Depressie & Angst #119

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:23 schreef kuolema het volgende:
Het is wel een belangrijk issue dus ik probeer het nog eens anders: ik ga steeds over mijn grenzen van belastbaarheid heen, waardoor ik er regelmatig helemaal doorheen zit, zoals nu. Maar ik ben o.a. bang dat anderen het niet begrijpen als ik mijn grenzen (die blijkbaar een stuk lager liggen dan bij anderen) aangeef, en dat ze me dan lui en gemakzuchtig vinden. Dat heb ik namelijk al meegemaakt.

Dat is heel herkenbaar, ik heb dat probleem ook. En ook hetzelfde probleem, ga over mn grenzen. Ik probeer nu toch wat aan te geven hier en daar en ook zelf meer rust in te plannen. Als je al uitgerust bent dan kun je wat meer hebben zeg maar. Maar het is een lastig probleem, en geen gezeur

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:23 schreef kuolema het volgende:
Het is wel een belangrijk issue dus ik probeer het nog eens anders: ik ga steeds over mijn grenzen van belastbaarheid heen, waardoor ik er regelmatig helemaal doorheen zit, zoals nu. Maar ik ben o.a. bang dat anderen het niet begrijpen als ik mijn grenzen (die blijkbaar een stuk lager liggen dan bij anderen) aangeef, en dat ze me dan lui en gemakzuchtig vinden. Dat heb ik namelijk al meegemaakt.

Ik heb hetzelfde probleem, enige wat ik eraan kon doen was mensen die van hun gelijk overtuigd waren dat het luiheid was, uit mn leven te schoppen.
Gelukkig zien mn familieleden en vrienen het langzaamaan wel steeds beter, maar (vage) kennissen heb ik gewoon afstand van genomen..je kunt nou eenmaal niet de hele wereld te vriend houden

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:23 schreef kuolema het volgende:
Het is wel een belangrijk issue dus ik probeer het nog eens anders: ik ga steeds over mijn grenzen van belastbaarheid heen, waardoor ik er regelmatig helemaal doorheen zit, zoals nu. Maar ik ben o.a. bang dat anderen het niet begrijpen als ik mijn grenzen (die blijkbaar een stuk lager liggen dan bij anderen) aangeef, en dat ze me dan lui en gemakzuchtig vinden. Dat heb ik namelijk al meegemaakt.

Herkenbaar... Blijkbaar liggen mijn grenzen en wat ik aankan ook een stuk lager dan ik zou willen. Ik kan het vrijwilligerswerk nu nauwelijks aan (al moet ik zeggen dat er organisatorisch wel veel van me gevraagd wordt ).

Ik vraag me dan ook af of ik lui ben, of er iets mis met me is, stel ik me aan... En waarom kunnen anderen het wel? Misschien moeten we beiden ophouden om onszelf te vergelijken met anderen en ons eigen plan te trekken

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 14:54 schreef RBWO het volgende:

[..]

Ben ik het zeker mee eens. Toevallig afgelopen donderdag bij de huisarts gezeten (omdat mijn korte termijn geheugen ruk is(vind ik zelf!) , blijkbaar bijwerking van de AD.

Huisarts vond dat ik echt een stuk beter begon te worden. En Eerlijkheidshalve ben ik het daar mee eens. Zeker de laatste 4 dagen heb ik stappen gemaakt. Ze zag dan ook geen reden om nu op te gaan hogen omdat ik echt een stuk beter ben sinds een paar dagen.

Mocht het over 2 weken niet 'nog' beter zijn konden We altijd ophogen zei ze.

Ik herken je probleem, alleen heb ik dat vooral savonds haha.

Fijn dat t bij jou zo goed werkt. Hierdoor bemerk ik dat ikzelf niet zo heel goed reageer op medicijnen. Het lijkt nu eindelijk een beetje beginnen te werken, na ophoging en in totaal bijna 3 maanden.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:54 schreef zomertje het volgende:

[..]

