even wassen op bed want ik voel me heel vies en mag nog niet douchen. C zal zo ook getemperatuurd en verschoond worden, zegt ze. Maar dan moet ze weer weg naar een spoedgeval. Mijn ouders zijn nog even langsgekomen en ik schrik van mijn moeders bezorgdheid. Blijkbaar zie ik er toch wel slecht uit, ik hoop niet dat ik iedereen te erg laat schrikken.
Om 20:00 is ze pas weer terug. Ik ben een beetje boos dat het allemaal zo lang duurt, maar snap ook dat ze niet alles kunnen. Mijn man krijgt wat te eten, maar omdat ik geen warm eten mag – geen idee waarom – gaat ze brood regelen voor mij. Dat moet blijkbaar nog gebakken worden, want om 22:00 staan er dan eindelijk twee boterhammen met jam voor m’n neus. Weer vraag ik of C nu verschoond en getemperatuurd zal worden. De avonddienst zegt dat ze er zo aankomen om dit te doen. Dat duurt vervolgens ook nog een paar uur, en rond middernacht wordt m’n kindje dan eindelijk even gecheckt. Hij doet het goed, heeft geplast en gepoept. Gelukkig!

Toch gaan we de nacht in met een gevoel dat dit geen goede plek is om te zijn. Ik zet m’n duimen aan het draaien dat ik de volgende ochtend naar huis mag, en gelukkig blijkt dat ook zo te zijn. Mijn ijzer is op het randje, maar ik leg uit dat ik echt naar huis wil, dat we daar goed verzorgd zullen worden door de kraamhulp. Met een paar mitsen en maren stemt de gynaecoloog in en dan mogen we op zondagmiddag om 15:00 eindelijk met onze mooie zoon in de auto naar huis. Het zit erop, ons leven als gezin van vier kan beginnen!

quote:

Op woensdag 30 maart 2016 09:42 schreef Franny_G het volgende:
Razz, ik heb je verhaal gisteravond al gelezen en ik moest er ook van huilen. Ik kan me zo goed inleven in je angsten en je zorgen. Wat een opluchting dat jullie lieve C er nu is, gezond en wel.

SPOILER

Augustus 2015
Lisa is 13 maanden oud en we hakken de knoop door: een tweede kindje zou heel erg welkom zijn. Eerst nog even lekker met z'n drietjes op vakantie, waar we ontzettend van genieten. Ik verwacht ergens in die weken ongesteld te worden, maar als mijn menstruatie uitblijft begin ik stiekem al een beetje te dromen.... zou het?
De laatste dag voordat we weer naar huis gaan vertel ik vriendje dat we bij thuiskomst maar een testje moeten gaan halen. En zo fiets ik op zondagmiddag met een bonzend hart naar de Kruidvat. Ik durf niet te kijken en leg het staafje bij vriend op tafel. 'Twee streepjes is zwanger, 1 streepje is niet zwanger' leg ik voor de zekerheid uit. Geen twijfel over mogelijk: de teststreep verschijnt sneller dan de controlestreep. Zwanger! Wat snel! Wat leuk! En wat spannend!

Een paar spannende weken volgen, maar op iedere echo zien we een spartelend babietje met een prachtig kloppend hartje. De uitgerekende datum is 7 mei, mijn verjaardag. Wat een cadeautje zou dat zijn!

Ondanks dat alles er prima uit ziet word ik wel goed in de gaten gehouden door de verloskundige: bij mijn vorige zwangerschap had ik een (veel) te hoge bloeddruk, waardoor Lisa achterliep in de groei en ze haar met een spoedkeizersnede hebben gehaald toen ik nog maar 33 weken zwanger was. Dat willen we nu graag voorkomen!

Dus iedere controle wordt de bloeddrukmeter erbij gepakt en iedere keer kan de verloskundige me geruststellen met een bloeddruk-volgens-de-boekjes. Tot ik weer een keer een controle heb met 30 weken: 'Sorry Dyre, ik meet je bloeddruk wel erg hoog nu', zegt ze. Ze probeert het nog eens aan de andere arm, en nog een keer een paar minuten later. Maar hij blijft hoog. Ze neemt geen risico en stuurt me door naar het ziekenhuis. Hetzelfde ziekenhuis waar ik bijna 2 jaar geleden zo onverwachts en onvoorbereid ben bevallen. En ook daar nemen ze het zekere voor het onzekere. Ik krijgt een CTG, een echo, er wordt bloed en urine ingeleverd en ik krijg een lange bloeddrukmeting. Gelukkig zijn alle uitslagen goed en heeft de baby het nog prima naar zijn zin in mijn buik.

In de komende weken herhaalt dit scenario zich een aantal keer. De verloskundige blijft een hoge bloeddruk meten en stuurt me volgens protocol iedere keer door naar het ziekenhuis, waar alle uitslagen prima zijn. Toch merken ze daar na verloop van tijd dat mijn bloeddruk toch wel aan het stijgen is. Langzaam maar zeker gaat hij van 'hartstikke prima' naar 'niet te hoog, maar wel verhoogd' naar 'dit is wel aan de hoge kant'.

Om te voorkomen dat ik blijf heen en weren, neemt de gynaecoloog me vervroegd over van de verloskundige. Ik zou toch al met 36 weken overgedragen worden en nu kunnen ze me iedere week goed in de gaten houden.

Als ik nog maar 37 weken zwanger ben en de situatie niet verandert geeft de gynaecoloog me een folder mee: 'het inleiden van een bevalling'. Daar schrik ik wel van, maar ze legt me uit dat dit eigenlijk protocol is in het ziekenhuis. De baby is ingedaald, mooi op gewicht en met 37 weken klaar voor de bevalling. Mijn bloeddruk zit echt op de grens, mocht hij nog verder stijgen dan is er misschien geen tijd meer voor een inleiding. Het zou dus een eventuele spoedsituatie kunnen voorkomen. Maar ze snapt wel dat ik schrik en geeft me een paar dagen om erover na te denken en het thuis te overleggen.

Dat doe ik. Ik lees de folder goed door en zoek een hoop informatie op Internet. Maar hoe meer informatie ik krijg, hoe meer een inleiding me tegen staat. Er is in mijn situatie toch een hoop kans op complicaties en met mijn voorgeschiedenis is de kans erg groot dat het alsnog een keizersnede gaat worden. Maar ik wil natuurlijk ook geen risico's nemen met de gezondheid van de baby...

Bij de eerstvolgende controle leg ik mijn zorgen en wensen weer bij de gynaecoloog neer. Ik ben bang dat ze me toch over zal proberen te halen om akkoord te gaan met een inleiding. Onterecht, blijkt: ze begrijpt mijn wens om spontaan te bevallen heel goed en stelt voor om de inleiding nog even uit te stellen. Zolang de baby het goed blijft doen en mijn bloeddruk niet over de grens gaat mag ik het nog even afwachten in de hoop dat er spontaan iets begint. Ik moet wel 2 keer per week op controle komen en ik krijg een lijstje mee met dingen waar ik goed op moet letten.

En zo rek ik de tijd van controle naar controle. Ik ben heel blij dat de gynaecoloog mijn wens respecteert, maar tegelijkertijd vind ik het ook heel spannend. Neem ik niet teveel risico? Gaat het nog wel goed met de baby? Bij Lisa merkte ik helemaal niet dat het mis was, is het nog wel verantwoord om te wachten?

Er wordt weer een nieuwe afspraak gemaakt voor 4 mei, dan zal ik 39+4 weken zwanger zijn. Ik realiseer me hoe geweldig het eigenlijk is dat ik al zo ver ben gekomen, en ik begin toch steeds meer open te staan voor die inleiding. Het risico op een (spoed)keizersnede begint steeds minder zwaar te wegen tegenover de zorgen die ik heb over hoe de baby het doet. Ik neem me voor om bij die afspraak aan te geven dat er een inleiding gepland mag worden, maar hoop toch heel stiekem dat er voor die tijd iets spontaans mag gebeuren.

2 mei 2016 - 39+2:
Het is 7 uur 's avonds en ik ben gebroken. Ik geniet iedere dag van de zwangerschap, maar al mijn energie gaat naar de baby. Ik besluit om even een uurtje op bed te gaan liggen, maar als ik wakker wordt is het al half 12.
Wat moet ik ongelofelijk nodig naar de wc, ik houd het bijna niet meer. Als ik opsta voel ik ineens al hoe het langs mijn benen naar beneden loopt. Oei! Ik probeer mijn benen bij elkaar te knijpen en zo naar de wc te lopen, maar bij iedere stap die ik zet komt er meer. En dan ineens ga ik twijfelen... Is dit wel urine? Of is het vruchtwater?
Ik roep vriendje die nog in de woonkamer zit om een bekertje te komen brengen en we turen allebei naar de vlokkerige substantie. Het is niet helder, het ruikt niet zoet... heb ik gewoon echt in mijn broek geplast dan?

Omdat we allebei heel erg twijfelen bel ik het ziekenhuis. Aan de telefoon kunnen ze niet zoveel natuurlijk, dus ze stelt voor om even langs te komen. Het is inmiddels na middernacht als ik met mijn tupperware-bakje aan de balie verschijn. De verpleegkundige moet even lachen, maar zegt wel dat ze het heel erg fijn vindt dat ik het meegenomen heb. Ze legt het even onder de microscoop terwijl ik weer een CTG krijg en na een uurtje komt ze met nieuws: 'Hartstikke positief op vruchtwater ', zegt ze. 'Voel je al iets?' Ja, opluchting dat ik niet in mijn broek heb geplast , maar dat vertel ik maar niet. Nee, geen weeën te bekennen. De gynaecoloog komt er ook even bij. De CTG ziet er prima uit, ik hoef me over de baby geen zorgen te maken. Ik mag weer lekker naar huis en heb nu 48 uur de tijd om de bevalling op gang te laten komen. Is er dan nog niets gebeurt, dan gaat toch die inleiding er komen. En ze wil me morgen aan het eind van de dag nog even zien voor een nieuwe CTG. Ik krijg opnieuw een folder mee en ze geeft het advies om lekker te gaan wandelen morgen.

Wat ben ik blij als we weer in de auto op weg naar huis zitten. Gebroken vliezen, die heb ik mooi al binnen! Is er in ieder geval al iets spontaans gebeurt. Mocht die inleiding er toch komen, dan heeft mijn eigen lichaam tenminste wél zelf de start gegeven

3 mei 2016 - 39+3:
We liggen pas tegen 2 uur in bed, maar om 6:30 word ik alweer wakker. Ik heb een beetje het gevoel alsof ik ongesteld moet worden. Zou dat door die gebroken vliezen komen? Of zou er iets gaan beginnen vandaag? In de loop van de ochtend blijf ik de krampjes zo af en aan een beetje voelen, maar dit lijkt in niets op wat ik bij weeën verwacht. Dat verandert een beetje gedurende de middag. Rond 2 uur merk ik dat de krampen komen en gaan. Ik heb de weeëntimer erbij gepakt (nooit gedacht dat ik die app ooit zou gebruiken!), maar er is geen peil op te trekken. Soms gebeurt er 20 minuten lang niets, soms zit er ineens maar 3 minuten tussen de krampen. Maar duidelijk is wel dat er iets aan het beginnen is.

Ik heb om half 5 de afspraak in het ziekenhuis en we hebben met schoonmoeder afgesproken dat ze om 4 uur komt om op Lisa te passen. Maar tegen 3 uur merk ik dat de krampen best pijnlijk beginnen te worden. Poeh, dat voorwerk valt me eigenlijk al een beetje tegen, ik had verwacht dat de eerste uren wat milder zouden zijn. Ik rek de tijd totdat schoonmoeder komt. Omdat ik niet wil laten merken dat er al iets aan de hand sluit ik mezelf op in de wc als ik weer een kramp op voel komen en daarna zeg ik dat we toch echt snel moeten gaan in verband met files enzo (op dinsdagmiddag in de meivakantie )

Als we in het ziekenhuis aankomen worden we naar een kamertje gebracht voor de CTG. Ik geef aan dat ik toch best al wel wat voel rommelen en de voorweeën volgens mij al begonnen zijn. 'Nou, dan breng ik jullie wel meteen naar een kraamsuite ', zegt de verpleegkundige. 'Ik leg je een uurtje aan de CTG en dan kunnen we kijken of hij al iets registreert'.

De CTG is draadloos en waterproof. Fijn! Ik mag lekker rondlopen en misschien straks wel even in de douche, lijkt me heel fijn, de warme straal op mijn rug.
Maar na een half uur zijn de krampen ineens behoorlijk heftig geworden. Is dit nog voorwerk? Dat kan toch bijna niet. Ik heb moeite met het opvangen van de krampen en kan geen juiste houding vinden om ze goed op te vangen. De tijd tussen de krampen lijkt steeds minder te worden en ik vraag vriendje om op het knopje te drukken. De verloskundige komt even kijken, een hele rustige kalme vrouw. Fijn, zo iemand heb ik nodig tijdens mijn bevalling. Ze vraagt of ik het erg vind dat er een co-assistent meekijkt. Geen probleem hoor, zeg ik al. 'En misschien wil ze ook een keertje voelen', vervolgt ze. Oja...dat moet dan maar.

Ik ben bang dat ze me misschien een aansteller gaat vinden. Ik ben nog maar een half uurtje binnen en ik geef nu al aan dat de pijn behoorlijk heftig is. Maar ze stelt voor om even te toucheren, en ik blijk al 4 cm ontsluiting te hebben. Ze is hartstikke tevreden en ook vriendje is trots, maar ik kan alleen maar denken: '4 cm? Zoveel pijn al en nog maar 4 cm? Moet ik nog 6 cm lang hier doorheen? Dat duurt nog 6 uur...Of langer...' Ik knik braaf ja en amen naar de verloskundige, maar als ze even weg is zeg ik tegen vriendje dat ik dit niet kan. Ik heb nog nooit zo'n pijn als deze gevoeld en ondanks de puf-instructies heb ik moeite om door de weeën te komen. Ik krijg tussendoor geen rust om bij te komen, ze volgen elkaar nu heel snel op. Vriendje ziet de wanhoop in mijn ogen en verzekerd de verloskundige ervan dat ik normaal gesproken echt een doorbijter ben en ik me zeker niet aanstel (de lieverd ). Hoewel ik opensta voor pijnstilling heb ik daar van tevoren nog geen afspraken over gemaakt, omdat ik wilde kijken of het ook zonder kon. Maar daar kom ik nu duidelijk op terug. Ik vraag wat de opties zijn in de huidige situatie en de verloskundige stelt een ruggenprik voor. Wat fijn, ze neemt mij en mijn pijn meteen serieus en ze belt even met de OK.

Ik probeer tussendoor het ijs een beetje te breken met de verlegen co-assistent.
'Hoeveelste jaars ben je?'
'Vierde.'
'Oh, dan heb je al een hoop gezien.'
'Ja, maar nog geen bevalling.'
Mooi is dat, ik ben iemands allereerste ervaring met een bevalling

Ik mag meteen naar de OK, maar ik moet wel nog even een infuus en een blaaskatheter. Als we door de gangen van het ziekenhuis rijden probeer ik me heel erg in te houden, al het personeel en patiënten kunnen me horen en zien. Maar het valt me heel zwaar. Is dit normaal?
De anesthesiemedewerkster legt uit wat er allemaal gaat gebeuren en hoe dat kan voelen. Ze willen tussen de weeën door de ruggenprik zetten, maar ze volgen elkaar zo snel op dat de pauzes niet lang genoeg zijn om te kunnen prikken. Ik moet voorover buigen en mijn handen voor mijn buik vouwen, maar bij iedere wee moet ik op mijn handen steunen om ze op te kunnen vangen. 'Het spijt me, zeg ik, maar ik moet héél even anders zitten.' Uiteindelijk besluiten we om het gewoon maar te doen. Ik zet me schrap voor de prik, maar die voel ik nauwelijks. Een wee komt op en ik puf hem met alle kracht weg, ik weet dat ik nu absoluut niet mag bewegen.

Zodra de prik is gezet gaat de anesthesist er weer vandoor, het is druk op de OK denk ik. Ik ben bang dat ik een hele lastige patiënt ben geweest, om het goed te maken roep ik hem nog na. 'Bedankt Bob!' Hij moet er even om lachen en daarna verdwijnt hij uit het zicht.

De anesthesiemedewerkster blijft bij me tot ik weer terug naar de kraamsuite mag, en dat duurt langer dan verwacht. Mijn bloeddruk is wat aan de hoge kant en die willen ze eerst stabiel hebben voordat ze weer met me gaan rijden. De weeën zijn nog steeds behoorlijk heftig, maar ze verzekerd me dat dat vanaf nu steeds minder gaat worden. En daar heeft ze gelijk in. Het blijft pijnlijk, ik moet me heel goed concentreren om er doorheen te komen, maar de echte scherpe randjes zijn eraf. Ik hoop dat dit me even rust geeft om de komende uren door te komen.

Het is 6 uur 's avonds en we kletsen nog even wat om de tijd te doden. Ze heeft ook een dochter die Lisa heeft, haar zoontje heet Lars. De naam van onze zoon brandt op mijn lippen, maar ik wil niks zeggen totdat hij er is. Ik vraag me af of hij vandaag nog geboren zal worden, of dat het toch 4 mei wordt.

Hoewel ze minder pijnlijk zijn volgen de weeën elkaar nog steeds snel achter elkaar op. Op de CTG zien ze dat de hartslag van de baby behoorlijk dipt bij iedere wee. 'Dat is normaal', legt de anesthesiemedewerkster uit, 'maar hij moet tussen de weeën door wel tijd hebben om bij te komen'.

Het duurt een eeuwigheid, maar in werkelijkheid is het half 7 als ik weer de kraamsuite in word gereden. De verloskundige wil weer eventjes toucheren en dan zegt ze: 'ik heb goed nieuws!'
Oh, mooi, laat het alsjeblieft een hoop cm's zijn. 'Je hebt volledige ontsluiting'.

In anderhalf uur tijd van 4 cm naar 10 cm gegaan Dat verklaart de heftige pijn, ik heb gewoon een weeënstorm gehad! Wat ben ik blij en opgelucht dat die pijn niet voor niets is geweest.
De verloskundige vertelt dat de weeën vaak inderdaad heftiger zijn als het zo rap gaat. Ze stelt voor om even een half uurtje de ruggenprik goed te laten inwerken, zodat ik op adem kan komen voor de volgende fase. 'Om 7 uur gaan we oefenen met persen', zegt ze, voordat ze ons weer met z'n tweetjes laat.

Die rust kan ik inderdaad een minuut of 20 goed nemen, maar daarna voel ik die heftige pijn weer terugkomen. Ik hoor de baby's hartslag weer dippen op de CTG, en de pauzes tussen de weeën worden weer steeds korter. Ik ben bang dat straks alsnog wordt besloten om een keizersnede uit te voeren, als de baby tussen de weeën door niet genoeg tijd heeft om bij te komen. En als ik druk begin te voelen, alsof ik naar de wc moet, vraag ik vriendje om toch weer op het belletje te drukken.

De verloskundige komt bijna meteen weer binnen en zegt dat ze inderdaad de dipjes heeft gezien bij de weeën. Als ik aangeef dat ik ook druk begin te voelen stelt ze voor om te gaan beginnen met het oefenen van het persen. Ze vertelt me precies wat ik moet doen en hoe ik moet persen. De eerste wee komt al snel opzetten en als ik mee-pers hoor ik de verpleegkundige en de verloskundige allebei 'oh!' zeggen. 'Ik zie al iets, dat gaat snel!'
Tot zover het oefenen, het echte werk is al begonnen!

En ik voel het. De druk schuift langzaam naar beneden en wordt bij iedere wee pijnlijker. Maar in tegenstelling tot de andere weeën voel ik nu iets gebeuren. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad, maar ik werk ergens naartoe en ik voel hoe iedere pers iets doet. En drie persweeën later voel ik ineens hoe een klein, glibberig babietje geboren wordt. Hij begint meteen te huilen. 'Daar is hij!' roep ik. Hij wordt meteen op mijn borst gelegd en hij laat goed van zich horen. Vriendje mag de navelstreng doorknippen en dan gaan heel langzaam die mooie oogjes open. Voor het eerst mag ik zijn naam hardop zeggen als de verloskundige vraagt hoe hij heet. Bram Geboren om 18 minuten over 7.

Bram mag een uur lang lekker bij me liggen, wat een verschil met hoe het allemaal bij Lisa ging. We genieten er met z'n drietjes van. De verloskundige en de co-assistent verdwijnen stilletjes terwijl wij al die vingertjes en teentjes aan het bestuderen zijn. En dan wil de verpleegkundige hem toch wel wegen, want hij is klein. 2770 gram, blijkt. Dat is een stuk lager dan geschat en we moeten een nachtje in het ziekenhuis blijven, geeft ze aan, om zijn suikerwaardes in de gaten te houden. Maar hij doet het verder zo goed en de eerste meting is al prima.

Ik voel me ineens supergoed en de rest van de avond gaat allemaal een beetje in een roze-wolk-waas voorbij. De oma's en opa's komen op visite en als iedereen weg is en de rust weer is wedergekeerd komt de verloskundige nog even om me te feliciteren. En dat geeft mij de kans om haar te bedanken. Ondanks alle pijn en heftigheid heeft er voornamelijk rust in de kamer geheerst. De verpleegkundige en de co-assistent waren er continu bij, maar nauwelijks aanwezig. Na wat complimentjes heen en neer vertrekt ze en kunnen Bram en ik nog even knuffelen voordat we de nacht in gaan.

De volgende ochtend komt vriendje met Lisa samen naar het ziekenhuis voor de eerste kennismaking, Bram wordt geaaid en gekust alsof hij er altijd al is geweest. Met z'n viertjes komen we als een echt gezinnetje thuis, wat ben ik trots!

quote:

Op zondag 15 mei 2016 17:41 schreef Franny_G het volgende:
En ik moest wel een beetje lachen dat je jezelf zo lang voorhield dat je 'krampen' had. Dat waren gewoon echte weeën!

quote:

Op zondag 15 mei 2016 17:46 schreef Aventura het volgende:
Wat een mooi verhaal! Gefeliciteerd! Wat me wel opvalt is dat je nog zoveel pijn had na de prik. Dat moet niet kunnen dacht ik?

quote:

Op zondag 15 mei 2016 19:17 schreef Dyre het volgende:

Maar tijdens die weeënstorm had ik geen idee wat er aan de hand was, hoe lang het nog zou duren (ik heb daarvoor echt lang gedacht dat het allemaal nog voorwerk was ) en dat maakte het op dat moment zelf wel heel pittig.

SPOILER

Hoewel wij altijd “We zeggen nooit nooit” als antwoord gaven wanneer men vroeg of er een tweede kindje zou komen waren toch nog best veel mensen verbaast toen O. mocht melden dat ze grote zus zou gaan worden. Ze was net 5 geworden en helemaal in de wolken.

De zwangerschap verliep heel rustig. Soms zelfs te rustig. E was in mijn buik al een zeer rustig kindje waardoor ik regelmatig heb moeten turven of ik hem voldoende voelde en verschillende keren aan het CTG lag om vinger op de pols te houden. Rustig ook omdat ik door bekkenpijn vele uren in bed doorbracht. Dit was te verwachten dus ik stelde mij er op in en gaf toe aan de rust.
Omdat O met een geplande keizersnede kwam werd ik met 36wk overgedragen aan de gyn. Ik trof zo’n ontzettend fijne man dat ik mij meteen op mijn gemak voelde. E bleek namelijk niet in stuit te liggen zoals zijn zus. Aan mij de keuze dus of ik weer een geplande keizersnede wilde of dat ik het natuurlijk wilde proberen. Dat laatste vond ik erg spannend en na een hoop inlezen, ervaringen van hier lezen en een paar fijne gespreken durfde ik er voor te gaan.

Zaterdag 19 maart voel ik iets, maar ik kan het niet plaatsen. Kramp kan ik het niet noemen maar een ander woord voor het ‘iets’ heb ik ook niet. Ik besluit de timer er eens op los te laten en het iets blijkt zeer strak om de 10 minuten een sec of 20 aan te houden. ’s Nachts slaap ik net zoals de hele zwangerschap prima.

