Depressie & Angst #125

Dank jullie wel En de psychjes weten al van hun wijze van 'motiveren', maar ik zal het zeker benoemen.

_{(en ach... ze hebben wel gelijk in de zin dat ik stiekem op het moment ook vrij weinig voor ze over heb Het is helemaal niks voor mij om zo verwend en boos te zijn. Ik schaam me stuk en houd me maar voor ogen dat de behandelaren heel erg enthousiast zijn over deze emoties)}

(fuck... (sorry voor het taalgebruik), ik val weer af. En geen beetje ook. Wat ik mag aan bewegen en moet aan eten staat nu heel strikt vast. Ik dacht dat het goed ging).

quote:

Op donderdag 16 juli 2015 12:58 schreef ChildoftheStars het volgende:
(fuck... (sorry voor het taalgebruik), ik val weer af. En geen beetje ook. Wat ik mag aan bewegen en moet aan eten staat nu heel strikt vast. Ik dacht dat het goed ging).

Volhouden meis! Zover ik het kan lezen maak je goede keuzes, laat de familie maar stuiteren. En hopelijk wordt het eten ook snel weer makkelijker

Ik heb de afgelopen topics vooral af en toe gelurkt maar wil wel even ontlurken om je te zeggen dat ik vind dat je heel sterk bent CotS! Goed dat je voor jezelf kiest, iemand moet het toch doen

quote:

Op vrijdag 17 juli 2015 02:37 schreef Murmeli het volgende:

[..]


Volhouden meis! Zover ik het kan lezen maak je goede keuzes, laat de familie maar stuiteren. En hopelijk wordt het eten ook snel weer makkelijker

Dank je wel komt goed. Blijkbaar bewoog ik teveel + snellere stofwisseling. Dus extra boterhammen en minder bewegen. Nu maar even doorzetten (niet gemakkelijk, wel gemotiveerd). Ik ben blij dat ze snel zijn met signaleren. De schrik is er vanaf en ik maak nu gewoon voorlopig eetplanningen met de diëtist, die stuurt bij wanneer nodig (bij te weinig of niet gevarieerd) en ik hoef me niet suf te piekeren.

quote:

Op vrijdag 17 juli 2015 11:40 schreef Franknfurter het volgende:
Ik heb de afgelopen topics vooral af en toe gelurkt maar wil wel even ontlurken om je te zeggen dat ik vind dat je heel sterk bent CotS! Goed dat je voor jezelf kiest, iemand moet het toch doen

Dank je wel :@! Wat lief dat je dat zegt , je maakt me verlegen

quote:

Op vrijdag 17 juli 2015 14:49 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel komt goed. Blijkbaar bewoog ik teveel + snellere stofwisseling. Dus extra boterhammen en minder bewegen. Nu maar even doorzetten (niet gemakkelijk, wel gemotiveerd). Ik ben blij dat ze snel zijn met signaleren. De schrik is er vanaf en ik maak nu gewoon voorlopig eetplanningen met de diëtist, die stuurt bij wanneer nodig (bij te weinig of niet gevarieerd) en ik hoef me niet suf te piekeren.

[..]

Dank je wel :@! Wat lief dat je dat zegt , je maakt me verlegen

Geen dank, de waarheid mag gezegd toch?

quote:

Op vrijdag 17 juli 2015 14:49 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel komt goed. Blijkbaar bewoog ik teveel + snellere stofwisseling. Dus extra boterhammen en minder bewegen. Nu maar even doorzetten (niet gemakkelijk, wel gemotiveerd). Ik ben blij dat ze snel zijn met signaleren. De schrik is er vanaf en ik maak nu gewoon voorlopig eetplanningen met de diëtist, die stuurt bij wanneer nodig (bij te weinig of niet gevarieerd) en ik hoef me niet suf te piekeren.

[..]

