De kunst van het loslaten van je ex #236 Don't get even, get better!

quote:

Op maandag 13 oktober 2014 17:09 schreef Brannagh het volgende:
Lieve, lieve mensen. We willen ontzettend graag weer een tweede meet houden, maar niet iedereen is gemotiveerd genoeg om even te zeggen of ze willen en wanneer.

Zojuist hebben we ikbesloten dat we 13 december een meet houden bij Inaithnir , in het altijd met knallende Enschede.

Het zou onwijs leuk zijn als jullie kwamen, aanmelden kan bij mij, Inaithnir of bondage (en vrees niet, hij doet geen gekke dingen). Momenteel zijn de treinkaartjes voor bijna nop te verkrijgen bij de Kruidvat.

Ik ga proberen aanwezig te zijn, maar ik kan het niet garanderen.

quote:

Op zondag 19 oktober 2014 23:08 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb wat dat betreft geen contact meer met vrienden van hem. Uiteindelijk bedacht ik me dat ik er veel te moeilijk over deed en heb m een kort mailtje over gestuurd.

Goede oplossing. Mocht hij ze graag terug willen laat hij het wel weten. En zo niet, dan kun je het echt afsluiten. Ik heb de kleren van mijn ex die ik laatst in een koffer vond naar haar ouders gestuurd aangezien ik haar (bewust) niet meer gesproken heb na ons laatste contact en haar ouders wel af en toe nog spreek. Nu waren het geen nieuwe kleren, maar toch ben ik blij dat ik er vanaf ben.

Het is nu een paar weken geleden dat het uit is gegaan en begin eindelijk weer beetje mezelf te worden.

Al ruim 3,5 jaar uit met mijn eerste ex. Amper meer mee bezig, zoals logisch is natuurlijk. Vannacht echter weer over haar gedroomd, heel realistisch enzo, en dat voelt echt heel vreemd Net alsof je elkaar nog steeds heel goed kent, terwijl ik haar al 1,5 jaar niet meer gesproken heb..

In dat kader vraag ik me meteen het volgend af : Ik ken eigenlijk maar heel weinig ex-koppels, die elkaar echt helemaal NOOIT meer spreken. Dus ook niet 1 zinnetje per jaar per whatsapp, een felicitatie met een verjaardag via Facebook oid, nee gewoon totaal niet meer?

Daarbij reken ik relaties uit de brugklas oid natuurlijk niet mee, evenmin als relaties die ten einde zijn gekomen dmv. misbruik, mishandeling of andere ernstige oorzaken. Maar eigelijk zijn ik en mijn ex voorzover ik weet de enige in mijn omgeving die echt 0,0 contact meer hebben.

quote:

Op maandag 20 oktober 2014 09:58 schreef yats het volgende:

[..]

Ik ga proberen aanwezig te zijn, maar ik kan het niet garanderen.

[..]

Goede oplossing. Mocht hij ze graag terug willen laat hij het wel weten. En zo niet, dan kun je het echt afsluiten. Ik heb de kleren van mijn ex die ik laatst in een koffer vond naar haar ouders gestuurd aangezien ik haar (bewust) niet meer gesproken heb na ons laatste contact en haar ouders wel af en toe nog spreek. Nu waren het geen nieuwe kleren, maar toch ben ik blij dat ik er vanaf ben.

Ik heb ook nog flink wat geld van hem tegoed, maar dat regel ik via zijn bewindvoerder. Maar ik kan het nu inderdaad gaan afsluiten. Hij heeft overigens niet gereageerd.

Ik heb op mijn initiatief ook 0 contact meer met ex. Werkt beter voor me, werd steeds verdrietigvan contact en terugdenken. En wil geen energie meer in hem steken, al genoeg gedaan

Kreeg afgelopen zaterdag een mailtje van m'n ex (terwijl mijn date hier was, had ze goed getimed ). Het had iets van de strekking dat ze iets van ons was tegengekomen (een foto ofzo) en daardoor kwamen herinneringen terug. Dat ze die foto wel weg kon gooien, maar de herinnering aan mij niet. Lekker vaag allemaal.

Maar goed, was wel even vervelend dat ik dat mailtje net toen kreeg, dus even een half uurtje ofzo kut gevoeld, maar het was te gezellig om dat lang vol te houden

Waarom mis ik m'n ex zo erg...

Aan de ene kant wil ik haar nooit meer zien of spreken, zij heeft mij vaak gekwetst maar ik op 1 of ander manier niet zonder haar lijkt wel. Het is nu ongeveer 3 maanden definitief klaar( het ging uit, maar probeerde het opnieuw, nouja opnieuw, zo wil ik het niet eens noemen want het leek nergens op)

Ik heb nu steeds meer contact met andere meiden, maar op 1 of andere manier heb ik daar geen zin in aangezien die niet zo "leuk"zijn als m'n ex, en mijn ex zit nog teveel in m'n hoofd en dat sucks en maakt me helemaal in de war.

Ik geef nog heel veel om mijn ex, en dat maakt me gek. Waar is die verdomde delete knop in m'n hoofd!!

Ik ben 1keer zo ontzettend boos op haar geworden, ze stond voor m'n neus met een ander te zoenen( niet opzettelijk, zij dacht dat ik naar huis was en ik geloof haar daar in) ik ben in mijn hele leven nog nooit zo boos geweest op iemand, en heb haar toen van alle social media verwijderd en al haar foto's en herinneringen verwijderd/weg gegooid. De dag erna zag ik haar weer(kermis in het dorp) en stond ze huilend voor me omdat het te confronterend voor haar was. Ik wil dat niet nog een keer meemaken want toen moest ik ook huilend toen ik haar huilend zag. Ik weet dat ik haar weer moet verwijderen van social media, want hoe het nu gaat maakt het me gek. Af en toe leuk contact en dan negeert ze me zomaar opeens, en de volgende dag doet ze net alsof er niks aan de hand is. Het is van haar kant een soort aandacht vragen, maar het is iets meer dan aandacht vragen heb ik het idee.

Ze ging laatst wat leuk doen met haar ex van dik een jaar terug en ze zei dat het stiekem wel weer gezellig was, ik heb toen heel arrogant gevraagd wat ik met die informatie moet en heb toen heel erg bot tegen haar gedaan.

Gister zag ik haar in de kroeg, we keken elkaar aan en wouden wat zeggen tegen elkaar, maar we hadden beide het lef niet( ik ken haar langer dan vandaag, ik weet zeker dat ze wat tegen me wou zeggen) Ik had er geen zin in, zij negeert me af en toe en nu was het mijn beurt om haar te "negeren"

Ik weet niet wat ze van me wil. Het is niet aan een lijntje houden, want dan had het contact denk ik iets meer geweest. Ik weet dat ze 100% vrienden wil blijven, aangezien je er niets mee op schiet om ruzie met elkaar te hebben,maar vrienden negeer je soms niet op die manier.

Ik controleer haar soms op social media, wanneer ze online was/ is op watsapp/ facebook, het maakt me gek.

Kan ik niet zonder haar, of wil ik niet zonder haar. Ik wil zonder haar maar ik kan het niet. Ik geef nog teveel om haar en daardoor kan ik haar niet verwijderen van al die (a)social media, maar ik weet dat ik het moet doen.

Wie kan mij helpen want ik wordt er helemaal gek van

Het lastige van alles is, we weten allebei dat we nog heel veel om elkaar geven. En dan doet het pijn als je iemand blokt, of wordt geblokt. Tenminste, mij doet dat pijn helaas.

Ik moet haar vergeten, en zij moet weten dat ze me verliest. Alleen het doet pijn omdat we het beide niet willen.

quote:

Op zondag 9 november 2014 21:00 schreef D190 het volgende:
Het lastige van alles is, we weten allebei dat we nog heel veel om elkaar geven. En dan doet het pijn als je iemand blokt, of wordt geblokt. Tenminste, mij doet dat pijn helaas.

Ik moet haar vergeten, en zij moet weten dat ze me verliest. Alleen het doet pijn omdat we het beide niet willen.

Zelfde hier gehad.. Dat blokken werkt bij mij trouwens totaal niet. zij blokte mij trouwens wel resoluut op alles. Nou weet ik niet of ze dat deed zodat ik niets meer kon zien wat ze misschien gedaan had toen wij iets hadden of dat het voor harzelf was.

Sinds een paar weken ineens weer zichtbaar op whatsapp en weer contact ook..geen idee wat ik hiermee moet. Ze spookt nog door mijn hoofd maar ook een leuk meisje ontmoet in het buitenland...

Vrouwen, je kan soms echt beter kippen houden. Ik ben veelste lief voor haar geweest.

Heb haar net van snapchat verwijderd en haar uit m'n watsapp gegooid. Ze stuurde gister een snapchat dat ze ziek was, ik dacht"okeeeeeeej" niks op geantwoord. Ik vroeg vrijdagmiddag hoe het tennisen ging, pas laat in de avond kreeg ik antwoord terug. Ik heb daar niet meer op geantwoord, best knap van mezelf. Nu ben ik er klaar mee, en heb het verwijderd. Ik heb op facebook ingesteld dat ik haar niet meer volg, dus berichten van haar komen niet meer op m'n facebook te staan.

Deze week gaat ze naar dezelfde sportschool als mij om te sporten, ik zal haar dus af en toe tegen het lijf lopen, zo geen zin in.... Over een paar weken/maanden gaat ze ook weer kickboksen, dus dan zie ik haar zoiezo 1x in de week. Dan maar hopen dat ze 1x m'n "partner"wordt met kickboksen, dan zal ik m'n aggressie van de afgelopen maanden ff op haar los laten

Maar voor nu, totale radiostilte van mijn kant. Als zij iets stuurt reageer ik daar niet op, net zoals ze bij mij doet. Wordt best wel moeilijk denk ik

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 12:19 schreef Mister_Bojangles het volgende:
Al ruim 3,5 jaar uit met mijn eerste ex. Amper meer mee bezig, zoals logisch is natuurlijk. Vannacht echter weer over haar gedroomd, heel realistisch enzo, en dat voelt echt heel vreemd Net alsof je elkaar nog steeds heel goed kent, terwijl ik haar al 1,5 jaar niet meer gesproken heb..

In dat kader vraag ik me meteen het volgend af : Ik ken eigenlijk maar heel weinig ex-koppels, die elkaar echt helemaal NOOIT meer spreken. Dus ook niet 1 zinnetje per jaar per whatsapp, een felicitatie met een verjaardag via Facebook oid, nee gewoon totaal niet meer?

Daarbij reken ik relaties uit de brugklas oid natuurlijk niet mee, evenmin als relaties die ten einde zijn gekomen dmv. misbruik, mishandeling of andere ernstige oorzaken. Maar eigelijk zijn ik en mijn ex voorzover ik weet de enige in mijn omgeving die echt 0,0 contact meer hebben.

Same here.
Ik bedenk me dan: Is het de persoon die je mist, of de omstandigheden?

