POL Politiek
Discussies en diepgaande gesprekken over de politiek in de breedste zin van het woord kun je hier voeren.
Originele OP:
quote:Op maandag 29 juni 2015 16:21 schreef Bram_van_Loon het volgende:
Voor mijn gevoel is links zijn strijdlust kwijt. De meeste linkse partijen hebben het kapitalisme omarmd als economisch systeem en willen alleen de scherpe kantjes eraf slijpen, in plaats van in te zien dat het systeem zelf voor geen meter deugt.
Mijn verklaring hiervoor is als volgt:
Het lijkt erop alsof sinds het falen van de sovjet unie en andere "socialistische" staten, de DDR etc. links zich verloren voelt. Alsof het kapitalisme het systeem der systemen is en toch nog het beste werkt. Ondanks dat die "socialistische" staten enkel op papier socialistisch waren en er nooit echt communisme voor een langere tijd is geweest (geen staat en een klasseloze maatschappij), lijkt het alsof mensen daarmee gelijk het kapitalisme hebben omarmd als "het systeem". Terwijl echt communisme nooit is geweest. Misschien hadden de anarchisten toch gelijk dat het dictatuur van het proletariaat een nieuwe bovenklasse (en daarmee ook onderklasse) zou scheppen.
Maar het systeem zelf is nog steeds ziek. We outsourcen veel van onze problemen naar armere landen. De reden dat wij zo goedkoop kleding en gadgets kunnen kopen is omdat die voor een grijpstuiver worden geproduceerd in armere landen. Onze relatieve goede welvaart gaat ten koste van de werknemers in andere landen. Daarnaast zorgt globalisering voor een race to the bottom. Een bedrijf zal altijd kiezen voor landen met de laagste belastingen en de minste werknemersrechten. Daarnaast kan kapitalisme en een ecologische samenleving haast niet samengaan, zijn werknemers nog steeds slachtoffer van werkgevers met eigen belangen. Eigenlijk durf ik te zeggen dat het kapitalisme niet werkt.
Toch kijkt links naar hoe het misgaat maar durft het geen radicale veranderingen te bewerkstelligen in het systeem. Er zijn weinig partijen die het systeem als geheel kritisch benaderen. Alleen Partij voor de Dieren is kritisch op de focus op economische groei en of dit altijd goed is, maar dat is maar één aspect van kapitalisme. Ik mis de strijdlust bij links. Een benadering die het hele systeem kritisch onder de loep neemt en strijdt voor alternatieven.
Samengevat:
Links heeft naar mijn mening de strijdlust verloren na de koude oorlog en mag van mij best weer z'n tanden laten zien. Er zijn alternatieven voor het kapitalisme. Je hoeft het systeem niet te omarmen als je er eigenlijk geen voorstander van bent.
Mijn vraag is ook: zijn er linksen hier die het met me eens zijn? Of bevalt de reformistische houding jullie wel? Het systeem van binnenuit "fixen".
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
We eindigden het laatste deel met ene discussie over Steve Jobs en Apple. Klopkoek gaf twee aardige links.
Taking a tour of an iPhone proves instructive as to the amount of public-funded research these devices rely upon:*
[*] Hard drives — Initial research funded by France and Germany, with refinements funded by US agencies (Department of Energy [DOE], Defense Advanced Research Projects Agency [DARPA], Department of Defense [DOD]).
[*] Silicon-based semiconductors — Initial research initiated as a public-private endeavor, with major expenditures by the US Air Force (USAF), Navy, and DOD to purchase and refine semiconductors and lower their costs, with the DOD starting the Strategic Computing Initiative (SCI) and investing $1 billion in their improvement, ultimately founding a consortium it funded to the tune of $100 million per year over many years.
[*] Capacitive sensing technologies — British, Swiss, and US funding agencies supported the major research into this technology.
[*] Multi-touch screens — The National Science Foundation (NSF) and CIA provided initial funding through the University of Delaware. Apple bought the resulting company.
[*] Internet protocols (HTTP, HTML, TCP/IP) — DARPA, NSF, and CERN all had a funding hand in their development.
[*] GPS — The DOD and the USAF played major roles in conceptualizing and deploying the satellites and protocols that make GPS possible, and the USAF still supports it to the tune of more than $700 million annually.
[*] SIRI — DARPA asked the Stanford Research Institute (SRI) to develop a “virtual office assistant,” and SRI created a 20-university consortium funded by DARPA. A voice-recognition system emerged, was spun off as SIRI, and sold to Apple in 2010.
[*] LCD displays — Developed at Westinghouse but funded almost entirely by the US Army. When management at Westinghouse sought to shut down development, the chief scientist sought support from other technology companies, but was refused. DARPA came to his rescue with a $7.8 million contract, allowing him to spin off the company that ultimately commercialized the displays.
[*] Lithium-ion batteries — DOE and NSF funding for the basic research and development.
Hiermee hebben we een goede brug naar het onderwerp van deze draad: het belang van de publieke sector. Veel onderzoek waar de private bedrijven de vruchten van plukken zou nooit door de private bedrijven gefinancierd worden. Ik stel niet dat dat voor al het bovenstaande onderzoek geldt maar het geldt wel generiek voor veel onderzoek. Zonder armoedebestrijding, financieel laagdrempelig onderwijs etc. zijn er heel wat minder talentvolle jongeren die een opleiding volgen in zo'n vakgebied en die de kans krijgen om onderzoek te doen. Dit is een van de kernpunten waar links voor strijdt!
Op de onderste webpagina staat het volgende:quote:
Heel erg democratisch als het persoonlijke inkomen van de Iphone gebruiker op 80000 dollar ligt.
http://scholarlykitchen.s(...)rivate-sector-myths/
http://www.salon.com/2013/07/19/steve_jobs_didnt_build_that/
Taking a tour of an iPhone proves instructive as to the amount of public-funded research these devices rely upon:*
[*] Hard drives — Initial research funded by France and Germany, with refinements funded by US agencies (Department of Energy [DOE], Defense Advanced Research Projects Agency [DARPA], Department of Defense [DOD]).
[*] Silicon-based semiconductors — Initial research initiated as a public-private endeavor, with major expenditures by the US Air Force (USAF), Navy, and DOD to purchase and refine semiconductors and lower their costs, with the DOD starting the Strategic Computing Initiative (SCI) and investing $1 billion in their improvement, ultimately founding a consortium it funded to the tune of $100 million per year over many years.
[*] Capacitive sensing technologies — British, Swiss, and US funding agencies supported the major research into this technology.
[*] Multi-touch screens — The National Science Foundation (NSF) and CIA provided initial funding through the University of Delaware. Apple bought the resulting company.
[*] Internet protocols (HTTP, HTML, TCP/IP) — DARPA, NSF, and CERN all had a funding hand in their development.
[*] GPS — The DOD and the USAF played major roles in conceptualizing and deploying the satellites and protocols that make GPS possible, and the USAF still supports it to the tune of more than $700 million annually.
[*] SIRI — DARPA asked the Stanford Research Institute (SRI) to develop a “virtual office assistant,” and SRI created a 20-university consortium funded by DARPA. A voice-recognition system emerged, was spun off as SIRI, and sold to Apple in 2010.
[*] LCD displays — Developed at Westinghouse but funded almost entirely by the US Army. When management at Westinghouse sought to shut down development, the chief scientist sought support from other technology companies, but was refused. DARPA came to his rescue with a $7.8 million contract, allowing him to spin off the company that ultimately commercialized the displays.
[*] Lithium-ion batteries — DOE and NSF funding for the basic research and development.
Hiermee hebben we een goede brug naar het onderwerp van deze draad: het belang van de publieke sector. Veel onderzoek waar de private bedrijven de vruchten van plukken zou nooit door de private bedrijven gefinancierd worden. Ik stel niet dat dat voor al het bovenstaande onderzoek geldt maar het geldt wel generiek voor veel onderzoek. Zonder armoedebestrijding, financieel laagdrempelig onderwijs etc. zijn er heel wat minder talentvolle jongeren die een opleiding volgen in zo'n vakgebied en die de kans krijgen om onderzoek te doen. Dit is een van de kernpunten waar links voor strijdt!
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Als je maar genoeg met geld smijt, dan is er altijd wel wat geld dat goed doet, Bram.
Power is a lot like real estate, it's all about location, location, location.
The closer you are to the source, the higher your property value.
The closer you are to the source, the higher your property value.
Veel te gemakkelijk en veel te weinig onderbouwing. Bovendien negeer jij dan volstrekt het stuk dat in een economie waarin het inkomen en vermogen van je ouders vooral bepaalt of dat je wel of niet de kans krijgt om een goede opleiding te volgen heel erg veel talent wordt verkwist.quote:
Als je maar genoeg met geld smijt, dan is er altijd wel wat geld dat goed doet, Bram.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Wat je nu ziet is dat de overinvesteringen in onderwijs er niet voor zorgen dat de ongelijkheid afneemt. Die vlieger gaat maar een beperkte periode op in de geschiedenis; namelijk van een periode met relatief grote welvaartsverschillen door opleiding (of een gebrek daaraan) naar een periode met relatief kleine welvaartsverschillen door opleiding.quote:
[..]
Veel te gemakkelijk en veel te weinig onderbouwing. Bovendien negeer jij dan volstrekt het stuk dat in een economie waarin het inkomen en vermogen van je ouders vooral bepaalt of dat je wel of niet de kans krijgt om een goede opleiding te volgen heel erg veel talent wordt verkwist.
Concreet; toen na de tweede wereldoorlog talentvolle, maar arme, kinderen in aanraking kwamen met het middelbaar en hoger onderwijs zorgde dat voor een flinke toename in sociale mobiliteit. Wanneer je dat vergelijkt met nu is die mobiliteit een stuk kleiner, aangezien de meeste (slimme) ouders die de sprong hebben gemaakt in de jaren '60/'80 nu ook slimme kinderen krijgen en het inkomen om de studie voor hen te betalen. De enige categorie die nu een sprong op de sociaal-maatschappelijke ladder kan maken zijn allochtonen van de tweede of derde generatie.
Power is a lot like real estate, it's all about location, location, location.
The closer you are to the source, the higher your property value.
The closer you are to the source, the higher your property value.
Het heeft het aantal verkeersongelukken en verkeersergernissen doen toenemen.quote:
[..]
Van de impact van smartphones?
http://www.researchgate.n(...)phone%27s_on_Society
Eerste random hit op google (search: "the social impact of smarthphones"). De impact van de Tamagotchi zal vast ook wel te vinden zijn, maar i.t.t tot een random andere gadget heeft de smartphone de wereld wel degelijk veranderd.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Sillicon Valley zou niet hebben bestaan zonder Stanford University. Wat op zijn beurt niet zo hebben bestaan zonder de overheid en overheidsgaranties, alsmede de overvloed aan krediet.
Failliet gaan is in de VS minder een probleem door de mentaliteit. Deze mentaliteit wordt weer geholpen door de unieke positie van de dollar en dat geldverstrekkers wel wat kunnen lijen.
Dat gezegd hebbende: het punt kan gemaakt worden dat ook een Zweden of andere 'kleine' landen (met grote overheid...) een beter innovatief klimaat hebben dan Nederland. Omdat in Nederland het teveel draait om het verhaaltje en de presentatie, volgens de uitvinder van Bluetooth.
Ik denk aan een andere interessante gedachte: het is niet voor elk land mogelijk om zomaar een Silicon Valley te scheppen, of een Apple. Het zijn de grotere landen met hun afzetmarkten (patenten) en enorme geldstromen die dit mogelijk maken. Wat denk jij er van?quote:
Hiermee hebben we een goede brug naar het onderwerp van deze draad: het belang van de publieke sector. Veel onderzoek waar de private bedrijven de vruchten van plukken zou nooit door de private bedrijven gefinancierd worden. Ik stel niet dat dat voor al het bovenstaande onderzoek geldt maar het geldt wel generiek voor veel onderzoek. Zonder armoedebestrijding, financieel laagdrempelig onderwijs etc. zijn er heel wat minder talentvolle jongeren die een opleiding volgen in zo'n vakgebied en die de kans krijgen om onderzoek te doen. Dit is een van de kernpunten waar links voor strijdt!
Failliet gaan is in de VS minder een probleem door de mentaliteit. Deze mentaliteit wordt weer geholpen door de unieke positie van de dollar en dat geldverstrekkers wel wat kunnen lijen.
Dat gezegd hebbende: het punt kan gemaakt worden dat ook een Zweden of andere 'kleine' landen (met grote overheid...) een beter innovatief klimaat hebben dan Nederland. Omdat in Nederland het teveel draait om het verhaaltje en de presentatie, volgens de uitvinder van Bluetooth.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Dat is een lastige vraag. Stanford University had de reputatie enorm veel spinoffs te hebben: bedrijven waarvan de kiem bij de universiteit lag (onderzoeksproject). Hoe dan ook gaat het om de combinatie van een aantal elementen, je hebt publiek gefinancierd onderzoek nodig omdat allerlei zaken enkel met publiek geld kunnen worden onderzocht, simpelweg omdat bedrijven niet zulke grote investeringen willen doen met zo'n onzekere uitkomst waarvan de vruchten misschien pas decennia later kunnen worden geplukt. Als je eenmaal die resultaten hebt dan heb je veel geld en wat handigheid (de vertaalslag van een concept naar een leuke praktische toepassing waarmee geld verdiend kan worden) nodig om er leuke producten uit te laten voortkomen. Wat mij betreft is het ideale plaatje dat publiek onderzoek goed wordt gefinancierd - momenteel is dat in Nederland niet het geval, de drievoudige bezuiniging van Mark Rutte (VVD) was de nekslag - en dat universiteiten het ontstaan van spin offs faciliteren en hierbij ook een vinger in de pap krijgen zo dat een deel van de opbrengsten terugvloeit naar de partij die het onderzoek heeft gedaan. In zo'n situatie moet je wel strenge spelregels hebben die garanderen dat er geen publieke middelen naar die spinoffs vloeien.quote:
Sillicon Valley zou niet hebben bestaan zonder Stanford University. Wat op zijn beurt niet zo hebben bestaan zonder de overheid en overheidsgaranties, alsmede de overvloed aan krediet.
[..]
Ik denk aan een andere interessante gedachte: het is niet voor elk land mogelijk om zomaar een Silicon Valley te scheppen, of een Apple. Het zijn de grotere landen met hun afzetmarkten (patenten) en enorme geldstromen die dit mogelijk maken. Wat denk jij er van?
Je moet als ondernemer op je bek kunnen gaan, zo veel is duidelijk. Eigenlijk past het bij een linkse samenleving dat dat zo is (een goed vangnet) maar in Nederland schijnt dit voor ondernemers niet zo goed geregeld te zijn. Daar kan ik echter niet over oordelen.quote:Failliet gaan is in de VS minder een probleem door de mentaliteit. Deze mentaliteit wordt weer geholpen door de unieke positie van de dollar en dat geldverstrekkers wel wat kunnen lijen.
Dat gezegd hebbende: het punt kan gemaakt worden dat ook een Zweden of andere 'kleine' landen (met grote overheid...) een beter innovatief klimaat hebben dan Nederland. Omdat in Nederland het teveel draait om het verhaaltje en de presentatie, volgens de uitvinder van Bluetooth.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Het past bij een linkse samenleving als een ondernemer goed op zijn bek kan gaan?
De Verenigde Staten is links?
De Verenigde Staten is links?
Power is a lot like real estate, it's all about location, location, location.
The closer you are to the source, the higher your property value.
The closer you are to the source, the higher your property value.
Dit is natuurlijk een spin in de categorie 'zijn stoplichten links'. De wijze van uitvoering van de verkeersregels zijn dat daarentegen natuurlijk wel.quote:Op vrijdag 10 juli 2015 15:41 schreef GSbrder het volgende:
Het past bij een linkse samenleving als een ondernemer goed op zijn bek kan gaan?
De Verenigde Staten is links?
Wat je ziet is dat de Bush regeringen destijds de faillissementswetgeving een aantal keer hebben veranderd, met name de 2005 Bankruptcy Act. Toen hij tot 2006 de meerderheden had om beleid vorm te geven.
Misschien toeval, en misschien hadden de Republikeinen gelijk om de wetgeving aan te passen (of het 'scherper' en 'strenger' is geworden ligt aan over wie/wat je het hebt; het is niet strenger geworden voor de grote banken en grote bedrijven), maar het aantal start-ups werd daarna direct minder.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Is dit ook geen spin in de categorie: "na de financiele crisis daalde het aantal scheidingen sterk, dus mensen gaan meer van elkaar houden ten tijde van een crisis"?quote:
[..]
Dit is natuurlijk een spin in de categorie 'zijn stoplichten links'. De wijze van uitvoering van de verkeersregels zijn dat daarentegen natuurlijk wel.
Wat je ziet is dat de Bush regeringen destijds de faillissementswetgeving een aantal keer hebben veranderd, met name de 2005 Bankruptcy Act. Toen hij tot 2006 de meerderheden had om beleid vorm te geven.
Misschien toeval, en misschien hadden de Republikeinen gelijk om de wetgeving aan te passen (of het 'scherper' en 'strenger' is geworden ligt aan over wie/wat je het hebt; het is niet strenger geworden voor de grote banken en grote bedrijven), maar het aantal start-ups werd daarna direct minder.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Het is niet heel gek om aan te nemen dat mensen minder snel hun zekerheid opzij zetten om een bedrijf op te zetten in onzekere tijden.
Power is a lot like real estate, it's all about location, location, location.
The closer you are to the source, the higher your property value.
The closer you are to the source, the higher your property value.
Wat begrijp je niet aan "misschien toeval"? En dat het direct begon te dalen in 2005?quote:
[..]
Is dit ook geen spin in de categorie: "na de financiele crisis daalde het aantal scheidingen sterk, dus mensen gaan meer van elkaar houden ten tijde van een crisis"?
Het is niet heel gek om aan te nemen dat mensen minder snel hun zekerheid opzij zetten om een bedrijf op te zetten in onzekere tijden.
Ratio (ipv absolute getallen)
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Net zoals rechtse politici niet rechts zijn. In ons systeem wordt altijd een gedrocht van een compromis gesloten waar niemand blij van wordt.quote:
"Linkse" politici zijn helemaal niet links. Weliswaar op papier maar in daden niet echt.
a man convinced against his will is of the same opinion still
Ach, heel Nederland is dus gewoon D66 geworden.
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
Of Rita Verdonk.quote:Op vrijdag 10 juli 2015 18:30 schreef Ryon het volgende:
Ach, heel Nederland is dus gewoon D66 geworden.
D66 is niet centrum, net zoals Verhofstadt niet centrum is. Hij is wel het graaicentrum 
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Ach, als D66 niet zo verschrikkelijk kritiekloos en blind pro EU was geweest was het een goeie partij geweest in de NL politiek
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Grappige is dan dat zowel Steve Jobs als Bill Gates niet eens hun college hebben afgemaakt hè.quote:
Sillicon Valley zou niet hebben bestaan zonder Stanford University. Wat op zijn beurt niet zo hebben bestaan zonder de overheid en overheidsgaranties, alsmede de overvloed aan krediet.
[..]
I
I´m back.
Blijft er weinig meer te discussiëren over hè. Snap ook niet dat ze nog een POL mod nodig hebben wat dat betreft. Zootje D66'ers bij elkaar reguleert zichzelf wel, me dunkt.quote:
Ach, heel Nederland is dus gewoon D66 geworden.
I´m back.
Het is dan ook een misvatting dat je met het uitreiken van zoveel mogelijk diploma's je beroepsbevolking op een hoger niveau brengt.quote:
[..]
Grappige is dan dat zowel Steve Jobs als Bill Gates niet eens hun college hebben afgemaakt hè.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Inderdaad. Zelfbestuur had ook hier de uitkomst kunnen bieden.quote:
[..]
Blijft er weinig meer te discussiëren over hè. Snap ook niet dat ze nog een POL mod nodig hebben wat dat betreft. Zootje D66'ers bij elkaar reguleert zichzelf wel, me dunkt.
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
Dat denk ik ook wel idd, alleen in toenemende mate is er sprake van een diplomacratie hè.quote:
[..]
Het is dan ook een misvatting dat je met het uitreiken van zoveel mogelijk diploma's je beroepsbevolking op een hoger niveau brengt.
I´m back.
Het doel van Stanford is ook helemaal niet om zoveel mogelijk bullen uit te delen. De echte toppers daar zijn al onder de pannen bij een start-up of big corporation als ze in het tweede of derde jaar zitten.quote:
[..]
Grappige is dan dat zowel Steve Jobs als Bill Gates niet eens hun college hebben afgemaakt hè.
Wij hebben het wel over de elite universiteit die pretendeert het (technisch) ondernemerschap min of meer te hebben uitgevonden.
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
Ja, de waarde van wetenschap en wetenschappelijk onderwijs wordt van meerdere kanten miskend.quote:
[..]
Dat denk ik ook wel idd, alleen in toenemende mate is er sprake van een diplomacratie hè.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Truequote:
[..]
Ja, de waarde van wetenschap en wetenschappelijk onderwijs wordt van meerdere kanten miskend.
Mensen geloven de grootst mogelijke onzin ondanks dat er wetenschappelijk geen enkel bewijs voor is.
Zoals mensen die geloven dat teflon zo schadelijk is voor je gezondheid.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Je kunt de tijd van Jobs en Gates niet vergelijken met nu, natuurlijk, en voor hen ook niet met nu. Gates ging trouwens naar Harvard college en Jobs naar Reed college.quote:
[..]
Het doel van Stanford is ook helemaal niet om zoveel mogelijk bullen uit te delen. De echte toppers daar zijn al onder de pannen bij een start-up of big corporation als ze in het tweede of derde jaar zitten.
Wij hebben het wel over de elite universiteit die pretendeert het (technisch) ondernemerschap min of meer te hebben uitgevonden.
I´m back.
Ik eet elke keer dat ik een gebakken ei eet inmiddels weer een stukje teflon, van de 78¤ pan met 25% korting. (7 jaar oud).quote:Op vrijdag 10 juli 2015 19:41 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
True
Mensen geloven de grootst mogelijke onzin ondanks dat er wetenschappelijk geen enkel bewijs voor is.
Zoals mensen die geloven dat teflon zo schadelijk is voor je gezondheid.
I´m back.
Er zijn ook mensen die beweren afgestudeerd te zijn in filosofie maar die niet kunnen spellen en niet kunnen lezen wat een ander schrijft. Een vlag op een modderschuit, een aap met een ring, het principe is genoegzaam bekend zou je zeggen.quote:
[..]
True
Mensen geloven de grootst mogelijke onzin ondanks dat er wetenschappelijk geen enkel bewijs voor is.
Zoals mensen die geloven dat teflon zo schadelijk is voor je gezondheid.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Je weet ook niets en je kan ook niets, met veel studies, alleen men gaat uit van een bepaald redeneringsvermogen, algemene kennis niveau en intelligentie om problemen op te lossen.quote:
[..]
Er zijn ook mensen die beweren afgestudeerd te zijn in filosofie maar die niet kunnen spellen en niet kunnen lezen wat een ander schrijft. Een vlag op een modderschuit, een aap met een ring, het principe is genoegzaam bekend zou je zeggen.
I´m back.
15% a 16% van de Forbes 400 is niet verder gekomen dan High School inderdaad. Dat percentage is trouwens wel aan het dalen. Ik zie dat het 10 jaar geleden (2003) nog 33% was.quote:
[..]
Grappige is dan dat zowel Steve Jobs als Bill Gates niet eens hun college hebben afgemaakt hè.
Op zich maakt dit onderstaande artikel ook wel een redelijk punt (bijv. dat 99% van de CEOs in de Fortune 500 college degrees hadden voordat ze CEO werden):
http://ideas.time.com/201(...)ire-college-dropout/
http://www.theatlantic.co(...)icans-poorer/273628/
Opleiding van biljonairs:
Opleiding van World Economic Forum aanwezigen (World Neoliberal Forum)
Fortune 500 CEOs
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Er zijn volgens mij 3 factoren die het wetenschappelijk onderwijs tot zo'n succes maakten.quote:
[..]
Je weet ook niets en je kan ook niets, met veel studies, alleen men gaat uit van een bepaald redeneringsvermogen, algemene kennis niveau en intelligentie om problemen op te lossen.
- Je selecteert op niveau en je zet mensen van behoorlijk niveau bij elkaar die dan een subcultuurtje van niveau gaan vormen.
- Je zet die mensen dichtbij en geeft ze toegang tot een nog hoger niveau.
- Je geeft mensen jong veel vrijheid en zelfstandigheid en dus de gelegenheid om zichzelf te ontplooien ipv dat ze op een smal en recht carrierepad belanden.
Wat Nederland al tijden doet is de uiterlijke verschijningsvorm van het succes nastreven ipv de onderliggende factoren stimuleren. Cargo cult science. Gates en Jobs zullen meer van succesfactoren hebben dan de gemiddelde huidige Nederlandse afgestudeerde.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
College of prep school is toch ongeveer een voortgezette vwo, zeg maar, dus vwo en prop oid? Met 2 specialisaties op prop niveau dan? En veel football.quote:
[..]
15% a 16% van de Forbes 400 is niet verder gekomen dan High School inderdaad. Dat percentage is trouwens wel aan het dalen. Ik zie dat het 10 jaar geleden (2003) nog 33% was.
Op zich maakt dit onderstaande artikel ook wel een redelijk punt (bijv. dat 99% van de CEOs in de Fortune 500 college degrees hadden voordat ze CEO werden):
http://ideas.time.com/201(...)ire-college-dropout/
http://www.theatlantic.co(...)icans-poorer/273628/
Opleiding van biljonairs:
[ afbeelding ]
Opleiding van World Economic Forum aanwezigen (World Neoliberal Forum)
[ afbeelding ]
Fortune 500 CEOs
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
.En daarna ga je university doen? En dan zijn er weer graden van HBO tot WO+, en daarna disserteren, te behalen? Of ben ik out off sync?
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 10-07-2015 20:14:42 ]
I´m back.
Heb je wel gelijk in idd.quote:
[..]
Er zijn volgens mij 3 factoren die het wetenschappelijk onderwijs tot zo'n succes maakten.
- Je selecteert op niveau en je zet mensen van behoorlijk niveau bij elkaar die dan een subcultuurtje van niveau gaan vormen.
- Je zet die mensen dichtbij en geeft ze toegang tot een nog hoger niveau.
- Je geeft mensen jong veel vrijheid en zelfstandigheid en dus de gelegenheid om zichzelf te ontplooien ipv dat ze op een smal en recht carrierepad belanden.
Wat Nederland al tijden doet is de uiterlijke verschijningsvorm van het succes nastreven ipv de onderliggende factoren stimuleren. Cargo cult science. Gates en Jobs zullen meer van succesfactoren hebben dan de gemiddelde huidige Nederlandse afgestudeerde.
Ik stel vast uit eigen ervaring dat maar een gering aantal mensen echt heel erg slim is, dan heb je een soort bovenkliekje en dan een heel brede laag normaal slimme mensen. In VS, omdat ze nu eenmaal een veel grotere bevolking hebben, zijn er veel meer heel erg slimme mensen (en dan bedoel ik mensen die je hier op FOK! niet echt tegenkomt hè...) Behalve Koekepan wrs en nog paar.
I´m back.
Zo ziet het eruit:quote:
[..]
College of prep school is toch ongeveer een voortgezette vwo, zeg maar, dus vwo en prop oid? Met 2 specialisaties op prop niveau dan? En veel football.
En daarna ga je university doen? En dan zijn er weer graden van HBO tot WO+ te behalen?
In totaal 63 zonder post-secondary diploma, van de 400.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Wat moet ik hierin precies lezen?quote:
[..]
Zo ziet het eruit:
[ afbeelding ]
In totaal 63 zonder post-secondary diploma, van de 400.
Het aantal CEO's met degrees?
Ik bedoel, hoe moeten we alles wegen anno 2015. De pariteit met ons systeem, zeg maar.
I´m back.
Ik denk dat er ook veel mensen (ik ook) op D66 afknappen, omdat ze zo verschrikkelijk pro EU zijn.quote:
Ach, als D66 niet zo verschrikkelijk kritiekloos en blind pro EU was geweest was het een goeie partij geweest in de NL politiek
Een beetje meer afstand en kritiek kan in sommige situaties geen kwaad.
