Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt? #2

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:09 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Heftig.. veel sterkte Lily.

Had in deel 1 van dit topic al gepost dat ik mijn zus (29 jaar) aan kanker ben verloren. Inmiddels is dat anderhalve maand geleden. Aanvankelijk leek het naar omstandigheden best goed met me te gaan, iets wat ik niet verwacht had.

Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.

De wereld draait nu eenmaal door en dat begrijp ik maar al te goed, daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik vraag me af hoe jullie met het verlies van een nabestaande zijn omgegaan?

Niet bij de pakken neerzitten? Joh, 1,5 maand is niets.

Vergeet niet te rouwen. Als je het nu niet doet volgt de klap later.

Afgelopen zondag was het 25 jaar geleden dat mijn moeder is overleden, bijna de helft van mijn leven geleden...en je hebt nog steeds het idee dat het gisteren was, zo sterk is de herinnering aan die dag dat ze er plotseling niet meer was, kan elke minuut van die dag nog herinneren, net zoal de dag dat mijn vader stierf, nu 17 jaar geleden. Zijn echt van die dagen die voor eeuwig in je geheugen zijn gegrift, hoe oud je ook gaat worden.

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:23 schreef Stimorol- het volgende:
[..]
Niet bij de pakken neerzitten? Joh, 1,5 maand is niets.
Vergeet niet te rouwen. Als je het nu niet doet volgt de klap later.

Spreek je uit ervaring? Ik heb het gevoel dat ik er ook niet beter van word als ik er te lang in blijf hangen. Niet dat ik het weg stop, integendeel. Gewoon de normale dingen weer oppakken maar ondertussen gaat het rouwproces wel door

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:41 schreef Gehaktbal80 het volgende:

[..]

Spreek je uit ervaring? Ik heb het gevoel dat ik er ook niet beter van word als ik er te lang in blijf hangen. Niet dat ik het weg stop, integendeel. Gewoon de normale dingen weer oppakken maar ondertussen gaat het rouwproces wel door

Geen zus. Wel andere familielid.

Als je je gevoel niet negeert en doorgaat is dat ook prima toch? Je moet doen wat goed aanvoelt. Rouwen is gewoon kut. En verwarrend. Ene x denk je ik voel me ok en 1 uur later zit je huilend in de auto.

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:45 schreef Stimorol- het volgende:
[..]
Geen zus. Wel andere familielid.
Als je je gevoel niet negeert en doorgaat is dat ook prima toch? Je moet doen wat goed aanvoelt. Rouwen is gewoon kut. En verwarrend. Ene x denk je ik voel me ok en 1 uur later zit je huilend in de auto.

True. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. En dat herken ik inderdaad. Bedankt voor je reactie iig

Toch wel een paar keer. 2 oma's, een opa. Het meest heftige vond ik mijn oom, 11 jaar geleden. Hij had kanker en ging nog veel leuke dingen doen met zijn vrouw en zoon van toen 5. Omdat ik erg close was met neefje ging ik altijd mee waardoor ik vrij nauw betrokken was. Oom heeft me op zn sterfbed laten beloven op zijn zoon te passen. Uiteindelijk is er euthanasie toegepast en kwam neefje bij me op schoot zitten. "Mijn papa is dood.", zei hij toen. Vrij kort daarna kreeg de vrouw van mijn oom een nieuwe vriend, nam de vaderrol op zich voor neefje en deed dat met enorm veel respect naar mijn overleden oom en onze familie toe. Hij hoorde er gewoon bij. Vorig jaar zijn ze getrouwd, niet lang daarna werd ook bij hem kanker geconstateerd en afgelopen juli is hij overleden. Neefje heeft me gevraagd of ik met hem naar t ziekenhuis wilde, hij was al niet meer aanspreekbaar maar hij zag me, zei 'heeeeej', gaf me een grote glimlach en dat was t laatste. Die nacht is hij overleden.

Mij is toen gevraagd iets te schrijven en te lezen op de crematie.

quote:

Op donderdag 25 september 2014 00:03 schreef Godshand het volgende:

[..]

