Het grote rammelaarstopic deel 50

quote:

Op maandag 22 juni 2015 15:45 schreef Spees_Eend het volgende:
Ik vond een tweede baby'tje echt zoveel makkelijker Ela . Het ging allemaal veel meer vanzelf, minder onzeker en je bent al gewend dat je leven niet meer alleen om jou draait, simpel gezegd. De combinatie van twee kindjes vond ik wel echt even wennen. Een nieuwe mojo vinden en zoeken naar hoe je beide kindjes genoeg aandacht kunt geven. Dat ging denk ik na een week of 10 een stuk beter. Onverwachte heftige jaloezie bij nummer 1 was wat dat betreft nog het lastigste. Echt, die baby doe en deed ik op mn duimpje en dat had ik bij de eerste zeker niet

Ervaringsdeskundige jij! In mijn ideaalbeeld dan zou het zo ongeveer gaan, eventueel nog min de jaloerse peuter dan Maar dat ik bij een tweede kindje veel beter besef dat het echt maar zo tijdelijk is, dat hele kleine en er, mede daardoor, niet meer tegen hoef/wil vechten soms. Dat ik veel beter mee kan gaan in de flow die er is, daar had ik de eerste keer soms zo'n moeite mee, dan dacht ik dat ik actief iets moest gaan doen, er energie in moest stoppen, om dingen te veranderen. Achteraf bleek telkens dat meegaan met de flow zoveel minder energie kostte en dat er evenveel, even snel veranderde En dat dingen veel vloeiender, haast van een leien dakje, gaan. Borstvoeding bijvoorbeeld, maar het vinden van die nieuwe draai inderdaad ook.

Maar zal dat ook echt zo zijn? De eerste keer dacht ik ook dat ik best wel zo'n oermoeder zou kunnen zijn, die perfect was afgestemd op de behoeftes van haar kindje. Maar daar kwamen toen al die hormonen om de hoek zeilen en was ik opeens zo onzeker over mezelf als moeder
Ik vind het in ieder geval wel tof om te horen dat dat bij jou echt zo ging, dat dat dus echt kan. Want ik dacht tot nu toe telkens dat ik dat wel zo voor me kon zien, maar dat het dan, net als de eerste keer, toch weer zo'n rollercoaster zal worden.

Trui, we hebben, qua leeftijd e.d., nog genoeg tijd ja Ik ben nu 31 en C. wordt bijna 32.
We hebben het eerder wel eens gehad over wat we dachten dat de ideale leeftijd zou zijn tussen twee kindjes in. Gebaseerd op onze eigen ervaringen, met broertjes/zusjes en onze gevoelens daarover. Toen bedachten we dat zo ergens rond de 3 jaar wel echt het summum zou zijn . Dan komen we nu wel weer in de richting van 'ervoor gaan' zo langzamerhand. Maar dat moet geen reden zijn om zomaar overhaast te beslissen natuurlijk. Heel stiekem speelt er ergens ook nog wel iets van dat ik misschien zelfs nog meer kindjes wil, en dan krijg je op een gegeven moment natuurlijk wel iets met leeftijd te maken Allemaal overwegingen in ieder geval die dus wel maken dat ik er toch best veel mee bezig ben, in m'n hoofd, maar ook in m'n gevoel.

quote:

Op maandag 22 juni 2015 15:52 schreef elamanilo het volgende:

[..]

Ervaringsdeskundige jij! In mijn ideaalbeeld dan zou het zo ongeveer gaan, eventueel nog min de jaloerse peuter dan Maar dat ik bij een tweede kindje veel beter besef dat het echt maar zo tijdelijk is, dat hele kleine en er, mede daardoor, niet meer tegen hoef/wil vechten soms. Dat ik veel beter mee kan gaan in de flow die er is, daar had ik de eerste keer soms zo'n moeite mee, dan dacht ik dat ik actief iets moest gaan doen, er energie in moest stoppen, om dingen te veranderen. Achteraf bleek telkens dat meegaan met de flow zoveel minder energie kostte en dat er evenveel, even snel veranderde En dat dingen veel vloeiender, haast van een leien dakje, gaan. Borstvoeding bijvoorbeeld, maar het vinden van die nieuwe draai inderdaad ook.

