Kinderwens: hoe manifesteert zich dit fenomeen?

Ik houd van kinderen in het algemeen, babies vertederen me en ik word vrolijk van gesprekken met tweejarigen.
Verder kijk ik soms naar m'n partner en dan denk ik: een klein ado'tje zou zó leuk zijn
Hij zou een goede vader zijn en wij zouden t samen goed doen als ouders.
(gaat niet gebeuren overigens)
Het gevoel dat zo'n kleintje je echt nodig heeft, dat je zijn/haar hele wereld bent en dat hij/zij volledig afhankelijk is van jou als ouder, vind ik zelf ook heel fijn. Dat klinkt misschien raar, maar ik houd gewoon van dat zorgen en dat mis ik, nu ze groter zijn, soms echt.
Ik geniet gewoon van kinderen
Ze ruiken lekker, zijn mooi en als ze lachen, is heel je dag goed. Ik word emotioneler van dingen die mijn kinderen presteren of van hun verdriet dan van mezelf en ik ben, ook nu het pubers zijn, helemaal dolverliefd op ze, soms kijk ik naar ze en dan denk ik:wat een mooie, slimme, geweldige kinderen heb ik

quote:

Op zondag 30 november 2014 12:00 schreef JaniesBrownie het volgende:
Ik houd van kinderen in het algemeen, babies vertederen me en ik word vrolijk van gesprekken met tweejarigen.

Dat noemen we geen gesprekken maar monologen.

quote:

Op zondag 30 november 2014 12:03 schreef Kingstown het volgende:

[..]

Dat noemen we geen gesprekken maar monologen.

jij hebt nog nooit met n tweejarige gepraat dus.

waarom zou je een wens van anderen negatief op jezelf moeten projecteren?

quote:

Op zondag 30 november 2014 12:00 schreef JaniesBrownie het volgende:
soms kijk ik naar ze en dan denk ik:wat een mooie, slimme, geweldige kinderen heb ik

Dit is het soort troost wat je moet hebben als je ouder bent. Iedere ouder vind dit trouwens. Echt je schiet er niets mee op want er kunnen slechts een paar echt slim en mooi zijn.

In feite word er dan ook gezegd 'ja in eerste instantie had ik er niet zoveel vertrouwen in, in het prutje wat ik er uit schoot. Blijkt toch dat de natuur werkt, ook na de miljardste test'

quote:

Op zondag 30 november 2014 12:25 schreef Deckard het volgende:

[..]

Dit is het soort troost wat je moet hebben als je ouder bent. Iedere ouder vind dit trouwens. Echt je schiet er niets mee op want er kunnen slechts een paar echt slim en mooi zijn.

In feite word er dan ook gezegd 'ja in eerste instantie had ik er niet zoveel vertrouwen in, in het prutje wat ik er uit schoot. Blijkt toch dat de natuur werkt, ook na de miljardste test'

Niet iedere ouder vindt dat om te beginnen, en verder slaat 'schiet je er niets mee op' echt totaal nergens op. Wat zou ik ermee op moeten schieten en waarom zóu ik er überhaupt iets mee op moeten schieten?
En er zijn niet 'maar een paar' mooie, slimme mensen op deze wereld, die zijn er veel meer, dus dat slaat ook al nergens op.

En hoe de neuk zegt: ze zijn mooi en lief en geweldig ook maar íets over het vertrouwen dat je er in eerste instantie in had? Als ik een nieuwe tv koop en ik zeg dat t beeld zo mooi is, betekent dat toch ook niet dat ik dacht dat t beeld zwaar kut zou zijn? Dan zou ik hem toch niet gekocht hebben?

Maar goed, kennelijk is dit niet het topic dat ik dacht dat t was/zou zijn

Merk dat ik een lichte kinderwens begin te krijgen. Voor mij was de trigger een kindje in mn omgeving dat ik heel leuk vind. Al je emoties lijken te worden uitvergroot tav een kind. Ben ook heel benieuwd hoe een kindje van mezelf eruit zou zien. Moet zeggen dat dit voor mezelf alleen voor meisjes geldt, met jongetjes heb ik helemaal niets.