Zondag 20 maart. Wanneer ik wakker wordt gaat het iets gewoon door. Met als verschil dat iets sterker wordt maar nog steeds heel strak om de 10 minuten. Ik schrijf ze ondertussen maar weg als voorweeen. We besluiten in de middag met z’n 3en samen naar de Ikea te gaan om een gebakje te gaan eten. ’s Avonds op de bank begin ik mij wat onrustiger te voelen en besluit te bellen met het ziekenhuis om te overleggen. Uiteraard krijg ik een ‘wacht nog maar even af’ te horen maar ik denk dat ik stiekem dus al geweten heb hoe laat het was.

Om een uur of 11 in de avond worden ze weer een stukje sterker en gaan ze zowaar van de 10 minuten afwijken! Tegelijk schiet mijn adrenaline naar 100 en kan ik niet meer rustig zitten. Ik gooi de laatste dingen in de ziekenhuistas en controleer hem nog een keer of 10.

Slapen doe ik niet meer. Tussen 11 en 3 worden ze langzaam aan sterker en ik durf ze nu echt weeën te noemen. Ook gaan ze sneller op elkaar zitten en rond 04.15 uur besluiten we weer het ziekenhuis te bellen. Dit keer eindigt gesprek met “Tot zo!” We bellen snel mijn schoonzus die rond 5u bij ons is om O op te vangen als ze wakker wordt.

Half 6 zijn we in het ziekenhuis en ben ik op dat moment de enige op de afdeling. Heel rare gewaarwording is dat zo’n stil ziekenhuis. De verloskundige controleert snel en ik blijk al 3 cm te hebben! Dat had ik echt niet verwacht. De verloskundige ook niet gezien ik amper een krimp geef bij een wee.

Op de kraamsuite krijg ik sterkere weeën. Echte rug weeën die ik samen met M opvang door hem hard in mijn rug te laten duwen. Ik baal dus stiekem ook wanneer ik bij de volgende controle maar 3a4cm heb.

Ondertussen duik ik in mijn coconnetje. Ik zeg vrij weinig meer en wapper naar M wanneer er een wee aankomt. Ik heb een draadloos ctg maar opstaan lukt mij niet meer. Het douchen dat ik zo graag wilde doen komt er dus niet van. Ik blijf op mijn zij liggen om de weeën op te vangen. E heeft bij de vorige controle een harslagdraadje op zijn hoofdje gekregen. Hoewel ik dat het liefst niet wilde geeft het mij toch veel rust. Via mijn buik was zijn hartslag moeilijk te vinden.

6 cm is de conclusie bij de volgende controle. Ondertussen duik ik steeds dieper weg in mijn coconnetje en lijk ik er voor mijn gevoel niet echt meer bij. Het laatste half uur was pittig met zeer weinig tijd tussen de weeën. E krijgt 1 heel flinke hartslagdip waarbij ineens de kamer vol mensen staat. Op dat moment verwacht ik dat we meteen doorrijden voor een keizersnede maar hij herstelt zich goed.

De 3 kwartier die volgen zijn eigenlijk 1 lange wee. M mag als een malle in mijn rug blijven duwen. Ik vraag hem volgende dag nog even of hij geen spierpijn heeft en na 3 kwartier voel ik enorm veel druk. M drukt op de knop en gelukkig is de verloskundige er snel. Ik blijk in 3 kwartier van 6 naar 10 cm gegaan te zijn!

Helaas blijk ik geen natuurtalent als het gaat om persen. Ik durf mij niet helemaal te geven denk ik en hou mij onbewust in. De verloskundige is gelukkig erg fijn en laat mij in mijn cocon en zegt de goede dingen om door te kunnen. Rechts staat een co assistente die ook precies de rust over zich heen heeft die ik nodig heb. Links staat een verpleegkundige die mijn bevalplan duidelijk niet gelezen heeft en te hard aan mijn been sjort wat ik juist niet wil ivm de bekkenpijn. Ik was te ver weg om er wat van te zeggen en heb mij vooral op de 2 andere geconcentreerd.

Wanneer de verloskundige zegt dat ze zo waarschijnlijk een knip gaat zetten piep ik iets van “Nee dat wil ik niehiet!” En voor mijn gevoel heb ik 2x hardop gevloekt tijdens het persen. M vertelt later dat het ik dit niet hardop gezegd heb en het gepiep over de knip niet te verstaan was voor anderen

Na ruim een uur persen zegt de verloskundige dat ik mijn handen uit moet steken en ik leg samen met de verloskundige E op mijn buik . Meteen is het goed. Hij is er . M knipt de navelstreng door en samen blijven we in het coconnetje terwijl ik een paar hechtingen krijg. (Uiteindelijk is er niet geknipt maar heb ik een scheurtje) E blijkt als superman geboren te zijn met zijn handje naast zijn gezicht. Met 2 superhelden fans thuis wel heel erg passend . Binnen het uur drinkt E ook al bij mij met de hulp van een lactatiekundige waar ik om gevraagd had.

Ik herstel heel snel. Zo snel als de bevalling ging zo snel sta ik ook weer naast het bed! Wat een verademing na de eerdere keizersnede. Nu pas snap ik de verhalen van anderen. Ik dacht dat kiezen voor een geplande keizersnede kiezen voor de makkelijke weg zou zijn. Niets is minder waar.
We bellen mijn schoonzus die O in de ochtend naar school gebracht heeft. Ze haalt haar wat eerder op en brengt haar naar het ziekenhuis. Leuk was het om achteraf te horen dat verschillende moeders met elkaar aan het appen waren geweest dat ze het zo spannend vonden. Zij wisten natuurlijk meteen hoe laat het was toen mijn schoonzus in de ochtend in de klas stond

O komt eerst alleen bij ons op de kamer om kennis te maken. Eerst zijn we ruim een uur met zn vieren voordat mijn ouders, schoonouders en schoonzus kennis komen maken met hun kleinzoon en neefje. O spat uit elkaar van trots en ik word nog steeds week als ik de foto’s van hun kennismaking terug kijk

E heeft even wat moeite met op temperatuur blijven. Het kost een paar uurtjes met kruiken en buidelen tot hij warm genoeg is en we naar huis mogen.

Op het uit elkaar spatten van trots na is deze bevalling 100% anders dan die van O. Heel bijzonder om beide mee te mogen maken. De eerste week herken ik E’s ritme van in mijn buik. Het minimale gefriemel van zijn handjes dicht bij zijn gezicht. Dat is waarschijnlijk dat minimale gefriemel dat ik wel eens in mijn lies voelde. In de tummytub draait hij op een bepaalde manier met zijn billen die ik herken als het heel lichte geschuif bovenin mijn buik.

Ondertussen is hij alweer 8 weken en nog steeds een heel rustig en zacht jongetje.
Op het geboortekaartje stond “All i want is here” En dat is zo.. Met z’n 4en kan ik mij niet meer wensen

quote:

Op zondag 15 mei 2016 23:14 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Lamb herkenbaar vh snelle ontsluiten,dat is geen pretje maat jeetje wat een rijkdom. En nu moet ik huilen omdat ik in november mijn dochter ook aan haar broertje mag voorstellen

SPOILER

Zondag 11 oktober 2015

Sinds een dag of 4 voel ik me vreemd. Enorme HONGER maar zodra ik ga eten, krijg ik niks weg. Ook voelde ik geen eisprong op het moment dat ik die wel verwachtte zoals gebruikelijk en had ik wat bruinverlies op een moment dat dat niet hoorde. Eigenlijk heb ik de rekensom al lang gemaakt: ik ben zwanger. Spontaan en volkomen onverwacht en ongepland. Gewoon na 1 te gezellige avond met manlief waarbij we geen zin hadden een condoom te pakken. Ik kende mijn cyclus en de eisprong zou nog ruim een week duren. Alleen deze keer had mijn lijf blijkbaar andere plannen. Dit kindje wilde er heel graag zijn, want zondagochtend toen ik hoopvol en ook wat angstig de test deed, werd mijn vermoeden bevestigd door een heel licht tweede streepje op de test

Manlief moest kei-hard lachen toen ik hem een kaartje met de test erin overhandigde. We hadden de afgelopen dagen grappen gemaakt over zwanger zijn. Het was zo bizar allemaal. Zeker omdat we voor Lucas 2 jaar in de weer waren geweest. En nu werd ons dit kindje zo in de schoot geworpen Uitgerekende datum: 21 juni 2016; Lucas 2e verjaardag.

De zwangerschap
De zwangerschap was er een die ik iedereen toewens. Net als in mijn eerste zwangerschap had ik weinig kwaaltjes, alle controles waren keurig volgens het boekje. Wel had ik wat werkgerelateerde stress en moet ik toegeven dat je met een dreumes om je heen wat minder tijd en aandacht hebt om echt te genieten van je zwangerschap. Maar zeker de laatste maanden heb ik volop genoten van de schopjes en uitstekende voetjes in mijn buik . Met 16 weken wisten we zeker dat we een meisje zouden krijgen; haar werknaam werd de naam met de laagste score op onze namenlijst: Judith. Judith lag tot circa 33 weken in stuit, net als haar broer. Maar in tegenstelling tot haar broer, en tot grote vreugde van mij, is ze netjes in hoofdligging gaan liggen en stond zodoende niks een natuurlijke bevalling in de weg. In mijn verlof heb ik het hele huis gepoetst van boven tot onder en weer terug (nesteldrang is een wonderlijk iets), geschilderd en geruimd.

Op 21 juni hebben we met z'n drietjes Lucas verjaardag gevierd met taart en cadeautjes en we zijn lekker naar Sealife geweest om visjes te kijken. De dag verstreek zonder noemenswaardigheden en ik was vooral blij dat Judith haar broer geen loer draaide door op zijn verjaardag te komen. De grote vraag was nu, wanneer komt ze dan wel...?

De bevalling
Het is woensdag 22 juni 2016 06:00 uur. Lucas is net wakker en ligt nu aan mijn borst te drinken. Ik kijk naar hem en bedenk me dat deze ochtend is zoals elke andere ochtend. Ik voel niets dat wijst op een naderende bevalling. Ook in deze zwangerschap heb ik geen last gehad van voorweeën. Ik ben benieuwd wanneer ze komt. Later deze ochtend heb ik controle in het ziekenhuis, dan wil ik de procedure bespreken mocht ze langer blijven zitten. Even informeren wat de opties zijn qua strippen en inleiden ed. Alles om een tweede keizersnede te voorkomen!

Ineens "PATS!", er schiet een pijnscheut door mijn buik heen. Ik gil, Lucas laat geschrokken los en ik schiet kermend overeind. De pijn ebt langzaam weg. "Ik denk dat dat mijn vliezen waren", zeg ik tegen mijn man terwijl ik langzaam ga staan. Er loopt niks, of toch wel? Ik waggel naar de wc, nog altijd overrompeld door wat er zojuist is gebeurd. Bij Lucas begon de bevalling ook met het breken van de vliezen, maar toen was het een zachte, pijnloze plop die ik hoorde. Ik ga op het toilet zitten en moet meteen plassen. Fijn, zo weet ik nog niks! Ik veeg alles droog en blaas op de achterkant van mijn hand. Niks. Of toch wel? Ik ruik aan het wc-papiertje maar ruik niks bijzonders behalve nat pleepapier Ik herhaal de procedure nogmaals en dan ineens loopt er een grotere hoeveelheid water weg. Ik vang het op; helder met vlokjes; dit kan niet missen. De baby komt eraan!

Ik voel al meteen een lichte wee. Dat komt weer snel op gang. Ik hoop dat het niet meteen een weeënstorm wordt zoals bij Lucas. Snel begin ik de laatste spulletjes in mijn vluchttas te gooien (en op fok te verkondigen dat mijn vliezen zijn gebroken ). Mijn man zorgt voor Lucas, licht zijn zus in en regelt nog wat laatste dingen die volgens mij geregeld moeten worden. Ik heb de dag ervoor nog geschilderd in Lucas toekomstige kamer (en onze kraamkamer) dus al het meublilair staat nog overdwars. Ik schuif alles weer op zijn plek en baal stiekem een beetje dat het niet meer gelukt is het huis te stofzuigen; dat stond voor vandaag op de agenda weer. De weeën zetten door maar komen nog niet echt regelmatig; geen kickstart zoals bij Lucas dus. Ik eet nog wat taart en plof dan maar op de bank neer. Het is 7.45 uur.

Manlief vertrekt om Lucas naar het kinderdagverblijf te brengen. We hebben hem verteld dat de baby komt en hij zit de hele rit naar het kinderdagverblijf "baby" te roepen en is het er ook niet mee eens dat hij achtergelaten wordt. De weeën worden nu ik op de bank zit in rap tempo regelmatiger en langer. Ik pak mijn weeëntimer erbij. Ze duren een minuut en komen ongeveer elke 3 minuten. Opvangen gaat op zich nog prima. Ineens voel ik me misselijk worden en ren gauw naar de wc: dag taart! Ik ga terug naar de woonkamer (met kotszakje) en kijk op de klok, 8.15 uur. Ik ben van plan om het ziekenhuis om 8.30 uur te bellen, dan kan ik gewoon het reguliere nummer draaien.

Plotseling slaat de sfeer qua weeën compleet om. Dit is niet grappig meer! Dit doet serieus pijn. Ik weet niet goed waar ik het moet zoeken en kronkel kreunend en half hangend over de bankleuning en box.

De wee zakt weg maar de rust is van korte duur. De weeën volgen elkaar snel op, elke 2 minuten en duren een minuut of langer. Manlief komt thuis en treft me kreunend en kronkelend aan op de bank met de telefoon in de hand. Ik probeer het ziekenhuis te bellen want het is eindelijk 8.30 uur. Maar er wordt niet opgenomen! Ik bel toch maar het nachtnummer (receptie) en die verbinden me door maar er wordt nog steeds niet opgenomen. Ik geef de telefoon aan mijn man want ik heb inmiddels al mijn energie nodig om de weeën op te vangen. Hoe ga ik dit nog uren volhouden?! En ik meen iets te voelen van persdrang maar dat kan natuurlijk niet. Pffff ik stel me vast aan; ik moet me overgeven aan de weeën maar ik kan dit niet. Ik kan ze niet eens goed opvangen.

Ondertussen heeft mijn man eindelijk iemand aan de lijn, na een poosje in de wacht te hebben gestaan. Ik hoor hem zeggen: "dan komen we er nu aan", gelukkig maar, lets go! We nemen de kortste route met drempels; 31 om precies te zijn, de andere route heeft er 7 maar is 6 minuten langer. De weeën zijn zo pijnlijk dat ik eigenlijk geen last meer heb van de drempels. Ik puf, kreun, kronkel en trek me half uit de stoel omhoog bij elke wee. En ik heb nog steeds het gevoel dat ik moet poepen! Ik zie me al in de berm liggen, terwijl een stel nieuwsgierige koeien toekijkt hoe ik mijn kind naar buiten werk. Gelukkig is het een route over een rustige landweg en zijn we met 20 minuten bij het ziekenhuis.

9.15 uur komen we aan. Puf puf in de rolstoel naar de lift, lekker druk al overal Ik word direct de verloskamer ingedirigeerd en moet plaatsnemen op bed om het ctg aan te leggen. Ik zie de banden liggen met kabels; mag ik de draadloze ctg? vraag ik aan de co-assistente die ons opvangt. Ze zegt dat dat straks nog kan. Ondertussen kronkel ik op handen en knieën over het bed. Ik zweet me een ongeluk en vraag of ik mijn kleding uit mag. Dat mag, wat ik maar wil, dus shirt en broek gaan uit. De ctg wordt aangelegd maar door mijn gekronkel en ronde buik blijft die niet zitten en kunnen ze de hartslag van de baby niet vinden. Ondertussen is er een verpleegster bij gekomen die concludeert dat ik het zwaar heb (no shit Sherlock). Voor mijn gevoel ben ik daar al eeuwig en ik vraag of ze niet moeten kijken hoe ver ik ben? "De verloskundige komt zo, er zijn nog twee bevallingen", is het antwoord. "Maar ik heb het gevoel dat ik moet poepen, volgens mij heb ik persdrang." Wegpuffen, is de reactie en dat probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan. Maar dit is gewoon niet te doen! Na een paar weeën roep ik dan ook dat ik echt MOET persen en dat er IEMAND moet komen kijken. De urgentie is meteen duidelijk want de verloskundige wordt er direct bijgehaald.

Ze vragen mijn toestemming om meteen een draadje op het hoofd van de baby te plaatsen omdat ze nog altijd geen goede meting kunnen krijgen. Ja prima, whatever nodig is maar ga voelen GVD! Ik moet op mijn rug gaan liggen en de verloskundige gaat, nadat ik weer en wee heb weggewerkt, het draadje plaatsen en voelen: "Nou, bij de volgende wee mag je meepersen, volledige ontsluiting." Zie je wel! denk ik, ik ben dus toch geen aansteller; ik had gewoon echt persdrang en ben waarschijnlijk met bijna volledige ontsluiting het ziekenhuis in gekomen. Ondertussen bedenk ik me dat ik nog nooit geperst heb en roep dat ik niet weet hoe dat moet. "Daar gaan we je bij helpen", antwoordt de verloskundige geruststellend.

Wanneer de wee komt moet ik mijn benen vastpakken en persen alsof ik moet poepen. Ik pers, met ogen open want daar heeft een vriendin me aan herinnerd zodat je niet met bloeddoorlopen ogen op de foto staat. 3 keer persen in 1 wee, soms 4 keer. Ik heb niet het idee dat het zoden aan de dijk zet. Ik heb het gevoel dat ik een megadrol naar buiten aan het werken ben, maar de baby moet toch echt de andere uitgang hebben. Het personeel verzekert me echter dat ik het supergoed doe. Ze zien haartjes. Ze komt eraan! Dit is echt! Dit is wat ik wilde! Al vraag ik me af waarom in godsnaam? Waarom bestaat de ooievaar niet, roep ik dan ook tussen de persweeën door.

Het fijne van de persweeën is dat ik tussendoor meer rust krijg en kan ontspannen, hoewel de druk op de onderkant en het gevoel alsof je een tros druiven hebt hangen daar niet heel prettig is. Maar de pijnlijke weeën zijn weg en met de persweeën kan ik tenminste iets doen. De verloskundige en verpleegkundige blijven me aanmoedigen. "Ik zie al zo'n stuk van het hoofd", zegt de verloskundige terwijl ze haar vingers op 4 cm afstand van elkaar houdt. "Dat moet nog wel wat meer, dat gaat toch nooit passen", roep ik. Maar mij wordt verzekerd dat dat past. Soms worden me dingen aangeboden of gevraagd: of ik wil voelen (NEE), of ik wat water wil (NEE), een warme natte washand daar beneden (NEE). Nee ik wil niks, ik wil alleen dat kind eruit hebben. Een Dextro? Mja ok. De verpleegkundige schuift tussen de weeën door een Dextro in mijn mond en uiteindelijk laat ik me overhalen om een warme natte washand tegen mijn poes te laten drukken wat daadwerkelijk prettig aanvoelt.

Na elke wee voel ik het hoofdje weer terugzakken. De verloskundige geeft aan dat ik nog een tandje moet bijzetten en dat ze straks even aangeeft waar ik naartoe moet persen. Ik weet niet precies wat ze doet bij de volgende wee, maar het voelt alsof ze mijn poes uit elkaar trekt. Het is wel duidelijk waar ik heen moet persen maar damn wat een PIJN doet dat! Vanaf dat moment pers ik nog harder. De weeën volgen elkaar inmiddels sneller op. Dan ineens geeft de verloskundige aan dat ik straks even moet wachten wanneer zij dat zegt en moet wegpuffen. Ik weet dat dit belangrijk is; ik krijg visioenen van totaalrupturen en neem me voor vooral te luisteren. De volgende wee kondigt zich aan en ik pers met alles wat ik in me heb totdat ik het signaal krijg om in te houden. Het duurt niet lang, hooguit enkele tientallen seconden, voordat ik verder mag persen. En daar is dan haar hoofdje met handje ernaast en met nog een keer persen ook haar lijfje. Ze huilt al voordat ze helemaal buiten is. Ik voel hoe er een naakt warm lichaampje op mijn buik wordt gelegd. Het is 10:34 uur. Ik kijk naar dat paarsrode lijfje, vol met witte smeer. Hoe kan zij uit mij gekomen zijn? Er wordt gevraagd hoe ze heet. Amélie Carlijn.

We worden toegedekt en 6 minuten later (aldus het ziekenhuisverslag) volgt de placenta (flotsj!). Ik heb het inmiddels ijskoud, pure spanning. We mogen de navelstreng voelen, voelen hoe hij nog klopt. Enige tijd later mag manlief hem doorknippen. Ook bekijken we de placenta en de vliezen (nee doggybag is niet nodig). Amélie is inmiddels op zoek naar melk Ze wordt aangelegd en begint meteen te drinken terwijl ze me met grote indringende ogen aankijkt. Mijn dochter. En ik weet meteen dat je evenveel van twee kindjes kunt houden

Er worden nog 3 hechtingen in gejast en dan worden we alleen gelaten. We krijgen eten en alle tijd om mensen op de hoogte te stellen. Uiteindelijk worden er wat controles gedaan. Ze weegt 3500 gram precies, wordt ongeveer 48 cm geschat. Haar apgar score was twee keer een 10, mijn bikkeltje. De uitdrijving heeft 47 minuten geduurd (het leek allemaal zoveel langer maar ik was slechts een half uur binnen toen ik mocht gaan persen). Totale tijd van breken vliezen tot geboorte was 4 uur en 19 minuten. Uiteindelijk verlaten we om 14.15 uur het ziekenhuis en zijn om 14.45 thuis. Netjes binnen de kinderdagverblijftijden bevallen, precies zoals ik wilde en op haar eigen verjaardag Plannen, wij kunnen dat; mijn dochter en ik

quote:

Op dinsdag 28 juni 2016 21:19 schreef Franny_G het volgende:
Wat een glorieus verhaal.
Volgens mij spat jij momenteel uit elkaar van geluk. Geniet ervan, Chanty!

SPOILER

Zwangerschap
In april 2015 besluiten we dat we graag een tweede kindje zouden willen, en 30 mei is het al zover: een positieve test! YES! We zijn onwijs blij, maar ook wel een beetje overrompeld dat het zó snel gaat, ik werk nog geen twee maanden bij mijn nieuwe baan. De eerste weken vind ik, net als iedereen, onwijs spannend, ook maak ik me wat zorgen omdat ik weinig kwaaltjes heb. Ik weet dat dat niets hoeft te zeggen, maar in de tweede week van juli gaat het plots mis. Op mijn werk verlies ik, met precies 9 weken zwanger, opeens heel veel bloed en stolseltjes. ‘S Avonds in het ziekenhuis wordt het bevestigd; het vruchtje is al weg. Zo blij als we in mei waren, zo verdrietig zijn we nu. Ik ben de hele zomer een beetje van slag door alles. Mijn hcg wordt nog een paar weken gevolgd omdat het niet snel genoeg lijkt te dalen. Gelukkig herstelt alles snel. Begin september volgt een nieuwe positieve test, maar dat streepje loopt niet op en met 5 weken gaat ook dit mis. Hoewel ik onwijs blij ben dat ik zo snel zwanger word, begin ik nu wel echt een beetje zenuwachtig te worden. Zijn twee miskramen gewoon domme pech, of is er meer? 4 oktober is het voor de derde keer in een paar maanden raak! Euforisch durven we niet te zijn, en het eerste trimester durf ik nergens op te hopen. Na een paar goede echo’s durven we het aan het einde van het jaar met iedereen te delen, er komt een tweede baby, rond 14 juni! De zwangerschap verloopt voorspoedig, ik ben weinig misselijk (in tegenstelling tot bij kind 1). Wel voel ik me fysiek veel kreupeler en mis ik de middagdutjes.

