R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Kinderwens: hoe manifesteert zich dit fenomeen?
Voornamelijk door die prachtige manier waarop kinderen kunnen redeneren.
"Pools are perfect for holding water"
Ik heb vernomen dat de kinderwens ontstaat, doordat mensen falen iets van betekenis achter te laten in deze wereld, zoals een onderzoekresultaat of iets dergelijks. Door kinderen te maken hopen ze wel iets van waarde achter te laten.
En toch zijn de dingen die irrelevant zijn voor de een, relevant voor de ander.
Ja, dat kan ik soms ook nog wel schattig/grappig vinden...quote:Op zondag 30 november 2014 16:43 schreef probeer het volgende:
Voornamelijk door die prachtige manier waarop kinderen kunnen redeneren.
Tails tell tales
Bron?quote:
Ik heb vernomen dat de kinderwens ontstaat, doordat mensen falen iets van betekenis achter te laten in deze wereld, zoals een onderzoekresultaat of iets dergelijks. Door kinderen te maken hopen ze wel iets van waarde achter te laten.
"Pools are perfect for holding water"
Gaat vanzelf denk ik. Toen ik oom werd op mijn 18e toen dacht ik ook even: ohw ik wil ze nu ook zelf. Gevoel verdween vanzelf weer.quote:Op zondag 30 november 2014 11:15 schreef Seven. het volgende:
Hoi, ik heb geen kinderwens. Dus ik vraag me zo af hoe andere mensen (mannen en vrouwen) aanvoelen dat ze kinderen willen. Hoe kom je op het idee? Gaat dit via dagdromen en jaloers zijn als je iemand met achter de kinderwagen ziet lopen of zo? Of is je kinderwens geboren uit het feit dat er een onderweg was, dat kan ook natuurlijk.
Ik heb niet meteen de behoefte aan kinderen, maar ik zal - als ik een leuke moeder voor mijn kinderen tegenkom - ook niet "nee" zeggen tegen kinderen krijgen.
Het feit dat jij geen kinderwens hebt, wil toch nog niet zeggen dat je de mensen die dat wel willen niet snapt?quote:
Speciaal voor Loveless:
[..]
[..]
Voor mij enkel een bevestiging dat ik het niet wil.
[..]
Nu zal het wel met mijn anti-wens te maken hebben, maar ik kan eigenlijk niet wachten tot 'het niet meer kan'.
[..]
O hell no!Ik word al misselijk bij de gedachte (de ironie
)
[..]
Hopelijk, bij leven en welzijn, nog steeds veel reizen met mijn man
[..]
Mijn partner is voor mij de enige juiste, en hij wil ook geen kinderen
[..]
Ik snap het net als Seven. ook niet wat het is om dat gevoel te hebben. Ik heb het nooit gehad, en ik vind het heerlijk om dat gevoel niet te hebben. Dat maakt de kinderwens en uiteindelijke voortplanting van anderen niet 'fout' in mijn ogen, het zou alleen voor mij fout voelen, en mijn leven op de manier indelen samen met mijn partner zonder kinderen voelt voor ons goed. En ik denk dat als je dat van jezelf accepteert, en je niet je eigen geluk of wat dan ook af laat hangen van wat anderen/veel mensen anders doen dan jij, het belangrijkste is.
Ik heb eigenlijk altijd al een kinderwens gehad, als heel klein meisje al. 1 van mijn eerste herinneringen op dat gebied is een spelletje dat mijn moeder deed met haar trouwring, die werd dan boven je hand gehouden en dan werd er gekeken of hij cirkels zou gaan draaien, of heen en weer zou gaan. Dat zou je dan vertellen of je een jongen of een meisje zou krijgen, daarna werd de ring weer stilgehangen en werd er gekeken of die weer zou gaan bewegen(zo telde je dus hoeveel kinderen).
Bij mij bleef die stomme ring doodstil hangen, tranen met tuiten bij kleuter ero, mijn moeder heeft we 3 dagen moeten herhalen dat het maar een spelletje was, echt niet echt was.
De 2de herinnering was met een jaar of 6/7, toen had ik een blaasontsteking en dus wat bloed bij de urine. Toen was ik helemaal blij, ik was vruchtbaar en ging wel even aan kinderen beginnen! Moest mijn moeder me weer het een en ander uitleggen
Eigenlijk is het gevoel van kinderen te willen voor mij geen rationeel gevoel geweest, het rationele kwam er pas bij kijken toen we gingen kijken of er mogelijkheden waren aan een kind te beginnen.
