Ongewenst zwanger #4

Op maandag 2 februari 2015 11:41schreef Wondertjex het volgende:Ik weet niet in welk sub ik dit topic moet plaatsen..Ik kom er vandaag achter dat ik zwanger ben. Ik heb de pil gebruikt en deed het dus altijd veilig met mijn partner. Echter was ik deze maand twee dagen te laat met mijn menstruatie en aangezien ik elke maand regelmatig ongesteld word, kreeg ik al vermoedens..Sinds twee dagen voel ik mij ook misselijk en heb een raar gevoel. Ik besloot dus een test te kopen en ja hoor, positief uitslag, oftewel negatief voor mij, ik ben zwanger..Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik heb nog zoveel plannen waarbij zwangerschap zeker nog niet aan bod kan komen.. Mijn vriend weet het nog niet, als hij het zou weten, zou ik geen abortus mogen plegen. Ik weet namelijk zijn ideeën daarover.Ook ik vind abortus principieel gezien niet kunnen en heb het tot nu toe afgekeurd, maar men kan pas beoordelen als ze zelf dingen meemaakt en beleeft. Ik ben in de war, ik moet dit verwerken, ik weet niet wat ik moet doen en wilde het van mij afschrijven.Graag alleen serieuze reacties, ik heb het al moeilijk genoeg op dit moment.

Ik wilde eigenlijk geen nieuwe deel meer starten, aangezien ik met behulp van alle steun een beslissing heb kunnen nemen en het wil afsluiten, maar er zijn een aantal mensen geweest die nog benieuwd zijn naar wat ik heb gedaan/ besloten. Ik heb hier eenmaal in eerste instantie om reacties gevraagd en zal het einde zal ook mededelen.

Kan er alsjeblieft een mod dit topic koppelen aan de vorige 3 delen?

Ik heb dus besloten om een abortus te laten doen, indien ik nog in de periode voor hartkloppingen bevond.

Afgelopen week had ik een afspraak bij een kliniek, werd een abortus met een roesje.
Na aankomst moest ik mij eerst melden bij de receptie, na een aantal minuten vond er een eerste gesprek plaats. Dit gesprek ging over mijn gezondheid en meer algemene informatie.

Na dat gesprek werd ik binnen een aantal minuten weer opgeroepen door een zuster, ik mocht mee naar een andere kamer. Daar werd er in eerste instantie gelijk een echo gemaakt en ik bleek nog voor de zes weken te zitten. Heb de echo zelf niet gezien, ze heeft foto's afgedrukt voor in mijn dossier daar, maar ze liet het niet zien. Ik heb er ook niet naar gevraagd.
Daarna kwam de 'ondervraging', mijn waarom en mijn verhaal. Of ik het zeker wist en wie er allemaal vanaf wisten.
Na wat traantjes gelaten te hebben was die fase ook voorbij en vertelde ze mij wat ik zou meemaken en wat er zou gebeuren. Ik kreeg een zetpil en mocht mij omkleden.

Toen ik 'gereed' was mocht ik plaats nemen in een apart wachtkamertje waar de meiden een voor een werden opgeroepen en meegenomen. Dat duurde voor mijn gevoel ontzettend lang en voelde zo vervelend aan..

Na ongeveer een halfuur, voor mijn gevoel ruim een uur, werd ik opgehaald. Ik mocht mee naar de operatiekamer, er was een dokter en drie zusters aanwezig. Na handje geven mocht mijn onderkant bloot en nam ik plaats op een gynaecologische stoel. Mijn benen en armen werden vastgebonden, dat moest blijkbaar zodat ik niet zou omvallen tijdens de behandeling. Aangezien ik zou slapen met een roesje was dat belangrijk.

Daar werd nog een laatste keer gevraagd of ik het zeker wist en na een klodder echo spul op mijn buik, een bloeddrukmeter aan mijn ene arm en een hartslagmeter aan mijn vinger, werd er een soort buisje met prik eraan vast aan mijn arm gevestigd. Hierin zouden ze het spul voor het roesje spuiten. Alle stappen werden zo snel gedaan, binnen een aantal minuten zat ik daar claustrofobisch vast op zo'n behandelstoel.
De dokter gaf akkoord voor het roesje en ik was in dromenland, zo diep in slaap..

Na ongeveer een kwartier (vermoed ik) hoorde ik mijn naam en deed ik langzaam mijn ogen open. Ik werd op dat moment vervoerd naar een soort uitrust/bijkomkamer. De meiden die voor mij waren, zaten er ook.. Na een aantal minuten was ik pas echt wakker en weer soort van helder. Ik had geen pijn en moest iets eten en drinken voordat ik antibiotica mocht innemen.
Daarna moest ik naar het toilet lopen om te testen of dat ging en een plasje doen om te kijken naar de ernstigheid van mijn bloeding. Alles ging goed en ik mocht weer omkleden en naar huis..

Thuis zat ik er mee, enorme schuldgevoelens kwamen naar voren, ik kon niet beseffen wat ik had meegemaakt. Ook omdat ik door het roesje niet intensief aanwezig ben geweest, lijkt het allemaal net een erge nachtmerrie..

