Depressie & Angst #130

Gisteren een heel gesprek gehad met mijn zusje. Zij zit nu momenteel ook in de put, heeft AD voorgeschreven en gaat binnenkort in therapie. Ze vermoedt dat het komt omdat alle problemen tussen mijn ouders en binnen mijn familie haar heel erg dwarszitten. Dit is allemaal opzich niet gek.

Op een bepaald punt vroeg ze mij waarom deze dingen mij niet allemaal zo zwaar aangrepen, en zei dat ze vermoedde dat dit me nog wel eens kon gaan komen opzoeken als het ware. Dit zette me wel even aan het denken. Het is niet dat alle ruzies tussen mijn ouders, de kutsfeer die heerste, de zelfmoordpoging(en) van mijn moeder me niet meer bijstaan, die zijn er wel. Het heeft me ook heel lang bewust dwarsgezeten, alleen heb ik uiteindelijk voor mezelf geaccepteerd dat het is gebeurd.

Natuurlijk heb je als mens veel verantwoordelijkheid over wat je doet, helemaal als ouder, en ergens neem ik mijn ouders/familie ook kwalijk dat ze zich zo vaak zo verneukt hebben gedragen. Ik weet echter wat hun achtergronden zijn, en hoe zeer ik hun acties ook afkeur, ik snap ze, gezien hoe hun leven is gelopen wel. Ik weet niet waar ik de lijn voor vergiffenis precies trek, alleen ik denk dat ik er minder mee zit doordat ik ze gewoon vergeven heb. Ondanks alle rotte shit, zijn ze ook (net als ik) een product van omstandigheden. Daarom doet naast mijn moeder nu ook mijn vader enorm zijn best om een goede ouder te zijn, ondanks alle problemen. En dat telt voor mij het zwaarst.

Ik weet niet of dit wellicht een coping mechanisme is, en of het een gezonde kijk is op dingen, alleen werkt het voor mij tot zo ver. Wat denken jullie hierover? Zouden jullie dit zien als gezond gedrag?

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 07:40 schreef duracellkonijntje het volgende:
Gisteren een heel gesprek gehad met mijn zusje. Zij zit nu momenteel ook in de put, heeft AD voorgeschreven en gaat binnenkort in therapie. Ze vermoedt dat het komt omdat alle problemen tussen mijn ouders en binnen mijn familie haar heel erg dwarszitten. Dit is allemaal opzich niet gek.

Op een bepaald punt vroeg ze mij waarom deze dingen mij niet allemaal zo zwaar aangrepen, en zei dat ze vermoedde dat dit me nog wel eens kon gaan komen opzoeken als het ware. Dit zette me wel even aan het denken. Het is niet dat alle ruzies tussen mijn ouders, de kutsfeer die heerste, de zelfmoordpoging(en) van mijn moeder me niet meer bijstaan, die zijn er wel. Het heeft me ook heel lang bewust dwarsgezeten, alleen heb ik uiteindelijk voor mezelf geaccepteerd dat het is gebeurd.

Natuurlijk heb je als mens veel verantwoordelijkheid over wat je doet, helemaal als ouder, en ergens neem ik mijn ouders/familie ook kwalijk dat ze zich zo vaak zo verneukt hebben gedragen. Ik weet echter wat hun achtergronden zijn, en hoe zeer ik hun acties ook afkeur, ik snap ze, gezien hoe hun leven is gelopen wel. Ik weet niet waar ik de lijn voor vergiffenis precies trek, alleen ik denk dat ik er minder mee zit doordat ik ze gewoon vergeven heb. Ondanks alle rotte shit, zijn ze ook (net als ik) een product van omstandigheden. Daarom doet naast mijn moeder nu ook mijn vader enorm zijn best om een goede ouder te zijn, ondanks alle problemen. En dat telt voor mij het zwaarst.

Ik weet niet of dit wellicht een coping mechanisme is, en of het een gezonde kijk is op dingen, alleen werkt het voor mij tot zo ver. Wat denken jullie hierover? Zouden jullie dit zien als gezond gedrag?

Gezond gedrag van wie? Je zusje, je ouders of van jouzelf?