Bevalling
Net als bij dochter gaat de uitgerekende datum voorbij, toch altijd een gek idee. Zelf had ik 17 juni als datum in mijn hoofd, maar ook die dag passeert zonder voortekenen. Een echte voorwee heb ik nog nooit gehad. Op 19 juni heb ik een gruwelijke baaldag, ik wil dat het begint, ik ben het zat en heb voor mijn gevoel alles wel gedaan wat ik kan doen om het op gang te helpen (zoals mijlenver door de stad waggelen tot ik geen stap meer kan verzetten )

En dan opeens op zondagavond, als we in bed liggen en vriend al slaapt, voel ik iets wat als lichte weeën voelt! Het komt om de 7 a 8 minuten en houdt 40 seconden aan, maar doet nog geen echte pijn. Ik heb wel al gauw het gevoel dat deze weeën in ieder geval iets doen, of het nu voorwerk is of echt. Om 1.01 zet ik de timer aan op m’n app. Soms denk ik dat ik het verzin, dat ik gewoon zo graag iets wil voelen. Als de wee dan weer komt, weet ik dat het echt is. Rond drieën verhuis ik naar de bank in de woonkamer, de weeën worden venijniger maar de pauzes blijven lang. Tegen vieren maak ik vriend wakker met ons afgesproken codewoord (hij was elke keer zenuwachtig als ik belde). KAKETOE KAKETOE tetter ik in z’n oor. ‘NEE? ECHT?’ Hij schrikt wakker en is helemaal verbouwereerd. Hij pakt wat laatste spulletjes en drentelt zenuwachtig heen en weer.

5.30 bel ik de verloskundige, 6.00 is ze bij ons. 4 centimeter! We spreken met haar af dat we rond 7.00 in het ziekenhuis zijn. De achterwacht voor dochter wordt opgetrommeld. Ik maak haar wakker en ze komt bij mij zitten op de bank. Tijdens elke wee is ze superlief voor me, maar ik zie dat ze het ook ongelofelijk spannend vindt. Dochter wordt opgehaald, ze is boos dat ze niet mee mag naar het ziekenhuis. Oeps…

7.30 zijn we in het ziekenhuis. De weeën zijn nog steeds handelbaar en de tijd ertussen nog steeds redelijk lang (minuut of 3-4). Toch hoop ik wat centimeters erbij te hebben vanaf 6.00. Om 9 uur wordt gekeken, helaas nog steeds 4 centimeter. Er wordt gesproken over het breken van de vliezen, maar ik kies ervoor dit nog niet te doen. Bij dochter belandde ik toen in een urenlange weeënstorm; ik wil nu eerst kijken wat er vanzelf gebeurt. Wel wordt het waakinfuus al aangesloten, in verband met fluxus en placenta die bleef zitten bij vorige bevalling. Tijdens het zetten hiervan moet ik heel erg overgeven. Ondertussen mijn arm zo stil mogelijk houdend.

10.15. Het afgelopen uur werden de weeën echt heel heftig. Er wordt weer gekeken en nog steeds 4 centimeter. Ik begin moedeloos en bang te worden. Bij dochter heb ik een uur of zes op 4 centimeter gezetten en raakte ik erg in paniek. Ik ben nu zo bang voor een herhaling daarvan! In goed overleg besluiten we nu toch de vliezen te breken en een uur te kijken wat er gebeurt.

11.15 De vliezen zijn nu een uur gebroken, ik kan geen rust meer bewaren bij het opvangen van de weeën en ik ben behoorlijk in paniek. Ik geef aan dat als het nu niet vooruit lijkt te gaan, ik pijnstilling wil. Mijn ontsluiting wordt bekeken, en dit is nog steeds 4 centimeter. Op dat moment ben ik een niet zo glorieuze zwangere en stort ik echt in. De mogelijkheden voor pijnstilling worden uitgelegd. Ik wil sowieso geen ruggenprik, en net als bij vorige bevalling remifentanil. De voor- en nadelen worden uitgelegd, maar ik vind alles best. Voordat ik de pijnstilling kan krijgen moet ik 30 minuten aan de ctg.

Tegen 11.45 wordt de ctg aangesloten. Door het idee dat er hulp komt, kan ik opeens veel beter ontspannen. Ik keer in mezelf, en hoor de omgeving nog wel maar reageer niet meer. De weeën doen zó’n pijn maar ik weet dat het nu aftellen is tot de pijnstilling komt. Na een minuut of twintig aan de ctg heb ik persdrang! Dit kan niet kloppen, zo snel kan toch niet? Ik ging er vanuit nog een uur of tien te moeten! Zowel mijn eigen verloskundige als het ziekenhuispersoneel ziet het en ik hoor ze bespreken dat de pijnstilling waarschijnlijk weg kan, dat is niet meer nodig. Ik zeg snel ‘niet opruimen hoor, ik heb het echt nodig!’. Ze kijken snel naar mijn ontsluiting en het blijkt écht zo, ik heb volledige ontsluiting!

In 20 minuten van 4 centimeter naar volledige ontsluiting, ik ben zo verrast, verbaasd en blij! Ik mag gaan persen! Bij mijn vorige bevalling heb ik anderhalf uur geperst, maar ik vond dat wel een heel mooi gedeelte van de bevalling, eindelijk iets dóen in plaats van zuchten. De oer-persdrang is zo overweldigend, ik kan niets anders dan persen bij de eerste perswee. De verloskundige geeft aan dat ik bij de tweede perswee moet proberen te zuchten. Dit lukt maar half. Ook de derde perswee probeer ik zuchtend te doorstaan maar af en toe is de drang sterker. Het brandt zo! En dan zegt de verloskundige bij wee 4 dat ik door mag zetten. Ik pers en pers en dan voel ik het hoofdje eruit komen, en meteen begint ons babietje te huilen. Wauw! Een echte baby! Nu al! Nog één keer persen en het lichaampje volgt.

De baby wordt op mijn borst gelegd en het is zo’n mooi, gaaf, perfect kindje! Vriend en ik zijn zo overrompeld, het ging zo snel allemaal! Ik dacht het al gezien te hebben, maar na een paar minuten kijk ik even onder het dekentje. Het is een jongetje, een zoon! ‘Het is gewoon echt een jongen!’ Ik beweer het al 9 maanden, maar dan opeens is het echt. Een zoontje!

Even later kijk ik om me heen, en registreer ik pas dat er best een aantal mensen in de kamer zijn. Ik bied mijn excuses aan dat ik me niet eerder heb voorgesteld en ze lachen. Achteraf vertelt vriend me dat hij het zo hilarisch vindt dat ik van 2 uur in paniek, na 2 uur absolute stilte naar flauwe grappen overga.

Omdat het bij dochter na de bevalling hard ging met het bloedverlies en de placenta niet kwam, mag ik meteen weer aan de slag. Gelukkig ligt de baby ondertussen gewoon bij mij, en biedt de verloskundige mij ook de tijd om zelf even de tijd te nemen en soms even rust te nemen. Ik moet een aantal keer flink persen, maar er gebeurt niets. Dan opeens weer een flinke plas bloed. 500ml, constateren ze. Ik wil zó graag niet naar de OK, en wil deze keer de placenta er echt zelf uit krijgen. Na nog een paar keer hard persen floept ie er uit. Dit duurde langer dan het baren van de baby :’). Omdat er toch weer iets te veel bloed volgt, krijg ik een half uur een heel nare ‘baarmoedermassage’ door de verloskundige en een arts. Al snel blijkt het mee te vallen, het bloed wordt snel minder.

Ondertussen blijf ik maar verbaasd naar onze zoon staren. We hebben het nog even over zijn namen, en dan zeggen we het hardop. Zo bijzonder! We blijven nog een paar uur in het ziekenhuis omdat ik nog 3 uur aan een infuus moet wegens de ‘verslapte baarmoeder’. Ik vind het prima, baby ligt heerlijk bij mij te drinken, we eten zelf wat, en bellen na een tijdje onze dochter. ‘Je hebt een broertje!’

5 uur na de bevalling zijn we thuis, en stellen we onze dochter en onze zoon aan elkaar voor. Deze ontmoeting is nog beter dan ik me vooraf voorstelde, het is zó leuk om twee kinderen te hebben! <3

quote:

Op vrijdag 22 juli 2016 14:48 schreef Ggirl het volgende:
[spoiler]

Woensdag 20 juli 2016. Het is de hele nacht plakkerig en benauwd geweest en ik besluit dan ook om lekker met zoon in het zwembad te gaan zitten. Fijn in de schaduw post ik even voor tien uur nog deze 'melding' in Z&G.

Het is echter maar van korte duur.. Tegen 10 uur word ik misselijk en parkeer ik zoon nog in zijn zwembroek in de box. Er gaan direct allerlei alarmbellen rinkelen en ik bel vriend dat hij nú naar huis moet komen.

Voor zoon bel ik naar het KDV

quote:

Op vrijdag 22 juli 2016 14:48 schreef Ggirl het volgende:
[spoiler]

Woensdag 20 juli 2016. Het is de hele nacht plakkerig en benauwd geweest en ik besluit dan ook om lekker met zoon in het zwembad te gaan zitten. Fijn in de schaduw post ik even voor tien uur nog deze 'melding' in Z&G.

Het is echter maar van korte duur.. Tegen 10 uur word ik misselijk en parkeer ik zoon nog in zijn zwembroek in de box. Er gaan direct allerlei alarmbellen rinkelen en ik bel vriend dat hij nú naar huis moet komen.

Voor zoon bel ik naar het KDV om te vragen of ze een plekje hebben. 'Ja hoor, we zitten met een aantal in de speeltuin bij jullie om de hoek, zal ik hem over tien minuten oppikken?'

Ik doe hem een t-shirt aan en realiseer me dat hij nog steeds in zijn natte zwembroek zit. Zijn spulletjes staan klaar en ik pak nog snel een droge broek. Ondertussen staan ze al voor de deur en gaat hij, na 1000x excuus van mij, in zijn zwembroek mee.

Vriend is er enkele minuten later en om 11.20 uur zijn we in het ziekenhuis.
De verloskamers zijn allemaal leeg, en daarom maken we een praatje met beide verloskundigen van dienst. Ik word aangesloten op de CTG en deze bevestigd wat ik voel. Iedere 3/4 minuten een wee van zo'n 40 seconden.

Ik herken het van zoon en hou in mijn achterhoofd dat het vast langer gaat duren als toen.

Tegen 12.45 heb ik het idee dat het ineens hard gaat en zeg dit ook tegen de verloskundige die komt kijken. Ze zegt het aan mijn gezicht te zien waarop ik antwoord 'dat is een verkapte manker van zeggen dat ik er slecht uitzie hoor'. We grappen nog eventjes door als ze zegt; het zijn 7 cm en ik ga even mijn collega vragen om nogmaals te voelen, want ik weet niet of het kindje met het gezichtje goed ligt voor het plaatsen van de schedelelectrode.

Ik mopper op vriend dat ze maar eerst eens moet vragen of ik dat wel wil dat ze die plaatsen waarop vriend zegt; weet je nog hoe T. Dipte? Dat risico nemen we niet Ggirl.

De verloskundigen komen terug en slepen het echo-apparaat mee, gewoon voor de zekerheid zeggen ze. Ook nummer twee voelt en dan word uitgesproken 'of zouden het toch billetjes zijn?' Ik vertel dat ze 's zondags nog een echo gemaakt hebben en dat hoofdje toen beneden lag, niet ingedaald, Ruggetje links.

De echo laat ze ook in twijfel, aan de 'hoogte' van het hartje menen ze toch dat het een koppie is dat beneden ligt.
Ze besluiten de gynaecoloog te bellen, en binnen afzienbare tijd staat 'mijn' gynaecoloog naast het bed.

Voordat ik het weet zit ze naast me en krijg ik het verlossende antwoord.. Het zijn billen! Gezien de snelheid van de ontsluiting krijg ik de keuze voor doorzetten of eventueel een keizersnede.

Ik vraag of er nog iets mogelijk is van pijnstilling want dit bericht in combinatie met de snelheid v/d bevalling lijken het wel extra heftig te maken..

De enige optie die ik nog heb is een morfinepompje en dan moet er eerst een infuus geprikt worden.

Ik kijk haar aan en zeg 'dan doe dat maar eens heel vlug want we gaan het maar doen zo, anders word ze dadelijk op de gang geboren'

Ik heb namelijk persdrang, gruwelijke persdrang! De VK voelt en er staat nog maar een randje. Ze zegt me de wee die volgt weg te puffen en begint te roepen op de gynaecoloog.
Ik hoor iets over knippen en protocol maar heb niet meer de puf er naar te vragen.

De volgende wee kan ik niet meer wegpuffen en voordat vriend het goed en wel in de gaten heeft bungelt er een kontje en voet, de volgende wee word ik even flink geholpen (met een ontzettend beurs schaambeen als gevolg) en daar is ze dan; onze dochter!

Ze mag eventjes op mijn buik maar voordat ik het weet is ze weg en lig ik er alleen. Ze heeft het duidelijk moeilijk gehad, ze krijgt een beetje zuurstof en mag erna gelukkig toch nog even op mijn borst voordat ze met vriend word overgebracht naar de kinderafdeling.

Ondertussen kom ik zelf weer tot besef en vraag ik wat de schade is? Niets zegt de gynaecoloog, hier komt je placenta. En ik vraag; en de knip dan? Nou zegt ze: daar was geen tijd meer voor! Dat is normaal protocol maar ze was er al uit voordat ik kon verdoven.
Geen knip, geen scheur, geen hechtingen.

Oh zegt de verpleegkundige; ik heb ook nog geen infuus kunnen prikken, het ging zo vlug!

Ik mag rustig bijkomen en na douchen en controles word ik naar de nieuw geopende couveusesuites waar vriend en dochter al zijn.

Dochter doet het goed, lag wel ter controle aan de monitor en in een warmhoudbedje, maar binnen 24 uur na het begin van dit avontuur mochten we gelukkig met zijn alle het ziekenhuis verlaten!

Tijd eerste wee: 10.15
Vliezen gebroken: 12.30 uur
Eerste perswee: 13.37 uur
Geboren: 13.40 uur

SPOILER

De zwangerschap
In juni 2015 besluiten wij dat m'n spiraaltje eruit mag en dat we voor een kindje gaan. Op 25 juni gebeurt dit bij de huisarts. Het duurt ruim 6 weken voor m'n menstruatie op gang komt, ik heb intussen al verschillende testen uitgeprobeerd, hopende op verhalen die je weleens hoort, zwanger worden zonder dat je eerst ongesteld wordt. Helaas, na die 6 weken word ik toch ongesteld en herinner ik me weer wat een bitch dat is zonder pil oid. Wat een pijn! Ondertussen blijft alles gewoon doorlopen en wachten we het gewoon iedere ronde af. In oktober gaan we een weekend weg met mijn ouders, ze zijn dan 35 jaar getrouwd. Ik heb een paar dagen daarvoor een vroege zwangerschapstest gedaan en daarop was niets te zien. Ietwat teleurgesteld, maar volgende ronde weer een kans. Dat weekend eet ik gewoon een halfrauwe hamburger, carpaccio en filet americain. Er groeit tenslotte toch niets in mij! Als we op zondagavond terugkomen van het weekend doe ik nog een test; ik ben namelijk nog steeds niet ongesteld. Weer spierwit, helaas. Nou ja, mijn cyclus snap ik ook nog niet helemaal dus zal een paar dagen later wel ongesteld worden.. Die zondagavond (4 okt) gaan we nog even kijken bij ons nichtje Roos, geboren op 25 sept 2015 na een zwangerschap van 37wk. Hartstikke lief klein poppetje wat ik nog even mag vasthouden.
Op dinsdagochtend ben ik nog steeds niet ongesteld (ongeduldig is mijn middelste naam) en doe ik weer een test. Dit keer wél met ochtendurine. Er verschijnt een kleine streep. Huh?! Ik leg de test op tafel en laat het nieuws even zakken, Martijn is tenslotte al aan het werk. Ik moet ook aan het werk, vanavond denken we er wel verder over na. Als Martijn die avond thuis komt ligt de test er nog. Hij vraagt; wat betekent dit? En ik zeg hem dat dat betekent dat hij papa wordt. Hij is blij, maar vindt het ook spannend! Eerst maar eens kijken of het echt zo is. Ik zou eigenlijk een paar dagen moeten wachten met zo'n clearblue-test, maar dat lukt me natuurlijk niet, ik koop er die avond nog één en doe m de volgende ochtend gelijk. Ja hoor, zwanger zegt ie. 2-3 weken sinds bevruchting. Dat betekent ongeveer 4/5 weken zwanger. Spannend! Ik begin eigenlijk gelijk met van alles lezen en regelen. Ik wil meedoen met moeders voor moeders en schrijf me in bij een verloskundigenpraktijk. Ik wil het ook heel graag delen met mijn ouders en zus, maar daar is Martijn het niet zo mee eens. Dat is nog even een heftige discussie maar ik mag het gaan vertellen (ik moet daarvoor inleveren dat we niet gaan vertellen wat het wordt, dat wordt nog een flinke uitdaging!). Ik heb kaartjes geschreven voor mijn ouders, Dennis en m'n zus (die op dat moment 30wk zwanger is) met de vraag of mijn ukkie mag komen logeren en mag spelen met mijn neefje dat onderweg is. Dat de baby wordt verwacht in juni 2016. We hebben dat weekend familieweekend in Losser, waar wij alleen die zondag heen gaan. Die dag is het nog even een uitdaging om m'n ouders, zus en Dennis bij elkaar te krijgen zonder dat iedereen het merkt. Maar het lukt en ze zijn allemaal erg blij voor ons. Ik begin natuurlijk te janken zodra ik het kaartje overhandig. Een week later gaan we het ook aan mijn schoonouders en Thijs vertellen, met dezelfde kaartjes. Ook zij reageren heel leuk en blij. We gaan ergens die dagen ook bij Erik en Angelique langs en geven hetzelfde kaartje. Ook zij zijn blij voor ons en zijn ervan overtuigd dat Roos het voorbeeld is geweest

Pas 3 november hebben we de eerste afspraak bij de verloskundigepraktijk. Het is nog zo vroeg dat ze een inwendige echo moeten maken, uitwendig kan ze niets vinden. Super spannend! Gelukkig is daar op beeld dat uiteindelijk toch een kloppend hartje te zien, het boontje leeft! Ik ben dan 8wk en 4 dagen zwanger, de uitgerekende datum wordt gezet op 11 juni 2016. Op 16 november mogen we terugkomen voor de termijnecho, ze gaan dan voor het 'echie' bepalen hoe lang ik zwanger ben. De vorige echo wordt aangeboden door de praktijk, dit is de eerste echte. Ook daarop is weer dat kloppende hartje te zien en het boontje is uitgegroeid tot een mensje met zwaaiende armen en benen! Uitgerekende datum staat nog steeds op 11 juni. Ondertussen hebben we het aan vrienden en familie al verteld, op het kraamfeest van Roos en diezelfde avond op een feestje in de keet. Allemaal leuke reacties gekregen. Ik ben slechts 2 weken misselijk geweest en daarna gaat alles van een leien dakje. Ik mag echt niet klagen over hoeveel energie ik heb en blijf houden tijdens deze zwangerschap. Op mijn werk besluit ik het na deze 2e goede echo ook te vertellen. Super zenuwachtig; maar ik heb het verhaal in mijn hoofd al 100x geoefend. Mijn manager was na de eerste vroege echo al op de hoogte, het ging puur om m'n andere collega's. Dat weekend staat er namelijk een bedrijfsfeestje in de Efteling gepland(wat ik al had afgezegd) want ja, ik mag natuurlijk geen alcohol en ook niet in achtbanen. Dus ik start mijn verhaal; 'Ladies, er is nog een reden waarom ik er dit weekend niet bij ben. Ik mag namelijk niet in achtbanen én geen alcohol drinken.' Een aantal collega's beginnen te gillen; ben je zwanger?! Ja, zei ik half huilend! Ze zijn allemaal super enthousiast en feliciteren me.

We hebben op dat moment ook al besloten dat we niet op wintersport gaan, maar rond die periode nog een vakantie samen doen. We besluiten naar Florida te gaan en kunnen nu gaan boeken. Met 24 weken gaan wij lekker 12 dagen rondrijden in Florida.

22 december 2015 wordt mijn neefje Stijn geboren! Super leuk dat kleine hummeltje, op dat moment weten we nog niet of wij een meisje of een jongen krijgen. We hebben een afspraak staan voor 5 januari; dan komen we erachter. Tijdens de nekplooimeting met 12wk heeft de echoscopiste al gezegd dat ze denkt dat het een meisje is, maar ze is eigenlijk geen fan van een dergelijke vroege geslachtsbepaling. We wachten dus weer af. Op 5 januari wordt het opnieuw bevestigd; het is een meisje! We hebben op dat moment al besloten dat we het voor ons houden, dat wordt wel even een paar dagen moeilijk, daarna wordt het een leuk spelletje.

22 februari vliegen we naar Miami, waar we een auto huren en dan gaan we de hele staat rond(nou ja, bijna dan). Sinds 16wk voel ik al beweging in mijn buik, rond 22wk kan Martijn het voor het eerst voelen en als ik in ons eerste hotel in Miami op bed lig, is het zelfs aan de buitenkant van mijn buik te zien, super leuk! Ook in deze vakantie mag ik echt niet klagen over mijn energieniveau. Alleen heb ik soms last van de hitte, maar dat is niet anders geweest toen ik nog niet zwanger was. Leuk dat mijn buikje nu echt een zwangerschapsbuikje is en niet meer 'net wat kilo's teveel buikje'.

Weer thuis mag ik echt gaan aftellen voor mijn verlof. Ik heb op mijn werk m'n vakantie zo goed voorbereid dat ik daarop kan voortborduren en het kan voortzetten in mijn overdracht voor tijdens mijn verlof. Ik moet alleen nog even 3 mensen inwerken..... Werken wordt wel steeds zwaarder, vooral fulltime dan. Martijn is inmiddels naar Zeeland en ik maak daar gebruik van door lekker vroeg naar bed te gaan iedere dag. Tenzij ik het niet vol heb gehouden en op de bank in slaap ben gevallen.. Maar slapen was ik altijd al goed in! De enige klacht die ik sinds de vakantie heb, is maagzuur. Het komt steeds vaker. Heel vies, maar de rennies doen hun werk.

De laatste weken werken vliegen voorbij zonder grote noemenswaardige gebeurtenissen. We maken de babykamer af, maar wachten met het ophangen van de gordijnen ivm de kleur. De babywasjes doe ik wel in mijn verlof. Ik loop elke dag even de kamer in, even genieten.. Ik rond alle werkzaamheden op mijn werk af en begin met overdragen. Ik krijg steeds een beter gevoel erbij, deze mensen gaan dit goed doen. Op m'n laatste werkdag word ik verrast door al m'n collega's; 1 collega heeft de lekkerste cupcakes ooit gebakken voor me en ik krijg een bos bloemen. Van andere collega's krijg ik een lekker pakket doucheschuim en een jasje voor de baby. Super lief. Dan is het 5u en 'mag' ik naar huis. Gek hoor. Ik blijf nog even borrelen en moet dan echt gaan...

