Depressie & Angst #125

quote:

Op maandag 20 juli 2015 13:21 schreef duracellkonijntje het volgende:
Verdorie, wat valt me alles even zwaar momenteel. Over een paar uur zet in mijn vriendin op de bus, gaat ze een kleine 3 week naar haar moeder in Duitsland, ook een paar dagen werken. Deze weken dat ze weg is trek ik altijd zwaar, omdat mijn angst voor emotionele pijn dan meer dan ooit naar voren komt. De controle is dan weg. Nu worden het 3 weken, ik zie er wel erg tegenop. Ergens wil ik haar straks gewoon op de bus zetten en die klok laten aftellen.

Er gaat zo veel door mijn hoofd momenteel, zo veel angst, zo veel twijfel. Ik weet inmiddels wel hoe het ongeveer komt, en ik heb ook een gedachtepatroon ontwikkeld om er goed mee om te gaan, maar wat is het moeilijk om die angst niet het beste van me te laten krijgen.

Ik ga gewoon veel sporten en veel slapen, afspreken met vrienden, etcetera. Hopelijk gaat mijn rottige kriebelhoest dan wel snel weg. Al haar gedrag duidt er op dat we gek op elkaar zijn, zij helemaal op mij en we hebben net een paar hele leuke dagen in Parijs gehad. Het blijft echter moeilijk. Ik realiseer me steeds meer hoe graag ik weer een meisje wilde waar ik een relatie als nu mee heb, en daarom is het des te moeilijker mezelf niet gek te maken. Ik laat het in ieder geval zo min mogelijk aan haar merken, dit is een strijd die ik zelf wil voeren en ik wil haar er niet te veel mee belasten.

Anyway, dit wordt voor mijn gevoel de grootste emotionele uitdaging die ik in een lange tijd heb gehad. Mijn verstand zegt dat het wel goedkomt, omdat het altijd tot nu toe goed is gekomen en er feitelijk niks op wijst dat ze zat van me is o.i.d., maar oh die eeuwige angst in het achterhoofd. Ik weet wel dat deze ervaring, mits succesvol, een hele grote en ondersteunende les kan zijn.

Wish me luck.

Het laat wel zien dat je veel liefde voor haar heb dat is zeker een goed teken !!

quote:

Op woensdag 22 juli 2015 23:19 schreef magnetronkoffie het volgende:
Eigenlijk begrijp ik alles wat je zegt..behalve de onderstaande 2 zinnetjes

[..]


[..]

Ik snap namelijk niet hoe je tot deze conclusie(s) bent gekomen. Heb je voorbeelden waar dit uit blijkt oid?

Niet zo bij de hand. Het is mijn indruk uit de posts van kuo.
Volgens mij quote je net trouwens de kern van wat ik schreef dus de tekst "eigenlijk begrijp ik alles wat je zegt..." is een beetje een lege huls.

Maar het slaat niet echt ergens op als wij met elkaar gaan discussiëren over een andere poster hier. Dan kan ik beter met kuo zelf het gesprek aangaan.
Het is ook niet lelijk bedoeld, maar een indruk die ik heb en waarbij ik denk dat therapie etc misschien stukken beter te verdragen worden als kuo iets kan /wil doen met mijn opmerking.
Open kunnen staan (of vooral het niet open kunnen staan) voor een therapie beïnvloedt de kans op succes nogal.

Ik ben het helemaal met Murmeli eens. En ik denk dat Kuo er zelf het beste op kan reageren. Je hoeft er niet steeds tussen te springen MK... ze is een volwassen vrouw en ze kan best zelf reageren.

Ik zie heus wel in dat mijn manier van omgaan met negatieve emoties niet goed is en dat wat ik in de kliniek heb gedaan ook niet verstandig was en dat ik de regels niet had moeten overtreden. Maar het punt is dat ik geen andere manieren weet en op die momenten dat ik het niet meer aankan voelt het niet als een keuze, ik moet gewoon iets doen. In de kliniek konden ze me daar ook niet bij helpen. Ik probeer gewoon mijn leed te verzachten, waarom moet ik daarop afgerekend worden?

En omdat ik nog steeds niet weet of ik verder wil leven is het moeilijk om me volledig te richten op behandeling en mijn best te doen. En dat werkt niet echt, dat weet ik ook, en soms vind ik ook dat ik beter kan stoppen bij de GGZ omdat ik de tijd van mijn hulpverleners aan het verspillen ben. Maar iets in mij heeft nog hoop dus dat kan ik ook niet. Zo half meewerken is niet ideaal maar ik kan nu die knop niet omzetten. Dat is onderdeel van het probleem.

Gister heb ik de dagbehandeling gedaan. Ik was ontzettend nerveus natuurlijk, maar het sporten was in elk geval leuk en het was goede afleiding. De begeleidende verpleegkundige had haar twijfels of dit wel de juiste plek voor mij is vanwege mijn angst/afkeer van mensen maar we zullen zien. Het zou uiteindelijk toch maar voor 6 weken zijn, mocht ik ermee door willen gaan. Tussendoor gaan we eerst kijken of dat zin heeft.

