R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Kinderwens: hoe manifesteert zich dit fenomeen?
Voornamelijk door die prachtige manier waarop kinderen kunnen redeneren.
"Pools are perfect for holding water"
Ik heb vernomen dat de kinderwens ontstaat, doordat mensen falen iets van betekenis achter te laten in deze wereld, zoals een onderzoekresultaat of iets dergelijks. Door kinderen te maken hopen ze wel iets van waarde achter te laten.
En toch zijn de dingen die irrelevant zijn voor de een, relevant voor de ander.
Ja, dat kan ik soms ook nog wel schattig/grappig vinden...quote:Op zondag 30 november 2014 16:43 schreef probeer het volgende:
Voornamelijk door die prachtige manier waarop kinderen kunnen redeneren.
Tails tell tales
Bron?quote:
Ik heb vernomen dat de kinderwens ontstaat, doordat mensen falen iets van betekenis achter te laten in deze wereld, zoals een onderzoekresultaat of iets dergelijks. Door kinderen te maken hopen ze wel iets van waarde achter te laten.
"Pools are perfect for holding water"
Gaat vanzelf denk ik. Toen ik oom werd op mijn 18e toen dacht ik ook even: ohw ik wil ze nu ook zelf. Gevoel verdween vanzelf weer.quote:Op zondag 30 november 2014 11:15 schreef Seven. het volgende:
Hoi, ik heb geen kinderwens. Dus ik vraag me zo af hoe andere mensen (mannen en vrouwen) aanvoelen dat ze kinderen willen. Hoe kom je op het idee? Gaat dit via dagdromen en jaloers zijn als je iemand met achter de kinderwagen ziet lopen of zo? Of is je kinderwens geboren uit het feit dat er een onderweg was, dat kan ook natuurlijk.
Ik heb niet meteen de behoefte aan kinderen, maar ik zal - als ik een leuke moeder voor mijn kinderen tegenkom - ook niet "nee" zeggen tegen kinderen krijgen.
Het feit dat jij geen kinderwens hebt, wil toch nog niet zeggen dat je de mensen die dat wel willen niet snapt?quote:
Speciaal voor Loveless:
[..]
[..]
Voor mij enkel een bevestiging dat ik het niet wil.
[..]
Nu zal het wel met mijn anti-wens te maken hebben, maar ik kan eigenlijk niet wachten tot 'het niet meer kan'.
[..]
O hell no!Ik word al misselijk bij de gedachte (de ironie
)
[..]
Hopelijk, bij leven en welzijn, nog steeds veel reizen met mijn man
[..]
Mijn partner is voor mij de enige juiste, en hij wil ook geen kinderen
[..]
Ik snap het net als Seven. ook niet wat het is om dat gevoel te hebben. Ik heb het nooit gehad, en ik vind het heerlijk om dat gevoel niet te hebben. Dat maakt de kinderwens en uiteindelijke voortplanting van anderen niet 'fout' in mijn ogen, het zou alleen voor mij fout voelen, en mijn leven op de manier indelen samen met mijn partner zonder kinderen voelt voor ons goed. En ik denk dat als je dat van jezelf accepteert, en je niet je eigen geluk of wat dan ook af laat hangen van wat anderen/veel mensen anders doen dan jij, het belangrijkste is.
Ik heb eigenlijk altijd al een kinderwens gehad, als heel klein meisje al. 1 van mijn eerste herinneringen op dat gebied is een spelletje dat mijn moeder deed met haar trouwring, die werd dan boven je hand gehouden en dan werd er gekeken of hij cirkels zou gaan draaien, of heen en weer zou gaan. Dat zou je dan vertellen of je een jongen of een meisje zou krijgen, daarna werd de ring weer stilgehangen en werd er gekeken of die weer zou gaan bewegen(zo telde je dus hoeveel kinderen).
Bij mij bleef die stomme ring doodstil hangen, tranen met tuiten bij kleuter ero, mijn moeder heeft we 3 dagen moeten herhalen dat het maar een spelletje was, echt niet echt was.
De 2de herinnering was met een jaar of 6/7, toen had ik een blaasontsteking en dus wat bloed bij de urine. Toen was ik helemaal blij, ik was vruchtbaar en ging wel even aan kinderen beginnen! Moest mijn moeder me weer het een en ander uitleggen
Eigenlijk is het gevoel van kinderen te willen voor mij geen rationeel gevoel geweest, het rationele kwam er pas bij kijken toen we gingen kijken of er mogelijkheden waren aan een kind te beginnen.
Dan ga je afwegen of de situatie fatsoenlijk genoeg is om een kind op de wereld te zetten. Iig zo was het voor mij. De kinderwens zelf was er gewoon, die was er altijd al.
Ik vind kinderen leuk, meestal dan, sommige zijn erg irritant, maar ik was er altijd al van overtuigt dat een kind van mij niet irritant zou worden
[ Bericht 0% gewijzigd door erodome op 30-11-2014 21:36:48 ]
Bij mij bleef die stomme ring doodstil hangen, tranen met tuiten bij kleuter ero, mijn moeder heeft we 3 dagen moeten herhalen dat het maar een spelletje was, echt niet echt was.