Dit boekje: http://www.bol.com/nl/p/e(...)6444%26itm_role%3din

Gaat ook op dat stofje in, wat bijna dood ervaringen opwekbaar maakt. Bijna dood ervaringen als in:
-idee hebben uit lichaam te treden
-tunnelverschijnselen
-wit licht

Ik had altijd begrepen dat het door zuurstofgebrek komt.

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:32 schreef trovey het volgende:
Afgelopen zondag was het 25 jaar geleden dat mijn moeder is overleden, bijna de helft van mijn leven geleden...en je hebt nog steeds het idee dat het gisteren was, zo sterk is de herinnering aan die dag dat ze er plotseling niet meer was, kan elke minuut van die dag nog herinneren, net zoal de dag dat mijn vader stierf, nu 17 jaar geleden. Zijn echt van die dagen die voor eeuwig in je geheugen zijn gegrift, hoe oud je ook gaat worden.

Alles blijft in je geheugen gegrift een moeder met een zelfmoorpoging een vader die op sterven ligt.

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:09 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.

Ja, ik herken het. Voor iedereen gaat het leven gewoon door, alleen voor jouzelf staat het stil. Dat vond/vind ik inderdaad best moeilijk. Ook vrienden bijvoorbeeld - ik ben echt teleurgesteld in enkele van hen. Dan heb je zelf destijds veel voor iemand gedaan om die persoon te steunen of uit de shit te helpen, en op het moment dat je zelf in een rotsituatie zit, hoor je vrij weinig. Aan de ene kant snap ik het wel, maar aan de andere kant denk ik: 'is een béétje belangstelling tonen nu zóveel gevraagd?'. Al is het maar een: 'hoe gaat 't eigenlijk?'. Daar heb ik dan best moeite mee.

3 jaar terug is mijn tante overleden. We waren echt heel close, ze woonde ook bij ons in maar het ging al een tijdje niet goed. Ze was heel erg afgevallen, en toen ze eindelijk naar de dokter durfde bleek ze fase 4 longkanker te hebben. Drie dagen later was ze dood, en ik heb nooit de kans gehad om haar op te zoeken in het ziekenhuis, omdat zij niet wilde dat ik haar zo zou zien. Hier heb ik echt verschrikkelijk veel spijt van.. Ik heb haar nooit meer kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou..
Ik heb het eigenlijk een beetje weggestopt, maar nu ik ouder word en mijlpalen bereik (rijbewijs, slagen, uit huis, naar de uni) merk ik pas hoe erg ik haar mis..
Ik ben nu ook heel bang dat andere mensen waarvan ik hou dood gaan en dat ik helemaal alleen achter blijf. Ik kan echt in paniek raken daardoor..

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:41 schreef Gehaktbal80 het volgende:

[..]

Spreek je uit ervaring? Ik heb het gevoel dat ik er ook niet beter van word als ik er te lang in blijf hangen. Niet dat ik het weg stop, integendeel. Gewoon de normale dingen weer oppakken maar ondertussen gaat het rouwproces wel door

Ik kan helaas wel uit ervaring praten. Ik was ook zoals haar toen mijn vader 12 jaar geleden overleed. Hij was 48, ik 20. Ik praatte er niet over en dat heb ik vorig jaar gemerkt toen ik depressief werd. Dit was een groot deel te wijten aan het niet verwerkt hebben van het verlies.

Is TS nog aanwezig? Gezien ik hem niet zie in dit deel en ik niet weet hoe nuttig het is om het in perspectief te plaatsen, ideeën te geven e.d. tenzij anderen er ook echt baat bij kunnen hebben.

Mijn moeder is 6 jaar geleden overleden, toen ik 15 was. Je verwacht niet als 15 jarige dat je dat jaar je moeders grafkist naar het altaar zal moeten dragen, maar het leven kan kut lopen.

Nadat ze overleden was hebben we ook een gedeelte van de woonkamer afgeschermd, hier lag haar lichaam. Ik kon moeilijk emotie tonen aan mijn familie dus ik ging 's nachts regelmatig stiekem naar beneden om te kijken/rouwen.