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 12:19 schreef Mister_Bojangles het volgende:

In dat kader vraag ik me meteen het volgend af : Ik ken eigenlijk maar heel weinig ex-koppels, die elkaar echt helemaal NOOIT meer spreken. Dus ook niet 1 zinnetje per jaar per whatsapp, een felicitatie met een verjaardag via Facebook oid, nee gewoon totaal niet meer?

Daarbij reken ik relaties uit de brugklas oid natuurlijk niet mee, evenmin als relaties die ten einde zijn gekomen dmv. misbruik, mishandeling of andere ernstige oorzaken. Maar eigelijk zijn ik en mijn ex voorzover ik weet de enige in mijn omgeving die echt 0,0 contact meer hebben.

Ik heb het leeuwendeel van mijn ex-partners nooit meer gezien of gesproken. En aangezien er een aantal onder hen het via sms of facebook uitmaakten, waren we dus nog samen de laatste keer in hen zag. Raar eigenlijk nu ik er zo bij stilsta...

Ik heb er één nog op facebook en om de zoveel maanden zeggen we hallo of delen we een liedje op elkaars prikbord. En eigenlijk zou het van hém net het begrijpelijkste zijn als hij me niet meer zou spreken, want ik bedroog hem virtueel. Oké, onze seksuele relatie was nagenoeg onbestaande, we waren net beste maatjes, maar het blijft een misstap van mijn kant. Toen het fenomeen facebook uit de grond schoot, voegden we elkaar toe. Inmiddels is hij getrouwd.

Bij de rest sta ik denk ik nog altijd geblokkeerd. Tja, je hebt ook zo van die mensen die razend worden als je hen betrapt op bedrog en omdat je zo gemeen was het te ontdekken verdien jíj het om gedumpt en direct geblokkeerd te worden. Meteen ook alle confrontatie met het geweten van de baan. Volgens mij is het die confrontatie die ze vrezen en niet dat ze het zelf eventueel moeilijk zouden krijgen zoals ze beweren, want zo moeilijk is iemand kwetsen niet. Een schuldgevoel kan wel vervelend en moeilijk zijn, en zelfs al zou het terecht zijn, dat willen ze helemaal niet. Ook de reden waarom ze vaak in één adem zeggen dat het uit is, dat je het moet loslaten en dat ze hopen dat je snel weer gelukkig wordt. Haha lol, alsof je geluk hen wat kan schelen.

Ik bedoel maar, eerder geposte statussen en foto's verdwijnen toch zo snel in facebooks informatievloedgolf. Je ziet die enkel terug als je die zelf terug gaat zoeken. Jij mag ze niet meer zijn, want jij kijkt er naar terug als je bent gedumpt van "hoe is het mogelijk?? we waren zo'n goed stel!" en zolang je dat doet laat je het niet los, ben je niet gelukkig en hebben zij een schuldgevoel.
En helemaal fantastisch... zo van die mensen die je dumpen en dan gaan beweren dat je jezelf pijn doet... *facepalm*

Oh en even een update...

Vorige week was ik in Zweden. Dat was heftig; zowel negatief als positief.

Ik heb mijn spullen opgehaald en daaruit zijn jammer genoeg een aantal dingen en verdwenen. Gewoon wat nagellak en oorbellen, niets van essentiële waarde. Die twee tassen met onze spullen stonden overigens niet meer bij dat Spaanse meisje, maar op kantoor van de stage. Zij was ook nogal teleurstellend. We hadden terug goed contact ze sprak aanmoedigende woorden. Ze beloofde me ook dat ik bij haar kon overnachten tijdens mijn verblijf. Twee dagen voor mijn vertrek liet ze weten dat het niet meer kon, maar we zouden wel meeten. Uiteindelijk heb ik haar alles bijeen 'n uurtje gezien, waarin ze heel de tijd situaties zat boven te halen van ons samenzijn, hoe goed we samen waren en zijn stem nabootsend hoe hij op me riep als hij klaar was op het toilet of bij wat anders hulp nodig had... Niet leuk!

Met andere mensen heb ik dan weer erg goede gesprekken gehad, ook met mensen waarmee ik een minder goed contact had toen ik er woonde. Van hen verwachtte ik dat ze aan zijn kant zouden staan of toch op z'n minst zouden zeggen "ja maar jij..." Iets wat ik de laatste weken wel was gaan doen; ik had meer geduld moeten hebben, ik had meer met zijn gevoelens rekening moeten houden, ik had dit of dat tegen zijn ouders moeten zeggen, ik ben zelf ook niet perfect, ik had het moeten zien aankomen en ingrijpen, etc...

Goed om een paar keer flink door elkaar te worden geschud dat ik moest fier zijn op mijn liefde en geduld in zo'n specifieke relatie, dat ik moedig ben om elke dag op te staan om in de gehandicaptenzorg te werken en elke dag met dingen te worden geconfronteerd die aan hem kunnen doen denken, moedig om die spullen op te halen in Zweden. Ja, die confrontatie was echt heel hard op sommige momenten, maar het was ook alsof ik wonde terug moest opensnijden om er zeker van te zijn dat er geen vunzigheid en etter was achter gebleven.
En over hem... dat het minste wat hij kon doen als hij door twijfel werd overmand (gezaaid door overbeschermende ouders ofte niet) dat ik op z'n minst het voordeel van die twijfel verdiende.
Ik dacht dat ik het allemaal zowat had geanalyseerd en mijn eigen aandeel had ingezien, maar het werd blijkbaar tijd om met de neus op wat positievere feiten gedrukt te worden.

Hij was jarig terwijl ik in Zweden was en ik heb we hebben met de collega's een kaart geschreven. Een aantal wouden niet meedoen omdat ze zich belazerd voelden dat hij hen van facebook gooide terwijl ze een jaar met hem hadden samengewerkt en ook wel dingen deden zoals hem koffie brengen en zijn lunch opwarmen. Zij vonden dat hij het niet verdiende en knots dat ik zijn spullen wou meezeulen naar België om hem terug te bezorgen ipv ze weg te gooien/geven daar.
Ik bekijk het eerder als dat mijn waardigheid wil behouden en me niet tot zijn niveau te verlagen. Hoewel ik dat ook niet precies weet... Laat ons hopen dat mijn spullen nog in een doos ergens in een hoek heeft staan, al mijn documenten en foto's ergens in een mapje op zijn apple, en ik dat alles op 'n dag terug zie. Maar er kan evengoed niets nieuws onder de zon zijn en dan zie ik zoals bij mijn vorige partners noch hem noch mijn spullen ooit nog terug...

Ik ben er nog niet over heen, en dat is ook oké; er is me iets moois ontnomen. Echter, ik kan me steeds vaker voorstellen dat ik van 'n terreur gespaard bleef.

quote:

Op maandag 10 november 2014 20:29 schreef Woestenijhumor het volgende:
En helemaal fantastisch... zo van die mensen die je dumpen en dan gaan beweren dat je jezelf pijn doet... *facepalm*

Herkenbaar, mijn ex dumpte mij ook redelijk out of the blue en heb haar sindsdien maar een uurtje gesproken. Veel te kort om er iets mee te kunnen, en toen ik een maand later nog eens probeerde contact op te nemen moest ik maar 'stoppen met mezelf zo te kwellen'

Update van mij; het is nu een paar weken geleden dat ik haar een brief heb gestuurd over hoe ik mij voel en wat ik vind van de manier waarop zij alles aangepakt heeft. Ben blij dat ik dat gedaan heb. In eerste instantie voelde ik mij er niet beter door, in plaats van afleiding te zoeken was ik er nog meer mee bezig dan normaal. Maar het gaf ook wel iets van rust, er staat niets in wat ik niet meen, en heb ook niet het idee dat ik iets vergeten ben. Of het gelezen is of niet, ik heb mijn kant van het verhaal gedaan.

Helaas geen reactie gehad. Dat mocht ik ook niet verwachten natuurlijk, maar stiekem doe je dat toch een beetje. Maar sinds ik gehoord heb hoe ze doet tegen de mensen die ze via mij heeft leren kennen, familie en vrienden van de familie, verwacht ik niets meer. Die zien haar nog wel eens in de winkel waar ze werkt. Als ze haar dan begroeten doet ze of ze hen niet kent; 'Kan ik u helpen mevrouw?' Mensen met wie ze verjaardagen heeft gevierd, en ook thuis bij is geweest. Mis haar nog wel, maar zo nu en dan denk ik dat ik toch wel aan een heel naar iemand ontsnapt ben.

Aan de positieve kant; heb sinds een paar weken erg leuk contact met iemand. Mocht haar in eerste instantie niet zo, maar kwam er naar verloop van tijd achter dat we toch een aantal dingen gemeen hadden. En tegelijkertijd leer ik ook een aantal dingen over mijzelf. Geen idee of het ergens naar toe gaat, but I'm having fun

Alleen wonen is best kut als je je liefdesverdriet moet verwerken, ouders wonen 50km bij mij vandaan. Vrienden heb ik genoeg, maar die hebben geen zin om elke dag wat met mij te gaan doen(wat logisch is) Sporten elke dag doet me wel goed, alleen jammer dat ik dat in haar dorp doe en dat zij binnenkort ook weer gaat sporten daar.

Ik wil haar wel terug, de relatie was helemaal niet slecht, we deden van alles voor elkaar en we gaven elkaar af en toe leuke cadeautjes en dat soort dingen. Alleen ik praatte totaal niet over mijn gevoelens. Zij was mijn eerste vriendin(22) ik (24), en als je al 2 jaar alleen woont(en die jaren daarvoor ook niet veel met je ouders was) dan leef je meer op "jezelf" en praat je niet zoveel omdat je het niet gewend bent.

Zij heeft mij 1x enorm gekwetst en heel veel pijn aangedaan. Zij watsappte nog elke dag met mij, terwijl het uit was. Zij dacht op een feest in haar dorp dat ik naar huis was(was al vrij laat en de kroegen gingen dicht), aangezien ik met mij trui richting de "taxiplek"liep. Ik liep helaas weer terug en stond daar nog ff met vrienden. Zij heeft mij niet gezien en stond met een andere jongen te zoenen. Ik ben toen helemaal door het lint gegaan toen ik dat zag, nog nooit heeft iemand mij zoveel pijn gedaan, die pijn ging echt door merg en been. Mijn vrienden hebben me toen bij haar weg getrokken, ze hadden me nog nooit zo gezien(normaal ben ik een jongen die enorm lief ben voor mensen en hadden dit nooit achter me gezocht). Zij was er enorm van geschrokken omdat ze nog nooit iemand zo boos heeft gezien. Ik heb haar daarna van alles verwijderd en op alles geblokkeerd, ik was helemaal klaar met haar.