Maar zal dat ook echt zo zijn? De eerste keer dacht ik ook dat ik best wel zo'n oermoeder zou kunnen zijn, die perfect was afgestemd op de behoeftes van haar kindje. Maar daar kwamen toen al die hormonen om de hoek zeilen en was ik opeens zo onzeker over mezelf als moeder
Ik vind het in ieder geval wel tof om te horen dat dat bij jou echt zo ging, dat dat dus echt kan. Want ik dacht tot nu toe telkens dat ik dat wel zo voor me kon zien, maar dat het dan, net als de eerste keer, toch weer zo'n rollercoaster zal worden.

Ik heb er, zwanger van Suze, menig uur om wakker gelegen. Ik dacht ook dat we sowieso weer een periode van een paar maanden wervelstorm in zouden gaan, en ook met die disclaimer in mijn hoofd van 'het zal wel super bikkelen zijn maar dan weten we nu in ieder geval dat het na een half jaar ofzo wel weer veel natuurlijker gaat'. En toen was ze er en ik dacht echt oh jaaa natuurlijk gaat het zo en moet het zo. Ik had het gevoel dat ik meteen alles van haar wist en dat was zo'n geruststelling! Bij Sil zijn we ook zoveel energie kwijt geweest aan het zoeken naar iets dat anders zou moeten of beter. Ik was niet intuītief wat moederschap betreft bij hem. Bij de tweede eigenlijk wel. Oermoeder of zoiets zou ik mezelf niet snel noemen maar ik volgde haar gewoon en alles was herkenbaarder. Je weet ook veel beter dat alles wat moeilijk is overgaat. Natuurlijk, er zaten wel wat pittige momenten tussen maar dat had (bij mij in ieder geval) niets te maken met onzekerheid als moeder. Een gezin van 4 is anders en je moet wel even een nieuw soort ritme krijgen. Oh en als ik zie hoe verliefd Suze altijd (ondanks alles he want ze krijgt nog wel eens wat te verduren ) naar haar broer omkijkt als ze zijn stem hoort...

quote:

Op maandag 22 juni 2015 16:01 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ik heb er, zwanger van Suze, menig uur om wakker gelegen. Ik dacht ook dat we sowieso weer een periode van een paar maanden wervelstorm in zouden gaan, en ook met die disclaimer in mijn hoofd van 'het zal wel super bikkelen zijn maar dan weten we nu in ieder geval dat het na een half jaar ofzo wel weer veel natuurlijker gaat'. En toen was ze er en ik dacht echt oh jaaa natuurlijk gaat het zo en moet het zo. Ik had het gevoel dat ik meteen alles van haar wist en dat was zo'n geruststelling! Bij Sil zijn we ook zoveel energie kwijt geweest aan het zoeken naar iets dat anders zou moeten of beter. Ik was niet intuītief wat moederschap betreft bij hem. Bij de tweede eigenlijk wel. Oermoeder of zoiets zou ik mezelf niet snel noemen maar ik volgde haar gewoon en alles was herkenbaarder. Je weet ook veel beter dat alles wat moeilijk is overgaat. Natuurlijk, er zaten wel wat pittige momenten tussen maar dat had (bij mij in ieder geval) niets te maken met onzekerheid als moeder. Een gezin van 4 is anders en je moet wel even een nieuw soort ritme krijgen. Oh en als ik zie hoe verliefd Suze altijd (ondanks alles he want ze krijgt nog wel eens wat te verduren ) naar haar broer omkijkt als ze zijn stem hoort...

Och <3 Dat laatste <3 Ik zag het pas ook, toen ik bij een vriendin op bezoek was, hoe mooi die interactie is tussen haar zoons. Dat daar ook gewoon zo'n band tussen kan zijn.

