R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Goedbedoelde woorden en mensen die je willen troosten zijn inderdaad een lastige. Ik waardeerde bijvoorbeeld de interesse en steun van mijn collega's wel in de periode nadat mijn zus overleden was, maar mensen die een potje met me wouden huilen of steeds aan mijn arm gingen hangen als ik voorbij liep ontloop ik 3 kwart jaar later nog steeds. Ergens voel ik me dan weer als een ondankbaar persoon terwijl het volgens mij ook best normaal is om daarin grenzen te hebben.
Ja, klopt.quote:Op zondag 7 december 2014 08:42 schreef Ordos20 het volgende:
Maar als het langer duurt dan is het weer weg, die aandacht. Maar dan ook helemaal. En dan voel je je weer kut als er iets van wil zeggen. Dat je eigenlijk maar niks zegt om maar niet weer de zielige uit te hangen. Was er maar een tussenweg.
.
mijn ervaring is dat er ook mensen die hun eigen ellende bij je neer willen gooien ipv jou troosten.quote:
Dat zijn die die beschrijft denk ik.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Hmm, niet helemaal. Bij een van die mensen zie ik het meer als dat ze even een shot emoties wil halen, iets waar ik op de werkvloer al helemaal geen behoefte aan heb.quote:Op zondag 7 december 2014 17:33 schreef jajablahblah het volgende:
[..]
mijn ervaring is dat er ook mensen die hun eigen ellende bij je neer willen gooien ipv jou troosten.
Dat zijn die die beschrijft denk ik.
Het lastige vond ik juist toen mijn vader overleed ongeveer 3 jaar geleden, is dat die steun ook betuigt wordt door mensen waarvan je voor de rest van het jaar of je leven niets hoort. Dat kwam nogal niet oprecht over of plichtmatig.
En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.
Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.
En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.
Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.
Even een kickje. Merk toch wel dat velen over bepaalde dingen dezelfde mening hebben, of in elk geval hetzelfde ervaren. Inmiddels is het bijna een half jaar geleden dat mijn zus overleed.
Het is nu eenmaal zo dat je weinig kunt doen aan het feit dat er mensen zijn waar je niks meer van hoort. Ik wil met deze reactie niet een filosofische kant opgaan, maar mensen 'zijn nu eenmaal zo.' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat mensen het moeilijk vinden om iemand aan te spreken die een naaste hebben verloren, maar ik geloof ook dat het deels met een gebrek aan interesse te maken heeft. Dat vind ik een pijnlijke gedachte, dus probeer ik er maar niet te veel over na te denken.
Die laatste zin klopt helemaal. Wellicht erg cliché, maar o zo waar.quote:
Het lastige vond ik juist toen mijn vader overleed ongeveer 3 jaar geleden, is dat die steun ook betuigt wordt door mensen waarvan je voor de rest van het jaar of je leven niets hoort. Dat kwam nogal niet oprecht over of plichtmatig.
En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.
Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.
Het is nu eenmaal zo dat je weinig kunt doen aan het feit dat er mensen zijn waar je niks meer van hoort. Ik wil met deze reactie niet een filosofische kant opgaan, maar mensen 'zijn nu eenmaal zo.' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat mensen het moeilijk vinden om iemand aan te spreken die een naaste hebben verloren, maar ik geloof ook dat het deels met een gebrek aan interesse te maken heeft. Dat vind ik een pijnlijke gedachte, dus probeer ik er maar niet te veel over na te denken.
Ik ben een keer aangereden door een bus en deels onder die bus belandt.
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden
Mijn bewijs dat God bestaat
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden
Mijn bewijs dat God bestaat
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Herkenbaar. De eerste 15 jaar van mijn leven was er veel shit. Mensen gingen dood of raakten gehandicapt. Dat heeft me wel gevormd... in de zin dat ik de toestand waarin er 'iets aan de hand' is als 'de standaard' zie..quote:
' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen.
En de toestand waarin alles goed gaat met mijn dierbaren als een zegen, iets waar ik blij mee ben.
Zo is dat. Het is niet zo dat ik nu een negatieve kijk op het leven heb, maar ik ervaar een periode waarin het niet goed gaat als 'het hoort er nu eenmaal bij'.quote:
[..]
Herkenbaar. De eerste 15 jaar van mijn leven was er veel shit. Mensen gingen dood of raakten gehandicapt. Dat heeft me wel gevormd... in de zin dat ik de toestand waarin er 'iets aan de hand' is als 'de standaard' zie..
