Ik ben nu 9 en een halve week zwanger. Het is mijn derde zwangerschap en het wordt, als alles goed gaat, ons eerste kindje. Mijn eerste zwangerschap bleek met 9,5 week een missed abortion, de tweede was een spontane vroege miskraam met 6 weken. In de eerste zwangerschap was ik opgewekt, blij en voelde ik mezelf haast vibreren van positieve spanning. Ik was zwanger, ik kreeg een kindje, dat was geweldig! Natuurlijk was er een kans dat het mis zou gaan maar och, die kans was zo klein, daar dacht ik nauwelijks aan. Hoe hard de moker aan kwam toen het toch heus wel mis bleek te zijn is moeilijk te beschrijven.
Sindsdien merk ik dat alles wat met zwanger en kleine kinderen te maken heeft, ontzettend nare gevoelens bij me oproept. Er is me iets ontnomen, een bepaalde zorgeloosheid, mijn blijheid, en ik krijg het niet meer gevonden. De tweede miskraam kwam eigenlijk niet eens als een verrassing. En bij de derde zwangerschap zit ik alleen nog maar te wachten op het moment dat het fout gaat. Want dat het fout gaat, is voor mij nu net zo logisch als dat ik de eerste keer er van overtuigd was dat het goed zou gaan. Ook al heb ik al een echo gehad met 7,5 week met een embryo die precies op schema lag en een sterke hartslag had. De volgende keer dat ik een echo krijg, is het dood. Dat kan niet anders.
Dit soort gedachten gaan de hele godganse dag door. Ik had gehoopt dat het na een goede echo minder zou worden, maar dat duurde maar een dag of drie. Daarna kwamen de gevoelens in alle hevigheid terug. Ik durf niet vooruit te kijken. Ik kan alleen achteruit kijken, naar de ervaringen die ik heb, en krijg dat niet meer los. Kinderen krijgen is iets voor andere mensen, wie ben ik om zo arrogant te denken dat ik dat ook zal krijgen? Hoe meer ik er aan denk, hoe verder ik er in wegzak. Ik zal nooit schopjes voelen, of een kamertje inrichten, of een naam bedenken, of noem het maar op.
Daarbij ben ik ook nog steeds erg gevoelig voor mensen met zwangere buiken of kinderwagens met kleine babies. Ook al ben ik zelf zwanger, ik zie ze bijna als een andere diersoort. Iets wat ik niet kan of zal zijn.
Graag zou ik het onderwerp hier bespreekbaar maken, zonder daar andere topics mee te overschaduwen. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Of last van hebben gehad. Hoe ga je er mee om? Waar put je kracht uit?
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.
Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens
Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken
bedankt voor je reactie, ik hou jouw verhaal zo vaak mogelijk in mijn achterhoofd als voorbeeld dat het ook goed af kan lopen, omdat jouw verhaal zo veel lijkt op het mijne. Ik heb besloten dat ik morgen toch maar eens ga bellen om te kijken of er in de buurt hulpverleners zijn die me wellicht een duwtje in de goede richting kunnen geven.
Goed van je om hulp te zoeken. Het is zo jammer als je hele zwangerschap achteraf overschaduwd is geweest door angsten.
Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..quote:Op woensdag 12 maart 2014 20:23 schreef .Sparkling. het volgende:
Sq, het is rot en zwaar en heel herkenbaar voor mij. Je weet ongetwijfeld ondertussen wel dat ik ook twee miskramen had voor ik een goede zwangerschap kreeg en ik was er ook de derde keer van overtuigd dat het mis ging. Zwanger raken kon ik makkelijk maar zwanger blijven was niet voor mij weggelegd, daar was ik van overtuigd. Ik dacht dat het minder zou worden na een eerste goede echo, toen nadat ik de termijn voorbij was dat het de vorige keer mis ging, toen na de twaalf weken en zo verlegde ik dat punt steeds. Bij mij is mijn zwangerschap nooit meer zorgeloos geworden en ik heb er zelfs psychische hulp bij gehad omdat ik doorsloeg in de angst. Wat je er aan kan doen weet ik niet zo goed, had ik daar het antwoord maar op voor jou. Ik hoop en gun je oprecht dat je op een punt in je zwangerschap komt dat je de angsten los kan laten en anders geef ik je echt de tip er heel veel over te praten.
Wat misschien een troost is waar je nu niets aan hebt maar voor later is dat het moment dat mijn dochter geboren was was ik ook ineens alle angst kwijt. Ik was heel bang dat ik bang zou zijn dat ze na haar geboorte alsnog dood zou gaan maar daar heb ik gelukkig geen last van.
Probeer jezelf niet al te verplicht op te leggen om te genieten, als het niet lukt dan lukt het niet. Ik weet van mezelf dat ik heel krampachtig probeerde die roze wolk te vinden maar als hij er niet is dan is het ook goed. Het maakt je geen slecht mens
Veel sterkte, ik blijf hopen dat je uiteindelijk op een fijne zwangerschap terug kan kijken
Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..
Die dus... Herkenbaar op en topquote:Op woensdag 12 maart 2014 20:35 schreef StefanieV het volgende:
[..]
Ik lees precies mijn gedachten.. Eerst ging het beter gaan bij de 12-weken echo, daarna op 20 weken. Dan lag de grens op 26 weken en nu op 31 weken ben ik nog steeds ongerust en er precies van overrtuigd dat het nog fout zal lopen. Ik kan niet geloven dat het me gegund is om een baby te hebben.. Ik heb nog steeds geen oplossing gevonden om ermee om te gaan, ik hoop dat het betert als baby er is maar tot dan tel ik mijn dagen gewoon af..
Ik voel me dan ook steeds schuldig naar de baby toe dat ik van de zwangerschap niet kan genieten, of toch niet voor 100%..
[ Bericht 44% gewijzigd door _evenstar_ op 13-03-2014 15:32:55 ]
Ik kan je zwarte gedachtes een beetje plaatsen.
Heb je ongetwijfeld helemaal niets aan maar ik wilde even laten weten dat ik aan je denk en echt heel erg hoop dat je tzt een beetje meer kunt genieten van je zwangerschapSPOILERIn het verleden (nu alweer zo'n 5 jaar) 3x een vroege miskraam gehad. Onlangs kreeg ik te horen dat mijn ex in mei vader wordt. Ik heb altijd de angst gehouden dat het mij niet gegund was en na dat nieuws werd de bodem even onder mijn voeten weggeslagen. Bang dat de oorzaak bij mij lag. Ondanks het feit dat mijn huidige vriend en ik plannen maken en hopen volgend jaar ouders te worden blijf ik af en toe intens verdrietig en angstig.
En dan heb ik niet eens eerder een knipper gehad.
Ik wil je alleen een dikke knuffel geven en zeggen dat ik.je heel stoer vind dat je het zo open bespreekt!
Ik hoop oprecht dat je iemand vind die jouw angst begrijpt en jouw enigszins vertrouwen geeft.
Het is niet fijn dat zoveel mensen zich zo (hebben) moeten voelen, maar wel fijn (voor iedereen denk ik) dat je niet alleen bent. Ik heb dit topic overigens niet alleen voor mezelf geopend, maar voor iedereen die de behoefte voelt om daar over te praten.
nee, daar maak ik me weinig zorgen over. Het is meer dat ik denk dat het kind in m'n buik allang dood is. Dat was de eerste keer namelijk ook zo.quote:
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?
Ik herken het gedeeltelijk. Na mijn missed abortion incl 2 curretages kan ik ook niet echt onbezorgd genieten van deze zwangerschap. Ik ben ook niet echt (heel) blij
eigenlijk doe ik een beetje stoer alsof het niet zo is en wil eigenlijk zo min mogelijk over mijn zwangerschap praten in het 'echie'. Ik heb een aantal jaar geleden een zwangerschap laten afbreken en die ma is mijn 'straf' daarvoor geweest. En als ie het wel blijft doen, dan zal er wel wat mis mee zijn. Ik weet ook niet hoe ik het heb al een week in afwachting van die freakin' nipttest. Vandaag bevestiging van de GUO voor volgende week en het liefst ga ik een winterslaap houden en word ik wakker als het kind gezond en wel in mijn armen ligt 
Maw je hebt er geen reet aan maar je bent niet alleen
Dit had ik zo erg. Elk bezoek (en ik moest vaak) verwachtte ik bloed. Als ik 's avonds thuis was en de gordijnen dicht waren controleerde ik om de vijf minuten.quote:
Goed zo meid! Miaschien is het hier een plaats te geven. Ben je ook nog elk toiletbezoek verbaasd dat er niks te zien is?
En ik voelde me zo schuldig. Ik had nooit een miskraam gehad, maar ik durfde echt niet te geloven dat het al de tweede keer raak was en dat mij een baby gegund was
Achteraf kan ik wel een paar leuke dingen van mijn zwangerschap opnoemen. Maar het zorgeloos genieten waar ik wel eens over hoor, dat heb ik helaas nooit mee gemaakt
Stormqueen. Knap dat je het zo voor jezelf kan verwoorden. Praat er vooral over. En als je na een echo zelfs voor maar een paar uur kan genieten. Geloof me dat zijn de dingen die je later ook herinnert.
Sterkte met deze lange eerste weken.
Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durfquote:
Hoe logisch te verklaren je gevoelens ook zijn door de eerdere miskramen, hou je er ook rekening mee dat dit ook een hormonale oorzaak kan hebben? Het is minder bekend, maar er bestaat ook zoiets als een prenatale depressie. Daar kun je begeleiding bij krijgen, en dat kan je helpen om door de zwangerschap heen te komen. Want boy, negen maanden duren lang als je je tegen alle logica en verwachtingen in niet gelukkig en blij voelt.
) maar ja, waar ik wel een beetje mee zit, wat is normaal? Hoe meer ik lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het helemaal niet zo raar is. En toch hoor je daar maar zo zelden mensen over.is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?quote:
[..]
Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf
Ik vond het ook heel erg moeilijk en heb het met de verloskundige en met de gynaecoloog ook niet echt besproken. Ik heb daar echt spijt van, ik denk dat begeleiding wel degelijk had geholpen.quote:
[..]
Ja, ik ga dat morgen ook aankaarten (als ik durf
Wat is normaal? Normaal is denk ik dat je je uiteraard zorgen maakt, dat is denk ik inherent aan zwanger zijn en een kind hebben. Zorgenvrij ben je nooit meer. Wat niet normaal is, is als je dagen zwart zijn en blijven, dat je beste dagen wat grijzer zijn. Dat een goede dag betekent dat je die dikke buik nou eens niet afschuwelijk vindt, maar bedenkt dat ie misschien ook wel een beetje mooi zou kunnen zijn.
Als het de onzekerheid door de miskramen is, kan je gevoel door de duur van je zwangerschap en bevestigingen als goede echo's en het voelen van je baby een stuk beter worden. Zorgenvrij, nee, maar l gelukkiger, blijer.
Ik weet nog precies op welke dag het fout ging bij mij. Op vrijdag was er nog niets aan de hand, was ik 14 weken zwanger, en op zaterdag werd ik wakker en was de wereld zwart. En dat issie eigenlijk gebleven tot de bevalling.
Hou ook in gedachten dat als het een prenatale depressie is, de kans op een postnatale depressie en zelfs psychose groter is dan anders. Dus al een vinger aan de pols is dan misschien wel een goed idee.
ik hoop het ook zo ontzettend voor je! Ik stel me er nu maar op in dat het nog best een tijdje kan duren, dan valt het misschien nog mee...quote:
Ik hoop ook heel erg dat ik er blij om kan zijn. Ben nu alleen nog maar bang, inderdaad om een dood niet gegroeid vlekje te zien. Inderdaad vanwege de gedachte "dat kan ik toch niet" bij de vorige echo was ik een week gerust. Bij die van vrijdag duurt het tien weken voor een volgende echo. Dat is lang volhouden! Mijn arme lieverd van een man probeert me steeds vertrouwen te geven maar het lukt nog niet echt
Ook bij de eerste zwangerschap heeft het heel lang geduurd voor ik ervan kon genieten. Ik leefde van echo naar echo, moest tussendoor telkens met de Angelsounds luisteren om te horen of de baby het nog wel deed.
En bij deze zwangerschap is het net zo, zo niet nog erger, want tussen L. en deze zwangerschap zit ook een miskraam met 6 weken. De miskraam op zich kan ik prima mee leven, ik ga ervan uit dat het kindje simpelweg niet gezond was. Maar door die miskraam is de angst dat het niet goed zou gaan deze zwangerschap verdubbeld.
Deze zwangerschap heb ik tot de 11e week vaak bloedverlies gehad en was dan overtuigd dat ze dood waren. Tot ik op de echo weer twee spartelende mini's zag en daar kon ik dan net als jij een paar dagen op teren. Om vervolgens weer bloed te hebben of zonder bloed gewoon weer die onzekerheid te voelen. Een broertje of zusje voor L. zou er vast niet komen. En dan de mensen die zeggen dat het allemaal goed komt, vast heel lief bedoeld, maar het is niet wat je wilt horen. Ik heb het dus ook bijna tegen niemand verteld om dit soort reacties te voorkomen. Ik heb weleens gezegd dat ik zou willen dat ik in zwangere toestand het IQ van een goudvis had. Dat je gewoon simpelweg te dom bent om er bij stil te staan dat het ook fout kan gaan, gewoon hupsa die roze wolk op en genieten.
Bij beide zwangerschappen begon bij mij het vertrouwen eigenlijk pas wat te groeien na de 20 weken. Toen voelde ik de kindjes dagelijks bewegen en dat was de geruststelling die ik nodig had. Al is daarmee de angst nog niet compleet weg. Zelfs nu nog kan ik soms best in doemscenario's denken. Bijvoorbeeld bij het maken van een traktatie voor L. Aan haar traktatie hangen 2 kaartjes. Eentje met "hoera L. is grote zus" en een aparte met de namen van de jongens en daarbij gaat dan dus door mijn hoofd dat het tweede kaartje er vanaf gehaald zou kunnen worden als we toch maar met een kindje thuis blijken te komen en dan kan de naam van het ene kindje achterop het kaartje waar hoera L. is grote zus op staat.
Hetzelfde geldt voor het geboortekaartje, ook die kan heel simpel aangepast worden naar een kaartje voor één kindje. Het is echt heel naar om zo te denken, maar ik kan er gewoon niets aan doen. Ik geloof het allemaal pas echt als ik straks beide jongens gezond en wel op mijn borst heb liggen. En dan maakt deze angst plaats voor weer nieuwe angsten.
Goed dat je het bespreekbaar maakt overigens, want het komt denk ik vaker voor dan je misschien zou verwachten.
Het bespreekbaar maken is denk al een hele stap.
Hoop dat je hierdoor ook de moed hebt om het aan te kaarten bij je vk/gyn.
Denk dat je daarmee deels spijker op zijn kop slaat.quote:
[..]
is dat niet een gevalletje vuile was hang je niet buiten? Zien vrouwen het niet vaker als een soort falen als hun zwangerschap niet helemaal geweldig is?
SQ omdat iets vaker voorkomt , maakt het niet meteen normaal he
Ik denk dat het niet "normaal" is om je zo te voelen, in de zin dat je nu door de reacties ziet dat het niet zeldzaam is, maar dat dat nog niet betekent dat je je aanstelt en het er maar bij moet laten zitten.
Misschien doen juist teveel vrouwen dat. Ik herken dat gevoel niet op dit moment maar wel van een hele zwarte periode eerder in mijn leven.
Jouw gevoelens beperken jouw geluk en het is je goed recht om dat aan te kaarten om te zien of er iets aan te doen valt met hulp.
Weet niet of ik duidelijk overkom, maar ik herken zo veel in die gedachten dat je mensen zou lastig vallen of geen hulp verdient omdat het niet erg genoeg is, of dat je je aanstelt.
En roze wolk is niet verplicht maar t is wel fijn om met iemand over je zwarte te praten denk ik.
Of het nu normaal is of niet, het is naar dat je je zo voelt
En pas goed op jezelf! Als je stemming een zwak punt is, ben je onder invloed van hormonen extra kwetsbaar...
Miss_Sly, je bent voor mij ook vanaf mijn eerste miskraam een grote steun geweest, al speelde jouw verhaal ver voor mijn tijd en heb ik daar toen niks van meegekregen. Maar ook het feit dat het met jou ook in orde is gekomen sterkt enorm.
Evenstar, dat is ook weer zo natuurlijk. Ik hoop dat ik een begripvolle vk aan de lijn tref morgen
Spreek je uit, hier, maar vooral ook tegen je verloskundige, je partner, je naasten. Het is zo fijn als zij je in ieder geval kunnen begrijpen, begeleiden en accepteren dat je het zo voelt een ervaart.
Dikke
Alles ging goed, ik had geen klachten, maar ik vond zwanger zijn echt verschrikkelijk (maar wilde wel graag een kindje)Ik geneerde me natuurlijk verschrikkelijk hierover, zoveel vrouwen vinden het fantastisch om zwanger te zijn..
Ik heb het uiteindelijk ook bespreekbaar gemaakt en dit heeft mij echt heel erg geholpen.
Gevoel en rationeel / logisch denken liggen zo ver uit elkaar
Een dikke knuffel voor jou
En knap dat je het hier i.i.g al zo goed bespreekbaar weet te maken
Je hoort/ziet weinig over dit onderwerp en ik heb er bij m'n tweede miskraam ook voor gekozen om het bijna niemand te vertellen ivm de manier waarop mensen reageerden na m'n mola. Het is zo ontzettend niet voor te stellen wat voor impact een miskraam kan hebben op iemand. Reacties zijn daardoor zoals jij aangeeft al heel snel ontzettend pijnlijk en komen juist niet begripvol over ook al zijn ze waarschijnlijk wel zo bedoeld.
Ben de draad van m'n verhaal kwijt, maar ik hoop dat je voelt dat er aan je gedacht wordt. Je bent goed bezig met het plan om voor hulp te kijken. Sterkte daarbij. Ratio en gevoel liggen soms mijlenver uit elkaar.
Ik zou nog veel meer willen delen, maar kan de juiste woorden niet vinden. Ik vind het knap dat jij dat wel kunt.
Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.
Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).
Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):
• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.
• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.
• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!
Die onzekerheid en gedachten zijn - ook voor mij - herkenbaar. Bij de oudste ben ik pas begonnen met voorbereiden na de 30 weken. 'Want dan hoef je niet zoveel op te ruimen als het mis gaat'.
Bij de tweede kon ik het wat meer loslaten omdat het al eens goed was gegaan. Maar dit keer...
Na een MA met de 14 weken en een miskraam met 6 weken plus een drama bevalling van onze tweede waarbij we hem bijna kwijt waren vind ik het moeilijk om voluit te kunnen genieten. Met vlagen grijpt echt dat gevoel van 'het kan allemaal fout gaan, geniet er maar niet teveel van' me echt aan. Maar dat bespreekbaar maken met de vk of de gyn is weer een ander verhaal (of met mijn man, ben daar niet zo goed in weet ik ondertussen).
Van de week nog weer toen ik de gyn van de MA tegenkwam. Daar kan ik echt weer slecht van slapen...
Hoop dat de echo goed is en je wat meer vertrouwen kan krijgen, maar dat gevoel loslaten is zooo moeilijk!
Hoe ermee om te gaan... daar heb ik dus niet echt tips voor helaas.
Maar ik heb wel wat te zeggen over "wat is normaal"... normaal is een heel ruim begrip natuurlijk.
Maar op het moment dat jij er last van hebt, lijkt het me prima om aan te kaarten hoe je je voelt.
Het is jammer dat je over het algemeen vaak, alleen de "roze wolk" verhalen hoort, terwijl er echt meer mensen zijn met zulke gevoelens als die van jou. En gelukkig vind je er hier dan wel wat, soms scheelt het een beetje om te weten dat je niet de enige bent.
Maakt je gevoel misschien niet anders, maar herkenning kan ook helpen.
sterkte!Helaas niet bij iedereen
Los van de lichamelijke ellende (voor zover dat mogelijk is), heb ik me tijdens mijn zwangerschappen ook geestelijk rot gevoeld.
Depressief, alles donker. Schuldgevoelens omdat ik niet kon "genieten", maar ook woede om zoveel onrecht. Walgen van je eigen zelfmedelijden, maar te beroerd om daar iets aan te kunnen doen.
Blij zijn met elke minuut die verstreken is, weer een minuut dichter bij de finish. Snakkend naar adem, maar tevergeefs. Want hoe kun je ademhalen met die zware verstikkende deken van lood die bovenop op je ligt? die constante onzichtbare handen die zich om je strot klauwen? Adem, lucht, licht! Maandenlang nergens te bekennen. Meerdere malen heb ik gedacht echt gek te zijn geworden. Volkomen doorgedraaid. De dwanggedachten die steeds boven kwamen, de moeilijk weg te duwen angsten dat mijn kind mismaakt zou zijn, vergiftigd door mijn zieke gedachten in combinatie met de medicijnen die ik moest gebruiken, het tekort aan voedingsstoffen en vitaminen die ik binnen kreeg....
Hoe kon ik in vredesnaam een gezond kind krijgen?
De zwangerschap ontkennen en weg proberen te denken.
Herkenbaar.
Stikjaloers zijn op vrolijke bolle babymama's die voor hun ongeboren kinderen aan het winkelen waren, buikfotoshoots, pretecho's, buik beschilderen, dagboeken bijhouden. Keuvelend genieten en bewust met de zwangerschap bezig zijn.
Ik wil ook!!!
Oh darn, maar ik BEN zwanger.
Maar ik was een hoopje ellende, kon me totaal niet identificeren met die blijheid, hoe graag ik ook wilde
Een eindeloze hel vond ik het.
Het goede nieuws....
Na de geboorte van alledrie mijn zoons was het vrijwel meteen klaar. De duistere mist trok weg.
Ik kon weer ademen, denken, liefhebben
En eten 
Voel je alsjeblieft niet schuldig. Niet tegenover je vent, je (ongeboren) kind of jezelf. Het is allemaal al moeilijk zat. Hormonen kunnen nou eenmaal evil zijn
Veel sterkte
En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat SQ daar iets aan heeft.quote:
Ik denk dat ze niet bij je in de buurt zit, maar las geweldige recensies over http://www.dianakoster.nl/
En misschien hebben andere zwangeren met soortgelijke gedachten die wel in die contreien wonen er iets aan anders.
Ok, dat kan. Maar ik begreep dat ze hulp wou zoeken, en deze dame combineert het verloskundige zijn met het psychologische van nare ervaringen bij zwangerschappen en geboortes en alles wat ermee samenhangt.quote:
[..]
Eerlijk gezegd denk ik niet dat SQ daar iets aan heeft.
