Depressie & Angst #87:

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:17 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja je had eventueel dat andere meisje kunnen informeren maar dat zou ik zelf niet hebben gedaan. Kwam het toch wel goed uit dat het zichtbaar was dat je je niet op je gemak voelde.

[..]

Ja maar jamaar jamaar ik weet het gewoon niehieeet Ik weet niet wat ik wil.
Bij mij thuis afspreken word ik juist onrustig van omdat ik dan gastvrouw ben en bang ben dat ik iets fout doe.

Wat kan je fout doen dan? Wat is de allergrootste fout die je kan maken en wat is dan het allerergste wat kan gebeuren?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is de vraag die psychologen ook altijd stellen ... heel vervelende. bedoel je als gastvrouw?

Ik kan niks met die vraag.

Maar t is wel n goeie vraag. Je bent bang iets fout te doen maar wat kan je fout doen?
Ik vergeet zelf altijd mensen te drinken te geven maar inmiddels melden ze gewoon dat ze dorst hebben Ik heb ook wel eens in n lachbui cola in t gezicht van n vriendin uitgesproeit (ok we waren 16 maar we zijn nu nog bevriend op ons 30ste dus zelfs dat is geen drama)

Ik denk dat je bij vrienden weinig fout kunt doen. Je zei n paar posts terug dat je stomme dingen zegt op feestjes maar blijkbaar valt t mee want ze nodigen je nog steeds uit

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is de vraag die psychologen ook altijd stellen ... heel vervelende. bedoel je als gastvrouw?

Ik kan niks met die vraag.

Ik denk dat het doel van die vraag is in te zien wat het verschil is tussen de situatie die in jouw hoofd geconstrueerd is en de situatie zoals deze zich realistisch gezien voor zou kunnen doen.

Vaak als je nogal een geprogrammeerd doemdenker bent zijn de beelden in je hoofd vaak enkel gericht op het negatieve of op een worst-case scenario. Niks mis mee verder. Maar wanneer je die gedachte achterhaalt, accepteert en zo ruimte voor jezelf creëert om gewoon de ervaring te hebben(want vaak betreft het iets heel simpels) zul je zien dat het best mee valt. Des te meer je dit doet, des te meer je je zult gaan realiseren dat de situaties in je hoofd veel erger lijken dan ze zijn.

Brr, goed maar onrustig geslapen. Heb echt even een baalmaandag, dingen vliegen me gewoon weer even aan.

Het komt vooral door weer de nieuwe situatie op stage (druk vanuit de studie), het balen van het nog niet volledig mee kunnen draaien en het feit dat ik daardoor niet zo veel kan ondernemen als ik zou willen. Ik mis soms gewoon zo erg dat onbezorgde, het opstaan zonder het idee de rem er op te moeten hebben, weer lekker mijn sociale leven leiden, veel met vrienden doen. Ik ben dankbaar voor de les die ik heb geleerd, want ik weet nu dat ik op de eerste plaats op mezelf moet letten, alleen die traagheid van het herstel en de meekomende onzekerheid. Blegh. Ik ben wel naar de sportschool geweest met vrienden, maar ik voel me soms echt een beperkte kluizenaar.

Maarja, kwestie van geduld. Het is volstrekt normaal dat ik me zo voel, maarja, what can you do.. Soms heb ik echt de neiging om gewoon te kappen met die rotstuderen, met dat vooraf bepaalde pad van de samenleving en gewoon mijn echte interesses te gaan volgen. Maarja, geld moet rollen en ik ben al dik over de helft met studeren dus ik wil nu ook door. Daarna werken en heeeeel veel reizen, daar houd ik me echt aan vast.

Zo, sorry voor het lange verhaal maar dat moest er even uit. Pfoeh! Nu maar op naar stage.

quote:

Op maandag 17 maart 2014 01:54 schreef kuolema het volgende:

[..]

Bestaan, mij zijn is al een fout. Maar ik zal morgen even nadenken want nu ben ik te moe.

En ik weet niet waarom ik word uitgenodigd, zou het niet gek vinden als ze het doen uit medelijden of omdat ze iets van plan zijn.