De 2de herinnering was met een jaar of 6/7, toen had ik een blaasontsteking en dus wat bloed bij de urine. Toen was ik helemaal blij, ik was vruchtbaar en ging wel even aan kinderen beginnen! Moest mijn moeder me weer het een en ander uitleggen
Eigenlijk is het gevoel van kinderen te willen voor mij geen rationeel gevoel geweest, het rationele kwam er pas bij kijken toen we gingen kijken of er mogelijkheden waren aan een kind te beginnen.
Dan ga je afwegen of de situatie fatsoenlijk genoeg is om een kind op de wereld te zetten. Iig zo was het voor mij. De kinderwens zelf was er gewoon, die was er altijd al.
Ik vind kinderen leuk, meestal dan, sommige zijn erg irritant, maar ik was er altijd al van overtuigt dat een kind van mij niet irritant zou worden
[ Bericht 0% gewijzigd door erodome op 30-11-2014 21:36:48 ]
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Aanvulling/correctie: al toen ik jong was gaf ik ook wel eens aan dat ik later kinderen wilde en ik was daar dan ook heel specifiek in. In totaal 3 stuks en dan het liefste jongen-meisje-jongen. Er komen hier uiteindelijk geen kinderen, maar was dat wel het geval, dan was dat laatste nu nog steeds mijn "ideale" aantal/volgorde geweest. 
Tails tell tales
De vrouw slikt stiekem de pil niet meer en de man heeft niks te zeggen..quote:
Hoi, ik heb geen kinderwens. Dus ik vraag me zo af hoe andere mensen (mannen en vrouwen) aanvoelen dat ze kinderen willen. Hoe kom je op het idee? Gaat dit via dagdromen en jaloers zijn als je iemand met achter de kinderwagen ziet lopen of zo? Of is je kinderwens geboren uit het feit dat er een onderweg was, dat kan ook natuurlijk.
Ik ook 3, dan wel meisje, jongen, meisje, in die volgorde. Het is 1 jongen gewordenquote:
Aanvulling/correctie: al toen ik jong was gaf ik ook wel eens aan dat ik later kinderen wilde en ik was daar dan ook heel specifiek in. In totaal 3 stuks en dan het liefste jongen-meisje-jongen. Er komen hier uiteindelijk geen kinderen, maar was dat wel het geval, dan was dat laatste nu nog steeds mijn "ideale" aantal/volgorde geweest.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Dit dus (het rationele heeft er juist voor gezorgd dat ik er uiteindelijk toch van afzie).quote:
Ik heb eigenlijk altijd al een kinderwens gehad, als heel klein meisje al. 1 van mijn eerste herinneringen op dat gebied is een spelletje dat mijn moeder deed met haar trouwring, die werd dan boven je hand gehouden en dan werd er gekeken of hij cirkels zou gaan draaien, of heen en weer zou gaan. Dat zou je dan vertellen of je een jongen of een meisje zou krijgen, daarna werd de ring weer stilgehangen en werd er gekeken of die weer zou gaan bewegen(zo telde je dus hoeveel kinderen).
Bij mij bleef die stomme ring doodstil hangen, tranen met tuiten bij kleuter ero, mijn moeder heeft we 3 dagen moeten herhalen dat het maar een spelletje was, echt niet echt was.
De 2de herinnering was met een jaar of 6/7, toen had ik een blaasontsteking en dus wat bloed bij de urine. Toen was ik helemaal blij, ik was vruchtbaar en ging wel even aan kinderen beginnen! Moest mijn moeder me weer het een en ander uitleggen
Eigenlijk is het gevoel van kinderen te willen voor mij geen rationeel gevoel geweest, het rationele kwam er pas bij kijken toen we gingen kijken of er mogelijkheden waren aan een kind te beginnen.
Dan ga je afwegen of de situatie fatsoenlijk genoeg is om een kind op de wereld te zetten. Iig zo was het voor mij. De kinderwens zelf was er gewoon, die was er altijd al.
Ik vind kinderen leuk, meestal dan, sommige zijn erg irritant, maar ik was er altijd al van overtuigt dat een kind van mij niet irritant zou worden
Die herinneringen van jou
Tails tell tales
Ha, ha... ook 3 en even specifiek, maar dan toch net andersquote:
[..]
Ik ook 3, dan wel meisje, jongen, meisje, in die volgorde. Het is 1 jongen geworden
Mag ik vragen waarom het uiteindelijk bij één jongen is gebleven (wil je geen antwoord geven, de vraag gewoon negeren)?
Tails tell tales
quote:
[..]
De vrouw slikt stiekem de pil niet meer en de man heeft niks te zeggen..