Op een website die iemand eerder in Z&G postte ivm het zoeken naar een verloskundige in je eigen dorp/stad (ben de site kwijt helaas) stonden er echt allemaal jubelende verhalen over haar, en met name door vrouwen die een (zeer) onprettige ervaring hadden gehad bij zwangerschappen en geboortes..
Vandaar dat ik het toch maar even meld. SQ (en anderen) kunnen uiteraard zelf beslissen wat ze er mee doen. Ik ben betreffende dame overigens niet, en ik ken haar ook niet.
Ik weet dat psychologe mw Frima van babyblues Domstad in Utrecht zich ook specialiseert in zwangerschapsgerelateerde psychische problematiek. Dat ging van vrouwen met onzekerheden over hun zwangerschap, tot vrouwen die moeite hadden met de verschuiving van hun 'rol' in het leven (van kind naar moeder bijv.), en ook tot vrouwen die last hebben van angsten, paniekaanvallen, dwangmatige handelingen of depressies in diverse gradaties.
In jouw stad zitten ook coaches en psychologen die ervaring hebben met het begeleiden van zwangere vrouwen met zulke problemen. Laat je door je verloskundige of huisarts adviseren over welke psychs of coaches 'goed' zijn naar hun idee.
Weet ajb, niet alleen jij maar wie dan ook, dat dit niet raar is. Onzekerheden, angsten en zwarte gedachten komen echt heel veel voor. En ik denk dat het inderdaad een beetje is wat Franny in Z&G al aanhaalde. We zijn een beetje calvinistisch met zn allen, dit soort dingen, daar moet je maar vooral een ander niet mee lastig vallen.
Deze tips, hele goede, absoluut doen!quote:
Lieve SQ,
Ik lees hier zijdelings verschillende topics mee, en zo ook jouw verhaal. Ik heb zelf nog geen enkele ervaring met zwanger zijn en alles wat daarbij komt kijken, dus in dat opzicht kan ik weinig zinnigs bijdragen.
Ik heb echter wel een achtergrond in de psychologie en ik denk dat het inderdaad goed is om iemand te zoeken waarmee je hierover kunt praten. Juist iemand die wat verder bij je vandaan staat; die persoon staat er neutraler in en zal minder snel de neiging hebben om te vervallen in "Komt-wel-goed-schatje"-uitspraken. Want zulke uitspraken doen mensen vooral omdat ze niet weten wat ze anders moeten zeggen (met de beste bedoelingen uiteraard).
Heel kort door de bocht advies (maar zoek vooral iemand die je uitgebreid kan helpen!):
• Stop je gedachten niet weg, dat werkt uiteindelijk alleen maar averechts. Je angst/negatieve gedachten zijn er nu eenmaal, en die zijn niet zomaar te negeren.
• Als het lukt, probeer dan wel kritisch te kijken naar je negatieve gedachten. Hoe groot is de kans werkelijk dat er iets mis gaat in een bepaald stadium? Dat wil niet zeggen dat je er dan niet meer aan 'mag' denken, maar probeer je gedachten af en toe te 'toetsen' aan de realiteit.
• Gun jezelf af en toe bewust de tijd om te formuleren waar je bang voor bent. Praat er bijvoorbeeld regelmatig over met je man tijdens de afwas (ik noem maar wat), en ga daarna bewust iets anders doen. Met zo'n regelmatig uitlaatklep-momentje is het op andere momenten soms iets makkelijker van je af te zetten.
Ik hoop dat je er iets aan hebt, maar vooral dat je een manier vindt om er mee om te gaan die voor jou werkt!
En daarbij, naast jezelf de tijd gunnen om bewust te formuleren waar je bang voor bent, gun jezelf ook de tijd om per dag te bedenken wat er allemaal wél leuk was of goed ging of normaal verliep. Dat kan zijn van "de zon scheen vandaag" tot "ik heb lekker gegeten" tot "ik heb een tarantula geaaid/doodgeslagen" (afhankelijk van je voorkeur
) weet ik het. Noem het maar op. Soms duurt het een korte periode, soms duurt het langer, soms gaat het vanzelf weer over soms heb je wat steun van iemand nodig die echt buiten jezelf staat, er is niet zoveel over te zeggen. Maar het is zeker niet iets wat je verloskundige maar zelden hoort en het is ook niet iets waar ze niets mee kunnen. En mocht je iemand treffen met het empathisch vermogen van een lantaarnpaal, denk dan ook eens aan je huisarts, die kan in dit soort dingen zeker ook wat voor je betekenen.
Een reactie van mij kon niet uitblijven he? Ik had het al wel gezegd, maar ik vind het zo ontzettend verdrietig dat jij je zo moet voelen
ook hier veel herkenning, mijn gehele zwangerschap van Isabel heb ik wel tegen een prenatale depressie aangeschurkt (bij mij had wel of niet goed slapen een extreme invloed) en de angststoornis die zich toen ontwikkelde heb ik ook pas onlangs een soort van overwonnen. Mijn hele zwangerschap van Isabel was angstig, tot en met de bevalling aan toe. Ik kan me één gelukkig moment herinneren: met 34 weken lieten we nog een pretecho doen omdat het ziekenhuis maar vaag bleef doen over het geslacht van de baby (dat wilde ik zó graag weten, ik denk dat ik zocht naar houvast om het 'echter' te maken ofzo). De echo-dame zette, ookal hadden we daar niet voor betaald, de 3D-dinges aan en liet het gezichtje zien. Dat was zo mooi, ik kan er nog steeds om huilen. That's it, dat was mijn geniet-moment. Echte tips, ik heb ze niet. Je sleept je erdoorheen en ookal duurt een zwangerschap heel lang, ook als 'ie goed gaat is het een eindige staat van zijn. Hulp zoeken is een goed idee (en ja, dat durf jij!), weet dat het niet raar is. Een vriendin van ons verloor een kindje met 22 weken en bij haar nieuwe zwangerschap moest ze verplicht naar de psych. Dat doen ze niet voor niks he? En ja, dan is een vroege miskraam wel anders misschien, maar het verlies is hetzelfde, alleen heb je minder lang van dat kind kunnen houden.Anyway, je weet me te vinden he? Don't be shy. Ik denk aan je
ennehm, die van mij begint nu te lopen. Het kan verkeren, ookal geloof je het niet meer Yppy haalde hem al aan, dit topic (en de vervolgdelen) OUD / Depressief door de hormonen staat vol met ervaringsverhalen. Niet allemaal vanuit jouw perspectief, maar wellicht kan je er wel dingen uit halen.
BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.
Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)
Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen
Mijn verhaal komt redelijk overeen met kersjes. Ik voelde niet echt een band met mijn kindje, mijn buik vond ik bloot in de spiegel helemaal niks. Ik kon er nauwelijks naar kijken. Maar als ik dan zag hoe andere roze wolkerig buik shoots etc deden.
Er was een immense afstand tussen wat er in mijn buik gebeurde en hoe mijn hoofd zoveel mogelijk het onderwerp negeerde.
Ik was oprecht verbaasd dat er een gezond kind dat ik toch de afgelopen 9maanden had laten groeien op mijn buik lag.
Ik heb fijne en minder fijne gesprekken gehad met twee psychologen gedurende de zwangerschap.
Mijn advies is zorg vooral dat je een klik hebt met zo iemand want anders werkt het compleet averechts.
Ga het niet bagatelliseren wat er bij jou wel of niet speelt. Je voelt je niet fijn (understatement) en dat verdient aandacht, punt. Het maakt daarvoor niet uit wat een ander heeft meegemaakt. Je doet er echt goed aan om contact op te nemen met één van de dames of een collega van hen, vraag wat ze voor jou kunnen betekenen en ga minimaal een kennismaking aan.quote:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
Diana Koster is juist wel een passende verwijzing in dit geval en geen oplichtster. Wel een beetje commercieel ingesteld en daar ben ik een beetje allergisch voor. Maar vooruit, misschien is dat ook wel hard nodig met dat beroep, juist omdat het zo onbekend is. /nevermindme
Als er sprake is van een depressie (en ik zeg niet per se dat SQ die heeft, maar dat ze er wel op bedacht moet zijn dat het zo kan zijn) zijn al die rationele zaken helemaal niet van belang. Die kun je toch niet integreren in je gevoel, je kunt er totaal niets mee.
Dat hield ik mezelf ook voor, dat het echt niet zo erg was, en dat het veel erger kon zijn. En dus heb ik geen hulp gezocht. En dus heb ik 9 zwarte maanden gehad. Wellicht kan een gespecialiseerde begeleiding je helpen. Misschien ook niet. Maar hou jezelf niet voor dat het erger kan, want dat is niet belangrijk. Het gaat erop hoe jij je voelt!quote:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
Ik heb nog nooit een zwangerschap mee gemaakt dus wat dat betreft kan ik je geen tips geven.
Maar ik heb zelf wel heel veel last gehad van angsten. En ik moest denken aan wat een instructrice van Bodychi ooit tegen mij zei. *Mijn angsten waren niet ongegerond, voor mij waren ze echt. Ze waren echt door wat ik heb meegemaakt.* En ik hield mezelf altijd voor dat mijn angsten belachelijk waren, dat ik gek was en dag ik vooral niemand daar mee moest lastig vallen.
Maar toen ze tegen mij zei dat de angsten heel logisch waren kon ik het accepteren en kon ik er wat mee.
Om een lang verhaal kort te maken. Je angsten/gedachten zijn niet gek! Ze zijn realistisch, ze zijn logisch. En je bent niemand tot last.
Ik hoop echt dat je wat hebt aan dit topic. En dat je over een tijdje (ik hoop snel), kan gaan genieten van je zwangerschap, en zo niet je hulp zoekt bij iemand. (En dat is niet slap, dat is juist heel moedig!)
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan
Dat snap ik! Ik begrijp ook zeker dat ze kunnen helpen met bepaalde angsten, zoals angst voor de bevalling.quote:
Whiskers vroeg zich dat af, miss.
Een coach helpt gedachten en gevoelens te ordenen, op een rijtje te zetten, te analyseren, te prioriteren, zonodig te verwerken. Met het oog op verwerking van verleden, cooping van het heden en/of voorbereiding op de toekomst. Coaches zoals Diana of Angelique Verstegen of Carla Siereveld of .... zijn juist in dit soort gevallen ultiem waardevol, omdat zij ook verloskundige zijn (geweest) en daardoor enorm de diepte in kunnen op het gebied van zwangerschap en bevalling. Ik krijg van zwangeren die zo'n coachingstraject aangaan zonder uitzondering zoveel positieve verhalen terug. En het werkt echt, want dezelfde zwangeren groeien zo enorm, beleven hun zwangerschap zoveel positiever en gaan (als dat het doel was) zoveel positiever en zelfverzekerder hun bevalling in. Ik ben fan
Wat ik zeg, is dat ik denk dat als je echt depressief bent, dat het niet helpt. Je kunt iemand niet uit een depressie coachen. Niemand was in staat te maken dat ik mijn dikke buik, die ik dagelijks een aantal keren n de spiegel van de wc moest zien (kon er niet omheen) mooi of zelfs maar acceptabel kon gaan vinden. Dat was niet te coachen.
Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.
Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie
Was net een heel verhaal aan het typen over mijn eigen ervaringen toen mijn computer ineens opnieuw opstartte voor een update. Misschien maar goed ook. Ik vind het zo moeilijk, dat ik het topic zwanger en dan gaat het mis bewust vermijd. Ik kan er gewoon niet of heel moeilijk over praten. En ook ik ben er, zelfs nu na 36 weken, heilig van overtuigd dat er geen levende baby, laat staan 2, uit mij kunnen komen. Terwijl mijn verstand natuurlijk heel wat anders roept.Ik hoop oprecht dat je je naarmate de zwangerschap vordert, beter zal gaan voelen. Ik voel met je mee
Ondanks het feit dat ik dolgelukkig hoor te zijn met een tweeling op komst, denk ik nog steeds in doemscenario's. Ik heb er met niemand over kunnen praten omdat niemand het herkent in mijn eigen omgeving. Mijn vriend vind dat ik teveel stress heb en dat dat niet goed is voor de baby's, zelf noem ik het controle proberen te houden. Waardoor hij weer gestressed raakt. Het is niet zo dat het mijn hele zwangerschap beïnvloedt, maar er zijn erg veel stressmomenten, waardoor ik me weer schuldig voel want dat is niet goed voor de baby's. Dus probeer ik het weg te stoppen.
Feit blijft dat mijn zwangerschap nooit een roze wolk is geweest en dat ik dat ergens wel jammer vind. Ik leef van echo naar controle naar echo, en als het me te lang duurt dan zet ik de angelsounds aan om naar de hartjes te luisteren. Bij mij werd het ook niet veel minder toen de baby's begonnen te bewegen. Ik hoop ontzettend dat dat bij jou wel zo zal zijn lieve SQ! En wat hierboven al geopperd werd, probeer iemand te vinden met wie je er over kan praten.
Chick, misschien had ik beter niet kunnen posten, jouw gevoelens zijn net zo echt en net zo 'hinderlijk' als (bijvoorbeeld) de mijnequote:
Pfff, als ik verhalen als die van Incantrix en kersjes enzo lees, dan valt het nog best mee hier. Dat klinkt pas echt als een hel. Zo erg is het echt niet. Ik kan nog best wel vrolijk worden van dingen, zolang het niet zwangerschapsgerelateerd is.
BE, ja, ik had 'm gezien, maar door de discussie op pagina 1 heb ik deze aangemaakt omdat ik voelde dat het daar niet thuis hoorde. Maar ik herken daar zeker wel dingen in.
Ik heb voor mezelf moeite om er het label "depressie" aan te hangen, vandaar dat ik het ook niet in de TT me heb genomen, omdat het naar mijn idee geen depressie is. Daar zitten veel meer kenmerken aan die ik dan weer niet herken. (ik eet nog gewoon bijvoorbeeld)
Verder zeker bedankt voor de tips, ik hoop echt dat ze me willen / kunnen helpen
Ik herken het heel erg, het niet meer kunnen geloven, het wachten tot het mis gaat. Mijn begeleidster na G zei dat het te maken heeft met een soort basisvertrouwen in het leven dat gewoon een enórme deuk heeft opgelopen. Het goede nieuws: het kan weer herstellen. Het minder goede nieuws: een zwangerschap zal beladen zijn. Het maakt niet uit hoe diep de deuk is, als de deuk er is dan heb je er hinder van. Ik moet eve teruglezen, heb je vandaag nu controle? Sorry, slechte nacht gehad
Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.quote:/url] schreef miss_sly het volgende:[/b]
Dus zeg ik: als het de onzekerheden veroorzaakt door de miskramen betreft, zou het wellicht kunnen helpen, als het meer is, is een coach niet voldoende.
SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.
Sterkte!
[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 13-03-2014 10:44:31 ]
Wat je voelt is niet zo makkelijk te achterhalen qua 'waarom denk je zo?'. Ik heb dat ook een periode gehad en nog steeds kan ik wel eens een steekje voelen bij een dikke buik of een roze wolk-verhaal. Waarom? Geen idee. Jaloezie, wellicht (niet als in een ander iets misgunnen, maar het jezelf ook heel erg gunnen), en het confronteert je gewoon in één oogopslag met álles dat jij mist en verdriet om hebt. Ik besef me overigens ook dat dat gevoel ook maar afgaat op de eerste aanblik, ik heb wel eens een extreem jaloerse blik op mijn dikke buik gehad terwijl ik wist dat de baby in mijn buik nog maar 2 dagen te leven had. De dame die de blik toewierp zag alleen maar de dikke buik. Tja.quote:
Sq, ik vraag me af waarom je zo bent gaan denken. Ik bedoel de afkeer voor zwangeren en baby's enzo. Komt het omdat je het na je miskramen als een soort van zelfbescherming bent gaan denken? Zoiets stak bij mij heel even de kop op, maar mijn man heeft me toen even een flinke geestelijke schop onder mijn kont gegeven. Ook doet het me een beetje denken aan fanny van babyboom, die kan niet zwanger worden en is als zelfbescherming ook een tijdje afkerig geweest van zwangeren en baby's.
Sorry wilde ik even weten want heb erover gedroomd. Ergens wel gniffel waardig want het enige beeld dat ik van je heb is in een onesie
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
ik wil niet dat we moeten opbieden in ellende ofzo Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
het zit je wel lekker mee he?quote:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?
Dat wèèt ik niet. Wist ik het maar. Hoeveel mensen dat nu al wel niet aan me gevraagd hebben. "Wordt dat minder als je de 12 weken voorbij bent?" "Wordt het beter als je het kind voelt trappen?"quote:
[..]
het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?
Ik kan daar geen antwoord op geven, want ik heb het nog nooit meegemaakt.
En zie het ook niet als misgunnen ofzo. Want dat is het niet.
dat je zegt dat je niks met mensen hun goed bedoelde "komt wel goed schatje" opmerkingen kunt , die snap ik hel goed. word ook tegen mij gezegd. en als ik daar dan "beloof je dat" op zeg kunnen ze dat niet. maar dan moet ik wel gerustgesteld zijn, omdat zij hebben gezegd dat het wel goed komt
quote:
DnD, ik weet niet waarom. Ik ben gewoon stikjaloers en wat incantrix al zegt, het is niet op rationele gronden te boeken, die zijn er niet.
Trixie, natuurlijk moet ook jij je verhaal gewoon vertellen
Ik baal wel een beetje, want ik werd net gebeld door de vk om mijn volgende controle-afspraak te verplaatsen (stond per ongeluk op tweede paasdag) en het is nu net die ene waar ik niet zo veel mee heb die vandaag dienst heeft.
Ik zou graag uitgebreider op iedereen reageren maar ik moet aan het werk, sorry
Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop
En bummer dat dat nu juist de minder 'raakvlakkende' vk is, ik duim dat ze toch iets voor je kan betekenen. Enneh, als dat niet het geval is kun je ook nog naar je huisarts he? Succes
Waarom-vragen en hypothetische kwesties zijn moeilijk te beantwoorden, vond ik. Ik vond het ook heel vervelend als iemand dan vroeg: maar je bent nu eindelijk na zoveel jaren zwanger, waarom ben je dan niet blij? Tja, geen idee, maar dat voelde ik gewoon niet.quote:
[..]
het zit je wel lekker mee he?
zou je nog zo jaloers zijn als je zelf ook met zo'n dikke buik loopt? of je eigen kleintje bij je had?
Ik denk dat we soms moeten accepteren (van onszelf en van anderen) dat iets een kwestie van voelen is, en dat er geen enkele rationele verklaring, antwoord, oplossing voor is.
Eensquote:
Het is inherent aan een depressie dat je het gevoel hebt dat niemand je kan helpen. Een gevaarlijke valkuil. Het helpt wel degelijk om iemand naast je te hebben die je aanhoort, met je meedenkt en steun geeft. Het lost de depressie niet op, maar maakt dat je het kunt volhouden tot het weer beter gaat. En wie daar de aangewezen persoon voor is, hangt meer af van de klik die je daarmee hebt dan van diens beroep. Als je een gevaar voor jezelf begint te worden dan is het belangrijk om een arts in te schakelen, maar tot die tijd lijkt een coach met veel ervaring op zwangerschapsgebied die ratio en medemenselijkheid kan combineren me juist een prima start.
SQ, de enige indicatie die jij nodig hebt om begeleiding te zoeken is dat je onder je klachten lijdt. Je hoeft niet direct een heel traject in, misschien kan een oriënterend gesprek voor nu al wat duidelijkheid geven over het wat en waarom van je klachten. Je bent dan in elk geval in beeld en weet zelf ook of de klik er is.
Sterkte!
En daarbij is het inderdaad niet gezegd dat er sprake is van een depressie, en juist als niet duidelijk is of er sprake is van klachten die weliswaar belemmeren maar nog in het 'normale' spectrum passen, of van een meer klinisch beeld, kan laagdrempelig ingrijpen ook al heel zinvol zijn. Juist om te kijken wat de aard van het probleem is, en hoe zwaar er ingegrepen moet worden. Ik kan me goed voorstellen dat een coach met ervaring met de thematiek een prima eerste stap is. Als ze haar vak verstaat, zal ze ook tijdig adviseren om over te stappen naar een cognitief gedragstherapeut/klinisch psycholoog als ze dat nodig acht. En dat een rationele benadering geen zin zou hebben bij een depressie, ben ik het niet helemaal eens. Niet voor niets zijn behandelingen als cognitieve gedragstherapie en rationeel-emotieve therapie zeer gebruikelijk bij angst en depressie. Niet dat iedereen er baat bij heeft, maar het wel de standaard. Het rationaliseren maar wel accepteren van angsten (zoals Twist02 ook al beschrijft) kan heel effectief zijn. SQ, ik wil je veel sterkte wensen! Ik denk dat open zijn over hoe rot je je voelt een hele mooie eerste stap is. Het is geen recht om een zorgeloze zwangerschap te hebben en ook geen heilig moeten, maar het ook niet zo dat je alles moet accepteren 'omdat het erbij hoort'. Zoeken naar manieren om de ongemakken die je ervaart te verlichten is altijd zinvol.
SQ, ik denk aan je en blijf je volgen. Ik hoop zo ontzettend dat het beter wordt en je strakjes nog een tijd kunt genieten van je zwangerschap
Oh, dat is ook totaal niet mijn insteek geweest SQquote:
[..]
Ik wil jou gewoon niet het gevoel geven dat het 'minder' is bij jou ofzo, want dat is het niet mop
Ik wilde gewoon aan jou (en eventuele meelezers
) laten zien dat je niet alleen staat.Dat er wel meer vrouwen zijn die te maken krijgen met dit soort vervelende gevoelens tijdens hun zwangerschap. En het onbegrip, het taboe dat er omheen hangt en goedbedoelde adviezen die je alleen maar nog meer de put in trekken.... Tja, die maken het er allemaal niet makkelijker op.
Als je wil praten of gewoonweg spuien, dan kun je dat vaak beter hier (of een andere online hoekje) doen dan irl, is mjin ervaring.
Als iemand iets tegen me zegt in de trant van "kijk je jochie nou lekker spelen, dan vergeet je toch meteen hoe zwaar je het gehad hebt tijdens de zwangerschap?"
Eh, nou nee.
Zoiets vergeet je nooit. Nog steeds ben ik kwaad en verdrietig, voel ik me belazerd dat het genot van "Zorgeloos en Blij Zwanger Zijn", iets waar ik me als klein meisje al op verheugde, me ontnomen is.
Maar je leert er mee leven.
En verder ben ik in het dagelijks leven heus niet verbitterd en zuur hoor
Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen
Wat dat betreft wil ik je bedanken voor dit topic SQ.
Spuien lucht op
Whow, Kersjes, wat beschrijf je het indringend.quote:
Roze wolk... Blijde verwachting... Hoera ende gloria.