Dank je wel :@! Wat lief dat je dat zegt , je maakt me verlegen

Kan wel makkelijker zijn, even gewoon een plan volgen dat een ander voor je bedenkt

Donderdag mag ik naar huis. Twee dagen later ga ik een week weg voor vrijwilligerswerk. Daar kijk ik wel naar uit. Ben benieuwd hoe die snelle omschakelingen gaan zijn.
Verder ben ik aangemeld voor individuele PMT en ga ik volgende week kijken bij de ADB (algemene dagbehandeling?) of dat wat voor me is, want dat is me aangeraden. Ook omdat ze daar sporten en ik het hier leuk vind om met anderen te sporten. En ik ga aangemeld worden voor een woontrainingscentrum in Heiloo. Dus er is behoorlijk wat gaande.

quote:

Op zaterdag 18 juli 2015 13:52 schreef kuolema het volgende:
Donderdag mag ik naar huis. Twee dagen later ga ik een week weg voor vrijwilligerswerk. Daar kijk ik wel naar uit. Ben benieuwd hoe die snelle omschakelingen gaan zijn.
Verder ben ik aangemeld voor individuele PMT en ga ik volgende week kijken bij de ADB (algemene dagbehandeling?) of dat wat voor me is, want dat is me aangeraden. Ook omdat ze daar sporten en ik het hier leuk vind om met anderen te sporten. En ik ga aangemeld worden voor een woontrainingscentrum in Heiloo. Dus er is behoorlijk wat gaande.

Dat klinkt als goed nieuws op veel vlakken

quote:

Op zaterdag 18 juli 2015 13:52 schreef kuolema het volgende:
Donderdag mag ik naar huis. Twee dagen later ga ik een week weg voor vrijwilligerswerk. Daar kijk ik wel naar uit. Ben benieuwd hoe die snelle omschakelingen gaan zijn.
Verder ben ik aangemeld voor individuele PMT en ga ik volgende week kijken bij de ADB (algemene dagbehandeling?) of dat wat voor me is, want dat is me aangeraden. Ook omdat ze daar sporten en ik het hier leuk vind om met anderen te sporten. En ik ga aangemeld worden voor een woontrainingscentrum in Heiloo. Dus er is behoorlijk wat gaande.

Ah! Je hebt me aan het glimlachen! Ik ben heel erg blij voor je en het klinkt als een zeer positieve ontwikkeling. Kun je al die veranderingen een beetje overzien?
(als ik zo hoorde over de ruzies die je hebt/had met je familie. denk ik dat woontraining een goede voor je is, als ik zo mag oordelen).
Heel veel succes met alles, ik hoop dat dit je een positieve verandering in je leven brengt Het is je zo gegunt

Verdorie, wat valt me alles even zwaar momenteel. Over een paar uur zet in mijn vriendin op de bus, gaat ze een kleine 3 week naar haar moeder in Duitsland, ook een paar dagen werken. Deze weken dat ze weg is trek ik altijd zwaar, omdat mijn angst voor emotionele pijn dan meer dan ooit naar voren komt. De controle is dan weg. Nu worden het 3 weken, ik zie er wel erg tegenop. Ergens wil ik haar straks gewoon op de bus zetten en die klok laten aftellen.

Er gaat zo veel door mijn hoofd momenteel, zo veel angst, zo veel twijfel. Ik weet inmiddels wel hoe het ongeveer komt, en ik heb ook een gedachtepatroon ontwikkeld om er goed mee om te gaan, maar wat is het moeilijk om die angst niet het beste van me te laten krijgen.

Ik ga gewoon veel sporten en veel slapen, afspreken met vrienden, etcetera. Hopelijk gaat mijn rottige kriebelhoest dan wel snel weg. Al haar gedrag duidt er op dat we gek op elkaar zijn, zij helemaal op mij en we hebben net een paar hele leuke dagen in Parijs gehad. Het blijft echter moeilijk. Ik realiseer me steeds meer hoe graag ik weer een meisje wilde waar ik een relatie als nu mee heb, en daarom is het des te moeilijker mezelf niet gek te maken. Ik laat het in ieder geval zo min mogelijk aan haar merken, dit is een strijd die ik zelf wil voeren en ik wil haar er niet te veel mee belasten.

