Maandagochtend 20 Juli: om 05:00 word ik wakker en voor de vierde keer die nacht plas ik ca. 1/4 liter. Sinds anderhalve week ligt mijn blaas zo verdrukt dat ik alleen kan plassen als ik lange tijd heb gelegen, dus 's nachts komt alles eruit. Dit veroorzaakt krampen door de plotselinge verplaatsing van mijn baarmoeder. De pijn blijft nu echter aanhouden, dus ik ga uit bed. Slapen lukt toch niet meer. Ik ben bang dat het toch een blaasontsteking moet zijn, ik ga naar de huisarts, maar er wordt niet gevonden. Ook de vk die ik bel vindt het niet op een blaasontsteking lijken. Bevallen, dan gaat het wel weer over. Ik heb al 2 weken voorwerk maar ik geloof niet dat een bevalling er snel aan zit te komen
Ik ben van plan om naar de stad te gaan en te lunchen, maar ik merk rond een uur of 11:00 dat de pijn in mijn baarmoeder ook in steken komt. Ongeveer om de 8 a 10 minuten, soms zit er 5 minuten tussen, en het duurt ongeveer 40 seconden. Maar echt pijnlijk is het niet, meer ongemakkelijk. Dit gaat zo de hele dag door, maar het wordt toch wat pijnlijker en korter op elkaar. Ook de slijmprop verlies ik in delen. Ik pomp de fitnessbal maar op. Als mijn man thuiskomt eten we een pizza, terwijl ik om de zoveel tijd een wee opvang, want ik weet nu wel vrij zeker dat dit weeën zijn. Als er een wee komt leg ik mijn hoofd naar achter, doe m'n ogen dicht, en adem in en uit, terwijl ik helemaal ontspan. Zo zit ik helemaal in mijn eigen wereld. Om 22:15 heb ik weeën om de 3-4 minuten die een minuut duren, mijn man belt daarom de verloskundige. Ik verwacht dat ik nu op 1-2 cm zit, maar de verloskundige die om 22:30 komt en toucheert constateert 5 cm. Wow, dat was makkelijk!
En de weeën zijn nog steeds heel goed te handelen! We gaan naar het ziekenhuis.
Als de vk om 0:30 in het ziekenhuis komt, blijk ik nog steeds 5 cm ontsluiting te hebben. Bummer. Ik wil niet dat mijn vliezen worden gebroken, ik wil dat de bevalling zo natuurlijk mogelijk verloopt en ik ben bang voor plots heftige weeën of een weeenstorm. Ik neem een douche, maar ik ben me te bewust van de waterverspilling
, dus ik blijf er maar 15 minuten onder. Mijn man heeft met de yogacursus allerlei massagetechnieken geleerd, maar ik vraag me af wie dat in vredesnaam zou willen, hij moet van me afblijven. Hij mag alleen z'n handen op m'n ruggengraat drukken tijdens een wee. Hij doet het echter niet zo goed als ik zou willen dus doe ik het voornamelijk zelf maar. Ik zit eigenlijk helemaal in mijn eigen wereld tijdens een wee. Op m'n zij op bed liggen is de rugpijn beter te doen. Plots voel ik om 02:00 uur een soort schop van binnen en het water stroomt langs m'n benen. Vliezen gebroken! Het is helder. Als ik even later weer wordt getoucheerd, blijk ik 6 cm ontsluiting te hebben. Wtf, dit schiet niet meer op! Echt leuk is het niet meer, ik ben bij vlagen enorm misselijk en kots ook een aantal malen restanten pizza en gal op, en als ik weer een douche neem overweeg ik pijnbestrijding. Maar dit wil ik eigenlijk echt niet, ik heb ook in m'n geboorteplan staan dat dit eerst echt uitvoering uit m'n hoofd gepraat moet worden. Ik besluit echter vol te houden, en als ik om 03:45 op 8 cm ontsluiting zit, heb ik weer goede moed. Dit gaat mij lukken!
Als de verloskundige weer komt om 4:30 merkt zij op dat ik een soort overgeef-geluiden aan het maken ben, en bij het toucheren constateert ze volledige ontsluiting. Er staat nog een randje en ik voel totaal geen persdrang, dus er wordt nog gewacht. 20 minuten later word ik gekatheteriseerd om te kijken of dit helpt. Er komt niets uit mijn blaas, maar het doet reteveel pijn en ik jammer dat ze dat ding er alsjeblieft nu uit moet halen.
Om 5:30 mag ik dan uiteindelijk actief gaan persen, al heb ik nog steeds geen obligatoire persweeen. Het bed wordt omgebouwd zodat ik zittend kan gaan persen kan gaan persen, conform mijn geboorteplan. Ik begrijp echter totaal niet wat de bedoeling is. Ik weet de techniek wel van de yogacursus, maar ik snap niet dat ik dit allemaal zelf moet doen en hoe lang en hoe vaak. Ik moet tegen de vingers van de vk persen, daardoor weet ik welke richting ik op moet persen, maar het schiet voor geen meter op. Ik mag op de baarkruk, maar het hoofdje blijft hoog zitten, en ik snap er geen zak van. Dit hoort toch de fase te zijn waar je volledig wordt overgegeven aan je lichaam, en dat je niet anders kan dan meepersen? Ik voel dit alles niet, ik pers maar mee als ik een soort kramp in mijn baarmoeder voel. Het is vreselijk vermoeiend, het er komt nauwelijks schot in, ik kan na 40 minuten niet meer en ik smeek: doe iets!! De krampen nemen ook af en besloten wordt dat ik om 05:00 uur overgedragen wordt en bijstimulatie met oxytocine krijg. Als ik opsta van de baarkruk merk ik meteen dat ik van onderen door het persen mega opgezwollen ben, en ik zeg dan ook dat ik me net een baviaan voel. Valt wel mee zegt de vk. Ja ja. Ik loop naderhand nog dagen wijdbeens en in het verslag staat: zeer gezwollen labia en perineum.