Dan ga je afwegen of de situatie fatsoenlijk genoeg is om een kind op de wereld te zetten. Iig zo was het voor mij. De kinderwens zelf was er gewoon, die was er altijd al.
Ik vind kinderen leuk, meestal dan, sommige zijn erg irritant, maar ik was er altijd al van overtuigt dat een kind van mij niet irritant zou worden
[ Bericht 0% gewijzigd door erodome op 30-11-2014 21:36:48 ]
Bij mij bleef die stomme ring doodstil hangen, tranen met tuiten bij kleuter ero, mijn moeder heeft we 3 dagen moeten herhalen dat het maar een spelletje was, echt niet echt was.
De 2de herinnering was met een jaar of 6/7, toen had ik een blaasontsteking en dus wat bloed bij de urine. Toen was ik helemaal blij, ik was vruchtbaar en ging wel even aan kinderen beginnen! Moest mijn moeder me weer het een en ander uitleggen
Eigenlijk is het gevoel van kinderen te willen voor mij geen rationeel gevoel geweest, het rationele kwam er pas bij kijken toen we gingen kijken of er mogelijkheden waren aan een kind te beginnen.
Dan ga je afwegen of de situatie fatsoenlijk genoeg is om een kind op de wereld te zetten. Iig zo was het voor mij. De kinderwens zelf was er gewoon, die was er altijd al.
Ik vind kinderen leuk, meestal dan, sommige zijn erg irritant, maar ik was er altijd al van overtuigt dat een kind van mij niet irritant zou worden
[ Bericht 0% gewijzigd door erodome op 30-11-2014 21:36:48 ]
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Aanvulling/correctie: al toen ik jong was gaf ik ook wel eens aan dat ik later kinderen wilde en ik was daar dan ook heel specifiek in. In totaal 3 stuks en dan het liefste jongen-meisje-jongen. Er komen hier uiteindelijk geen kinderen, maar was dat wel het geval, dan was dat laatste nu nog steeds mijn "ideale" aantal/volgorde geweest. 
Tails tell tales
De vrouw slikt stiekem de pil niet meer en de man heeft niks te zeggen..quote:
Hoi, ik heb geen kinderwens. Dus ik vraag me zo af hoe andere mensen (mannen en vrouwen) aanvoelen dat ze kinderen willen. Hoe kom je op het idee? Gaat dit via dagdromen en jaloers zijn als je iemand met achter de kinderwagen ziet lopen of zo? Of is je kinderwens geboren uit het feit dat er een onderweg was, dat kan ook natuurlijk.
Ik ook 3, dan wel meisje, jongen, meisje, in die volgorde. Het is 1 jongen gewordenquote:
Aanvulling/correctie: al toen ik jong was gaf ik ook wel eens aan dat ik later kinderen wilde en ik was daar dan ook heel specifiek in. In totaal 3 stuks en dan het liefste jongen-meisje-jongen. Er komen hier uiteindelijk geen kinderen, maar was dat wel het geval, dan was dat laatste nu nog steeds mijn "ideale" aantal/volgorde geweest.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Dit dus (het rationele heeft er juist voor gezorgd dat ik er uiteindelijk toch van afzie).quote:
Ik heb eigenlijk altijd al een kinderwens gehad, als heel klein meisje al. 1 van mijn eerste herinneringen op dat gebied is een spelletje dat mijn moeder deed met haar trouwring, die werd dan boven je hand gehouden en dan werd er gekeken of hij cirkels zou gaan draaien, of heen en weer zou gaan. Dat zou je dan vertellen of je een jongen of een meisje zou krijgen, daarna werd de ring weer stilgehangen en werd er gekeken of die weer zou gaan bewegen(zo telde je dus hoeveel kinderen).
Bij mij bleef die stomme ring doodstil hangen, tranen met tuiten bij kleuter ero, mijn moeder heeft we 3 dagen moeten herhalen dat het maar een spelletje was, echt niet echt was.
De 2de herinnering was met een jaar of 6/7, toen had ik een blaasontsteking en dus wat bloed bij de urine. Toen was ik helemaal blij, ik was vruchtbaar en ging wel even aan kinderen beginnen! Moest mijn moeder me weer het een en ander uitleggen
Eigenlijk is het gevoel van kinderen te willen voor mij geen rationeel gevoel geweest, het rationele kwam er pas bij kijken toen we gingen kijken of er mogelijkheden waren aan een kind te beginnen.