Dat zal nog wel wat stemmen schelen denk ik.....
Ik vind het allerergste dat ze steeds het woord "moderniseren" gebruiken hoor. Doet GL ook, en in feite is dat gewoon newspeak voor afbraak van alles wat wij kennen. Maar goed, D66 en GL hebben een glazen bol waarin zij naadloos kunnen voorspellen wat de toekomst voor ons zal inhouden en hebben iedere vorm van maakbaarheid weggegooid op ieder terrein. Nu heeft maakbaarheid natuurlijk een zeer slechte naam gekregen ook, maar dat neemt nog niet weg dat je dan maar kunt aannemen dat door natuurwetten de sociaaleconomische werkelijkheid wordt geschapen en dat wij als mensen daar geen enkele invloed meer op kunnen uitoefenen in termen van wat wij wenselijk vinden of juist niet. Het is eigenlijk gewoon tot een soort historicisme verworden dus bij D66 en GL en zoals Popper al duidelijk maakte dat is armoede, poverty: the poverty of historicism......... Armoede in overdrachtelijke zin uiteraard. En dus kunnen we zowel D66 als GL armoede in hun ideeën aanwrijven wmb. En dat is ook een beetje waarom het draait in dit topic: de strijdlust is verdwenen dus bij links idd. Even los van de vraag of D66 ooit links is geweest uiteraard.quote:
[..]
Ik denk dat er ook veel mensen (ik ook) op D66 afknappen, omdat ze zo verschrikkelijk pro EU zijn.
Een beetje meer afstand en kritiek kan in sommige situaties geen kwaad.
Dat zal nog wel wat stemmen schelen denk ik.....
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 11-07-2015 01:28:21 ]
I´m back.
Ik denk dat welvaartsgroei hem dan ook niet zit in de heel erg slimme mensen, maar in de slimme mensen die iets vinden wat ze heel graag willen doen. Alleen moet je die niet in een cultuur van domheid zetten, want dan vinden ze dat niet. Ik weet echt heel weinig van Apple en Jobs om de eenvoudige reden dat het me geen reet interesseert, maar volgens mij was het nou juist de echt heel slimme Wozniak die de niet zo heel slimme Jobs nodig had. Wat had die Jobs nou? Oog voor ergonomie, voor design, en een goed gevoel voor marketing. Het is dat hij een gelegenheid vond om die kwaliteiten te combineren.quote:
[..]
Heb je wel gelijk in idd.
Ik stel vast uit eigen ervaring dat maar een gering aantal mensen echt heel erg slim is, dan heb je een soort bovenkliekje en dan een heel brede laag normaal slimme mensen. In VS, omdat ze nu eenmaal een veel grotere bevolking hebben, zijn er veel meer heel erg slimme mensen (en dan bedoel ik mensen die je hier op FOK! niet echt tegenkomt hè...) Behalve Koekepan wrs en nog paar.
Het probleem is wanneer de hele slimme mensen niet komen te werken met een slim mens, maar met een gewoon dom mens die denkt dat hij slim is omdat hij een diploma heeft. Die mensen waarderen slimheid niet, en zullen de hele slimmen laten verpieteren.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Ik zie dat wel anders. Woz was wel slim idd ogv bestaande kennis toen, maar had geen human skills en zat vast in die computerclub mentaliteit van meteen alles wat je uitvindt gratis delen. Jobs was geen techneut pur sang (hoewel hij wel een frequentieteller in mekaar knutselde) maar een man met een visie, gaandeweg ontwikkeld, meer creatief dan technisch dus. Verbindingen leggen die Woz nooit had kunnen leggen. Wat Woz kende toen, kun je nu leren bij wijze van spreke met je diploma op de universiteit (en vaak minder); wat Jobs deed, volgens mij, niet echt. Dus ik zie in Jobs meer intelligentie dan in Woz.quote:
[..]
Ik denk dat welvaartsgroei hem dan ook niet zit in de heel erg slimme mensen, maar in de slimme mensen die iets vinden wat ze heel graag willen doen. Alleen moet je die niet in een cultuur van domheid zetten, want dan vinden ze dat niet. Ik weet echt heel weinig van Apple en Jobs om de eenvoudige reden dat het me geen reet interesseert, maar volgens mij was het nou juist de echt heel slimme Wozniak die de niet zo heel slimme Jobs nodig had. Wat had die Jobs nou? Oog voor ergonomie, voor design, en een goed gevoel voor marketing. Het is dat hij een gelegenheid vond om die kwaliteiten te combineren.
Het probleem is wanneer de hele slimme mensen niet komen te werken met een slim mens, maar met een gewoon dom mens die denkt dat hij slim is omdat hij een diploma heeft. Die mensen waarderen slimheid niet, en zullen de hele slimmen laten verpieteren.
Maar goed, ik raad je de biografie aan van Walter Isaacson, echt een interessant boek.
I´m back.
Iets leren wat al een keer gedaan is vraagt geen hele slimme mensen.quote:
[..]
Ik zie dat wel anders. Woz was wel slim idd ogv bestaande kennis toen, maar had geen human skills en zat vast in die computerclub mentaliteit van meteen alles wat je uitvindt gratis delen. Jobs was geen techneut pur sang (hoewel hij wel een frequentieteller in mekaar knutselde) maar een man met een visie, gaandeweg ontwikkeld, meer creatief dan technisch dus. Verbindingen leggen die Woz nooit had kunnen leggen. Wat Woz kende toen, kun je nu leren bij wijze van spreke met je diploma op de universiteit (en vaak minder); wat Jobs deed, volgens mij, niet echt. Dus ik zie in Jobs meer intelligentie dan in Woz.
Allicht, maar zo interessant vind ik dat hele Apple en die Jobs niet. Er zijn wel meer ondernemers met een succesvolle visie op de te maken producten.quote:Maar goed, ik raad je de biografie aan van Walter Isaacson, echt een interessant boek.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Op zich nog wel. Er zijn nu eenmaal heel ingewikkelde talen en systemen uitgevonden, die je niet zo maar even leert. Ik bedoel kijk maar naar een blad muziek bijv., zul je echt wel moeten leren om er chocola van te maken.quote:
[..]
Iets leren wat al een keer gedaan is vraagt geen hele slimme mensen.
[..]
Er zijn er veel meer, mag dat soort boeken heel graag lezen ook. Zijn er alleen veel te weinig van.quote:Allicht, maar zo interessant vind ik dat hele Apple en die Jobs niet. Er zijn wel meer ondernemers met een succesvolle visie op de te maken producten.
I´m back.
Het plaatje laat zien welke categoriseringen ze hebben gemaakt. Prep school is daar niet één van.quote:
[..]
Wat moet ik hierin precies lezen?
Het aantal CEO's met degrees?
Ik bedoel, hoe moeten we alles wegen anno 2015. De pariteit met ons systeem, zeg maar.
https://answers.yahoo.com(...)0090110140128AARGLrI
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Als je naar D66 en GL kijkt idd wel.quote:
Zoals de discussielijnen zich ontwikkelen offtopic:
indeed.... links heeft zijn strijdlust verloren
PvdA wordt, zoals je eerder aangaf, bij volgende verkiezingen een biljartclubje.
Toch zijn er wel uitwegen te vinden voor links, denk ik.
I´m back.
Je hebt ook altijd mensen die dat spelenderwijs onder de knie krijgen. Dat soort mensen moeten zelf ook de kaders verzetten, ipv daar binnen te werken.quote:
[..]
Op zich nog wel. Er zijn nu eenmaal heel ingewikkelde talen en systemen uitgevonden, die je niet zo maar even leert. Ik bedoel kijk maar naar een blad muziek bijv., zul je echt wel moeten leren om er chocola van te maken.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Ach, Steve Jobs en Apple heb ik sowieso altijd al gehypte shit gevonden.
Wel een interessante discussie desondanks, maar het doet me altijd aan het volgende (wetenschappelijk onderbouwde) artikel denken met de chargerende titel: Steve Jobs een natuurtalent? Welnee, hij had alleen wat geluk...
Wel een interessante discussie desondanks, maar het doet me altijd aan het volgende (wetenschappelijk onderbouwde) artikel denken met de chargerende titel: Steve Jobs een natuurtalent? Welnee, hij had alleen wat geluk...
Plaats het aandeel talent en inzet wat meer in verhouding ten opzichte van het aandeel omstandigheden en geluk.quote:Steve Jobs een natuurtalent? Welnee, hij had gewoon wat geluk
Geniaal, magisch, uniek. In de media wordt geen superlatief geschuwd om de grootsheid van de gisteren overleden Apple-oprichter Steve Jobs te cultiveren. Wederom laat de wereld zien dat ze niets van succes begrijpt.
Alle necrologieën ademen eenzelfde bewondering: dit was een selfmade man, iemand uit een arbeidersgezin wiens talent te volumineus voor het collegebankje was. Karakter, intelligentie, levensstijl: hierin zou Jobs recept, of algoritme, verscholen liggen. Niet te evenaren, want genetisch bepaald. Een code die hem een mythisch aanzien verschafte.
Onzin, allemaal gebakken lucht, respectvolle doch zinloze bladvulling. Weliswaar heeft Jobs de industrie op zijn kop gezet, ons tot grotere technologische hoogten gebracht, maar dat is meer een verdienste van zijn omgeving dan van hemzelf. Althans, dat is de uitkomst van een studie van Malcolm Gladwell. De wetenschapsjournalist onderzocht minutieus de levensverhalen van de 75 rijkste mensen ooit. Evenals die van de grootste kunstenaars en sporters, zoals Amadeus Mozart en Michael Jordan.
Er zit een patroon in, ontdekte Gladwell toen hij wat afstand nam van zijn tabellen. Een patroon dat minder magisch is dan we denken. Niet de uitzonderlijke talenten, maar de meevallers en de milieus bleken de gemene deler. Steve Jobs en Microsoft-oprichter Bill Gates haalt hij aan als exemplarische voorbeelden in het boek Outliers: The Story of Success (Little, Brown and Company, november 2008).
Genetisch voordeel inferieur aan maatschappelijk milieu
Gladwell maakt zijn punt het meest helder in een paragraaf over de ecologie van het organisme. “De hoogste eik in het bos is niet alleen het hoogst omdat hij uit de sterkste eikel is gegroeid. De eik is ook het hoogst omdat er geen andere bomen waren die zijn zonlicht blokkeerden, omdat de bodem eromheen diep en vruchtbaar was, omdat er geen konijn aan zijn schors knabbelde toen hij nog een jong boompje was, en omdat hij niet door een houthakker is omgehakt voordat hij volwassen werd.”
De onderzoeksjournalist wil hiermee zeggen dat succesvolle mensen weliswaar uit krachtig zaad voortkomen, maar dat hun genetische voordeel inferieur was aan maatschappelijke opstekers. Waar het echt om gaat is dit: het zonlicht dat hen verwarmde, de grond waarin ze hun wortels plantten en de konijnen en de houthakkers die hen met rust gelaten hebben. “Dit is geen verhaal over hoge bomen. Dit is een verhaal over bossen.”
Het gaat dus om het bos. Het bos waarin Steve Jobs en Bill Gates tot grote hoogte konden stijgen. Gladwell gidst ons eerst door het bos waarin de Microsoft-topman opgroeide. Toen Bill in de tweede klas zat kocht zijn school, het particuliere Lakeside, de zogenaamde ASR-33 Teletype. Een timesharingterminal die een directe verbinding had met een mainframecomputer in de binnenstad van Seattle. “Bill Gates kon gaan programmeren in de tweede klas van de middelbare school in 1968! Vanaf dat moment woonde Gates in de computerruimte”, schrijft Gladwell.
Het was geen gewone computer, maar het nieuwste van het nieuwste: één die zonder het tijdrovende ponskaartensysteem werkte, waarmee computerwetenschappers in die tijd zelfs nog mee in de weer waren. Gates: “Het was een obsessie voor me. Het kwam maar zelden voor dat we in een week minder dan twintig of dertig uur bezig waren.”
Hij groeide op in de branche waar hij later zou heersen
Steve Jobs woonde in een soortgelijk bos. Hij groeide op in Mountain View Calfornia, even ten zuiden van San Francisco, in het epicentrum van Silicon Valley, het industriegebied waar bedrijven als Hewlett-Packard en Intel het licht zagen. Jobs was een knutselaar en struinde alle elektronicabeurzen af op zoek naar onderdelen.
Om gratis aan onderdelen te komen belde hij iemand in de buurt, Bill Hewlett, oprichter van Hewlett-Packard. “Jobs kreeg niet alleen de gevraagde onderdelen, maar hij wist ook een vakantiebaan los te peuteren. Jobs werkte bij een assemblagelijn voor het bouwen van computers en hij was zo gefascineerd dat hij er zelf één probeerde te bouwen.” In de woorden van Gladwell: “Jobs groeide in de branche op waar hij later zou heersen.”
Als tieners waren Jobs en Gates dus niet alleen slim en creatief, ze hadden ook de beschikking over de beste doeken, pencelen en verfsoorten. Daarbij wandelden ze tussen mensen die het al gemaakt hadden. Vergelijk het met iemand die leuke kleertjes kan ontwerpen, zegt Gladwell. Het helpt dan enorm als je buurman Giorgio Armani is en af en toe wat zijden komt brengen in plaats van rommelmarkttroep.
Wees jong als de revolutie uitbreekt
Natuurlijk zijn er ook tal van tycoons die niet in het perfecte bos opgroeiden. Maar het gaat Gladwell om de patronen. Om die te ontdekken heeft hij de Forbes-lijst van de 75 rijkste personen ooit bestudeerd. In de lijst, die aangevoerd wordt door grootindustrieel John D. Rockefeller (1839 - 1937), ontdekte hij dat 14 van de 75 rijksten allen Amerikaan zijn die binnen negen jaar van elkaar zijn geboren in het midden van de negentiende eeuw.
Toeval? Allerminst, betoogt Gladwell. “In de jaren zestig en zeventig van de negentiende eeuw maakte de Amerikaanse economie misschien wel de grootste metamorfose van haar geschiedenis door. Het was de tijd waarin de spoorwegen werden aangelegd en Wall Street in opkomst was. Het was de tijd waarin de industriële fabricage pas goed begon. Het was de tijd waarin alle regels van de traditionele economie, werden gebroken en opnieuw bepaald.” Als je echt wilde profiteren van die condities moest je begin twintig zijn ten tijde van de metamorfose. “Je moest geboren zijn tussen 1831 en 1839.”
Terug naar Steve Jobs (24 februari 1955) en Bill Gates (28 oktober 1955). Zij waren begin twintig toen de Altair 8800, de eerste minicomputer ter wereld, in januari 1975 op de markt kwam. Dat moment wordt aangemerkt als de belangrijkste datum in de geschiedenis van de pc-revolutie. “Als januari 1975 de dageraad van het pc-tijdperk was, wie zou dan in de beste positie zijn om daar zijn voordeel mee te doen? Hier gelden dezelfde principes als in de tijd van John Rockefeller. Allereerst zou je natuurlijk niet te oud moeten zijn aan het begin van de revolutie. Alleen de jongeren hebben de vrijheid en het lef om een nieuw paradigma te omarmen”, zo duidt Gladwell de overeenkomst. Ook Bill Joy mag hier niet onvermeld blijven. Deze oprichter van Sun Microsystems, geboren op 8 november 1954, wordt wel de Edison van internet genoemd. “Als hij wat ouder was geweest, zou het venstertje dat hem de kans gaf om een ondersteunende code voor internet te schrijven intussen gesloten zijn.”
Niet iedere softwaretycoon werd in Silicon Valley geboren in 1955, geeft Gladwell toe. “Sommigen werden dat niet, net zomin als elke zakenreus in de Verenigde Staten in het midden van de jaren dertig van de negentiende eeuw werd geboren. Maar hier zijn heel duidelijk patronen waar te nemen, en het opvallende is dat we daar zo weinig over lijken te willen praten. We doen alsof succes een kwestie is van individuele verdienste, maar uit niets in de verhalen die we tot nu toe hebben gezien blijkt dat de zaken zo eenvoudig zouden liggen.”
Meevallers bij uitblinkers zijn geen uitzondering, maar regel
Alle uitblinkers profiteerden volgens Gladwell van de één of andere ongewone kans. “Het lijkt erop dat meevallers bij softwaremiljardairs, rockbands en topatleten geen uitzondering zijn, maar regel.” Zij werden volwassen in een tijd waarin een extra inspanning werd beloond door de rest van de maatschappij.
Datgene wat wij als talent zien is volgens Gladwell in werkelijkheid een ingewikkelde combinatie van aanleg, kansen en een volkomen willekeurig voordeel. Gladwell betoogt eigenlijk dat Mozart, Jobs, Gates en Rockefeller hun successen niet zozeer zelf gecreëerd hebben, maar dat hun succes vooral een product was van de wereld waarin zij opgroeiden. “Er zat een logica achter”, zo richt Gladwell zich op bladzijde 76 tot zijn lezers. “Bedenk eens welke aanlokkelijke mogelijkheden zich zouden voordoen als we die logica begrepen.”
En nu de echte bewijzen
Klinkt allemaal plausibel, zult u denken. Maar waar is het echte bewijs dat het bos de boom maakt? Dat geeft Gladwell op pagina 27, een tabel waarin alle A-spelers van het Canadese ijshockeyteam Medicine Hat Tigers zijn opgenomen: naam, veldpositie, links- / rechtshandig, lengte, gewicht, geboortedatum, geboorteplaats.
Wat valt er op, vraagt Gladwell. Velen zullen opmerken dat de geboortejaren dicht bij elkaar liggen. Ook gewicht en lengte schommelen niet al te veel. Maar dat zijn niet de gemene delers voor succes, verklapt Gladwell. Dat is de geboortemaand. Zeventien van de vijfentwintig spelers in het team zijn geboren in januari, februari, maart of april. Waarvan acht in januari. Een patroon dat zich voordoet bij alle Canadese ijshockeyspelers in het topklassement.
Gladwell gaat hier zweven, zal de lezer denken. Hij gaat over sterrenbeelden mijmeren, de fopwetenschap die astrologie heet. Maar niets is minder waar. De reden, de gemene deler van het succes, is simpelweg dat 1 januari de sluitingsdatum is voor de verkiezingen van leeftijdsklassen bij het Canadese hockey.
Dat betekent dat een kind voor de divisie van negenjarigen kan worden gekozen als hij op 1 januari negen jaar oud is. Het is dus mogelijk dat een jongen die tien wordt op 2 januari naast iemand speelt die pas in december tien wordt; en op die leeftijd, vóór de puberteit, betekent een leeftijdsverschil van twaalf maanden een enorm verschil in fysieke rijpheid. Gladwell onderzocht ook het Britse voetbal, waar de grensdatum voor de selectie op 1 september is vastgepind. Een grote meerderheid van de toppers bleek tussen september en november geboren te zijn.
En wat gebeurt er als een speler wordt gekozen voor zo’n topploeg? Gladwell: “Hij krijgt een betere coaching, zijn teamgenoten zijn beter en hij speelt vijftig of vijfenzeventig wedstrijden per seizoen in plaats van twintig, zoals degenen in de house league, en hij oefent twee of zelfs drie keer vaker dan hij anders had gedaan. Als hij in het begin nog niet inherent beter was, maar alleen wat ouder, zal hij rond zijn dertiende of veertiende, met het voordeel van betere coaching en al die extra oefening achter de rug, werkelijk beter zijn, en daarom meer kans hebben om te worden gekozen voor de Canadian Hockey League, en van daaruit voor de hoogste divisies.”
Oefenen, oefenen, oefenen. Want oefening baart kunst
Het kleine detail van de vroege selectie werkt dus groots uit: het geeft tijd, tijd om te oefenen met de beste instrumenten, onder de beste omstandigheden. Om precies te zijn: tienduizend uur in tien jaar tijd.
Talenten hebben hun ‘Hamburg’ nodig, schrijft Gladwell. Daarmee doelt hij op de periode van de Beatles voordat zij als band doorbraken. “In 1960, toen ze nog maar een worstelende middelbare-schoolrockband waren, werden ze uitgenodigd om in Hamburg in Duitsland te spelen”, weet Gladwell. “Er was een bepaalde clubeigenaar die oorspronkelijk kermisbaas was. Hij vatte het plan op om rockgroepen in verschillende clubs te laten spelen. Ze hadden een formule. Het was een enorme non-stopshow. De bands moesten aldoor blijven spelen om het voorkomende verkeer vast te houden.”
In Liverpool hadden de Beatles nooit sessies van langer dan een uur gedaan en speelden ze bij elke gelegenheid alleen maar hun beste nummer, zoals zoveel bands doen. “Maar in Hamburg”, zo vertelde John Lennon in een interview, “speelden we acht uur aaneen. We moesten echt een nieuwe manier van spelen zien te vinden.”
Alles bij elkaar traden ze 270 avonden op in net iets meer dan anderhalf jaar. Tegen de tijd dat ze in 1964 hun eerste uitbarsting van succes hadden, hadden ze ongeveer 1200 keer live opgetreden. Dat is meer dan de meeste bands van tegenwoordig in hun hele carrière doen. “Het is de vuurproef die de Beatles van de anderen onderscheidde”, aldus Gladwell.
Doe waar je zelf zin in hebt
Als er één iemand is die zijn ‘Hamburg’ heeft gehad, dan is het wel Steve Jobs. Een speech die hij in 2005 op een afstudeerplechtigheid van Stanford University gaf, onthult de geheimen van zijn jongvolwassen leven. Hij studeerde zes maanden aan Reed College, een prestigieuze universiteit voor de kunsten. Daarna gaf hij er de brui aan, maar bezocht nog wel colleges: alleen de colleges die hem interesseerden, zoals kalligrafie waarin Reed College toonaangevend was. Later zou hij die kennis verwerken in de typografie van de legendarische Macintosh-computer.
Dat hij überhaupt aan Reed College kon studeren had te maken met een bijzonder contract. Jobs biologische moeder stelde aan de adoptieouders, arbeiders met een laag inkomen, de eis dat haar zoon ooit zou gaan studeren. Vervolgens deed Jobs op Reed College gewoon waar hij zelf zin in had: hij stak alleen tijd in studie die hij nuttig achtte om vervolgens op zolder computers in elkaar te knutselen.
Jobs had niet alleen het geluk dat hij in het juiste bos verkeerde, maar ook dat hij al vroeg wist wat hij wilde. “Je werk beheerst een groot deel van je leven”, zei hij tegen de zojuist afgestudeerden op Stanford. “En de enige manier om tevreden te worden is door te geloven dat wat je doet groots is. En de enige manier om groots werk te doen is om te houden van wat je doet. Als je het nog niet gevonden hebt, blijf dan zoeken.”
Leef elke dag alsof het je laatste is
De ironie wil dat Jobs niet zei wat hij werkelijk dacht: als je het nu nog niet gevonden hebt, dan ben je te laat om mij ooit nog in te halen. Eigenlijk lachte hij al die brave afstuderende studenten in hun gezicht uit. Want die tienduizend uur in tien jaar had Jobs al te pakken toen hij eerstejaars was. Tegelijkertijd had hij een bewonderenswaardige levensfilosofie. “Toen ik 17 was las ik iets wat hierop neerkwam: ‘Als je elke dag leeft alsof het je laatste is, dan heb je op een dag gelijk.’ Dat maakte indruk op me, en sindsdien keek ik dagelijks in de spiegel en vroeg me af: ‘Als vandaag de laatste dag is, zou ik dan willen doen wat ik nu doe?’ Als het antwoord ‘nee’ was, dan wist ik dat ik iets moest veranderen.”
Deze fatalistische inslag had Jobs dus al decennia voordat hij ziek werd. “Dood is de beste uitvinding van het leven”, vindt hij. Het dwingt je tot de juiste keuze, zorgt dat je geen tijd verdoet.
Jobs mag dan misschien in het perfecte bos geboren zijn, maar zijn antenne voor kansen en beslissingsmomenten is een eigenschap. Een karakter dat hem net zo goed tot de top bracht. Aan kanker stierf hij, maar keuzestress was hem vreemd. Hij ging recht op zijn doel af met een voorsprong die hem door maatschappelijk toeval gegeven is.
Het bos maakte van Jobs een hoge boom. ‘Door de bomen het bos niet meer zien’, is dus niet alleen een gezegde, maar ook een wetenschappelijke waarheid. Zeker als het om hoge bomen gaat. Iets dat Jobs dondersgoed wist: hoe meer we tegen hem opkeken, hoe meer Macs, iPhones en iPads we kochten. Van een beetje mediastrategie was zijn Apple niet vies. Maar wat Jobs echt tot de absolute top deed rijzen was zijn bewustzijn: de informatierevolutionair had door hoe bijzonder zijn bos was.
'De neiging rijke en machtige mensen te bewonderen, zelfs welhaast te aanbidden en mensen van arme of gewone komaf te verachten dan wel te negeren is de belangrijkste en meest universele oorzaak van de corruptie van ons morele besef' Adam Smith
Ja, maar hoe verhoudt het zich dan tot ons onderwijssyteem?quote:
[..]
Het plaatje laat zien welke categoriseringen ze hebben gemaakt. Prep school is daar niet één van.
https://answers.yahoo.com(...)0090110140128AARGLrI
I´m back.
College degree in algemene zin is, mits afgemaakt, vergelijkbaar met HBO of hoger.quote:
[..]
Ja, maar hoe verhoudt het zich dan tot ons onderwijssyteem?
Niet afgemaakte college programmes worden door Forbes 'gewoon' onder High School geplaatst.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Behoorlijk lang artikel.quote:
Ach, Steve Jobs en Apple heb ik sowieso altijd al gehypte shit gevonden.
Wel een interessante discussie desondanks, maar het doet me altijd aan het volgende (wetenschappelijk onderbouwde) artikel denken met de chargerende titel: Steve Jobs een natuurtalent? Welnee, hij had alleen wat geluk...
[..]
Plaats het aandeel talent en inzet wat meer in verhouding ten opzichte van het aandeel omstandigheden en geluk.
.Maar ja, er is ook zoiets als de tijd is er rijp voor idd. De gloeilamp werd ook op meerdere plaatsen door meerdere mensen tegelijk uitgevonden, zo blijkt. Maar dat alles is aan komen waaien, dat het in de lucht zat? Nou ben ik nooit een ICT'er geweest, obviously, maar wij kregen betrekkelijk weinig mee in NL iig, dat weet ik wel. Plaats is iig ook een factor als je daar in Cupertino opgroeide.
[ Bericht 5% gewijzigd door Ryan3 op 10-07-2015 21:39:24 ]
I´m back.
College al HBO? Maar je hebt iig 2 specialisaties toch? En die kunnen behoorlijk ver van elkaar afliggen ook. Ik dacht dat de bachelor HBO was en dat je die haalde na je college. En dan kun je masters doen, het vroegere doctoraal en dus drs, en dan doctorate en dus dr. op universiteit.quote:
[..]
College degree in algemene zin is, mits afgemaakt, vergelijkbaar met HBO of hoger.
Niet afgemaakte college programmes worden door Forbes 'gewoon' onder High School geplaatst.
I´m back.
Dat het in de lucht zat is natuurlijk wel een beetje een flauwe dooddoener.quote:
[..]
Behoorlijk lang artikel.
Maar ja, er is ook zoiets als de tijd is er rijp voor idd. De gloeilamp werd ook op meerdere plaatsen door meerdere mensen tegelijk uitgevonden, zo blijkt. Maar dat alles is aan komen waaien, dat het in de lucht zat? Nou ben ik nooit een ICT'er geweest, obviously, maar wij kregen betrekkelijk weinig mee in NL iig, dat weet ik wel. Plaats is iig ook een factor als je daar in Cupertino opgroeide.
Maar zaken als aangeboren talent, omstandigheden waarin je opgroeit, plaats, tijdsspanne en netwerk spelen natuurlijk echt wel een rol. Soms zit je precies in de juiste periode waarin technologieën en ideeën rijp kunnen worden en bij elkaar komen, zie je verhaal over de gloeilamp en het naar het volk brengen van de computer.