Dat zit allemaal in jouw hoofd. Misschien maak je zo af en toe een grappige opmerking en ben je niet vijandig qua houding en vinden ze je daarom leuk genoeg om uit te nodigen. Waarom zouden ze iets van plan zijn? Schieten ze daar wat mee op? Ik denk dat je echt teveel in je hoofd hebt.

Ik zit alle bovenstaande posts door te lezen en realiseer me dat ik eigenlijk helemaal niet meer naar dat soort dingen ga. Ik ben afgekeurd dus ik hoef nooit meer naar bedrijfsfeestjes en zo. Wat maar goed is, want ik heb me ooit (20 jaar geleden) zo ernstig misdragen op een personeelsfeestje, dat ik nog steeds het schaamrood op de kaken krijg ..

Familiefeestjes komen maximaal 1 keer in de 2 jaar voor, en naar grote verjaardagen van vrienden ga ik niet. Meestal houden we met een klein clubje mensen ergens de dag ervoor of de dag erna een minifeestje om de restjes op te eten en te drinken

Eigenlijk klinkt het best een beetje zielig, maar dat is het niet. Mijn echte vrienden die weten het, en die vinden eigenlijk de mini feestjes veel leuker.

Ik ben een beetje een kluizenaar, maar bij mij thuis is iedereen welkom. Veilig op eigen terrein.
Ik voel me gewoon niet prettig in groepen mensen, dus ik ga er niet naar toe.

Ik sluit me aan bij heel veel moeite hebben met feestjes, sociale gelegenheden, familiefeestjes en zelfs openbare gelegenheden. Ik hield er wel altijd van, maar trek het niet meer. Te druk, geen concentratie, daardoor niet kunnen socializen, daardoor verkeerde opmerkingen of vragen stellen die allang gesteld zijn, me daardoor niet thuis voelen op plekken en het idee dat ik bij anderen een rare indruk achterlaat.
Gevolg: vrienden zijn er eigenlijk niet meer (nog steeds geen idee waarom er plots geen contact meer was met beste vriendin, wat dus eigenlijk een bevestiging was dat ik dingen fout doe). Alleen nog wat contact met een klein gedeelte van de familie. Neven en nichtendag sla ik standaard over.

En mijn eigen huis is mijn veilige haven, heb juist liever niet dat mensen hier komen. 'Verjaardag' heb ik dan ook bij mijn moeder gevierd, wilde niet dat andere in mijn veilige ruimte zouden komen.

Grote feesten/stappen doe ik ook bijna nooit meer. Gewoon wat drinken in de buurtkroeg soms wel.
Vorig jaar liep dat een keer uit op stappen en dat was wel leuk. En misschien ga ik volgende maand naar een feestje in de maassilo
Maar ik ga er vanuit dat ik dan maar 2 uurtjes blijf. Dan heb ik t wel gehad.
Borrels op mijn werk vind ik leuk als er bekenden zijn en als ik niet net aan de AD zit hahahhaa. Laatste borrel was ik ziek zeg!

Maar kuo: dat je denkt dat ze plannetjes smeden tegen jou, dat moet je echt aan de psych vertellen hoor. Een keer wanneer jij daaraan toe bent natuurlijk
Als ik lees wat je schrijft lijkt het me heel waarschijnlijk dat ze je gewoon mogen.

En roze haar is inderdaad cool! Heb ik nooit gehad. Ik zie er echt saai uit. Gewoon blond haar (nep blond) en 2 niet opvallende piercings (de echt toffe bleven niet goed zitten) en een goed verstopte tattoo.
Dat vind ik het grote nadeel van mijn werk. Ik kan er niet meer tof uitzien

Idem wat hierboven gezegd wordt.

Ik ben nooit een feestbeest geweest (even though I've tried) en tegenwoordig houd ik het bij af en toe een lan-party, zoals ik afgelopen weekend had. Gewoon met een paar vrienden en dan lol hebben met de games die ik gemod heb

De enige feesten waar ik tegenwoordig heen ga zijn verjaardagsfeesten (die ik zelf overigens nooit meer geef )

Grappig. Boel mensen hier die niet overdreven van feesten houden en beter tot hun recht komen bij rustig 1 op 1 contact.