De volgende dag(de dag dat ze jarig was) stond ik met wat leuke meiden te praten en te kletsen en toen kwam zij erbij staan. Eerst met 1 van die meiden te praten en toen kwam ze naar mij. Ze zei dat ik haar nog niet gefeliciteerd had met haar verjaardag, dus ik feliciteerde haar door het gewoon tegen haar te zeggen. Toen barstte ze in huilen uit, de eerste keer dat ik een meisje voor mijn neus zag huilen om mij. Dat brak alles in me, dit had ik ook weer niet gewild en zij ook niet. Ik nam haar mee naar een steeg en probeerde haar te troosten, normaal ben ik een jongen die snel huilt maar toen heb ik me even ingehouden. Toen we ons afgezonderd hadden van de groep hebben we samen veel gehuild en hebben we 3 uur gepraat over echt alles, alles wat me dwars zat en over mijn verleden. Wij hadden dat nog nooit gehad en het voelde echt enorm goed, het gaf een grote opluchting omdat ik alles van me afpraatte. Eindelijk was ze een keer trots op me, dat ik het op mijn leeftijd(24) al zover heb geschopt(eigen koophuis en een mooie auto) , en dat ze het nu allemaal begreep waarom ik soms zo raar en "gesloten"was

In de weken daarna hadden we we steeds meer contact en was het weer redelijk goed te noemen. Zij ging met een vriendin op vakantie, en ben een uur voordat ze op ging stijgen met het vliegtuig wakker geworden om haar een fijne vakantie te wensen enzo. Dat vond ze erg lief. Toen ze op vakantie was hebben we elkaar gewatsappt en gesmst. Ze wou het opnieuw proberen, en ik ook wel. Ik vroeg om nog 1x te praten toen ze thuis was, om te bespreken waarom het uitging de eerste keer en hoe we dat konden oplossen, hoe we elkaar netjes konden vertellen als we iets niet leuk vinden etc. Zij wou dat niet echt had ik het idee, zij dacht dat je zomaar weer bij elkaar kon komen, het moest vanzelf gaan. Ik zei dat dat nooit zou gaan werken, maar zo stom als ik was liet ik het er maar bij zitten. Ze vond het nog wel een beetje eng, omdat ze bang was om me weer te kwetsen, iets wat ze niet meer wilde doen omdat ik dat niet verdiende

We hebben 2 weken daarna nog niet gepraat en ging bij haar thuis even wat drinken, we hebben toen gezoend. Het voelde goed en vertrouwd. Dat weekend erna was er een kermis in een dorp naast ons dorp. Daar heb ik veel plezier beleefd met mijn vrienden en haar, ik liet haar haar eigen gang gaan. Op de derde dag was er deunen(s'ochtends vroeg beginnen met bierdrinken) hele dag bier lopen drinken, en toen ging ze opeens naar huis met haar broer zonder iets te zeggen. Ik vond dat helemaal niet leuk en stuurde dat ook naar haar via watsapp. Toen was het weer een drama de eerste week. Daarna ging het wel weer redelijk, naar de zwarte cross(ja normaal gedragen) geweest samen en met vriendinnen van haar. Ik heb me toen normaal en netjes gedragen en heb haar daar gevraagd of ze het goed vond hoe ik deed enzo, ze vond het wel fijn enzo. Ik reed op de terugweg met hun mee naar huis. Ik zat op de achterbank samen met mijn "ex", zij ging slapen en ik deed alsof ik sliep. Op slot lagen we hand in hand, en zij met haar benen over mij heen. Ik hoorde haar vriendinnen zeggen dat ze het erg lief vonden en dat ze goede dingen over ons zeiden. Ik deed bijna de hele terugweg alsof ik sliep. Zij was een keer wakker geworden en ik hoorde haar zeggen tegen haar vriendinnen dat ze het schattig vond hoe ik sliep en hoorde haar lieve dingen over me zeggen enzo. Ik dacht de hele terugweg ik doe net alsof ik slaap, juist om hun reactie's te horen.

Daarna nog redelijk veel contact gehad. Ik had een nieuw bankstel gekocht(helemaal alleen en zonder haar mening te vragen) zij was er erg benieuwd naar. Ze is toen hier geweest, eerst even boodschappen gedaan voor de kermis in mijn dorp, daarna heeft ze de bank gezien. Zij vond hem erg mooi(Ze had het heel vaak over dat ik een nieuwe bank moest kopen, dat vond ik zelf eigenlijk ook, en we waren er beide over uit dat het een hoekbank moest worden gewoon omdat je dan vet hard kan chillen) Leuke dagen gehad samen op de kermis. Behalve de laatste dag, toen was zij met vriendinnen en kwam ze niet eens ff hoi zeggen( volgende dag zei ze dat ze me zag) vond ik zelf niet zo heel chill en een beetje onbeleefd als je de dagen ervoor zoveel dingen samen hebt gedaan enzo. Ik dacht laat ook maar weer zitten, ik had geen zin in weer ruzie.

De weken erna nog redelijk veel contact via watsapp. Ging wel redelijk als ik eerlijk ben. Zij ging haar nier doneren aan haar vader, aangezien haar vader slechte nieren had. Zij vertelde mij als eerste wanneer ze geopereerd werd, nog eerder dan haar hele familie. Dan voel je je speciaal op 1 of andere manier, net alsof ze weer iets met je wil zegmaar. De zaterdagavond voordat zij geopereerd werd, waren wij in dezelfde kroeg uit. Ik heb haar niet gezien en ging opslot maar naar huis. Toen ik thuis was stuurde ze mij dat ze me nog wel ff had willen zien. Ik zei tegen haar"waarom, vanwege m'n haar?)(de kapper had het veelste kort geknipt en liep voor lul ) Zij zei nee, vanwege dinsdag, ik had je nog wel ff willen zien en een knuffel van je willen hebben. Ik zei tegen haar, waarom stuurde je begin van de avond niet ff een watsappie, zodat ik dat wist en dat ik je ff opging zoeken. Zij reageerde daar nogal raar op. Die maandagmiddag daarna ging ze samen met haar vader naar het ziekenhuis, om hun voor te bereiden op de operatie. Ik vroeg haar of ze het nog fijn zou vinden als ik nog ff langs zou komen. Zij wou dit wel. Dus ik heb een kussen gehaald van haar favoriete voetbalclub(zij is az'er en ik Ajacied, dus was niet echt chill om daar in het stadion te lopen met zo'n lelijke kussen) en een knuffel( een pandabeer, we hadden het altijd over pandapunten http://www.pandapunt.nl/). Zijn vond het erg lief en was er heel erg blij mee. Ik vond dat het iets moest zijn wat "van ons is". Ze was blij dat ik nog even langs gekomen was en vond het erg fijn.

De dagen/ weken erna nog geregeld contact gehad, ik probeerde er voor haar te zijn. Voor haar werd het contact teveel en stuurde me dat onze relatie al een paar weken over was en ik moest haar met rust laten. Dat kwetste me best wel, ik vond dat absoluut niet chill na alles wat ik voor haar heb gedaan de weken ervoor.

We hadden laatst weer redelijk veel contact, ik vertelde haar dat ik een sollicitatie had bij een andere baas. Zij wenste me succes, en vroeg na afloop hoe het ging en of ik al een baan aangeboden had gekregen. Ik reageerde daar erg droog op, ik wist het allemaal niet meer. De ene keer wil ze geen contact en de andere keer gaat ze van alles aan me vragen. Ik heb haar toen na die vragen gezegd dat ik het raar vond enzo en of ze me met rust wou laten omdat m'n hoofd een zooitje was. Zij reageerde daar best raar op vond ik. Ik vond het allemaal wel prima, ik had rust.

Na een paar dagen weer contact gehad, zij heeft me gevraagd wat ik allemaal had gedaan het weekend gewoon als vrienden. Toen vroeg ik aan haar wat zij gedaan had. Zij vertelde dat ze was wezen midgetgolven, ze wou in eerste instantie niet zeggen met wie. Toen vertelde ze dat het met haar ex was van een jaar terug(daar had ze 2,5 jaar een relatie mee). Ik dacht WTF ik zei "okee leuk" toen reageerde ze met"en het was eigenlijk heel gezellig met z'n 2e ) Bam, dat was de kogel, recht door mijn hart,ziel,gevoel gewoon door alles. Dat was de druppel. Ik zei keihard"wat moet ik met die informatie? Ik vroeg er niet om!" zij reageerde er voor mijn gevoel heel raar op. Ik wenste ze veel plezier met elkaar en heb gevraagd of ze met met rust wou laten, want dit deed me pijn.

Dat ging een week goed, amper contact. Af en toe een foto via snapchat naar elkaar. Na een week stuurde we opeens heel veel snapchat's naar elkaar en begonnen we elkaar weer te spreken via watsapp. Ik controleerde haar die week de hele tijd op watsapp( laatst gezien) en facebook en dat soort onnozele dingen. Haar nicht vroeg vorige week of ik met haar naar haar theorieexamen wou gaan, aangezien niemand kon rijden. Ik zei jaa is goed, ik heb a.s. vrijdag toch niks te doen. Ze had mijn ex ook gevraagd, maar die had er nog niet op gereageerd. Haar nicht zei tegen haar laat maar ik heb al iemand anders, mijn ex vroeg wie. En zij antwoorden met mijn naam. Ik had een gesprek met haar op watsapp over koetjes en kalfjes, en toe vroeg ze "moet jij vrijdag niet werken" ik probeerde daar over heen te praten. Pas nadat ze het 3x vroeg had ik maar gezegd dat ik al een paar weken in de ziektewet loop vanwege mijn buik( ze wist dat ik veel last had van mijn buik, maar dat het zo erg was geworden wist ze niet). Ze zei op een "plagerige maar leuke manier"dat ze het lullig vond dat ik meteen ja zei. Ik wist niet dat haar nicht haar ook gevraagd had om voor haar te rijden. Aangezien ik het contact best wel gezellig vond had ik tegen haar gezegd dat ze wel mee mocht.

Sinds gister, nadat ik een hoop reactie en dingen hier heb gelezen heb ik besloten dat ik het moet afsluiten met mijn ex. Ik verdien het niet om zoveel pijn te krijgen van iemand waarvoor ik door het vuur zou gaan. Ik heb haar verwijderd van snapchat, het gesprek met haar verwijderd van watsapp, haar ontvolgt op facebook, en ze krijgt geen berichten meer van mij op haar facebook. Ik ben er klaar mee, ondanks dat ik weet dat ze vrienden met me wil blijven en nog om me geeft. Ik wil mezelf niet meer kwellen, of het gevoel hebben dat ik aan een lijntje word gehouden door haar. Laat haar nu maar een keertje pijn voelen door een vriend kwijt te raken die alles voor haar zou doen en altijd klaar voor haar staat. Ik heb er niets over tegen haar gezegd, aangezien zij me dan pijn doet met alles wat ze zou zeggen tegen mij. Ik heb haar nicht vandaag een watsapp gestuurd en uitleg gegeven over de situatie, en mocht mijn ex mee willen naar haar theorie-examen dat ze dan moest zeggen dat ik dat niet wil en dat soort dingen. Haar nicht begrijpt het, en snapt het.