Tails tell tales
Uiteindelijk, toen we er wel rationeel over nadachten, kwamen we op 2 kinderen, niet te ver uit elkaar. Dat leek ons ideaal. Maar het leven liep wat anders, we gingen over op als eigen baas werken en dat gaf een financieel lastigere periode en natuurlijk onzekerheid op dat gebied. In de tijd dat we onze 2de hadden gewild was de situatie niet ideaal voor nog een kind, daarmee hadden we de zekerheid die we wel hadden voor het eerste kind op het spel gezet.quote:
[..]
Ha, ha... ook 3 en even specifiek, maar dan toch net anders
Mag ik vragen waarom het uiteindelijk bij één jongen is gebleven (wil je geen antwoord geven, de vraag gewoon negeren)?
Toen de situatie weer goed genoeg was om met vrij veel zekerheid een 2de te kunnen dragen(dus ook scholing e.d. in de toekomst, erop gerekend dat we dat zelf moesten kunnen bekostigen grotendeels) was er teveel tijd verstreken om te zorgen dat die 2 kinderen ook echt wat aan elkaar hadden.
Dat was niet wat in ons, rationele, plan paste en we hebben ervoor gekozen om het dus maar bij 1 te houden.
Soms hebben we er nog wel even over nagedacht, mijn man bv had vorig jaar een beetje last van klapperende teelballen omdat hij toch wel echt de 40 gepasseerd is en het ook voor hem een beetje nu of nooit was(aangezien hij vader wil wil en geen opa voor zijn eigen kind), maar ons leven is nu zo ingevuld dat een kleine erbij een hele fikse aanpassing betekend en wat hobby's in de weg zou zitten. De rationele beslissing blijft dus nu we houden het bij die lekkere tiener in huis, dat bevalt erg goed.
Soms kijk ik met een tweeslachtig gevoel naar het moment dat die tiener volwassen wordt en vertrekt, het zal een tijdperk zijn die ten einde komt en ook een fikse aanpassing zijn. Ik zal dan barsten van trots om hij die zijn vleugels uitslaat, maar we zullen hem beide missen als dagelijks deel van ons gezin.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Slechts een korte reactie van mijn kant (maar heb het zeker met belangstelling/empathie gelezenquote:
[..]
Uiteindelijk, toen we er wel rationeel over nadachten, kwamen we op 2 kinderen, niet te ver uit elkaar. Dat leek ons ideaal. Maar het leven liep wat anders, we gingen over op als eigen baas werken en dat gaf een financieel lastigere periode en natuurlijk onzekerheid op dat gebied. In de tijd dat we onze 2de hadden gewild was de situatie niet ideaal voor nog een kind, daarmee hadden we de zekerheid die we wel hadden voor het eerste kind op het spel gezet.
Toen de situatie weer goed genoeg was om met vrij veel zekerheid een 2de te kunnen dragen(dus ook scholing e.d. in de toekomst, erop gerekend dat we dat zelf moesten kunnen bekostigen grotendeels) was er teveel tijd verstreken om te zorgen dat die 2 kinderen ook echt wat aan elkaar hadden.
Dat was niet wat in ons, rationele, plan paste en we hebben ervoor gekozen om het dus maar bij 1 te houden.
Soms hebben we er nog wel even over nagedacht, mijn man bv had vorig jaar een beetje last van klapperende teelballen omdat hij toch wel echt de 40 gepasseerd is en het ook voor hem een beetje nu of nooit was(aangezien hij vader wil wil en geen opa voor zijn eigen kind), maar ons leven is nu zo ingevuld dat een kleine erbij een hele fikse aanpassing betekend en wat hobby's in de weg zou zitten. De rationele beslissing blijft dus nu we houden het bij die lekkere tiener in huis, dat bevalt erg goed.
Soms kijk ik met een tweeslachtig gevoel naar het moment dat die tiener volwassen wordt en vertrekt, het zal een tijdperk zijn die ten einde komt en ook een fikse aanpassing zijn. Ik zal dan barsten van trots om hij die zijn vleugels uitslaat, maar we zullen hem beide missen als dagelijks deel van ons gezin.
): duidelijk verhaal en thanks for sharing.
Tails tell tales
Er zijn mensen die een kinderwens voelen. Er zijn mensen die kinderen krijgen omdat het de volgende stap in de relatie is (vind ik een slechte reden....) en er zijn mensen zonder kinderwens.
Ts, als jij het niet zo voelt, dan past het wellicht niet bij jou en kan je beter je energie en tijd besteden aan wat je wel belangrijk vindt.
Ts, als jij het niet zo voelt, dan past het wellicht niet bij jou en kan je beter je energie en tijd besteden aan wat je wel belangrijk vindt.
Goh, wat een anti-climax. Eigenlijk stelt het dus niks voor.quote:
[..]
Er was voor mij geen verschil in het ontstaan van de wens om kinderen te krijgen of de wens om een eigen border collie pup te kopen inderdaad.
Resistance is futile.