Fijn dat t bij jou zo goed werkt. Hierdoor bemerk ik dat ikzelf niet zo heel goed reageer op medicijnen. Het lijkt nu eindelijk een beetje beginnen te werken, na ophoging en in totaal bijna 3 maanden.

Ik heb nog zeker soms wat lastige dagen. Maar zoals vandaag, ik stond op 10:00 op en tot 20:15 geen spoortje angst gehad. (of ik heb het niet meegemaakt). Gisteren na een drukke dag wel.

Alleen blijf ik nog wel moe, beetje chagrijnig(nergens zin in) maar thats it. Heb er op zich vertrouwen in dat ik over twee weken nog een stukje opgeknapt ben en allicht sommige dingen alweer leuk vind.

Het lijkt wel of ik in de "transitie" van angst/paniek/depressief een stap heb gemaakt naar "weer kunnen leven en werken" .. alsof ik daar ergens tussenhang op dit moment.

En dat korte termijn geheugen neem ik maar voor lief. (als ik deze post heb gemaakt moet ik bijvoorbeeld echt goed nadenken wat ik er nou ook alweer in heb gezet )

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:30 schreef zomertje het volgende:

[..]

Dat is heel herkenbaar, ik heb dat probleem ook. En ook hetzelfde probleem, ga over mn grenzen. Ik probeer nu toch wat aan te geven hier en daar en ook zelf meer rust in te plannen. Als je al uitgerust bent dan kun je wat meer hebben zeg maar. Maar het is een lastig probleem, en geen gezeur

Ik zou het ook willen, om het te kunnen aangeven. Maar het is inderdaad heel moeilijk, vooral als je twijfelt of dat wel het juiste is om te doen.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb hetzelfde probleem, enige wat ik eraan kon doen was mensen die van hun gelijk overtuigd waren dat het luiheid was, uit mn leven te schoppen.
Gelukkig zien mn familieleden en vrienen het langzaamaan wel steeds beter, maar (vage) kennissen heb ik gewoon afstand van genomen..je kunt nou eenmaal niet de hele wereld te vriend houden

Ik denk dat het ook wel zou schelen als ik in elk geval mijn moeder vertel dat ik autisme heb en dat het daarmee te maken heeft. Want nu snapt ze het niet. Aan de andere kant wil ik de diagnose niet hoeven gebruiken. Al snapt ze nu niet dat ik iemand ben die niet zoveel kan hebben.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:43 schreef Elvi het volgende:

[..]

Herkenbaar... Blijkbaar liggen mijn grenzen en wat ik aankan ook een stuk lager dan ik zou willen. Ik kan het vrijwilligerswerk nu nauwelijks aan (al moet ik zeggen dat er organisatorisch wel veel van me gevraagd wordt ).

Ik vraag me dan ook af of ik lui ben, of er iets mis met me is, stel ik me aan... En waarom kunnen anderen het wel? Misschien moeten we beiden ophouden om onszelf te vergelijken met anderen en ons eigen plan te trekken

Ja precies, die twijfels over jezelf. Het wisselt ook hoe ik erover denk, maar het heeft ook te maken met zelfacceptatie denk ik.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 02:09 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik denk dat het ook wel zou schelen als ik in elk geval mijn moeder vertel dat ik autisme heb en dat het daarmee te maken heeft. Want nu snapt ze het niet. Aan de andere kant wil ik de diagnose niet hoeven gebruiken. Al snapt ze nu niet dat ik iemand ben die niet zoveel kan hebben.

Ik wou het niet zeggen, maar op een gegeven moment bekeek ik het zo: Stel ik vertel het pas over 10 jaar ipv nu gelijk (of morgen, hoeft niet meteen enzo), dan zit je 10 jaar lang extra met dat onbegrip opgescheept en met die onzekerheid (en ook wel met iets van een geheim, iets waar ikzelf sowieso niet zo dol op ben) en als je het dan na 10 jaar uiteindelijk vertelt, dan pas begint de acceptatie. Ik had zoiets van "Ik kan het net zo goed gelijk vertellen, dan start de volgende fase in mn leven ook eerder en kom ik sneller ergens anders" dus heb ik het ik geloof na een week of zo al laten weten (ze wisten ervan dat ik me aan het laten testen was daar ik hun gevraagd had op gesprek te komen, dus ik hoefde ze alleen maar de uitslag te vertellen).