'De neiging rijke en machtige mensen te bewonderen, zelfs welhaast te aanbidden en mensen van arme of gewone komaf te verachten dan wel te negeren is de belangrijkste en meest universele oorzaak van de corruptie van ons morele besef' Adam Smith
Ja, klopt, en locatie is ook vaak van betekenis natuurlijk. Tering je zult maar begin jaren 60 geboren worden in NL joh.quote:
[..]
Dat het in de lucht zat is natuurlijk wel een beetje een flauwe dooddoener.
Maar zaken als aangeboren talent, omstandigheden waarin je opgroeit, plaats, tijdsspanne en netwerk spelen natuurlijk echt wel een rol. Soms zit je precies in de juiste periode waarin technologieën en ideeën rijp kunnen worden en bij elkaar komen, zie je verhaal over de gloeilamp en het naar het volk brengen van de computer.
. (grapje)Je zult maar in NL geboren worden, veel mensen doen er een moord voor natuurlijk, maar ben je er eenmaal geboren dan is het echt geen pretje ook. Zal voor Denemarken helemaal gelden.
I´m back.
Om te gaan ondernemen werkt een degree eerder tegen dan voor e
Natuurlijk speelt omgeving altijd een rol of wellicht de rol. Dat zal niemand ontkennen. als Jobs geboren was al Afrikaan was hij binnen een jaar dood geweest aan een ellendige ziekte. Hij heeft heel veel geluk gehad met zijn adoptiegezin en dat maakt hem one in a million.
Maar dat geldt ook voor Jezus, die ondanks dat hij de zoon van God was, ook maar in de juiste tijd was geboren. Het is maar de vraag of Jezus in 800 na christus ook nog de messias was geweest, of dat ene Mohammed hem dan al ingehaald had.
Waar de gemeenschap hun excellente individuen om eert en respecteert is niet de getoonde individualiteit of half-goddelijkheid maar om de getoonde uitzonderlijke intelligentie. Een mooie definiete van IQ is:
Dat vergt een uitzonderlijke dosis aan eigenzinnigheid, intelligentie, doorzettingsvermogen en motivatie. Slechts een enkeling heeft al die interne en externe eigenschappen. De enkeling die daar bewust van is, zijn kans schoon ziet en deze ook benut (een op een miljard) verdient m.i alle mogelijke lof en waardering
Ja, ook dat is niet helemaal de juiste interpretatie van die omstandigheden.quote:
Ach, Steve Jobs en Apple heb ik sowieso altijd al gehypte shit gevonden.
Wel een interessante discussie desondanks, maar het doet me altijd aan het volgende (wetenschappelijk onderbouwde) artikel denken met de chargerende titel: Steve Jobs een natuurtalent? Welnee, hij had alleen wat geluk...
[..]
Plaats het aandeel talent en inzet wat meer in verhouding ten opzichte van het aandeel omstandigheden en geluk.
Natuurlijk speelt omgeving altijd een rol of wellicht de rol. Dat zal niemand ontkennen. als Jobs geboren was al Afrikaan was hij binnen een jaar dood geweest aan een ellendige ziekte. Hij heeft heel veel geluk gehad met zijn adoptiegezin en dat maakt hem one in a million.
Maar dat geldt ook voor Jezus, die ondanks dat hij de zoon van God was, ook maar in de juiste tijd was geboren. Het is maar de vraag of Jezus in 800 na christus ook nog de messias was geweest, of dat ene Mohammed hem dan al ingehaald had.
Waar de gemeenschap hun excellente individuen om eert en respecteert is niet de getoonde individualiteit of half-goddelijkheid maar om de getoonde uitzonderlijke intelligentie. Een mooie definiete van IQ is:
Hierbij gaat het ook om omgevingsfactoren zien en naar je hand zetten. Dus de kansen die je geboden wordt ook benutten. Natuurlijk had Jobs het geluk om (A) een periode te mogen studeren (B) opgegroeid te zijn in Sillicion Valley, maar dat geluk hadden nog honderdduizenden / miljoenen anderen. Het gaat erom dat je instaat bent om de kansen die je geboden wordt te herkennen en te benutten.quote:"Het geheel van cognitieve of verstandelijke vermogens dat nodig is om kennis te verwerven en daar op een goede wijze gebruik van te maken, teneinde problemen op te lossen die een vast omschreven doel en structuur hebben".
Dat vergt een uitzonderlijke dosis aan eigenzinnigheid, intelligentie, doorzettingsvermogen en motivatie. Slechts een enkeling heeft al die interne en externe eigenschappen. De enkeling die daar bewust van is, zijn kans schoon ziet en deze ook benut (een op een miljard) verdient m.i alle mogelijke lof en waardering
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
Past ook wel in dit draadje...
http://www.nrc.nl/nieuws/(...)op-reaal-aan-anbang/
Vrij belachelijk. Net zo goed is het niet gunstig dat de Chinezen weer een voet achter de deur krijgen.
http://www.nrc.nl/nieuws/(...)op-reaal-aan-anbang/
Vrij belachelijk. Net zo goed is het niet gunstig dat de Chinezen weer een voet achter de deur krijgen.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Steve Jobs was wel met meer dingen gelukkig, als je die biografie van Isaacson hebt gelezen.
In het juiste postcodegebied wonen bijvoorbeeld. Dat is puur geluk geweest. Zijn ouders hadden bovendien dingen meegemaakt wat ze deed besluiten om te verhuizen puur voor het welzijn van hun zoon.
Dan ook idd dat hij Steve Wozniak tegen kwam, met zijn beperkte sociale vaardigheden.
Verderop in zijn leven kan men op dit wijzen:
https://pando.com/2012/12/21/lets-admit-it-steve-jobs-was-lucky/
In het juiste postcodegebied wonen bijvoorbeeld. Dat is puur geluk geweest. Zijn ouders hadden bovendien dingen meegemaakt wat ze deed besluiten om te verhuizen puur voor het welzijn van hun zoon.
Dan ook idd dat hij Steve Wozniak tegen kwam, met zijn beperkte sociale vaardigheden.
Verderop in zijn leven kan men op dit wijzen:
https://pando.com/2012/12/21/lets-admit-it-steve-jobs-was-lucky/
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Ik heb de eerste alinea's gelezen maar is dat niet een beetje zo, zo?quote:
Steve Jobs was wel met meer dingen gelukkig, als je die biografie van Isaacson hebt gelezen.
In het juiste postcodegebied wonen bijvoorbeeld. Dat is puur geluk geweest. Zijn ouders hadden bovendien dingen meegemaakt wat ze deed besluiten om te verhuizen puur voor het welzijn van hun zoon.
Dan ook idd dat hij Steve Wozniak tegen kwam, met zijn beperkte sociale vaardigheden.
Verderop in zijn leven kan men op dit wijzen:
https://pando.com/2012/12/21/lets-admit-it-steve-jobs-was-lucky/
I´m back.
Het gaat om het idee dat Apple ook met Steve Jobs niks zou kunnen tussen 1985 en 1996.quote:
[..]
Ik heb de eerste alinea's gelezen maar is dat niet een beetje zo, zo?
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Ik plaats toch maar even heel het artikel aangezien het zeer de moeite van het lezen waard is. Samenvatting: uitvindingen doe je zelden alleen, vrijwel altijd kan je ze alleen maar doen omdat er publiekelijk gefinancierd onderzoek is, meestal worden de grote uitvindingen door meerdere personen/teams min of meer tegelijkertijd verricht en het patentensysteem bedreigt de vooruitgang, in het geval van de genetica vooral bij die zaken die voor de medische wetenschap belangrijk zijn. Verder wordt er natuurlijk nog ingegaan op het fenomeent patenttrol.
As Republican obstruction kills immigration reform, the next problem Congress and the president will try and fail to fix is the patent system. Specifically, they’ll target “patent trolls,” companies that buy patents and use them to create endless litigation.
But the larger problem they fail to see is that America’s patent regime is based upon a flawed model of innovation and will hamper innovation, while increasing inequality.
The American patent system is based on what Gar Alperovitz calls “the hero inventor” ideology, the belief that one man or woman working diligently and independently on a project drives innovation by upending the status quo. As Michel Foucault explains:
The history of knowledge has tried for a long time to obey two claims. One is the claim of attribution: each discovery should not only be situated and dated, but should also be attributed to someone; it should have an inventor and someone responsible for it. General or collective phenomena on the other hand, those which by definition can’t be “attributed”, are normally devalued: they are still traditionally described through words like “tradition’, “mentality”, “modes”; and one lets them play the negative role of a brake in relation to the “originality” of the inventor.
Thus, we have a romantic idea of the inventor as an extraordinary person, aloof and rejected because the world could not know his genius. Thus Columbus is portrayed as “discovering” that the Earth was round, even though most intelligent people of his day knew it. Copernicus ushered in a revolution in his name, even though Greek mathematicians had already proposed the idea that the Earth revolves around the sun. Darwin’s theory of evolution had roots going back to Aristotle, and many thinkers came to the idea at the same time. Foucault continues:
At one level this seems to be invoking a certain “romanticism” about the history of science: the solitude of the man of truth, the originality which reopened itself onto the original through history and despite it. I think that, more fundamentally, it’s a matter of superimposing the theory of knowledge and the subject of knowledge on the history of knowledge.
The implications of this ideology are important for capitalism as a system. Consider Robert Fulton, who is hailed as an “original inventor” and made millions off his steamboat. In fact, as Foucault predicts, Fulton’s invention was an extension of centuries of maritime knowledge. Gar Alperovitz writes in “Unjust Deserts,” “not one of the essential devices used by Fulton was new.” Similarly, three other inventors came upon the idea of the telephone at the same time (or earlier) than Alexander Graham Bell. Bill Gates built his fortune by privatizing research performed by the Department of Defense. His most significant contribution, from his own mouth, was the use of graphical user interface. GUI was largely developed by Douglas Engelbart, who was funded by the Air Force, but his research was only possible because of advances in batch processing (the use of punch cards, developed in the 19th century to automate fabric design during weaving). The history of attribution, then, is largely the history of arbitrarily choosing one of many inventors and showering him with praise and wealth.
Innovators, in addition to standing up on the shoulders of giants, rarely work alone. Innovators often rely on massive funding by corporations like Bell Laboratories, universities or governments, and therefore do not need patent protection. Mark Lemley, a Stanford professor who had done extensive research on patent law, writes, “Surveys of hundreds of significant new technologies show that almost all of them are invented simultaneously or nearly simultaneously by two or more teams working independently of each other. Invention appears in significant part to be a social, not an individual, phenomenon.” His research confirms Foucault’s thesis and expounds upon its implications.
The history of significant innovation in this country is, contrary to popular myth, a history of incremental improvements generally made by a number of different inventors at roughly the same time. Our patent system, by contrast, is designed for a world in which one inventor of extraordinary skill does something no one else could have done.
Since most innovation is incremental and performed in teams, often funded by behemoth organizations, there is no “hero inventor” to protect. Rousseau argued in his famous Discourse on Inequality:
The first man who, having enclosed a piece of ground, bethought himself of saying “This is mine,” and found people simple enough to believe him, was the real founder of civil society. From how many crimes, wars and murders, from how many horrors and misfortunes might not any one have saved mankind, by pulling up the stakes, or filling up the ditch, and crying to his fellows, “Beware of listening to this impostor; you are undone if you once forget that the fruits of the earth belong to us all, and the earth itself to nobody.
We should ask the same question of intellectual property. Economist William Baumol found in the 1960s that 90 percent of the United States’ GDP today is due to innovations since 1870. Distributing wealth is largely distributing a “free lunch” from past and present innovation and common advances in knowledge. How,then, can we justify such radically unequal distributions of wealth? Drawing a parallel between Rousseau’s fear of the commons being privatized parallels the struggle for intellectual property rights. As Slavoj Zizek told the Guardian in an interview,
the problem is always the same. It’s the enclosure of the commons. Marx was talking about land and property when he wrote about this, but today intellectual property is our commons, information is our commons. Something that Marx could not have predicted is taking place today: we are witnessing a strange regression to the same kind of enclosure of the commons, and people having to pay rent to people like Bill Gates for intellectual property.
Thus American patent law is designed not to promote innovation, but rather stifle it, by allowing one individual to profit at the expense of society. We can see this in the case of Myriad Genetics, which exploited innovation funded by universities and public grants for profit. The implications are frightening. Two researchers analyzed 1,279 gene patents and found “that the negative impact of patent grant on the future public knowledge production, as measured by the annual rate of forward citations to the paired paper was about 5%.” Worse, the two found that “the negative effect of patents on follow-on public knowledge production is greatest for genes closely linked to human disease.” That’s disturbing. As John Sulston, who received the 2002 Nobel Prize in Physiology or Medicine, and headed the British effort of the Human Genome Project, said, “Many human genes have patent rights on them and this is going to get in the way of treatment unless you have a lot of money.”
A study of quinolones (a patented antibiotic) found that enforcing strict IP required by Trade-Related Intellectual Property Rights (TRIPS) would impose a social cost of between $144 million and $450 million to the Indian economy (the wide gap arises from the different regulation methods that could be employed). Three economists find that in developing countries, there is a “larger deadweight loss relative to extra producer surplus when monopolies restrict output and raise prices.” Aidan Hollis of the University of Calgary found that in the United States, the deadweight loss (the amount that a consumer would pay versus what they do) is $5 billion to $8 billion annually. These studies are all examining the pharmaceutical industry, where the argument for patents is widely considered the strongest.
The day the Myriad case was decided three companies and two universities announced that they would offer the same service as Myriad, allowing more women access to the same test now reserved for wealthy celebrities like Angelina Jolie. More companies will be able to research the gene; before, Myriad would attack any organization that attempted to test women for BRCA mutations or any researcher who wanted to investigate the gene.
Rather than promoting innovation, patents allow for capitalists to monopolize public research and knowledge for private gain. At times, it’s simply absurd; David Martin, who has made his career assessing patents, explains that “30 percent of U.S. patents are essentially on things that have already been invented.” Just like the oil barons of Saudi Arabia who build their regimes by exploiting their country’s vast natural resources, the tech barons of America build their wealth by exploiting a vast intellectual heritage that is not theirs to take. The implications of IPR are clear: They will be used to bludgeon poor countries, as we’ve already seen with trade agreements like TRIPS; they will drive a further gap between rich and poor by allowing the rich to monopolize on our shared knowledge; and they will hamper innovation by preventing new research.
http://www.salon.com/2013/07/19/steve_jobs_didnt_build_that/
As Republican obstruction kills immigration reform, the next problem Congress and the president will try and fail to fix is the patent system. Specifically, they’ll target “patent trolls,” companies that buy patents and use them to create endless litigation.
But the larger problem they fail to see is that America’s patent regime is based upon a flawed model of innovation and will hamper innovation, while increasing inequality.
The American patent system is based on what Gar Alperovitz calls “the hero inventor” ideology, the belief that one man or woman working diligently and independently on a project drives innovation by upending the status quo. As Michel Foucault explains:
The history of knowledge has tried for a long time to obey two claims. One is the claim of attribution: each discovery should not only be situated and dated, but should also be attributed to someone; it should have an inventor and someone responsible for it. General or collective phenomena on the other hand, those which by definition can’t be “attributed”, are normally devalued: they are still traditionally described through words like “tradition’, “mentality”, “modes”; and one lets them play the negative role of a brake in relation to the “originality” of the inventor.
Thus, we have a romantic idea of the inventor as an extraordinary person, aloof and rejected because the world could not know his genius. Thus Columbus is portrayed as “discovering” that the Earth was round, even though most intelligent people of his day knew it. Copernicus ushered in a revolution in his name, even though Greek mathematicians had already proposed the idea that the Earth revolves around the sun. Darwin’s theory of evolution had roots going back to Aristotle, and many thinkers came to the idea at the same time. Foucault continues:
At one level this seems to be invoking a certain “romanticism” about the history of science: the solitude of the man of truth, the originality which reopened itself onto the original through history and despite it. I think that, more fundamentally, it’s a matter of superimposing the theory of knowledge and the subject of knowledge on the history of knowledge.
The implications of this ideology are important for capitalism as a system. Consider Robert Fulton, who is hailed as an “original inventor” and made millions off his steamboat. In fact, as Foucault predicts, Fulton’s invention was an extension of centuries of maritime knowledge. Gar Alperovitz writes in “Unjust Deserts,” “not one of the essential devices used by Fulton was new.” Similarly, three other inventors came upon the idea of the telephone at the same time (or earlier) than Alexander Graham Bell. Bill Gates built his fortune by privatizing research performed by the Department of Defense. His most significant contribution, from his own mouth, was the use of graphical user interface. GUI was largely developed by Douglas Engelbart, who was funded by the Air Force, but his research was only possible because of advances in batch processing (the use of punch cards, developed in the 19th century to automate fabric design during weaving). The history of attribution, then, is largely the history of arbitrarily choosing one of many inventors and showering him with praise and wealth.
Innovators, in addition to standing up on the shoulders of giants, rarely work alone. Innovators often rely on massive funding by corporations like Bell Laboratories, universities or governments, and therefore do not need patent protection. Mark Lemley, a Stanford professor who had done extensive research on patent law, writes, “Surveys of hundreds of significant new technologies show that almost all of them are invented simultaneously or nearly simultaneously by two or more teams working independently of each other. Invention appears in significant part to be a social, not an individual, phenomenon.” His research confirms Foucault’s thesis and expounds upon its implications.
The history of significant innovation in this country is, contrary to popular myth, a history of incremental improvements generally made by a number of different inventors at roughly the same time. Our patent system, by contrast, is designed for a world in which one inventor of extraordinary skill does something no one else could have done.
Since most innovation is incremental and performed in teams, often funded by behemoth organizations, there is no “hero inventor” to protect. Rousseau argued in his famous Discourse on Inequality:
The first man who, having enclosed a piece of ground, bethought himself of saying “This is mine,” and found people simple enough to believe him, was the real founder of civil society. From how many crimes, wars and murders, from how many horrors and misfortunes might not any one have saved mankind, by pulling up the stakes, or filling up the ditch, and crying to his fellows, “Beware of listening to this impostor; you are undone if you once forget that the fruits of the earth belong to us all, and the earth itself to nobody.
We should ask the same question of intellectual property. Economist William Baumol found in the 1960s that 90 percent of the United States’ GDP today is due to innovations since 1870. Distributing wealth is largely distributing a “free lunch” from past and present innovation and common advances in knowledge. How,then, can we justify such radically unequal distributions of wealth? Drawing a parallel between Rousseau’s fear of the commons being privatized parallels the struggle for intellectual property rights. As Slavoj Zizek told the Guardian in an interview,
the problem is always the same. It’s the enclosure of the commons. Marx was talking about land and property when he wrote about this, but today intellectual property is our commons, information is our commons. Something that Marx could not have predicted is taking place today: we are witnessing a strange regression to the same kind of enclosure of the commons, and people having to pay rent to people like Bill Gates for intellectual property.
Thus American patent law is designed not to promote innovation, but rather stifle it, by allowing one individual to profit at the expense of society. We can see this in the case of Myriad Genetics, which exploited innovation funded by universities and public grants for profit. The implications are frightening. Two researchers analyzed 1,279 gene patents and found “that the negative impact of patent grant on the future public knowledge production, as measured by the annual rate of forward citations to the paired paper was about 5%.” Worse, the two found that “the negative effect of patents on follow-on public knowledge production is greatest for genes closely linked to human disease.” That’s disturbing. As John Sulston, who received the 2002 Nobel Prize in Physiology or Medicine, and headed the British effort of the Human Genome Project, said, “Many human genes have patent rights on them and this is going to get in the way of treatment unless you have a lot of money.”
A study of quinolones (a patented antibiotic) found that enforcing strict IP required by Trade-Related Intellectual Property Rights (TRIPS) would impose a social cost of between $144 million and $450 million to the Indian economy (the wide gap arises from the different regulation methods that could be employed). Three economists find that in developing countries, there is a “larger deadweight loss relative to extra producer surplus when monopolies restrict output and raise prices.” Aidan Hollis of the University of Calgary found that in the United States, the deadweight loss (the amount that a consumer would pay versus what they do) is $5 billion to $8 billion annually. These studies are all examining the pharmaceutical industry, where the argument for patents is widely considered the strongest.
The day the Myriad case was decided three companies and two universities announced that they would offer the same service as Myriad, allowing more women access to the same test now reserved for wealthy celebrities like Angelina Jolie. More companies will be able to research the gene; before, Myriad would attack any organization that attempted to test women for BRCA mutations or any researcher who wanted to investigate the gene.
Rather than promoting innovation, patents allow for capitalists to monopolize public research and knowledge for private gain. At times, it’s simply absurd; David Martin, who has made his career assessing patents, explains that “30 percent of U.S. patents are essentially on things that have already been invented.” Just like the oil barons of Saudi Arabia who build their regimes by exploiting their country’s vast natural resources, the tech barons of America build their wealth by exploiting a vast intellectual heritage that is not theirs to take. The implications of IPR are clear: They will be used to bludgeon poor countries, as we’ve already seen with trade agreements like TRIPS; they will drive a further gap between rich and poor by allowing the rich to monopolize on our shared knowledge; and they will hamper innovation by preventing new research.
http://www.salon.com/2013/07/19/steve_jobs_didnt_build_that/
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Lees het hele artikel zou ik zeggen, in plaats van het op voorhand af te doen als (gedeeltelijke) onzin omdat je het wellicht een ongemakkelijke waarheid vindt ofzo.quote:
[..]
Ik heb de eerste alinea's gelezen maar is dat niet een beetje zo, zo?
Het speelt ook nog eens mee dat hij exact in de juiste levensfase zat bijvoorbeeld, en zo zijn er nog meer factoren die een rol hebben gespeeld.
'De neiging rijke en machtige mensen te bewonderen, zelfs welhaast te aanbidden en mensen van arme of gewone komaf te verachten dan wel te negeren is de belangrijkste en meest universele oorzaak van de corruptie van ons morele besef' Adam Smith
En op het juiste moment kapitaal weet te genereren.quote:
Om te gaan ondernemen werkt een degree eerder tegen dan voor e
[..]
Ja, ook dat is niet helemaal de juiste interpretatie van die omstandigheden.
Natuurlijk speelt omgeving altijd een rol of wellicht de rol. Dat zal niemand ontkennen. als Jobs geboren was al Afrikaan was hij binnen een jaar dood geweest aan een ellendige ziekte. Hij heeft heel veel geluk gehad met zijn adoptiegezin en dat maakt hem one in a million.
Maar dat geldt ook voor Jezus, die ondanks dat hij de zoon van God was, ook maar in de juiste tijd was geboren. Het is maar de vraag of Jezus in 800 na christus ook nog de messias was geweest, of dat ene Mohammed hem dan al ingehaald had.
Waar de gemeenschap hun excellente individuen om eert en respecteert is niet de getoonde individualiteit of half-goddelijkheid maar om de getoonde uitzonderlijke intelligentie. Een mooie definiete van IQ is:
[..]
Hierbij gaat het ook om omgevingsfactoren zien en naar je hand zetten. Dus de kansen die je geboden wordt ook benutten. Natuurlijk had Jobs het geluk om (A) een periode te mogen studeren (B) opgegroeid te zijn in Sillicion Valley, maar dat geluk hadden nog honderdduizenden / miljoenen anderen. Het gaat erom dat je instaat bent om de kansen die je geboden wordt te herkennen en te benutten.
Dat vergt een uitzonderlijke dosis aan eigenzinnigheid, intelligentie, doorzettingsvermogen en motivatie. Slechts een enkeling heeft al die interne en externe eigenschappen. De enkeling die daar bewust van is, zijn kans schoon ziet en deze ook benut (een op een miljard) verdient m.i alle mogelijke lof en waardering
Nadat Jobs uit Apple werd gezet, ging het echt niet meer goed met Apple op gegeven moment, als in ten dode opgeschreven.
Zijn eigen product was het ook niet helemaal, laten we wel zijn.
Toen hij weer Apple werd ingetrokken en na iets van 5 jaar...
Eerst die opgetoolde MP3 speler, de IPod en toen pas in 2007 de smartphone en dat legde de basis voor het succes.
Pas het echte succes dus in 2007 met de IPhone en vlak daarna de tablet.
In 2011 overleed hij.
Die grafische interface was al geniaal, maar dat was in de jaren 90, en werd overgenomen door MS.
I´m back.
Dat is trouwens vandaag de dag nog steeds één van de beste schooldistricten van het land (het absolute niveau, en mate van progressie bij leerlingen). De grap daarvan is dat zijn ouders dat niet zo precies door hadden (maak ik eruit op). Ze wilden gewoon een betere school, en waar hij beter op zijn gemak kon voelen, minder kans op pesten en treiteren.quote:
Steve Jobs was wel met meer dingen gelukkig, als je die biografie van Isaacson hebt gelezen.
In het juiste postcodegebied wonen bijvoorbeeld. Dat is puur geluk geweest. Zijn ouders hadden bovendien dingen meegemaakt wat ze deed besluiten om te verhuizen puur voor het welzijn van hun zoon.
Dan ook idd dat hij Steve Wozniak tegen kwam, met zijn beperkte sociale vaardigheden.
Verderop in zijn leven kan men op dit wijzen:
https://pando.com/2012/12/21/lets-admit-it-steve-jobs-was-lucky/
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Lol, ik weet nog steeds niet hoe ik college moet zien, en iets zegt me dat het niet HBO/bachelor is.quote:
[..]
Dat is trouwens vandaag de dag nog steeds één van de beste schooldistricten van het land (het absolute niveau, en mate van progressie bij leerlingen). De grap daarvan is dat zijn ouders dat niet zo precies door hadden (maak ik eruit op). Ze wilden gewoon een betere school, en waar hij beter op zijn gemak kon voelen, minder kans op pesten en treiteren.
I´m back.
een heel interessant artikel uit de NRC in deze (PDF), een interview met econoom Mariana Mazzucato over hoe de overheid het bedrijfsleven helpt te innoveren door zelf te eerst te ondernemen:quote:
We eindigden het laatste deel met ene discussie over Steve Jobs en Apple. Klopkoek gaf twee aardige links.
[..]
Hiermee hebben we een goede brug naar het onderwerp van deze draad: het belang van de publieke sector. Veel onderzoek waar de private bedrijven de vruchten van plukken zou nooit door de private bedrijven gefinancierd worden. Ik stel niet dat dat voor al het bovenstaande onderzoek geldt maar het geldt wel generiek voor veel onderzoek. Zonder armoedebestrijding, financieel laagdrempelig onderwijs etc. zijn er heel wat minder talentvolle jongeren die een opleiding volgen in zo'n vakgebied en die de kans krijgen om onderzoek te doen. Dit is een van de kernpunten waar links voor strijdt!
http://marianamazzucato.com/file_upload/000000000079.pdf
[ Bericht 1% gewijzigd door zakjapannertje op 11-07-2015 10:02:40 ]
Er bestaan nog twee linkse politieke partijen in Nederland die wel die strijdlust hebben: de SP en de PvdD.quote:
[..]
Ik vind het allerergste dat ze steeds het woord "moderniseren" gebruiken hoor. Doet GL ook, en in feite is dat gewoon newspeak voor afbraak van alles wat wij kennen. Maar goed, D66 en GL hebben een glazen bol waarin zijn naadloos kunnen voorspellen wat de toekomst voor ons zal inhouden en hebben iedere vorm van maakbaarheid weggegooid op ieder terrein. Nu heeft maakbaarheid natuurlijk een zeer slechte naam gekregen ook, maar dat neemt nog niet weg dat je dan maar kunt aannemen dat door natuurwetten de sociaaleconomische werkelijkheid wordt geschapen en dat wij als mensen daar geen enkele invloed meer op kunnen uitoefenen in termen van wat wij wenselijk vinden of juist niet. Het is eigenlijk gewoon tot een soort historicisme verworden dus bij D66 en GL en zoals Popper al duidelijk maakte dat is armoede, poverty: the poverty of historicism......... Armoede in overdrachtelijke zin uiteraard. En dus kunnen we zowel D66 als GL armoede in hun ideeën aanwrijven wmb. En dat is ook een beetje waarom het draait in dit topic: de strijdlust is verdwenen dus bij links idd. Even los van de vraag of D66 ooit links is geweest uiteraard.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Nou, Ulenbelt van de SP gelooft niet in het basisinkomen en dan denk ik dat de SP stiekem weg een soort gereformeerd gezelschap is en dat we dat niet eens weten en PvdD bestaat uit enge kerkgangers, waar ik geen ene reet mee te maken wil hebben. Ik hou sws zo ook niet van zeloten btw.quote:
[..]
