quote:Op dinsdag 14 januari 2014 01:37 schreef static het volgende:
Heb je wel eens aan de doodskist van iemand gestaan? Hoe ging dat? Was dat bij je familie? Ouders?
Mijn vader is gestorven toen ik 10 was, niet veel van meegemaakt dus. Maar ben als de dood (leuk gevonden) als ik afscheid moet nemen van mijn moeder. Hoop dat haar einde komt door ouderdom, maar hoe ga je daar in godsnaam mee om? Ik kan mezelf alleen maar de rest van mijn leven in verdriet voorstellen.
Zo zijn er collega's die al 35 jaar niks meemaken en zo is er een collega die in 3 jaar al 2 zelfdodingen heeft gehad
quote:
[..]
Da's wel kut man. Hoe vaak maakt een machinist zoiets nou ongeveer mee (tijdsduur mag je zelf bepalen)?
Ben je Belgisch?quote:
Ik ben geen machinist maar trambestuurder
edit: oh, tram
ik dacht dat je treinbestuurder zeiSchiet lekker op, 3 in 2 jaarquote:en jaarlijks zo'n 1/2 zelfmoordpogingen (voornamelijk zoetermeer) en 1/2 dodelijke aanrijdingen.
Zo zijn er collega's die al 35 jaar niks meemaken en zo is er een collega die in 3 jaar al 2 zelfdodingen heeft gehad
Maar voor een tram springen is imo ook niet echt praktisch. Stelletje idioten
Het heeft wel een impact om mij gehad om iemand dan zo te zien liggen en op een leeftijd waarin je ook duidelijk weet wat jij nog hebt gedaan/beleeft met die persoon.
Maar lijkt mij wel anders als het een direct familie lid is ja.
Op mijn 8e overleed mijn oma daar ging ik anders mee om omdat ik toen nog niet wist waarom of hoe e.d.
Ik werd 's nachts wakker van een vreemd 'snurkend' geluid uit de slaapkamer van mn ouders.
Daar liep ik naartoe en het bleek dus dat mn vader een hartinfarct had op dat moment.
Ik kan gerust zeggen dat ik tot ver in mijn 20 daar nog last van heb gehad
Maakt een beste put in de stoep. Klinkt als een zak aardappels die valt.
Dat geluid maakt een lichaam ook als iemand met een acute hartstilstaand achterover valt.quote:
Een springer in de flat waar ik vroeger woonde, sprong van 14 hoog.
Maakt een beste put in de stoep. Klinkt als een zak aardappels die valt.
Dat heb ik dan gelukkig nooit meegemaakt.quote:Op maandag 22 september 2014 11:52 schreef Deetch het volgende:
[..]
Dat geluid maakt een lichaam ook als iemand met een acute hartstilstaand achterover valt.
Ik heb ooit eens gelezen, dat als een persoon komt te overlijden dat deze ( als het hart al gestopt is ) de hersenen nog voor ongeveer 7 seconden actief is.
Dus dat ze soort dia-voorstelling van hun leven voorbij zagen komen.
Verder heb ik veel mensen met ouderdom die overleden zijn ( alle opa's en oma's ), mee gemaakt.
Ik heb wel een keer in een trein gezeten die een springer had aangereden, dat voelde daarna toen het was gebeurt zo raar. Een heel vreemd gevoel had ik toen die week.
Drie jaar geleden is mijn vader overleden. Hij had darmkanker. Ik was er ook bij toen hij overleed en ik had er wel vrede mee. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij er nog is. Zijn lichaam is er niet, maar zijn geest wel. Is heel raar, maar ik vind het wel een fijn gevoel dat hij niet helemaal weg is. Nu dat mijn oma is overleden, vind ik het heel moeilijk. Ik mis mijn oma van hoe ze vroeger was en ik mis mijn vader ook heel erg.
Toch weet ik dat ze op een plek zijn waar ze het goed hebben. Soms voel ik de aanwezigheid, vooral van mijn vader. Ik weet niet of dit echt is, of dat ik het me verbeeld....Maar ik geloof er wel in en dat geeft me een fijn gevoel.
Gecondoleerd Joene.quote:Op maandag 22 september 2014 10:04 schreef Joene het volgende:
Mn pap vorige week woensdag overleden.
En vandaag is mijn zwager overleden
Wow, heftig. Nog familie over?quote:
Ik heb mijn vader verloren dat ik 17 was en mijn moeder met 19 jaar en twee broers.
En vandaag is mijn zwager overleden
Ja gelukkig welquote:
[..]