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 07:40 schreef duracellkonijntje het volgende:
Gisteren een heel gesprek gehad met mijn zusje. Zij zit nu momenteel ook in de put, heeft AD voorgeschreven en gaat binnenkort in therapie. Ze vermoedt dat het komt omdat alle problemen tussen mijn ouders en binnen mijn familie haar heel erg dwarszitten. Dit is allemaal opzich niet gek.

Op een bepaald punt vroeg ze mij waarom deze dingen mij niet allemaal zo zwaar aangrepen, en zei dat ze vermoedde dat dit me nog wel eens kon gaan komen opzoeken als het ware. Dit zette me wel even aan het denken. Het is niet dat alle ruzies tussen mijn ouders, de kutsfeer die heerste, de zelfmoordpoging(en) van mijn moeder me niet meer bijstaan, die zijn er wel. Het heeft me ook heel lang bewust dwarsgezeten, alleen heb ik uiteindelijk voor mezelf geaccepteerd dat het is gebeurd.

Natuurlijk heb je als mens veel verantwoordelijkheid over wat je doet, helemaal als ouder, en ergens neem ik mijn ouders/familie ook kwalijk dat ze zich zo vaak zo verneukt hebben gedragen. Ik weet echter wat hun achtergronden zijn, en hoe zeer ik hun acties ook afkeur, ik snap ze, gezien hoe hun leven is gelopen wel. Ik weet niet waar ik de lijn voor vergiffenis precies trek, alleen ik denk dat ik er minder mee zit doordat ik ze gewoon vergeven heb. Ondanks alle rotte shit, zijn ze ook (net als ik) een product van omstandigheden. Daarom doet naast mijn moeder nu ook mijn vader enorm zijn best om een goede ouder te zijn, ondanks alle problemen. En dat telt voor mij het zwaarst.

Ik weet niet of dit wellicht een coping mechanisme is, en of het een gezonde kijk is op dingen, alleen werkt het voor mij tot zo ver. Wat denken jullie hierover? Zouden jullie dit zien als gezond gedrag?

Ja, ik vind dat wel gezond gedrag.
Het heeft namelijk geen zin om boos te blijven op mensen die ook niet beter konden. Wat in mijn ogen wel belangrijk is, is niet te ontkennen welke impact het op jou heeft of heeft gehad. Dat is gewoon heel verdrietig.
Ook rot dat je zus er nu zoveel last mee krijgt. Hoe is dat voor jou?

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 08:04 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja, ik vind dat wel gezond gedrag.
Het heeft namelijk geen zin om boos te blijven op mensen die ook niet beter konden. Wat in mijn ogen wel belangrijk is, is niet te ontkennen welke impact het op jou heeft of heeft gehad. Dat is gewoon heel verdrietig.
Ook rot dat je zus er nu zoveel last mee krijgt. Hoe is dat voor jou?

Vetgedrukte en onderstreepte zijn waar
Alleen merk ik wel dat onderstreepte over het algemeen gesproken moeilijker is dan vetgedrukte (ook al geeft dat geen garantie dat je minstens vetgedrukte krijgt..bij lange na niet (helaas)).

Dit is voor mij een belangrijke reden geweest waarom ik het contact met mijn ouders niet compleet brak meteen nadat ik uit huis gegaan ben (misschien wel de belangrijkste), want dat heb ik toen wel serieus overwogen.

edit: Contact met m'n familie is overigens nooit echt goedgekomen, maar daar kan ik wel mee leven (m'n vriendengroep heeft die rol eigenlijk een beetje opgevangen en gelukkig heb ik sowieso verminderde behoefte aan sociaal contact, dus ben daar minder afhankelijk van).