Ik voel me nu iets beter dan eerst, mede doordat ik alles om heb gedraaid, ik ben degene die opeens niets meer van me laat horen(iets wat ze totaal niet verwacht). Ik kijk niet meer op watsapp omdat het gesprek verwijderd is, op facebook zie ik niet meer wanneer ze online was, en krijg geen watsappjes meer. (zondag stuurde ze nog dat ze keelonsteking had en koorts) De avond ervoor zag ik haar nog in de kroeg, we keken naar elkaar maar wisten beide niet wat we moesten zeggen/doen.

Ik zal haar nu 'negeren", als ze naar me kijkt in de kroeg zal ik naar haar glimlachen/knipoog geven. en als ze tegen me begint te praten zeg ik dat ik naar de wc moet en dan loop ik weg. Simpelweg omdat ik anders weer weken nadenk of er iets achter zit. Ik wil mezelf niet meer kwellen/pijn doen of slapeloze nachten hebben. Totdat ik me beter voel, en zij mij enorm gaat missen.

Eind van de maand mijn verjaardag, lekker een feesie vieren met vrienden en daarna lekker naar de kroeg

Mijn excuses voor het lange verhaal, ik wou het even kwijt aan de mensen die me kunnen helpen. Ik heb het best moeilijk nu in m'n 1tje, helemaal alleen thuis en denk er bijna de hele dag aan. Heb al 2 dagen veel gehuild, en als ik er aan denk dat het ik zoveel pijn heb gekregen van iemand waar ik veel van hou, moet ik er gewoon uit het niets van huilen.

De dingen in mijn huis wat me aan haar doet denken of wat ik van haar heb gekregen geven me niet echt een kut gevoel. Ik weet dat ik het van haar heb gekregen, maar ik begin er niet van te huilen als ik die dingen zie. Dat stadium ben ik gelukkig voorbij, ik heb zelf niet echt de behoefte om die ene foto waar ze op staat met 2 vriendinnen en mij, weg te halen. Dat doet me niets meer, alleen de gedachte van de pijn die ze me gegeven doet me nog wat.

Morgen weer lekker naar de sportschool, lekker trainen en spieren kweken, en nog aantrekkelijker te worden zodat ze "hopelijk" ooit spijt krijgt als ze me ziet.

Dit nummer doet me goed en helpt me er boven op. En natuurlijk guns 'n roses en emeli sande(read all about it)

quote:

Op dinsdag 11 november 2014 12:23 schreef Gordian het volgende:

[..]

Herkenbaar, mijn ex dumpte mij ook redelijk out of the blue en heb haar sindsdien maar een uurtje gesproken. Veel te kort om er iets mee te kunnen, en toen ik een maand later nog eens probeerde contact op te nemen moest ik maar 'stoppen met mezelf zo te kwellen'

Update van mij; het is nu een paar weken geleden dat ik haar een brief heb gestuurd over hoe ik mij voel en wat ik vind van de manier waarop zij alles aangepakt heeft. Ben blij dat ik dat gedaan heb. In eerste instantie voelde ik mij er niet beter door, in plaats van afleiding te zoeken was ik er nog meer mee bezig dan normaal. Maar het gaf ook wel iets van rust, er staat niets in wat ik niet meen, en heb ook niet het idee dat ik iets vergeten ben. Of het gelezen is of niet, ik heb mijn kant van het verhaal gedaan.

Helaas geen reactie gehad. Dat mocht ik ook niet verwachten natuurlijk, maar stiekem doe je dat toch een beetje. Maar sinds ik gehoord heb hoe ze doet tegen de mensen die ze via mij heeft leren kennen, familie en vrienden van de familie, verwacht ik niets meer. Die zien haar nog wel eens in de winkel waar ze werkt. Als ze haar dan begroeten doet ze of ze hen niet kent; 'Kan ik u helpen mevrouw?' Mensen met wie ze verjaardagen heeft gevierd, en ook thuis bij is geweest. Mis haar nog wel, maar zo nu en dan denk ik dat ik toch wel aan een heel naar iemand ontsnapt ben.

Aan de positieve kant; heb sinds een paar weken erg leuk contact met iemand. Mocht haar in eerste instantie niet zo, maar kwam er naar verloop van tijd achter dat we toch een aantal dingen gemeen hadden. En tegelijkertijd leer ik ook een aantal dingen over mijzelf. Geen idee of het ergens naar toe gaat, but I'm having fun

Ik ben nu een brief aan't schrijven. Ik heb het amper over de breuk. Ik kon ook wachten tot volgende maand op de 11e, want dan zouden we een jaar samen zijn, maar vandaag is het 11 maanden en Wapenstilstand en dat vind ik wel symbolisch genoeg. Ik heb het kort over waarin we verschilden maar hoe we ook wel potentieel hadden. Ik erken mijn mindere kantjes en dat het tenslotte zijn eerste relatie is. Verder kort over hoe het in Zweden was en hoe het op mijn werk en leven algemeen gaat. Nu zit ik even vast, want nu moet ik gaan voorstellen om elkaar te ontmoeten en elkaars bezittingen terug te geven.

Wat jouw ex doet is echt rot! Been there, experienced that! Het is zo... ondankbaar. En heel gemeen. Indien je haar zou hebben bedrogen of getraumatiseerd met fysiek/verbaal/sexueel geweld, of haar weet ik wat hebt aangedaan... en de andere desbetreffende mensen die ze nu onder het vriespunt begroet, zouden jouw kant hebben gekozen in zo'n zaak (dat gebeurt véél vaker dan je zou vermoeden, mensen zijn echt smerig als het erop aankomt )... dan heeft ze recht om zo te doen

Fijn voor je dat je een leuk contact hebt. Ikzelf ben daar nog niet aan toe. En ik denk dat het nog lang zal duren...
Ik heb zo'n gedachte... Tja, hoe beschrijf ik die? Je maakt wel vaker dingen mee met partners en vrienden die best wel heftig zijn, waardoor mensen meer dan eens bevestigen dat onbetrouwbaar zijn... De wereld is gewoonweg niet fraai, da's al wat en je baant ondanks dat je eigen weg, starting with the man in the mirror; aardig zijn, vrienden in nood helpen, je liefje het naar zijn/haar zin maken, goed voor jezelf zorgen, etc... en dan gebeuren er zo van die dingen als dat je partner ervandoor gaat met zuur gespaarde geld, of kruipt je beste maat met je vriendin in bed, probeert een familielid je te onterven, etc...
Twee à drie jaar geleden heb ik schoon schip gehouden gedoe te omdat de frequentie van bovenstaand gedoe al geruime tijd veel te hoog was... Ik zou nu een dankbare job, juiste vrienden en een betrouwbare partner zoeken, me in betere kringen begeven om dat te vinden. Mezelf genoeg tijd geven om weer vertrouwen in de mensen te krijgen en dat doel te bereiken. Ik heb de afgelopen jaren nieuwe contacten (zowel verliefdheid als mogelijke vriendschappen) sneller afgebroken als er een "slecht teken" was, waardoor ik voor mijn laatste partner eigenlijk een aantal jaar geen relatie had en weinig vrienden, en dat beviel me eigenlijk wel. Ik was ook al een hele tijd verliefd op hem, maar aanvankelijk niets van plan. Ik weet niet waarom ik toch met hem in zee ben gegaan, misschien omdat ik in het reine was met mezelf en alles zo natuurlijk en vloeiend verliep...

En nu zit ik hier... ik heb eigenlijk maar één vriend en die is terminaal ziek. Ik ben niet eenzaam ofzo, en aangezien er vroeg of laat toch nare kanten naar boven komen, hoef ik eigenlijk geen hechte vrienden en partner meer. Het klinkt misschien verbitterd of zielig, maar moet ik wel opnieuw vertrouwen in de mensheid krijgen? Het enige wat ik heb, is dat ik bv reclame hoor voor een concert waar ik wel naartoe zou willen, maar dus niemand heb om dat te doen, of praten over een boek dat ik las. Dat kan ook met mensen waarmee je niet bevriend bent, vind ik, maar het lijkt alsof vele andere mensen het wel nodig achten dat er een klik en een band op meerdere vlakken moet zijn, behalve fan zijn van een bepaalde artiest of schrijver.

quote:

Op woensdag 12 november 2014 00:56 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]

Ik ben nu een brief aan't schrijven. Ik heb het amper over de breuk. Ik kon ook wachten tot volgende maand op de 11e, want dan zouden we een jaar samen zijn, maar vandaag is het 11 maanden en Wapenstilstand en dat vind ik wel symbolisch genoeg. Ik heb het kort over waarin we verschilden maar hoe we ook wel potentieel hadden. Ik erken mijn mindere kantjes en dat het tenslotte zijn eerste relatie is. Verder kort over hoe het in Zweden was en hoe het op mijn werk en leven algemeen gaat. Nu zit ik even vast, want nu moet ik gaan voorstellen om elkaar te ontmoeten en elkaars bezittingen terug te geven.

Succes! Ik vond het zelf moeilijk om te schrijven. Ik heb haar grootste verwijten benoemd en verteld hoe ik dat zag. Ook een paar dingen waarvan ik zelf vind dat ik ze fout heb gedaan, en daarvoor mijn excuses aangeboden. Maar kwam ook op een hele hoop punten waarbij ik altijd mijn uiterste best heb gedaan om problemen te voorkomen of op te lossen, maar waar van haar kant eigenlijk weinig of niets tegenover stond. Ik kon aan het einde eigenlijk niet anders dan tot de conclusie komen dan dat het misschien wel had kunnen werken, als zij er ook eens wat meer moeite voor had gedaan. En dat ging, en gaat, nooit gebeuren.

quote:

Wat jouw ex doet is echt rot! Been there, experienced that! Het is zo... ondankbaar. En heel gemeen. Indien je haar zou hebben bedrogen of getraumatiseerd met fysiek/verbaal/sexueel geweld, of haar weet ik wat hebt aangedaan... en de andere desbetreffende mensen die ze nu onder het vriespunt begroet, zouden jouw kant hebben gekozen in zo'n zaak (dat gebeurt véél vaker dan je zou vermoeden, mensen zijn echt smerig als het erop aankomt )... dan heeft ze recht om zo te doen

Inderdaad, maar dat is nou niet echt het geval, dus is nergens voor nodig.

quote:

Fijn voor je dat je een leuk contact hebt. Ikzelf ben daar nog niet aan toe. En ik denk dat het nog lang zal duren...
Ik heb zo'n gedachte... Tja, hoe beschrijf ik die? Je maakt wel vaker dingen mee met partners en vrienden die best wel heftig zijn, waardoor mensen meer dan eens bevestigen dat onbetrouwbaar zijn... De wereld is gewoonweg niet fraai, da's al wat en je baant ondanks dat je eigen weg, starting with the man in the mirror; aardig zijn, vrienden in nood helpen, je liefje het naar zijn/haar zin maken, goed voor jezelf zorgen, etc... en dan gebeuren er zo van die dingen als dat je partner ervandoor gaat met zuur gespaarde geld, of kruipt je beste maat met je vriendin in bed, probeert een familielid je te onterven, etc...
Twee à drie jaar geleden heb ik schoon schip gehouden gedoe te omdat de frequentie van bovenstaand gedoe al geruime tijd veel te hoog was... Ik zou nu een dankbare job, juiste vrienden en een betrouwbare partner zoeken, me in betere kringen begeven om dat te vinden. Mezelf genoeg tijd geven om weer vertrouwen in de mensen te krijgen en dat doel te bereiken. Ik heb de afgelopen jaren nieuwe contacten (zowel verliefdheid als mogelijke vriendschappen) sneller afgebroken als er een "slecht teken" was, waardoor ik voor mijn laatste partner eigenlijk een aantal jaar geen relatie had en weinig vrienden, en dat beviel me eigenlijk wel. Ik was ook al een hele tijd verliefd op hem, maar aanvankelijk niets van plan. Ik weet niet waarom ik toch met hem in zee ben gegaan, misschien omdat ik in het reine was met mezelf en alles zo natuurlijk en vloeiend verliep...