Ook heel mooi als bemoeizuchtige buren familie aan de kant duwen omdat ze er bij moeten zijn geweest

Binnen mijn familie nog geen begrafenis meegemaakt, terwijl ik toch al bijna 30 ben. Een opa is overleden toen mijn vader jong was, andere opa en oma's gaan richting 90/100.

Familie van mijn vriendin is het helaas minder, heftigste was mijn schoonvader, pijnlijk als je zonder afscheid iemand ziet gaan, liep nog halve marathons en ineens stopt alles. Vriendin is nu jaren later pas weer "de oude" die ze voorheen was. Wel met flink litteken. En een stel hele goede vrienden.

Een aantal familieleden al verloren, van oud tot zeer jong. Mij het meest aangegrepen heeft het overlijden van mijn oom aan botkanker, waarvan wij door 'gedoe' in de familie geen afscheid hebben mogen nemen tijdens zijn ziekbed. Ik snap niet hoe je iemand die mogelijkheid kunt ontnemen.

quote:

Op maandag 22 september 2014 12:33 schreef warp995 het volgende:
Ik heb eigenlijk niet echt iemand verloten, geen familie ofzo(wat nog wel gaat komen) alleen een paar keer een kennis van mn ouders maar dat heeft weinig impact op me gehad.

Ik heb wel een keer in een trein gezeten die een springer had aangereden, dat voelde daarna toen het was gebeurt zo raar. Een heel vreemd gevoel had ik toen die week.

Om hierop terug te komen, 3 weken geleden is mijn opa overleden. Ik heb niet echt heel veel moeite gehad met verwerken en was er snel overheen.

Heb de dood net nog van dichtbij mee gemaakt
Ben thuis gebracht door mijn mattie, weet niks meer van een paar uur terug.
Pffff alcohol not even once

Nichtje van 18 overleden.. Inmiddels bijna een jaar geleden. Het leven gaat inderdaad door maar denk nog steeds elke dag aan haar. Kan er nog steeds van huilen maar zo kan het leven nou eenmaal lopen. Was heel raar om haar dood te zien, gek genoeg ook heel beangstigend..

Vorige week m'n vader verloren. Onwerkelijk of surrealistisch zijn de enige woorden van toepassing op het moment dat de politie midden in de nacht op je raam staat te bonzen.

Juni 2013 is mijn vrouw overleden aan kanker (zij was 30 op dat moment).
Met het verlies zelf had ik niet zoveel moeite, vooral omdat je bij een ziekte een "traject" ingaat van zorgen, zorgen zorgen waarbij je totaal geen tijd meer hebt voor jezelf of je kinderen en iedere dag in feite al in het teken staat van afscheid nemen.

Waar ik het wel heel erg moeilijk mee had (en waarom ik nog steeds soms nachtmerries heb) is dat ik aan mijn dochter (destijds 3 1/2) moest vertellen dat mama dood was ; de verslagenheid in haar ogen, die blik vergeet ik nooit meer. Hoe klein zij ook was, zij snapte dondersgoed wat er aan de hand was.
(mijn zoontje was nog geen eens 1 jaar toen zijn moeder overleed dus aan hem viel er weinig uit te legggen).

(inmiddels ben ik ook alweer een jaar samen met mijn huidige vriendin. Mijn kinderen zijn echt gek op haar en zien haar ook als een lieve stiefmoeder terwijl haar zoontje mij echt als papa ziet).

Helaas heb ik hier wel enige ervaring mee. Buiten al mijn opa's en oma's (die gelukkig op 1 opa na die door een verkeersongeval om het leven gekomen is allen tussen de 70 en de 80 jaar oud waren), ben ik twee tantes (1 met MS en een met darmkanker) en een oom (darmkanker) verloren.