En de toestand waarin alles goed gaat met mijn dierbaren als een zegen, iets waar ik blij mee ben.
Dat heb ik ook gehad, echt bizar.quote:
Ik ben een keer aangereden door een bus en deels onder die bus belandt.
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden
Mijn bewijs dat God bestaat
werd vol in de zijkant geraakt door een motor toen ik op de fiets zat, en alles ging zo traag dat ik tijdens het door de lucht vliegen en het raken van de grond nog tijd had om me te bedenken wat er eigenlijk aan de hand was, rond te kijken en me te bedenken dat ik mijn hoofd moest beschermen met mijn armen.
Voor mij bewijst dat niet dat god bestaat overigens
blablablablablablablablablablablablablabla
Vroeger toen ik 16 dagen oud was een hersenvliesontsteking gehad, was kantje boord, maar toch genezen na een jaar. Wel een groot litteken op m'n achterhoofd overgehouden dat alleen opvalt als ik m'n haar millimeter, wat ik regelmatig doe. M'n 'oorlogswond' zo noem ik het altijd als mensen vragen wat het is. 
Try to save myself but myself keeps slipping away
[ Bericht 100% gewijzigd door Atmosphere72 op 24-01-2015 23:23:27 ]
Try to save myself but myself keeps slipping away
Ben toen ik een jaar of 3 was ook een keer in de ouwe gracht in Utrecht gesprongen toen m'n ouders op 'n terrasje zaten. Ze waren mij blijkbaar uit het oog verloren en ben er gewoon ingesprongen. Ben toen gered door een man en meer weet ik er niet van.
Try to save myself but myself keeps slipping away
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Sterkte man.quote:Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Try to save myself but myself keeps slipping away
Sterktequote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Maar diep van binnen lach ik.
Ik vind persoonlijk de dood niet het ergste.
Het is het lijden wat ik het ergst vind en wat ik van dichtbij meegemaakt heb, en dan grijpt me na al die jaren nog steeds bij de keel.
De dood is dan een bevrijding.
Het is het lijden wat ik het ergst vind en wat ik van dichtbij meegemaakt heb, en dan grijpt me na al die jaren nog steeds bij de keel.
De dood is dan een bevrijding.
Make my day!
Veel sterkte!quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Het meest indrukwekkende was dat toen ik 11 was een schoolgenootje van 8 jaar oud aan leukemie overleed. Omdat mijn moeder les gaf op die school wilde ze gaan condoleren, en mijn broer en ik zijn ook meegegaan. Erg bizar om zo'n klein lichaam, dat door de kanker en medicijnen echt aangetast was, dood in bed te zien liggen. Het is nu bijna 12 jaar geleden, maar het blijft indrukwekkend om daar aan terug te denken.
Nu komt het weer dichtbij, ook bij mijn vader is pasgeleden kanker geconstateerd. Ik kan er nu op zich heel praktisch mee omgaan omdat hij lichamelijk (nog) goed is. Pas als hij geopereerd wordt, gaat hij lichamelijk zwak worden. Maar toen hij bij een bespreking in het ziekenhuis pas geleden heel stellig zei dat hij geen kasplantje wilde worden, en toen duidelijk werd dat ik als contactpersoon daar tijdens de operatie ook een belangrijke en beslissende rol in zou hebben, kwam het allemaal even heel dichtbij
sitting_elfing, veel sterkte!
Nu komt het weer dichtbij, ook bij mijn vader is pasgeleden kanker geconstateerd. Ik kan er nu op zich heel praktisch mee omgaan omdat hij lichamelijk (nog) goed is. Pas als hij geopereerd wordt, gaat hij lichamelijk zwak worden. Maar toen hij bij een bespreking in het ziekenhuis pas geleden heel stellig zei dat hij geen kasplantje wilde worden, en toen duidelijk werd dat ik als contactpersoon daar tijdens de operatie ook een belangrijke en beslissende rol in zou hebben, kwam het allemaal even heel dichtbij
sitting_elfing, veel sterkte!
Sterkte.quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Jeetje, sterkte!quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Hoe oud is je vader, en wat heeft hij?
Make my day!
Een dankbare houding is dat. Je ziet het niet als normaal, maar als geschenk. Mooi toch?quote:
[..]
Zo is dat. Het is niet zo dat ik nu een negatieve kijk op het leven heb, maar ik ervaar een periode waarin het niet goed gaat als 'het hoort er nu eenmaal bij'.
Sterkte...quote:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.
