Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt? #2

Goedbedoelde woorden en mensen die je willen troosten zijn inderdaad een lastige. Ik waardeerde bijvoorbeeld de interesse en steun van mijn collega's wel in de periode nadat mijn zus overleden was, maar mensen die een potje met me wouden huilen of steeds aan mijn arm gingen hangen als ik voorbij liep ontloop ik 3 kwart jaar later nog steeds. Ergens voel ik me dan weer als een ondankbaar persoon terwijl het volgens mij ook best normaal is om daarin grenzen te hebben.

quote:

Op zondag 7 december 2014 08:42 schreef Ordos20 het volgende:
Maar als het langer duurt dan is het weer weg, die aandacht. Maar dan ook helemaal. En dan voel je je weer kut als er iets van wil zeggen. Dat je eigenlijk maar niks zegt om maar niet weer de zielige uit te hangen. Was er maar een tussenweg.

Ja, klopt.

quote:

Op zondag 7 december 2014 15:45 schreef Trashcanman het volgende: maar mensen die een potje met me wouden huilen of steeds aan mijn arm gingen hangen als ik voorbij liep ontloop ik 3 kwart jaar later nog steeds. Ergens voel ik me dan weer als een ondankbaar persoon terwijl het volgens mij ook best normaal is om daarin grenzen te hebben.

mijn ervaring is dat er ook mensen die hun eigen ellende bij je neer willen gooien ipv jou troosten.
Dat zijn die die beschrijft denk ik.

quote:

Op zondag 7 december 2014 17:33 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

mijn ervaring is dat er ook mensen die hun eigen ellende bij je neer willen gooien ipv jou troosten.
Dat zijn die die beschrijft denk ik.

Hmm, niet helemaal. Bij een van die mensen zie ik het meer als dat ze even een shot emoties wil halen, iets waar ik op de werkvloer al helemaal geen behoefte aan heb.

Het lastige vond ik juist toen mijn vader overleed ongeveer 3 jaar geleden, is dat die steun ook betuigt wordt door mensen waarvan je voor de rest van het jaar of je leven niets hoort. Dat kwam nogal niet oprecht over of plichtmatig.

En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.

Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.

Ik ken de dood en de dood kent mij.
Het is goed zo.

Even een kickje. Merk toch wel dat velen over bepaalde dingen dezelfde mening hebben, of in elk geval hetzelfde ervaren. Inmiddels is het bijna een half jaar geleden dat mijn zus overleed.

quote:

Op maandag 8 december 2014 23:53 schreef Banaanensuiker het volgende:
Het lastige vond ik juist toen mijn vader overleed ongeveer 3 jaar geleden, is dat die steun ook betuigt wordt door mensen waarvan je voor de rest van het jaar of je leven niets hoort. Dat kwam nogal niet oprecht over of plichtmatig.

En inderdaad, wat H1N1 zegt, opeens is het alsof er niets gebeurt is; je hoort er (bijna) niks meer over.

Een belangrijke les die van het overlijden van mijn vader heb geleerd is dat de world keeps on turning. Of je het wilt of niet en je moet op een gegeven moment toch verder met je leven. Het is niet erg om even bij de pakken neer te zitten, maar je moet ook verder met leven en positieve gedachten.

Die laatste zin klopt helemaal. Wellicht erg cliché, maar o zo waar.
Het is nu eenmaal zo dat je weinig kunt doen aan het feit dat er mensen zijn waar je niks meer van hoort. Ik wil met deze reactie niet een filosofische kant opgaan, maar mensen 'zijn nu eenmaal zo.' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat mensen het moeilijk vinden om iemand aan te spreken die een naaste hebben verloren, maar ik geloof ook dat het deels met een gebrek aan interesse te maken heeft. Dat vind ik een pijnlijke gedachte, dus probeer ik er maar niet te veel over na te denken.

Ik ben een keer aangereden door een bus en deels onder die bus belandt.
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden

Mijn bewijs dat God bestaat

Wow

quote:

Op woensdag 21 januari 2015 13:30 schreef Gehaktbal80 het volgende:

' In mijn omgeving hebben de meesten geen enkel besef hoe fijn het is dat je dierbaren gezond zijn. En ook als jijzelf een dierbare verliest, lijkt het niet helemaal door te dringen.

Herkenbaar. De eerste 15 jaar van mijn leven was er veel shit. Mensen gingen dood of raakten gehandicapt. Dat heeft me wel gevormd... in de zin dat ik de toestand waarin er 'iets aan de hand' is als 'de standaard' zie..