Ben je er veel mee bezig of is het gewoon iets waar je af en toe bij stilstaat?quote:Op zondag 30 november 2014 12:43 schreef Fascination het volgende:
Merk dat ik een lichte kinderwens begin te krijgen. Voor mij was de trigger een kindje in mn omgeving dat ik heel leuk vind. Al je emoties lijken te worden uitvergroot tav een kind. Ben ook heel benieuwd hoe een kindje van mezelf eruit zou zien. Moet zeggen dat dit voor mezelf alleen voor meisjes geldt, met jongetjes heb ik helemaal niets.
Resistance is futile.
Leuk voor je, gefeliciteerd en geniet ervan!quote:
Moeilijk uit te leggen eigenlijk. Heb altijd al een kinderwens gehad.
Er zitten zoveel verschillende gevoelens en gedachten achter. Maar het voelt alsof het 'zo zou moeten zijn'.
In mijn omgeving hebben de meeste al kinderen en ik merkte lange tijd toch een soort 'pijn' dat het voor mij misschien niet zou gaan gebeuren. Dan voel je die kinderwens bij jezelf toch wel heel sterk.
Het is echt een gevoel en gevoelens zijn soms moeilijk uit te leggen.
Nu voor het eerst zwangeren alhoewel ik het heel spannend vind en ook veel onzekerheid naar boven komt...voelt het zeer goed
Resistance is futile.
Redelijk helder, dus eigenlijk heeft het best wel gelijkenissen met verliefd zijn. Dagdromen en zo. Ik neem aan ook een stukje romantisering?quote:
- iedereen om je heen krijgt kinderen en je voelt je langzaam buitengesloten
- je bereikt een bepaalde leeftijd en hebt het gevoel dat je (als vrouw) moet opschieten of in elk geval - een keuze moet maken (en soms wordt die voor jou gemaakt)
- je bent benieuwd hoe zwanger zijn en een kind dragen aanvoelt
- je denkt over later na en wat je met wie gaat doen als je boven de 50/ 60 jaar oud bent (als je eigen ouders, tanten en ooms zijn overleden bijvoorbeeld, niet iedereen heeft veel broers en zussen of ander familie)
- je hebt een partner (de juiste?)
mijn kinderwens was niet zo sterk dat ik er alles voor opzij had gezet en de medische molen of een adoptietraject was ingegaan, maar ik had het wel heel erg zuur gevonden, wanneer het mij niet gegund was geweest en voornamelijk om de reden dat het iets "natuurlijks" is wat in mijn ogen bij het leven hoort
Resistance is futile.
Oh ja, prachtige toekomstdromen voor dat nog niet geboren kind. Maar zodra ze er zijn blijken ze toch echt hun eigen dromen te hebben, maat dat geeft niets, is ook weer leuk om over te dromen. Wat zijn hormonen toch mooie dingen somsquote:
[..]
Redelijk helder, dus eigenlijk heeft het best wel gelijkenissen met verliefd zijn. Dagdromen en zo. Ik neem aan ook een stukje romantisering?
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Ik persoonlijk heb wel moeite om me in te leven. Mijn beste vriendin zegt altijd 'ik wil kinderen' maar ik snap niet waarom. Wat ze eigenlijk zegt is 'ik wil een vaste partner en huisje/boompje/beestje' maar ze heeft al meer dan 10 jaar geen relatie gehad. En ik wil haar niet vragen 'waarom wil je dan kinderen, wat voel je' omdat ik zeker weet dat ze zich in een hoekje gedreven voelt als ik het vraag. Nogal gevoelig onderwerp voor haar. En mijn moeder was 21 en heeft er domweg nooit over nagedacht, dat was gewoon hoe het ging. Trouwen was stoppen met de pil, klaar. Maar met de posts hier wordt het wel duidelijker.quote:
[..]
Het feit dat jij geen kinderwens hebt, wil toch nog niet zeggen dat je de mensen die dat wel willen niet snapt?
Resistance is futile.
Het mooiste vond ik dat je zeid at je er altijd van overtuigd was dat jouw kind nooit irritant zou worden. Ik heb overigens nooit echt vadertje/moedertje gespeeld, ik speelde wel met poppen en die hadden altijd seks maar daar kwamen nooit kinderen van.quote:
[..]
Oh ja, prachtige toekomstdromen voor dat nog niet geboren kind. Maar zodra ze er zijn blijken ze toch echt hun eigen dromen te hebben, maat dat geeft niets, is ook weer leuk om over te dromen. Wat zijn hormonen toch mooie dingen soms
Resistance is futile.
Ik snap het wel, maar ook niet. Biologisch, hormonen, dit-dat-alles, het is "gewoon" en "natuurlijk", maar omdat ik zelf zowat onwel word bij de gedachte om ons leven kwijt te raken aan een kind ( en ja, zo voel ik dat voor mezelf/onszelf) snap ik ook niet hoe dat 'moet voelen' als je dat wel allemaal op wilt/kunt geven. Ik ben geenszins een egoïstisch persoon, sta graag klaar voor vrienden en familie, vrijwilligerswerk en ook via mijn onderzoek en hopelijk toekomstige baan hoop ik bij te dragen aan het welzijn van anderen, maar een gezin starten? Nee, dat staat alles wat ik wil bereiken en doen met mijn partner in de weg. Ik voel ook alleen afstand bij kinderen, ik heb er niets mee, pas vanaf een jaar of 8 begint het dragelijk te worden voor mij.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
Ja doei.