Wow, heftig. Nog familie over?
Het moet een of andere chemische stof zijn die vrijkomt bij beginnende hersenschade.quote:
Ik vraag me toch altijd af, of het idee van "licht aan het einde van de tunnel" geld.
Ik heb ooit eens gelezen, dat als een persoon komt te overlijden dat deze ( als het hart al gestopt is ) de hersenen nog voor ongeveer 7 seconden actief is.
Dus dat ze soort dia-voorstelling van hun leven voorbij zagen komen.
Verder heb ik veel mensen met ouderdom die overleden zijn ( alle opa's en oma's ), mee gemaakt.
Het is op te wekken door veel dampo pillen te slikken. Dan kan je eenzelfde soort trip krijgen. Als je het zelf niet wil proberen, maar erover lezen: op UVT loopt er een topic over met trip reports.
Er is ook een boekje over: leven na dit leven. Gaat over bijna dood ervaringen en de schrijver beschrijft er de verschillende stadia van aan de hand van vele ervaringen die hij van mensen heeft opgeschreven. Hij verbindt er geen conclusie aan en dat maakt het boekje imo goed en interessant. Ik denk zelf dat het een soort 'shut down' procedure van de hersenen is, dat je zelf als hemels ervaart. Ik hoop dat het het begin van de hemel is, maar vrees dat dat een menselijk idee is...quote:Op woensdag 24 september 2014 23:51 schreef Godshand het volgende:
[..]
Het moet een of andere chemische stof zijn die vrijkomt bij beginnende hersenschade.
Het is op te wekken door veel dampo pillen te slikken. Dan kan je eenzelfde soort trip krijgen. Als je het zelf niet wil proberen, maar erover lezen: op UVT loopt er een topic over met trip reports.
Dit boekje: http://www.bol.com/nl/p/e(...)6444%26itm_role%3dinquote:
[..]
Er is ook een boekje over: leven na dit leven. Gaat over bijna dood ervaringen en de schrijver beschrijft er de verschillende stadia van aan de hand van vele ervaringen die hij van mensen heeft opgeschreven. Hij verbindt er geen conclusie aan en dat maakt het boekje imo goed en interessant. Ik denk zelf dat het een soort 'shut down' procedure van de hersenen is, dat je zelf als hemels ervaart. Ik hoop dat het het begin van de hemel is, maar vrees dat dat een menselijk idee is...
Gaat ook op dat stofje in, wat bijna dood ervaringen opwekbaar maakt. Bijna dood ervaringen als in:
-idee hebben uit lichaam te treden
-tunnelverschijnselen
-wit licht zien
-menen ouders en familie terug te zien
-opeens veel inzichten opdoen
Als het stofje is uitgewerkt komt men weer terug in de werkelijkheid.
Misschien is het inderdaad een trip veroorzaakt door chemische processen, maar als je werkelijk dood gaat en dit werkelijk mee maakt voor het echte einde, dan ga je met een blij gevoel het grote niets in. Geen beter gevoel dan je ouders weer terug zien toch? Dat misschien daarna het grote Niets optreedt doet niet ter zake. Het is beter dan met een verder angstig gevoel dit Aardse te verlaten.
Maar 100% weten zullen we het nooit. De doden zullen niet spreken, en of de overleveringen door glaasje draaien werkelijk waarheidsgetrouw zijn, valt over te twisten...
Er is werkelijk geen beter gevoel dan dat. En dat zeg ik uit eigen ervaring.quote:
[..]
Dit boekje: http://www.bol.com/nl/p/e(...)6444%26itm_role%3din
Gaat ook op dat stofje in, wat bijna dood ervaringen opwekbaar maakt. Bijna dood ervaringen als in:
-idee hebben uit lichaam te treden
-tunnelverschijnselen
-wit licht zien
-menen ouders en familie terug te zien
-opeens veel inzichten opdoen
Als het stofje is uitgewerkt komt men weer terug in de werkelijkheid.
Misschien is het inderdaad een trip veroorzaakt door chemische processen, maar als je werkelijk dood gaat en dit werkelijk mee maakt voor het echte einde, dan ga je met een blij gevoel het grote niets in. Geen beter gevoel dan je ouders weer terug zien toch? Dat misschien daarna het grote Niets optreedt doet niet ter zake. Het is beter dan met een verder angstig gevoel dit Aardse te verlaten.
Maar 100% weten zullen we het nooit. De doden zullen niet spreken, en of de overleveringen door glaasje draaien werkelijk waarheidsgetrouw zijn, valt over te twisten...