Er was een tijd dat ik geen kinderen wilde. Volgens eigen zeggen omdat ik niet zou willen dat ze op hun vader zouden lijken. Sinds ik m'n leven weer aardig op de rails heb ben ik volledig om. Nu is het m'n vrouw die op de praktische toer gaat ("we hebben geen geld/ruimte") anders was ze allang zwanger...

Ja, vanuit dagdromen komt de wens misschien wel. Een eigen gezin vormen met een kindje erbij lijkt me heerlijk. Bijzonder om het op te zien groeien. Het voelt voor mij ook als iets heel essentieels in het leven, voortplanten. Aan de andere kant soms ook beangstigend wat een verantwoordelijkheid zo'n kleintje met zich mee zal brengen.

Moeilijk uit te leggen eigenlijk. Heb altijd al een kinderwens gehad.
Er zitten zoveel verschillende gevoelens en gedachten achter. Maar het voelt alsof het 'zo zou moeten zijn'.
In mijn omgeving hebben de meeste al kinderen en ik merkte lange tijd toch een soort 'pijn' dat het voor mij misschien niet zou gaan gebeuren. Dan voel je die kinderwens bij jezelf toch wel heel sterk.
Het is echt een gevoel en gevoelens zijn soms moeilijk uit te leggen.

Nu voor het eerst zwanger en alhoewel ik het heel spannend vind en ook veel onzekerheid naar boven komt...voelt het zeer goed

quote:

Op zondag 30 november 2014 12:00 schreef JaniesBrownie het volgende:
Ik houd van kinderen in het algemeen, babies vertederen me en ik word vrolijk van gesprekken met tweejarigen.
Verder kijk ik soms naar m'n partner en dan denk ik: een klein ado'tje zou zó leuk zijn
Hij zou een goede vader zijn en wij zouden t samen goed doen als ouders.
(gaat niet gebeuren overigens)
Het gevoel dat zo'n kleintje je echt nodig heeft, dat je zijn/haar hele wereld bent en dat hij/zij volledig afhankelijk is van jou als ouder, vind ik zelf ook heel fijn. Dat klinkt misschien raar, maar ik houd gewoon van dat zorgen en dat mis ik, nu ze groter zijn, soms echt.
Ik geniet gewoon van kinderen
Ze ruiken lekker, zijn mooi en als ze lachen, is heel je dag goed. Ik word emotioneler van dingen die mijn kinderen presteren of van hun verdriet dan van mezelf en ik ben, ook nu het pubers zijn, helemaal dolverliefd op ze, soms kijk ik naar ze en dan denk ik:wat een mooie, slimme, geweldige kinderen heb ik

Dat je het fijn vindt dat een kindje helemaal afhankelijk van je is en dat je het fijn vindt dat je de hele wereld bent voor een kindje, klinkt inderdaad heel raar. Dat is misschien normaal, maar ik zou zulke gevoelens niet hebben denk ik. Dat lijkt mij nou juist het mindere en het lijkt mij juist veel leuker als kinderen wat ouder zijn.

Ik heb volgens mij van jongs af aan een kinderwens gehad, maar dat was voor mij wel altijd onlosmakelijk verbonden met het vinden van "de ware". Dat tweede vond ik veel belangrijker dan het eerste zeg maar en ik heb dus nooit een “kinderwens, no matter what” gehad. Als ik aan "de ware" dacht had ik daar een plaatje bij waar soms ook kinderen in voor kwamen. Toen ik nog geen serieuze relatie had, was dat eigenlijk de enige manier waarop mijn kinderwens zich manifesteerde en het beeld t.a.v. die kinderen was ook heel oppervlakkig.

Toen ik een serieuze relatie kreeg, manifesteerde mijn kinderwens zich wat nadrukkelijker en dat werd sterker naarmate we langer bij elkaar waren/ouder werden. Nog steeds onlosmakelijk verbonden met mijn partner overigens, nog steeds geen “no matter what-gevoel".