En de toestand waarin alles goed gaat met mijn dierbaren als een zegen, iets waar ik blij mee ben.

quote:

Op woensdag 21 januari 2015 16:35 schreef Noordsestern het volgende:

[..]

Herkenbaar. De eerste 15 jaar van mijn leven was er veel shit. Mensen gingen dood of raakten gehandicapt. Dat heeft me wel gevormd... in de zin dat ik de toestand waarin er 'iets aan de hand' is als 'de standaard' zie..

En de toestand waarin alles goed gaat met mijn dierbaren als een zegen, iets waar ik blij mee ben.

Zo is dat. Het is niet zo dat ik nu een negatieve kijk op het leven heb, maar ik ervaar een periode waarin het niet goed gaat als 'het hoort er nu eenmaal bij'.

quote:

Op woensdag 21 januari 2015 16:04 schreef Aiciu het volgende:
Ik ben een keer aangereden door een bus en deels onder die bus belandt.
Op de een of andere manier vertraagde de tijd waardoor ik nog gauw weg kon kruipen bij die banden die op me af kwamen rijden

Mijn bewijs dat God bestaat

Dat heb ik ook gehad, echt bizar.
werd vol in de zijkant geraakt door een motor toen ik op de fiets zat, en alles ging zo traag dat ik tijdens het door de lucht vliegen en het raken van de grond nog tijd had om me te bedenken wat er eigenlijk aan de hand was, rond te kijken en me te bedenken dat ik mijn hoofd moest beschermen met mijn armen.

Voor mij bewijst dat niet dat god bestaat overigens

Vroeger toen ik 16 dagen oud was een hersenvliesontsteking gehad, was kantje boord, maar toch genezen na een jaar. Wel een groot litteken op m'n achterhoofd overgehouden dat alleen opvalt als ik m'n haar millimeter, wat ik regelmatig doe. M'n 'oorlogswond' zo noem ik het altijd als mensen vragen wat het is.

[ Bericht 100% gewijzigd door Atmosphere72 op 24-01-2015 23:23:27 ]

Ben toen ik een jaar of 3 was ook een keer in de ouwe gracht in Utrecht gesprongen toen m'n ouders op 'n terrasje zaten. Ze waren mij blijkbaar uit het oog verloren en ben er gewoon ingesprongen. Ben toen gered door een man en meer weet ik er niet van.

Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

quote:

Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

Sterkte man.

quote:

Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

Sterkte

Ik vind persoonlijk de dood niet het ergste.
Het is het lijden wat ik het ergst vind en wat ik van dichtbij meegemaakt heb, en dan grijpt me na al die jaren nog steeds bij de keel.
De dood is dan een bevrijding.

quote:

Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

Veel sterkte!

Het meest indrukwekkende was dat toen ik 11 was een schoolgenootje van 8 jaar oud aan leukemie overleed. Omdat mijn moeder les gaf op die school wilde ze gaan condoleren, en mijn broer en ik zijn ook meegegaan. Erg bizar om zo'n klein lichaam, dat door de kanker en medicijnen echt aangetast was, dood in bed te zien liggen. Het is nu bijna 12 jaar geleden, maar het blijft indrukwekkend om daar aan terug te denken.

Nu komt het weer dichtbij, ook bij mijn vader is pasgeleden kanker geconstateerd. Ik kan er nu op zich heel praktisch mee omgaan omdat hij lichamelijk (nog) goed is. Pas als hij geopereerd wordt, gaat hij lichamelijk zwak worden. Maar toen hij bij een bespreking in het ziekenhuis pas geleden heel stellig zei dat hij geen kasplantje wilde worden, en toen duidelijk werd dat ik als contactpersoon daar tijdens de operatie ook een belangrijke en beslissende rol in zou hebben, kwam het allemaal even heel dichtbij

sitting_elfing, veel sterkte!

quote:

Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

Sterkte.

quote:

Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

Jeetje, sterkte!
Hoe oud is je vader, en wat heeft hij?

quote:

Op zaterdag 24 januari 2015 17:15 schreef Gehaktbal80 het volgende:

[..]

Zo is dat. Het is niet zo dat ik nu een negatieve kijk op het leven heb, maar ik ervaar een periode waarin het niet goed gaat als 'het hoort er nu eenmaal bij'.

Een dankbare houding is dat. Je ziet het niet als normaal, maar als geschenk. Mooi toch?

quote:

Op zondag 25 januari 2015 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik vrees dat ik het nog erg dicht bij mee mag maken, daar m'n pa kanker heeft gekregen.

Sterkte...