Helaas niet bij iedereen
<knip>
Oeh, dat snap ik heel goed. Ik ben niet pre-, maar juist postnataal depressief geweest. Ik kan me nog steeds wel eens verdrietig en schuldig voelen over het feit dat ik me zo ergerde aan onze zo gewenste zoon. En de afgrijselijke gedachten die ik daarbij kreeg. Ik kan me niet voorstellen dat ik toen een aantal malen bij mijn zus ben gaan logeren om 'van alles' (lees kind en de zorg ervoor) verlost te zijn. Hoe kan dat nou? Ik ben nu zó gelukkig met ons gezin.quote:
Maar juist omdat ik van mijn omgeving niet verwacht dat ze het begrijpen als ik ineens zeg: "goh, vannacht was ik ineens weer zo verdrietig omdat ik het 2 jaar geleden amper aan kon om naar de echo van mijn ongeboren baby te kijken".... Grijp ik bij gelegenheden zoals deze mijn kans om mijn ei weer even kwijt te kunnen
Het blijft (bij mij) en soort van onbegrepen pijn die af en toe opspeelt.
Sterkte Stormqueen. En andere dames die met vergelijkbare nare gevoelens kampen.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.
Het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt. Een depressie is enorm aangrijpend en veel mensen zullen nooit kunnen begrijpen welke strijd je hebt moeten leveren. Heb je jouw eigen ervaringen - en waarschijnlijk ook het onbegrip vanuit je omgeving - voldoende verwerkt, denk je? Omdat het je zo duidelijk emotioneel raakt?quote:
Ik trek me even terug uit het topic. Ik merk dat het nog steeds best wel wat met me doet, en dat ik van sommige posts me weer verdrietig en weer onbegrepen voel. Dat ligt helemaal bij mij, hoor, maar het voelt niet fijn.
Gelukkig zijn er ook veel mensen die het wél herkennen en kunnen helpen, je moet ze alleen wel zien te vinden. Het helpt enorm om open te zijn naar wat mensen, hoe moeilijk dat ook is. En om tijdig hulp te zoeken zodat je niet in een spiraal van eenzaamheid en binnenvetten belandt. Ik denk dat de laagdrempeligheid van zo'n coach een grote pré is. De eerste stap naar hulp is namelijk vaak het moeilijkst. Want is het wel erg genoeg? Ik ben toch niet gek? Ik kijk het nog wel even aan... Mocht zo'n coach niet voldoende helpen dan is de drempel naar een psycholoog of psychiater gemakkelijker gemaakt. Hoewel je je kunt afvragen of je daardoor daadwerkelijk beter geholpen wordt dan door een coach. Veel ex-depressieven zullen een boekje kunnen opendoen over de soms aanmatigende hulpverlening waar ze mee te maken hebben gehad...
En waarschijnlijk is het (vooralsnog) geen depressie he.
In de openingspost lees ik vooral angst terug.Dat vind ik heel lief, maar ook die drempel is erg hoog voor mequote:Op donderdag 13 maart 2014 13:17 schreef amaranta het volgende:
Ik weet niet of het helpt. Maar je mag me echt altijd bellen. Om te huilen, om te klagen, om te lachen, om je gedachten te verzetten. Wat maar ook.
En ik zal naar je luisteren, en niet met de goedbedoelde 'het komt wel goed' aan komen zetten.
Ik denk dat ik met een professional voor nu misschien beter af ben.De vk was in elk geval begripvol en gaat me ook contactgegevens sturen van iemand die gespecialiseerd is in dit soort angsten.
Downside is dat ik nu met een puffy tomatohead terug mijn kantoor in moet. So long for secrecy
Das goed meid. LIjkt me voor nu ook wel een goed advies van je vk.quote:
[..]
Dat vind ik heel lief, maar ook die drempel is erg hoog voor me
De vk was in elk geval begripvol en gaat me ook contactgegevens sturen van iemand die gespecialiseerd is in dit soort angsten.
Downside is dat ik nu met een puffy tomatohead terug mijn kantoor in moet. So long for secrecy
Bellen en ophangen mag ook ;') alleen niet om 3 uur 's nachts.
ik had een vriendin die dat ooit deed... was niet grappig. En het was niet eens levensbedreigend
Nog niet zo lang geleden heb ik een voor mij heftige ervaring in mijn leven mee gemaakt.
Nav deze ervaring kreeg ik heel veel klachten die leken op een burn-out/depressie.
Maar nee, nee! Ik vond dat dat niet zo voelde en ben naar de huisarts gegaan. Hebben toen direct besloten dat ik mijn hele verhaal bij haar zou doen, na een week nog eens om te kijken of het opluchtte. Ik bleek meer aandacht nodig te hebben en ben naar een psycholoog geweest. Werkelijk na 1 sessie kon zij graven in mijn gedachtes en viste eruit waar de kern/start van mijn klachten lag. Die openbaring gaf mij rust en stof om overna te denken.
Ik wist de kern waar mijn zogenaamde burn-out/depresse vandaan kwam en kon daarmee aan de slag.
Wat ik hiermee wil zeggen is, een kleine stap naar een HA of maar een enkele keer naar een psycholoog/psychiater kan al grote verschillen maken.
Wie weet heb je meer nodig SQ en wie weet is deze eerste stap die je nu gaat maken via je VK genoeg.
Ik heb 6 miskramen gehad en als ik jouw verhaal zo lees is alles heel herkenbaar.
Ik heb heel de zwangerschap door gehad van tsja ik ben nu wel zwanger, ze zeggen dat ik zwanger ben, maar straks ik het zo weer voorbij.
Kon ook niet zorgeloos spulletjes gaan kopen, waarom? straks was het toch weer voor niets.
Gelukkig had ik heel meelevende verloskundigen en mocht ik vanaf week 6 elke week komen voor een echo.
Dat bied natuurlijk geen garantie, maar voor mijzelf was het een houvast.
Achteraf gezien bekijk ik mijn gevoelens als belachelijk
maar op dat moment had ik het oh zo nodig. Ik leefde van week tot week.Raar gezegd maar zo was het wel, elke week even "spieken" of die nog leefde
Na zo'n positieve echo leefde ik een beetje op en ging daarna vaak "shoppen" voor babyspul.
Tot en met week 12 kreeg ik elke week een echo, daarna was die "pret" voorbij en liep ik met de normale controles mee.
Want tot week 12 was een risicovolle tijd, maar de angst ging daarmee niet weg.
Eigenlijk heb ik het tot het einde van de zwangerschap gehad (helaas), dat gevoel van deze keer gaat het ook niet lukken, er gaat vast nog wat fout.
Aan de andere kant had ik gewoon zelf heel goed in de gaten waarom ik mezelf zo voelde en vond dat eigenlijk, ook al had ik graag anders gewild, een normale reactie.
Voor mijn omgeving had ik ook rare commentaren
als ik dan kleertjes liet zien die ik gekocht had, zei ik meestal ook bij, ja als die het redt Pas de laatste 4 weken van de zwangerschap kreeg ik zo'n gevoel over me van hé het gaat deze keer lukken. Toen ik bij de laatste controle kwam bij de gyneacoloog zei deze dat ik weinig vruchtwater had, en dat hij dat in de gaten moest houden.
Toen had ik weer een moment van ja hoorrrr straks gaat het in de laatste week toch nog mis. Met hem gesproken van wat gaat er gebeuren dan als mijn baby probeert adem te halen waar geen vruchtwater zit hem ook gezegd straks gaat hij nog dood in de laatste week
Dat heeft hem toen doen besluiten om de zwangerschap in te leiden om geen enkel risico te lopen.
Afijn ik denk haast met geen enkel plezier terug aan mijn zwangerschap en ook omdat ik een ongelofelijke buiten proportie angst had voor de bevalling.
Gelukkig werd het een keizersnee
Maar nu heb ik een ongelofelijk leuk knulletje en er zijn dagen dat ik mezelf wel eens knijp en zeg ja het is echt waar en hij gaat nooit meer weg
Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling.quote:
Timejumper, ik vind het heel verdrietig dat je zo'n moeilijke zwangerschap hebt gehad, maar denk je niet dat het wat simpel is om via internet iemand die je niet kent te diagnostiseren?
Dan heb ik het waarschijnlijk verkeerd geformuleerd dat het zo overkomt.Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.
Nou ja, het staat er letterlijk.quote:
[..]
Oh nee dat is helemaal niet de bedoeling.
Het is gewoon een mening.
Het topic ging zo langzamerhand steeds over depressie, ik wilde even een andere mening laten horen.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.
Nou zoals ik zei, verkeerd geformuleerd. Het is gewoon een mening net zoals de mening dat het misschien een prenatale depressie kan zijn.quote:
[..]
Nou ja, het staat er letterlijk.
En een depressie kan dus ook heel erg zwangerschapsgerelateerd zijn, dan heet het een prenatale depressie en is het juist onder invloed van hormonen.
quote:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen
Dat is de enige die het zou kunnen. Het is al moeilijk genoeg, denk ik, met al die rondvliegende hormonen tijdens een zwangerschap
Zo is datquote:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen
Ik was in ieder geval helemaal niet van plan om dat te doen hoor
Lieve sq ik kan ze niet voor je wegnemen ik kan niks typen om je beter te kunnen voelen. Sta je er voor open om er met iemand over te praten? wellicht kan je dat wat licht in je hoofd geven?
Ik heb enkel de 1 blz gelezen dus weet niet of je dit al gevraagd is.
en nu klik ik gauw weg nog steeds geen halleluja gevoel hier.
Sterkte SQ!
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
Goed zo, praat er ook met een prof over, of laat je posts lezen. Dat kan makkelijker zijn, dan hoef je niks te zeggen.quote:
Ik laat een eventuele diagnose sowieso door een expert doen
Voor mij was mijn ppd dé reden om geen tweede te willen. Maar toen had ik al een dochter en de kans op herhaling (of eigenlijk doorgaande depressie als je niet genezen bent tussendoor) was gigantisch groot. Toch zou ik het weer doen, als ik vooraf wist wat er zou gebeuren. Zeker als je voorbereid bent, dat het kán gebeuren, kun je een hoop voor zijn. Alleen al de erkenning en voor jezelf weten dat het iets medisch is. Daarnaast was voor mij de reden geen tweede te willen dat mijn dochter daar onder zou lijden, daar heb jij geen last van als het je eerste is. Via pm wil ik evt. wat uitgebreider toelichting geven.quote:
Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
Natuurlijk zeg ik niet wat je moet doen, maar zeker als jij niet doorlopend zwaar depressief bent, (of manisch depressief en geen goed ziektebesef hebt), zou het niet doorslaggevend hoeven zijn. Maar dat zeg ik op basis van mijn ervaringen.
De gedachten in mijn hoofd zijn verbazingwekkend rustig. Bij voorbaat had ik gedacht dat ik zeker 10 jaar over zwanger worden zou doen, en als ik dan al zwanger was eerst 6 miskramen zou krijgen, voor ik een dood kindje baarde. Maar na het overlijden van veel naasten in hele korte tijd, was ik er echt van overtuigd dat ik een soort wandelende Murphey's Law was. Als het mis gaat, gaat het goed mis. En waarom zou het goed gaan bij mij? Alles gaat toch mis? Toen het een jaar duurde voor ik zwanger was, voelde ik dit uiteraard als bevestiging.
Maar toen werd alles anders. Vanaf dag 1 na de test heb ik vertrouwen. Heel raar, en ik ben nog elke dag verbaasd dat ik zoveel vertrouwen heb in die mini en mezelf.
Waar ik heen wil is dat ik het niet raar vind dat je na twee traumatische gebeurtenissen (want ik vind dat een miskraam een traumatische gebeurtenis kan zijn) minder vertrouwen hebt in de toekomst. Zelfbescherming misschien, ik weet het niet. Maar feit is dat je er op een of andere manier mee van doen hebt.
Zelf heb ik het nooit uitgesproken, en altijd gedaan alsof het er niet was - erg streng zijn voor mezelf. Maar jezelf voorliegen is niet handig. Het maakt je eenzaam, nog banger, en ik duwde er mensen mee weg.
Dus heel dapper dat je een topic hebt geopend. Hulp zoeken wil ik ook aanraden. Al is het maar een laagdrempelige instantie/persoon die je helpt de boel onder woorden te brengen. Jullie zijn het waard!
geven die het nodig heeft. De angst is heel herkenbaar, ook zonder miskramen en misschien niet in deze mate. En het ongeloof ook als je lichaam het toch kan, dat er echt een kindje uit je buik is gekomen. Ik heb een dochtertje, ik was bij de bevalling, maar geloven doe ik het soms nog niet Oh en bij mij werd de angst minder toen ik haar ging voelen!
Oh2, zou het helpen om je positieve gevoelens op te schrijven? Negatief mag natuurlijk ook, maar achteraf gezien gaat een zwangerschap zo snel voorbij en je vergeet er zoveel van. Op die manier kun je later misschien toch nog wat positieve herinneringen terughalen
Ik moet zeggen dat ik ook nooit roze wolk gevoelens had. Ik heb het altijd geweten aan mijn opleiding (verpleegkunde met obstetrie als laatste stage)en daardoor wat teveel kennis over wat er mis kan gaan. Maar ja, er zijn hier ook dames die verloskundige zijn en er geen last van (lijken te) hebben. Dus misschien ben ik gewoon meer een glas halfleeg type.
Nu achteraf denk ik ook wel dat mijn controlfreak issues er aan bij hebben gedragen. Zwangerschap is toch wel iets wat je moet laten gebeuren. Je hebt er geen vat op, je kunt gewoon niks, buiten afwachten. Not my cup of tea.
En dan nog hormonen. Pfoe. Dat is sterk spul.
En ik wil echt op geen enkele manier dat wat ik had vergelijken met hoe jij het ervaart. Maar wellicht heb je er wel iets aan. Dat je maar een goeie klik mag hebben met een pro en zo wat dingen op een rijtje kunt zetten.
Ik was niet bang, want ik heb geen voorgeschiedenis van depressies. Integendeel, ik ben van mezelf een heel optimistisch en blij mens. Het viel me dus echt heel erg hard om ermee te dealen. Voor mij was het wel een reden, naast mijn leeftijd, om niet voor een tweede te gaan. Echter, ik denk als ik 10 jaar jonger was geweest, dat ik het uiteindelijk wel weer aangedurfd zou hebben. Ik zou echter wel eerst al beginnen met een gesprek met de huisarts, verloskundige, gynaecoloog, om te bespreken hoe het geweest is en wat we kunnen doen om het beter te begeleiden als het weer zo gebeuren.quote:
Ik durf eigenlijk niet goed te posten hier, vooral niet na het lezen van alle verhalen van moedige dames die dit allemaal moeten doormaken... Maar er is toch iets waarvan ik hoop dat iemand mij een klein beetje kan geruststellen.
Ik heb zelf een aanleg voor depressiviteit, het zit ook bij mij in de familie (zowel moeders als vaders kant helaas) en hierdoor zijn er bij mij eigenlijk twee gigantische angsten ontstaan. Namelijk 1) ik wil niet dat mijn kind die eventuele aanleg ooit erft 2) ik ben doodsbenauwd om opnieuw depressief te raken als ik zwanger word. Met name omdat het om zo'n gigantische wervelwind van hormonen gaat in je lichaam. Dit beangstigt mij dusdanig, dat ik echt al meerdere malen met m'n vriend er over gesproken heb om liever een kindje te adopteren. Ik vind het echt hartverscheurend, want ik wil echt wel graag mama worden, maar ik ben gewoon té bang? Iemand die dit herkent?
Verder wens ik je veel sterkte SQ, echt moedig van je dat je er nu zo actief aan werkt!
Dus ik snap je angst, maar bespreek het! Met huisarts, verloskundige (er zijn veel praktijken die informatieve gesprekken voeren met mensen die misschien zwanger willen worden), je begeleider nu.
En inmiddels heb ik een enorm levenslustige, vrolijke peuter rondlopen, verwacht ik binnen nu en twee weken onze tweede zoon en gaat het met mij ook gewoon goed (psychisch dan
). Je hebt met een flinke erfelijke belasting veel meer risico's, maar het kan ook gewoon goed gaan Ondertussen is het gelukkig allemaal weer wat stabieler maar ik ben er nog lang niet. En of ik het ooit aandurf voor een tweede kind te gaan..
Goed, al met al denk ik dat als je zorgt dat er snel hulp aanwezig is en je accepteert en weet dat de kans er is, dat je al heel ver kan komen. Maar het is een hele lastige beslissing. Heel veel succes
Ik blijk al zo'n vijftien jaar op en af depressief te zijn. Hoewel ik nooit zo zo herkende (ik dacht dat depressieve mensen hele dagen op bed liggen en vond mezelf gewoon van binnen en zwartgallige, luie chagrijn die een flinke schop onder dr kont verdiende), besef ik me nu ik antidepressiva slik pas hoe goed je je 'hoort' te voelen. Én hoe ellendig de afgelopen jaren eigenlijk waren. Daar wil ik nóóit meer terug naartoe.Ik ben dan ook totaal niet voornemens om met de AD te stoppen (zelfs al zou ik er twintig jaar korter door leven, serieus). Maar ik zou wel erg graag een tweede kindje willen. De AD die ik slik kunnen geslikt worden tijdens een zwangerschap (er zijn er hier meerderen die dat hebben gedaan) en geen aangeboren afwijkingen te veroorzaken, maar toch wil ik me eerst heel goed laten informeren. Je kindje moet de eerste 24 gemonitoord worden in het ziekenhuis om te kijken of het geen ontwenningsverschijnselen heeft. Da's voor zover ik weet dan ook het enige, en de kans is klein dat dat ook daadwerkelijk het geval is, maar ik vind het toch wel een erg rotidee.
[ Bericht 0% gewijzigd door -Spring op 18-03-2014 12:25:32 ]
Hier heeft E. er overigens helemaal geen ontwenningsverschijnselen gehad, gelukkig! Ik vond het wel prettig dat ze haar zo strak in de gaten hielden want het blijft troep natuurlijk.
Maar zonder AD red ik het niet en ik ben echt een veel leuker mens als ik die medicijnen gewoon slik. En ongetwijfeld dus ook een stuk leukere en veel stabielere moeder. En de gyn zei dat stoppen tijdens een zwangerschap slechter is dan gewoon doorslikken (mits het een veilig middel betreft uiteraard). Door de hormonen heb je sowieso al meer kans op depressies en als je dan ook nog moet stoppen met AD is het hek waarschijnlijk helemaal van de dam.
Ik heb dan ook wel voor ik zwanger raakte laten uitzoeken via mijn huisarts die er een bijscholing over had gehad of mijn AD veilig te slikken was tijdens zwangerschap. En ik heb een gesprek met de gyn gehad hierover. Anders had ik moeten proberen te stoppen of een veilig middel moeten proberen, gelukkig was mijn middel (efexor) veilig te gebruiken, al was er niet nog niet heel erg veel onderzoek naar gedaan. Ik zag laatst toevallig dat de bijsluiter hiervan ook aangepast was, toen ik zwanger probeerde te raken stond er nog in dat het niet geschikt was tijdens de zwangerschap maar nu staat er in dat het wel mag maar je onder strenge controle van een arts moet staan en wat spring hierboven zegt.
Ik kan niet zo goed zonder mn blije-ei pillen
maar onder begeleiding van een psych van de POP-poli en de gyn gaat het super met onze uk! Ik zit overigens aan de fluoxetine (vroegere prozac)
Dus tijdens mn zwangerschap zal ik het ws niet nodig hebben. Maar dat zou dan wel betekenen dat ik eerst moet afbouwen en daarna weer moet opbouwen. Hoe afbouwen zal gaan weet ik niet, maar door de hel van opbouwen wil ik nooit meer heen. Daarnaast weet ik ook van tevoren niet hoe lang ik erover zal doen om weer zwanger te raken. Bij L was dat ruim een jaar.Vroeger was ik enorm zwart wit hierin: als je die troep slikt, moet je gewoon geen kinderen 'nemen'. Maar als je zelf in zo'n situatie zit (en beseft hoe leuk het leven kan zijn), denk je er ineens toch een stuk genuanceerder over.
Ik ben er mee gestopt omdat ik het naar mijn eigen idee niet meer nodig had, en rustig afgebouwd. Dat ging vlekkeloos. Maar het omgaan met zware tegenslag was natuurlijk iets waar ik me niet op had ingesteld. Toen ik stopte met de medicatie ging alles voorspoedig: werk, familie, vrienden, ik ging trouwen, niks aan de hand. Maar het zèlf moeten handelen van de emoties die bij verlies en verdriet komen kijken is natuurlijk toch een ander verhaal.
Desalniettemin denk ik dat het nog best aardig gaat en ik zou van mijn leven niet meer terug willen naar die medicijnen, omdat ik nu juist zonder die pillen een leuker, echter leven leid. (waarmee ik een ander geenszins veroordeel, want ik weet hoe hard je ze nodig kan hebben).
Enfin, ik hou nog steeds ergens de hoop dat ik me beter ga voelen als de echo vanmiddag een goed beeld laat zien. En als dat niet zo is heb ik nu in elk geval een hulplijn
Even inhakend op wat je hier schrijft.quote:
Ik denk dat mijn huidig gebrek aan relativeringsvermogen best wel eens deels inherent kan zijn aan het niet meer slikken van AD. Ik heb zelf tussen begin 2007 en begin 2013 een dagelijkse dosis van 20mg paroxetine geslikt. Al moet ik hier wel de kanttekening bij maken dat ik niet leed aan een depressie, maar aan dagelijkse ongecontroleerde huilbuien en totaal gebrek aan vergevingsgezindheid naar mezelf toe.
Ik ben er mee gestopt omdat ik het naar mijn eigen idee niet meer nodig had, en rustig afgebouwd. Dat ging vlekkeloos. Maar het omgaan met zware tegenslag was natuurlijk iets waar ik me niet op had ingesteld. Toen ik stopte met de medicatie ging alles voorspoedig: werk, familie, vrienden, ik ging trouwen, niks aan de hand. Maar het zèlf moeten handelen van de emoties die bij verlies en verdriet komen kijken is natuurlijk toch een ander verhaal.
Zoiets (het handelen van heftige emoties en je eigen demonen) valt wel te leren, en ik zou vanuit mijn eigen ervaring met depressieve gevoelens/onverwerkt verleden willen benadrukken dat dit een leerproces is op een langere termijn. En daarbij kan AD ondersteunend werken, maar dat hoeft niet. Er is in ieder geval geen 'quick fix' voor, vrees ik, maar dat weet je zelf waarschijnlijk ook al.
Ik duim voor goed nieuws!
En nu weet ik dus zeker dat het fout gaat. En dat als ik geen mk krijg het op de echo over 2 weken niet goed is en als dat wel zo is, dat daarna t hartje niet meer klopt. En dat mijn lichaam dat helemaal niet kan, een zwangerschap en dat t nooit lukt.
-ga niet googelen, doe het gewoon niet.