Dan ga je afwegen of de situatie fatsoenlijk genoeg is om een kind op de wereld te zetten. Iig zo was het voor mij. De kinderwens zelf was er gewoon, die was er altijd al.
Ik vind kinderen leuk, meestal dan, sommige zijn erg irritant, maar ik was er altijd al van overtuigt dat een kind van mij niet irritant zou worden
Die herinneringen van jou
Tails tell tales
Ha, ha... ook 3 en even specifiek, maar dan toch net andersquote:
[..]
Ik ook 3, dan wel meisje, jongen, meisje, in die volgorde. Het is 1 jongen geworden
Mag ik vragen waarom het uiteindelijk bij één jongen is gebleven (wil je geen antwoord geven, de vraag gewoon negeren)?
Tails tell tales
quote:
[..]
De vrouw slikt stiekem de pil niet meer en de man heeft niks te zeggen..
Tails tell tales
Uiteindelijk, toen we er wel rationeel over nadachten, kwamen we op 2 kinderen, niet te ver uit elkaar. Dat leek ons ideaal. Maar het leven liep wat anders, we gingen over op als eigen baas werken en dat gaf een financieel lastigere periode en natuurlijk onzekerheid op dat gebied. In de tijd dat we onze 2de hadden gewild was de situatie niet ideaal voor nog een kind, daarmee hadden we de zekerheid die we wel hadden voor het eerste kind op het spel gezet.quote:
[..]
Ha, ha... ook 3 en even specifiek, maar dan toch net anders
Mag ik vragen waarom het uiteindelijk bij één jongen is gebleven (wil je geen antwoord geven, de vraag gewoon negeren)?
Toen de situatie weer goed genoeg was om met vrij veel zekerheid een 2de te kunnen dragen(dus ook scholing e.d. in de toekomst, erop gerekend dat we dat zelf moesten kunnen bekostigen grotendeels) was er teveel tijd verstreken om te zorgen dat die 2 kinderen ook echt wat aan elkaar hadden.
Dat was niet wat in ons, rationele, plan paste en we hebben ervoor gekozen om het dus maar bij 1 te houden.
Soms hebben we er nog wel even over nagedacht, mijn man bv had vorig jaar een beetje last van klapperende teelballen omdat hij toch wel echt de 40 gepasseerd is en het ook voor hem een beetje nu of nooit was(aangezien hij vader wil wil en geen opa voor zijn eigen kind), maar ons leven is nu zo ingevuld dat een kleine erbij een hele fikse aanpassing betekend en wat hobby's in de weg zou zitten. De rationele beslissing blijft dus nu we houden het bij die lekkere tiener in huis, dat bevalt erg goed.
Soms kijk ik met een tweeslachtig gevoel naar het moment dat die tiener volwassen wordt en vertrekt, het zal een tijdperk zijn die ten einde komt en ook een fikse aanpassing zijn. Ik zal dan barsten van trots om hij die zijn vleugels uitslaat, maar we zullen hem beide missen als dagelijks deel van ons gezin.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Slechts een korte reactie van mijn kant (maar heb het zeker met belangstelling/empathie gelezenquote:
[..]
Uiteindelijk, toen we er wel rationeel over nadachten, kwamen we op 2 kinderen, niet te ver uit elkaar. Dat leek ons ideaal. Maar het leven liep wat anders, we gingen over op als eigen baas werken en dat gaf een financieel lastigere periode en natuurlijk onzekerheid op dat gebied. In de tijd dat we onze 2de hadden gewild was de situatie niet ideaal voor nog een kind, daarmee hadden we de zekerheid die we wel hadden voor het eerste kind op het spel gezet.
Toen de situatie weer goed genoeg was om met vrij veel zekerheid een 2de te kunnen dragen(dus ook scholing e.d. in de toekomst, erop gerekend dat we dat zelf moesten kunnen bekostigen grotendeels) was er teveel tijd verstreken om te zorgen dat die 2 kinderen ook echt wat aan elkaar hadden.
Dat was niet wat in ons, rationele, plan paste en we hebben ervoor gekozen om het dus maar bij 1 te houden.