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 12:19 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Vetgedrukte was ook deel van de post die ik uiteindelijk niet geplaatst heb gisteren, Murmeli zei dat het om een indruk ging, maar zelf vond ik de 2 door mij gequote stukjes eerder als vermeende absolute waarheden overkomen (alsof dat "gewoon" waar was op de 1 of andere magische wijze).
Voor mij was het al duidelijk dat die indruk die Murmeli en Elvi hebben, een zelfgefabriceerd sprookje was (een indruk kan je het ook noemen (en sorry dat ik zo beidehand ben, maar dat is nou eenmaal ook een beetje de aard van dit beestje )) om de doodsimpele reden dat ik het zelf niet heb gelezen in haar reacties (en al helemaal niet icm "altijd" en "alleen" ). Mijn indruk is namelijk juist dat als er iemand is die zij teveel de schuld geeft, dat ze juist zichzelf eens wat minder de schuld zou mogen/moeten geven, dus vind ik jullie indruk gewoonweg bizar en tegenstrijdig. Serieus, uit welke hoed hebben jullie die indruk getoverd?

Onderstreepte is trouwens voor mij wel herkenbaar (ik had dit gevoel eigenlijk min of meer continu de 1e jaren dat ik behandeld werd en dat kwam denk ik vooral door mijn (zeer) lage eigenwaarde) en ik ben best wel veel mensen met depressieklachten tegengekomen die dit gevoel ook hebben/hadden.
Tegenwoordig sta ik er eigenlijk gewoon niet meer bij stil (volgens mij had van mijn tot nu toe betaalde behandelkosten over de afgelopen 12 jaar iemand een (klein) huis(je) kunnen kopen ) en bedenk je dat ze er uiteindelijk zelf voor gekozen hebben, van jou helpen hun beroep hebben gemaakt. Ze hebben jarenlange opleidingen gedaan en krijgen er gewoon netjes voor betaald dus ik zou zeggen, laat ze maar lekker zweten

Jij beticht iemand er van om een indruk als absolute waarheid te zien en dan kom je met een reactie waarin juist aan alle kanten doorsijpelt dat jouw mening en indruk de enige juiste is.

Iets met oogkleppen voor hebben.

Een "zelfgefabriceerd sprookje"?! Hoe haal je het in je hoofd om dat te zeggen? Alsof dit topic het enige beeld is wat ik van haar heb. Je weet zelf dondersgoed dat dat niet zo is. En dan zeggen dat ik hier een sprookje in elkaar heb gezet?

Alsjeblieft zeg... wil je niet zo respectloos over mij praten?

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 14:31 schreef Elvi het volgende:
Een "zelfgefabriceerd sprookje"?! Hoe haal je het in je hoofd om dat te zeggen? Alsof dit topic het enige beeld is wat ik van haar heb. Je weet zelf dondersgoed dat dat niet zo is. En dan zeggen dat ik hier een sprookje in elkaar heb gezet?

Alsjeblieft zeg... wil je niet zo respectloos over mij praten?

Dan zou je toch moeten weten dat ik me heel bewust ben van mijn eigen tekortkomingen en echt niet continu de schuld alleen bij anderen leg.

<jerry_springer_modus>Why can't we all just get along?</jerry_springer_modus>

OT: ik ben sinds 3 weken weer parttime aan het werk en het gaat boven verwachting goed. Erg blij mee. .

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 14:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dan zou je toch moeten weten dat ik me heel bewust ben van mijn eigen tekortkomingen en echt niet continu de schuld alleen bij anderen leg.

Dat is niet het enige beeld wat ik van je heb; en daar zit het m in.

Maar ik ga er verder niet op in hier, het gaat anderen verder niet aan en het is geen Jerry Springer inderdaad ; als je wat meer wilt weten dan heb je me op skype.

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 14:12 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Komt de rest van jouw kliekje straks ook nog hier buurten?
Want als er 1 oogkleppen op heeft, dan ben jij dat wel.

Als je de 1e regel van mijn 1e reactie op Murmeli gelezen en onthouden had, dan had je dit ook gezien en meegerekend:

[..]

Waar zie jij hier dat blijken moet dat ik van mening ben dat mijn indruk de enige juiste kan zijn? Want hier zeg ik toch juist het tegengestelde van wat je nu beweert? En het is notabene het allereerste wat ik zeg

Edit: Royco, ik heb jouw reactie nog een paar keer goed doorgelezen, maar ik zie er niks in behalve een ordinaire persoonlijke aanval. Ik heb al aangegeven dat ik twijfelde of ik wel wou reageren (wat ik gisteren uiteindelijk dan ook niet gedaan heb), maar daar lees je ook overheen.
Dat diegene waar Murmeli het over had, het ook niet begrijpt, daar lees je ook overheen.