Hoestpillen (DXM) zelf 2x gedaan, maar niet in hoeveelheden dat ik er een BDE door kreeg. Voelde me er heel vreemd door. Uiteindelijk leek het me toch niet zo verstandig om te trippen op medicatie.
Meestal vallen ze vooroverquote:
[..]
Dat geluid maakt een lichaam ook als iemand met een acute hartstilstaand achterover valt.
En daar heb ik nog dagelijks verdriet van
Had in deel 1 van dit topic al gepost dat ik mijn zus (29 jaar) aan kanker ben verloren. Inmiddels is dat anderhalve maand geleden. Aanvankelijk leek het naar omstandigheden best goed met me te gaan, iets wat ik niet verwacht had.
Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.
De wereld draait nu eenmaal door en dat begrijp ik maar al te goed, daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik vraag me af hoe jullie met het verlies van een nabestaande zijn omgegaan?
Niet bij de pakken neerzitten? Joh, 1,5 maand is niets.quote:
Heftig.. veel sterkte Lily.
Had in deel 1 van dit topic al gepost dat ik mijn zus (29 jaar) aan kanker ben verloren. Inmiddels is dat anderhalve maand geleden. Aanvankelijk leek het naar omstandigheden best goed met me te gaan, iets wat ik niet verwacht had.
Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.
De wereld draait nu eenmaal door en dat begrijp ik maar al te goed, daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik vraag me af hoe jullie met het verlies van een nabestaande zijn omgegaan?
Vergeet niet te rouwen. Als je het nu niet doet volgt de klap later.
Spreek je uit ervaring? Ik heb het gevoel dat ik er ook niet beter van word als ik er te lang in blijf hangen. Niet dat ik het weg stop, integendeel. Gewoon de normale dingen weer oppakken maar ondertussen gaat het rouwproces wel doorquote:Op donderdag 16 oktober 2014 00:23 schreef Stimorol- het volgende:
[..]
Niet bij de pakken neerzitten? Joh, 1,5 maand is niets.
Vergeet niet te rouwen. Als je het nu niet doet volgt de klap later.
Geen zus. Wel andere familielid.quote:
[..]
Spreek je uit ervaring? Ik heb het gevoel dat ik er ook niet beter van word als ik er te lang in blijf hangen. Niet dat ik het weg stop, integendeel. Gewoon de normale dingen weer oppakken maar ondertussen gaat het rouwproces wel door
Als je je gevoel niet negeert en doorgaat is dat ook prima toch? Je moet doen wat goed aanvoelt. Rouwen is gewoon kut. En verwarrend. Ene x denk je ik voel me ok en 1 uur later zit je huilend in de auto.
True. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. En dat herken ik inderdaad. Bedankt voor je reactie iigquote:
[..]
Geen zus. Wel andere familielid.
Als je je gevoel niet negeert en doorgaat is dat ook prima toch? Je moet doen wat goed aanvoelt. Rouwen is gewoon kut. En verwarrend. Ene x denk je ik voel me ok en 1 uur later zit je huilend in de auto.
Mij is toen gevraagd iets te schrijven en te lezen op de crematie.
Ik had altijd begrepen dat het door zuurstofgebrek komt.quote:
[..]
Dit boekje: http://www.bol.com/nl/p/e(...)6444%26itm_role%3din
Gaat ook op dat stofje in, wat bijna dood ervaringen opwekbaar maakt. Bijna dood ervaringen als in:
-idee hebben uit lichaam te treden
-tunnelverschijnselen
-wit licht
Alles blijft in je geheugen gegrift een moeder met een zelfmoorpoging een vader die op sterven ligt.quote:
Afgelopen zondag was het 25 jaar geleden dat mijn moeder is overleden, bijna de helft van mijn leven geleden...en je hebt nog steeds het idee dat het gisteren was, zo sterk is de herinnering aan die dag dat ze er plotseling niet meer was, kan elke minuut van die dag nog herinneren, net zoal de dag dat mijn vader stierf, nu 17 jaar geleden. Zijn echt van die dagen die voor eeuwig in je geheugen zijn gegrift, hoe oud je ook gaat worden.