Soms hebben we er nog wel even over nagedacht, mijn man bv had vorig jaar een beetje last van klapperende teelballen omdat hij toch wel echt de 40 gepasseerd is en het ook voor hem een beetje nu of nooit was(aangezien hij vader wil wil en geen opa voor zijn eigen kind), maar ons leven is nu zo ingevuld dat een kleine erbij een hele fikse aanpassing betekend en wat hobby's in de weg zou zitten. De rationele beslissing blijft dus nu we houden het bij die lekkere tiener in huis, dat bevalt erg goed.
Soms kijk ik met een tweeslachtig gevoel naar het moment dat die tiener volwassen wordt en vertrekt, het zal een tijdperk zijn die ten einde komt en ook een fikse aanpassing zijn. Ik zal dan barsten van trots om hij die zijn vleugels uitslaat, maar we zullen hem beide missen als dagelijks deel van ons gezin.
): duidelijk verhaal en thanks for sharing.
Tails tell tales
Er zijn mensen die een kinderwens voelen. Er zijn mensen die kinderen krijgen omdat het de volgende stap in de relatie is (vind ik een slechte reden....) en er zijn mensen zonder kinderwens.
Ts, als jij het niet zo voelt, dan past het wellicht niet bij jou en kan je beter je energie en tijd besteden aan wat je wel belangrijk vindt.
Ts, als jij het niet zo voelt, dan past het wellicht niet bij jou en kan je beter je energie en tijd besteden aan wat je wel belangrijk vindt.
Goh, wat een anti-climax. Eigenlijk stelt het dus niks voor.quote:
[..]
Er was voor mij geen verschil in het ontstaan van de wens om kinderen te krijgen of de wens om een eigen border collie pup te kopen inderdaad.
Resistance is futile.
Ben je er veel mee bezig of is het gewoon iets waar je af en toe bij stilstaat?quote:Op zondag 30 november 2014 12:43 schreef Fascination het volgende:
Merk dat ik een lichte kinderwens begin te krijgen. Voor mij was de trigger een kindje in mn omgeving dat ik heel leuk vind. Al je emoties lijken te worden uitvergroot tav een kind. Ben ook heel benieuwd hoe een kindje van mezelf eruit zou zien. Moet zeggen dat dit voor mezelf alleen voor meisjes geldt, met jongetjes heb ik helemaal niets.
Resistance is futile.
Leuk voor je, gefeliciteerd en geniet ervan!quote:
Moeilijk uit te leggen eigenlijk. Heb altijd al een kinderwens gehad.
Er zitten zoveel verschillende gevoelens en gedachten achter. Maar het voelt alsof het 'zo zou moeten zijn'.
In mijn omgeving hebben de meeste al kinderen en ik merkte lange tijd toch een soort 'pijn' dat het voor mij misschien niet zou gaan gebeuren. Dan voel je die kinderwens bij jezelf toch wel heel sterk.
Het is echt een gevoel en gevoelens zijn soms moeilijk uit te leggen.
Nu voor het eerst zwangeren alhoewel ik het heel spannend vind en ook veel onzekerheid naar boven komt...voelt het zeer goed
Resistance is futile.
Redelijk helder, dus eigenlijk heeft het best wel gelijkenissen met verliefd zijn. Dagdromen en zo. Ik neem aan ook een stukje romantisering?quote:
- iedereen om je heen krijgt kinderen en je voelt je langzaam buitengesloten
- je bereikt een bepaalde leeftijd en hebt het gevoel dat je (als vrouw) moet opschieten of in elk geval - een keuze moet maken (en soms wordt die voor jou gemaakt)
- je bent benieuwd hoe zwanger zijn en een kind dragen aanvoelt
- je denkt over later na en wat je met wie gaat doen als je boven de 50/ 60 jaar oud bent (als je eigen ouders, tanten en ooms zijn overleden bijvoorbeeld, niet iedereen heeft veel broers en zussen of ander familie)
- je hebt een partner (de juiste?)
mijn kinderwens was niet zo sterk dat ik er alles voor opzij had gezet en de medische molen of een adoptietraject was ingegaan, maar ik had het wel heel erg zuur gevonden, wanneer het mij niet gegund was geweest en voornamelijk om de reden dat het iets "natuurlijks" is wat in mijn ogen bij het leven hoort
Resistance is futile.
Oh ja, prachtige toekomstdromen voor dat nog niet geboren kind. Maar zodra ze er zijn blijken ze toch echt hun eigen dromen te hebben, maat dat geeft niets, is ook weer leuk om over te dromen. Wat zijn hormonen toch mooie dingen somsquote:
[..]