Hallo,

Ik ben Droopie en zit al vanaf het begin op Fok!
Heb pas geleden dit topic gevonden nadat ik ben gaan zoeken

Kleine samenvatting van mijn situatie

Ik heb tot mijn 30e geblowd en als medicijn tegen het stoppen met blowen (ik kreeg angstaanvalen ervan) en de saaie levenstijl heb ik mijn leven toen omgegooid. Nnieuwe baan in het centrum, nieuwe sociale contact en veel stappen.
Nou dat was 2 jaar hartstikke leuk, maar dat veranderde in een alcohol probleem en daar heb ik na 3 jaar aanmodderen 1,5 jaar geleden voor in kliniek gezeten.. Na die tijd mag ik met trots zeggen met succes !!

Nu heb ik voorlopige diagnose gehad van ADD met angstoornissen en hier heb ik Welbutrin voor gekregen 3,5 week geleden.
Na een week begon de hel, met hyperventileren en voor mijn gevoel had ik lichte psychose (echte psychose wil ik het niet noemen na wat ik erover gehoord en gelezen heb, maar het voelde als een bad-trip van drugs).

Gelukkig is ben ik daar doorheen gekomen en niet gestopt, want het einddoel heiligt de middelen.
Echter na 3 weken heb ik het gevoel dat ik manisch begin te worden ervan, bepaalde gedachten blijven maar door mijn hoofd heen stuiteren en ieder moment van de dag ben ik er mee bezig, om gek van te worden. Godzijdank zijn het geen slechte gedachten, want dan ik had ik volgens mij
allang de GGZ gebeld. Zijn mensen hiermee bekend en evt. in combinatie met Welbutrin?

Hoor graag van jullie.

Oja, ik vind het knap dat jullie zoveel over jezelf loslaten hier.
Heb sommige verhalen met open mond gelezen, respect voor jullie

quote:

Op zondag 8 februari 2015 12:55 schreef Droopie het volgende:
Hallo,

Ik ben Droopie en zit al vanaf het begin op Fok!
Heb pas geleden dit topic gevonden nadat ik ben gaan zoeken

Kleine samenvatting van mijn situatie

Ik heb tot mijn 30e geblowd en als medicijn tegen het stoppen met blowen (ik kreeg angstaanvalen ervan) en de saaie levenstijl heb ik mijn leven toen omgegooid. Nnieuwe baan in het centrum, nieuwe sociale contact en veel stappen.
Nou dat was 2 jaar hartstikke leuk, maar dat veranderde in een alcohol probleem en daar heb ik na 3 jaar aanmodderen 1,5 jaar geleden voor in kliniek gezeten.. Na die tijd mag ik met trots zeggen met succes !!

Nu heb ik voorlopige diagnose gehad van ADD met angstoornissen en hier heb ik Welbutrin voor gekregen 3,5 week geleden.
Na een week begon de hel, met hyperventileren en voor mijn gevoel had ik lichte psychose (echte psychose wil ik het niet noemen na wat ik erover gehoord en gelezen heb, maar het voelde als een bad-trip van drugs).

Gelukkig is ben ik daar doorheen gekomen en niet gestopt, want het einddoel heiligt de middelen.
Echter na 3 weken heb ik het gevoel dat ik manisch begin te worden ervan, bepaalde gedachten blijven maar door mijn hoofd heen stuiteren en ieder moment van de dag ben ik er mee bezig, om gek van te worden. Godzijdank zijn het geen slechte gedachten, want dan ik had ik volgens mij
allang de GGZ gebeld. Zijn mensen hiermee bekend en evt. in combinatie met Welbutrin?