Wow, je omschrijft echt precies wat er in mijn hoofd omgaat ja, precies die onzekerheid. Ik hoop echt dat het bij mij ook zo zal voelen, als ik de stap aandurf Maar ik zal de stap ook maken met wat jij in je hoofd had, dat we eerst een paar maanden weer van wervelstorm over ons heen gaan krijgen, ik kan me echt (nog?) niet voorstellen dat het ook zo vloeiend bij ons kan gaan

quote:

Op maandag 22 juni 2015 16:01 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ik heb er, zwanger van Suze, menig uur om wakker gelegen. Ik dacht ook dat we sowieso weer een periode van een paar maanden wervelstorm in zouden gaan, en ook met die disclaimer in mijn hoofd van 'het zal wel super bikkelen zijn maar dan weten we nu in ieder geval dat het na een half jaar ofzo wel weer veel natuurlijker gaat'. En toen was ze er en ik dacht echt oh jaaa natuurlijk gaat het zo en moet het zo. Ik had het gevoel dat ik meteen alles van haar wist en dat was zo'n geruststelling! Bij Sil zijn we ook zoveel energie kwijt geweest aan het zoeken naar iets dat anders zou moeten of beter. Ik was niet intuītief wat moederschap betreft bij hem. Bij de tweede eigenlijk wel. Oermoeder of zoiets zou ik mezelf niet snel noemen maar ik volgde haar gewoon en alles was herkenbaarder. Je weet ook veel beter dat alles wat moeilijk is overgaat. Natuurlijk, er zaten wel wat pittige momenten tussen maar dat had (bij mij in ieder geval) niets te maken met onzekerheid als moeder. Een gezin van 4 is anders en je moet wel even een nieuw soort ritme krijgen. Oh en als ik zie hoe verliefd Suze altijd (ondanks alles he want ze krijgt nog wel eens wat te verduren ) naar haar broer omkijkt als ze zijn stem hoort...

Oh, ik hoop zo dat het ook zo gaat bij ons. Met Stip als huilbaby waren we soms echt de weg kwijt en hebben we de nachten maar afgewisseld af en toe, maar hoe moet dat als de tweede ook zo is? En hij slaapt ook nog niet door, dus ik kijk nu al op tegen de nachten En daardoor worden de dagen natuurlijk ook nog lastiger.

Het scheelt Zo. Belachelijk. Veel. als ze eenmaal doorslapen. Wat me bij een tweede fijn lijkt, is dat je misschien minder in het 'wat nou als het nooit meer goed komt en al mijn dagen zullen vanaf nu tot in den eeuwigheid gevuld zijn met huilende babies die niet slapen, en poepluiers, en dagen waarop je niet eens fatsoenlijk naar de wc kunt en alles stinkt naar kots en poep en melk' blijft hangen, omdat je een rondlopend voorbeeld hebt van hoe het kan worden en dat de wanhopige avonden/nachten en soms dagen uit het begin gewoon over gaan in vrolijk lachen, spelen, knuffelen .

Ja, dat herken ik heel erg Burdie, op die momenten dat je 's nachts met je babytje rondjes wandelt omdat ze zo graag met je wil knuffelen omdat ze krampjes heeft oid, maar jij zelf eigenlijk zo graag wilt slapen, dat ik dan de tweede keer, ondanks schreeuwende hormonen, wel kan geloven dat er ook weer andere momenten gaan komen. En dat ik niets hoef te doen om dat te veranderen, dat ik gewoon mee kan gaan met de flow, met een gerust hart, omdat ik weet dat het goed komt.

Maar dus tegelijk ook de twijfel: Kan ik die momenten wel aan als er nog zo'n druif rondloopt? Die ook aandacht nodig heeft en eigen streken En de vorige keer kon ik ook wel bedenken dat het ooit over ging, maar toch speelde die hormonen daar echt een grote rol in, dat ik het toch niet kon voelen. Maakt dat dan wel verschil de tweede keer?