Hum, ik zie niemand reageren op mijn post, misschien had ik me eerst moeten voorstellen
Ik post dit onder een alias, om voor de hand liggende redenen. Ik heb een jaar og 8 geleden een zware burnout gehad, tijdens de behandling ruzie gemaakt met de psycholoog, en uiteindelijk weer aan het werk gegaan maar zonder mijn gedrag voldoende aan te passen.
Dat zorgde er voor dat ik na een paar jaar zo depressief rondliep dat ik eigelijk zin had er een eind aan te maken, maar dat niet deed omdat ik het zo lullig vond naar m'n gezin.Via de huisarts bij een psychiater terecht gekomen, groepstherapie gehad, en dus Valdoxan een half jaar. Dat heeft me indertijd weer aardig op de een geholpen, maar ik merk weer slechte slaappatronen in mezlef, en de depressies komen terug. Niet zo hard als inertijd, maar toch, reden om weer eens te kijken waar ik nu eigelijk sta.
De Valdoxan werkte, maar ik voelde haast niets meer, van alles. Daar heb ik helemaal geen zin meer in. Maar ik wil ook wel normaal blijven functioneren....dus zonder regelmatig mentaal in een hoekje te liggen, en niets meer te willen.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 10:51 schreef VanGoghFan het volgende:
Hum, ik zie niemand reageren op mijn post, misschien had ik me eerst moeten voorstellen
Ik post dit onder een alias, om voor de hand liggende redenen. Ik heb een jaar og 8 geleden een zware burnout gehad, tijdens de behandling ruzie gemaakt met de psycholoog, en uiteindelijk weer aan het werk gegaan maar zonder mijn gedrag voldoende aan te passen.
Dat zorgde er voor dat ik na een paar jaar zo depressief rondliep dat ik eigelijk zin had er een eind aan te maken, maar dat niet deed omdat ik het zo lullig vond naar m'n gezin.Via de huisarts bij een psychiater terecht gekomen, groepstherapie gehad, en dus Valdoxan een half jaar. Dat heeft me indertijd weer aardig op de een geholpen, maar ik merk weer slechte slaappatronen in mezlef, en de depressies komen terug. Niet zo hard als inertijd, maar toch, reden om weer eens te kijken waar ik nu eigelijk sta.
De Valdoxan werkte, maar ik voelde haast niets meer, van alles. Daar heb ik helemaal geen zin meer in. Maar ik wil ook wel normaal blijven functioneren....dus zonder regelmatig mentaal in een hoekje te liggen, en niets meer te willen.

Vetgedrukte weer oppakken?

Het was zo druk hier gisteren, ik zal wel meer posts gemist hebben

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 11:01 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vetgedrukte weer oppakken?

Het was zo druk hier gisteren, ik zal wel meer posts gemist hebben

Krijg jij hiervoor betaald haha.
Je bent zo'n beetje de huis psycholoog.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 11:09 schreef Droopie het volgende:

[..]

Krijg jij hiervoor betaald haha.
Je bent zo'n beetje de huis psycholoog.

Thanks

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 10:51 schreef VanGoghFan het volgende:
Hum, ik zie niemand reageren op mijn post, misschien had ik me eerst moeten voorstellen
Ik post dit onder een alias, om voor de hand liggende redenen. Ik heb een jaar og 8 geleden een zware burnout gehad, tijdens de behandling ruzie gemaakt met de psycholoog, en uiteindelijk weer aan het werk gegaan maar zonder mijn gedrag voldoende aan te passen.
Dat zorgde er voor dat ik na een paar jaar zo depressief rondliep dat ik eigelijk zin had er een eind aan te maken, maar dat niet deed omdat ik het zo lullig vond naar m'n gezin.Via de huisarts bij een psychiater terecht gekomen, groepstherapie gehad, en dus Valdoxan een half jaar. Dat heeft me indertijd weer aardig op de een geholpen, maar ik merk weer slechte slaappatronen in mezlef, en de depressies komen terug. Niet zo hard als inertijd, maar toch, reden om weer eens te kijken waar ik nu eigelijk sta.
De Valdoxan werkte, maar ik voelde haast niets meer, van alles. Daar heb ik helemaal geen zin meer in. Maar ik wil ook wel normaal blijven functioneren....dus zonder regelmatig mentaal in een hoekje te liggen, en niets meer te willen.

Gedrag op je werk herken ik wel, kreeg wat assertiviteit tips en die bracht ik in de praktijk.
Nou dat viel niet echt goed.

Wat betref je ritme en klachten.
Als je je normale structuur laat verslonzen ga je jevanzelf weer klote voelen.
Weet er alles van, slecht eten, slecht slapen, niets ondernemen allemaal omdat je je klote voelt kom je in een negatieve spiraal terecht.