De bevalling
De komende weken kruipen voorbij. Ik wil in het begin dat ze nog even blijft zitten, maar zodra de uitgerekende datum in het zicht komt mag ze van mij komen. Ik ben klaar met die bolle buik. Laatste week voor de ud word ik dagelijks teleurgesteld wakker, weer niets gebeurd vannacht. Ik overleg met de vk, maar ze strippen echt pas van 40+5, afwachten dus... Ook die dag nadert en nog steeds niets, ik word dus op donderdag 16 juni gestript. Niet prettig, maar ook niet zo enorm vervelend als iedereen voorspeld had. Ik heb al 2cm ontsluiting volgens de vk, maar dat zegt niets. Ik ga weer naar huis en ga ervanuit dat het weinig zal doen. Die avond moeten we nog met Haily naar de dierenarts waar we een uur moeten wachten tot we aan de beurt zijn. We eten even snel wat bij de MacD en gaan weer naar huis. Ik heb in de middag inderdaad last gehad van de menstruatie-achtige krampen zoals ze voorspeld hadden, maar verder niets. We gaan rond een uur of 11/half 12 naar bed en ik voel die krampen nog steeds. Ik lig in bed en lig eigenlijk niet lekker. Ik voel dat slapen m niet gaat worden, dus ik verplaats naar de bank. Ook daar lig ik voor geen meter, lig te kronkelen van de pijn. Zou het dan echt? Ik heb echt geen idee of dit weeën zijn... Op een gegeven moment denk ik; als dit geen weeën zijn, dan wordt die bevalling echt héél vervelend. Ik begin te timen, maar doe dat natuurlijk niet goed, dus geen idee hoe regelmatig ze komen. Ik ga nog even naar boven en zeg tegen Martijn dat ik denk dat het begonnen is, maar dat hij vooral nog even moet gaan slapen. Ik vermaak me wel. Ik lig dus op de bank om de paar minuten te kronkelen van de pijn maar ik vind dat ik de vk nog niet mag bellen. Rond 23:50 kwam ik tot de conclusie dat dit echt wel weeën moeten zijn, maar ik mag pas rond 1u bellen met de vk van mezelf. Uiteindelijk wordt het tien voor half 2 voor ik bel, ik heb dan al even lekker onder de douche gestaan. Zij komt kijken en ik maak Martijn wakker. Als ze komt zit ik op handen en knieën in de woonkamer omdat ik echt niet meer weet hoe ik moet liggen of zitten. Ze onderzoekt me even en concludeert dat ik 3-4 cm heb, dit duurt dus nog even denk ik nog... We gaan toch naar het ziekenhuis omdat ik pittige weeën heb, 3 per 10 minuten. Helaas werken de ziekenhuizen in de regio niet mee; Antonius is vol; Diak is vol. Het WKZ is het enige ziekenhuis dat ons accepteert.. Wordt ons kind toch niet in Nieuwegein geboren, denk ik gelijk! In de auto heb ik moeite met een houding vinden, zo'n autostoel vangt de weeën niet zo lekker op.. Ik ga in het WKZ gelijk weer onder de douche, dat vind ik wel lekker. Om 03:50 besluit de vk mijn vliezen te breken, prima wat mij betreft. Ik dacht dat ik hierna niet meer mocht douchen, maar dat mag wel. Ik ga dus nog even douchen en krijg wat tips om de weeën op te vangen. Onder de douche krijg ik ineens persdrang en heb geen idee hoe te staan of zitten. Ik ga weer in bed liggen, ik heb 8 cm ontsluiting volgens de vk. Persen mag dus nog niet. Ik wil pijnstilling, maar dan word ik overgedragen aan de gyn en dat wil ik niet. Ik krijg lachgas, en dat haalt zoals voorspeld de scherpe kantjes er even af, maar de pijn blijft. Het vervelendste eraan is dat ik een kapje op moet, waar de lucht die ik uitadem in terecht komt zodat ik niet iedereen in de kamer drogeer.. De vk helpt me bij de volgende wee naar 10 cm en ik mag gaan persen. Het is dan 5:50; met 3 persweeen is ze er bijna helemaal uit maar moet ik nog 1x persen zonder wee. Dat lukt me niet helemaal, maar uiteindelijk is ze er dan toch; om 06:02 is onze dochter Emma L. C. geboren. Ik moet gehecht worden, maar mijn dochter ligt inmiddels tevreden op mijn borst.. De mega placenta volgt om 06:21 en ik verlies ongeveer 700 cc bloed. Maar mijn dochter drinkt inmiddels tevreden uit m'n borst Ze weegt bijna 9 pond en is 52 cm lang, spekkie

SPOILER

Ik heb een heerlijke zwangerschap en ik geniet van elk moment. Er zijn wel wat kwaaltjes zoals maagzuur, en op het eind kan ik ondanks een volledig ingedaald kind niet goed meer zitten omdat ik dan zere ribben heb en niet goed door kan ademen maar het mag de pret niet drukken. Die groeiende buik en dat leven in m'n buik vind ik zo bijzonder dat ik alles voor lief neem. Met 36 weken krijg ik continue de vraag, je bent het zeker wel zat? Nee hoor! Ik moet er nog niet aan denken om die buik te missen is dan mijn antwoord. Vanaf 38 weken neemt de nieuwsgierigheid en vooral ook de verveling toe. Alles is klaar, schoon en gedaan. Het is erg warm weer maar ook daar heb ik geen extreme last van. Iedere dag krijg ik wel weer de vraag, je bent het zeker wel zat? Waarop mijn antwoord is, nee ik ben het niet zat want nog steeds geniet ik van m'n buik maar m'n geduld is gewoon echt op nu. Kom maar kleintje!
Zaterdagmiddag 23 juli sta ik te koken en heb ik een beetje het gevoel in m'n buik wat ik altijd had voor ik ongesteld moest worden. Ik besteed er niet teveel aandacht aan want de afgelopen dagen denk ik bij ieder krampje, zou het? 'S avonds om 10 uur weet ik weer eens geen houding te vinden op de bank en het ongesteldheidsgevoel is nog steeds. Ik zeg het tegen m'n vriend en hij zegt dat het hem niet zal verbazen als het vannacht begint. Ik besluit naar bed te gaan om mocht het zo zijn toch nog wat slaap te pakken. Ik val meteen als ik blok in slaap. Om een uur of 1 ga ik naar het toilet om te plassen en merk ik dat dat gevoel er nog steeds is met af en toe wat krampen. Slaapdronken ga ik terug naar bed en slaap ik zo weer. Op een gegeven moment dwing ik mezelf even goed wakker te worden omdat ik denk dat ik met regelmaat krampen heb. Ik besluit ze te timen. Het is dan half 4. Meteen zie ik dat ze al om de 2/3 minuten duren en 40 seconden aanhouden. Ik hoef niets weg te zuchten maar besluit na een half uur timen toch maar te gaan douchen om te kijken of het afneemt. Onder de douche neemt het toe en ik roep m'n vriend die inmiddels wakker is dat ik denk dat we ons klaar moeten maken om naar het ziekenhuis te gaan. We moeten 40 minuten rijden en met de voorgeschiedenis van mijn moeder die van haar eerste in anderhalf uur tijd beviel wil ik geen risico nemen om het ziekenhuis niet te halen. M'n vriend springt uit bed en onder de douche. Ik doe m'n klaargelegde beval outfit aan, de laatste dingen in de vluchttas en geef de poezen te eten. Ondertussen blijf ik de weeen timen. Soms zit er maar een minuut tussen. Ik vind ze nog erg goed te doen. Ik bel het ziekenhuis dat we eraan komen. Net daarna nemen de weeen af en komen ze om de 4/5 minuten. Om half 5 vertrekken we met vluchttas en maxi-cosi naar het ziekenhuis. In de auto nemen de weeen weer toe en nu voel ik ze sterker worden. Ze nemen echt in kracht toe maar komen gelukkig netjes om de 3 minuten en duren nog steeds 40 seconden. Ik moet ze nu wegzuchten en echt in mezelf duiken tijdens een wee. Ik voel ze meer in m'n onderrug als in m'n buik, die buikweeen waren een stuk makkelijker op te vangen. Er is geen hond op de weg en het laatste stuk de stad in hebben we groene golf aan stoplichten dat maakt dat we al in een half uur in het ziekenhuis zijn. Voor ik uitstap zucht ik nog een wee weg en lopen we naar het ziekenhuis. Ondertussen vang ik nog 3 weeen op in een uitgestorven ziekenhuis hal. We melden ons bij de balie en we mogen meteen mee naar een pre-verloskamer. Het is rustig op de afdeling. Ondertussen horen we een vrouw vreselijk hard schreeuwen, ik zie meteen paniek in de ogen van m'n vriend. De verpleegkundige sluit me aan op de CTG en zegt na een half uurtje terug te komen. Ik lig op m'n rug en vind het tijdens een wee best pittig omdat ik rugweeen heb. Tussen de weeen door klets ik met m'n vriend. Hoe laat zou ons mannetje geboren worden? M'n vriend denkt wel voor 12 uur? Zelf denk ik dat het volgens het boekje gaat en hij er rond 2/3 uur is. Daar komt weer een wee. Ik word overvallen door een extreme misselijkheid in m'n wee. Spuugbak! M'n vriend rent de gang op en vraagt om een spuugbakje. Pff wat een ellende dat ik zo misselijk ben tijdens de weeen en ik op m'n rug moet liggen met die banden om. Wel lukt het me goed rustig te blijven en ze weg te zuchten. Tijdens een wee duik ik in mezelf, negeer de misselijkheid en het lukt me volledig te ontspannen om die wee z'n werk te laten doen. Na drie-kwartier komt de verpleegkundige terug.
M'n vriend overhandigd haar mijn beval-plan. Hier staat in dat ik liever niet continue aan de CTG wil als het medisch verantwoord is. In het ziekenhuis waar ik beval zijn alleen medische gevallen en dat was ik zelf begin zwangerschap ook, maar de zwangerschap is zo soepel verlopen dat ik hoop dat ze wel in eerste instantie de natuur hun gang laten gaan. De verpleegkundige zegt dat ze goede krachtige weeen meten en dat de baby het allemaal prima doet. Ze gaat de verloskundige erbij halen die wat checks gaat doen en daarna zullen we naar de verloskamer gaan waar onze baby geboren wordt. De verloskundige komt kijken en meet 2/3 cm ontsluiting. De verpleegkundige geeft aan dat ik graag zou willen douchen en of ik niet meer aan het CTG hoef. De verloskundige begint meteen over protocollen. Oh nee he denk ik. Uiteindelijk besluit ze dat ik een half uur onder de douche mag maar daarna moet ik weer aan de CTG. Ze zegt kwart voor 8 weer terug te komen. Het is inmiddels half 7 als we aankomen in de verloskamer. Ik kleed me meteen uit en ga onder de douche. Het warme water is lekker op m'n buik maar bij de rug weeen zorgt het niet voor verlichting. Heel bewust neem ik nog afscheid van mijn dikke buik en voel ik de baby nog bewegen. Om 7 uur stap ik vast onder de douche vandaan en ga ik op bed liggen. Om tien voor half 8 komt er een andere verpleegkundige en stelt zich voor. Ik moet even een half uurtje aan het CTG en als deze goed is mag ik er vanaf. Ze heeft duidelijk m'n bevalplan gelezen en ik heb meteen een fijn gevoel bij haar. Ik word aangesloten en zeg tegen m'n vriend dat hij even niet meer moet praten tussen de weeen door. Ik zoek een fijne houding en duik in m'n weeen. De rugweeen zijn moeilijk op te vangen en tijdens iedere wee heb ik het gevoel dat ik moet overgeven maar het lukt me goed om rustig te blijven en me over te geven. Ik ontspan m'n hele lijf en denk tijdens iedere wee dat ik weer wat dichter bij ons mannetje ben. Tussen de weeen door slaap ik zelfs een soort van. Ik raak in een soort trance. Zoals afgesproken komt na een half uur de verpleegkundige me van het CTG halen. Ik heb totaal geen last van de banden en vind het eigenlijk irritant dat ik uit m'n concentratie gehaald word. Ik vraag m'n vriend hoe laat het is. Het is inmiddels 8 uur. Ik zoek weer een fijne houding en vind m'n concentratie terug. Heel kalm en rustig zucht ik m'n weeen weg. Ik kan dit is wat ik mezelf steeds zeg. Ik bedenk me dat als ze zo komen kijken ik ongeveer 5 centimeter heb. Op dat moment krijg ik een hele heftige lange wee en voel ik knap. M'n vliezen. Ik voel het vruchtwater lopen en zeg tegen m'n vriend dat mn vliezen zijn gebroken. Hij is al die tijd de rust zelve en zit stil naast me en zegt af en toe tussen een wee dat hij trots is hoe ik het doe. Ik vraag hem of het helder is en dat is het. Hij drukt op de bel en meteen komt de verpleegkundige binnen. Ik zeg even naar het toilet te willen en daar worden de weeen nog heftiger. Er zit geen pauze meer tussen en ik krijg ze met moeite weggezucht. Eenmaal terug op bed lukt het me niet een fijne houding te vinden en om te ontspannen. De verpleegkundige ziet dat ik het moeilijk heb en zit naast me en helpt me de rust terug te krijgen die ik had. Tien minuten nadat m'n vliezen zijn gebroken voel ik al een druk komen. Ik zeg dit tegen de verpleegkundige en ze piept de verloskundige op. Later hoor ik van m'n vriend dat het al half 10 is en er is geen verloskundige meer is komen kijken na de check van vanmorgen kwart voor 6 toen ik 2-3 cm had. De verloskundige komt en meet een ruime 8 cm. Ze heeft haar handschoenen nog niet uitgedaan of mijn hele lijf begint met persen. Ze besluit weer te kijken en ik heb 10 centimeter. Wel moet het hoofdje nog iets dieper zakken. Ik moet op m'n linker zij gaan liggen en mag wel toegeven aan de druk maar nog niet op alle kracht mee persen. Dat toegeven aan de druk helpt al zo erg tegen de vervelende rug weeen. Ik voel hoe de baby verder het geboorte kanaal inzakt en voel steeds meer druk bij m'n billen. Om 10 uur voel ik dat hij voor de uitgang ligt en wordt de verloskundige weer opgepiept. Ik mag persen. Ik ga op m'n rug liggen en trek m'n benen naar me toe. Het persen gaat enorm goed en ik pers de pijn van de rugweeen weg, alsof ik ze wegduw. Ik voel heel goed hoe hij eerst vooruit komt en daarna weer terug zakt. Ik ben heel helder en bedenk tussen het persen door wat een mooie ervaring ik dit vind. De volgende perswee staat het hoofdje en tijdens het staan van het hoofdje stopt m'n wee. Ik moet zuchten om niet door te persen maar ik hoef helemaal niet door te persen en te zuchten. Het brand wel maar meer ook niet. Ik vraag of de volgende wee de baby geboren wordt en of ik hem aan mag pakken. Waarschijnlijk wel is het antwoord. Ja, daar komt weer een wee. Ik pers op al m'n kracht en daar is zijn hoofdje, ik pers nog een keer en ik breng m'n handen naar beneden en pak hem aan. Het is 10:13. Dag lief mannetje, daar ben je eindelijk! Ik word overvallen door een enorm blij en trots gevoel. Ik leg m'n warme baby op m'n borst en hij huilt vrijwel meteen goed door. M'n vriend geeft me een dikke zoen met waterige ogen en het moment is zó fijn. Ik denk dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest. De verpleegkundige vraagt hoe hij heet en voor het eerst spreken we tegen anderen zijn naam hardop uit. Ik heb zoveel adrenaline en zeg dat ik trots op mezelf ben, en dat ik het zo weer zou doen, en dat het me alles is meegevallen. Anderhalf uur lang ligt hij op m'n borst en wordt hij voor het eerst aangelegd. Ik geloof dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest.

quote:

Op donderdag 28 juli 2016 21:42 schreef Selvaria het volgende:
Familieweekend in Losser, Nouk? Mijn hometown. Mooi verhaal trouwens, klinkt als een hele fijne bevalling.

Fien, ook al zo'n fijne ervaring. Ik heb je verhaal alleen niet 2x gelezen. (ah, al geedit zie ik)

SPOILER

Ik ben uitgerekend op 4 maart 2016, een dag voor de verjaardag van mijn vriend. Die dag komt en gaat, zoals ook verwacht, want zwanger zijn vindt mijn lijf prima. Ik voel me ook nog erg goed en geniet lekker van mijn vrije dagen, tijd met mijn bijna-peuter en dutjes overdag. Ook de 41 weken grens komt en gaat en ik mag om de dag naar het ziekenhuis voor een controle. Er gebeurt helemaal niks en van gratis centimeters wil mijn lijf ook niks weten, want er kan niet eens gestript worden. Ik ben op een vrijdag 42 weken en mag afwachten tot dan, maar kan er ook voor kiezen om eerder ingeleid te worden. De baby heeft het nog helemaal naar d’r zin en ik heb elke keer een heel net CTG. Om praktische redenen (weekenddiensten bijv.) kiezen we er toch voor om alvast woensdag te beginnen met de inleiding. We regelen opvang voor grote broer en gaan op ons dooie gemakje rond 10 uur naar het ziekenhuis met een lege Maxi-Cosi achter in de auto (en een picknickmand, want eten misten we bij de vorige inleiding ).

Daar aangekomen kreeg ik een CTG en werden even later de eerste hormoontabletjes ingebracht. We hangen wat rond in de kamer, kijken wat tv en lezen een boek. We krijgen updates van de oma waar ons zoontje is en de andere oma haalt hem na het eten op om hem mee naar hen te nemen. Inmiddels zijn bij mij de volgende tabletjes weer ingebracht en is er gestript (au!). Inmiddels wordt er van dienst gewisseld en beginnen bij mij de krampen wat te komen, maar is het allemaal nog erg goed te doen. Wel weer heel herkenbare rugweeën… Ik krijg het aanbod om wat slaappillen te nemen, maar dit durf ik niet. Ik ben veel te bang dat ik te slaperig ben tijdens mijn eigen bevalling, dus vraag om wat paracetamol. Hiermee kan ik het allemaal prima uithouden door op bed te liggen met mijn vuisten in mijn rug. De douche is deze keer helemaal niet fijn.

Helaas gaat de ontsluiting niet zo rap als ik gehoopt had en rond 6 uur ’s ochtends laat ik de gyn even toucheren, zodat ik niet hoef te wachten op de volgende dienst. 4 cm nog maar Ze zegt dat ze mijn vliezen kan breken als ik dat wil. Ik moet dan wel binnen een half uur stevigere weeën krijgen, anders word ik aan het infuus gelegd. Dat wil ik eigenlijk niet en ik onderhandel dat er een uur wordt gewacht op weeën. Dit komt haar ook wel goed uit, want dan is de overdracht voor de volgende dienst rond. Ze breekt mijn vliezen en wenst me succes. Binnen een half uur laat ik mijn vriend haar terug roepen, want het gaat allemaal wel heel hard zo. Ze voelt en ik ben 1 cm opgeschoten. Zucht! De weeën zijn niet meer grappig en ik kan ze moeilijk opvangen. Ik lig ook aan een CTG, omdat we geen schedelelektrode willen en kan niet van het bed af. Ik zeg dat ik dit niet nog 5 uur trek en vraag om een ruggenprik. De nieuwe verpleegkundige (een hij) komt binnen en prikt alvast een infuus. Door het tijdstip is het druk bij anesthesie, omdat alle dagpatiënten net binnen komen en hij zegt dat het nog wel even kan duren, maar dat het infuus alvast geprikt wordt zodat ik vocht en opwekkers toegediend kan krijgen zodra de ruggenprik zit.

Ik heb het tijdens het prikken erg moeilijk en wil graag van het bed af. De verpleegkundige zegt dat ik eigenlijk toch echt nog even moet blijven liggen, maar dat lukt me niet en zodra het infuus zit sta ik op. Ik voel meteen dat de weeën echt menens zijn en zeg dat ik persdrang krijg. Hij gaat vervolgens op zijn dooie gemak nog wat dingen opruimen terwijl ik zeg dat hij toch echt de vk moet halen. Dit doet hij en ik probeer persweeën weg te zuchten (wat niet gaat). De vk komt binnen en zegt dat ik op mijn rug moet gaan liggen, maar ik zeg dat dat niet gaat. Ze helpt me en toucheert. Ja hoor, 10 cm! Ik mag meteen meepersen en voel dat deze weeën heel anders zijn dan tijdens mijn eerste bevalling. Ik kan makkelijk doorpersen en voel ook dat er daadwerkelijk iets gebeurt. Dit klopt ook, want na twee of drie weeën krijg ik te horen dat ze aan gaat geven wanneer ik moet zuchten en diezelfde wee is daar ineens onze dochter!

Ze wordt op mijn borst gelegd en ze is prachtig! Groter dan verwacht, maar nog steeds kleiner dan haar grote broer. Na het komen van de placenta en het knippen van de navelstreng ligt ze een hele tijd bij mij en word ik gefatsoeneerd. Ondertussen komt ook een telefoontje dat ik naar boven mag voor de ruggenprik :’) We mogen even een momentje voor onszelf met onze kleine muppet en de vk zegt dat we maar moeten roepen als we er klaar voor zijn om haar aan te kleden en de controles te doen. Dit nemen we van harte en uiteindelijk komt ze binnen met de mededeling dat ze nu toch echt de controles moet doen, omdat dit binnen een bepaalde tijd moet. Alles is goed en omdat er even geen verpleegkundigen beschikbaar zijn kleedt ze zelf de baby aan met hulp van mijn vriend.

Mini wordt even in haar bakje gelegd onder de warmtelamp en ik ga lekker douchen. Vriend haalt ondertussen de Maxi-Cosi op in een sneltreinvaart. Zodra ik aangekleed ben mogen we eigenlijk meteen weg. En zo komt het dat we dus pas uiteindelijk in de auto onze ouders bellen met het goede nieuws! Mijn ouders komen onze kant op met ons zoontje, die we als eerste willen voorstellen aan zijn zusje en tot die tijd zijn we even heerlijk met zijn drieën alleen thuis.

En nu zijn we inmiddels alweer 4,5 maand verder! Het is een vrolijk meisje, dat veel lacht en helemaal gek is op haar broer. Gelukkig is dat wederzijds

SPOILER: De bevalling

Het is zaterdag 16 juli, twee dagen voor de uitgerekende datum. Ik heb een prima zwangerschap achter de rug, totaal geen klachten. Ik ben vooral heel blij dat ik tot op het eind zo actief met dreumes heb kunnen zijn, haar gewoon nog de trap op heb kunnen tillen, achter haar aan heb kunnen rennen in de speeltuin. Ik ben het zwanger zijn dus nog niet zat, maar zou het ook niet erg vinden als de baby zich aandient. We zijn er klaar voor. Die ochtend voel ik me wat vreemd, ik kan het niet precies omschrijven of verklaren. Rond een uur of 9:00 heb ik voor het eerst het gevoel dat deze dag anders is dan anders. Om 10:00 uur vertel ik dat ook aan mijn man. Maarja, zo’n voorgevoel hoeft niets te betekenen. Wel besluiten we niet op pad te gaan die dag. Ik ben van plan om met dreumes koekjes te gaan bakken.

Als de dag vordert merk ik dat ik af en toe een krampje voel. Maar dat kan nog steeds voorwerk zijn. Het is nog niet sterk en nog niet regelmatig. In de loop van de middag verandert dat echter: volgens mij zijn dit echt (beginnende) weeën! Van koekjes bakken komt het niet meer. Ik bel om 17:00 mijn vader om te vragen of hij naar ons toe wil komen om op dreumes te passen. Hij eet thuis nog even iets, en komt dan onze kant op. Ondertussen belt hij mijn moeder op (ze zijn gescheiden maar kunnen nog prima met elkaar opschieten) en ook zij komt naar ons toe.

Mijn vader arriveert rond 19:00. Op dat moment voel ik de weeën goed, maar kan ik ze nog prima negeren als ik met dreumes aan het spelen ben. Zij gaat rond 20:15 naar bed. Mijn moeder komt dan ook net binnen. Ik wil dreumes heel graag gewoon zelf naar bed brengen, de laatste keer dat zij mijn enige kind is! De weeën doen op dat moment echt wel pijn, maar wonderbaarlijk genoeg blijven ze helemaal weg tijdens het voorlezen. En terwijl ik dreumes de fles geef, voel ik wel krampen, maar hoef ik haar er niets van te laten merken. Zodra dreumes slaapt en ik beneden ben, barsten de weeën echt los. Mooi hoe de natuur dat geregeld heeft: Eerst nog even in alle rust voor kind 1 kunnen zorgen, en daarna echt aan het werk voor kind 2.

Om 21:08 bel ik de verloskundige dat er zo’n 5 à 6 minuten tussen de weeën zitten en dat die zo’n 50 seconden duren. Ze belooft dat ze over een uurtje even langskomt. Om 21:34 besluit mijn man haar weer te bellen, want de weeën komen inmiddels om de 3 minuten en hij vindt het maar spannend worden. De verloskundige is het met hem eens: op naar het ziekenhuis en we zien haar daar.

We arriveren tegelijkertijd met de verloskundige in het ziekenhuis. Meteen door naar de bevalkamer dus. Daar constateert ze 8 cm ontsluiting. Wauw! Ik ben enorm trots op mezelf. Zo’n stuk al gedaan en het heeft me helemaal niet zo veel moeite gekost. Wel zit het kindje nog erg hoog en in de vliezen. De verloskundige verwacht dat de ontsluiting daardoor niet verder zal vorderen en stelt voor om de vliezen te breken.