Het meest ingrijpend was echter de dood van mijn moeder,nu iets meer dan 9 jaar geleden. Niet alleen omdat het mijn moeder was (al mis ik haar nog elke dag),maar ook vanwege het onverwachte karakter en de situatie. We waren voor het laatst met het hele gezin op vakantie in Kroatië (ik zou die zomer 150 kilometer verderop gaan studeren en mijn oudste zusje 100 kilometer verderop) en na een week ongestoorde vakantie veranderde dat midden in de nacht in een nachtmerrie toen mijn moeder onverwachts een hersenbloeding kreeg. Uiteindelijk bleek ze al vrij snel hersendood te zijn,en heeft mijn vader gelukkig nooit hoeven kiezen om de stekker eruit te halen aangezien haar hart er na een week uiteindelijk zelf mee stopte. Ik heb met name het eerste jaar van mijn studie veel last hiervan gehad (en domme dingen gedaan,met name qua drank). Gelukkig heb ik een 'wake up call' gehad en is de rouwverwerking sindsdien normaler verlopen.

Vandaag 5 weken geleden is mijn vader overleden (60).
Het is nog steeds zo onwerkelijk als ik bij m´n ouders binnen loop en alleen m´n ma zie zitten.

Hij lag thuis opgebaard en we hadden op de rouwkaart gezet dat we geen bezoek aan huis wilden. Daardoor hebben we tussen zijn overlijden en zijn uitvaart als gezin (m'n moeder, zus, zwager, neefje en ik) alle tijd voor onszelf kunnen nemen en konden we elk moment van de dag tijd met m'n pa doorbrengen als we dat wilden.

M'n pa was al een tijdje ziek, dus hij heeft zelf een hoop mee geregeld, zoals de muziek en foto's bij de uitvaart, de rouwkaart (incl. de tekst), de bloemen, etc. Het is een fijn gevoel dat alles was zoals hij het wilde.

Gelukkig heb ik veel mensen om me heen die erg met me zijn begaan. Ook mijn collega's zijn fantastisch. Het verhaal van m'n pa begon twee jaar geleden en veel collega's hebben al die tijd belangstelling getoond en hebben altijd klaar gestaan en nu nog steeds. M'n baas heeft er al die tijd ook geen enkel probleem van gemaakt als ik weer eens een middag naar het ziekenhuis moest (hij werd alleen "kwaad" als ik daarvoor vrij vroeg, want dat hoefde helemaal niet). En ook nu geeft hij me alle vrijheid die ik maar wil. Kom ik wel, kom ik niet, kom ik maar een halve dag. Alles is goed.

quote:

Op zaterdag 25 oktober 2014 22:52 schreef Roguee het volgende:
Een aantal familieleden al verloren, van oud tot zeer jong. Mij het meest aangegrepen heeft het overlijden van mijn oom aan botkanker, waarvan wij door 'gedoe' in de familie geen afscheid hebben mogen nemen tijdens zijn ziekbed. Ik snap niet hoe je iemand die mogelijkheid kunt ontnemen.

Wat ik veel erger vond bij m'n pa was dat er mensen gewoon niet langs zijn geweest. Mensen waarvan je dacht dat je een goede band met ze hebt die in moeilijke tijden in geen velden of wegen te vinden zijn.

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:09 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent?

Dat laatste zeer zeker. Ik ben de dag na zijn uitvaart gaan werken, onder de noemer dat ik mijn gedachtes dan kon verzetten. Daar ben ik na een week wel op teruggekomen. Ik was helemaal op en ik heb me toen ziek gemeld. De eerste dagen heb ik bijna alleen maar geslapen. Nu ben ik wel weer een week aan het werk, maar heel rustig en als ik 's nachts slecht heb geslapen werk ik die dag gewoon vanuit huis. Nou ja, meer aanrommelen dan werken. Maar zoals ik al zei vindt m'n baas het allemaal goed. Hij heeft liever dat ik nu wat minder productief ben en de tijd neem, dan dat ik heel snel nog een keer instort.

quote:

Op donderdag 16 oktober 2014 00:09 schreef Gehaktbal80 het volgende:
Heftig.. veel sterkte Lily.

Had in deel 1 van dit topic al gepost dat ik mijn zus (29 jaar) aan kanker ben verloren. Inmiddels is dat anderhalve maand geleden. Aanvankelijk leek het naar omstandigheden best goed met me te gaan, iets wat ik niet verwacht had.