Er is al genoeg ellende in dit topic en jouw "bijdrage" helpt niets en niemand, behalve dan dat het sfeerverpestend werkt omdat je je focust op dat ene kleine stukje waar jij je op aan het storten bent en al het andere laat je links liggen.

Het is niet eens puur bedoelt als een aanval, maar je zou eens een keer zelf goed in de spiegel moeten kijken. Iedere keer als een ander een andere mening dan jij heeft dan is het niet waar en een aanval en kun je het niet laten rusten. Dan is de hele wereld weer tegen jou. En daar gaat het zeker in dit topic niet om. Murmeli zegt gewoon wat zij vind en jij blijft daar dan op doorgaan en op terug komen omdat jij dat dan niet kan zien.

En ik lees nog steeds alles mee in dit topic maar mede daardoor reageer ik eigenlijk nooit meer.
Want als ik dan reageer dan is het weer een kliekje in jouw verbeelding.

Maar blijf lekker in je eigen ideale wereld leven waarin jij nooit de schuldige bent.

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 14:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dan zou je toch moeten weten dat ik me heel bewust ben van mijn eigen tekortkomingen en echt niet continu de schuld alleen bij anderen leg.

Dit lees ik inderdaad wel uit je reactie op mij en dat vind ik fijn.
"altijd " en "alleen" was inderdaad geen goede woordkeuze. Ik krijg/kreeg vaak de indruk dat je afwacht tot een ander je probleem oplost. Maar met jouw vorige post kan ik meer (althans, ik begrijp die beter )

Niet zeker weten of je wilt leven helpt inderdaad niet bij de slaagkans van behandeling. Was bij mij ook een hindernis. Toen ik besloot dat leven de enige optie was voor mij (niet omdat ik t wilde maar andere opties waren nog nadeliger) werd het snel beter.

Dank je wel dat je wilde antwoorden op mijn post

zouden we het gewoon over het topic hebben en niet over het verleden etc. Stop met op elkaar reageren en doe het eens met elkaar

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 15:31 schreef Re het volgende:
doe het eens met elkaar

Goede tip. Net als de bonobo's. .

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 15:48 schreef Detroit het volgende:

[..]

Goede tip. Net als de bonobo's. .

OT; ik had m'n afsluitende afspraak verzet ivm werk, maar nu blijkt die buiten mijn traject te gaan vallen... Ik heb maar geaccepteerd dat plannen nooit meer goed komt hier, zal altijd lastig blijven

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 15:48 schreef Detroit het volgende:

[..]

Goede tip. Net als de bonobo's. .

Been there, done that

quote:

Op donderdag 23 juli 2015 15:48 schreef Detroit het volgende:

[..]

Goede tip. Net als de bonobo's. .

Ik heb wel wat leukers om het mee te doen
Maar verder: eens, goed dat we weer lief zijn.

Ik heb een aantal jaar terug onder een andere naam wel eens mee gepost in dit topic, omdat ik met paniekaanvallen kampte (voortkomend uit een angst om dood te gaan). Daarvoor heb ik toen bij de psycholoog gelopen en de aanvallen met cognitieve therapie volledig kunnen wegnemen.

De laatste tijd merk ik echter dat er weer veel sombere gedachten bij me opkomen. Ik merk dat deze gedachten vooral te maken hebben met de 'vergankelijkheid' van het bestaan. Het idee dat het opeens over kan zijn.

Het is het herkenbare, bekende patroon van de negatieve gedachten die leuke gedachten overstemmen. Als ik vol energie van een dag werken de weg oversteek denk ik: 'een auto zou me nu kunnen doodrijden en dat was het dan'. Als ik een mooi uitzicht zie denk ik: 'als ik hier struikel en naar beneden flikker ben ik dood, zo simpel is het'.

Het is de angstige gedachte dat we zo kwetsbaar zijn en gevaar altijd op de loer ligt die voortdurend de overhand heeft. Dan komt uiteindelijk de gedachte: wat is het leven eigenlijk zinloos als we toewerken naar de dood (die zomaar kan optreden). En uiteindelijk leidt dat 's avonds in bed weer tot (so far) lichte paniekaanvallen.

Dat wordt natuurlijk tegengesproken door de rationele gedachte dat je 'gewoon' moet leven en niet zoveel over dat soort shit moet nadenken (pluk de dag, etc.), maar jullie weten waarschijnlijk net zo goed als ik dat negatieve gedachtes rationaliteit en realiteit keihard kunnen overstemmen.

Tot zover mijn hersenscheet. Heb de oefeningen van de cognitieve therapie er maar weer bij gepakt, hoop dat het weer wat kan helpen. Anders de huisarts maar eens bellen, want die malende gedachten verknallen mijn leven goed de laatste tijd. Irritant!

laat het zelf dan ook rusten

[ Bericht 98% gewijzigd door Re op 24-07-2015 09:55:24 ]