Hoor graag van jullie.

Oja, ik vind het knap dat jullie zoveel over jezelf loslaten hier.
Heb sommige verhalen met open mond gelezen, respect voor jullie

Hoi Droopie! Herkenbaar de angstaanvallen van blowen (ik deed het af en toe maar Inc met xtc heeft het getriggerd ). Goed om te horen dat je van het alcoholprobleem af bent!!

Welbrutin ken ik niet. Ik slik Citalopram tegen angsten en depressie. Vooral de eerste paar weken zul je meer angst hebben met een antidepressiva. Na verloop van tijd word dit beter.

Je geeft zelf aan dat je denkt dat je manisch bent? Welke gedachten komen er in je op? Manisch is volgens mij voornamelijk geen rem meer hebben op de dingen die je doet, van een balkon springen omdat je denkt dat je het toch overleefd. Met je ogen dicht over straat lopen want dat lukt. 180 rijden op een 50km weg want je rijd zo goed vind je zelf. Oftewel extremere dingen doen (dat Is mijn kijk erop trouwens).

quote:

Op zondag 8 februari 2015 14:01 schreef RBWO het volgende:

[..]

Hoi Droopie! Herkenbaar de angstaanvallen van blowen (ik deed het af en toe maar Inc met xtc heeft het getriggerd ). Goed om te horen dat je van het alcoholprobleem af bent!!

Welbrutin ken ik niet. Ik slik Citalopram tegen angsten en depressie. Vooral de eerste paar weken zul je meer angst hebben met een antidepressiva. Na verloop van tijd word dit beter.

Je geeft zelf aan dat je denkt dat je manisch bent? Welke gedachten komen er in je op? Manisch is volgens mij voornamelijk geen rem meer hebben op de dingen die je doet, van een balkon springen omdat je denkt dat je het toch overleefd. Met je ogen dicht over straat lopen want dat lukt. 180 rijden op een 50km weg want je rijd zo goed vind je zelf. Oftewel extremere dingen doen (dat Is mijn kijk erop trouwens).

Nou die angstaanvallen hebben zich ontwikkeld bij mij, maar tegelijk onderdrukt door het blowen.
Schijnbaar heeft op het laatst de angst het gewonnen van de wiet.
Even offtopic: op mijn 19e paddo's gebruikt een keer, met een angststoornis kan je je voorstellen dat dit geen succes is geworden

Nou ik vond een jaar geleden een meid erg leuk, paar keer wezen daten maar de klik was er van beide kanten niet echt. Dus jammer niets aan de hand. Tot een week geleden sta ik er mee op en ga ik mee naar bed (niet met haar, maar de gedachte over haar).
Ben eind november naar New York geweest alleen, daarna heb ik tot vandaag alleen maar gewerkt en verder echt niets, zelfs met een seizoenskaart niet naar Feyenoord geweest, gewoon geen energie en zin.
Nu heb ik vrijdag kaartjes gekocht voor een feest en in mij en gisteren heb ik een reis geboekt naar de city-parade in Zurich ( vliegtickets waren gratis na een geschil met de maatschappij in November).

De bedoeling van medicatie was om mijn hoofd een versnelling lager te krijgen en de angsten te verkleinen.. Anti-depressie middel was een mooie bijkomstigheid, want depressief ben ik niet, wel vaak somber.

Ben niet en heb geen behoefte om met over de dakrand te lopen of andere extreme dingen te gaan doen.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2015 19:23 schreef kuolema het volgende:
Het is wel een belangrijk issue dus ik probeer het nog eens anders: ik ga steeds over mijn grenzen van belastbaarheid heen, waardoor ik er regelmatig helemaal doorheen zit, zoals nu. Maar ik ben o.a. bang dat anderen het niet begrijpen als ik mijn grenzen (die blijkbaar een stuk lager liggen dan bij anderen) aangeef, en dat ze me dan lui en gemakzuchtig vinden. Dat heb ik namelijk al meegemaakt.