-probeer je gedachten te verzetten voor zover dat lukt. Ga leuke dingen doen met man/vriendinnen, probeer te ontspannen.
-als je het bloedverlies echt niet trekt, bel de gyn en vraag of er misschien een echo gemaakt kan worden ivm het bloedverlies. Ik knapte daar altijd erg van op. Al was het maar voor 2 dagen, die 2 dagen was ik dan toch maar weer zonder al te veel zorgen doorgekomen.
En verder is de onzekerheid en het leven tussen hoop en vrees gewoon enorm klote. Het zou ook best nog een fikse periode zo kunnen blijven. Tot 20 weken heb ik niet echt kunnen genieten, pas toen ik de kindjes dagelijks voelde werd dat wat beter. Doe hier lekker je verhaal als je dat fijn vindt en probeer vertrouwen te hebben in je lichaam. Sterkte meid, ik duim voor je dat dit gewoon een mooie plakkert is.
Ik kan me zo indenken hoe moeilijk die gevoelens moeten zijn na de ervaringen van jou
ik duim ook gewoon voor een plakker en over twee weken een mooie knipper. Dan zullen je gevoelens vast niet ineens verdwijnen, maar misschien kun je er over een tijdje toch van genieten!Het is ook dat ik me niet voor kan stellen dat het wél goed gaat. Dat bestaat gewoon niet in mijn beleving. Dit weekend was mijn nichtje heel lief met ons hondje aan t spelen en toen werd ik verdrietig. Want ons hondje gaat nooit met een eigen kindje spelen.
Ik sluit me ook af, merk ik. Ik bén helemaal niet zwanger. Ik verzin het maar, net als in februari. Een huisarts bij de HAP die zegt dat ik niet zwanger ben maar over tijd en dat als er al sprake is van een zwangerschap ik weer een mk ga krijgen want bloed in urine.
+1quote:
Cygne die huisarts is echt een hork. Twee streepjes is zwanger. Ik ga heel hard voor je duimen. Sterkte met deze twee lange weken
En de dag erna was zelfs de echodame verbaasd dat er al zoveel te zien was in jouw baarmoeder!! Al een vruchtzakje ipv enkel verdikt slijmvlies!
Het vervelende is dat mijn lichaam heel erg reageert op stress. Hoge bloeddruk, benauwdheid, koorts, de hele mikmak. Donderdag even bij cesartherapie vragen hoe ik dit aanpak. Want ik ga dit niet zo lang trekken, denk ik.
. Ik heb net als Nikki van wk 5 t/m 13 bloedverlies gehad en het is echt killing. Maar het kán ook goed gaan, ook al geloof je dat nu niet.Mijn tip: praat. Praat met je man, je moeder, je vriendinnen... Iedereen bij wie je maar 't gevoel hebt dat je 't kwijt kunt. Praten lucht op.
Sterker nog: genieten hoeft helemaal niet, de hele zwangerschap niet. Het kan, het mag, maar het is niet vanzelfsprekend en zeker geen moeten!quote:
Cygne goed dat je het gaat vragen. Die eerste weken zijn gewoon k*t. En vooral als er bloedverlies bij komt kijken. Maar genieten hoeft echt nog niet. Ik bedoel dus. Vaak wordt er gezegd dat je moet genieten en als je dat dan probeert en het lukt (logischerwijs) niet dan stress je nog meer. Hopelijk is het duidelijker dan het er staat
Ik weet hoe het voelt, en ik weet hoe stom je jezelf vindt als dat genieten maar niet lukt. En dat ook iedereen maar denkt dat je Natuurlijk (!) geniet. En daar voel je je dan alleen maar weer rotter door.quote:
Ik merk wel dat het beter gaat als ik wat afleiding zoek, en ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Ik heb me er ook bij neer gelegd dat de roze wolk voor mij niet bestemd is. En als die wel komt, dan is dat alleen maar mooi meegenomen.
Dat inderdaad. Tot 14 weken de veel voorkomende onzekerheden, daarna een zwarte deken. Op het moment dat ze op mijn buik lag, was dat allemaal weg. De wereld werd weer licht en ik zat op een roze wolk.quote:
Dat herken ik dus. Ik word bijna nooit ongesteld en bij de tweede terugplaatsing (ivf) was ik zwanger. Ik ben de hele zwangerschap een soort van bang geweest dat er iets mis zou gaan. Dat het gewoon niet zo snel kon (Al kon ik soms wel genieten). Pas toen mijn dochter op mijn buik gelegd werd en alles goed was voelde ik me opgelucht.
Doe je niets aan, maar er wordt weinig over gesproken en het is natuurlijk raar, zeker als je zo graag een kind wilde en je bent dan uiteindelijk zwanger, dat je niet constant blij en gelukkig (en dankbaar!) door het leven danst.
Overdag gaat t redelijk hoor. Maar 's nachts als ik bloed zie, hoe weinig ook weet ik zeker dat t weer fout gaat. Om dan het volgende toiletbezoek al geen bloedverlies te hebben. En dan durf ik nog niet te hopen. Want als ik op een mk reken hoef ik straks niet zo'n verdriet te verwerken.
Ik moet mezelf wel in de gaten houden want ik wil niet dat het hetzelfde gaat als bij mijn zus.
SPOILERdermate ernstige hormonale depressie dat ze een serieuze zelfmoordpoging deed, net op tijd gevonden werd en de rest van haar zwangerschap opgenomen zat op de paaz. Ik was toen 11 en dat heeft echt een onuitwisbare indruk gemaakt.
En inderdaad, niet iedereen is blozend en blij tijdens haar zwangerschap, en ik kan je angsten erg goed voorstellen. Ik herken er veel in. Laat je niet gek maken door mensen met een mening. Niks moet. Je moet je niet op een bepaalde manier voelen en je moet je niet op een bepaalde manier gedragen. En daar zal best wel eens wat onbegrip over komen. Let it be.
Mijn ervaring is dat het niet meer proberen me op een bepaalde manier te voelen me nog het meeste heeft geholpen. Het is zoals het is. En vandaag is morgen niet. Maar stel geen onhaalbare eisen aan jezelf.
Er zijn overigens gespecialiseerde coaches voor dit soort problemen, ik zou het zeker even navragen bij je gyn. Kun je altijd nog beslissen of je er iets mee wil doen. Succes
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
Mijn moeder heeft dus 5 miskramen gehad en tijdens de goede zwangerschappen bloedverlies. Zes jaar voor mij een jongetje verloren met 20 weken. Bij de bevalling van broer een dermate ernstige fluxus dat t echt kantje boord was. En toch nooit zorgen gemaakt.
Maar dat mag! Val jezelf niet te hard en accepteer in ieder geval zelf dat dat is wat je voelt. Wat anderen daarvan vinden, is hun probleem. Wat je voelt, mag gewoon!quote:
Dank, iedereen.
Het is ook zo dubbel, aan de ene kant heb ik een goed gevoel maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat t goed gaat. Net als die echo. Aan de ene kant kijk ik er naar uit maar aan de andere kant durf ik niet.
Inmiddels 10+1 en 3 echo's gehad. De eerste echo bleek ik ruim een week korter zwanger dan berekend, kon niet kloppen met de bevruchting tenzij man onsterfelijk zaad heeft en een te trage hartslag. De tweede echo was het voldoende gegroeid tov de week daarvoor en een hartslag van 154 bpm. Vorige week intake bij de verloskundige we hadden tijd over dus even gespiekt weer goed gegroeid en een keurige hartslag. Maar nog steeds qua grootte niet kloppend met de conceptie.
Na zo'n echo ben ik wel gerustgesteld, voor een dag of 3 hooguit. Maar daarna begint het gepieker weer dat het heus niet zo snel kan groeien als moet, of dat de hartslag nu vast gestopt is. Dat het gewoon niet meer leeft. Morgen de termijnecho en ik ben er echt weer van overtuigd dat het tóch niet goed is. En als het dan wel goed is dat het daarna nog fout gaat.
Vorige week kwam er een collega van man naar hem toe om te zeggen dat de kans groot was dat er nog vanalles mis zou gaan, met deze termijn. Ja, óók na 3 goede echo's.
Dat het nog fout kan gaan is zo, maar dat kan met 20 weken, 30 zelfs bij de bevalling nog. De kans erop is echter zodanig klein, dat je dat wel los kunt proberen te laten. Genieten moet niet, het maakt het wel makkelijker, maar het moet echt niet. Maak het wel bespreekbaar bij je gyn. Mijn vk heeft gezegd, dat het hun taak is om mij zo goed mogelijk door de zwangerschap en bevalling te loodsen en als ik vragen heb, opmerkingen, angsten, alles moet ik bij ze kwijt kunnen. Ik mag aannemen dat een gyn dat ook heeft.
Mij hielp het fototje van de echo heel erg in het begin. Dat ik even kon kijken en dan kwam er toch weer een lach op mijn gezicht. Maar bij de controle van vorige week, toen ze het hartje eindelijk gevonden had, kon ik de tranen ook niet meer tegenhouden. De opluchting is groot dan. Ik vind donderdag (termijnecho voor mij) ook nog erg lang duren. Hopelijk helpt het toch wel weer als je straks je kindje weer ziet. Het bonkje celletjes heeft bij jou gewoon iets langer gedaan over de weg naar de baarmoeder en daarom is het nu minder ver dan gedacht.
Als afleiding helpt, gewoon doen. Je hoeft je echt niet 24/7 met de zwangerschap bezig te houden. Doe ik ook niet.
Mijn schoonmoeder vroeg ook nadat ik het hartje gehoord had, nu kan je zeker wel gaan genieten he? Maar ik vind het nog steeds wel lastig hoor. Denk niet dat ze dat begrijpt. Ik heb ook nog geen woord in mijn 9 maanden boek geschreven. Ik durf nog even niet.
MIjn moeder gaat morgen mee naar de termijnecho en mijn vader wilde ook wel, maar ik wil hem niet meenemen omdat hij het niet trekt als het niet goed zou zijn. Ik denk dus veel en veel te veel na. Want als het goed blijft gaan is straks de 20-weken echo niet goed. En meer van die dingen. Terwijl ik daar echt geen reden voor heb nu.
En ja natuurlijk kunnen er nog dingen misgaan, maar die kans is nu echt heel klein hoor.
Exact een jaar geleden zat ik in dezelfde situatie als jij nu. Ik kan soms nog verdrietig worden als ik terugdenk aan hoe ik me die weken/maanden gevoeld heb. De onzekerheid, het af moeten wachten. Leven van echo naar echo, een paar dagen een fijn gevoel na de echo en dan begon het twijfelen en de onzekerheid weer, een algeheel gevoel van machteloosheid, leven tussen hoop en vrees. Het was echt een rotperiode en daar kan ik nu nog van balen. Het is bij mij pas beter geworden rond 20 weken, toen voelde ik ook beweging en dat scheelde enorm.
Er is niet iets wat ik kan doen zodat je je beter voelt. Ik heb wel een tip, laat google met rust, want daar heb je echt niets aan nu. Ik hoop dat jullie gewoon een mooie echo krijgen.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
Ik zou inderdaad google maar los laten nou. Dat helpt toch niet.Ik denk dat beweging ook gaat helpen. Daar verheug ik me nu al op. Dat je dan elke dag een bevestiging krijgt van leven. Ja lijkt me super
De meeste miskramen komen sowieso níet voor rond 11 wk, maar rond 4. Dus dat klopt al niet. Verder is het afwachten en dat vertrouwen in je lijf, dat moet weer groeien. Zoek afleiding, zoek iets dat je rust geeft. Sterktequote:
Tja dat google inderdaad.
De ene bron zegt dat de kans op een miskraam klein is na een goede hartactie terwijl de andere bron zegt dat de meeste miskramen voorkomen rond 11 weken.
BIj de vk weten ze van mijn angst, vandaar ook dat ik extra mocht spieken, vorige week.
Die conceptiedatum zegt niet zo heel veel. Als een eitje zich wat later innestelt loop je al snel een paar dagen achter. Zo lang het tussen de metingen goed groeit is er niks aan de hand en is niks "te langzaam". Ze doen niet voor niets een termijnecho
En tenslotte, blijf praten en je angsten bespreekbaar houden, maar praat wel met mensen die er een rationele blik op hebben en die luisteren in plaats van met ongegrond gezwets aankomen. Ik denk dat jij erg gevoelig bent voor rotverhalen, zoek dat ook niet op, maar zoek je steun bij mensen die een positieve invloed op je hebben.
Ik hoop echt dat ook jouw angsten gaandeweg in kracht afnemen en je je straks op de leuke dingen kunt focussen.
Ik had het nu veel erger dan bij m'n eerste/tweede kindje, want daarvoor had ik een mk met 17 weken. Maar dus wel een gezond kindje na de mk en toch dus veel erger het gevoel dat t niet goed zou gaan.
Dat gevoel is eigenlijk op den duur weggeebt. Weet niet wanneer. Het echte genieten deed ik met vlaagjes, als ik wel een pakke had gekocht, of als ze lekker bezig was in m'n buik.
Daarna werd ik gewoon bang voor de bevalling, maar dat is ook goed gekomen.
Niemand weet hoe een zwangerschap verloopt, helaas. Ikzelf vind een zwangerschap nooit iets vanzelfsprekends, en vind het heel mooi als het iemand gegund is.
En die onzekerheid die je kunt hebben tijdens is soms echt killing. Tel daarbij al je hormonen op...
Ofzo - inderdaad. Pin je er nou niet op vast, 'vaak' is op deze termijn écht geen term meer. Mijn vk zei dat er bij een kloppend hartje met 7 wk al 95% kans dat het goed gaat en in wk 9 al 98%.quote:
DIe 11 weken omdat het dan de voeding zou krijgen via de placenta en dat gaat vaak fout. Of zo.
Helaas ging het hier mis in week 9quote:
[..]
Ofzo - inderdaad. Pin je er nou niet op vast, 'vaak' is op deze termijn écht geen term meer. Mijn vk zei dat er bij een kloppend hartje met 7 wk al 95% kans dat het goed gaat en in wk 9 al 98%.
. Na een prachtig kloppend hartje.... Deze week volgt curettage, omdat mijn lijf zelf niets afstoot. En dan zijn er meteen irrationele gedachten (al voor ik überhaupt weer zwanger ben). Bij mij zal het wel misgaan bij curettage, hoewel ik weet dat de kans heel klein is.
Ik word vast niet meer opnieuw zwanger, en als dat al zo is, dan gaat het toch weer mis.
Gek word ik er van. Maar laat ik voorzichtig zeggen dat alles is mijn leven altijd over hobbels gaat dus waarom zou er ook eens iets normaal verlopen.
En het volgende moment ben ik weer de broodnuchtere Malteser. Het is zo, ik kan het niet veranderen en het komt vast weer goed.
Maar stiekem overheerst nu verdriet. En dus die irrationele gedachten.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
Oh Cygne, het is nooit mijn bedoeling geweest om met mijn verhaal mensen 'angst' aan te jagen. Wij hebben gewoon pech gehad door bij dat kleine percentage te horen. En jij hoort daar niet bij, jij gaat deze keer gewoon een heel mooie Cygne-babytje bakken deze keerquote:
Malteser, ik zit ook een beetje met jouw verhaal in m'n hoofd.
En precies dat eerste stukje dacht ik tijdens en na mijn miskraam. Al ging het bij mij dan al met 5.6 weken mis en had ik geen curettage nodig.
Cwen, ik heb in week 6, 7 en 9 een kloppend hartje gezien. Maar op een of andere manier kan ik er nog steeds niet in geloven. Want het is al een keer eerder fout gegaan waarom zou het dan nu wel goed gaan? En ik weet dat het nergens op slaat maar ik kan dat gevoel niet stoppen.
.Maar ik snap je gevoel wel.... Heel begrijpelijk. Take care!
------------------
Lieve Cygne, inmiddels heb je ander nieuws gekregen. Ik ben er stil van. Sterkte lieve Cygne
.[ Bericht 8% gewijzigd door Malteser op 12-08-2014 08:42:26 ]
Komt er op neer dat ik een grote kans heb op miskramen of zwaar meervoudig gehandicapte kinderen. Hoe onze kansen precies liggen horen we bij de geneticus.SPOILER[img] http://www.eurogentest.org/fileadmin/templates/eugt/leaflets/images/template/reciprocal.jpg[/img]
Nu dus weer zwanger, poging nummer 3. Dit keer heb ik geen angsten. Ik weet wel dat ik een positieve test had maar ik geloof het niet, als ik dat toelaat gaat t weer pijn doen als ik straks weer een miskraam krijg tussen de 6 en de 11 weken. Ik wil ook geen vroege echo's meer. Naar een kindje kijken wat toch niet blijft leven.
Dit hoort niet echt in z&g dus daarom hier.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cygne op 10-01-2015 18:20:25 ]
ik weet niet wat ik moeten zeggen. Ik hoop zo dat het dit keer goed zit. je terughoudendheid is erg begrijpelijk. Het is ook niet erg; mocht deze zwangerschap goed verlopen heb je echt nog tijd genoeg om er van te genieten. En als dat niet lukt is dat ook goed. Het zal niet makkelijk nog onbezorgd worden met deze wetenschap. Ik hoop, duim dat alles goed mag gaan dit keer Het is ook gewoon zo dat een doorgaande zwangerschap niet tot de mogelijkheden behoort voor mij. Dat bestaat niet. Dus t is geen angst dat t fout kán gaan. Het is gewoon Iets dat gaat gebeuren. Terwijl ik rationeel ook wel weet dat t ook goed kan gaan.
Net ook knallende ruzie met mn tante gehad, die vond dat ik het niet van mijn ouders mocht vragen om zich ook te laten onderzoeken op de translocatie, omdat dat onderzoek duur is en ook niet het probleem van mijn ouders en geen zaak op leven en dood. Ik heb gezegd dat ik dat niet beslis en zij al zeker niet. Dat het gaat om mijn kinderwens en dat mijn ouders willen dat ik gelukkig ben. Omdat ik hun dochter ben, omdat ze van me houden en alles zouden doen om mijn verdriet weg te nemen. Dat het niet alleen mijn probleem is, maar ook gevolgen kan hebben voor mijn broer en de dochters van mijn zus. Dikke doei he.
Ik hoop zo voor je dat dit kindje gewoon een gezonde plakker is. Wat je schrijft over je tante.
Heel vreemd dat ze zich denkt te moeten bemoeien met iets wat tussen jou en je ouders is. Terecht dat je voor jezelf en je ouders bemt opgekomen. Ze heeft waarschijnlijk geen idee hoe heftig dit voor alle partijen is, want anders doe je zoiets niet. Mijn tante is gewoon echt niet goed hoor, dit is niet de eerste keer.
De reactie van je tante vind ik ongelooflijk. Het is helemaal niet aan haar om daar zoveel commentaar op te hebben of haar mening zo te ventileren. Dat ze die mening heeft, dat is aan haar, maar dat ze die dan lekker voor zich houdt en jou (en anderen) er niet mee belast en onnodig pijn mee doet.
Gelukkig maar dat jouw ouders een hele andere mening hebben, onvoorwaardelijke liefde voor je voelen en er alles aan willen doen en voor over hebben om jou gelukkig te zien. Dat is wat telt!
Je tante maar even in haar eigen sop gaar te laten koken, waar bemoeit ze zich mee
.Tja. Vandaag gooide de huisarts ineens het woord 'prenatale depressie' op tafel toen ik vertelde dat ik me eigenlijk al vanaf het begin van de zwangerschap niet goed voel. Alleen weet ik zelf niet goed of dat nou echt een depressie is, of dat het te maken heeft met gewoon een moeizame tijd.
Even achtergrondinfo: Ik ben nu 15 weken zwanger. De eerste 12 weken ben ik enorm misselijk geweest. Toen zat de zomervakantie erop, weer aan het werk - meteen een week buikgriep. Toen was de nekplooimeting niet goed en rolden we allerlei onderzoeken door (echo, vlokkentest, genetisch onderzoek) die gelukkig tot nu to allemaal heel goed zijn gegaan. Het wachten is nu op de 20-weken echo voor de definitieve OK. Na de positieve berichten dacht ik lekker door te gaan met werken want hee, goed nieuws, mooi! Maar toen ging het juist opeens voor geen meter
Ik ging naar school maar kon alleen nog maar huilen. Dus weer naar huis om bij te komen. Ik ben nu 1,5 week thuisgeweest. Wil morgen weer gaan lesgeven, hoop dat het lukt. En afspreken op school om wat minder te werken. Al met al ben ik gewoon hondsmoe steeds. En als ik een dag met m'n dreumes thuisben dan doe ik alles wel met haar, en vind ik dat oprecht ook heel leuk. Maar als ze slaapt dan ben ik gewoon leeg. En 's nachts lig ik veel te piekeren over vanalles. Wat ook niet echt zorgt voor fijne energie overdag. Het voelt gewoon niet echt als mezelf; ik ben mezelf een beetje kwijt - dat vat het wel zo'n beetje samen
. Nouja. Misschien dat er iemand is die dit herkent? Of het ook heeft meegemaakt. Of wat tips heeft. Ik weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik wil, maar het eens opschrijven lucht al wat op, merk ik.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 21-09-2015 21:21:45 ]
(daarnaast herken ik je vermoeidheid bij een jongetjeszwangerschap, dat ging bij mij toen ook niet over. Volgens mij iets hormonaals want bij de meiden veel minder last van gehad. Maar ja, dat was mijn eerste dus rust pakken en bijslapen was iets makkelijker).
Zorg goed voor jezelf, de wereld (werk) draait ook door als jij besluit gas terug te nemen.
Nogmaals: ik hoop dat een klein duwtje de goede kant op je helpt, gun jullie een mooie tijd nu alles er weer beter uitziet! SPOILEREn wachtlijstenEn 12 november adviesgesprek over de aanpak. Pfff
aub niet quotenSPOILERVanmiddag ben ik andere slipjes gaan kopen, maat 38-40. Ze zitten beter dan mijn eigen maat 34-36. Maar ik weet nu al dat ik weer ga eindigen in maat 40-42. Ik kijk naar mijn naakte spiegelbeeld. 22 weken en 1 dag ben ik in verwachting van mijn tweede kindje. Ik zie een dikke buik, grotere borsten, overduidelijk zwanger; daar kan ik mee leven. De weegschaal stond vanochtend op 59,1 kilo. 18 weken geleden was dat nog 46 kilo. 13 kilo in slechts 18 weken. Als ik op dit tempo blijf aankomen, komt daar nog eens 13 kilo bij. 72 kilo, of misschien wel meer is mijn eindstation. Ik zeg tegen mezelf dat ik me niet zo druk moet maken. In mijn eerste zwangerschap eindigde ik op 76,6.