Er bestaan nog twee linkse politieke partijen in Nederland die wel die strijdlust hebben: de SP en de PvdD.
Links zal opnieuw moeten worden uitgevonden in onze tijd, vrees ik.
Zal nog een tijdje duren ook wrs, althans op FOK!, misschien dat het sneller gaat er buiten, we weten het niet.
I´m back.
Wat betreft die topsporters en hun geboortemaand, dit was ook voor het Nederlandse profvoetbal onderzocht, de conclusie was analoog, de spelers die in bepaalde opeenvolgende maanden tegen de sluitingsdatum van het jaar voor de leeftijdscategorie werden geboren waren oververtegenwoordigd. Geen verrassing: net wat ouder, net iets meer ontwikkeld, een lichte voorsprong. Die lichte voorsprong wordt een grote voorsprong dankzij de betere omgeving en training etc.quote:
Ach, Steve Jobs en Apple heb ik sowieso altijd al gehypte shit gevonden.
Wel een interessante discussie desondanks, maar het doet me altijd aan het volgende (wetenschappelijk onderbouwde) artikel denken met de chargerende titel: Steve Jobs een natuurtalent? Welnee, hij had alleen wat geluk...
[..]
Plaats het aandeel talent en inzet wat meer in verhouding ten opzichte van het aandeel omstandigheden en geluk.
Voor de KNVB was/is dit een zorgpunt aangezien het inhoudt dat er ook veel voetbaltalent wordt verkwist. Sowieso een groot maatschappelijk probleem: het niet benutten van talenten. Dit behoort voor mij de kern van de linkse politiek behoort te zijn, al het andere waar links voor zou moeten staan komt hieruit voort: geen talent onbenut laten. Dan kom je vanzelf terecht op zaken als armoedebestrijding, toegankelijk en goed onderwijs, duurzaamheid en milieu etc.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Dat laatste valt volgens mij heel erg mee, de angst voor het basisinkomen begrijp ik wel, het zou er zomaar toe kunnen lijden dat juist de zwakkeren de lul worden als ook de mensen die het niet nodig hebben een basisinkomen zouden krijgen, het zou wel eens nog meer basis kunnen worden dan dat het nu al is. Maar goed, om nu een hele partij af te serveren omdat 1 iemand tegen iets is waarvan jij vindt dat een linkse partij daar een voorstander van moet zijn...quote:
[..]
Nou, Ulenbelt van de SP gelooft niet in het basisinkomen en dan denk ik dat de SP stiekem weg een soort gereformeerd gezelschap is en dat we dat niet eens weten en PvdD bestaat uit enge kerkgangers, waar ik geen ene reet mee te maken wil hebben.
In vergelijking met onsympathieke en EU-cratische partijen zoals D66 en de VVD en salonsocialisten zoals de PvdA en Groenlinks vind ik de beide partijen een verademing. De ideale partij hebben we natuurlijk niet in Nederland, het is kiezen tussen verschillende gradaties van gebrekkigheid.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
College is de generieke term voor tertiair onderwijs in de USA, voor zo ver ik het begrijp voor alle niveaus. Graduate is master, undergraduate is bachelor en dit kan zowel een soort van HBO als een soort van WO zijn. Het enige wat niet duidelijk is gedefinieerd is wat ze onder elite verstaan: 1% scholen of 1% studenten en hoe dit wordt bepaald.quote:
[..]
Lol, ik weet nog steeds niet hoe ik college moet zien, en iets zegt me dat het niet HBO/bachelor is.
In mijn ogen zijn het ook 'uitvindingen' die moeiteloos elkaar opvolgen. De stap van een MP3-speler naar een smartphone en een tablet - in essentie hetzelfde apparaat waarbij de telefoon als specifiek hoofddoel heeft om te bellen - is heel erg vanzelfsprekend. Was Apple de eerste met een smarphone? Ik ken die geschiedenis niet zo goed, ik weet dat er jarenlang een strijd was tussen knopjes en een touchscreen.quote:
[..]
En op het juiste moment kapitaal weet te genereren.
Nadat Jobs uit Apple werd gezet, ging het echt niet meer goed met Apple op gegeven moment, als in ten dode opgeschreven.
Zijn eigen product was het ook niet helemaal, laten we wel zijn.
Toen hij weer Apple werd ingetrokken en na iets van 5 jaar...
Eerst die opgetoolde MP3 speler, de IPod en toen pas in 2007 de smartphone en dat legde de basis voor het succes.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Hij is erop tegen om heel gereformeerde redenen iig. Zweet des aanziens etc. Tja, man is 63, eerst drs en daarna dr en ziet zichzelf wel als een soort hogere klasse en dus andere mensen moeten wel werken, hij weet dat nl., want anders hebben ze geen goede dagbesteding meer natuurlijk ook. Da fuck.quote:
[..]
Dat laatste valt volgens mij heel erg mee, de angst voor het basisinkomen begrijp ik wel, het zou er zomaar toe kunnen lijden dat juist de zwakkeren de lul worden als ook de mensen die het niet nodig hebben een basisinkomen zouden krijgen, het zou wel eens nog meer basis kunnen worden dan dat het nu al is. Maar goed, om nu een hele partij af te serveren omdat 1 iemand tegen iets is waarvan jij vindt dat een linkse partij daar een voorstander van moet zijn...
In vergelijking met onsympathieke en EU-cratische partijen zoals D66 en de VVD en salonsocialisten zoals de PvdA en Groenlinks vind ik de beide partijen een verademing. De ideale partij hebben we natuurlijk niet in Nederland, het is kiezen tussen verschillende gradaties van gebrekkigheid.
Van dat soort doorgerookte socialisten moet je het hebben.
.
I´m back.
Ja, dat is ook niet geheel duidelijk, maar goed, is gewoon niet makkelijk antwoord op te geven dus?quote:
[..]
College is de generieke term voor tertiair onderwijs in de USA, voor zo ver ik het begrijp voor alle niveaus. Graduate is master, undergraduate is bachelor en dit kan zowel een soort van HBO als een soort van WO zijn. Het enige wat niet duidelijk is gedefinieerd is wat ze onder elite verstaan: 1% scholen of 1% studenten en hoe dit wordt bepaald.
I´m back.
Dat is niet duidelijk uit wat hier geplaatst is maar het andere is wel volstrekt duidelijk: alles van tertiair onderwijs wat je kan bedenken, waarschijnlijk in de praktijk allemaal HBO of WO en vooral WO.quote:
[..]
Ja, dat is ook niet geheel duidelijk, maar goed, is gewoon niet makkelijk antwoord op te geven dus?
fyi, MBO noemen ze daar vocational college en community college (ook wel junior college genoemd als ik me niet vergis) is een allegeaartje: theoretische vakken die je in de eerste jaren ook bij veel universitaire opleidingen krijgt (je weet wellicht dat ze daar met veel lossere programma's met meer keuzevakken werken), praktische vakken die typisch op MBO-publiek zijn gericht en bezighouddingetjes voor het algemene publiek. Het wordt ook gebruikt door jongeren om de hoge studeerkosten wat te drukken, daar veel vrijstellingen halen voor de theoretische basisvakken en zodoende 1 of 2 jaar minder universiteit hoeven te betalen.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Ligt redelijk ingewikkeld dus allemaal?quote:
[..]
Dat is niet duidelijk uit wat hier geplaatst is maar het andere is wel volstrekt duidelijk: alles van tertiair onderwijs wat je kan bedenken, waarschijnlijk in de praktijk allemaal HBO of WO en vooral WO.
fyi, MBO noemen ze daar vocational college en community college (ook wel junior college genoemd als ik me niet vergis) is een allegeaartje: theoretische vakken die je in de eerste jaren ook bij veel universitaire opleidingen krijgt (je weet wellicht dat ze daar met veel lossere programma's met meer keuzevakken werken), praktische vakken die typisch op MBO-publiek zijn gericht en bezighouddingetjes voor het algemene publiek. Het wordt ook gebruikt door jongeren om de hoge studeerkosten wat te drukken, daar veel vrijstellingen halen voor de theoretische basisvakken en zodoende 1 of 2 jaar minder universiteit hoeven te betalen.
.
I´m back.
Dacht ook nog 50+, maar dat moet zich nog uitwijzen na of hoe zeg ik dat of ze zich laten vangen voor het belastingplan?quote:
[..]
Er bestaan nog twee linkse politieke partijen in Nederland die wel die strijdlust hebben: de SP en de PvdD.
Het hoeft voor mij trouwens niet links of rechts, als het maar in voldoende evenwicht is!
Ja, ja, we houden wel allemaal van decorum, maar toch weer ergens van niet hè. Niets is ergerlijker dan een zootje D66'ers bij elkaar, terwijl je van het zelfde slag volk bent eigenlijk. Ik weet ook niet hoe dat werkt.quote:Op vrijdag 10 juli 2015 19:34 schreef Ryon het volgende:
[..]
Inderdaad. Zelfbestuur had ook hier de uitkomst kunnen bieden.
Zit je tussen een zootje ongeregeld dan probeer je altijd en overal het redelijke en gematigde te propageren, zit je tussen een zootje D66'ers dan stuit je dat toch eigenlijk weer tegen de borst. Ah please, daar wil ik niet bij horen, omdat ze zo massamens-achtig zijn, zo politiek-correct, zo wegkijkend, zo fucking goddam redelijk....
.Maar ja, je bent zo zelf ook. Deal with it, buddy.
[ Bericht 1% gewijzigd door Ryan3 op 11-07-2015 04:34:44 ]
I´m back.
Apple was niet de eerste met een smartphone, maar was de eerste met eentje die mensen echt wilde hebben. Daarvoor was het tamelijk kut.quote:
[..]
[..]
In mijn ogen zijn het ook 'uitvindingen' die moeiteloos elkaar opvolgen. De stap van een MP3-speler naar een smartphone en een tablet - in essentie hetzelfde apparaat waarbij de telefoon als specifiek hoofddoel heeft om te bellen - is heel erg vanzelfsprekend. Was Apple de eerste met een smarphone? Ik ken die geschiedenis niet zo goed, ik weet dat er jarenlang een strijd was tussen knopjes en een touchscreen.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/College_(Verenigde_Staten)quote:
[..]
Lol, ik weet nog steeds niet hoe ik college moet zien, en iets zegt me dat het niet HBO/bachelor is.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Goede grafiek in dit artikel.quote:Op zaterdag 11 juli 2015 00:10 schreef zakjapannertje het volgende:
[..]
een heel interessant artikel uit de NRC in deze (PDF), een interview met econoom Mariana Mazzucato over hoe de overheid het bedrijfsleven helpt te innoveren door zelf te eerst te ondernemen:
http://marianamazzucato.com/file_upload/000000000079.pdf
Ook goede punten in het artikel zelf tav het gepruts van Nederland en hoe het in de praktijk neer komt op cadeautjes geven aan de gevestigde orde en gevestigde belangen.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Overigens had TechCrunch wel een positief artikel over de potentie van Nederland / Amsterdam mbt high tech startups e.d.:
http://techcrunch.com/201(...)ech-startup-capital/
http://techcrunch.com/201(...)ech-startup-capital/
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
Zeker een goed artikel.quote:
[..]
Goede grafiek in dit artikel.
Ook goede punten in het artikel zelf tav het gepruts van Nederland en hoe het in de praktijk neer komt op cadeautjes geven aan de gevestigde orde en gevestigde belangen.
Een paar vermeldenswaardige quotes uit dat artikel:
quote:“Ja, ik beschrijf ondernemerschap als de bereidheid om deel te nemen aan echt onzekere en risicovolle ontwikkelingen. Als je de internetsector met zijn dotcombedrijven of de biotech- of de nanotechsector met zulke ogen bekijkt, dan zie je dat de Amerikaanse overheid steeds de risico’s
heeft gedragen tijdens hun moeilijke en onzekere beginfase.” Experts op de wendbare, gedecentraliseerde kantoren van het Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA)bijvoorbeeld hadden en hebben de autonomie om potentieel veelbelovend fundamenteel én toegepast onderzoek op de middellange termijn te steunen, schrijft Mazzucato in haar pamflet. DARPA werkt samen met universiteiten én bedrijven, en was zo, bijvoorbeeld, een drijvende kracht achter de latere computerindustrie. Of neem het Small Business Innovation Research programma (SBIR) dat vele succesvolle bedrijven tijdens hun beginfase gesteund heeft. Of het National Nanotechnology Iniative (NNI) dat de nanotechsector vooruithielp.“De private sector ging pas later
meedoen. Het is te simplistisch om te denken dat de overheid zich kan beperken tot het steunen van innovatie via belastingmaatregelen en bemiddeling. De overheid moet ook vaak het voortouw nemen.”
quote:“Er zijn partijen die er belang bij hebben de overheidsbijdrage te bagatelliseren. Kijk naar de strijd die president Obama moest voeren om de gezondheidszorg te hervormen. Zijn regering werd bemoeizucht verweten. Belachelijk, als je bedenkt hoeveel geld de Amerikaanse overheid via de National Institutes of Health (NIH) spendeert aan onderzoek naar nieuwe medicijnen en biotech.
Jaarlijks 32 miljard dollar. 75 procent van de radicaal nieuwe medicijnen wordt ontwikkeld door de NIH. Dat is geen bemoeizucht, dat is innovatie creëren! “
quote:“Een interessant inzicht van econoom John Maynard Keynes is dat ‘dierlijke instincten’ bedrijfsinvesteringen aanjagen, instincten die de technologische en marktmogelijkheden
aanvoelen. En een sleutelrol van de overheid is om zulke instincten aan te wakkeren, om te zorgen
voor buzz, visie en een plan. Dat werkt beter dan kapitaal aantrekken via belastingverlaging.
quote:“Ik vind het bijvoorbeeld interessant dat farmagigant Pfizer aan de Britse overheid belastingvoordelen vraagt. En wat doet het bedrijf vervolgens? Het sluit zijn R&D -afdelingen
in het Verenigd Koninkrijk en verhuist die naar Boston. Waarom? Omdat de Amerikaanse overheid via de NIH die enorme bedragen in onderzoek investeert.”
quote:Europa moet de rol van markt en durfkapitaal niet verheerlijken? “Nee, want de ironie is dat durfinvesteerders niet van risico houden. Zij stappen in als ze binnen 3 tot maximaal 5 jaar winst kunnen maken. Terwijl, als je bijvoorbeeld naar succesvolle ondernemingen in de biotech kijkt, dan zie je dat daar een veel langer en onzekerder traject van 15 jaar aan voorafgegaan is, waarin de overheid de risico’s droeg.
quote:ja, natuurlijk zijn durfinvesteerders belangrijk en kunnen we in Europa dingen van Amerikaanse durfinvesteerders leren. Zij zijn daar dynamischer: in Silicon Valley zorgden
ze bijvoorbeeld ook voor mentorschap voor de jonge bedrijven waarin ze investeerden. Maar het
echte geheim van het succes van Silicon Valley, of van de biotech- en nanotechsector, is dat durfinvesteerders mee surfden op een grote golf van overheidsinvesteringen.”
quote:de Amerikaanse overheid is heel goed in risico financieren – ook al geven ze dat niet toe – maar niet in geld terugverdienen. Het algoritme voor Google werd ontwikkeld met geld van de National Science Foundation, maar die zag daar niets van terug. Ook alle technologie in de i-
Phone is gefinancierd door de Amerikaanse overheid.”
quote:“En ja, je hebt een Steve Jobs nodig om al dit soort technologie zo funky bij elkaar te brengen, maar als die technologie niet eerst met overheidsgeld ontwikkeld was, had Apple
niet mee kunnen surfen.” Ze lacht opnieuw. “En wat doet het bedrijf? Het verhuist grotendeels van
Cupertino in Californië naar Reno, Nevada om belastingen te ontwijken. Nou ja, dat kun je niet tegenhouden, maar de overheid kan wel zinnen op andere instrumenten die iets terugsluizen van eerdere, risicovolle investeringen.”
'De neiging rijke en machtige mensen te bewonderen, zelfs welhaast te aanbidden en mensen van arme of gewone komaf te verachten dan wel te negeren is de belangrijkste en meest universele oorzaak van de corruptie van ons morele besef' Adam Smith
Dit filmpje gaat ook in op een fundamentele denkfout, waarin links nog te vaak meegaat:
'De neiging rijke en machtige mensen te bewonderen, zelfs welhaast te aanbidden en mensen van arme of gewone komaf te verachten dan wel te negeren is de belangrijkste en meest universele oorzaak van de corruptie van ons morele besef' Adam Smith
Goede video inderdaad.quote:
Dit filmpje gaat ook in op een fundamentele denkfout, waarin links nog te vaak meegaat:
Nog een mythe die veel wordt gebruikt: "Hard werk maakt rijk"
Toch is dat zo hoewel het natuurlijk helpt als je mensen in kunt huren om een deel van het werk voor je te doen.quote:
[..]
Goede video inderdaad.
Nog een mythe die veel wordt gebruikt: "Hard werk maakt rijk"
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
a man convinced against his will is of the same opinion still
Het moet ook zijn: Ondernemende mensen creëren werkgelegenheid.quote:
Dit filmpje gaat ook in op een fundamentele denkfout, waarin links nog te vaak meegaat:
a man convinced against his will is of the same opinion still
Ook dit stukje:quote:
[..]
Zeker een goed artikel.
Een paar vermeldenswaardige quotes uit dat artikel:
[..]
[..]
[..]
[..]
[..]
[..]
[..]
[..]
Ik heb al langer/vaker het idee dat de VS en EU (de grote landen achter de EU) mensen zand in de ogen strooit. Het is natuurlijk prachtig als je mensen kan overtuigen van jouw waarden (met public relations programma's); het is voor sommigen wellicht net zo mooi om mensen iets aan te praten waar je vooral zelf beter van wordt en hen op een achterstand/dwaalspoor zet.quote:“Alleen: dat weten mensen in de
VS niet, en in Europa al helemaal
niet, want de VS verkopen zichzelf
als marktmodel.
Ditto met mensen die blind de EU verhaaltjes volgen, en met graagte aansluiting willen hebben bij de geldstromen (Verhofstadt-groupie Marietje Schaake).
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Wat ik me trouwens nog bedacht:
Zou het kunnen dat er veel meer mensen zijn met linkse sympathieën die alleen niet meer actief zijn in de beweging of de moed hebben opgegeven? Als je kijkt naar de populariteit van John Lennon - Imagine bijvoorbeeld, dan denk je toch: "Wat jammer dat de arbeidersbeweging nog niet zo groot is als de populariteit van het liedje"
Ik kende zelfs iemand die VVD stemt en het een van zijn favoriete nummers vindt. Wellicht heeft hij nooit naar de tekst geluisterd, dat kan ook, of hij is stiekem een linkse.
Zou het kunnen dat er veel meer mensen zijn met linkse sympathieën die alleen niet meer actief zijn in de beweging of de moed hebben opgegeven? Als je kijkt naar de populariteit van John Lennon - Imagine bijvoorbeeld, dan denk je toch: "Wat jammer dat de arbeidersbeweging nog niet zo groot is als de populariteit van het liedje"
Ik kende zelfs iemand die VVD stemt en het een van zijn favoriete nummers vindt. Wellicht heeft hij nooit naar de tekst geluisterd, dat kan ook, of hij is stiekem een linkse.
Misschien houdt hij gewoon van muziek.quote:
Wat ik me trouwens nog bedacht:
Zou het kunnen dat er veel meer mensen zijn met linkse sympathieën die alleen niet meer actief zijn in de beweging of de moed hebben opgegeven? Als je kijkt naar de populariteit van John Lennon - Imagine bijvoorbeeld, dan denk je toch: "Wat jammer dat de arbeidersbeweging nog niet zo groot is als de populariteit van het liedje"
Ik kende zelfs iemand die VVD stemt en het een van zijn favoriete nummers vindt. Wellicht heeft hij nooit naar de tekst geluisterd, dat kan ook, of hij is stiekem een linkse.
Mensen zijn niet zo consequent als hun standpunten doet vermoeden.
[ Bericht 98% gewijzigd door deelnemer op 11-07-2015 19:42:29 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door deelnemer op 11-07-2015 19:42:29 ]
The view from nowhere.
Behoudens bepaalde neonazi bands boeien teksten mij geen zak. Linkse boosheid leent zich ook beter voor opgefokte muziek.quote:
Wat ik me trouwens nog bedacht:
Zou het kunnen dat er veel meer mensen zijn met linkse sympathieën die alleen niet meer actief zijn in de beweging of de moed hebben opgegeven? Als je kijkt naar de populariteit van John Lennon - Imagine bijvoorbeeld, dan denk je toch: "Wat jammer dat de arbeidersbeweging nog niet zo groot is als de populariteit van het liedje"
Ik kende zelfs iemand die VVD stemt en het een van zijn favoriete nummers vindt. Wellicht heeft hij nooit naar de tekst geluisterd, dat kan ook, of hij is stiekem een linkse.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
John Lennon zijn muziek was opgefokt?quote:
[..]
Behoudens bepaalde neonazi bands boeien teksten mij geen zak. Linkse boosheid leent zich ook beter voor opgefokte muziek.
http://www.theguardian.co(...)u-ballet-thatcherism
http://news.bbc.co.uk/2/hi/8100135.stm
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Deze is lachen:
http://www.nytimes.com/20(...)?pagewanted=all&_r=0
http://www.theatlantic.co(...)s-are/262042/#slide2
http://www.nme.com/photos(...)ion/172521#/photo/21
http://www.nytimes.com/20(...)?pagewanted=all&_r=0
https://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Hadleyquote:Hadley is known for his right-wing political views, being described by journalist Andrew Pierce as "the Tories' biggest celebrity backer"
http://www.theatlantic.co(...)s-are/262042/#slide2
http://www.nme.com/photos(...)ion/172521#/photo/21
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
GroenLinks ook, althans 5 jaar geleden alweerquote:
[..]
Er bestaan nog twee linkse politieke partijen in Nederland die wel die strijdlust hebben: de SP en de PvdD.
(SP en PvdA scoorden ook goed)
Femke won de Liberaal van het Jaar award van de JOVD, alleen al daarom is ze een heldin.quote:
[..]
GroenLinks ook, althans 5 jaar geleden alweer
(SP en PvdA scoorden ook goed)
Helemaal mee eens Bram.quote:
[..]
Er bestaan nog twee linkse politieke partijen in Nederland die wel die strijdlust hebben: de SP en de PvdD.
Groenlinks is al een tijdje niet meer links, misschien nog centrumlinks en zelfs dat niet consistent maar niet links (links van centrumlinks).quote:
[..]
GroenLinks ook, althans 5 jaar geleden alweer
(SP en PvdA scoorden ook goed)
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Rage Against the Machine.quote:
[..]
Behoudens bepaalde neonazi bands boeien teksten mij geen zak. Linkse boosheid leent zich ook beter voor opgefokte muziek.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
The Young Turks had hier ook aandacht aan besteed, zoals het een goed medium betaamt.quote:
Dit filmpje gaat ook in op een fundamentele denkfout, waarin links nog te vaak meegaat:
Maar goed, voor ons is het filmpje weinig verrassend, het is het zoveelste teken dat trickle down economics niet bestaat en dat het effect zelfs omgekeerd is. Hebben de middenklasse en de onderklasse weinig te besteden, dan valt er weinig te verkopen.
[ Bericht 3% gewijzigd door Bram_van_Loon op 11-07-2015 22:12:21 ]
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Nee, maar de meeste punk / hardcore is vrij links.quote:
[..]
John Lennon zijn muziek was opgefokt?
http://www.theguardian.co(...)u-ballet-thatcherism
http://news.bbc.co.uk/2/hi/8100135.stm
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
Eric Clapton is fan van Enoch Powell
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Das waar, muv Ramonesquote:
[..]
Nee, maar de meeste punk / hardcore is vrij links.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Hmm.. Je hebt verschillende genres waarin links is vertegenwoordigd. In de hiphop kom je ook soms nog best linkse teksten tegen. Verder heb je red and anarchist black metal en zoals je zegt inderdaad punk.quote:
[..]
Nee, maar de meeste punk / hardcore is vrij links.
Maar ook pop dus. John Lennon en Chumbawamba (al begonnen die wel met punk). Daarnaast heb je ook "gewone volksliederen", zoals Solidarity forever.
For the union makes us strong!
Wat schofterig dat die TED-talk is gebanned zeg. "Politiek controversieel".quote:
[..]
The Young Turks had hier ook aandacht aan besteed, zoals het een goed medium betreft.
Maar goed, voor ons is het filmpje weinig verrassend, het is het zoveelste teken dat trickle down economics niet bestaat en dat het effect zelfs omgekeerd is. Hebben de middenklasse en de onderklasse weinig te besteden, dan valt er weinig te verkopen.
Het valt me trouwens sowieso op dat links best goed vertegenwoordigd is onder schrijvers en andere kunsten.
John Steinbeck bijvoorbeeld, George Orwell, Harry Mulisch, Jan Wolkers, Michel Houellebecq (al vind ik hem soms ietwat reactionair), Aldous Huxley, Oscar Wilde (zijn essay 'On Socialism' is trouwens erg interessant). Hoe zou dat komen?
John Steinbeck bijvoorbeeld, George Orwell, Harry Mulisch, Jan Wolkers, Michel Houellebecq (al vind ik hem soms ietwat reactionair), Aldous Huxley, Oscar Wilde (zijn essay 'On Socialism' is trouwens erg interessant). Hoe zou dat komen?
Die hebben daar blijkbaar tijd voor.quote:
Het valt me trouwens sowieso op dat links best goed vertegenwoordigd is onder schrijvers en andere kunsten.
John Steinbeck bijvoorbeeld, George Orwell, Harry Mulisch, Jan Wolkers, Michel Houellebecq (al vind ik hem soms ietwat reactionair), Aldous Huxley, Oscar Wilde (zijn essay 'On Socialism' is trouwens erg interessant). Hoe zou dat komen?
"Fifty years ago the Leningrad street taught me a rule - if a fight is inevitable, you have to throw the first punch."
Vladimir Putin
Vladimir Putin
Dat zou ergens op slaan als het een hobby was in plaats van werk.quote:Op zaterdag 11 juli 2015 21:06 schreef phpmystyle het volgende:
[..]
Die hebben daar blijkbaar tijd voor.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
Bij The Young Turks hadden ze een aardige hypothese: TED-kaartjes (de officiële TED) zijn nogal duur, het is dus niet bepaald in het belang van de toeschouwers om te vermelden dat je de economie om zeep helpt door de rijke mensen weinig belasting te laten betalen. Zoals die man zei: ik koop niet veel meer dan de doorsnee persoon, ik koop wat meer maar zeker niet 1000 keer zo veel terwijl ik wel 1000 keer zo veel kan besteden als de modale Americaan. Het probleem in een notendop: rijke mensen geven maar een klein deel uit van wat ze te besteden hebben en de luxe die ze kopen helpt weinig mensen aan het werk. Ik vrees dat de meeste Nederlandse politici hier nog niet bewust van zijn. Hier ligt een taak voor de linkse partijen.quote:
[..]
Wat schofterig dat die TED-talk is gebanned zeg. "Politiek controversieel".
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Zonder mensen die luxe kopen zijn er ook geen vakmensen meer nodig. Kopen we allemaal meubels bij de Ikea en rijden we een Dacia.quote:
[..]
Bij The Young Turks hadden ze een aardige hypothese: TED-kaartjes (de officiële TED) zijn nogal duur, het is dus niet bepaald in het belang van de toeschouwers om te vermelden dat je de economie om zeep helpt door de rijke mensen weinig belasting te laten betalen. Zoals die man zei: ik koop niet veel meer dan de doorsnee persoon, ik koop wat meer maar zeker niet 1000 keer zo veel terwijl ik wel 1000 keer zo veel kan besteden als de modale Americaan. Het probleem in een notendop: rijke mensen geven maar een klein deel uit van wat ze te besteden hebben en de luxe die ze kopen helpt weinig mensen aan het werk. Ik vrees dat de meeste Nederlandse politici hier nog niet bewust van zijn. Hier ligt een taak voor de linkse partijen.
a man convinced against his will is of the same opinion still
[ Bericht 100% gewijzigd door Paper_Tiger op 11-07-2015 21:47:23 ]
a man convinced against his will is of the same opinion still
Creatieve denkers en doeners verlaten het conservatisme, de dwingende heersende moraal, Ze conformeren zich minder, zijn niet zo gefixeerd op huisje, boompje, beestje, rijk worden en economische statusquote:
Het valt me trouwens sowieso op dat links best goed vertegenwoordigd is onder schrijvers en andere kunsten.
