Depressie & Angst #126 Waar we soms even minder opletten :P

quote:

Ik heb hier nog niet eerder gepost, maar het is daar nu (helaas) tijd voor.

Ik ben 28, heb een verantwoordelijke baan, woon sinds anderhalf jaar samen met mijn vriendin.
Alles ging hartstikke goed. Samen een leuk appartementje gehuurd, 2 gerbils, een kat, leuk knus hok waar we prima samenwonen. Op werk ging alles ook prima.
Toch begon ik (een maand of 6 geleden) het gevoel te krijgen dat ik op eierschalen liep. Iets zat niet echt lekker en ik kon de vinger er niet op leggen.

Dat sudderde door, ik ben iemand die niet snel opgeeft of aan de bel trekt, het was in mijn optiek gewoon even een periode, en dat zou wel weer goed komen. Boy, was I wrong!

3 maanden geleden (in mijn zomervakantie) een paar dagen weg geweest met oud klasgenoten. Hartstikke gezellig, center parcs, huisje gehuurd, veel bier natuurlijk, maar vooral hartstikke gezellig. Bij thuiskomst Koningsdag gevierd en één groot feest, maar vooral heel veel drukte. Niet alleen overal mensen, maar ook doorgaan, weinig slaap, veel bier en vooral veel prikkels.

2 dagen later ging het helemaal mis. Ik zat op de fiets en mijn schoen ging kapot omdat die tegen de boodschappentas aan het stuur schuurde. Ik baalde als een stekker, maar er gebeurde iets dat ik nog nooit had mee gemaakt. Ik voelde ineens alle energie uit mijn lichaam vloeien, en ik zakte door de hoeven en kreeg een enorme jankbui. Ik moest mezelf echt in het gras neerleggen omdat ik compleet in de war was en niet meer op de benen kon staan. Dit was na een kwartiertje weer voorbij, maar daarna enorm veel spanning naderhand en trillende handen. Dit heeft een half uurtje geduurd.

Bij thuiskomst gelijk op bed gaan liggen en mijn vriendin verteld wat er was gebeurd. Ik ben daarna in slaap gevallen maar sliep beroerd. Veel wakker, veel woelen, malen en gedachtes van links naar rechts.
De volgende dag direct aangeklopt bij de huisarts en kon mij nou niet precies zeggen wat het was, maar verwees me wel door naar GGZ hulpverlening. Ik heb me direct aangemeld, alleen er waren wachtlijsten van 4-5 weken. Ik heb direct mijn baas gebeld dat ik niet weet wat ik moest doen en dat ik het niet aandurfde om aan het werk te gaan.
Gelukkig kon nog dezelfde dag op audiëntie komen bij de bedrijfsarts, en die had een kort lijntje met psychische hulp, waar ik sneller terecht kon.

Daar kwam eigenlijk vrij snel de diagnose Paniekstoornis met paniekaanvallen.
Ergens klote om te horen, anderzijds was ik wel opgelucht dat er in ieder geval iets op tafel lag waarbij er een niet alleen symptomen waren, maar ook een diagnose. Dus dan konden we gericht aan de slag om er weer bovenop te komen.

Ik had een lijst gemaakt met dingen wat ik verbeterpunten voor mijzelf vond, en waar ik - in mijn ogen - als eerste mee aan de slag moest. De psycholoog was enthousiast, ik ook, en ik begon zowaar weer een beetje te lachen en ik zag het als een rock-bottom, om vanuit onderaan weer de stap omhoog te maken en dingen op te lossen, once and for all. Maar, rock-bottom was bereikt. Boy, was I wrong again!

Dit ging allemaal goed. 6 weken lang gesprekken gehad, en ik ging elke dag naar mijn werk voor vervangende werkzaamheden. Ik kon mijn eigen werk doen, met begeleiding. Wanneer het even te veel werd, zou ik zo weg kunnen lopen om een paniekaanval te voorkomen.
Veel informatie gekregen over hoe ik om moest gaan met bepaalde gedachtes, en hoe ik ze moest voorkomen. Ging echt goed. Na 7 weken (5 sessies) weer aangegeven op werk dat ik me steeds beter voelde en al een week of 3 geen aanval meer had gehad. Ik was apetrots en ik zette elke dag stappen en voelde me goed.
Ik, teammanager en bedrijfsarts beslisten dat ik weer klaar was voor werk en ik had er donders veel zin in.

Afgelopen dagen was ik vrij. Het was lekker weer, lekker op het balkon gezeten, wederom meer bier gedronken dan de bedoeling was (ik ben sowieso een stevige drinker, helaas). 's nachts nog naar een collega gegaan die uit de nachtdienst kwam, en daar nog een paar afzakkers gehad.
Bij thuiskomst gistervannacht sloegen de stoppen compleet door. Ik lag in bed en had suïcidale gedachtes, ik was nergens goed voor, de hele wereld heeft zijn zaakjes voor elkaar en ik heb moeite om mijn eigen rekeningen te betalen, geen rijbewijs, altijd puinhoop in huis etc etc. Ik had geen zin meer in al die bull-shit. Ik had geen zin meer om te lijden. Dus ik zei tegen mijn vriendin (die gelukkig doorhad dat dit geen zuivere koffie was) dat ik mezelf 3 weken de tijd zou geven om alles op orde te krijgen. Als me dat niet zou lukken, dan was het wel afgelopen. Dan zou ik een manier vinden om mezelf humaan, snel en zonder rotzooi van kant te maken (niet voor de trein, dat zou zo'n rommel geven).
Vriendin heeft met mijn toestemming 's ochtends mijn psycholoog gebeld en gezegd dat ik een enorme terugval heb gehad, maar dus ook suïcidale gedachtes had. (Ooit wel een keer uit frustratie/boosheid gezegd van: Nou, ik schiet mezelf wel dood als het zo'n puinhoop blijft. Ik wil het niet bagataliseren maar dat was gewoon stom gemompel/gebrom omdat ik het niet overzag.) Gisternacht was het dus wel erger, dat ik zelfs al nadacht over de manier waarop.

De drank heeft de boel zeker versterkt, en is ook een deel van het probleem. Ik drink gewoon teveel. Ik ben me hiervan bewust, maar vind het lastig om daar wat aan te doen. Maar ik ben als ik probeer reëel te zijn, een probleemdrinker/probleemgeval.

Afijn, vriendin heeft gebeld naar psycholoog en ik kon een paar uur later terecht. Zij is mee gegaan en er ging een beerput aan emoties open, wat ik niet van mijzelf ben gewend. De psycholoog vroeg uiteraard hoe hevig de suïcidale gedachtes waren, en ik vond het lastig daar antwoord op te geven. Ja ik had ze, en ja, ik dacht na over de manier waarop, maar ik heb absoluut niet de intentie om het te doen. Ik ben er te schijterig voor, ik heb teveel mooie dingen om me heen om zomaar uit het leven te stappen en ik wil niemand verdriet doen.

Nu wordt ik zometeen bij een andere psycholoog (volgens mij met psychiater) erbij verwacht en wordt er gekeken naar een beter passende behandeling. 1x in de anderhalve week is te weinig, en men sprak gisteren zelfs van een eventuele (tijdelijke) opname.
Ik vind het allemaal donders eng/spannend en zit er natuurlijk niet op te wachten, maar ik wil het nu goed doen zonder weer in te storten want ik ging werkelijk door een hel qua gedachtes, gevoel en paniek gisternacht. Ik wil met de goede begeleiding zelf de problemen oplossen, bij de basis en op een goed punt terecht komen dat ik vrij ben van paniekaanvallen, lekker in mijn vel zit en weer kan genieten van het leven.