Redelijk helder, dus eigenlijk heeft het best wel gelijkenissen met verliefd zijn. Dagdromen en zo. Ik neem aan ook een stukje romantisering?
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
Ik persoonlijk heb wel moeite om me in te leven. Mijn beste vriendin zegt altijd 'ik wil kinderen' maar ik snap niet waarom. Wat ze eigenlijk zegt is 'ik wil een vaste partner en huisje/boompje/beestje' maar ze heeft al meer dan 10 jaar geen relatie gehad. En ik wil haar niet vragen 'waarom wil je dan kinderen, wat voel je' omdat ik zeker weet dat ze zich in een hoekje gedreven voelt als ik het vraag. Nogal gevoelig onderwerp voor haar. En mijn moeder was 21 en heeft er domweg nooit over nagedacht, dat was gewoon hoe het ging. Trouwen was stoppen met de pil, klaar. Maar met de posts hier wordt het wel duidelijker.quote:
[..]
Het feit dat jij geen kinderwens hebt, wil toch nog niet zeggen dat je de mensen die dat wel willen niet snapt?
Resistance is futile.
Het mooiste vond ik dat je zeid at je er altijd van overtuigd was dat jouw kind nooit irritant zou worden. Ik heb overigens nooit echt vadertje/moedertje gespeeld, ik speelde wel met poppen en die hadden altijd seks maar daar kwamen nooit kinderen van.quote:
[..]
Oh ja, prachtige toekomstdromen voor dat nog niet geboren kind. Maar zodra ze er zijn blijken ze toch echt hun eigen dromen te hebben, maat dat geeft niets, is ook weer leuk om over te dromen. Wat zijn hormonen toch mooie dingen soms
Resistance is futile.
Ik snap het wel, maar ook niet. Biologisch, hormonen, dit-dat-alles, het is "gewoon" en "natuurlijk", maar omdat ik zelf zowat onwel word bij de gedachte om ons leven kwijt te raken aan een kind ( en ja, zo voel ik dat voor mezelf/onszelf) snap ik ook niet hoe dat 'moet voelen' als je dat wel allemaal op wilt/kunt geven. Ik ben geenszins een egoïstisch persoon, sta graag klaar voor vrienden en familie, vrijwilligerswerk en ook via mijn onderzoek en hopelijk toekomstige baan hoop ik bij te dragen aan het welzijn van anderen, maar een gezin starten? Nee, dat staat alles wat ik wil bereiken en doen met mijn partner in de weg. Ik voel ook alleen afstand bij kinderen, ik heb er niets mee, pas vanaf een jaar of 8 begint het dragelijk te worden voor mij.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
Ja doei.
Ik vind het soms zelfs lastig om mijn partner te tolereren en dan verlang ik naar meer ruimte voor mezelf. Ik ben er domweg niet van overtuigd dat ik gelukkig zou zijn als ouder, en hoewel ik een kind veel zou kunnen bieden.. ik weet niet of een kind wel gebaat is bij een moeder die steeds ruimte voor zichzelf nodig heeft.quote:
Ik snap het wel, maar ook niet. Biologisch, hormonen, dit-dat-alles, het is "gewoon" en "natuurlijk", maar omdat ik zelf zowat onwel word bij de gedachte om ons leven kwijt te raken aan een kind ( en ja, zo voel ik dat voor mezelf/onszelf) snap ik ook niet hoe dat 'moet voelen' als je dat wel allemaal op wilt/kunt geven. Ik ben geenszins een egoïstisch persoon, sta graag klaar voor vrienden en familie, vrijwilligerswerk en ook via mijn onderzoek en hopelijk toekomstige baan hoop ik bij te dragen aan het welzijn van anderen, maar een gezin starten? Nee, dat staat alles wat ik wil bereiken en doen met mijn partner in de weg.
En als je ook leest hoe moe sommige ouders zijn, ze blij zijn als ze een half uur voor zichzelf hebben, etc. etc. Dan moet het haast wel hormonaal bepaald zijn, en dat heb je, of niet, en ik heb dat laatste denk ik. Geen moederhormonen ofzo. Maar gelukkig leven we in een tijd en omgeving waar je gewoon naar dat (gebrek aan) gevoel mag luisteren en daarnaar mag handelen.
Mijn vriend is echt gek op kinderen trouwens en die zou het zo weer doen allemaal.
Resistance is futile.
|
|
Kinderwens: hoe manifesteert zich dit fenomeen?