Ik vind het soms zelfs lastig om mijn partner te tolereren en dan verlang ik naar meer ruimte voor mezelf. Ik ben er domweg niet van overtuigd dat ik gelukkig zou zijn als ouder, en hoewel ik een kind veel zou kunnen bieden.. ik weet niet of een kind wel gebaat is bij een moeder die steeds ruimte voor zichzelf nodig heeft.quote:
Ik snap het wel, maar ook niet. Biologisch, hormonen, dit-dat-alles, het is "gewoon" en "natuurlijk", maar omdat ik zelf zowat onwel word bij de gedachte om ons leven kwijt te raken aan een kind ( en ja, zo voel ik dat voor mezelf/onszelf) snap ik ook niet hoe dat 'moet voelen' als je dat wel allemaal op wilt/kunt geven. Ik ben geenszins een egoïstisch persoon, sta graag klaar voor vrienden en familie, vrijwilligerswerk en ook via mijn onderzoek en hopelijk toekomstige baan hoop ik bij te dragen aan het welzijn van anderen, maar een gezin starten? Nee, dat staat alles wat ik wil bereiken en doen met mijn partner in de weg.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
Mijn vriend is echt gek op kinderen trouwens en die zou het zo weer doen allemaal.
Resistance is futile.
Ik heb ook die rust en afzondering nodig. Mijn partner is de enige die ik lange tijd om me heen kan tolereren, maar we kunnen dan ook heel goed "samen maar alleen" zijn. Allebei ons eigen ding in dezelfde of een andere kamer zonder de ander te storen/gestoord te worden, op af en toe een kop thee na ofzo complete stilte, rust, uitslapen als nodig, samen hardlopen wanneer we willen. Nee, dit is voor ons het perfecte leven!
complete stilte, rust, uitslapen als nodig, samen hardlopen wanneer we willen. Nee, dit is voor ons het perfecte leven!
Ja doei.
Ik speelde ook met poppen (naast het spelen met het meer jongensachtige speelgoed overigens), maar volgens mij was het dan Ken/Barbie (bij wijze van) en verder ook geen kinderen (tenminste, niet dat ik mij zo kan herinneren).quote:Op zondag 30 november 2014 22:40 schreef Seven. het volgende:
[..]
Het mooiste vond ik dat je zeid at je er altijd van overtuigd was dat jouw kind nooit irritant zou worden. Ik heb overigens nooit echt vadertje/moedertje gespeeld, ik speelde wel met poppen en die hadden altijd seks maar daar kwamen nooit kinderen van.
Ik had dan wel weer een pop, waarvoor zo af en toe een oppas geregeld moest worden, daar was ik dan overdreven serieus in
Hmm, ik denk eerlijk gezegd niet dat het (altijd) puur een hormonale kwestie is... wel een gevoelskwestie, die niet of nauwelijks te beredeneren valt. Voor zover het wél te beredeneren valt, liggen de motieven volgens mij toch vaak in zaken die mensen niet of moeilijk willen toegeven (want egoïstisch en/of toch vanuit sociale druk ontstaan).quote:
Ik snap het wel, maar ook niet. Biologisch, hormonen, dit-dat-alles, het is "gewoon" en "natuurlijk", maar omdat ik zelf zowat onwel word bij de gedachte om ons leven kwijt te raken aan een kind ( en ja, zo voel ik dat voor mezelf/onszelf) snap ik ook niet hoe dat 'moet voelen' als je dat wel allemaal op wilt/kunt geven. Ik ben geenszins een egoïstisch persoon, sta graag klaar voor vrienden en familie, vrijwilligerswerk en ook via mijn onderzoek en hopelijk toekomstige baan hoop ik bij te dragen aan het welzijn van anderen, maar een gezin starten? Nee, dat staat alles wat ik wil bereiken en doen met mijn partner in de weg.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Forbry op 30-11-2014 23:04:06 ]
Tails tell tales
Ik had als kind al een kinderwens nog voor de hormonen toesloegen. Ik wilde er altijd 4: 2 van mezelf en 2 pleegkinderen. Ik weet ook niet waar het idee van de pleegkinderen vandaan komt. Misschien omdat ik toen altijd die zielige kindjes op tv zag ofzo. Maar het idee is nooit helemaal verdwenen. Mocht blijken dat ik zelf geen kinderen kan krijgen, dan zou ik toch wel voor de pleegzorg gaan.