Dit is inderdaad erg moeilijk. Maar alsnog, het is eigenlijk een keuze tussen je eigen gezondheid en de foute, scheve meningen van anderen. Fuck mensen die wat denken, ze hebben altijd wel een mening. De goede mensen zullen je snappen.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 14:19 schreef Droopie het volgende:

[..]

Nou die angstaanvallen hebben zich ontwikkeld bij mij, maar tegelijk onderdrukt door het blowen.
Schijnbaar heeft op het laatst de angst het gewonnen van de wiet.
Even offtopic: op mijn 19e paddo's gebruikt een keer, met een angststoornis kan je je voorstellen dat dit geen succes is geworden

Nou ik vond een jaar geleden een meid erg leuk, paar keer wezen daten maar de klik was er van beide kanten niet echt. Dus jammer niets aan de hand. Tot een week geleden sta ik er mee op en ga ik mee naar bed (niet met haar, maar de gedachte over haar).
Ben eind november naar New York geweest alleen, daarna heb ik tot vandaag alleen maar gewerkt en verder echt niets, zelfs met een seizoenskaart niet naar Feyenoord geweest, gewoon geen energie en zin.
Nu heb ik vrijdag kaartjes gekocht voor een feest en in mij en gisteren heb ik een reis geboekt naar de city-parade in Zurich ( vliegtickets waren gratis na een geschil met de maatschappij in November).

De bedoeling van medicatie was om mijn hoofd een versnelling lager te krijgen en de angsten te verkleinen.. Anti-depressie middel was een mooie bijkomstigheid, want depressief ben ik niet, wel vaak somber.

Ben niet en heb geen behoefte om met over de dakrand te lopen of andere extreme dingen te gaan doen.

Ik ben geen arts maar het lijkt er dan niet op dat je manische gedachten hebt. Je bent gewoon depressief, wellicht een burn-out, even mentaal "op". Antidepressiva zullen je hoofd inderdaad in een versnelling lager krijgen. Verder zal je angst dan ook minder worden.

Ik herken een hoop in jouw post wat ik ook heb. Gewoon nergens zin in, somber, "bluh". Geef het even de tijd. Ik zit nu 4 weken op de therapeutische dosis antidepressiva en merk dat het per dag toch echt een stukje beter begint te worden.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 02:29 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik wou het niet zeggen, maar op een gegeven moment bekeek ik het zo: Stel ik vertel het pas over 10 jaar ipv nu gelijk (of morgen, hoeft niet meteen enzo), dan zit je 10 jaar lang extra met dat onbegrip opgescheept en met die onzekerheid (en ook wel met iets van een geheim, iets waar ikzelf sowieso niet zo dol op ben) en als je het dan na 10 jaar uiteindelijk vertelt, dan pas begint de acceptatie. Ik had zoiets van "Ik kan het net zo goed gelijk vertellen, dan start de volgende fase in mn leven ook eerder en kom ik sneller ergens anders" dus heb ik het ik geloof na een week of zo al laten weten (ze wisten ervan dat ik me aan het laten testen was daar ik hun gevraagd had op gesprek te komen, dus ik hoefde ze alleen maar de uitslag te vertellen).

Je hebt gelijk, het is verstandiger om de mensen met wie ik veel te maken heb, wel te informeren. Ook al is dat moeilijk. Ik wil het ook uiteindelijk doen, maar ik weet nog niet eens of ik het wel eens ben met de diagnose. Ik ben ook bang dat mijn moeder het aan anderen vertelt, ook al zou ik aangeven dat ik dat niet wil. Weet ook niet zo goed hoe ik het moet brengen. Mijn moeder weet trouwens ook van het onderzoek. Ik had dan ook verwacht dat ze zelf naar de uitslag zou vragen, dat zou ik makkelijker hebben gevonden.
Hoe heb jij het verteld? Ik ben niet iemand die praat over persoonlijke dingen met ouders en voel me daar ook helemaal niet goed bij.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 14:34 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Dit is inderdaad erg moeilijk. Maar alsnog, het is eigenlijk een keuze tussen je eigen gezondheid en de foute, scheve meningen van anderen. Fuck mensen die wat denken, ze hebben altijd wel een mening. De goede mensen zullen je snappen.