Ja, ik herken het. Voor iedereen gaat het leven gewoon door, alleen voor jouzelf staat het stil. Dat vond/vind ik inderdaad best moeilijk. Ook vrienden bijvoorbeeld - ik ben echt teleurgesteld in enkele van hen. Dan heb je zelf destijds veel voor iemand gedaan om die persoon te steunen of uit de shit te helpen, en op het moment dat je zelf in een rotsituatie zit, hoor je vrij weinig. Aan de ene kant snap ik het wel, maar aan de andere kant denk ik: 'is een béétje belangstelling tonen nu zóveel gevraagd?'. Al is het maar een: 'hoe gaat 't eigenlijk?'. Daar heb ik dan best moeite mee.quote:
Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.
Ik heb het eigenlijk een beetje weggestopt, maar nu ik ouder word en mijlpalen bereik (rijbewijs, slagen, uit huis, naar de uni) merk ik pas hoe erg ik haar mis..
Ik ben nu ook heel bang dat andere mensen waarvan ik hou dood gaan en dat ik helemaal alleen achter blijf. Ik kan echt in paniek raken daardoor..
Ik kan helaas wel uit ervaring praten. Ik was ook zoals haar toen mijn vader 12 jaar geleden overleed. Hij was 48, ik 20. Ik praatte er niet over en dat heb ik vorig jaar gemerkt toen ik depressief werd. Dit was een groot deel te wijten aan het niet verwerkt hebben van het verlies.quote:
[..]
Spreek je uit ervaring? Ik heb het gevoel dat ik er ook niet beter van word als ik er te lang in blijf hangen. Niet dat ik het weg stop, integendeel. Gewoon de normale dingen weer oppakken maar ondertussen gaat het rouwproces wel door
Nadat ze overleden was hebben we ook een gedeelte van de woonkamer afgeschermd, hier lag haar lichaam. Ik kon moeilijk emotie tonen aan mijn familie dus ik ging 's nachts regelmatig stiekem naar beneden om te kijken/rouwen.
Ook heel mooi als bemoeizuchtige buren familie aan de kant duwen omdat ze er bij moeten zijn geweest
Familie van mijn vriendin is het helaas minder, heftigste was mijn schoonvader, pijnlijk als je zonder afscheid iemand ziet gaan, liep nog halve marathons en ineens stopt alles. Vriendin is nu jaren later pas weer "de oude" die ze voorheen was. Wel met flink litteken. En een stel hele goede vrienden.
Om hierop terug te komen, 3 weken geleden is mijn opa overleden. Ik heb niet echt heel veel moeite gehad met verwerken en was er snel overheen.quote:
Ik heb eigenlijk niet echt iemand verloten, geen familie ofzo(wat nog wel gaat komen) alleen een paar keer een kennis van mn ouders maar dat heeft weinig impact op me gehad.
Ik heb wel een keer in een trein gezeten die een springer had aangereden, dat voelde daarna toen het was gebeurt zo raar. Een heel vreemd gevoel had ik toen die week.
Ben thuis gebracht door mijn mattie, weet niks meer van een paar uur terug.
Pffff alcohol not even once
Met het verlies zelf had ik niet zoveel moeite, vooral omdat je bij een ziekte een "traject" ingaat van zorgen, zorgen zorgen waarbij je totaal geen tijd meer hebt voor jezelf of je kinderen en iedere dag in feite al in het teken staat van afscheid nemen.
Waar ik het wel heel erg moeilijk mee had (en waarom ik nog steeds soms nachtmerries heb) is dat ik aan mijn dochter (destijds 3 1/2) moest vertellen dat mama dood was ; de verslagenheid in haar ogen, die blik vergeet ik nooit meer. Hoe klein zij ook was, zij snapte dondersgoed wat er aan de hand was.
(mijn zoontje was nog geen eens 1 jaar toen zijn moeder overleed dus aan hem viel er weinig uit te legggen).
(inmiddels ben ik ook alweer een jaar samen met mijn huidige vriendin. Mijn kinderen zijn echt gek op haar en zien haar ook als een lieve stiefmoeder terwijl haar zoontje mij echt als papa ziet).
Het meest ingrijpend was echter de dood van mijn moeder,nu iets meer dan 9 jaar geleden. Niet alleen omdat het mijn moeder was (al mis ik haar nog elke dag),maar ook vanwege het onverwachte karakter en de situatie. We waren voor het laatst met het hele gezin op vakantie in Kroatië (ik zou die zomer 150 kilometer verderop gaan studeren en mijn oudste zusje 100 kilometer verderop) en na een week ongestoorde vakantie veranderde dat midden in de nacht in een nachtmerrie toen mijn moeder onverwachts een hersenbloeding kreeg. Uiteindelijk bleek ze al vrij snel hersendood te zijn,en heeft mijn vader gelukkig nooit hoeven kiezen om de stekker eruit te halen aangezien haar hart er na een week uiteindelijk zelf mee stopte. Ik heb met name het eerste jaar van mijn studie veel last hiervan gehad (en domme dingen gedaan,met name qua drank). Gelukkig heb ik een 'wake up call' gehad en is de rouwverwerking sindsdien normaler verlopen.