Het infuus wordt aangesloten en gedurende 3 uur steeds maar verhoogd. Ik lig steeds min of meer roerloos half te slapen met een deken over me, want ik heb het ijskoud. Ik voel warempel een paar keer in die drie uur een obligatoire perswee! Om 08:00 uur komen er verloskundigen de kamer binnen en ik moet ineens aan de bak: ik mag persen. Weer geen obligatoire persdrang te bekennen. Ik moet op mijn rug persen, wat een vreselijke houding is dit. Dodelijk vermoeiend. Waarom houdt niemand mijn benen vast of iets? Na een half uur ben ik echt kapot. Van mij mogen ze nu de pomp pakken, laat hun het maar doen. Dit denk ik echter alleen maar, want ik zeg vrijwel niets gedurende de hele persfase, ik heb m'n ogen dicht en zit in mijn eigen wereld, alleen met persen doe ik ze open. Ik weet zeker dat er niets gebeurt, maar de ziekenhuisverloskundige en de 1elijnsverloskundige die er ook nog steeds bij is, verzekeren me dat er wel vordering is, maar de baby zakt steeds 2 mm en weer 1 mm terug. Eigenlijk wil ik hierdoor het liefst constant blijven persen, want van die zogenaamde persweeen op de monitor waar steeds 2 minuten tussen zit, merk ik qua kracht toch niets. Ik voel alleen een kramp en dat is het moment dat ik moet persen. Na een eeuwigheid zeggen ze me dat ze haartjes zien, en vragen of ik mee wil kijken met de spiegel. Dit wil ik niet, ik wil niet zien hoe langzaam het gaat en het terugzakt. Ondertussen wens ik dat dit alsjeblieft op mag schieten, wat een hel is dit, die baby moet er uit, dan kan ik eindelijk slapen. Ik voel me belazerd dat ik geen obligatoire persdrang heb en dit zelf maar moet doen.
Na weer een eeuwigheid voel ik een enorme druk, en als ze me in de spiegel laten kijken zie ik het hoofdje voor de helft geboren worden. Het ziet er bizar uit, en ik vraag me af wat dat boven zijn hoofdje is, ik vermoed en vrees mijn clitoris.
Ik besluit gewoon min of meer continu door te persen en nu alles op alles te zetten. Ik zweet me echt kapot, maar ik wil niets drinken, alleen door, door, door. De ring of fire? Die voel ik niet. Wel zie ik op een gegeven moment ook een nek en schouder tussen mijn benen. Ik snap er voor de zoveelste keer weer geen zak van, het lijfje moet er toch zo uitfloepen? Mijn benen worden door 2 verloskundigen in mijn nek gelegd. Ik heb geen idee wat er allemaal gebeurt, maar de schouder van de baby blijkt klem te zitten, en ze proberen deze achter het schaambot vandaan te krijgen door handdruk van buitenaf. Maar al snel word ik gedirigeerd om op handen en knieën te komen. HOE DAN? Er hangt een baby half uit me! Ik heb geen idee hoe, maar ik zit op handen en knieën. Ze roepen me dat ik moet blijven persen, maar ik snap er nu helemaal niets meer van, want ik moet ook buiten die nepweeen persen. Ik ben nu wel een beetje in paniek, want ik weet echt niet wat ik moet doen en waarom en roep dit ook, maar ik pers maar mee want het schijnt echt Menes te zijn. Ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is. Later hoor ik dat er haast was want de hartslag van L ging omlaag, ze zijn met een hand naar binnen gaan om de schouder af te halen. Met succes, want op 21 juli 2015 om 9:29, 1,5 uur na de tweede persfase, wordt L geboren. De navelstreng wordt meteen doorgeknipt en L wordt opgevangen door de kinderarts. Compleet overdonderd en ontredderd blijf ik op handen en voeten achter, en ze draaien me op m'n rug. Ik ben opgelucht dat het voorbij is, maar compleet in de war dat mijn baby meteen wordt weggehaald. Gelukkig hoor ik heel snel gehuil van mijn L, en ik krijg een foto van mijn man van L te zien. Na kort onderzoek door de kinderarts mag hij dan eindelijk bij me liggen en krijg ik van de gynaecoloog (die Barbie's bevalling ook heeft gedaan, leuk feitje voor tussendoor) te horen wat er zojuist is gebeurd. Het boeit me echter niets, want hij is er dan: ons kindje! Ik kan niets zeggen, alleen maar staren naar dit wezentje. De slaap en moeheid ben ik direct vergeten.
Bonus foto's:
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mariposas op 28-07-2015 22:19:01 ]
No hay mal que dure cien años ni cuerpo que lo aguante