Een nichtje van mij heeft ooit kanker gehad. Daar is ze weer van hersteld en nu was ze zwanger en kreeg ze overal last van. Afgelopen week is het kindje weken te vroeg gehaald en die maakt het goed.
Mijn nichtje niet. Ze is te ziek voor chemo en het ziet er niet goed uit.
Nog nooit heb ik leven en lijden zo in een week en in een gezin zien samenkomen.
Mijn nichtje niet. Ze is te ziek voor chemo en het ziet er niet goed uit.
Nog nooit heb ik leven en lijden zo in een week en in een gezin zien samenkomen.
Verkrijgbaar met diverse letter- en cijfercombinaties!
Of het nu familie is, of een vriend(in), of gewoon een kennis, kan niet eens naar de dichte kist kijken tijdens de dienst. Het idee dat diegene daar écht in ligt, dood. Dat vind ik zo raar.
Gelukkig heb ik nog nooit meegemaakt dat ik mee naar de begraafplaats moest want dan kan ik me een te goed beeld vormen van dat diegene dan helemaal alleen daar onder de grond komt te liggen om vervolgens te vergaan... Om nog maar te zwijgen over het beeld dat ik bij een crematie heb.
Heb mijn opa ooit per ongeluk gezien toen hij dood was omdat ik dacht dat we eerst nog een gang door moesten lopen voor we bij de kamer kwamen waar hij lag (wilde niet mee naar binnen), maar ineens stonden we in de kamer. Schrok me kapot!
Kortom: ben een held op sokken wat dat betreft
Gelukkig heb ik nog nooit meegemaakt dat ik mee naar de begraafplaats moest want dan kan ik me een te goed beeld vormen van dat diegene dan helemaal alleen daar onder de grond komt te liggen om vervolgens te vergaan...
Om nog maar te zwijgen over het beeld dat ik bij een crematie heb.Heb mijn opa ooit per ongeluk gezien toen hij dood was omdat ik dacht dat we eerst nog een gang door moesten lopen voor we bij de kamer kwamen waar hij lag (wilde niet mee naar binnen), maar ineens stonden we in de kamer. Schrok me kapot!
Kortom: ben een held op sokken wat dat betreft
Ik stond bij mijn oma aan het bed toen ze haar laatste adem uitblies. Heel naar om mee te maken, maar wel een moment wat ik absoluut niet had willen missen, hoe raar dat ook klinkt. Mijn opa was plotseling overleden en daar heb ik geen afscheid van kunnen nemen. Gelukkig wel bij hem geweest nadat hij net was overleden.
Ik heb zowel mijn oma als mijn opa elke dag gezien na overlijden en een kus gegeven als afscheid. Daarmee kon ik het voor mezelf een plekje geven.
Ik heb zowel mijn oma als mijn opa elke dag gezien na overlijden en een kus gegeven als afscheid. Daarmee kon ik het voor mezelf een plekje geven.
Dit was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.quote:
Een nichtje van mij heeft ooit kanker gehad. Daar is ze weer van hersteld en nu was ze zwanger en kreeg ze overal last van. Afgelopen week is het kindje weken te vroeg gehaald en die maakt het goed.
Mijn nichtje niet. Ze is te ziek voor chemo en het ziet er niet goed uit.
Nog nooit heb ik leven en lijden zo in een week en in een gezin zien samenkomen.
Verkrijgbaar met diverse letter- en cijfercombinaties!
Gecondoleerd. Erg naar om te horen. Ik hoop dat je steun in je familie kan vinden.quote:Op zaterdag 7 maart 2015 23:52 schreef Kentekenplaat het volgende:
[..]
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.
Gecondoleerdquote:
[..]
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.
. Ik mag dinsdag zelf naar begrafenis nummer 8 in een half jaar tijd, allemaal mensen onder de 60.
Trek het altijd vrij slecht om eerlijk te zijn, maar ben bang dat als ik niet ga daar spijt van krijg achteraf.
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
1 jaar later en ik heb een crematie mee mogen maken.quote:
Ik heb eigenlijk nog nooit een echte dood van dichtbij meegemaakt, maar er zijn wel een aantal sterfgevallen geweest in de familie. Mijn opa is al 47 jaar dood, overleden toen mijn oma zwanger was van mijn moeder. Dus mijn moeder is opgegroeid zonder een vader en ik heb altijd één opa gehad. Mijn tante was 3 toen ze buiten aan het spelen was met mijn opa in het water, balletje overspelen en dat balletje dreef weg. Toen wilde mijn opa het gaan halen, maar hij kon helemaal niet zwemmen en het water trok mijn opa mee en weg was hij. Uiteindelijk 3 dagen later door de politie teruggevonden, paar kilometers verderop.