Die hier slaapt wel lekker, maar drinkt nog wel 1 a 2 keertjes per nacht bij me. Ze ligt naast me in bed, dus het gaat gewoon zo ongeveer slapend, maar ik heb al 26 maanden geen enkele nacht ononderbroken geslapen*. Soms vind ik dat ook wel bizar om te bedenken, maar tegelijk ben ik er allang zo aan gewend, ik kan het me niet eens voorstellen dat het ooit wel weer zal gebeuren (nog steeds niet dus, dat dingen vanzelf veranderen, terwijl ik inmiddels daar wel al ervaring mee heb..). En met nog een kindje gebeurt het misschien ook pas weer over jaren, dat ononderbroken slapen
_{* Nog even afkloppen, maar afgelopen week heeft ze wel 2x een nacht doorgeslapen}

Ik heb wel eens dat ik denk... Nu is het zo fijn, straks duurt het weer minstens een jaar (+minimaal 9 maanden) voor het met een tweede ook weer zo fijn is als nu.
Overigens zie ik om me heen vooral moeders die bij de tweede weer heel snel terug zijn in het 'normale' ritme. Alsof een tweede (en volgend) kindje er veel gemakkelijker bij in schuift.
(Volgens mijn schoonmoeder is van 1 naar 2 kinderen een grotere stap dan van niks naar 1 kind en dat geloof ik niet)

quote:

Op maandag 22 juni 2015 16:11 schreef Burdie het volgende:
Het scheelt Zo. Belachelijk. Veel. als ze eenmaal doorslapen. Wat me bij een tweede fijn lijkt, is dat je misschien minder in het 'wat nou als het nooit meer goed komt en al mijn dagen zullen vanaf nu tot in den eeuwigheid gevuld zijn met huilende babies die niet slapen, en poepluiers, en dagen waarop je niet eens fatsoenlijk naar de wc kunt en alles stinkt naar kots en poep en melk' blijft hangen, omdat je een rondlopend voorbeeld hebt van hoe het kan worden en dat de wanhopige avonden/nachten en soms dagen uit het begin gewoon over gaan in vrolijk lachen, spelen, knuffelen .

Ja, maar Burdie, daar zijn wij dus nog niet he

Het lachen, spelen en knuffelen gelukkig wel

Wij hebben de 'rammel'stap eigenlijk overgeslagen maar het is, misschien wel juist daardoor?, vanaf dag 1 zo vanzelf gegaan. Ik heb het ook nooit gezien als een moment waarop mijn eigen leven fundamenteel veranderd is, zoveel is juist zo erg hetzelfde gebleven qua ook sociaal leven en relatie, maar dan met een heel groot fantastische extra. Alles is leuker en ik zie in dat ik voor mezelf veel beter kan kiezen waar ik mijn tijd wel of niet aan wil besteden waardoor andere facetten van mijn leven er eigenlijk ook steeds fijner op worden. Dit is heel geleidelijk gegaan en ik heb echt het eerste half jaar op de rozeste roze wolk gezeten. Mijn 'naiviteit' vooraf en gebrek aan specifieke verwachtingen heeft voor ons fantastisch uitgepakt.

De actieve keuze voor een tweede vind ik daarentegen veel spannender. Hoe weet je zeker er echt klaar voor te zijn en hoe maak je deze beslissing samen? Ook de 'invloed' op onze eerste speelt daarin mee. Juist door 'te weten' dat je echt voor een echt kindje met een eigen persoonlijkheid kiest, lijkt het toeleven naar een tweede me voor onszelf nog spannender!

Misschien juist dat je geen verwachtingen hebt, dan kan het ook niet tegenvallen Geldt met veel dingen natuurlijk. En is ook iets dat een kindje mij nog meer heeft doen laten inzien. Dat veel dingen veel leuker zijn als je er blanco instapt, go with the flow! Dat verwachtingen ook erge teleurstellingen kunnen opleveren.. En dat verwachtingen dingen niet veranderen, dingen komen toch wel hoe ze komen.