Nu ben ik een aantal dagen verder, ik heb geen erge pijn of ernstige bloedingen, maar ik ben nog herstellende en heb last van de operatie (opgezwollen buik, gevoelig en menstruatie krampen). Ik heb geen spijt van mijn besluit, maar wel beetje schuldgevoelens, ik weet niet of ik dit wel had mogen doen..

Maar ja, gedane zaken nemen geen terugkeer en ik heb mij toekomstgericht opgesteld. Doordat ik de behandeling niet intensief heb meegemaakt probeer ik het in mijn gedachten in te beelden als een erge nachtmerrie en zal ik mij ervoor behoeden om dit soort dingen nooit meer mee te maken en weer te moeten doorstaan.

Ik heb tegen mijn vriend gezegd dat mocht er ooit weer zoiets gebeuren dat ik dan het kind houd en de zwangerschap ga accepteren. Ik mocht van mezelf 1 fout maken en die kans heb ik nu benut, geen andere fouten meer hopelijk

[ Bericht 0% gewijzigd door Wondertjex op 14-02-2015 23:50:41 ]

quote:

Op zaterdag 14 februari 2015 23:39 schreef ikweetzelf het volgende:
Wtf...je mag één fout maken? Is dat de basis van je beslissing? Als het zo overkomelijk is als je in je laatste alinea laat doorschemeren, mag je je inderdaad best schuldig voelen

Dat is niet de basis van mijn beslissing. Daarmee bedoel ik dat als er ooit een tweede keer komt, ik de gevolgen ga accepteren en niet weer zo'n 'makkelijke' uitweg mag kiezen van mezelf.

quote:

Op zaterdag 14 februari 2015 23:41 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Een roesje mag je hopenlijk uitslapen op n bed...

Het was een soort speciale (rol)stoel waarin je werd vervoerd en in de bijkomkamer, werd het eerst in de ligstand gezet, maar binnen 5 minuten weer in de zitstand en moest je iets eten en drinken. Als je tenminste al wakker was soort van en antwoord kon geven op de vragen die werden gesteld.

Ik bleef denk ik in totaal een halfuur in die kamer, was wel fijner geweest als ik iets langer had mogen liggen. Maar aan de andere kant wil je daar ook zo snel mogelijk weg en weer terug naar je eigen huis.

Alles bij elkaar duurde 3 uur.. vanaf aanmelding bij de receptie totdat ik weer naar de algemene wachtkamer (waar een vriendin aan het wachten was) mocht.

Het personeel van de kliniek waar ik ben behandeld was trouwens perfect te noemen. Ontzettend begripvol, aardig en behulpzaam. Ook mede daardoor is het allemaal minder traumatisch verlopen voor mij. Lijken allemaal kleine dingen, maar alles telt mee, alle steun en medeleven is ontzettend belangrijk op dat moment en voor je gevoelens achteraf.

quote:

Op zondag 15 februari 2015 00:49 schreef Sekhmet het volgende:

[..]

Even een wat als...? vraagje.

Wat als je binnen een jaar weer 'per ongeluk' zwanger blijkt te zijn, wat dan?
Just curious.

Van sommige dingen moet men leren en dit is zeker een zware les geweest voor mij, dus ik ga er alles aan doen om zoiets te voorkomen en niet meer mee te maken.
Mocht het toch gebeuren dan accepteer ik dat als mijn lot, ik ga het zelf niet meer regelen en laat het over aan het lot en God.

Ik probeer het nu goed te praten voor mijzelf door te denken dat het nog geen leven was, maar diep van binnen weet ik dat ik het niet had mogen doen en alleen maar heb gedaan omdat dat het 'makkelijkste' was.
Maar ja, nogmaals ik wil daar niet in blijven hangen en mijn leven voorzetten in schuldgevoelens, ik probeer het af te sluiten en richt mij op de toekomst.

quote:

Op zondag 15 februari 2015 02:01 schreef Amarantha het volgende:
En je vriend vond het uit eindelijk allemaal wel prima?

Hij vond ook dat als er geen hartklopping is, er nog geen sprake van leven is. We waren het erover eens dat het nog in een stadium zat waarbij er alleen sprake was van een ontwikkeling tot het starten van een leven..

Hij stond en staat nog steeds volledig achter mijn keus en heeft mij gesteund tot waar hij kon..

Bedankt voor de lieve reacties, heel fijn om terug te lezen.

Verder wil ik nog iets zeggen over wat Ole zei, want jammer genoeg klopt dat helemaal..
Mijn vriend en ik hebben het eerste jaar van onze relatie geen sex gehad vanwege geloofsredenen, daarna vonden we dat steeds moeilijker en moeilijker en zijn we ermee begonnen. Ik was nog niet aan de pil en stelde voor om condooms te gebruiken, maar hij stelde voor om de methode van voor het zingen de kerk uit toe te passen, terwijl iedereen wel heel goed weet hoe onbetrouwbaar dat is. Een condoom hebben we 1x gebruikt, maar hij vond dat niet fijn. We hebben dus een aantal weken zijn methode gebruikt, daarna ging ik aan de pil.

Wat ik hiermee duidelijk probeer te maken is dat mannen wat makkelijker denken en sommige dingen blijkbaar minder serieus nemen. Condoom vinden ze inderdaad blijkbaar maar een gedoe en niet fijn genoeg, anticonceptie is maar de taak van de vrouw en anders wordt het voor het zingen de kerk uit, hoe onbetrouwbaar het ook is.