Moeilijk te doorbreken, maar wel noodzakelijk.

Het rare is dat ik sinds de zomer best lekker bezig was met bewegen, regelmatig naar m'n werk fietsen enzo(24 km enkele reis). Het lijkt wel of ik daar lichamelijk net over de grens ben gegaan, en dat zich geestelijk gwroken heeft. Drie depressieaanvallen in twee weken is veel meer dan ik de laatste twee, drie jaar gewend ben.
Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden, maar het lijkt wel alsof mijn lichaam en hoofd de verschillende soorten inspanning niet meer goed kunnen scheiden. Dus depressie put me vreselijk uit, en als ik dan beweeg kom ik niet vooruit, en teveel lichamelijke vermoeidheid triggert depressies. De balans tussen voldoende bewegen en voldoende rust nemen is zo moeilijk....vooral als ik hyper ben!

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 13:22 schreef VanGoghFan het volgende:
Het rare is dat ik sinds de zomer best lekker bezig was met bewegen, regelmatig naar m'n werk fietsen enzo(24 km enkele reis). Het lijkt wel of ik daar lichamelijk net over de grens ben gegaan, en dat zich geestelijk gwroken heeft. Drie depressieaanvallen in twee weken is veel meer dan ik de laatste twee, drie jaar gewend ben.
Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden, maar het lijkt wel alsof mijn lichaam en hoofd de verschillende soorten inspanning niet meer goed kunnen scheiden. Dus depressie put me vreselijk uit, en als ik dan beweeg kom ik niet vooruit, en teveel lichamelijke vermoeidheid triggert depressies. De balans tussen voldoende bewegen en voldoende rust nemen is zo moeilijk....vooral als ik hyper ben!

Depressieaanvallen en hyperactiviteit; klinkt meer als manisch/bipolair, dan een op zichzelfstaande depressie.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 13:52 schreef Gray het volgende:

[..]

Depressieaanvallen en hyperactiviteit; klinkt meer als manisch/bipolair, dan een op zichzelfstaande depressie.

Mjah, ik had mezelf ook zodanig gediagnisticeerd met Wikipedia maar de psych hield het op burn-out en uitputting, waardoor depressies toeslaan. Maar ik weet ook niet of ik wat op zou schieten als ik die diagnose kreeg. En als ik lees hoe hyper veel bi-polaire mensen zijn, denk ik dat ik daarvoor te rustig ben...als dat ergens op slaat. Maar ik ben wel hollen of stilstaan, dat is absoluut zo. Ik kan op m'n werk ook niet tegen routine, als alles geordend is organiseer ik zelf wel wat chaos zeg maar. Maar als IT' er kom ik daar min of meer mee weg. Al zit de grenzen nu wel op te zoeken geloof ik.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 08:11 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vetgedrukte en onderstreepte zijn waar
Alleen merk ik wel dat onderstreepte over het algemeen gesproken moeilijker is dan vetgedrukte (ook al geeft dat geen garantie dat je minstens vetgedrukte krijgt..bij lange na niet (helaas)).

Dit is voor mij een belangrijke reden geweest waarom ik het contact met mijn ouders niet compleet brak meteen nadat ik uit huis gegaan ben (misschien wel de belangrijkste), want dat heb ik toen wel serieus overwogen.

edit: Contact met m'n familie is overigens nooit echt goedgekomen, maar daar kan ik wel mee leven (m'n vriendengroep heeft die rol eigenlijk een beetje opgevangen en gelukkig heb ik sowieso verminderde behoefte aan sociaal contact, dus ben daar minder afhankelijk van).

Grappig, ik vond het vooral niet moeilijk om wél boos te blijven. en ik dacht dat ik er voldoende aandacht aan had gegeven wat het met mij had gedaan. Maar blijkbaar niet voldoende want toen ik dat eindelijk echt ging doen werd alles ineens makkelijker

Ik krijg de laatste dagen alleen maar overlijdensberichten of het gaat slecht berichten

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 07:58 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Gezond gedrag van wie? Je zusje, je ouders of van jouzelf?