En nu zit ik hier... ik heb eigenlijk maar één vriend en die is terminaal ziek. Ik ben niet eenzaam ofzo, en aangezien er vroeg of laat toch nare kanten naar boven komen, hoef ik eigenlijk geen hechte vrienden en partner meer. Het klinkt misschien verbitterd of zielig, maar moet ik wel opnieuw vertrouwen in de mensheid krijgen? Het enige wat ik heb, is dat ik bv reclame hoor voor een concert waar ik wel naartoe zou willen, maar dus niemand heb om dat te doen, of praten over een boek dat ik las. Dat kan ook met mensen waarmee je niet bevriend bent, vind ik, maar het lijkt alsof vele andere mensen het wel nodig achten dat er een klik en een band op meerdere vlakken moet zijn, behalve fan zijn van een bepaalde artiest of schrijver.

Ik snap wat je bedoeld, heb mij de eerste weken verdomd eenzaam gevoeld. Heb veel aan mijn familie gehad, maar moest tot de conclusie komen dat een hoop van de mensen die ik 'vrienden' noem eigenlijk niet veel meer zijn dan kennissen met wie ik een hobby of interesse deel. Was daar eerst heel kwaad om, waarom kreeg ik niet meer steun van iedereen? Maar zag na een tijdje wel in dat dat niet zo gek was, omdat ik zelf eigenlijk ook niet zoveel in die relaties geïnvesteerd had. En dat ik ze tekort deed voor alle kleine vriendelijkheden die ze wel deden, en nog steeds doen.
Voor mij betekend het dat ik gewoon wat meer mijn best moet doen om oprecht interesse te tonen in anderen, en om zonder iets te verwachten ze zo de mogelijkheid te geven je te verassen. What goes around comes around.

Ik vraag me toch af hoe jouw ex vriendin erbij komt zo te doen. Zoals ik zelf al eerder aangaf in dit topic, heb ik het zelf ook meegemaakt bij de meeste van mijn ex-partners... Uiteraard heb ik zoals ieder mens wel mindere kanten, maar ik heb niemand in die mate getraumatiseerd dat ze het recht hebben zo te doen.

Hoewel, ik heb wel al fysiek geweld gebruikt ja... als je je lief wil verrassen en staat onverwachts aan zijn deur in een leuke jurk en een cadeautje op een avond dat jullie weliswaar niet hadden afgesproken, en hij reageert met ingehouden woede dat je niet zomaar kan langskomen wanneer je wil en wil je wegsturen... Je blijft staan en aanhouden wat er aan de hand is en hij probeert je zelfs naar de lift te duwen en wordt steeds ongeduldiger. Dan gaat de lift open en komt er een vrouw te voorschijn die hij blijkbaar verwachtte. Denk je dan dat zij zich ook belazerd voelt en aan het zelfde zeil gaat trekken tegen de bedrieger. Njet, gaat ze me uitschelden waaruit blijkt dat zij weet van hem dat ik geen vader meer heb, dat ik biseksueel ben, wat ik studeerde op dat moment (iets om op neer te kijken) en zelfs hoe ik er naakt uitzie (en dat is blijkbaar degoutant). En dat zijn allemaal heel erg geldige reden waarom hij me op dat eigenste moment in de lift probeert te duwen, want ik moet opkrassen troost gaan zoeken bij daklozen en zou het nog leuk vinden door een verkracht te worden, etc... En toen heb ik hem een paar koeken op z'n bakkes verkocht. Beginnen ze dan zo gelijk van "typisch vuile feministen, zo irritant doen dat je ze met geweld moet buiten duwen, dan janken dat ze mishandeld worden maar zélf mannen slaan."

Die man is me dan ook overal gaan zwart maken, zelfs naar de onderwijsinstelling waar ik studeerde gebeld dat hij door mij was mishandeld en dus ook een gevaar was als toekomstige leerkracht. Allemaal heel goed uitgewerkt en goed gebracht; dat er meer aandacht moest komen voor mannelijke slachtoffers, dat daders een straf moesten krijgen maar ook geholpen worden, want dat geweld komt uit één of ander verdriet; in mijn geval was ik zogezegd boos op mijn vader die me in de steek gelaten had door te overlijden, en daardoor sloeg ik mannen... En hoeveel mensen er mee weg waren... Hij de sympathieke, bezorgde psycholoog, dus hij wist het wel... en ik die asociale kleine (ik ben nogal introvert).

Klaar dat ik dat exemplaar en andere smeerlappen zelf niet meer wil zien, maar man... ik heb me wel al suf getobd nu en dan, hoe mensen erop komen zelf een rotstreek (dat is bedrog, geweld, maar iemand zomaar dumpen zonder uitleg, zonder eerder in de relatie eerlijk te zijn over mogelijke werkpuntjes, is dat ook) uit te halen en dan jou nog de schuld te geven en te behandelen alsof jij hén iets misdeed.
Zoals ik eerder ook schreef, had ik een relatie waarin er heel zelden seks was (in totaal vier keer in twee jaar; drie keer de eerste maand en een keer op zijn verjaardag). Na anderhalf jaar had ik nogal dubieuze chatsessies met een ander, dus ik heb die partner eigenlijk wel bedrogen, vind ik, ookal is de context misschien een verzachtende omstandigheid, ik was fout. Die man heeft me dat vergeven maar na nog bijna een jaar als broer en zus leven, zijn e onze eigen weg gegaan. Dat die man me onmiddellijk zou hebben gedumpt, geblokkeerd, en uit zijn leven gebannen toen hij te weten kwam dat ik hem virtueel bedroog, zou nog te begrijpen zijn...

Toch eigenaardig dat het diegenen zijn die zelf wat op de kerfstok hebben, dat die je nog het onredelijkste behandelen.

Een vraagje; hoe reageren je kennissen en familie die haar dus tegenkwamen en waartegen zij dus reageerde alsof ze onbekenden waren?
Mijn zus is eens een ex van me tegengekomen en die deed ook alsof hij haar niet kende. En zij dan zo van "Allez, herkent ge mij niet meer, ik ben de zus van Woestenij! We zijn nog vaak samen met de moto gaan rijden. Uwe kameraad, den Thomas, heeft mijn sidecar nog over gekocht voor een vriendenprijske! Ge waart er toch bij om de weg te tonen, toen we die zijn gaan afleveren bij hem, en in panne zijn gevallen op de ring rond Brussel?"
Hij bleef zijn hoofd schudden en uiteindelijk is hij in 'n Franse colère geschoten en riep hij dat ze haar bakkes moest houden of hij zou de politie bellen

Echt die pretentie he man!! Rotstreken uithalen en je de in alle bochten wringen om er mee weg te komen om uw leventje zo snel mogelijk ongestoord voort te zetten, en alles eraan doen om de ander de mond te snoeren. Ik heb het in de vorige delen al vermeld, maar echt zo van die types die je nog niet eens face-to-face dumpen, geen uitleg geven, langs alle wegen blokkeren, en als jij dan toch in contact wil komen omdat je toch wel het recht hebt te weten waarom, gaan ze gewoon tieren en roepen dat je hen gerust moet laten of ze klagen je aan voor stalken. Weten die mensen wel wat stalken is... Een ex-vriendin van me is advocate en zij moest een slachtoffer van stalking verdedigen. Dat was een classeur vol sms'en en e-mails en met een heel andere inhoud dan de vraag waarom het gedaan is en waarom je verdient op zo'n laffe manier te worden gedumpt...

quote:

Op woensdag 12 november 2014 17:59 schreef Woestenijhumor het volgende:
Ik vraag me toch af hoe jouw ex vriendin erbij komt zo te doen. Zoals ik zelf al eerder aangaf in dit topic, heb ik het zelf ook meegemaakt bij de meeste van mijn ex-partners... Uiteraard heb ik zoals ieder mens wel mindere kanten, maar ik heb niemand in die mate getraumatiseerd dat ze het recht hebben zo te doen.

Ik heb geen flauw idee. Die harde kant heeft ze altijd wel gehad, tijdens onze relatie heeft ze ook met een paar vriendinnen gebroken op zo'n harde wijze. Gaf haar toen wel gelijk, maar nooit echt bij stil gestaan dat ik ooit dezelfde behandeling zou krijgen. Heb haar ook wel gevraagd waar dat harde vandaan kwam, had ze geen antwoord op.

quote:

Een vraagje; hoe reageren je kennissen en familie die haar dus tegenkwamen en waartegen zij dus reageerde alsof ze onbekenden waren?

Ik weet het niet, weet alleen dat ze naderhand met mijn moeder gebeld hebben om te vragen of er iets mis met haar was...

Oke, even tips nodig... 5 maanden geleden super leuk gedate met een dame en het was allemaal positief tot zij na een vakantie ineens met issues kwam of weet ik veel en stopte ivm haar verleden ook, 5 maanden geen contact gehad en afgelopen week weer wel maar redelijk positief maar wel om de dag reageren op elkaar. Nu heb ik naar iets gevraagd en al en paar dagen geen reactie gehad..hoe moet ik hier mee omgaan..? Het is niet dat ik haar echt terug wil(want gewoon een raar onbetrouwbaar wijf is gebleken) maar meer gewoon praten. Moet ik nog even wachten of nog iets sturen en wat?

quote:

Op woensdag 12 november 2014 17:59 schreef Woestenijhumor het volgende:
Ik vraag me toch af hoe jouw ex vriendin erbij komt zo te doen. Zoals ik zelf al eerder aangaf in dit topic, heb ik het zelf ook meegemaakt bij de meeste van mijn ex-partners... Uiteraard heb ik zoals ieder mens wel mindere kanten, maar ik heb niemand in die mate getraumatiseerd dat ze het recht hebben zo te doen.