Hoe zich dat toen ging manifesteren? Nou ja, in allerlei (dag)dromen/gedachten eigenlijk. Dat ik allerlei dingen voor mij zag/zie van hoe het zou zijn als Mr. Forbry en ik een gezin zouden hebben en dat ik daar dan wel ontroerd door raak(te). Hoe die kinderen er uit zouden zien, wat voor karakter zij zouden hebben. Wat wij allemaal met ze zouden ondernemen. Er ook veel over nadenken hoe wij -beide- dingen zouden aanpakken, ook bij bepaalde problemen enzo. Dat soort dingen. We gingen ook steeds meer met elkaar over kinderen (krijgen) praten.

Los van dit alles, heb ik eigenlijk niet zo veel met kinderen, waarmee ik dan dus kinderen van anderen bedoel. Ik heb er geen hekel aan, maar –op enkele uitzonderingen na, sommige kinderen vind ik wél leuk- daar is ook zo'n beetje alles mee gezegd. Baby’s/peuters vind ik nog wel iets grappigs en/of schattigs hebben (al vind ik ze vaak wel erg lelijk om te zien ). Als het om kinderen gaat die al wat ouder zijn, vind ik het aan de ene kant prima om ze in mijn buurt te hebben en besteed ik er ook wel wat aandacht aan, maar aan de andere kant vind ik vaak wel dat ze een (hele) hoop gedoe/onrust geven, vind ik ze soms zelfs irritant en ben ik wel blij als één en ander weer voorbij is. Het enige (of ik moet nu even iets vergeten) wat altijd wel echt een hele uitgesproken “awwwwww ” bij me oproept, ook in het algemeen/bij kinderen van anderen, zijn kindervoetjes/-handjes, mini (hand)schoentjes en een baby/peuter die (voluit) lacht. Dan heb ik dat met dieren bijvoorbeeld toch veel meer/vaker/sneller.

Verder merk ik gewoon bij mijzelf wel dat ik de behoefte voel om voor iets te zorgen en dan niet in het algemeen, maar wel echt op een "moeder" manier (maar dan wel met Mr. Forbry als vader erbij, geen ander en ook niet alleen).

Nou ja, dat dus allemaal een beetje. Uiteindelijk is het toch vóóral het gewoon hebben van een bepaald gevoel eigenlijk...

[ Bericht 0% gewijzigd door Forbry op 30-11-2014 21:45:53 ]

quote:

Op zondag 30 november 2014 11:35 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Ooit bedacht dat de meeste mensen met een kinderwens kinderen heel toevallig leuk vinden?

Waarom moet dat ineens een hele achtergrond hebben terwijl al jouw keuzes 'gewoon toevallig omdat ik het leuk vind' zijn?

Ik voel(de) meer de drang om moeder te worden, dan dat Mr. Forbry vader wil(de) worden, maar als het om kinderen van anderen gaat, heeft Mr. Forbry daar eigenlijk meer mee dan ik (wat ik dan wel weer heel schattig om te zien vind natuurlijk ).

Ik hoor dat eigenlijk ook best vaak om mij heen. Dat mensen met kinderen in het algemeen/van anderen niet echt veel hebben, ook al hebben/willen ze zelf kinderen. Er zijn er ook die dat wel in het algemeen hebben hoor, dat ook wel.

quote:

Op zondag 30 november 2014 14:32 schreef Forbry het volgende:
Ik hoor dat eigenlijk ook best vaak om mij heen. Dat mensen met kinderen in het algemeen/van anderen niet echt veel hebben, ook al hebben/willen ze zelf kinderen. Er zijn er ook die dat wel in het algemeen hebben hoor, dat ook wel.

Je eigen kinderen kan je opvoeden en sturen naar je eigen denkbeelden. Kinderen van anderen mag je tegenwoordig niet meer corrigeren of sturen want dat is 'Not-done'.
Dus zit je dan opgescheept met een kind dat gedrag vertoont waar jij het helemaal niet mee eens bent en moet je dat allemaal, leuk, aardig en helemaal geweldig vinden.