Het is nog steeds zo onwerkelijk als ik bij m´n ouders binnen loop en alleen m´n ma zie zitten.
Hij lag thuis opgebaard en we hadden op de rouwkaart gezet dat we geen bezoek aan huis wilden. Daardoor hebben we tussen zijn overlijden en zijn uitvaart als gezin (m'n moeder, zus, zwager, neefje en ik) alle tijd voor onszelf kunnen nemen en konden we elk moment van de dag tijd met m'n pa doorbrengen als we dat wilden.
M'n pa was al een tijdje ziek, dus hij heeft zelf een hoop mee geregeld, zoals de muziek en foto's bij de uitvaart, de rouwkaart (incl. de tekst), de bloemen, etc. Het is een fijn gevoel dat alles was zoals hij het wilde.
Gelukkig heb ik veel mensen om me heen die erg met me zijn begaan. Ook mijn collega's zijn fantastisch. Het verhaal van m'n pa begon twee jaar geleden en veel collega's hebben al die tijd belangstelling getoond en hebben altijd klaar gestaan en nu nog steeds. M'n baas heeft er al die tijd ook geen enkel probleem van gemaakt als ik weer eens een middag naar het ziekenhuis moest (hij werd alleen "kwaad" als ik daarvoor vrij vroeg, want dat hoefde helemaal niet). En ook nu geeft hij me alle vrijheid die ik maar wil. Kom ik wel, kom ik niet, kom ik maar een halve dag. Alles is goed.
Wat ik veel erger vond bij m'n pa was dat er mensen gewoon niet langs zijn geweest. Mensen waarvan je dacht dat je een goede band met ze hebt die in moeilijke tijden in geen velden of wegen te vinden zijn.quote:
Een aantal familieleden al verloren, van oud tot zeer jong. Mij het meest aangegrepen heeft het overlijden van mijn oom aan botkanker, waarvan wij door 'gedoe' in de familie geen afscheid hebben mogen nemen tijdens zijn ziekbed. Ik snap niet hoe je iemand die mogelijkheid kunt ontnemen.
Dat laatste zeer zeker. Ik ben de dag na zijn uitvaart gaan werken, onder de noemer dat ik mijn gedachtes dan kon verzetten. Daar ben ik na een week wel op teruggekomen. Ik was helemaal op en ik heb me toen ziek gemeld. De eerste dagen heb ik bijna alleen maar geslapen. Nu ben ik wel weer een week aan het werk, maar heel rustig en als ik 's nachts slecht heb geslapen werk ik die dag gewoon vanuit huis. Nou ja, meer aanrommelen dan werken. Maar zoals ik al zei vindt m'n baas het allemaal goed. Hij heeft liever dat ik nu wat minder productief ben en de tijd neem, dan dat ik heel snel nog een keer instort.quote:
Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent?
Dit herken ik wel ja. We zijn inmiddels een paar maanden verder en niemand vraagt daar meer naar. Soms heb ik daar moeite mee, maar meestal niet. Als ik er moeite mee heb is het meestal op momenten dat we samen dingen zouden doen (ook met andere vrienden erbij) en dat ik die nu zonder haar moet doen en dan maakt niemand er een woord aan vuil, de fun begint gewoon. Terwijl ik bijna een minuut stilte wil inlassen ofzo haha.quote:
Heftig.. veel sterkte Lily.
Had in deel 1 van dit topic al gepost dat ik mijn zus (29 jaar) aan kanker ben verloren. Inmiddels is dat anderhalve maand geleden. Aanvankelijk leek het naar omstandigheden best goed met me te gaan, iets wat ik niet verwacht had.
Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.
De wereld draait nu eenmaal door en dat begrijp ik maar al te goed, daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik vraag me af hoe jullie met het verlies van een nabestaande zijn omgegaan?
Maar meestal heb ik er geen last van. Mijn vrienden en collega's zijn geweldig. Ze vragen er niet vaak naar, maar ik weet dat ze er voor me zijn. Punt is gewoon dat ikzelf niet zo'n prater ben over de diepste gevoelens, dus daarom heb ik er ook weinig moeite mee.