Klopt.

*lurker met inbreekvraagalarm*

Zijn er hier ook mensen die te maken hebben met het gebruik van/starten met AD terwijl je fulltime aan het werk bent?

Logische vraag "Waarom AD als je blijkbaar "gewoon" fulltime kunt werken?" Antwoord: dysthyme stoornis die me nu zo langzamerhand toch wel een beetje op begint te breken.

Wat me eigenlijk ook weer op de volgende vraag brengt, mensen met ervaring in het gebruik van AD bij een dysthyme stoornis?

quote:

Op zondag 8 februari 2015 16:04 schreef kuolema het volgende:

[..]

Je hebt gelijk, het is verstandiger om de mensen met wie ik veel te maken heb, wel te informeren. Ook al is dat moeilijk. Ik wil het ook uiteindelijk doen, maar ik weet nog niet eens of ik het wel eens ben met de diagnose. Ik ben ook bang dat mijn moeder het aan anderen vertelt, ook al zou ik aangeven dat ik dat niet wil. Weet ook niet zo goed hoe ik het moet brengen. Mijn moeder weet trouwens ook van het onderzoek. Ik had dan ook verwacht dat ze zelf naar de uitslag zou vragen, dat zou ik makkelijker hebben gevonden.
Hoe heb jij het verteld? Ik ben niet iemand die praat over persoonlijke dingen met ouders en voel me daar ook helemaal niet goed bij.

Ik weet nog dat ik bij mn moeder in de auto zat (we gingen geloof ik naar de kringloop oid) en ik toen met dat vertellen een beetje op mn maag zat en heb toen gezegd "Weet je nog dat onderzoek naar autisme dat ik toen en toen had?" "Nou, het bleek dus idd autisme te zijn" en de rest kwam er vanzelf uit

quote:

Op zondag 8 februari 2015 16:31 schreef negenhonderdtwaalf het volgende:
*lurker met inbreekvraagalarm*

Zijn er hier ook mensen die te maken hebben met het gebruik van/starten met AD terwijl je fulltime aan het werk bent?

Logische vraag "Waarom AD als je blijkbaar "gewoon" fulltime kunt werken?" Antwoord: dysthyme stoornis die me nu zo langzamerhand toch wel een beetje op begint te breken.

Wat me eigenlijk ook weer op de volgende vraag brengt, mensen met ervaring in het gebruik van AD bij een dysthyme stoornis?

Geen ervaring met werk en ad.
Wel dysthyme stoornis, antidepressiva werken bij mij niet echt. Ik slik nu de tweede soort.

Is werk voor jou afleiding of heb je ook dan last van depressieve gevoelens?

quote:

Op zondag 8 februari 2015 17:32 schreef kuolema het volgende:

[..]

Geen ervaring met werk en ad.
Wel dysthyme stoornis, antidepressiva werken bij mij niet echt. Ik slik nu de tweede soort.

Is werk voor jou afleiding of heb je ook dan last van depressieve gevoelens?

Eeuh, alles wat ik doe kan afleiden van de DS, maar helaas ook andersom. De DS kan mij ook afleiden van alles wat ik doe. En dus zorgen dat ik daar niet uithaal wat ik er uit kan halen. Merk dat ik dat zo langzamerhand steeds slechter trek. Vandaar dat ik nu ook toch wat meer open sta voor het gebruik van medicatie. Dit is me vroeger wel eens aangeboden, maar heb ik toen afgewezen.

Ik lees wel dat er tegenwoordig itt vroeger wel meer mogelijkheden zijn voor succesvol gebruik van medicatie. Maar ik lees ook vaak dat het dus inderdaad maar weinig uithaalt...