In mijn eerste zwangerschap maakte ik me ook zorgen dat het niet goed zou komen, maar het kwam goed. Toch voel ik me nu doodongelukkig. Veel meer dan in mijn eerste zwangerschap. Toen was ik ook niet blij met mijn gewicht, maar ik was zo trots op mijn buik en mijn lijf. Mensen zeiden tegen me dat ik straalde. Nu is er niemand die zegt dat ik straal. Simpelweg omdat het niet zo is. Ik zou zo graag weer die trots willen voelen. Ik vind zelfs dat dat moet. Dit kindje is een geschenk waar vele anderen alleen maar van dromen. En ik zeik over mijn lijf en mijn gewicht. Of eigenlijk niet echt ik, maar een zeer oude bekende uit het verleden; mijn eetstoornis. Gelukkig weet ik dat ik dat onder controle heb. Ik ben niet bang dat ik ineens gekke dingen ga doen om af te vallen, maar dat betekent niet dat ik gelukkig word van deze situatie.
Daar komt bij dat ik me ongezien en ongehoord voel. Niet alleen door mijn omgeving, maar vooral door mezelf. Want ik weet waar ik mee bezig ben. Ik rationaliseer weer al mijn gevoelens weg, net als vroeger. Ik mag van mezelf niet verdrietig en boos zijn; mag niet balen van mijn veranderende lijf, mag niet zeuren over het werk waar ik me niet gelukkig in voel. Want dat laatste komt er ook nog eens bij: een nieuwe baan waar ik mijn draai niet in kan vinden. Maar van mezelf moet ik de stralende zwangere zijn die zonder moeite haar nieuwe baan oppakt.
Ik moet iets, maar ik weet niet wat, niet hoe. Voor mijn gevoel moet ik er gewoon maar doorheen door alles. Niet zeuren; gewoon doorgaan. Die overlevingsstrategie heeft me in het verleden ver gebracht, maar heeft er uiteindelijk ook voor gezorgd dat ik viel. En nu weet ik het niet meer…
Deze zwangerschap is een cadeautje maar tegelijk ook een stuk zwaarder omdat je L.ucas al hebt lopen.
Trek aan de bel, bespreek het met je man, en meld je desnoods eens een paar dagen ziek.
Wb je figuur, ik kan tegen jou zeggen dat je er prachtig uitziet, maar dat neem je ws toch niet aan..
Dus daarom maar een dikke knuffel
[ Bericht 0% gewijzigd door gewoonmezelf87 op 18-02-2016 07:53:53 ]
Ik vind je ook prachtig. Elke foto weer
Knuffel
SPOILERkaart het aan, bij je lief, een vriendin, de ha, de vk? Trek ergens aan de bel, dit kun je niet alleen en belangrijker: dat hoeft niet! Deze gedachten en gevoelens zijn te groot, echt. Het is zo zonde om je zwangerschap hierdoor te laten bepalen... Als ik dichterbij woonde kwam ik op de thee om te kletsen! Dikke knuffel, en pm-en mag altijd (deel van je verhaal is enorm herkenbaar!)
SPOILERWat vervelend dat je je draai niet kan vinden bij je nieuwe baan. Ik kan me goed voorstellen dat het je zwaar valt icm alles. Praat er met iemand mee, kaart het aan bij de verloskundige. Heb je nog een kort lijntje met je therapeut uit het verleden?
(Knip weg)
En verder... Volgens mij heb jij gewoon zwaar vruchtwater
[ Bericht 10% gewijzigd door Mariposas op 18-02-2016 11:17:08 ]
SPOILERIk heb niet echt iemand waarmee ik hierover kan praten, omdat niemand het echt begrijpt. Kan wel ventileren richting mijn man, maar ook hij kan dit niet snappen. Eigenlijk krijg ik overal dezelfde reactie als t gaat om aankomen: "Maar dat hoort er toch bij", "je ziet er toch prima uit" en "dat gaat er ook weer af". En het is allemaal waar, maar daarmee wordt mijn gevoel wel gebagatelliseerd. Want ook al weet ik in mijn hoofd dat ik er geen ding van moet maken en dat het echt wel weer goed komt en dat ik echt wel heeeeel erg dun was. Qua gevoel was ik heel erg blij met dat gewicht, zeker omdat ik er niet ongezond uitzag.
En ik was echt wel toe aan een tweede kindje, ook al was deze zwangerschap ongepland. Maar ik was in alle eerlijkheid nog niet klaar om weer zwanger te zijn, om mijn lijf weer zo te zien veranderen. Bij de eerste had ik alle tijd om me daarop in te stellen omdat we zo bewust en lang bezig waren met zwanger raken. En dan denk ik weer: wat zeik je nou? Die hele ellendige weg die je eerst moest afleggen is je nu bespaard gebleven en jij loopt te miepen om je gewicht
Maar idd wat Mariposas zegt: het is een enorme trigger en dat zal het mijn leven lang blijven. Ik heb volgende week vrijdag een afspraak met de verloskundige en dan wil ik het sowieso bespreken. Ook ga ik tot die tijd bijhouden wat ik per dag eet. Voor mijn gevoel is dat niet veel en snoep ik weinig, maar misschien zie ik het verkeerd en kan ik toch nog wat doen om de toename in te perken. Weegschaal weg doen, het klinkt zo simpel maar ik weet niet of ik dat kan. Ik dwing mezelf al om er niet te vaak op te staan, ongeveer eens in de twee weken. Heb toch enorm die controledrang, .... en het gevoel dat ik totaal geen controle heb over mijn lijf.
Helaas geen lijntjes meer met mijn therapeuten, sowieso tweedelijns dus daar kun je niet zomaar ff aankloppen.
Een paar dagen ziek melden klinkt heel fijn, al gaat dat dit probleem in mijn hoofd niet oplossen. Ik zou alleen niet weten hoe ik ooit nog ziek moet zijn met deze baan want er is eigenlijk geen ruimte voor
En lief dat jullie vinden dat ik er mooi uitzie, maar wat GM zegt klopt: ik moet mezelf mooi vinden.
[ Bericht 99% gewijzigd door MevrouwCactus op 19-02-2016 19:47:37 ]
SPOILEROei.. bijhouden wat je per dag eet? Dat klinkt mij als een erg slecht plan. Dan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Ik denk dat je zelf ook wel een beetje weet of je buitensporig eet of niet. Elke avond een zak chips wegkanen en een paar Marsen tussendoor bedoel ik dan. Ik denk dat jouw lichaam die reserves gewoon echt nodig heeft, zeker omdat je in 1 jaar 30 kilo bent afgevallen o.a. door borstvoeding, en ik neem aan zonder dat je daar op dieet voor bent gegaan. Ik wil niet zeggen dat je de gewichtstoename maar gewoon moet accepteren, maar denk goed na of het iets is waar jij echt invloed op hebt of niet.
SPOILERwat heftig
Als de start met je kleintje zo vol zorgen is, dan is dat echt zwaar, en het weinig binnen laten komen van emoties (of daardoor vooral uit het veld geslagen zijn ipv er constructiever mee om gaan) is dan echt een belangrijke overlevingsstrategie. Daar weer uitkomen is niet zomaar ff geregeld helaas, zeker als dat lang geduurd heeft... (Je hebt mijn ervaringen ook wel gelezen he..
En dan ook nog het nieuws over je lief, pfff
SPOILERWat knap dat je aan de bel hebt getrokken en hulp aanvaard, hoe moeilijk ook.
Elke vorm van depressie dus ook de pnd, overkomt je, je kunt het niet tegenhouden.
Neem 1 stap tegelijk en geef het aan in je omgeving als het je echt te zwaar wordt... Ik snap dat dit gezien de huidige situatie met jouw vrouw misschien wat moeilijk is maar probeer het.
Je kunt niet voor andere zorgen als je jezelf niet serieus neemt.
Dikke knuffel.
Helemaal mee eens!quote:
ChantySPOILEROei.. bijhouden wat je per dag eet? Dat klinkt mij als een erg slecht plan. Dan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Ik denk dat je zelf ook wel een beetje weet of je buitensporig eet of niet. Elke avond een zak chips wegkanen en een paar Marsen tussendoor bedoel ik dan. Ik denk dat jouw lichaam die reserves gewoon echt nodig heeft, zeker omdat je in 1 jaar 30 kilo bent afgevallen o.a. door borstvoeding, en ik neem aan zonder dat je daar op dieet voor bent gegaan. Ik wil niet zeggen dat je de gewichtstoename maar gewoon moet accepteren, maar denk goed na of het iets is waar jij echt invloed op hebt of niet.
SPOILERWat rot dat je je zo voelt. Maar je weet heel goed hoe het zit en ook wat je moet doen: praten met je vk en ook op je werk. Het is zonde dat je nieuwe baan die er op papier zo goed uitzag, nu tegenvalt. Ik hoop dat je goed je vinger kunt leggen op waar dat aan ligt. Je leidinggevende zal vast met je mee kunnen denken, en dat scheelt al enorm.
Verder ben ik het wel heel erg eens met wat hierboven al werd gezegd over bijhouden wat je eet. Volgens mij, zeker aangezien je zo'n controlefreak bent, weet je al heel goed hoe je eetpatroon is. Dat je lichaam nu veel reserves opslaat, is misschien juist zo logisch omdat je die niet had. En je lichaam moet wel een enorme klus klaren en je voorbereiden op het geven van bv. Ga dus vooral niet denken in termen als 'wat is normaal of abnormaal?' of de schuld bij jezelf leggen omdat je misschien teveel zou eten (dat kan ik me overigens niet voorstellen sowieso). Je lijf doet wat goed voor je is, het zou zo mooi zijn als je daarop kon vertrouwen.
Je zit nu middenin een soort vrouwelijke oerkracht, waarbij je lichaam het van je overneemt, dat is eng. Beetje hulp daarbij kan geen kwaad. Hoeft ook niet meteen een psycholoog of psychiater te zijn, kan ook door met je lichaam aan het werk te gaan, door contact te maken met je gevoel en wat er met je gebeurt, ,door bijvoorbeeld yoga te doen, zwangerschapsmassage, of, zoals ik zelf heb gedaan: hypnobirthing. Ja, ook supereng allemaal, ik weet het. Ik weet ook dat het nu misschien niet handig van me is om in 'oplossingen' te denken, want je wilt vooral even spuien. Maar ik gun het je dat je happy bent met jezelf.
SPOILERCompleet andere situatie hier, maar het hele niet willen toegeven aan een bepaald gevoel herken ik heel erg. Maar ik ken inmiddels ook de rust die erbij komt kijken als je die nare gevoelens er gewoon laat zijn. Als je accepteert dat het er is, en dat het er mág zijn. Ik heb al jaren een goede therapeute, en ik draag haar echt op handen. Goede hulp is zo veel waard, ik hoop dat je iemand kan vinden die bij je past
MvrouwCactusSPOILEREens met alle bovenstaande posters wat betreft 'bijhouden wat je eet'. Wrs heb je in vorige therapieën al heel veel geleerd over hoe je functioneert en welke gedachtenkronkels er zich bij jou kunnen voordoen. Je schrijft dat je eea onder controle hebt (ondanks het feit dat je voor je zwangerschap nog steeds erg dun was...
Sterkte.
SPOILEREr is ook een topic over PND OUD / Depressief door de hormonen, deel 10. Momenteel is het niet actief, dus wellicht wist je niet van het bestaan. Ik heb daar indertijd veel kunnen spuien en steun ervaren. Goed dat je de stap naar therapie hebt genomen. Succes. En sterkte met je vrouw...
Precies wat zij zegt! Het 'veroordelen' van die negatieve gevoelens werkt negatieve gevoelens in de hand die je vervolgens weer gaat veroordelen enzovoorts. Accepteren is zo'n grote en belangrijke stap naar (mogen) zijn wie je bent. Die persoon die jou daarbij kan helpen is echt goud waardquote:
MwC:SPOILERCompleet andere situatie hier, maar het hele niet willen toegeven aan een bepaald gevoel herken ik heel erg. Maar ik ken inmiddels ook de rust die erbij komt kijken als je die nare gevoelens er gewoon laat zijn. Als je accepteert dat het er is, en dat het er mág zijn. Ik heb al jaren een goede therapeute, en ik draag haar echt op handen. Goede hulp is zo veel waard, ik hoop dat je iemand kan vinden die bij je past
Wellicht zijn alle draken in ons leven
Uiteindelijk wel prinsessen
Die er in angst en beven slechts naar haken
Ons eenmaal dapper en schoon te zien ontwaken.
Wellicht is alles wat er aan verschrikking leeft
in diepste wezen wel niet anders dan iets
Dat onze liefde nodig heeft.
Chanty, de dingen die ik wilde zeggen zijn al gezegd, dus gewoon een kusSPOILERIk moet dit zelf ook nog leren trouwens hoor
MevrC, niets geen topickaap. Goed dat je je gevoelens nu erkent/herkent en er daadwerkelijk actie op onderneemt. Heftig, maar ik hoop voor jou een begin naar licht. Moeilijk icm je vrouw, maar ook jij hebt nu hulp nodig. Het topic dat werd aangehaald is wel een goede plek. Ik heb er destijds veel aan gehad door alleen mee te lezen (schrijven durfde ik niet).SPOILERJammer dat je je niet gehoord voelt. Ik hoop dat je vk wel goed kan luisteren. Verder zijn er al veel goede dingen gezegd. Je hoeft niet de stralende zwangere te zijn. Jouw omstandigheden zijn best flink veranderd ten opzichte van twee jaar terug. De bv en slechte nachten van L hebben ontzettend veel van je lijf gevraagd. En een baan waarin je je niet op je plek voelt, maar je wel een slag in de rondte werkt, vreet energie. Verder ken ik je insteek wel van het moeten. Erg zwaar en vermoeiend.
En wat jammer dat ik niet bij je om de hoek woon
Ik kan weinig meer aaanvullen. Alles is al gezegd. Ik wens jullie veel kracht toe bij de keuzes die je maakt
quote:
Lieverds ik reageer morgen even want dat heb ik vandaag gewoon geen tijd voor
SPOILERChanty, in Den Haag zit een fijne haptonoom die zwangerschapsbegeleiding doet, Jan Tigges. Ook gewone haptotherapie. Hij heeft mij erg geholpen in stressvolle periodes in de zwangerschap, man wat heb ik veel losgelaten daar.
Verder
SPOILERDie goede oude bekende van jou, was ooit ook mijn beste vriendin. Ik herken dan ook veel van wat je zegt. Te veel, misschien. Ik reageer niet vaak meer, maar het perspectief van iemand die eenzelfde band heeft met eten en gewicht lijkt me best welkom.
Daar waar mijn lieve voorgangers het bijhouden van eetlijstjes ontmoedigen, weet ik dat het mij tot op de dag van vandaag helpt. Met fases, als het slecht gaat met name, grijp ik terug naar mijn lijstjes. Calorieën tellen, opschrijven, vooruitplannen: je kent het wel. Hoewel ik wéét dat dat op de lange termijn geen oplossing is, helpt het mij op de korte termijn vaak erg goed om terug tot rust te komen. Het geeft me het gevoel van controle terug, zélfs als ik er niet anders bij ga eten. Na een tijdje, meestal een maandje, besef ik me dan weer dat mijn eetpatroon geen rare stunts bevat en kan ik het weer loslaten. Misschien kan het jou ook helpen op zo'n manier, maar neem jezelf in acht en stop ermee als je merkt dat het je niet helpt in positieve zin.
Over die weegschaal; ik heb er geen. Dat maakt me op momenten zo naar dat ik het liefst 20 van die dingen zou aanschaffen, maar de cijfers maken me gek. Als ik echt niet anders kan dan het te weten (dus te wegen) stap ik er bij mijn ouders op. Ik heb mezelf verkocht dat ik af wil gaan op hoe ik in mijn vel zit en niet hoe de cijfers op de weegschaal er dit uur bij staan. Dit uur, ja. Want met weegschaal sta ik er vaker op dan naast. De eerste periode zonder weegschaal was kak, maar ook daarbij geldt dat ik een zekere rust heb hervonden die ik jou ook erg gun.
Nou ja, in ieder geval - blijf eerlijk naar jezelf. Als je smokkelt, als je merkt dat het niet zo goed gaat, als je je verrot voelt. Jij bent de eerste stap en zolang je daar de verbinding houdt, kun je ook jezelf niet kwijt raken. Als je het gevoel hebt het zelf niet meer de baas te kunnen, zoek dan hulp. Je bent van ver gekomen, daarheen wil je niet meer terug. Mantra!
SPOILERHelder en duidelijk inzicht! Dank je! Mijn moeder vecht tot op de dag van vandaag met die "goede bekende" en het blijft een controledingetje geloof ik.
Ik vind jullie stoer
Goed dat je nu erkent hebt dat je zo depressief bent en hulp zoekt. En wat een vreselijk naar nieuws van je vrouw, heel veel sterkte.Mijn reacties op jullie in spoiler weer.
SPOILERMariposas:
Dat afvallen na mijn zwangerschap ging inderdaad helemaal vanzelf. Kon eten en snoepen wat ik wilde maar bleef afvallen door de borstvoeding. En het is dan toch best eng om te merken hoe blij je stiekem bent met dat steeds lager wordende cijfertje op de weegschaal
Eigenlijk wil ik gewoon dat iemand van buitenaf naar mijn eetlijstje kijkt en zegt: "Er is niks mis met wat je eet dus je kunt er echt niks aan doen dat je nu zoveel aankomt." Al ben ik heel erg bang voor een tegenovergestelde reactie en dat ik dan misschien wel doorsla. En wat ook meespeelt is wat Kimpossible zegt: het geeft me houvast. Door het op te schrijven kan ik zelf echt zien wat ik eet en dat dat niet gek is ipv dat het door mijn hoofd blijft malen.
Gemiddeld eet ik op een werkdag (ervan uitgaande dat het goed in mijn hoofd zit maar dat gaat mijn lijstje wel uitwijzen):
- 4 boterhammen (zonder boter want daar hou ik niet van en met kaas of vlees, soms een boterham met zoet beleg.
- 1 stuk fruit
- 1 tussendoortje, meestal een pakje liga (2 dus)
- 1 bord avondeten
- 1 snoepmomentje op de dag: bv 6 pasteitjes, 2 koekjes, vier stukjes chocolade.
- Qua drinken drink ik alleen water en op het werk 1 of 2 warme chocolademelk
Is dit teveel denken jullie? Ik kan natuurlijk het snoepmoment weglaten en ik kan ook de liga vervangen door komkommer en de chocomelk weg, maar ergens kan ik me niet voorstellen dat dat de reden is waarom ik zoveel aankom...
Franny:
Dank je wel en ik waardoor advies juist ook naast een lezend oog! Al moet ik zeggen dat de zwangerschapsyoga de vorige keer echt niet mijn ding was (al werkte het wel op mijn lachstuipen
Moonah & kwakz0r:
Bedankt voor het idee, ik ben er ff ingedoken/ ga er nog verder induiken. Ik herken bv wel genoemde klachten die een haptotherapeut behandelt. Maar ook hier vraag ik me af of ik er niet te nuchter voor ben
Ik heb kwak al gepmd, Moonah ik stuur jou ook nog een bericht
Kimpossible:
Fijn om wat herkenbaars te lezen. Het geeft inderdaad houvast en overtuiging dat ik niks "verkeerd" doe. Het blijft echt bij opschrijven wat ik gegeten heb. Zodra ik calorieën ga tellen of ga plannen dan ben ik te ver gegaan maar dat heb ik al lang niet meer gedaan. Knap dat het je gelukt is de weegschaal weg te doen. Ik ga dat eens laten bezinken, ik vind het namelijk doodeng. Eerst maar volgende week met de VK praten hierover.
[ Bericht 0% gewijzigd door Chanty op 19-02-2016 16:38:29 ]
SPOILERNee, je eet niet te veel. Sterker nog, ik zou eerder zeggen te weinig. Ik heb het even door de calorieteller gehaald en tenzij je elke avond friet eet is dit echt geen bingen. Ik eet veel meer op een dag, en ik durf te zeggen dat ik aardig gezond eet. Jij bent kleiner, dus okee, je hebt iets minder nodig.
Vergeet niet dat je van een zeer laag gewicht komt en je lichaam heeft deze reserves echt echt echt nodig voor jou straks en voor het kindje in je buik. Je lichaam pakt wat ze pakken kan nu.
Stel dat je de dag na je bevalling 50 kilo zou wegen en je gaat dan nog eens 15 kilo afvallen vanwege je borstvoeding. Dan ga je dood. Je lichaam doet dit omdat ze het nodig heeft. Onthoud dat alsjeblieft goed.
That having said, ik begrijp en herken veel van je gevoelens wel. Ik heb dan geen eetstoornis (gehad) in het anorectisch spectrum, maar ik vind mijn lichaam al mijn hele leven een verschrikking en ik vond mijn lichaam in zwangere staat zo mogelijk een nog grotere verschrikking. Ik vind alle zwangere vrouwen prachtig, behalve als ik het zelf ben. Ik zag het niet. Ik zag gewoon een dikzak in de spiegel
Ook het rationaliseren is heel herkenbaar en het idee dat je "gewoon normaal" moet doen van jezelf. Ik denk overigens niet dat die gedachte persé slecht is hoor, ik geloof ook wel dat een mens soms best gewoon normaal moet doen, maar als het jou belemmert en je geen vreugde meer haalt uit je dagen is dat echt wel een duidelijk teken dat er meer aan de hand is. Kaart het dus aan. Mij heeft "gewoon praten" al veel geholpen, maar als je meer hulp nodig hebt kan een verloskundige jou ongetwijfeld verder helpen / doorverwijzen.
Sterkte, en succes, want ik vind je echt een bikkelkanjerwijf
[ Bericht 5% gewijzigd door SQ op 19-02-2016 16:34:50 ]
SPOILERWat jij eet vind ik echt een heel normaal eetpatroon voor een (niet-zwangere!) vrouw. Dus ja, ik ga zeggen: je eet zeker niet teveel en schrappen zou ik zeker niet doen! Geen enkele verloskundige of diëtist zou iets anders over je lijstje zeggen, daar ben ik 100% van overtuigd. Ik had hetzelfde startgewicht als jij bij je 1e zwangerschap, at tijdens mijn zwangerschap zo'n beetje dezelfde hoeveelheden en ik kwam in totaal 10 kg aan (waarvan 5 kg alleen al baby en placenta waren, denk dat de baby alles opvrat
Ik vind het eigenlijk best knap van jouw lichaam dat het in staat is zo te reageren op je zwangerschap, je hebt straks de broodnodige reserves, en je lichaam voelt al aan dat je dit nodig hebt. Als de borstvoeding weer zoveel energie van je lichaam vraagt, ga je het echt niet lang volhouden zonder deze reserves.
quote:
Chanty,SPOILERNee, je eet niet te veel. Sterker nog, ik zou eerder zeggen te weinig. Ik heb het even door de calorieteller gehaald en tenzij je elke avond friet eet is dit echt geen bingen. Ik eet veel meer op een dag, en ik durf te zeggen dat ik aardig gezond eet. Jij bent kleiner, dus okee, je hebt iets minder nodig.