En dan word ik ineens bang. Ik wil niet. Ben bang voor een mogelijke weeënstorm. Tot nu toe had ik alles onder controle, die eerste 8 cm heb ik heel beheerst gedaan. Wat als ik de pijn die volgt niet aan kan? We besluiten het even aan te zien en de vliezen nog niet te breken. Ik kruip in m’n cocon en zucht nog anderhalf uur lang steeds pijnlijkere weeën weg.

Maar het heeft geen nut. Na die anderhalf uur zit ik nog steeds op 8 cm. De verloskundige wil toch echt de vliezen gaan breken. “Anders moet ik het beschouwen als een niet-vorderende onsluiting en je overdragen aan het ziekenhuis. En die zullen ook als eerste stap de vliezen willen gaan breken.”

Ik weet niet goed waarom, maar ik ben zo bang. Ik heb de laatste anderhalf uur al m’n energie verspild aan weeën die niets uitgevoerd hebben. Meer pijn kan ik niet hebben. Ik wil pijnstilling. De verloskundige overlegt met de klinisch verloskundige (of de gyneacoloog, ik weet het niet, ze bespreekt het op de gang en ik weet niet met wie) en zegt dat ze dat niet meer gaan doen. Ze is best streng. We gaan dus de vliezen breken en ik heb eigenlijk geen keus. Of ik misschien wil douchen tegen de pijn? Laten we dat dan maar proberen. Maar eerst die vliezen dus breken. Met een soort breinaald. Wat een vreselijk gevoel. Maar het moet dan maar.

De douche is heerlijk. Mijn man houdt de douchekop vast en volgt braaf mijn bevelen: “Hoger!” “Lager!” “Schouders!” “Onderrug!” “Warmer!” – Ik zou niet weten wat ik zonder hem moest.

En dan moet ik opeens zo nodig poepen... En rationeel gezien weet ik best wat dat betekent, maar ik wil er gewoon nog niet aan. Ze willen me onder de douche vandaan hebben, maar ik wil daar blijven. Waarom kan ik niet bevallen onder de douche? Hier is het fijn. Ik roep dat de baby nog niet komt maar dat ik gewoon moet poepen. Laat me toch! De verloskundige en verpleegkundige proberen me op te tillen, maar ik wil écht niet. Ik roep zelfs nog “Het is mijn lijf en ik bepaal wat er gebeurt”, maar blijkbaar is onder de douche blijven echt geen optie en moet ik terug het bed op.

Ik weet me geen raad op dat bed. Het doet zo’n pijn om een goede houding te vinden. Ik moet op m’n linkerzij gaan liggen. Ik knijp de arm van mijn man fijn en bijt bij elke wee op de punt van een handdoek. Ik moet persen maar het gaat niet. Ik schreeuw het uit. Ik wil wel maar het lukt niet. Ik hoor wat de verloskundige zegt, maar ik krijg het niet voor elkaar. Zij begrijpt me niet, het lijkt wel of ze denkt dat ik niet wíl. Maar het is geen onwil, maar onmacht. Ik kán het gewoon niet. En dan zegt ze: “Als je niet gaat persen, dan komen we later wel terug, de verpleegkundige heeft ook nog wel andere dingen te doen”. In een moment van helderheid bits ik terug dat dat soort psychologische spelletjes dus niet gaan werken. Wat denkt ze wel niet?

Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar blijkbaar doe ik iets dat werkt. Ik moet weer op m’n rug gaan liggen, we zijn er bijna. Het doet zo’n pijn en ik voel zo’n paniek en onmacht, maar er gaat nu wel iets gebeuren. Ik voel het. Na elke wee luistert de verpleegkundige met de doppler naar het hartje. De baby doet het nog steeds hartstikke goed. Nog even! Nog een keer persen en daar is het hoofdje. Nog een keer persen en daar is het lijfje. Het is zondag 17 juli, 1:36 uur. Hij is er! Het dringt nog helemaal niet tot me door. Er wordt een babytje met heel veel donker haar op mijn buik gelegd. Ik kan z’n gezichtje niet goed zien, maar het is hem echt. Onze zoon. Hij is er, het is me gelukt.

SPOILER: Direct daarna

Maar we zijn nog niet klaar. Gelukkkig volgt de placenta snel. En ik moet twee hechtinkjes. En dat wordt een drama. Ik ben doodsbang voor alles wat met naalden te maken heeft, en dat weten ze. Naast mijn bevalplan heb ik een apart A4’tje opgesteld met instructies in geval van een infuus, injectie, hechtingen, enzovoorts. Dat ik er therapie voor heb gehad, dat ik ermee kan omgaan zolang ik me maar kan voorbereiden en me erop kan concentreren. En dat is dus niet het geval als die hechting wordt gezet twee minuten na je bevalling, nog vol adrenaline, met een verse baby op je borst.

Ik wil het niet eens helemaal navertellen, ik wil er niet in te veel detail aan terugdenken, maar het gevolg is in ieder geval een flinke paniekaanval. Met baby op m’n borst. Mijn man moet de baby aanpakken, want ik ben bang dat ik hem laat vallen. Een van de eerste indrukken die baby van me heeft, is dat ik lig te gillen en te krijsen in volle paniek. Ik vind het zo erg dat dat zo is gegaan. Dat ik niet de rust kreeg die ik nodig had. Dat de verloskundige zei “Als je het me nu niet laat doen, dan hecht ik je niet en ben ik niet verantwoordelijk voor de gevolgen”. Dat ze me niet gewoon heeft overgedragen aan het ziekenhuis voor die hechtingen – er lopen daar genoeg mensen rond die dat ook een uurtje later hadden kunnen doen. Uiteindelijk zet ze 1 hechting, meer lukt niet.

En dan is ze er snel vandoor, want blijkbaar heeft ze haast. In het bevalverslag staat later geen gewicht, geen Apgar-score, en ik weet zeker dat ze direct na de bevalling zei dat baby een sterrenkijker was, maar ook dat staat er niet in. Ik begrijp best dat er nog een andere zwangere was waar ze snel naartoe moest, en dat het ook enorm belangrijk is dat ze daarna drie weken op vakantie ging en het vliegtuig moest halen of weet ik wat, maar ik houd aan de bevalling en het hechten een verslagen gevoel over. Waarom moest het allemaal zo gehaast? En waarom heb ik het laten gebeuren?

SPOILER: De volgende ochtend

Rond 4:30 gaan we naar huis. Mijn ouders wachten ons op de in de woonkamer en maken kennis met hun kleinkind. Dan gaan man, baby en ik nog even naar boven. Rond 7:30 horen we dreumes wakker worden. Mijn man haalt haar uit bed en brengt haar naar beneden. Verrassing, Oma en Opa zijn er nog! Een half uurtje later komen we met de baby naar beneden. Nog een verrassing! Dreumes is meteen enthousiast: “Baby!” Ze aait hem over zijn hoofdje. En geeft hem dan spontaan een kus. Ik smelt. We zijn compleet.

SPOILER: Twee en een halve week later

Twee en een halve week later later bel ik het ziekenhuis om aan de verpleegkundige te vragen of baby inderdaad een sterrenkijker was. Ik moet het gewoon weten, ik vind het zo vreemd dat het na de bevalling wel tegen me gezegd is maar niet in het verslag staat. De verloskundige is nog op vakantie en haar collega’s weten het ook niet. De verpleegkundige is net naar huis op het moment dat ik bel, maar ze zullen vragen of ze me terug wil bellen. Daar wacht ik nog op. Ik wil zo graag weten of baby inderdaad de verkeerde kant op keek. Of het nou aan mij lag of niet. Het is een missend puzzelstukje.

Een nagesprek met de verloskundige over de bevalling en (met name) het hechten hoef ik niet. Ik heb tijdens de kraamweek mijn hart gelucht en mijn gedachten op een rijtje gezet bij onze geweldige kraamhulp. Toen een van de andere verloskundigen uit de praktijk langskwam voor de controle, heeft de kraamhulp (wel heel netjes en correct) bij haar aangegeven hoe ik de bevalling ervaren heb, dus ik ga ervan uit dat dat teruggekoppeld zal worden. Ik heb zelf niet de behoefte om alles weer op te rakelen en hoef ook de beweegredenen van de verloskundige niet te weten – ik heb niet het idee dat ik daar veel aan ga hebben. Ik weet in ieder geval dat ik tijdens de bevalling alles heb gegeven. De aanpak van de verloskundige zou bij een ander misschien effectief geweest zijn, maar werkte voor mij niet. Maar zij heeft ook met de beste intenties haar werk gedaan. Ik heb besloten dat ik hier geen trauma aan ga overhouden, het is wat het is, en het resultaat mag er wezen

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2016 13:54 schreef Amsel het volgende:
Dank voor je lieve reactie Moonah Ik weet (nog) niet of het met elkaar te maken heeft. En denk dat ik niet assertief genoeg ben om dit zelf met de vk te bespreken. Straks walst ze nog een keer over me heen met haar reactie. Dan doe ik het liever lafjes via een collega van haar

SPOILER

"Ik wil het niet eens helemaal navertellen, ik wil er niet in te veel detail aan terugdenken, maar het gevolg is in ieder geval een flinke paniekaanval. (...) Een van de eerste indrukken die baby van me heeft, is dat ik lig te gillen en te krijsen in volle paniek. Ik vind het zo erg dat dat zo is gegaan. Dat ik niet de rust kreeg die ik nodig had."

"En dan is ze er snel vandoor, want blijkbaar heeft ze haast. In het bevalverslag staat later geen gewicht, geen Apgar-score, en ik weet zeker dat ze direct na de bevalling zei dat baby een sterrenkijker was, maar ook dat staat er niet in. (...) maar ik houd aan de bevalling en het hechten een verslagen gevoel over. Waarom moest het allemaal zo gehaast? En waarom heb ik het laten gebeuren?"
"Het is een missend puzzelstukje."
"Ik heb zelf niet de behoefte om alles weer op te rakelen en hoef ook de beweegredenen van de verloskundige niet te weten – ik heb niet het idee dat ik daar veel aan ga hebben."
"Ik heb besloten dat ik hier geen trauma aan ga overhouden, het is wat het is, en het resultaat mag er wezen "

En later: "Idioot ook dat zo'n stomme hechting uiteindelijk zo'n stempel op die hele ervaring drukt"

Je lijkt jezelf veel te verwijten en dat is een loodzware last, zeker nu, als kersverse moeder. Ik kan zeggen dat het onterecht is, net als heel veel anderen, maar dat doet ongetwijfeld niks af aan hoe het voelt. Daarbij valt me op wat Moonah ook al noemt, je ratio beslist dat je er niet aan wilt en daar doe je alles aan, maar je gevoel laat (lees ik) zien dat je er toch aan zult moeten. Het is inderdaad zoals het is, maar dat betekent niet dat je daar niets bij mag voelen of bij mag beleven (zonder die gevoelens en belevingen te veroordelen). Ik hoop dat je de ruimte vindt om jouw ervaring te doorleven en te voelen met de lading die gevraagd wordt, zodat het een ervaring wordt zonder stempels en waardeoordelen die weer eigen is. Het is nog kort geleden. Neem jouw tijd en jouw ruimte. Vraag om de hulp en ondersteuning die jij nodig hebt.

SPOILER

We schrijven eind februari 2016. Ik ben 36 weken zwanger en heb veel voorweeën. Op controle bij de gyn blijk ik 3 cm ontsluiting te hebben. Die hebben we al mooi in de pocket! Volgens haar duurt het niet lang meer voor ik ga bevallen. Zo spannend!

4 maart 2016.
Vandaag ben ik 37+3 weken zwanger. 's Ochtends om 9u word ik wakker met opnieuw veel activiteit. Ik neem mijn gsm van de nachttafel en begin half slapend de weeën te timen. Zou het deze keer doorzetten? Ze komen meteen om de 2-3 minuten en duren makkelijk een minuut. Het doet geen pijn. Zal wel niet doorzetten. Na een half uur timen sta ik toch maar op voor een douche. Het warme water is heerlijk, maar de weeën beginnen nu toch wat oncomfortabel te voelen. Zou het...?

Ondertussen is het 12u. Nog steeds weeën om de 2-3 minuten. Mijn lieve man heeft warm eten gemaakt, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Volgens mij is dit voor echt! Het begint nu wel pijn te doen. We overleggen (man moet zo gaan werken) en besluiten het verloskwartier te bellen. Jep! We mogen komen! Ons zoontje komt er aan!!

Na 45 minuten rijden (natuuuurlijk rijdt manlief tot 2 keer toe verkeerd en zitten we in de file ) komen we eindelijk aan in het ziekenhuis. De weeën komen nog steeds erg snel op elkaar en doen nu echt wel pijn. Ik moet stoppen met wandelen en praten gaat ook niet. Om 14u ben ik geïnstalleerd en lig op bed. Eigenlijk ben ik best moe. Hoe zou de ontsluiting vorderen? Vast al tegen de 10 cm na al die weeën!

Ik zit op 5 cm. 5 cm?? Hoezo dan? Dat kan niet want 1. ik heb al uren wee achter wee en 2. het doet zoveel PIJN! Ik krijg naar mijn gevoel echt geen tijd om te recupereren tussen de weeën door en daardoor raak ik wat in paniek telkens ik een wee voel opkomen. De verloskundige doet erg haar best om mij af te leiden tijdens een wee en spreekt me streng maar vriendelijk toe. Ik KAN dit!!! ... niet auw auw auw
Manlief doet zijn uiterste best en puft net zo hard mee. Tussen alle pijn en vermoeidheid door smelt mijn hart. Wat een man heb ik toch, hij wordt zo'n goeie papa

De verloskundige komt regelmatig langs en komt rond 16u met de mededeling dat ze mijn vliezen gaat breken in de hoop dat mijn ontsluiting sneller gaat vorderen. Ik zit namelijk nog steeds op 5 cm. Ik voel er niets van en helaas doet het ook niets. Om 17u nog steeds geen 6 cm.
We proberen allerlei houdingen, gaan douche in en uit maar het doet niets. Het is ondertussen 20u en ik ben doodop. Ik wil een ruggenprik, NU! Gelukkig is de anesthesist een kwartiertje later daar en zet de prik. Ik voel er niets van en de pijn ebt weg. Heerlijk. Even rust. Ik sluit mijn ogen en naar mijn gevoel 2 minuten later krijg ik persdrang. HUH??

In werkelijkheid is het 21u en manlief staat te springen van zenuwachtigheid. "moet je echt poepen? Echt? Zal ik ze gaan halen? Ik ga ze halen. Ik ga de verloskundige halen. Niet poepen hé!"
Een studente gynaecologie komt samen met de verloskundige binnen. Ja hoor, 10 cm! Hier gaan we dan... Ondanks de epidurale voel ik nog goed de weeën. De studente doet haar best en begeleidt de eerste paar keer persen.

Dan komt mijn eigen gyn binnen en vraagt aan de studente of ze aan mij gevraagd heeft of ze de bevalling mag leiden. Dat heeft ze niet gedaan dus vraagt ze het alsnog. Ik zeg dat ik graag wil dat mijn gyn de bevalling leidt, "maar je mag er wel bijblijven hoor!"
De studente ziet er een tikje teleurgesteld uit maar ik wil liefst geen knip en ik denk dat een ervaren gyn beter kan inschatten wanneer er wel of geen knip nodig is.

De studente wisselt van plaats met mijn gyn en met 1 oogopslag zegt ze "hij ligt gedraaid". Wat? Hij blijkt een sterrenkijkertje te zijn. Vandaaaar dat de ontsluiting niet vorderde! Met ietwat brute kracht wordt zijn hoofdje alsnog in de juiste positie gedraaid tijdens de volgende persweeën. Dan blijkt het hartslagje erg te dippen, en het herstelt ook niet goed. 1 van de verloskundigen wisselt een blik met de gyn, neemt een stoel en gaat naast mij staan terwijl ze met al haar kracht op mijn buik duwt tijdens het persen. Het helpt niet genoeg en voor ik het weet heb ik een knip. AUW. Het brandt!!! De gyn mompelt nog iets over "botte schaar" en mijn man verschiet van kleur.

Ik laat het allemaal over mij heen komen en concentreer mij op het persen. Het hoofdje wordt geboren, blijkbaar zit de navelstreng om zijn nekje. De gyn knipt hem gauw door en zegt dat ik nog 1 keer goed moet persen, dat ik mijn ogen niet mag sluiten want dat ik mijn kindje ga zien!
En daar is hij dan... mijn lieve, lieve zoontje wordt op mijn buik gelegd. Hij maakt een schattig klein schreeuwtje. Hij is er. HIJ IS ER!

Helemaal beduusd lig ik naar dat kleine mannetje te kijken. Ik word gehecht en de Apgarscore wordt bepaald. Met 9/10/10 krijgt hij zijn eerste goede rapport! Daarna verlaat iedereen de verloskamer en daar, om 22u02, begint ons nieuwe leven.

quote:

Op maandag 8 augustus 2016 20:40 schreef Naomi_ het volgende:
Hier is mijn verhaal.

SPOILER

We schrijven eind februari 2016. Ik ben 36 weken zwanger en heb veel voorweeën. Op controle bij de gyn blijk ik 3 cm ontsluiting te hebben. Die hebben we al mooi in de pocket! Volgens haar duurt het niet lang meer voor ik ga bevallen. Zo spannend!

4 maart 2016.
Vandaag ben ik 37+3 weken zwanger. 's Ochtends om 9u word ik wakker met opnieuw veel activiteit. Ik neem mijn gsm van de nachttafel en begin half slapend de weeën te timen. Zou het deze keer doorzetten? Ze komen meteen om de 2-3 minuten en duren makkelijk een minuut. Het doet geen pijn. Zal wel niet doorzetten. Na een half uur timen sta ik toch maar op voor een douche. Het warme water is heerlijk, maar de weeën beginnen nu toch wat oncomfortabel te voelen. Zou het...?

Ondertussen is het 12u. Nog steeds weeën om de 2-3 minuten. Mijn lieve man heeft warm eten gemaakt, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Volgens mij is dit voor echt! Het begint nu wel pijn te doen. We overleggen (man moet zo gaan werken) en besluiten het verloskwartier te bellen. Jep! We mogen komen! Ons zoontje komt er aan!!

Na 45 minuten rijden (natuuuurlijk rijdt manlief tot 2 keer toe verkeerd en zitten we in de file ) komen we eindelijk aan in het ziekenhuis. De weeën komen nog steeds erg snel op elkaar en doen nu echt wel pijn. Ik moet stoppen met wandelen en praten gaat ook niet. Om 14u ben ik geïnstalleerd en lig op bed. Eigenlijk ben ik best moe. Hoe zou de ontsluiting vorderen? Vast al tegen de 10 cm na al die weeën!

Ik zit op 5 cm. 5 cm?? Hoezo dan? Dat kan niet want 1. ik heb al uren wee achter wee en 2. het doet zoveel PIJN! Ik krijg naar mijn gevoel echt geen tijd om te recupereren tussen de weeën door en daardoor raak ik wat in paniek telkens ik een wee voel opkomen. De verloskundige doet erg haar best om mij af te leiden tijdens een wee en spreekt me streng maar vriendelijk toe. Ik KAN dit!!! ... niet auw auw auw
Manlief doet zijn uiterste best en puft net zo hard mee. Tussen alle pijn en vermoeidheid door smelt mijn hart. Wat een man heb ik toch, hij wordt zo'n goeie papa

De verloskundige komt regelmatig langs en komt rond 16u met de mededeling dat ze mijn vliezen gaat breken in de hoop dat mijn ontsluiting sneller gaat vorderen. Ik zit namelijk nog steeds op 5 cm. Ik voel er niets van en helaas doet het ook niets. Om 17u nog steeds geen 6 cm.
We proberen allerlei houdingen, gaan douche in en uit maar het doet niets. Het is ondertussen 20u en ik ben doodop. Ik wil een ruggenprik, NU! Gelukkig is de anesthesist een kwartiertje later daar en zet de prik. Ik voel er niets van en de pijn ebt weg. Heerlijk. Even rust. Ik sluit mijn ogen en naar mijn gevoel 2 minuten later krijg ik persdrang. HUH??

In werkelijkheid is het 21u en manlief staat te springen van zenuwachtigheid. "moet je echt poepen? Echt? Zal ik ze gaan halen? Ik ga ze halen. Ik ga de verloskundige halen. Niet poepen hé!"
Een studente gynaecologie komt samen met de verloskundige binnen. Ja hoor, 10 cm! Hier gaan we dan... Ondanks de epidurale voel ik nog goed de weeën. De studente doet haar best en begeleidt de eerste paar keer persen.

Dan komt mijn eigen gyn binnen en vraagt aan de studente of ze aan mij gevraagd heeft of ze de bevalling mag leiden. Dat heeft ze niet gedaan dus vraagt ze het alsnog. Ik zeg dat ik graag wil dat mijn gyn de bevalling leidt, "maar je mag er wel bijblijven hoor!"
De studente ziet er een tikje teleurgesteld uit maar ik wil liefst geen knip en ik denk dat een ervaren gyn beter kan inschatten wanneer er wel of geen knip nodig is.

De studente wisselt van plaats met mijn gyn en met 1 oogopslag zegt ze "hij ligt gedraaid". Wat? Hij blijkt een sterrenkijkertje te zijn. Vandaaaar dat de ontsluiting niet vorderde! Met ietwat brute kracht wordt zijn hoofdje alsnog in de juiste positie gedraaid tijdens de volgende persweeën. Dan blijkt het hartslagje erg te dippen, en het herstelt ook niet goed. 1 van de verloskundigen wisselt een blik met de gyn, neemt een stoel en gaat naast mij staan terwijl ze met al haar kracht op mijn buik duwt tijdens het persen. Het helpt niet genoeg en voor ik het weet heb ik een knip. AUW. Het brandt!!! De gyn mompelt nog iets over "botte schaar" en mijn man verschiet van kleur.

Ik laat het allemaal over mij heen komen en concentreer mij op het persen. Het hoofdje wordt geboren, blijkbaar zit de navelstreng om zijn nekje. De gyn knipt hem gauw door en zegt dat ik nog 1 keer goed moet persen, dat ik mijn ogen niet mag sluiten want dat ik mijn kindje ga zien!
En daar is hij dan... mijn lieve, lieve zoontje wordt op mijn buik gelegd. Hij maakt een schattig klein schreeuwtje. Hij is er. HIJ IS ER!

Helemaal beduusd lig ik naar dat kleine mannetje te kijken. Ik word gehecht en de Apgarscore wordt bepaald. Met 9/10/10 krijgt hij zijn eerste goede rapport! Daarna verlaat iedereen de verloskamer en daar, om 22u02, begint ons nieuwe leven.

[ afbeelding ]

stiekem hoop ik daar deze keer ook op

quote:

Op maandag 8 augustus 2016 21:00 schreef Naomi_ het volgende:
Zo'n bolletje met haar staat zo lief he

Mijn gyn zei dat als je veel last hebt van brandend maagzuur tijdens je zwangerschap, je waarschijnlijk een kindje met veel haar krijgt. Iets met de hormonen die verantwoordelijk zijn voor de haargroei die bij jou zorgen voor maagzuur. Raad eens waar ik veel last van had

SPOILER

Eerst even wat achtergrond informatie: mijn moeder kon niet vaginaal bevallen, we daalden niet in en de ontsluiting vorderde niet, onbedoeld (denk ik ) heeft ze mij angst ingepraat dat ik het ook niet zou kunnen. Het zat dus de hele zwangerschap ergens in mijn achterhoofd.