Hoewel, ik heb wel al fysiek geweld gebruikt ja... als je je lief wil verrassen en staat onverwachts aan zijn deur in een leuke jurk en een cadeautje op een avond dat jullie weliswaar niet hadden afgesproken, en hij reageert met ingehouden woede dat je niet zomaar kan langskomen wanneer je wil en wil je wegsturen... Je blijft staan en aanhouden wat er aan de hand is en hij probeert je zelfs naar de lift te duwen en wordt steeds ongeduldiger. Dan gaat de lift open en komt er een vrouw te voorschijn die hij blijkbaar verwachtte. Denk je dan dat zij zich ook belazerd voelt en aan het zelfde zeil gaat trekken tegen de bedrieger. Njet, gaat ze me uitschelden waaruit blijkt dat zij weet van hem dat ik geen vader meer heb, dat ik biseksueel ben, wat ik studeerde op dat moment (iets om op neer te kijken) en zelfs hoe ik er naakt uitzie (en dat is blijkbaar degoutant). En dat zijn allemaal heel erg geldige reden waarom hij me op dat eigenste moment in de lift probeert te duwen, want ik moet opkrassen troost gaan zoeken bij daklozen en zou het nog leuk vinden door een verkracht te worden, etc... En toen heb ik hem een paar koeken op z'n bakkes verkocht. Beginnen ze dan zo gelijk van "typisch vuile feministen, zo irritant doen dat je ze met geweld moet buiten duwen, dan janken dat ze mishandeld worden maar zélf mannen slaan."

Die man is me dan ook overal gaan zwart maken, zelfs naar de onderwijsinstelling waar ik studeerde gebeld dat hij door mij was mishandeld en dus ook een gevaar was als toekomstige leerkracht. Allemaal heel goed uitgewerkt en goed gebracht; dat er meer aandacht moest komen voor mannelijke slachtoffers, dat daders een straf moesten krijgen maar ook geholpen worden, want dat geweld komt uit één of ander verdriet; in mijn geval was ik zogezegd boos op mijn vader die me in de steek gelaten had door te overlijden, en daardoor sloeg ik mannen... En hoeveel mensen er mee weg waren... Hij de sympathieke, bezorgde psycholoog, dus hij wist het wel... en ik die asociale kleine (ik ben nogal introvert).

Klaar dat ik dat exemplaar en andere smeerlappen zelf niet meer wil zien, maar man... ik heb me wel al suf getobd nu en dan, hoe mensen erop komen zelf een rotstreek (dat is bedrog, geweld, maar iemand zomaar dumpen zonder uitleg, zonder eerder in de relatie eerlijk te zijn over mogelijke werkpuntjes, is dat ook) uit te halen en dan jou nog de schuld te geven en te behandelen alsof jij hén iets misdeed.
Zoals ik eerder ook schreef, had ik een relatie waarin er heel zelden seks was (in totaal vier keer in twee jaar; drie keer de eerste maand en een keer op zijn verjaardag). Na anderhalf jaar had ik nogal dubieuze chatsessies met een ander, dus ik heb die partner eigenlijk wel bedrogen, vind ik, ookal is de context misschien een verzachtende omstandigheid, ik was fout. Die man heeft me dat vergeven maar na nog bijna een jaar als broer en zus leven, zijn e onze eigen weg gegaan. Dat die man me onmiddellijk zou hebben gedumpt, geblokkeerd, en uit zijn leven gebannen toen hij te weten kwam dat ik hem virtueel bedroog, zou nog te begrijpen zijn...

Toch eigenaardig dat het diegenen zijn die zelf wat op de kerfstok hebben, dat die je nog het onredelijkste behandelen.

Een vraagje; hoe reageren je kennissen en familie die haar dus tegenkwamen en waartegen zij dus reageerde alsof ze onbekenden waren?
Mijn zus is eens een ex van me tegengekomen en die deed ook alsof hij haar niet kende. En zij dan zo van "Allez, herkent ge mij niet meer, ik ben de zus van Woestenij! We zijn nog vaak samen met de moto gaan rijden. Uwe kameraad, den Thomas, heeft mijn sidecar nog over gekocht voor een vriendenprijske! Ge waart er toch bij om de weg te tonen, toen we die zijn gaan afleveren bij hem, en in panne zijn gevallen op de ring rond Brussel?"
Hij bleef zijn hoofd schudden en uiteindelijk is hij in 'n Franse colère geschoten en riep hij dat ze haar bakkes moest houden of hij zou de politie bellen

Echt die pretentie he man!! Rotstreken uithalen en je de in alle bochten wringen om er mee weg te komen om uw leventje zo snel mogelijk ongestoord voort te zetten, en alles eraan doen om de ander de mond te snoeren. Ik heb het in de vorige delen al vermeld, maar echt zo van die types die je nog niet eens face-to-face dumpen, geen uitleg geven, langs alle wegen blokkeren, en als jij dan toch in contact wil komen omdat je toch wel het recht hebt te weten waarom, gaan ze gewoon tieren en roepen dat je hen gerust moet laten of ze klagen je aan voor stalken. Weten die mensen wel wat stalken is... Een ex-vriendin van me is advocate en zij moest een slachtoffer van stalking verdedigen. Dat was een classeur vol sms'en en e-mails en met een heel andere inhoud dan de vraag waarom het gedaan is en waarom je verdient op zo'n laffe manier te worden gedumpt...

Wat jij moet doen, is je niet zo drukmaken. Als een man je zo dumpt is het een loser, geen energie aan verspillen, sta er boven, je bent meer waard dan dat.

Leuk contact met m'n ex op snapchat en watsapp, op 1 of andere manier raakte we weer aan de praat(schijnbaar miste we elkaar) Ik afgelopen vrijdag met haar nichtje mee voor haar theorieexamen, leuk contact gehad. De avond ervoor had ik het over m'n date's die ik in de tussentijd heb gehad en zij wou weten wie het waren(bleef erover doorzeuren) 1 verteld aangezien dat het toch niet werd.

Donderdag was ik in de supermarkt en opeens stond zij naast me en we hebben wat gepraat, en ik vroeg netjes of ik d'r thuis moest brengen aangezien ze lopend was. Hoefde niet want het was mooi weer, dat mocht ze zelf weten wat ze wou natuurlijk, ik was niet te opdringerig.

Vrijdag zag ik haar weer heel ff, ik liep van m'n auto naar het cafe en zij liep net haar huis uit( zij woont er pal naast) ook weer heel ff wat gezegd tegen elkaar. Alles heel leuk, net zoals op watsapp.

Gisterochtend was ik s'ochtends vroeg wakker en wenste haar veel succes op d'r werk enzo. Ik heb haar de hele dag niet meer gesproken. Ik had iets geliked op facebook iets met "i nominate my ex for the hot boiling water challenge" Zij stuurde naar mij via watsapp "mm lekker die hot boiling water" Ik wist precies wat ze bedoelde, stuurde waar heb jij het over. Toen kreeg ik laat maar. Okee stuurde ik terug.

En opeens, totaal uit het niets kwam ze gisteravond het cafe binnen met haar ex van een jaar terug. Wat is dit voor mens, ik weet totaal van niets, ze vraagt een soort van aandacht bij mij en komt opeens binnen zetten met haar ex. Die ex waar ze altijd van zei dat hij slecht was in bed, hij het kut vond dat hij nog thuis woonde en weet ik veel wat. Haar ex vriend woont 15 km bij haar vandaan en bleef dus waarschijnlijk slapen...

Toen brak er weer ff wat in mij, ik ben nog een uurtje gebleven. Zij was gelukkig helemaal aan de andere kant van het cafe en heb haar nog ff gezien toen ik naar de wc moest, zij heeft mij gelukkig niet gezien. Ik was kapot, dat deed ff flink zeer wat ze deed door haar ex mee te nemen. Ik ben toen van het cafe naar huis wezen lopen(6 km) om mijn hoofd leeg te maken. Helaas lukte het niet en heb haar een sms gestuurd met "hoe zou jij reageren als" en toen en hoop dingen die mij pijn gedaan hebben en als afsluiter"en hoe zou jij reageren als je ex nog contact met je houd en op de dagen dat ze geen aandacht krijgt van haar ex tegen jou praat op watsapp, hoe zou jij dat reageren terwijl je haar met haar "rebound" op een zaterdagavond ziet?"
En de beste afsluiter was" jij bent echt de beste vriendin voor me geweest, ik had nooit een betere willen wensen, echt bedankt hoor.......

Zij reageerde"Okee rot toch op..... deze discussie hebben we al vaak genoeg gehad.
Ik stuurde terug"okee (haar naam), bedankt....

En toen heb ik haar geblokt, en verwijderd op alles.

Wat is dit voor meisje, het sloopt me van binnen. Is zij opzoek naar zichzelf, opzoek naar het geluk opzoek naar liefde of durft ze niet alleen te zijn.

Wat te doen nu? Zij gaat binnenkort sporten in de sportschool, en daar heb ik echt geen zin in. Wij gaan vaak naar dezelfde kroeg, dat is 2 huizen naast mij ex haar huis.

Elke keer ben ik bezig met haar te vergeten en dan kom ik haar altijd tegen, eljke keer is het dan weer gezellig en dan doet ze weer zoiets wat me breekt.

[ Bericht 1% gewijzigd door D190 op 16-11-2014 08:56:28 ]

Ja, ik vond haar nog leuk en ik had in mijn hoofd zeker gedacht dat het helemaal goed zou komen.

Ik ben nu klaar met bespeeld te worden, ik heb genoeg voor haar gedaan en heb (teveel) geaccepteerd van haar, nu sluit ik het af en ze gaat maar lekker haar eigen gang. Hopelijk wordt zij dan ook zo behandeld als hoe ze met mij deed, dikke karma voor haar.

Zoiezo van 4 af, 1 is erg moeilijk maar wel een goede.
2/3 kan ik denk ik het beste doen aangezien ik geen problemen heb met haar familie/vrienden en daarmee toch een goede sfeer hou als ik ze toevallig tegen het lijf loop. Alleen die vrienden/familie van haar aandacht geven en niets tegen haar zeggen. Alleen een hoi of iets in die richting.

Ik ben bijna 25, heb al bijna 3 jaar een eigen koophuis(150k) en al 4 jaar een mooie auto voor mijn deur. Ik weet van mezelf dat ik een hele lieve jongen ben en iemand nooit in de kou laat staan en altijd voor iedereen klaar sta. Alleen mocht iemand mij keer op keer naar beneden halen zodat ik me onzeker ga voelen en me gekleineerd voel, en ik heb degene al meerdere kansen gegeven, dan is bij mij de koek op een keer op. Natuurlijk heb ik ook dingen fout gedaan, maar niet zo erg als haar. En ik heb er nooit excuses (of iets in die richting) voor gehad in een mondeling gesprek. Zij is mij niet waard, ik verdien beter!

I usually give people more chances than they deserve but once I'm done, I'm done.

Hoi, ben ik weer.

Ruim 9 maanden geleden dat het uit ging (relatie van 2,5 jaar). Ging laatste drie maanden supergoed! Dacht nauwelijks (bewust) nog aan haar, heb een druk leven, leuke vrienden en ga binnenkort eindelijk op mijzelf wonen.

En toen kwam het ineens weer. Geen idee waar het vandaan komt maar zit weer te janken hoor . Zal er wel bij horen...

