Een vraag aan religieuze mensen hier

Ik zelf geloof niet in een God. Niet dat ik het totaal uitsluit, want de 'big bang theory' vind ik ook een theorie die me ver te boven gaat. Maar toch vind ik dat van alle onbevatbare theorieen nog degene waar het meeste aantoonbare bewijs/logische aanwijzingen voor te vinden is. En ook scheelt het dat eigenlijk de meeste wetenschappers die hierin onderzoek naar doen een klein beetje op 1 lijn zitten over hoe en wanneer het ongeveer gebeurd is. Nieuwe informatie door onderzoek kan dat beeld soms nog wat veranderen. Niemand heeft er belang bij om die nieuwe informatie niet te accepteren zolang die informatie goed aantoonbaar en te beargumenteren is, een onderzoeker wil zoveel mogelijk duidelijke feiten.

Dat is wel anders met geloof, waar bij een heleboel verschillende theorieen/religies hebt waarbinnen ook nog eens weer heel veel verschillende substromingen en andere intepretaties van woorden uiit De Bijbel en de Koran toegepast worden. Het is niet meer objectief, want nieuwe informatie zoeken of deze toelaten betekend dat je God/Allah durft te betwijfelen.

Ik ben van mening: moet je niet gewoon als zo'n goed mogelijk mens leven? Als God niet bestaat dan heeft je leven op aarde sowieso altijd nog betekenis gehad. Als je na je overlijden er toch achterkomt dat ie voor jou onverwachts blijkt te bestaan, dan zou ie je toch alsnog toelaten in de hemel.

Want als ik b.v. zie hoe Jesus vond dat een goed mens moest leven:

quote:

vereer alleen Mij
maak geen afgodsbeelden
misbruik Mijn Naam niet
houd de sabbat in ere
toon eerbied voor je vader en je moeder
pleeg geen moord
pleeg geen overspel
steel niet
lieg niet
zet je zinnen niet op iemand of op iets van een ander.

Dan doe ik vrijwel al die dingen al. Uit mezelf nog wel helemaal.
Is dat niet de uiteindelijke intentie, dat je die dingen doet? En vereer ik daarmee al niet automatisch Jesus? Ondanks dat ik niet naar de kerk ga.

quote:

God liefhebben met alles wat in je vermogen ligt;
en je naaste liefhebben als jezelf.

Als je je naasten lief hebt als jezelf,,heb je dan niet automatisch God ook lief?
Moet je daarvoor naar de kerk? Want b.v. je kan nog 50 jaar lang de hele week in de kerk aanwezig zijn en dienen, maar als je intussen je schuldig maakt aan aanranding van kinderen...

Dus: als er toch een God nog zou bestaan: zou goed en eerlijk leven dan niet genoeg zijn om Hem/Jesus te vereren en liefhebben? Want als zo'n priester zulke vreselijke daden uiteindelijk vergeven kan worden, zou het veel minder erge feit dat je niet in de kerk kwam (maar verder wel grotendeels leefde zoals Hij/Jesus dat wilden) NIET vergeven kunnen worden?

Samenvatting: zou een goed mens zijn, met respect en liefde naar anderen, die z'n naasten en zwakkeren helpt wanneer het nodig is en geen crimineel of onfatsoenlijk gedrag vertoont zoals stelen of vreemdgaan, niet in alle gevallen het beste zijn? Als er geen God bestaat dan heb je in elk geval een aards leven van enige betekenis gehad, en als ie toch wel blijkt te bestaan, zou je toch alsnog wel als goed mens 'binnen mogen'? Want de belangrijkste essentie van geloven lijkt me niet zoveel mogelijk in de kerkbanken zitten.

Wat denken rde eligieuze mensen hiervan? Ik ben benieuwd.

quote:

Op zaterdag 16 augustus 2014 07:56 schreef LittlemanNL het volgende:
Ik ben niet religieus maar ik heb de vraag al vele malen gesteld aan religieuze mensen. Je moet accepteren dat jezus is gestorven voor je zonden, doe je dat niet, dan ga je niet naar de hemel. Ongeacht hoe goed je hebt geleefd. Die kindermisbruiker die gelovig is wel.

Nou ja, het is een feit dat de persoon Jesus echt heeft bestaan (gezien de Romeinse verslagen, die dat bevestigden) en hij vond daadwerkelijk dat hij zich moest laten opofferen voor onze zonden. Of je nou gelooft dat ie dat daarmee deed of dat je het als puur symbolisch moest zien. Voor zoiets kun je sowieso niets anders dan respect hebben, los van het religieuze verhaal er om heen.

Dat laatste kan ik niet begrijpen, en juist door zoiets kan ik gewoon niet religieus zijn. Blijkbaar is leven als een goed mens (zelfs bijna helemaal volgens Jesus z'n geboden) niet zo belangrijk maar gaat het er het meest om dat je God/Jesus dient te verheerlijken. Al maak je dan je medemensen (kinderen n.b.!) geestelijk kapot, dan nog ben je blijkbaar een beter mens dan iemand die als een heel goed mens leeft maar liever op andere manieren laat zien dat ie respect voor de normen en waarden van Jesus heeft dan dat ie in de kerk Jesus en God steeds moet vertellen hoe geweldig ze zijn. Maar blijkbaar draait het bij God/Jesus dus erom dat zij vereerd moeten worden, Althans, zo doen die gelovigen dat over komen.