1 augustus 2016
Mijn man is vandaag jarig. Voordat hij naar werk gaat zegt hij tegen mijn buik of ze vandaag zal komen, als verjaardagscadeau. Er gebeurt niets In de avond gaan we uit eten met zijn moeder en broertje + aanhang. We eten sushi, ik bestel zwangerschapsvriendelijke gerechten en mis eigenlijk niet echt iets Mijn buik zit nog wel hoog vindt mijn schoonmoeder. Ik zeg maar weer eens dat niet iedereens buik heel laag hangt vlak voor de bevalling. Ze is niet overtuigd

2 augustus 2016
Vandaag is mijn nichtje jarig, ze is 1 jaar geworden. Mijn man vertrekt rond half 7 richting werk, ik ga plassen en draai mij nog even om. Rond half 8 voel ik wat vocht lopen, 2 “gushes”. Ik ben een uur geleden nog wezen plassen, dus dat kan het niet zijn. Ik realiseer me snel dat het mijn vliezen zijn en spring uit bed, pak mijn telefoon en loop naar de badkamer en gooi daar alle tandenborstels en dergelijke uit het enige glasvormige ding wat ik kan vinden. Ik probeer wat op te vangen, maar ik vind het moeilijk want ik moet spontaan wel plassen. Het meeste vruchtwater beland op de grond of in de wc, maar het is in ieder geval helder.
Ik bel mijn man en vraag hoe laat de volgende collega komt. Om 8 uur zegt hij, hij snapt alleen nog niet helemaal waarom ik bel. Ik vertel hem dat mijn vliezen gebroken zijn, maar dat hij nog wel even op werk kan blijven want ik heb nog geen weeënactiviteit. Als er wat gebeurt bel ik hem weer.
Ik ga nog even douchen, zet een pak maandverband neer en ik ga nog even de was afhalen. Want ja, straks komt de kraam en dan hangt er nog allemaal schone was en dat kan natuurlijk niet . Ik post wat op het forum voor afleiding en bel de verloskundige rond half 9.
Rond 11 uur komt ze langs, nog steeds geen weeën, dus heb man nog steeds op werk gelaten. Ik moet vooral ontspannen en dingen doen die ik leuk vind zegt de vk. Lukt me niet zo, ik wil wat slapen maar ik kom niet in slaap. Ondertussen appen een collega en mijn moeder mij, en ik praat gewoon terug alsof er niets aan de hand is. Ik voel wel een zeurende rugpijn en harde buiken, maar niets regelmatigs of echt pijnlijks. Stiekem wil ik het bij mijn schoonzus erin wrijven dat ik voor de 40 weken ga bevallen, volgens haar bevallen Nederlanders altijd te laat . Maar ik hou me in.

Fast forward naar de avond
Weeën lijken te beginnen, rond half 10 moet ik ze toch serieus gaan weg zuchten en begin ik te timen. Nog een beetje onregelmatig. Ik word een beetje bang. Ik ben moe, en wat als het niet goed gaat? Alles wat ik tijdens de hypnobirthing heb geleerd lijk ik langzaam te vergeten. Rond 12 uur bellen we de vk. Ze komt langs, 3cm. Ze ziet wel dat ik het al moeilijk heb. We spreken af dat ze over 3 uur terugkomt.

3 augustus 2016
(Mijn moeders verjaardag)
Mijn man en ik zijn allebei heel moe. Ik wil alleen maar slapen. Af en toe val ik tussen de weeën weg en word ik wakker rond het hoogtepunt en dan is het te laat om er nog iets mee te doen. Ik begin in paniek te raken, het doet me veel pijn. Ik probeer te liggen, staan, zitten, onder de douche, niets helpt. Ik roep meerdere keren dat ik het niet kan. Dat ik niet meer wil. Mijn man probeert mij aan te moedigen, maar hij is zichtbaar ook doodmoe. Ik ben boos op hem. Ziet hij niet dat ik niet meer kan? Waarom zegt hij de hele tijd dat ik het kan? Ik kan dit niet. Ik red het niet om 3 uur te wachten en om half 3 laat ik mijn man de vk bellen. Ze komt, 4cm. Ik ben teleurgesteld. In dit tempo kan ik het echt niet volhouden. Ik voel me zwak maar ik wil naar het ziekenhuis. Het lijkt de vk een goed idee, ze ziet dat dit erg zwaar voor ons is.

De vk belt naar het ziekenhuis en ze gaan een kamer in orde maken. We pakken de spullen en ik stap bij de vk in de auto en man rijdt achter ons aan. Gelukkig is het niet zo lang rijden, 10 minuten ongeveer.
We komen daar aan, beetje kennis maken met de mensen, ik weet niet meer wie allemaal. Ik ga plassen en daarna word ik aan de CTG gelegd en krijg ik een infuus. Voordat de ruggenprik wordt geplaatst wordt ik nog getoucheerd en wordt een elektrode geplaatst. Nog steeds 4 cm.
Ruggenprik wordt geplaatst en de pijn wordt steeds een beetje minder. Man en ik kunnen eindelijk een beetje slapen.
Rond de 6cm komt er iemand binnen en krijg ik weeënopwekkers toegediend omdat het allemaal wat langer duurt dan gewenst.
Tijdje later komt de klinisch verloskundige weer, samen met een mannelijke co-assistent. 9 cm. Ze vraagt of hij ook mag voelen. Ik ben toch verdoofd dus ik vind het allemaal prima. Ik hoor wat gepraat over H3 en H2. Ik ben blij, dat betekent dat ze al aan het zakken is. Zal het dan toch lukken? Ze legt mij uit hoe ik straks moet gaan persen, op de rug. Ik vraag of het ook anders kan. Dat ligt helemaal aan hoe het gaat en hoe de baby reageert. Maar we beginnen op de rug.
De ruggenprik wordt uitgezet en wanneer ik moet poepen moeten we op de knop drukken Ik twijfel soms of ik een echt poep-gevoel heb of dat het gewoon het gevoel is wat terugkomt. Op een gegeven moment voelt het echt alsof ik in mijn bed poep dus we drukken op de knop. Ik weet niet meer of ze nog een keer toucheren maar ik mag in ieder geval gaan persen. Ze zien dat ik me een beetje inhoud. Ik zeg dat ik niet wil poepen :’) De vk zegt geen poep geen baby en ik probeer het los te laten. Tijdens het persen lijkt het alsof heel de wereld om mij heen verdwijnt en de tijd gaat heel snel voor mijn gevoel. Ik voel het hoofdje staan en de verpleegkundige vraagt of ik wil voelen. Nee, ik vind het eng. Tussen de persweeën door zeg ik nog iets van “haal die vingers weg!”, het brandt zo, ik had het gevoel alsof de verloskundige nog bezig was met haar vingers bij het hoofd ofzo. Maar het was alleen haar hoofdje. Oh, oeps, sorry.
Op een gegeven moment moet ik er een paar weg zuchten. De baby heeft het zwaar, haar hartslag dipt. De gynaecoloog komt kijken en ik hoor gepraat over een knip. Ik probeer harder te persen, ik hoor haar hartslag op de achtergrond soms wegvallen. Plaatselijke verdoving wordt gezet, man wilde graag helpen met aanpakken dus moet gaan staan, volgende wee wordt de knip gezet en daarna is ze er zo snel uit dat mijn man niet meer op tijd was Het persen duurde 40 minuten.

Ze huilt al voordat ze op mijn borst wordt gelegd. Ik kijk. Ik heb een beetje een wtfbbq gevoel. Ik snap het nog niet helemaal, dat zij uit mij is gekomen. Ik kijk naar mijn man en zie dat hij tranen in zijn ogen heeft . ik voel gefriemel aan mijn infuus, ik vraag wat dat is. Oxytocine voor de placenta. Zit er in voor ik er erg in heb, nouja, okee dan maar. 6 minuten later en 1 keer meepersen is de placenta er. Daarna wordt ik gehecht enzo, duurt nog best een tijdje.
Ik ben nog steeds redelijk in de war. Dat verliefde gevoel dat mensen weleens beschrijven heb ik niet meteen. Maar het is ons kindje en ik ben blij dat ze er is, dat het vaginaal gelukt is en dat alles in orde is. Het verliefde gevoel kwam trouwens wel, rond dag 2 .

Tussendoor is de ruggenprik ook nog ergens verlaagd, de weeënopwekkers verhoogd en heb ik miljoenen keer sorry gezegd voor allerlei oergeluiden die ik produceerde :’). Maar dat weet ik allemaal niet heel precies meer.
Misschien wat onsamenhangend, veel details zijn al een beetje vervaagd in mijn geheugen. Soms ben ik teleurgesteld dat het niet een mooie thuisbevalling is geworden zoals ik had gehoopt. Dat ik door de pijnstilling niet meer door mijn eigen vk begeleid kon worden. Maar aan de andere kant ben ik heel blij dat ik vaginaal bevallen ben. Een keizersnede is niet erg, maar door de verhalen van mijn moeder was ik er zo bang voor, dat ik stiekem gewoon best een beetje trots ben op mijn lichaam.

SPOILER

Nog voordat ik over de helft van mijn zwangerschap was, kwam ik in de ziektewet terecht. Prenatale depressie, onverwerkt trauma. Vanaf die tijd hard bezig geweest om de goede hulp te krijgen, want de meest makkelijke weg (de POP-poli) was voor mij niet de juiste. Mijn trauma lag juist bij het ziekenhuis en daar wilde ik deze keer als het even kon, zo ver mogelijk vandaan blijven. Met behulp van mijn vroedvrouw en huisarts op een andere plek therapie kunnen krijgen. Man, wat is dat zwaar geweest. Ik heb geknokt, enorm hard aan mezelf gewerkt. Pas aan het einde van mijn zwangerschap begon het echt beter te gaan. Het frustrerende toen alleen was dat er in mijn hoofd wel weer ruimte ontstond voor vanalles, maar dat mijn lijf niet meer wilde. Ik heb me zo schuldig gevoeld tegenover Faye, wat ik haar allemaal tekort gedaan heb..
Maar ook een enorm gebrek in vertrouwen, dit gaat lukken zonder ziekenhuis, mijn lijf snapt wat het moet doen en kan dit ook, dit kindje wordt geen huilbaby.. Het pastte niet in mijn hoofd.
Mijn bloeddruk is de hele zwangerschap mijn angst geweest, bang dat die weer ging oplopen, bang dat dat ervoor zou zorgen dat ik weer ingeleid moest worden. De hele zwangerschap heb ik mijn bloeddruk niet geweten, ik wilde alleen weten of hij goed was of niet. En dat was ie, en bleef ie!

Bij Faye ben ik ingeleid bij 37+6. Ergens had ik het gevoel dat dit kindje ook vroeger zou komen. Ik dacht zelf eind juli. Maar juli ging voorbij. En ook 8-8-16 ging voorbij. De 40 weken gingen voorbij.. Vanaf dat moment heb ik steeds meer moeite gehad om te geloven dat het me ging lukken, die badbevalling thuis die ik zo graag wilde, waar ik zo hard voor geknokt heb..

En toen was het vrijdag ochtend, 12-8-2016. Faye en Randy waren net weg, Eerst Faye wegbrengen naar de BSO en dan zou Randy door gaan naar zijn werk. Ik wilde nog even naar de wc voordat ik nog ging proberen om nog wat verder te slapen. Ik stond op en voelde wat lopen, dit voelde niet als een paar druppels urine! Op de wc verloor ik mijn slijmprop. En vruchtwater vol dikke vlokken meconium. Shit!! Dat betekent een medische indicatie, en eigenlijk volgens protocol dus een ziekenhuisbevalling. Maar aan de andere kant ook yes! Ik kan dit! Er gebeurt wat! Spontaan! Laat het nu maar komen ook.
Ik stuurde een berichtje naar mijn vroedvrouw, over gebroken vliezen en poep in het vruchtwater. Ze gaf aan dat ze even langs zou komen. De fotograaf een berichtje gestuurd of ze druk was die dag, en dat mijn vliezen waren gebroken. Ondertussen Randy ook gebeld, die was nog bij de BSO en is terug naar huis gekomen. Ik voelde wel wat menstruatiekrampjes, maar meer dan dat was het ook niet.
Toen Randy thuis was hebben we samen ontbeten. Heb ik mijn doula gebeld en haar gevraagd om rustig aan onze kant op te komen.

Randy is nog even boodschappen gaan doen en in de tussentijd is mijn vroedvrouw langs geweest. Ze gaf aan dat er wel echt veel meconium in het vruchtwater zat, ze vertelde wat de (en hoe groot) de risico’s waren, maar liet de beslissing over waar te bevallen bij ons. Toen Randy weer thuis was, zijn we een rondje gaan lopen om er even goed over te kunnen praten. Alles schreeuwde in mij dat ik thuis wilde blijven. Maar of dit een objectieve afweging was, of dat dit vooral de angst was voor het ziekenhuis wist ik niet. En Randy moest er ook achter kunnen staan. Ik had er niks aan als hij zich niet goed voelde bij mijn beslissing. Maar hij wilde nog liever thuis blijven dan ik. Even later kwam mijn doula binnen, met haar ook nog even alles besproken, maar onze keuze voelde goed. Ik heb mijn vroedvrouw laten weten dat we thuis wilde blijven en zij was hier akkoord mee, ze zou ons begeleiden en blijven steunen.

Na een kopje thee met mijn doula zijn we weer een rondje gaan lopen in de hoop dat dit de weeën op gang zou brengen. Want wat meer dan wat onregelmatige krampjes was het nog steeds niet. Het werd tijdens het lopen allemaal wel wat meer, maar nog steeds hadden we niet echt het idee dat het al echt wat deed.
Ik ben toen we terug waren, even onder de douche gesprongen, ook om te kijken of het dan wat meer door zou zetten. En het werd wel iets meer, maar nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Ik kon alles enorm makkelijk opvangen en heb me vooral gefocust op ontspannen tijdens een wee, het verwelkomen ervan in plaats van het schrap zetten tegen de pijn. Ik ben op mijn yoga bal gekropen zodat ik mee kon wiebelen als dat fijn voelde. De rest van de bevalling heb ik zittend op dat ding doorgebracht.
We hebben een film gekeken, ik merkte dat de weeën toen wel wat toe begonnen te nemen, soms moest ik me er echt even op concentreren, maar meer dan dat was het nog steeds niet. Ik heb zelfs een aantal keer aangegeven dat het van mij wel wat meer mocht gaan worden.

Rond 5 uur ben ik weer onder de douche gaan staan, mijn ouders kwamen langs om Faye haar spullen te halen voor een nachtje logeren. Vlak daarna kwam mijn vroedvrouw nog even kijken hoe het ging, want ze had niks meer gehoord.
Onder de douche heb ik een paar weeën wel echt op moeten vangen met mijn handen tegen de muur. Yes! Dit begon ergens op te lijken! Ik vond de weeën onder de douche niet fijn, dus heb me afgedroogd en ben weer op mijn bal gaan zitten. Randy heeft eten gekookt voor mijn doula en hemzelf en ik probeerde een boterham naar binnen te werken. Ik had het idee dat het nog wel uren zou gaan duren en kon de energie dus wel gebruiken. Vroedvrouw controleerde nog even het hartje van de baby en gaf aan dat ze een tweede vroedvrouw gevraagd had om erbij te zijn, voor het geval dat. Het was toch een meconiumbaby met kans op ademnood en ook reanimatie was niet uitgesloten. Ook zij zou gebeld worden op het moment dat de weeën serieus zouden worden.

Randy vroeg nog een aantal keer of het bad vast neergezet moest worden, en of de fotograaf vast gebeld moest worden. Maar mijn vroedvrouw gaf aan dat het allemaal nog niet hoefde en dat zij het wel in de gaten zou houden.

Ik denk dat het rond een uur of 7 was, ik ging even naar de wc. In dat stukje heen en weer had ik ineens 4 weeën die me een beetje overvielen. En op de wc wat bloedverlies. Mijn vroedvrouw hier nog naar laten kijken, want geen idee of het normaal was en of het veel was. Ik had het nog nooit eerder gezien. Ook hierna weer terug op mijn bal gekropen, de weeën in mijn rug werden steeds vervelender. Mijn doula is achter me gaan zitten en heeft tijdens de weeën mijn rug gemasseerd. Zo kon ik ze een stuk beter hebben.
Mijn vroedvrouw stelde voor om even te toucheren om te kijken hoe ver ik was. Ik heb hiermee ingestemd, ik had werkelijk waar geen idee, ik dacht zelf een centimeter of 3-4? Ik liep naar de slaapkamer. Toen ineens een wee die ik flink hangend in de deuropening moest opvangen. Voordat ik op bed lag, nog 2 van die flinke weeën en toen ik plat op mijn rug lag, persdrang! Wow, waar kwam dat vandaan? Niemand zag dat aankomen. Alle spullen van mijn vroedvrouw lagen nog in de auto. Mijn doula vloog naar de auto om de spullen letterlijk naar boven te gooien. Verlostas, reanimatiekoffer (want tsja, toch een meconium baby) en ook de baarkruk moest mee, werd er naar buiten geschreeuwd. Op dat moment was even iedereen weg en lag ik alleen op bed. Bang, geschrokken. Wat is hier gebeurd? Persdrang? Hoe dan? Ik mis een heel stuk ontsluiting.

Vroedvrouw en doula hebben als een malle alles klaar gezet zodat ik op de baarkruk kan, want man, wat voelde dat op mijn rug liggen in bed slecht. Ik wist me geen houding te vinden. Tussen twee weeën door hebben ze me op de kruk geholpen. Er werd een stoel achter gezet voor Randy, die heel rustig aan kwam lopen met zijn telefoon in zijn hand. Ik heb naar hem geroepen dat ie als een speer die telefoon weg moest leggen en moest komen zitten, dat deed ie gelukkig ook snel.

Mijn doula en vroedvrouw hebben me flink mentaal moeten steunen zodat ik me ook echt over kon geven aan het persen. “Je kunt dit, hier heb je op gewacht. Dit kindje is een nieuw kindje, een nieuwe kans, dit is Faye niet”. Pas na die woorden heb ik me volledig over kunnen geven aan het persen. Ik heb heel bewust onze zoon geboren voelen worden. Een stukje verder, weer een stukje terug. En branden! Jemig, dat deed zeer. Toen het hoofd stond, bewoog hij flink. Wat een rotgevoel was dat! Maar de volgende wee kwamen de schouders eruit, en de rest volgde zo. Mijn vroedvrouw heeft hem opgevangen, zelf aanpakken lukte me echt niet, ik was zo enorm overdonderd van alles. Ik kreeg hem direct aangegeven, om 20:17 is onze zoon geboren. Manu. En wat een opluchting voelde ik. Hij was er! En hij was gezond! Heel snel mooi roze. Goede ademhaling. En groot! Ik vond hem zo groot..
Ik ben blijven zitten op de kruk en 12 minuten later kwam de placenta al, zonder prik of iets. Ook iets wat ik weer helemaal zelf gedaan heb.
Vlak daarna kwam de fotograaf binnen. Ze was vast gaan rijden, maar had het niet gehaald. We hebben haar niet meer kunnen bellen. We konden niemand bellen. Dat mijn vroedvrouw er was, was eigenlijk ook toeval. Ze was blijven hangen met een kopje thee en wist dat ze toch nog terug zou moeten, dus ze bleef. Anders had zij er ook niet bij geweest.

Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om te beseffen wat er gebeurd was. Dat ik dit gedaan had. Zelf! Alleen! Echt op mijn eigen kracht, wauw. Nog steeds krijg ik er tranen van in mijn ogen, op een goede manier.
Het is zo anders verlopen dan ik verwacht had. Het bad is de auto nooit uitgekomen. Maar dit voelt zo goed. Ik ben zo blij met hoe het gegaan is. Het is oprecht helend geweest. En Manu is ook helend. Zo makkelijk, relaxed. Echt een heerlijk ventje.

En ik voel me goed nu. Het is goed zo. Ik hoop dat het zo blijft, maar ik durf weer een beetje met vertrouwen vooruit te kijken. We kunnen verder.

quote:

Op donderdag 18 augustus 2016 20:48 schreef Omentielvo het volgende:
Oh Marjo. Wat een bevalling.

Heeft de fotograaf het nog gered trouwens?

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2016 02:54 schreef Amsel het volgende:
Naomi, Miez, Marjolijntje, wat een mooie verhalen weer! En supermooie foto's Marjolijn!

_{En nogmaals bedankt aan iedereen die op mijn verhaal had gereageerd. Het hele gebeuren heeft er toch veel meer in gehakt dan ik had gewild. Daar moet ik dus nog wat mee, maar jullie reacties hebben me wel echt aan het denken gezet en geholpen en dat is heel fijn.}

quote:

Op woensdag 24 augustus 2016 08:24 schreef Suikertante het volgende:

Maar nu lees ik jouw verhaal en besef ik: je beschrijft de eerste indruk van je jongste, maar die kende jou al maanden he

SPOILER

Vrijdag 2 september
Bijna 41 weken zwanger. Er zijn weinig momenten dat ik mijn vriend vraag om thuis te blijven, maar deze avond is er eentje. De afspraken die in het vooruitzicht liggen maken me zenuwachtig: maandag strippen door de verloskundige en dinsdag voor een controle afspraak bij de gynaecoloog. Alhoewel ik flink klaar ben met het zwanger zijn, vind ik het ook weer zo geforceerd. Liefst wil ik dat het spontaan begint. Intussen staat mijn telefoon roodgloeiend van de whatsappjes en ben ik niet te pruimen. Mijn vriend ontvoert me naar een terrasje en we hebben een ontspannen en beregezellig avondje. Pasta pesto bij Sil. Vaste recept. Sil: “Zit ‘ie er nu nóg in?” Na vanavond kunnen we er weer even tegenaan.

Zaterdag 3 september
Vandaag precies 41 weken zwanger! Liggen, zitten en lopen worden steeds lastiger. Aan mijn steeds tragere wandelingetjes naar de supermarkt merk ik dat hij erg laag ligt. Als ik harder loop dan slakkentempo, protesteert en steekt er van alles. Tegelijkertijd ligt hij ook nog erg hoog! Mijn ribben en maag zitten flink in de verdrukking. Ik kan daarover gaan sikkepitten thuis, maar besluit die ochtend gewoon mijn vaste zaterdagochtendritueel op te pakken en te gaan sporten met de mensen van Mom in Balance. Eenmaal daar doet de buitenlucht me goed, kan ik toch nog best meer dan verwacht en kan ik lekker socializen met jan en alleman. Afleiding! Mijn zus is er ook, want heeft hardgelopen, en we doen erna een koffietje in de zon. Weer zo’n genietmomentje waardoor ik er weer tegenaan kan. Kom maar op met de komende week.

13:00. Thuis maak ik nog een foto van mijn buik. Eenmaal gedoucht en op de bank voel ik wat krampjes alsof ik ongesteld moet worden. Aangezien ik de afgelopen dagen een vergrootglas heb gelegd op álles dat ik voel, besluit ik er niet te veel aandacht aan te besteden. Aan de andere kant: ik ben uitgerust, relaxed. Laat het maar beginnen vandaag. En verrek, het komt en gaat zo plotseling! Na een uurtje vertel ik dit voorzichtig aan mijn vriend. Nog een uur later wil ik het eens timen. Het komt verdomd regelmatig. Zelfs al om de 3-4 minuten en zo’n kramp duurt…… juist: 1 minuut. Moest ik dan niet bellen?

22:00. Na lang rekken besluit ik dan toch de verloskundige te bellen. Die krampjes zijn prima te doen, maar worden iets erger en blijven erg regelmatig. Geen idee of dit al ‘echt’ is en misschien goed voor haar om te weten dat ze komende nacht iets kan verwachten. Binnen een half uur staat ze voor de deur. Ik praat vrolijk met haar en merk dat ik dat gewoon goed kan. Ongemerkt gaat er dan een kramp voorbij. Zo erg is het dus toch niet? De verloskundige bevestigt: het zit nog potdicht! Damn. Drie opties: 1) het is voorwerk (nehh), 2) het is vals alarm (nehh), of 3) het zet straks door. Ik voel dat het optie 3 is en we zeggen: “Misschien tot vannacht”.

Zondag 4 september
06:00. De hele nacht ben ik uit bed. Op mijn fitnessbal lees ik de krant of focus me op iets anders. Intussen moet ik de krampen inmiddels wegpuffen. Ik heb 0.0 pufcursus gehad. Ik tel op mijn vingers tot vijf en deel het zo in. Prima te doen, maar ze worden ook steeds iets sterker. Even voor zessen besluit ik dan maar naast mijn vriend te gaan liggen. Misschien is het liggend beter te doen? Niet echt. Ik puf zachtjes de krampen weg. Ineens komt er een hele sterke kramp op en vindt er een soort oerknal plaats in mijn buik. Whoeaa (=oerkreet die erbij hoorde). Meteen is duidelijk: mijn vliezen zijn gebroken. En niet zo’n beetje ook. Vanaf dat moment nemen de weeën het van me over. En ik begin van top tot teen te trillen. Dat zou voorlopig niet meer weggaan. De weeën volgen elkaar snel op, zijn krachtig en ik moet ze actief wegpuffen. Mijn vriend belt de verloskundige. Vruchtwater is gelukkig helder. Ze komt eraan en constateert: 3 cm ontsluiting. Vanwege de heftigheid besluiten we maar alvast naar het ziekenhuis te gaan. Nu kom ik nog enigszins de auto in (denk ik?).