Want echt goed gaat het niet. Sinds haar overlijden zijn er dingen ontstaan die ik niet ken van mezelf en waarvan ik ook niet goed weet wat ik ermee moet. Voornamelijk lichamelijke pijntjes en andere onzin. Ik heb last van pijn op mijn borst (als ik niet beter wist zou ik mn hart ff laten nakijken), hoofdpijn, slecht slapen, slecht concentreren, continu vermoeid. Dit dagelijks en op een dusdanige wijze dat zelfs mijn leidinggevende op het werk af en toe vraagt of ik het allemaal wel red. Terwijl ik meestal koelbloedig voor me uit zit te kijken en totaal niet emotioneel ben op het werk of elders buiten. Ik heb het maar gegooid op stress na een heftige gebeurtenis en ik wacht tot het overgaat.
Mijn verdriet lijkt zich louter te uiten in lichamelijke klachten en meestal heb ik geen zin om daarover te praten. En dus vind ik het niet erg als niemand iets vraagt
Dat is kut he? je wil er eigenlijk wel over praten, maar dan op je eigen manier. Niet dat iedereen je er mee bestookt. En niet het verhaal elke keer weer opnieuw beginnen. Op een gegeven moment wordt het een routine als je het verhaal vanaf het begin moet vertellen en ratel je een bandje af.quote:
Anderhalve maand geleden maakte mijn vader een eind aan zijn leven. Ik heb gemerkt dat ik er op een gegeven moment strontziek werd van de aandacht. Iedereen bedoelt het supergoed en wilde niemand beledigen maar ik was er compleet klaar mee. En dan opeens, praat inderdaad niemand meer over en lijkt het nooit gebeurt te zijn. Heel apart.
Maar als het langer duurt dan is het weer weg, die aandacht. Maar dan ook helemaal. En dan voel je je weer kut als er iets van wil zeggen. Dat je eigenlijk maar niks zegt om maar niet weer de zielige uit te hangen. Was er maar een tussenweg.
Ja, klopt.quote:
Maar als het langer duurt dan is het weer weg, die aandacht. Maar dan ook helemaal. En dan voel je je weer kut als er iets van wil zeggen. Dat je eigenlijk maar niks zegt om maar niet weer de zielige uit te hangen. Was er maar een tussenweg.
mijn ervaring is dat er ook mensen die hun eigen ellende bij je neer willen gooien ipv jou troosten.quote:
Dat zijn die die beschrijft denk ik.
Hmm, niet helemaal. Bij een van die mensen zie ik het meer als dat ze even een shot emoties wil halen, iets waar ik op de werkvloer al helemaal geen behoefte aan heb.quote:
[..]
mijn ervaring is dat er ook mensen die hun eigen ellende bij je neer willen gooien ipv jou troosten.
Dat zijn die die beschrijft denk ik.
En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.
Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.
Het is goed zo.
Die laatste zin klopt helemaal. Wellicht erg cliché, maar o zo waar.quote:
Het lastige vond ik juist toen mijn vader overleed ongeveer 3 jaar geleden, is dat die steun ook betuigt wordt door mensen waarvan je voor de rest van het jaar of je leven niets hoort. Dat kwam nogal niet oprecht over of plichtmatig.
En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.
Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.
Het is nu eenmaal zo dat je weinig kunt doen aan het feit dat er mensen zijn waar je niks meer van hoort. Ik wil met deze reactie niet een filosofische kant opgaan, maar mensen 'zijn nu eenmaal zo.' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat mensen het moeilijk vinden om iemand aan te spreken die een naaste hebben verloren, maar ik geloof ook dat het deels met een gebrek aan interesse te maken heeft. Dat vind ik een pijnlijke gedachte, dus probeer ik er maar niet te veel over na te denken.
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden
Mijn bewijs dat God bestaat
Herkenbaar. De eerste 15 jaar van mijn leven was er veel shit. Mensen gingen dood of raakten gehandicapt. Dat heeft me wel gevormd... in de zin dat ik de toestand waarin er 'iets aan de hand' is als 'de standaard' zie..quote:
' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen.
En de toestand waarin alles goed gaat met mijn dierbaren als een zegen, iets waar ik blij mee ben.
Zo is dat. Het is niet zo dat ik nu een negatieve kijk op het leven heb, maar ik ervaar een periode waarin het niet goed gaat als 'het hoort er nu eenmaal bij'.quote:
[..]
Herkenbaar. De eerste 15 jaar van mijn leven was er veel shit. Mensen gingen dood of raakten gehandicapt. Dat heeft me wel gevormd... in de zin dat ik de toestand waarin er 'iets aan de hand' is als 'de standaard' zie..