Het zit in je of niet denk ik... Ik bemoeder graag alles en iedereen Toch vind ik kinderen van een ander echt heel irritant (vanaf ongeveer 7 jaar ). Maar die van mij worden natuurlijk onwijs leuk 
Ik moet wel zeggen dat de kinderwens sterker is geworden nu ik de 30 gepasseerd ben, en nu mijn beste vriendin pas een baby heeft gekregen.
nog voor de hormonen toesloegen. Ik wilde er altijd 4: 2 van mezelf en 2 pleegkinderen. Ik weet ook niet waar het idee van de pleegkinderen vandaan komt. Misschien omdat ik toen altijd die zielige kindjes op tv zag ofzo. Maar het idee is nooit helemaal verdwenen. Mocht blijken dat ik zelf geen kinderen kan krijgen, dan zou ik toch wel voor de pleegzorg gaan.Het zit in je of niet denk ik... Ik bemoeder graag alles en iedereen
Toch vind ik kinderen van een ander echt heel irritant (vanaf ongeveer 7 jaar ). Maar die van mij worden natuurlijk onwijs leuk Ik moet wel zeggen dat de kinderwens sterker is geworden nu ik de 30 gepasseerd ben, en nu mijn beste vriendin pas een baby heeft gekregen.
Ik ben ook iemand die (heel) erg gesteld is op rust/afzondering op zijn tijd, maar gek genoeg denk ik daar met een kind (van onszelf) dan weer niet zoveel last van te hebben... weet niet waarom, da's ook puur een gevoel.
Sommige dingen zitten gewoon raar in elkaar, want Mr. Forbry is op zich minder gesteld op rust/afzondering (en vind, zoals reeds gezegd, kinderen in het algemeen bekeken leuker dan ik), maar hij denkt dat hij die drukte/aanwezigheid van kinderen (van onszelf) op den duur juist wel meer als last zou kunnen ervaren... Het zou inderdaad kunnen, maar ik twijfel. Hij had eigenlijk niks met katten. Toch kwam er één (er zou er sowieso eentje komen, omdat ík dat heel erg graag wilde en toen kwam er heel toevallig ééntje aanlopen, die we later in overeenstemming met en van de vorige eigenaar overgenomen hebben) en nu wil hij het liefste dat beest de hele tijd in zijn buurt hebben als hij thuis is. Nog meer dan ik. Natuurlijk zijn katten geen kinderen, maar toch...
Sommige dingen zitten gewoon raar in elkaar, want Mr. Forbry is op zich minder gesteld op rust/afzondering (en vind, zoals reeds gezegd, kinderen in het algemeen bekeken leuker dan ik), maar hij denkt dat hij die drukte/aanwezigheid van kinderen (van onszelf) op den duur juist wel meer als last zou kunnen ervaren... Het zou inderdaad kunnen, maar ik twijfel. Hij had eigenlijk niks met katten. Toch kwam er één (er zou er sowieso eentje komen, omdat ík dat heel erg graag wilde en toen kwam er heel toevallig ééntje aanlopen, die we later in overeenstemming met en van de vorige eigenaar overgenomen hebben) en nu wil hij het liefste dat beest de hele tijd in zijn buurt hebben als hij thuis is. Nog meer dan ik.
Natuurlijk zijn katten geen kinderen, maar toch...
Tails tell tales
Vadertje en moedertje was geen favoriet spel van me en poppen vond ik echt heel stom. Alleen echte baby's vond ik leuk.quote:
[..]
Het mooiste vond ik dat je zeid at je er altijd van overtuigd was dat jouw kind nooit irritant zou worden. Ik heb overigens nooit echt vadertje/moedertje gespeeld, ik speelde wel met poppen en die hadden altijd seks maar daar kwamen nooit kinderen van.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Redelijk zelfde hier. Kinderwens is pas later aan komen zetten bij mij, toen ik mijn huidige vriendin leerde kennen. Deel ervan komt ook door kinderen in de omgeving, vind het zo leuk om bv de kinderen van vrienden op te zien groeien. Al heb ik niet het gevoel dat ik zonder kinderen zal worden buitengesloten, wat sommige anderen dan wel weer noemen.quote:
Ja, vanuit dagdromen komt de wens misschien wel. Een eigen gezin vormen met een kindje erbij lijkt me heerlijk. Bijzonder om het op te zien groeien. Het voelt voor mij ook als iets heel essentieels in het leven, voortplanten. Aan de andere kant soms ook beangstigend wat een verantwoordelijkheid zo'n kleintje met zich mee zal brengen.
De verantwoordelijkheid vind ik ook wel beangstigend, maar als ik er rationeel naar kijk weet ik dan wel weer dat ik het kind ook genoeg te bieden heb en dat die angst ongegrond is.
[ Bericht 0% gewijzigd door kipknots op 01-12-2014 08:59:48 ]
Nee, af en toe. Vooral als ik met leuke kindjes in aanraking kom en dat is niet heel vaak.quote:
[..]
Ben je er veel mee bezig of is het gewoon iets waar je af en toe bij stilstaat?
Op maandag 5 september 2016 23:16 schreef -Deluzion- het volgende:
En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.
En ik antwoord liever niet op Fascination. aka Alex Vause.