John Steinbeck bijvoorbeeld, George Orwell, Harry Mulisch, Jan Wolkers, Michel Houellebecq (al vind ik hem soms ietwat reactionair), Aldous Huxley, Oscar Wilde (zijn essay 'On Socialism' is trouwens erg interessant). Hoe zou dat komen?
In dit tijdperk en cultuur van de namen die je noemt, werd men veel eerder linksachtig . .
Bullocks. Het punt is dat rijke mensen een relatief klein deel van hun inkomen besteden waar de middenklasse en de onderklasse het grootste deel van hun haar inkomen besteedt. Ook een rijk iemand heeft aan een paar spijkerbroeken, een paar truien, een paar T-shirts etc. per jaar genoeg. Dat die van een duurder materiaal zijn gemaakt of van een fancy designer komen, eventueel, maakt weinig verschil voor het aantal arbeidsplaatsen.quote:
[..]
Zonder mensen die luxe kopen zijn er ook geen vakmensen meer nodig. Kopen we allemaal meubels bij de Ikea en rijden we een Dacia.
Ik kan nog lang proberen om het uit te leggen maar de grafiekjes spreken voor zich, die hebben dat trickledowneconomicstheorietje van die politici - die nooit gefundeerd was op de economische wetenschap - ruimschoots gefalsificeerd.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Tja zo heb je ook mensen die aanhanger zeggen te zijn van het Rijnlandmodel maar niet weten hoe je het schrijft.quote:
[..]
Er zijn ook mensen die beweren afgestudeerd te zijn in filosofie maar die niet kunnen spellen en niet kunnen lezen wat een ander schrijft. Een vlag op een modderschuit, een aap met een ring, het principe is genoegzaam bekend zou je zeggen.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Oscar Wilde 1891quote:
Het valt me trouwens sowieso op dat links best goed vertegenwoordigd is onder schrijvers en andere kunsten.
John Steinbeck bijvoorbeeld, George Orwell, Harry Mulisch, Jan Wolkers, Michel Houellebecq (al vind ik hem soms ietwat reactionair), Aldous Huxley, Oscar Wilde (zijn essay 'On Socialism' is trouwens erg interessant). Hoe zou dat komen?
The Soul of Man under Socialism
The chief advantage that would result from the establishment of Socialism is, undoubtedly, the fact that Socialism would relieve us from that sordid necessity of living for others which, in the present condition of things, presses so hardly upon almost everybody. In fact, scarcely anyone at all escapes.
Now and then, in the course of the century, a great man of science, like Darwin; a great poet, like Keats; a fine critical spirit, like M. Renan; a supreme artist, like Flaubert, has been able to isolate himself, to keep himself out of reach of the clamorous claims of others, to stand ‘under the shelter of the wall,’ as Plato puts it, and so to realise the perfection of what was in him, to his own incomparable gain, and to the incomparable and lasting gain of the whole world. These, however, are exceptions. The majority of people spoil their lives by an unhealthy and exaggerated altruism – are forced, indeed, so to spoil them. They find themselves surrounded by hideous poverty, by hideous ugliness, by hideous starvation. It is inevitable that they should be strongly moved by all this. The emotions of man are stirred more quickly than man’s intelligence; and, as I pointed out some time ago in an article on the function of criticism, it is much more easy to have sympathy with suffering than it is to have sympathy with thought. Accordingly, with admirable, though misdirected intentions, they very seriously and very sentimentally set themselves to the task of remedying the evils that they see. But their remedies do not cure the disease: they merely prolong it. Indeed, their remedies are part of the disease.
They try to solve the problem of poverty, for instance, by keeping the poor alive; or, in the case of a very advanced school, by amusing the poor.
But this is not a solution: it is an aggravation of the difficulty. The proper aim is to try and reconstruct society on such a basis that poverty will be impossible. And the altruistic virtues have really prevented the carrying out of this aim. Just as the worst slave-owners were those who were kind to their slaves, and so prevented the horror of the system being realised by those who suffered from it, and understood by those who contemplated it, so, in the present state of things in England, the people who do most harm are the people who try to do most good; and at last we have had the spectacle of men who have really studied the problem and know the life – educated men who live in the East End – coming forward and imploring the community to restrain its altruistic impulses of charity, benevolence, and the like. They do so on the ground that such charity degrades and demoralises. They are perfectly right. Charity creates a multitude of sins.
There is also this to be said. It is immoral to use private property in order to alleviate the horrible evils that result from the institution of private property. It is both immoral and unfair.
Under Socialism all this will, of course, be altered. There will be no people living in fetid dens and fetid rags, and bringing up unhealthy, hunger-pinched children in the midst of impossible and absolutely repulsive surroundings. The security of society will not depend, as it does now, on the state of the weather. If a frost comes we shall not have a hundred thousand men out of work, tramping about the streets in a state of disgusting misery, or whining to their neighbours for alms, or crowding round the doors of loathsome shelters to try and secure a hunch of bread and a night’s unclean lodging. Each member of the society will share in the general prosperity and happiness of the society, and if a frost comes no one will practically be anything the worse.
Upon the other hand, Socialism itself will be of value simply because it will lead to Individualism.
Socialism, Communism, or whatever one chooses to call it, by converting private property into public wealth, and substituting co-operation for competition, will restore society to its proper condition of a thoroughly healthy organism, and insure the material well-being of each member of the community. It will, in fact, give Life its proper basis and its proper environment. But for the full development of Life to its highest mode of perfection, something more is needed. What is needed is Individualism. If the Socialism is Authoritarian; if there are Governments armed with economic power as they are now with political power; if, in a word, we are to have Industrial Tyrannies, then the last state of man will be worse than the first. At present, in consequence of the existence of private property, a great many people are enabled to develop a certain very limited amount of Individualism. They are either under no necessity to work for their living, or are enabled to choose the sphere of activity that is really congenial to them, and gives them pleasure. These are the poets, the philosophers, the men of science, the men of culture – in a word, the real men, the men who have realised themselves, and in whom all Humanity gains a partial realisation. Upon the other hand, there are a great many people who, having no private property of their own, and being always on the brink of sheer starvation, are compelled to do the work of beasts of burden, to do work that is quite uncongenial to them, and to which they are forced by the peremptory, unreasonable, degrading Tyranny of want. These are the poor, and amongst them there is no grace of manner, or charm of speech, or civilisation, or culture, or refinement in pleasures, or joy of life. From their collective force Humanity gains much in material prosperity. But it is only the material result that it gains, and the man who is poor is in himself absolutely of no importance. He is merely the infinitesimal atom of a force that, so far from regarding him, crushes him: indeed, prefers him crushed, as in that case he is far more obedient.
Of course, it might be said that the Individualism generated under conditions of private property is not always, or even as a rule, of a fine or wonderful type, and that the poor, if they have not culture and charm, have still many virtues. Both these statements would be quite true. The possession of private property is very often extremely demoralising, and that is, of course, one of the reasons why Socialism wants to get rid of the institution. In fact, property is really a nuisance. Some years ago people went about the country saying that property has duties. They said it so often and so tediously that, at last, the Church has begun to say it. One hears it now from every pulpit. It is perfectly true. Property not merely has duties, but has so many duties that its possession to any large extent is a bore. It involves endless claims upon one, endless attention to business, endless bother. If property had simply pleasures, we could stand it; but its duties make it unbearable. In the interest of the rich we must get rid of it. The virtues of the poor may be readily admitted, and are much to be regretted. We are often told that the poor are grateful for charity. Some of them are, no doubt, but the best amongst the poor are never grateful. They are ungrateful, discontented, disobedient, and rebellious. They are quite right to be so. Charity they feel to be a ridiculously inadequate mode of partial restitution, or a sentimental dole, usually accompanied by some impertinent attempt on the part of the sentimentalist to tyrannise over their private lives. Why should they be grateful for the crumbs that fall from the rich man’s table? They should be seated at the board, and are beginning to know it. As for being discontented, a man who would not be discontented with such surroundings and such a low mode of life would be a perfect brute. Disobedience, in the eyes of anyone who has read history, is man’s original virtue. It is through disobedience that progress has been made, through disobedience and through rebellion. Sometimes the poor are praised for being thrifty. But to recommend thrift to the poor is both grotesque and insulting. It is like advising a man who is starving to eat less. For a town or country labourer to practise thrift would be absolutely immoral. Man should not be ready to show that he can live like a badly-fed animal. He should decline to live like that, and should either steal or go on the rates, which is considered by many to be a form of stealing. As for begging, it is safer to beg than to take, but it is finer to take than to beg. No: a poor man who is ungrateful, unthrifty, discontented, and rebellious, is probably a real personality, and has much in him. He is at any rate a healthy protest. As for the virtuous poor, one can pity them, of course, but one cannot possibly admire them. They have made private terms with the enemy, and sold their birthright for very bad pottage. They must also be extraordinarily stupid. I can quite understand a man accepting laws that protect private property, and admit of its accumulation, as long as he himself is able under those conditions to realise some form of beautiful and intellectual life. But it is almost incredible to me how a man whose life is marred and made hideous by such laws can possibly acquiesce in their continuance.
However, the explanation is not really difficult to find. It is simply this. Misery and poverty are so absolutely degrading, and exercise such a paralysing effect over the nature of men, that no class is ever really conscious of its own suffering. They have to be told of it by other people, and they often entirely disbelieve them. What is said by great employers of labour against agitators is unquestionably true. Agitators are a set of interfering, meddling people, who come down to some perfectly contented class of the community, and sow the seeds of discontent amongst them. That is the reason why agitators are so absolutely necessary. Without them, in our incomplete state, there would be no advance towards civilisation. Slavery was put down in America, not in consequence of any action on the part of the slaves, or even any express desire on their part that they should be free. It was put down entirely through the grossly illegal conduct of certain agitators in Boston and elsewhere, who were not slaves themselves, nor owners of slaves, nor had anything to do with the question really. It was, undoubtedly, the Abolitionists who set the torch alight, who began the whole thing. And it is curious to note that from the slaves themselves they received, not merely very little assistance, but hardly any sympathy even; and when at the close of the war the slaves found themselves free, found themselves indeed so absolutely free that they were free to starve, many of them bitterly regretted the new state of things. To the thinker, the most tragic fact in the whole of the French Revolution is not that Marie Antoinette was killed for being a queen, but that the starved peasant of the Vendee voluntarily went out to die for the hideous cause of feudalism.
It is clear, then, that no Authoritarian Socialism will do. For while under the present system a very large number of people can lead lives of a certain amount of freedom and expression and happiness, under an industrial-barrack system, or a system of economic tyranny, nobody would be able to have any such freedom at all. It is to be regretted that a portion of our community should be practically in slavery, but to propose to solve the problem by enslaving the entire community is childish. Every man must be left quite free to choose his own work. No form of compulsion must be exercised over him. If there is, his work will not be good for him, will not be good in itself, and will not be good for others. And by work I simply mean activity of any kind.
I hardly think that any Socialist, nowadays, would seriously propose that an inspector should call every morning at each house to see that each citizen rose up and did manual labour for eight hours. Humanity has got beyond that stage, and reserves such a form of life for the people whom, in a very arbitrary manner, it chooses to call criminals. But I confess that many of the socialistic views that I have come across seem to me to be tainted with ideas of authority, if not of actual compulsion. Of course, authority and compulsion are out of the question. All association must be quite voluntary. It is only in voluntary associations that man is fine.
But it may be asked how Individualism, which is now more or less dependent on the existence of private property for its development, will benefit by the abolition of such private property. The answer is very simple. It is true that, under existing conditions, a few men who have had private means of their own, such as Byron, Shelley, Browning, Victor Hugo, Baudelaire, and others, have been able to realise their personality more or less completely. Not one of these men ever did a single day’s work for hire. They were relieved from poverty. They had an immense advantage. The question is whether it would be for the good of Individualism that such an advantage should be taken away. Let us suppose that it is taken away. What happens then to Individualism? How will it benefit?
It will benefit in this way. Under the new conditions Individualism will be far freer, far finer, and far more intensified than it is now. I am not talking of the great imaginatively-realised Individualism of such poets as I have mentioned, but of the great actual Individualism latent and potential in mankind generally. For the recognition of private property has really harmed Individualism, and obscured it, by confusing a man with what he possesses. It has led Individualism entirely astray. It has made gain not growth its aim. So that man thought that the important thing was to have, and did not know that the important thing is to be. The true perfection of man lies, not in what man has, but in what man is.
Private property has crushed true Individualism, and set up an Individualism that is false. It has debarred one part of the community from being individual by starving them. It has debarred the other part of the community from being individual by putting them on the wrong road, and encumbering them. Indeed, so completely has man’s personality been absorbed by his possessions that the English law has always treated offences against a man’s property with far more severity than offences against his person, and property is still the test of complete citizenship. The industry necessary for the making money is also very demoralising. In a community like ours, where property confers immense distinction, social position, honour, respect, titles, and other pleasant things of the kind, man, being naturally ambitious, makes it his aim to accumulate this property, and goes on wearily and tediously accumulating it long after he has got far more than he wants, or can use, or enjoy, or perhaps even know of. Man will kill himself by overwork in order to secure property, and really, considering the enormous advantages that property brings, one is hardly surprised. One’s regret is that society should be constructed on such a basis that man has been forced into a groove in which he cannot freely develop what is wonderful, and fascinating, and delightful in him – in which, in fact, he misses the true pleasure and joy of living. He is also, under existing conditions, very insecure. An enormously wealthy merchant may be – often is – at every moment of his life at the mercy of things that are not under his control. If the wind blows an extra point or so, or the weather suddenly changes, or some trivial thing happens, his ship may go down, his speculations may go wrong, and he finds himself a poor man, with his social position quite gone. Now, nothing should be able to harm a man except himself. Nothing should be able to rob a man at all. What a man really has, is what is in him. What is outside of him should be a matter of no importance.
With the abolition of private property, then, we shall have true, beautiful, healthy Individualism. Nobody will waste his life in accumulating things, and the symbols for things. One will live. To live is the rarest thing in the world. Most people exist, that is all.
It is a question whether we have ever seen the full expression of a personality, except on the imaginative plane of art. In action, we never have. Caesar, says Mommsen, was the complete and perfect man. But how tragically insecure was Caesar! Wherever there is a man who exercises authority, there is a man who resists authority. Caesar was very perfect, but his perfection travelled by too dangerous a road. Marcus Aurelius was the perfect man, says Renan. Yes; the great emperor was a perfect man. But how intolerable were the endless claims upon him! He staggered under the burden of the empire. He was conscious how inadequate one man was to bear the weight of that Titan and too vast orb. What I mean by a perfect man is one who develops under perfect conditions; one who is not wounded, or worried or maimed, or in danger. Most personalities have been obliged to be rebels. Half their strength has been wasted in friction. Byron’s personality, for instance, was terribly wasted in its battle with the stupidity, and hypocrisy, and Philistinism of the English. Such battles do not always intensify strength: they often exaggerate weakness. Byron was never able to give us what he might have given us. Shelley escaped better. Like Byron, he got out of England as soon as possible. But he was not so well known. If the English had had any idea of what a great poet he really was, they would have fallen on him with tooth and nail, and made his life as unbearable to him as they possibly could. But he was not a remarkable figure in society, and consequently he escaped, to a certain degree. Still, even in Shelley the note of rebellion is sometimes too strong. The note of the perfect personality is not rebellion, but peace.
It will be a marvellous thing – the true personality of man – when we see it. It will grow naturally and simply, flowerlike, or as a tree grows. It will not be at discord. It will never argue or dispute. It will not prove things. It will know everything. And yet it will not busy itself about knowledge. It will have wisdom. Its value will not be measured by material things. It will have nothing. And yet it will have everything, and whatever one takes from it, it will still have, so rich will it be. It will not be always meddling with others, or asking them to be like itself. It will love them because they will be different. And yet while it will not meddle with others, it will help all, as a beautiful thing helps us, by being what it is. The personality of man will be very wonderful. It will be as wonderful as the personality of a child.
In its development it will be assisted by Christianity, if men desire that; but if men do not desire that, it will develop none the less surely. For it will not worry itself about the past, nor care whether things happened or did not happen. Nor will it admit any laws but its own laws; nor any authority but its own authority. Yet it will love those who sought to intensify it, and speak often of them. And of these Christ was one.
‘Know thyself’ was written over the portal of the antique world. Over the portal of the new world, ‘Be thyself’ shall be written. And the message of Christ to man was simply ‘Be thyself.’ That is the secret of Christ.
When Jesus talks about the poor he simply means personalities, just as when he talks about the rich he simply means people who have not developed their personalities. Jesus moved in a community that allowed the accumulation of private property just as ours does, and the gospel that he preached was not that in such a community it is an advantage for a man to live on scanty, unwholesome food, to wear ragged, unwholesome clothes, to sleep in horrid, unwholesome dwellings, and a disadvantage for a man to live under healthy, pleasant, and decent conditions. Such a view would have been wrong there and then, and would, of course, be still more wrong now and in England; for as man moves northward the material necessities of life become of more vital importance, and our society is infinitely more complex, and displays far greater extremes of luxury and pauperism than any society of the antique world. What Jesus meant, was this. He said to man, ‘You have a wonderful personality. Develop it. Be yourself. Don’t imagine that your perfection lies in accumulating or possessing external things. Your affection is inside of you. If only you could realise that, you would not want to be rich. Ordinary riches can be stolen from a man. Real riches cannot. In the treasury-house of your soul, there are infinitely precious things, that may not be taken from you. And so, try to so shape your life that external things will not harm you. And try also to get rid of personal property. It involves sordid preoccupation, endless industry, continual wrong. Personal property hinders Individualism at every step.’ It is to be noted that Jesus never says that impoverished people are necessarily good, or wealthy people necessarily bad. That would not have been true. Wealthy people are, as a class, better than impoverished people, more moral, more intellectual, more well-behaved. There is only one class in the community that thinks more about money than the rich, and that is the poor. The poor can think of nothing else. That is the misery of being poor. What Jesus does say is that man reaches his perfection, not through what he has, not even through what he does, but entirely through what he is. And so the wealthy young man who comes to Jesus is represented as a thoroughly good citizen, who has broken none of the laws of his state, none of the commandments of his religion. He is quite respectable, in the ordinary sense of that extraordinary word. Jesus says to him, ‘You should give up private property. It hinders you from realising your perfection. It is a drag upon you. It is a burden. Your personality does not need it. It is within you, and not outside of you, that you will find what you really are, and what you really want.’ To his own friends he says the same thing. He tells them to be themselves, and not to be always worrying about other things. What do other things matter? Man is complete in himself. When they go into the world, the world will disagree with them. That is inevitable. The world hates Individualism. But that is not to trouble them. They are to be calm and self-centred. If a man takes their cloak, they are to give him their coat, just to show that material things are of no importance. If people abuse them, they are not to answer back. What does it signify? The things people say of a man do not alter a man. He is what he is. Public opinion is of no value whatsoever. Even if people employ actual violence, they are not to be violent in turn. That would be to fall to the same low level. After all, even in prison, a man can be quite free. His soul can be free. His personality can be untroubled. He can be at peace. And, above all things, they are not to interfere with other people or judge them in any way. Personality is a very mysterious thing. A man cannot always be estimated by what he does. He may keep the law, and yet be worthless. He may break the law, and yet be fine. He may be bad, without ever doing anything bad. He may commit a sin against society, and yet realise through that sin his true perfection.
There was a woman who was taken in adultery. We are not told the history of her love, but that love must have been very great; for Jesus said that her sins were forgiven her, not because she repented, but because her love was so intense and wonderful. Later on, a short time before his death, as he sat at a feast, the woman came in and poured costly perfumes on his hair. His friends tried to interfere with her, and said that it was an extravagance, and that the money that the perfume cost should have been expended on charitable relief of people in want, or something of that kind. Jesus did not accept that view. He pointed out that the material needs of Man were great and very permanent, but that the spiritual needs of Man were greater still, and that in one divine moment, and by selecting its own mode of expression, a personality might make itself perfect. The world worships the woman, even now, as a saint.
Yes; there are suggestive things in Individualism. Socialism annihilates family life, for instance. With the abolition of private property, marriage in its present form must disappear. This is part of the programme. Individualism accepts this and makes it fine. It converts the abolition of legal restraint into a form of freedom that will help the full development of personality, and make the love of man and woman more wonderful, more beautiful, and more ennobling. Jesus knew this. He rejected the claims of family life, although they existed in his day and community in a very marked form. ‘Who is my mother? Who are my brothers?’ he said, when he was told that they wished to speak to him. When one of his followers asked leave to go and bury his father, ‘Let the dead bury the dead,’ was his terrible answer. He would allow no claim whatsoever to be made on personality.
And so he who would lead a Christlike life is he who is perfectly and absolutely himself. He may be a great poet, or a great man of science; or a young student at a University, or one who watches sheep upon a moor; or a maker of dramas, like Shakespeare, or a thinker about God, like Spinoza; or a child who plays in a garden, or a fisherman who throws his net into the sea. It does not matter what he is, as long as he realises the perfection of the soul that is within him. All imitation in morals and in life is wrong. Through the streets of Jerusalem at the present day crawls one who is mad and carries a wooden cross on his shoulders. He is a symbol of the lives that are marred by imitation. Father Damien was Christlike when he went out to live with the lepers, because in such service he realised fully what was best in him. But he was not more Christlike than Wagner when he realised his soul in music; or than Shelley, when he realised his soul in song. There is no one type for man. There are as many perfections as there are imperfect men. And while to the claims of charity a man may yield and yet be free, to the claims of conformity no man may yield and remain free at all.
Individualism, then, is what through Socialism we are to attain to. As a natural result the State must give up all idea of government. It must give it up because, as a wise man once said many centuries before Christ, there is such a thing as leaving mankind alone; there is no such thing as governing mankind. All modes of government are failures. Despotism is unjust to everybody, including the despot, who was probably made for better things. Oligarchies are unjust to the many, and ochlocracies are unjust to the few. High hopes were once formed of democracy; but democracy means simply the bludgeoning of the people by the people for the people. It has been found out. I must say that it was high time, for all authority is quite degrading. It degrades those who exercise it, and degrades those over whom it is exercised. When it is violently, grossly, and cruelly used, it produces a good effect, by creating, or at any rate bringing out, the spirit of revolt and Individualism that is to kill it. When it is used with a certain amount of kindness, and accompanied by prizes and rewards, it is dreadfully demoralising. People, in that case, are less conscious of the horrible pressure that is being put on them, and so go through their lives in a sort of coarse comfort, like petted animals, without ever realising that they are probably thinking other people’s thoughts, living by other people’s standards, wearing practically what one may call other people’s second-hand clothes, and never being themselves for a single moment. ‘He who would be free,’ says a fine thinker, ‘must not conform.’ And authority, by bribing people to conform, produces a very gross kind of over-fed barbarism amongst us.
With authority, punishment will pass away. This will be a great gain – a gain, in fact, of incalculable value. As one reads history, not in the expurgated editions written for school-boys and passmen, but in the original authorities of each time, one is absolutely sickened, not by the crimes that the wicked have committed, but by the punishments that the good have inflicted; and a community is infinitely more brutalised by the habitual employment of punishment, than it is by the occurrence of crime. It obviously follows that the more punishment is inflicted the more crime is produced, and most modern legislation has clearly recognised this, and has made it its task to diminish punishment as far as it thinks it can. Wherever it has really diminished it, the results have always been extremely good. The less punishment, the less crime. When there is no punishment at all, crime will either cease to exist, or, if it occurs, will be treated by physicians as a very distressing form of dementia, to be cured by care and kindness. For what are called criminals nowadays are not criminals at all. Starvation, and not sin, is the parent of modern crime. That indeed is the reason why our criminals are, as a class, so absolutely uninteresting from any psychological point of view. They are not marvellous Macbeths and terrible Vautrins. They are merely what ordinary, respectable, commonplace people would be if they had not got enough to eat. When private property is abolished there will be no necessity for crime, no demand for it; it will cease to exist. Of course, all crimes are not crimes against property, though such are the crimes that the English law, valuing what a man has more than what a man is, punishes with the harshest and most horrible severity, if we except the crime of murder, and regard death as worse than penal servitude, a point on which our criminals, I believe, disagree. But though a crime may not be against property, it may spring from the misery and rage and depression produced by our wrong system of property-holding, and so, when that system is abolished, will disappear. When each member of the community has sufficient for his wants, and is not interfered with by his neighbour, it will not be an object of any interest to him to interfere with anyone else. Jealousy, which is an extraordinary source of crime in modern life, is an emotion closely bound up with our conceptions of property, and under Socialism and Individualism will die out. It is remarkable that in communistic tribes jealousy is entirely unknown.
Now as the State is not to govern, it may be asked what the State is to do. The State is to be a voluntary association that will organise labour, and be the manufacturer and distributor of necessary commodities. The State is to make what is useful. The individual is to make what is beautiful. And as I have mentioned the word labour, I cannot help saying that a great deal of nonsense is being written and talked nowadays about the dignity of manual labour. There is nothing necessarily dignified about manual labour at all, and most of it is absolutely degrading. It is mentally and morally injurious to man to do anything in which he does not find pleasure, and many forms of labour are quite pleasureless activities, and should be regarded as such. To sweep a slushy crossing for eight hours, on a day when the east wind is blowing is a disgusting occupation. To sweep it with mental, moral, or physical dignity seems to me to be impossible. To sweep it with joy would be appalling. Man is made for something better than disturbing dirt. All work of that kind should be done by a machine.
And I have no doubt that it will be so. Up to the present, man has been, to a certain extent, the slave of machinery, and there is something tragic in the fact that as soon as man had invented a machine to do his work he began to starve. This, however, is, of course, the result of our property system and our system of competition. One man owns a machine which does the work of five hundred men. Five hundred men are, in consequence, thrown out of employment, and, having no work to do, become hungry and take to thieving. The one man secures the produce of the machine and keeps it, and has five hundred times as much as he should have, and probably, which is of much more importance, a great deal more than he really wants. Were that machine the property of all, every one would benefit by it. It would be an immense advantage to the community. All unintellectual labour, all monotonous, dull labour, all labour that deals with dreadful things, and involves unpleasant conditions, must be done by machinery. Machinery must work for us in coal mines, and do all sanitary services, and be the stoker of steamers, and clean the streets, and run messages on wet days, and do anything that is tedious or distressing. At present machinery competes against man. Under proper conditions machinery will serve man. There is no doubt at all that this is the future of machinery, and just as trees grow while the country gentleman is asleep, so while Humanity will be amusing itself, or enjoying cultivated leisure – which, and not labour, is the aim of man – or making beautiful things, or reading beautiful things, or simply contemplating the world with admiration and delight, machinery will be doing all the necessary and unpleasant work. The fact is, that civilisation requires slaves. The Greeks were quite right there. Unless there are slaves to do the ugly, horrible, uninteresting work, culture and contemplation become almost impossible. Human slavery is wrong, insecure, and demoralising. On mechanical slavery, on the slavery of the machine, the future of the world depends. And when scientific men are no longer called upon to go down to a depressing East End and distribute bad cocoa and worse blankets to starving people, they will have delightful leisure in which to devise wonderful and marvellous things for their own joy and the joy of everyone else. There will be great storages of force for every city, and for every house if required, and this force man will convert into heat, light, or motion, according to his needs. Is this Utopian? A map of the world that does not include Utopia is not worth even glancing at, for it leaves out the one country at which Humanity is always landing. And when Humanity lands there, it looks out, and, seeing a better country, sets sail. Progress is the realisation of Utopias.