Dat heb ik zelf ook wel, en ik heb het een tijd als falen van mijzelf gezien. Eigenlijk godvergeten quatsch natuurlijk, maar daar kom je na veel zelfonderzoek pas achter.

Soms stappen vind ik zelf best leuk, festivalletje meepakken e.d.. Maar alleen als ik zelf de controle heb wanneer ik wegga. .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 00:32 schreef minthy het volgende:

[..]

...

Er moest voor het UWV een lijst ingevuld worden met beperkingen en er werd niet gekeken naar mogelijkheden. Je kan me niet pissiger maken dan het continu gaan hebben over wat ik niet kan, daar ben ikzelf al veel te hard in.

Deze BA heeft dan stiekem een goede manier gevonden om jou te mobiliseren. Gewoon advocaat van de duivel spelen en jou af en toe gigantisch uitdagen. .

quote:

De spierpijn wordt veroorzaakt door m'n burnout, spanning, boosheid en schrik verergert dat behoorlijk. Elke avond staat het strakuit maar sinds dat gesprek met de ba ben ik helemaal een strakke plank

Gevalletje reptielenbrein dat continu een signaal *ALARM ALARM ALARM*!! aan het uitzenden is oid? .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 13:29 schreef Detroit het volgende:

[..]

Deze BA heeft dan stiekem een goede manier gevonden om jou te mobiliseren. Gewoon advocaat van de duivel spelen en jou af en toe gigantisch uitdagen. .

[..]

Gevalletje reptielenbrein dat continu een signaal *ALARM ALARM ALARM*!! aan het uitzenden is oid? .

Dat mag hij dan in het vervolg mooi laten ook!

Dat zou kunnen, volgens de ba is het een bekend verschijnsel bij een burnout. Het houdt wel idioot lang aan in mijn geval, sinds oktober 2012. Binnenkort eens langs de huisarts voor verder onderzoek of advies.

Hi, ik lees dit topic al een tijdje mee, maar ben over het algemeen te passief om mee te posten. Omdat er hier soms goede/verhelderende adviezen worden gegeven, wil ik het toch proberen.

Sinds iets meer dan een maand ga ik naar een psycholoog. Heb geen labeltje gekregen, maar we praten vooral over sociale onzekerheid (ik kan mij helemaal terugvinden in Kuoloma’s redenering, inclusief het uitnodigen uit medelijden) en over faalangst. Ik word momenteel vooral zenuwachtig voor de gesprekken, maar denk dat het wel goed is dat ik überhaupt over mijn beslommering praat. Ik zou vooral wat meer praktische tips kunnen gebruiken, eerder dan “accepteer dit/dat gevoel”.

Anyway, een andere incentive om hier te posten is de volgende situatie: ik date sinds kort met een jongen. Ik had eigenlijk al een tijdje het idee om geen vriendje te hebben voordat ik alles op een rijtje had qua mentale gezondheid. Maar ik vind hem toch wel leuk. Ik zou hem dan ook bij onze volgende afspraak (de tweede/derde echte date) eigenlijk willen zeggen dat ik naar de psych ga (en dat ik paniekaanvallen heb tijdens seks) om hem te laten beslissen of hij met zo iemand als mij verder wil. Fwb wil ik sowieso al niet.

Alleen: hoe pak ik dat het beste aan? Heb ook geen zin om een halfuur een klaagverhaal te houden, daar heb ik vooralsnog mijn psych voor. Of verzwijg ik het best nog een tijdje, tot het duidelijk is of het iets wordt? Ik heb verder nog tegen niemand iets vertelt over de psycholoog en schaam me er een beetje voor.