Vergeet niet dat je van een zeer laag gewicht komt en je lichaam heeft deze reserves echt echt echt nodig voor jou straks en voor het kindje in je buik. Je lichaam pakt wat ze pakken kan nu.
Stel dat je de dag na je bevalling 50 kilo zou wegen en je gaat dan nog eens 15 kilo afvallen vanwege je borstvoeding. Dan ga je dood. Je lichaam doet dit omdat ze het nodig heeft. Onthoud dat alsjeblieft goed.
That having said, ik begrijp en herken veel van je gevoelens wel. Ik heb dan geen eetstoornis (gehad) in het anorectisch spectrum, maar ik vind mijn lichaam al mijn hele leven een verschrikking en ik vond mijn lichaam in zwangere staat zo mogelijk een nog grotere verschrikking. Ik vind alle zwangere vrouwen prachtig, behalve als ik het zelf ben. Ik zag het niet. Ik zag gewoon een dikzak in de spiegel
Ook het rationaliseren is heel herkenbaar en het idee dat je "gewoon normaal" moet doen van jezelf. Ik denk overigens niet dat die gedachte persé slecht is hoor, ik geloof ook wel dat een mens soms best gewoon normaal moet doen, maar als het jou belemmert en je geen vreugde meer haalt uit je dagen is dat echt wel een duidelijk teken dat er meer aan de hand is. Kaart het dus aan. Mij heeft "gewoon praten" al veel geholpen, maar als je meer hulp nodig hebt kan een verloskundige jou ongetwijfeld verder helpen / doorverwijzen.
Sterkte, en succes, want ik vind je echt een bikkelkanjerwijf
SPOILER
Maar idd als ik minder aankom en ook zo hard afval dan is het misschien na drie maanden wel klaar met de borstvoeding. Moet nu wel lang genoeg voeden om weer op normaal gewicht te komen
Stom je hoe streng wij vrouwen voor onszelf kunnen zijn. Ik vond dat je heel mooi zwanger was en knap hoe je daarna bent afgevallen. Je ziet er echt prima uit en belangrijker: je hebt uitstraling
Ik vind het knap dat je zo weinig aan kunt komenquote:SPOILERWat jij eet vind ik echt een heel normaal eetpatroon voor een (niet-zwangere!) vrouw. Dus ja, ik ga zeggen: je eet zeker niet teveel en schrappen zou ik zeker niet doen! Geen enkele verloskundige of diëtist zou iets anders over je lijstje zeggen, daar ben ik 100% van overtuigd. Ik had hetzelfde startgewicht als jij bij je 1e zwangerschap, at tijdens mijn zwangerschap zo'n beetje dezelfde hoeveelheden en ik kwam in totaal 10 kg aan (waarvan 5 kg alleen al baby en placenta waren, denk dat de baby alles opvrat
Ik vind het eigenlijk best knap van jouw lichaam dat het in staat is zo te reageren op je zwangerschap, je hebt straks de broodnodige reserves, en je lichaam voelt al aan dat je dit nodig hebt. Als de borstvoeding weer zoveel energie van je lichaam vraagt, ga je het echt niet lang volhouden zonder deze reserves.
vijf kilo baby ook gewoon iig fijn dat jullie niks geks zien aan mijn eetpatroon. Ben benieuwd wat de vk gaat zeggen.4,25 kg baby en 850 gr placenta jaquote:
[..]
Ik vind het knap dat je zo weinig aan kunt komen
En niets knap aan hoor, mijn lichaam reageerde gewoon weer anders.
[ Bericht 3% gewijzigd door Mariposas op 19-02-2016 19:07:32 ]
SPOILERBlijkbaar heb jij een zweverige haptotherapeute gehad.
Kies dat wat bij je past.
SPOILERJe zei eerder dat je geen lijntje meer hebt met je therapeuten, maar als het goed is, ligt je dossier nog wel bij de instelling waar je behandeld bent (dossiers moeten volgens de wetgeving 15 jaar bewaard worden). In de tweedelijns zorg kom je terecht op verwijzing van je huisarts. Als je daar aangeeft waar je heen wilt
en waarom naar daar, is mijn ervaring dat er vrijwel nooit moeilijk wordt gedaan over het afgeven van die verwijzingen...
SPOILERBeetje offtopic, maar haptotherapie valt mee qua zweverigheid? Ik merk steeds meer dat ik niet in staat ben om echt contact te maken met mijn emoties. Ik wil niet dat Otje de volgende in die rij wordt, dus ik zal daarmee aan de slag moeten.
SPOILERLieve chanty, wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt. Wat kunnen ratio en gevoel soms ver bij elkaar vandaan staan he.
Ik heb zelf altijd last gehad van mijn lichte overgewicht, dus ik kan me goed voorstellen hoe het voelt om je niet helemaal thuis te voelen in het lijf dat je nu hebt. Je ben een prachtvrouw. En dit zeg ik niet om jouw gevoel over jezelf te bagatelliseren, maar ik wil toch dat je het weet
Ik vind jou lijstje ook niet zorgwekkend. Ik vind het voor een zwangere vrouw zelfs wat weinig. Ik zou ook zeker niets schrappen. Wat SQ zegt, dat jouw lichaam wat reserves opbouwt, klinkt heel erg aannemelijk. Je moet immers een kindje afbakken, en straks ook voeden.
Ik sluit me wel bij de eerdere dames aan om hulp te zoeken. En dat hoeft natuurlijk geen jarenlange therapie te zijn. Maar de manier waarop je over je gewicht praat, en de wens om bij te houden, baart me wel licht zorgen.
Bijvoorbeeld over wat je nu net zegt over borstvoeding. Ik weet hoe belangrijk bv voor jou is, en dat je dit voor L doet. Begrijp ik je goed dat je bedoelde dat je hoopt dat de bv bij je dochter (omg, je dochter!!) langdurig lukt, mede om van het extra gewicht af te komen? Mag ik vragen of de reden dat je L zo lang hebt gevoed, ondanks heel zware nachten vooral, mede te maken heeft hiermee?
Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik dit vraag, ik bedoel het geenszins als oordeel. Want zoals ik al zei, ik zie aan alles dat je alles voor L over hebt
SPOILERJe eet echt niet teveel, Chanty.
Wat je schrijft over dat het krom is dat de één veel aankomt, de ander niet.. het lijkt me juist niet krom, want jouw lichaam heeft het ook gewoon heel zwaar gehad, met de bv en het enorme afvallen, en het lage gewicht. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en ik kon echt voelen aan mijn lijf dat het niet goed was, dat ik op het randje was van wat ik fysiek aan kon. Jouw manier van denken hierover is echter wel krom, bijvoorbeeld als je schrijft dat je lang moet voeden om de kilo's er weer af te krijgen...
Wat betreft zweverigheid. Ik snap helemaal dat het lastig is om open te staan voor andere benaderingen dan je gewend bent, en wat past bij je manier van denken. Maar er zit wel een oordeel in 'zweverig'. Dat past helemaal niet zozeer voor mij in een 'nuchter' en 'rationeel' denkpatroon, maar wel in een nogal oordelend denkpatroon. Ik herken het wel, maar weet je: als je op een gegeven moment merkt dat al het andere niet goed werkt en je niet uit een bepaald denkpatroon komt, dan maakt het eigenlijk allemaal geen klap uit. Nou én, als het 'zweverig' is? Wat kan het schelen? Stel dat je er, om wat voor onverklaarbare ondoorgrondelijke reden dan ook, beter van wordt, wat geeft het dan? Kortom, uit je 'comfort zone' komen wat dit betreft, kan nu juist betekenen dat je echt anders leert denken en luisteren naar je gevoel. Dit is iets wat ik je in ieder geval vanuit mijn ervaring nog even wil meegeven. En nogmaals
Dat klinkt wel beter dan de ervaring die ik heb. Wat voor soort oefeningen moet ik aan denken? Mag ook in pm want kan me voorstellen dat je zoiets misschien liever niet online zet.quote:
ChantySPOILERBlijkbaar heb jij een zweverige haptotherapeute gehad.
Kies dat wat bij je past.
quote:
Chanty:SPOILERJe zei eerder dat je geen lijntje meer hebt met je therapeuten, maar als het goed is, ligt je dossier nog wel bij de instelling waar je behandeld bent (dossiers moeten volgens de wetgeving 15 jaar bewaard worden). In de tweedelijns zorg kom je terecht op verwijzing van je huisarts. Als je daar aangeeft waar je heen wilt
en waarom naar daar, is mijn ervaring dat er vrijwel nooit moeilijk wordt gedaan over het afgeven van die verwijzingen...
SPOILERJa met verwijzing zou wel kunnen misschien maar dat is wel een behoorlijk heftige stap. Dan moet er weer een indicatie aangemaakt worden en eigenlijk gaat het verder prima met me. Sowieso waren deze therapeuten gespecialiseerd in persoonlijkheidsstoornissen en dat is niet wat er nu speelt.
De laatste ruim drie jaar ben ik super stabiel ondanks allerlei heftige gebeurtenissen en zonder therapie. Ik verwacht ook dat ik me vanzelf weer beter zou gaan voelen als ik plezier in mijn werk krijg en mijn lijf weer accepteer. Of dat nou met wat kilo meer of minder is.
Maar dat betekent dat ik me het komende jaar kut voel en dat wil ik niet. Dus wil wel kijken naar mogelijkheden om met iemand te gaan praten maar wel laagdrempelig.
[ Bericht 4% gewijzigd door Chanty op 20-02-2016 09:27:08 ]
quote:SPOILERLieve chanty, wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt. Wat kunnen ratio en gevoel soms ver bij elkaar vandaan staan he.
Ik heb zelf altijd last gehad van mijn lichte overgewicht, dus ik kan me goed voorstellen hoe het voelt om je niet helemaal thuis te voelen in het lijf dat je nu hebt. Je ben een prachtvrouw. En dit zeg ik niet om jouw gevoel over jezelf te bagatelliseren, maar ik wil toch dat je het weet
Ik vind jou lijstje ook niet zorgwekkend. Ik vind het voor een zwangere vrouw zelfs wat weinig. Ik zou ook zeker niets schrappen. Wat SQ zegt, dat jouw lichaam wat reserves opbouwt, klinkt heel erg aannemelijk. Je moet immers een kindje afbakken, en straks ook voeden.
Ik sluit me wel bij de eerdere dames aan om hulp te zoeken. En dat hoeft natuurlijk geen jarenlange therapie te zijn. Maar de manier waarop je over je gewicht praat, en de wens om bij te houden, baart me wel licht zorgen.
Bijvoorbeeld over wat je nu net zegt over borstvoeding. Ik weet hoe belangrijk bv voor jou is, en dat je dit voor L doet. Begrijp ik je goed dat je bedoelde dat je hoopt dat de bv bij je dochter (omg, je dochter!!) langdurig lukt, mede om van het extra gewicht af te komen? Mag ik vragen of de reden dat je L zo lang hebt gevoed, ondanks heel zware nachten vooral, mede te maken heeft hiermee?
Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik dit vraag, ik bedoel het geenszins als oordeel. Want zoals ik al zei, ik zie aan alles dat je alles voor L over hebt
SPOILEROh nee zo bedoel ik het niet. Bedoelde meer dat als mijn lijf denkt 25 kilo extra nodig te hebben dat ik hoop dat mijn lijf dat goed inschat. Afvallen is absoluut nooit een reden geweest om lang te voeden! En dat gaat het nu ook niet zijn. Ik ga er zelfs van uit dat ik bij de tweede niet zo lang kan voeden omdat ik werk. Ik hoop dat ik mijn dochter hetzelfde kan geven als Lucas. En als ik daardoor weer op een normaal gewicht kom (en ik wil zien dat ik niet onder de 50 kom!) dan is dat heel mooi meegenomen. Niets meer niets minder.
Ik bedoel het niet veroordelendquote:Op vrijdag 19 februari 2016 20:50 schreef Franny_G het volgende:
SPOILERJe eet echt niet teveel, Chanty.
Wat je schrijft over dat het krom is dat de één veel aankomt, de ander niet.. het lijkt me juist niet krom, want jouw lichaam heeft het ook gewoon heel zwaar gehad, met de bv en het enorme afvallen, en het lage gewicht. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en ik kon echt voelen aan mijn lijf dat het niet goed was, dat ik op het randje was van wat ik fysiek aan kon. Jouw manier van denken hierover is echter wel krom, bijvoorbeeld als je schrijft dat je lang moet voeden om de kilo's er weer af te krijgen...
Wat betreft zweverigheid. Ik snap helemaal dat het lastig is om open te staan voor andere benaderingen dan je gewend bent, en wat past bij je manier van denken. Maar er zit wel een oordeel in 'zweverig'. Dat past helemaal niet zozeer voor mij in een 'nuchter' en 'rationeel' denkpatroon, maar wel in een nogal oordelend denkpatroon. Ik herken het wel, maar weet je: als je op een gegeven moment merkt dat al het andere niet goed werkt en je niet uit een bepaald denkpatroon komt, dan maakt het eigenlijk allemaal geen klap uit. Nou én, als het 'zweverig' is? Wat kan het schelen? Stel dat je er, om wat voor onverklaarbare ondoorgrondelijke reden dan ook, beter van wordt, wat geeft het dan? Kortom, uit je 'comfort zone' komen wat dit betreft, kan nu juist betekenen dat je echt anders leert denken en luisteren naar je gevoel. Dit is iets wat ik je in ieder geval vanuit mijn ervaring nog even wil meegeven. En nogmaals
ik reageer puur op de ervaring met haptonomie die ik zelf heb. Daar kon ik gewoon niks mee en zo'n benadering helpt mij ook niet. Als ik er naast bij zou hebben zou het me echt niet uitmaken hoe zweverig het is. Al is het Jomanda die alles weg straalt mijn moeder is heel erg bezig met spiritualiteit en alternatieve geneeswijzen dus ik krijg er behoorlijk wat van mee en kan daarom best goed inschatten wat voor mij werkt. Ieder zijn ding, als het werkt dan werkt het. Maar de vorm van haptonomie die ik ervaren heb was voor mij niet prettig, daarom dat ik benieuwd ben hoe anderen het ervaren want lees ook dingen die me wel aanspreken en waar ik baat bij kan hebben. @kimpossible: daar zit ik ook aan te denken. Iets als haptonomie moet ik ook (deels) zelf betalen trouwens dus dat maakt niet uit. Ik ga eerst met de VK in gesprek en thuis en op mijn werk proberen wat rust te creëren. Kan altijd een afspraak maken bij bv de haptonoom die kwak noemde en kijken hoe dat voelt
Ik ben blij dit te horenquote:
[..]SPOILEROh nee zo bedoel ik het niet. Bedoelde meer dat als mijn lijf denkt 25 kilo extra nodig te hebben dat ik hoop dat mijn lijf dat goed inschat. Afvallen is absoluut nooit een reden geweest om lang te voeden! En dat gaat het nu ook niet zijn. Ik ga er zelfs van uit dat ik bij de tweede niet zo lang kan voeden omdat ik werk. Ik hoop dat ik mijn dochter hetzelfde kan geven als Lucas. En als ik daardoor weer op een normaal gewicht kom (en ik wil zien dat ik niet onder de 50 kom!) dan is dat heel mooi meegenomen. Niets meer niets minder.
*weg*
En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..
[ Bericht 73% gewijzigd door Marjolijntje op 22-02-2016 17:34:12 ]
Ik vind het geen geklaag hoor. Het moet niet zo zijn dat we in Z&G alleen over roze wolken gaan praten want dat is niet de realiteit. Aan de andere kant zitten hier misschien wel ervaringsdeskundigen die niet meelezen in Z&G.quote:
Haai, ik kom hier ook even mijn neus om het hoekje steken. Het voelt niet goed om z&g steeds vol te gooien met mijn geklaag.En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..SPOILER*knip*
SPOILERHet lijkt alsof je nu alleen nog maar de (mogelijke) nadelen ziet van deze zwangerschap/baby. Is dat puur de vermoeidheid, is er meer aan de hand, het zou fijn zijn als je dat helder krijgt.
[ Bericht 6% gewijzigd door Viv op 21-02-2016 10:39:13 ]
Morgenmiddag naar de vk. Wil haar mijn eetlijstje voorleggen maar zie allemaal dingen die niet nodig waren en ben bang dat ze me daarop afrekend. Zoals bv de vlaai (hadden visite). Wat vinden jullie van dit lijstje? Er kan natuurlijk het nodige worden weggelaten maar wil ook niet doorslaan.
SPOILERBh staat voor boterham
Do 18-2
2 bh paté
2 mandarijn
1 broodje kaas
1 broodje vlees
1 kroket
1 liga
2 chocolademelk
2 bekertjes melk
Rijst met wokgroente
2 koekjes
Vr 19-2
1 kom brinta
1 koekje
8 paaseitjes
1 bh kaas
3 passievruchten
1 bord zalm spinazieschotel
1 griesmeelpudding
Za 20-2
1 kom brinta
1 koekje
1 puntje vlaai
2 broodjes met kaas/ vlees
2 Mandarijnen
Rode kool, aardpeer en 2 rundervinken
8 paaseitjes
Zo 21-2
2 bh kaas/ vlees
1 punt vlaai
1 peer
1 sultanakoekje
8 chocolade eitjes
Couscous salade met groente en fruit
4 halve perzikken
Ma 22-2
2 bh vlees
2 puntjes vlaai
Couscous salade
2 Mandarijnen
Ravioli met champignons en truffelpesto
4 paaseitjes
2 koekjes
Di 23-2
4 bh krabsalade
1 bh vlokken
1 yoghurt
3 Mandarijnen
1 mergpijp
Zuurkool, rookworst gebakken aardappeltjes
2 chocolademelk
7 paaseitjes
Wo 24-2
1 kom brinta
1 kom yoghurt met cruesli
2 sultanakoekjes
Pasta met groente en ansjovis
Rest Zuurkool
Chocolademouse
1 perzik
Do 25-2
2 bh vlees
Kom yoghurt met cruesli
3 meergranenkoekjes
1 mergpijp
1 chocolademelk
Pasta met groente en ansjovis
Yoghurt met aardbeien en blauwe bessen
[ Bericht 1% gewijzigd door Chanty op 25-02-2016 18:52:44 ]
Dat gewicht doet wat het moet doen en het gaat er echt weer af na de bevalling. Maar je lichaam heeft het nu nodig. Dus stop met dat bijhouden, en stop met wegen. Het doet niet goed
Nou ben ik maar Roomsnoes, maar ik vind niet dat je veel eet. Als ik zo veel zou eten, zou ik honger hebben. Het ziet er uit als een bescheiden lijstje. Wat je eet aan maaltijden is gezond, gezonde hoeveelheden en af en toe wat extra´s, zonder dat dat buiten proporties is.
Ik denk dat het verstandig is om aan je vk te vertellen hoe veel je hier mee bezig bent. Je bent echt niet de eerste en enige die hier mee kampt. Het baart mij hier op afstand zorgen dat je hier zo mee bezig bent. Je lichaam heeft deze reserves nodig om goed voor je kleine meisje te zorgen.
Hoe is je relatie met je vk, vertrouw je haar een beetje? Is het dezelfde als met Lucas, en weet ze van de issues met je gewicht?
Als ik naar je lijstje kijk dan vind ik niet dat je veel eet, laat staan teveel.
SPOILERVoordat ik zwanger was lurkte ik bij het babytopic. Daar schreef jij over je keizersnede en over het herstel. Volgens mij ook dat je een beetje worstelde met de kilo's die er niet direct van af vlogen.
Toen ik bevallen was van Frits en ik huilend keek naar mijn buik en mijn opgeblazen buik bedacht ik me dat jij dit ook had gehad en dat je een fantastisch figuur had na een paar maanden.
Chanty je bent prachtig, echt!
Gun jezelf de hulp die je nu nodig hebt om ook van deze tijd te kunnen genieten.
(Ik wil hiermee niet zeggen dat dit bij Chanty t geval is)
Chanty, ik vind dit echt zorgwekkend. Ik ken je nauwelijks, maar afgaande op wat ik hier van je lees en hoe neurotisch en onzeker je bent omtrent wat je eet zou ik zeggen: zoek hulp, zsm.
Precies dat ja. Want ik zou de paaseitjes ook kunnen inruilen voor bv tomaatjes en komkommers. Maar als ik dat ga doen dan ontzeg ik me dus iets dat ik lekker vind en waarvan ik vind dat het moet kunnen terwijl het mogelijk niks met mijn gewichtstoename te maken heeft. Ben bang als de vk zegt dat het wel daardoor komt dat ik ga doorslaan en dat wil ik juist niet.quote:
Lieve chanty, waarom denk je dat de vk jou af zal rekenen op wat je eet? Bedoel je dat ze misschien zal zeggen dat het aan die paaseitjes en vlaaipunt ligt dat je x aantal kilo aankomt?
En met lijstjes bijhouden stop ik nu ook weer hoor. Ik heb dit puur gedaan om morgen aan de vk te kunnen laten zien wat er in gaat aan eten en ongezonde dingen. Voor jullie is dit misschien weinig maar voor mij is dit echt voldoende. Ik denk verder niet na bij wat ik eet en hoeveel. Lijstje heb ik bv ook altijd aan het einde van de dag opgesteld en ik ben ook niet minder of anders gaan eten omdat ik het nu bijhoud. Ik ben als kind al geen enorme eter geweest en nu ook niet maar voor mijn lijf is dit gewoon prima.
Het is niet eens direct mijn figuur waar ik me zorgen om maak maar echt meer die cijfers. Voorbeeld: met 55 kilo zag ik er nagenoeg hetzelfde uit voor mijn zwangerschappen als met 48 kilo en toch voel ik me prettiger bij dat laatste puur vanwegen het getal. Wat overigens boost betekende dat ik actief ging lijnen. Enige dat ik deed was stoppen met snoepen als ik merkte dat mijn broeken niet meer lekker zaten. Dus met een eetstoornis valt het wel mee. Maar ik wil dit zeker wel bespreken met de VK en hoop dat ze zegt dat het gewoon prima is wat ik eet en dat mijn lijf blijkbaar veel hamstert en dat ik me daar niet slecht bij hoef te voelen. Ik vraag me nu gewoon steeds af of ik misschien toch niet iets verkeerd doe. Rationeel denk ik: niks mis met wat je eet. Maar dat nare stemmetje probeert dat te ondermijnen.
Waarom zou je? Je eet al groente en fruit en allerlei andere gezonde dingen, en heel gevarieerd ook nog. En je kan het hebben, want je kwam van ondergewicht en je hebt een buffer nodig voor straks. Ik denk dat je vk's eerder blij zijn dat je wat aangekomen bent, dan dat ze gaan vallen over je paaseitjes en vlaai.quote:
Want ik zou de paaseitjes ook kunnen inruilen voor bv tomaatjes en komkommers.