Of mijn instelling gezond is.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 08:04 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja, ik vind dat wel gezond gedrag.
Het heeft namelijk geen zin om boos te blijven op mensen die ook niet beter konden. Wat in mijn ogen wel belangrijk is, is niet te ontkennen welke impact het op jou heeft of heeft gehad. Dat is gewoon heel verdrietig.
Ook rot dat je zus er nu zoveel last mee krijgt. Hoe is dat voor jou?

Dankje, heel fijn om dit te horen! Ik probeer inderdaad ook me niet af te sluiten voor emoties. Ik sta mezelf toe me af en toe kut te voelen, mochten er herrineringen of situaties komen. Ik zie het nut gewoon niet in van boos blijven op mensen die zelf ook hebben gehandeld vanuit een positie van pijn, en alsnog hun best doen.

Het is moeilijk, alleen ik probeer er voor haar te zijn. Gek genoeg is je familie zien strijden met zichzelf een beetje de norm geworden. Ik probeer haar zo goed mogelijk te helpen en er voor haar te zijn. Meer kan ik niet doen.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 19:26 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Of mijn instelling gezond is.

Hoe gaat het eigenlijk op het werk?

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 08:11 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vetgedrukte en onderstreepte zijn waar
Alleen merk ik wel dat onderstreepte over het algemeen gesproken moeilijker is dan vetgedrukte (ook al geeft dat geen garantie dat je minstens vetgedrukte krijgt..bij lange na niet (helaas)).

Dit is voor mij een belangrijke reden geweest waarom ik het contact met mijn ouders niet compleet brak meteen nadat ik uit huis gegaan ben (misschien wel de belangrijkste), want dat heb ik toen wel serieus overwogen.

edit: Contact met m'n familie is overigens nooit echt goedgekomen, maar daar kan ik wel mee leven (m'n vriendengroep heeft die rol eigenlijk een beetje opgevangen en gelukkig heb ik sowieso verminderde behoefte aan sociaal contact, dus ben daar minder afhankelijk van).

Wat is het "voelen" van emotie dan ook. Zitten en je een bepaalde manier voelen? In mijn ogen is het meer het niet wegdrukken en uitkomen voor hoe je je eigenlijk voelt.

Je mag best wel eens zeggen dat je je kut voelt wanneer je je kut voelt, ipv zo'n nare "ja hoor, alles gaat goed".

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 20:05 schreef kuolema het volgende:
Dankzij een telefoontje van mijn spv naar mijn moeder is nu eindelijk duidelijk wanneer ik ga verhuizen. Volgende week dinsdag ga ik over. Ik ben benieuwd of het invloed gaat hebben op mijn stemming.

Ik hoop het voor je. Zulke nieuwe stappen kunnen helpen.

Niks te melden (wat mezelf betreft), behalve dat ik dan eindelijk weer medicatie heb

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 16:58 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Grappig, ik vond het vooral niet moeilijk om wél boos te blijven. en ik dacht dat ik er voldoende aandacht aan had gegeven wat het met mij had gedaan. Maar blijkbaar niet voldoende want toen ik dat eindelijk echt ging doen werd alles ineens makkelijker

Het was voor mij ook zelfbescherming. De laatste paar jaar bij mijn moeder ging zo slecht, ik wou daar zoveel mogelijk afstand van nemen (hierzo al eens over geschreven, misschien dat het voor jou dan duidelijker is waarom ik dat overwoog).
De voornaamste redenen dat ik toch enigszins de deur op een kier hield waren meer praktisch, de belangrijkste reden was vanwege de katten, maar ook bijvoorbeeld omdat mijn post nog steeds op het oude adres bleef komen, omdat zij internet had (echt waar, ik had in die tijd die afleiding nodig en geen geld) en ik had ook geen wasmachine en zij woonde toevallig in de buurt en ik had toch de sleutel al

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 19:26 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Of mijn instelling gezond is.

In het algemeen? Geen idee, misschien dat jij het wat dit betreft handiger aan hebt gepakt dan ik? Kan ik niet echt zeggen, geen twee mensen zijn gelijk en hun omstandigheden ook niet.
Zolang het voor jou het beste is, was het ook de beste keus, denk ik.