Now, I have said that the community by means of organisation of machinery will supply the useful things, and that the beautiful things will be made by the individual. This is not merely necessary, but it is the only possible way by which we can get either the one or the other. An individual who has to make things for the use of others, and with reference to their wants and their wishes, does not work with interest, and consequently cannot put into his work what is best in him. Upon the other hand, whenever a community or a powerful section of a community, or a government of any kind, attempts to dictate to the artist what he is to do, Art either entirely vanishes, or becomes stereotyped, or degenerates into a low and ignoble form of craft. A work of art is the unique result of a unique temperament. Its beauty comes from the fact that the author is what he is. It has nothing to do with the fact that other people want what they want. Indeed, the moment that an artist takes notice of what other people want, and tries to supply the demand, he ceases to be an artist, and becomes a dull or an amusing craftsman, an honest or a dishonest tradesman. He has no further claim to be considered as an artist. Art is the most intense mode of Individualism that the world has known. I am inclined to say that it is the only real mode of Individualism that the world has known. Crime, which, under certain conditions, may seem to have created Individualism, must take cognisance of other people and interfere with them. It belongs to the sphere of action. But alone, without any reference to his neighbours, without any interference, the artist can fashion a beautiful thing; and if he does not do it solely for his own pleasure, he is not an artist at all.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
And it is to be noted that it is the fact that Art is this intense form of Individualism that makes the public try to exercise over it in an authority that is as immoral as it is ridiculous, and as corrupting as it is contemptible. It is not quite their fault. The public has always, and in every age, been badly brought up. They are continually asking Art to be popular, to please their want of taste, to flatter their absurd vanity, to tell them what they have been told before, to show them what they ought to be tired of seeing, to amuse them when they feel heavy after eating too much, and to distract their thoughts when they are wearied of their own stupidity. Now Art should never try to be popular. The public should try to make itself artistic. There is a very wide difference. If a man of science were told that the results of his experiments, and the conclusions that he arrived at, should be of such a character that they would not upset the received popular notions on the subject, or disturb popular prejudice, or hurt the sensibilities of people who knew nothing about science; if a philosopher were told that he had a perfect right to speculate in the highest spheres of thought, provided that he arrived at the same conclusions as were held by those who had never thought in any sphere at all – well, nowadays the man of science and the philosopher would be considerably amused. Yet it is really a very few years since both philosophy and science were subjected to brutal popular control, to authority – in fact the authority of either the general ignorance of the community, or the terror and greed for power of an ecclesiastical or governmental class. Of course, we have to a very great extent got rid of any attempt on the part of the community, or the Church, or the Government, to interfere with the individualism of speculative thought, but the attempt to interfere with the individualism of imaginative art still lingers. In fact, it does more than linger; it is aggressive, offensive, and brutalising.
In England, the arts that have escaped best are the arts in which the public take no interest. Poetry is an instance of what I mean. We have been able to have fine poetry in England because the public do not read it, and consequently do not influence it. The public like to insult poets because they are individual, but once they have insulted them, they leave them alone. In the case of the novel and the drama, arts in which the public do take an interest, the result of the exercise of popular authority has been absolutely ridiculous. No country produces such badly-written fiction, such tedious, common work in the novel form, such silly, vulgar plays as England. It must necessarily be so. The popular standard is of such a character that no artist can get to it. It is at once too easy and too difficult to be a popular novelist. It is too easy, because the requirements of the public as far as plot, style, psychology, treatment of life, and treatment of literature are concerned are within the reach of the very meanest capacity and the most uncultivated mind. It is too difficult, because to meet such requirements the artist would have to do violence to his temperament, would have to write not for the artistic joy of writing, but for the amusement of half-educated people, and so would have to suppress his individualism, forget his culture, annihilate his style, and surrender everything that is valuable in him. In the case of the drama, things are a little better: the theatre-going public like the obvious, it is true, but they do not like the tedious; and burlesque and farcical comedy, the two most popular forms, are distinct forms of art. Delightful work may be produced under burlesque and farcical conditions, and in work of this kind the artist in England is allowed very great freedom. It is when one comes to the higher forms of the drama that the result of popular control is seen. The one thing that the public dislike is novelty. Any attempt to extend the subject-matter of art is extremely distasteful to the public; and yet the vitality and progress of art depend in a large measure on the continual extension of subject-matter. The public dislike novelty because they are afraid of it. It represents to them a mode of Individualism, an assertion on the part of the artist that he selects his own subject, and treats it as he chooses. The public are quite right in their attitude. Art is Individualism, and Individualism is a disturbing and disintegrating force. Therein lies its immense value. For what it seeks to disturb is monotony of type, slavery of custom, tyranny of habit, and the reduction of man to the level of a machine. In Art, the public accept what has been, because they cannot alter it, not because they appreciate it. They swallow their classics whole, and never taste them. They endure them as the inevitable, and as they cannot mar them, they mouth about them. Strangely enough, or not strangely, according to one’s own views, this acceptance of the classics does a great deal of harm. The uncritical admiration of the Bible and Shakespeare in England is an instance of what I mean. With regard to the Bible, considerations of ecclesiastical authority enter into the matter, so that I need not dwell upon the point. But in the case of Shakespeare it is quite obvious that the public really see neither the beauties nor the defects of his plays. If they saw the beauties, they would not object to the development of the drama; and if they saw the defects, they would not object to the development of the drama either. The fact is, the public make use of the classics of a country as a means of checking the progress of Art. They degrade the classics into authorities. They use them as bludgeons for preventing the free expression of Beauty in new forms. They are always asking a writer why he does not write like somebody else, or a painter why he does not paint like somebody else, quite oblivious of the fact that if either of them did anything of the kind he would cease to be an artist. A fresh mode of Beauty is absolutely distasteful to them, and whenever it appears they get so angry, and bewildered that they always use two stupid expressions – one is that the work of art is grossly unintelligible; the other, that the work of art is grossly immoral. What they mean by these words seems to me to be this. When they say a work is grossly unintelligible, they mean that the artist has said or made a beautiful thing that is new; when they describe a work as grossly immoral, they mean that the artist has said or made a beautiful thing that is true. The former expression has reference to style; the latter to subject-matter. But they probably use the words very vaguely, as an ordinary mob will use ready-made paving-stones. There is not a single real poet or prose-writer of this century, for instance, on whom the British public have not solemnly conferred diplomas of immorality, and these diplomas practically take the place, with us, of what in France, is the formal recognition of an Academy of Letters, and fortunately make the establishment of such an institution quite unnecessary in England. Of course, the public are very reckless in their use of the word. That they should have called Wordsworth an immoral poet, was only to be expected. Wordsworth was a poet. But that they should have called Charles Kingsley an immoral novelist is extraordinary. Kingsley’s prose was not of a very fine quality. Still, there is the word, and they use it as best they can. An artist is, of course, not disturbed by it. The true artist is a man who believes absolutely in himself, because he is absolutely himself. But I can fancy that if an artist produced a work of art in England that immediately on its appearance was recognised by the public, through their medium, which is the public press, as a work that was quite intelligible and highly moral, he would begin to seriously question whether in its creation he had really been himself at all, and consequently whether the work was not quite unworthy of him, and either of a thoroughly second-rate order, or of no artistic value whatsoever.
Perhaps, however, I have wronged the public in limiting them to such words as ‘immoral,’ ‘unintelligible,’ ‘exotic,’ and ‘unhealthy.’ There is one other word that they use. That word is ‘morbid.’ They do not use it often. The meaning of the word is so simple that they are afraid of using it. Still, they use it sometimes, and, now and then, one comes across it in popular newspapers. It is, of course, a ridiculous word to apply to a work of art. For what is morbidity but a mood of emotion or a mode of thought that one cannot express? The public are all morbid, because the public can never find expression for anything. The artist is never morbid. He expresses everything. He stands outside his subject, and through its medium produces incomparable and artistic effects. To call an artist morbid because he deals with morbidity as his subject-matter is as silly as if one called Shakespeare mad because he wrote ‘King Lear.’
On the whole, an artist in England gains something by being attacked. His individuality is intensified. He becomes more completely himself. Of course, the attacks are very gross, very impertinent, and very contemptible. But then no artist expects grace from the vulgar mind, or style from the suburban intellect. Vulgarity and stupidity are two very vivid facts in modern life. One regrets them, naturally. But there they are. They are subjects for study, like everything else. And it is only fair to state, with regard to modern journalists, that they always apologise to one in private for what they have written against one in public.
Within the last few years two other adjectives, it may be mentioned, have been added to the very limited vocabulary of art-abuse that is at the disposal of the public. One is the word ‘unhealthy,’ the other is the word ‘exotic.’ The latter merely expresses the rage of the momentary mushroom against the immortal, entrancing, and exquisitely lovely orchid. It is a tribute, but a tribute of no importance. The word ‘unhealthy,’ however, admits of analysis. It is a rather interesting word. In fact, it is so interesting that the people who use it do not know what it means.
What does it mean? What is a healthy, or an unhealthy work of art? All terms that one applies to a work of art, provided that one applies them rationally, have reference to either its style or its subject, or to both together. From the point of view of style, a healthy work of art is one whose style recognises the beauty of the material it employs, be that material one of words or of bronze, of colour or of ivory, and uses that beauty as a factor in producing the aesthetic effect. From the point of view of subject, a healthy work of art is one the choice of whose subject is conditioned by the temperament of the artist, and comes directly out of it. In fine, a healthy work of art is one that has both perfection and personality. Of course, form and substance cannot be separated in a work of art; they are always one. But for purposes of analysis, and setting the wholeness of aesthetic impression aside for a moment, we can intellectually so separate them. An unhealthy work of art, on the other hand, is a work whose style is obvious, old-fashioned, and common, and whose subject is deliberately chosen, not because the artist has any pleasure in it, but because he thinks that the public will pay him for it. In fact, the popular novel that the public calls healthy is always a thoroughly unhealthy production; and what the public call an unhealthy novel is always a beautiful and healthy work of art.
I need hardly say that I am not, for a single moment, complaining that the public and the public press misuse these words. I do not see how, with their lack of comprehension of what Art is, they could possibly use them in the proper sense. I am merely pointing out the misuse; and as for the origin of the misuse and the meaning that lies behind it all, the explanation is very simple. It comes from the barbarous conception of authority. It comes from the natural inability of a community corrupted by authority to understand or appreciate Individualism. In a word, it comes from that monstrous and ignorant thing that is called Public Opinion, which, bad and well-meaning as it is when it tries to control action, is infamous and of evil meaning when it tries to control Thought or Art.
Indeed, there is much more to be said in favour of the physical force of the public than there is in favour of the public’s opinion. The former may be fine. The latter must be foolish. It is often said that force is no argument. That, however, entirely depends on what one wants to prove. Many of the most important problems of the last few centuries, such as the continuance of personal government in England, or of feudalism in France, have been solved entirely by means of physical force. The very violence of a revolution may make the public grand and splendid for a moment. It was a fatal day when the public discovered that the pen is mightier than the paving-stone, and can be made as offensive as the brickbat. They at once sought for the journalist, found him, developed him, and made him their industrious and well-paid servant. It is greatly to be regretted, for both their sakes. Behind the barricade there may be much that is noble and heroic. But what is there behind the leading-article but prejudice, stupidity, cant, and twaddle? And when these four are joined together they make a terrible force, and constitute the new authority.
In old days men had the rack. Now they have the press. That is an improvement certainly. But still it is very bad, and wrong, and demoralising. Somebody – was it Burke? – called journalism the fourth estate. That was true at the time, no doubt. But at the present moment it really is the only estate. It has eaten up the other three. The Lords Temporal say nothing, the Lords Spiritual have nothing to say, and the House of Commons has nothing to say and says it. We are dominated by Journalism. In America the President reigns for four years, and Journalism governs for ever and ever. Fortunately in America Journalism has carried its authority to the grossest and most brutal extreme. As a natural consequence it has begun to create a spirit of revolt. People are amused by it, or disgusted by it, according to their temperaments. But it is no longer the real force it was. It is not seriously treated. In England, Journalism, not, except in a few well-known instances, having been carried to such excesses of brutality, is still a great factor, a really remarkable power. The tyranny that it proposes to exercise over people’s private lives seems to me to be quite extraordinary. The fact is, that the public have an insatiable curiosity to know everything, except what is worth knowing. Journalism, conscious of this, and having tradesman-like habits, supplies their demands. In centuries before ours the public nailed the ears of journalists to the pump. That was quite hideous. In this century journalists have nailed their own ears to the keyhole. That is much worse. And what aggravates the mischief is that the journalists who are most to blame are not the amusing journalists who write for what are called Society papers. The harm is done by the serious, thoughtful, earnest journalists, who solemnly, as they are doing at present, will drag before the eyes of the public some incident in the private life of a great statesman, of a man who is a leader of political thought as he is a creator of political force, and invite the public to discuss the incident, to exercise authority in the matter, to give their views, and not merely to give their views, but to carry them into action, to dictate to the man upon all other points, to dictate to his party, to dictate to his country; in fact, to make themselves ridiculous, offensive, and harmful. The private lives of men and women should not be told to the public. The public have nothing to do with them at all. In France they manage these things better. There they do not allow the details of the trials that take place in the divorce courts to be published for the amusement or criticism of the public. All that the public are allowed to know is that the divorce has taken place and was granted on petition of one or other or both of the married parties concerned. In France, in fact, they limit the journalist, and allow the artist almost perfect freedom. Here we allow absolute freedom to the journalist, and entirely limit the artist. English public opinion, that is to say, tries to constrain and impede and warp the man who makes things that are beautiful in effect, and compels the journalist to retail things that are ugly, or disgusting, or revolting in fact, so that we have the most serious journalists in the world, and the most indecent newspapers. It is no exaggeration to talk of compulsion. There are possibly some journalists who take a real pleasure in publishing horrible things, or who, being poor, look to scandals as forming a sort of permanent basis for an income. But there are other journalists, I feel certain, men of education and cultivation, who really dislike publishing these things, who know that it is wrong to do so, and only do it because the unhealthy conditions under which their occupation is carried on oblige them to supply the public with what the public wants, and to compete with other journalists in making that supply as full and satisfying to the gross popular appetite as possible. It is a very degrading position for any body of educated men to be placed in, and I have no doubt that most of them feel it acutely.
However, let us leave what is really a very sordid side of the subject, and return to the question of popular control in the matter of Art, by which I mean Public Opinion dictating to the artist the form which he is to use, the mode in which he is to use it, and the materials with which he is to work. I have pointed out that the arts which have escaped best in England are the arts in which the public have not been interested. They are, however, interested in the drama, and as a certain advance has been made in the drama within the last ten or fifteen years, it is important to point out that this advance is entirely due to a few individual artists refusing to accept the popular want of taste as their standard, and refusing to regard Art as a mere matter of demand and supply. With his marvellous and vivid personality, with a style that has really a true colour-element in it, with his extraordinary power, not over mere mimicry but over imaginative and intellectual creation, Mr Irving, had his sole object been to give the public what they wanted, could have produced the commonest plays in the commonest manner, and made as much success and money as a man could possibly desire. But his object was not that. His object was to realise his own perfection as an artist, under certain conditions, and in certain forms of Art. At first he appealed to the few: now he has educated the many. He has created in the public both taste and temperament. The public appreciate his artistic success immensely. I often wonder, however, whether the public understand that that success is entirely due to the fact that he did not accept their standard, but realised his own. With their standard the Lyceum would have been a sort of second-rate booth, as some of the popular theatres in London are at present. Whether they understand it or not the fact however remains, that taste and temperament have, to a certain extent been created in the public, and that the public is capable of developing these qualities. The problem then is, why do not the public become more civilised? They have the capacity. What stops them?
The thing that stops them, it must be said again, is their desire to exercise authority over the artist and over works of art. To certain theatres, such as the Lyceum and the Haymarket, the public seem to come in a proper mood. In both of these theatres there have been individual artists, who have succeeded in creating in their audiences – and every theatre in London has its own audience – the temperament to which Art appeals. And what is that temperament? It is the temperament of receptivity. That is all.
If a man approaches a work of art with any desire to exercise authority over it and the artist, he approaches it in such a spirit that he cannot receive any artistic impression from it at all. The work of art is to dominate the spectator: the spectator is not to dominate the work of art. The spectator is to be receptive. He is to be the violin on which the master is to play. And the more completely he can suppress his own silly views, his own foolish prejudices, his own absurd ideas of what Art should be, or should not be, the more likely he is to understand and appreciate the work of art in question. This is, of course, quite obvious in the case of the vulgar theatre-going public of English men and women. But it is equally true of what are called educated people. For an educated person’s ideas of Art are drawn naturally from what Art has been, whereas the new work of art is beautiful by being what Art has never been; and to measure it by the standard of the past is to measure it by a standard on the rejection of which its real perfection depends. A temperament capable of receiving, through an imaginative medium, and under imaginative conditions, new and beautiful impressions, is the only temperament that can appreciate a work of art. And true as this is in the case of the appreciation of sculpture and painting, it is still more true of the appreciation of such arts as the drama. For a picture and a statue are not at war with Time. They take no count of its succession. In one moment their unity may be apprehended. In the case of literature it is different. Time must be traversed before the unity of effect is realised. And so, in the drama, there may occur in the first act of the play something whose real artistic value may not be evident to the spectator till the third or fourth act is reached. Is the silly fellow to get angry and call out, and disturb the play, and annoy the artists? No. The honest man is to sit quietly, and know the delightful emotions of wonder, curiosity, and suspense. He is not to go to the play to lose a vulgar temper. He is to go to the play to realise an artistic temperament. He is to go to the play to gain an artistic temperament. He is not the arbiter of the work of art. He is one who is admitted to contemplate the work of art, and, if the work be fine, to forget in its contemplation and the egotism that mars him – the egotism of his ignorance, or the egotism of his information. This point about the drama is hardly, I think, sufficiently recognised. I can quite understand that were ‘Macbeth’ produced for the first time before a modern London audience, many of the people present would strongly and vigorously object to the introduction of the witches in the first act, with their grotesque phrases and their ridiculous words. But when the play is over one realises that the laughter of the witches in ‘Macbeth’ is as terrible as the laughter of madness in ‘Lear,’ more terrible than the laughter of Iago in the tragedy of the Moor. No spectator of art needs a more perfect mood of receptivity than the spectator of a play. The moment he seeks to exercise authority he becomes the avowed enemy of Art and of himself. Art does not mind. It is he who suffers.
With the novel it is the same thing. Popular authority and the recognition of popular authority are fatal. Thackeray’s ‘Esmond’ is a beautiful work of art because he wrote it to please himself. In his other novels, in ‘Pendennis,’ in ‘Philip,’ in ‘Vanity Fair’ even, at times, he is too conscious of the public, and spoils his work by appealing directly to the sympathies of the public, or by directly mocking at them. A true artist takes no notice whatever of the public. The public are to him non-existent. He has no poppied or honeyed cakes through which to give the monster sleep or sustenance. He leaves that to the popular novelist. One incomparable novelist we have now in England, Mr George Meredith. There are better artists in France, but France has no one whose view of life is so large, so varied, so imaginatively true. There are tellers of stories in Russia who have a more vivid sense of what pain in fiction may be. But to him belongs philosophy in fiction. His people not merely live, but they live in thought. One can see them from myriad points of view. They are suggestive. There is soul in them and around them. They are interpretative and symbolic. And he who made them, those wonderful quickly-moving figures, made them for his own pleasure, and has never asked the public what they wanted, has never cared to know what they wanted, has never allowed the public to dictate to him or influence him in any way but has gone on intensifying his own personality, and producing his own individual work. At first none came to him. That did not matter. Then the few came to him. That did not change him. The many have come now. He is still the same. He is an incomparable novelist. With the decorative arts it is not different. The public clung with really pathetic tenacity to what I believe were the direct traditions of the Great Exhibition of international vulgarity, traditions that were so appalling that the houses in which people lived were only fit for blind people to live in. Beautiful things began to be made, beautiful colours came from the dyer’s hand, beautiful patterns from the artist’s brain, and the use of beautiful things and their value and importance were set forth. The public were really very indignant. They lost their temper. They said silly things. No one minded. No one was a whit the worse. No one accepted the authority of public opinion. And now it is almost impossible to enter any modern house without seeing some recognition of good taste, some recognition of the value of lovely surroundings, some sign of appreciation of beauty. In fact, people’s houses are, as a rule, quite charming nowadays. People have been to a very great extent civilised. It is only fair to state, however, that the extraordinary success of the revolution in house-decoration and furniture and the like has not really been due to the majority of the public developing a very fine taste in such matters. It has been chiefly due to the fact that the craftsmen of things so appreciated the pleasure of making what was beautiful, and woke to such a vivid consciousness of the hideousness and vulgarity of what the public had previously wanted, that they simply starved the public out. It would be quite impossible at the present moment to furnish a room as rooms were furnished a few years ago, without going for everything to an auction of second-hand furniture from some third-rate lodging-house. The things are no longer made. However they may object to it, people must nowadays have something charming in their surroundings. Fortunately for them, their assumption of authority in these art-matters came to entire grief.
It is evident, then, that all authority in such things is bad. People sometimes inquire what form of government is most suitable for an artist to live under. To this question there is only one answer. The form of government that is most suitable to the artist is no government at all. Authority over him and his art is ridiculous. It has been stated that under despotisms artists have produced lovely work. This is not quite so. Artists have visited despots, not as subjects to be tyrannised over, but as wandering wonder-makers, as fascinating vagrant personalities, to be entertained and charmed and suffered to be at peace, and allowed to create. There is this to be said in favour of the despot, that he, being an individual, may have culture, while the mob, being a monster, has none. One who is an Emperor and King may stoop down to pick up a brush for a painter, but when the democracy stoops down it is merely to throw mud. And yet the democracy have not so far to stoop as the emperor. In fact, when they want to throw mud they have not to stoop at all. But there is no necessity to separate the monarch from the mob; all authority is equally bad.
There are three kinds of despots. There is the despot who tyrannises over the body. There is the despot who tyrannises over the soul. There is the despot who tyrannises over the soul and body alike. The first is called the Prince. The second is called the Pope. The third is called the People. The Prince may be cultivated. Many Princes have been. Yet in the Prince there is danger. One thinks of Dante at the bitter feast in Verona, of Tasso in Ferrara’s madman’s cell. It is better for the artist not to live with Princes. The Pope may be cultivated. Many Popes have been; the bad Popes have been. The bad Popes loved Beauty, almost as passionately, nay, with as much passion as the good Popes hated Thought. To the wickedness of the Papacy humanity owes much. The goodness of the Papacy owes a terrible debt to humanity. Yet, though the Vatican has kept the rhetoric of its thunders, and lost the rod of its lightning, it is better for the artist not to live with Popes. It was a Pope who said of Cellini to a conclave of Cardinals that common laws and common authority were not made for men such as he; but it was a Pope who thrust Cellini into prison, and kept him there till he sickened with rage, and created unreal visions for himself, and saw the gilded sun enter his room, and grew so enamoured of it that he sought to escape, and crept out from tower to tower, and falling through dizzy air at dawn, maimed himself, and was by a vine-dresser covered with vine leaves, and carried in a cart to one who, loving beautiful things, had care of him. There is danger in Popes. And as for the People, what of them and their authority? Perhaps of them and their authority one has spoken enough. Their authority is a thing blind, deaf, hideous, grotesque, tragic, amusing, serious, and obscene. It is impossible for the artist to live with the People. All despots bribe. The people bribe and brutalise. Who told them to exercise authority? They were made to live, to listen, and to love. Someone has done them a great wrong. They have marred themselves by imitation of their inferiors. They have taken the sceptre of the Prince. How should they use it? They have taken the triple tiara of the Pope. How should they carry its burden? They are as a clown whose heart is broken. They are as a priest whose soul is not yet born. Let all who love Beauty pity them. Though they themselves love not Beauty, yet let them pity themselves. Who taught them the trick of tyranny?
There are many other things that one might point out. One might point out how the Renaissance was great, because it sought to solve no social problem, and busied itself not about such things, but suffered the individual to develop freely, beautifully, and naturally, and so had great and individual artists, and great and individual men. One might point out how Louis XIV., by creating the modern state, destroyed the individualism of the artist, and made things monstrous in their monotony of repetition, and contemptible in their conformity to rule, and destroyed throughout all France all those fine freedoms of expression that had made tradition new in beauty, and new modes one with antique form. But the past is of no importance. The present is of no importance. It is with the future that we have to deal. For the past is what man should not have been. The present is what man ought not to be. The future is what artists are.
It will, of course, be said that such a scheme as is set forth here is quite unpractical, and goes against human nature. This is perfectly true. It is unpractical, and it goes against human nature. This is why it is worth carrying out, and that is why one proposes it. For what is a practical scheme? A practical scheme is either a scheme that is already in existence, or a scheme that could be carried out under existing conditions. But it is exactly the existing conditions that one objects to; and any scheme that could accept these conditions is wrong and foolish. The conditions will be done away with, and human nature will change. The only thing that one really knows about human nature is that it changes. Change is the one quality we can predicate of it. The systems that fail are those that rely on the permanency of human nature, and not on its growth and development. The error of Louis XIV. was that he thought human nature would always be the same. The result of his error was the French Revolution. It was an admirable result. All the results of the mistakes of governments are quite admirable.
It is to be noted also that Individualism does not come to man with any sickly cant about duty, which merely means doing what other people want because they want it; or any hideous cant about self-sacrifice, which is merely a survival of savage mutilation. In fact, it does not come to man with any claims upon him at all. It comes naturally and inevitably out of man. It is the point to which all development tends. It is the differentiation to which all organisms grow. It is the perfection that is inherent in every mode of life, and towards which every mode of life quickens. And so Individualism exercises no compulsion over man. On the contrary, it says to man that he should suffer no compulsion to be exercised over him. It does not try to force people to be good. It knows that people are good when they are let alone. Man will develop Individualism out of himself. Man is now so developing Individualism. To ask whether Individualism is practical is like asking whether Evolution is practical. Evolution is the law of life, and there is no evolution except towards Individualism. Where this tendency is not expressed, it is a case of artificially-arrested growth, or of disease, or of death.
Individualism will also be unselfish and unaffected. It has been pointed out that one of the results of the extraordinary tyranny of authority is that words are absolutely distorted from their proper and simple meaning, and are used to express the obverse of their right signification. What is true about Art is true about Life. A man is called affected, nowadays, if he dresses as he likes to dress. But in doing that he is acting in a perfectly natural manner. Affectation, in such matters, consists in dressing according to the views of one’s neighbour, whose views, as they are the views of the majority, will probably be extremely stupid. Or a man is called selfish if he lives in the manner that seems to him most suitable for the full realisation of his own personality; if, in fact, the primary aim of his life is self-development. But this is the way in which everyone should live. Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as one wishes to live. And unselfishness is letting other people’s lives alone, not interfering with them. Selfishness always aims at creating around it an absolute uniformity of type. Unselfishness recognises infinite variety of type as a delightful thing, accepts it, acquiesces in it, enjoys it. It is not selfish to think for oneself. A man who does not think for himself does not think at all. It is grossly selfish to require of ones neighbour that he should think in the same way, and hold the same opinions. Why should he? If he can think, he will probably think differently. If he cannot think, it is monstrous to require thought of any kind from him. A red rose is not selfish because it wants to be a red rose. It would be horribly selfish if it wanted all the other flowers in the garden to be both red and roses. Under Individualism people will be quite natural and absolutely unselfish, and will know the meanings of the words, and realise them in their free, beautiful lives. Nor will men be egotistic as they are now. For the egotist is he who makes claims upon others, and the Individualist will not desire to do that. It will not give him pleasure. When man has realised Individualism, he will also realise sympathy and exercise it freely and spontaneously. Up to the present man has hardly cultivated sympathy at all. He has merely sympathy with pain, and sympathy with pain is not the highest form of sympathy. All sympathy is fine, but sympathy with suffering is the least fine mode. It is tainted with egotism. It is apt to become morbid. There is in it a certain element of terror for our own safety. We become afraid that we ourselves might be as the leper or as the blind, and that no man would have care of us. It is curiously limiting, too. One should sympathise with the entirety of life, not with life’s sores and maladies merely, but with life’s joy and beauty and energy and health and freedom. The wider sympathy is, of course, the more difficult. It requires more unselfishness. Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature – it requires, in fact, the nature of a true Individualist – to sympathise with a friend’s success.
In the modern stress of competition and struggle for place, such sympathy is naturally rare, and is also very much stifled by the immoral ideal of uniformity of type and conformity to rule which is so prevalent everywhere, and is perhaps most obnoxious in England.