Herkenbaar allemaal! Ik denk dat ik bij een tweede ook makkelijker die babytijd zou kunnen 'omarmen' en go with the flow zou kunnen zijn, wetende dat het echt snel voorbij gaat. ik voelde me de eerste maanden af en toe ook nogal gevangen en vond de zorg voor een baby zo enorme verantwoordelijkheid. Nu zou ik daar denk ik toch iets relativerender in staan. Denk ik. Hoop ik. Maar ja, hormonen he. . Het is gewoon heel dubbel: enerzijds lijkt het me heel mooi om het allemaal nog eens mee te maken en ben ik ook erg nieuwsgierig naar hoe een volgend kindje zou zijn, anderzijds zie ik er enorm tegen op ook, en ook aan het hebben van twee kinderen. Het lijkt me echt wel heel druk en ik ben daar niet zo voor gemaakt. Daarnaast wil ik echt graag energie over houden voor werk en andere zaken en niet helemaal opslokt worden door mijn gezin.

Moeilijk, moeilijk.

quote:

Op maandag 22 juni 2015 16:50 schreef elamanilo het volgende:
Misschien juist dat je geen verwachtingen hebt, dan kan het ook niet tegenvallen Geldt met veel dingen natuurlijk. En is ook iets dat een kindje mij nog meer heeft doen laten inzien. Dat veel dingen veel leuker zijn als je er blanco instapt, go with the flow! Dat verwachtingen ook erge teleurstellingen kunnen opleveren.. En dat verwachtingen dingen niet veranderen, dingen komen toch wel hoe ze komen.

Ja! En omdat ik die nu op basis van onze eerste wel heb, zijn die overwegingen voor een tweede zoveel complexer in mijn hoofd merk ik. En ook heel suf de worsteling dat ik denk dat je niet zooooooveel geluk kan hebben dat je TWEE fantastische kindjes krijgt!

Ja, die wetenschap dat het echt beter gaat zijn helpt wel denk ik Dat je op gegeven moment ineens anderhalf uur samen een film kunt kijken ofzo! Ik 'miste' mijn vriend best vaak in het begin, omdat we allebei alleen maar met de baby bezig waren, terwijl we de 10 jaar ervoor eigenlijk alleen met elkaar bezig waren (overdreven, maar je snapt wat ik bedoel )

Bij mij heeft er zo veel energie gezeten in het goed laten drinken van Stip dat ik er bijna aan onderdoor ging. Ik hoop heel hard dat het bij een eventuele tweede beter gaat, maar ik hoop ook dat ik het sneller los kan laten als dat niet zo is. Maar ja, hormonen en slaaptekort zijn echt een slechte combi

quote:

Op maandag 22 juni 2015 16:56 schreef Olf het volgende:

[..]

Ja! En omdat ik die nu op basis van onze eerste wel heb, zijn die overwegingen voor een tweede zoveel complexer in mijn hoofd merk ik. En ook heel suf de worsteling dat ik denk dat je niet zooooooveel geluk kan hebben dat je TWEE fantastische kindjes krijgt!

Boh, jullie wel Sterker nog, kan niet anders, met jullie genen!

quote:

Op maandag 22 juni 2015 16:58 schreef Dot. het volgende:
Ja, die wetenschap dat het echt beter gaat zijn helpt wel denk ik Dat je op gegeven moment ineens anderhalf uur samen een film kunt kijken ofzo! Ik 'miste' mijn vriend best vaak in het begin, omdat we allebei alleen maar met de baby bezig waren, terwijl we de 10 jaar ervoor eigenlijk alleen met elkaar bezig waren (overdreven, maar je snapt wat ik bedoel )

Bij mij heeft er zo veel energie gezeten in het goed laten drinken van Stip dat ik er bijna aan onderdoor ging. Ik hoop heel hard dat het bij een eventuele tweede beter gaat, maar ik hoop ook dat ik het sneller los kan laten als dat niet zo is. Maar ja, hormonen en slaaptekort zijn echt een slechte combi

Herkenbaar
Dat laatste ook. Maar daar ben ik nu juist heel ontspannen over, ik weet nu dat dat goed kan komen en ben echt zo bereid om daar de volgende keer ook die energie in te stoppen als dat nodig is, zelfs nog meer opdat ik weet dat ik dat kan en omdat ik daar uiteindelijk zoveel terug uit heb gekregen zelf ook weer.

