quote:
Recensie:
Pizza smaakt naar zeep. Bier wordt nieuw leven ingeblazen met een melkopschuimer (geen grap helaas)!
Recensie:
In mijn studententijd aten we hier regelmatig: grote porties en niet duur. Het zat altijd stampvol. Nu is het eng leeg, het ruikt (echt) naar mottenballen en zelden heeft een zaak er meer op zijn retour uitgezien. Het zou zo als filmdecor kunnen dienen. De ober is heel vriendelijk maar niet terzake kundig. Hij heeft mijn flesje witbier al elders ingeschonken; wil ik zelf doen (kan ik gelijk even de datum op het flesje controleren). We zijn met een groep van vijf; ik ben de enige vegetariër. De anderen durven het zowaar aan om gerechten met vlees te bestellen: lasagne, mousaka, Griekse grillschotel. Ik neem de vegetarische Griekse specialiteiten. De spinakopita is zwart van binnen en niet herkenbaar als spinazievulling. Hij wordt - na klacht - wel omgewisseld voor een ander flapje. Ook niet vers, maar nu wel met een vulling die er donkergroen uitziet. De rest van de schotel is vet, zout en voor 15 euro veel te duur. Gelukkig zijn mijn disgenoten tevreden over hun maaltijd. Het toetje besluiten we elders te nemen....
Hier moet echt de bezem doorheen!
Recensie:
We gingen de dag voor kerst naar Mr.Jacks om een lekker en goedkoop pizza'tje te eten. Ik kende het restaurant nog van een tiental jaren geleden, toen zat het bijna elke avond vol met studenten en andere liefhebbers van een goedkope maar prima maaltijd.
Toen we binnenkwamen bekroop ons een huiveringwekkend gevoel, het restaurant leek uitgestorven: geen personeel, geen klanten, geen muziek....
Nadat we toch maar verder naar binnen waren gelopen bleken er wel degelijk klanten aanwezig te zijn, twee van de tafels waren bezet. Na een kwartiertje wachten waren we inmiddels al een keer in lachen uitgebarsten na wat korte gesprekjes met de andere klanten over de doodse stilte en het volledig ontbreken van personeel. We hadden zelf ondertussen maar vast een kaart gepakt om tijd te besparen (de parkeermeter liep tenslotte door). Ik ben vervolgens naar de keuken gelopen, waar twee in een ondefinieerbare taal debatterende personeelsleden zich ophielden, om een van hen naar onze tafel te roepen om de bestelling op te nemen. De ober leek op een icoon uit onze jeugd, Wally Tax (maar dan met zijn haar in een paardenstaart).
"You want drink" was zijn openingszin, en wij bestelden een bier en een rose.
"White wine and beer" herhaalde ons talenwonder plechtig, en pas na enige uitleg kreeg hij door wat we bedoelden. Toen hij de drankjes kwam brengen wilden we meteen de maaltijd bestellen, maar dat overviel hem blijkbaar nogal. Hij rende weg om een notitieblokje te zoeken maar kon dat niet vinden, dus deed het toen maar zonder.
We bestelden twee pizza's en vooraf wat brood met kruidenboter, en nog maar een rondje drank, ter verhoging van de feestvreugde. De ober is nog twee keer terug geweest om de bestelling nogmaals te checken, en de laatste keer liep hij hardop "pizza,pizza,wine,beer" herhalend terug naar de keuken.
Toen hij de tweede ronde drankjes kwam brengen, vroegen we hem waarom er geen muziek was. Hij antwoordde: "musicman come six o'clock, ok you wait" ?
Wij lagen inmiddels nog net niet onder de tafel van het lachen, en de rest van de gasten was er niet veel beter aan toe, vooral toen een van hen droogjes opmerkte "lekkere salade, maar die dressing doet me denken aan afgewerkte motor-olie...."
Na verloop van tijd werden de pizza's geserveerd, het brood met kruidenboter was kennelijk niet leverbaar. De pizza's smaakten beter dan verwacht, en we proefden ze nog tot de volgende ochtend, dus in ieder geval waar voor ons geld.
Gelukkig mochten we bij het afrekenen zelf opnoemen wat we gehad hadden, dus daarover geen misverstand. Alleen het optellen van de diverse prijzen was een probleem omdat - we hadden het kunnen weten - hij geen pen en papier had. Toen ik mijn pasje pakte om te pinnen begon de ober druk te gebaren en zei: "oh no boy, big problem, not possible, only cash" en ik was te verbijsterd om boos te worden op de ondanks alles zeer welwillende horecatijger. Naar we later begrepen was de arme man in de steek gelaten door zowel de kok als de ober, en had hij geprobeerd om er maar het beste van te maken. We hadden gewoon medelijden met hem, omdat hij plotseling voor allerlei problemen kwam te staan waar hij ook niets aan kon doen.
Al met al was het net als of we in het theater van de lach hadden gegeten, een maaltijd voor twee personen, inclusief komisch optreden voor 25 euro, waar vind je dat nog tegenwoordig?
[ Bericht 36% gewijzigd door Paul op 08-01-2015 23:24:12 ]