Ik zou er nu nog niets over zeggen eerlijk gezegd.
Je kan hem ermee vroegtijdig afschrikken, terwijl hij het misschien (als hij je wat beter kent) helemaal niet zo erg vindt.
Daarbij ben je meer dan enkel een psych patient met paniekaanvallen en zo moet hij je ook leren kennen vind ik. En als je het zo snel al verteld komt het over alsof dat het grootste gedeelte van je leven is. (wat mij niet zo doet overkomen in je verhaal).

Je hebt nog alle tijd, geniet er ook een beetje van

quote:

Op maandag 17 maart 2014 13:45 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat mag hij dan in het vervolg mooi laten ook!

Dat zou kunnen, volgens de ba is het een bekend verschijnsel bij een burnout. Het houdt wel idioot lang aan in mijn geval, sinds oktober 2012. Binnenkort eens langs de huisarts voor verder onderzoek of advies.

Je bent nu stijf als een plank, flink nadeel, absoluut! Maar ik hoor wel een weerbare en don't fuck with me minthy tussen de regels door. Dat moet toch winst zijn?

Maareh. Ik ben wel benieuwd wat voor manieren er zijn om dat alarm er vanaf te krijgen. Oefeningen zoals bioenergetics (Alexander Lowen) oid?

quote:

Op maandag 17 maart 2014 13:50 schreef Mange-tout het volgende:
Hi, ik lees dit topic al een tijdje mee, maar ben over het algemeen te passief om mee te posten. Omdat er hier soms goede/verhelderende adviezen worden gegeven, wil ik het toch proberen.

Sinds iets meer dan een maand ga ik naar een psycholoog. Heb geen labeltje gekregen, maar we praten vooral over sociale onzekerheid (ik kan mij helemaal terugvinden in Kuoloma’s redenering, inclusief het uitnodigen uit medelijden) en over faalangst. Ik word momenteel vooral zenuwachtig voor de gesprekken, maar denk dat het wel goed is dat ik überhaupt over mijn beslommering praat. Ik zou vooral wat meer praktische tips kunnen gebruiken, eerder dan “accepteer dit/dat gevoel”.

Anyway, een andere incentive om hier te posten is de volgende situatie: ik date sinds kort met een jongen. Ik had eigenlijk al een tijdje het idee om geen vriendje te hebben voordat ik alles op een rijtje had qua mentale gezondheid. Maar ik vind hem toch wel leuk. Ik zou hem dan ook bij onze volgende afspraak (de tweede/derde echte date) eigenlijk willen zeggen dat ik naar de psych ga (en dat ik paniekaanvallen heb tijdens seks) om hem te laten beslissen of hij met zo iemand als mij verder wil. Fwb wil ik sowieso al niet.

Alleen: hoe pak ik dat het beste aan? Heb ook geen zin om een halfuur een klaagverhaal te houden, daar heb ik vooralsnog mijn psych voor. Of verzwijg ik het best nog een tijdje, tot het duidelijk is of het iets wordt? Ik heb verder nog tegen niemand iets vertelt over de psycholoog en schaam me er een beetje voor.

Welkom! Goed dat je komt meeposten. .
Die schaamte voor het feit dat je bij een psycholoog loopt raak je snel zat kwijt. Dat vond ik ook een jaar gênant, maar mettertijd vertel je er even makkelijk over als over wat je gegeten hebt. .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 14:01 schreef Detroit het volgende:

[..]

Welkom! Goed dat je komt meeposten. .
Die schaamte voor het feit dat je bij een psycholoog loopt raak je snel zat kwijt. Dat vond ik ook een jaar gênant, maar mettertijd vertel je er even makkelijk over als over wat je gegeten hebt. .

Vreemd eigenlijk dat het voor jezelf zo'n taboe kan zijn. Ik was zelf ook altijd erg schichtig erover maar met een gezonde dosis 'schijt aan' ben ik het iedereen gewoon van meet af aan gaan vertellen.

Waarom zou er een verschil moeten zijn tussen dokter en psycholoog? Of het nou je lichaam is of je geest, beide onderdeel van je toch? En psychische aandoeningen zijn technisch gezien ook 'gewoon' lichamelijke aandoeningen, dus dan is de cirkel rond zou ik zeggen!