En de toestand waarin alles goed gaat met mijn dierbaren als een zegen, iets waar ik blij mee ben.
Dat heb ik ook gehad, echt bizar.quote:
Ik ben een keer aangereden door een bus en deels onder die bus belandt.
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden
Mijn bewijs dat God bestaat
werd vol in de zijkant geraakt door een motor toen ik op de fiets zat, en alles ging zo traag dat ik tijdens het door de lucht vliegen en het raken van de grond nog tijd had om me te bedenken wat er eigenlijk aan de hand was, rond te kijken en me te bedenken dat ik mijn hoofd moest beschermen met mijn armen.
Voor mij bewijst dat niet dat god bestaat overigens
[ Bericht 100% gewijzigd door Atmosphere72 op 24-01-2015 23:23:27 ]
Sterkte man.quote:Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Sterktequote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Het is het lijden wat ik het ergst vind en wat ik van dichtbij meegemaakt heb, en dan grijpt me na al die jaren nog steeds bij de keel.
De dood is dan een bevrijding.
Veel sterkte!quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Nu komt het weer dichtbij, ook bij mijn vader is pasgeleden kanker geconstateerd. Ik kan er nu op zich heel praktisch mee omgaan omdat hij lichamelijk (nog) goed is. Pas als hij geopereerd wordt, gaat hij lichamelijk zwak worden. Maar toen hij bij een bespreking in het ziekenhuis pas geleden heel stellig zei dat hij geen kasplantje wilde worden, en toen duidelijk werd dat ik als contactpersoon daar tijdens de operatie ook een belangrijke en beslissende rol in zou hebben, kwam het allemaal even heel dichtbij
sitting_elfing, veel sterkte!
Sterkte.quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Jeetje, sterkte!quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Hoe oud is je vader, en wat heeft hij?
Een dankbare houding is dat. Je ziet het niet als normaal, maar als geschenk. Mooi toch?quote:
[..]
Zo is dat. Het is niet zo dat ik nu een negatieve kijk op het leven heb, maar ik ervaar een periode waarin het niet goed gaat als 'het hoort er nu eenmaal bij'.
Sterkte...quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Mijn nichtje niet. Ze is te ziek voor chemo en het ziet er niet goed uit.
Nog nooit heb ik leven en lijden zo in een week en in een gezin zien samenkomen.
Gelukkig heb ik nog nooit meegemaakt dat ik mee naar de begraafplaats moest want dan kan ik me een te goed beeld vormen van dat diegene dan helemaal alleen daar onder de grond komt te liggen om vervolgens te vergaan...
Om nog maar te zwijgen over het beeld dat ik bij een crematie heb.Heb mijn opa ooit per ongeluk gezien toen hij dood was omdat ik dacht dat we eerst nog een gang door moesten lopen voor we bij de kamer kwamen waar hij lag (wilde niet mee naar binnen), maar ineens stonden we in de kamer. Schrok me kapot!
Kortom: ben een held op sokken wat dat betreft
Ik heb zowel mijn oma als mijn opa elke dag gezien na overlijden en een kus gegeven als afscheid. Daarmee kon ik het voor mezelf een plekje geven.
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.quote:
Een nichtje van mij heeft ooit kanker gehad. Daar is ze weer van hersteld en nu was ze zwanger en kreeg ze overal last van. Afgelopen week is het kindje weken te vroeg gehaald en die maakt het goed.
Mijn nichtje niet. Ze is te ziek voor chemo en het ziet er niet goed uit.
Nog nooit heb ik leven en lijden zo in een week en in een gezin zien samenkomen.
Gecondoleerd. Erg naar om te horen. Ik hoop dat je steun in je familie kan vinden.quote:
[..]
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.
Gecondoleerdquote:
[..]
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.
. Ik mag dinsdag zelf naar begrafenis nummer 8 in een half jaar tijd, allemaal mensen onder de 60.
Trek het altijd vrij slecht om eerlijk te zijn, maar ben bang dat als ik niet ga daar spijt van krijg achteraf.
1 jaar later en ik heb een crematie mee mogen maken.quote:
Ik heb eigenlijk nog nooit een echte dood van dichtbij meegemaakt, maar er zijn wel een aantal sterfgevallen geweest in de familie. Mijn opa is al 47 jaar dood, overleden toen mijn oma zwanger was van mijn moeder. Dus mijn moeder is opgegroeid zonder een vader en ik heb altijd één opa gehad. Mijn tante was 3 toen ze buiten aan het spelen was met mijn opa in het water, balletje overspelen en dat balletje dreef weg. Toen wilde mijn opa het gaan halen, maar hij kon helemaal niet zwemmen en het water trok mijn opa mee en weg was hij. Uiteindelijk 3 dagen later door de politie teruggevonden, paar kilometers verderop.