Zo heb ik in een ultra Christelijk (zwarte kousen) dorp gewoond waar de sociale controle groot was. Kreeg ik tussen de kerst en oud en nieuw familie uit de Randstad op bezoek met een knulletje van 10 jaar of zo. Wilde dat snotjoch vuurwerk afsteken. "Mooi niet want dat accepteert het dorp niet en daar krijg ik last mee" was mijn reactie. Zijn ouders vonden dat onzin en zielig voor het kind en de rest kreeg ik ook over me heen. Omdat ik mijn poot stijf hield is zijn vader met hem weggeglipt en heeft toch met strijkers lopen smijten. Heb ik nog jaren moeten horen, zowel van de familie (doe niet zo flauw) als in het dorp (jij komt uit een aso familie, honden en kinderen over de zeik e.d.).

Kutkind. Maar eigenlijk; kutouders.

quote:

Op zondag 30 november 2014 11:34 schreef Njosnavelin het volgende:

[..]

Tijdens de seks? Schreeuw je dan ook "geef mij een kind" bij het klaarkomen? En wat dan als de geilheid weer is weggeëbd?

- iedereen om je heen krijgt kinderen en je voelt je langzaam buitengesloten
- je bereikt een bepaalde leeftijd en hebt het gevoel dat je (als vrouw) moet opschieten of in elk geval - een keuze moet maken (en soms wordt die voor jou gemaakt)
- je bent benieuwd hoe zwanger zijn en een kind dragen aanvoelt
- je denkt over later na en wat je met wie gaat doen als je boven de 50/ 60 jaar oud bent (als je eigen ouders, tanten en ooms zijn overleden bijvoorbeeld, niet iedereen heeft veel broers en zussen of ander familie)
- je hebt een partner (de juiste?)


mijn kinderwens was niet zo sterk dat ik er alles voor opzij had gezet en de medische molen of een adoptietraject was ingegaan, maar ik had het wel heel erg zuur gevonden, wanneer het mij niet gegund was geweest en voornamelijk om de reden dat het iets "natuurlijks" is wat in mijn ogen bij het leven hoort

[ Bericht 15% gewijzigd door Zana op 30-11-2014 16:18:20 ]

Speciaal voor Loveless:

quote:

Op zondag 30 november 2014 11:58 schreef Loveless85 het volgende:
Topic nr zoveel hierover. Inb4 moblo en stbabylon

quote:

Op zondag 30 november 2014 15:55 schreef Zana het volgende:
- iedereen om je heen krijgt kinderen

Voor mij enkel een bevestiging dat ik het niet wil.

quote:

- je bereikt een bepaalde leeftijd en hebt het gevoel dat je (als vrouw) moet opschieten of in elk geval een keuze moet maken (en soms wordt die voor jou gemaakt)

Nu zal het wel met mijn anti-wens te maken hebben, maar ik kan eigenlijk niet wachten tot 'het niet meer kan'.

quote:

- je bent benieuwd hoe zwanger zijn en een kind dragen aanvoelt

O hell no! Ik word al misselijk bij de gedachte (de ironie )

quote:

- je denkt over later na en wat je met wie gaat doen als je boven de 50/ 60 jaar oud bent

Hopelijk, bij leven en welzijn, nog steeds veel reizen met mijn man

quote:

- je hebt een partner (de juiste?)

Mijn partner is voor mij de enige juiste, en hij wil ook geen kinderen

quote:

Op zondag 30 november 2014 12:08 schreef Re het volgende:
waarom zou je een wens van anderen negatief op jezelf moeten projecteren?