Ik zou het ook nog niet zeggen, tenzij het onderwerp op tafel komt of hij bijv ook iets heel persoonlijks vertelt.
En welkom

Woei, veel reacties, tof .

@Cue: Je hebt een punt, maar ik denk dat ik harder gekwetst zou worden mocht het na een langere tijd uitkomen en dan een dealbreaker blijken zijn.

Over de schaamte over psychologen: ik ken maar één persoon die er open over heeft verteld, maar dan wel in een een-op-eengesprek. Iemand anders heeft het heel vlug tussen neus en lippen door verteld, maar ook met wat schaamte. Ik ben het ermee eens dat het geen taboe zou moeten zijn, maar dat is het vooralsnog wel, in België alleszins. Om de zoveel weken verschijnt er weer eens itempje in de media waarin wordt opgeroepen om het niet meer als een taboe te beschouwen en waarbij de analyse wordt gemaakt dat het dat toch nog eens. Ik heb niet veel zin om hierin een pioniersrol te vervullen, aangezien mensen mij sowieso al "vreemd" vinden, ook mensen die mij gewoon tof vinden. Wel veel respect voor mensen die er open over kunnen en willen vertellen .

quote:

Op maandag 17 maart 2014 15:18 schreef Mange-tout het volgende:

@Cue: Je hebt een punt, maar ik denk dat ik harder gekwetst zou worden mocht het na een langere tijd uitkomen en dan een dealbreaker blijken zijn.

"langere tijd" is niet een vast iets he. Je kan het ook bij date 7 al doen bv.. of bij date 15. Tis maar net hoe de relatie zich ontwikkeld. Zou dat gewon een beetje proberen aan te voelen.

Als het echt aan je knaagt, dan gewoon vertellen natuurlijk. Zelf zou ik wachten totdat ik echt denk dat het serieus zou kunnen worden / is. (of als het gesprek toevallig naar die kant neigt door wat dan ook)

quote:

Op maandag 17 maart 2014 14:48 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Vreemd eigenlijk dat het voor jezelf zo'n taboe kan zijn. Ik was zelf ook altijd erg schichtig erover maar met een gezonde dosis 'schijt aan' ben ik het iedereen gewoon van meet af aan gaan vertellen.

Waarom zou er een verschil moeten zijn tussen dokter en psycholoog? Of het nou je lichaam is of je geest, beide onderdeel van je toch? En psychische aandoeningen zijn technisch gezien ook 'gewoon' lichamelijke aandoeningen, dus dan is de cirkel rond zou ik zeggen!

Op zich is dat niet zo vreemd, wat ik merk is dat het voor heel veel mensen taboe is waardoor mensen er zo lang mee rond blijven lopen totdat ze uiteindelijk instorten (zal voor sommige vaste klanten hiero wel bekend in de oren klinken).

En wees welkom

quote:

Op maandag 17 maart 2014 14:01 schreef Detroit het volgende:

[..]

Welkom! Goed dat je komt meeposten. .
Die schaamte voor het feit dat je bij een psycholoog loopt raak je snel zat kwijt. Dat vond ik ook een jaar gênant, maar mettertijd vertel je er even makkelijk over als over wat je gegeten hebt. .

Schaamte dat je bij een psycholoog loopt? Dat is toch wel ernstig. Ik dacht oprecht dat er in deze huidige maatschappij niet zo heel moeilijk over word gedaan als 'je naar de psycholoog' zou gaan.

quote:

Op maandag 17 maart 2014 16:31 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Schaamte dat je bij een psycholoog loopt? Dat is toch wel ernstig. Ik dacht oprecht dat er in deze huidige maatschappij niet zo heel moeilijk over word gedaan als 'je naar de psycholoog' zou gaan.

Dacht je dat echt?
Zelfs bij zorgverzekeringen is het een soort taboe. Ik werkte op de klantenservice en wij mochten vragen over psychologen niet beantwoorden. Deze "GGZ-vragen" moesten we doorschakelen naar iemand die een training daarvoor had gehad want "het zijn natuurlijk vaak aparte mensen die bellen en je moet heel anders met hen omgaan".