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 19:35 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Wat is het "voelen" van emotie dan ook. Zitten en je een bepaalde manier voelen? In mijn ogen is het meer het niet wegdrukken en uitkomen voor hoe je je eigenlijk voelt.

Je mag best wel eens zeggen dat je je kut voelt wanneer je je kut voelt, ipv zo'n nare "ja hoor, alles gaat goed".

Vetgedrukte: Nee, ik ga niet effe op de bank zitten en dan "even voelen".
Dat onderste herken ik me wel in. Ik was er ook zo één van de "het gaat wel", dat heb ik nu wel afgeleerd. Je verbergt je dan vooral en gaat verder over je grenzen en als ik over de mijne ga, levert dat best wel wat ellende op, dus als het even kan dan laat ik dat beter zoveel mogelijk

quote:

Op dinsdag 10 november 2015 20:05 schreef kuolema het volgende:
Dankzij een telefoontje van mijn spv naar mijn moeder is nu eindelijk duidelijk wanneer ik ga verhuizen. Volgende week dinsdag ga ik over. Ik ben benieuwd of het invloed gaat hebben op mijn stemming.

Ik ook, hopelijk in positieve zin

Beetje gaar nu van alle drukke dingen. Met mn nijn naar de dierenarts, kennisje in t ziekenhuis, voor mn moeder zorgen, voor de katjes zorgen.... en ergens ook nog proberen voor mezelf te zorgen.

Klinkt toch best als een voorruitgang Kuolema. Jammer dat het niet helemaal perfect is, maar elluk nadeel hep ze voordeel.

Ik merk dat mijn slechte dagen van het moment nog niet half zo somber zijn als een paar maanden terug. Toen had ik nog wel eens een random huilbui getriggerd door niets. Zelfs op mijn slechte dagen krijg ik nog dingen gedaan en kan me ik goed en productief voelen. Ook al is mijn huis nog niet spic en span: het gaat langzaam voorruit.

Toevallig las ik vandaag wat dingen terug die ik schreef over mijn eenzaamheid, uit een vorige periode waar ik tussen twee relaties in zat. Dan zie ik echt een enorm verschil met hoe zwaar op de hand en depressief ik toen overkwam, ten opzichte hoe ik me op dit moment voel. Ik vooruitgang geboekt.

quote:

Op woensdag 11 november 2015 20:10 schreef kuolema het volgende:

[..]

Thanks Ik denk niet dat het gaat helpen though.

[..]

Ik leef straks met drie anderen samen i.p.v. met een, waarvan ik een persoon niet kan uitstaan (mijn stiefvader). Dus het is eigenlijk een achteruitgang. Wel heb ik me daar altijd beter thuis gevoeld dan hier bij mijn vader, is het schoner, zijn er twee honden waar ik gek op ben (dan heb ik weer een reden om naar buiten te gaan), is het in een veel rustigere omgeving en heb ik een grotere kamer.

Gelukkig niet alleen maar nadelen

edit:

quote:

Op woensdag 11 november 2015 23:10 schreef Fixers het volgende:
Toevallig las ik vandaag wat dingen terug die ik schreef over mijn eenzaamheid, uit een vorige periode waar ik tussen twee relaties in zat. Dan zie ik echt een enorm verschil met hoe zwaar op de hand en depressief ik toen overkwam, ten opzichte hoe ik me op dit moment voel. Ik vooruitgang geboekt.

Ik heb weleens wat dingen teruggelezen (paar keer mijn dagboek gaan herlezen, die begon ik te schrijven rond de periode dat ik werd opgenomen, een zeer hectische tijd was dat) en het levert me over het algemeen gemixte gevoelens op, denk ook afhankelijk van de stemming waarin ik verkeer(de) toen ik met teruglezen begon.

Tis vergelijkbaar met m'n eigen oude posts herlezen van toen ik nog maar net lid was hier (jaartje of 7 terug?), de eerste paar jaar postte ik nog maar heel weinig, maar om de één of andere reden lijken die posts heel anders dan die die ik nu schrijf. En ook wel weer herkenbaar.
Nu alweer een poos geleden dat ik ben gaan teruglezen.

[ Bericht 36% gewijzigd door magnetronkoffie op 12-11-2015 01:45:45 ]