Ik word over 2 maanden 34 en ik heb het gevoel ook nog niet. Om mij heen zijn er de afgelopen jaren veel kinders geboren en vind ik de kinders (als baby) wel heel lief. Maar zodra het peuters worden, vind ik het al niks.
Ik heb het gevoel niet. Ik heb wel 2 hondjes, waarvan 1 van puppy af (de andere uit het asiel) en ik vind het heel leuk om dingen met hun te doen, zoals wandelen en dingen leren.
Ik ben blij met hoe mijn leven nu is en ik zie daar eigenlijk geen baby bij. Mijn man heeft ook geen sterke kinderwens. Die zegt dat als ik het wil dat hij er dan wel over na zou willen denken maar voor hem hoeft het nu niet. Hij is overigens 42. Mijn moeder vind het heel jammer, die wilt graag oma worden.
Ik heb het gevoel niet. Ik heb wel 2 hondjes, waarvan 1 van puppy af (de andere uit het asiel) en ik vind het heel leuk om dingen met hun te doen, zoals wandelen en dingen leren.
Ik ben blij met hoe mijn leven nu is en ik zie daar eigenlijk geen baby bij. Mijn man heeft ook geen sterke kinderwens. Die zegt dat als ik het wil dat hij er dan wel over na zou willen denken maar voor hem hoeft het nu niet. Hij is overigens 42. Mijn moeder vind het heel jammer, die wilt graag oma worden.
Haters gonna hate.
Ik heb eigenlijk altijd al geweten dat ik ooit kinderen wilde, en ik wilde ook graag jong moeder worden en dat is gelukkig gelukt.
Ik kan er geen verklaring aan geven, het is heel cliche, een gevoel.
Ik ben er wel altijd heel realistisch in geweest,dus niet de gedachte van, ah lief klein schattig baby'tje wat nooit huilt, ik hield rekening met slapeloze nachten en huilbaby's, gelukkig viel dat enorm mee.
Nu zijn ze 6 en 9 en vind ik het eigenlijk steeds leuker worden.
Ik kan er geen verklaring aan geven, het is heel cliche, een gevoel.
Ik ben er wel altijd heel realistisch in geweest,dus niet de gedachte van, ah lief klein schattig baby'tje wat nooit huilt, ik hield rekening met slapeloze nachten en huilbaby's, gelukkig viel dat enorm mee.
Nu zijn ze 6 en 9 en vind ik het eigenlijk steeds leuker worden.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Het is ook grotendeels hormoon/biologisch bepaald. Ik heb zelf ook geen kinderwens, moet er niet aan denken om mijn vrije tijd in te leveren voor een kind.quote:
Ik snap het wel, maar ook niet. Biologisch, hormonen, dit-dat-alles, het is "gewoon" en "natuurlijk", maar omdat ik zelf zowat onwel word bij de gedachte om ons leven kwijt te raken aan een kind ( en ja, zo voel ik dat voor mezelf/onszelf) snap ik ook niet hoe dat 'moet voelen' als je dat wel allemaal op wilt/kunt geven. Ik ben geenszins een egoïstisch persoon, sta graag klaar voor vrienden en familie, vrijwilligerswerk en ook via mijn onderzoek en hopelijk toekomstige baan hoop ik bij te dragen aan het welzijn van anderen, maar een gezin starten? Nee, dat staat alles wat ik wil bereiken en doen met mijn partner in de weg. Ik voel ook alleen afstand bij kinderen, ik heb er niets mee, pas vanaf een jaar of 8 begint het dragelijk te worden voor mij.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
Maar toch snap ik de mensen die een kindje willen wel. De meeste mensen hebben ook een bescherm achtig gevoel als ze een klein kindje zien.
Eigenlijk is het wel jammer dat er nog niet echt wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar mensen die dat niet hebben.
Word je wel gelukkig van je partner dan? of had jij net zo goed als single heel gelukkig door het leven kunnen gaan?quote:
Ik heb ook die rust en afzondering nodig. Mijn partner is de enige die ik lange tijd om me heen kan tolereren, maar we kunnen dan ook heel goed "samen maar alleen" zijn. Allebei ons eigen ding in dezelfde of een andere kamer zonder de ander te storen/gestoord te worden, op af en toe een kop thee na ofzo
Ik vind kinderen van een ander zelden leuk.quote:
[..]
Ja weet ik veel, ik snap niet hoe het werkt want ik heb dat gevoel zelf niet?
Dus als ik het goed begrijp, vind jij kinderen heel leuk en daarom dacht je 'kom, ik wil er zelf ook een' en dat was dat? Is het echt zo simpel?
Ik ben al heel dankbaar dat ik de kinderen van mijn vriend leuk vind, ik was in het begin echt bang dat ik ze niet leuk zou vinden.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ja. Nee. Zoals ik hier boven ook al gepost had: mijn partner is voor mij de perfecte partner. We vullen elkaar aan (en soms ook niet, en da's kut, want we houden allebei niet van schoonmaken of administratiequote:
[..]