Anyway, dit wordt voor mijn gevoel de grootste emotionele uitdaging die ik in een lange tijd heb gehad. Mijn verstand zegt dat het wel goedkomt, omdat het altijd tot nu toe goed is gekomen en er feitelijk niks op wijst dat ze zat van me is o.i.d., maar oh die eeuwige angst in het achterhoofd. Ik weet wel dat deze ervaring, mits succesvol, een hele grote en ondersteunende les kan zijn.

Wish me luck.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 20 juli 2015 19:51 schreef kuolema het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik hoop dat volgende week fijn gaat zijn. Dat motiveert je misschien ook weer om door te gaan. En dat je spv iets voor je kan betekenen. Sterkte

Ego post: heb zelf weer last van dissociatie achtige klachten, dat was minder... grmbl

quote:

Op maandag 20 juli 2015 13:21 schreef duracellkonijntje het volgende:

Wish me luck.

Good luck.
Ik hoop dat je de tijd een beetje doorkomt en het niet uit de hand loopt. Misschien kun je nog wat dingen doen die je normaal niet doet als je vriendin er wel is?

Child, ik moest even aan je denken toen ik bij mijn behandelaar was vandaag. Ze vroeg waarom ik huilde maar ik had zelf niet eens door dat ik huilde.
'Ik hoef niet te huilen, dat doet mijn lichaam. Maar ik heb geen verdriet.'
'Waarschijnlijk toch wel......'
Ik vind zulke dingen zo ingewikkeld, ook omdat ik sommig verdriet wel weet.

Ik heb overigens vorige week weer gebeld over de afspraak die ik in paniek had afgezegd. Ik hoorde de man nog net niet fronzen door de telefoon maar ik mag alsnog komen.

Succes Zomertje.

Toch maar mijn verhaal typen. Kan ik het tenminste even kwijt.

Tijdens oud en nieuw moest ik overgeven, waarschijnlijk had ik iets verkeerds gegeten. Ik ging echter niet meer naar het feestje waar ik naar toe zou gaan, want ik was bang dat het weer fout zou gaan. Goed, kan gebeuren. Volgende keer beter. Zou je denken, maar zo ging het niet. Toen ik na een week weer naar stage moest ging het allemaal voor geen meter. Twintig minuten in de trein trok ik voor geen meter. Ik zat met angst en had constant kokhalsneigingen. Ik kocht rustgevende pilletjes bij de Kruidvat en daarmee ging het wel. Na een paar dagen deed ik weer wat ik altijd deed, onder het motto 'je angsten onder ogen zien.' Ging goed. Het sluimerde wel altijd een beetje op de achtergrond, en het kwam terug als ik bijvoorbeeld een belangrijke presentatie moest geven (hele erge zenuwen).

Maken we even een tijdsprongetje naar twee weken terug. Ik ging met vrienden op zuipvakantie, want dat doe je als je 19 bent. In de dagen voor het vertrek had ik last van mijn maag. Heb ik wel vaker, maar de onverklaarbare angst kwam dit keer terug. Het leek wel alsof ik vliegangst had, terwijl ik dat niet heb. Ik ging dus met ongekend veel zenuwen (en wat pillen in m'n mik) het vliegtuig in. Op vakantie heb ik die pillen ook gebruikt (valdispert, paracetemol, diarreeremmer) en daarmee ging het allemaal redelijk. Echt genieten lukte me niet. Ook al was ik straalbezopen, er bleef een bepaalde angst en iedere avond was ik weer blij als we in het appartement terug waren. Al met al wel een leuke vakantie gehad. Eenmaal thuis dacht ik wel dat het nu weer, zoals dat in januari gebeurde, over zou gaan.

Maar dat ervaar ik nu anders. Ik ben heel erg moe en de angsten zijn niet weg. Sterker nog; toen ik een paar dagen geleden bij een vriend in de auto zat kreeg ik een soort paniekaanval, zonder enkele reden. Mijn lijf vulde zich uit het niets met ongekend veel zenuwen. Ik snel de auto uit en water drinken. Daarna ging het wel meer. Nu heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om het huis uit te gaan. Een feestje? Moet er even niet aan denken. Wanneer ik niet vlakbij huis ben of snel kan ontsnappen, voel ik me totaal niet op m'n gemak.