Ik snap het net als Seven. ook niet wat het is om dat gevoel te hebben. Ik heb het nooit gehad, en ik vind het heerlijk om dat gevoel niet te hebben. Dat maakt de kinderwens en uiteindelijke voortplanting van anderen niet 'fout' in mijn ogen, het zou alleen voor mij fout voelen, en mijn leven op de manier indelen samen met mijn partner zonder kinderen voelt voor ons goed. En ik denk dat als je dat van jezelf accepteert, en je niet je eigen geluk of wat dan ook af laat hangen van wat anderen/veel mensen anders doen dan jij, het belangrijkste is.

quote:

Op zondag 30 november 2014 15:03 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

Je eigen kinderen kan je opvoeden en sturen naar je eigen denkbeelden. Kinderen van anderen mag je tegenwoordig niet meer corrigeren of sturen want dat is 'Not-done'.
Dus zit je dan opgescheept met een kind dat gedrag vertoont waar jij het helemaal niet mee eens bent en moet je dat allemaal, leuk, aardig en helemaal geweldig vinden.

Zo heb ik in een ultra Christelijk (zwarte kousen) dorp gewoond waar de sociale controle groot was. Kreeg ik tussen de kerst en oud en nieuw familie uit de Randstad op bezoek met een knulletje van 10 jaar of zo. Wilde dat snotjoch vuurwerk afsteken. "Mooi niet want dat accepteert het dorp niet en daar krijg ik last mee" was mijn reactie. Zijn ouders vonden dat onzin en zielig voor het kind en de rest kreeg ik ook over me heen. Omdat ik mijn poot stijf hield is zijn vader met hem weggeglipt en heeft toch met strijkers lopen smijten. Heb ik nog jaren moeten horen, zowel van de familie (doe niet zo flauw) als in het dorp (jij komt uit een aso familie, honden en kinderen over de zeik e.d.).

Kutkind. Maar eigenlijk; kutouders.

Ik kan mij toch wel goed voorstellen dat mensen het niet altijd kunnen waarderen als hun kinderen door anderen "gestuurd" worden, maar ben het wel met je eens dat je van de kinderen van anderen zeker ook niet alles "allemaal, leuk, aardig en helemaal geweldig" hoeft te vinden en dat je van sommige dingen best iets mag zeggen. Het hangt gewoon heel erg van de omstandigheden af lijkt me. Als het gaat om wat je nu als voorbeeld geeft, dan vind ook ík dat dat kind/die ouders zich aan jou(w omgeving) hadden moeten aanpassen (ze mogen dat dan best flauw/vervelend vinden, maar dat zij dan zo). Wel hangt het ook heel erg af van hoe je één en ander brengt. Ik weet niet of je het toen ook exact op deze manier gezegd hebt, maar "mooi niet" (als begin) vind ik dan wel wat (te) bot overkomen (overigens geen excuus, om dan tóch dat vuurwerk af te steken, dat dan weer niet).

Zullen we het hier even over kinderwens en de manifestatie daarvan houden en niet dit topic laten verzanden in een hoe voed ik kinderen (van anderen) op? Daar hebben we OUD voor

als je echt de wens niet hebt, dan is er ook geen probleem, misschien dat mensen op gegeven moment wel vragen, wanneer het bij jullie nu eens zover is,
het wordt pas vervelend wanneer je de wens wel hebt en het niet lukt/ niet kan

quote:

Op zondag 30 november 2014 16:11 schreef motorbloempje het volgende:
Zullen we het hier even over kinderwens en de manifestatie daarvan houden en niet dit topic laten verzanden in een hoe voed ik kinderen (van anderen) op? Daar hebben we OUD voor

Is goed. Je mag mijn laatste reactie weghalen als je dat wilt.

quote:

Op zondag 30 november 2014 16:11 schreef motorbloempje het volgende:
Zullen we het hier even over kinderwens en de manifestatie daarvan houden en niet dit topic laten verzanden in een hoe voed ik kinderen (van anderen) op? Daar hebben we OUD voor

Het verschil in inzicht in opvoeden is anders wel een reden waarom veel mensen zich dusdanig aan andermans kinderen ergeren dat ze zelf geen kinderen willen (denkende dat alle kinderen zo zijn).
Kinderen maken lawaai is er zo eentje; dat ligt toch grotendeels aan de opvoeding.