07:00. Aankomst in het ziekenhuis. Blij dat ik uit de auto ben. Er staat een rolstoel, maar daar moet ik niet aan denken. Ik wil lopen. En zo wandelen we naar de verloskamers. Af en toe even leunen voor een wee. Absurd dat me dat nog is gelukt. Op de verloskamer blijkt: 4 cm ontsluiting. Intussen tril ik als een dolle en krijg weinig pauze tussen de weeën. Ik blijf rustig en puf ze weg, maar dit is zó zwaar! Ik denk aan dat pompje met pijnstilling dat ze hebben en informeer ernaar. Er komt een gynaecoloog alle opties van pijnstilling uitleggen. Ook van de ruggenprik, die ik in eerste instantie helemaal niet overweeg. Uit haar verhaal blijkt dat er aan die laatste nog minder nadelen plakken dan aan het pompje. In een split second besluit ik: ruggenprik. Binnen een kwartier staat er een anesthesioloog naast me en zet de ruggenprik. Laat dat ding snel zijn werk doen! Mijn verloskundige draagt me over. Ik moet ervan huilen. Wat gaat dit allemaal snel en wat is het overweldigend.

08:00. Na het aanleggen van de CTG (beebs doet het goed!) en infuus wordt nog eens gekeken naar de ontsluiting. We schrikken ons wild: 8 cm! Geen wonder van dat trillen. Het is een heuse storm van weeën geweest. Ik kom langzaam wat bij op bed en merk dat de pijn wat meer do-able wordt. Ik maak kennis met de klinisch verloskundige en verpleegkundige, twee loten uit de loterij, fijne mensen.

09:30 – 11:00. Ik voel de weeën door de ruggenprik heen, maar ze zijn te doen. Die monitor helpt. Als er eentje komt, puf ik ‘m naar de top van de grafiek toe en zie ‘m weer afvlakken. Die visualisatie helpt. Tussendoor kunnen mijn vriend en ik met elkaar babbelen. En damn, nog steeds dat trillen. We besluiten mijn ouders en zus dan toch een beetje in te lichten. Ik eet een crackertje en het gaat eigenlijk goed zo. De verloskundige voelt: 9 cm ontsluiting. Nog een randje te gaan. Of ik op mijn zij wil gaan liggen.

13:00. Ik heb volledige ontsluiting. De gynaecoloog wil volle bak weeënstimulerend middel (oxytocine) in mijn infuus. De verloskundige vindt dat ik het zwaar genoeg heb gehad en nog even mag bijkomen. Er gaat een beetje in. De ruggenprik wordt afgekoppeld. Denkend aan de weeën van die ochtend ben ik een beetje bang voor wat gaat komen. Als ze zelfs al door die ruggenprik heen kwamen, hoe gaat dat dan voelen mét extra oxytocine? Het trillen neemt toe en mijn pols gaat alarmerend omhoog. Druktemaker. Of ik aan de bel wil trekken als ik onbedwingbare persdrang heb. Waarschijnlijk kunnen we over een uurtje aan de echte bevalling beginnen, hoor ik de verloskundige zeggen. Mijn ouders en zus zitten met de rest van de familie op een verjaardag en krijgen van ons dit bericht. Het zou de meest absurde familieverjaardag ooit worden. Die hebben met dichtgeknepen billen aan de taart gezeten tot eind van de middag.

15:00. Ik heb wel persdrang, maar niet onbedwingbaar. Stiekem duw ik wel een klein beetje mee, op aanwijzing van de verloskundige. Mijn oxytocine infuus wordt voor de derde keer hoger gezet. Nu ook zonder overleg. Ik word er bang van. Straks ga ik exploderen! Trillen, hoge pols. Ineens besluit ik: zo kan ik die persweeën straks niet aan. Ik moet tot rust komen. Ik houd de hand van mijn vriend vast en zo ‘doen’ we samen de weeën, maar verder doe ik mijn ogen dicht en sluit mezelf af. Ik word slaperig tussen de weeën door, mijn pols zakt en ik tril minder. Dit moet ook, want ik voel dat de weeën weer toenemen in kracht.

16:15. Eindelijk voel ik het dan. Die onbedwingbare persdrang. Meerdere keren gaf ik de afgelopen uren aan dat ik hier enorm tegenop zag. “Het duurt vaak maar een uurtje”, zegt de verpleegkundige. Ik word er nijdig van. “Een UUR? Het kan toch zeker ook wel binnen 10 minuten?” Ik wil positieve geluiden horen! Afijn, aan de pers. Die persweeën zijn zoiets natuurlijks, zo blijkt. Niet te vergelijken met die weeën van vanochtend. Ik gooi alles in de strijd. “Hij heeft rossige haartjes” “Wil je voelen?” “Wil je het hoofdje zien?” Nee. Ik wil ‘m eruit. Even is er onrust. Er is een knip nodig en eigenlijk moet hij er na de volgende twee weeën wel uit zijn. De gynaecoloog staat stand-by. Ik zet alles op alles en tijdens de volgende wee floept onze kleine meneer eruit. Alhoewel: kleine meneer? De verloskundige en verpleegkundige roepen: “wow!” Onverwacht blijkt hij flink aan de maat (4680g). Waarschijnlijk de reden waarom het nog de hele middag had geduurd voordat hij goed en wel door het geboortekanaal was.

16:59. Onze kleine beer wordt op me gelegd. En damn, ik ben moeder! We zijn ouders van dit prachtige ventje. We mogen zijn naam eindelijk delen met de rest van de wereld. Hij krijgt een bandje om: Max. Welkom lieve Max.

P.S. En dan die familieverjaardag! Wetende dat ik om 14:00 zou gaan persen, is de familie om 17:00 maar naar huis gegaan, nog steeds zonder bericht. Dat is me een leuk feestje geweest.

quote:

Op dinsdag 20 september 2016 18:52 schreef Nazil het volgende:
Mooi geschreven quoi! Heftig, wel. Mijn verhaal staat bijna op papier (of naja... Digitaal dan) maar telt >1000 woorden dat doe ik jullie niet aan. Misschien dat er een beknopte versie komt.

Quoi weet je zeker dat het zonder toestemming was? Ik dacht ook dat ze bij veel dingen niet gezegd hadden wat ze gingen doen (knip..) maar bij navraag aan man bleek dat ze alles netjes hadden uitgelegd maar blijkbaar heb ik dat niet meegekregen

Edit: tegelijk

SPOILER

Dinsdag, 23 augustus, 's ochtends. Ik voel mij al de hele ochtend niet lekker: ik heb last van mijn buik en alles doet pijn. Echt goed zijn de klachten niet te beschrijven maar mijn huilbui maakt wel dat ik de lunch met een vriendin afzeg. Rond 1 uur begin ik krampen te krijgen. Na een tijdje besluit ik ze te timen, het lijkt regelmatig te komen. Na een uur zit er inderdaad 'regelmaat' in, ze komen ergens tussen de 5-7 minuten. Ik zie het nog een tijd aan. Rond drie uur stap ik onder de douche omdat ik gelezen had dat voorwerk dan verdwijnt en het echte werk erger wordt. Het doet geen van beide. Het blijft doorgaan, het wordt niet erger en neemt niet af. Later terugkijkend denk ik wel dat ze steeds heftiger kwamen, op een gegeven moment was ik er wel heel erg mee bezig en lukte het ook niet goed om wat anders te doen. Om 4 uur bel ik de verloskundige. Zij zegt dat ze te langzaam komen om voor ontsluiting te zorgen. De weeën kunnen afnemen of doorzetten, het is afwachten. Op dat moment hoop ik alleen maar dat ze doorzetten want anders zijn al die uren zuchten voor niks geweest.

Om tien voor 6, als T. net het eten klaar heeft worden de weeën snel heftiger. Eten lukt mij niet meer. T. zegt dat we na het eten de verloskundige bellen maar als hij ziet hoe veel pijn ik heb besluit hij maar direct te bellen. "Wat ze ook zegt, ze komt hoe dan ook deze kant uit!" Dat doet ze ook, een half uur later komt ze en ik sta boven tegen het bed of de wastafel in de badkamer (lekker koel de badkamer) de weeën weg te zuchten. Het gaat mij aardig goed af. Het doet pijn, maar als ik mij concentreer en bedenk dat de pauze zo langer duurt dan de wee waarin ik zit, komt alles goed. T. doet de deur voor de verloskundige open en ze komen naar boven. De verloskundige kijkt een paar weeën aan en vraagt aan T. of ik altijd zo rustig ben. T. reageert: "mwah" en de verloskundige verbaast zich over hoe goed ik het doe. Dan voelt ze: 3 cm. Dat geeft mij hoop. Ze vraagt wat ik wil: al naar het ziekenhuis, over een paar uur thuis afspreken of over een paar uur in het ziekenhuis afspreken. Ik besluit het laatste te kiezen en om 9 uur mogen we naar het ziekenhuis waar we rond kwart over 9 de verloskundige weer zullen zien.

Nog twee uur wachten totdat we mogen... De tijd gaat langzaam en de weeën worden steeds heftiger. Het lukt mij prima om ze weg te zuchten, maar toch kost het steeds meer energie. Ik ben zo blij als het tien over half 9 is en we richting de auto gaan. Het is nog geen vijf minuten rijden maar we gaan lekker vroeg weg. Iets voor 9 komen we aan in het ziekenhuis en worden naar de zelfde verloskamer begeleid waar we 11 weken daarvoor met 28 weken ook in lagen voor mijn harde buiken. Ik trek een nachthemd aan en ga liggen. De verpleegkundige zegt dat ik ook wel mag lopen en de gang op mag. Dacht het even niet, ik ben hier prima! Ook mag ik wel douchen als ik wil maar dat zie ik niet zitten, al dat gedoe. Dan moet ik straks ook nog afgedroogd worden en ben ik helemaal nat. Nee, daar heb ik geen zin in. Afwisselend ga ik liggen en rondlopen en dat gaat prima.

Om half tien voelt de verloskundige weer: 7 cm al! Dat schiet lekker op. De verloskundige schrikt er van, dat had ze niet verwacht. Een paar minuten daarna breken mijn vliezen ook. Ongeveer een uur later doet ze het zelfde en heb dan 8 cm. Voor mijn gevoel gaat het heel langzaam, omdat die andere centimeters heel snel gingen. Ze kan het wegmasseren tot 9,5 cm en zegt dat ik langzaam mee mag persen als ik wil. Ineens komt er inderdaad een perskracht die ik daarvoor nog niet gevoeld had. Als ik echt actief mee mag persen (ergens tussen nu en het vorige uur is de kraamverzorgende ook binnen gekomen...) zet ik mijn benen in de zij van de kraam en de verloskundige en probeer ik te persen. Ze vinden dat ik het goed doe maar ik voel niet veel. Ook moet ik 3 keer persen in een wee, maar na 2 perspogingen is de wee eigenlijk al weg en heel snel volgt de volgende wee waardoor ik weinig pauze heb, dat breekt mij op en ik ben moe. Heel moe. Ik ben kapot en wil eigenlijk alleen maar stoppen en slapen. Na 20 minuten persen zegt de verloskundige dat het te lang duurt en ze mij weeenversterkers wil geven. Ik word dan overgedragen aan het ziekenhuis. Eigenlijk wil ik dit niet en ben bang dat ik dan helemaal geen pauze meer heb tussen de weeën maar ik ben te zwak en moe om er tegenin te gaan. Ze zeggen nog tegen elkaar dat ik helemaal van de wereld ben. Ik hoor het maar het lukt mij niet om er wat op te antwoorden. Op de vraag of ze weeenversterkers mogen gebruiken mompel ik waarschijnlijk iets als "moet je doen". Ik mag stoppen met actief meepersen. Een verademing, al kan ik niet helemaal stoppen. Er komt een hele horde ziekenhuismedewerkers binnen, gynaecoloog, klinisch verloskundige, wat mensen voor het infuus en de kamer staat vol. Ik weet nog uit te brengen dat ik het infuus rechts wil omdat ik links ben maar dat lukt ze niet.

Als dat infuus er in zit mag ik weer gaan persen. De verloskundige is gebleven maar de kraamverzorgende is weg en vervangen door iemand van het ziekenhuis. Het persen gaat wel beter maar ik blijf moe. Af en toe voel ik een goede perswee en dan gebeurt er echt wel wat maar even vaak gebeurt er niks. De verloskundige moet meeduwen op mijn buik omdat het nu allemaal te lang gaat duren, dit is een rotgevoel maar ik merk dat het echt wat doet. Voor mijn gevoel schiet het nu op. Als het hoofdje staat doet het idioot veel pijn. Het helpt dat de gynaecoloog zegt dat hij met de volgende wee geboren wordt een dat doet hij ook. L. wordt op mij gelegd. Wat glibberig! Hij is er! Hij moet huilen! Dat doet hij snel en alles is goed.

Dan de placenta nog. Dat duurt echt een half uur en ik word chagrijnig van het getrek en gepor aan mij. Pas na een tweede spuit heb ik weer persdrang en wordt de placenta geboren. Het is nog een discussie of die volledig is en er wordt ook nog iemand bij gehaald om het te beoordelen. nadat besloten is dat de placenta compleet is moet er nog gehecht worden. En flink gewroet daaronder en een discussie over de manier van hechten helpt niet, ik word alleen maar chagrijniger. Schiet gewoon op . Ik zeg ze dat ik pissig op zee ben, niet persoonlijk bedoeld maar het duurt mij te lang. Ze zijn niet blij dat ik dat zeg 😂. Al met al duurt dat nog een uur en daarna is het genieten.

De bevalling is mij heel erg meegevallen, vooral de ontsluitingsweeën. Die persweeen waren duivels en ik heb die anderhalf uur echt vervloekt maar de rest ging prima. Ik kijk er goed op terug en durf het nog wel een keer aan.

quote:

Op dinsdag 20 september 2016 20:30 schreef hetzusjevan het volgende:
Nou Nazil gezien hoe moe je was klinkt het mij niet direct als een supersuper gemakkelijke bevalling, respect hoor! Wat fijn dat je er zo goed op terugkijkt .

SPOILER

De aanloop
Dit is mijn 3e zwangerschap. En hoewel hij, vergeleken met de andere twee, qua lichamelijke klachten van een leien dakje gaat, is hij in psychisch opzicht zeker de zwaarste. Ik ken geen misselijkheid, nauwelijks vermoeidheid, mijn bloeddruk is constant, het kindje in mijn buik doet het super. Maar vanaf een week of 32 takel ik met de dag harder af. Ik vecht elke dag tegen het gevoel dat ik steeds iets minder kan, steeds meer uit handen moet geven. Iedereen om mij heen doet wat ie kan, maar de controlfreak in mij ziet dat het niet op mijn manier gebeurt. En daar kan ik mij maar lastig bij neerleggen. Het schuldgevoel richting mijn man en kindertjes groeit tot ongekende hoogte. Ik wil zoveel met en voor ze doen, maar er komt steeds minder uit mijn handen. De gordijnen blijven wekenlang aan de voorzijde van het huis gesloten. Ik kan niemand om mij heen verdragen, behalve mijn man en kinders. Slapen wordt steeds problematischer. Hoewel ik iedere dag weer een poging doe en bewust op tijd naar bed ga, lig ik vrijwel elke avond tot 23 uur of later wakker, pak een uurtje of 2 slaap mee, om vervolgens de rest van de nacht klaarwakker naar het plafond te liggen staren en me zorgen te maken om o.a. het welzijn van mijn man. En ook al het voorwerk en die #@$&^%& voor weeën die ik soms gewoon weg moet zuchten helpen bepaald niet mee.

Tijdens de controles laat ik doorschemeren dat het langzaamaan bergafwaarts gaat, maar ik wil geen zeikerd zijn dus ik probeer het ook te bagatelliseren als 'de laatste loodjes' en lach het ogenschijnlijk weg. Gelukkig tref ik mensen die daar feilloos doorheen weten te prikken en ook mijn man zet mij, tijdens zo'n controle, met beide voeten op de grond en zo wordt duidelijk dat het eigenlijk helemaal niet zo geweldig met mij gaat als ik voordoe. Al in een (te) vroeg stadium wil ik het liefste dat het klaar is met de zwangerschap, maar ik ben wel zo realistisch dat het in het welzijn van het kindje in mijn buik, beter is om in ieder geval door te trekken tot 38 weken. Daar houd ik mij dan ook aan vast.

Groot is mijn opluchting als met 38 weken dan ook voorzichtig wordt geopperd om de zwangerschap niet langer te laten lopen dan nodig is. Men laat nog in het midden hoe lang dat dan is. Strippen is helaas ook nog geen optie, en ook dat begrijp ik. Met 39 weken spreekt de vk die ik dan tref, en die mijn dossier van voor tot achteren kent, de woorden uit: denk je niet dat het genoeg is geweest en dat het voor iedereen, maar vooral voor jouzelf, beter is om de bevalling naar voren te halen c.q. in te leiden? Ik kan haar wel zoenen. Alles wat ik dacht maar wat ik niet durfde uit te spreken, gooit zij op tafel. Groot is de opluchting en ik hoef ook geen moment na te denken over deze vraag, wetende dat het vanaf nu alleen maar beter kan worden.

We gaan eerst kijken of het mogelijk is om te strippen, aangezien ik op dat moment 39+3 ben. Ik blijk al een goede 3 cm ontsluiting te hebben dus we gaan ervoor. Vervolgens is de vraag: 'Morgen, overmorgen, volgende week? Zeg het maar.' Wow, die overvalt me effe. Ik geef aan dat ik graag het resultaat van de strippoging een dag wil afwachten om te kijken of dat de boel op gang helpt. Zaterdag is wel een mooie dag. Ze belt de verloskamers. En wat er op dat moment duidelijk gezegd wordt, maar wat ik even gemakshalve vergeet, is dat ik zaterdag om stipt 7.00 uur mag bellen om te vragen of er plek is. Zo niet, dan kan het zijn dat er een of enkele dagen opgeschoven zal worden. Met een receptje voor temazepam om nog even wat goede nachten te maken gaan naar huis en we gaan het zien. Die avond nog een keer in bad met dikke buik en ik neem er afscheid van. Dit zal mijn laatste zwangerschap zijn.

Zaterdag 17 september
Het wekkertje gezet om 6.55 uur. Mijn man ligt nog te slapen, ik ben op van de zenuwen en vol vertrouwen ga ik bellen. Helaas, zegt de dame aan de andere kant van de telefoon. Het is een drukke nacht geweest. Vandaag gaat er niets gebeuren. Dat is een hele dikke domper, want zoals eerder beschreven had ik hier totaal geen rekening mee gehouden. Wie bevalt er nu gepland en wel in het weekend? Hoezo geen plaats? Ik ben inmiddels klaarwakker maar gun mijn man nog wat slaap nu het nog kan. Dus ik ga het huis maar poetsen . Ik ben pissig en heb mezelf voorgenomen om die middag lekker te gaan lunchen met mijn man. De kinders zijn immers toch sinds gisteravond bij opa en oma. Ik stel oma even op de hoogte van hetgeen wat er gezegd is, en in overleg wordt besloten dat ze gewoon daar blijven omdat we allebei de hoop hebben dat het zondag dan echt mag gebeuren. De lunch laat ik mij prima smaken. Ik verlies wel wat slijm en troep en heb wat kramp, maar verder zijn er geen ontwikkelingen. Als die inleiding nog lang op zich laat wachten, dan heeft mijn lichaam het misschien al lang opgepakt.

Zondag 18 september
Wederom heb ik om 6.55 uur de wekker gezet. Ditmaal laat ik mijn man bellen, want ik weet niet hoe ik reageer als ik weer te horen krijg dat het feest vandaag niet door zal gaan. Ondertussen dat mijn man belt, zit ik met gespitste oren op de wc. Ik hoor hem zeggen 'dus dan is er plaats' en ik denk YES! En vlieg terug naar de slaapkamer. Hij heeft iets minder positief nieuws. Wederom is het die nacht druk geweest en men moet nog even alles opruimen etc. Of we om half 9 terug willen bellen, dan kunnen ze met zekerheid zeggen of het wel of niet doorgaat, het wordt 50/50. Echt, maak me gek .... De minuten tikken voorbij en om half 9 belt mijn man opnieuw. Dan het verlossende woord: we zijn welkom! Ik mik gauw nog wat eten naar binnen en weet niet hoe snel ik de spullen bij elkaar moet pakken.

9.45 uur
Aankomst zkh. We maken kennis met de ploeg die mij in eerste instantie tijdens de bevalling zal begeleiden. Ik tref het. De vk die ik zag met de controle die ik met 38 weken had, zal sowieso het eerste stuk van de bevalling doen. Op dat moment is het te ambitieus om te denken dat ik het klusje wel even voor de ploegoverdracht om 16 uur zal klaren. Ik zal dus te maken krijgen met een ploegwisseling. Wel fijn om dit van tevoren al te weten. Verder zal de vk bijgestaan worden door een fijne, lieve vpk. De dienstdoende gynaecoloog wordt me medegedeeld, maar in eerste instantie zal deze niet actief worden betrokken bij de bevalling. Mijn complete dossier wordt nog eens rustig door besproken. Samen maken we een plannetje van hoe de inleiding er globaal uit komt te zien, en het wijkt nauwelijks af van die van de bevalling van Boaz. Ik voel me erg begrepen en op mijn gemak. Van mij mag het beginnen.

11.30 uur
We gaan eens kijken hoe zaken er werkelijk voor staan qua ontsluiting etc. De vk meet ook een 3/4 cm ontsluiting, maar constateert ook dat het kindje nog niet volledig is ingedaald. Het plan was om de vliezen te breken en te kijken of mijn lichaam het vanaf dat moment zelf op zou pakken. Echter, om te voorkomen dat de navelstreng nog even gauw voor de uitgang komt te liggen, zal ik er op de lichtste stand kunstmatige wee opwekkers bij krijgen, in de hoop dat het kindje alsnog snel zal indalen. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst zorg ik ervoor dat ik helemaal naakt ben. Dat was ik bij Boaz ook en ik vond dat echt heerlijk. Zo min mogelijk stoorzenders aan mijn lijf. De vliezen worden gebroken. Een tsunami volgt, ik word aan een vochtinfuus voor een eventuele epiduraal en aan de oxytocine gelegd.

12.00 uur
De weeen zijn duidelijk voelbaar maar ook zeker behapbaar. Ik kan nog lachen en kletsen tussendoor met mijn man en student geneeskunde M., die ons gedurende de hele zwangerschap gevolgd heeft. Langzaamaan voel ik ze sterker worden en moet ik me even in mezelf terugkeren om me erop te kunnen concentreren ze te doorstaan.

13.00 uur
De vk komt weer even toucheren. Ze wil dit ook doen terwijl ik een wee heb, om te kijken wat het kindje dan doet. Da's echt zwaar ruk. Er is een centimeter ontsluiting bij gekomen, maar het kindje is nog steeds niet goed ingedaald. In overleg worden de opwekkers een stapje opgehoogd. Ze zijn nu echt flink sterk en ik probeer een manier te vinden om ze op te vangen. Ik neem iedere keer een flinke hap lucht en blaas deze heel langzaam weer uit. In het begin, als de wee nog te doen is, doe ik dit een keer of 4 per wee. Maar de weeën worden steeds sterker en sterker, dus op een gegeven moment moet ik dit 7 keer per wee doen. En op een gegeven moment kronkel ik door het hele bed heen van ellende en houd ik mijn adem in en weet ik gewoon niet meer wat ik met de wee moet en doe maar wat. En roep dat het pijn doet, zo'n @#$& pijn.

14.00 uur
Yo, ik ben stoer zat geweest voor vandaag. Ja ik wilde het eerst proberen zonder ruggenprik maar ik ben op een punt dat ik besef dat dit hem echt niet gaat worden. Ik sommeer mijn man om de vpk erbij te roepen omdat ik een epiduraal wil. Ik vraag de vpk of ze de oxytocine uit wil zetten totdat de ruggenprik zit, daarna mag ie van mij weer sky high want dan heb ik als het goed is toch geen pijn meer. De vk wordt erbij gehaald. Ze zegt me nog: en wat als ik ga toucheren en zeg dat je binnen nu en een half uur je baby in je armen hebt? Ik zeg sarcastisch dat ik niet in sprookjes geloof. En helaas, nog geen volledige ontsluiting. Dat leek me ook vrij onlogisch.