Mijn tante (van mijn vaders kant) heeft zelfmoord gepleegd, ze is van het dak van een flatgebouw gesprongen. Ze was al een lange tijd ziek en had volgens mij schizofrenie en uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Toen was ik 15. Toen waren mijn ouders al een tijdje gescheiden en had ik ook voor een lange periode ook geen contact met mijn vader en had haar ook al 1,5 jaar niet meer gezien voordat ze 'wegging'. Niet op begrafenis geweest.
Mijn oom (ook van mijn vaders kant) is overleden aan alvleesklierkanker. Ik was toen 17. Zelfde verhaal als hierboven, had hem al paar jaar niet meer gezien voordat hij 'wegging'. Niet op crematie geweest.
En tot slot mijn oma (ook van mijn vaders kant), ze had longkanker en uiteindelijk is hartinfarct haar fataal geworden. Had ik ook een lange tijd niet meer gezien en was ook niet uitgenodigd voor haar begrafenis.
Dus nooit crematie/begrafenis en directe dood meegemaakt.
Mijn andere oma (van mijn moeders kant) heb ik op 1 maart 2014 voor het laatst nog heel vrolijk gezien en meteen de laatste keer. Op 25 maart 2014 is ze overleden. Ze had al jaren wat mankementen, maar iedere keer kwam ze weer bovenop. De laatste maanden voor haar overlijden gingen wel heel erg snel. Zo had ze ineens een hartstilstand, kreeg ze blindedarmontsteking en nog maar op. Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen. In februari 2014 mocht ze naar een verpleeghuis, iets wat ze echt niet wilde, en het ging ietsje beter. Vervolgens mocht ze naar huis, maar daar heeft ze nog geen een week volgehouden en ze lag weer in het ziekenhuis. Drie weken later was het over.
Toen had ik er niet zoveel moeite mee, want het zat jarenlang aan te komen. Ik was wel een beetje op voorbereid, ondanks ze een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld vanaf mijn geboorte (iets met ouders). Crematie was mooi.
Huilen deed ik ook niet. Tot ik in januari opeens een 'klap' kreeg dat ze echt weg was omdat ik toentertijd wat problemen had en het zo met haar zou delen. En sindsdien vind ik het nog wel lastig dat ze er niet meer is. We gaan door hè.
Binnenkort weer naar haar graf.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 08-03-2015 00:47:09 ]
Gecondoleerd. Ik wens je veel sterkte toe.quote:
[..]
Het werd niet beter. Afgelopen dinsdag is mijn nichtje overleden. Slechts 39 jaar oud. Vandaag is ze begraven.
Ik herken je verhaal wel een beetje, al was mijn situatie niet vergelijkbaar. In eerste instantie ging het wel redelijk met me nadat ik mijn zus ben verloren (heb in een vorig deel een post geplaatst), maar de klap kwam al snel. Het zijn nu erg moeilijke tijden. Maar inderdaad, we gaan gewoon door.quote:
[..]
1 jaar later en ik heb een crematie mee mogen maken.
Mijn andere oma (van mijn moeders kant) heb ik op 1 maart 2014 voor het laatst nog heel vrolijk gezien en meteen de laatste keer. Op 25 maart 2014 is ze overleden. Ze had al jaren wat mankementen, maar iedere keer kwam ze weer bovenop. De laatste maanden voor haar overlijden gingen wel heel erg snel. Zo had ze ineens een hartstilstand, kreeg ze blindedarmontsteking en nog maar op. Ze heeft maanden in het ziekenhuis gelegen. In februari 2014 mocht ze naar een verpleeghuis, iets wat ze echt niet wilde, en het ging ietsje beter. Vervolgens mocht ze naar huis, maar daar heeft ze nog geen een week volgehouden en ze lag weer in het ziekenhuis. Drie weken later was het over.
Toen had ik er niet zoveel moeite mee, want het zat jarenlang aan te komen. Ik was wel een beetje op voorbereid, ondanks ze een belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld vanaf mijn geboorte (iets met ouders). Crematie was mooi.
Huilen deed ik ook niet. Tot ik in januari opeens een 'klap' kreeg dat ze echt weg was omdat ik toentertijd wat problemen had en het zo met haar zou delen. En sindsdien vind ik het nog wel lastig dat ze er niet meer is. We gaan door hè.
Binnenkort weer naar haar graf.
Veel sterkte toegewenst.
|
|