Mijn tante (van mijn vaders kant) heeft zelfmoord gepleegd, ze is van het dak van een flatgebouw gesprongen. Ze was al een lange tijd ziek en had volgens mij schizofrenie en uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Toen was ik 15. Toen waren mijn ouders al een tijdje gescheiden en had ik ook voor een lange periode ook geen contact met mijn vader en had haar ook al 1,5 jaar niet meer gezien voordat ze 'wegging'. Niet op begrafenis geweest.
Mijn oom (ook van mijn vaders kant) is overleden aan alvleesklierkanker. Ik was toen 17. Zelfde verhaal als hierboven, had hem al paar jaar niet meer gezien voordat hij 'wegging'. Niet op crematie geweest.
En tot slot mijn oma (ook van mijn vaders kant), ze had longkanker en uiteindelijk is hartinfarct haar fataal geworden. Had ik ook een lange tijd niet meer gezien en was ook niet uitgenodigd voor haar begrafenis.
Dus nooit crematie/begrafenis en directe dood meegemaakt.
Mijn andere oma (van mijn moeders kant) heb ik op 1 maart 2014 voor het laatst nog heel vrolijk gezien en meteen de laatste keer. Op 25 maart 2014 is ze overleden. Ze had al jaren wat mankementen, maar iedere keer kwam ze weer bovenop. De laatste maanden voor haar overlijden gingen wel heel erg snel. Zo had ze ineens een hartstilstand, kreeg ze blindedarmontsteking en nog maar op. Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen. In februari 2014 mocht ze naar een verpleeghuis, iets wat ze echt niet wilde, en het ging ietsje beter. Vervolgens mocht ze naar huis, maar daar heeft ze nog geen een week volgehouden en ze lag weer in het ziekenhuis. Drie weken later was het over.
Toen had ik er niet zoveel moeite mee, want het zat jarenlang aan te komen. Ik was wel een beetje op voorbereid, ondanks ze een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld vanaf mijn geboorte (iets met ouders). Crematie was mooi.
Huilen deed ik ook niet. Tot ik in januari opeens een 'klap' kreeg dat ze echt weg was omdat ik toentertijd wat problemen had en het zo met haar zou delen. En sindsdien vind ik het nog wel lastig dat ze er niet meer is. We gaan door hè.
Binnenkort weer naar haar graf.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 08-03-2015 00:47:09 ]
Gecondoleerd. Ik wens je veel sterkte toe.quote:
[..]
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.
Ik herken je verhaal wel een beetje, al was mijn situatie niet vergelijkbaar. In eerste instantie ging het wel redelijk met me nadat ik mijn zus ben verloren (heb in een vorig deel een post geplaatst), maar de klap kwam al snel. Het zijn nu erg moeilijke tijden. Maar inderdaad, we gaan gewoon door.quote:
[..]
1 jaar later en ik heb een crematie mee mogen maken.
Mijn andere oma (van mijn moeders kant) heb ik op 1 maart 2014 voor het laatst nog heel vrolijk gezien en meteen de laatste keer. Op 25 maart 2014 is ze overleden. Ze had al jaren wat mankementen, maar iedere keer kwam ze weer bovenop. De laatste maanden voor haar overlijden gingen wel heel erg snel. Zo had ze ineens een hartstilstand, kreeg ze blindedarmontsteking en nog maar op. Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen. In februari 2014 mocht ze naar een verpleeghuis, iets wat ze echt niet wilde, en het ging ietsje beter. Vervolgens mocht ze naar huis, maar daar heeft ze nog geen een week volgehouden en ze lag weer in het ziekenhuis. Drie weken later was het over.
Toen had ik er niet zoveel moeite mee, want het zat jarenlang aan te komen. Ik was wel een beetje op voorbereid, ondanks ze een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld vanaf mijn geboorte (iets met ouders). Crematie was mooi.
Huilen deed ik ook niet. Tot ik in januari opeens een 'klap' kreeg dat ze echt weg was omdat ik toentertijd wat problemen had en het zo met haar zou delen. En sindsdien vind ik het nog wel lastig dat ze er niet meer is. We gaan door hè.
Binnenkort weer naar haar graf.
Veel sterkte toegewenst.