Ik weet niet waarom ik dit vertel, maar het lucht enigszins op.

[ Bericht 100% gewijzigd door Gary_Oak op 22-07-2015 11:42:27 ]

quote:

Op woensdag 22 juli 2015 01:08 schreef j95 het volgende:
Toch maar mijn verhaal typen. Kan ik het tenminste even kwijt.

Tijdens oud en nieuw moest ik overgeven, waarschijnlijk had ik iets verkeerds gegeten. Ik ging echter niet meer naar het feestje waar ik naar toe zou gaan, want ik was bang dat het weer fout zou gaan. Goed, kan gebeuren. Volgende keer beter. Zou je denken, maar zo ging het niet. Toen ik na een week weer naar stage moest ging het allemaal voor geen meter. Twintig minuten in de trein trok ik voor geen meter. Ik zat met angst en had constant kokhalsneigingen. Ik kocht rustgevende pilletjes bij de Kruidvat en daarmee ging het wel. Na een paar dagen deed ik weer wat ik altijd deed, onder het motto 'je angsten onder ogen zien.' Ging goed. Het sluimerde wel altijd een beetje op de achtergrond, en het kwam terug als ik bijvoorbeeld een belangrijke presentatie moest geven (hele erge zenuwen).

Maken we even een tijdsprongetje naar twee weken terug. Ik ging met vrienden op zuipvakantie, want dat doe je als je 19 bent. In de dagen voor het vertrek had ik last van mijn maag. Heb ik wel vaker, maar de onverklaarbare angst kwam dit keer terug. Het leek wel alsof ik vliegangst had, terwijl ik dat niet heb. Ik ging dus met ongekend veel zenuwen (en wat pillen in m'n mik) het vliegtuig in. Op vakantie heb ik die pillen ook gebruikt (valdispert, paracetemol, diarreeremmer) en daarmee ging het allemaal redelijk. Echt genieten lukte me niet. Ook al was ik straalbezopen, er bleef een bepaalde angst en iedere avond was ik weer blij als we in het appartement terug waren. Al met al wel een leuke vakantie gehad. Eenmaal thuis dacht ik wel dat het nu weer, zoals dat in januari gebeurde, over zou gaan.

Maar dat ervaar ik nu anders. Ik ben heel erg moe en de angsten zijn niet weg. Sterker nog; toen ik een paar dagen geleden bij een vriend in de auto zat kreeg ik een soort paniekaanval, zonder enkele reden. Mijn lijf vulde zich uit het niets met ongekend veel zenuwen. Ik snel de auto uit en water drinken. Daarna ging het wel meer. Nu heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om het huis uit te gaan. Een feestje? Moet er even niet aan denken. Wanneer ik niet vlakbij huis ben of snel kan ontsnappen, voel ik me totaal niet op m'n gemak.

Ik weet niet waarom ik dit vertel, maar het lucht enigszins op.

Klinkt als een hele goede reden om naar de huisarts te gaan

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Kuo, ga nou eens naar jezelf kijken ipv de schuld alleen bij een ander te leggen.

quote:

Op woensdag 22 juli 2015 19:02 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Misschien dat ik iets niet zie of niet snap, maar welke schuld legt ze bij wie precies?
(ik heb haar laatste reactie nog een keer gelezen, maar ik zie het echt niet)

Het ligt altijd aan de behandelaars, haar ouders, of iemand anders. En ik ben ervan overtuigd dat zij zeker een aandeel hebben, maar je moet ook geholpen wíllen worden en ook naar je eigen tekortkomingen kijken. Of naar wat je zelf kan doen om geen last te hebben van de fouten van een ander of om zelfs ondanks andermans fouten toch vooruitgang te boeken. Bij kuo zie ik weinig van dat alles en dat maakt het erg lastig om een beter leven te creëren.

Je moet het echt zelf doen, een ander kan het niet.