Sympathy with pain there will, of course, always be. It is one of the first instincts of man. The animals which are individual, the higher animals, that is to say, share it with us. But it must be remembered that while sympathy with joy intensifies the sum of joy in the world, sympathy with pain does not really diminish the amount of pain. It may make man better able to endure evil, but the evil remains. Sympathy with consumption does not cure consumption; that is what Science does. And when Socialism has solved the problem of poverty, and Science solved the problem of disease, the area of the sentimentalists will be lessened, and the sympathy of man will be large, healthy, and spontaneous. Man will have joy in the contemplation of the joyous life of others.
For it is through joy that the Individualism of the future will develop itself. Christ made no attempt to reconstruct society, and consequently the Individualism that he preached to man could be realised only through pain or in solitude. The ideals that we owe to Christ are the ideals of the man who abandons society entirely, or of the man who resists society absolutely. But man is naturally social. Even the Thebaid became peopled at last. And though the cenobite realises his personality, it is often an impoverished personality that he so realises. Upon the other hand, the terrible truth that pain is a mode through which man may realise himself exercises a wonderful fascination over the world. Shallow speakers and shallow thinkers in pulpits and on platforms often talk about the world’s worship of pleasure, and whine against it. But it is rarely in the world’s history that its ideal has been one of joy and beauty. The worship of pain has far more often dominated the world. Mediaevalism, with its saints and martyrs, its love of self-torture, its wild passion for wounding itself, its gashing with knives, and its whipping with rods – Mediaevalism is real Christianity, and the mediaeval Christ is the real Christ. When the Renaissance dawned upon the world, and brought with it the new ideals of the beauty of life and the joy of living, men could not understand Christ. Even Art shows us that. The painters of the Renaissance drew Christ as a little boy playing with another boy in a palace or a garden, or lying back in his mother’s arms, smiling at her, or at a flower, or at a bright bird; or as a noble, stately figure moving nobly through the world; or as a wonderful figure rising in a sort of ecstasy from death to life. Even when they drew him crucified they drew him as a beautiful God on whom evil men had inflicted suffering. But he did not preoccupy them much. What delighted them was to paint the men and women whom they admired, and to show the loveliness of this lovely earth. They painted many religious pictures – in fact, they painted far too many, and the monotony of type and motive is wearisome, and was bad for art. It was the result of the authority of the public in art-matters, and is to be deplored. But their soul was not in the subject. Raphael was a great artist when he painted his portrait of the Pope. When he painted his Madonnas and infant Christs, he is not a great artist at all. Christ had no message for the Renaissance, which was wonderful because it brought an ideal at variance with his, and to find the presentation of the real Christ we must go to mediaeval art. There he is one maimed and marred; one who is not comely to look on, because Beauty is a joy; one who is not in fair raiment, because that may be a joy also: he is a beggar who has a marvellous soul; he is a leper whose soul is divine; he needs neither property nor health; he is a God realising his perfection through pain.
The evolution of man is slow. The injustice of men is great. It was necessary that pain should be put forward as a mode of self-realisation. Even now, in some places in the world, the message of Christ is necessary. No one who lived in modern Russia could possibly realise his perfection except by pain. A few Russian artists have realised themselves in Art; in a fiction that is mediaeval in character, because its dominant note is the realisation of men through suffering. But for those who are not artists, and to whom there is no mode of life but the actual life of fact, pain is the only door to perfection. A Russian who lives happily under the present system of government in Russia must either believe that man has no soul, or that, if he has, it is not worth developing. A Nihilist who rejects all authority, because he knows authority to be evil, and welcomes all pain, because through that he realises his personality, is a real Christian. To him the Christian ideal is a true thing.
And yet, Christ did not revolt against authority. He accepted the imperial authority of the Roman Empire and paid tribute. He endured the ecclesiastical authority of the Jewish Church, and would not repel its violence by any violence of his own. He had, as I said before, no scheme for the reconstruction of society. But the modern world has schemes. It proposes to do away with poverty and the suffering that it entails. It desires to get rid of pain, and the suffering that pain entails. It trusts to Socialism and to Science as its methods. What it aims at is an Individualism expressing itself through joy. This Individualism will be larger, fuller, lovelier than any Individualism has ever been. Pain is not the ultimate mode of perfection. It is merely provisional and a protest. It has reference to wrong, unhealthy, unjust surroundings. When the wrong, and the disease, and the injustice are removed, it will have no further place. It will have done its work. It was a great work, but it is almost over. Its sphere lessens every day.
Nor will man miss it. For what man has sought for is, indeed, neither pain nor pleasure, but simply Life. Man has sought to live intensely, fully, perfectly. When he can do so without exercising restraint on others, or suffering it ever, and his activities are all pleasurable to him, he will be saner, healthier, more civilised, more himself. Pleasure is Nature’s test, her sign of approval. When man is happy, he is in harmony with himself and his environment. The new Individualism, for whose service Socialism, whether it wills it or not, is working, will be perfect harmony. It will be what the Greeks sought for, but could not, except in Thought, realise completely, because they had slaves, and fed them; it will be what the Renaissance sought for, but could not realise completely except in Art, because they had slaves, and starved them. It will be complete, and through it each man will attain to his perfection. The new Individualism is the new Hellenism.
In England, the arts that have escaped best are the arts in which the public take no interest. Poetry is an instance of what I mean. We have been able to have fine poetry in England because the public do not read it, and consequently do not influence it. The public like to insult poets because they are individual, but once they have insulted them, they leave them alone. In the case of the novel and the drama, arts in which the public do take an interest, the result of the exercise of popular authority has been absolutely ridiculous. No country produces such badly-written fiction, such tedious, common work in the novel form, such silly, vulgar plays as England. It must necessarily be so. The popular standard is of such a character that no artist can get to it. It is at once too easy and too difficult to be a popular novelist. It is too easy, because the requirements of the public as far as plot, style, psychology, treatment of life, and treatment of literature are concerned are within the reach of the very meanest capacity and the most uncultivated mind. It is too difficult, because to meet such requirements the artist would have to do violence to his temperament, would have to write not for the artistic joy of writing, but for the amusement of half-educated people, and so would have to suppress his individualism, forget his culture, annihilate his style, and surrender everything that is valuable in him. In the case of the drama, things are a little better: the theatre-going public like the obvious, it is true, but they do not like the tedious; and burlesque and farcical comedy, the two most popular forms, are distinct forms of art. Delightful work may be produced under burlesque and farcical conditions, and in work of this kind the artist in England is allowed very great freedom. It is when one comes to the higher forms of the drama that the result of popular control is seen. The one thing that the public dislike is novelty. Any attempt to extend the subject-matter of art is extremely distasteful to the public; and yet the vitality and progress of art depend in a large measure on the continual extension of subject-matter. The public dislike novelty because they are afraid of it. It represents to them a mode of Individualism, an assertion on the part of the artist that he selects his own subject, and treats it as he chooses. The public are quite right in their attitude. Art is Individualism, and Individualism is a disturbing and disintegrating force. Therein lies its immense value. For what it seeks to disturb is monotony of type, slavery of custom, tyranny of habit, and the reduction of man to the level of a machine. In Art, the public accept what has been, because they cannot alter it, not because they appreciate it. They swallow their classics whole, and never taste them. They endure them as the inevitable, and as they cannot mar them, they mouth about them. Strangely enough, or not strangely, according to one’s own views, this acceptance of the classics does a great deal of harm. The uncritical admiration of the Bible and Shakespeare in England is an instance of what I mean. With regard to the Bible, considerations of ecclesiastical authority enter into the matter, so that I need not dwell upon the point. But in the case of Shakespeare it is quite obvious that the public really see neither the beauties nor the defects of his plays. If they saw the beauties, they would not object to the development of the drama; and if they saw the defects, they would not object to the development of the drama either. The fact is, the public make use of the classics of a country as a means of checking the progress of Art. They degrade the classics into authorities. They use them as bludgeons for preventing the free expression of Beauty in new forms. They are always asking a writer why he does not write like somebody else, or a painter why he does not paint like somebody else, quite oblivious of the fact that if either of them did anything of the kind he would cease to be an artist. A fresh mode of Beauty is absolutely distasteful to them, and whenever it appears they get so angry, and bewildered that they always use two stupid expressions – one is that the work of art is grossly unintelligible; the other, that the work of art is grossly immoral. What they mean by these words seems to me to be this. When they say a work is grossly unintelligible, they mean that the artist has said or made a beautiful thing that is new; when they describe a work as grossly immoral, they mean that the artist has said or made a beautiful thing that is true. The former expression has reference to style; the latter to subject-matter. But they probably use the words very vaguely, as an ordinary mob will use ready-made paving-stones. There is not a single real poet or prose-writer of this century, for instance, on whom the British public have not solemnly conferred diplomas of immorality, and these diplomas practically take the place, with us, of what in France, is the formal recognition of an Academy of Letters, and fortunately make the establishment of such an institution quite unnecessary in England. Of course, the public are very reckless in their use of the word. That they should have called Wordsworth an immoral poet, was only to be expected. Wordsworth was a poet. But that they should have called Charles Kingsley an immoral novelist is extraordinary. Kingsley’s prose was not of a very fine quality. Still, there is the word, and they use it as best they can. An artist is, of course, not disturbed by it. The true artist is a man who believes absolutely in himself, because he is absolutely himself. But I can fancy that if an artist produced a work of art in England that immediately on its appearance was recognised by the public, through their medium, which is the public press, as a work that was quite intelligible and highly moral, he would begin to seriously question whether in its creation he had really been himself at all, and consequently whether the work was not quite unworthy of him, and either of a thoroughly second-rate order, or of no artistic value whatsoever.
Perhaps, however, I have wronged the public in limiting them to such words as ‘immoral,’ ‘unintelligible,’ ‘exotic,’ and ‘unhealthy.’ There is one other word that they use. That word is ‘morbid.’ They do not use it often. The meaning of the word is so simple that they are afraid of using it. Still, they use it sometimes, and, now and then, one comes across it in popular newspapers. It is, of course, a ridiculous word to apply to a work of art. For what is morbidity but a mood of emotion or a mode of thought that one cannot express? The public are all morbid, because the public can never find expression for anything. The artist is never morbid. He expresses everything. He stands outside his subject, and through its medium produces incomparable and artistic effects. To call an artist morbid because he deals with morbidity as his subject-matter is as silly as if one called Shakespeare mad because he wrote ‘King Lear.’
On the whole, an artist in England gains something by being attacked. His individuality is intensified. He becomes more completely himself. Of course, the attacks are very gross, very impertinent, and very contemptible. But then no artist expects grace from the vulgar mind, or style from the suburban intellect. Vulgarity and stupidity are two very vivid facts in modern life. One regrets them, naturally. But there they are. They are subjects for study, like everything else. And it is only fair to state, with regard to modern journalists, that they always apologise to one in private for what they have written against one in public.
Within the last few years two other adjectives, it may be mentioned, have been added to the very limited vocabulary of art-abuse that is at the disposal of the public. One is the word ‘unhealthy,’ the other is the word ‘exotic.’ The latter merely expresses the rage of the momentary mushroom against the immortal, entrancing, and exquisitely lovely orchid. It is a tribute, but a tribute of no importance. The word ‘unhealthy,’ however, admits of analysis. It is a rather interesting word. In fact, it is so interesting that the people who use it do not know what it means.
What does it mean? What is a healthy, or an unhealthy work of art? All terms that one applies to a work of art, provided that one applies them rationally, have reference to either its style or its subject, or to both together. From the point of view of style, a healthy work of art is one whose style recognises the beauty of the material it employs, be that material one of words or of bronze, of colour or of ivory, and uses that beauty as a factor in producing the aesthetic effect. From the point of view of subject, a healthy work of art is one the choice of whose subject is conditioned by the temperament of the artist, and comes directly out of it. In fine, a healthy work of art is one that has both perfection and personality. Of course, form and substance cannot be separated in a work of art; they are always one. But for purposes of analysis, and setting the wholeness of aesthetic impression aside for a moment, we can intellectually so separate them. An unhealthy work of art, on the other hand, is a work whose style is obvious, old-fashioned, and common, and whose subject is deliberately chosen, not because the artist has any pleasure in it, but because he thinks that the public will pay him for it. In fact, the popular novel that the public calls healthy is always a thoroughly unhealthy production; and what the public call an unhealthy novel is always a beautiful and healthy work of art.
I need hardly say that I am not, for a single moment, complaining that the public and the public press misuse these words. I do not see how, with their lack of comprehension of what Art is, they could possibly use them in the proper sense. I am merely pointing out the misuse; and as for the origin of the misuse and the meaning that lies behind it all, the explanation is very simple. It comes from the barbarous conception of authority. It comes from the natural inability of a community corrupted by authority to understand or appreciate Individualism. In a word, it comes from that monstrous and ignorant thing that is called Public Opinion, which, bad and well-meaning as it is when it tries to control action, is infamous and of evil meaning when it tries to control Thought or Art.
Indeed, there is much more to be said in favour of the physical force of the public than there is in favour of the public’s opinion. The former may be fine. The latter must be foolish. It is often said that force is no argument. That, however, entirely depends on what one wants to prove. Many of the most important problems of the last few centuries, such as the continuance of personal government in England, or of feudalism in France, have been solved entirely by means of physical force. The very violence of a revolution may make the public grand and splendid for a moment. It was a fatal day when the public discovered that the pen is mightier than the paving-stone, and can be made as offensive as the brickbat. They at once sought for the journalist, found him, developed him, and made him their industrious and well-paid servant. It is greatly to be regretted, for both their sakes. Behind the barricade there may be much that is noble and heroic. But what is there behind the leading-article but prejudice, stupidity, cant, and twaddle? And when these four are joined together they make a terrible force, and constitute the new authority.
In old days men had the rack. Now they have the press. That is an improvement certainly. But still it is very bad, and wrong, and demoralising. Somebody – was it Burke? – called journalism the fourth estate. That was true at the time, no doubt. But at the present moment it really is the only estate. It has eaten up the other three. The Lords Temporal say nothing, the Lords Spiritual have nothing to say, and the House of Commons has nothing to say and says it. We are dominated by Journalism. In America the President reigns for four years, and Journalism governs for ever and ever. Fortunately in America Journalism has carried its authority to the grossest and most brutal extreme. As a natural consequence it has begun to create a spirit of revolt. People are amused by it, or disgusted by it, according to their temperaments. But it is no longer the real force it was. It is not seriously treated. In England, Journalism, not, except in a few well-known instances, having been carried to such excesses of brutality, is still a great factor, a really remarkable power. The tyranny that it proposes to exercise over people’s private lives seems to me to be quite extraordinary. The fact is, that the public have an insatiable curiosity to know everything, except what is worth knowing. Journalism, conscious of this, and having tradesman-like habits, supplies their demands. In centuries before ours the public nailed the ears of journalists to the pump. That was quite hideous. In this century journalists have nailed their own ears to the keyhole. That is much worse. And what aggravates the mischief is that the journalists who are most to blame are not the amusing journalists who write for what are called Society papers. The harm is done by the serious, thoughtful, earnest journalists, who solemnly, as they are doing at present, will drag before the eyes of the public some incident in the private life of a great statesman, of a man who is a leader of political thought as he is a creator of political force, and invite the public to discuss the incident, to exercise authority in the matter, to give their views, and not merely to give their views, but to carry them into action, to dictate to the man upon all other points, to dictate to his party, to dictate to his country; in fact, to make themselves ridiculous, offensive, and harmful. The private lives of men and women should not be told to the public. The public have nothing to do with them at all. In France they manage these things better. There they do not allow the details of the trials that take place in the divorce courts to be published for the amusement or criticism of the public. All that the public are allowed to know is that the divorce has taken place and was granted on petition of one or other or both of the married parties concerned. In France, in fact, they limit the journalist, and allow the artist almost perfect freedom. Here we allow absolute freedom to the journalist, and entirely limit the artist. English public opinion, that is to say, tries to constrain and impede and warp the man who makes things that are beautiful in effect, and compels the journalist to retail things that are ugly, or disgusting, or revolting in fact, so that we have the most serious journalists in the world, and the most indecent newspapers. It is no exaggeration to talk of compulsion. There are possibly some journalists who take a real pleasure in publishing horrible things, or who, being poor, look to scandals as forming a sort of permanent basis for an income. But there are other journalists, I feel certain, men of education and cultivation, who really dislike publishing these things, who know that it is wrong to do so, and only do it because the unhealthy conditions under which their occupation is carried on oblige them to supply the public with what the public wants, and to compete with other journalists in making that supply as full and satisfying to the gross popular appetite as possible. It is a very degrading position for any body of educated men to be placed in, and I have no doubt that most of them feel it acutely.
However, let us leave what is really a very sordid side of the subject, and return to the question of popular control in the matter of Art, by which I mean Public Opinion dictating to the artist the form which he is to use, the mode in which he is to use it, and the materials with which he is to work. I have pointed out that the arts which have escaped best in England are the arts in which the public have not been interested. They are, however, interested in the drama, and as a certain advance has been made in the drama within the last ten or fifteen years, it is important to point out that this advance is entirely due to a few individual artists refusing to accept the popular want of taste as their standard, and refusing to regard Art as a mere matter of demand and supply. With his marvellous and vivid personality, with a style that has really a true colour-element in it, with his extraordinary power, not over mere mimicry but over imaginative and intellectual creation, Mr Irving, had his sole object been to give the public what they wanted, could have produced the commonest plays in the commonest manner, and made as much success and money as a man could possibly desire. But his object was not that. His object was to realise his own perfection as an artist, under certain conditions, and in certain forms of Art. At first he appealed to the few: now he has educated the many. He has created in the public both taste and temperament. The public appreciate his artistic success immensely. I often wonder, however, whether the public understand that that success is entirely due to the fact that he did not accept their standard, but realised his own. With their standard the Lyceum would have been a sort of second-rate booth, as some of the popular theatres in London are at present. Whether they understand it or not the fact however remains, that taste and temperament have, to a certain extent been created in the public, and that the public is capable of developing these qualities. The problem then is, why do not the public become more civilised? They have the capacity. What stops them?
The thing that stops them, it must be said again, is their desire to exercise authority over the artist and over works of art. To certain theatres, such as the Lyceum and the Haymarket, the public seem to come in a proper mood. In both of these theatres there have been individual artists, who have succeeded in creating in their audiences – and every theatre in London has its own audience – the temperament to which Art appeals. And what is that temperament? It is the temperament of receptivity. That is all.
If a man approaches a work of art with any desire to exercise authority over it and the artist, he approaches it in such a spirit that he cannot receive any artistic impression from it at all. The work of art is to dominate the spectator: the spectator is not to dominate the work of art. The spectator is to be receptive. He is to be the violin on which the master is to play. And the more completely he can suppress his own silly views, his own foolish prejudices, his own absurd ideas of what Art should be, or should not be, the more likely he is to understand and appreciate the work of art in question. This is, of course, quite obvious in the case of the vulgar theatre-going public of English men and women. But it is equally true of what are called educated people. For an educated person’s ideas of Art are drawn naturally from what Art has been, whereas the new work of art is beautiful by being what Art has never been; and to measure it by the standard of the past is to measure it by a standard on the rejection of which its real perfection depends. A temperament capable of receiving, through an imaginative medium, and under imaginative conditions, new and beautiful impressions, is the only temperament that can appreciate a work of art. And true as this is in the case of the appreciation of sculpture and painting, it is still more true of the appreciation of such arts as the drama. For a picture and a statue are not at war with Time. They take no count of its succession. In one moment their unity may be apprehended. In the case of literature it is different. Time must be traversed before the unity of effect is realised. And so, in the drama, there may occur in the first act of the play something whose real artistic value may not be evident to the spectator till the third or fourth act is reached. Is the silly fellow to get angry and call out, and disturb the play, and annoy the artists? No. The honest man is to sit quietly, and know the delightful emotions of wonder, curiosity, and suspense. He is not to go to the play to lose a vulgar temper. He is to go to the play to realise an artistic temperament. He is to go to the play to gain an artistic temperament. He is not the arbiter of the work of art. He is one who is admitted to contemplate the work of art, and, if the work be fine, to forget in its contemplation and the egotism that mars him – the egotism of his ignorance, or the egotism of his information. This point about the drama is hardly, I think, sufficiently recognised. I can quite understand that were ‘Macbeth’ produced for the first time before a modern London audience, many of the people present would strongly and vigorously object to the introduction of the witches in the first act, with their grotesque phrases and their ridiculous words. But when the play is over one realises that the laughter of the witches in ‘Macbeth’ is as terrible as the laughter of madness in ‘Lear,’ more terrible than the laughter of Iago in the tragedy of the Moor. No spectator of art needs a more perfect mood of receptivity than the spectator of a play. The moment he seeks to exercise authority he becomes the avowed enemy of Art and of himself. Art does not mind. It is he who suffers.
With the novel it is the same thing. Popular authority and the recognition of popular authority are fatal. Thackeray’s ‘Esmond’ is a beautiful work of art because he wrote it to please himself. In his other novels, in ‘Pendennis,’ in ‘Philip,’ in ‘Vanity Fair’ even, at times, he is too conscious of the public, and spoils his work by appealing directly to the sympathies of the public, or by directly mocking at them. A true artist takes no notice whatever of the public. The public are to him non-existent. He has no poppied or honeyed cakes through which to give the monster sleep or sustenance. He leaves that to the popular novelist. One incomparable novelist we have now in England, Mr George Meredith. There are better artists in France, but France has no one whose view of life is so large, so varied, so imaginatively true. There are tellers of stories in Russia who have a more vivid sense of what pain in fiction may be. But to him belongs philosophy in fiction. His people not merely live, but they live in thought. One can see them from myriad points of view. They are suggestive. There is soul in them and around them. They are interpretative and symbolic. And he who made them, those wonderful quickly-moving figures, made them for his own pleasure, and has never asked the public what they wanted, has never cared to know what they wanted, has never allowed the public to dictate to him or influence him in any way but has gone on intensifying his own personality, and producing his own individual work. At first none came to him. That did not matter. Then the few came to him. That did not change him. The many have come now. He is still the same. He is an incomparable novelist. With the decorative arts it is not different. The public clung with really pathetic tenacity to what I believe were the direct traditions of the Great Exhibition of international vulgarity, traditions that were so appalling that the houses in which people lived were only fit for blind people to live in. Beautiful things began to be made, beautiful colours came from the dyer’s hand, beautiful patterns from the artist’s brain, and the use of beautiful things and their value and importance were set forth. The public were really very indignant. They lost their temper. They said silly things. No one minded. No one was a whit the worse. No one accepted the authority of public opinion. And now it is almost impossible to enter any modern house without seeing some recognition of good taste, some recognition of the value of lovely surroundings, some sign of appreciation of beauty. In fact, people’s houses are, as a rule, quite charming nowadays. People have been to a very great extent civilised. It is only fair to state, however, that the extraordinary success of the revolution in house-decoration and furniture and the like has not really been due to the majority of the public developing a very fine taste in such matters. It has been chiefly due to the fact that the craftsmen of things so appreciated the pleasure of making what was beautiful, and woke to such a vivid consciousness of the hideousness and vulgarity of what the public had previously wanted, that they simply starved the public out. It would be quite impossible at the present moment to furnish a room as rooms were furnished a few years ago, without going for everything to an auction of second-hand furniture from some third-rate lodging-house. The things are no longer made. However they may object to it, people must nowadays have something charming in their surroundings. Fortunately for them, their assumption of authority in these art-matters came to entire grief.
It is evident, then, that all authority in such things is bad. People sometimes inquire what form of government is most suitable for an artist to live under. To this question there is only one answer. The form of government that is most suitable to the artist is no government at all. Authority over him and his art is ridiculous. It has been stated that under despotisms artists have produced lovely work. This is not quite so. Artists have visited despots, not as subjects to be tyrannised over, but as wandering wonder-makers, as fascinating vagrant personalities, to be entertained and charmed and suffered to be at peace, and allowed to create. There is this to be said in favour of the despot, that he, being an individual, may have culture, while the mob, being a monster, has none. One who is an Emperor and King may stoop down to pick up a brush for a painter, but when the democracy stoops down it is merely to throw mud. And yet the democracy have not so far to stoop as the emperor. In fact, when they want to throw mud they have not to stoop at all. But there is no necessity to separate the monarch from the mob; all authority is equally bad.
There are three kinds of despots. There is the despot who tyrannises over the body. There is the despot who tyrannises over the soul. There is the despot who tyrannises over the soul and body alike. The first is called the Prince. The second is called the Pope. The third is called the People. The Prince may be cultivated. Many Princes have been. Yet in the Prince there is danger. One thinks of Dante at the bitter feast in Verona, of Tasso in Ferrara’s madman’s cell. It is better for the artist not to live with Princes. The Pope may be cultivated. Many Popes have been; the bad Popes have been. The bad Popes loved Beauty, almost as passionately, nay, with as much passion as the good Popes hated Thought. To the wickedness of the Papacy humanity owes much. The goodness of the Papacy owes a terrible debt to humanity. Yet, though the Vatican has kept the rhetoric of its thunders, and lost the rod of its lightning, it is better for the artist not to live with Popes. It was a Pope who said of Cellini to a conclave of Cardinals that common laws and common authority were not made for men such as he; but it was a Pope who thrust Cellini into prison, and kept him there till he sickened with rage, and created unreal visions for himself, and saw the gilded sun enter his room, and grew so enamoured of it that he sought to escape, and crept out from tower to tower, and falling through dizzy air at dawn, maimed himself, and was by a vine-dresser covered with vine leaves, and carried in a cart to one who, loving beautiful things, had care of him. There is danger in Popes. And as for the People, what of them and their authority? Perhaps of them and their authority one has spoken enough. Their authority is a thing blind, deaf, hideous, grotesque, tragic, amusing, serious, and obscene. It is impossible for the artist to live with the People. All despots bribe. The people bribe and brutalise. Who told them to exercise authority? They were made to live, to listen, and to love. Someone has done them a great wrong. They have marred themselves by imitation of their inferiors. They have taken the sceptre of the Prince. How should they use it? They have taken the triple tiara of the Pope. How should they carry its burden? They are as a clown whose heart is broken. They are as a priest whose soul is not yet born. Let all who love Beauty pity them. Though they themselves love not Beauty, yet let them pity themselves. Who taught them the trick of tyranny?
There are many other things that one might point out. One might point out how the Renaissance was great, because it sought to solve no social problem, and busied itself not about such things, but suffered the individual to develop freely, beautifully, and naturally, and so had great and individual artists, and great and individual men. One might point out how Louis XIV., by creating the modern state, destroyed the individualism of the artist, and made things monstrous in their monotony of repetition, and contemptible in their conformity to rule, and destroyed throughout all France all those fine freedoms of expression that had made tradition new in beauty, and new modes one with antique form. But the past is of no importance. The present is of no importance. It is with the future that we have to deal. For the past is what man should not have been. The present is what man ought not to be. The future is what artists are.
It will, of course, be said that such a scheme as is set forth here is quite unpractical, and goes against human nature. This is perfectly true. It is unpractical, and it goes against human nature. This is why it is worth carrying out, and that is why one proposes it. For what is a practical scheme? A practical scheme is either a scheme that is already in existence, or a scheme that could be carried out under existing conditions. But it is exactly the existing conditions that one objects to; and any scheme that could accept these conditions is wrong and foolish. The conditions will be done away with, and human nature will change. The only thing that one really knows about human nature is that it changes. Change is the one quality we can predicate of it. The systems that fail are those that rely on the permanency of human nature, and not on its growth and development. The error of Louis XIV. was that he thought human nature would always be the same. The result of his error was the French Revolution. It was an admirable result. All the results of the mistakes of governments are quite admirable.
It is to be noted also that Individualism does not come to man with any sickly cant about duty, which merely means doing what other people want because they want it; or any hideous cant about self-sacrifice, which is merely a survival of savage mutilation. In fact, it does not come to man with any claims upon him at all. It comes naturally and inevitably out of man. It is the point to which all development tends. It is the differentiation to which all organisms grow. It is the perfection that is inherent in every mode of life, and towards which every mode of life quickens. And so Individualism exercises no compulsion over man. On the contrary, it says to man that he should suffer no compulsion to be exercised over him. It does not try to force people to be good. It knows that people are good when they are let alone. Man will develop Individualism out of himself. Man is now so developing Individualism. To ask whether Individualism is practical is like asking whether Evolution is practical. Evolution is the law of life, and there is no evolution except towards Individualism. Where this tendency is not expressed, it is a case of artificially-arrested growth, or of disease, or of death.