Sowieso, wie heeft ooit die term "snoeptomaatjes" bedacht, alsof dat nou echt een alternatief is als je zin hebt in iets lekkers.
quote:
[..]
Sowieso, wie heeft ooit die term "snoeptomaatjes" bedacht, alsof dat nou echt een alternatief is als je zin hebt in iets lekkers.
Maar ik vind dus ook dat het moet kunnen een dat ik niet buitenproportioneel veel eet of snoep. Maar aan de andere kant heb ik geen zicht op wat anderen eten en als je dan overal hoort een leest dat met jouw startgewicht je max 15 kilo mag aankomen.... En ja dat is door de vk in mijn eerste zwangerschap gezegd. Dus dan ga ik toch zoeken naar waarom ik zo afwijk.
Dt is geen.handige opmerking met jouw history zeg maar, zeker gezien gewichtstoename bij zwangerschap enorm kan verschillen tussen personen en tussen zwangerschappen. Dat getal is een gemiddelde en een wens.quote:
[..]
Maar ik vind dus ook dat het moet kunnen een dat ik niet buitenproportioneel veel eet of snoep. Maar aan de andere kant heb ik geen zicht op wat anderen eten en als je dan overal hoort een leest dat met jouw startgewicht je max 15 kilo mag aankomen.... En ja dat is door de vk in mijn eerste zwangerschap gezegd. Dus dan ga ik toch zoeken naar waarom ik zo afwijk.
Ik viel af, en anderen komen dubbel zoveel aan, samen maken we een gemiddelde.
Je had echt echt heel weinig reserves, dus je lijf heeft dit blijkbaar nu nodig.
ik snap de fascinatie met het getal, ik kan nu iets beter plaatsen waarom je die hele lichte gewichten met weegschaalfoto op FB zette, maar ik vind dat dus wel zorgelijk gedrag
Er zullen vast richtlijnen voor zijn, maar ik denk niet dat die van toepassing zijn bij iemand van 46 kilo.quote:
Inderdaad raar dat een verloskundige dat zo zegt. Ik begon obees, eindigde nog véél obeser, maar er is mij nooit gezegd hoeveel ik aan mocht komen, of geoordeeld over de toename
Ik ga ook niet beweren dat ik volledig normaal functioneer op dit vlak. Het blijft een dingetje in mijn hoofd maar het is iets dat beheersbaar is. En ik wil dat dat zo blijft daarom wil ik het ook bespreken en er open over zijn. En ja ik ben best trots als ik afval en zo'n laag gewicht voelt fijn. Maar daarbij blijf ik wel letten op hoe ik me voel en hoe ik eruit zie. Als ik ribben kan tellen dan is het niet meer goed ongeacht of er 45 of 65 op de weegschaal staat. Dat besef is er gewoon en daar kan ik naar handelen. Ik kamp al sinds mijn 14e hiermee maar heb het ook al sinds mijn 22e onder controle. Zelfs in de periode dat ik echt aan de grond zat kon ik mezelf weer ertoe zetten om te gaan eten. Maar soms is het fijn als een ander zegt dat het ok is als je het even moeilijk hebt. Het geeft mij al rust als jullie me zeggen dat ik niks geks doe. En ik vind het ook prettig dat jullie me scherp houden op signalen dat het echt verkeerd gaat. Dat heb ik soms ook nodig.quote:
[..]
Dt is geen.handige opmerking met jouw history zeg maar, zeker gezien gewichtstoename bij zwangerschap enorm kan verschillen tussen personen en tussen zwangerschappen. Dat getal is een gemiddelde en een wens.
Ik viel af, en anderen komen dubbel zoveel aan, samen maken we een gemiddelde.
Je had echt echt heel weinig reserves, dus je lijf heeft dit blijkbaar nu nodig.
ik snap de fascinatie met het getal, ik kan nu iets beter plaatsen waarom je die hele lichte gewichten met weegschaalfoto op FB zette, maar ik vind dat dus wel zorgelijk gedrag
nee, dat denk ik niet nee.quote:
[..]
Er zullen vast richtlijnen voor zijn, maar ik denk niet dat die van toepassing zijn bij iemand van 46 kilo.
[ Bericht 82% gewijzigd door SQ op 25-02-2016 22:45:42 ]
Deze zwangerschap zei ze idd niks erover (dit was ook een hele fijne vk die ik met de intake had). Toen ik ernaar vroeg zei ze juist dat ik moest aankomen en misschien naar een diëtist kon omdat ik zo licht was een borstvoeding gaf. Maar bij zwangerschap 1 waar ik een startgewicht van 55 kilo had werd t wel gezegd. Gaf me een hoop stress. Uiteindelijk besproken met een vk die ik vertrouwde en due zei toen dus ook dat het heel erg persoonlijk is en dat mijn toename prima was zolang ik me niet volstouw met ongezond eten. Daarna kon ik het veel beter loslaten. Hopelijk na morgen ook.quote:
[..]
Er zullen vast richtlijnen voor zijn, maar ik denk niet dat die van toepassing zijn bij iemand van 46 kilo.
.Rationeel weet ik dat allemaal, emotioneel ligt dat een stuk lastiger. Die twee zijn continu in strijd met elkaar en de uitkomst van die strijd is een gedragspatroon dat niet volledig normaal is maar waarmee ik wel mezelf staande kan houden en voorkomen dat ik een echt ongezond gewicht krijg. In de behandeling die ik eerder had is overigens nooit iets gedaan met mijn eetprobleem omdat ze vonden dat hoe ik ermee kon omgaan prima was mits ik dat zelf niet als probleem zag natuurlijk. Als ik gewoon weer een normaal gewicht heb en me goed in mijn vel voel dan speelt dit alles ook niet. Dan weeg ik me bv alleen als mijn broeken knellen en ben ik sowieso nooit bezig met wat ik eet.quote:
Ik hoop het ook, Chanty. Ik zou willen dat je kon zien wat anderen zien. Die cijfertjes op de weegschaal zeggen zo weinig, net als die eetlijstjes, het gaat om wat jij voelt, en hoe jij je voelt. Als jij afvallen ziet als een prestatie om trots op te zijn, zie je logischerwijs aankomen als een bewijs van 'falen'. Maar dat is dus allemaal oordeel en het heeft niets te maken met de werkelijkheid, het is een soort 'afrekencultuur' in jouw manier van denken die onnodig is en waarmee je het jezelf moeilijk maakt: dat mag je overboord gooien, echt, gewoon zijn zoals je bent, en zoveel mogelijk ruimte innemen als nodig is, maak jezelf niet klein maar groot.
Mocht ik het niet los kunnen laten dan ga ik kijken om met iemand te praten.
ChantyZie je nou welquote:
De vk is blij dat ik nu 60 kilo weeg (ja vanochtend stond daar voor het eerst de grote 60 op de weegschaal, dus 14 erbij al). Ze vond het verder ook totaal niet erg ook al zou ik weer de 76 kilo halen. Zei dat gezien mijn lage bmi mijn lichaam gewoon alles hamstert voor de borstvoeding straks. Mijn eetpatroon vindt ze normaal en gezond. Ik zou de suikers achterwege kunnen laten maar ook zij vroeg zich af of dat verschil gaat maken en of ik dat moet willen (nee dus).
hopelijk kun je het inderdaad steeds meer loslaten. Ik heb je verhaal gemist. Maar toch eenquote:
Haai, ik kom hier ook even mijn neus om het hoekje steken. Het voelt niet goed om z&g steeds vol te gooien met mijn geklaag.
*weg*
En wat ik hiermee wil? Geen idee, even mijn verhaal kwijt denk ik..
en veel sterkte gewenst.Ff gezeik..
SPOILERIk ben meerdere keren per dag zo zwartgallig en bang dat het een miskraam wordt... slaat nergens op, nergens op gebaseerd behalve op t feit dat bij mijn moeder en schoonmoeder een miskraam tussen kind 1 en 2 zat...
De testen zijn knallend en ik heb gewoon last van de zwangerschapkwaaltjes.. maar toch... Bah!
SPOILERVanochtend gebeld met mijn vk, ze noemde het nu keihard een prenatale depressie. 21-3 naar de praktijk ondersteuner van de huisarts, soort psych mens als het goed is, verder had ze het over misschien toch maar antidepressiva en EMDR
ziek gemeld op mn werk met lood in mijn schoenen, collega's weten wat er is en gevraagd of het misschien via de arbo kan lopen nu, omdat ik eigenlijk niet wil stoppen, maar ook mezelf niet voorbij wil lopen
wat is dit gigantisch confronterend en kut
SPOILERGoed dat je gebeld hebt Marjolijntje. Hoe naar het ook is om toe te geven en te horen. Je krijgt nu wel de steun en hulp die je nodig hebt. Sterkte!
. Marjolijntje. SPOILERJe gaf eerder aan dat je bang bent dat er tijdens de bevalling voorbij wordt gegaan aan jouw wensen. Zou een doula je kunnen steunen?
quote:SPOILERJe gaf eerder aan dat je bang bent dat er tijdens de bevalling voorbij wordt gegaan aan jouw wensen. Zou een doula je kunnen steunen?
SPOILERZo lang ik thuis kan bevallen met mijn eigen vk heb ik er wel vertrouwen in dat dat goed komt, ik ben vooral heel bang dat ik weer naar het ziekenhuis moet, en dat er daar weer heel hard over me heen gelopen wordt. Ik moet nog navragen hoe het zit met steun en begeleiding van de vk, mocht deze zwangerschap toch medisch worden. Als ze er dan niet bij is, dan is een doula zeker een optie.
SPOILERVandaag dus mijn eerste "echte" dag ziek thuis, in de baas zijn tijd. En ik vind het gigantisch moeilijk, voel me schuldig. Het kan gewoon niet anders, dat besef ik me ook. Maar ik liep wel gisteren in het park (met mn moeder mee voor F. omdat ik het alleen niet aan durf/kan) we gaan dit weekeind naar de Efteling (we hebben een abo) waar ik dus een boek of haakwerk mee naar toe neem, zodat ik ergens kan gaan zitten en vriend met F. lekker op sjouw kan. En volgende maand op vakantie. Dat kan dus allemaal wel, terwijl ik niet kan werken. Ik weet dat ik juist leuke dingen moet doen voor zover het gaat, positieve energie enzo, maar het voelt niet goed.
Ik lag vanochtend alweer te huilen in bed, werken gaat ook gewoon echt niet. Maar voor vandaag staat er wel een rondje buiten op de planning, pakketje wegbrengen en even wat verder wandelen, en dat kan wel. Ik vind het zo klote allemaal..
F. is gigantisch aanhankelijk, komt steeds kroelen. Heel erg lief maar ik kan helemaal niks hebben van haar momenteel. Ik kroel met haar als ze erom vraagt, zij kan er ook niks aan doen. Maar genieten van haar kroelen, kusjes en aandacht voor mijn buik kan ik echt niet. Zij is zo enorm bezig met de baby. Ik wil er liever niks mee te maken hebben. Sinds een paar dagen voel ik beweging en dat maakt me gigantisch in de war.
Morgen zou ik weer contact hebben met mn vk, heb gevraagd of ze langs wilde komen als het lukt, ipv bellen. Dat is wat ze zelf woensdag gaf als optie.
Warrige klaagpost, maar het is zo'n chaos in mijn hoofd..
SPOILERSchuldgevoel kun je er nu echt niet óók nog eens bij hebben, Marjolijntje. Stoppen daarmee, want het slaat echt nergens op. Ik denk dat je niet moet schromen gewoon vandaag te bellen naar je vk of huisarts. Want het klinkt alsof je verder wegzakt, naar mijn idee moet er sneller iets gebeuren, 21/3 is nog behoorlijk ver weg.
SPOILERMarjolijntje wat moeilijk. Ik herken je gedachten wel een beetje. Ik ben het eens met Franny dat de 21e nog wel heel ver weg is. Ik zou echt proberen om eerder met iemand te praten want volgens mij ga je je alleen maar slechter voelen. En voel je vooral niet schuldig naar je werk toe. werken is heel anders dan leuke dingen en dagelijkse beslommeringen
Wat fijn dat ze tijd voor je maakt!! Hulp krijgen is ontzettend belangrijk, een PND los je niet alleen op.quote:
VK komt morgen langs, een kopje thee drinken zoals ze zelf zegt. Dus ze neemt dan echt wel ff de tijd voor me. Fijn!
SPOILERAaargh ik zit vast met zo'n gedachte, het lijkt bijna een fixatie en hoewel ik alle ratio en kennis die ik in me heb er tegenaan gooi, kom ik er niet vanaf. Sterker nog, ik vlieg er elke keer opnieuw mee uit de bocht. Het begint met kv en het eindigt bij ik kan geen goede moeder voor haar zijn. Ik wil niemand voor het hoofd stoten hiermee. Ik deel hem in de hoop dat er een moment komt dat ik ook voel wat ik weet.
In de kraamweek heeft mini kunstvoeding gehad en dat was niet nodig geweest. Ik neem het mezelf heel erg kwalijk dat dat is gebeurd. Er is iets beschadigd wat niet beschadigd had hoeven zijn. Het was een van de dingen die ik echt niet wilde en waar ik nota bene wél controle over had, maar ik heb me bang laten maken (ik vind 't achteraf echt belachelijk wat er allemaal is gezegd en gedaan door een zogenaamd bv-vriendelijk ziekenhuis) Ik heb niet naar mini's signalen geluisterd, ik heb mijn intuitie genegeerd omdat ik dacht dat de verpleegkundigen het beter wisten. In de dagen na de keizersnee is over me heen gelopen en ik heb dat toegelaten. Ik had voor mini en mij op moeten komen, maar heb dat niet gedaan en daarmee heb ik ons tekort gedaan. Daarmee heb ik iets onherroepelijk laten beschadigen. Ik had ondersteuning moeten krijgen. Ik had mijn intuitie moeten volgen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik kan dat nooit meer goed maken. En daarbij geloof ik niet dat ik nu wel goed voor haar/ons op zou kunnen komen en dat maakt me angstig en kwaad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bloesem. op 12-03-2016 07:32:48 ]
Het gevoel dat je niet goed voor haar kan zorgen of dat je het niet goed doet, hebben heel veel moeders wel... Ik wel in elk geval... Alleen niet zo vaak gelukkig.
MAAR ik lees ook in je woorden dat je wel heel veel gewicht geeft aan de woorden van die mevrouw van groene kinderen of whatever en bv.com, met haar verhaal over hoe vreselijk kv en vaste voeding wel niet is voor de darmpjes. Ik werd de eerste keer ook heel verdrietig toen ik dat las,maar tegelijk: waarom zou ik/je zo iemand zoveel autoriteit geven??
Waarom niet vertrouwen op de plasticiteit en het aanpassingsvermogen van dat kinderlijfje? In theorie is kv vast vergif voor de darmpjes, in de praktijk worden er zoveel kindjes gezond mee groot dat ik daar niet zo in geloof. Zeker als het zo weinig is geweest herstelt dat zich echt wel. Je hebt haar NIET stukgemaakt, wat het internet ook zegt.
Bovendien, kindjes moeten ook wel eens medicijnen, of vitamines, of wat dan ook. Je ontkomt er niet aan om soms iets te doen wat je niet wilde of wat niet in het mooie theoretische verhaal past, en dan kan the interwebs wel gillen dat je iets onherstelbaar beschadigt maar dat blijft leuk idealistisch geroeptoeter van een afstandje.
SPOILERBloesem je doet het fantastisch en ik snap dat je teleurgesteld bent dat ze achteraf gezien onnodig kv heeft gehad, maar wees niet zo hard naar jezelf daarover. Het is geen gif, het maakt niks kapot. Zoveel kindjes in de wereld die er groot en sterk op worden. En jouw kindje wordt nu groot en sterk op jouw borstvoeding. En dat zegt niks over of je in de toekomst voor haar op kunt komen.
Onderschat ook niet wat een bevalling en al die hormonen met je doen. Je hebt dan net een hele strijd geleverd, logisch dat je niet direct een volgende strijd aan kunt gaan. Zeker niet die met alle onzekerheden van het moederschap.
Ik vrees dat het ook niet meer dan normaal is dat zoiets vaker gaat gebeuren maar het mooie is dat dat niet erg is maar menselijk. Laat het gaan, je doet het fantastisch ook als je wel eens een beslissing neemt waar je later niet meer achter staat. Geniet van je kindje nu een hoe fijn en veilig ze zich bij je voelt.
toevallig dat ik dit lees nu en toevallig dat ik net iets heb meegemaakt wat voor mij hetzelfde voelde als wat jij beschrijft.
Echt, het maakt je geen slechte moeder dat het toen zo gelopen is.SPOILERIk zit hier met twee behoorlijk zieke kinderen (allebei al een dag of vijf koorts boven de 39 graden). Ze waren allebei al een dag of 7 ziek geweest met hele hoge koorts (echt griep) en nu, anderhalve week later weer hetzelfde liedje. Ik besloot om meerdere redenen naar de huisarts te gaan. O.a. om mijn dochters bloed even te laten checken, ze is al eens opgenomen geweest met een hypo in dit soort omstandigheden. Onze eigen huisarts zat vol. Suiker was heel goed en daarna zou de dokter even naar haar kijken. Ik vond het geen prettige arts (vrouw). Ze schreef uiteindelijk een kuurtje voor. Omdat ik R (mijn zoon) ook bij me had en die duidelijk net zo ziek was, vroeg ik of hij dan ook een kuurtje kon krijgen. Haar reactie: maak voor hem maar een nieuwe afspraak. Toe brak ik en had ik mezelf niet meer onder controle. Echt, wat is de moeite?
Bij de apotheek, ook daar, zagen ze dat ik vocht tegen mijn tranen. Ik zei dat ik niet kon verkroppen dat ik twee even zieke kinderen mee naar huis zou nemen en maar medicijnen voor één van twee gekregen had. Die dame nam het voor me op en liep terug naar de assistenten en regelde per direct een afspraak voor R, wel bij die arts weer, maar a la. Wij dus weer terug, maar ze kwam tot de conclusie dat het bij R viraal was (?) en niet bacteriëel, zoals bij S (mijn dochter). Ik heb nog niet vaak aan een arts getwijfeld, maar dit kon ik niet geloven. Voor mij was het overduidelijk dat ze gewoon dezelfde griep hadden. Uiteindelijk ging ik dus echt met één kuur naar huis en twee zieke kinderen. De kuur werkte. S was op vrijdag koortsvrij. R niet.
Omdat R nu wat beter begint te worden, kan ik het een beetje loslaten. Maar ik voelde me verschrikkelijk. Maar echt, soms sta je gewoon klem. Heb je te volgen op de één of andere manier, terwijl je intuïtie je anders vertelt. Ik kon de arts niet dwingen een recept uit te schrijven. Ik had me wel voorgenomen om, als hij vandaag nog steeds zo'n hoge koorts had, langs de huisartsenpost te gaan. Op z'n minst voor een second opinion, en met de hoop op een vergelijkbaar kuurtje.
Soms zijn 'instituten' nou eenmaal sterker dan wij zelf.SPOILERIk weet dat KV geen vergif is en ik weet dat haar lichaam zich goed kan aanpassen. Wat beschadigd is, is niet louter lichamelijk (nog even los van het darm-verhaal) Het gaat ook om, en daar mag je van alles van vinden, het op aarde komen van het kind. In symbiose met de moeder, zichzelf langzaam losmakend. Als BV niet lukt, kan dit ook op andere manieren worden gedaan, maar ook die andere manieren worden in het ziekenhuis niet toegestaan ("leg haar nu maar in haar bedje, anders kan ze niet uitrusten", "we nemen haar mee, jij moet nu slapen", "we geven haar even suikerwater om te troosten") Alles tegen mijn gevoel in, alles over mij heen. Waarom mag ze niet bij mij liggen? Waarom halen jullie haar weg? Waarom mag ik haar niet troosten? Ik heb háár niet stukgemaakt, dát is stukgemaakt. Dat vertrouwen. Dat prille begin. En dat ze nu zo hard groeit op mijn bv verandert daar niets aan. Daarbij ben ik niet eens zelf van haar bevallen, wat zeg ik, ik heb geen wee gehad. En met dat alles is mijn vertrouwen in mezelf, in het ziekenhuis (dat vertrouwen was al niet zo groot) en in de wereld (dat vertrouwen was helaas voor mij bijna naief groot) beschadigd. Dat herstel heeft tijd nodig, dat weet ik, maar dat maakt het gevoel nu niet minder en het vertrouwen nu niet groter.
En wat vroeg, maar toekomstperspectief: ik had altijd de wens voor een groot gezin. Die wens is er nog steeds, is met de komst van mini alleen maar groter geworden, maar omdat ik voor mijn gevoel bij deze geboorte zo heb 'gefaald', heb ik nu al angst voor het einde van een eventuele volgende zwangerschap. Verplicht medisch en dus in het ziekenhuis, weer over mijn grenzen heen en of het nou een vaginale bevalling of een keizersnee wordt, allebei is niet eerlijk. En ik mag niks meer op zijn beloop laten, nergens gewoon op vertrouwen. Ze behandelen niet mij en mijn kindje, maar alleen mijn fysiek en haar fysiek. Met veel angst en weinig vertrouwen. Met veel wetenschappelijk onderzoek en weinig common sense. En ik ben echt niet de meest onredelijke persoon die er bestaat, ook niet w.b. medische hulp (zo vertrouw ik blind op mijn huisarts), maar ik wil wel graag ergens de zin van zien. En van veel dingen die in het ziekenhuis zijn gebeurd, zie ik de zin niet. Nog steeds niet.
Mariposas, ik heb dezelfde ervaring, behalve dan dat mijn bv direct op gang kwam. Op dag twee had ik bloedende tepels en enorme kloven, mini heeft de hele nacht gekrijst en ik moest gaan kolven. Tegen mijn wens én eigen zh-protocol in kreeg ze een fopspeen. Juist vanwege die keerzijde moet er volgens mij goede begeleiding en support zijn i.p.v. ontmoediging, bangmakerij en duwtjes richting kv. Het verschil in support/stress in het ziekenhuis en thuis was trouwens te zien aan het kolfverschil tussen het ziekenhuis en thuis. Het schema en de kolf waren hetzelfde, maar de laatste keren in het ziekenhuis kolfde ik 5cc, de eerste keren thuis 30cc..