Hier even een succesverhaaltje

Heb echt veel moeite gehad met het te boven komen van mijn ex. En niet alleen de relatie, maar vooral een naar incident wat betrekking had op intimiteit. Daar heb ik veel last van gehad, al had ik dat eigenlijk niet verwacht.

In juli is het écht helemaal uit gegaan, maar al veel eerder dat jaar was het al diverse malen fout gegaan, maar ik was ben koppig en wou niet geloven dat het zo liep, ook al stuurde ik steeds zelf op de break up aan, en heb het uiteindelijk zelf ook definitief verbroken. Tranen en een naar gevoel. Verlangen naar intimiteit, maar ook een angst voor intimiteit.

Nu, ruim vier maanden verder ben ik trots op mezelf. Want ik ben sterk, lief, loyaal, schattig en doe alsof ik heel stoer ben maar dat valt reuze mee. Werk hard voor alles wat ik doe, en ik heb een heel leuk leven. En ik date weer met iemand, die 5 jaar jonger is dan mijn ex ( en drie jaar ouder dan mij) en die zo slim is dat ik soms even niet meer weet wat het verband tussen leeftijd en intelligentie nou is.

En ook al durf ik het niet echt een serieuze relatie te noemen, het is gewoon zo relaxt. Geen verplichtingen, alles kunnen zeggen, en afspraken die gemaakt worden gebeuren ook echt. We weten van elkaar wat de grenzen zijn.

Ik ben weer enorm gelukkig. Dat realiseerde ik me even, en dat wilde ik delen.

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 17:35 schreef Gray het volgende:

[..]

Heel mooi om te horen. Je verdient alle geluk van de wereld!

Dankjewel

Waarom toch altijd maar die " we geven nog zo veel om elkaar " ... Na het uitgaan. Wat een ridicule onzin.

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 15:47 schreef Brannagh het volgende:
Hier even een succesverhaaltje

Heb echt veel moeite gehad met het te boven komen van mijn ex. En niet alleen de relatie, maar vooral een naar incident wat betrekking had op intimiteit. Daar heb ik veel last van gehad, al had ik dat eigenlijk niet verwacht.

In juli is het écht helemaal uit gegaan, maar al veel eerder dat jaar was het al diverse malen fout gegaan, maar ik was ben koppig en wou niet geloven dat het zo liep, ook al stuurde ik steeds zelf op de break up aan, en heb het uiteindelijk zelf ook definitief verbroken. Tranen en een naar gevoel. Verlangen naar intimiteit, maar ook een angst voor intimiteit.

Nu, ruim vier maanden verder ben ik trots op mezelf. Want ik ben sterk, lief, loyaal, schattig en doe alsof ik heel stoer ben maar dat valt reuze mee. Werk hard voor alles wat ik doe, en ik heb een heel leuk leven. En ik date weer met iemand, die 5 jaar jonger is dan mijn ex ( en drie jaar ouder dan mij) en die zo slim is dat ik soms even niet meer weet wat het verband tussen leeftijd en intelligentie nou is.

En ook al durf ik het niet echt een serieuze relatie te noemen, het is gewoon zo relaxt. Geen verplichtingen, alles kunnen zeggen, en afspraken die gemaakt worden gebeuren ook echt. We weten van elkaar wat de grenzen zijn.

Ik ben weer enorm gelukkig. Dat realiseerde ik me even, en dat wilde ik delen.

Nice, goed om te horen dat het zo lekker gaat!

Maandag naar de psycholoog, hopelijk gaat dat helpen!

Ik kom terug, en ik ga mezelf weer helemaal vinden! Dan ben ik nog leuker als dat ik eerst was! I truly want to love myself!

Na al die jaren dat het over is nog steeds de behoefte om haar te zien en gefrustreerd raken over het feit dat ze je niet wil zien. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om dat uit m'n hoofd te krijgen. Volgens mij is er iets mis met me of zo.

quote:

Op vrijdag 21 november 2014 23:52 schreef sinecure. het volgende:
Na al die jaren dat het over is nog steeds de behoefte om haar te zien en gefrustreerd raken over het feit dat ze je niet wil zien. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen om dat uit m'n hoofd te krijgen. Volgens mij is er iets mis met me of zo.

Volgens mij is dat ook niet helemaal gezond nee..

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 18:51 schreef sitting_elfling het volgende:
Waarom toch altijd maar die " we geven nog zo veel om elkaar " ... Na het uitgaan. Wat een ridicule onzin.

Mijn borderline ex heeft zich eindelijk zwanger laten prikken. Nu heeft ze in ieder geval een excuus om zich ongegeneerd vol te vreten, zonder dat mensen commentaar durven te hebben.

quote:

Op zondag 23 november 2014 11:39 schreef Mint_Clansell het volgende:

[..]

Mijn borderline ex heeft zich eindelijk zwanger laten prikken. Nu heeft ze in ieder geval een excuus om zich ongegeneerd vol te vreten, zonder dat mensen commentaar durven te hebben.

Vertel, leedvermaak

quote:

Op zondag 23 november 2014 12:35 schreef Brannagh het volgende:

[..]

Vertel, leedvermaak

Kan je mijn verhaal ook wel even vertellen.

De ex die er voor zorgde dat ik hier begon te posten, is in augustus getrouwd met de vent die ze gelijk na mij had. Het grappige is alleen, ze zitten al in relatietherapie via de kerk (ik ben niet van de kerk) omdat meneer aan de snuif blijkt te zitten en dat heeft ze al die tijd niet geweten (2,5 jaar) .

Hoe ik dit weet? Ze zag mij, had een nieuwe FB pagina gemaakt voor haar "bedrijfje" en mij een berichtje gestuurd met: "dat kon er ook nog wel bij, jou tegenkomen"

quote:

Op zondag 23 november 2014 13:25 schreef ManageTheAnger het volgende:

[..]

Kan je mijn verhaal ook wel even vertellen.

De ex die er voor zorgde dat ik hier begon te posten, is in augustus getrouwd met de vent die ze gelijk na mij had. Het grappige is alleen, ze zitten al in relatietherapie via de kerk (ik ben niet van de kerk) omdat meneer aan de snuif blijkt te zitten en dat heeft ze al die tijd niet geweten (2,5 jaar) .

Hoe ik dit weet? Ze zag mij, had een nieuwe FB pagina gemaakt voor haar "bedrijfje" en mij een berichtje gestuurd met: "dat kon er ook nog wel bij, jou tegenkomen"

Ouch

Ach, ze ziet haar eigen fouten in, dat is wel goed.

Oh we gaan die toer op? Wel, ik heb vorige week gehoord dat mijn ex die vijf jaar geleden bedroog met een getrouwde cougar daarna niet meer van de straat is geraakt en nog steeds thuis woont.

quote:

Op zondag 23 november 2014 20:03 schreef Woestenijhumor het volgende:
Oh we gaan die toer op? Wel, ik heb vorige week gehoord dat mijn ex die vijf jaar geleden bedroog met een getrouwde cougar daarna niet meer van de straat is geraakt en nog steeds thuis woont.

Hoe gaat het nu met jou?

quote:

Op maandag 24 november 2014 10:10 schreef Brannagh het volgende:

[..]



Hoe gaat het nu met jou?

Hmm, moeilijke vraag... Ja seriously. Alles schreeuwt het zowat uit dat ik in België niet gelukkig zal worden. Dat heeft niet enkel met mijn ex te maken. Als ik een aardig spaarcentje had, was ik allang opnieuw vertrokken, vermoedelijk naar een Scandinavisch land.
En als ik eraan terugdenk hoe lang het duurde voor ik een jaar geleden kon vertrekken en hoe het voeten in de aarde had, stemt het me nogal gefrustreerd. Kwaad op mijn ex, want ik voel me erin geluisd. Hij wist maar al te goed hoe het mijn droom was daar te blijven. Maar ook kwaad op mezelf, al zeiden de mensen in Zweden die ons samen kenden dat ik dat helemaal niet hoef te zijn, dat het heel normaal is om voor een relatie te kiezen waar potentieel in zit, zeker op mijn leeftijd.

Ik was enkele weken geleden in Zweden, onder andere om onze spullen op te halen. De afgelopen maanden had ik een hoop boeken gelezen over relaties met personen die een handicap hebben, over wat er misgaat in de opvoeding van zo'n kind, over hoe om te gaan met schoonouders, over hoe uit een afgesprongen relatie te leren, etc... etc... Ook bij mezelf gaan kijken wat ik anders had moeten doen, maar ik ben in Zweden door een aantal mensen flink door elkaar geschud. Ik kon dan verre van perfect zijn, maar volgens hen ging op een heel volwassen en liefdevolle manier met hem en de situatie van zijn handicap om.

Hij was toen jarig, en we hebben vanuit Zweden een kaart geschreven, maar er waren enkelingen die niet op de kaart wilden, omdat ze het niet apprecieerden dat hij niks meer van zich liet horen en 'n paar mensen ook van facebook enzo gooide. Dat gaat dan niet om mensen die zijn reet afveegden, maar gewoon collegae die hem koffie brachten, een pen opraapten of zijn lunch in de microgolfoven zetten. Die voelen zich al belazerd weet je wel.

Nu heb ik al enkele malen een brief/mail proberen schrijven met de simpele vraag om te meeten om elkaars spullen terug te geven, maar ik kom er niet toe op een of andere manier.

Het valt me zwaarder dan gedacht, maar eigenlijk is het niet zo onlogisch allemaal. Ik heb mijn specifiek karakter en mijn persoonlijkheid, en ik denk ik gewoonweg niet in Vlaanderen pas. Sinds ik terug ben, krijg ik met dezelfde zaken te maken, dezelfde patronen, waarvoor ik al jaren wou vertrekken zonder al te veel hoop, want misschien was het elders wel hetzelfde liedje. En als ik ooit zou moeten terugkeren, zou ik een hoop ervaring hebben, "gergroeid" zijn, meer werkgelegenheid hebben en zou het sowieso beter zijn dan voor het vertrek. Maar het is gewoon hetzelfde, of nog erger met de nieuwe regering, en dan de vakbonden die als reactie basse-classe zatte liedjes staan te zingen aan de stakersposten.

Jullie Nederlanders zeggen dan al lacherig dat Belgen dom zijn, en ach ja la connerie est universelle, maar er is toch iets van hoor.

Misschien had ik dit nodig om te beseffen dat... nou een soort van dubbele check; nee, je geluk zal zich niet in de liefde bevinden. Ja, je geluk ligt in het werkveld en dat in een situatie waar een mentaliteit heerst waar niet zo veel naar uiterlijk, geslacht en diploma's wordt gekeken, dus nee, niet in België.

quote:

Op maandag 24 november 2014 20:36 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]

Hmm, moeilijke vraag... Ja seriously. Alles schreeuwt het zowat uit dat ik in België niet gelukkig zal worden. Dat heeft niet enkel met mijn ex te maken. Als ik een aardig spaarcentje had, was ik allang opnieuw vertrokken, vermoedelijk naar een Scandinavisch land.
En als ik eraan terugdenk hoe lang het duurde voor ik een jaar geleden kon vertrekken en hoe het voeten in de aarde had, stemt het me nogal gefrustreerd. Kwaad op mijn ex, want ik voel me erin geluisd. Hij wist maar al te goed hoe het mijn droom was daar te blijven. Maar ook kwaad op mezelf, al zeiden de mensen in Zweden die ons samen kenden dat ik dat helemaal niet hoef te zijn, dat het heel normaal is om voor een relatie te kiezen waar potentieel in zit, zeker op mijn leeftijd.