Voor jou doet het dus niets?

quote:

Op zondag 8 februari 2015 16:31 schreef negenhonderdtwaalf het volgende:
*lurker met inbreekvraagalarm*

Zijn er hier ook mensen die te maken hebben met het gebruik van/starten met AD terwijl je fulltime aan het werk bent?

Logische vraag "Waarom AD als je blijkbaar "gewoon" fulltime kunt werken?" Antwoord: dysthyme stoornis die me nu zo langzamerhand toch wel een beetje op begint te breken.

Wat me eigenlijk ook weer op de volgende vraag brengt, mensen met ervaring in het gebruik van AD bij een dysthyme stoornis?

nou ik gebruik het dus 3 weken en de eerste week ontzettend prikkelbaar.
Ontzettende woede uitbarsting gehad, maar dat heb ik ook weer goedgemaakt op een rustiger moment. Daar was de medicatie wel debet aan

Andere kant, werk geeft mij wel het gevoel dat ik functioneer en de medicatie een steun in de rug is en geen middel om me op de been te houden in het algemeen

quote:

Op zondag 8 februari 2015 17:37 schreef negenhonderdtwaalf het volgende:

[..]

Eeuh, alles wat ik doe kan afleiden van de DS, maar helaas ook andersom. De DS kan mij ook afleiden van alles wat ik doe. En dus zorgen dat ik daar niet uithaal wat ik er uit kan halen. Merk dat ik dat zo langzamerhand steeds slechter trek. Vandaar dat ik nu ook toch wat meer open sta voor het gebruik van medicatie. Dit is me vroeger wel eens aangeboden, maar heb ik toen afgewezen.

Ik lees wel dat er tegenwoordig itt vroeger wel meer mogelijkheden zijn voor succesvol gebruik van medicatie. Maar ik lees ook vaak dat het dus inderdaad maar weinig uithaalt...
Voor jou doet het dus niets?

Voor iedereen werkt medicatie anders. Tevens hoor je meer mensen negatief praten over medicatie dan positief. Trek je dus niet teveel aan van wat er op internet staat. Positieve ervaringen worden altijd minder gedeeld dan negatieve.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 17:37 schreef negenhonderdtwaalf het volgende:

[..]

Eeuh, alles wat ik doe kan afleiden van de DS, maar helaas ook andersom. De DS kan mij ook afleiden van alles wat ik doe. En dus zorgen dat ik daar niet uithaal wat ik er uit kan halen. Merk dat ik dat zo langzamerhand steeds slechter trek. Vandaar dat ik nu ook toch wat meer open sta voor het gebruik van medicatie. Dit is me vroeger wel eens aangeboden, maar heb ik toen afgewezen.

Ik lees wel dat er tegenwoordig itt vroeger wel meer mogelijkheden zijn voor succesvol gebruik van medicatie. Maar ik lees ook vaak dat het dus inderdaad maar weinig uithaalt...

Voor jou doet het dus niets?

Dat klinkt wel logisch ja.

Ach, je kunt het allicht proberen.
Of het echt niets doet kan ik niet met zekerheid zeggen. Misschien heeft het me behoed voor de zware dieptepunten die ik soms heb (dubbele depressie). Maar ik voel me niet goed en ook niet anders dan voordat ik met pillen begon. Ik ben echter wel iemand die niet zo gevoelig is voor medicijnen. Benzodiazepines werken bij mij ook pas als ik de voorgeschreven dosis overschrijd. En ik heb geen last van bijwerkingen.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 18:05 schreef RBWO het volgende:

[..]

Voor iedereen werkt medicatie anders. Tevens hoor je meer mensen negatief praten over medicatie dan positief. Trek je dus niet teveel aan van wat er op internet staat. Positieve ervaringen worden altijd minder gedeeld dan negatieve.