Ik twijfel er niet aan dat een tweede kindjes even fantastisch zal zijn als de eerste. Maar wat ik wel 'eng' vind is dat er, gezien mijn leeftijd ook, iets aan het kindje zal kunnen mankeren.

quote:

Op maandag 22 juni 2015 17:01 schreef elamanilo het volgende:

[..]

Herkenbaar
Dat laatste ook. Maar daar ben ik nu juist heel ontspannen over, ik weet nu dat dat goed kan komen en ben echt zo bereid om daar de volgende keer ook die energie in te stoppen als dat nodig is, zelfs nog meer opdat ik weet dat ik dat kan en omdat ik daar uiteindelijk zoveel terug uit heb gekregen zelf ook weer.

Bij mij is het dus niet gelukt (continue te kleine hap, continue kloven, uiteindelijk ook nog spruw, continue PIJN) en ik hoop dat ik nu eerder kan zeggen dat we overstappen voordat ik op datzelfde punt kom als vorige week. Nu heb ik niet meer alleen mezelf om aan te denken, maar ook mijn eerste. Die heeft niks aan me als ik alleen maar pijn heb en panisch doe over drinken...

Maar ik hoop natuurlijk op een hap uit het boekje en 1 jaar bv

Leuk om te zien dat mijn 'lichting' aan het rammelen is.

Wat een bedrijvigheid in dit topic leuk om jullie overwegingen rondom een tweede te volgen!

quote:

Op maandag 22 juni 2015 21:44 schreef ViviRAWRS het volgende:
Wat een bedrijvigheid in dit topic leuk om jullie overwegingen rondom een tweede te volgen!

+1!

Ela, we hadden het er al even over, ik vond vooral de stap terug best heftig bij de tweede. Weer zo enorm veel vrijheid inleveren, omdat de oudste al zo groot was. Maar ik zou het zo weer doen, dat wel. Wat ik van tevoren echt niet in kon schatten is hoe idioot indrukwekkend mooi de band tussen de kindjes zelf is. Dat het niets meer te maken heeft met ons als ouders, als mensen, met wat wij willen of verwachten maar dat ze gewoon op elkaar leunen en elkaar leuk vinden en heel veel hebben aan elkaar, dat vind ik enorm ontroerend en is wat mij betreft de absolute meerwaarde tov het bij 1 kindje laten.

Vrijheid inleveren omdat je oudste al zo groot is, check.
We worstelen enorm met dat vraagstuk.
Maar precies wat je daaronder noemt LE, is waarom we er over nadenken.

Bij ons is die 'liefde' vaak nog wat eenzijdig: zij lijkt echt onvoorwaardelijk gek op haar broer. Zo mooi en lief om te zien . Sil is een echte peuter en die ziet vaak vooral dat zijn Duplo in gevaar is. Dat ze echt samen dingen gaan ondernemen en die echte interactie waar LE het over heeft, daar kijk ik ook echt naar uit.
Eergisteren hadden we wel even zo'n momentje. Voor het eerst dat ze echt samen met/om elkaar moesten lachen, een soort onderonsje terwijl hij haar de fles gaf




[ Bericht 1% gewijzigd door Spees_Eend op 22-06-2015 22:17:20 ]

Hier gaan ze tegenwoordig samen op zolder 'pelen'

Dat is eerst heel lieflijk ('Kijk Sticker, wat een mooie auto ik heb gebouwd van Lego!' en Stick dan: 'Jaaa MOOI. LIEFFFF!' want alles wat mooi is, is ook lief) en na twintig minuten hoor ik eerst 1 van de 2 huilen en een tel later de ander ook en dan hoor ik dingen als 'Sticker probeerde Kapla in mijn neusgat te duwen omdat ik hem van het bed af sloeg omdat hij ZONDER HET TE VRAGEN met mijn Lego ging spelen! '

Maar het is het waard hoor, twintig minuten lang