SPOILEROh Bloesem, ik denk dat ik je wel snap. In zo'n zkh ben je idd alleen maar een fysiek, dat zeg je treffend. Ik ben tijdens mijn bevalling ook totaal niet serieus genomen door de diverse arts(assistenten), grenzen zijn zwaar overschreden en ik ben ronduit lomp behandeld. Daar heb ik naderhand een fikse knauw aan overgehouden. Ook mijn kind werd weggehaald met dezelfde redenen als bij jou (uitrusten, kind een speen en KV -> dat laatste is me zelfs niet eens verteld, las ik later in een verslag
Wat betreft volgende kinderen: zou je dan niet beter voorbereid zijn, makkelijker je grenzen aan durven/kunnen (laten) geven? Je hebt nu ervaren hoe ze er dus blijkbaar zo maar overheen kunnen walsen. Je zou er dus wellicht beter op kunnen anticiperen.
SPOILERBloesem
Ik herken dat van mijn eigen bevalling; ik moest naar de OK en kreeg bij terugkomst een gewassen, aangekleed kindje in een wiegje naast mijn bed. Hij rook niet naar mij, niet naar pasgeboren baby. Dat had de zuster er (samen met een ladig poep en bloed) af gewassen. Er lag daar een baby. Best een mooie, maar van mij...? Dat gevoel kwam pas na een paar dagen. Ik heb me daar achteraf zo schuldig om gevoeld. En ben er zo boos om geweest. Maar ik weet dat ze in het zkh gedaan hebben wat hun het beste leek in de situatie.
Bij een evt volgende bevalling gaat het met hele grote letters in het bevalplan. Baby wordt niet gewassen of aangekleed als moeder er niet bij is. En verder heb ik het geaccepteerd. Betekent niet dat ik niet heel verdrietig wordt als ik er aan terugdenk, maar het wordt minder.
Hoop voor jou ook.
SPOILERHier ook herkenbare gedachten Bloesem en dan dat ik heb geluisterd naar de kraam die zei dat ik Stip 10 min per borst moest voeden en dan moest wisselen. Hij kwam maar niet aan, dus er moest bijvoeding komen en uiteindelijk is de bv niet gelukt omdat zijn hap nooit lukte. In mijn hoofd is dat zo aan elkaar gekoppeld en ook al was ze echt de liefste kraam ooit, het ligt aan mij, want ik luisterde naar haar. Uiteindelijk heeft het bij mij wel een plekje gekregen en sterkt het me heel erg bij deze baby dat ik alleen doe wat mij goed voelt. En als dat op dat moment kv is omdat ik er echt even doorheen zit is dat mijn beslissing en niet die van de vk bijv. Stip is een ontzettend mama kindje dus de hechting is volgens mij prima gelukt, dus ik weet dat het met liefde en genegenheid sowieso goed komt en blijven hangen in een schuldgevoel maakte me heel onzeker in mijn doen en laten. Het is niet makkelijk om los te laten, maar bij mij hielp de gedachte dat ik er nu van heb geleerd en beter weet de volgende keer. En loop ik nu weer tegen iets aan, wat ik me prima kan voorstellen, want elk kind is anders en ik kom vast weer in een situatie waarin ik keuzes moet maken, dan probeer ik gewoon de beste keuze te maken voor mijn gezin, inclusief man en peuter, en dan hoop ik maar dat er niet weer een schuldgevoel de kop opsteekt. En zo wel, dan neem ik me vast voor dat te zien als teken van goed ouderschap, want zorgen maken om je kind is wel wat een moeder regelmatig doet.
SPOILERWat ontzettend rot voor je, Bloesem. Ik kan het nu je nog wat extra uitleg hebt gegeven, beter invoelen. Naar aanleiding daarvan zijn er twee gedachten die in mij opkomen:
allereerst dat ik zelf heb gemerkt dat naarmate het langer geleden is ik anders ga denken over de kraamtijd en mijn eerste maanden als moeder, namelijk met veel meer mildheid. Wat wilde ik het allemaal goed doen en wat vond ik het verschrikkelijk als dat in mijn eigen ogen niet goed lukte. Nu zie ik in dat dit echt hoorde bij de overgang naar het moederschap. Het vertrouwen in mezelf als moeder was bij mij na de bevalling heel kwetsbaar. Het moest groeien en daarbij was ik hard voor mijzelf. Nu denk ik: ach, ik was herstellende van zoiets fysieks en mentaal ingrijpends. Dan ben je ook niet altijd even alert, dat kan gewoon niet en dan heb je ook nog al die hormonen. Dat geldt voor jou nog eens dubbel, want je hebt het zwaar gehad, terwijl het bij mij allemaal meeviel. Dus ik hoop voor je dat je, naarmate de tijd verstrijkt, milder kunt zijn. En dat je jezelf kunt 'vergeven' voor wat je naar jouw eigen oordeel nu niet goed hebt gedaan.
Verder komt het volgende in me op, maar dat is lastiger uit te leggen. Zoals je het beschrijft, is het alsof je oergevoel en datgene dat nu zo beschadigd voelt, afhangt van dat ene moment in de tijd, die periode van je bevalling en het ziekenhuis. Alsof het toen in werking moest gaan en nu dat naar jouw idee niet is gelukt, het onherroepelijk beschadigd is en je door dit alles geen goede moeder bent en kunt zijn. Maar jouw intuïtie en jouw moederschap worden niet gedefinieerd en bepaald door die gebeurtenissen; dat zit in jou en dat kan niemand of niets van je afnemen. Ik weet niet of ik het goed formuleer, maar ik hoop dat overkomt wat ik bedoel.
.Op dat moment was ik blij dat we het overleefd hadden, maar hoe meer tijd voorbij gaat, hoe meer behoefte ik heb er met iemand over te praten, of dit wel nodig was. Maarja, met wie? Om na zo'n tijd nog de vk te bellen... Bovendien zijn zij nogal van het protocol, dus ze zullen mij wrs niet begrijpen.
En mocht ik ooit nog eens bevallen, dan heb ik wel minder vertrouwen in mijn lichaam. Ik bedoel, zou ik de volgende keer wel zelf weeën krijgen, of kan ik dit gewoon niet?
Bloesem, ik kan goed begrijpen wat je bedoelt. Het gevoel zo geleefd te zijn, lijkt me niet fijn. Heb je overwogen om een gesprek aan te gaan in het ziekenhuis om te vragen waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt? Wellicht kan dat de angst voor herhaling wegnemen? En ik kan je angst voor een evt volgende zwangerschap ook goed begrijpen. Maar nu weet je precies hoe je het niet wil, en kan je dus ook je man en het zh des te beter instrueren over wat je wel wilt. Het zou dus ook kunnen dat je daardoor juist meer controle krijgt.
Sterkte met het verwerken!
Therapiemethode voor traumaverwerking. De huisarts vond mijn verhaal toch wel overkomen alsof het om onverwerkt trauma ging, en door die therapie kun je 'verder' als het goed is.quote:
He bah, kwak. Da's best een poos. Wat is EMDR eigenlijk? Ik hoor er steeds meer mensen over.
Bloesem, ik kan goed begrijpen wat je bedoelt. Het gevoel zo geleefd te zijn, lijkt me niet fijn. Heb je overwogen om een gesprek aan te gaan in het ziekenhuis om te vragen waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt? Wellicht kan dat de angst voor herhaling wegnemen? En ik kan je angst voor een evt volgende zwangerschap ook goed begrijpen. Maar nu weet je precies hoe je het niet wil, en kan je dus ook je man en het zh des te beter instrueren over wat je wel wilt. Het zou dus ook kunnen dat je daardoor juist meer controle krijgt.
Sterkte met het verwerken!
www.emdr.nl
Maar ik ga wel kijken of t ergens anders sneller kan, of toch naar de tweedelijns zorg eventueel.
SPOILERIk ben nu zelf al een aantal maanden onder behandeling bij een psychiater, en ik merk dat het enerzijds heel nuttig is, maar anderzijds heb ik het idee dat ik weinig opschiet. Het is nuttig in de zin van dat het me een overzicht geeft in de omvang van mijn probleem. Er komen heel, heel veel dingen naar boven die samen een bont palet van ellende maken (depressie, angst, aanpassingsstoornis, add, burnout, sterk vertraagde rouwreactie, weet ik het allemaal). Maar na al die maanden zitten we nog steeds een beetje in de verkenningsfase. Dus óf mijn probleem is zo groot dat we hier gewoon lang over doen. Of dit is misschien toch niet de hulp die ik zocht.
Ik ga het er morgen maar eens over hebben.
SPOILERheftig Room, klinkt wel als een grondige aanpak maar misschien niet zo praktisch toepasbaar voor je nu?
Ik ben vooral erg therapiemoe... Cognitieve gedragstherapie ben ik te veel 'in mijn hoofd' voor, maar wat dan?
Merk wel dat het idee van lang wachten me beangstigt.
Niet heel positiefquote:
Kwak, hoe sta je tegenover het alternatieve circuit? Ik doe emdr bij een natuurgeneeskundig therapeut, daar is doorgaans geen wachtlijst.
maar wie weet doe ik toch zoiets ja. . Als je een therapeut zoekt, kan je dat het beste via www.emdr.nl doen, de therapeuten die je daar vindt zijn geregistreerd en hebben dus alle kwaliteitschecks en opleidingen doorstaan.Dat wachten lijkt me ook niets, nee. Ik was er ook zo bang voor, maar gelukkig ging het heel snel. Ik merk dat ik nu ik zwanger ben een soort haast heb, met alles wat er op me af gaat komen. Dat beangstigt me wel. Maar tegelijkertijd is het een enorme motivator om dingen grondig aan te pakken. Dat was O al, eigenlijk. Die zorgde er voor dat ik niet meer kon doen alsof alles wel ok was.quote:SPOILERheftig Room, klinkt wel als een grondige aanpak maar misschien niet zo praktisch toepasbaar voor je nu?
Ik ben vooral erg therapiemoe... Cognitieve gedragstherapie ben ik te veel 'in mijn hoofd' voor, maar wat dan?
Merk wel dat het idee van lang wachten me beangstigt.
Heeft jouw vraag om hulp ook te maken met jullie wens voor een tweede, of staat dat hier "los" van? Je moet het maar zeggen als het een te persoonlijke vraag is.
Ja ook wel. Maar nog meer dingen, dat ik na anderhalf jaar nog steeds denk 'ik vind alleen met hem thuis zijn vast makkelijker als hij grter is', dat ik opzie tegen alleen met hem eten, of hem naar bed brengen, dat J bijna alle zorgtaken doet, dat ik afstand voel..quote:
[..]
Dat wachten lijkt me ook niets, nee. Ik was er ook zo bang voor, maar gelukkig ging het heel snel. Ik merk dat ik nu ik zwanger ben een soort haast heb, met alles wat er op me af gaat komen. Dat beangstigt me wel. Maar tegelijkertijd is het een enorme motivator om dingen grondig aan te pakken. Dat was O al, eigenlijk. Die zorgde er voor dat ik niet meer kon doen alsof alles wel ok was.
Heeft jouw vraag om hulp ook te maken met jullie wens voor een tweede, of staat dat hier "los" van? Je moet het maar zeggen als het een te persoonlijke vraag is.
En nu ik zie hoe gelukkig vriendinnen zijn met hun babies ben ik gewoon heel verdrietig over hoe ik me voel en voelde. Dat wil ik bij een tweede niet weer...en ik wil redden wat er te redde n valt met melle.
Soms voelt het alsof ik 'through the motions' ga, maar niks voel... Ik zeg lieve dingen maar voel ze niet of niet genoeg.
Dat, en dat ik in anderhalf jaar weer twintig kilo ben aangekomen vanaf mijn laagste na de geboorte, mijn woedeuitbarstingen, het niet kunnen balanceren van werk en prive, etc etc zegt me dat er wat moet gebeuren...
quote:SPOILERheftig Room, klinkt wel als een grondige aanpak maar misschien niet zo praktisch toepasbaar voor je nu?
Ik ben vooral erg therapiemoe... Cognitieve gedragstherapie ben ik te veel 'in mijn hoofd' voor, maar wat dan?
Merk wel dat het idee van lang wachten me beangstigt.
SPOILERIk ben sinds een paar weken bij een lichaamsgerichte psychotherapeute. Ivm mijn PND en het complete uitzetten van mijn gevoel sinds de geboorte van Sjaak. Is nog wel veel praten maar ook (her)beleven. Ik merk dat ik er wel wat verder mee kan, de dag zelf is altijd erg zwaar maar de dagen erna ben ik rustiger en vrolijker.
Wow, dit had mijn verhaal kunnen zijnquote:
[..]
Ja ook wel. Maar nog meer dingen, dat ik na anderhalf jaar nog steeds denk 'ik vind alleen met hem thuis zijn vast makkelijker als hij grter is', dat ik opzie tegen alleen met hem eten, of hem naar bed brengen, dat J bijna alle zorgtaken doet, dat ik afstand voel..
En nu ik zie hoe gelukkig vriendinnen zijn met hun babies ben ik gewoon heel verdrietig over hoe ik me voel en voelde. Dat wil ik bij een tweede niet weer...
Ik had nog een grote edit...quote:
[..]
Wow, dit had mijn verhaal kunnen zijn
En
Wel goed denk ik, kwak, dat je voelt dat er wat moet gebeuren. Dat is een hele grote eerste stap. Wel jammer dat er nu wachttijden zijn voor jou. Hopelijk vind je snel iets wat bij je past.
Dit is overigens wel een vaag tussengebied tussen depressief door hormonen-topic en zwarte gedachten tijdens de zwangerschap. Hoop dat het ok is dat we hier nu lichtelijk offtopic gaan, al is het allemaal wel gelinkt aan het (aankomend) moederschap natuurlijk.
Al eens gegoogled op 'dysthymie'?quote:
Ik heb al sinds 2005 mijn gevoelens op "uit", eigenlijk, om de dagen door te komen en om te overleven denk ik. Natuurlijk niet helemaal uit, maar ook niet zo intens als het had kunnen zijn. In sommige situaties misschien maar goed ook. Maar ik vind het zo lastig om dit onder woorden te brengen. Ik heb het gevoel dat ik geleefd wordt, dat ik maar wat doe, zonder dat ik er zelf invloed op heb, ofzo.
quote:
[..]SPOILERIk ben sinds een paar weken bij een lichaamsgerichte psychotherapeute. Ivm mijn PND en het complete uitzetten van mijn gevoel sinds de geboorte van Sjaak. Is nog wel veel praten maar ook (her)beleven. Ik merk dat ik er wel wat verder mee kan, de dag zelf is altijd erg zwaar maar de dagen erna ben ik rustiger en vrolijker.
Ik zie het. En ook je edit is op mij van toepassing helaas. Ik weet dat ik dingen moet voelen, maar dat gebeurt niet. Mijn emoties zijn een soort van uitgeschakeld door alle heftige dingen rond de geboorte van Sjaak. Schijnt een overlevingsstrategie te zijn van mijn lichaam.quote:
Mijn eerste doel is om weer wat te voelen (zoals liefde voor Sjaak, dat heb ik 3 dagen gevoeld het afgelopen jaar), daarna wil ik kijken of ik weer gelukkig kan worden.
SPOILERhier ook veel herkenning. Het gaat de laatste tijd langzaam beter, mbv therapie; gesprekken met psychologe (binnen instelling met vooral psychiatrie), nu aangeland bij het echt voelen van de emoties van de eerste weken met Lucas. Doodeng, maar zó goed.. Zoals Room ook noemde: een vorm van uitgestelde rouw, om de start die we niet hebben gehad, de zwangerschapsweken (en het verlof) die er niet meer waren enzo.
Dikke
Ik adviseer toch ook niet om dat bij een kwakzalver te doen? Mijn peut is gewoon geregistreerd en alles.quote:
Sorry, maar Ik zou een beetje oppassen met bij wie je EMDR gaat doen.. Het is best een strikt protocol wat je goed moet beheersen en het kan ook mis gaan, zeg maar..
Daar ging ik ook van uit hoor L-E, vind net via de site meer mensen in de omgeving dus er is vast wel ergens wat mogelijk.quote:
[..]
Ik adviseer toch ook niet om dat bij een kwakzalver te doen? Mijn peut is gewoon geregistreerd en alles.
Bedankt voor t meedenken!
Hm dat is erg interessant. Ik herken er veel in, maar uiteraard niet alles. Maar ik herken in heel veel stoornissen een beetje, dus ik laat dat deel aan de psych over, anders kan er ook nog wel een diagnose als hypochonder bijquote:
Op Maris, wat fijn dat je je geholpen voelt, end at het vooruit gaat! Het was ook nogal een tijd, toen L er ineens was. En dan laatst die mooie verrassing met dat verdrietige einde.
En wat je zegt over iets gemist hebben, dat herken ik, al was het natuurlijk op een totaal andere manier dan bij jou. En ik heb het best heel fijn gehad met O al die tijd, maar ik heb me altijd wel erg bewust moeten focussen op haar. Dat ging niet altijd vanzelf. En daar heb ik wel veel bewustheid gemist. En nog steeds merk ik dat andere, domme zaken soms: die ellendige pc en iphone die steeds mijn aandacht trekt.
My thoughts. Want 'check' bij alles wat Kwak noemt.quote:
Gelukkig haal ik het, na een goeie behandeling en mn dagelijkse pilletje, nu met R dubbel en dwars in.
Ik zat vanmiddag toevallig nog babyfoto's van L te kijken en daar werd ik zo verdrietig van. Niet om haar zelf natuurlijk, maar om wat ik nu met terugwerkende kracht wél ineens voelde bij die foto's. En het besef van wat ik toen dus miste.
Ik deed alles wel, hoor. Ik knuffelde, droeg, gaf 2 jaar borstvoeding, maar was er maar met de helft van mn bewustzijn bij of zo. Ik maakte ook weinig oogcontact, besefte ik me later.
Dit. Exactquote:
Ik zat vanmiddag toevallig nog babyfoto's van L te kijken en daar werd ik zo verdrietig van. Niet om haar zelf natuurlijk, maar om wat ik nu met terugwerkende kracht wél ineens voelde bij die foto's. En het besef van wat ik toen dus miste.
Kon je maar even terug hè, om dat baby'tje van toen alsnog tegen je aan te drukken, je neus in zn haar te drukken en met elke vezel je lijf te voelen hoe zeer je 'm lief hebt.quote:
Ik ben me er nu in ieder geval bewust van dat ik dit ook heb, ik doe alles wel maar niet met overtuiging. Het is dat het moet, zeg maar. Ik heb ook echt moeite met deze week. Sjaak wordt 1 jaar en ik ben al een jaar aan het aanklooien zo. Z'n hele leven gewoon al!quote:
[..]
Kon je maar even terug hè, om dat baby'tje van toen alsnog tegen je aan te drukken, je neus in zn haar te drukken en met elke vezel je lijf te voelen hoe zeer je 'm lief hebt.
).quote:
Leggen jullie de lat ook niet heel hoog voor jezelf? Ik heb het idee dat erg streng zijn voor jezelf ook wel onderdeel is van de problematiek die hier wordt beschreven (of is dit een gevalletje van kip-ei? en een gigantische opendeur?
SPOILERIk hoor deze wel vaker ja, van vrouw en van een vriendin die op de hoogte is. Ik probeer de lat zo laag mogelijk te leggen, maar dat is lastig. Als ik op een dag 2 dingen wil, bijvoorbeeld afwassen en met Sjaak op de fiets naar de bibliotheek, dan lukt vaak 1 van de 2 niet en dan is alles in mijn hoofd alweer bevestigd (dat ik een slechte moeder ben en dat ik nooit aan kinderen had moeten beginnen). En dan doe ik het tweede ding dus ook niet meer, "want dat lukt toch niet". Neerwaartse spiraal, ben ik me van bewust. Maar kan er niet uit.
Daarnaast wil ik eigenlijk alleen maar van Sjaak houden en genieten, maar zelfs dat lukt me niet.
En MwC, dikke
Een dikke kus voor iedereen. Ik kan er niet goed inhoudelijk op reageren nu, omdat ik merk dat ik reageer vanuit mijn eigen kader en dat wil ik niet. Maar weet je, we doen het zoals we het doen en dat is goed. Klinkt misschien stom, van iemand die het zelf niet goed gelooft of voelt, maar ik weet het wel.SPOILERIk vind 't heel rot, maar ook heel geruststellend dat deze gevoelens herkenbaar zijn. Over het voorbereiden: ik was goed voorbereid, had een prachtig bevalplan, kende alle argumenten (zowel voor als tegen) en had ook mijn omgeving ingelicht. Ik had er alleen even niet op gerekend dat m'n kindje in nood zou raken en dat ik een paar dagen af zou moeten wachten naast die steeds dippende hartslag. Daarbij de fysieke ingreep, de ks, en van mijn weerbaarheid was niks meer over. Na de opmerking "ze heeft het niet meer naar haar zin bij jou in jouw buik" was er sowieso weinig meer van me over. En tegen het duwen en de dreiging ("ze heeft toch een moeilijke start gehad..") was ik al helemaal niet meer bestand. Ik maakte me zo'n zorgen om m'n kleintje en dat werd alleen maar gevoed. Ik vraag me dus af of ik dat bij een volgende wel zou kunnen, of zelfs of ik 't bij haar nu wel kan. Omdat ik bij alles nog steeds zo vaak voel dat ik 't niet kan, dat anderen 't beter kunnen. Terwijl ik gewoon zie dat het goed gaat, theoretisch gesproken (hechtingssignalen, gewicht, borstvoeding, interactie etcetera) En dat ik echt haar enige echte mama ben, van niemand wordt ze zo blij als van mij. Als ze me ziet gaat ze lachen en wiebelen en met alles wapperen
Wel zal ik me de volgende keer anders wapenen. Misschien iemand meenemen die buiten de situatie staat.
Franny, je omschrijft het heel mooi. Ik wou dat ik het nu zo kon ervaren, maar voor m'n gevoel is het dus al mislukt, beschadigd en blijf ik achter de feiten aanlopen. Over de lat hoog leggen houd ik even m'n mond, dat vertel ik nog wel een keer.
Perfectionisten hebben een verhoogd risico op een (PP)depressie ja. Maar dat is dus ook iets waar je niet zomaar even mee stopt, als dat in je karakter zit, toch?quote:
Leggen jullie de lat ook niet heel hoog voor jezelf? Ik heb het idee dat erg streng zijn voor jezelf ook wel onderdeel is van de problematiek die hier wordt beschreven (of is dit een gevalletje van kip-ei? en een gigantische opendeur?
Ik heb het gevoel dat ik heel veel al losgelaten heb. Ik verwacht van mezelf helemaal niet dat ik alles fabtastisch vind, of dat ik mijn huis tiptop in orde heb en alles op tijd af op t werk en dan glimlachend groene smoothies mix waar ik de hele week op leef
Wat ik wel zou willen is niet meer hoeven huilen als ik in mijn eentje ben en zing (dan gaat er ergns een zenuw open ofzo), en niet meer afstand nemen van mijn kind wat ik nu doe, en gewoon niet meer zo verdrietig zijn...
En dicht ook btw!