Word je wel gelukkig van je partner dan? of had jij net zo goed als single heel gelukkig door het leven kunnen gaan?
). We zijn samen een gezin, compleet. Met z'n tweeën. En zou dat niet, voor geen goud, willen missen/veranderen.
Ja doei.
Jullie hebben beide totaal niet het gevoel dat jullie onder de plak zitten zeg maar.quote:
[..]
Ja. Nee. Zoals ik hier boven ook al gepost had: mijn partner is voor mij de perfecte partner. We vullen elkaar aan (en soms ook niet, en da's kut, want we houden allebei niet van schoonmaken of administratie
Nee, en dat zou de een niet bij de ander moeten proberen ookquote:
[..]
Jullie hebben beide totaal niet het gevoel dat jullie onder de plak zitten zeg maar.
Maargoed, da's offtopic.
Ja doei.
Ik zag mezelf altijd als een jongensmama, toen ik er achter kwam dat we een meisje kregen was ik ook best wel een beetje teleurgesteld.quote:
Merk dat ik een lichte kinderwens begin te krijgen. Voor mij was de trigger een kindje in mn omgeving dat ik heel leuk vind. Al je emoties lijken te worden uitvergroot tav een kind. Ben ook heel benieuwd hoe een kindje van mezelf eruit zou zien. Moet zeggen dat dit voor mezelf alleen voor meisjes geldt, met jongetjes heb ik helemaal niets.
Bij de tweede hoopte ik juist weer op een meisje en dat was ze ook.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Is dat zo? ik denk dat de reden voor het niet nemen van kinderen ook is dat je bang bent dat dat veel vrije tijd gaat kosten.quote:
[..]
Nee, en dat zou de een niet bij de ander moeten proberen ook
Toch? als je kinderen hebt ben je toch verplicht om veel meer samen met elkaar te doen.
Jij hoorde redeneringen van kinderen en daardoor ontstond je kinderwens?quote:
Voornamelijk door die prachtige manier waarop kinderen kunnen redeneren.
Beetje raar geformuleerd, maar dat was echt de trigger?
Ik denk dat zowel het wel willen van kinderen en het niet willen van kinderen voornamelijk een gevoel is, de een wil het wel en de ander niet.quote:
[..]
Is dat zo? ik denk dat de reden voor het niet nemen van kinderen ook is dat je bang bent dat dat veel vrije tijd gaat kosten.
Toch? als je kinderen hebt ben je toch verplicht om veel meer samen met elkaar te doen.
Maar mensen horen graag redenen waarom en dat zal een van haar redenen zijn.
Waarom wilde ik wel kinderen? Was een gevoel.
Waarom wil een vriendin van me geen kinderen? Dat is ook een gevoel.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Mwau, ik heb toch vrij rationele redenen waarom ik geen kinderen wil. Aan de ene kant zou ik een kleine ik best leuk vinden, maar ik weet da ik dan een stuk lastiger mijn wensen in het leven kan realiseren.quote:
[..]
Ik denk dat zowel het wel willen van kinderen en het niet willen van kinderen voornamelijk een gevoel is, de een wil het wel en de ander niet.
Maar mensen horen graag redenen waarom en dat zal een van haar redenen zijn.
Waarom wilde ik wel kinderen? Was een gevoel.
Waarom wil een vriendin van me geen kinderen? Dat is ook een gevoel.
Maar je moet het ook niet gaan over analyseren en ik denk ook dat als je wel een kinderwens zou krijgen, dus dat gevoel zou krijgen, die redenen ineens niet meer zo veel voor stellen.quote:
[..]
Mwau, ik heb toch vrij rationele redenen waarom ik geen kinderen wil. Aan de ene kant zou ik een kleine ik best leuk vinden, maar ik weet da ik dan een stuk lastiger mijn wensen in het leven kan realiseren.
Dan is ineens voor alles wel een oplossing te bedenken.
Krijg je dat gevoel nooit dan blijven die redenen dus gewoon stand houden.
Maar dat is gewoon mijn idee er bij dus.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik ga geen kinderen maken/nemen (hoe je het ook wil noemen) als dat mij ongelukkiger gaat maken.quote:
[..]
Maar je moet het ook niet gaan over analyseren en ik denk ook dat als je wel een kinderwens zou krijgen, dus dat gevoel zou krijgen, die redenen ineens niet meer zo veel voor stellen.
Dan is ineens voor alles wel een oplossing te bedenken.
Krijg je dat gevoel nooit dan blijven die redenen dus gewoon stand houden.
Maar dat is gewoon mijn idee er bij dus.
Nee natuurlijk niet, maar als je ineens een kinderwens krijgt dan zouden de redenen nu je niet meer ongelukkig maken gezien de wens voor een kind dan de overhand neemt.quote:
[..]
Ik ga geen kinderen maken/nemen (hoe je het ook wil noemen) als dat mij ongelukkiger gaat maken.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
|
|
Kinderwens: hoe manifesteert zich dit fenomeen?