Ik was enkele weken geleden in Zweden, onder andere om onze spullen op te halen. De afgelopen maanden had ik een hoop boeken gelezen over relaties met personen die een handicap hebben, over wat er misgaat in de opvoeding van zo'n kind, over hoe om te gaan met schoonouders, over hoe uit een afgesprongen relatie te leren, etc... etc... Ook bij mezelf gaan kijken wat ik anders had moeten doen, maar ik ben in Zweden door een aantal mensen flink door elkaar geschud. Ik kon dan verre van perfect zijn, maar volgens hen ging op een heel volwassen en liefdevolle manier met hem en de situatie van zijn handicap om.

Hij was toen jarig, en we hebben vanuit Zweden een kaart geschreven, maar er waren enkelingen die niet op de kaart wilden, omdat ze het niet apprecieerden dat hij niks meer van zich liet horen en 'n paar mensen ook van facebook enzo gooide. Dat gaat dan niet om mensen die zijn reet afveegden, maar gewoon collegae die hem koffie brachten, een pen opraapten of zijn lunch in de microgolfoven zetten. Die voelen zich al belazerd weet je wel.

Nu heb ik al enkele malen een brief/mail proberen schrijven met de simpele vraag om te meeten om elkaars spullen terug te geven, maar ik kom er niet toe op een of andere manier.

Het valt me zwaarder dan gedacht, maar eigenlijk is het niet zo onlogisch allemaal. Ik heb mijn specifiek karakter en mijn persoonlijkheid, en ik denk ik gewoonweg niet in Vlaanderen pas. Sinds ik terug ben, krijg ik met dezelfde zaken te maken, dezelfde patronen, waarvoor ik al jaren wou vertrekken zonder al te veel hoop, want misschien was het elders wel hetzelfde liedje. En als ik ooit zou moeten terugkeren, zou ik een hoop ervaring hebben, "gergroeid" zijn, meer werkgelegenheid hebben en zou het sowieso beter zijn dan voor het vertrek. Maar het is gewoon hetzelfde, of nog erger met de nieuwe regering, en dan de vakbonden die als reactie basse-classe zatte liedjes staan te zingen aan de stakersposten.

Jullie Nederlanders zeggen dan al lacherig dat Belgen dom zijn, en ach ja la connerie est universelle, maar er is toch iets van hoor.

Misschien had ik dit nodig om te beseffen dat... nou een soort van dubbele check; nee, je geluk zal zich niet in de liefde bevinden. Ja, je geluk ligt in het werkveld en dat in een situatie waar een mentaliteit heerst waar niet zo veel naar uiterlijk, geslacht en diploma's wordt gekeken, dus nee, niet in België.

Dit klinkt heel raar, maar ik vind dit wel mooi. Je praat/ typt anders dan je eerst deed, en je legt je erbij neer.

Je plekje vinden komt wel, daar moet je je geen zorgen over maken. Je bent in ieder geval goed op weg

* Flylib meldt zich

Vorige maand na een relatie van bijna 3 jaar besloten uit elkaar te gaan. We woonden sinds vorig jaar samen. Het samenwonen was echter niet het succes waar we op hadden gehoopt en ondanks verwoede pogingen van beide kanten om er nog iets van te maken hadden geen effect. Verder gewoon een samenloop van omstandigheden die ons hebben doen besluiten om uit elkaar te gaan. Wie weet kom ik daar later nog wel op terug

Om praktische redenen zijn we na ons besluit nog wel even samen blijven wonen. Er was verder geen haat, nijd of slaande ruzie tijdens het nemen van ons besluit, dus we sluiten alles in goede vrede af en kunnen op dit moment ook nog prima door 1 deur.

Mijn ex blijft voorlopig in onze gezamenlijke woning. Omdat ik door tijd -en geldgebrek er niet in ben geslaagd een andere woning te vinden ga ik vanaf zondag een paar maanden bij mijn ouders wonen en in de tussentijd zoeken naar een andere woning. Een groot deel van mijn inboedel blijft in ons gezamenlijke huis. Dus we zullen elkaar nog wel blijven zien op z'n tijd.

Omdat we al langer rondliepen met frustraties en onzekerheden denk ik niet dat het loslaten moeilijk zal zijn. Waar ik de laatste tijd wel moeite mee heb is het feit dat ik in 6 jaar tijd 2 (ogenschijnlijk) serieuze relaties heb zien stranden, tot nu toe ook de enige relaties die ik heb gehad (inmiddels 33 jaar jong). Natuurlijk hebben beide verhalen 2 kanten, maar ik begin me toch serieus af te vragen hoe ik vanaf hier verder moet in de liefde. Ergens moet er iets in mij zijn dat er voor zorgt dat ik een goede relatie niet lang volhou. Pas als ik echt weet wat dat is, wat ik wil en echt goed weet wat mijn bezwaren en gebreken zijn kan ik me weer voor iets nieuws openstellen. Maar voorlopig wil ik me uitsluitend op mezelf focussen.

Het verhaal in een hele grote notendop

quote:

Op donderdag 27 november 2014 02:14 schreef Flylib het volgende:
* Flylib meldt zich

Omdat we al langer rondliepen met frustraties en onzekerheden denk ik niet dat het loslaten moeilijk zal zijn. Waar ik de laatste tijd wel moeite mee heb is het feit dat ik in 6 jaar tijd 2 (ogenschijnlijk) serieuze relaties heb zien stranden, tot nu toe ook de enige relaties die ik heb gehad (inmiddels 33 jaar jong). Natuurlijk hebben beide verhalen 2 kanten, maar ik begin me toch serieus af te vragen hoe ik vanaf hier verder moet in de liefde. Ergens moet er iets in mij zijn dat er voor zorgt dat ik een goede relatie niet lang volhou. Pas als ik echt weet wat dat is, wat ik wil en echt goed weet wat mijn bezwaren en gebreken zijn kan ik me weer voor iets nieuws openstellen. Maar voorlopig wil ik me uitsluitend op mezelf focussen.

Ja dat heb ik ook... Ik had wel meerdere relaties. Ik was drie jaar alleen voor mijn vorige relatie die deze zomer strandde (hij maakte het plots uit). Dat zou ook een soort van bezinning en reflexieperiode moeten zijn geweest over wat er "mis" met me was. Ik heb bij de meeste mensen die me verlieten geen uitleg gekregen, dus het is dan gecompliceerder om te leren uit je fouten zeg maar.

Misschien projecteer ik mezelf nu op jouw situatie, maar je hebt het over bij je ouders wonen door geldgebrek. Ik denk dat mensen niet op zoek zijn naar een schatrijke partner, maar iemand zonder een spaarcentje is niet aantrekkelijk, want daar kan je niks mee "opbouwen".
Mijn relaties zijn veeleer gestrand door zaken waar ik geen of weinig vat op heb, dan niet zo toffe karaktereigenschappen, want die heeft overigens iedereen. Ik heb zelf ook eens iemand verlaten omdat hij eigenlijk niet zo slim was en daar kon hij ook niet veel aan doen he. Maar ja, wat zeg dan als reden?

Het is uiteraard niet slecht om eens bij jezelf stil te staan en hoe je in relaties functioneert, maar blijf de twee kanten waarover je het zelf hebt wel onthouden.

quote:

Op donderdag 27 november 2014 14:00 schreef Woestenijhumor het volgende:

[..]
Misschien projecteer ik mezelf nu op jouw situatie, maar je hebt het over bij je ouders wonen door geldgebrek. Ik denk dat mensen niet op zoek zijn naar een schatrijke partner, maar iemand zonder een spaarcentje is niet aantrekkelijk, want daar kan je niks mee "opbouwen".

Het is uiteraard niet slecht om eens bij jezelf stil te staan en hoe je in relaties functioneert, maar blijf de twee kanten waarover je het zelf hebt wel onthouden.

Financiën valt onder de (lange) lijst van ergernissen/frustraties die ons einde hebben ingeluid. En inderdaad, eventjes bij mijn ouders wonen is niet bepaald een aantrekkelijke situatie. Maar het is wel een bewuste keus. Toen we elkaar leerden kennen had ik mijn financiële situatie prima op orde, maar alles wat ik had opgebouwd is verdampt in de eerste paar maanden van ons samenwonen, en ik ben er niet meer in geslaagd die buffer terug te krijgen. Ik verwacht dan ook dat ik max een halfjaar nodig heb om dat weer terug te krijgen door even bij mijn ouders te bivakkeren, en dan kan ik weer alleen verder

Ik heb me dan ook voorgenomen me niet eerder voor iets nieuws open te stellen totdat ik mijn buffer weer terug heb, en in de tussentijd (en ook als ik straks weer een huis heb) kan ik ruim de tijd nemen om mezelf onder de loep te nemen. Op dit moment hebben we vooral het gevoel dat o.a. onze interesses, karakters en toekomstperspectieven niet meer op 1 lijn stonden. Maar tijdens een (hopelijk lange) periode van zelfreflectie zal ik vast wel meer redenen vinden waardoor ik beter kan inschatten wat er precies 'mis' is met mij.

In jouw geval bij je ouders wonen heeft een heel andere grond. En ik herken het wel; zelfs als je je meubeltjes bij Ikea of tweedehandszaken haalt, vliegt het geld nog de deur uit. Elk verhuizen kost geld, en zeker samenwonen.
Bij je ouders wonen als in "hotel mama" is heel wat anders natuurlijk. En er zijn mensen die een groot gat in het hand hebben en alles nieuw willen en op krediet kopen en zich zo in nesten werken... En dat is een beetje het beeld dat anderen dan hebben van iedereen die nog bij zijn ouders woont of het niet breed heeft.

Ik ben naar mijn ex dan weer te begrijpend geweest misschien. Ik vond het nogal wiedes dat als rolstoelgebruiker thuis bleef wonen. Dat huis was aangepast (dat heeft jàren en een fortuin gekost) en zijn ouders konden door hun flexibele werk verzorgen en alles regelen voor zijn noden en uitkeringen. De wachtlijst voor een aangepaste woning is eindeloos, om maar te zwijgen over de papiermolen assistenten en verpleegkundigen aan te nemen... Waarom het moeilijk maken?
Goeie vraag... maar op eigen benen staan (hoe cynisch ) is voor niémand een pad dat over rozen gaat. Alles heeft zijn prijs, en zeker de prijs van de vrijheid en zelfstandigheid kan hoog oplopen.
Ik weet niet of het mijn trots is of wat anders, maar ik heb het nooit te duur betaald gevonden, ookal was het meermaals loodzwaar.