Individualism will also be unselfish and unaffected. It has been pointed out that one of the results of the extraordinary tyranny of authority is that words are absolutely distorted from their proper and simple meaning, and are used to express the obverse of their right signification. What is true about Art is true about Life. A man is called affected, nowadays, if he dresses as he likes to dress. But in doing that he is acting in a perfectly natural manner. Affectation, in such matters, consists in dressing according to the views of one’s neighbour, whose views, as they are the views of the majority, will probably be extremely stupid. Or a man is called selfish if he lives in the manner that seems to him most suitable for the full realisation of his own personality; if, in fact, the primary aim of his life is self-development. But this is the way in which everyone should live. Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as one wishes to live. And unselfishness is letting other people’s lives alone, not interfering with them. Selfishness always aims at creating around it an absolute uniformity of type. Unselfishness recognises infinite variety of type as a delightful thing, accepts it, acquiesces in it, enjoys it. It is not selfish to think for oneself. A man who does not think for himself does not think at all. It is grossly selfish to require of ones neighbour that he should think in the same way, and hold the same opinions. Why should he? If he can think, he will probably think differently. If he cannot think, it is monstrous to require thought of any kind from him. A red rose is not selfish because it wants to be a red rose. It would be horribly selfish if it wanted all the other flowers in the garden to be both red and roses. Under Individualism people will be quite natural and absolutely unselfish, and will know the meanings of the words, and realise them in their free, beautiful lives. Nor will men be egotistic as they are now. For the egotist is he who makes claims upon others, and the Individualist will not desire to do that. It will not give him pleasure. When man has realised Individualism, he will also realise sympathy and exercise it freely and spontaneously. Up to the present man has hardly cultivated sympathy at all. He has merely sympathy with pain, and sympathy with pain is not the highest form of sympathy. All sympathy is fine, but sympathy with suffering is the least fine mode. It is tainted with egotism. It is apt to become morbid. There is in it a certain element of terror for our own safety. We become afraid that we ourselves might be as the leper or as the blind, and that no man would have care of us. It is curiously limiting, too. One should sympathise with the entirety of life, not with life’s sores and maladies merely, but with life’s joy and beauty and energy and health and freedom. The wider sympathy is, of course, the more difficult. It requires more unselfishness. Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature – it requires, in fact, the nature of a true Individualist – to sympathise with a friend’s success.
In the modern stress of competition and struggle for place, such sympathy is naturally rare, and is also very much stifled by the immoral ideal of uniformity of type and conformity to rule which is so prevalent everywhere, and is perhaps most obnoxious in England.
Sympathy with pain there will, of course, always be. It is one of the first instincts of man. The animals which are individual, the higher animals, that is to say, share it with us. But it must be remembered that while sympathy with joy intensifies the sum of joy in the world, sympathy with pain does not really diminish the amount of pain. It may make man better able to endure evil, but the evil remains. Sympathy with consumption does not cure consumption; that is what Science does. And when Socialism has solved the problem of poverty, and Science solved the problem of disease, the area of the sentimentalists will be lessened, and the sympathy of man will be large, healthy, and spontaneous. Man will have joy in the contemplation of the joyous life of others.
For it is through joy that the Individualism of the future will develop itself. Christ made no attempt to reconstruct society, and consequently the Individualism that he preached to man could be realised only through pain or in solitude. The ideals that we owe to Christ are the ideals of the man who abandons society entirely, or of the man who resists society absolutely. But man is naturally social. Even the Thebaid became peopled at last. And though the cenobite realises his personality, it is often an impoverished personality that he so realises. Upon the other hand, the terrible truth that pain is a mode through which man may realise himself exercises a wonderful fascination over the world. Shallow speakers and shallow thinkers in pulpits and on platforms often talk about the world’s worship of pleasure, and whine against it. But it is rarely in the world’s history that its ideal has been one of joy and beauty. The worship of pain has far more often dominated the world. Mediaevalism, with its saints and martyrs, its love of self-torture, its wild passion for wounding itself, its gashing with knives, and its whipping with rods – Mediaevalism is real Christianity, and the mediaeval Christ is the real Christ. When the Renaissance dawned upon the world, and brought with it the new ideals of the beauty of life and the joy of living, men could not understand Christ. Even Art shows us that. The painters of the Renaissance drew Christ as a little boy playing with another boy in a palace or a garden, or lying back in his mother’s arms, smiling at her, or at a flower, or at a bright bird; or as a noble, stately figure moving nobly through the world; or as a wonderful figure rising in a sort of ecstasy from death to life. Even when they drew him crucified they drew him as a beautiful God on whom evil men had inflicted suffering. But he did not preoccupy them much. What delighted them was to paint the men and women whom they admired, and to show the loveliness of this lovely earth. They painted many religious pictures – in fact, they painted far too many, and the monotony of type and motive is wearisome, and was bad for art. It was the result of the authority of the public in art-matters, and is to be deplored. But their soul was not in the subject. Raphael was a great artist when he painted his portrait of the Pope. When he painted his Madonnas and infant Christs, he is not a great artist at all. Christ had no message for the Renaissance, which was wonderful because it brought an ideal at variance with his, and to find the presentation of the real Christ we must go to mediaeval art. There he is one maimed and marred; one who is not comely to look on, because Beauty is a joy; one who is not in fair raiment, because that may be a joy also: he is a beggar who has a marvellous soul; he is a leper whose soul is divine; he needs neither property nor health; he is a God realising his perfection through pain.
The evolution of man is slow. The injustice of men is great. It was necessary that pain should be put forward as a mode of self-realisation. Even now, in some places in the world, the message of Christ is necessary. No one who lived in modern Russia could possibly realise his perfection except by pain. A few Russian artists have realised themselves in Art; in a fiction that is mediaeval in character, because its dominant note is the realisation of men through suffering. But for those who are not artists, and to whom there is no mode of life but the actual life of fact, pain is the only door to perfection. A Russian who lives happily under the present system of government in Russia must either believe that man has no soul, or that, if he has, it is not worth developing. A Nihilist who rejects all authority, because he knows authority to be evil, and welcomes all pain, because through that he realises his personality, is a real Christian. To him the Christian ideal is a true thing.
And yet, Christ did not revolt against authority. He accepted the imperial authority of the Roman Empire and paid tribute. He endured the ecclesiastical authority of the Jewish Church, and would not repel its violence by any violence of his own. He had, as I said before, no scheme for the reconstruction of society. But the modern world has schemes. It proposes to do away with poverty and the suffering that it entails. It desires to get rid of pain, and the suffering that pain entails. It trusts to Socialism and to Science as its methods. What it aims at is an Individualism expressing itself through joy. This Individualism will be larger, fuller, lovelier than any Individualism has ever been. Pain is not the ultimate mode of perfection. It is merely provisional and a protest. It has reference to wrong, unhealthy, unjust surroundings. When the wrong, and the disease, and the injustice are removed, it will have no further place. It will have done its work. It was a great work, but it is almost over. Its sphere lessens every day.
Nor will man miss it. For what man has sought for is, indeed, neither pain nor pleasure, but simply Life. Man has sought to live intensely, fully, perfectly. When he can do so without exercising restraint on others, or suffering it ever, and his activities are all pleasurable to him, he will be saner, healthier, more civilised, more himself. Pleasure is Nature’s test, her sign of approval. When man is happy, he is in harmony with himself and his environment. The new Individualism, for whose service Socialism, whether it wills it or not, is working, will be perfect harmony. It will be what the Greeks sought for, but could not, except in Thought, realise completely, because they had slaves, and fed them; it will be what the Renaissance sought for, but could not realise completely except in Art, because they had slaves, and starved them. It will be complete, and through it each man will attain to his perfection. The new Individualism is the new Hellenism.
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Bram, zou een linkje niet verstandiger zijn geweest ipv een copy paste zonder quotes en bronvermelding?
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Dat was idd een beetje overdreven.quote:
Bram, zou een linkje niet verstandiger zijn geweest ipv een copy paste zonder quotes en bronvermelding?
a man convinced against his will is of the same opinion still
Dat klinkt als een plausibele verklaring.quote:
[..]
Creatieve denkers en doeners verlaten het conservatisme, de dwingende heersende moraal, Ze conformeren zich minder, zijn niet zo gefixeerd op huisje, boompje, beestje, rijk worden en economische status
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Er zit al lang geen copyright meer op. Mensen lezen het eerder als ze het direct voor zich zien, in het bijzonder rechtse mensen die al schrikken van Marxists in de websitenaam.quote:
Bram, zou een linkje niet verstandiger zijn geweest ipv een copy paste zonder quotes en bronvermelding?
Als je het op een externe website wil lezen dan kan je bijvoorbeeld hier kijken: https://www.marxists.org/reference/archive/wilde-oscar/soul-man/
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Ik bedoel dat je het topic verneukt met zulke lappen tekst die niemand leestquote:
[..]
Er zit al lang geen copyright meer op. Mensen lezen het eerder als ze het direct voor zich zien, in het bijzonder rechtse mensen die al schrikken van Marxists in de websitenaam.
Als je het op een externe website wil lezen dan kan je bijvoorbeeld hier kijken: https://www.marxists.org/reference/archive/wilde-oscar/soul-man/
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Ik denk dat er misschien eigenschappen in het brein zijn die dit bevorderen. Zo schijnt het dat 'linkse' mensen sneller getriggerd raken bij mogelijke conflicten (en het oplossen van conflicten). Ook het anticiperen, empathie en andere eigenschappen.quote:
Het valt me trouwens sowieso op dat links best goed vertegenwoordigd is onder schrijvers en andere kunsten.
John Steinbeck bijvoorbeeld, George Orwell, Harry Mulisch, Jan Wolkers, Michel Houellebecq (al vind ik hem soms ietwat reactionair), Aldous Huxley, Oscar Wilde (zijn essay 'On Socialism' is trouwens erg interessant). Hoe zou dat komen?
Dat komt natuurlijk niet perse slecht uit voor het schrijven van een goed boek: gevoel voor spanningen en conflicten, empathisch vermogen, anticiperende kwaliteiten. Maar ook: selectieve aandacht, succesvol schiften in aandacht.
Dit deel van de hersenen schijnt bij 'linkse' mensen groter en beter ontwikkeld te zijn:
https://en.wikipedia.org/wiki/Anterior_cingulate_cortex
"Conflict monitoring"
Uit een wetenschappelijk artikel van 2004 met veel citaties:
Zo maar een wilde gok hoor...quote:The anterior cingulate cortex (ACGC) participates in selective attention, working memory (WM), anticipation, and behavioral monitoring
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Net zoals NewsCorp alle journalisten en columnisten ontslaat die net iets te veel geloven in klimaatverandering.quote:
[..]
Bij The Young Turks hadden ze een aardige hypothese: TED-kaartjes (de officiële TED) zijn nogal duur, het is dus niet bepaald in het belang van de toeschouwers om te vermelden dat je de economie om zeep helpt door de rijke mensen weinig belasting te laten betalen. Zoals die man zei: ik koop niet veel meer dan de doorsnee persoon, ik koop wat meer maar zeker niet 1000 keer zo veel terwijl ik wel 1000 keer zo veel kan besteden als de modale Americaan. Het probleem in een notendop: rijke mensen geven maar een klein deel uit van wat ze te besteden hebben en de luxe die ze kopen helpt weinig mensen aan het werk. Ik vrees dat de meeste Nederlandse politici hier nog niet bewust van zijn. Hier ligt een taak voor de linkse partijen.
Sommige andere voorbeelden worden hier genoemd:
https://en.wikipedia.org/wiki/Corporate_censorship
http://www.theguardian.co(...)reedom-of-expression
Het beste recept is m.i. het tegengaan van media concentratie. Nu kun je van mening zijn dat je dit niet artificieel moet afbreken, dat begrijp ik, maar de afbraak van pluriformiteit is 100% zeker wél artificieel bevorderd door wetgeving.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Ik noem dat sociale intelligentie itt tot datgene wat IQ meet.quote:
[..]
Ik denk dat er misschien eigenschappen in het brein zijn die dit bevorderen. Zo schijnt het dat 'linkse' mensen sneller getriggerd raken bij mogelijke conflicten (en het oplossen van conflicten). Ook het anticiperen, empathie en andere eigenschappen.
Op Fok zie je duidelijk dat linkse fokkers meer ontwikkeld zijn in sociale intelligentie.
In het algemeen dus..... gematigde rechtse fokkers met ontwikkelend sociale vermogens zie je ook.
Jezelf als beter mens benoemen omdat je een bep politieke overtuiging hebt, WoW, dan heb je echt niets geleerd van de vorige eeuw
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Reageer je op mij?quote:
Jezelf als beter mens benoemen omdat je een bep politieke overtuiging hebt, WoW, dan heb je echt niets geleerd van de vorige eeuw
Ik noem mij zelf niet een beter mens omdat ik een bepaalde politieke overtuiging zou hebben,
die overigens niet zo 'bepaald' is.
Ik noem mezelf een beter mens in de zin van meer sociaal zijn tov van mensen die het niet zijn .
En ook dit benoemen is niet zo bepaald en eenduidig. Ik doe het niet zo vaak, maar ik dacht dat jij daar over begint.
Dat deel van het brein wordt ook geassocieerd met selectieve waarneming en óók verhoogde kans op alcoholmisbruik wanneer beroep wordt gedaan op het werkgeheugen. Dat is niet persé onverdeeld positief (een snel geactiveerde en beter ontwikkelde selectieve waarneming is eveneens niet persé negatief; het gaat erom dat dit misschien terdege helpt bij het schrijven van een goed boek).quote:
Jezelf als beter mens benoemen omdat je een bep politieke overtuiging hebt, WoW, dan heb je echt niets geleerd van de vorige eeuw
Mensen die dit deel van het brein sterk hebben ontwikkeld, en veel uit het werkgeheugen moeten putten, raken eerder aan de fles. Zegt men.
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Dat zou goed kunnen inderdaad.quote:
[..]
Creatieve denkers en doeners verlaten het conservatisme, de dwingende heersende moraal, Ze conformeren zich minder, zijn niet zo gefixeerd op huisje, boompje, beestje, rijk worden en economische status
In dit tijdperk en cultuur van de namen die je noemt, werd men veel eerder linksachtig . .
Een interessante verklaring uit wetenschappelijke hoek. Maar hoe zit dat dan met mensen die eerst links waren en toen rechts en andersom?quote:
[..]
Ik denk dat er misschien eigenschappen in het brein zijn die dit bevorderen. Zo schijnt het dat 'linkse' mensen sneller getriggerd raken bij mogelijke conflicten (en het oplossen van conflicten). Ook het anticiperen, empathie en andere eigenschappen.
Dat komt natuurlijk niet perse slecht uit voor het schrijven van een goed boek: gevoel voor spanningen en conflicten, empathisch vermogen, anticiperende kwaliteiten. Maar ook: selectieve aandacht, succesvol schiften in aandacht.
Dit deel van de hersenen schijnt bij 'linkse' mensen groter en beter ontwikkeld te zijn:
https://en.wikipedia.org/wiki/Anterior_cingulate_cortex
"Conflict monitoring"
Uit een wetenschappelijk artikel van 2004 met veel citaties:
[..]
Zo maar een wilde gok hoor...
Want heel veel mensen zitten niet vast in hun politiek denken.
Door het te posten ben ik het weer eens gaan lezen, was alweer een tijd geleden.quote:
[..]
Ik bedoel dat je het topic verneukt met zulke lappen tekst die niemand leest
Ik moet erg aan Diederik Hochstapler en Rood Vonk denken
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Determinisme is altijd gevaarlijk. Daarnaast is het natuurlijk wel zo dat de hersenen ontwikkelen tijdens iemands leven. Denk aan het verhaal van "als je jong bent en je stemt rechts dan heb je geen hart; ben je 40 en stem je links dan heb je geen hersens."quote:
Een interessante verklaring uit wetenschappelijke hoek. Maar hoe zit dat dan met mensen die eerst links waren en toen rechts en andersom?
Deuger, Woke & Gutmensch
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
"Conservatism consists of exactly one proposition, to wit: There must be in-groups whom the law protects but does not bind, alongside out-groups whom the law binds but does not protect."
Churchill was altijd wel goed voor een mooie spreuk, hoe lang heb jij nog tot je 40ste btw?quote:
[..]
Determinisme is altijd gevaarlijk. Daarnaast is het natuurlijk wel zo dat de hersenen ontwikkelen tijdens iemands leven. Denk aan het verhaal van "als je jong bent en je stemt rechts dan heb je geen hart; ben je 40 en stem je links dan heb je geen hersens."
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
1 iemand heeft het sowieso alvast gelezen. Stel je niet zo aan, als je het niet wil lezen dan scroll je naar beneden.quote:
[..]
Ik bedoel dat je het topic verneukt met zulke lappen tekst die niemand leest
ING en ABN investeerden honderden miljoenen euro in DAPL.
#NoDAPL
#NoDAPL
Je doet me denken aan een terrasmeisjequote:
[..]
1 iemand heeft het sowieso alvast gelezen. Stel je niet zo aan, als je het niet wil lezen dan scroll je naar beneden.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Dat heb je naar grondig onderzoek naar gedaan? Of je hebt gewoon een paar voorbeelden gezien die jouw vooroordeel bevestigen?quote:
[..]
Ik noem dat sociale intelligentie itt tot datgene wat IQ meet.
Op Fok zie je duidelijk dat linkse fokkers meer ontwikkeld zijn in sociale intelligentie.
In het algemeen dus..... gematigde rechtse fokkers met ontwikkelend sociale vermogens zie je ook.
Zoals als ik zei, ik moet erg aan Diederik Stapel en Roos Vonk denkenquote:
[..]
Dat heb je naar grondig onderzoek naar gedaan? Of je hebt gewoon een paar voorbeelden gezien die jouw vooroordeel bevestigen?
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Maar vleeseters zijn echt agressiever!!!quote:
[..]
Zoals als ik zei, ik moet erg aan Diederik Stapel en Roos Vonk denken
tientallen jaren levenservaring.... en 10 jaar fok-ervaringquote:
[..]
Dat heb je naar grondig onderzoek naar gedaan? Of je hebt gewoon een paar voorbeelden gezien die jouw vooroordeel bevestigen?
je kunt er mee eens zijn of niet.. je kunt een grondig onderzoek verlangen... vooral doen.. ik sta achter je...
Je weet waarom anekdotisch bewijs geen goed bewijs is toch?quote:
[..]
tientallen jaren levenservaring....
je kunt er mee eens zijn of niet.. je kunt een grondig onderzoek verlangen... vooral doen.. ik sta achter je...
Het is niet alleen dat je hersenen ontwikkelen. Je doet natuurlijk ook steeds meer ervaring op, waardoor je menig ook wat genuanceerder wordt. Als je tenminste openstaat voor andere ideeën en je eigen opvattingen ook kritisch durft te bekijken. En dat soort oneliners neem ik niet serieus. Al komt het misschien dat ik me niet kan voorstellen dat ik over 10 jaar opeens rechts zou gaan stemmen.quote:
[..]
Determinisme is altijd gevaarlijk. Daarnaast is het natuurlijk wel zo dat de hersenen ontwikkelen tijdens iemands leven. Denk aan het verhaal van "als je jong bent en je stemt rechts dan heb je geen hart; ben je 40 en stem je links dan heb je geen hersens."
Maar goed, ik ben van sowieso van mening dat je niet iedereen die op links, centrum of rechts in een hokje kunt plaatsen. Al is het alleen maar dat niet iedereen om de zelfde motieven een bepaalde politieke richting kiest.
ROBODEMONS..................|:(
nou en ?quote:
[..]
Je weet waarom anekdotisch bewijs geen goed bewijs is toch?
dat is geen reden voor je om het af te wijzen omdat iemands mening zgn niet wetenschappelijk gebouwd is.. dat is luiheid.
Kom met een duidelijke mening bijvoorbeeld van: rechtse rigide fokkers zijn net zo sociaal ingesteld als gematigde fokkers...
Ik weet niet wat je leeftijd is maar vrijwel al mijn vrienden zijn van links naar rechts getrokken de afgelopen 10 jaar.quote:
[..]
Het is niet alleen dat je hersenen ontwikkelen. Je doet natuurlijk ook steeds meer ervaring op, waardoor je menig ook wat genuanceerder wordt. Als je tenminste openstaat voor andere ideeën en je eigen opvattingen ook kritisch durft te bekijken. En dat soort oneliners neem ik niet serieus. Al komt het misschien dat ik me niet kan voorstellen dat ik over 10 jaar opeens rechts zou gaan stemmen.
Maar goed, ik ben van sowieso van mening dat je niet iedereen die op links, centrum of rechts in een hokje kunt plaatsen. Al is het alleen maar dat niet iedereen om de zelfde motieven een bepaalde politieke richting kiest.
Ik ben dan 28 en mijn vrienden zijn rond die leeftijd.
Ik kom met de mening dat ik geen sterk inhoudelijk oordeel kan vormen over de sociale vaardigheden van FOK!'ers gebaseerd op berichtjes die ze tikken in gepolariseerde draadjes. Waarin tevens geen meerwaarde bestaat sociale cohesie te vormen met de omgeving.quote:
[..]
nou en ?
dat is geen reden voor je om het af te wijzen omdat iemands mening zgn niet wetenschappelijk gebouwd is.. dat is luiheid.
Kom met een duidelijke mening bijvoorbeeld van: rechtse rigide fokkers zijn net zo sociaal ingesteld als gematigde fokkers...
Om dat enigzins een tot een gedegen conclusie te komen zou ik in real-life in een sociale setting moeten zien.
40 - 10 = 30quote:
[..]
Ik weet niet wat je leeftijd is maar vrijwel al mijn vrienden zijn van links naar rechts getrokken de afgelopen 10 jaar.
Ik ben dan 28 en mijn vrienden zijn rond die leeftijd.
Weet je gelijk mijn leeftijd.
ROBODEMONS..................|:(
Volgens mij veranderen mensen na hun 25-30e minder snel van meningquote:
[..]
40 - 10 = 30
Weet je gelijk mijn leeftijd.
. Dus je zal wel eeuwig verpest links blijven .
... Dat is een duidelijke mening .quote:
[..]
Ik kom met de mening dat ik geen sterk inhoudelijk oordeel kan vormen over de sociale vaardigheden van FOK!'ers gebaseerd op berichtjes die ze tikken in gepolariseerde draadjes.
Als je een paar maanden meeleest op POL en NWS dan heb je altijd je eigen eerste indrukken over de sfeer, de inhoudelijke reacties, de drogredeneringen, de humbug .
Dat je geen wetenschappelijk verantwoord verslag kan maken, zo uit de losse hand, is uiteraard waar.
Je bedoelt mensen die ongenuanceerd wat roepen over mens en maatschappij.? Die heb ik wel genoeg gezien in real life... Niet zo erg als op Fok. De anonimiteit van het internet en de opgefokte sfeer van Fok versterkt het onvermogen tot sociale intelligente inzichten ontwikkelen en/of die te uiten.quote:Om dat enigzins een tot een gedegen conclusie te komen zou ik in real-life in een sociale setting moeten zien.
Ik dreef misschien wat ver door met wetenschappelijk verantwoord maar ik blijf van mening dat je geen gedegen conclusie kan treken over mensen vanwege de berichtjes die ze tikken.quote:
... Dat is een duidelijke mening .
Als je een paar maanden meeleest op POL en NWS dan heb je altijd je eigen eerste indrukken over de sfeer, de inhoudelijke reacties, de drogredeneringen, de humbug .
Dat je geen wetenschappelijk verantwoord verslag kan maken, zo uit de losse hand, is uiteraard waar.
Yups ik ook ik wil graag mijn ik werk 10 jaar in de horeca-kaart spelen. Ik ken mensen van elk pluimage.quote:Je bedoelt mensen die ongenuanceerd wat roepen over mens en maatschappij.? Die heb ik wel genoeg gezien in real life... Niet zo erg als op Fok. De anonimiteit van het internet en de opgefokte sfeer van Fok versterkt het onvermogen tot sociale intelligente inzichten ontwikkelen en/of die te uiten.
De zeer betrokken socialist die elke week helpt bij de voedselbank en dergelijke initiatieven maar ook de andere kant van links mensen die gewoon vinden dat ze gewoon recht hebben op gratis geld. Aan de andere kant ook genoeg rechtse mensen die maatschappelijk zeer betrokken zijn als vrijwilliger in de gemeenschap hard werken en het zat zijn dat zoveel mogen aftikken. Maar dan ook weer de typisch Pvv-tokkie die buitenlanders haat (behalve zijn toffe Turkse buurman)
Conclusie's over karakter van mensen trekken vanwege hun politieke voorkeur? Lijkt mij heel gewaagd vooral wanneer je rekening houdt met je eigen aversie jegens bepaalde mensen of groepen. Zo word ik zelf heel erg kriegel wanneer een 20 jarige die niks mankeert een uitkering aanpakt. Over hem kan ik nog niet beweren een eerlijke conclusie te trekken? Ik zou hem direct wegzetten als lui
Dan blijft er niet veel gedegen meningsvorming over.quote:
[..]
Ik dreef misschien wat ver door met wetenschappelijk verantwoord maar ik blijf van mening dat je geen gedegen conclusie kan treken over mensen vanwege de berichtjes die ze tikken.
Terwijl jij toch net als iedereen meningen heb.. over posters op het internet, over columnisten.
Over Jan met de Pet op tv die wat zegt. Over Mark met het torentje die een duidelijke mening ventileert
Maar dat doe ik ook helemaal niet.quote:Conclusie's over karakter van mensen trekken vanwege hun politieke voorkeur?
Ik had het over rigide meningsuitingen van Fokkers. En dat zie je minder aan de linkerzijde.
En minder betekent hier....' ook wel dus maar minder als aan de rechterzijde' en wat ik duidelijk er direct bij schreef: dan heb ik het niet over gematigde rechtse fokker , die wel sociaal denkend is.
Ik heb het dus niet over "rechts " op zich .
Men erkent bijv totalitairisme en etnische haat als politieke denkwijzes. Dat zijn het ook. Maar allereerst is het menselijke domheid...... een tekort aan sociale intelligentie. Wat je op het anonieme internet soms ziet uitgroeien tot bijv geweldsoplossingen poneren, of mensen minachten, belachelijk maken,
En dat zegt dus wel wat over hoe iemand in het dagelijks leven denkt en mensen benadert.
Hoewel men face-to-face in een groep mensen , zelfs de beste vrienden, toch neigt naar eerder de grote bek dichthouden of eerst meer zoekt naar de gematigde woorden om niet te veel agressie op te roepen . (dat is sociale intelligentie)
[ Bericht 1% gewijzigd door Bluesdude op 12-07-2015 01:39:47 ]
Snap je nu waarom goed onderzoek dubbelblind moet zijn?quote:
[..]
tientallen jaren levenservaring.... en 10 jaar fok-ervaring...
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Half vijf 's nachts is natuurlijk een mooie tijd voor dergelijke overwegingen, maar het is wel waar. Ik bezoek wel eens D66 borrels en hoewel ik de redelijkheid en nuance zelf ben snak je dan toch weer naar een minder redelijke groep mensen. Heel vermoeiend allemaal.quote:Op zaterdag 11 juli 2015 04:25 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Ja, ja, we houden wel allemaal van decorum, maar toch weer ergens van niet hè. Niets is ergerlijker dan een zootje D66'ers bij elkaar, terwijl je van het zelfde slag volk bent eigenlijk. Ik weet ook niet hoe dat werkt.
Zit je tussen een zootje ongeregeld dan probeer je altijd en overal het redelijke en gematigde te propageren, zit je tussen een zootje D66'ers dan stuit je dat toch eigenlijk weer tegen de borst. Ah please, daar wil ik niet bij horen, omdat ze zo massamens-achtig zijn, zo politiek-correct, zo wegkijkend, zo fucking goddam redelijk....
Maar ja, je bent zo zelf ook. Deal with it, buddy.
For every complex problem there is an answer that is clear, simple, and wrong.
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
--
Mijn meningen zijn gewoon feiten. Ik heb gelijk en anderen hebben ongelijk - TB / Ryon