Nu komt de klap toch best hard aan. Eerst ben je natuurlijk als nabestaande het middelpunt van de belangstelling (of je dat nu wil of niet), maar later verdwijnt die belangstelling volledig. Het voelt nu alsof iedereen het alweer vergeten lijkt te zijn en er wordt veel van je verwacht (erg drukke periode met school en andere zaken), terwijl je lichamelijk maar vooral mentaal helemaal op bent. Iemand die dit herkent? Vind zoiets moeilijk te verkroppen.

De wereld draait nu eenmaal door en dat begrijp ik maar al te goed, daarom wil ik ook niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik vraag me af hoe jullie met het verlies van een nabestaande zijn omgegaan?

Dit herken ik wel ja. We zijn inmiddels een paar maanden verder en niemand vraagt daar meer naar. Soms heb ik daar moeite mee, maar meestal niet. Als ik er moeite mee heb is het meestal op momenten dat we samen dingen zouden doen (ook met andere vrienden erbij) en dat ik die nu zonder haar moet doen en dan maakt niemand er een woord aan vuil, de fun begint gewoon. Terwijl ik bijna een minuut stilte wil inlassen ofzo haha.

Maar meestal heb ik er geen last van. Mijn vrienden en collega's zijn geweldig. Ze vragen er niet vaak naar, maar ik weet dat ze er voor me zijn. Punt is gewoon dat ikzelf niet zo'n prater ben over de diepste gevoelens, dus daarom heb ik er ook weinig moeite mee.

Want echt goed gaat het niet. Sinds haar overlijden zijn er dingen ontstaan die ik niet ken van mezelf en waarvan ik ook niet goed weet wat ik ermee moet. Voornamelijk lichamelijke pijntjes en andere onzin. Ik heb last van pijn op mijn borst (als ik niet beter wist zou ik mn hart ff laten nakijken), hoofdpijn, slecht slapen, slecht concentreren, continu vermoeid. Dit dagelijks en op een dusdanige wijze dat zelfs mijn leidinggevende op het werk af en toe vraagt of ik het allemaal wel red. Terwijl ik meestal koelbloedig voor me uit zit te kijken en totaal niet emotioneel ben op het werk of elders buiten. Ik heb het maar gegooid op stress na een heftige gebeurtenis en ik wacht tot het overgaat.
Mijn verdriet lijkt zich louter te uiten in lichamelijke klachten en meestal heb ik geen zin om daarover te praten. En dus vind ik het niet erg als niemand iets vraagt

Anderhalve maand geleden maakte mijn vader een eind aan zijn leven. Ik heb gemerkt dat ik er op een gegeven moment strontziek werd van de aandacht. Iedereen bedoelt het supergoed en wilde niemand beledigen maar ik was er compleet klaar mee. En dan opeens, praat inderdaad niemand meer over en lijkt het nooit gebeurt te zijn. Heel apart.

quote:

Op zaterdag 6 december 2014 14:54 schreef H1N1 het volgende:
Anderhalve maand geleden maakte mijn vader een eind aan zijn leven. Ik heb gemerkt dat ik er op een gegeven moment strontziek werd van de aandacht. Iedereen bedoelt het supergoed en wilde niemand beledigen maar ik was er compleet klaar mee. En dan opeens, praat inderdaad niemand meer over en lijkt het nooit gebeurt te zijn. Heel apart.

Dat is kut he? je wil er eigenlijk wel over praten, maar dan op je eigen manier. Niet dat iedereen je er mee bestookt. En niet het verhaal elke keer weer opnieuw beginnen. Op een gegeven moment wordt het een routine als je het verhaal vanaf het begin moet vertellen en ratel je een bandje af.

Maar als het langer duurt dan is het weer weg, die aandacht. Maar dan ook helemaal. En dan voel je je weer kut als er iets van wil zeggen. Dat je eigenlijk maar niks zegt om maar niet weer de zielige uit te hangen. Was er maar een tussenweg.