Eerst krijg ik het verplichte riedeltje voorlichting over pijnbestrijding van de vk. Ik kan alleen maar denken: schiet op en haal die anesthesist erbij want nee ik hoef geen remifentanil en ja ik weet hoe dat allemaal werkt en ik wil gewoon die #$%&^ ruggenprik.

14.30 uur
Al snel staan de anesthesisten in de kamer en de mannelijke variant is very very appetijtelijk, denk ik nog tussen de weeën door. Lig ik dan in mijn nakie. Maar hij is wel in opleiding. Heb ik dat .. denk ik nog. Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel proefkonijn wil spelen want zo'n rug is toch wel erg kwetsbaar met al die zenuwen etc. Ik zeg hem ook dat ik als de dood voor hem ben, maar dat ik hem straks wel kan zoenen als het ding eenmaal zijn werk doet. Maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Het duurt wel een eeuwigheid voordat ze al hun instrumentjes en spul hebben klaargelegd en ik kronkel nog wat weeën weg met mijn ogen dicht. Bij eentje krijg ik zo'n last van been weeën dat ik wil gaan staan, maar ik word door verschillende mensen weer terug op bed gezet en iemand loodst me door de weeën heen. Door duidelijk te zeggen wat ik denk en voel, lukt het om de ruggenprik tussen de weeën door te zetten. Dan breekt bij mij ineens de paniek uit. Ik roep dat ik moet braken, dat ik flauw val, ik schreeuw tegen mijn man dat ik zo zo zo bang ben, dat ik van mijn stokje ga. Ik word rustig neergelegd.
Aan de rechterkant is de verdoving direct al merkbaar. Links blijf ik de wee voelen, dat is raar. Ik moet een tijdje op mijn linker zij blijven liggen en heeeeeel langzaam trekt daar dan toch ook de verdoving heen. Binnen een mum van tijd heb ik geen pijn meer.

15.30 uur
Het wordt eens tijd om te katheteriseren tussen alle praatjes en grapjes door. Want wederom is de sfeer erg gezellig. Wat lijkt deze bevalling veel op die van Boaz tot nog toe! Ik geef aan dat ik beneden wel flinke druk voel tijdens een wee, alsof ik moet poepen. Misschien komt dat dus door een volle blaas. De arts-assistent zet de katheter onder toeziend oog van de vk. Daarna zal hij als eerste toucheren op aanwijzing van de vk. Maar hij voelt niet hetgeen de vk zegt wat hij zou moeten voelen. Dus controleert zij hem. En dan .... wooooow wtf! Volledige ontsluiting! Wacht effe ... dat heb ik even niet goed gehoord zeg ik lachend. WAT?! Ja het is toch echt zo! Ik kan het niet geloven ... dus nogal logisch dat de arts-assistent geen randje meer voelde en ik die druk voelde.

Maar wat nu? Het is bijna 16.00 uur, ploegoverdracht. Terwijl de vpk alvast alles klaar gaat leggen voor dit laatste stukje, gaat de vk even kijken hoe we dit gaan oplossen. Al snel komt ze terug met de dienstdoende vk van de volgende ploeg. En wat blijkt? Dit is de vk die ik afgelopen donderdag nog zag, die de inleiding voor me gefikst heeft! Ze hebben 'ruzie' gemaakt in de dienstkamer want ze willen allebei heel graag mijn bevalling doen. Dus hebben ze maar besloten, dat als ik het goed vind, ze me met 2 vrouw sterk komen vergezellen in dit laatste stukje. Ik vind het helemaal top.

15.40 uur
Een heel peloton aan mensen staat om mij heen in een kringetje, terwijl ik daar dus in mijn naakte niksie lig met mijn benen wijd, klaar om te gaan persen. Mijn man, de student geneeskunde, vk1, vpk, arts-assistent, vk2. Ik schiet keihard in de lach en ik zeg: als jullie mij zo aan blijven staren gaat er natuurlijk nooit een baby komen! Dus ik doe mijn ogen dicht en sluit me af en doe alsof er helemaal niemand in de kamer is. Het is heerlijk rustig en langzaam begin ik mee te persen iedere keer als ik een wee en dus druk voel. In het begin vind ik het wat lastig en vraag de vk om aanwijzingen. Ze zegt dat ik moet doen alsof ik moet poepen. O nee, ik had nog zo tegen mezelf gezegd dat ik niet zou gaan poepen deze bevalling! Maja, no shit no baby roep ik er achteraan. Iedereen begint keihard te lachen en ik poep er vrolijk op los. Iedere keer weer wordt het matje weg gehaald en ik grap ondertussen dat ik de rekening vanzelf wel een keer in de brievenbus zie.

En heel langzaam voel ik het kindje naar beneden glijden. Op een gegeven moment voelt het alsof er een keutel door mijn vagina naar buiten moet en het voelt allerminst prettig. Dit geef ik ook aan. De vk zegt dat ik gewoon lekker rustig aan mag blijven persen. De vk zegt dat ze al heel veel donkere haartjes heeft gezien. Op de achtergrond hoor ik de hartslag van mijn kindje die het nog steeds prima naar de zin heeft. Maar het gevoel is onprettig en ik vind het geen strak plan om rustig aan te doen. Ik wil snel van dit gevoel af. Er wordt nog een washandje tegen mijn vagina aan gedrukt en ik zucht met mijn ogen dicht dat dat erg prettig is. Dan ineens weer die bekende ring van vuur: het hoofdje staat. Iedereen zegt dat ik naar beneden moet kijken. Ik zie het hoofdje van mijn kindje en ik barst in tranen uit, al roepend: En ik had nog zo gezegd dat ik niet zou gaan huilen dit keer! Iedereen lacht.

Ik doe mijn ogen weer dicht want ik ben er nog niet. Eerst wordt gekeken en geconstateerd dat de navelstreng niet om het nekje zit, da's fijn om te horen. Het is wederom de bedoeling dat mijn man ons kindje verder geboren zal laten worden, dus hij mag naast de vk gaan staan. Maar die schoudertjes he .. man man. Die moesten even losgewrikt worden. En dat gebeurde onder luid gevloek van mij. Met mijn ogen dicht roep ik: godverdegodver fucking hell haal dat kind eruit! HAAL DAT KIND ER-UIT!!! Het lijkt wel een half uur te duren. En omdat ik mijn ogen dicht heb, kan ik niet zien dat mijn man inderdaad ons kindje op mijn buik plopt, maar ineens voel ik een warm lichaampje en snuif ik een heerlijk babygeurtje en pak ik haar vast en laat ik haar nooit meer los en begin weer te huilen. Iedereen is blij en opgelucht en mijn man drukt me een dikke kus op de mond. En ik roep wel 100 keer: is het een meisje? Is het wel een meisje? En mijn man bevestigt het. Met 5 tenen aan iedere voet en 5 vingers aan ieder handje. En een bos vol donkere haartjes

En, hoewel we tot op het laatst aan het wikken en wegen waren over de naam, voelt het meteen al helemaal goed en vertrouwd. Sjuul zal ze heten. Onze Sjuul

quote:

Op donderdag 6 oktober 2016 17:13 schreef Mies_poes het volgende:
Ik heb mijn verhaal ook maar eens opgeschreven, het is alleen wel een beetje uit de hand gelopen. Ruim 2600 woorden Het zit me allemaal nogal hoog geloof ik dus korter maken kon ik niet echt. Iemand die tijd over heeft en het wil lezen?

quote:

Op donderdag 6 oktober 2016 17:47 schreef Mariposas het volgende:

[..]

Natuurlijk! Anders post je gewoon de lange versie en de TL;DR: weeen, au, stop, knip/scheur prik, snij, baby geboren.

SPOILER

Sorry als je het niet grappig bent, ik ben beetje van de harde humor zoals je weet

SPOILER

Donderdag 15 september
Ik ben 40 weken en 3 dagen zwanger. Het is 7 uur ’s ochtends als ik naar de wc ga. D. is onderweg naar zijn werk. Op de wc zie ik dat mijn onderbroek doorweekt is met een rozige substantie. Het is best veel en ik zie dat ik ook een ‘afdruk’ op bed heb achtergelaten. Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken, maar als ik op mijn hand blaas om te kijken of er vruchtwater komt, komt er niks. Twijfelgeval dus.
Ik besluit toch om D. te bellen, want hij werkt op een uur rijden afstand en stel dat het allemaal ineens heel snel gaat… D. is blij verrast en komt naar huis. Ik zeg nog dat het niet nodig is, want het kan nog heel lang duren. Toch wil hij graag naar huis komen.
Om 9 uur bel ik de verloskundige om te zeggen dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken en ik begin wat menstruatieachtig gezeur in mijn onderbuik te voelen. De verloskundige zegt rond 12 uur bij ons te zullen zijn. In de tussentijd probeer ik nog wat te slapen en app ik met een vriendin.
Om 12 uur is de verloskundige er en zij checkt of ik inderdaad vruchtwater verlies. Het stickje wijst uit dat het geen vruchtwater is, maar waarschijnlijk waterdunne afscheiding of een stukje van de slijmprop. Ik ben teleurgesteld. We spreken af dat om 18 uur de andere verloskundige (onze favoriet) weer even langskomt om nogmaals te checken of het wel of geen vruchtwater is. Ondertussen moet ik met een boterhamzakje in mijn onderbroek lopen om de substantie op te vangen. Ik hoop zo dat het doorzet, want ik wil dolgraag zo natuurlijk mogelijk bevallen en dan heel graag thuis.
De verloskundige is er om 18 uur en ik ga naar de wc om te kijken of er iets in mijn zakje zit; helaas, het lekken is gestopt. Nogmaals wordt er een stickje in mijn vagina gestoken; het is echt geen vruchtwater. De verloskundige stelt voor om te strippen (dat zou eigenlijk de volgende dag gebeuren). Even twijfel ik nog, want ik heb slecht geslapen en vraag haar of het niet beter is om nog een nacht goed te slapen en morgen te strippen. Tegelijkertijd bedenk ik me dat ik die nacht waarschijnlijk toch niet kan slapen, omdat de menstruatiepijn wel vervelend wordt. We besluiten te strippen. Ik heb 1cm ontsluiting dus kon gestript worden (au!).
De verloskundige gaat naar huis en wij gaan wat eten. Tijdens het eten nemen de menstruatiepijntjes toe, maar nog niets bijzonders. Na het eten besluiten we om in de auto te stappen en nog even een Italiaans ijsje te halen. In de auto beginnen de pijntjes toe te nemen. De lijntjes komen elke 5 minuten en duren zo'n 30 seconden. Na het ijsje besluit ik thuis in bad te gaan en begin ik de weeën te timen. Ze komen elke 4 minuten en duren 40-50 seconden. Ik kan ze nog prima aan. D. gaat naar bed en ik besluit maar met hem mee te gaan, want geen idee wanneer het feest echt losbarst. Ik vraag nog aan een vriendin of ik wel mag slapen of dat ik continu moet blijven timen, maar ik schijn gewoon te mogen gaan slapen.

Vrijdag 16 september
Van slapen komt natuurlijk niks terecht en ik besluit om 0.00 uit bed te gaan en een cake te gaan bakken. Op de ‘samen bevallencursus’ werd verteld dat zolang het kan, je ontspanning moet opzoeken en bij mij is dat een cake bakken. Het wordt een appel-kaneelcake. Tijdens het cake maken heb ik bijna geen weeën. Ik zet de cake in de oven en wacht een kwartiertje. Nu begin ik wel echt heel moe te worden. Ik doe de oven uit en ga weer in bed liggen. Om 1.00 heb ik een gek gevoel in mijn buik en ineens *pang* breken mijn vliezen. Ik verlies ontzettend veel vruchtwater. Geen kraamverband of kraammatras is er tegen opgewassen. De weeën worden iets heftiger, maar zijn nog te doen. Ik besluit te gaan douchen op mijn douchekrukje, dat is fijn. Om 1.30 bel ik de verloskundige. Ze is heel blij dat ik weeën heb en wil heel graag mijn thuisbevalling begeleiden. Om 2.00 komt ze ontsluiting checken als ik net onder de douche vandaan stap: 2cm. Ze probeert nog even wat te strippen en wil voelen wat er met de baby gebeurt tijdens een wee. Ontzettend pijnlijk, maar het zal wel nodig zijn. D. is ondertussen ook uit bed en zet de oven weer aan om de cake af te bakken.
Om 5 uur zal de verloskundige weer terugkomen. Ondertussen ga ik af en toe in bed liggen, maar liggend kan ik de weeën niet goed opvangen dus ik besluit wederom te gaan douchen.
Om 5 uur heb ik 3cm ontsluiting, het schiet niet op. Als de verloskundige er is moet ik tijdens een wee me wel echt even terugtrekken mijn cocon in. Dit kan ik goed, ik sluit mijn ogen en wil dat iedereen om me heen stil is. Ik probeer op mijn ademhaling te letten en te ontspannen. Na elke wee kom ik weer terug op aarde.
De verloskundige wil me nog even katheteriseren, want het kan zijn dat als ik niet goed meer kan plassen en mijn blaas dus vol zit, dit de weeën tegenhoudt. De katheter wordt ingebracht zonder dat er urine uitloopt. Mijn blaas is dus geen reden van het niet doorzetten van de ontsluiting.
De verloskundige komt om 8 uur weer terug: 4cm ontsluiting en weer probeert ze me te ‘strippen’. Het gaat wel erg traag en de verloskundige wil dat ik op bed ga liggen omdat ik het idee heb dat de weeën dan erger worden. Ze zegt dat als ze over 3 uur terugkomt en ik nog op 4cm zit, we naar het ziekenhuis gaan voor weeopwekkers. Ik ga hier nog tegenin, want ik wil zo graag thuis bevallen. Er wordt me verteld dat dit op deze manier nog heel lang gaat duren en aangezien ik 1.5 nacht niet geslapen heb, is het geen goed idee om nog uren met deze uitputtingsslag bezig te gaan. Ik kan het nog niet accepteren en hoop ontzettend dat ik om 11 uur meer ontsluiting heb.
Helaas, om 11 uur nog steeds 4cm. We moeten naar het ziekenhuis. Inmiddels heb ik me er bij neergelegd en heb de verloskundige gevraagd of zij bij mijn bevalling wil blijven zolang dat mogelijk is. Dat gaat ze doen en dat geeft mij een heel fijn gevoel.
Om 12 uur word ik aan de weeopwekkers gelegd op standje 2 en aangesloten op een CTG apparaat. De verpleegkundige die dienst heeft vind ik niet prettig. We bespreken kort mijn bevalplan en ik zeg dat zolang het medisch niet noodzakelijk is, ik niet wil dat er een elektrode op het hoofdje van mijn baby wordt gedraaid. Dit vinden ze maar gek, maar goed, ze accepteren het want tot nu toe vindt de baby het prima. Elk half uur worden de opwekkers met 2 verhoogd. Uiteindelijk staan ze op standje 8 en krijg ik het steeds moeilijker de weeën weg te puffen. Liggend kan ik ze niet goed opvangen dus ik besluit te zitten. Hierdoor blijft het CTG niet goed zitten waardoor de hartslag van de baby af en toe verdwijnt. De gynaecoloog en verpleegkundige komen binnen en zeggen dat ze nu toch wel graag de elektrode willen plaatsen omdat ze de baby niet goed in de gaten kunnen houden. Ik zeg nog dat het komt doordat ik steeds van houding probeerde te veranderen, maar dat is volgens hun niet zo. Ik zeg dat ik geen schedelelektrode wil, waarop zij zeggen ‘maar je wil toch ook niet dat het niet goed gaat met je kindje terwijl wij het niet weten? We kunnen nu niet garanderen dat het nog goed gaat met je kindje’. Ik was klaar met de discussie en heb ingestemd. Ik voelde me vreselijk toen ze de elektrode inbrachten, mijn arme baby…
D. zegt de gynaecoloog, verpleegkundige en verloskundige meermaals dat ik het prettig vind dat ze stil zijn als ik een wee opvang. Hier geven ze geen gehoor aan waardoor het lastig wordt om de weeën op te vangen. Ik voelde me niet gehoord en niet gesteund.
Elke paar uur wordt mijn ontsluiting gecheckt en elke keer is het de teleurstellende 4cm. Om 17 uur ben ik er helemaal klaar mee, want de weeopwekkers staan inmiddels op standje 12 en ik krijg ze nog maar moeilijk weggepuft. Ik zie het niet zitten om hier nog uren mee door te gaan. Uiteindelijk zeg ik wanhopig dat ik het niet meer trek en wil ik een plan van aanpak. Inmiddels ben ik 36 uur wakker en helemaal gesloopt. Niemand kan me duidelijkheid geven, want niemand weet waar ze nu goed aan doen dus we gaan nog even zo door.
Om 19 uur komen de gynaecoloog en verloskundige met de mededeling dat het misschien toch een goed idee is om een ruggenprik te laten zetten, zodat ik nog even wat uurtjes kan slapen voor ik moet gaan persen.
Ik ga schoorvoetend akkoord, want als ik de ruggenprik niet laat zetten dan wordt het waarschijnlijk een keizersnede en dat wil ik absoluut niet. En of het nu wel of niet een keizersnede wordt, de ruggenprik is sowieso nodig.
D. mag niet mee en de vervelende verpleegkundige (die van de avonddienst was nog vervelender dan van de middag) vergezelt me naar de anesthesist. Ik vind het doodeng.
Het zetten valt gelukkig mee en de pijn van de weeën is eindelijk weg. Ik moet nog wel een katheter en vraag of ze even wil wachten met die in te brengen tot ik geen gevoel meer heb. Dat wil ze niet, want het is zo handig om het nu maar vast gedaan te hebben. Wederom wordt er niet naar mijn wensen geluisterd en wordt de katheter ingebracht.
Terug op de verloskamer eet ik nog wat brood en gaan D. en ik slapen. Na een uur komen de gynaecoloog en verpleegkundige (dit keer een hele lieve!) onze kamer op en vertellen dat het niet goed gaat met de baby; haar hartslag dipt bij elke wee. Ook komen de weeën weer maar om de 4 minuten, waar we de bevalling ook mee begonnen. ’s Middags had ik er nog ongeveer 4 per 10 minuten.
De opwekkers worden gestopt en het blijkt dat ik zelf helemaal geen weeën heb. Die zijn dus spontaan gestopt, zonder opwekkers had het dus sowieso niet gelukt.
De gynaecoloog zegt dat we nu toch echt een keizersnede moeten gaan doen. Ik ben er op dit moment zo klaar mee en wil zo graag dat het over is dat ik het prima vind. D. wijst me nog wel even op mijn wensen omtrent een keizersnede. Ik wil het zo gentle mogelijk. Hier moet ik zelf om vragen, anders werd dit niet gedaan. Ik vraag nog om een hesje die ze hebben die ik aan kan doen waar de baby nadien in zal worden gelegd als ze geboren is. Dan ligt ze in een hesje op mijn borst. Ik vind het vreemd dat ik zelf om die hesje moet vragen, maar oké.
Op de OK zeg ik dat ik ontzettend bang ben voor de keizersnede. Ik moet van mijn bed naar de operatietafel schuiven, dit moet ik zelf doen van de anesthesist. Ik zeg nog dat ik mijn benen niet kan bewegen en mijn billen niet op kan tillen, toch moet ik het zelf proberen. Wederom werd ik niet serieus genomen. Ik probeerde het, maar gelukkig zag het OK-team al snel dat het niet ging werken en gingen me helpen.
Liggend op de tafel zeg ik nog dat ik eigenlijk niet op mijn rug kan liggen, omdat ik dan flauwval. Dan heb ik pech, want ik zal toch echt op mijn rug moeten liggen en het zal ook heus meevallen met flauwvallen. Prima, wat jij wil. Mijn beide armen worden vastgelegd, nu kan ik echt niets meer bewegen. Ik voel me al snel niet lekker worden; ontzettend misselijk, snelle hartslag en het gevoel dat ik flauw ga vallen. Dit zeg ik, maar er wordt niets mee gedaan. Ze zien wel dat mijn bloeddruk enorm daalt dus geven me een goedje Als ik zeg dat ik NU een bakje moet dan zijn ze er snel bij. Ik spuug het hele bakje vol en de volgende ook. Het spugen lucht op en mijn bloeddruk stijgt weer dus ik voel me beter.
D. komt de OK binnen en komt naast me zitten. Ze zijn begonnen. Na vijf minuten doen ze het doek omhoog en kan D. zien hoe de baby uit mijn buik gehaald word. Ik probeer ook te kijken, maar kan het niet goed zien omdat er per ongeluk nog iets voor mijn scherm zit. Dit geef ik aan, maar er wordt niets meegedaan. Ik kan dus bijna niks zien.
Om 0.27 uur wordt er uIt mijn buik een blauwe, slappe baby gehaald. Ze huilt niet. D. zegt wel tien keer ‘we hebben een dochter, we hebben een dochter’, maar het enige wat ik kan denken is dat ik haar niet hoor huilen en het dus helemaal mis kan zijn. Ze heeft een APGAR van 3. D. gaat naar haar toe en ik probeer rustig te blijven. Ik hoor haar nog steeds niet en de seconden lijken uren te duren. Dan hoor ik ‘bel de kinderarts’ en dan houd ik het niet meer, ik begin te huilen. Laat het alsjeblieft niet gebeuren dat ze dood is… Onze dochter ademt niet en wordt door de verpleegkundige beademd. Na een minuut of vijf hoor ik haar eindelijk huilen. Ik ben zo vreselijk opgelucht. Als ze goed door blijft ademen wordt ze op mijn borst gelegd. Daar ligt ze vijf minuten en het enige wat ik kan is haar heel veel kusjes geven. Ik besluit maar eens te vragen of mijn armen misschien los mogen, zodat ik haar aan kan raken. Dat mag en ik begin haar te strelen. Maud mag gedurende het hechten op mijn borst blijven liggen en dat is heel fijn. Ze zoekt meteen mijn borst.
Als ik word klaargemaakt om weer naar de verloskamer te gaan, moet Maud even de couveuse in (niet omdat het nodig was, maar omdat ze niet lopen met een baby in de armen en blijkbaar was in mijn bed ook geen optie).
Ik voel me wederom niet lekker worden en zeg dat ik moet spugen. Er wordt niet geluisterd. Ik vraag of ik een bakje mag omdat ik moet spugen. Ik krijg een bakje, maar ondertussen zegt de anesthesist dat het niet mogelijk is dat ik nog moet spugen. Nou, ik voel het toch echt zelf en zeg dat het toch echt zo is. Volgens hem kan dit niet en ik spuug heel het bakje vol. Eikel.
Ik word naar de verloskamer gebracht en al snel komen D. en Maud ook bij mij. We zijn weer samen. Vanaf nu zijn we voor altijd samen, D. ik en onze prachtige dochter Maud. Het meisje is zo welkom! De tekst op ons geboortekaartje klopt meteen 'voor de wereld ben je slechts een persoon, voor ons ben je de wereld'

De reden van de start van Maud is waarschijnlijk mijn lage bloeddruk waardoor de doorbloeding naar de placenta even niet goed was. Maud heeft 12 uur bloedsuikers moeten laten prikken en heeft bijvoeding gekregen. Gelukkig was daarna alles goed met haar.

De tijd in het ziekenhuis na de keizersnede heb ik ook als heel naar ervaren. Er werd niet naar mij geluisterd en ze deden maar met Maud wat ze wilden, terwijl ik hulpeloos in bed lag en niets kon. Ah well, ik zal het ze even haarfijn vertellen tijdens de nacontrole

quote:

Op donderdag 6 oktober 2016 20:08 schreef Jagärtrut het volgende:
sjeesis mies, wat een verhaal. Wat een horken in het ziekenhuis, en wat heb jij het goed gedaan.

quote:

Op donderdag 6 oktober 2016 22:05 schreef Philomijn het volgende:
Poe Mies_poes, ik krijg het koud van je verhaal. Ik hoop dat je het goed kunt verwerken. Is nu alles oké met je meisje?