Klopt, vooral als het gaat om verhalen over nare bijwerkingen, die niet iedereen krijgt. Maar het is geen wondermiddel. Ook uit vele onderzoeken blijkt dat maar 60% van de mensen baat heeft bij antidepressiva, inclusief degenen die verschillende soorten hebben geprobeerd nadat de eerste niet aansloeg.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 19:57 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat klinkt wel logisch ja.

Ach, je kunt het allicht proberen.
Of het echt niets doet kan ik niet met zekerheid zeggen. Misschien heeft het me behoed voor de zware dieptepunten die ik soms heb (dubbele depressie). Maar ik voel me niet goed en ook niet anders dan voordat ik met pillen begon. Ik ben echter wel iemand die niet zo gevoelig is voor medicijnen. Benzodiazepines werken bij mij ook pas als ik de voorgeschreven dosis overschrijd. En ik heb geen last van bijwerkingen.

[..]

Klopt, vooral als het gaat om verhalen over nare bijwerkingen, die niet iedereen krijgt. Maar het is geen wondermiddel. Ook uit vele onderzoeken blijkt dat maar 60% van de mensen baat heeft bij antidepressiva, inclusief degenen die verschillende soorten hebben geprobeerd nadat de eerste niet aansloeg.

Zeker waar. Al zie ik het zo. 'Als je last hebt van de bijwerkingen, dan is de kans groot dat het voor je werkt' (volgens de huisarts iig).

quote:

Op zondag 8 februari 2015 18:05 schreef RBWO het volgende:

[..]

Voor iedereen werkt medicatie anders. Tevens hoor je meer mensen negatief praten over medicatie dan positief. Trek je dus niet teveel aan van wat er op internet staat. Positieve ervaringen worden altijd minder gedeeld dan negatieve.

Als het zo blijft werken als t afgelopen weekend deed dan ben ik er echt heel erg blij mee. Zit morgen aan 4 weken op mn huidige dosis AD. Heb een superleuk weekend gehad met vandaag echt een fijne dag zonder veel angst en paniek. Echt heel fijn.

quote:

Op zondag 8 februari 2015 20:51 schreef zomertje het volgende:

[..]

Als het zo blijft werken als t afgelopen weekend deed dan ben ik er echt heel erg blij mee. Zit morgen aan 4 weken op mn huidige dosis AD. Heb een superleuk weekend gehad met vandaag echt een fijne dag zonder veel angst en paniek. Echt heel fijn.

Wat goed om te horen! Top! .

Mooi vind ik dat, 3 weken geleden had ik nooit verwacht dat ik hiervan af zou komen. Nu 3 weken later doe ik boodschappen, kan ik de deur uit. Voel ik me weer meer mezelf! Top!

quote:

Op zondag 8 februari 2015 17:32 schreef kuolema het volgende:

[..]

Geen ervaring met werk en ad.
Wel dysthyme stoornis, antidepressiva werken bij mij niet echt. Ik slik nu de tweede soort.

Is werk voor jou afleiding of heb je ook dan last van depressieve gevoelens?

Er zijn zoveel AD dat je naar mijn mening niet nu al kan zeggen dat ze bij jou niet echt werken...
Er zijn zoveel soorten, ik heb bijna alle ssri's gehad en meer uitprobeersels om uiteindelijk na zoveel jaar uit te komen op een MAO-remmer. En vol overtuiging kan ik zeggen dat dit werkt voor mij. Zonder twijfel wat ik bij alles wat ik hiervoor heb geslikt wel had.
Dit was de laatste optie voor ze me zouden doorsturen voor second opinion. Het had wat voeten in aarde qua opbouwen en het dieet wat erbij hoort is echt wennen. Maar het is het waard voor mij.

Dus wat ik wil zeggen, geef niet te snel op en als het pilletje van de huisarts niet werkt, laat je doorsturen naar een psychiater. Die hebben specifiekere kennis op dit gebied.

Sterkte

'S nachts naar gedroomd en met paniekaanval wakker geworden. Ging net zo goed de laatste tijd